Άγιος Μαρκιανός

Ἀπῆρεν ἔνθεν πρὸς πόλου μέγα κλέος, Ὁ Μαρκιανός, οὗ κλέος κἂν γῇ μέγα.

Βιογραφία Ο Άγιος Μαρκιανός ήταν πρεσβύτερος και οικονόμος της Μεγάλης Εκκλησίας. Οι προγονοί του κατάγονταν από τη Ρώμη, ήλθαν όμως και εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος έδρασε επί αυτοκρατόρων Μαρκιανού και Πουλχερίας, και επί Λέοντος του Θρακός, δηλαδή γύρω στο 450 - 474 μ.Χ. Ο Άγιος Μαρκιανός είχε αρχικά προσχωρήσει στην αίρεση των Ναυατιανών και αφού μετανόησε επέστρεψε στην πατρώα ευσέβεια και δαπάνησε την περιουσία του στην ανοικοδόμηση και επισκευή ναών. Καταρτισμένος στα Ιερά γράμματα, διακρίθηκε σαν Ιερέας και οικονόμος του ναού της Αγίας Σοφίας. Η μεριμνά του για τους φτωχούς υπήρξε εξαιρετική. Επίσης με πρωτοβουλία του Μαρκιανού, κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός της Αγίας Αναστασίας, κοντά στον μικρότερο που υπήρχε και τον οποίο δόξασε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος με τους περίφημους λόγους του. Έπειτα πάλι με πρωτοβουλία του Μαρκιανού κτίστηκαν ο ναός της Αγίας Ειρήνης προς τη θάλασσα, ο κάτω απ' αυτή ναός Ισιδώρου του Μάρτυρα και ο ναός του Αγίου Στρατόνικου. Γι' αυτή του λοιπόν την ευλάβεια, για την πολλή φιλανθρωπία και ελεημοσύνη του και την ευσεβή χρησιμοποίηση της παιδείας του, η Εκκλησία τον κατάταξε μεταξύ των Άγιων της. Η Σύναξη του Αγίου Μαρκιανού ετελείτο στο Προφητείο του Βαπτιστού Ιωάννου, κοντά στην Κινστέρνα, δηλαδή δεξαμενή, της Μωκησίας «εν τοις Δανιήλ», που ήταν κοντά στο ναό του Αγίου Μωκίου.

Αγία Θεοσεβία η Διακόνισσα

Βιογραφία
Η Αγία Θεοσεβία έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η Αγία Θεοσεβία ήταν σύζηγος του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, η οποία πέθανε αρκετά νέα. Ωστόσο, ο Κύριλλος Α', πατριάρχης Ιεροσολύμων, σε ένα γράμμα του προς τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης την αναφέρει σαν αδελφή του. Πάντως, αυτό που μπορούμε να πόυμε σίγουρα είναι ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος την αποκαλεί «όντως ιερά, το της Εκκλησίας καύχημα, το του Χριστού καλλώπισμα, το της καθ' ημάς γενεάς όφελος, την γυναικών παρησσίαν και των μεγάλων μυστηρίων αξίαν».

Συναξαριστής της 10ης Ιανουαρίου

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης μετὰ τῆς συζύγου του Θεοσεβείας

 

 

Γεννήθηκε στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου τὸ 332 καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Παίρνει τὴν ἴδια μόρφωση μὲ τὸν μεγάλο του ἀδελφό, ξεχωρίζει δὲ κι αὐτὸς γιὰ τὴν εὐφυΐα του, τὴν ἐπιμέλειά του καὶ τὴν φιλοσοφικότατη ἰδιοφυΐα του. Ὁ Γρηγόριος νυμφεύεται τὴν Θεοσέβεια, (πραγματικὰ ἁγία γυναῖκα), ποὺ γρήγορα τὴν ἁρπάζει ὁ θάνατος.

Ἰσχυρὸς χαρακτῆρας καθὼς ἦταν, δὲν ἀπελπίζεται, καὶ στὰ σαράντα του χρόνια γίνεται ἐπίσκοπος Νύσσης, μίας κωμοπόλεως τῆς Καπαδοκίας. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξιώνει νὰ γίνει τὸ κυριότερο ὄργανό Του στὴ Β´ Οἰκουμενικὴ σύνοδο, τὸ 381 στὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ κατατροπώνει στὴν κυριολεξία τοὺς πνευματομάχους τοῦ Μακεδονίου, μὲ «... τὴν μάχαιρα ποὺ δίνει τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ ὁποία εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

Στὶς συζητήσεις ἐκεῖνες, ὁ Γρηγόριος ὁ Νύσσης τόσο πολὺ εἶχε διακριθεῖ, ὥστε ὀνομάστηκε «Πατὴρ Πατέρων καὶ Νυσσαέων Φωστήρ».

Ὁ δὲ Μέγας Θεοδόσιος τὸν ὀνόμασε στῦλο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πέθανε εἰρηνικά, ἀφοῦ ἄφησε πολὺ ἀξιόλογα ἔργα: ἑρμηνευτικά, δογματικά, κατηχητικά, λόγους ἠθικούς, ἑορταστικούς, ἐγκωμιαστικούς, ἐπιταφίους καὶ ἕναν ἐπιμνημόσυνο στὸν ἀδελφό του Μ. Βασίλειο.

 

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον γρήγορσιν, ἐνδεδειγμένος, στόμα σύντονον, τῆς εὐσέβειας, ἀνεδείχθης Ἱεράρχα Γρηγόριε τὴ γὰρ σοφία τῶν θείων δογμάτων σου, τῆς Ἐκκλησίας εὐφραίνεις τὸ πλήρωμα. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον 
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς, γρηγορῶν Ἱεράρχα, ὡς γρήγορος Ποιμήν, ἀνεδείχθης τῷ κόσμῳ, καὶ ράβδω τῆς σοφίας σου, παμμακάριστε Ὅσιε, πάντας ἤλασας, τοὺς κακοδόξους ὡς λύκους, ἀδιάφθορον, διατηρήσας τὴν ποίμνην, Γρηγόριε πάνσοφε.

Ἕτερον Κοντάκιον 
Ἦχος α´. Χορός Ἄγγελικός
Τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἔνθεος Ἱεράρχης, καί τῆς σοφίας σεβάσμιος μυστολέκτης, Νύσσης ὁ γρήγορος νοῦς Γρηγόριος, ὁ σὺν Ἀγγέλοις χορεύων, καί ἐντρυφών τῷ θείῳ φωτί, πρεσβεύει ἀπαύστως ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

---

 

Ὁ Ὅσιος Δομετιανὸς ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς.

 

Ἔζησε τὸν 6ο αἰῶνα καὶ ἦταν γιὸς πλουσίων γονέων, τοῦ Θεοδώρου καὶ τῆς Εὐδοκίας. Φιλομαθὴς ὁ Δομετιανὸς καὶ πολὺ προσεκτικὸς στὸ νὰ διατηρεῖ καθαρὴ τὴν ζωή του ἀπὸ μικρὴ ἡλικία, δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ πολλὰ ὑλικὰ πλούτη. Ἀλλὰ ἐπιδόθηκε στὸ νὰ μάθει τὰ ἑλληνικὰ γράμματα καὶ τὶς ἅγιες Γραφὲς καὶ πράγματι προόδευσε πολὺ στὶς σπουδές του.

Ἀργότερα παντρεύτηκε μία εὐσεβέστατη σύζυγο, ποὺ γρήγορα ὅμως τὴν ἔχασε. Ἀλλὰ θέλησε νὰ μείνει πιστὸς στὴ μνήμη τῆς συζύγου του, γι᾿ αὐτὸ ἔγινε κληρικὸς καὶ ἀφοσιώθηκε ὁλοσχερῶς στὴν ὑπηρεσία τῆς ἐκκλησίας. Ἡ δὲ μεγάλη προσωπική του ἀξία δὲν ἄργησε νὰ τὸν ἀνεβάσει στὴν ἐπισκοπὴ τῆς Μελιτηνῆς στὴ Μεσοποταμία.

Ὁ Δομετιανός, μαζί με τὰ ἐκκλησιαστικὰ πλεονεκτήματά του, κατεῖχε καὶ μεγάλη πολιτικὴ ἱκανότητα καὶ ἐπιδεξιότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ αὐτοκράτωρ Μαυρίκιος, τοῦ ἐμπιστεύθηκε σπουδαία πολιτικὴ ἀποστολὴ στὸ βασιλιὰ τῶν Περσῶν Χοσρόη τὸν Β´.

Ἡ ἐπιτυχία, μὲ τὴν ὁποία τὴν ἐξετέλεσε, ἔκανε τὸν αὐτοκράτορα νὰ παραχωρεῖ κατὰ καιροὺς στὸν ἐπίσκοπο Μελιτηνῆς μεγάλα χρηματικὰ ποσά, ποὺ ὁ Δομετιανὸς τὰ ξόδευε στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀνάγκες καὶ τὴν ἵδρυση πτωχοκομείων. Πέθανε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 602, σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις του στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ δὲ κηδεία του ἔγινε μὲ μεγάλη ἐπισημότητα.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς καθαρὸς καὶ φωτισμοῦ θείου πλήρης, τὴν τοῦ ποιμαίνειν ἐπιστεύθης φροντίδα, τοὺς ἄρνας Πάτερ ὅσιε Χρίστου τοῦ Θεοῦ ὅθεν δι' ἀσκήσεως, καὶ ποικίλων θαυμάτων, τῆς ἱεραρχίας σου, τὴν χλαμύδα κοσμήσας, τῆς Ἐκκλησίας Δομετιανέ, ὤφθης κοσμήτωρ, αὐτῆς προϊστάμενος.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀμμώνιος

Τρεῖς ὁμώνυμοι ἀσκητὲς ἐρημῖτες μνημονεύονται, ποὺ διέπρεψαν στὴν ἁγιότητα τοῦ βίου τους: ὁ ἕνας μαθητὴς τοῦ μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ἄλλος μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Παμβῶ, ποὺ ἔκοψε τ᾿ αὐτί του γιὰ νὰ μὴ γίνει ἀρχιερέας, καὶ ἕνας ἄλλος Ἀμμώνιος, ποὺ κατασκεύαζε κελιὰ γιὰ τοὺς νέους προσερχόμενους μοναχούς. Ὅλοι ἔζησαν στὴν ἔρημο ὁσιακὰ καὶ εἰρηνικὰ ἀπεβίωσαν. Ποιὸς ὅμως ἀπὸ τοὺς τρεῖς μνημονεύεται ἐδῶ δὲν γνωρίζουμε.

---

 

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός

 

Πρεσβύτερος καὶ οἰκονόμος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Οἱ προγονοί του κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ῥώμη, ἦλθαν ὅμως καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ ἴδιος ἔδρασε ἐπὶ αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας, καὶ ἐπὶ Λέοντος τοῦ Θρακός. Δηλαδὴ γύρω στὸ 450-474. Καταρτισμένος στὰ Ἱερὰ γράμματα, διακρίθηκε σὰν Ἱερέας καὶ οἰκονόμος τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἡ μέριμνά του γιὰ τοὺς φτωχοὺς ὑπῆρξε ἐξαιρετική.

Ἐπίσης μὲ πρωτοβουλία τοῦ Μαρκιανοῦ, κτίστηκε μεγαλοπρεπὴς ναὸς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, κοντὰ στὸν μικρότερο ποὺ ὑπῆρχε καὶ τὸν ὁποῖο δόξασε ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μὲ τοὺς περίφημους λόγους του. Ἔπειτα πάλι μὲ πρωτοβουλία τοῦ Μαρκιανοῦ κτίστηκαν ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Εἰρήνης πρὸς τὴν θάλασσα, ὁ κάτω ἀπ᾿ αὐτὴ ναὸς Ἰσιδώρου τοῦ Μάρτυρα καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Στρατονίκου.


 

Γι᾿ αὐτή του λοιπὸν τὴν εὐλάβεια, γιὰ τὴν πολλὴ φιλανθρωπία καὶ ἐλεημοσύνη του καὶ τὴν εὐσεβῆ χρησιμοποίηση τῆς παιδείας του, ἡ Ἐκκλησία τὸν κατάταξε μεταξὺ τῶν Ἁγίων της.
 

---

 

Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἐρημίτης 

 

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης, κατά κόσμο Γεώργιος Γκοβόροβ, γεννήθηκε στίς 10 Ἰανουαρίου 1815 μ.Χ. στό χωριό Ὄρελ τῆς Ρωσίας. Οἱ γονεῖς τοῦ ὀνομάζονταν Βασίλειος καί Τατιάνα. Σπούδασε στό ἐκκλησιαστικό σεμινάριο τοῦ Λιβένσκ καί στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου.

Στίς 11 Φεβρουαρίου 1841 μ.Χ. κείρεται μοναχός καί λαμβάνει τό ὄνομα Θεοφάνης. Ἐργάσθηκε Ἱεραποστολικά καί τό 1855 μ.Χ. ἀνέλαβε τή διεύθυνση τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς Ὁλονετς. Τό ἔτος 1856 μ.Χ. ταξίδεψε γιά ἐκκλησιαστικές ὑποθέσεις στήν Κωνσταντινούπολη καί στίς 29 Μαΐου 1859 μ.Χ. ἐξελέγη Ἐπίσκοπός της πόλεως Ταμπώφ καί Βλαντιμίρ.

Λίγο ἀργότερα ἀφιερώνεται στήν ἄσκηση καί ζεῖ ἔγκλειστος ἀκολουθώντας τῶν Ἁγίων Ἀσκητῶν τῆς Ρωσίας. Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης κοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 1894 μ.Χ..
 

---

 

Ὅσιος Ἀντίπας ὁ Ἀθωνίτης

 

Ὁ Ὅσιος Ἀντίπας γεννήθηκε τό 1816 μ.Χ. στό Καλαποδέστι Ρουμανίας, στήν περιοχή τοῦ Μπουζάου ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί φιλόθεους, τό διάκονο Κονσταντίν Λουτσιᾶν καί τήν Αἰκατερίνη Μανάσε, πού ἀργότερα ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Ἐλισάβετ. Τό κοσμικό ὄνομα τοῦ Ὁσίου ἦταν Ἀλέξανδρος. Ἀπό τήν παιδική του ἡλικία ἀγαποῦσε τό μοναχικό βίο, γι' αὐτό ἔγινε μοναχός.

Ἀσκήτεψε γιά πολλά χρόνια στό Ἅγιον ὅρος, στή Μονή Τιμίου Προδρόμου τῆς Μολδαβίας τῆς Ρουμανίας καί κατέληξε στό νησί Λάντογκα, κοντά στή Φιλανδία, ὅπου μόνασε στή Μονή Βάλαμο. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἀντίπας μετέφερε τό ἡσυχαστικό πνεῦμα τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1882 μ.Χ.

---

 

Ὅσιος Παῦλος ὁ ἐκ Ρωσιᾶς

 

Ὁ Ὅσιος Παῦλος τῆς Ὀμπνόρα γεννήθηκε στή Μόσχα περί τό ἔτος 1317 μ.Χ. Ἡ ἀγάπη του πρός τό μοναχικό βίο ὁδήγησε τά βήματά του σέ μονή τῆς περιοχῆς Πριλούκι τῆς Ρωσίας. Στούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες μιμήθηκε τόν Ἅγιο Σέργιο τοῦ Ραντονέζ καί ἔγινε ἀπό τούς πιό ὀνομαστούς καί ἀγαπημένους στάρετς (Γέροντες) τῆς Ρωσίας. Ὁ Ὅσιος Παῦλος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1429 σέ ἡλικία 112 ἐτῶν.

Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: «Για μας τους χριστιανούς, η επίκληση του Ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.»

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ

Όταν δημιουργήθηκε το Ελληνικό Κράτος, στην προσπάθειά του να μετατρέψει τους επαναστατημένους ραγιάδες σε πολίτες, πήρε την έννοια του όρκου από την Εκκλησία και την έκανε τελετή ορκομωσίας και την έβαλε στα νεοσυσταθέντα τότε δικαστήρια και στον τότε συγκροτούμενο δημόσιο τομέα. Η Εκκλησία (παρά την απαγόρευση του όρκου που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο) συγκατένευσε, από ανάγκη...έπρεπε να βοηθήσει στη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, που μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία το ελευθέρωσε, το πλήρωσε και το πληρώνει μέχρι σήμερα.

Σήμερα, νομίζω πλέον ότι ο όρκος δεν χρειάζεται. Αισθάνομαι ευθύνη και ενοχή όταν με επίσημη εκκλησιαστική τελετή, "αναγκάζω" βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους να επιορκίσουν... Επειδή, σίγουρα επιορκούν! Αυτό ομολογούν τα ειδικά δικαστήρια, όσα γίνονται κι όσα δεν γίνονται στη Χώρα.

Για μας τους χριστιανούς, η επίκληση του Ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Ή στην άλλη περίπτωση, στα δικαστήρια, όταν βάζουν το χέρι τους στο ιερό Ευαγγέλιο με τόση ευκολία και ελαστική συνείδηση! Ο όρκος είναι φοβερό πράγμα, για όποιον πιστεύει. Για όποιον δεν πιστεύει είναι παρωδία. Όμως εμένα με απασχολεί η αμαρτία την οποία φορτώνεται εκείνος που ορκίζεται.

Να καταργηθεί, λοιπόν και από τα δικαστήρια και από την ανάληψη των καθηκόντων των αιρετών ή των υπαλλήλων.

Όχι να πετάμε τα άγια και τους μαργαρίτες...δεν είναι σωστό.

Ας ορκιζόμαστε στην τιμή και στη συνείδησή μας, που ή τα έχει κανείς ή δεν τα έχει. Ή μας τα ενέπνευσε η Δημοκρατία ή δεν μας τα ενέπνευσε!

Βεβαίως είναι έτοιμος ο λαός μας σήμερα να ξεχωρίσει τα πράγματα. Ξέρει την Εκκλησία του, τη βιώνει ως χαρισματικό φορέα και από την άλλη βλέπει την αναγκαστική εμπλοκή της στα δημόσια πράγματα.

Θυμηθείτε τις ορκομωσίες στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές! Το πρόβλημα εμφανίστηκε στην ελλαδική κοινωνία ότι ήταν η επιμονή των Επισκόπων να ορκίσουμε τους αιρετούς. Θεός φυλάξοι! Το πρόβλημα για όσους δεξιούς κι αριστερούς εκλεγμένους δεν ήθελαν να ορκιστούν, όπως ακόμα ορίζει το Σύνταγμα, ήταν του συνταγματικού εισαγγελέα! Εμείς οι εκκλησιαστικοί πηγαίνουμε όπου μας προσκαλούν. Ανεπιθύμητοι δεν θέλουμε να είμαστε.



+ Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ

πηγή

Ν. Σωτηρόπουλος : Εγγύς θάνατος ανάγκη μετανοίας.

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ας μη σκέπτεται επικειμένη

 ένωση της Αληθείας με το Ψεύδος. 

Ας σκέπτεται επικείμενο θάνατο.

 Όλοι βαίνουμε προς το θάνατο, μάλιστα οι γέροντες. 

Και μετά θάνατον τι γίνεται;

 Όποιος δεν έλυσε το μεταφυσικό πρόβλημα, 

είναι ήδη δυστυχής.

 Και στην απέραντη αιωνιότητα θα είναι δυστυχέστερος. 

Αυτό διδάσκει η Χριστιανική Πίστη, η οποία δικαιώνεται με θαύματα. 

Ας μετανοήσει λοιπόν ο Πατριάρχης, και ο πολυεύσπλαγχνος Θεό

ς θα του χαρίση «σωτηρίαν μετά δόξης αιωνίου» (Β’ Τιμ. 2: 10). 

Και οι πιστοί, για τους οποίους προπάντων υπάρχει ο Πατριάρχης,

 θα εκτιμήσουν τη μετάνοιά του και θα χαρούν.

πηγή

Βίντεο - Άστεγοι στο κρύο.

Δραματικά γίνονται τα πράγματα για χιλιάδες αστέγους στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές, από το σκηνικό του χιονιού και των χαμηλών θερμοκρασιών.
Για να αντιμετωπίσει το.....πρόβλημα ο δήμος Αθηναίων, άνοιξε ειδικούς χώρους φιλοξενίας (μόνο 14 άτομα πήγανε στους ειδικούς χώρους) ενώ για όσους επέμεναν να μείνουν έξω ειδικά συνεργεία μοίρασαν κουβέρτες και τρόφιμα.
Δείτε το βίντεο



πηγη

Το χασμουρητό στην προσευχή είναι από τους δαίμονες!

Διηγείται ο Άγιος Νήφων:
 - Γνώρισα έναν άνθρωπο συνετό, που όταν κατάλαβε ότι το χασμουρητό στην προσευχή είναι από τους δαίμονες, πήρε απόφαση να μη χασμουρηθεί ποτέ πια.
Μόλις το αντιλήφθηκαν τα πονηρά δαιμόνια,
σήκωσαν άγριο πόλεμο εναντίον του. Όμως κι αυτός αμυνόταν μ' εξυπνάδα και δεν έσκυβε το κεφάλι στο θέλημά τους.
Ε, τί να σου πω! Ήταν να γελάς με τους δαίμονες... Άλλος πήγαινε κι άλλος ερχόταν, πασχίζοντας με μύριους τρόπους να κάνουν τον άνθρωπο να χασμουρηθεί. Φούσκωναν, ξεφούσκωναν, ιδρωκοπούσαν, αλλά τίποτα!
Πώς να μη γελάσεις, αλήθεια, με την αδυναμία τους; Κάθε μέρα άλλαζαν βάρδια ίσαμε τριάντα δαίμονες! Και κανείς τους δεν μπόρεσε να τον νικήσει.

Σημειώνει ο βιογράφος του: Αυτά ο δίκαιος τα παρουσίαζε σαν κατορθώματα κάποιου άλλου. Εγώ όμως υποψιάζομαι πως αφορούσαν τον ίδιο, γιατί από τότε που γύρισε στο δρόμο του Θεού, κανείς δεν τον είδε να χασμουρηθεί ποτέ, αν και πολεμήθηκε σκληρά από τα πνεύματα της πονηρίας.

Άγιος Νήφων - 'Ενας Ασκητής Επίσκοπος (σελ. 272)\

πηγή

ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ «ΕΣΠΑΣΑΝ» ΤΟ ΑΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Διαθήκες, προικοσύμφωνα και δωρεές ρίχνουν φως στις γυναίκες που «πάτησαν» στο Περιβόλι της Παναγιάς, παρά το άβατον, σε έρευνα που υπογράφει η αμερικανίδα βυζαντινολόγος Αλις Μαίρη Τάλμποτ.

Ακόμη και τα θηλυκά ζώα λέγεται πως απαγορεύονται στον Αγιον Ορος.

Στους δώδεκα αιώνες της ιστορίας του, τρεις είναι οι περιπτώσεις - καταγεγραμμένες επισήμως - όπου το άβατον έχει καταλυθεί και οι γυναίκες έχουν πατήσει σε κάποιες από τις 20 μονές που βρίσκονται στο Περιβόλι της Παναγιάς, ενώ κάποιες άλλες παραβάσεις φημολογούνται πως έγιναν στις αρχές του 20ού αιώνα. 

Αφαντες από την επίσημη Ιστορία του Βυζαντίου και τις πηγές - με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως η Αννα Κομνηνή, κόρη του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού και συγγραφέας του ιστορικού έργου «Αλεξιάς» -, οι γυναίκες έμεναν περιορισμένες στο σπίτι ή δούλευαν στα χωράφια. Χώρος γι' αυτές υπήρχε μόνο στους βίους αγίων - γραμμένους από άνδρες - σε κάποιες επιστολές, σε μερικούς ύμνους, που είχαν οι ίδιες υπογράψει. 

Κι όμως οι παραγκωνισμένες γυναίκες της βυζαντινής εποχής έχουν δυναμική παρουσία στα αρχεία της Αθωνικής Πολιτείας, στην οποία δεν μπορούσαν να πατήσουν, καθώς ο θρύλος θέλει τον Ιησού να δωρίζει τη χερσόνησο του Αθω στη μητέρα του και κατά συνέπεια η περιοχή θεωρείται απαγορευμένη ζώνη για άλλες γυναίκες. Πώς εξηγείται;

«Μοιάζει ειρωνικό το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να αντλήσει τόσο πολλές πληροφορίες για τη ζωή της γυναίκας στο Βυζάντιο από τα αρχεία του Αγίου Ορους, δεδομένου ότι η πρόσβαση σε αυτό ήταν πάντοτε απαγορευμένη για τις εκπροσώπους του γυναικείου φύλου. Τα αρχεία αποκαλύπτουν ότι γυναίκες είχαν επαφή με τα μοναστήρια της Αθωνικής Πολιτείας κυρίως επειδή πούλησαν ή δώρισαν τις περιουσίες τους σε αυτά», εξηγεί η πρόεδρος της Μεσαιωνικής Ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών, Αλις Μαίρη Τάλμποτ, που έδωσε διάλεξη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη με θέμα «Αναζητώντας γυναίκες στον Αθω».

Ιδιοκτήτριες αγροτικών εκτάσεων και αμπελιών, μύλων και εργαστηρίων, σπιτιών, ακόμη και μεταλλείων, οι γυναίκες αλλάζουν προφίλ μέσα από τα συμβόλαια που κάνουν με την Αθωνική Πολιτεία. Διαχειρίζονται την προίκα τους ή εκτελούν τη διαθήκη του νεκρού συζύγου τους. Πωλούν τα χωράφια τους για να εξασφαλίσουν τα λύτρα απελευθέρωσης των παιδιών τους που είχαν πιάσει αιχμάλωτα οι Αραβες. 

Δωρίζουν την περιουσία τους για να εξασφαλίσουν μνημόσυνα μετά τον θάνατό τους και πιθανόν μια θέση στον Παράδεισο. Διαπραγματεύονται και υπογράφουν - αν και αρκετές είναι αναλφάβητες. Και παίρνουν τα χρήματα στο χέρι, χωρίς μεσολαβητές.

«Επτάμισι μέτρα πάπυρο χρειάστηκαν για να καταγραφούν οι 110 αγορές που έκανε μέσα σε πέντε μήνες στην περιοχή των Σερρών η Θεοδώρα Αγγελίνα Καντακουζηνού - μητέρα του αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού - το 1337-38. 

Στη λίστα των πωλητών της συγκαταλέγονται καλόγριες και γυναίκες που διαχειρίζονται μόνες τους την περιουσία τους. Οι τεράστιες εκτάσεις που απέκτησε όμως η Θεοδώρα και τις οποίες δώρισε στη Μονή Βατοπεδίου δεν ήταν αρκετές για να της εξασφαλίσουν έναν ήρεμο βίο. Τρία χρόνια μετά τις μαζικές αγορές της, βρέθηκε στη φυλακή από έναν αντίζηλο του γιου της και πέθανε έναν χρόνο αργότερα εκεί», είναι ένα από τα παραδείγματα που δίνει η επίτιμη διευθύντρια του ερευνητικού κέντρου βυζαντινών σπουδών Dumbarton Oaks στην Ουάσιγκτον.

Η Ιερακίνα δίνει στη Μονή Ξενοφώντος τον αμπελώνα της, το 1348, και διαπραγματεύεται απευθείας με τον ηγούμενο. Η Ευδοκία το 1112 περνά πολύ δύσκολες μέρες με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη. Και παρά το γεγονός ότι ο άνδρας της ζει, εκείνη δίνει τη συγκατάθεσή της να πωληθεί στη Μονή Δοχειαρίου ένα αγροτεμάχιο που αποτελούσε τμήμα της προίκας της, ώστε να μη ζητιανεύουν τα παιδιά της. Δεν αφήνει μάλιστα τον σύζυγό της να διαπραγματευθεί, αλλά παίρνει την αποζημίωση απευθείας από τον ηγούμενο Νεόφυτο.

Η δε Αννα Καντακουζηνή Παλαιολογίνα είχε μια έκταση στην Ολυνθο, που καταλήφθηκε από τους Σέρβους. Το χωράφι εγκαταλείφθηκε και όταν το πήρε πίσω δεν μπορούσε να το καλλιεργήσει, οπότε το πούλησε στη Μονή Δοχειαρίου 600 υπέρπυρα, αντί της πραγματικής του τιμής, ήτοι 2.000 υπέρπυρα. Η Μονή έχτισε στο κτήμα ένα παρατηρητήριο για την ασφάλειά της και για να παρηγορήσουν την Αννα που έδωσε το χωράφι σε χαμηλή τιμή, οι μοναχοί υποσχέθηκαν να προσεύχονται για την ίδια, τον σύζυγο και τους γονείς της! 
πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ

Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος/πηγή
Γιορτάζουμε σήμερα 10 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Γρηγορίου, του Επισκόπου Νύσσης.

Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου το 332 μ.Χ. και ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Παίρνει την ίδια μόρφωση με τον μεγάλο του αδελφό, ξεχωρίζει δε κι αυτός για την ευφυΐα του, την επιμέλεια του και την φιλοσοφικότατη ιδιοφυΐα του και είχε χειροτονηθεί αναγνώστης.

Ο Γρηγόριος νυμφεύεται τη Θεοσέβεια, (πραγματικά αγία γυναίκα), που γρήγορα την αρπάζει ο θάνατος. Ισχυρός χαρακτήρας καθώς ήταν, δεν απελπίζεται, και στα σαράντα του χρόνια γίνεται επίσκοπος Νύσσης (σήμερα Νεμσεχίρ), μιας κωμοπόλεως της Καπαδοκίας. Οι Αρειανοί, όμως, του έφεραν μεγάλες ενοχλήσεις. Αντιλαμβανόμενοι, ότι στο πρόσωπό του η αίρεσή τους θα είχε σπουδαιότατο πολέμιο, σχεδίασαν να τον εξοντώσουν. Τον κατηγόρησαν λοιπόν, ότι εξελέγη Επίσκοπος αντικανονικά και σφετερίσθηκε χρήματα της Εκκλησίας.

Τις κατηγορίες υπέβαλε κάποιος με το όνομα Φιλόχαρης, όργανο των Αρειανών, προς τον διοικητή του Πόντου Δημοσθένη, προς τον οποίο ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και επιστολή. Για την κατηγορία της καταχρήσεως παρακάλεσε να γίνει ο έλεγχος για να δειχθεί η συκοφαντία, για την αντικανονική χειροτονία λέγει ότι η ευθύνη είναι δική του, διότι αυτός χειροτόνησε και ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σωστό να δικάσει επί της υποθέσεως αυτής σύνοδος Επισκόπων, των οποίων η εκκλησιαστική θέση δεν ήταν σε κανονική τάξη.

Η επίκληση του Βασιλείου απέβη άκαρπη. Ο αυτοκράτορας Ουάλης ήθελε να αποφευχθεί το θέμα. Το 376 μ.Χ. ο Γρηγόριος καθαιρείται ερήμην από σύνοδο Αρειανών Επισκόπων του Πόντου και της Γαλατίας. Και ο Γρηγόριος, καταδιωκόμενος, αναγκαζόταν να πλανάται και να κρύβεται. Η περιπέτεια έληξε τον Αύγουστο του έτους 378 μ.Χ., όταν απέθανε ο Ουάλης. Ο Γρηγόριος επανήλθε στη Νύσσα, όπου του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική υποδοχή.

Κατά το φθινόπωρο του 379 μ.Χ. έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Αντιόχειας, η οποία συνήλθε ιδίως για την αίρεση του Απολλιναρίου. Ο Απολλινάριος, ερμηνεύοντας κατά γράμμα χωρίο της Αγίας Γραφής (κατά Ιωάννη α' 14), υποστήριζε ότι ο Θεός Λόγος έγινε σάρκα, όχι σάρκα και ψυχή. Αρνήθηκε τον ανθρώπινο νου, την ανθρώπινη ψυχή και θέληση του Ιησού Χριστού ως στοιχεία διασπαστικά της ενότητός Του και αντίθετα προς την τελειότητά Του και αντικατέστησε τα στοιχεία αυτά με τη θεία επενέργεια.

Δίδασκε, δηλαδή, στην ουσία, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός ούτε τέλειος άνθρωπος. Πολλοί νόμιζαν ότι ο Απολλινάριος δέχθηκε την επίδραση της πλατωνικής και νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλλά το πιθανότερο είναι, καθώς πιστεύει ο Γρηγόριος Νύσσης, ότι αφετηρία στη χριστολογική του διδασκαλία είναι χωρίο επιστολής του Αποστόλου Παύλου (προς Θεσσαλονικείς Α', ε' 23). Στη Σύνοδο ο Άγιος ανασκεύασε τις κακόδοξες θεωρίες του Απολλιναρίου. Επίσης, η Σύνοδος του ανέθεσε αποστολή για την Εκκλησία της Βαβυλωνίας και με την ευκαιρία αυτή επισκέφθηκε και τους Αγίους Τόπους.

Ο Θεός τον αξιώνει επίσης, να γίνει το κυριότερο όργανο Του στη Β' Οικουμενική σύνοδο, το 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, και κατατροπώνει στην κυριολεξία τους πνευματομάχους του Μακεδονίου, με «... τη μάχαιρα που δίνει το Πνεύμα και η οποία είναι ο λόγος του Θεού» (Προς Έφεσίους στ' 17). Στις συζητήσεις εκείνες, ο Γρηγόριος ο Νύσσης τόσο πολύ είχε διακριθεί, ώστε ονομάστηκε «Πατήρ Πατέρων και Νυσσαέων Φωστήρ». Ο δε Μέγας Θεοδόσιος τον ονόμασε στύλο της Ορθοδοξίας. Πέθανε ειρηνικά, αφού άφησε πολύ αξιόλογα έργα: ερμηνευτικά, δογματικά, κατηχητικά, λόγους ηθικούς, εορταστικούς, εγκωμιαστικούς, επιταφίους και έναν επιμνημόσυνο στον αδελφό του Μέγα Βασίλειο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείον γρήγορσιν, ενδεδειγμένος, στόμα σύντονον, της ευσέβειας, ανεδείχθης Ιεράρχα Γρηγόριε τη γαρ σοφία των θείων δογμάτων σου, της Εκκλησίας ευφραίνεις το πλήρωμα. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΚΑΙ ΔΟΜΕΤΙΑΝΟΥ ΜΕΛΙΤΗΝΗΣ

Τῌ Ι' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νύσσης,
 καὶ Δομετιανοῦ Ἐπισκόπου Μελιτηνῆς.
Τῇ Ι' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου
 Ἐπισκόπου Νύσσης.
Ἡ Μοῦσα Γρηγόριος, οὗ Νύσσα θρόνος,
οὐ Πιερίαν, ἀλλ᾿ Ἐδὲμ σκηνὴν ἔχει.
Γρηγόριον δεκάτῃ θανάτου κνέφας ἀμφεκάλυψεν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν 
Δομετιανοῦ Ἐπισκόπου Μελιτηνῆς.
Δομετιανὸς τῆς φθορᾶς ἀπηλλάγη,
Εἴπερ φθορὰν χρὴ τὸν βίον τοῦτον λέγειν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μαρκιανοῦ, 
Πρεσβυτέρου καὶ Οἰκονόμου τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας.

Ἀπῆρεν ἔνθεν πρὸς πόλου μέγα κλέος,
Ὁ Μαρκιανός, οὗ κλέος κἂν γῇ μέγα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀμμώνιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τῆς ἀρετῆς ὁ θεῖος ἐσβέσθη λύχνος,
Λύχνων μυσάντων σαρκικῶν Ἀμμωνίου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.