Συναξαριστής της 11ης Ιανουαρίου

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ὁ κοινοβιάρχης

 

Διέπρεψε στὰ χρόνια του Λέοντα τοῦ Μεγάλου (457-474). Τὸ χωριὸ Μωγαρισσὸς ἢ Μαγαρισσὸς τῆς Καππαδοκίας εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκε, ἀπὸ γονεῖς πολὺ πιστούς, τὸν Προαιρέσιο καὶ τὴν Εὐλογία.

Ὅταν ἔγινε μοναχός, διακρίθηκε ἀπὸ πολὺ νωρὶς γιὰ τὸ φλογερό του ζῆλο στὶς τελειότητες τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ τὸν συγκινοῦσε περισσότερο, ἦταν ἡ μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ἰδιαίτερα οἱ συγκινητικὲς σκηνὲς ἀπὸ τὸ Πάθος τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό, ἐπισκέφθηκε τοὺς Ἁγίους Τόπους στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ψηλάφησε καὶ προσκύνησε τὰ χώματα ὅπου διαδραματίστηκαν τὰ μεγάλα γεγονότα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας.

Ὁ Θεοδόσιος, ἀφοῦ ἀσκήτεψε κοντὰ σὲ μεγάλους ἀσκητές, ὅπως τὸν Συμεὼν τὸ Στυλίτη καὶ τὸν ἡσυχαστὴ Λογγῖνο, ἀποσύρθηκε σὲ ἰδιαίτερο ἡσυχαστήριο, διδάσκοντας μὲ λόγια καὶ ἔργα ὅποιον διαβάτη περνοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ. Ὅμως, πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ δίδαξε γύρισαν ἀπὸ τὸν κόσμο κοντά του.

Ἡ ὑπερβολικὴ αὔξηση τῶν ἀδελφῶν ἀνάγκασε τὰ Θεοδόσιο νὰ ἱδρύσει ἕνα μεγάλο καὶ εὐρύχωρο κοινόβιο μοναστήρι. Σὰν κοινοβιάρχης ἐφάρμοσε πρότυπα σὰν ἐκεῖνα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν χριστιανῶν. Δηλαδὴ «ὅλοι, χωρὶς ἐξαίρεση, οἱ πιστοί, μὲ μία καρδιὰ καὶ μία ψυχή, ἦταν μεταξὺ τοὺς ἑνωμένοι, σὰν μέλη τῆς ἴδιας οἰκογένειας, καὶ τὰ εἶχαν ὅλα κοινά».

Σὲ προχωρημένη, πλέον, ἡλικία ὁ Θεοδόσιος, ἀφοῦ γαλούχησε μὲ συμβουλὲς αἰωνίου ζωῆς χιλιάδες ψυχές, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του.

 

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλάγιος α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρεταὶς θεοσδότοις ἐκλάμψας ὅσιε, Μοναστικῆς πολιτείας ὤφθης λαμπρὸς χαρακτήρ, καὶ φωστὴρ θεοειδὴς Πάτερ καὶ ἔξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, τῶν Ἀγγέλων μιμητά, θεράπων ὁ τῆς Τριάδος ἣν ἐκδυσώπει ἀπαύστως,ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν. Θεοδόσιε Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος πλ. δ’ - Τῇ ὑπερμάχῳ
Πεφυτευμένος ἐν αὐλαῖς ταῖς τοῦ Κυρίου σου, τάς σάς ὁσίας ἀρετάς τερπνῶς ἐξήνθησας, καί ἐπλήθυνας τά τέκνα σου ἐν ἐρήμῳ, τῶν δακρύων σου τοῖς ὄμβροις ἀρδευόμενα, ἀγελάρχα τῶν Θεοῦ θείων ἐπαύλεων· ὅθεν κράζομεν· Χαίροις Πάτερ Θεοδόσιε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ὁ Θεσσαλονικεὺς ἡγούμενος Μονῆς Φιλόθεου ἐν Ἄθῳ

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς Θεοδόσιος ἦταν μεγαλύτερος ἀδελφὸς τοῦ ὁσίου Διονυσίου, κτήτορος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Δεκαοκτὼ ἐτῶν ὁ Θεοδόσιος ἐγκατέλειψε τὰ ἐγκόσμια καὶ ἔγινε μοναχὸς στὴ Μονὴ Φιλοθέου του Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ἀργότερα γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή του ἔγινε καὶ ἡγούμενος αὐτῆς.

Ἐπίσης γιὰ τὴν μεγάλη του ἀρετή, τὸν κάλεσαν γιὰ τὴν διακυβέρνηση τῆς Μονῆς Μαλάνων καὶ ἀπὸ αὐτὴ ἐκλέχτηκε μητροπολίτης Τραπεζοῦντας τὸ ἔτος 1370. Διακρίθηκε γιὰ τὴν μεγάλη του ἁγιότητα καὶ πέθανε εἰρηνικὰ κατὰ τὸ 1392.

---

 

Ἡ Σύναξις τῶν Μυρίων Ἀγγέλων

Γιατί γινόταν ἡ σύναξη αὐτὴ τῶν Μυρίων Ἀγγέλων, κανένα σχετικὸ σχόλιο δὲν βρήκαμε. Ὑπάρχει μόνο ἡ φράση: «Τελεῖται ἔνδον τοῦ Μαρτυρίου τῆς ἁγίας Ἀναστασίας ἐν τῆς Δομνίκου».

---

 

Οἱ Ἅγιοι Στέφανος ὁ ἐν Πλακιδιαναῖς, Θεόδωρος καὶ Ἀγάπιος ὁ Ἀρχιμανδρίτης

 

---

 

Ὁ Ἅγιος Μάϊρος

Μαρτύρησε ἀφοῦ ἄγρια κακοποιήθηκε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Βιτάλιος

Δὲν ὑπάρχει ἰδιαίτερο βιογραφικὸ ὑπόμνημα γι᾿ αὐτὸν τὸν Ὅσιο. Γνωρίζουμε μόνο γιὰ κάποιο ἀσκητὴ Βιτάλιο, ποὺ γίνεται λόγος στὴ βιογραφία του Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ἐλεήμονος, ὅτι ἦταν ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ ἀββᾶ Σερίδου καὶ ὅταν πήγαινε στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ πουλήσει τὰ ἐργόχειρά του, ἔδινε τὰ χρήματα ποὺ κέρδιζε σὲ μία πόρνη, παρακαλῶντας την νὰ μὴ ἁμαρτάνει, καθὼς ἀφηγεῖται ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

---

 

Ἐγκαίνια τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ

Ἡ γιορτὴ τῶν ἐγκαινίων τῆς Ἁγίας Σοφίας στὴ Θεσσαλονίκη κατὰ τὸν Κώδικα 68 τῆς Μονῆς Παντοκράτορας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γινόταν τὴν 11η Ἰανουαρίου, ὅποτε πανηγύριζε καὶ ὁ ναὸς (βλ. Δημητριεύσκη, Τυπικὰ Α´, σελ. 158).

---

Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ τῆς μονῆς Κλὸπς τοῦ Νόβγκοροντ (Ῥῶσος)

 

Ὁ Ὅσιος Μιχαήλ ἔζησε στήν Ρωσία καί καταγόταν ἀπό πλούσια οἰκογένεια. Ἦταν διά Χριστόν σαλός, γιά νά ἀποκρύψει τίς ἀρετές του ἀπό τόν κόσμο καί νά ἀποφεύγει τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Μόνασε στή Μονή Κλόπς τοῦ Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1456 μ.Χ. τό σκήνωμά του ἐνταφιάσθηκε στή Μονή Κλόπς.

 

Clergy and Laity in the Orthodox Church Fr.Alexander Schmemann

An Urgent Issue 

No one would deny that the clergy-laity issue in our church here in America is both an urgent and confused one. It is urgent because the progress of the church is often hindered by mistrust and conflicts, misunderstandings and frustrations. It is confused for there has been no constructive and sincere discussion, no real attempt to understand it in the light of our faith and in terms of our real situation. It is indeed a paradox for from both sides, the clerical and the lay, comes the same complaint: Priests and laymen alike proclaim that their respective rights are denied, their responsibilities and possibilities of action limited. If the priest speaks sometimes of the lay "tyrannies", the laity denounce the "bossism" of the priest. Who is right, who is wrong? And are we to continue in this frustrating "civil war" at a time when we need unity and the total mobilization of all our resources to withstand the challenge of the modern world? When Catholics and Protestants outnumber us by 150 to 1, the younger generations shake in their attachment to Orthodoxy and we must count on each one for the gigantic tasks that we face? We call ourselves Orthodox — i.e. men of the true faith. We ought then to be capable of finding in their true faith guiding principles and positive solutions to all our problems...

The present way is nothing more than an attempt to clarify the issue under discussion. Although written by a priest, its purpose is not to "take side", for in my opinion, there are no sides to be taken but a misunderstanding to be dissipated. This misunderstanding, to be sure, has deep roots in a rather unprecedented situation in which we have to live as Orthodox. It can not be cleared by mere quotations from canons and ancient texts. Yet, it is still a misunderstanding. This is what all people of good faith must understand. It requires only that we honestly and sincerely put the interests of our church above our personal "likes" and "dislikes", overcome our inhibitions and breathe the pure air of the wonderful and glorious faith which is ours.



Clarification of Terms


A major source of the misunderstanding, strange as it may seem, is terminological. The terms clergy and laity are used all the time, yet, without a clear understanding of their proper — i.e. Orthodox, meaning. People do not realize that between such Orthodox meaning and the current one, which we find in, say, Webster’s Dictionary, there exists a rather radical difference. We must begin, then, by restoring to the terms we use their true significance.

In Webster, lay is defined as:

"of or pertaining to the laity as distinct from the clergy" or

"not of or from a particular profession".

As to clergy, the definition reads as follows:

"in the Christian Church, the body of men ordained to the service of God, ministry".

Both definitions imply, first, an opposition: laity is opposed to clergy and clergy to laity. They imply, also, in a case of laity, a negation. A layman is someone who has no particular status (not a particular profession). These definitions, accepted virtually in all Western languages, reflect a specifically Western religious background and history. They are rooted in the great conflicts which opposed in the Middle Ages the spiritual power to the secular one, the Church and the state. They have, however, nothing to do with the initial Christians use of both terms, which is alone the norm for the Orthodox Church.



The Meaning of "Lay"


The words lay, laity, layman come from the Greek word laos which means people. "Laikos," layman, is the one who belongs to the people, who is a member of an organic and organized community. It is, in other words, not a negative, but a highly positive term. It implies the ideas of full, responsible, active membership as opposed, for example, to the status of a candidate. Yet the Christian use made this term even more positive. It comes from the Greek translation of the Old Testament where the word laos is applied ordinary to the People of God, to Israel, the people elected and sanctified by God Himself as His people. This concept of the "people of God" is central in the Bible. The Bible affirms that God has chosen one people among many to be His particular instrument in history, to fulfill His plan, to prepare, above everything else, the coming of Christ, the Saviour of the World. With this one people God has entered into "covenant", a pact or agreement of mutual belonging. The Old Testament, however, is but the preparation of the New. And in Christ, the privileges and the election of the "people of God" are extended to all those who accept Him, believe in Him and are ready to accept Him as God and Saviour. Thus, the Church, the community of those who believe in Christ, becomes the true people of God, the "laos" and each Christian a laikos — a member of the People of God.

The layman, is the one, therefore, who shares in Divine election and receives from God a special gift and privilege of membership. It is a highly positive vocation, radically different from the one we find defined in Webster. We can say that in our Orthodox teaching each Christian, be he a Bishop, Priest, Deacon or just member of the Church is, first of all, and before everything else a layman, for it is neither a negative nor a partial, but an all-embracing term and our common vocation.. Before we are anything specific we are all laymen because the whole Church is the laity — the people, the family, the community — elected and established by Christ Himself.



The Layman Is Ordained


We are accustomed to think of "ordination" as precisely the distinctive mark of clergy. They are the ordained and the laity, the non-ordained Christians. Here again, however, Orthodoxy differs from Western "clericalism," be it Roman Catholic or Protestant. If ordination means primarily the bestowing of the gifts of the Holy Spirit for the fulfillment of our vacation as Christians and members of the Church, each layman becomes a layman — laikos — through ordination. We find it in the Sacrament of Holy Chrism, which follows Baptism. Why are there two, and not just one, sacraments of entrance into the Church? Because if Baptism restores in us our true human nature, obscured by sin, Chrismation gives us the positive power and grace to be Christians, to act as Christians, to build together the Church of God and be responsible participants in the life of the Church. In this sacrament we pray that the newly baptized be:

"an honorable member of God’s Church

"a consecrated vessel

"a child of light

"an heir of God’s kingdom,

that "having preserved the gift of the Holy Spirit and increased the measure of grace committed unto him, he may receive the prize of his high calling and be numbered with the first borne whose names are written in heaven".

We are very far from the dull Webster definition. St. Paul call all baptized Christians "fellow citizens with the saints and the household of God" (Eph. 2:1a). "For through Christ"— he says — ye are no more strangers and foreigners but fellow citizens with the saints... in whom all the building fully framed together growth unto a holy temple in the Lord, in whom ye also are built together for an habitation of God through the Spirit."



The Layman in the Liturgy


We think of worship as a specifically clerical sphere of activity. The priest celebrates, the laity attend. One is active, the other passive. It is another error and a serious one at that. The Christian term for worship is leitourgia which means precisely a corporate, common, all embracing action in which all those who are present are active participants. All prayers in the Orthodox Church are always written in terms of the plural we. We offer, we pray, we thank, we adore, we enter, we ascend, we receive. The layman is in a very direct way the co-celebrant of the priest, the latter offering to God the prayers of the Church, representing all people, speaking on their behalf. One illustration of this co-celebration may be helpful; the word Amen, to which we are so used, that we really pay no attention to it. And yet it is a crucial word. No prayer, no sacrifice, no blessing is ever given in the Church without being sanctioned by the Amen which means an approval, agreement, participation. To say Amen to anything means that I make it mine, that I give my consent to it... And "Amen" is indeed the Word of the laity in the Church, expressing the function of the laity as the People of God, which freely and joyfully accepts the Divine offer, sanctions it with its consent. There is really no service, no liturgy without the Amen of those who have been ordained to serve God as community, as Church.

And, thus, whatever liturgical service we consider, we see that it always follows the pattern of dialogue, cooperation, collaboration, cooperation between the celebrant and the congregation. It is indeed a common action ("leitourgia") in which the responsible participation of everyone is essential and indispensable, for through it the Church, the People of God, fulfills its purpose and goal.



The Place of Clergy


It is this Orthodox understanding of the "laity" that discloses the real meaning and function of clergy. In the Orthodox Church clergy is not above laity or opposed to it. First of all, strangely at it may seem, the basic meaning of term clergy is very close to that of laity. Clergy comes from "clerus" which means the "part of God". "Clergy" means that part of mankind that belongs to God, has accepted His call, has dedicated itself to God. In this initial meaning the whole Church is described as "clergy"— part or inheritance of God: "O God, save Thy people and bless Thine inheritance": (kleronomia or clergy — in Greek). The Church because She is the People of God (laity) is His "part", His "inheritance".

But gradually the term "clergy" was limited to those who fulfilled a special ministry within the People of God, who were especially set apart to serve on behalf of the whole community. For, from the very beginning, the People of God was not amorphous but was given by Christ Himself a structure, an order, a hierarchical shape:

"And God has set some in the Church, first apostles, secondary prophets, thirdly teachers... Are all apostles? Are all prophets? Are all teachers?... Now you are the body of Christ, and members in particular..." (1 Cor. 12:28-29)

Historically the Church was built on the Apostles, whom Christ Himself has elected and appointed. The Apostles again elected and appointed their own helpers and successors, so that throughout the whole uninterrupted development of the Church, there has always been the continuity of this Divine appointment and election.

The "clergy" therefore is needed to make the Church what she has to be: the special People or Part of God. Their special function is to perpetuate within the Church that which does not depend on men: the Grace of God, the Teaching of God, the commandments of God, the saving and healing power of God. We stress this "of God" for the whole meaning of "clergy" lies precisely in their total identification with the objective teaching of the Church. It is not their teaching or their power: they have none, but that which has been kept and perpetuated in the Church from the Apostles down to our own time and which constitutes the essence of the Church. The Priest has the power to teach, but only inasmuch as he teaches the Tradition of the Church, and is completely obedient to it. He has the power to celebrate, but again, only inasmuch as he fulfills the eternal Priesthood of Christ Himself. He is bound — totally and exclusively — by the Truth which he represents and, thus, can never speak or command in his own name.

Our people in their criticism of the clergy fear the excessive "power" of clergy, yet too often they do not realize that the priest represents nothing else than the "Power" of the Church, of which they are members and not any specific "clerical" power. For it is clear to everybody that the Church existed before we were born and has always existed as a body of doctrine, order, liturgy, etc. It does not belong to anyone of us to change the Church or to make it follow our own taste, for the simple reason that we belong to the Church, but the Church does not belong to us. We have been mercifully accepted by God into His household, made worthy of Hid Body and Blood, of His Revelation, of Communion with Him. And the clergy represent this continuity, this identity of the Church in doctrine, life and grace throughout space and time. They teach the same eternal teaching, they bring to us the same eternal Christ, they announce the same and eternal Saving Act of God.

Without this hierarchical structure the Church would become a purely human organization reflecting the various ideas, tastes, choices of men. She would cease to be the Divine Institution, God’s gift to us. But then "laity" could not be "laity"— the People of God — any more, there would be no Amen to be said, for where there is no gift there can be no acceptance... The mystery of Holy Orders in the Church is that which makes the whole Church truly and fully the Laos, the Laity, the very People of God.



The Basis for Unity and Cooperation


The conclusion is clear: there is no opposition between clergy and laity in the Church. Both are essential. The Church as a totality is Laity and the Church as a totality is the Inheritance, the Clergy of God. And in order to be this, there must exist within the Church the distinction of functions, of ministries that complete one another. The clergy are ordained to make the Church the gift of God,— the manifestation and communication of His truth, grace and salvation to men. It is their sacred function, and they fulfill it only in complete obedience to God. The laity are ordained to make the Church the acceptance of that gift, the "Amen" of mankind to God. They equally can fulfill their function only in complete obedience to God. It is the same obedience: to God and to the Church that establishes the harmony between clergy and laity, make them one body, growing into the fullness of Christ.



Some Errors to Be Rejected


This simple and Orthodox truth is obscured too often by some ideas, that we have willingly or unwillingly accepted from the environment in which we live.

1. An uncritical application of the idea of democracy to the Church. Democracy is the greatest and noblest ideal of the human community. But in its very essence it does not apply to the Church for the simple reason that the Church is not a mere human community. She is governed not "by the people, and for the people"— but by God and for the fulfillment of His Kingdom. Her structure, dogma, liturgy and ethics do not depend on any majority vote, for all these elements are God given and God defined. Both clergy and laity are to accept them in obedience and humility.

2. A false idea of clericalism as absolute power for which the priest has no account to give. In fact, the priest in the Orthodox Church must be ready to explain his every opinion, decision or statement, to justify them not only "formally" by a reference to a canon or rule, but spiritually as true, saving and according to the will of God. For again, if all of us, laity and clergy, are obedient to God, this obedience is free and requires our free acceptance: "I call you not slaves, for a slave knows not what his Lord does; but I have called you friends; for all things that I have heard, I have made known to you" (John 15;15) and "ye shall know the truth and the truth shall make you free" (John 8:32). In the Orthodox Church, the preservation of truth, the welfare of the Church, mission, philanthropy, etc.— are all a common concern of the whole Church, and all Christians are corporately responsible for the life of the Church. Neither blind obedience nor democracy, but a free and joyful acceptance of what is true, noble, constructive and conducive of the Divine love and salvation.

3. A false idea of Church property. "It is our Church, for we have bought or built it..." No, it is never our Church, for we have dedicated it, i.e., given it, to God. It is neither the clergy’s, nor the laity’s "property", but indeed the sacred property of God Himself. He is the real owner, and if we can and must make decisions concerning this property, those decisions are to comply with God’s will. And here again both clergy and laity must have initiative and responsibility, in searching out the will of God. The same applies to Church money, houses and everything that "belongs to the Church."

4. A false idea of the priest’s salary: "We pay him..." No, the priest cannot be paid for his work, because no one can buy grace or salvation, and the priest’s "work" is to communicate grace and to work at man’s salvation. The money he receives from the Church (i.e. from the People of God and not from "us"— employers of an employee...) is intended to make him free for the work of God. And he, being also a member of the Church, cannot be a "hired" man, but a responsible participant in the decisions concerning the best use of the Church’s money.

5. A false opposition between the spiritual and the material areas in the life of the Church: "let the priest take care of the spiritual, and we — the laity — will take care of the material things..." We believe in the Incarnation of the Son of God. He made Himself material in order to spiritualize all matter, to make all things spiritually meaningful, related to God... Whatever we do in the Church is always both spiritual and material. We build a material Church but its goal is spiritual: how can they be isolated from one another? We collect money, but in order to use it for Christ’s sake. We organize a banquet, but if it is at all related to the Church, its goal — whatever it is — is also spiritual, cannot be abstracted from faith, hope and love, by which the Church exists. Otherwise, it would cease to be a "Church affair", would have nothing to do with the Church. Thus to oppose the spiritual to the material, to think that they can be separated is un-Orthodox. In all things pertaining to the Church there is always a need for the participation of both clergy and laity, for the action of the whole People of God.



Conclusion


Many mistakes have been made on both sides in the past, let us forget them. Let us rather make an attempt to find and to make ours the truth of the Church. It is simple, wonderful and constructive. It liberates us from all fears, bitterness and inhibitions. And we shall work together — in the unity of faith and love — for the fulfillment of God’s Kingdom.

Thy will be done. Not ours.

"Clergy and Laity in the Orthodox Church" (Orthodox Life, 1) (Crestwood, NY: SVS Press, 1959).
πηγή

ΚΟΙΤΑΞΕΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΗΜΕΡΑ;

\Κοίταξες ψηλά στον ουρανό σήμερα;  Άραγε τι μέρα θα μας ξημερώσει… Θα’ναι δύσκολη; Θα’ναι εύκολη;

Πες μια προσευχή της καρδιάς και ξεκίνα με πίστη. Κάνε όποια εργασία έχεις, φρόντισε τους δικούς σου ανθρώπους, ποτέ σου όμως μην ξεχνάς… Αυτή η ζωή ΔΕΝ είναι η αληθινή. Δεν είναι η πραγματική. Έχουμε μια άλλη πατρίδα ετοιμασμένη απ’το Θεό. Τη μόνιμη πατρίδα τ’ουρανού.

Γι’αυτή την πατρίδα να κάνεις όνειρα.

Πώς λέει ο απόστολος Παύλος: “Γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία,αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική”. Γι’αυτή την πατρίδα να ετοιμάζεσαι απ’αυτή τη ζωή.

Για εκείνη την όμορφη πατρίδα να υπομένεις κάθε δυσκολία με θάρρος, υπομονή και πίστη. Όλοι μας είμαστε ταξιδιώτες εδώ… Ταξιδεύουμε και δοκιμαζόμαστε. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Ξέρει ο Θεός πόσο αντέχουμε ο καθένας και ανάλογα μάς δοκιμάζει…

Εύχομαι να δυναμώνεις, εύχομαι να ελπίζεις, εύχομαι να μη χάνεις το θάρρος και τη πίστη σου.

Ώστε μια μέρα όλοι να μπορέσουμε να αισθανθούμε την ένωση μαζί Του… 
πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ: «ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ» (VIDEO)

"Για τις εκτρώσεις που γίνονται, ο Θεός παραχωρεί και έρχονται στη χώρα μας Αλβανοί κτλ να μας κυριεύσουν. Θα γίνουμε μειονότητα στο έθνος μας". 

"Πρέπει να μετανοήσουμε. Χωρίς μετάνοια δεν θα μας σώσει ο Θεός. Μας δημιούργησε χωρίς να μας ρωτήσει. Αλλά δεν μας σώζει αν δεν θέλουμε και εμείς. Ο Πορφύριος έλεγε ότι ο Θεός σέβεται την ελευθερία και το Σατανά".

Δείτε ένα σπάνιο ντοκουμέντο με το Γέροντα Γαβριήλ να μιλάει για όλα όσα μας απασχολούν σήμερα από το Ιερό Κουτλουμουσιανό κελί του Οσίου Χριστοδούλου στις Καρυές  του Αγίου Όρους.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 11 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου.

Ο Όσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στο χωριό Μωγαρισσού της Καππαδοκίας από πολύ πιστούς και ενάρετους γονείς, τον Προαιρέσιο και την Ευλογία. Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα του Μεγάλου (457 - 474 μ.Χ.) και έφτασε έως και τους χρόνους του αυτοκράτορα Αναστασίου του Δικόρου (491 - 518 μ.Χ.). Αρνήθηκε την έγγαμη ζωή και σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός. Από πολύ νωρίς διακρίθηκε για την εγκράτεια και την ηθική του τελειότητα.

Αφού ασκήτεψε κοντά σε μεγάλους ασκητές όπως ο Συμεών ο Στυλίτης και ο ησυχαστής Λογγίνος αποσύρθηκε σε απομακρυσμένο ησυχαστήριο όπου... δίδασκε το λόγο του Θεού στους περαστικούς διαβάτες. Η φήμη του για την αγία ζωή του έγινε γρήγορα γνωστή στα πέρατα της αυτοκρατορίας και έφερε στο ησυχαστήριό του δεκάδες αδελφούς αναγκάζοντας τον Θεοδόσιο να ιδρύσει ένα ευρύχωρο μοναστήρι όπου εφάρμοσε πιστά τα πρότυπα του ασκητικού βίου. Έκανε πολλά θαύματα και, αφού δίδαξε τις αρετές της ασκητικής ζωής στους εκατοντάδες μαθητές του, εκοιμήθη σε βαθύ γήρας το 529 μ.Χ.

Η είδηση της κοιμήσεώς του διαδόθηκε σαν αστραπή. Και έτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοί και μοναχοί, ακόμη και Επίσκοποι, για να ασπαστούν το ιερό λείψανο του Αγίου ανδρός, που στάθηκε για όλους φιλόστοργος πατέρας και προστατευτικός αδελφός. Και αυτός ακόμη ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων προσήλθε να ασπασθεί και να παραστεί στην εξόδιο Ακολουθία, μεγάλη δε υπήρξε η συγκίνησή του, όταν βρέθηκε ενώπιον του ιερού σκηνώματος του Οσίου. Η σύναξή του ετελείτο στο σεπτό Αποστολείο του Αγίου Αποστόλου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Αγία Σοφία.

Μερικά από τα θαύματα του Αγίου είναι τα εξής: Ο Άγιος είχε κατασκευάσει έναν τάφο για τον εαυτό του, ώστε βλέποντάς τον να θυμάται το θάνατο. Τον τάφο αυτόν εγκαινίασε με τον θάνατό του ένας Άγιος ασκητής, ονόματι Βασίλειος. Τον ασκητή λοιπόν αυτόν, ενώ είχε πεθάνει, μόνο ο Θεοδόσιος και ένας άλλος μοναχός τον έβλεπαν να στέκεται ανάμεσα στους άλλους μοναχούς και να συμψάλλει. Στους υπόλοιπους μοναχούς ο Βασίλειος ήταν αθέατος. Ένα άλλο θαύμα του Αγίου, είναι το ότι σε έναν τόπο στον οποίο πρόκειται να ιδρύσει μοναστήρι, άναψε σβησμένα κάρβουνα, χωρίς να έχει φωτιά. Επίσης, ο Άγιος προείπε και την καταστροφή που θα γινόταν στην Αντιόχεια από μεγάλο σεισμό.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλάγιος α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αρεταίς θεοσδότοις εκλάμψας όσιε, Μοναστικής πολιτείας ώφθης λαμπρός χαρακτήρ, και φωστήρ θεοειδής Πάτερ και έξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, των Αγγέλων μιμητά, θεράπων ο της Τριάδος ην εκδυσώπει απαύστως,ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Παρασκευής 11-01-13.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Β΄ κεφ. δ΄ 6 - 15

δ΄ 6 - 15

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Ια΄ 27 - 30

Ια΄ 27 - 30

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

πηγή

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

Ρεπορτάζ: Στέλλα Μεϊμάρη


Εκρηκτικές διαστάσεις τείνει να λάβει ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των άστεγων, γεγονός που καθιστά ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες. 

Στην τηλεφωνική γραμμή βοήθειας 10520, μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να δώσει πληροφορίες σε άτομα με πρόβλημα στέγης ή για την περίπτωση που εντοπιστεί κάποιος άστεγος σε όλη την Ελλάδα, όπως κάνει γνωστό η μη κυβερνητική οργάνωση για τους άστεγους «ΚΛΙΜΑΚΑ», υπό την ευθύνη της οποίας λειτουργεί η συγκεκριμένη γραμμή.

Όπως δηλώνει η κα. Αλαμάνου "αυτή τη στιγμή οι άστεγοι υπολογίζονται περί τους 20.000 σε ολόκληρη την Ελλάδα". "Αυτός ο αριθμός όμως", όπως μας εξηγεί, "δεν αποδίδει την πλήρη πραγματικότητα, καθώς σε αυτόν δεν συνυπολογίζονται οι εν δυνάμει άστεγοι, -οι λεγόμενοι νεο-άστεγοι-, οι οποίοι μετέχουν μόνο των συσσιτίων, κοιμούνται σε πρώτο στάδιο στα αυτοκίνητα τους ή σε κάποια φιλικά σπίτια και δεν έχουν βγει ακόμα στο δρόμο. 

Να υπενθυμίσουμε ότι όσο καιρό οι καιρικές συνθήκες δημιουργούν αυξημένες ανάγκες στήριξης των αστέγων, ο δήμος Αθηναίων έχει θέσει σε λειτουργία ως χώρους φιλοξενίας, σε πρώτη φάση, τα εξής τρία δημοτικά κτίρια:

1)    Πολιτιστικό Κέντρο 4ου Διαμερίσματος
οδός Λένορμαν και Αλεξανδρείας

2)    Λέσχη Φιλίας Αγίου Παύλου
οδός Μαμούρη και Δύμης (τηλ. 210 8223946, 210 8223184)

3)    Λέσχη Φιλίας Κυψέλης
οδός Αγίου Μελετίου και Ξεναγόρα (τηλ. 210 8674900)

Επίσης, καθ΄όλη τη διάρκεια του 24ώρου λειτουργεί η τηλεφωνική γραμμή 1960 για πληροφορίες και ανάγκη βοήθειας μόνο για την περιοχή του δήμου Αθηναίων.

Η λήψη εκτάκτων μέτρων για την προστασία των αστέγων γίνεται σε στενή συνεργασία του δήμου Αθηναίων με το υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, καθώς και με τη σύμπραξη φορέων και εθελοντικών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που εξειδικεύονται στο ζήτημα των αστέγων (Γιατροί του Κόσμου, ΚΕΘΕΑ Exelixis, ΟΚΑΝΑ, Κλίμακα, PRAKSIS, Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, Γιατροί χωρίς Σύνορα).

Όποιος θέλει να βοηθήσει τους άστεγους συνανθρώπους μας, η «ΚΛΙΜΑΚΑ» έχει μεγάλη ανάγκη από κουβέρτες, σλίπινγκ-μπακς και χοντρά χειμωνιάτικα ρούχα, κυρίως αντρικά, όπως μπουφάν, ζακέτες, μπλούζες και παντελόνια. Υπάρχει, επίσης, μεγάλη έλλειψη σε παπούτσια, κάλτσες και εσώρουχα, καθώς και σε κάθε είδους τρόφιμα, ακόμα και είδη πρώτης ανάγκης.

Το πρόβλημα των αστέγων είναι μεγάλο και πολυδιάστατο, καθώς πρόκειται για μια πολυσχιδή κοινωνική ομάδα. Και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά και στην πραγματική του διάσταση  με πρόσκαιρες λύσεις λόγω έκτακτων καιρικών φαινομένων, αλλά με μια γενικότερη κοινωνική πολιτική.Το να βρίσκονται οι άστεγοι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μόνο όταν χιονίζει σίγουρα δεν μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι για το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους που ζούμε και πολύ δε περισσότερο για την ανθρωπιά μας...

\

ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ

Τῌ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΑΝοΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.
Τῇ ΙΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου 
τοῦ Κοινοβιάρχου καὶ Καθηγητοῦ τῆς ἐρήμου.

Κοινοῦ Θεοδόσιος Ἡγεμὼν βίου,
Κοινὴ Μονασταῖς ἐκβιώσας ζημία.
Ἑνδεκάτῃ ὀλοὸν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῶν μυρίων Ἁγίων Ἀγγέλων. 
Τελεῖται δὲ ἐνδὸν τοῦ Μαρτυρίου τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας ἐ
ν τοῖς Δομνίνου ἐμβόλοις, καὶ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, 
τοῦ ἐν Πλακιδιναῖς, καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου καὶ Ἀγαπίου 
τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάϊρος αἰκιζόμενος τελειοῦται.

Μάϊρος ἐκραύγαζεν, ὢν ἐν αἰκίαις.
Μὴ δειλιᾷς Μάϊρε, πλήττου καὶ στέφου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Βιτάλιος ἐν εἰρήνῃ τελειούται.
Καὶ πνεῦμα δόντα Βιτάλιε Κυρίῳ,
Τὰ πνεύματα φρίττει σε τῆς πονηρίας.

Ταῖς αὐτῶν Ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν

«Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

πηγή

10ΙΑΝ

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι’ εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ’ αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό. Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.

Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια. «Με λένε Ραφαήλ» μου είπε και δείχνοντάς μου με το χέρι του μια βραχώδη σπηλιά στο πλάι του, συνέχισε «Εδώ είναι το σπίτι μου. Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς. Να θυμάσαι το Όνομά μου!». Ξύπνησα! «Ραφαήλ;» αναρωτήθηκα. Δεν ξέρω κανέναν Άγιο ονόματι Ραφαήλ. Μη θέλοντας να ξεχάσω το όνομά του, το σημείωσα στο περιοδικό που διάβαζα πριν αποκοιμηθώ. Ύστερα συνέχισα τον μεσημεριανό μου ύπνο, μην ξέροντας πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε αυτό το όνειρο λίγες μέρες αργότερα. Όταν λοιπόν ξύπνησα, ρώτησα τη μητέρα μου, αν ήξερε κάποιον Άγιο με αυτό το όνομα. «Όχι» ήταν η απάντηση.

Οι μέρες πέρασαν και οι διακοπές τελείωσαν. Επιστρέψαμε στο σπίτι μας, στη Ν. Μάκρη. Όλα πήραν τον καθημερινό τους ρυθμό. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά ο μικρός μας γιος (ήταν τότε 9 μηνών) παίζοντας στο πάρκο του, έπεσε στο πλάι ανάμεσα στα παιχνίδια του. Έμοιαζε να πεθαίνει. Μελανιασμένος, μούσκεμα από τον ιδρώτα, ανοιγόκλεινε το στοματάκι του σαν το πουλάκι που αφήνει την τελευταία του πνοή. Αμέσως, το μετέφερα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν απώλεια αισθήσεων. Πιθανόν, είπαν, έβαλε κάποιο παιχνιδάκι στο στόμα του που του έφραξε για λίγο την αναπνοή. Τίποτε σπουδαίο. Έτσι επιστρέψαμε σπίτι. Όμως την ίδια ημέρα το ξανάπαθε για δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Οπότε νοσηλεύτηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο Παίδων. Οι γιατροί μετά από πολλές εξετάσεις, διέγνωσαν κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο. Πρόβλημα που θα το ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή του.

Πάνω, όμως, από την ιατρική διάγνωση και πέρα από την φαρμακευτική θεραπεία, στέκεται ψηλότερα η θρησκεία μας με όλους τους Αγίους της. Έτσι, λοιπόν, μέσα στη στενοχώρια μου και τη θλίψη μου, εκεί που νόμισα πως η ζωή μου μαύρισε και πως η χαρά από την οικογένειά μου χάθηκε για πάντα, άνοιξε η πόρτα του θαλάμου και μπήκε μέσα μια ηλικιωμένη γυναίκα που πουλούσε εικονίσματα Αγίων, για να ζήσει. Μέσα από τη μεγάλη τσάντα με τα εικονίσματα, επέλεξε τυχαία και μου πρότεινε ένα εικόνισμα. Ήταν αυτό του Αγίου Ραφαήλ. «Πάρε, παιδάκι μου, αυτή την εικονίτσα» μου είπε, «κι’ ο Άγιος Ραφαήλ θα κάνει καλά το παιδάκι σου». Τότε θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει. Την ίδια ημέρα πήρα κι’ ένα τηλεφώνημα από παιδίατρο, συγγενικό πρόσωπο, ο οποίος μου είπε: «Εκεί που εμείς οι γιατροί σταματάμε, συνεχίζουν οι Άγιοι. Αύριο θα φύγει η πεθερά μου, θα πάει για ένα δικό μας τάμα στον Άγιο Ραφαήλ, στη Μυτιλήνη και θα ανάψει μια λαμπάδα και για το μωρό». Τότε κατάλαβα πως δεν ήμουνα μόνη και αβοήθητη όπως νόμιζα. Και πως το θαύμα δεν θα αργούσε να γίνει, καθώς ο Άγιος Ραφαήλ με τα δύο αυτά περιστατικά μου υπενθύμιζε το όνειρό μου και με οδηγούσε σε Εκείνον. Μέρα νύχτα, λοιπόν, παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να γιατρέψει το παιδάκι μου «Άγιε μου Ραφαήλ, προσευχόμουν, βοήθησέ μας, μη μας αφήνεις αβοήθητους να σηκώσουμε τέτοιο Σταυρό». Ύστερα σκεπτόμουν ότι τα βάσανα είναι για όλους τους ανθρώπους … «Εσύ ξέρεις, Άγιε Ραφαήλ, εσύ θα μας οδηγήσεις. Αν νομίζεις πως αυτό είναι το θέλημα του Θεού μας, κάνε μας να νοιώσουμε ελαφρύτερο το Σταυρό μας».

Οι ημέρες περνούσαν. Οι γιατροί είχαν βγάλει το συμπέρασμά τους. Οι κρίσεις του παιδιού έμοιαζαν επιληπτικές. Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε στο παιδί, ήταν αγωγή για επιληψία. Όμως, ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα Του, διότι στο κέντρο επιληψίας οι νέες εξετάσεις που έγιναν στον εγκέφαλο του μωρού δεν έδειξαν καμία απολύτως βλάβη.

Τις επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε την Παναγία της Τήνου, προκειμένου να ανάψουμε μια λαμπάδα για την υγεία του παιδιού και να την ευχαριστήσουμε για το μεγάλο δώρο που μας είχε χαρίσει με τη Μεσιτεία Της. Στο δρόμο, λοιπόν, προς την Χάρη Της, μας πλησίασε ένα μικρό αγοράκι. «Κυρία» μου είπε, «ξέρετε πως με λένε;». «Πώς σε λένε αγοράκι μου;» αποκρίθηκα. «Ραφαήλ, κυρία» μου είπε και χάθηκε μέσα στον κόσμο. Χάθηκε ανάμεσα στον κόσμο; Ή εξαφανίστηκε σαν άγγελος;(!) Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Όμως, για μένα εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν άγγελος Κυρίου που μου έλεγε «Ο Άγιος Ραφαήλ είναι που έσωσε το παιδί σου, Εκείνον πρέπει να ευχαριστήσεις». Και πράγματι, ο Άγιος Ραφαήλ μας έκανε μεγάλο θαύμα. Οι μήνες πέρασαν και όλες οι ιατρικές εξετάσεις απέκλιναν όλο και περισσότερο από τις πρώτες και τελικά το παιδί μεγάλωσε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας.

Εμείς ευχαριστούσαμε τον Άγιο Ραφαήλ που μας το χάρισε γερό και σιδερένιο. Και όλα αυτά τα χρόνια επισκεπτόμαστε κάθε εκκλησία που φιλοξενούσε Ιερά Λείψανα του Αγίου για προσκύνημα. Πέρασαν έτσι δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Κάποια ημέρα προσέξαμε στο δρόμο μια αφίσα που καλούσε τους πιστούς για την Εορτή του Αγίου Ραφαήλ, στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Που να φανταζόμασταν πως ο Άγιος που είχε φέρει ξανά τη χαρά στο σπίτι μας βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο κοντά μας. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξή μου ήταν πως επισκεπτόμενη για πρώτη φορά τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, ανακάλυψα ότι το σημείο που είναι χτισμένη είναι ακριβώς το ίδιο σημείο που μου είχε υποδείξει ο Άγιος Ραφαήλ στον ύπνο μου, πριν από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, λέγοντάς μου ότι «εδώ είναι το σπίτι μου». Επισκεπτόμουν για πρώτη φορά τη Μονή, αλλά ήταν σαν να την ήξερα χρόνια. Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του, που με αξίωσε ύστερα από τόσα χρόνια να βρω και να βρεθώ στο «σπίτι του», και να προσκυνώ την Χάρη Του! Ας έχει όλο τον κόσμο στη Σκέπη Του!

Ευγενία Α., Ν. Μάκρη Αττικής
Πηγή: agiosrafael.g

“Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”. Ἡ προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι λιτή !!!!!

Έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος...

Ὅπως τὰ καράβια, ποὺ κινδυνεύουν ἐκπέμπουν συνεχῶς σῆμα κινδύνου, 

ἔτσι πρέπει καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ λέει συνεχῶς τὴν εὐχὴ 

“Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”.
Ἡ προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι λιτή !!!!!

πηγή