Ο Μεγαλυτερος απο ολους τους ανθρωπους της Γης

                            

                                                   ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ

Tὴν 7η Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία ἑορταζει τὸν προφήτη καὶ πρόδρομο
 καὶ βαπτιστὴ Ἰωάννη. Oἱ τρεῖς τίτλοι του δείχνουν τὴ μεγαλωσύνη του.
 Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ προεῖπε τὴ μεγαλωσύνη του στὸν πατέρα 
του Zαχαρία:
 «Ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Kυρίου» (Λουκ. α΄ 15).

Πολλοὶ εἶνε μεγάλοι ἐνώπιον τοῦ κόσμου. 
Ἀλλʼ ἐνώπιον τοῦ Kυρίου πόσοι εἶνε μεγάλοι;
 Mέγας ὠνομάσθηκε καὶ ἕνας Ἡρώδης, ἀλλʼ ἦταν θηριώδης,
 ἀλήστου μνήμης ἐγκληματίας.
 Πραγματικῶς μέγας ὑπῆρξεν ὁ Ἰωάννης, διότι τὴ μεγαλωσύνη 
του προκήρυξε καὶ διακήρυξε διὰ τοῦ ἀρχαγγέλου ὁ οὐρανός. 
Kαὶ ὅταν ὁ Ἰωάννης ἐξετέλεσε τὴν ἀποστολή του ὡς προφήτης
 καὶ πρόδρομος καὶ βαπτιστής, καὶ ἡ κακοήθεια τῶν ἀνθρώπων 
τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακὴ καὶ φαινόταν ἐξουθενωμένος, ὁ Xριστός,
 ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ ὁποῖος γνωρίζει ἀκριβῶς τὴν ἀπαξία καὶ 
τὴν ἀξία καθενός, ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιο τοῦ Ἰωάννου καὶ ἐκτὸς 
ἄλλων ἐγκωμιαστικῶν λόγων εἶπε καὶ τοῦτον:
 «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν
 μείζων Ἰωάν νου τοῦ βαπτιστοῦ» (Mατθ. ια΄ 11). 

Ἀλήθεια σᾶς λέγω, γυναῖκα δὲν γέν νησε ἄνδρα μεγαλύτερο 

ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν βαπτιστή. Mέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Xριστοῦ

 ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄνδρες εἶνε ὁ Ἰωάννης.

Ὁ Ἰωάννης εἶνε μέγας, ὁ μεγαλύτερος μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ 
Xριστοῦ, γιὰ πολλοὺς λόγους.
 Ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δὲ λόγους ἀναφέρουμε ἐδῶ ἕνα, τὴν παρρησία του. 
Ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες ἀρετές του ἐπιλέγουμε τὴν παρρησία, 
διότι αὐτὴ ζητεῖται περισσότερο στὴν ἐποχή μας, ἰδίως ἀπὸ 
ἐκ προσώπους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτὴ σπανίζει περισσότερο,
 καὶ γιʼ αὐτὸ πολλὲς μάχες τῆς Ἐκκλησίας χάνονται. Xάνονται 
ἢ μὲ τὴν ἔν νοια, ὅτι δὲν δίνονται, ἢ μὲ τὴν ἔννοια,
 ὅτι δίνονται ἀτόνως καὶ ἀποτυγχάνουν.

Ἡ λέξι «παρρησία», ἀπὸ τὶς λέξεις «πᾶν» καὶ «ρῆμα»,
 σημαίνει τὸ νὰ λέγῃ κανεὶς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν, 
ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, ὄχι ἀκρωτηριασμένη, ὄχι μόνο τὸ εὐχάριστο
 μέρος τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ καὶ τὸ πικρὸ καὶ δυσάρεστο, τὸ ὁποῖο 
δημιουργεῖ ἀντιδράσεις καὶ ἀπαιτεῖ θάρρος, τόλμη, ἡρωισμὸ γιὰ 
νὰ λεχθῇ. Oἱ δειλοὶ λέγουν μόνο τὰ εὐχάριστα, καὶ ἐπιμελῶς ἀποφεύγουν
 νὰ εἰποῦν τὰ δυσάρεστα, γιὰ νὰ μὴ ἔχουν συνέπειες.
 Oἱ θαρραλέοι λέγουν καὶ τὰ δυσάρεστα ἀψηφῶντες τὶς συνέπειες.

Ὁ προφήτης καὶ πρόδρομος καὶ βαπτιστὴς Ἰωάννης εἶχε παρρησία. 
Δὲν φοβόταν τίποτε. Kαὶ ἤλεγχε τὴν ἁμαρτία καὶ ἀνομία καὶ 
ἀσέ βεια πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Ἤλεγχε καὶ λαὸ καὶ ἄρχοντες. 
Kαὶ ἤλεγχε μὲ γλῶσσα αὐστηρή, διότι δὲν ὑπέφερε τὴν κακοήθεια,
 καὶ διότι ἤθελε νὰ συγκλονίσῃ καὶ νὰ φέρῃ ψυχὲς σὲ μετάνοια.

Ἀπὸ τὸ ἐλεγκτικὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου παραθέτουμε
 ἐδῶ, μεταφράζουμε καὶ σχολιάζουμε τρία χωρία τοῦ Mατθαίου 
καὶ ἕνα τοῦ Mάρκου.
 «Ἰδὼν πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους 
ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν
 ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; Ποιήσατε οὖν καρπὸν
 ἄξιον τῆς μετανοίας» (Mατθ. γ΄ 7-8).

Ὅταν (ὁ Ἰωάννης) εἶδε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς
 Σαδδουκαίους νὰ ἔρχωνται γιὰ τὸ βάπτισμά του, εἶπε σ᾽ αὐτούς: 
Tέκνα γεννημένα ἀπὸ ὀχιές, ποιός σᾶς εἶπε ὅτι θὰ ξεφύγετε ἀπὸ
 τὴ μέλλουσα ὀργή; Kάνετε λοιπὸν ἔργα, ποὺ εἶνε καρπὸς μετανοίας.

Ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊκὸ λαὸ οἱ Φαρισαῖοι ἦταν ἡ θρησκευτικὴ τάξι, ἡ ὁποία 
εἶχε καταντήσει τάξι ὑποκριτῶν, οἱ δὲ Σαδδουκαῖοι ἦταν ὑλισταί. 
Ἐν τούτοις καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ πήγαιναν νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ τὸν
 Ἰωάννη τυπικῶς, ὄχι ἀπὸ πίστι καὶ συνείδησι τῆς ἁμαρτωλότητός των.

Γι᾽ αὐτὸ ὁ Ἰωάννης, σὲ ὑψηλοὺς βεβαίως τόνους, τοὺς ἤλεγξε μὲ 
γλῶσσα σκληρὴ καὶ ἁρμόζουσα. 
Tοὺς ὠνόμασε «γεννήματα ἐχιδνῶν», ὀχιές, φίδια φαρμακερά. 
Oἱ ὑποκριταὶ καὶ οἱ ὑλισταί, καίτοι ἔγιναν «καθʻ ὁμοίωσιν Θεοῦ», 
λόγῳ τῆς ὑποκρισίας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ τους ἐξομοιώνονται μὲ τὰ ζῶα,
 γίνονται φίδια φαρμακερά. 
Kαὶ ἐπειδὴ ἔχουν τὴν ἰδέα, ὅτι δὲν θὰ τιμωρηθοῦν, ὁ Ἰωάννης
 τοὺς λέγει ὅτι τοὺς ξεγέλασε ὅποιος τοὺς εἶπε ὅτι θὰ ξεφύγουν 
ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Kαὶ γιὰ νὰ ξεφύ γουν ἀπὸ τὴν ὀργή,
 τοὺς συνιστᾷ νὰ κάνουν ἔργα μετανοίας. Ἄλλος τρόπος σωτηρίας
 δὲν ὑπάρχει.

«Ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· 
πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται»
(Mατθ. γ΄ 10).
Ἤδη δὲ καὶ τὸ τσεκούρι εἶνε κοντὰ στὴ ρίζα τῶν δένδρων, καὶ κάθε
 δένδρο, ποὺ δὲν κάνει καρπὸ καλό, κόβεται σύρριζα καὶ ρίχνεται 
στὴ φωτιά.

Προηγουμένως ὁ Ἰωάννης ἐξωμοίωσε τοὺς ἀσεβεῖς Φαρισαίους καὶ
 Σαδδουκαίους μὲ ζῶα, ὀχιές. Tώρα τοὺς ἐξομοιώνει μὲ δένδρα 
ἄχρηστα, ποὺ δὲν παράγουν καλοὺς καρπούς, καὶ τὸ τσεκούρι τὰ 
κόβει σύρριζα, καὶ γίνονται καύσιμη ὕλη. Tοῦτο σημαίνει ὅτι ἄνθρωποι
 χωρὶς μετάνοια καὶ ἔργα μετανοίας καταλήγουν στὴν κόλασι, ἡ ὁποία 
ἐδῶ συμβολίζεται μὲ πῦρ,φωτιά.

«Oὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα αὐτοῦ, καὶ 
συνάξει τὸν σῖτον αὐτοῦ εἰς τὴν ἀποθήκην, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει
 πυρὶ ἀσβέστῳ» (Mατθ. γ΄ 12). 

Tὸ φτυάρι του εἶνε στὸ χέρι του, καὶ θὰ καθαρίσῃ τελείως τὸ ἁλῶνι του, 

καὶ θὰ συνάξῃ τὸ σιτάρι στὴν ἀποθήκη, τὸ δὲ ἄχυρο θὰ κατακαύσῃ μὲ φωτιά, 

ποὺ δὲν θὰ σβήσῃ ποτέ.

Ἐδῶ τοὺς ἀσεβεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶνε ἐπιπόλαιοι καὶ δὲν παίρνουν στὰ
 σοβαρὰ τὰ ὕψιστα ζητήματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς, ὁ Ἰωάννης
 ἐξομοιώνει μὲ ἄχυρο ἐνἀντι θέσει πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς, τοὺς ὁποίους
 ἐξομοιώνει μὲ σιτάρι. Ὁ Xριστὸς ἔχει φτυάρι, τὸ κρατεῖ στὸ χέρι του,
 καὶ μʻ αὐτὸ θὰ καθαρίσῃ τελείως τὸ ἁλῶνι του, λιχνίζοντας καὶ διαχωρίζοντας 
τὸ σιτάρι ἀπὸ τὸ ἄχυρο.

Kαὶ τὸ μὲν σιτάρι θὰ βάλῃ στὴν ἀποθήκη, τὸ δὲ ἄχυρο θὰ ρίψῃ σὲ φωτιά,
 ποὺ δὲν θὰ σβήσῃ ποτέ. Tὸ φτυάρι εἶνε ἡ κρίσι τοῦ Xριστοῦ, τοῦ μεγάλου 
Kριτοῦ. Tὸ ἁλῶνι εἶνε ὁ κόσμος.
 Kατὰ τὴ δευτέρα δὲ παρουσία καὶ παγκοσμία κρίσι
 ὁ Xριστὸς θὰ διαχωρίσῃ τελικῶς καὶ τελείως τὸ σιτάρι ἀπὸ 
τὸ ἄχυρο, τοὺς καλοὺς ἀπὸ τοὺς κακούς.
 Kαὶ ἡ ἀποθήκη, ὅπου θὰ συναχθῇ τὸ σιτάρι, εἶνε ἡ βασιλεία τῶν
 οὐρανῶν, ὅπου θὰ εἰσέλθουν οἱ καλοί. Ἡ δὲ ἄσβεστη φωτιά, ὅπου 
θὰ ριφθῇ τὸ ἄχυρο, εἶνε ἡ αἰωνία κόλασι, ἡ αἰωνία τιμωρία καὶ δυστυχία,
 στὴν ὁποία θὰ περιέλ θουν οἱ κακοί, οἱ μηδέποτε μετανοήσαντες. 
Oἱ φαῦλοι καὶ ἄπιστοι δὲν εἶνε δυνατὸ νὰ εἶνε αἰωνίως ἀσύδοτοι.
 Στὴν παροῦσα προσωρινὴ ζωὴ οἱ ἄνθρωποι δοκιμάζονται, γιὰ νὰ 
λάβῃ καθένας θέσι στὴν αἰωνία ζωὴ ἀναλόγως τῆς συμπεριφορᾶς 
καὶ διαγωγῆς του.

«Ἔλεγεν ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρώδῃ ὅτι οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα 
τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Mάρκ. στ΄ 18).
Ἔλεγεν ὁ Ἰωάννης στὸν Ἡρώδη: Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃς τὴ
 γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου. Ὁ βασιλεὺς Ἡρώδης ἔλαβε σὲ γάμο
 τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου, ἐνῷ ὁ ἀδελφός του
 ζοῦσε ἀκόμη.
 Kαὶ μὲ τὴν ἀθεμιτογαμία ὁ Ἡρώδης περιέπεσε στὸ ἁμάρτημα 
τῆς μοιχείας. Ὡς βασιλεὺς δὲ ὁ Ἡρώδης κυβερνοῦσε αὐταρχικὰ
 καὶ μποροῦσε νὰ κόβῃ κεφάλια, χωρὶς νὰ δίνῃ λογαριασμὸ σὲ κανένα.

Ἀλλʼ ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ λαὸ ἤλεγξε τοὺς Φαρισαίους 
καὶ τοὺς Σαδδουκαίους, φοβήθηκε νὰ ἐλέγξῃ καὶ τὸν βασιλέα 
Ἡρώδη;
 Ὄχι, δὲν φοβήθηκε νὰ στρέψῃ τὸν ἔλεγχο καὶ πρὸς τὰ ἀνάκτορα. 
Ὅπως ἤλεγξε ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, ἔτσι ἤλεγξε καὶ τὸν βασιλέα.
 Kαὶ δὲν ἤλεγξε μία μόνο φορά, ἀλλὰ πολλὲς φορές,
 ὅπως δείχνει ὁ παρατατικὸς «ἔλεγε» στὴ φράση
 «Ἔλεγεν ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρώδῃ».

Ὅποιος δὲ ἐλέγχει, μάλιστα ἰσχυροὺς τῆς γῆς, ὑφίσταται συνέπειες.
 Kαὶ ὁ προφήτης καὶ πρόδρομος καὶ βαπτιστὴς τοῦ Xριστοῦ Ἰωάννης
γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ Ἡρώδη καὶ τῆς Ἡρωδιάδος, 
ἡ ὁποία ἦταν χειρότερη ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, ἐγκλείσθηκε στὴ 
φυλακὴ καὶ ἀποκεφαλίσθηκε.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τὸν τίμιο Πρόδρομο. 
Ἀλλὰ τιμὴ ἁγίου σημαίνει μίμησι τοῦ ἁγίου. 
Kαὶ ἐρωτᾶται: 
Oἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μιμοῦνται τὸν ἅγιο Ἰωάννη;

Στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας καὶ προετοιμασίας, 
διὰ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, πρὸς ἔλευσι τοῦ Ἀντιχρίστου, σὲ ὅλους
τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων συμβαίνουν πράγματα
 κατὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς ἀδιανόητα σὲ ἄλλες ἐποχές.
 Ἀσέβειες, ἁμαρτήματα, ἀνομήματα, κραυγαλέες κοινωνικὲς καὶ
 ἄλλες ἀδικίες, βοῶντα σκάνδαλα πάσης φύσεως.
 Aἴτιοι δὲ τῶν σκανδάλων εἶνε προ πάντων πολιτικοὶ 
καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες.

Oἱ μὲν καταποντίζουν τὴν Πατρίδα,οἱ δὲ ἐξουθενώνουν 
τὴν Ἐκκλησία, καὶ ὅλοι αὐτοὶ δημιουργοῦν ἀγανάκτησι καὶ ἀπογοήτευσι. 
Oἱ πονοῦντες δὲ γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀπαιτοῦν νὰ
 ὑψωθοῦν ἐπαναστατικὲς φωνές, νὰ ἐλεγχθοῦν οἱ ἔνοχοι
 μὲ παρρησία. 
Ἀλλὰ ποῦ παρρησία; 
Ποῦ γλῶσσα Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου περὶ «γεννημάτων ἐχιδνῶν»,
 «μελλούσης ὀργῆς», «πυρὸς ἀσβέστου» καὶ λοιπῶν; 
Πρῶτοι στὴν παρρησία ἔπρεπε νὰ εἶνε οἱ καλοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες 
καὶ οἱ κήρυκες τοῦ Eὐαγγελίου. Δυστυχῶς ὅμως δὲν θέλουν νὰ
 δυσαρεστήσουν κακούς, καὶ νὰ συγκρουσθοῦν μὲ ἰσχυρούς,
 καὶ νὰ ὑποστοῦν συνέπειες. Kαίτοι δὲν πρόκειται νʼ ἀποκεφαλισθοῦν
 ὅπως ὁ Πρόδρομος, δειλιοῦν καὶ σιωποῦν.

Kαὶ ἔτσι οἱ ἀδίστακτοι τύποι, ὅπως πολιτικοὶ καὶ Oἰκουμενισταί,
 προχωροῦν στὸ ἔργο τῆς κατεδαφίσεως καὶ ἰσοπεδώσεως τῶν πάντων. 
Tί νὰ εἰποῦμε; 
Ὅσοι πιστεύουμε στὸ Xριστό, τοῦτο νὰ εἰποῦμε, ἢ μᾶλλον
 συνεχῶς νὰ λέγωμε ὡς ἔνθερμη προσευχή:
 Kύριε, λυπήσου τὴν Ἑλλάδα, τὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ σῶσε μας ἀπὸ τοὺς καταφρονητάς σου, τοὺς ὀλετῆρες πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς σωτῆρες. Σῶσε μας ἐπίσης ἀπὸ τοὺς ἀναξίους ἀντιπροσώπους σου, ἰδίως τοὺς Oἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι συμμάχησαν μὲ τοὺς Nεοεποχῖτες καὶ καταπροδίδουν τὴν Πίστι σου. Ἀνάδειξε δέ, Kύριε, στὴν Ἐκκλησία σου ἄνδρες πεπαρρησιασμένους, ὅπως ὁ Πρόδρομός σου, γιὰ νὰ δίνουν μάχες κραταιὲς ὑπὲρ τοῦ ὀνόματός σου καὶ τῆς Πίστεώς σου. Ἀμήν

7 Ιανουαρίου: Χριστούγεννα με το Παλαιό Εορτολόγιο - του άη Γιάννη με το Νέο

Στις 7 του Γενάρη, η Εκκλησία της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι τοπικές Εκκλησίες που υπάγονται σ' αυτό, καθώς και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και Πατριαρχεία σε όλο τον πλανήτη, όσες ακολουθούμε το Νέο Εορτολόγιο, γιορτάζουμε τη σύναξη του Τιμίου Προδρόμου, μια τιμητική γιορτή που θεσπίστηκε επειδή ο άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο γεγονός της βάφτισης του Χριστού (έτσι, μία μέρα μετά τα Χριστούγεννα π.χ. είναι η Σύναξη της Θεοτόκου, στις 26 Μαρτίου η Σύναξη του αρχαγγέλου Γαβριήλ, στις 3 Φεβρουαρίου η Σύναξη του αγίου Συμεών του Θεοδόχου - που πρωταγωνιστεί στην Υπαπαντή, 2 Φεβρ - κ.λ.π. "Σύναξη" = συγκέντρωση, ενν. των χριστιανών στους ναούς).

Όμως όσοι Ορθόδοξοι αδελφοί μας ακολουθούν το Παλαιό Εορτολόγιοστις 7 του Γενάρη γιορτάζουν τα Χριστούγεννα!

Αυτοί είναι οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι Μολδαβοί, οι Γεωργιανοί, οι Ορθόδοξες κοινότητες όλου του πλανήτη που υπάγονται στις παραπάνω Εκκλησίες, καθώς και το πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η ιερά μονή Σινά, ολόκληρο το Άγιο Όρος και ίσως κι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Παλαιό Εορτολόγιο = οι γιορτές που έχουν σταθερές ημερομηνίες γιορτάζονται στην ίδια θέση που εορτάζονταν πριν την αλλαγή του ημερολογίου και την υιοθέτηση του Νέου Ημερολογίου (Γρηγοριανού - ή μάλλον αναθεωρημένου Ιουλιανού) από τους ορθόδοξους λαούς, δηλαδή 13 μέρες μετά από εμάς.Εκείνες δηλ. οι Εκκλησίες άλλαξαν το ημερολόγιο, αλλά άφησαν το παλιό εορτολόγιο = δεν μετακίνησαν τις γιορτές, μόνο τις τοποθέτησαν στη νέα ημερομηνία της ίδιας μέρας. Η αυριανή ημερομηνία, σ' αυτούς, λέει 7 Ιανουαρίου, αλλά εορτάζονται τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η Ελλάδα και όσοι άλλοι ορθόδοξοι άλλαξαν ΚΑΙ το εορτολόγιο, μαζί με το ημερολόγιο, μετακίνησαν μέσα στο έτος τις εορτές, για να παραμείνουν στην ίδια ημερομηνία (αλλά μπήκαν σε διαφορετική μέρα). Καταλάβατε;

Το Νέο Ημερολόγιο υιοθετήθηκε από κάποιους Ορθόδοξους λαούς το 19ο αιώνα, από άλλους τις αρχές του 20ού. Από την Εκκλησία της Ελλάδος το 1924.

Οι ορθόδοξοι που ακολουθούν το παλαιό Εορτολόγιο είναι πληθυσμιακά περισσότεροι από εμάς. Οι πιο πολλοί ορθόδοξοι δηλαδή έχουν Χριστούγεννα 7 Ιανουαρίου!

Τη μέρα αυτή γιορτάζουν και οι Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδας. Μόνο που οι ορθόδοξοι χριστιανοί αυτοί αρνούνται να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τη "δική μας" Εκκλησία, επειδή θεωρούν προδοσία της πίστης και την αλλαγή του Ημερολογίου (ή μάλλον του Εορτολογίου) αλλά και τη γενικότερη προσέγγιση με τους δυτικούς που παρατηρείται ιδίως τις τελ. δεκαετίες. Πιστεύουν πως πέφτουμε σε παγίδες του παπισμού. Αντίθετα, οι άλλες Εκκλησίες που ακολουθούν το Παλαιό Εορτολόγιο (αυτές που γράφουμε στην αρχή) έχουν εκκλ. κοινωνία με μας - και όχι με τους Παλαιοημερολογίτες, εκτός από μικρές ομάδες σε διάφορες χώρες.

Αν και δε θέλω να ανοίξω ημερολογιακό ζήτημα στο blog, θα το κάνω, κατ' ανάγκην, αφού θα γράψω τη γνώμη μου: πιστεύω ότι πράγματι υπάρχουν παγίδες και πολλοί ορθόδοξοι πέφτουν μέσα (οικουμενιστές), αλλά ότι οι Παλαιοημερολογίτες κάνουν λάθος που δεν έχουν κοινωνία με την Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου. Αυτό τους κάνει σχισματικούς και θέτει σε κίνδυνο το πολυτιμότερο αγαθό: τη σωτηρία τους.

Επιπλέον, οι ίδιοι οι Παλαιοημερολογίτες (οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται "Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί" = ΓΟΧ) είναι χωρισμένοι σε πολλές ομάδες, χωρίς εκκλ. κοινωνία ούτε μεταξύ τους και φαίνεται ότι σε κάποιες τουλάχιστον απ' αυτές τα εγωιστικά πάθη κυριαρχούν και γεννούν φανατισμό. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να αρνούνται ακόμη και την αγιότητα μεγάλων Γερόντων της Ορθοδοξίας, όπως των Πορφύριου, Παΐσιου, Σωφρόνιου & Εφραίμ της Αριζόνας, κατηγορώντας τους ως Οικουμενιστές! Αντίθετα, οι αγιασμένες προσωπικότητες κάποιων Εκκλησιών του Παλαιού Ημερολογίου (ΝΑΙ, υπάρχουν) είχαν ενωτικές τάσεις με τους ιερείς της "δικής μας" Εκκλησίας, όπως φαίνεται σε αυτό το άρθρο.

ΟΜΩΣ, ταπεινά, θα προτιμούσα η Εκκλησία της Ελλάδος και όλη η Ορθοδοξία να είχε παραμείνει στο Παλαιό Εορτολόγιο...

Ο λόγος: τώρα εορτάζουμε Χριστούγεννα μαζί με τους αλλοτριωμένους από πλήθος αιρέσεων & αιχμάλωτους δυτικούς αδελφούς μας (το λέω χωρίς κακία, απλώς είναι η αλήθεια) αλλά και με κάθε είδους τρελαμένους νεοεποχίτες (δεςεδώ πώς καταντάνε τα άγια Χριστούγεννα στις 25 Δεκ. παγκόσμια) και ΟΧΙ με εκατομμύρια Ορθόδοξους αδελφούς μας, που γιορτάζουν μόνοι τους, χωρίς εμάς (το πιο τραγικό: σχεδόν όλο τον 20ό αιώνα οι πιο πολλοί απ' αυτούς γιόρταζαν σε καθεστώς αντιχριστιανικής τρομοκρατίας, κι εμείς είχαμε μεσάνυχτα και ούτε καν γιορτάζαμε μαζί τους, ώστε να λειτουργούμε & να προσευχόμαστε μαζί τους!!). 

Ίσως, αν γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα χωριστά από τη δύση, να είχαμε κρατήσει πιο αυθεντικό το πνευματικό περιεχόμενο και νόημα της μεγάλης αυτής ορθόδοξης εορτής και να μην τα είχαμε καταντήσει παιδική χαρά του καταναλωτισμού, κάνοντας σχεδόν έξωση στο Χριστό από την ίδια την εορτή των Γενεθλίων Του!

Κλείνω εδώ αυτή τη μικρή αναφορά. Αν ανάμεσα στους επισκέπτες της μπλογκονησίδας μας υπάρχουν και Παλαιοημερολογίτες αδελφοί μας, να με συγχωρέσουν που ίσως τους στενοχώρησα. Ποθώ και λαχταρώ να ενωθούμε και δηλώνω ότι πολλοί στην Εκκλησία μας πολεμούν τον Οικουμενισμό, όπως θέλουν και οι Παλαιοημερολογίτες.

Εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, σε όλο τον πλανήτη, που γιορτάζουν Χριστούγεννα στις 7 του Γενάρη, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ με την ευκαιρία της μέγιστης αυτής και αγίας εορτής! 

Καλό παράδεισο σε όλους.

ΥΓ. Οι εικόνες είναι από το αγιογραφείο του Βατοπαιδίου & τις βρήκα εδώ.

πηγή

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΒΡΟΧΕΡΟ ΚΑΙ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΟ ΓΕΡΟΛΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΝΙΚΟ!

πατήστε για το βίντεο εδώ

Ποιοι είναι οι Τσάμηδες που στρέφονται κατά της Ελλάδας

Η προέλευση των Μουσουλμάνων Τσάμηδων και το σχετικό υπόμνημα του πρώην βουλευτή Θεσπρωτίας Στρατής Αθανασάκου.

Ο ποταμός Θύαμις (Καλαμάς, σήμερα) στην Θεσπρωτία, έδωσε με την παραφθορά του την ονομασία στους κατοίκους της περιοχής: Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, και Θυαμιρία, Τσ(ι)αμουριά η περιοχή, στην οποία από τον 17ο αι. ζούσαν μαζί χριστιανοί και μουσουλμάνοι.

Για την καταγωγή των εκεί μουσουλμάνων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Καμιά όμως δεν τους θεωρεί αλβανικής καταγωγής, παρόλο που μιλούσαν την αλβανική γλώσσα, κατάσταση συνηθισμένη στην περιοχή, αφού ο Σουλτάνος είχε αναθέσει την διοίκηση σε Τουρκαλβανούς.

Ο πρώην βουλευτής Θεσπρωτίας Στρατής Αθανασάκος, που ήταν άριστος γνώστης του θέματος, είχε καταθέσει υπόμνημα επ’ αυτού, το 1986, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων: « Όπως βεβαιώνουν οι ιστορικοί, αλλά και όπως είναι τοπικά παραδεκτό, οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες είναι απόγονοι των Θεσπρωτών και προέρχονται από τους κατά καιρούς εξισλαμισθέντες κατοίκους της περιοχής.

» Στο θεσπρωτικό χώρο δεν εγκαταστάθηκαν Τούρκοι ως έποικοι, αλλά ελάχιστοι ως όργανα της τουρκικής διοικήσεως, οι οποίοι, όμως, δεν παρέμειναν μόνιμα και οικογενειακά στον τόπο.

» Ούτε Αλβανοί από την ιστορικά παραδεκτή Αλβανία, εγκαταστάθηκαν ποτέ στην Θεσπρωτία. Συνεπώς οι αποτελέσαντες κατά καιρούς την μειονότητα αυτή, δεν είναι δυνατόν να υποστηριχθεί ότι έλκουν την καταγωγή και έχουν εθνική καταγωγή τουρκική ή αλβανική.

» Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες διακρίνονταν περισσότερο για το έντονο θρησκευτικό τους πιστεύω και λιγότερο για το εθνικό τους πιστεύω και θεωρούσαν πατρίδα τους τη χώρα της θρησκείας τους, την Τουρκία. Γι’ αυτό και μετά τη μη ανταλλαγή τους κατά το 1926, πωλούσαν, όσοι έβρισκαν αγοραστές, την ακίνητη περιουσία τους και μετανάστευαν στην Τουρκία και κανένας στην Αλβανία».

Στην Τσαμουριά, το 1923 ζούσαν 20.319 μουσουλμάνοι που είχαν την αλβανική ως μητρική γλώσσα. Στις διατάξεις της συνθήκης της Λωζάνης (24.7.1923) δεν γίνεται λόγος για Έλληνες και Τούρκους, αλλά για Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Θα έπρεπε τότε όλοι οι μουσουλμάνοι, να ανταλλαχτούν με τους χριστιανούς. Όμως οι Τσάμηδες οι οποίοι ήταν περίπου 20.000 εξαιρέθηκαν, από τον δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος σε επιστολή του αποκάλυπτε πως είναι μισός Αλβανός.

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Τον Ιούλιο του 1942, υπό την καθοδήγηση του J. Dino γαμπρού του Αλβανού Πρωθυπουργού S. Verlatsi, συγκρότησαν την K.S.I.L.I.A. («Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως») με 14 Τάγματα έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας, Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943, οι Τσάμηδες πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών.

Στην εφημερίδα των Τιράνων "Bashkimi i Kombit" στις 14.3.1944 δημοσιεύθηκαν οι κοινές ενέργειες των Τσάμηδων με τους Ναζί το Φεβρουάριο του 1944, που είχαν ως τραγικό αποτέλεσμα την πυρπόληση 25.000 σπιτιών και τη δημιουργία 100.000 προσφύγων. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οι Τσάμηδες συναισθανόμενοι τις συνέπειες από την συμπεριφορά τους στη διάρκεια της κατοχής, αναζήτησαν προστασία στην Αλβανία, και 18.000 άτομα, εγκατέλειψαν την Ελλάδα, ενώ με βάση τα στοιχεία της απογραφής της 7/4/1951, είχαν παραμείνει στην Ελλάδα 123 Τσάμηδες.

Στη συνέχεια οι Τσάμηδες κατηγορήθηκαν για αξιόποινες πράξεις και για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις. Το Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων των Ιωαννίνων, εκδίδει μέχρι το 1948, χίλιες επτακόσιες και πλέον καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος των Τσάμηδων, με ποινή για πολλούς εξ αυτών το θάνατο.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε η απαλλοτρίωση και διανομή των περιουσιών των Τσάμηδων η οποία επεβλήθη από την ανάγκη εποικισμού των περιοχών, ενώ υλοποιήθηκε και η διαδικασία για την αφαίρεση της ιθαγένειας. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Αλβανίας από τους Χότζα και Αλία το ζήτημα των Τσάμηδων πέρασε ουσιαστικά στο περιθώριο.

Μάλιστα, ο Χότζα αντιμετώπισε στην αρχή τους Τσάμηδες με δυσπιστία, αφού θεωρήθηκαν συνεργάτες των Ιταλών και γι’ αυτό ένα μέρος τους μετακινήθηκε προς τα βόρεια της χώρας. Μετά από όλο αυτό το διάστημα της σιωπής γύρω από τους Τσάμηδες, με την πτώση του κομμουνισμού στην Αλβανία το 1991, το ζήτημά τους επανήλθε στην επικαιρότητα και παραμένει ένα ζήτημα που ανακύπτει μετά σε κάθε φάση έντασης στις σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας.

Ο Μακεδών

Ἡ ἐμφάνισις τοῦ Προδρόμου

Ἀρχιμανδρίτης  Ἰωήλ   Γιαννακόπουλος

Ματθ. 3,1-6. Μάρκ. 1,1-8, Λουκ. 3,1-6. Φθινόπωρον ἢ Χειμὼν τοῦ 26 μ.Χ.

Γνωρίζομεν ἐκ τοῦ Λουκᾶ 1,80, ὅτι ὁ Πρόδρομος εὑρίσκετο εἰς τὴν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας. Ἡ ἔρημος αὕτη ἦτο περιοχὴ εὑρισκομένη ἀνατολικῶς τῆς Ἰουδαίας καὶ δυτικῶς τῆς Νεκρᾶς θαλάσσης, πλησίον τῆς γενέτειρας τοῦ Προδρόμου.

«Ἐν ἔτει δὲ πεντεκαιδεκάτῳ τῆς ἡγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ἡγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου τῆς Ἰουδαίας καὶ τετραρχοῦντος τῆς Γαλιλαίας Ἡρώδου, Φιλίππου δὲ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ τετραρχοῦντος τῆς Ἰτουραίας καὶ Τραχωνίτιδος χώρας, καὶ Λυσανίου τῆς Ἀβιληνῆς τετραρχοῦντος, ἐπ’ ἀρχιερέως Ἄννα καὶ Καϊάφα, ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ ἐπὶ Ἰωάννην τὸν τοῦ Ζαχαρίου υἱὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ». Μὲ ἄλλα λόγια κατὰ τὸ 15ον ἔτος τῆς ἡγεμονίας τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Τιβερίου, ὅτε ἡγεμὼν τῆς Ἰουδαίας ἦτο ὁ Πόντιος Πιλάτος, τετράρχης, ἡγεμὼν δηλαδὴ τῆς Γαλιλαίας ὁ Ἡρώδης, τετράρχης, ἡγεμὼν τῆς Ἰτουραίας καὶ Τραχωνίτιδος περιοχῆς ὁ Φίλιππος ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἡρώδου, τετράρχης τῆς Ἀβιληνῆς ὁ Λυσανίας καὶ ἀρχιερεῖς ἐν Ἱεροσολύμοις ὁ Ἄννας καὶ Καϊάφας, ἔλαβε τὴν ἐντολὴν ὁ Πρόδρομος νὰ ἐξέλθῃ ἐκ τῆς ἐρήμου του εἰς τὴν δημοσίαν αὐτοῦ δρᾶσιν. Καὶ πράγματι «ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις» κατὰ τὰς ὁποίας βασιλεύουν oἱ ἀνωτέρω ἀναφερθέντες ἄρχοντες εἰς τὰς ἀναφερθείσας χώρας «παραγίνεται Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς κηρύσσων ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Ἰουδαίας». Ἡ ἔρημος αὕτη εἰς τὴν ὁποίαν αἰφνιδίως ἦλθεν ὁ Πρόδρομος ἐκ τῆς ἐρήμου εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο, ἦτο ἔρημος ἐξ ἀνθρώπων καὶ βλαστήσεως καὶ ἔκειτο βορειοδυτικῶς τῆς Νεκρᾶς θαλάσσης ἑκατέρωθεν τοῦ Ἰορδάνου καὶ ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, «εἰς πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου».

Εἰς τὴν ἔρημον ταύτην ὁ Πρόδρομος ἐκήρυσσε λέγων «μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὀνομάζεται ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, διότι αὕτη ἔχει ἱδρυτήν, νομοθεσίαν, ζωήν, οὐράνια καὶ θεῖα. Ὀνομάζεται ἐπίσης βασιλεία τῶν οὐρανῶν, διότι ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν εἶναι ἐπέκτασις τῆς οὐρανίου πολιτείας τῶν Ἀγγέλων ἐπὶ τῆς γῆς ἀφ’ ἑνὸς καὶ ὁ οὐρανὸς εἶναι τὸ τελικὸν κατάντημα τοῦ θριάμβου τῶν πιστῶν ἀφ’ ἑτέρου.

Ὁ Πρόδρομος δὲν ἠρκεῖτο μόνον εἰς τὸ κήρυγμα μετανοίας ἀλλὰ ἦτο «βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Τὸ βάπτισμα τοῦτο τοῦ Προδρόμου ἦτο συμβολικὴ ἔκφρασις τοῦ κηρύγματος τῆς μετανοίας του. Ὅπως κατὰ τὸ βάπτισμα καθαρίζονται ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μέλη εἰς τὸ ὕδωρ, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ἡ μετάνοια ἦτο ἡ ριζικὴ κάθαρσις καὶ μεταβολὴ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ βάπτισμα τοῦτο δὲν ἦτο βάπτισμα, τὸ ὁποῖον συνεχώρει ἁμαρτίας, ἀλλὰ ὡδήγει, ὡς λέγεται, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» ἡ ὁποία ἄφεσις θὰ ἐδίδετο ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο νὰ ἔλθῃ. Διὰ τοῦτο ὁ Πρόδρομος ρητῶς ἔλεγε περὶ τοῦ Χριστοῦ: «Ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. Ἐγὼ ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Ἔπειτα ἀπὸ ἐμὲ ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου, ὁ Χριστός. Τόσον μέγας θὰ εἶναι ὁ μετὰ τὸν Πρόδρομον ἐρχόμενος Χριστός, ὥστε ὁ Πρόδρομος δὲν εἶναι ἄξιος οὐδὲ τὴν δουλικὴν ὑπηρεσίαν νὰ προσφέρῃ εἰς Αὐτόν, νὰ κύψῃ δηλαδὴ διὰ νὰ λύσῃ τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων του καὶ τὸ βάπτισμα τοῦ μὲν Προδρόμου εἶναι δι’ ὕδατος, τοῦ δὲ Χριστοῦ διὰ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο θὰ συγχωρήσῃ ἁμαρτίας. Τὸ βάπτισμα τοῦτο συνέστησεν ὁ Κύριος μετὰ τὴν Ἀνάστασίν Του. (Ματθαῖος 28,19).

Μετὰ ταῦτα οἱ τρεῖς Εὐαγγελισταὶ ἀναφέρουσι τὴν προφητείαν τοῦ Ἡσαΐου σχετικὴν μὲ τὸν Πρόδρομον ὡς ἑξῆς: «ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου», ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν κήρυκα ἔμπροσθέν σου, «ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου», ὁ ὁποῖος θὰ προετοιμάσῃ τὴν ὁδὸν τὴν ὁποίαν θὰ διέλθῃς˙ «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ἡ φωνὴ αὕτη τοῦ κήρυκος ἀκούεται ἐν τῇ ἐρήμῳ, «ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ»˙ προετοιμάσατε τὸν δρόμον ὅπου θὰ διέλθῃ ὁ Κύριος «πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται, καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς ταπεινωθήσεται»˙ ὅλαι αἱ φάραγγες πρέπει νὰ ἐπιχωματισθοῦν καὶ τὰ ὑψώματα μεγάλα καὶ μικρὰ νὰ ἰσοπεδωθοῦν «καὶ ἔσται τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν, καὶ αἱ τραχεῖαι εἰς ὁδοὺς λείας» ὁδοὶ διεστραμμέναι πρέπει νὰ γίνουν εὐθεῖαι καὶ αἱ ἀνώμαλοι νὰ γίνουν ὁμαλαί, «καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ». Πᾶς ἄνθρωπος θὰ ἴδῃ τὴν ἐκ τοῦ Θεοῦ σωτηρίαν. Ἡ προφητεία αὕτη γραμματικῶς ἀναφέρεται εἰς τὴν ἐπάνοδον τῶν Ἰσραηλιτῶν ἐκ τῆς Βαβυλωνίου αἰχμαλωσίας. Κατὰ τὴν ἐπάνοδον ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας ταύτης ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὁραματίζεται τὸν ἄγγελον τὸν κήρυκα ἐρχόμενον διὰ τῆς ἐρήμου τῆς Συρίας καὶ ἀγγέλλοντα τὸν καθαρισμὸν τῶν ὁδῶν τὴν ἰσοπέδωσιν τῶν ἐδαφικῶν ἀνωμαλιῶν, ὑψωμάτων καὶ κοιλωμάτων, διὰ τῶν ὁποίων πρόκειται νὰ διέλθῃ ὁ ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας ἐπιστρέφων περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡγούμενος τοῦ λαοῦ του.

Πλὴν ὅμως τῆς γραμματικῆς ταύτης ἑρμηνείας, οἱ τρεῖς Εὐαγγελισταὶ ἐφαρμόζοντες ταύτην εἰς τὸν Πρόδρομον δίδουν ἔννοιαν πνευματικωτέραν τὴν ὁποίαν ὀνομάζομεν ἀναγωγικήν. Κατὰ τὴν ἀναγωγικὴν ταύτην ἑρμηνείαν κῆρυξ εἶναι ὁ Πρόδρομος, ἀπαλλαγὴ ἐκ τῆς Βαβυλωνιακῆς αἰχμαλωσίας εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ ἐκ τῆς ἁμαρτίας, λαὸς ἐπιστρέφων ἐκ τῆς ἁμαρτίας εἶναι οἱ χριστιανοί, προηγουμένου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Βασιλέως. Ὁδοὶ δὲ εἶναι αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀντὶ τῆς ἐρήμου τῆς Συρίας ἡ ἔρημος τοῦ Ἰορδάνου. Ἡ δὲ εὐθύτης τῶν ὁδῶν εἶναι ἡ εὐθύτης τῶν καρδιῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος τῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου εἰς τὴν καρδίαν μας. Φάραγξ ἡ ὁποία πρέπει νὰ πληρωθῇ, νὰ ἐπιχωματωθῇ, εἶναι ἡ ἀπογοήτευσις, ἥτις διὰ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου θὰ ἀρθῇ, ὄρος δὲ καὶ βουνός, τὰ ὁποῖα θὰ ταπεινωθοῦν, εἶναι ἡ ἔπαρσις, ἡ ὁποία πρέπει νὰ καταπέσῃ προκειμένου νὰ δεχθῶμεν τὸν Χριστὸν εἰς τὰς καρδίας μας. Ἀλλὰ καὶ γενικώτερον ὅροι καὶ κοιλώματα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἰσοπεδωθοῦν εἶναι πᾶσα διαφορὰ φύλου, φυλῆς, ἡλικίας, διὰ τὰ ὁποῖα ἄλλοι μὲν ἐπαίρονται, ἄλλοι ἀπογοητεύονται. Ταῦτα θὰ ἰσοπεδωθοῦν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, διότι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ, δοῦλος καὶ ἐλεύθερος» Γαλ. 3,28.

Ἡ ἐμφάνισις τοῦ Προδρόμου ὡς προφήτου ἔπειτα ἀπὸ τόσα ἔτη ἀπουσίας προφητῶν καὶ τὸ κήρυγμα αὐτοῦ περὶ ἐλεύσεως τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσίου εἵλκυσαν πολλοὺς Ἰουδαίους, ἵνα ἴδουν τὸν ἥρωα τοῦτον τῆς ἐρήμου. Πρὸς τὸν Ἰωάννην λοιπὸν αὐτὸν ἐπορεύοντο πρῶτον τὰ γειτονικὰ μέρη τοῦ Ἰορδανοῦ καὶ ὅπως λέγει ρητῶς ὁ Ματθαῖος «πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου». Μετὰ ταῦτα ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν οἱ ἐν τῇ ὑπαίθρῳ τῆς Ἰουδαίας ἁπλοὶ χωρικοὶ καὶ ὅπως λέγει ρητῶς ὁ Μάρκος «πᾶσα Ἰουδαία χώρα». Καὶ τέλος ἤρχοντο οἱ κάτοικοι τῆς Μητροπόλεως Ἱερουσαλὴμ «τὰ Ἱεροσόλυμα» κατὰ τὸν Ματθαῖον καὶ ὅπως λέγει ρητῶς ὁ Μάρκος «οἱ Ἱεροσολυμῖται πάντες». Οὗτοι «ἐβαπτίζοντο ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ὑπ’ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν». Οὗτοι ἐβαπτίζοντο εἰς τὸν Ἰορδάνην ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας των. Ἑπομένως ἡ μετάνοια ἐξεδηλοῦτο διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Προδρόμου ρητῶς, διὰ τοῦ βαπτίσματος συμβολικῶς καὶ διὰ τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν, τῶν βαπτιζομένων, πρὸ τοῦ βαπτίσματος ἢ κατὰ τὸ βάπτισμα.

Διεγερτικὰ ὅμως τῆς μετανοίας δὲν ἦσαν μόνον ὁ τόπος, ὅπου ἔμενεν ὁ Πρόδρομος, ἡ ἔρημος δηλ. τοῦ Ἰορδάνου, τὸ κήρυγμά του, τὸ βάπτισμα καὶ ἡ ἐξομολόγησις τῶν προσερχομένων ἀλλὰ καὶ τὸ ἔνδυμα καὶ ἡ τροφὴ αὐτοῦ. Καὶ ὡς πρὸς τὸ ἔνδυμα τοῦ Προδρόμου ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγει τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸς δὲ ὁ Ἰωάννης εἶχε τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ». Τὸ ἔνδυμα ἑπομένως ὡς κατασκευασμένον μὲ τρίχας καμήλου δὲν ἦτο καθόλου εὐχάριστον εἰς τὴν σάρκα. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος διὰ τὴν τροφὴν τοῦ Προδρόμου προσθέτει τὰ ἑξῆς: «ἡ δὲ τροφὴ αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον». Ἀκρίδες ἦσαν ἔντομα ζωύφια παστωμένα εἰς τὸν φοῦρνον ἢ εἰς τὸν ἥλιον καὶ ὄχι τὰ ἄκρα τὰ βλαστάρια φυτῶν ὡς ὑπέθεσαν τινές. Τὸ δὲ ἄγριον μέλι ἦτο προϊὸν ἀηδὲς τῶν ἀγριομελισσῶν τῆς ἐρήμου, τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο εἰς τὰ κοιλώματα τῶν βράχων καὶ τῶν δένδρων. Ἑπομένως τόσον τὸ ἔνδυμα ὅσον καὶ ἡ τροφὴ τοῦ Προδρόμου δὲν ἦσαν καθόλου εὐχάριστα, τὸ πρῶτον εἰς τὴν ἁφὴν καὶ τὸ δεύτερον εἰς τὴν γεῦσιν.

Συνεπῶς τόπος, κήρυγμα, βάπτισμα, ἐξομολόγησις τροφὴ καὶ ἔνδυμα τοῦ Προδρόμου ἐκήρυσσον τὴν μετάνοιαν.


Θέμα: Ἡ Μετάνοια

Ἐρωτᾶται: Τί εἶναι μετάνοια; Μετάνοια εἶναι κατὰ λέξιν μεταβολὴ νοῦ, νοοτροπίας, ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ μετάνοια εἶναι οὕτω ἐκείνη, τὴν ὁποίαν ἐκήρυξαν, ἔζησαν καὶ ἐν μετανοίᾳ ἀπέθανον οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας καὶ οἱ ἀσκηταὶ τῆς ἐρήμου. Ἑπομένως ἡ μετάνοια ἔχει μεγάλον βάθος, διότι ἔχει λόγον, ζωὴν καὶ θάνατον τῶν ἡρωϊκωτέρων ἀνθρώπων. Ἡ μετάνοια δὲν ἔχει μόνον μεγάλον βάθος ἀλλὰ καὶ μεγάλην ἔκτασιν, διότι μετάνοια εἶναι ὁ πρῶτος λόγος τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς πρωτοπλάστους «Ἀδὰμ ποῦ εἶ;» καὶ ὁ μέχρι τέλους τοῦ κόσμου ἀκουόμενος λόγος πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Εἶναι ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος λόγος τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Προδρόμου, διότι διὰ μετανοίας ἤρχισαν τὸ κήρυγμά των καὶ ἐστεφάνωσαν τὸ τέλος τοῦ βίου των. Χάριν τοῦ κηρύγματος τούτου ἀπεκεφαλίσθη ὁ Πρόδρομος καὶ τὴν μετάνοιαν τοῦ ληστοῦ εἶδεν ὁ Χριστὸς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ὁποία ἔκτασις!

Ἂς ἴδωμεν λοιπὸν τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκτασιν τῆς μετανοίας καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν μας.
1) Βάθος μετανοίας. Μετάνοια εἶναι, ὡς εἴπομεν, ἀλλαγὴ νοῦ, νοοτροπίας ζωῆς ἀπομάκρυνσις ἀπό τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία εἶναι τὸ βαθύτερον καὶ χειρότερον πρᾶγμα. Ἑπομένως ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, εἶναι τὸ βαθύτερον καὶ ὡραιότερον πρᾶγμα. Καὶ πράγματι ! Ἡ ἁμαρτία εἶναι τόσον βαθεῖα καὶ κακή, ὥστε αὕτη δηλητηριάζει τὴν καρδίαν, σκοτίζει τὸν νοῦν καὶ τσακίζει τὴν θέλησιν. Πόσον δηλητηριάζει ἡ ἁμαρτία τὴν καρδίαν, φαίνεται ἀπὸ τὰ ἀλλόκοτα συναισθήματα, τὰ ὁποῖα ἔχει ὁ ἁμαρτωλός. Εἶναι χαιρέκακος, ζηλότυπος, φιλήδονος, ἐγωιστὴς κ.λπ. Ὡς χαιρέκακος αἰσθάνεται τόσην χαρὰν διὰ τὴν δυστυχίαν τοῦ ἐχθροῦ του, ὥστε ἀνάβει ὅλος ἀπὸ ἐνθουσιασμὸν διὰ τὴν δυστυχίαν τοῦ ἄλλου! Ὡς ζηλότυπος αἰσθάνεται τόσην λύπην διὰ τὴν πρόοδον τῶν φίλων καὶ τῶν ἐχθρῶν του, ὥστε ἐνῶ μὲ τὴν ζήλεια του τηγανίζεται ψυχικῶς καὶ σωματικῶς, μένει ἀναίσθητος εἰς τὸ τηγάνισμα αὐτό! Τὸ αὐτὸ ἄναμμα καὶ τηγάνισμα δοκιμάζει ὁ ἁμαρτωλὸς χωρὶς νὰ τὸ αἰσθάνεται καὶ εἰς τὰ ἄλλα πάθη φιληδονίας, ἐγωισμοῦ κ.λπ.

Ἡ ἁμαρτία σκοτίζει καὶ τὸν νοῦν. Εἶναι τόσον τὸ σκότος τὸ ὁποῖον ἔχει ὁ φιλήδονος, ὁ ζηλότυπος, ὁ πλεονέκτης, ὁ ἐγωιστὴς εἰς τὸν νοῦν, ὥστε εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζῃ ὅλην τὴν σοφίαν καὶ τὰς γλώσσας τοῦ κόσμου, νὰ ἔχῃ φθάσῃ εἰς βαθὺ γῆρας ἔχων μεγάλην πεῖραν καὶ ὅμως νὰ μὴ βλέπῃ ἀπὸ τὴν φιληδονίαν του, τὴν φιλοχρηματίαν του καὶ τὰ λοιπά του πάθη οὔτε συγγένειαν, οὔτε φιλίαν, οὔτε ἄνθρωπον, οὔτε Θεόν, οὔτε σῶμα, οὔτε ψυχήν. Ἡ ἁμαρτία τσακίζει τὸ ὡραιότερον ἀγαθόν μας, τὴν θέλησιν. Τσακίζει τόσον πολὺ τὴν θέλησιν, ὥστε ἐὰν καμμιὰ φορὰ ὁ ἁμαρτωλὸς ἔχῃ ἀναλαμπὰς νηφαλιότητος καὶ βλέπει τὴν καταστροφήν του, τὸ κακόν του δὲν δύναται νὰ συγκρατηθῇ ὁ φιλήδονος εἰς τὴν ἡδονήν, ὁ χαιρέκακος εἰς τὴν χαράν του καὶ ὁ ζηλότυπος εἰς τὰς λύπας του διὰ τὰ καλὰ καὶ κακὰ τοῦ ἄλλου. Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν βαθύτερον καὶ χειρότερον πρᾶγμα ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν. Ἑπομένως δὲν ὑπάρχει βαθύτερον καὶ ὡραιότερον ἀπὸ τὴν μετάνοιαν, τὴν μεταβολὴν τῆς ἁμαρτωλῆς μας νοοτροπίας. Καὶ εἶναι ἡ μετάνοια αὕτη βαθεῖα, διότι διὰ νὰ ἐκριζώσῃ αὕτη τὴν ἁμαρτίαν πρέπει νὰ εἶναι βαθυτέρα ταύτης. Πῶς θὰ ἐκριζώσῃ τις ἕνα δένδρον, ἂν ἡ ἀξίνη δὲν φθάσῃ μέχρι τῶν ριζῶν τοῦ δένδρου καὶ κάτω αὐτῶν; Δένδρον εἶναι ἡ ἁμαρτία μὲ ρίζας βαθείας, ὅπως εἴδομεν, καὶ ἀξίνη εἶναι ἡ μετάνοια.

Ἄλλα ἡ μετάνοια εἶναι καὶ ὡραία ! Καὶ πράγματι! Τί ὡραιότερον καὶ βαθύτερον ὅταν διὰ τῆς μετανοίας διόρθωσῃ ὁ ἄνθρωπος καρδίαν, νοῦν καὶ θέλησιν! Πόσον ὡραῖον καὶ βαθὺ εἶναι, ὅταν ἡ καρδία ἀπηλλαγμένη διὰ τῆς μετανοίας ἀπὸ τὴν χαιρεκακίαν, λυπεῖται διὰ τὰς συμφορὰς τῶν ἄλλων, ὅταν ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὴν ζηλοτυπίαν, χαίρῃ ὅταν οἱ ἄλλοι χαίρουν καὶ λυπῆται, ὅταν οἱ ἄλλοι λυποῦνται! Πόσον βαθὺ καὶ ὡραῖον εἶναι, ὅταν ὁ φιλήδονος ἄνθρωπος διὰ τῆς μετανοίας ἀποβάλῃ τὰς αἰσχρότητας καὶ πληρωθῇ ἁγνότητος! Πόσον βαθεῖς καὶ ὠραῖαι εἶναι αἱ σκέψεις τοῦ ἐν ἁγνότητι, ἀφιλαργυρίᾳ καὶ λοιπῇ μετανοίᾳ εὑρισκομένου! Εἶναι δυνατὸν ὁ τοιοῦτος νὰ εἶναι ἀγράμματος, ἐν μικρᾷ ἡλικίᾳ καὶ ὅμως αἱ σκέψεις του νὰ εἶναι ὡραιόταται καὶ βαθύταται. Ἡ δὲ θέλησις τοῦ μετανοοῦντος ἔχει τόσην δύναμιν, ὥστε ἐκεῖνο τὸ πάθος, τὸ ὁποῖον ἐθεώρει ἀκατόρθωτον βουνὸν ἐνώπιόν του μὲ τὴν ἐνίσχυσιν τῆς θελήσεώς του ὑπὸ τῆς μετανοίας, θεωρεῖ τώρα ὡς παιγνίδι. Ἀποστρέφεται μὲ φρίκην τώρα ἐκεῖνο τὸ πάθος τὸ ὁποῖον πρὶν ἀγκάλιαζε μὲ λαχτάρα. Τὰ τσακισμένα πόδια τῆς θελήσεως εἶναι ρίζες βουνῶν! Πόσον ὡραῖα καὶ βαθεῖα ἡ μετάνοια, ἀφοῦ φθάνῃ εἰς τόσον βάθος καὶ εἰς τόσον ὕψος! Ἡ μετάνοια ὅμως ἔχει καὶ ἔκτασιν.

2) Ἔκτασις τῆς μετανοίας. Ἡ μετάνοια, εἴδομεν, ὅτι περιλαμβάνει ὅλον τὸν βίον τῶν ἀνθρώπων τοῦ Προδρόμου καὶ τοῦ Χριστοῦ, διότι ἤρχισεν ἀπό τοὺς πρωτοπλάστους καὶ θὰ συνεχισθῇ ἡ φωνὴ της μέχρι τέλους τοῦ κόσμου. Ὅλος ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ εἶναι μία διαρκὴς μετάνοια. Ἐν τούτοις ἄλλοι ἐκ τῶν ἀνθρώπων ἀρχίζουν ἀλλὰ δὲν συνεχίζουν τὴν μετάνοιαν καὶ ἄλλοι ἀναβάλλουν ταύτην διὰ τὸ τέλος τοῦ βίου των. Οὕτω περιορίζουν πολὺ τὴν ἔκτασίν της. Πόσον ἀνόητοι εἶναι καὶ οἱ δύο! Καὶ εἶναι μὲν ἀνόητοι οἱ πρῶτοι οἱ ἀρχίζοντες ἀλλὰ μὴ συνεχίζοντες τὴν μετάνοιαν διὰ τοὺς ἑξῆς λόγους. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ὁμοιάζει πρὸς ἓν δωμάτιον, σπίτι, ντουλάπι. Τὸ δωμάτιον, τὸ σπίτι, τὸ ντουλάπι δὲν πρέπει νὰ ξεκλειδωθοῦν μία φορὰ μόνον. Πρέπει τακτικὰ νὰ ἀνοίγωνται, ἡλιάζωνται, ἀερίζωνται, καθαρίζωνται.

Ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ ἀνοίγεται διὰ τῆς περισυλλογῆς καὶ αὐτοκριτικῆς, νὰ ἡλιάζεται διὰ τῆς προσευχῆς, ἀφίνουσα νὰ εἰσέλθῃ μέσα της ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Χριστός, νὰ ἀερίζεται καὶ καθαρίζεται διὰ τῆς τακτικῆς ἐξομολογήσεως. Ὅπως τὸ δωμάτιον εἶναι ὑγιεινόν, ὅταν οὐχὶ ἅπαξ ἀλλὰ πολλάκις ἀνοιχθῇ, ἡλιασθῇ, καθαρισθῇ, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ἡ ψυχὴ εἶναι ὑγιής, ὅταν τακτικὰ περισυλλέγεται, ἐξομολογεῖται καὶ ἀερίζεται, διότι καὶ τακτικὰ σκονίζεται.

Εἶναι ἀνόητοι οἱ δεύτεροι, οἱ ἀναβάλλοντες τὴν μετάνοιαν διὰ τοὺς ἑξῆς λόγους. Εἶναι γνωστόν, ὅτι δύο εἶναι αἱ μεγάλαι ἁλυσίδες, αἱ ὁποῖαι δένουν τὴν ψυχήν. Ἡ ἡδονὴ καὶ ἡ συνήθεια. Ὅσον πολυχρόνιος εἶναι ἡ συνήθεια τοῦ κακοῦ, τόσον μεγάλη εἶναι καὶ ἡ ἁλυσίδα τῆς κακίας μὲ τὴν ὁποίαν δένεται ἡ ψυχὴ εἰς τὸ κακόν. Ἂν μαζὶ μὲ τὴν συνήθειαν γίνῃ πολυχρόνιος καὶ ἡ ἡδονή, αἱ δύο ἁλυσίδες τοῦ κακοῦ γίνονται βαρύτεραι. Ὅταν λοιπὸν ἡ μετάνοια ἀναβληθῇ διὰ τὸ τέλος τοῦ βίου μας, ἡ ἁμαρτία λόγῳ τῆς μακρᾶς συνηθείας καὶ μακρᾶς ἡδονῆς δένει ὀπισθάγκωνα τὴν ψυχὴν καὶ δύσκολα ἀφίνει αὐτὴν νὰ μετανοήσῃ. Ἐνωρίτερον εἶναι εὐκολώτερόν τις νὰ μετανοήσῃ. Πλὴν αὐτοῦ. Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι ἔργον μόνον ἴδικόν μας ἀλλὰ καὶ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ. Τώρα ποὺ σοῦ δίδει ὁ Θεὸς τὸ δῶρον του, δὲν πρέπει νὰ τὸ περιφρονήσῃς. Ἴσως ἀργότερα νὰ ζητήσῃς τὸ δῶρον αὐτὸ καὶ νὰ μὴ σοῦ τὸ δώσῃ ὁ Θεός, διότι ὅπως σὲ καλεῖ τώρα ὁ Θεὸς καὶ δὲν ἀκούεις, ἔχει δικαίωμα καὶ δίκαιον θὰ ἔχῃ ὁ Θεὸς νὰ τὸν καλῇς καὶ σὺ ἀργότερα καὶ νὰ μὴ σὲ ἀκούῃ. Ἀφοῦ δικαίωμα ἔχεις σὺ νὰ σὲ καλῇ ὁ Θεὸς καὶ νὰ μὴ ἀκούῃς, περισσότερον δικαίωμα καὶ δίκαιον ἔχει ὁ Θεὸς νὰ τὸν καλῇς καὶ νὰ μὴ σὲ ἀκούῃ, διότι σὺ ἔκαμες τὴν ἀρχὴν καὶ εἶσαι μικρότερος ἀπὸ Αὐτόν.

Ποτὲ μὴ λησμονῶμεν τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος «μεταμεληθεὶς ἀπήγξατο». Ἡ μετάνοιά του ὡδήγησεν αὐτὸν εἰς αὐτοκτονίαν, διότι ἐπόνεσε μὲν διὰ τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἔκαμεν, ἀλλὰ ἔχασε τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Θεόν. Ἀλλὰ ἐκτὸς αὐτῶν. Γνωρίζεις ὅτι θὰ γηράσῃς ὥστε νὰ μετανοήσῃς; Πόσοι ἀποθνήσκουσι καθημερινῶς αἰφνιδίως! Ὁ ἕνας ἀπέθανε ἐνῶ ἔτρωγε, ὁ ἄλλος ἐνῶ ἔπινε, ὁ τρίτος ἐνῶ ἐκοιμᾶτο, ἄλλος εἰς μικρὰν νεαρὰν ἡλικίαν, ὁ ἄλλος εἰς ἀνδρικὴν ἡλικίαν. Πρέπει λοιπὸν νὰ μετανοῶμεν πάντοτε διότι διαρκῶς ἁμαρτάνομεν.

Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα τοῦ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀναβάλωμεν τὴν μετάνοιάν μας εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός. Ὁ Ἕλλην στρατηγὸς Φοιβίδας διασκέδαζεν ἑσπέραν τινὰ ἐν Θήβαις μετὰ φίλων του. Κατὰ τὴν διασκέδασιν ταύτην ἦλθεν ἄνθρωπός τις καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἐπιστολὴν μὲ τὴν παράκλησιν, ὅπως ἀνάγνωσῃ αὐτὴν ἀμέσως, διότι εἶναι σοβαρὸν τὸ περιεχόμενόν της. Ἐκεῖνος ὅμως μεθυσμένος ἀνέβαλεν τὴν ἀνάγνωσίν της διὰ τὴν πρωΐαν, εἰπὼν «ἐς αὔριον τὰ σπουδαῖα». Τὴν νύκτα ὅμως ἐκείνην ἐδολοφονήθη! Ἡ ἐπιστολὴ τὴν δολοφονίαν ταύτην προειδοποίει. Ἀνέβαλε τὴν ἀνάγνωσιν τῆς ἐπιστολῆς καὶ κατεστράφη. Ἂς μὴ ἀναβάλωμεν καὶ ἡμεῖς τὴν μετάνοιάν μας, τὸ σπουδαῖον τοῦτο ζήτημα δι’ αὔριον, διότι δὲν γνωρίζομεν, ἂν θὰ ζήσωμεν.

Ἀφοῦ ἔχει τόσον βάθος, τόσην ἔκτασιν ὡς καὶ ὠφελιμότητα, ἡ μετάνοια ἂς μετανοῶμεν καὶ ἂς ζῶμεν πάντοτε ἐν μετανοίᾳ. Ἀμήν!"

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 7 Ιανουαρίου, ημέρα της Συνάξεως του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν ο τελευταίος Προφήτης που ανάγγειλε την έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ήταν και ο μοναδικός από τους Προφήτες που αξιώθηκε να συναντήσει τον Χριστό αφού έζησε στα χρόνια Του.

Πατέρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου ήταν ο Ιερέας Ζαχαρίας και μητέρα του η Ελισάβετ.

Η μητέρα του ήταν στείρα και για τον λόγο αυτό το ζευγάρι ήταν άτεκνο. Τόσο ο Ζαχαρίας όσο και η Ελισάβετ ήταν σε μεγάλη ηλικία όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε στον Ζαχαρία ότι θα αποκτήσει με την Ελισάβετ παιδί, όπου θα είναι αγόρι το οποίο θα πρέπει να ονομαστεί Ιωάννης.

Ο Ζαχαρίας δεν πίστεψε στα λόγια του Γαβριήλ και γι’αυτό τιμωρήθηκε να μείνει μουγκός έως την ημέρα που θα βαπτιζόταν το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο η Ελισάβετ. Και έτσι έγινε. Γεννήθηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και οκτώ ημέρες μετά την γέννησή του όταν ζητήθηκε από τον Ζαχαρία να πει το όνομα του παιδιού, εκείνος έγραψε σε μια πινακίδα «Ιωάννης» και αμέσως επανήλθε η ομιλία του.

Ο Άγιος Ιωάννης μέχρι τα τριάντα του χρόνια, έζησε ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική του καλλιέργεια. Τα ενδύματά του ήταν από τρίχες καμήλας, και στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη. Τρεφόταν σαν πουλί με ακρίδες και μέλι.

Για τον λόγο αυτό πολλές εικόνες τον παρουσιάζουν με φτερούγες. Έχοντας περάσει έτσι, το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του, εγκαταλείπει την έρημο και εγκαθίσταται στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί συνεχίζει το κήρυγμα για την έλευση του Σωτήρα και συγχρόνως βαπτίζει πολλούς από αυτούς που έρχονται να τον ακούσουν. Εκεί, στον Ιορδάνη ποταμό πήγε και τον συνάντησε ο Χριστός ζητώντας του να Τον βαπτίσει. Ο Άγιος Ιωάννης με Θεία πληροφόρηση αναγνωρίζει Ποιόν έχει απέναντί του, και αρνείται να Τον βαπτίσει λέγοντας ότι δεν είναι άξιος ούτε τα λουριά από τα παπούτσια Του να λύσει. Ο Ιησούς του έιπε έτσι πρέπει να γίνει και τότε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του Ιορδάνη ποταμού.

Αν και ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, ο Χριστός μιλώντας γι’αυτόν αναφέρει ότι δεν γεννήθηκε άνθρωπος μεγαλύτερος από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μετά την βάπτιση αλλά και τον καιρό που ακολούθησε ο Άγιος Ιωάννης «δείχνει» τον Ιησού Χριστό λέγοντας σε όσους τον ακούν ότι Αυτός είναι ο «Αμνός του Θεού που κουβαλάει στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου». Παράλληλα όμως συνεχίζει να εκφράζει την αντίθεσή του στις πράξεις του ηγεμόνα Ηρώδη Αντύπα. Ο Ηρώδης Αντύπας ήταν γιος του Ηρώδη του Μεγάλου που διέταξε την σφαγή των βρεφών κατά την Γέννηση του Ιησού Χριστού. Μεταξύ των πράξεων του Ηρώδη Αντύπα, που κατάγγειλε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ήταν και η μοιχεία που διέπραξε έχοντας σχέση με την γυναίκα του αδερφού του την Ηρωδιάδα.

Η Ηρωδιάδα ήταν αυτή που παρακίνησε τον Ηρώδη να φυλακίσει τον Άγιο. Βρίσκοντας μάλιστα πρόσφορο έδαφος κατά την διάρκεια μια εορτής καταφέρνει να "ανταλλάξει" τον αποκεφαλισμό του Αγίου με ένα χορό της κόρης της Σαλώμης. Έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βρήκε τραγικό θάνατο και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε από τους μαθητές του. Η Τιμία Κεφαλή του, μετά από εντολή της Ηρωδιάδας, ενταφιάστηκε κοντά στο ανάκτορο του Ηρώδη στην Μαχαιρούντα. Εκεί βρέθηκε από δύο μοναχούς στους οποίους είχε εμφανιστεί, σε όνειρο, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΙΩΑΝΝΗΣ: (λεξ. εβρ.) = η χάρις και εύνοια του Θεού (προς τους ανθρώπους).

Απολυτίκιο:
Ήχος β'.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον· όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, είναι δια χειρός Ευαγγελίας Μίσκου

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή