Διάλογος Active Member + Ιησού

 

Φωτο από: Φωνή βοώντος αμαρτωλού ιερέως

Καλώς ήρθες, παράξενε, στον τόπο μου

Στίχοι: Active Member
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου,
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό,
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μην την πεις.

«Καλώς ήρθες, ξένε, στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις.
Συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες,
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις».

«Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια, ήμουνα κάπου μακριά,
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις, που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές».

«Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς,
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς».

«Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω».

«Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής».
«Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δε κάνει στάση Γολγοθά,
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».

«Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες την τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού».

«Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις.
Κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ».

«Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια.
Σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια».

«Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου,
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό.
Αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν.
Όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν, από εκεί συγχωρεθήκαν».

«Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό.
Πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά,
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».

Πηγή: stixoi.info

Και τώρα τα σχόλιά μας

Το τραγούδι αυτό (το πρωτοείδα σε ορθόδοξο blog εδώ), όπως φαίνεται και στο ΥΤ, είναι πια κάτι σαν προσευχή -κραυγή;- μιας μεγάλης μερίδας νέων, διαφόρων πεποιθήσεων.

Οι στίχοι του διαβάστηκαν αρχές της Σαρακοστής 2011 σε μια απογευματινή συγκέντρωση χριστιανών, σε κάποια ενορία. Το κοινό (αποτελούμενο κυρίως από ηλικιωμένες κυρίες) ένιωσε πολύ έντονα τη δίψα που εκφράζουν και κάποιες κυρίες (εντελώς παραδοσιακές χριστιανές, αυθεντικές όμως, όχι υποκρίτριες - και ποιος είμ' εγώ που θα κρίνω αν ο άλλος "είναι υποκριτής" ή όχι; μήπως μπορώ να κρίνω έγκυρα την αφεντιά μου;) ζήτησαν κι ένα αντίγραφο των στίχων.

Φυσικά, δε χρειάζονται σχόλια, για να καταλάβει κάθε υποψιασμένος χριστιανός (ή μη) πόση ΔΙΨΑ για Χριστό, για αλήθεια και ειλικρίνεια εκφράζει! Βλέποντας τα σχόλια κάτω απ' το βίντεο (στο παραπάνω link), καταλαβαίνεις πόσο απογοητευμένος είναι ο νέος απ' αυτό που νομίζει ότι βλέπει (ή στ' αλήθεια βλέπει) στις εκκλησίες, παπά μου.

Βέβαια, ο blogger που γράφει μέσα σε άλλα πως, τη Μ. Εβδομάδα, "οι παπάδες θα τα πάρουν χοντρά", κάνει λάθος, γιατί ειδικά τη Μ. Εβδομάδα δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ οικονομικά οφέλη στους παπάδες. Δεν τα παίρνουν λοιπόν ούτε χοντρά, ούτε... λιανά. Εκτός αν εννοεί ότι "λεφτά στο παγκάρι = ο παπάς κονομάει", πράγμα εντελώς λάθος. Υπάρχουν πολλοί παπάδες που "λένε" - πάντως, παπά μου, ξύπνα, σε σένα μιλάνε.

Μαμά, γιαγιά, γι' αυτό το Χριστό διψάνε τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τα παιδιά της γειτονιάς σου. Μπορείς να τους τον προσφέρεις; Με αγάπη, όχι με κηρύγματα... Αν όχι, πάντως να το θυμάσαι όταν θα κάνεις την προσευχή σου και, σε παρακαλώ, να Του πεις κάτι γι' αυτή τη δίψα.

Από μας εδώ, παραπέμπουμε σ' αυτό το post μας και σε μερικούς άλλους "παράξενους" (δηλ. τελείως διαφορετικούς από εμάς τους δήθεν "φυσιολογικούς"), έτσι, σα μια πρόσκληση σε αλήθεια και ειλικρίνεια.

Άλλο παράξενο: Ο "Μπαγάσας" του Νικόλα του Άσιμου (ανάλυση από κάτι παράξενους τύπους).

Ας κοτσάρω και το δικό μας το Νυμφίο (στην αρχή είναι ένας πιο ροκ, αλλά καλός - κι από blog παπά), για να καταλάβει κάθε blogger (ροκάς ή μη, άθεος ή όχι, όποιος νά 'ναι, δε με νοιάζει, καλοδεχούμενος είναι) σε Ποιον Θεό πιστεύουμε και τι αναγνωρίζουμε ως "δόξα" για το Βασιλιά μας και τον εαυτό μας:

 πηγή

“Δός μοι τούτον τον Ξένον…” (Απόσπασμα από τον λόγο του αγίου Επιφανίου, αρχιεπισκόπου Κύπρου (4ος — 5ος αι.)

 

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, επισκέφθηκε τον Πιλάτο και εζήτησε τό πανακήρατο Σώμα του Χριστού, που ακόμη ήταν επάνω στο Σταυρό, για να το ενταφιάσει. Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου, παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική διήγηση, συνθέτει μιά υπέροχη ομιλία, όπου εμφανίζει τόν Ιωσήφ να λέγει προς τον Πιλάτο: “δός μοι τούτον τόν Ξένον”.Ο ύμνος αυτός διαβάζεται ή ακούγεται στις εκκλησίες τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ μετά την περιφορά του επιταφίου.

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας

και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν

τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος

προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:

“Δος μοι τούτον τον ξένον,

Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:

Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι

και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα

αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω”.

Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον

ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,

ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,

κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι.

——————————————————————–

-Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Αυτός τόλμησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Παρουσιάστηκε ένας θνητός μπροστά σε έναν θνητό ζητώντας να λάβει τον Θεό. Ζητά τον Θεό των θνητών.

 Ο πηλός μπροστά στον πηλό, ζητά να λάβει τον πλάστη των όλων. Το χορτάρι, ζητά από το χορτάρι την ουράνια φωτιά. Η τιποτένια σταγόνα, παίρνει από την τιποτένια σταγόνα τον απύθμενο ωκεανό. Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο τον δημιουργό των ανθρώπων. Ένας άνομος άρχοντας σ’ έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον νομοθέτη. Ένας άκριτος κριτής τον Κριτή των κριτών επιτρέπει να τον θάψουν ως κατάδικο.

Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Πραγματικά πλούσιος, αφού πήρε ολόκληρη τη σύνθετη υπόσταση του Κυρίου.

Αληθινά πλούσιος, αφού έλαβε από τον Πιλάτο τη διπλή ουσία του Χριστού.

Πλούσιος διότι αξιώθηκε να πάρει τον πολύτιμο μαργαρίτη.

Πραγματικά πλούσιος γιατί κράτησε το βαλάντιο που ήταν γεμάτο με τον θησαυρό της θεότητος.

Πώς να μην είναι πλούσιος αυτός που απέκτησε τη ζωή και τη σωτηρία του κόσμου; Πώς να μην είναι πλούσιος ο Ιωσήφ, αφού δέχτηκε για δώρο Αυτόν που τρέφει και είναι Δεσπότης όλων; Όταν βράδιασε. Επομένως είχε δύσει πια στον Άδη ο ήλιος της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία που κρυβόταν γιατί φοβόταν τους Ιουδαίους.

………………………………………………………………………………..

Αλλά τι του λέει; Ένα τιποτένιο αίτημα, και για όλους μικρό, άρχοντα μου ήλθα να σου ζητήσω. Ένα πολύ μικρό αίτημα. Το εξής:

Δος μου να θάψω το νεκρό σώμα εκείνου που καταδικάστηκε από εσένα, του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του αστέγου, του Ιησού που κρέμεται —στον Σταυρό— γυμνός και περιφρονημένος, του Ιησού του γιου του ξυλουργού, του Ιησού του δέσμιου, που έμενε στο ύπαιθρο, του ξένου, του αγνώριστου μεταξύ των ξένων, του περιφρονημένου, και κοντά σε όλα και κρεμασμένου στον Σταυρό.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί τι σε ωφελεί το σώμα αυτού του ξένου;

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί ήλθε εδώ από μακρινή χώρα για να σώσει τον άνθρωπο που αποξενώθηκε από τον Θεό. Γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για να ανεβάσει τον ξένο.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί αυτός είναι ο μόνος -πραγματικά- ξένος.

Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τη χώρα αγνοούμε εμείς οι ξενιτεμένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον Πατέρα αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον τόπο και τη γέννηση και τον τρόπο — της ζωής Του— αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν τον ξένο που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα. Δος μου αυτόν τον ξένο Ναζωραίο του Οποίου τη γέννηση και τον τρόπο αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν που με τη θέληση Του είναι ξένος και εδώ δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε στη φάτνη.

Δος μου αυτόν τον ξένο που απ’ αυτήν ακόμη τη φάτνη έφυγε ως ξένος από τον Ηρώδη.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που απ’ τα σπάργανα Του ακόμη ξενητεύθηκε στην Αίγυπτο, και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι ούτε τόπο να μείνει, ούτε συγγενή, αλλά σε ξένη χώρα Αυτός είναι ξένος.

Δος μου, άρχοντα μου αυτόν τον γυμνό που κρέμεται στο ξύλο —του Σταυρού— να τον σκεπάσω, γιατί Αυτός σκέπασε τη γύμνωση της φύσεως μου.

Δος μου αυτόν τον νεκρό που είναι μαζί και Θεός, να σκεπάσω Αυτόν που κάλυψε τις δικές μου ανομίες. Δος μου, άρχοντα μου τον νεκρό που έθαψε μέσα στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, που αδικήθηκε από όλους, που πουλήθηκε από φίλο, που προδόθηκε από μαθητή, που διώχθηκε από τους αδελφούς του, που ραπίσθηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε θερμοπαρακαλώ, ο Οποίος καταδικάστηκε από αυτούς που ο Ίδιος ελευθέρωσε από τη δουλεία, ο οποίος ποτίσθηκε με ξύδι, τραυματίσθηκε απ’ αυτούς που θεράπευσε, που εγκαταλείφθηκε από τους μαθητές Του και στερήθηκε την ίδια τη Μητέρα Του. Για τον νεκρό, άρχοντα μου, σε ικετεύω, Αυτόν τον άστεγο που κρέμεται στο ξύλο -του Σταυρού—.

Διότι επάνω στη γη δεν έχει να Του συμπαρασταθεί ούτε πατέρας, ούτε φίλος, ούτε μαθητής, ούτε συγγενής, ούτε κανένας να Τον θάψει, αλλά είναι μόνος, μονογενής Υιός του μόνου —Πατέρα—, Θεός στον κόσμο και κανένας άλλος….

από τον Θησαυρό Γνώσεων και Ευσεβείας

Πώς θα νιώσουν οι νέοι πιο αυθεντικά το Πάσχα;

 

Παναγιώτης Ασημακόπουλος (*)

Εφημερίδα Πατρίς (εικ.)

Όλες οι μεγάλες εορτές συνοδεύονται από έναν σχεδόν καταναγκασμό θρησκευτικής και κυρίως συναισθηματικής κατάνυξης. Τα Χριστούγεννα κάπως έχουν ξεφύγει από αυτόν τον καταναγκασμό, καθώς επικαλύπτεται από έναν μεγαλύτερο: “πρέπει να καταναλώσεις και να περάσεις καλά” κι αυτά τα δυο προϋποθέτουν το ένα το άλλο.

Η πασχαλινή περίοδος έχει τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, τα οποία αυτός ο καταναγκασμός περιορίζει σε 4 ώρες και ένα 15λεπτο. 2 ώρες τη Μεγάλη Πέμπτη στο “Σήμερον κρεμάται”, 2 ώρες στον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής και ένα 15λεπτο στο μεσονύχτιο “Δεύτε λάβετε φως” και “Χριστός Ανέστη”. Πιο πολύ χρόνο απαιτεί ο καλλωπισμός μας για τη συμμετοχή στην Εκκλησία. Άλλωστε, το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα η όποια “κατάνυξη” πετάγεται μαζί με τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό αρνί. Μαζί με το άβολο “Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη”, που εύκολα αντικαθίσταται με το “Χρόνια πολλά”.

Η αίσθησή μου είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος δεν βρίσκει νόημα σε αυτό το άδειο πουκάμισο. Και ο περισσότερος από αυτόν τον κόσμο είναι νεαρόκοσμος. Και καλά κάνει.

Κάθε χρόνο και σε κάθε Λύκειο που υπηρετώ, ξεκινώ το μάθημα για το Πάσχα με την απλή εξήγηση ενός πασίγνωστου εθίμου: το βάψιμο των κόκκινων αυγών και το σπάσιμό τους. Αυτή την απλή και (θα έπρεπε) αυτονόητη εξήγηση για κάθε πιστό Χριστιανό ότι κρατάς τον τάφο σου, λουσμένο από το αίμα του Χριστού, ο οποίος σπάζει αυτονόητα με το “Χριστός ανέστη – Αληθώς ανέστη”, καθώς “Χριστός ανέστη εκ νεκρών”, σε οριστική έγκλιση αορίστου χρόνου, δηλαδή αυτό είναι μια αυτονόητη βεβαιότητα, πάμε σε εμάς τώρα. Είναι κάθε χρόνο εντυπωσιακό το γούρλωμα των μαθητικών ματιών, καθώς πρώτη φορά το ακούνε. Φαντάσου να το αισθανθούν κιόλας, να το κάνουν βίωμά τους. Να νιώσουν ότι ο αγαπημένος τους παππούς, η γλυκειά τους γιαγιά, ο φίλος τους που έφυγε από καρκίνο ή τροχαίο “προσδοκούν ανάστασιν νεκρών”! Φαντάσου να στάξει μέσα τους λίγη από την αναστάσιμη θεολογία της Εκκλησίας!

Αντίθετα, κάθε χρόνο ακούνε και ζουν τα κεφάλαια του θρησκευτικού και συναισθηματικού καταναγκασμού, τη γκρίνια και τον αφόρητο διδακτισμό των φορέων του, το άγχος της τυπικότητας να γίνουν όλα όπως πρέπει κάθε χρόνο – και δως του και μια κλασική πινελιά για τη φετινή τιμή του αμνού.

Τη στιγμή που ένας άλλος Αμνός δεν έχει τιμή στη θυσία Του. Είναι δωρεάν από την απεριόριστη αγάπη Του για τον άνθρωπο και την κτίση – “ιδού καινά ποιώ τα πάντα”!

Καινός = νέος. Τους ταιριάζει.
Κενός = άδειος. Μόνο ο Τάφος του Κυρίου μπορεί να είναι έτσι, όχι οι ψυχές των ανθρώπων.

*Ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος είναι δρ Θεολογίας, καθηγητής στο Πρότυπο Λύκειο Ηρακλείου.

Πηγή

Ο Νυμφίος & ο Βασιλεύς της Δόξης: δύο εικόνες του Χριστού με πολλά μηνύματα

 

Ευχή

Τις πρώτες ημέρες της Μ. Εβδομάδας βλέπουμε στις εκκλησίες μας και ασπαζόμαστε μια «παράδοξη» εικόνα του Ιησού Χριστού.

Ονομάζεται «ο Νυμφίος» (δηλ. «ο Γαμπρός») και απεικονίζει τον Κύριο κατά την ώρα του βασανισμού Του, πριν σταυρωθεί.

Τότε, οι Ρωμαίοι στρατιώτες, αφού τον μαστίγωσαν φρικτά (όπως συνηθιζόταν πριν από κάθε σταύρωση), αποφάσισαν να τον γελοιοποιήσουν ντύνοντάς τον «ψευτοβασιλιά» των Ιουδαίων, δηλ. των Εβραίων. Για στέμμα του φόρεσαν στο κεφάλι ένα στεφάνι από τρομερά αγκάθια, τον τύλιξαν με την κόκκινη μπέρτα (χλαμύδα) ενός στρατιώτη (δήθεν ότι φοράει το κόκκινο βασιλικό ένδυμα, την πορφύρα), και του έβαλαν στα χέρια ένα φτωχό καλάμι αντί για το βασιλικό σκήπτρο (βλ. Ματθ. 27, 26-31).

Ιησούς, ο Βασιλεύς των Ιουδαίων

Το έκαναν αυτό, επειδή οι κατήγοροι του Ιησού, οι Αρχιερείς των Ιουδαίων, τον είχαν καταγγείλει πως «είχε ανακηρύξει τον εαυτό του βασιλιά», άρα πως ήταν επαναστάτης κατά της Ρώμης, που είχε απλώσει την αυτοκρατορία της σε όλη τη Μεσόγειο (Λουκ. 23, 2, Ιωάνν. 19, 12-16). Γι’ αυτό ο Ρωμαίος διοικητής Πόντιος Πιλάτος, στη συνέχεια, διέταξε να γράψουν στην επιγραφή που κρέμασε στο σταυρό «Ιησούς Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων»: ήταν η κατηγορία εναντίον του, αν και ο Πιλάτος φαίνεται πως το έγραψε επίτηδες διφορούμενα, σαν να αναγνώριζε κατά βάθος πως ο Ιησούς ήταν όντως ο βασιλιάς – δεν τόλμησε όμως να τον διασώσει από τη σταύρωση, επειδή φοβήθηκε, και αυτό ήταν το λάθος του.

Ο Ιησούς κατηγορήθηκε ότι ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά, επειδή είχε παραδεχτεί ότι είναι ο Μεσσίας που περίμεναν οι Εβραίοι. Η λέξη «Χριστός» είναι ελληνική μετάφραση του εβραϊκού «Μεσσίας» και σημαίνει χρισμένος, δηλ. ότι έχει λάβει εξουσία και μάλιστα από τον Θεό. Οι Εβραίοι στην Παλαιά Διαθήκη είχαν προφητείες, που μιλούσαν για τον ερχομό ενός θεόσταλτου βασιλιά, που θα έφερνε στον κόσμο ειρήνη, δικαιοσύνη και τη λατρεία του αληθινού Θεού. Αυτός θα ήταν ο Μεσσίας. Επειδή για αιώνες ήταν υπόδουλοι, περίμεναν ότι ο Μεσσίας θα είναι πολεμιστής, που θα κηρύξει επανάσταση, θα διώξει τους Ρωμαίους κατακτητές και θα βασιλεύσει στη χώρα τους (στο Ισραήλ) ως διάδοχος του αρχαίου και μεγάλου βασιλιά Δαβίδ, του οποίου θα ήταν απόγονος και νόμιμος διάδοχος.

Ο Χριστός όμως διακήρυξε κάτι πράγματα απίστευτα: ότι η βασιλεία του Θεού «είναι μέσα μας» (Λουκ. 17, 20-21) και ότι κάθε άνθρωπος ταπεινός και γεμάτος αγάπη, ο οποίος προσφέρει βοήθεια στον πλησίον του, είναι και κληρονόμος της βασιλείας του Θεού! Ότι η βασιλεία του Θεού «είναι δική μας», προορίζεται για μας και δεν μπαίνουμε μέσα σαν δούλοι, αλλά σαν πρίγκιπες! (Ματθ. 5, 3. 25, 34-40. Αποκάλυψις 22, 5). Δηλαδή πρόκειται για μια κατάσταση πνευματική, όχι εγκόσμια και πολιτική, στην οποία δεν υπάρχουν υπήκοοι ή δούλοι, αλλά κάθε άνθρωπος που μπαίνει σ’ αυτήν είναι εξίσου βασιλιάς όσο και όλοι οι άλλοι – όπως και ο ίδιος ο Χριστός, που είναι «πρωτότοκος αδελφός μας» και όλοι μαζί κληρονομούμε τη βασιλεία του Πατέρα μας, του Θεού! (προς Ρωμαίους 7, 29. 8, 14-17).

Γι’ αυτό και μας έμαθε να λέμε «Πάτερ ημών… ελθέτω η βασιλεία Σου» κ.τ.λ. Γι’ αυτό το βιβλίο που τα γράφει αυτά ονομάζεται «διαθήκη» (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), επειδή περιέχει την κληρονομιά του Θεού προς όλους εμάς (προς Εβραίους 9, 15-17).

Γι’ αυτό επίσης, όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε «εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;», Εκείνος απάντησε: «Η δική μου βασιλεία δεν είναι αυτού του κόσμου, αλλιώς οι υπηρέτες μου θα είχαν αγωνιστεί, για να μη συλληφθώ από τους Ιουδαίους» (Ιωάνν. 18, 33-37).

 Η εικόνα του Νυμφίου

 Η εικόνα λοιπόν του «Νυμφίου», που βλέπουμε τη Μ. Εβδομάδα, παρουσιάζει με συγκλονιστικό τρόπο τι είδους βασιλιά θεωρούμε τον Ιησού Χριστό οι χριστιανοί: έναν βασιλιά που ο κόσμος δεν τον καταλαβαίνει, τον κοροϊδεύει, τον μαστιγώνει και τον σταυρώνει, ενώ εκείνος ταπεινώνεται μέχρι θανάτου για να σώσει τα πλάσματά του, φτάνοντας στο σημείο να θέλει να σώσει ακόμη κι εκείνους που τον σταύρωσαν!

Από τι να μας σώσει; Από τον αιώνιο θάνατο – η σωτηρία που έφερε ο Χριστός έγκειται στο ότι γεφύρωσε την απόσταση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους (επειδή ο ίδιος είναι και Θεός και άνθρωπος) και, με τη σταύρωσή του, που ήταν πράξη απόλυτης υπακοής στο θέλημα του Θεού Πατέρα (την οποία ο Ιησούς επέλεξε ελεύθερα, παρότι για μια στιγμή δείλιασε ως άνθρωπος),  έδωσε σε κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να διανύσει όλο το δρόμο και να ενωθεί κι αυτός με τον Θεό μέσω του Χριστού. Αυτή είναι η σωτηρία, αυτός είναι ο παράδεισος, αυτό είναι η αγιότητα.

Λίγο πριν σταυρωθεί, ο Χριστός είχε πει: «Εσείς δεν θα είστε όπως οι άρχοντες και οι μεγιστάνες των εθνών, που τα εξουσιάζουν και τα καταδυναστεύουν, αλλά όποιος από εσάς θέλει να είναι πρώτος, θα είναι υπηρέτης όλων. Όπως ο Υιός του Ανθρώπου» (δηλ. ο ίδιος ο Χριστός) «δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του για τη σωτηρία των πολλών» (Ματθ. 20, 25-28, Μάρκ. 9, 25. 10, 42-45). Αυτό το σημείο μάλιστα διαβάζεται το πρωί της Μ. Πέμπτης.

Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να υπάρξει πιο προωθημένη πολιτική και κοινωνική σκέψη απ’ αυτήν που απορρέει απ’ όλα τα παραπάνω: όλοι βασιλιάδες, κανείς υπήκοος ή δούλος, και μεγαλύτερος απ’ όλους εκείνος που θυσιάζει τον εαυτό του για τους άλλους.

Γιατί όμως η εικόνα ονομάζεται «Νυμφίος», δηλ. γαμπρός; Η ονομασία αυτή σημαίνει την πλήρη ένωση του Θεού με τον άνθρωπο, που έγινε στο πρόσωπο του Χριστού: Θεός και άνθρωπος ενώθηκαν τόσο βαθιά, όσο ο γαμπρός και η νύφη σ’ ένα γάμο! Αυτός είναι ο «γάμος» του Ιησού Χριστού (η ένωση του Θεού με τον άνθρωπο) και γι’ αυτό το λόγο ο Χριστός δεν μπορεί να είχε παντρευτεί, επειδή είναι «ο Νυμφίος της Εκκλησίας», η «νύμφη» Του είναι το σύνολο των ανθρώπων που ενώνονται μαζί Του (αυτό είναι η Εκκλησία) και όχι μία γυναίκα.

Ο ίδιος ο Χριστός είχε πει παραβολές, όπου παρομοιάζει τον εαυτό του με νυμφίο, την αποστολή του στον κόσμο με γάμο και τον παράδεισο με το τραπέζι αυτού του γάμου. Οι γνωστότερες απ’ αυτές είναι η παραβολή των δέκα παρθένων (Ματθ. 25, 1-13, που διαβάζεται το πρωί της Μ. Τρίτης) και η παραβολή των βασιλικών γάμων (Ματθ. 22, 1-14), και από αυτές προέρχονται οι ανάλογοι στίχοι των τροπαρίων «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» και «Τον νυμφώνα σου βλέπω».

 Η εικόνα «ο Βασιλεύς της Δόξης»

 Άλλη μια παράδοξη εικόνα εμφανίζει τον Ιησού Χριστό ως τον βασιλιά που εννοούμε και αναγνωρίζουμε οι χριστιανοί: ονομάζεται «ο Βασιλεύς της Δόξης» (ή «η Άκρα Ταπείνωσις») και, αντί να παρουσιάζει τον Ιησού με βασιλικά ενδύματα και κορώνα στο κεφάλι, τον παρουσιάζει νεκρό και γυμνό, μετά από τη σταύρωσή του, με τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια και την πληγή από τη λόγχη του στρατιώτη στην πλευρά του, ενώ απεικονίζονται επίσης ο Τάφος και ο Σταυρός. Στην επιγραφή του Σταυρού γράφει «ο Βασιλεύς της Δόξης», συντομογραφικά, με τον τρόπο της ορθόδοξης αγιογραφίας (τον ρωμαίικο τρόπο).

Η εικόνα αυτή συνήθως αγιογραφείται μέσα στο ιερό βήμα, στην κόγχη της προθέσεως, όπου γίνεται η προετοιμασία της θείας κοινωνίας, πριν μεταφερθεί στην αγία τράπεζα.

Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός ονομάζεται «βασιλεύς των βασιλευόντων και κύριος των κυριευόντων» (Α΄ προς Τιμόθεον, 6, 15), «βασιλεύς βασιλέων και κύριος κυρίων» (Αποκ. 17, 14, και 19, 16). Όμως αυτός ο υπέρτατος βασιλιάς έρχεται να μας υπηρετήσει και να θυσιαστεί για όλους μας.

Έχει σημασία ότι αυτές τις εικόνες (ιδιαίτερα τον Νυμφίο, αφού ο Βασιλεύς της Δόξης βρίσκεται στο ιερό βήμα) τις βλέπουν στην εκκλησία διαχρονικά και οι αυτοκράτορες και οι πρωθυπουργοί και οι βουλευτές και οι πρόεδροι της Δημοκρατίας και οι δικαστές και οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές και όλοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία ή πλούτο. Δεν παρουσιάζονται τυχαία σ’ αυτούς, αλλά για να δώσουν το μήνυμά τους, ότι έτσι πρέπει να είναι η εξουσία που παίρνει στα χέρια του ένας άνθρωπος του Θεού: εξουσία για να υπηρετήσεις τους άλλους, ακόμη και θυσιάζοντας τον εαυτό σου, και όχι για να υπηρετήσεις την τσέπη σου και να ικανοποιήσεις τον διογκωμένο εγωισμό σου. Αφού ο μέγιστος βασιλιάς, ο Βασιλεύς της Δόξης, δίνοντας το παράδειγμα, σήκωσε τα βάρη όλου του κόσμου στους πληγωμένους ώμους Του!

Ας πολιτικοποιήσουμε λίγο το θέμα κι ας πούμε ότι γι’ αυτό πρέπει να κυβερνούν τις χώρες άνθρωποι του Θεού (βέβαια αυθεντικοί, όχι ψεύτικοι), οι οποίοι θα νιώθουν ταπεινοί και γεμάτοι διάθεση να προσφέρουν στους άλλους και θα θεωρούν συμφέρον τους να πάρουν θέση στη βασιλεία των ουρανών κι όχι να γίνουν πλούσιοι ή τύραννοι ή σκληροί κυβερνήτες σ’ αυτό τον κόσμο χάνοντας τελικά την ψυχή τους! Γι’ αυτό η πολιτική πρέπει να αποσυνδεθεί από τη διαφθορά και να συνδεθεί με την αρετή και την ηθική.

Καλή Ανάσταση!

πηγή

Ήταν αναγκαίο το Πάθος του Μεσσία; Δεν μπορούσε με άλλο τρόπο να μας σώσει;

«το κακό εξαλείφεται με έργα κι όχι με λόγια…»

 

 Αυτόν τον τρόπο διάλεξε ο Θεός και είναι ο καλύτερος. Αυτόν προφήτευσαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης εμπνευσμένοι από το Θεό. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, όταν έδειξε το Χριστό στους μαθητές του, είπε βάσει της προφητείας του Ησαΐα (53,7-8): «Να ο αμνός του Θεού που θα σηκώσει

την αμαρτία του κόσμου» (Ιωάν. 1,29).

 

Ο Χριστός πολλές φορές μίλησε για την ανάγκη της θυσίας Του. Όταν δίδασκε την παραβολή του καλού ποιμένος κι έλεγε ότι αυτός είναι ο καλός ποιμήν, που δεν εγκαταλείπει το κοπάδι, όταν έρχεται ο λύκος, συμπλήρωσε λέγοντας: «τη ζωή μου θυσιάζω χάριν των προβάτων» (Ιωάν. 10,15).

Όταν προετοίμαζε τους μαθητές Του στη Γαλιλαία για το Πάθος Του, ο Πέτρος του έλεγε να μη γίνει αυτό. Τότε ο Χριστός τον επιτίμησε λέγοντας του αυστηρά: «Ύπαγε πίσω μου σατανά, μου είσαι εμπόδιο, γιατί δε σκέπτεσαι όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι» (Ματθ. 16,21-23). Στο Μυστικό Δείπνο, όταν έδωσε το κρασί είπε: «Πίετε απ’ όλοι, γιατί, αυτό είναι το αίμα μου, που επικυρώνει την Καινή Διαθήκη, το οποίο χύνεται (θυσιάζεται) για πολλούς για τη συγχώρηση των αμαρτιών» (Ματθ. 26,28).

 

Ο απόστολος Παύλος πολλές φορές γράφει για τη συγχωρητική και συμφιλιωτική θυσία του Χριστού: Ρωμ. 3,25, Ρωμ. 5,10, Α΄ Κορ. 5,7, Α΄ Κορ. 15,3, Β΄ Κορ. 5,19, Κολ. 1,20-22, Κολ.2,14, Εβρ. 2,17, Εβρ. 9,14 και 26 και 28, Εβρ. 10,12-18. Ας δούμε μερικά αντιπροσωπευτικά χωρία. Κολ. 1,20: «Έφερε την ειρήνη με το αίμα του Σταυρού Του». Κολ.. 1,21-22: «και εσείς, ενώ ήσασταν κάποτε αποξενωμένοι… τώρα σας συμφιλίωσε με το σάρκινο σώμα του μέσω του θανάτου». Κολ. 2,14: «Διέγραψε το εναντίον μας χειρόγραφο (των αμαρτιών)… και αυτό το πήρε από το μέσο καθώς το κάρφωσε στο σταυρό». Ρωμ. 5,10: «ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με το Θεό διά του θανάτου του Υιού Του». Εβρ. 9,26: «φανερώθηκε, για να καταργήσει την αμαρτία με τη θυσία του.» Εβρ. 9,28: «ο Χριστός μία φορά θυσιάστηκε, για να βαστάξει τις αμαρτίες των πολλών».

 

Επίσης ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Αυτός (ο Χριστός) τις αμαρτίες μας βάστασε στο σώμα του πάνω στο ξύλο, ώστε ελευθερωμένοι από τις αμαρτίες να ζήσουμε στη δικαιοσύνη (στο θέλημα) του Θεού. Με τι πληγές του θεραπευτήκατε» (Α΄ Πετρ. 2,24). Αλλού γράφει: «Ο Χριστός μία φορά έπαθε για τις αμαρτίες, δίκαιος για (μας) τους αδίκους, για να μας οδηγήσει στο Θεό» (Α΄ Πέτρ. 3,18).

 

Σε όλα αυτά τα χωρία φαίνεται ότι η θυσία του Χριστού ήταν αναγκαία, για να έλθει η συγχώρεση των αμαρτιών των ανθρώπων, να έλθει η συμφιλίωση των ανθρώπων με το Θεό. Το Πάθος του Σταυρού έφερε τη σωτηρία στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός στο Σταυρό καθάρισε τον άνθρωπο από τη συνέπεια της αμαρτίας, τον πνευματικό θάνατο, και έδωσε τη δυνατότητα της επικοινωνίας και κοινωνίας των ανθρώπων με το Θεό.

 

Τη σωτηρία που πρόσφερε ο Σταυρός στην ανθρωπότητα δεν τη φανέρωσε ο Θεός με εξωτερικό τρόπο, για να μην εξαναγκάζονται οι άνθρωποι να ακολουθούν το δρόμο Του. Επίσης το κακό εξαλείφεται με έργα κι όχι με λόγια. Συγχωρώ π.χ. ένα συνάνθρωπό μου, που με έβλαψε, αλλά τον κρατώ μακριά μου. Τότε η αγάπη μου είναι λειψή. Ο Θεός με το Πάθος του Σταυρού δε μας καθάρισε απλώς από την αμαρτία, αλλά ήλθε μέσα στην ύπαρξή μας.

Με το Σταυρό ο Χριστός, δε συγχώρεσε μόνο την ανθρώπινη φύση, αλλά τη διόρθωσε και την επανέφερε στην σωστή σχέση μαζί Του. Αναίρεσε έμπρακτα τη συνέπεια της αμαρτίας που είναι η απομάκρυνση απ’ Αυτόν και μας ένωσε μαζί Του.

 

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.53-54), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

πηγή

Διαλογισμός την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη

 

Διαλογισμός την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη

Η Άρνηση της Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης, που τελείται το βράδυ της Τετάρτης, μιλά για την θεσμοθέτηση του Ιερού Μυστηρίου της Ευχαριστίας, το νίψιμο των ποδιών και την πράξη της προδοσίας του Ιούδα. Είναι γεγονότα που σημαδεύουν την ιστορία και την αιωνιότητα, για πάντα. Ο Θεός του ουρανού, κατακλυσμένος από αγάπη, έρχεται τόσο κοντά στους ανθρώπους που ποδοπατείται από εκείνους που έχουν την κόλαση ως καταφύγιό τους.

Γιορτάζουμε, λοιπόν, τον άπειρο πόνο του απείρου Ενός, όταν βλέπει ότι οι θεϊκές πληγές Του χλευάζονται από τους υπερασπιστές του μίσους και της πονηριάς. Ο Χριστός – λέει η Γραφή – κρύφτηκε από αυτούς, επειδή δεν πίστεψαν. Αυτές είναι οι στιγμές απελπισίας του Θεανθρώπου που νιώθει θεϊκά ότι ούτε η Θυσία Του στον Σταυρό δεν θα είναι αρκετή για τόσους πολλούς που θα επιλέξουν την αιώνια απώλεια. Ο Θεός κρύβεται από τους ανθρώπους για να κλαίνε, για να ραγίσει την άπειρη καρδιά Του από λαχτάρα για εκείνους που θα χαθούν εξαιτίας του δικού τους λάθους. Αν στον παράδεισο, ο άνθρωπος, ντροπιασμένος για την παιδική του πονηριά, κρύφτηκε από τον Θεό, τώρα ο Θεός κρύβεται από τον άνθρωπο, για να κλάψει πάνω από τους γαλαξίες των σκέψεών Του, για τον χαμένο άνθρωπο. Είναι η εκκωφαντική σιωπή των ουρανών που αναστενάζουν από πόνο, όταν ο ιερέας της δημιουργίας πέφτει στο κατώτατο σημείο της δημιουργίας. Ο ίδιος ο αιώνιος Πατέρας κρύβει το πρόσωπό Του στις φτερούγες των χερουβείμ, για να κλάψει μαζί Του τον πόνο του Υιού, που περιμένει τη μυστηριώδη θυσία.

Ένα από τα αξιοσημείωτα τροπάρια της Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης μιλάει για αυτή την απόκρυψη της προδομένης αγάπης του Θεού. «Ανάμεσα σε εκείνους που παζάρεψαν για να σε πουλήσουν, στάθηκες κρυμμένος, εσύ που ήσουν το αντικείμενο των παζαριών.» Στην πιο κρυφή γωνιά του ναού, όπου επρόκειτο να λάβει χώρα θερμή προσευχή και επίκληση στον Θεό του Σαβαώθ, λάμβανε χώρα το συμβούλιο για να θανατωθεί ο Θεός, από εκείνους που είχαν λάβει μάννα από τον αέρα, νερό από τον βράχο, μια στήλη φωτιάς και ένα μονοπάτι μέσα από τη μέση της Ερυθράς Θάλασσας από τον Δημιουργό τους. Όπου δεν ακουγόταν ψίθυρος, στην καρδιά του ναού, Κάποιος μεγαλύτερος από ολόκληρο το σύμπαν άκουγε τις άνομες συμβουλές τους. Κι όμως, από άπειρη αγάπη, δεν κάνει τίποτα για να τους σβήσει από τη γη. Ο Θεός θα μπορούσε να είχε καταργήσει τη γη ή ολόκληρο τον γαλαξία απλώς κλείνοντας τα αγνά Του μάτια από το βλέμμα της. Αλλά τα μάτια του Παναγίου παραμένουν ανοιχτά, αν και γεμίζουν με δάκρυα πόνου για τους δολοφόνους Του και Εκείνος δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει τη μεγαλύτερη φρίκη της ιστορίας, η οποία ωστόσο θα φέρει τη μεγαλύτερη ευλογία της αιωνιότητας: την Ανάσταση και την αθανασία όλης της ανθρωπότητας.

Τι υπήρχε στην καρδιά και στο μυαλό του Χριστού, τι είδαν τα μάτια Του, όταν, σκύβοντας πάνω από τη λεκάνη, έπλυνε τα πόδια του μαθητή που θα Τον πρόδιδε; Με ποιο βλέμμα θα έχει κοιτάξει αυτόν που ευθύνεται για τον μεγαλύτερο πόνο της ιστορίας και των αιώνων, τον οποίο ανέλαβε το εύθραυστο Σώμα του Θεού από αγάπη; Πώς θα επιτευχθεί χωρίς να καεί ολόκληρος ο Πωλητής; Με πόση αγάπη προδομένη, σκισμένη, συνθλιμμένη από την κακία των ανθρώπων, χάιδευε τα πόδια που όρμησαν προς τον φόνο; Πώς θα μπορούσαν τα αγνά, δημιουργικά χέρια του Θεού να αγγιχτούν από τα πόδια του προδότη; Πώς θα μπορούσε Αυτός που καίει τη φλόγα του Ήλιου με τα δισεκατομμύρια βαθμούς της να έχει ελέγξει τα μάτια Του; Κι όμως τα έκανε από αγάπη, για να δώσει σε όλους, ακόμα και στον Ιούδα, την ευκαιρία να επιστρέψουν και να θρηνήσουν την προδοσία του.

Παντού ο Σωτήρας ολόκληρου του σύμπαντος, ο αθάνατος Λόγος, που γεννήθηκε από την αιωνιότητα από τον Πατέρα, σιωπά. Είναι σιωπηλός ενώπιον του Ηρώδη, σιωπηλός ενώπιον του Πιλάτου, σιωπηλός ενώπιον του Καϊάφα, σιωπηλός ανάμεσα στους βίαιους και χλευαστές στρατιώτες, σιωπηλός μπροστά σε εκείνους που τον μαστιγώνουν, σιωπηλός πάνω στον Σταυρό, δέχεται με αγάπη τα καρφιά που συνθλίβουν τα χέρια του. Η λέξη σιωπά από αγάπη. Πάνω από τον ουρανό και τον λόγο, κουβαλάει σιωπηλά τον άπειρο πόνο του για όσους αγαπάει. Και μέσω αυτού, μας δείχνει ότι η υπέρτατη αξία αυτού του κόσμου είναι η προσευχητική σιωπή, η οποία θυσιάζεται από αγάπη και δίνει ζωή. Το σιωπηλό Αρνί, στο οποίο χωρούν τα λόγια ολόκληρου του σύμπαντος, η υπέρτατη Λογική του Πατέρα, είναι σιωπηλό: «Ως Αρνίον εις σφαγήν ωδηγήθη, και ως πρόβατον σιωπηλόν ενώπιον των κουρευόντων αυτού, ούτως ουκ ήνοιξε το στόμα αυτού», είπε ο Ησαΐας, βλέποντας αιώνες πριν από την Ευχαριστιακή Θυσία της ιστορίας στον Λόγο. Και μέσω αυτού, μας διδάσκει να σιωπούμε, προσευχόμενοι. Ας μην απαντάμε σε καμία προσβολή, ας μην δικαιολογούμε τους εαυτούς μας, ας μην ζητάμε ή απαιτούμε ποτέ ευγνωμοσύνη για τα δώρα που δίνονται στους άλλους, ας μην καυχιόμαστε για τις αξίες μας, ας μην ζητάμε αναγνώριση, ματαιοδοξία, κτητικότητα, ας μην απαντάμε στο κακό με κακό: «Και έγινα σαν άνθρωπος που δεν ακούει και δεν έχει επίπληξη στο στόμα του». Ας μην επιβάλλουμε τα λόγια μας, τις ιδέες μας, σε κανέναν, ας μην επιβάλλουμε τον χρόνο κανενός με τις απόψεις μας, ας μην πουλάμε ψευδαισθήσεις μέσω των λέξεων. Με λίγα λόγια, ας σιωπούμε, προσευχόμενοι πάντα κρυφά στον Θεό, όπως έκανε για εμάς το σιωπηλό Αρνί, σταυρωμένο στον Σταυρό. Ολόκληρο το σύμπαν είναι σιωπηλό, υπηρετώντας τον Δημιουργό στο φως. Ο ουρανός έλκεται υπάκουα, μυστικά γύρω από το πανταχού παρόν Κέντρο, αόρατος, ψηλότερος από τους ουρανούς και παρών ολοκληρωτικά σε κάθε άτομο αυτού του κόσμου. Η γη γυρίζει σιωπηλά, περιμένοντας τον Θεό να πεθάνει πάνω της, τη ζωή του κόσμου, να τρέμει από φόβο στη θέα του Δημιουργού της. «Ο ήλιος γνώρισε τη δύση του», μαθαίνοντας, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά, από τη γέννησή του στην αυγή της δημιουργίας, τη στιγμή που θα σκοτεινιάσει από φόβο στη θέα του Θεού τραυματισμένου από τους πόνους του θανάτου.

Η σιωπή είναι ο αέρας της μελλοντικής ζωής. Εκεί, πέρα ​​από τον χρόνο και τον χώρο, η Λειτουργία γίνεται το παν στην ολότητά της, σαν μια αιώνια λάμψη νοήματος και αγάπης, ανάμεσα στον Θεό και τον λαό με τον οποίο έχει ενωθεί. Η σιωπή ανοίγει τα μάτια και τα μαθαίνει να κλαίνε, και μετά τα κλείνει σε όλα τα κακά του κόσμου, έτσι ώστε τα δάκρυα να γίνουν πηγή που γεννιέται στον ουρανό της καρδιάς και ποτίζει ολόκληρο το είναι με σταυρωμένο φως.

πατήρ Ιωάννης Ιστρατι

πηγή

Η Μεγάλη Εβδομάδα του Κυρίου ως πνευματική πορεία του κάθε ανθρώπου

 

π. Αντώνιος Χρήστου / Ευχή

Αγαπητοί μου Αναγνώστες φτάσαμε με τη χάρη Του Θεού σε άλλη μία Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία δεν αποτελεί απλά μόνο την πιο κατανυκτική και ιερή περίοδο του εκκλησιαστικού έτους· είναι και ένας θεολογικός καθρέπτης ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής του κάθε ανθρώπου. Όπως κάθε ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας αποκαλύπτει ένα στάδιο των Σωτήριων Παθών και της Αναστάσεως Του Κυρίου, έτσι και η ζωή του ανθρώπου, από τη γέννηση έως την αιωνιότητα, αντικατοπτρίζεται στα σωτηριολογικά γεγονότα που η Εκκλησία ζει και εορτάζει σε κάθε Θεία Λειτουργία, αλλά αναλυτικά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

α) Η Κυριακή των Βαΐων: Το ξεκίνημα της ζωής με ελπίδα

Η ζωή του ανθρώπου ξεκινά, όπως και η Μεγάλη Εβδομάδα, με πανηγυρική είσοδο. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα, ενώ ο λαός Τον υποδέχεται με βάϊα και δοξολογίες. Είναι η παιδική ηλικία, η περίοδος της αθωότητας και της ανεμελιάς, όπου όλα φαίνονται λαμπρά και η ελπίδα κυριαρχεί. Όμως, πίσω από τη δόξα, υπάρχει ο δρόμος του Πάθους. Όπως και στη ζωή μας, η παιδική αθωότητα σύντομα θα συναντήσει τις ευθύνες, τη δυσκολία, την προδοσία, τη δοκιμασία.

β) Μ. Δευτέρα – Μ. Τετάρτη: Η περίοδος της συνειδητοποίησης

Οι πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένες σε παραδείγματα βιβλικά και Καινοδιαθηκικά εγρήγορσης και μετανοίας. Ο Κύριος κατακρίνει την υποκρισία των Γραμματέων και Φαρισαίων, παραβάλλει τη σοφία των 5 φρόνιμων παρθένων, μιλά για τη φθορά του κόσμου και το τέλος των εσχάτων. Είναι η εφηβεία και η νεότητα του ανθρώπου. Η περίοδος των πρώτων υπαρξιακών ερωτημάτων, των επιλογών, των πρώτων πτώσεων. Ο νους αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η ζωή δεν είναι μόνο πανηγύρι, αλλά και αγώνας.

Η μορφή της πόρνης γυναίκας, που λούζει με μύρο τα πόδια του Χριστού, είναι η καρδιά του ανθρώπου που ξυπνά στη μετάνοια. Η ζωή μας χρειάζεται εκείνη τη στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι η σωτηρία δεν έρχεται από την εξωτερική τελειότητα, αλλά από την ταπείνωση και την επιστροφή.

γ) Μ. Πέμπτη: Η ώρα της θυσίας και της ευθύνης

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η μέρα της παράδοσης της Θείας Ευχαριστίας, της προδοσίας, της αρχιερατικής προσευχής στη Γεθσημανή. Είναι η ώριμη ηλικία του ανθρώπου. Η περίοδος που καλείται να αγαπήσει με θυσία, να διακονήσει, να σταθεί υπεύθυνα στον γάμο, στην οικογένεια, στην εργασία, στην Εκκλησία. Είναι η φάση που ο άνθρωπος καλείται να πει το «γενηθήτω το θέλημά Σου», ακόμα κι αν αυτό σημαίνει σταυρό. Η ζωή μάς οδηγεί σταδιακά σε αυτό το ύψος: στην ευθύνη, στην προσευχή, στην πίστη όταν όλα μοιάζουν δύσκολα.

δ) Μ. Παρασκευή: Ο Σταυρός και η σιωπή

Καθώς ο Χριστός ανεβαίνει στο Γολγοθά, ο άνθρωπος περνά τις βαθύτερες δοκιμασίες της ύπαρξής του. Είναι οι απώλειες, οι θλίψεις, η ασθένεια, ο θάνατος αγαπημένων, η αίσθηση εγκατάλειψης. Είναι η ώρα που δοκιμάζεται η πίστη. Όπως ο Ιώβ, ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στο μυστήριο του πόνου και του θανάτου. Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η κορύφωση του Πάθους και της θυσίας του Θεού για την διάσωση του ανθρωπίνου γένους. Ταυτόχρονα είναι και το πιο καθαρό έμπρακτο σημείο του θείου έρωτα: Ο ίδιος ο Θεός πεθαίνει για το πλάσμα Του τον άνθρωπο.

ε) Μ. Σάββατο: Η ελπίδα μέσα στον θάνατο

Το Μεγάλο Σάββατο μάς οδηγεί στο μυστήριο του τάφου. Ο Χριστός είναι τριήμερος νεκρός, αλλά ο Άδης συντρίβεται και καταλύεται για πάντα! Είναι η φάση της ζωής που μοιάζει να τελειώνει: τα γηρατειά, η μοναξιά, το τέλος των σωματικών και πνευματικών δυνάμεων. Κι όμως, μέσα στο σκοτάδι, αρχίζει να ανατέλλει το φως. Το Μεγάλο Σάββατο είναι η βεβαιότητα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι η σπορά που θα δώσει την Ανάσταση.

στ) Η Ανάσταση: Ο σκοπός και το νόημα της ζωής

Η ζωή του ανθρώπου δεν τελειώνει με τον θάνατο· οδηγείται στην Ανάσταση. Αυτό είναι το μέγα μυστήριο και θεμέλιο της πίστεώς μας. Όλη η ζωή, όλος ο κόπος, οι πτώσεις, οι αγώνες, οι σταυροί, οδηγούν στην αιώνια χαρά. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η υπόσχεση ότι «θάνατος ουκέτι κυριεύει». Είναι η αποκατάσταση της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι το τρίτο πνευματικό στάδιο η θέωση.

Κλείνοντας το άρθρο μας πιστεύω να συνειδητοποιήσαμε όλοι μας ότι η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο μία λειτουργική, έστω και η σημαντικότερη, περίοδος. Είναι ο βίος κάθε ανθρώπου. Αυτό είναι το νόημα όταν ο Πιλάτος έβγαλε τον Χριστό στο Υπερώο λέγοντας: ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! 

Όλοι λίγο πολύ περνάμε από τη χαρά της γέννησης, στην αμαρτία, τη μετάνοια, τον σταυρό, τον θάνατο και την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Είναι πρόκληση και πρόσκληση να ζήσουμε αυτή την περίοδο από κοντά και κυρίως όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά πρωτίστως υπαρξιακά. Να δούμε τον εαυτό μας μέσα στο Πάθος του Χριστού. Να μετανοήσουμε, να αγαπήσουμε, να προσευχηθούμε, να συγχωρήσουμε, να πορευτούμε με πίστη, και τελικά, να αναστηθούμε εν Χριστώ. 

Όπως κάθε Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στην Ανάσταση, έτσι και κάθε ανθρώπινη ζωή που ενώνεται με τον Χριστό, τελειώνει με το φως της Βασιλείας Του. Αυτή είναι η οδός του ανθρώπου.

 Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Ας την ανακαλύψουμε στον πλούτο της Ορθόδοξη Λατρείας αλλά και να την κρατήσουμε σε όλη μας τη ζωή και όχι να εξαφανιστούμε ως συνήθως μετά το Πάσχα! 

Αμήν

Το είδαμε εδώ

ν!

Η Θεοτόκος στα έσχατα (την εποχή του αντιχρίστου)

 

(Λόγος στο Πανηγυρικό Εσπερινό του ναού τής Τιμίας Ζώνης 2020, ΔΑΒΙΔ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΤΡΑΣ)

 

 Η Μεταμόρφωση της ιστορία υπό της Θεοτόκου.

«Θεοτόκε αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη… επί σοι και φύσις καινοτομείται και χρόνος». Και πράγματι αδελφοί μου σε ότι αφορά τον χρόνο, με την παρουσία και την χάρη της Θεοτόκου, ο ιστορικός χρόνος, η ιστορία του κόσμου τούτου, δεν βαίνει απλώς σε ένα τέλος, ούτε και πρόκειται να καταργηθεί, αλλά τελούσα υπό την σκέπη της Παναγίας, μεταμορφώνεται και ενσωματώνεται στον χρόνο και την χρονική διάσταση της Βασιλείας του Χριστού. Το γεγονός ότι ο χρόνος καινοτομείται, δηλαδή ανανεώνεται, με την παρουσία και το πρόσωπο της Θεοτόκου, υποδεικνύει και υπενθυμίζει μία εξόχως σημαντική υπόσχεση, μία υπόσχεση γραμμένη στις καρδιές των πιστών, ότι η Παναγία, όπως και ο Υιός της θα είναι μαζί τους μέχρι συντελείας των αιώνων. Η Κυρία Θεοτόκος προνοώντας και επεμβαίνοντας έως το τέλος του χρόνου αυτού, βαδίζει χέρι-χέρι με τους πιστούς μέχρι τα έσχατα, την παρουσία του Αντιχρίστου και την Δευτέρα του Υιού της Παρουσία.

Η Παναγιά είναι το βαρόμετρο των εσχάτων.

Η Παναγία θα αποτελέσει το βαρόμετρο με το οποίο θα μετρώνται και θα αξιολογούνται πρόσωπα και καταστάσεις των εσχάτων και της εποχής του Αντιχρίστου. Πιστοί και άπιστοι, εραστές του Χριστού και οπαδοί του Αντιχρίστου, θα καθρεπτίζονται στο υπερτέλειο κάτοπτρο της Θεοτόκου, τον πανώριο καθρέπτη της Παναγίας και θα λαμβάνουν στην Ιστορία, αλλά και στην Βασιλεία του Χριστού, στην άλλη ζωή, την θέση που τους αξίζει.

Ηλία και Ενώχ μιμητές της Θεοτόκου.

Επί παραδείγματι οι δύο μάρτυρες του Χριστού και πρόδρομοι των εσχάτων, ο Ηλίας και ο Ενώχ, που θα καταγγείλουν τον Αντίχριστο και θα προετοιμάσουν την ανθρωπότητα και κυρίως τους πιστούς για την τελική Κρίση, θα εμφορούνται και θα εμπνέονται από την φωτόλουστη δόξα και το απαστράπτον θεομητορικό μεγαλείο της Παναγίας μας και αυτήν θα προσπαθούν να ακολουθήσουν και θα μιμούνται όσο μπορούν, την αγάπη της Θεοτόκου για τον Χριστό, την αποστροφή της για τους εχθρούς του Υιού της και την ηθική της τελειότητα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από την δυσωδία της σαρκικής ακολασίας και αποστασίας. Παρθένος η Παναγία, παρθένοι και αυτοί, θα αγγίξουν δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και θα είναι εγκρατείς, μετρημένοι, συνετοί. Η σοβαρότητα και η περίσκεψη της Θεοτόκου θα είναι μόνιμος συνοδός τους, η μνήμη της Βασίλισσας του παντός θα συντροφεύει την σκέψη τους, αδιαχώριστα από την μνήμη του Χριστού και ο ζήλος της Παναγίας για την Αλήθεια θα καίει συνεχώς στην καρδιά τους.

Η άλλη «Παναγία» και ο ψεύτικος «Χριστός»

Προσέξτε όμως αδελφοί μου! Την Υπεραγία Θεοτόκο θα έχουν στη σκέψη τους και προ των οφθαλμών τους, όχι μόνον οι Άγιοι και πιστοί στρατιώται του Κυρίου, αλλά ακόμη και οι εχθροί του Χριστού και σκοτεινοί υπηρέτες του Εωσφόρου. Οι λυσσαλέοι πολέμιοι της Αληθείας και εισηγητές της χειρίστης πλάνης, θα φροντίσουν να παρουσιάσουν ως παρθένον αγνή, την πόρνη εκείνη που θα γεννήσει τον Αντίχριστο, έτσι ώστε να δώσουν προβάλλουν στα πλήθη μία άλλη «παναγία», που θα αντικαταστήσει την αληθινή και θα γεννήσει δήθεν τον μεσσία του κόσμου.

Ο Αντίχριστος και το περιβάλλον του θα μιμηθούν- πιθηκίζοντας όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιππόλυτος- την ζωή και το περιβάλλον του Χριστού. Άλλοστε αυτός ο ίδιος ο ψευδομεσσίας θα είναι παρθένος και ηθικά τέλειος και θα βδελύσσεται τις σαρκικές αμαρτίες, μιμούμενος έστω και ως κακέκτυπον (=κακό αντίγραφο) -διότι θα αντιγράφει με πονηρό τρόπο- την παρθενική καθαρότητα, τόσο του Χριστού, όσο και της Παναγίας.

Ακατανίκητη επίδραση του Χριστού και της Θεοτόκου (Μοναδικά τα πρόσωπα τους στην ιστορία)

Η τόσο μεγάλη φροντίδα των σκοτεινών δυνάμεων και του Αντιχρίστου να μιμηθούν σχολαστικά, τα δομικά χαρακτηριστικά και τις αρετές του Θεανθρώπου Ιησού και της Παναγίας μητρός του, δείχνει και αποδεικνύει, το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχουν και πόσο ακατανίκητη έλξη ασκούν διαχρονικά, σε πιστούς και απίστους, οι Ουράνιες Προσωπικότητες και οι θεοειδείς αρετές του Χριστού και της Θεοτόκου. Είναι τόσο ισχυρή η επίδραση που ασκούν μυστικά στις καρδιές των ανθρώπων, ο Υιός του Θεού και η Πανάχραντη Μητέρα του, ώστε να μην μπορούν να την αγνοήσουν ο Διάβολος και οι υποτακτικοί του, όσο πολύ και αν το θέλουν.

Γιατί αγαπητοί μου αδελφοί, η Παναγία και ο Υιός της είναι μοναδικά πρόσωπα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, που όμοιά τους δεν υπήρξαν στο παρελθόν και ούτε θα υπάρξουν ποτέ στο μέλλον και που τα ίχνη από την παρουσία τους την ορατή και την αόρατη στον κόσμο τούτο, μένουν ανεξάλειπτα εις τους αιώνας και κανείς δεν μπορεί να τα αγνοήσει ή να σταθεί αδιάφορος, όσο πολύ και αν μισεί τα πρόσωπα αυτά.

Ο Αντίχριστος θα στραφεί κατα του μεγαλείου της Παναγίας.

Ο ίδιος ο αντίχριστος, στην προσπάθεια του να απομειώσει και να συρρικνώσει στα μάτια των ανθρώπων το απαράμιλλο μεγαλείο της Παναγίας μας, θα αρχίσει, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος να εκστομίζει λόγια που στο βάθος τους θα κρύβουν με πολύ μεγάλη πονηρία και δεξιοτεχνία, βλάσφημες εξάρσεις που θα στρέφονται ενάντια στον Θεό, τους αγίους του, αλλά και θα προσβάλλουν την σκηνή του Θεού. «Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν προς τον Θεόν, βλασφημήσαι το όνομα αυτού και την σκηνήν αυτού, τους εν τω ουρανώ σκηνούντας».(Αποκάλυψις ιγ΄,6) Σκηνή του Θεού είναι η Κυρία Θεοτόκος, γιατί στην γαστέρα της Παναγίας ήλθε και εσκήνωσε ο Χριστός και έλαβε το σκήνωμα της Θεοτόκου, δηλαδή την σάρκα της Παναγίας. Λέμε άλλοστε και στους χαιρετισμούς της: «χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου».

Καθοριστική η μορφή της Παναγίας και τα έσχατα.

Το πόσο σημαντική και καθοριστική θα είναι στα έσχατα, αλλά και πόσο διαχρονικά ανεπανάληπτη και μεγαλειώδης είναι σε όλες τις εποχές, για τους πιστούς καθώς και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, η μορφή της Θεοτόκου, φαίνεται και από ένα άλλο εδάφιο της ιεράς Αποκαλύψεως. Στο δωδέκατο κεφάλαιο ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος περιγράφει ένα μεγάλο σημείο, που εμφανίσθηκε στον ουρανό. Μια γυναίκα που έλαμπε ολόκληρη, καθώς ήταν περιβεβλημένη τον ήλιο και λουσμένη όλη στο φως του, κάτω από τα πόδια της βρισκόταν η σελήνη και στο κεφάλι της είχε στεφάνι, στέμμα με δώδεκα αστέρια, ενώ η ίδια ήταν έγκυος.

Η Θεοτόκος ταυτίζεται με την Εκκλησία του Χριστού.

Όπως ερμηνεύουν οι πατέρες της Εκκλησίας (Αρέθας και Ανδρέας Καισαρείας), η γυναίκα είναι η Παναγία, αλλά ταυτόχρονα και η Εκκλησία του Χριστού. Παναγία και Εκκλησία ταυτίζονται στην θεολογία των πατέρων, αφού η Θεοτόκος έδωσε την πάναγνη σάρκα της και το πανάχραντο αίμα της στον Χριστό, ενώ η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, η άσπιλη νύμφη του Κυρίου. Το ότι η γυναίκα αυτή είναι στον ουρανό, δείχνει το ουράνιο μεγαλείο και ύψος, τόσο της Παναγίας, όσο και της Εκκλησίας και το γεγονός ότι η Παναγία είναι υπεράμωμη και υπέραγνη, καθαρή, ψυχή και σώματι, ισάγγελος, ουρανοπολίτης και απαλλαγμένη από τα γήινα, έχοντας μετατρέψει την γη σε ουρανό με την θεάρεστη βιοτή της.

Η Γυναίκα της αποκάλυψεως με τον Ήλιο,το στεφάνι και την σελήνη - Η Θεοτόκος και η Εκκλησία.

Η γυναίκα περιβάλλεται τον Ήλιο της δικαιοσύνης, που είναι ο Χριστός και κατ’ ουσίαν ενώνεται και γίνεται ένα με αυτόν, τόσο η Παναγία που γεννάει τον Κύριο και καθίσταται Θεοτόκος, όσο και η Εκκλησία που η κεφαλή της είναι ο Κύριος και που γεννάει τον Χριστό, σε κάθε έναν από τους πιστούς, που αναγεννά πνευματικώς. Ο στέφανος με τα δώδεκα αστέρια, είναι όπως λέγει ο άγιος Αρέθας οι δώδεκα απόστολοι, που με το ασίγητο στόμα που τους χάρισε η Θεοτόκος, τιμούν την Παναγία και δοξάζουν την Εκκλησία. Η σελήνη που βρίσκεται κάτω από τα πόδια της γυναικός, συμβολίζει την συναγωγή των Ιουδαίων που αρνήθηκαν τον Κύριο και εσταύρωσαν τον Βασιλέα της Δόξης, αλλά εικονίζει επίσης και το σύνολο των αντιχρίστων και αντιθέων δυνάμεων, του κόσμου, του διαβόλου και των υποτακτικών του, που η Θεοτόκος κονιορτοποιεί και συντρίβει κάτω από τα πόδια της. Αυτό δείχνει την δύναμη της Παναγίας και της Εκκλησίας, τις οποίες δεν μπορούν να βλάψουν οι λυσσαλέοι πολέμιοι του Χριστού και της Αληθείας. Στη συνέχεια αφού γίνεται αναφορά στην γέννηση του υιού της γυναικός, ο οποίος ηρπάγη, ανελήφθη στον ουρανό, τονίζεται ότι η γυναίκα έφυγε στην έρημο σε τόπο που ετοίμασε γι’ αυτήν ο Θεός.

Η Εκκλησία των εσχάτων με την Παναγία στην έρημο.

Ο δράκων ο αρχαίος, ο Διάβολος και το θηρίο ο αντίχριστος, κυνηγούν την γυναίκα, την Παναγία και την Εκκλησία, η οποία καταφεύγει στην έρημο, «όπου έχει εκεί τόπον ητοιμασμένον από του Θεού, ίνα εκεί τρέφωσιν αυτήν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα» (Απ. ιβ΄, 3-6). Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε εδώ είναι, ότι στα χρόνια της βασιλείας του Αντιχρίστου, η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο(μεταφορικά και κυριολεκτικά). Την πνευματική έρημο από την μία, μακριά δηλαδή από τους θορύβους και τις ηδονές του κόσμου, αλλά και από την σαγήνη και τα δέλεαρ του υιού της ανομίας και την αισθητή έρημο από την άλλη, στα όρη δηλαδή και τα βουνά, τις οπές και τις σπηλιές της γης. Θα καταφύγει όμως σε τόπον ιδικόν της, τον οποίον ετοίμασε αποκλειστικά και ειδικά για αυτήν ο Χριστός. Έναν τόπο του οποίου τα όρια έχει χαράξει ο ίδιος ο Κύριος και όπου εντός των ορίων αυτού, θα είναι πλουσία η χάρις του και η προστασία του. Αυτό σημαίνει, πως μόνον όσοι ακολουθήσουν την Εκκλησία θα καταφύγουν σε τόπον και έρημον, εγκεκριμμένην και επιλεγμένην υπό του Θεού.

Η Θεοτόκος με την Εκκλησία και όχι με τους ανυπότακτους και ιδιόρρυθμους Χριστιανούς.

Οι δε λοιποί που θα κάνουν του κεφαλιού τους και δεν θα ακολουθήσουν την Εκκλησία, θα καταλήξουν σε δικούς τους τόπους, σε δικές τους ερήμους, έξω από την πορεία της Εκκλησίας, χωρίς καμία ασφάλεια από Θεού και με τεράστια επικινδυνότητα, η οποία δεν θα αφήνει την παραμικρή ελπίδα για κάτι καλό. Η Παναγία θα ακολουθήσει την Εκκλησία και όχι αυτούς τους ιδιόρρυθμους χριστιανούς. Ή μάλλον η Παναγία θα ηγείται της Εκκλησίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την πορεία της στην έρημο. Εκείνος ο οποίος δεν ταπεινώνεται, προκειμένου να ακολουθήσει την Εκκλησία ως απλός στρατιώτης Χριστού και από την θέση τελοσπάντων στην οποία θα τον τοποθετήσει η Εκκλησία, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει, ότι τα οψώνια της ανυποταγής και της παρακοής, είναι ο θάνατος, τουλάχιστον ο πνευματικός και η εγκατάλειψη υπό Θεού.

Έχει λοιπόν τεράστια σημασία να επισημάνουμε, ότι η Παναγία θα παραμείνει κοντά στους πιστούς, που θα παραμείνουν εντός της Εκκλησίας. Και αυτό δεν νοείται αλλιώς, παρά μόνον με έντονη μυστηριακή ζωή και τακτικό εκκλησιασμό ή όπου δεν μπορούν να υπάρχουν αυτά στον βαθμό που πρέπει, τουλάχιστον να υπάρχει η αποδοχή και ο στοιχειώδης σεβασμός στην Εκκλησία, τα Μυστήρια και τους εκπροσώπους της. Είναι βασική και απαραίτητη προϋπόθεση να μην αναπτύσσει ο πιστός μια δική του, παραεκκλησιαστική εκκλησιολογία και σωτηριολογία.

Εκείνος ο οποίος δεν εξομολογείται, δεν εκκλησιάζεται, δεν μεταλαμβάνει και γενικότερα δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας, δεν θεωρείται πραγματικό και αναπόσπαστο μέλος της και ως εκ τούτου η Κυρία Θεοτόκος δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του, διότι όπως είπαμε, Παναγία ίσον Εκκλησία και Εκκλησία ίσον Παναγία.

Ανελέητος διωγμός της Εκκλησίας στην έρημο.

Όπως η Παναγία κατέφυγε στην Αίγυπτο με τον Ιωσήφ, προκειμένου να σώσει το νήπιο Χριστό από τα νύχια του Ηρώδη, έτσι και οι πιστοί στα έσχατα θα δραπετεύσουν στην έρημο, μαζί με την Παναγία, προκειμένου να γλυτώσουν από τις φονικές διαθέσεις του υιού της ψεύτικης κορώνας, της ψεύτικης βασιλείας, του Αντιχρίστου. Κυνηγώντας ο αρχέκακος όφις την γυναίκα στην έρημο, θα βγάλει από το στόμα του ορμητικούς χειμάρους και ποτάμια ύδατα, ποταμούς ολόκληρους, προκειμένου να την πνίξει. Θα κινητοποιήσει ο Διάβολος μέσω του Αντιχρίστου, πλήθη δαιμόνων και στρατιές πονηρών ανθρώπων, εξαπολύοντας απηνείς διωγμούς και εκτοξεύοντας ανηλεείς πειρασμούς κατά των πιστών, θλίβοντας και στενοχωρώντας τους υπέρμετρα, με δοκιμασίες και παθήματα πρωτοφανή και απερίγραπτα.

Βίωση υπό των πιστών των παθών Του Κυρίου και της Θεοτόκου.

Και τότε οι πιστοί θα θυμηθούν τα Πάθη του Χριστού, αλλά και τον απερίγραπτο πόνο, την ανείπωτη οδύνη που ένιωσε η Θεοτόκος, όταν ρομφαία διήλθε την παναγία της ψυχή, κατά τη διάρκεια του σταυρικού Πάθους του Υιού της. Το Θείο Δράμα θα εκτυλίσσεται ολοζώντανο, κατά μυσταγωγικό τρόπο, στις καρδιές των παιδιών της Εκκλησίας, που θα πάλλονται από αγωνία, αλλά και γλυκιά προσμονή για τη σωτηρία τους. Δεν θα αμφιταλαντεύονται, αλλά θα είναι σίγουροι για την επερχόμενη λύτρωσή τους από τον Χριστό και την Παναγία, λαμβάνοντας θάρρος από τα Δεσποτικά παθήματα και τις Θεομητορικές δοκιμασίες.

Οι Πτέρυγες του αετού του Μεγάλου.

Θα τους παρηγορούν υπέρμετρα οι δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, που θα έχουν δοθεί στη γυναίκα-Εκκλησία κατά την πορεία της στην έρημο. Ο μεγάλος Αετός είναι ο Θεός, ενώ οι πτέρυγές του, είναι η πανσθενουργός θεία χάρις. Η αλεξίκακη χάρις του Θεού(κατά το αλεξικέραυνο, που σημαίνει, ότι η χάρις του Θεού είναι απρόσβλητη από το κακό, προστατεύει τον άνθρωπο από κάθε κακό) και η στοργική πρόνοια και προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου, που σαν ευχάριστη πνευματική δροσιά θα τους δροσίζει και θα τους ευφραίνει κατά την πορεία τους στην έρημο.

Οι δύο πτέρυγες που θα σκεπάζουν την Εκκλησία των εσχάτων, ερμηνεύονται μεταξύ των άλλων και ως οι δύο διαθήκες, η Παλαιά και η Καινή, η Αγία Γραφή δηλαδή, την οποία τόσο καλά εγνώριζε και μελετούσε ισοβίως η Παναγία και με τα βαθιά και μεστά νοήματά της, τα φωτοπάροχα και χριστοκεντρικά, θα τρέφει μυστικά η Θεοτόκος τον καιρό εκείνο, τις καρδιές των παιδιών της και θα φωτίζει τις ψυχές τους, προκειμένου να τις ετοιμάσει για το μαρτύριο, τον αγιασμό και την θέωση.

Με τις δύο φτερούγες, του Χριστού και της Παναγίας, η Εκκλησία στην έρημο θα είναι ευκίνητη και ανάλαφρη, σαν νεφέλη κούφη, απαλλαγμένη από το υπερβολικό βάρος της ταλαιπωρίας, παρά τον κόπο και τις δυσκολίες. Ασύλληπτα θαύματα θα συντελούνται μπροστά στα μάτια των πιστών, βουνά και όρη θα μετακινούνται, προκειμένου να διευκολύνουν την διέλευσή τους, τέρατα και σημεία, ουράνιες αποκαλύψεις και οπτασίες, θα είναι το καθημερινό τους εντρύφημα. Η Μεγαλόχαρη θα κάνει σε κάθε τους βήμα, αισθητή την παρουσία της και θα καθιστά την Εκκλησία πιο γρήγορη από τους εχθρούς της, πάντοτε ένα βήμα πιο μπροστά από αυτούς, έτσι ώστε να αποφεύγει τον πόλεμο μαζί τους και να καταφέρνει να μην βρεθεί αντιμέτωπή τους. Και παρά τα μέσα που θα διαθέτει ο Αντίχριστος, την προηγμένη σε ασύλληπτο βαθμό τεχνολογία, τις σατανικές του ικανότητες και το άγρυπνο μάτι του Εωσφόρου, η Εκκλησία με την χάρη της Παναγίας δεν θα εντοπίζεται από τους διώκτες της.

Η Θεοτόκος μυει στην έρημο τους πιστούς στην νοερά ησυχία.

Εκεί στην έρημο, η Θεοτόκος θα μυήσει όλους τους πιστούς στα εκφαντορικά μυστήρια της νοεράς ησυχίας.(Εκφαντορικά επειδή εκφαίνουν=αποκαλύπτουν, εξαγγέλουν, ερμηνεύουν). Την νοερά ησυχία(ησυχία του νου και της καρδιάς), την οποία με αξιοθαύμαστη πιστότητα και συνέπεια άσκησε η Παναγία στη ζωή αυτή, όσο κανείς άλλος, φθάνοντας σε υπεράνθρωπα μέτρα, θα την εγκολπωθούν τα παιδιά της στην έρημο. Με αυτήν οι πιστοί θα λησμονήσουν τα κάτω, τα γήινα και θα μυηθούν στα άνω, στα ουράνια.

Με την βοήθειά της νοεράς ησυχίας, θα καθαρίσουν τον νουν τους από τους λογισμούς , τις φαντασίες, τις προλήψεις και τους περισπασμούς και με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος θα ανυψώσουν την καρδιά προς τον Θεόν. Θα ασκηθούν στην νοερά προσευχή και την ακατάπαυστη επίκληση του θείου ονόματος, ώστε να διώχνουν μακριά την θλίψη και την αδημονία των ημερών και να πλημμυρίζουν μέσα τους από ανεκλάλητη χαρά και άρρητη ευφροσύνη, προσμένοντας την Βασιλεία του Ανατέλλοντος Ηλίου Χριστού.

Η Θέα του Ακτιστου Φώτος και νοητή σιγή.

Και έτσι βαθμιαία, σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα τα μέλη της Εκκλησίας θα φθάσουν στην θεοπτία και την θέα του ακτίστου Φωτός και θα ενωθούν με τον Θεόν, ερχόμενοι σε κοινωνία μετ’αυτού πρόσωπον προς πρόσωπον. Όταν πλέον με την νοητή σιγή θα έχει ησυχάσει και ειρηνεύσει όλο τους το είναι, θα έχουν κατορθώσει να αποδεσμεύσουν τον νου τους από την αιχμαλωσία στα πάθη, θα πάψουν να είναι ευάλωτοι στις επιδράσεις του περιβάλλοντος και τις επιταγές της λογικής και πλέον δεν θα θεωρούν τίποτε αδύνατο και αξεπέραστο, καθώς με την υπέρλογη πίστη θα ξεπερνούν κάθε εμπόδιο της λογικής. Και αυτό θα γίνει, διότι εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η πίστη, που δεν συγκρούεται με την λογική, αλλά την ξεπερνά, είναι πάνω από αυτήν.

Αβλαβείς και απρόσβλητοι οι πιστοί στα βέλη της λογικής και του αντίχριστου.

Και έτσι η πίστη θα ελευθερώσει τους πιστούς από τις παγίδες και τα προσκόμματα της λογικής, μια λογική που εκείνες τις ημέρες θα είναι ένα από τα μεγάλα όπλα του Αντιχρίστου και των δυνάμεών του, στην προσπάθειά τους να καταβάλλουν το αγωνιστικό σθένος και τα ψυχικά αποθέματα, το κουράγιο και το θάρρος των πιστών. Επί παραδείγματι, κατά την πορεία της Εκκλησίας στην έρημο, η λογική θα αμφιβάλλει και θα αναρωτιέται, που θα βρεθούν τα απαραίτητα για την επιβίωση, τροφή και νερό στη μέση του πουθενά, ενώ η πίστη θα είναι βεβαία για την προνοητική και θαυμαστή διατροφή των πιστών υπό του Θεού.

Παράλληλα τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας δεν θα προσβάλλονται από τα φανταστικά σημεία και τις μεθοδευμένες φαντασίες του Αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτη , ούτε από την ενέργεια πλάνης που θα υπάρχει στα λόγια και τα έργα του ψευδομεσσία. Δεν θα νιώθουν το αίσθημα του φόβου από τις άγριες διαθέσεις των οργάνων του Αντιχρίστου, ούτε όμως και θα θέλγονται από την κατά τα φαινόμενα μελιστάλαχτη, στην πραγματικότητα όμως δηλητηριώδη διδασκαλία του, από τα απίστευτα θαύματά του, που όμοιά τους δεν θα έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα, την φιλανθρωπία και την σπάνια καλοσύνη του (γνωρίσματα που θα επιδείξει, προκειμένου να παραπλανά τους ανθρώπους), τα χαρίσματά και τις αρετές του και την ασύγκριτη εξωτερική ωραιότητα του ψευδομεσσία. ‘Όλα τα παραπάνω βέλη του πονηρού δεν θα μπορούν να προσβάλλουν και να πληγώσουν τους πιστούς, καθώς η μέθεξη της θείας χάριτος και η εντρύφηση στα θεία κάλλη, δεν θα παραχωρεί έδαφος και δεν θα αφήνει περιθώριο στον πειρασμό να εισχωρήσει στη συνείδησή τους.

Η Παναγιά διατρέφει θαυμαστώς την Εκκλησία στην έρημο.

Και όπως η Θεοτόκος ετρέφετο από αγγέλους εις τα Άγια των Αγίων και συνομιλούσε με αυτούς, όταν ήταν μικρή παιδούλα εις τον ναόν, έτσι και η Εκκλησία, ωσάν τον παλαιό Ισραήλ στην έρημο, οδεύοντας για την γη της Επαγγελίας, θα τρέφεται με θαυμαστό τρόπο από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους και τους Αγγέλους και θα συνομιλεί με αυτούς. Πέτρες σε άγονα μέρη, θα αναβλύζουν γλυκύτατα ύδατα και θα ξεδιψάνε τους πιστούς, όπως στην Παλαιά Διαθήκη, επί Μωυσέως. Κόρακες θα τους τρέφουν με άρτον το πρωί και κρέας το δειλινό, όπως τον προφήτη Ηλία στο σπήλαιο. Μάννα εξ ουρανού θα αποστέλλεται στα μέλη της Εκκλησίας και τεράστιες ορτυγομήτρες θα εμφανίζονται από ψηλά, αμέτρητα σμήνη πουλιών, που θα πίπτουν εις τα πόδια των πιστών και θα τους τρέφουν πλουσιοπάροχα. (Προσοχή: όλα αυτά ασφαλώς δεν σημαίνουν ότι οι χριστιανοί θα ζουν με άνεση και αφθονία και ότι δεν θα γνωρίσουν στερήσεις, ταλαιπωρίες και βάσανα - σίγουρα η κατάσταση θα είναι τρομερά δύσκολη, όπως συνέβη σε όλους τους διωγμούς, αρχαίους και σύγχρονους.)

Θα επιστρατευθούν οι ουράνιες στρατιές των αγγέλων και των αγίων, προκειμένου να διατρέφουν τους πιστούς σωματικά και να τους παρηγορούν πνευματικά με ουράνια τροφή και διδασκαλία, η οποία θα ανατείνει τον νουν και θα εξυψώνει την ψυχή τους εις τα σκηνώματα του Παραδείσου. Με αυτούς, αλλά και πολλούς άλλους αναρίθμητους τρόπους, ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία Μητέρα του, θα φροντίζουν, θα προνοούν και θα παρέχουν στους πιστούς τα απαραίτητα για την συντήρησή τους αγαθά, χωρίς να τους στερούν τίποτα, την ίδια στιγμή, που οι οπαδοί του Αντιχρίστου, θα αρχίσουν να έχουν τεράστια προβλήματα, λόγω της λειψυδρίας και της έλλειψης τροφών. Οι πιστοί των εσχάτων θα προκρίνουν και θα ζητήσουν πρώτα την Βασιλεία του Θεού και την Δικαιοσύνην Αυτού και γι’αυτό ο Χριστός θα τους προσθέσει και όλα τα υπόλοιπα, τα υλικά αγαθά, τα λιγότερο σημαντικά.

Η σφραγίδα της Θεοτόκου στην πορεία της Εκκλησίας στην έρημο.

Η Βασίλισσα του παντός Υπεραγία Θεοτόκος, θα σφραγίσει με την άμεμπτη και απαράμιλλη προσωπικότητά της, ολόκληρη την Εκκλησία των εσχάτων, καθώς τα μέλη της μέσα στην έρημο θα ζουν με εγκράτεια σαρκική, εν παρθενία και ασκήσει και έτσι η Εκκλησία στο τέλος της ιστορίας, θα ζει όπως και στην αρχή της, με παρθενία και ηθική καθαρότητα, αναμένοντας την συντέλεια των αιώνων. Το γεγονός αυτό, θα είναι ένα ακόμη μέσο που θα συμβάλλει στη δημιουργία|διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, με την βοήθεια του οποίου η Εκκλησία των εσχάτων, θα κατορθώσει κάτι αδιανόητο για οποιαδήποτε άλλη εποχή, δηλαδή τον καθολικό αγιασμό των μελών της. Τον αγιασμό όλων εκείνων, που θα παραμείνουν πιστοί σε Αυτήν μέχρι το τέλος.

Λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών της εποχής του Αντιχρίστου, όλοι οι πιστοί των εσχάτων θα αγιάσουν και θα γίνουν είτε Όσιοι, είτε Μάρτυρες. Ανάλογα με την δύναμη και την προάιρεση του καθενός, άλλοι θα προστατευθούν από την Παναγία μέχρι τέλους και θα έχουν οσιακή κατάληξη-ίσως δε και να μην πεθάνουνε ποτέ ζώντας μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου- ενώ σε κάποιους άλλους, λόγω της δύναμης της προαιρέσεώς τους, θα δοθεί το δώρο του μαρτυρίου και θα επιτρέψει η Θεοτόκος να εντοπιστούν και να συλληφθούν από τους διώκτες τους, προκειμένου να αναδειχθούν στους μεγαλύτερους μάρτυρες όλων των εποχών και όλων των αιώνων και σε αθλοφόρους, που θα τους έχει οπλίσει η Πάναγνος Μητέρα του Εμμανουήλ με ανίκητον θάρρος, έτσι ώστε να καταγγείλουν τον Αντίχριστο ως ψεύτικο μεσσία και να ομολογήσουν τον Ιησού, ως το Αρνίον το Εσφαγμένον και Εστηκός. Το Αρνίον που ως εθελούσιο θύμα έδωσε την ζωή του και εσφάγη, θυσιάζοντας Εαυτόν και όμως είναι και πάλι εστηκός, όρθιο δηλαδή και ζωντανό με την Αγία του Ανάσταση.

Η Κυρία Θεοτόκος το πρότυπο του μέλλοντος αιώνος.

Η Αειπάρθενος Μαριάμ,αγαπητοί μου, αποτελεί με την ζωή και την κοίμησή της, προάγγελο και προοίμιο, για το τι πρόκειται να συμβεί στα πρόθυρα του μέλλοντος αιώνος. Όπως εκείνη, κοιμήθηκε και ανεστήθη, έτσι και όλοι οι νεκροί, πρόκειται να αναστηθούν κατά την ημέρα της Κρίσεως. Και όπως εκείνη ανελήφθη στους ουρανούς και εισήλθε σωματικά στην Βασιλεία του Υιού της, έτσι και οι δίκαιοι, οι σεσωσμένοι και οι άγιοι θα αναληφθούν σωματικά στην ίδια Βασιλεία, προκειμένου να απολαμβάνουν πάντοτε το υπερκόσμιο κάλλος και την άφθιτη δόξα της Θεοτόκου, μαζί με όλους τους πιστούς των εσχάτων, δίχως τέλος και παύση, εις τους ατελευτήτους αιώνας των αιώνων. Αμήν!



Εικόνα   Άγιον όρος , Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Εικονογράφηση του κεφαλαίου 12 της Αποκάλυψης.
Τοιχογραφία στο νάρθηκα του παρεκκλησίου της Παναγίας Πορταΐτισσας (Κουκουζέλισσας),1715. Προσωπικό αρχείο.Γεώργιος Δ.Τσιμπούκης.

Πηγή