Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ

ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ Λ. ΚΥΝΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ-ΚΑΘΗΓΗΤΗ

   Στο σύνταγμα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος άρ­θρο 1 παρ. 2 αναφέρεται: «Ο Ελευθεροτεκτονισμός πι­στεύει εις την ύπαρξιν τού Θεού υπό την προσωνυμίαν «Μέγας Αρχιτέκτων τού Σύμπαντος» (Μ.Α.Τ.Σ.) και πα­ρακάτω τονίζει ότι ο ελευθεροτεκτονισμός δεν είναι θρη­σκεία. . ¹.

Τονίζουν οι τέκτονες εδώ ότι πιστεύουν στο Θεό (Μ.Α.Τ.Σ.). Δε μας λέγουν όμως ποιος είναι αυτός ο Θε­ός ο νεφελώδης. Είναι ο Χριστός; ο Τριαδικός Θεός των Χριστιανών; ή κάποιος άλλος;

 Στο περιοδικό τους «ο Πυ­θαγόρας» τού 1885 λέγουν: «Ο Χριστός ουδέποτε ωμίλησε περί της Χριστιανικής Τριάδος, ήτις άλλως δεν θα ήτο άλλο, ειμή απομίμησις της Τριάδος των Ινδιών, των Χαλδαίων ή των Αιγυπτίων. Η Χριστιανική τριάς είναι ιερατική επινόησις»² Με τις αντιλήψεις τους αυτές αρνούνται τη βασικότερη αλήθεια τού Ορθόδοξου Χρι­στιανισμού. Την ορθοδοξία την παρουσιάζουν σαν θρη­σκεία που πιστεύει σε ειδωλολατρικές ιδέες. Τους πατέ­ρες της Εκκλησίας θεωρούν όχι σωστούς ερμηνευτές των Αγίων Γραφών, αλλά ανθρώπους που κήρυξαν και έγραψαν δικές τους επινοήσεις. Μεγαλύτερη βλα­σφημία απ’ αυτήν κατά της Πατερικής διδασκαλίας σπά­νια έχει εκστομιστεί στην ιστορία της Εκκλησίας.

Τα ίδια διδάσκουν και oι Χιλιαστές για την Αγία Τριάδα και λέ­γουν συγκεκριμένα. Η διδασκαλία για την Αγία Τριάδα «ήταν άγνωστη στους Εβραίους προφήτας και στους Χριστιανούς αποστόλους»³ Έτσι αποδεικνύεται ακόμη μια φορά η κοινή προέλευσή τους και οι κοινοί τους στό­χοι.

Ο Τεκτονισμός κηρύττει την πίστη του σ’ ένα απρό­σωπο άγνωστο Θεό. Όμως αρνείται τη Θεότητα τού Χριστού και το λυτρωτικό του έργο. Αρνείται την υπερφυ­σική Αποκάλυψή και επιμένει στην λύτρωση των αν­θρώπων με τις δικές τους δυνάμεις⁴. Οι διδασκαλίες αυ­τές πέρα για πέρα είναι αντιορθόδοξες και πλανεμένες.

Η Διορθόδοξη Επιτροπή τού 1930 τού Αγίου Ό­ρους, για τούς λόγους που προαναφέραμε, χαρακτήρισε τον Τεκτονισμό «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον»⁵. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που πείθουν τον ερευνητή ότι η Μασονία χωρίς άλλο είναι θρησκεία και μάλιστα σκοτεινή και αντιχριστιανική.

Ετσι η Ι. Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελ­λάδος το 1933 τονίζει ότι η Μασονία «αποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή»⁶.

Σε ανακοίνωσή της η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 17-5-1970γράφει τα εξής για το θρη­σκευτικό χαρακτήρα της Μασονίας: «Χρησιμοποιεί ει­δικάς προσευχάς προς τον Μ.Α.Τ.Σ., πλήρεις ευλαβείας διακηρύττει ότι παν ότι γίνεται εν ταίς Στοαίς, γίνεται προς δόξαν τού Μ.Α.Τ.Σ. έχει πλήθος τελετών, εμφανιζουσών εν τισί σημείοις καταπληκτικήν ομοιότητα προς τας τελετάς της Εκκλησίας. . . Χρησιμοποιεί βωμούς και θυ­μιάματα και κηρία καθώς και θρησκευτικήν καθαρώς ο­ρολογίαν ως π.χ. άγιος, εξάγνισις, κάθαρσις, αναγέννησις, απολύτρωσις, ιερότης, ουράνιος, πατρίς, ουράνιον φως, πνευματική τροφή, καρπός δένδρου ζωής κ.τ.λ.».

Ισχυ­ρίζεται ακόμη ο Τεκτονισμός ότι έχει ορθές και αλάθητες γνώσεις που μπορούν να μεταβάλλουν τα ανθρώπινα σε θεϊκά, ότι έχει φως που βοηθάει στη διάκριση της αλή­θειας και τού ψεύδους, ότι εμπνέει πνεύμα δυνάμεως και αδελφότητας, ότι έχει μυστηριώδες φως ιερό πυρ που θερμαίνει και εξαγνίζει τις ψυχές κ.τ.λ.⁷.

Ύστερα απ’ όλα αυτά ματαιοπονούν οι Μασόνοι, όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι θρησκεία. Είναι λοιπόν θρησκεία και μάλιστα σκοτεινή αντιχριστιανική. Στο τυπικό τού 28^ου βαθμού αναφέρουν ότι τα Μυ­στήρια τού Μίθρα νικήθηκαν από το Χριστιανισμό, αλλά οι ιδέες τους επέζησαν στις αιρέσεις των μανιχαίων των γνωστικών και των καββαλιστών και μέσω αυτών μπήκαν στον Τεκτονισμό⁸.

Με άλλα λόγια η Μασονία είναι η νέα έκδοση των αρχαίων μυστηριακών ειδωλολατρικών θρησκειών. Αυτό γίνεται φανερό και από την εισαγωγή της έκδοσης των Μεγάλων Συνταγμάτων τού 1786 και τού Γεν. Κανονι­σμού τού Υπάτου Συμβουλίου τού 33^ου της Ελλάδας⁹.

Η Μασονία είναι θρησκεία εχθρική προς το Χριστια­νισμό. Σαν τέτοια αντιμετωπίζεται και από τις διάφορες Χριστιανικές ομολογίες¹⁰. Γι’ αυτό και η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1972 διακήρυξε ότι η ιδιότητα του Μασόνου και τού Χριστιανού είναι ασυμβίβα­στη¹¹.

Η Μασονία σαν μυστική οργάνωση αντίκεινται στα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας και γι’ αυτό πολύ ορθά χαρακτηρίζεται με την αριθ. 2060/6-12-1969. από­φαση τού πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, σαν θρη­σκεία μη γνωστή¹².

Είναι θρησκεία σκοτεινή που μυεί τους αφελείς και τους κάμνει όμοιους με τον Ποσειδώνα, τον Απόλλωνα, τον Αμφίωνα και το Χριστό¹³. Ο Δαρβισμός, ο Μαρξι­σμός και ο Νιτσενισμός είναι δικό τους δημιούργημα. Γράφουν στο πρωτόκολλα των σοφών της Σιών σχετι­κά, «Παρατηρήσατε τας επιτυχίας τας οποίας ηδυνήθημεν να δημιουργήσωμεν εις τον Δαρβισμόν, εις τον Μαρξι­σμόν, εις τον Νιτσενισμόν»¹⁴. Είναι σε θέση να επιστρα­τεύσουν λεγεώνες πονηρών πνευμάτων προκειμένου να διαβρώσουν τις ανθρώπνες κοινωνίες. Συκοφαντούν α­νοιχτά την Ορθόδοξη Εκκλησία. Στο υπ’ αριθ. 74-7/ 1967 Τεκτονικό Δελτίο η Μασονία ισχυρίζεται ότι μα­σόνοι ήσαν πολλοί Επίσκοποι και Πατριάρχες και παρα­θέτει ονόματα εκκλησιαστικών ηγετών πουήδη έχουν πεθάνει οι οποίοι, όταν ζούσανε είχαν καταδικάσει τη Μα­σονία¹⁵.

Ο διαβρωτικός και αντιχριστιανικός τους ρόλος επισημαίνεται το 1822 και από τον Επίσκοπο Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο, ο οποιος λέγει ότι η Μασονία αποτελείται από αθέους και μάγους που σχετίζονται με τον διάβο­λο και είναι εχθροί όλων των Χριστιανών¹⁶. Πως είναι δυ­νατό άλλωστε να μη είναι εχθροί τού Χριστιανισμού, αφού κηρύττουν στις σκοτεινές στοές τους επίσημα σαν σύνθημά τους τη δύναμη και την υποκρισία;¹⁷

Καταλήγοντας θέλουμε να τονίσουμε στους αγαπητούς μας αναγνώστες ακόμα μια φορά το σκοτεινό και αντιχριστιανικό ρόλο των Μασόνων και να τους παρακαλέσουμε να έχουν το νου τους και να προφυλάγονται από το μίασμα αυτό. Όσοι χριστιανοί για οιοδήποτε λόγο βρέ­θηκαν μπερδεμένοι στη σιωνιστική αυτή απάτη καλούνται να αποχωρήσουν πάραυτα από τη Στοά με τη βεβαιότη­τα ότι ο γλυκύς Ιησούς, ο Θεός τού φωτός, θα διαφυλάξει αυτούς και τις οικογένειές τους από κάθε τυχόν μα­σονική επιβουλή εναντίον τους.

…Η Μασονία είναι σκοτεινή και αντιχριστιανική θρησκεία.

Γι’ αυτό μην ξεχνάτε ποτέ την προτροπή του Θείου Παύ­λου: «Μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθαι τη ανακαινώσει τού νοός υμών, εις το δοκιμάζειν υμάς τι το θέλημα τού Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμ. ιβ' 2)

1. Κείμενον, παρά Ν. Ψαρουδάκη, εν Χριστιανική 3-7-81, σ. 3.
2. Κείμενον, ένθ’ ανωτ., σ. 3.
3. Η αλήθεια που οδηγεί στην αιώνιο ζωή Η.Π.A 1969, σ. 22.
4. Ι. Μάσσου, Χριστιανισμός και κόσμος Β' Λυκείου, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1978, σ. 42.
5. Αυτόθι.
6. Ενθ’ ανωτ., σ. 42.
7. Ν. Ψαρουδάκη, ενθ. ανωτ., πρβλ. Ι. Μάσσου, μνημον. έργο, σ. 41.
8. Ενθ. άνωτ., (προσφυγή Ν. Ψαρουδάκης κατά της Μασονίας)
9. Αυτόθι.
10. Α. Λενή μνημ. Έργον σ.29.
11. Ι. Μάσσου, μνημ. έργου, σ. 42.
12. Ν. Ψαρουδάκη, προσφυγή. Πρβλ. Ι. Μάσσου, μνημ. έργον, σ. 44.
13. Τ. Βρατσάνου, «Το βιβλίο του μαθητού, Αθήνα 1953, σ.σ. ρν προσφυγή Ν. Ψαρουδάκη, ένθ, ανωτ.
14. P. Lambelin, Πρωτόκολλα. .. σ. 33.
15. Ν. Ψαρουδάκης, ένθ. ανωτ.
16. Α. Λενή, Επιστολή προς την Ι. Σύνοδο της εκκλησίας της Ελλάδος (10-6-81)
17. Α. Ανδρονίκου, Ο Ιούδας διά μέσου των αιώνων, οι αφανείς εχθροί της ανθρωπότητος, δευτέρα έκδοσις, Αθήναι 1975, σ.41.

Το παραπάνω άρθρο αποτέλεσε το περιεχόμενο ραδιοφωνικών εκπομπών από το ραδιοφωνικό σταθμό ΥΕΝΕΔ Ορεστιάδας, διότι υπάρχουν πολλές φήμες πως και στην Ορεστιάδα έχουν απλώσει τα δίκτυα τους οι Μασόνοι. Βέβαια μασονική στοά δεν υπάρχει ακόμη. Πλην όμως μασονικά στελέχη 33^ου βαθμού από την Καβάλα και από άλλα μασονικά κέντρα, συχνά επισκέπτονται την Ορεστιάδα και προσπαθούν να μυή­σουν και άλλους στη Μασονία.

Από το βιβλίο: ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ Ι.Μ.ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ (1982)

πηγή

"Να ομολογείτε την αγία αλήθεια με θάρρος και παρρησία και ν’ αρνείστε το ψέμα με πραότητα κι υπομονή."

Ν’ αγαπήσετε την αλήθεια και να μισήσετε το αμαρτωλό ψέμα κάθε είδους, αδελφοί μου. Να ομολογείτε την αγία αλήθεια με θάρρος και παρρησία και ν’ αρνείστε το ψέμα με πραότητα κι υπομονή. Έτσι ή αλήθεια θα βασιλέψει, όπως της αξίζει και το ψέμα θα καταισχυνθεί και θα εξαφανιστεί. Δε θα ξανασηκώσει κεφάλι με θράσος κι αναίδεια. «Αποστήτω από αδικίας πας ο ονομάζων το όνομα Κυρίου» (Β’ Τιμ. β’ 19). Ίσως οι άνθρωποι προσβληθούν από την αλήθεια των λόγων σου και στο μέλλον δε θα σ’ άγαποϋν, δε θα σε τιμούν. Και τί μ’ αυτό; Ίσως γίνεις δυσάρεστος στους ανθρώπους, όπως ένα αγκάθι που έχει χωθεί στα πλευρά τους, εσύ όμως θα είσαι το στόμα του Θεού, το μάτι Του. Ακόμα και σ’ αυτή τη ζωή όλοι οι τίμιοι και δίκαιοι άνθρωποι θα σε σέβονται, ενώ οι άγγελοι στον ουρανό κι όλοι οι άγιοι θα σε δοξάζουν. Θα πάρουν την ψυχή σου όταν χωριστεί από το φθαρτό σώμα σου και θα την οδηγήσουν στα ουράνια σκηνώματα.

Οι ένοικοι του ουρανού, οι ουρανοπολίτες, δεν παρατηρούν αδιάφορα τις ενάρετες πράξεις και τους αγώνες μας εναντίον της αμαρτίας και της αδικίας έδώ στη γη. Μας παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον, με συμπάθεια, αφού όλοι μας είμαστε μέλη του ενός σώματος του Χριστού. Το βεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος αυτό λέγοντας ότι «χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε’ 7). Κι ο απόστολος λέει: «Είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη» (Α’ Κορ. ιβ’ 29). Πόσο ήρεμη είναι η συνείδησή μας, πόσο ικανοποιημένοι νιώθουμε όταν ομολογούμε την αγία αλήθεια! Κι αντίθετα πόσο μας ελέγχει η συνείδηση όταν δειλιάζουμε ή φοβόμαστε να ομολογήσουμε την αλήθεια όταν πρέπει! Τί είναι εκείνο που κάνει το ψέμα και την αδικία να σηκώνουν κεφάλι με αυθάδεια και να επικρατούν, αν όχι το γεγονός ότι κυκλοφορούν ελεύθερα και δεν τα αρνούμαστε;

Η λογική όμως απαιτεί να μη λέμε την αλήθεια παντού και στον καθένα. Για παράδειγμα δεν υπάρχει λόγος να ομολογούμε την αλήθειά μας στις παρακάτω περιπτώσεις:

1)    όταν δε μας πέφτει λόγος ή όταν γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που η δουλειά ή η θέση τους είναι να μιλούν την αλήθεια και

2)    όταν δούμε πως το να ομολογήσουμε τήν αλήθεια θα μας μπλέξει σε προφανή κίνδυνο κι ότι κανένα όφελος δε θα προκύψει από την ομολογία μας.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερα να προσευχηθείς μυστικά στο Θεό ώστε να φέρει Εκείνος τον άδικο σε επίγνωση και να τον οδηγήσει στον ίσιο δρόμο ή να στείλει δυνατούς και ικανούς ανθρώπους για ν’ αποκαταστήσουν την αδικία. Η αρετή θέλει διάκριση και μέτρο. Χωρίς διάκριση η αρετή χάνει πολλή από την αξία της ή δεν είναι καθόλου αρετή.

Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης
πηγή

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Eἰλικρινά λυπήθηκα διαβάζοντας κάποιους σχολιασμούς τοῦ ἄρ­θρου μου «Τό νέο ἔτος θά εἶναι χρόνος ἡμερολογίου ἤ ἑορ­το­λο­γί­ου;», πού δημοσιεύθηκε στό Ἐνοριακό μας Περιοδικό «Ἐνο­ρι­ακή Εὐλογία» (τόν Ἰανουάριο 2014, τεῦχος 137).

Οἱ σχολιασμοί προέρχονται ἀπό πιστούς ἀνθρώπους πού ἀκο­λου­θοῦν, ὅμως, τό Ἀρχαῖο (Ἰουλιανό) ἡμερολόγιο καί ὡς ἐκ τούτου ἡ εὐαισθησία τους σέ κάποιες λέξεις, τούς ἀφαίρεσε τήν ψυχραιμία νά ἀξιοποιήσουν τό περιεχόμενο καί κυρίως, τό μήνυμα καί τόν σκο­πό τοῦ ἄρθρου μου.

Σκοπός τοῦ ἄρθρου δέν ἦταν νά ὑποτιμήση οὔτε νά προσβάλη τούς ἀνθρώπους τοῦ Ἀρχαίου Ἡμερολογίου (τό ἀποκαλῶ ἔτσι γιά μιά νέα ἀρχή, ἀφοῦ ὁ προσδιορισμός Παλαιο­ημερολογῖται ἔχει φορτισθεῖ ἀρνητικά). Κάθε ἄλλο: Ἡ πορεία κά­θε ἀνθρώπου εἶναι σεβαστή καί Κριτής ὅλων μας ὁ Θεός «ἐν τῇ ἡμέ­­ρᾳ ἐκείνῃ». Ἀντιθέτως, μάλιστα, ἐτόνισα ὅτι πρόκειται περί «πι­στῶν ἀνθρώπων». Ὡστόσο ἡ φράση μου «ἔκαμαν ἀπό τοῦ 1924 Σχῖ­σμα, στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» ἦταν ἐκείνη πού πυροδότησε τήν ἀντί­δραση καί ἀγανάκτησή τους.

Θεωρῶ, λοιπόν, ὅτι ἀπαιτοῦνται ἐκ μέρους μου μερικές ἐξη­γήσεις, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά κατανοηθῆ τό πνεῦμα ἀλλά καί τό γράμμα τοῦ κειμένου μου καί, ἀφ’ ἑτέρου, νά τεθοῦν οἱ προϋποθέσεις γιά τή συνέχιση ἑνός γόνιμου διαλόγου μεταξύ μας, κάτι πού ἦταν ἀρχική ἐπιδίωξή μου, δεδομένου ὅτι τά τελευταῖα χρόνια ἔχω γνωρίσει κάποιους ἀξιόλογους ἀνθρώπους τοῦ Ἀρχαίου Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι θέλουν ἕνα γνήσιο θεολογικό διάλογο καί ὄχι ἁπλουστεύσεις καί ἄσχετους συσχετισμούς.

Ἐν πρώτοις, θέλω νά διευκρινήσω ὅτι οἱ ἐξηγήσεις πού θά κα­ταθέσω δέν ἀποσκοποῦν μόνο στό νά διασαφηνίσουν κάποια ἐπί­μα­χα σημεῖα τοῦ συγκεκριμένου ἄρθρου μου, ἀλλά καί νά ὑποδείξουν τήν θεματολογία πού ἀπαιτεῖται, ὥστε ἕνας διάλογος μεταξύ πιστῶν τοῦ Ἀρχαίου καί τοῦ Νέου Ἡμε­ρο­λογίου νά ἐλπίζη σέ κάποια θετικά ἀποτελέσματα.

Σημειώνω, λοιπόν, ὅτι:

Ἡ ἐπίμαχη παράγραφος τοῦ ἄρθρου μου, πού προκάλεσε τίς περισσότερες ἀντιδράσεις: «Πρέπει νά μᾶς προ­βλη­­ματίση τό γεγο­νός ὅτι τό Ἡμερολόγιο –ἀπό πλευρᾶς ὀπαδῶν– ὑπερισχύει τοῦ Ἑορτολογίου, ἀφοῦ ἀκόμη καί πιστοί ἄνθρωποι ἔκαμαν ἀπό τοῦ 1924 Σχῖσμα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίσαντες ψευ­­­δῶς ὡς πατέρα τοῦ Ἡμερολογίου τούς Ἁγίους Πατέρας(!), ἀντί τοῦ πραγματικοῦ του πατέρα, πού εἶναι ὁ εἰδωλολάτρης Ἰού­λιος Καίσαρας!» περιγράφει μιά ἱστορική πραγμα­τι­κό­τητα, ἕνα ἀδιαμ­φι­σβήτητο ἱστορικό γεγονός. Ποιός ἄραγε, ἀμφιβάλλει ὅτι ὑπάρχει μέσα στήν Πατρίδα μας ἀπό τό 1924 Σχῖσμα μεταξύ πιστῶν ἀνθρώπων μόνο καί μόνο ἐπειδή ἀκολουθοῦν διαφορετικά Ἡμερολόγια;

Ποιός, ἐπίσης, ἀμφισβητεῖ πλέον μετά τά τόσα χρόνια τοῦ Σχί­­­σμα­τος, ὅτι ἀποκλειστική αἰτία του (καί ὄχι ἁπλῆ ἀφορμή) ὑπῆρ­ξε ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμε­ρο­λο­γίου τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους; Ὅλα ὅσα προσετέθησαν ἐκ τῶν ὑστέρων χρειάζονται πολλή καί σοβαρή συζήτηση γιατί υἱοθετήθηκαν μέ βιασύνη ἀπό ὅσους τά ἀποδέχθηκαν, χωρίς βαθειά θεολογική καί ἱστορική ἐξέταση.

Ἡ ἀλήθεια, πού πρέπει ἀπό ὅλους μας νά γίνη ἀποδεκτή, εἶναι πώς ἄν δέν γινόταν ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, δέν ἐπρόκειτο ποτέ νά γίνη ἐκκλησιαστικό Σχῖσμα, ἀσχέτως τῶν οἰκουμενιστικῶν καινοτομιῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἐκ τῶν ὑστέ­ρων προβαλλομένη θεολογική ἐπιχειρηματολογία ἐνι­σχύει τούς ἰσχυρισμούς μου, ὅτι τό Σχῖσμα ἔγινε ἀποκλειστικά γιά τό Ἡμε­ρο­λό­γιο, κάτι πού σήμερα οἱ τοῦ Ἀρχαίου Ἡμερολογίου τό ἀρ­­νοῦν­­ται, παρ’ ὅτι ἐξακολουθοῦν νά τό ἀπο­καλοῦν «Πά­τρι­ον», δίδοντάς του μέ αὐτόν τόν προσδιορισμό ἱερές προεκτάσεις.

Ἕνα εἶναι βέβαιο. Ὅτι μέ τήν ἀ­πο­χώ­ρηση ἐκλεκτῶν πιστῶν ἀπό τήν «Θείαν Παρεμβολήν Παρατάξεως Κυρίου», ἀφ’ ἑνός μέν ἀπο­δυ­να­μώ­θηκε ἡ μάχιμη μερίδα τοῦ Πιστοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου, οἱ ἀποχωρήσαντες διεσπάσθησαν καί αὐτοί σέ πολλές καί –κα­τά καιρούς– ἀντιμαχόμενες μερίδες, μέ ἀποτέλεσμα νά γίνουμε ὅλοι ἐπίχαρμα τοῦ διαβόλου!

Σήμερα, πού ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Πατρίδος μας βρίσκεται σέ ὁριακό σημεῖο καί ἀπειλεῖται μέ ἀφανισμό ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, ἔχουμε χρέος ὅλοι νά στραφοῦμε στό οὐσιῶδες καί ἀπό κοινοῦ, μέ φόβο Θεοῦ νά μελετήσουμε, νά συζητήσουμε καί νά συμφωνήσουμε κινούμενοι ἐπάνω σέ ἕνα βασικό ἄξονα. Νά συμφωνήσουμε, δηλαδή, ὅτι ὑπάρχει οὐσιώδης διαφορά μεταξύ τῶν ἀμετακινήτων Ὀρθο­δό­ξων Δογμάτων (πού ὅλοι οἱ πιστοί ἔχουμε χρέος νά προασπισθοῦμε μέχρι θανάτου) καί τῶν, τυχόν, προσωπικῶν ἤ Ποιμαντικῶν ἁμαρ­τιῶν τῶν Ἐπισκόπων ἤ τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκ­κλησιῶν. Αὐτό τό σημεῖο εἶναι καίριο ἀλλά ἀγνοήθηκε μέχρι σή­με­ρα καί γι’ αύτό τά ἀποτελέσματα ἦταν ἕνας ἀσταμάτητος κατα­κερματισμός τοῦ Σώματος τῶν Πιστῶν.

Γιά νά μήν παρεξηγηθῶ ὅτι ἐπιχειρῶ σκόπιμες ἁπλουστεύσεις, δηλώνω ἀπερίφραστα ὅτι ὅλες σχεδόν οἱ αἰτιάσεις τῶν ἀκο­λου­θούν­των τό Ἀρχαῖο Ἡμερολόγιο κατά τῶν καινοτομιῶν τῶν Οἰ­κου­­­με­­­νι­­στῶν Ἐπισκόπων τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἀληθεύουν. Ἐξ ἄλλου, αὐτές, ἀλλά καί πολύ περισσότερες ἐκκλησιολογικές καί ποι­μαν­τι­κές ἐκτροπές Νεοημερολογιτῶν ἔχουν κατακεραυνώσει κο­ρυ­φαῖοι ἐκπρόσωποι τοῦ Νέου Ἡμε­ρο­­λο­­γί­ου μέ ἐπι­κε­φα­λῆς τόν Ἅγιο Ἰουστῖνον Πόποβιτς καί τόν π. Ἐπι­­φά­­νι­ον Θεο­δω­ρό­πουλον. Δέν μπορεῖ, φερ’ εἰπεῖν, κανείς νά ἀρ­νη­θῆ ὅτι πα­ρα­μέ­νει μέχρι σήμερα ἀσυναγώνιστος ὁ ἔλεγχος, πού δημό­σια ἄσκησε ὁ π. Ἐπιφάνιος κατά τοῦ Πα­τρι­άρ­χου Ἀθηναγόρου καί συνάμα δίδει καί τό Ὀρθόδοξο στῖγμα, ἀλλά καί τό ἔναυσμα γιά νά ἀρχίση καί μιά ἄλλη συζήτηση –ἐξόχως ἐπείγουσα στίς μέρες μας– περί τοῦ ὅτι κανένα Πατριαρχεῖο δέν ἔχει πρωτεῖο Ἐξουσίας ἐπί τῆς Καθο­λι­κῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

Ἐπίσης, κανείς, νομίζω, δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῆ ὅτι ἡ Δογματική τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι πλήρης καί γι’ αὐτό δέν ἐπιδέχεται προ­σθῆ­κες καί συμπληρώσεις. Ἡ Δογματική τῆς Ἐκκλησίας μας ἑρμηνεύεται μέ τό Πνεῦμα τῶν Ἁγίων μας στή διαλεκτική γλῶσσα κάθε ἐποχῆς ἀλλά δέν ἀλλοιώνεται οὔτε τροποποιεῖται.

Συνεπῶς, πρέπει νά ἐξαιρεθῆ ἀπό ἕνα μελλοντικό διάλογο με­τα­ξύ πιστῶν διαφορετικῶν Ἡμερολογίων ὅλος ὁ κατάλογος τῶν αἰτι­ά­σεων ἐκείνων πού θεμελιώνονται στήν θεολογικά σαθρή βάση ὅτι οἱ Οἰκουμενιστικές συμπεριφορές (συμπροσευχές μέ ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους καί ἄλλες φαιδρές καί μέ πολιτικές σκοπιμότητες ἐνεργούμενες ἀσχήμιες καί ἀθεοφοβίες) Ἐπισκόπων ἤ Προκαθημένων Ἐκκλησιῶν μεταδίδουν αἵρεση καί σέ συλλειτουργούς τους! Οἱ ὁμόδοξοι συλλειτουργοί μετέχουν στήν Θεία Λειτουργία, δέν μετέχουν ὁ ἕνας στήν ψυχή καί στήν συνείδηση τοῦ ἄλλου. Καί –πολύ περισσότερο– δέν μεταδίδουν αἵρεση ὁ ἕνας στόν ἄλλον, ἐπειδή κάποιος ἀπό τούς δύο συμπροσευχήθηκε ἤ συλ­λει­τούργησε μέ αἱρετικούς.

Ἡ αἵρεση δέν μεταδίδεται στήν Ἐκκλησία, οὔτε μεταδίδεται σέ πιστούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς μέ φρόνημα καί βιοτή κατά πάν­τα ἐναρμονισμένα μέ τήν «Πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων», ἡ ὁποία «τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».

Ἡ αἵρεση δέν εἶναι ἴωση, εἶναι οἰκείωση τῆς πλάνης. Οἰ­κειο­ποι­­οῦνται τήν πλάνη ὅσοι Ἐπίσκοποι ἤ καί Πρεσβύτεροι συμ­πλέουν καί συμπροσεύχονται ἤ καί συγκοινωνοῦν μέ αἱρετικούς ἀλ­λά δέν μεταδίδουν, οὔτε ἔχουν δικαίωμα καί δυνατότητα νά μεταδώσουν τήν αἵρεσή τους στούς πιστούς Κληρικούς μέ τούς ὁποίους Ὀρθοδόξως συλλειτουργοῦν.

Ἐάν πιστεύσουμε ὅτι ἡ αἵρεση ἔχει τέτοια καταλυτική δύναμη νά στερῆ τήν Ἱερωσύνη καί ἐκείνων τῶν πιστῶν ἁγιοπατερικῶν Κλη­ρι­κῶν πού ἁπλῶς συλλειτουργοῦν λόγῳ τῶν λειτουργικῶν τους ὑπο­χρε­ώσεων μέ συγκοινωνούς αἱρετικῶν, τότε δέν θά ἐχρειάζετο νά καθαιρεθοῦν οὔτε οἱ αἱρετικοί, ἀφοῦ ἡ αἵρεσή τους μεταδίδει τήν καθαίρεση ἀκόμη καί στούς κοινωνούς τῶν κοινωνούντων, ἔστω καί ἄν οἱ κοινωνοί αὐτοί εἶναι παντελῶς ἀθῶοι καί καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τήν αἵρεση!

Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γιατί δέν ἔγιναν Σχίσματα μεταξύ τῶν Πιστῶν Ὀρθοδόξων ἀνά τούς αἰῶνες, παρ’ ὅτι κατά διαστήματα ὑπῆρξαν ὄχι μόνο Ἐπίσκοποι συλλειτουργοί αἱρετικῶν ἤ αἱρετιζόντων ἀλλά καί Μάγοι Ἐπίσκοποι, δηλαδή Δαιμονολάτρες!

Ἡ μετάδοση τῆς αἱρέσεως δέν εἶναι μαγική ὑπόθεση ἤ κολλη­τι­κή. Ἡ μετάδοση τῆς αἱρέσεως εἶναι συνειδητή ἀποδοχή τῆς πλά­νης καί, γιά νά μιλήσουμε μέ εἰλικρίνεια, αὐτό συνέβαινε στό παρελθόν. Σήμερα, μετά τίς ἐξονυχιστικές ἀναλύσεις τῶν Ἁγ. Πα­τέ­ρων, ὅσοι Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι συμπλέουν ἤ καί υἱοθετοῦν τίς αἱρέσεις (βαπτίζοντάς τις, μάλιστα, ἐκδοχές τῆς Ἀληθείας τῆς Ἐκ­κλη­σίας!), τό πράττουν, ὄχι γιατί θεωροῦν τίς αἱρέσεις ἀνώτερες τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά γιατί ἁπλούστατα δέν πιστεύουν κἄν οὔτε στήν Ὕπαρξη Συγκε­κρι­μένου Θεοῦ! Ὑπηρετοῦν ἁπλῶς ὡς Κληρικοί–Πρίγκιπες τήν δόλια τακτική τῆς χειραγωγήσεως πιστῶν ἀνθρώπων στήν παγκο­σμι­ο­ποι­ημένη δαιμονική τακτική τῆς ἐπιβεβλημένης Ὑπο­κει­μενικότητος!

Πόσοι αἰῶνες εἶχαν περάσει ἀπό τῆς καταδίκης τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί, ὑπῆρχαν ἀκόμη πυρῆνες Κληρικῶν, Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκό­πων, πού κρυφά ἐξακολουθοῦσαν νά πιστεύουν τήν Ἀρειανική πλάνη καί ὅμως συν­υπῆρ­χαν μέ τούς Ὀρθοδόξους;

Πολλάκις συλλειτουργοῦσαν μέ Ὀρθοδόξους γιατί ἦταν ἀδύ­νατον νά ἐξιχνιασθῆ ἡ προέλευση καί ἡ συναναστροφή τοῦ καθενός, ἀλλά καί γιατί λειτουργικές ὑποχρεώσεις τῶν Πρεσβυτέρων δέν τούς ἐπέτρεπαν νά ἀποφύγουν τό συλλείτουργο μέ τόν Ἐπίσκοπό τους, ἄν καί ἐγνώριζαν ὅτι αὐτός ἐρωτοτροπεῖ μέ τούς Ἀρειανούς.

Ἡ πλέον, ὅμως, κραυγαλέα ἀπόδειξη τοῦ ὅτι ἡ αἵρεση δέν εἶ­ναι μεταδοτική, δίδεται ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Φερράρας. Πόσο διά­στη­μα προηγήθηκε τῆς τελικῆς ἀρνήσεως τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐ­­γε­­νι­­κοῦ νά ἑνωθῆ ἡ Ὀρθοδοξία μέ τήν Παπική πλάνη; Πόσοι Ἐπίσκοποι, ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον ὑπέκυπταν στήν Παπική αἵρεση; Πόσες συναλλαγές μεταξύ Ἐπισκόπων καί Πά­πα καί, ὅμως, κανένα Σχῖσμα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων! Γιατί ἔγινε αὐτό καί ὄχι ἕνα Σχῖσμα τοῦ Ἁγ. Μάρκου; Διότι Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν πιστῶν Της ἦταν καί εἶναι, πώς δέν μο­λύ­νε­ται ὁ Πιστός ἀπό κανέναν, ἄν ὁ πιστός δέν υἱοθετήση «ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας καί διανοίας καί ἰσχύος του» τήν πνευματική μόλυνση τῆς αἱρέσεως, ἀρκεῖ νά μή δια­σπά­ση τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος καί διαχωρίση τόν ἑαυτό του ἀπό τήν Ἀποστολική Διαδοχή τοῦ Σώματος τῶν Ἐπισκόπων, πού ἔχουν, ἀπό τόν Ἅγιο Ἰάκωβο τόν Ἀδελφόθεον, ἀδιάκοπη καί ἀδιατάρακτη Ἑνότητα μεταξύ τους.

Ἄν τότε εἶχε δημιουργήσει Σχῖσμα ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ἡ περιπέτεια πού θά ἐγνώριζε ἡ Ἐκκλησία μας θά εἶχε ἀπρόβλεπτες συνέπειες καί, ἀσφαλῶς, δέν εἶναι καθόλου βέβαιον ἄν θά ἦσαν οἱ Πατέρες μας εἰς θέσιν νά μᾶς μεταλαμπαδεύσουν μέχρι σήμερα ἀκεραία τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα σέ δύνη Σχισμάτων, ὅπως δέν κατόρθωσαν νά τήν μεταλαμπαδεύσουν στούς ἀπογόνους τους καί οἱ πατέρες ἄλλων λαῶν (ὅπως τῆς Κίνας, τῆς Ἰνδίας κ.ἄ.), παρ’ ὅτι δέν ἐγνώρισε αὐτή τήν περιπέτεια ἡ Ἐκκλησία!

Ἐάν ἕνας καί μόνος ἀληθινός Ἐπίσκοπος, ὁ ἅγιος Μᾶρκος, μέ τήν Ἀλήθεια Χριστός κατώρθωσε νά ἀποτρέψη τή συγχώνευση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν πλάνη, ἄν καί ἔμεινε «τῆς Πίστεως Μονομάχος», εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νά ἀμφιβάλουμε ὅτι θά διατηρηθῆ καί σήμερα ἡ Ὀρθο­δο­ξία μας ἀλώβητη, ἀφοῦ ὑπάρχουν στίς μέρες μας πολλοί περισσότεροι τοῦ ἑνός Ἐπίσκοποι τῆς Ἀληθείας καί ἀγωνισταί Κληρικοί καί λαϊκοί προασπιστές Της;

Μποροῦμε, ἄραγε, νά λησμονήσουμε ὅτι πρό τῆς Ἁλώσεως τῆς Βασιλευούσης ἔγινε πραγματικό καί ὁλοκληρωτικό συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν καί, μάλιστα, στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐνώπιον τοῦ Αὐτοκράτορος(!) καί, παρά ταῦτα, δέν ἔγινε Σχῖσμα πιστῶν. Δόθηκε μέν ὡς ἐπιτίμιο τοῦ Θεοῦ ἡ Ἅλωση τῆς Πόλεως τῶν πόλεων, ἀλλά τό Σῶμα τῶν Πιστῶν ἔμεινε ἑνιαῖο καί ἀρραγές. Γι’ αὐτό καί ἄντεξε τό Γένος μας στήν 400χρονη δουλεία καί διατήρησε ἀλώβητη τήν Πίστη του.

Ἄν μετά τό ἀνοσιούργημα τοῦ συλλείτουργου τῆς Ἁγιά Σοφιᾶς δέν ἔγινε Σχῖσμα, ποιός πραγματικά πιστός νομιμοποιεῖται νά τολμήση κάτι τέτοιο, ἔχοντας, μάλιστα, τό κουράγιο νά ἐπιστρατεύη καί θεολογικά ἐπιχειρήματα;

Πόσοι ἅγιοι Πατέρες ἀνεδείχθησαν μετά τήν Ἅλωση; Καί, ὅμως, κανείς ἀπό αὐτούς δέν κατηγόρησε τούς χριστιανούς τῆς Ἁλώσεως ἐπειδή δέν ἔκαμαν Σχῖσμα, γιατί ἐγνώριζαν πολύ καλά οἱ Πατέρες μας ὅτι ὅλα τά Σχίσματα ἔγιναν ἀπό αἱρετικούς καί γι’ αὐτό κανένα ἀπό αὐτά δέν ἔχει δικαιωθεῖ καθ’ ὅλη τήν 2000ετῆ Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία!

Ἀπευθύνουμε, λοιπόν, μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη τό Προσκλητήριό μας γιά πραγματικό Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Πιστῶν, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν τοῦ Ἀρχαίου καί τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅπως ἦταν καί ὁ ἀρχικός στόχος τοῦ προηγουμένου ἄρθρου μας.

Δέν ἔχουμε τήν μωρία νά πιστεύουμε ὅτι μέ αὐτόν τόν Διάλογο Ἀληθείας ἐλπίζουμε νά ἐπιτύχουμε περισσότερα ἀπό ὅσα ἐπέτυχαν προγενέστεροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ κορυφαῖον τόν π. Ἐπι­φάνιον Θεοδωρόπουλον. Δέν ἔχουμε τόση μωρία ὥστε νά τό ἐλπί­ζουμε στηριζόμενοι στίς δυνατότητές μας, οἱ ὁποῖες καί χωρίς τήν χρήση ταπεινολογίας εἶναι μηδαμινές. Ἐλπίζουμε, ὅμως, σέ κατά Θεόν ἀποτελέσματα τοῦ προκηρυσσομένου Διαλόγου στηριζόμενοι στήν προεργασία πού ἔκαμε ὁ νέος «Μονομάχος (κατά τήν ἁγιοπνευματική ποιότητα) τῆς Πίστεως», μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Μᾶρκος Μανώλης, ἀλλά καί στήν πνευματική ποιότητα καί νηφαλιότητα πολλῶν πιστῶν τοῦ Ἀρχαίου Ἡμερολογίου, κάποιοι ἀπό τούς ὁποίους μαθήτευσαν πλησίον τοῦ συγχρόνου Ἁγίου μας, Πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς!

                                                π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

       «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ » Αρ. Τεύχους 138

Φεβρουάριος 2014

Στα αναπάντητα «γιατί» του πόνου...

Η «ευλογία» του πόνου
Ευλογημένα «γιατί»! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μὲ ἐγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.

Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής.

Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει;

Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία.

Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία
Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση.

Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας.

Η απάντηση γεννιέται μέσα μας
Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας.

Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις, ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του Θεού.

Ο πόνος μάς βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα
Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για τον θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε, το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο -μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου.

Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα. Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα. Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο.

Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο, προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό. Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στον διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Λαυρεωτικής Νικόλαος, Άνθρωπος μεθόριος: Από τα αναπάντητα διλήμματα στα περάσματα της «άλλης λογικής», εκδ. «Εν πλω», σ. 27-33
πηγή

Δόξα τω Θεώ

Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα που για ότι καλό της συνέβαινε, με το παραμικρό έλεγε «Δόξα τω Θεώ».

Κοντά της όμως ζούσε ένας πλούσιος ο οποίος κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι της την άκουγε να λέει «Δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ Κύριε» και κάθε φορά τον εκνεύριζε.

Ώσπου μια μέρα λέει στο υπηρέτη του «Πήγαινε στην αγορά πάρε δυο καρότσια τροφές και πήγαινε την σ’ αυτήν την γυναίκα. Και όταν σε ρωτήσει ποιος τα έφερε να της πεις ο Διάβολος τα έφερε».

Πράγματι λοιπόν την άλλη μέρα χτυπάει το κουδούνι της γυναίκας και καθώς ανοίγει βλέπει τα δυο καρότσια με τα τρόφιμα και τον υπηρέτη από πίσω. «Δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ

Κύριε» λέει εκείνη λάμποντας από χαρά. «Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έφερε τα καρότσια;» ρώτησε ανυπόμονα ο υπηρέτης…

«Όχι παιδί μου, δεν έχει σημασία, όταν ο Θεός θέλει, ακόμη και ο διάβολος τον υπηρετεί!» είπε η γυναίκα και μπήκε μέσα χαρούμενη με τα καρότσια.

πηγή

Πως πρέπει να είναι οι πολιτικοί ηγέτες κατά τους Αγίους Πατέρες.

Καθώς η πατρίδα μας διέρχεται βαθιά οικονομική, πνευματική αλλά και πολιτική κρίση, όλο και περισσότερο ακούγονται απορριπτικές αντιλήψεις για τους πολιτικούς ηγέτες μας. Μάλιστα πολλοί αγανακτισμένοι πολίτες, εκφράζουν συχνά απόψεις τελείως απορριπτικές για το θεσμό των πολιτικών ηγετών. Ποιοι όμως πρέπει να είναι οι πολιτικοί ηγέτες; Πως οφείλουν να επιτελούν το έργο τους; Είναι αναγκαία η ύπαρξή τους; Σ’ αυτά τα ερωτήματα θα αντλήσουμε απαντήσεις μέσα από τη σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

1. Η αναγκαιότητα των πολιτικών ηγετών και οι κίνδυνοι της εξουσίας

Μπορεί να υπάρξει οργανωμένο κράτος χωρίς πολιτικούς ηγέτες; Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά: «Πρέπει να υπάρχουν οι άρχοντες, για να μην τρώμε ο ένας τον άλλο, σαν τα ψάρια» (PG 54, 596). «Ο Θεός μας χάρισε τους άρχοντες, για να έχουμε ευταξία και να μη συμπεριφερόμαστε πιο παράλογα από τα άλογα θηρία. Η εξουσία του άρχοντα είναι παρόμοια με την τέχνη του ηνίοχου και του κυβερνήτη του πλοίου» (PG 55, 491). Ταυτόχρονα όμως υπογραμμίζει: «Είναι προτιμότερο να μη διοικείται ένας λαός από κανέναν, παρά να διοικείται από έναν κακό ηγέτη» (PG 63, 231). Δυστυχώς όμως, τονίζει αλλού, «οι άρχοντες συνήθως είναι διεφθαρμένοι» (PG 59, 274).

Ας προσέξουμε τώρα τη φωνή του Μεγάλου Βασιλείου: «Οι άρχοντες υπάρχουν όχι για να καυχώνται για τη σπουδαία θέση την οποία κατέχουν, αλλά για να τιμούν οι ίδιοι τη θέση αυτή» (PG 32, 497). Γι’ αυτό «όσοι επιδιώκουν την αρετή, δεν αναλαμβάνουν με ευχαρίστηση δημόσια αξιώματα. Αντίθετα, όσοι αποβλέπουν σε χρήματα και δόξα, θεωρούν μέγιστο αγαθό την κατάκτηση κάποιας εξουσίας, για να μπορούν να αποκτούν όσα επιθυμούν» (PG 32, 1041). «Έργο των αρχόντων είναι: να αναχαιτίζουν τις αταξίες του λαού, να τον κατευθύνουν στο σωστό. Όταν όμως αυτοί πρώτοι παραβαίνουν το νόμο, πώς μπορούν να καθοδηγούν τους άλλους;» (PG 56, 24). Γι’ αυτό «πολλοί ηγέτες, όταν κλέβουν, αναγκάζονται να είναι επιεικείς στους αλ­λους, επειδή έχουν χάσει την παρρησία τους» (PG 51, 309).

Για το ίδιο ζήτημα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Πολλοί άρχοντες σπαταλούν αμέτρητα χρήματα για να κατασκευάσουν πολυτελή έπιπλα, και άλλοι βάζουν τα ακριβότερα αρώματα και ευφραίνονται με τη μουσική των οργάνων, αντί να συμπάσχουν και να υποφέρουν για τη συντριβή του λαού» (PG 35, 961). Γι’ αυτό, ο ιερός Πατήρ απευθύνεται σ’ αυτούς και τους λέει: «Να σέβεστε το αξίωμά σας. Γνωρίζετε πόσο σπουδαίο είναι το έργο σας και τι μεγάλο μυστήριο βρίσκεται γύρω από σας. Κόσμος ολόκληρος βρίσκεται κάτω από την εξουσία σας. Γίνεστε ‘‘θεοί’’ στους υπηκόους σας» (PG 36, 277).

2. Ποιό έργο πρέπει να επιτελούν οι πολιτικοί ηγέτες;

Λέει επιγραμματικά γι’ αυτό το θέμα ο Μέγας Βασίλειος: «Οι άρχοντες πρέπει να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του Θεού, να τιμωρούν τους παραβάτες» (ΒΕΠΕΣ 53, 125). Και ο ιερός Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Δεν πρέπει να επιζητούν τη δική τους τιμή αλλά το κοινό συμφέρον» (PG 62, 671). «Δεν ξεχωρίζουν από τη χλαμύδα, αλλά από το ότι προστατεύουν όσους υποφέρουν, διορθώνουν τα κακώς έχοντα, τιμωρούν την αδικία, δεν επιτρέπουν να καταπατείται το δίκαιο» (PG 52, 678).

3. Ποιά όμως πρέπει να είναι τα προσόντα των πολιτικών ηγετών;

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τα επισημαίνει: «Οι άρχοντες πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τους άλλους, να γίνονται καθημερινά ανώτεροι, να έχουν αξία και αρετή ανάλογη με το αξίωμά τους» (PG 36, 547). Και ο ιερός Χρυσόστομος: «Ο πολιτικός ηγέτης πρέπει να έχει βίο ακηλίδωτο, ώστε να τον έχουν όλοι ως παράδειγμα» (PG 62, 547). «Εκείνος που ασκεί την πολιτική εξουσία δεν θα μπορέσει να τη διαχειρισθεί δίκαια, αν προηγουμένως δεν κυβερνήσει τον εαυτό του όπως πρέπει, και αν δεν τηρήσει με μεγάλη ακρίβεια και τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς νόμους» (PG 61, 508). «Εκείνος που είναι σε θέση να άρχει και να άρχεται, αυτός θα μπορέσει να κυβερνήσει και την οικογένειά του. Εκείνος που μπορεί να κυβερνήσει το σπίτι του, θα μπορέσει να κυβερνήσει και μια πόλη, θα μπορέσει να κυβερνήσει όλη την οικουμένη. Αν όμως δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τον ψυχικό του κόσμο, πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει την οικουμένη; Πώς θα ωφελήσει άλλους αυτός που δεν μπόρεσε να ωφελήσει τον εαυτό του;» (PG 60, 366). Και αλλού σημειώνει: «Ο άρχοντας σ’ αυτό κυρίως πρέπει να άρχει, στο να νικάει με την αρετή του. Αν όμως νικιέται, δεν είναι πλέον άρχοντας» (PG 62, 99). Γι’ αυτό «ο άριστος άρχοντας πρέπει να είναι αδυσώπητος στον εαυτό του και στις πράξεις του» (PG 58, 668).

Και επιλέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να έχουν υψηλή νοημοσύνη, να μιλούν με παρρησία, να περιφρονούν τα βιοτικά, να μισούν την πονηρία, να είναι ήπιοι και φιλάνθρωποι» (PG 52, 678). Έχουν χρέος «να παραβλέπουν τα δικά τους συμφέροντα και να φροντίζουν για τα προβλήματα του λαού τους» (PG 55, 306).

Τέτοιοι λοιπόν πρέπει να είναι οι πολιτικοί άρχοντες: ικανοί, αδιάφθοροι, ακέραιοι. Φιλάνθρωποι, φιλοπάτριδες και φιλόθεοι. Ανώτεροι σε αρετές και σε ικανότητες από το λαό. Τέτοιους πολιτικούς έχει ανάγκη ιδιαιτέρως σήμερα και η πατρίδα μας. Τέτοιους πολιτικούς έχει χρέος να εκλέγει και ο λαός.

Από το Περιοδικό: «Ο ΣΩΤΗΡ»

πηγή

Ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος για τους έσχατους καιρούς

Ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος (ή Στέφανος ο Καρουλίτης) ήταν μια πολύ σημαίνουσα προσωπικότητα της Ορθοδοξίας, που έζησε επί μισό αιώνα στο Άγιο Όρος. Στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, ο μοναχός αυτός διακρίθηκε για τις διδακτικές του αρετές, την ικανότητά του να μεταδίδει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά και το ενδιαφέρον του για διάφορα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Γεννημένος το 1922, κοιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2001 (με το παλαιό ημερολόγιο, στις 21 Νοεμβρίου 2001) στο Βελιγράδι, σε ηλικία 79 ετών. Στο Άγιο Όρος έζησε από το 1950 έως το 2000, ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του.

Ένα θέμα για το οποίο μίλησε συχνά ο Γέροντας Στέφανος ο Καρουλίτης ήταν αυτό που αφορούσε το τέλος του κόσμου και τα συμφραζόμενα με αυτό: την εμφάνιση του Αντίχριστου, τον αριθμό 666... Δεν ήταν λίγοι που τον ρωτούσαν για να μάθουν γύρω από τα πολύπλοκα αυτά ζητήματα. Ο καλόγερος ήταν πάντα πρόθυμος να μεταδώσει τις δικές του απόψεις για τα θέματα αυτά, οι οποίες έχουν καταγραφεί.

Να, λοιπόν, τι είχε πει και γράψει η μεγάλη αυτή μορφή της Ορθοδοξίας:

"Όταν δείτε να κατασκευάζουν οι Εβραίοι τον ναό του Σολομώντα, πρέπει να ετοιμάσετε τρόφιμα για 3-4 χρόνια, και ιδιαιτέρως αλεύρι... Προτού αρχίσουν την κατασκευή του ναού, δεν πρέπει να ετοιμάσετε. Ο Κύριος θα επιτρέψει να κατασκευαστεί ο ναός μόνο πριν από το βέβαιο τέλος του κόσμου. Πριν από αυτό, είναι αδύνατο να το πραγματοποιήσουν, γιατί σ' αυτόν θα βασιλεύσει εκείνος ο δικός τους καταστροφικός κατ' όνομα βασιλεύς, το όνομα του οποίου έχουν αρχίσει ήδη να τοποθετούν υπό τη μορφή του αριθμού 666 σε όλους που δεν βλέπουν ότι εξαιτίας του τους περιμένουν αιώνια βάσανα. Αυτός ο καταστροφικός τους βασιλεύς θα καθίσει και στο δικό τους το κεφάλι και δεν θα μπορούν να τον διώξουν. Αυτό θα το πράξει ο Κύριος όταν θα έρθει για την καθολική Κρίση.

Προτού τελειώσει η ιστορία του κόσμου, θα συμβεί και ένα άλλο σημαντικό γεγονός, για το οποίο οι σύγχρονοι θεολογικοί συγγραφείς λίγα ή σχεδόν τίποτε δεν γράφουν. Οι Εβραίοι θα στραφούν στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα περάσουν στον χριστιανισμό. Φυσικά, όχι όλοι. Πότε θα συμβεί αυτό; Ή κατά την εποχή του ίδιου του Αντίχριστου, όταν δουν στην πράξη ότι πλανήθηκαν με τον Αντίχριστο, ή πριν. Αυτό θα μας το δείξει ο καιρός. Εδώ μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό θα συμβεί και τίποτε άλλο παραπέρα"...

Σε ερώτηση διάφορων πιστών για το αν υπάρχουν σημεία της Δευτέρας Παρουσίας και του τέλους αυτού του κόσμου, ο Γέροντας εξηγούσε:

"Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, αυτά τα σημεία και οι φοβεροί προάγγελοι του τέλους του κόσμου και της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι:

- ο πολλαπλασιασμός της ανομίας ανάμεσα στους ανθρώπους,

- το κήρυγμα του Αγίου Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα έθνη,

- οι φοβερές φυσικές καταστροφές,

- ο ερχομός του Αντίχριστου και

- ο αγώνας με την Αγία Εκκλησία του Χριστού"...

Συγκεκριμένα παραδείγματα που ανέφερε ο Γέροντας Στέφανος από τα σημεία που θα προηγηθούν του τέλους του υλικού κόσμου:

"Κατά το τέλος του κόσμου, οι ανομίες θα αναπτυχθούν στα ανώτατα όριά τους. Θα κυριαρχήσει τότε στον κόσμο η κακία και το μίσος. Τότε ανάμεσα στους ανθρώπους δεν θα υπάρχει αγάπη, ούτε αλληλοσεβασμός. Φυσικά, δεν θα εκλείψει τελείως, αλλά στην πλειοψηφία των ανθρώπων η αγάπη θα ψυχρανθεί. Οι άνθρωποι θα αλληλομισούνται, θα ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και θα κοιτάζουν να κάνουν ζημιά στον πλησίον τους.

Συχρόνως με αυτά, θα ταλαντεύεται η πίστη τους και θα πιστέψουν στους απατεώνες και τους ψευδοπροφήτες. Η ανομία στους ανθρώπους θα κυριαρχήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα αντιληφθούν τα σημεία του τέλους του κόσμου, που ο Κύριος θα στείλει υπό μορφή διάφορων φυσικών κακών, και στο τέλος, του Αντίχριστου.

Όπως έγινε στον καιρό του Νώε, έτσι θα γίνει και με τον ερχομό του Υιού του Ανθρώπου. Στον κόσμο θα πληθυνθούν ο ηδονισμός, η γαστρυμαργία και η μέθη, σε τόσο βαθμό μάλιστα που ως και οι θλίψεις και οι ατυχίες που θα στείλει ο Κύριος για να τους συνετίσει - πείνα, σεισμούς, ασθένειες, και τέλος το φοβερό βασανιστήριο του Αντίχριστου στους ανθρώπους που μέθυσαν από την ακολασία - δεν θα προκαλέσουν καμιά αίσθηση φόβου και ανάγκης για μετάνοια"...

Οι ερμηνείες που έδωσε ο Γέροντας στην Αποκάλυψη, και συγκεκριμένα στην προσωπικότητα του Αντίχριστου και τον "αριθμό του Θηρίου", δηλ. το 666, έχουν συζητηθεί πολύ. Οι ερμηνείες αυτές βασίζονται αποκλειστικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και είναι απολύτως συμβατές με την Εκκλησία μας. Να τι επακριβώς ανέφερε ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος:

"Το μυστήριο του Κακού κρύβεται με μεγάλη μυστικότητα από εμάς. Αυτοί που εργάζονται πάνω του - και είναι γνωστό ποιοί είναι - κάνουν το παν για να γεννηθεί και να μεγαλώσει αυτό το δημιούργημα του Κακού μέσα σε μεγάλη μυστικότητα, να ανατραφεί με τις μεθόδους του Σατανά, δηλαδή να αναδειχθεί στην αρχή ως πολύ καλός, κόλακας, ευσεβής, μαθημένος στη νηστεία, να προστατεύει τους χριστιανούς, δηλαδή να παραλλαχθεί όσο το δυνατόν καλύτερα και να ντυθεί την προβιά μέχρι να κυριαρχήσει. Τότε θα πετάξει την προσωπίδα και θα δείξει τόση κακία όση δεν είδε ποτέ η ανθρωπότητα.

Αυτή την κακία του θα τη δοκιμάσουν πρώτα οι Εβραίοι, που τον έφεραν στην εξουσία. Θα προσπαθήσουν να τον ανατρέψουν αλλά δεν θα μπορέσουν. Μόλις τότε θα αναγνωρίσουν οι Εβραίοι τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και μόλις τότε θα βγάλουν το προσωπείο ή το βέλο που φορούσαν τόσες χιλιάδες χρόνια και θα απευθυνθούν στον Χριστό και θα κλάψουν γι' αυτόν όπως κλαίει χήρα μητέρα όταν κηδεύει τον μοναχογιό της. Μόλις τότε θα δεχθούν οι Εβραίοι τον χριστιανισμό και θα στραφούν στον Ιησού Χριστό".

O Γέροντας είπε επίσης, σχετικά με την εμφάνιση του Αντιχρίστου:

"Μόλις αρχίσει το χτίσιμο του ναού του Σολομώντα, τότε είναι ήδη βέβαιο ότι ο Αντίχριστος βρίσκεται εκεί και ότι μας έμειναν ακόμη μόνο μερικά χρόνια ζωής στη Γη. Τότε δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να συγκεντρώσουμε τροφή, η οποία κατόπιν θα λείψει τελείως, ακόμη και για εκείνους που πήραν τη σφραγίδα του Αντίχριστου και τον αριθμό 666. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι ειδικά αυτοί θα αισθανθούν μεγαλύτερη πείνα και ότι εξαιτίας της έλλειψης τροφής θα φάνε πτώματα ανθρώπων, που από την πείνα θα πέφτουν σε όλες τις μεριές. Όσοι δεν δεχθούν τη σφραγίδα και τον αριθμό, με τη βοήθεια του Θεού θα κρατηθούν και δεν θα φάνε πτώματα"...

Ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος (ή Στέφανος ο Καρουλιώτης) ήταν μια πολύ σημαίνουσα προσωπικότητα της Ορθοδοξίας, που έζησε επί μισό αιώνα στο Άγιο Όρος. Στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, ο μοναχός αυτός διακρίθηκε για τις διδακτικές του αρετές, την ικανότητά του να μεταδίδει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά και τενδιαφέρον του για διάφορα σημαντικά ζητήματα που απασχολούντον σύγχρονο άνθρωπο. Γεννημένος το 1922, κοιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 2001 (με το παλαιό ημερολόγιο, στις 21 Νοεμβρίου 2001) στο Βελιγράδι, σε ηλικία 79 ετών. Στο Άγιο Όρος έζησε από το 1950 έως το 2000, ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του. 


 Aκολουθούν μερικά ακόμη συγκλονιστικά σημεία από τα λεγόμενα του Γέροντα Σέρβου, που αναφέρονται στους έσχατους καιρούς και τα οποία καλό θα ήταν να μας προβληματίσουν.

"Μπροστά μας είναι οι μέρες των μεγάλων γεγονότων. Ο Χριστιανισμός δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη. Μέσα από εμάς θα διαδοθεί το όνομα του Χριστού. Μέσα από εμάς θα γίνει και το τελευταίο φοβερό δικαστήριο. Εμείς θα κρίνουμε όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τα πεσμένα πνεύματα των αιτίων κάθε κακού. Πότε; Όταν ο Κύριος γεμίσει τη βασιλεία Του με νέες ψυχές στη θέση των ξεπεσμένων πνευμάτων, όπως είναι με σαφήνεια γραμμένο στους Ψαλμούς του Δαυίδ. Όταν πλέον δεν θα υπάρχουν αυτοί που επιθυμούν τη σωτηρία, αλλά αυτοί που παραδόθηκαν τελείως στην υπηρεσία του Κακού και δεν θέλουν πλέον ούτε να ακούσουν για τον Κύριο, τότε και θα ευδοκήσει η θεία θέληση, να γίνει το τέλος αυτού του ορατού υλικού κόσμου, που δε θα καταστραφεί, αλλά με φωτιά θα μεταμορφωθεί σε φωτιά, όπως όταν λιώνει ο τεχνίτης το μέταλλο και απ' αυτό χύνει και δίνει σχήμα στο αντικείμενο που επιθυμεί. Κατά τη διάρκεια των φοβερών γεγονότων, ο Κύριος θα κρύψει τους πιστούς Του και παρά τις φοβερές διώξεις, θα τελείται κρυφά η Θεία Λειτουργία και η μόνη προσευχή τότε θα είναι: "Κύριε, έλα όσο το δυνατόν νωρίτερα"... O Κύριος δεν θα καθυστερήσει. Θα έρθει και θα μεταφέρει τη γήινη αγωνιζόμενη εκκλησία και θα την ενώσει με την ουράνια θριαμβεύουσα και η βασιλεία δεν θα έχει τέλος".

Όλα τα παραπάνω παρουσιάζουν, βεβαίως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αποτελούν μοναδικά ντοκουμέντα από την πλέον σύγχρονη χριστιανική μαςπαράδοση. Να, λοιπόν, τι ακόμη είπε για τους έσχατους καιρούς ο Γέροντας Στέφανος Σέρβος:

«Οι τόσο φοβερές διώξεις της Aγίας Eκκλησίας θα γίνουν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Αντίχριστου. Τότε δεν θα μπορέσει κανείς να διδάξει το καλό, παρά μόνο το κακό. Τότε θα είναι αρκετό να αποτραβηχτεί ο καθένας όπου του δείξει ο Κύριος και να επικαλείται τον ταχύτερο δυνατό ερχομό του Κυρίου. Πριν από την κυριαρχία του Αντίχριστου, θα πρέπει ο καθένας να φροντίσει να σωθούν όσο το δυνατό περισσότεροι άνθρωποι και θα είναι μεγαλύτερη η ανταμοιβή του από τον Κύριο. Τώρα είναι για εμάς ο καιρός του κηρύγματος. Αυτό θα γίνει ανάλογα με τα τάλαντα που έδωσε στον καθένα ο Κύριος: με το γράψιμο, με τις υπομνήσεις, με τις συμβουλές. Μην κρύβεις το τάλαντό σου. Ακόμη μπορούν να γίνουν πολλά για τη σωτηρία και τη δική μας και του πλησίον και ιδιαίτερα εκείνων που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Μόλις αρχίσει η βασιλεία του καταστροφικού Αντίχριστου, τότε φύγε, κρύψου και περίμενε τον Κύριο»…

Συγκλονιστικά τα λόγια του Γέροντα, όμως ακόμη συγκλονιστικότερα είναι τα όσα ακολουθούν και αφορούν τον ερχομό του Προφήτη Ηλία, όπως άλλωστε προβλέπεται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, με τον Γέροντα Στέφανο Σέρβο να προφητεύει τα εξής:

«Πρέπει ακόμη να γνωρίζουμε ότι 7 χρόνια πριν από το τέλος του κόσμου θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας και ο Προφήτης Ενώχ, για να κηρύξουν ώστε να μη γίνει δεκτός ο Αντίχριστος και ο καταστροφικός του αριθμός και η σφραγίδα. Από ανεπιβεβαίωτες πηγές έμαθα ότι ήδη ο Προφήτης Ηλίας ήρθε και άρχισε το κήρυγμα στην άγια πόλη της Ιερουσαλήμ. Αυτό μου το διηγήθηκε αυτόπτης μάρτυρας. Αν είναι ακριβές, τότε μας μένει πολύ λίγη ζωή στη γη. Καλό είναι να εκμεταλλευθεί ο καθένας αυτό το διάστημα και να κάνει κάτι για τη ζωή του καιτην αιώνια ζωή. Δεν πρέπει να περιμένουμε, γιατί γρήγορα θα περάσει αυτό το σύντομο χρονικό υπόλοιπο.

Πρώτα, άφησε την αμαρτία. Κοίτα στην ψυχή σου να βρεις ποια αμαρτία ιδιαίτερα σε κατέχει και αμέσως άνοιξε αγώνα μαζί της. Μετανόησε και διόρθωσε τη ζωή σου. Μην επιτρέψεις να περιμένεις το δικαστήριο του Θεού με αυτό το αμάρτημα. Τότε δεν θα είναι δεκτή η μετάνοια. Άφησε το αμάρτημα νωρίτερα, αντικατάστησέ το με κάποιο καλό έργο, απευθύνσου στον Κύριο με όλη την καρδιά και την ψυχή και κλάψε μπροστά στον Κύριο, να σε συγχωρέσει και να σε ελεήσει. Θα συγκεντρώσει ο άγιος φύλακας άγγελος τα δάκρυά σου και τη μετάνοια και θα τα παρουσιάσει μπροστά στον Κύριο για κρίση»...

Στο σημείο αυτό, έχουμε να κάνουμε ένα μόνο σχόλιο, σε ό,τι αφορά τη ρήση του Γέροντα Στέφανου σχετικά μετο ότι ο Προφήτης Ηλίας ήρθε, μαζί με τον Προφήτη Ενώχ. Σύμφωνα με το ιερό βιβλίο της Αποκάλυψης, οι δύο προφήτες θα αγωνιστούν εναντίον του σκοτεινού τυράννου της ανθρωπότητας, αλλά εκείνος θα τους νικήσει και θα τους εξοντώσει. Όταν ο Γέροντας Σέρβος λέει "ήρθε", ακολουθεί την πεπατημένη του προφητικού λόγου, που πάντοτε μιλάει σε χρόνο αόριστο, για να δείξει κατ' αυτόν τον τρόπο ότι τα κοσμοϊστορικά αυτά γεγονότα είναι πολύ κοντά, ή ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι και τόσο μακριά από την εποχή μας. Δεν εννοεί, επομένως, κυριολεκτικά ότι ο Προφήτης Ηλίας άρχισε όντως το κήρυγμα, αλλά συμβολικά θέλει να δείξει ότι δεν θα αργήσει η εκ νέου εμφάνιση του προφήτη και ο αγώνας του κατά του Αντίχριστου.

Ακόμη, ο Γέροντας Στέφανος ανέφερε και τα ακόλουθα, άξια επίσης να καταγραφούν στην έρευνά μας:

«Όταν δείτε και ακούσετε ότι οι Εβραίοι έχουν ήδη καταστρέψει το τέμενος του Ομάρ στην Ιερουσαλήμ καιάρχισαν να κτίζουν το ναό του Σολομώντα*, τότε είναι καιρός να ετοιμάσετε τρόφιμα και ιδιαιτέρως αλεύρι για μερικά χρόνια, για να μην αναγκαστείτε εξ αιτίας της πείνας να δεχθείτετη σφραγίδα του Αντίχριστου και τον αριθμό 666. Αλλά ούτε και αυτό θα σας βοηθήσει, αφού θα πέσει πείνα και ξηρασία. Πριν από την έναρξη της ανέγερσης του ναού τουΣολομώντα, δεν είναι απαραίτητη η συγκέντρωση τροφίμων, αφού ακόμη δεν ήρθε τοτέλος, ούτε όταν θα συγκεντρώνουν υλικά και πολύτιμους λίθους. Το τέλος θα έρθει όταν θα χτιστεί ο ναός και βασιλεύσει σε αυτόν ο Αντίχριστος»…

Τέλος, ας δούμε έναν τρόπο που ανέφερε ο Γέροντας, κατά τον οποίο μπορούν να φυλάξουν οι άνθρωποι αλεύρι για μεγάλο διάστημα στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, έτσι ώστε να μην χαλάει. Παραθέτουμε το πολύ ενδιαφέροναυτό απόσπασμα από τη διδασκαλία του:

«Δεν γνωρίζουμε με ποιόν τρόπο φύλαξαν το σιτάρι για να μη χαλάσει στα 14 χρόνια της πείνας, όταν ζούσε ο σώφρων Ιωσήφ στην Αίγυπτο. Έμεινε μυστικό για εμάς. Μπορώ, όμως, να σας συμβουλέψω με τι τρόπο να φυλάξετε σιταρένιο αλεύρι πολλά χρόνια και να μη χαλάσει.

 

Πάρτε ένα τενεκέ των 20 κιλών, από αυτούς στους οποίους βάζουν τυρί, με στρογγυλό καπάκι. Πάρτε φρέσκο αλεύρι και γεμίστε το έως επάνω, πατώντας συνεχώς, για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερο και να μην υπάρχουν κενά αέρος. Βάλτε στην κορυφή λίγο ξερό βασιλικό και κλείστε τον τενεκέ με το καπάκι. Κολλήστε ολόγυρα το καπάκι, ώστε να μην μπαίνει αέρας. Αλείψτε τον τενεκέ εξωτερικά με λάδι για να μη σκουριάσει και βάλτε τον στη θέση του. Με τον τρόπο αυτό, το αλεύρι μπορεί να διατηρηθεί πάνω από 10 χρόνια. Το έχω δοκιμάσει προσωπικά. Τα άλλα τρόφιμα ασφαλίστε τα από τη φθορά με τον τρόπο που θα σας μάθει ο Θεός»...

Πηγή: Οι Γέροντες της Ορθοδοξίας για την Κρίση
Επιμέλεια και σχόλια: Ησαΐας Κωνσταντινίδης 

Εκδόσεις Ελεύθερη Ώρα 

το βρήκαμε εδώ και εδώ

Ὁ σκοπός τοῦ Τριωδίου.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ.

Κωνσταντίνου Ζορμπᾶ

Ὁ σκοπός τοῦ Τριωδίου.

Ὁ σκοπός τῆς λειτουργικῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νά μᾶς θυμίσει ὅλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἔκανε ἀπό τότε πού μᾶς δημιούργησε. Θέλει ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μας τήν περίοδο αὐτή νά μᾶς βοηθήσει νά μήν ξεχάσουμε πώς εἴμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ μέ τελικό μας προορισμό τήν ἕνωσή μας μέ τόν Θεό.
Τό Τριώδιο μᾶς μιλάει ἐπίσης καί γιά τά ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου μας, γιά τήν Ἀνάστασή Του καί τήν ἄνοδό του στούς οὐρανούς.
Οἱ Ὕμνοι τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀνεπανάληπτα κείμενα. Εἶναι κείμενα θεολογικά, δοξολογικά καί κατηχητικά. Οἱ υμνογράφοι ὑμνοῦν καί δοξάζουν. Γι' αὐτό καί δέν μποροῦμε νά τά θεωρήσουμε ἁπλῶς ὡς φιλολογικά κείμενα, ἀλλά ὡς ἀναπόσπαστα στοιχεῖα τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί πράξης τῆς Ἐκκλησίας μας.
"Ὁ Δημιουργός τῶν ἄνω καί τῶν κάτωΤρισάγιον μέν ὕμνον ἐκ τῶν ἈγγέλωνΤριώδιον δέ παρ' ἀνθρώπων δέχου".
Οἱ παραπάνω στίχοι τοῦ Τριωδίου, πού ψάλλουμε τήν περίοδο αὐτή, ἀντί γιά προοίμιο, μιλοῦν γιά τούς Ἀγγέλους πού ἀναπέμπουν στόν Δημιουργό τῶν ἄνω τόν τρισάγιο ὕμνο, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι ψάλλουν πρός τόν Δημιουργό τῶν κάτω ἀγγελικούς ὕμνους. Ἀπό αὐτούς τούς τριωδίους ὕμνους -τρεῖς ὠδές-ἔλαβε καί τό ὄνομά της ἡ περίοδος τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους πού διανύουμε. Ἀνάλογα μέ τόν ἰδιαίτερο χαρακτήρα του, παλαιότερα, τό διέκριναν σέ Τριώδιον Κατανυκτικόν, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τό Πάσχα, καί σέ Τριώδιον Χαρμόσυνον ἀπό τό Πάσχα μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, πού κατακλείει τόν κύκλο τῶν κινητῶν ἑορτῶν. Τό ξεχωριστό λειτουργικό βιβλίο περιλαμβάνει τίς καθημερινές Ἀκολουθίες καί χωρίζεται : α) στήν προπαρασκευα -στική περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, β) στήν Μεγάλη Σαρακοστή, καί γ) στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Προπαρασκευαστική περίοδος
"Τήν παροῦσαν ἡμέραν", γράφει ὁ Συναξαριστής Κάλλιστος Ξανθόπουλος, "σύν Θεῷ, καί τοῦ Τριωδίου ἀρχόμεθα. Πολλοί μέν τῶν ἁγίων καί θεοφόρων μουσουργῶν ἡμῶν Πατέρων (ὁ ποιητής Κοσμᾶς, ὁ Θεόδωρος, ὁ Ἰωσήφ τῆς Μονῆς Στουδίου, καθώς καί ὁ σοφώτατος βασιλεύς Λέων καί τοῦ Ἐπισκόπου Ἱδροῦντος τοῦ Μοναχοῦ Μάρχου) ἄριστα ἐμελούργησαν".
Κάθε φορά πού ἀρχίζει κάτι νέο, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νά πορευθοῦμε μαζί της. Μᾶς προετοιμάζει ἀπό νωρίτερα. Κι' αὐτό, γιατί ἔχει βαθειά γνώση τῆς ἀνθρώπινης φύσης μας. Γνωρίζει ὅτι ζοῦμε μιά τρομακτική κοσμικότητα. Ἀναγνωρίζει τίς ἀδυναμίες μας. Ἡ πρώτη ἀναγγελία τοῦ Τριωδίου γίνεται ἤδη ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Ζακχαίου. "Σήμερον γάρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι", διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ (19, 1-10). Νά μιά καταπληκτική φράση τῆς Θείας Οἰκονομίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός βρίσκεται μαζί μέ τούς ἀνθρώπους, κοντά τους, καί οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά Τόν δοῦν, ὅταν τό θελήσουν, καί μάλιστα σήμερα.
Τόν τόνο καί τό χρῶμα στό Τριώδιο τόν δίνουν οἱ τρεῖς Κυριακές πού προηγοῦνται σάν προανάκρουσμα ὅλης τῆς ἁρμονίας του. Οἱ Κυριακές αὐτές εἶναι ἡ Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου καί ἡ Κυριακή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα λέγονται στίς ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν αὐτῶν βασίζονται σέ ἀνάλογα ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα καί ὁρίστηκαν ἀπό τούς ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες μέ σκοπό νά μᾶς προετοιμάσουν ψυχικά καί πνευματικά καί νά μᾶς ἐνδυναμώσουν γιά τούς πνευματικούς ἀγῶνες.

πηγή

ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά – σιγά “να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του” και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του.

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότιοι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής:Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας (Χριστομίμητη προσευχή, γιατί και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό).
Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β΄ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους. Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς της γης που δεν πίστεψαν ακόμη στην Ορθοδοξία ώστε να γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό. Μάλιστα άλλος Γέροντας είπε ότι “όποιος προσεύχεται πρώτα για τους εχθρούς του και τους συγχωρεί από την καρδιά του, αυτού ο Θεός δεν συγχωρεί μόνο τις αμαρτίες του, αλλά και εισακούει και όλη την υπόλοιπη προσωπική προσευχή του. Φοβερό!

Ακόμη κάτι για την προσευχή. Αν κάποιος δεν ξέρει τι να πεί στην προσευχή του, θα αρχίσει να προσεύχεται για τους άλλους, όπως προείπαμε. Αυτό εμπεριέχει αγάπη και ενδιαφέρον και είναι λιγάκι πιο προσιτό στους περισσότερους. Πέστε όμως ότι δεν ξέρουμε πολλές προσευχές. Λέγει λοιπόν ο ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ότι όποιος ζει μέσα στον κόσμο και λέγει τρείς φορές το “Πάτερ ημών”, τρείς φορές το “Θεοτόκε Παρθένε” και μια φορά το “Πιστεύω” σώζεται. Αλλά όλα αυτά όμως κάθε μέρα. Με την Κυριακή προσευχή συμπροσεύχεται με αυτόν τον Χριστό που μας δίδαξε πως να προσευχόμαστε. Με το “Θεοτόκε Παρθένε” συμπροσεύχεται με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ που προσφώνησε στον Ευαγγελισμό τη Θεοτόκο με αυτά τα άγια λόγια. Και με το Σύμβολο της Πίστεως συμπροσεύχεται και συνομολογεί την Πίστη της Εκκλησίας με τους Άγιους Πατέρες που συνέθεσαν αυτό το “Πιστεύω” στις δύο πρώτες Άγιες Οικουμενικές Συνόδους.

Κι ένα τελευταίο. Αν μ΄ αυτά και μ΄ αυτά δεν ξεκινήσει το χάρισμα της προσευχής μέσα μας, ασφαλώς τότε πρέπει να ανησυχήσουμε θετικά, αλλά μπορούμε και κάτι άλλο να κάνουμε σύμφωνα με τη συμβουλή του μακαριστού Μητροπολίτη Αντωνίου του Σουρόζ. Δηλ. μπορούμε να πάμε σε μια εκκλησία μόνοι μας και μέσα στη σιωπή να μη μιλήσουμε εμείς στο Θεό, αλλά Αυτός σε μάς μέσα στην ευλαβική κατάνυξη του ναού. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και στο σπίτι μας μπροστά στα εικονίσματα. Άνθρωπος που δεν προσεύχεται ή δεν έμαθε, ή δεν προσπάθησε ή χρειάζεται άμεσα εξομολόγηση.” Μετά την εξομολόγηση έλεγε ο αείμνηστος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, η προσευχή τρέχει σα νεράκι”. Καλή είναι και η μελέτη πριν από την προσευχή πνευματικών βιβλίων. καθαρίζει το μυαλό μας. Ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμαστε και κατά την ώρα της προσευχής εγείρει πειρασμούς, λογισμούς και περισπασμούς. Πλήν όμως, όπως και όλα τα καλά και το μέγιστο καλό της προσευχής θέλει βία. “Όσοι εκβιάζουν τον εαυτό τους στο καλό, αυτοί αρπάζουν τη Βασιλεία των Ουρανών”, μας λέγει ο Κύριος.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

πηγή