Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 24, 2014

Αικατερίνα η Πάνσοφη (Αφιέρωμα στην Αγία Αικατερίνα)


Η φορητή εικόνα της Αγίας Αικατερίνας είναι δια χειρός «Freemonks», και βρίσκεται στο καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σάρωφ.

Αικατερίνα η Πάνσοφη 
(Αφιέρωμα στην Αγία Αικατερίνα)
Επιμέλεια αφιερώματος: Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

Της Αγίας Αικατερίνας (282-304 μ.Χ.) της Μεγαλομάρτυρος αγαπητοί αναγνώστες της «Αέναης επΑνάστασης» και μεις, θέλοντας να τιμήσουμε την μνήμη της Αγίας, αναδημοσιεύουμε από το αγαπητό μας ιστολόγιο «ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» μια σημαντική εργασία για την Αγία Αικατερίνη και συμπληρώσαμε κι εμείς μερικές πληροφορίες, κάνοντας έτσι ένα αφιέρωμα στην Νύμφη Του Χριστού Αικατερίνα, που αποτελεί παράδειγμα σοφίας, γι'αυτό και ονομάστηκε πάνσοφη.

Πηγή έμπνευσης και ελπίδας η Πάνσοφος Αγία Αικατερίνα, γιατί ήταν πανεπιστήμων και αντιμετώπισε τους σοφούς από όλον το τότε γνωστό κόσμο μία κοπέλα 18 χρονών με την δύναμη που αντλούσε από τον Ιησού Χριστό. Η αγέρωχη απάντηση στις προτάσεις γάμου ήταν ότι θα παντρευτεί έναν περισσότερο όμορφο από εκείνη, περισσότερο πλούσιο από εκείνη και περισσότερο μορφωμένο!!!

Μόνο ο Κύριος του κόσμου ήταν ο κατάλληλος να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών μιας τέτοιας κοπέλας. Το συγκλονιστικότερο για μένα ήταν ότι ο Κύριος ανταποκρίθηκε με την υπέρμετρη γενναιοδωρία του στις υψηλές της προσδοκίες και η Αγία τον ετίμησε με την ένδοξη ομολογία της να αποδεικνύει περίτρανα την εναγώνια αναζήτηση του Λυτρωτή Ιησού από τους φίλους της σοφίας, που ακόμα τροφοδοτούν την παγκόσμια αναζήτηση της γνώσης και της έρευνας.

Γιατί φιλοσοφία για τον Σωκράτη είναι η κατάλληλη προετοιμασία του ανθρώπου για τον θάνατο του, μαθηματικοί για τον Πλάτωνα είναι οι φίλοι του Θεού και εντελέχεια για τον Αριστοτέλη είναι η τελολογική ολοκλήρωση της ανθρώπινης ψυχής!!!

Η αισθαντική και εύθραυστη Αγία Αικατερίνη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (1610-14). Παριστάνεται κρατώντας στο αριστερό χέρι ιερό κλάδο φοίνικα
που ακουμπά σε τμήμα του ακιδοφόρου τροχού με τον οποίο βασανίστηκε,
ενώ στο δεξί χέρι κρατά το σπαθί με το οποίο τελικά αποκεφαλίστηκε. (εδώ)


Ιερά μονή ΠαντοκράτοροςΟ υμνωδός την ονομάζει «πανεύφημον νύμφην Χριστού» την Αγίαν Αικατερίναν και πολύ δικαίως γιατί η Αγία ως μόνον νυμφίον της ψυχής της είχε κάνει τον Χριστόν. Η ζωή της πραγματικά πολύαθλος κατέπληξε τους πάντας. Η σοφία και η γνώσις, όλη η επιστήμη του καιρού της είχε γίνει κτήμα της. Όλα όμως τα περιφρόνησε για την αγάπη του μοναδικού Νυμφίου, του Χριστού.

Και όμως η σοφία του κόσμου αυτού δεν την παραπλάνησε, ούτε η γήινη φιλοσοφία. Την έθεσε στην υπηρεσία της αληθινής φιλοσοφίας, για να ελκύση στην πίστι του Χριστού τους φιλοσόφους του καιρού εκείνου και τους ρήτορας.

Υπέμεινε πολλά βασανιστήρια και φυλακίσεις και απ' όλα αυτά την εγλύτωσε θαυματουργικά ο Κύριος. Τέλος παρέδωσε την αγία ψυχή της με μαρτυρικόν διά ξίφους θάνατον, διά να πρεσβεύη από τότε για όλους, όσοι επικαλούνται την προστασία της. Ιδιαιτέρως τιμάται εις το όρος Σινά από τους μοναχούς της Μονής Σινά, γιατί θαυματουργικώς μετεφέρθη το σώμα της επί του όρους αυτού. [...]

Γνωριμία με τον Ιησού Χριστό

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και μαρτύρησε κατά την εποχή των ασεβών βασιλέων Μαξιμιανού, Μαξεντίου και Μαξιμίνου (305-313). Ήταν κόρη του ηγεμόνος της Αλεξανδρείας Κώνστα (ή Κέστου) φημισμένη για το κάλλος της και τη σοφία, διότι είχε μορφωθή με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας και γνώριζε Όμηρο, Βιργίλιο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς. 
(Σημείωση του blog μας: Το αρχικό όνομα της αγίας ήταν Πανδώρα. Το «Αικατερίνη» είναι χαρακτηρισμός, που δεν είναι σίγουρο τι σήμαινε. Κάποιοι λένε ότι ίσως σήμαινε «αεί καθαρίνα» (πάντα καθαρή, ενν. ηθικά), ερμηνεία όμως που, κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς αβάσιμη. Για μια πιθανή σημασία του, δες το τελευταίο μέρος αυτού του αφιερώματος, «Αγία Αικατερίνη και Υπατία». Επίσης, η αγία λέγεται Αικατερίνα, αλλά το «Αικατερίνη» έχει επικρατήσει λόγω της γενικής πτώσης, που στα αρχαία ελληνικά είναι «της Αικατερίνης»).

Πολλοί πλουσιώτατοι άρχοντες της συγκλήτου την ζήτησαν σε γάμο από την μητέρα της, που ήταν κρυφή χριστιανή εξ αιτίας του διωγμού, που κίνησε ο Μαξιμιανός. Οι συγγενείς και η μητέρα της την συμβούλευαν να παντρευθή για να μην περιέλθη η βασιλεία του πατέρα της σε ξένο άνδρα, αλλά η Αικατερίνη αγαπούσε την παρθενία και απέφευγε τις προτάσεις. Η παράδοση αναφέρει το εξής περιστατικό: Όταν άρχισαν να την ενοχλούν συστηματικά τους είπε:

Βρήτε ένα νέο να μου μοιάζη στα τέσσερα χαρίσματα που ομολογείτε, ότι ξεπερνώ τις άλλες νέες και τότε να τον κάνω σύζυγό μου, γιατί δεν καταδέχομαι να πάρω κατώτερό μου. Ερευνήστε αν υπάρχη κάποιος όμοιός μου στην ευγένεια, στον πλούτο, στη σοφία, και στην ωραιότητα. Αν του λείπη κάτι απ' αυτά δεν είναι άξιος για μένα.

Εγνώριζαν όλοι, ότι ήταν αδύνατο να βρεθή τέτοιος άνθρωπος και της έλεγαν, ότι ο γιος του βασιλιά της Ρώμης και άλλοι είναι ευγενείς και πλουσιώτεροι από αυτή, αλλά υστερούν στην σοφία και στην ομορφιά. Αλλά η κόρη δεν δεχόταν να πάρη «αγράμματο», όπως έλεγε.

Η μητέρα της είχε πνευματικό ένα άγιο άνθρωπο έξω από την πόλι. Πήρε, λοιπόν, την Αικατερίνη και πήγαν να τον συμβουλευθούν. Ο ασκητής άκουσε τα φρόνημα λόγια της και σκέφθηκε να την ελκύση στην πίστι του Χριστού. Της είπε λοιπόν: Γνωρίζω έναν θαυμάσιο άνθρωπο, που σε υπερβαίνει σ' όλα τα χαρίσματα και σ' άλλα αναρίθμητα. Η ωραιότητά του νικά στη λάμψη τον ήλιο, η σοφία του κυβερνά όλα τα όντα, ο πλούτος του διαμοιράζεται σ' όλο τον κόσμο και δεν λιγοστεύει ποτέ, η ευγένειά του είναι ασύλληπτη και ακατανίκητη.

Η κόρη νόμισε, ότι πρόκειται για επίγειο άρχοντα και ρωτούσε αν αυτά τα χαρίσματα ήταν αληθινά. Ρώτησε λοιπόν:
Τίνος είναι γιός;
Αυτός δεν έχει πατέρα στη γη, αλλά γεννήθηκε υπερφυσικά από μια Υπεραγία Παρθένο, που αξιώθηκε για την αγιότητά της να μείνη αθάνατη στην ψυχή και στο σώμα.

Είναι δυνατό να δω αυτό το νέο, για τον οποίο διηγείσαι τόσα θαυμαστά;

Αν κάμης ό,τι σου πω, θα αξιωθής να δης το πρόσωπό του.

Σε βλέπω άνθρωπο γνωστικό και σεβάσμιο, πιστεύω ότι δεν μου λες ψέματα. Είμαι έτοιμη να κάνω ό,τι μου πης.

Τότε ο ασκητής της έδωσε μιά εικόνα της Παναγίας, που κρατούσε το θείο Βρέφος και της λέει: Αυτή είναι η αειπάρθενος Μητέρα Εκείνου. Πάρε την και αφού κλείσης την πόρτα του δωματίου συ κάμε ολονύκτια προσευχή και παρακάλεσε αυτήν, που ονομάζεται Μαρία, να σου δείξη τον Υιόν της. Ελπίζω, ότι αν παρακαλέσης με πίστι, θα σε ακούση.

Πήρε η Αικατερίνη την εικόνα και όλη τη νύκτα κλεισμένη στο θάλαμό της προσευχόταν, όπως της είπε ο γέροντας. Από τον κόπο κοιμήθηκε και βλέπει σε όραμα την Παναγία με το θείο Βρέφος. Αλλά είχε στραμμένο το πρόσωπό του προς τη Μητέρα του, έτσι η κόρη έβλεπε τα νώτα του, επιθυμώντας να δη από μπροστά πήγε προς το άλλο μέρος, αλλά ο Χριστός έστρεφε πάλι το πρόσωπό του. Τούτο έγινε τρεις φορές. Τότε άκουσε την Παναγία να λέη:

Κύτταξε, παιδί μου, τη δούλη σου Αικατερίνη, πόσο είναι ωραία και καλή.
Εικ. από εδώ
Το βρέφος αποκρίθηκε:

Είναι σκοτεινή και άσχημη, τόσο που δεν μπορώ να την δω καθόλου.

Δεν είναι πάνσοφη παραπάνω από όλους τους ρήτορες, πλούσια και ευγενή;

Μητέρα μου, είναι αμαθής και πολύ χαμηλά όσο βρίσκεται σε τέτοια κατάστασι, ώστε δεν πρέπει να με δη στο πρόσωπο.

Σε παρακαλώ, παιδί μου, να μην περιφρονήσεις το πλάσμα σου, αλλά να την νουθετήσης κα να την οδηγήσης για να απολαύση τη δόξα σου και να δη το πρόσωπό σου, που επιθυμούν και οι Άγγελοι να βλέπουν.

Ας πάη στο γέροντα, που της έδωσε την εικόνα και ας κάνη ό,τι θα την συμβουλεύση και τότε θα με δη.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε το πρωί με λίγες γυναίκες κι έφθασε στο κελλί του γέροντα. Με δάκρυα του διηγήθηκε το όραμα και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο όσιος διηγήθηκε όλα τα Μυστήρια της αληθινής πίστεως, αρχίζοντας από τη δημιουργία του ανθρώπου.

Μετά την κατήχησι η Αγία αποθέτοντας τον παλαιό άνθρωπο και φορώντας στολή θεοΰφαντη, γύρισε στα ανάκτορα. Όλη τη νύκτα πέρασε προσευχόμενη μέχρι την ώρα που κοιμήθηκε και είδε σε οπτασία την Παρθένο με το βρέφος, που κοίτταζε την Αικατερίνη, με πολύ ιλαρότητα. Στην ερώτηση της Θεομήτορος αν ήταν τώρα αρεστή η κόρη, ο Δεσπότης απάντησε:

Τώρα έγινε ένδοξη η άσχημη και σκοτεινή, η πτωχή και χωρίς γνώσι έγινε πλούσια και πάνσοφη, η καταφρονεμένη και άσημη έγινε ευγενής και ένδοξη. Είναι στολισμένη με τέτοια χαρίσματα, ώστε επιθυμώ να τη μνηστευθώ για νύφη μου άφθορη.

Δεν είμαι άξια, Υπερένδοξε Δέσποτα, να βλέπω τη βασιλεία σου, αλλά αξίωσέ με να συναριθμηθώ με τους δούλους σου.

Η Θεοτόκος τότε πήρε το δεξί χέρι της κόρης και της είπε:

Δώσε της, παιδί μου, δακτυλίδι σαν αρραβώνα, για να την αξιώσης της βασιλείας σου.

Τότε ο Κύριος της έδωσε ένα ωραίο δακτυλίδι λέγοντας:

Σήμερα σε παίρνω για νύφη μου αιώνια και άφθορη. Να φυλάξης αυτή τη συμφωνία. Να μην πάρης άλλον νυμφίο στη γη. Από τη στιγμή εκείνη ελκύσθηκε η Αικατερίνη από τον Ουράνιο Νυμφίο και αιχμαλωτίσθηκε η καρδιά της από τον θείο έρωτα του Χριστού.
Ο Χριστός δίνει το δαχτυλίδι στην αγία.
(λεπτομέρεια από την προηγούμενη εικόνα)

Ενώπιον του βασιλέως Μαξεντίου

Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς έβγαλε την εξής διαταγή: «Εγώ ο βασιλιάς, προστάζω όλους, όσοι είναι υπό την εξουσία μου, να μαζευθούν στ' ανάκτορα για να τιμήσωμε τους μεγάλους θεούς, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη μας με θυσίες για όσες ευεργεσίες μας έκαναν. Όποιος περιφρονήσει αυτή την εντολή και τολμήσει να προσκυνήση άλλον θεό θα τιμωρηθή σκληρά».

Μετά από αυτά τα προστάγματα συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου για να προσφέρη θυσία, ό,τι ο καθένας μπορούσε. Ο βασιλιάς θυσίασε εκατόν τριάντα ταύρους, ενώ οι άλλοι άρχοντες και ηγεμόνες λιγώτερους.

Η Αικατερίνη εστενοχωρείτο, που έβλεπε την ασέβεια των ανθρώπων, που πρόδιδαν τη ψυχή τους από φόβο. Από ζήλο θεϊκό παρακινημένη πήρε λίγους δούλους και πήγε στον ειδωλολατρικό ναό, όπου θυσίαζαν. Στάθηκε στην πόρτα ελκύοντας τα βλέμματα όλων. Ειδοποίησε εν συνεχεία τον βασιλιά, ότι έχει να του πη κάτι σπουδαίο για μια υπόθεσι. Ο βασιλιάς πρόσταξε να πλησιάση. Η Αικατερίνη υποκλίθηκε και με παρρησία είπε:

Έπρεπε, βασιλιά, πρώτα συ να γνωρίσης την πλάνη, που έχετε λατρεύοντας σαν θεούς τα είδωλα. Είναι ντροπή και μεγάλη ανοησία να προσκυνάτε φθαρτά και αναίσθητα δημιουργήματα. Δεν πιστεύετε τουλάχιστον τον σοφό Διόδωρο, που λέγει, ότι οι θεοί αυτοί ήταν άνθρωποι με πάθη και ελαττώματα, αλλά επειδή μερικές φορές έδειξαν ανδρεία, ωνομάσθηκαν αθάνατοι. Αργότερα οι άνθρωποι νομίζοντας ότι είναι πράγματι θεοί τους προσκυνούσαν και τους τιμούσαν. Ακόμη και ο Πλούταρχος κατηγορεί και περιφρονεί όσους σέβονται τέτοια αγάλματα. Πρέπει να υπακούσης, βασιλιά, σ΄ αυτούς τους διδασκάλους και να μην γίνης αιτία να χαθούν τόσες ψυχές. Ένας είναι ο Θεός, Αΐδιος και Αθάνατος, που για την σωτηρία μας έγινε άνθρωπος. Αυτός ο Παντοδύναμος Θεός δεν έχει ανάγκη από τέτοιες θυσίες, αλλά μόνο προστάζει να τηρούμε τις εντολές του.

Ο βασιλιάς θύμωσε στο άκουσμα των συνετών λόγων της Αικατερίνης, αλλά μη μπορώντας να αναντιωθή αποκρίθηκε:

Άφησε να τελειώσουμε τη θυσία και τότε θα ακούσουμε τα λόγια σου.

Όταν τελείωσε την ανόητη πανήγυρι και τελετή, πρόσταξε να φέρουν την Αγία στ' ανάκτορα και της είπε:
Πες μας ποια είσαι και τι σημαίνουν τα λόγια, που προηγουμένως έλεγες;

Είμαι κόρη του ηγεμόνα Κώνστα. Ονομάζομαι Αικατερίνη και έχω σπουδάσει Ρητορική, Φιλοσοφία, Γεωμετρία και τις άλλες επιστήμες. Αλλά όλα αυτά τα περιφρόνησα και ήλθα να γίνω νύφη του Δεσπότη Χριστού, που λέγει με το στόμα του προφήτου: «Απολώ την σοφία των σοφών και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω».

Ο βασιλιάς θαύμασε την σοφία, την ευστροφία και την ωραιότητα της παρθένου κι' ενόμισε ότι δεν ήτο γεννημένη στη γη από θνητούς, αλλά ότι ήταν θεότης απ' εκείνες, που σεβόταν ο ίδιος και λάτρευε. Επειδή ο βασιλιάς φανέρωσε αυτή τη γνώμη του, η Αικατερίνη του είπε:

Βέβαια, αληθινά είπες αυτά, βασιλιά, διότι ονομάζεις θεούς τους δαίμονες, που σας δείχνουν διάφορα φαντάσματα και σας παρακινούν σε ασέλγειες και σ' άλλες άτοπες επιθυμίες. Εγώ είμαι απ' τη γη και μ' έπλασε ο Θεός με τέτοια μορφή και με τίμησε με το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσι» και γι' αυτό πρέπει να θαυμάζεται η σοφία του Πλάστη, επειδή από ευτελή ύλη κατώρθωσε να δώση τόση ομορφιά.

Εικόνα με σκηνές από τη ζωή της αγίας (από εδώ)

Μη λέγης κακό για τους θεούς, που έχουν δόξα αθάνατη, είπε πειραγμένος ο βασιλιάς.

Αν θελήσης να αποτινάξης το σκοτάδι της απάτης θα γνωρίσης την ευτέλια των θεών σου και θα καταλάβης τον αληθινό Θεό. Και μόνο το όνομα του Θεού η και ο Σταυρός του τυπούμενος στον αέρα αφανίζει τους θεούς σου, κι' αν θέλης μπορώ να στο αποδείξω.

Ο βασιλιάς φοβήθηκε μήπως τον νικήση με αποδείξεις και ντροπιασθή και της είπε:

Είναι άπρεπο να συζητά ο βασιλιάς με γυναίκες. Θα μαζέψω τους σοφούς ρήτορές μου και τότε θα καταλάβης την αδυναμία των λόγων σου και θα πιστέψης αυτά που λέω εγώ.

Συνομιλία με τους ρήτορες

Μαρτύριον των ρητόρων

Μετά απ' αυτή τη συνομιλία ο βασιλιάς με επιστολές κάλεσε όλους τους σοφούς και ρήτορες. Το περιεχόμενο των επιστολών ήταν περίπου έτσι:

«Εγώ ο βασιλιάς χαιρετώ όλους τους σοφούς και τους ρήτορες των Ελλήνων και σας παρακαλώ να έλθετε εδώ γρήγορα, για να αποστομώσετε μια γυναίκα σοφή, με τη βοήθεια του σοφώτατου θεού Ερμή. Αυτή η γυναίκα χλευάζει τους θεούς μας, ονομάζει τις πράξεις τους μύθους και φλυαρίες. Αν την νικήσετε, θα αξιωθήτε πολλών τιμών».

Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, εκατόν πενήντα σοφοί, οξείς στο νου και ικανώτατοι στην ομιλία. Τους είπε λοιπόν ο βασιλιάς.

Ετοιμασθήτε με επιμέλεια ν' αγωνισθήτε καλά και μην αμελήσετε, νομίζοντας ότι είναι εύκολο το έργο σας, επειδή έχετε να αντιμετωπίσετε μια γυναίκα. Αλλά ετοιμασθήτε σαν να έχετε ανταγωνιστή σοφώτατον ρήτορα. Δείξτε την σοφίαν σας, που νομίζω ότι υπερβαίνει τη σοφία και αυτού του Πλάτωνος.

Σ' αυτά τα λόγια απάντησε κάποιος απ' τους ρήτορες που ξεχώριζε:

Έστω κι' αν είναι η φρονιμώτερη γυναίκα και η σοφώτερη δεν θα μπορέση να συζητήση μαζί μας. Πρόσταξέ την, λοιπόν, να έλθη.

Γεμάτος χαρά ο βασιλιάς, ελπίζοντας ότι θα νικήση την πλήρη χάριτος φιλοσοφία διατάζει να φέρουν την κόρη στο θέατρο, όπου είχε συγκεντρωθή πλήθος κόσμου. Πριν φθάσουν οι απεσταλμένοι στην Αγία ήλθε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της λέγει:

Μη ταράζεσαι, κόρη. Ο Κύριος θα προσθέση σοφία στην σοφία σου, για να νικήσης τους ρήτορες και όχι μόνο αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι θα πιστέψουν και θα αξιωθήτε όλοι να λάβετε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Όταν παρουσιάσθηκε εμπρός στους σοφούς η παρθένος, ο υπερήφανος ρήτορας, που είχε διαβεβαιώσει τον βασιλιά για την νίκη, της είπε:

Συ είσαι εκείνη, που βλασφημεί τους θεούς μας τόσο αναίσχυντα;
Εικ. από εδώ
Εγώ είμαι. Δεν βλασφημώ όμως αναίσχυντα, όπως είπες, αλλά ήπια και με φιλαλήθεια μιλώ για τους ψεύτικους θεούς σας.

Ενώ οι μεγάλοι ποιητές τους ονομάζουν υψηλούς, συ, που γνώρισες την σοφία τους, τολμάς να μιλάς με τόση θρασύτητα;

Την φοβία μου την έχω δώρο από τον Θεό, που είναι η Σοφία και η Ζωή. Εκείνος, που σέβεται και τηρεί τις θείες εντολές είναι πράγματι φιλόσοφος. Τα έργα των θεών σας και οι διηγήσεις γι' αυτούς είναι γεμάτες απάτη. Πες μου ποιος από τους μεγάλους ποιητές τους ονόμασε θεούς!...

Πρώτος ο Όμηρος και ο Ορφέας και όλοι οι άλλοι. Μην απατάσαι, λοιπόν, συ η σοφή να προσκυνάς τον Εσταυρωμένο, που κανένας ποιητής δεν τον ωνόμασε Θεό.

Μα ο ίδιος ο Όμηρος λέγει για τον Δία, ότι είναι απατεώνας, πανούργος και ψεύτης και ότι ήθελαν να τον δέσουν η Ήρα, ο Ποσειδών κι' η Αθηνά, αν δεν πρόφθαινε να κρυφθή. Και οι άλλοι αναφέρουν τέτοια υβριστικά για τους Θεούς. Είπες, ότι τον Εσταυρωμένο δεν τον αναφέρει κανένας παλαιός σοφός, και γι' αυτό να μην ασχολούμεθα μ' αυτόν, που είναι ο αληθινός Θεός, Δημιουργός πάσης κτίσεως και όλου του ανθρώπινου γένους. Θυμίσου τι λέγει για τη σάρκωσί του και τη σωτήρια Σταύρωσί Του η Σίβυλλα και ο Απόλλων. Αυτός ο Θεός έγινε άνθρωπος, περπάτησε στη γη, δίδαξε, εθαυματούργησε. Έπειτα καταδέχτηκε και τον θάνατον για να λύση την πρώτη καταδίκη και να ανοίξη τις πύλες του Παραδείσου. Μετά το μαρτύριό του πέθανε και αναστήθηκε. Όταν ανέβηκε στους Ουρανούς έστειλε στον κόσμο τους Μαθητές φωτισμένους απ' το Άγιο Πνεύμα, για να λυτρώσουν τις ψυχές από την πλάνη της απιστίας. Αυτά πρέπει και συ να τα πιστέψης και να γνωρίσης τον αληθινό Θεό και να γίνης δούλος του, αν θέλης το συμφέρον σου. Ο ίδιος ο Χριστός λέγει καλώντας όλους: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»...

Με τέτοια λόγια γεμάτα σοφία κατέπληξε η πάνσοφη τον φιλόσοφο, που έμεινε άφωνος. Ο βασιλιάς βλέποντας την ήττα του σοφού διέταξε τους άλλους να συζητήσουν με την χριστιανή. Εκείνοι όμως δήλωσαν:

Δεν μπορούμε ν' αντισταθούμε στην αλήθεια, τώρα μάλιστα, που βλέπομε ότι ο καλύτερος ρήτορας νικήθηκε.

Τότε ο βασιλιάς θύμωσε και πρόσταξε να τους κάψουν στο μέσον της πόλεως. Εκείνοι έπεσαν στα πόδια της Αγίας παρακαλώντας να τους συγχωρήση ο Θεός για όσα από άγνοια έκαμαν, γιατί τώρα πιστεύουν στην αληθινή πίστι και επιθυμούν να βαπτιστούν και να πάρουν την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος. Η Αγία λοιπόν τους είπε:

Είσθε τώρα ευτυχείς και καλότυχοι, γιατί αφήσατε το σκοτάδι και ακολουθήσατε το φως της αλήθειας. Η φωτιά, που σας απειλεί ο ασεβής βασιλιάς, θα γίνη για σας Βάπτισμα, που θα σας καθαρίση από κάθε ακαθαρσία της ψυχής και του σώματος.
Έτσι τους παρακίνησε όλους και τους σφράγισε με το σημείο του Σταυρού στέλνοντάς τους στο μαρτύριο.

Τους έρριξαν οι στρατιώτες στη φωτιά στις 17 Νοεμβρίου. Το βράδυ της ίδιας ημέρας πήγαν μερικοί ευσεβείς να συνάξουν τα λείψανα και τα βρήκαν όλα σώα και ακέραια χωρίς να τα έχη βλάψει η φωτιά,

Βασανιστήρια και φυλάκισις της Αγίας

Ο βασιλιάς από την πλευρά του είχε συγκεντρώσει όλη του την φροντίδα στην Αγία. Επειδή δεν μπορούσε να την νικήση με συλλογισμούς φιλοσοφίας, προσπαθούσε να επιτύχη το σκοπό του με κολακείες και πανουργίες λέγοντας:

Υπάκουσε σε μένα, που σε συμβουλεύω σαν φιλόστοργος πατέρας να προσκυνήσης τους μεγάλους θεούς και ιδιαίτερα τον Ερμή, που σε στόλισε με της φιλοσοφίας τα χαρίσματα και θα σου δώσω το μισό της εξουσίας μου και θα κατοικής μαζί μου στ' ανάκτορα.

Βγάλε το προσωπείο, βασιλιά, και μην υποκρίνεσαι, απάντησε η Αγία. Εγώ είμαι χριστιανή και θα γίνω νύφη Χριστού, που τον έχω μοναδικό Νυμφίο και σύμβουλο, στολισμό της παρθενίας μου και ποθώ το μαρτύριο περισσότερο από κάθε βασιλικό ένδυμα και στεφάνι.

Μη μ' αναγκάσης να βρίσω την αξία σου χωρίς να το θέλω, είπε πάλι ο βασιλιάς.
Κάνε ό,τι θέλεις, γιατί με την πρόσκαιρη αυτή ατιμία θα γίνης αφορμή να δοξασθώ με δόξα αθάνατη και να πιστέψη πλήθος κόσμου στον Χριστό μου ακόμη και μέσα από το παλάτι σου.

Ωργίσθηκε ο βασιλιάς ύστερα απ' αυτήν την απάντησι και διέταξε να την κτυπήσουν με νεύρα βοδιών. Κτυπούσαν, λοιπόν, την Μάρτυρα επί δύο ώρες δυνατά στην κοιλιά και στην ράχη, μέχρις ότου ξέσκισαν το παρθενικό της σώμα. Η Αγία στεκόταν με τόση ανδρεία και γενναιότητα, ώστε εθαύμαζαν όσοι την έβλεπαν. Το βράδυ δόθηκε διαταγή να την φυλακίσουν και να μην της δώσουν φαγητό και νερό για δώδεκα μέρες, μέχρι να βγη η απόφασι με ποιο τρόπο θα θανατωθή.
Από εδώ

Επιστροφή εις την πίστιν της βασιλίσσης και του Πορφυρίωνος

Η Φαυστίνα, σύζυγος του βασιλιά, είχε πόθο να γνωρίση την Αγία, που την είχε αγαπήσει ακούγοντας τις αρετές και τα ανδραγαθήματά της. Βρήκε, λοιπόν, την ευκαιρία, όταν έλειπε ο σύζυγός της από την πόλι. Κάλεσε την στρατοπεδάρχη Πορφυρίωνα, άνθρωπο άξιο και έμπιστο, και του είπε:

Την περασμένη νύκτα είδα σ' όραμα την Αικατερίνη καθισμένη μεταξύ πολλών παρθένων. Όταν με είδε με κάθισε κοντά της και μου έβαλε στο κεφάλι χρυσό στεφάνι λέγοντας: «Ο Δεσπότης Χριστός σου στέλλει αυτό το στεφάνι». Σε παρακαλώ, λοιπόν, Πορφυρίωνα, να βρης ένα τρόπο να συναντήσω απόψε την κόρη αυτή.

Θα εκπληρώσω την επιθυμία σου, δέσποινα, απάντησε ο Πορφυρίων.

Όταν νύκτωσε λοιπόν πήρε διακόσιους στρατιώτες και πήγαν στη φυλακή με τη βασίλισσα. Έδωσαν χρήματα στον δεσμοφύλακα κι' εκείνος τους άνοιξε την πόρτα της φυλακής. Η Αυγούστα έπεσε με δάκρυα στα πόδια της Μάρτυρος λέγοντας:

Τώρα είμαι καλότυχη και ευτυχισμένη, είπε η βασίλισσα, γιατί σε γνώρισα. Ποθούσα να δω το βασιλικό σου πρόσωπο και διψούσα ν' ακούσω τα μελίρρυτα λόγια σου. Τώρα κι' αν στερηθώ τη ζωή και την βασιλεία μου δεν θα λυπηθώ καθόλου. Είσαι ζηλευτή συ, που προσκολλήθηκες σε τέτοιο Δεσπότη, που σου χαρίζει τόσες δωρεές και χαρίσματα.

Κι' εσύ είσαι ευτυχισμένη, βασίλισσά μου, γιατί βλέπω, το στεφάνι που σου βάζουν στο κεφάλι οι Άγιοι Άγγελοι. Μετά τρεις μέρες θα το πάρης, αφού υπομείνης μαρτύριο. Τότε θα πας κοντά στον Αληθινό Βασιλέα, για να βασιλεύσης αιώνια.

Φοβάμαι τα βασανιστήρια και τον σύζυγό μου, γιατί είναι πολύ σκληρός κι' απάνθρωπος.

Έχε θάρρος. Στην καρδιά σου θα βρίσκεται ο Χριστός, που θα σε δυναμώνη στη δύσκολη ώρα του μαρτυρίου. Πολύ λίγο θα πονέση το σώμα σου εδώ, για να αναπαύεται εκεί αιώνια.

Ενώ οι δυό γυναίκες έλεγαν αυτά, ρώτησε ο Πορφυρίων την Αγία:

Τι χαρίζει ο Χριστός σ' όσους πιστεύουν; Θέλω κι΄ εγώ να τον γνωρίσω και να γίνω οπαδός του.
Δεν διάβασες ποτέ καμμιά γραφή των χριστιανών; Ούτε έχεις ακούσει τίποτε γι' αυτά;

Από παιδί βρίσκομαι στους πολέμους και μόνο μ' αυτούς ασχολούμαι. Δεν έχω φροντίσει γι' άλλα πράγματα.

Δεν μπορεί η γλώσσα να διηγηθή τα αγαθά, που ο Θεός ετοιμάζει για όσους Τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές του.

Τότε η χάρις γέμισε τη καρδιά του Πορφυρίωνα. Πίστεψε μ' όλη του την καρδιά στον Χριστό μαζί με τους διακόσιους στρατιώτες του και αφού πήραν όλοι δύναμι από την Μάρτυρα έφυγαν.

Τροφή από τον Θεόν. Νέα βασανιστήρια

Ο φιλάνθρωπος Χριστός δεν άφησε μόνη την Αγία. Σαν φιλόστοργος πατέρας έστελνε τροφή μ' ένα περιστέρι και την δυνάμωνε λέγοντάς της: «Μη δειλιάσης, κόρη, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Θα μείνης ανέγγιχτη από τα μαρτύρια και με την υπομονή σου θα επιστρέψης πολλούς στην ορθή πίστι και θα αξιωθής πολλών αφθάρτων τιμών».

Την άλλη μέρα ο βασιλιάς πρόσταξε να φέρουν την Μάρτυρα μπροστά του. Μόλις την είδε απόρησε, γιατί ενώ περίμενε να την δη αδυνατισμένη κα καταβεβλημένη, την είδε να λάμπη από ομορφιά και χάρι. Σκέφθηκε, ότι ίσως κάποιος φύλακας να την έτρεφε κρυφά και σχεδίαζε να τιμωρήση τους φύλακες. Η Αγία όμως για να μην τιμωρηθούν ανεύθυνοι άνθρωποι, ωμολόγησε την αλήθεια:

Κανένας άνθρωπος, βασιλιά, δεν μου έδωσε τροφή, αλλά με έτρεφε ο Δεσπότης Χριστός, που φροντίζει για τους δούλους του.

Ο βασιλιάς προσπάθησε για τελευταία φορά να την μεταπείση με κολακείες:

Σε σένα, ηλιόμορφη κόρη, αξίζει το βασίλειο, Σε σένα, που υπερβαίνεις κι' αυτή την Αφροδίτη στην ομορφιά. Έλα, λοιπόν, να θυσιάσης στους θεούς και να γίνης βασίλισσά μου. Μη θελήσης, σε παρακαλώ, να χαθή τέτοια ομορφιά με βασανιστήρια.

Εγώ είμαι γη και πηλός και κάθε ομορφιά μαραίνεται σαν άνθος και σαν όνειρο χάνεται η από αρρώστια η από τα γηρατειά η από τον θάνατο. Λοιπόν, μη νοιάζεσαι για την ομορφιά μου.

Ενώ συνομιλούσε η Αγία με τον βασιλιά, κάποιος έπαρχος, Χουρσασαδέν ονομαζόμενος, θέλοντας να δείξη στο βασιλιά αγάπη κι' εύνοια, είπε:

Εγώ, βασιλιά, ξέρω μια μηχανή, που μ' αυτήν θα νικήσης την κόρη η θα θανατωθή με πόνους. Διάταξε να κάμουν τέσσερους ξύλινους τροχούς. Γύρω σ' αυτούς να καρφώσουν ξυράφια κι' άλλα σίδερα κοφτερά. Οι δυό να γυρίζουν αριστερά κι' οι άλλοι δυό δεξιά. Στη μέση τους θα βάλουν δεμένη αυτήν και έτσι γυρίζοντας οι τροχοί θα κατασχίσουν τις σάρκες της.

Το σχέδιο άρεσε στο βασιλιά κι' έδωσε διαταγή να κατασκευασθή το μηχάνημα. Σε τρεις μέρες κατασκευάσθηκε ο τροχός και για να φοβίσουν την Αγία έκαναν επίδειξι γυρίζοντας γρήγορα τους τροχούς. Ο βασιλιάς απευθύνθηκε στην Αικατερίνη λέγοντας:

Βλέπεις; Σ' αυτό το μηχάνημα θα δοκιμάσης τον θάνατο, αν δεν προσκυνήσης τους θεούς.

Σου είπα πολλές φορές την απόφασί μου. Μη χάνης καιρό. Κάμε ό,τι θέλεις, του είπε με θάρρος η Αικατερίνη.

Ύστερα από τη σταθερή απόφασί της την έρριξαν στους τροχούς δεμένη, αλλά η θεία χάρις βοήθησε την Αγία, που βρέθηκε λυμένη και αβλαβής, με τη βοήθεια ενός Αγγέλου. Όταν οι παριστάμενοι είδαν το παράδοξο θέαμα φώναξαν: «Μέγας ο Θεός των Χριστιανών».
Εικόνα της αγίας, έργο του Φώτη Κόντογλου

Μαρτύριον της βασιλίσσης

Ο βασιλιάς σκοτισμένος από το θυμό του έκανε σαν τρελλός και απειλούσε ότι θα της επιβάλη νεώτερη τιμωρία. Όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα η βασίλισσα βγήκε από τα ιδιαίτερα διαμερίσματά της και ελέγχοντας τον σύζυγό της είπε με παρρησία:
Στ' αλήθεια είσαι μωρός κι' ανόητος να πολεμάς τον ζωντανό Θεό και να βασανίζης άδικα την δούλη του.

Στο άσκουσμα αυτών των λόγων ο βασιλιάς έγινε αγριώτερος και από τα θηρία. Άφησε λοιπόν την Αικατερίνη και στράφηκε κατά της συζύγου του. Διέταξε να της κόψουν τους μαστούς. Η Φαυστίνα αντιμετωπίζει με χαρά τα βασανιστήρια. Προσεύχεται να της δώση ο Θεός δύναμι και βοήθεια. Η θηριωδία του συζύγου της φθάνει στο αποκορύφωμα. Διατάζει να της κόψουν το κεφάλι. Η βασίλισσα δέχθηκε με αγαλλίασι την απόφασι λέγοντας στην Αγία:

Δούλη του αληθινού Θεού, κάνε προσευχή για μένα.

Πήγαινε να βασιλεύσης με τον Χριστόν αιώνια, της αποκρίθηκε η Αγία.
Η μακάρια Φαυστίνα μαρτύρησε στις 23 Νοεμβρίου. Τη νύκτα ο Πορφυρίων με τους συντρόφους του κρυφά έθαψε το λείψανό της.

Μαρτύριον του Πορφυρίωνος και των πιστευσάντων στρατιωτών

Το άλλο πρωί επειδή ήθελε να τιμωρήση ο βασιλιάς μερικούς σαν υπεύθυνους, παρουσιάσθηκε ο Πορφυρίων με τους λοιπούς στο κριτήριο και είπε:

Και εμείς είμαστε Χριστιανοί, στρατιώτες του Μεγάλου Θεού.

Ο βασιλιάς αναστέναξε από λύπη και φώναξε.

Χάθηκα, γιατί έχασα τον θαυμαστό Πορφυρίωνα. Και σεις στρατιώτες μου, τι πάθατε και περιφρονήσατε τους θεούς των πατέρων μας; Τι σας έκαναν;

Ο Πορφυρίων λοιπόν είπε στον τύραννο:

Γιατί αφήνεις το κεφάλι και ρωτάς τα πόδια; Με μένα να μιλήσης.

Συ είσαι η αιτία της καταστροφής τους. Διατάζει λοιπόν να τους αποκεφαλίσουν. Ήταν 24 Νοεμβρίου.

Μαρτυρικόν τέλος της Αγίας

Ο αποκεφαλισμός της αγίας και η μεταφορά του σώματός της στο Σινά 
(πίνακας του Lorenzo Monaco, 1370-1425, από εδώ)
Την επομένη έφεραν την Αικατερίνη στο κριτήριο. Της λέει ο βασιλιάς:

Πολλή θλίψι και ζημιά μου έδωσες, συ πλάνησες την γυναίκα μου και τον ανδρείο μου στρατηλάτη, που ήταν η δύναμη του στρατού μου. Πρέπει να σε θανατώσω αλύπητα. Αλλά σε συγχωρώ, γιατί λυπάμαι να χαθή μια κόρη σοφή και όμορφη, όπως συ. Θυσίασε στους θεούς και θα σε κάνω μόνιμη βασίλισσα.

Άδικα όμως προσπάθησε να της αλλάξη τη γνώμη. Απελπίσθηκε λοιπόν κι' έδωσε εντολή να την αποκεφαλίσουν. Οι στρατιώτες πήραν την Αγία και πήγαν στον τόπο της καταδίκης. Ακολουθούσε πολύς λαός πίσω, άνδρες και γυναίκες, που έκλαιγαν πικρά για την κόρη, την ωραία, την πάνσοφη, την Αγία, που επρόκειτο να χαθή.

Εκείνη όμως τους παρηγορούσε λέγοντάς τους:

Αφήστε τον ανώφελο θρήνο και χαρήτε, γιατί εγώ βλέπω τον Νυμφίον μου Ιησού Χριστόν, τον πλάστη και Σωτήρα μου, που με προσκαλεί στα άρρητα κάλλη του Παραδείσου, να βασιλεύσω μαζί του αιώνια.

Όταν έφθασαν στον τόπο του μαρτυρίου της έκαμε την προσευχή της λέγοντας:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, σ' ευχαριστώ, γιατί μου έδωσες υπομονή και ωδήγησες τα βήματά μου. Συγχώρησε , Κύριε, τα σφάλματά μου και κράτησε αθέατο το σώμα μου από εκείνους, που θα το ζητούν. Φύλαξέ το σώο και ακέραιο, όπου ορίσης συ ο Βασιλεύς μου. Δώσε τα προς το συμφέρον αιτήματα σ' όσους Σε επικαλούνται. Αμήν».

Τότε ο δήμιος έκοψε με το ξίφος την τίμια κεφαλή της στις 25 Νοεμβρίου του 307. Το τίμιο λείψανό της Άγιοι Άγγελοι το μετέφεραν στο όρος Σινά, όπου και ιδιαίτερα τιμούν την Αγία.

Αυτός είναι ο βίος της πάνσοφης Αικατερίνης και το μαρτύριό της. Αγάπησε τον Κύριο τόσο ώστε θυσίασε τα πάντα για την δόξα Του. Η μνήμη της εορτάζεται την ημέρα του μαρτυρίου της, στις 25 Νοεμβρίου.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος πλ. α' Τον συνάναρχον Λόγον.
Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν, και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν, ότι εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του Πνεύματος τη δυνάμει, και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος γ'. Η Παρθένος σήμερον.
Την σοφίαν άνωθεν, κομισαμένη του λόγου, των ρητόρων ήλεγξας, τας φληναφίας ευτόνως, κάλλεσι, της παρθενίας ωραϊσμένη, αίμασι, της μαρτυρίας πεποικιλμένη, διά τούτο σε ως νύμφην, Αικατερίνα, Χριστός προσήκατο.


Η μεταφορά του σώματας της αγίας στο Σινά

Όταν έφτασε η μέρα και η ώρα της εκτελέσεως της μάρτυρος, πλήθος αναρίθμητο περίμενε να ιδή το στερνό δύσκολο δρόμο της. Οι Χριστιανοί έκλαιγαν. Οι ειδωλολάτρες της έλεγαν, πως ήταν κρίμα να φύγει πάνω στα νιάτα της, σαν δροσάτο λουλούδι, από τη ζωή, και πως έπρεπε γι' αυτό να υπακούσει στον Μαξιμίνο. Εκείνη όμως ατάραχη απαντούσε: - Μη με λυπάστε! Βαδίζω προς τον δρόμο της αιωνίας άνοιξης. Με περιμένουν τα κάλλη του ουρανού, η ευτυχία του Παραδείσου Όταν έφθασε στην πλατεία, κι ενώ δίπλα της έστεκε με το ξίφος ο δήμιος, σήκωσε πάλι τα μάτια της στον ουρανό κι ευχαρίστησε τον Χριστό. Παρακάλεσε δε στη προσευχή της, όπως το σώμα της, μετά το μαρτύριο να γίνει αθέατο και φυλαχθή σώο και ακέραιο. Και όποιος στο ψυχορράγημα του την επικαλεσθεί να μπορεί να τον βοηθήσει. Έπειτα έκανε νεύμα στον δήμιο να εκτελέσει την διαταγή. Ένα αστραφτερό ξίφος υψώθηκε τότε, κατέβηκε με δύναμη και έκοψε την τίμια κεφαλή της Αγία Αικατερίνης. Ήταν 25 Νοεμβρίου 307 μ. Χ.
Όπως αναφέρουν οι συναξαριστές δύο θαύματα έγιναν κατά την ώρα της αποκεφαλίσεως της. Το πρώτο είναι, ότι αντί για αίμα έτρεξε κατά την αποκεφάλιση της από τον λαιμό της γάλα και το δεύτερο, ότι το σώμα της εξαφανίστηκε μπροστά από τα μάτια του κόσμου, που παρακολουθούσε το τέλος της. Οι άγγελοι το μετέφεραν στη κορυφή του όρους Σινά, η οποία από τότε ονομάζεται «κορυφή της Αγίας Αικατερίνης». Εκεί σώζεται ακόμη σήμερα το λιθόκτιστο εκκλησάκι (ο τόπος όπου ανακαλύφθηκε το λείψανο είναι ακριβώς κάτω από την αγία τράπεζα). Από το εκκλησάκι αυτό τον 8ον αιώνα μετέφεραν τα λείψανα της στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης του όρους Σινά [φωτο], την οποία είχε κτίσει ο Ιουστινιανός. Εκεί φυλάσσονται ακόμη τα λείψανα της Αγίας. Επάνω στον τάφο της καίουν 9 ολόχρυσες κανδήλες.
Το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στην Αίγινα 


Στην Αίγινα υπάρχει Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Υπήρχε εκεί ένα εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης και θαυματουργικά βρέθηκε η εικόνα της. Δυστυχώς το εκκλησάκι αυτό το είχε ένας πολύ βλάσφημος. Το 1908 το αγόρασαν δυο καλογριές. Ο Άγιος Νεκτάριος τότε ευχαριστήθηκε πολύ. Ευχαρίστησε το Θεό που απαλλαχθήκανε από τον βλάσφημο και είπε: - Αυτό θα γίνη Μοναστήρι καλλίτερο από το δικό μας! Και πράγματι μέχρι σήμερα είναι ομορφότερο και καλλίτερο από το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Όταν αγοράσθηκε το κτήμα εκείνο, δεν είχε νερό. Σκάψανε τριάντα μέτρα και νερό δεν βρισκόταν. 

Τότε ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος, έκανε παράκληση στην Αγία με τις μοναχές. Κατέβασε κατόπιν μέσα στο ξεροπήγαδο την εικόνα, λιβάνισε και είπε με την αθώα πίστη του: - Εάν Αγία μου Αικατερίνη δεν μας βγάλεις νεράκι, δεν θα σε βγάλουμε απ' εδώ μέσα!! Την νύχτα που προσεύχονταν οι καλογριές, ακούσθηκε θόρυβος και παράξενος κρότος, το δε μικρό μοναστηράκι σείστηκε από τα θεμέλια του. - Θύμωσε, είπαν, η Αγία και θα μας καταστρέψη, γιατί την αφήσαμε μέσα στα χώματα. Το πρωί κατέβηκε ο Ιερομόναχος να βγάλει την εικόνα. Βλέπει όμως στα τοιχώματα του ξεροπήγαδου χαραγμένο ένα Σταυρό. Και είδε πως ο Σταυρός εκείνος ήταν βρεγμένος στο κάτω μέρος. Σηκώνει την εικόνα και φωνάζει στις καλογριές για το χαρμόσυνο γεγονός. Το πηγάδι έβγαλε νερό... Ε, λοιπόν, από τότε, το 1924, το νερό του πηγαδιού υπάρχει και αρκετό μάλιστα, ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες του Μοναστηριού. Πολλά θαύματα της Αγίας έχουν γίνει στο Μοναστήρι αυτό και είναι γραμμένα σε ειδικό βιβλίο. Και μόνο σ' αυτό; Άπειρα είναι τα θαύματα, που έχει κάνει η Αγία στα τόσα Μοναστήρια και τους ναούς της, που υπάρχουν στα διάφορα μέρη της γης. Τις ευχές της να έχουμε.

π. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΑΘΗΝΑΙ 1999

Προσθήκη του blog μας:

Αγία Αικατερίνη και Υπατία -Μήπως η αγία Αικατερίνα είναι μυθικό πρόσωπο;

Οι γραπτές πηγές που αναφέρονται στην αγία, απετέλεσαν αντικείμενο ερεύνης, δεδομένου ότι οι πληροφορίες για την Αγία δεν απαντούν στα αρχαία Μαρτυρολόγια. 
Από τα μαρτύρια [=βιογραφίες] της Αγίας Αικατερίνης είναι γνωστά τέσσερα:

α) το Μαρτύριον το οποίο συνέταξε ο Συμεών το Μεταφραστής (10ος αιώνας) και εξεδόθη στον 116ο τόμο της PG (στήλες 276-301),
Καθολικό, Αργυρή Λάρνακα για την Αγία Αικατερίνα, 17ος αι.

β) το μαρτύριον το οποίο αποδίδει εις εαυτόν Αθανάσιος ο ταχυγράφος, ονομάζοντας τον εαυτό του υπηρέτη της Αγίας εντός του κειμένου (ταύτα εγώ Αθανάσιος, ταχυγράφος άμα και δούλος υπάρχων της κυρίας μου Αικατερίνης συνεγραψάμην τα υπομνήματα αυτής εν πάση ασφαλεία), και γ) δύο Μαρτύρια αγνώστων συγγραφέων. 

Τα δύο μαρτύρια των ανωνύμων συντακτών και το μαρτύριον που συνέταξε ο Αθανάσιος ταχυγράφος, εξεδόθησαν από τον J. Viteau το 1897, ο οποίος προσδιορίζει χρονικά το αρχαιότερο στο πρώτο μισό του 7ου ή στο δεύτερο μισό του6ου αιώνα. Επίσης Εγκώμιον εις την Αγίαν συνέγραψε ο Αναστάσιος Πρωτασηκρήτις (τον 9ο ή 10ο αι., λίγο μετά το πέρας της εικονομαχικής έριδας), το οποίο εξέδωσε ο πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής Γεώργιος Μεταλληνός.

Τα παραπάνω στοιχεία λαμβάνουμε από εδώ, όπου και ακριβείς παραπομπές. Δεδομένου ότι πριν τον 6ο αιώνα δεν έχουμε βιογραφία της αγίας (η μαρτυρία του Αθανασίου του ταχυγράφου δεν σώζεται σε αρχαιότερα αντίγραφα), ούτε όμως και καμία γραπτή αναφορά σ' αυτήν, κάποιοι θεωρούν ότι είναι ανύπαρκτο πρόσωπο, πλάσμα της φαντασίας των χριστιανών. Μάλιστα προκαλεί εντύπωση ότι ούτε ο ιστορικός του 4ου αιώνα Ευσέβιος την αναφέρει, ενώ κατά τη βιογραφία της ήταν τόσο σημαντική προσωπικότητα και προκάλεσε μάλιστα τη μεταστροφή και το μαρτύριο της συζύγου του αυτοκράτορα!

Έτσι κάποιοι ισχυρίζονται ότι η αγία επινοήθηκε με επίδραση της βιογραφίας της γνωστής φιλοσόφου του 5ου αι. Υπατίας, που επίσης έζησε στην Αλεξάνδρεια και η περίπτωσή της θυμίζει κάπως την αγία Αικατερίνα: γυναίκα με εξαιρετική φιλοσοφική μόρφωση, θύμα θρησκευτικού φανατισμού και - κατά το ΜΥΘΟ της Υπατίας - νέα και όμορφη. Κατά τα άλλα βέβαια, η ιστορία της αγίας δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία της Υπατίας. Φυσικά, οι προκατειλημμένοι κατά του χριστιανισμού συκοφαντούν με χαρά τους «παπάδες», ότι επίτηδες την κατασκεύασαν, ως αντίβαρο στην Υπατία, που υποτίθεται ότι σβήνει με τη λάμψη της το σκοταδιστικό χριστιανισμό... (Για την Υπατία δες αρκετά εδώ και στα links που δίνονται εκεί).

Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στο βιβλίο του Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία; παραθέτει τη μαρτυρία του Β. Μυρσιλίδη (πριν ένα αιώνα) ότι συνάντησε τιμή της Υπατίας ως αγίας στο Δενισλί της Λαοδίκειας της Μικράς Ασίας και ότι η Εκκλησία του 5ου αιώνα, μετά από πρόταση του μαθητή της και επισκόπου Συνέσιου του Κυρηναίου, αγιοποίησε την Υπατία με το όνομα "Αικατερίνη" (χωρίς όμως φυσικά να ταυτίζεται με την αγία Αικατερίνη).

Η άποψή μου για όλα αυτά: Η μαρτυρία του Μυρσιλίδη, καθότι αστήρικτη στις πηγές, κατ' αρχάς φαίνεται αβάσιμη. Ένας λόγιος με υπερβάλλοντα ζήλο θα μπορούσε να την πλάσει και από τη φαντασία του, συνθέτοντας μάλιστα ο ίδιος τα λίγα τροπάρια που παραθέτει ο Μυρσιλίδης, στα οποία η τιμώμενη ονομάζεται «Υπατία», όχι «Αικατερίνη».

Η μαρτυρία όμως έχει ένα στοιχείο υπέρ της: το χαρακτηρισμό «Αικατερίνα», που κατά μία άποψη (που όμως δεν έχω καταφέρει να διασταυρώσω), προέρχεται από την τοπική φράση «Αλ Καταρίν» και σημαίνει «Η Πάνσοφη». Υπ' όψιν ότι το αρχικό όνομα της αγίας ήταν Πανδώρα και οι επιστήμονες δε γνωρίζουν με βεβαιότητα τη σημασία του χαρακτηρισμού «Αικατερίνα» που της δόθηκε.

Ο Μυρσιλίδης είμαι βέβαιος πως δε γνώριζε την ερμηνεία που παραθέτουμε παραπάνω, αφού είναι εξαιρετικά σπάνια και ο ίδιος δεν την αναφέρει καν. Αν όμως η ερμηνεία αυτή είναι σωστή, τότε ο χαρακτηρισμός ταίριαζε στην Υπατία όσο και στην αγία Αικατερίνα και λύνεται και το μυστήριο γιατί η Υπατία να μετονομαστεί έτσι. 
Δεν πρόκειται για μετονομασία, αλλά για χαρακτηρισμό: όπως δηλαδή λέμε άγ. Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, άγ. Γοβδελαάς ο Πολύαθλος, άγ. Φιλάρετος ο Ελεήμων κ.τ.λ., έχουμε εδώ αγία Υπατία η Πάνσοφος (αλ Καταριν = Αικατερίνα). Αν η διήγηση του Μυρσιλίδη είναι μυθοπλασία, πώς ταιριάζει γάντι ο χαρακτηρισμός με το πρόσωπο της Υπατίας; Έτσι λύνεται και το μυστήριο της επιφανειακής ομοιότητας των δύο προσώπων (αγ. Αικατερίνης και Υπατίας), που σκανδαλίζει ορισμένους. Και πάλι, δε μπορώ να ξέρω, ελλείψει άλλων μαρτυριών, αν τα στοιχεία του Μυρσιλίδη είναι αυθεντικά - ίσως, αίφνης, γνώριζε την ερμηνεία του ονόματος και το έβαλε ο ίδιος ή ίσως τον ξεγέλασε κάποιος άλλος, που γνώριζε. Ο Θεός να τον αναπαύσει.
Εικ.: ο άγιος Γοβδελαάς ο Πολύαθλος, πρίγκιπας της Περσίας (από εδώ

Η σιωπή των αρχαίων πηγών για την αγία Αικατερίνα φυσικά και είναι παράξενη. Η καταγραφή του Αθανασίου του ταχυγράφου δίνει μια αρχαία μαρτυρία, αλλά επειδή δεν αναφέρεται από τους παλαιότερους, εύκολα μπορεί να θεωρηθεί μυθοπλασία.
Κατά τη γνώμη μου, είναι αφελής η σκέψη ότι οι χριστιανοί διάβασαν μια φανταστική βιογραφία (μυθιστορία) και πίστεψαν τόσο πολύ την ιστορικότητά της, ώστε μετονόμασαν και το μεγάλο μοναστήρι του Σινά σε μονή αυτής της («ανύπαρκτης») αγίας! Ας μην ξεχνάμε ότι στο Σινά υπάρχει και το σώμα της.

Όμως, όχι μόνο η ύπαρξη του λειψάνου της, αλλά και τα πολλά θαύματά της ανά τους αιώνες βεβαιώνουν την ύπαρξή της. Ανάλογες περιπτώσεις είναι και οι αποκαλύψεις των λειψάνων άλλων αγίων, άγνωστων προηγουμένως, όπως ο άγιος Ραφαήλ με τη συνοδεία του και ο άγιος Εφραίμ.

Φυσικά, για να θεωρήσει κάποιος τις εμφανίσεις και τα θαύματα ενός αγίου τεκμήριο της ιστορικότητάς του, πρέπει να μην περιφρονεί τις μαρτυρίες των συνανθρώπων του και μαζί και τους ίδιους τους συνανθρώπους του. Εύκολα μπορεί να απορρίψει αυτές τις μαρτυρίες, όσο πολλές κι αν είναι, όποιοι κι αν τις καταθέτουν, χαρακτηρίζοντάς τις ψέματα απατεώνων ή φαντασίες ανόητων, ακόμα κι αν προέρχονται από καθηγητές πανεπιστημίου... Ωστόσο, μια τέτοια τοποθέτηση είναι προϊόν εγωισμού και ιδεολογικού φανατισμού, όχι «ορθολογισμού» ή «έρευνας» οποιουδήποτε είδους. Το ίδιο έχω να πω, χωρίς παρεξήγηση, και για την εύκολη (όσο και αστήρικτη) ερμηνεία ΟΛΩΝ των μαρτυριών για θαύματα ή εμφανίσεις αγίων ως παραισθήσεων.

Για άλλες περιπτώσεις «ανύπαρκτων» αγίων δες εδώ (στο τέλος του post) κ' εδώ.

✟ .✬·٠•●.ஜ۩✟۩ஜ.●•٠·✬ . ✟. 

Ας δούμε μια Ξενάγηση στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Θεοβάδιστου όρους Σινά. Από τον τηλεοπτικό σταθμό της ΝΕΤ. Προβάλει την συνέχιση της παραδόσεως από αγίους γέροντες, πατέρες της Ιεράς μονής Σινά. Είναι ένα όμορφο ορθόδοξο αφιέρωμα. Ακολουθούν και δύο βίντεο για το Άγιο Μοναστήρι του Σινά.


  1. Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά. Εκπομπή της ΝΕΤ.


  1. ΜΟΝΗ ΣΙΝΑ HD


  2. Η Αγία Αικατερίνη και η συνομιλία της με τους 50 ρήτορες
  1. Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
    Σήμερα είναι η μνήμη της Αγίας Αικατερίνης που ήταν μια πάνσοφη γυναίκα και μαρτύρησε για τον Χριστό. Πολλοί μπορεί να διαβάσατε τον βίο της, όμως σίγουρα λίγοι ξέρετε ότι αποστόμωσε 50 δεινούς ρήτορες της εποχής.
    Απέδειξε την άρρηκτη σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Τι τους είπε η Αγία για το Χριστό; Ότι προφήτευσαν γι΄αυτόν, την έλευσή του και τη σταύρωσή του αρχαίοι φιλόσοφοι και ποιητές και μάλιστα η Σίβυλλα και ο Απόλλωνας.

    Οι λόγοι της Αγίας στάθηκαν αφορμή να στραφούν οι 50 ρήτορες προς το Χριστιανισμό. Έξαλλος ο αυτοκράτορας διέταξε να ριφθούν στην πυρά και η Αγία φυλακίστηκε και βασανίστηκε.

    Με καφέ γράφει: «Ο χρησμός του Απόλλωνος δοθείς εν Δελφοίς περί του Χριστού και του πάθους αυτού»
  2. Οι 50 ρήτορες παρουσιάζονται ενώπιον της Αγίας και ο σπουδαιότερος από αυτούς αμφισβητεί τη θεότητα του Ιησού υποστηρίζοντας ότι ουδέποτε οι αρχαίοι φιλόσοφοι ονόμασαν ή τίμησαν αυτόν: «Λοιπόν, μη παρασυρόμενη από την απάτη επιμένεις εις τον Εσταυρωμένον ως Θεόν, τον οποίον ουδείς εκ των παλαιών δεν τον ονόμασε σοφό, ούτε εγνώριζε αν ονομαζόταν Θεός». Στην απάντησή της η Αγία χρησιμοποιεί τις γραπτές προφητείες των αρχαίων φιλοσόφων, όπως του Διοδώρου, του Πλουτάρχου, του Ομήρου, του Ορφέως, του Σοφοκλέους και ως αποκορύφωμα δύο χρησμούς της Σίβυλλας και του Απόλλωνος, οι οποίοι αφήνουν κυριολεκτικά άναυδους του 50 ρήτορες.

    Οι δύο χρησμοί καταγράφονται στην Γ’ εκδοχή του Μαρτυρίου της Αγίας (Μαρτυρολόγιον του Σινά σελ. 100- 133) αλλά και σε ένα χειρόγραφο από περγαμηνή του 12ου αιώνος το οποίο φυλάσσεται στη Μονή Δοχειαρίου του Άγιου Όρους. Οι ρήτορες αναφέρουν στην Αγία ότι ουδέποτε διάβασαν στα βιβλία τους για κάποιον Εσταυρωμένο Θεό.

    Η απάντηση της Αγίας είναι καταπέλτης:

    «Το ότι ο Εσταυρωμένος, είπε, δεν έτυχε να τιμηθεί από κανέναν από τους παλαιούς δεν θα έπρεπε να δαπανώμεν τον χρόνο μας, ούτε να το πολυεξετάζομεν, ούτε να κάνωμε ερεύνας δι΄αυτών με ανθρωπίνους λογισμούς διότι είναι ο αληθινός θεός του ουρανού και της γης, της θαλάσσης, του ηλίου, της σελήνης, των άστρων και δημιουργός όλου του ανθρωπίνου γένους ακατάληπτος, ανεξερεύνητος, απέραντος, ανεξιχνίαστος, άρρητος. Διά να σου αποδείξω τα σχετικά μ’ αυτόν με τη βοήθεια των δικών σου, διότι έτσι η απόδειξής μου θα είναι απολύτως έγκυρη, πρόσεξε τι αποκαλύπτει ξεκάθαρα, η πιο σοφή απ’ όλας τας γυναίκας, Σίβυλλα, διά την κατά σάρκα γέννησή του, διά την πρόνοιάν του δι’ ημάς, και διά την αμέτρητόν του φροντίδα.

    Αν θέλεις ας ακούσουμε τα ίδια της τα λόγια: «ύστερα από πολύν καιρό θα φτάσει κάποιον εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ως θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπο από την φθορά των ανιάτων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμαστεί υψηλά ως κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα». 
  3. Πρόσεξε και τον αληθινό μάντη Απόλλωνα, που έχει ξεχάσει την συνηθισμένη του ασάφια και τα αμφιλεγόμενά του και φανερώνει γυμνή την αλήθεια χωρίς τη δικήν του βούλησιν. Λέγει αυτός: «Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ο οποίος είναι φως τριλαμπές. Αυτός είναι ο παθών Θεός, χωρίς να πάθει τίποτε η Θεότης του, διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος. Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, όλα υποφέρων από τους θνητούς, δηλαδή τον σταυρόν, την ύβριν, την ταφήν. Αυτός κάποτε από τα μάτια έχυσε δάκρυα θερμά. Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους, κάτι που ήθελε δύναμιν θεϊκήν. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθει εις το ξύλον, ο οποίος εξέπνευσε, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν».
  4. Αυτά διηγείται ο Θεός σου. Διότι είναι συνάναρχος μ΄αυτόν που τον εγέννησε και αιώνιος αρχή και ρίζα και πηγή όλων των αγαθών, όλα τα δημιούργησε χωρίς να υπάρχουν πριν και όλα τα κοσμεί και τα διακρατεί και τα διαπερνά και με το δικό του χέρι εδημιούργησε ημάς τους ανθρώπους και πολλούς δρόμους ήνοιξε διά την σωτηρία μας».
  1. Ιερά Μονοπάτια. Σινά. Sinai. Sacred Footpaths A view to the Byzantine art through the Orthodox monasticism. HD
Ρωσική εικόνα της Αγίας Αικατερίνης. Σήμερα στη Στουτγκάρδη. (εδώ)

Επιμέλεια αφιερώματος: Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

Κυριακή, Νοεμβρίου 23, 2014

Δέν μιλοῦν οἱ καρδιές στήν Ἱεραρχία ἀλλά ... Οἱ ἰδιοτέλειες, οἱ καχυποψίες καί ὁ καθωπρεπισμός πού κυριαρχοῦν καί ἐπιβάλλουν ὄχι μόνο τήν ἔνοχη σιωπή ἀλλά καί ἄκρατο πρωτοφανῆ φαρισαϊσμό

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς
Τίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει ἀποδειχθεῖ στήν πράξη ὅτι σημαντικό ρόλο στά τεκταινόμενα τῶν συνεδριάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας διαδραματίζει ἡ εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Κι αὐτό γιατί ἡ εἰσήγηση αὐτή προδιαθέτει τό κλίμα πού θά ἐπικρατήσει στίς συνεδριάσεις πού ἀκολουθοῦν. Ἀπό τό 1998 λοιπόν πού Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέλαβε ὁ ἀπό Δημητριάδος μακαριστός Χριστόδουλος μέχρι καί σήμερα πού τά ἡνία τῆς Ἐκκλησίας κρατᾶ ὁ ἀπό Θηβῶν Ἱερώνυμος, δίδεται μεγάλη προσοχή στήν εἰσήγηση. Ὅλες ἀνεξαιρέτως πάντως οἱ ἀρχιεπισκοπικές εἰσηγήσεις ἐμπεριέχουν τό στοιχεῖο τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ καί ἐμμέσως μέν πλήν σαφῶς ἀποσκοποῦν στό νά ἐπιδείξουν τήν ἐκκλησιο-πολιτική δεινότητα καί ἀρχηγική ἱκανότητα τοῦ ἑκάστοτε Προκαθημένου. Κι αὐτό γιατί αὐτή λειτουργεῖ καταλυτικά στήν πλειονότητα τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἔχει ἀποδείξει ὅτι διακαῶς ἐπιθυμεῖ νά πορεύεται μέ κριτήρια τοπικιστικά καί ἐφησυχαστικά.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἑκάστοτε εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀποσκοπεῖ καί στοχεύει νά καλύψει τίς μηδαμινές θά ὑποστηρίζαμε ἀναζητήσεις τοῦ σώματος πρός τήν κατεύθυνση μίας μαρτυρικῆς, ὁμολογιακῆς καί κυρίως ζωντανῆς Ὀρθοδοξίας! Μίας Ὀρθοδοξίας πού κέντρο καί βασικός της στόχος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Μπορεῖ νά γινόμαστε  κουραστικοί ἀλλά δέν θά πάψουμε νά ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ὁ τρόπος λειτουργίας καί ἀντιμετώπισης τῶν θεμάτων ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας θυμίζει πολιτική καί φαρισαϊκή ὁμήγυρη. Δέν ἔχει νά κάνει μ’αὐτό πού λέμε ἀδελφικό καί καρδιακό ἀντάμωμα ψυχῶν ἀλλά μέ ἐγωπαθῆ ἰδιοτελῆ συναισθήματα ἐπιβεβαίωσης μίας κοσμικά ρηχῆς (ἀρχ)ιερατικῆς ἐξουσίας. Οἱ ἀπομονώσεις, οἱ καχυποψίες, οἱ φαρισαϊκές ἀλληλοφρονήσεις κατά κόρον καί κατά κοινή ὁμολογία ὅλων κυριαρχοῦν καί δεικνύουν τίς ἐπικρατοῦσες ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τοῦ σώματος. Τό τραγικό εἶναι πώς οἱ Ἱεράρχες μας δέν ξεχωρίζουν καί δέν παραδειγματίζουν ἀπό τή μεταξύ τους ἀγάπη, ὅπως συνιστᾶ ἡ εὐαγγελική διδαχή. Ξεχωρίζουν γιά τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες τους πού τούς ὁδηγοῦν νά πορεύονται ὄχι μέ γνώμονα τήν Ἀλήθεια, δηλαδή τόν Χριστό σέ θεωρία καί πράξη ἀλλά μέ γνώμονα τίς πολιτικές καί κοσμικές ἰδιοτέλειες καί τίς εὐτελεῖς ἐπιδιώξεις.
Μιλοῦν λοιπόν γιά Συνοδικότητα καί ἑνότητα καί γιά μαρτυρία στή θεωρία ἀλλά γνωρίζουν ὅτι στήν πράξη ἀκολουθοῦν ξένους πρός τίς εὐαγγελικές προτροπές ἀτραπούς...   «Οἱ καιροί ὑποδεικνύουν τήν ἀναγκαιότητα λήψεως ἀποφάσεων, μέ τίς ὁποῖες θά ἐκφρασθεῖ καί ἐν τῆ πράξει ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας» τόνισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος! Ὡστόσο ὅλοι γνωρίζουν τό πῶς λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις ὑπό τό μόδιον. Γνωρίζουν σέ ποιούς ἀπευθύνονται καί ποιούς τελικά ἐξυπηρετοῦν. Τρανό παράδειγμα λ. χ. ἀποτελεῖ τό πρόσφατο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο τό ὁποῖο τελικά ἔτρεξε πρώτη νά ἀποδεχθεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος θέτοντας συνειδητά στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων τίς ἐνστάσεις πλειάδας Ἱεραρχῶν... κατ’ ἐπιταγή, ὡς λέγεται τοῦ Μεγάρου Μαξίμου. Βέβαια οἱ «ἐξυπηρετήσεις» αὐτές πρός τήν πολιτική ἐξουσία περιλαμβάνουν ἕνα παρασκηνιακό ἀλλησβερίσι, τό ὁποῖο κάθε ἄλλο παρά θυμίζει Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!
«Οἱ οἰκονομικές δυσκολίες παραμένουν, ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀνεργία ἐξακολουθοῦν νά μαστίζουν τόν ἀγαπητό λαό μας. Ἐπικρατεῖ βαθειά ἀγωνία γιά τό ἐνδεχόμενο οἱ συνεχιζόμενες θυσίες του νά μείνουν ἐν τέλει χωρίς ἀντίκρισμα. Εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά μεταφέρει τή φωνή τῶν προσφευγόντων εἰς Αὐτήν, νά διακηρύξει αὐτή τήν ἀγωνία γιά ὅσα δοκιμάζουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ, νά τόν διακονεῖ καί νά τόν στηρίζει μέ ὅλες Της τίς δυνάμεις. Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ παρά νά ἐκφράσει αὐτή τήν ἀγωνία, διότι εἶναι ἐκείνη ποῦ ἀπορροφᾶ ὅλους αὐτούς τούς κραδασμούς, τόν πόνο, τίς ἀνάγκες, τήν ἀπόγνωση τῶν ἀνθρώπων, καί προσπαθεῖ νά τείνει χείρα βοηθείας καί νά δώσει δύναμη καί ἐλπίδα, νά ἐμπνεύσει τό ὅραμα» ἀνέφερε χαρακτηριστικά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος! Ναί, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀκολούθησε μία πολιτική ἀπορρόφησης τῶν ἀντιδράσεων τῶν θιγόμενων πολιτῶν πού πίστευαν καί πολλοί ἀκόμη πιστεύουν ὅτι κάνουν θυσίες γιά τό καλό της χώρας! Στήν οὐσία ὅμως λειτουργοῦν ὡς πειθήνια πειραματόζωα σέ ἕνα πείραμα λιτότητας πού ἔχουν ἐπιβάλλει στήν εὐλογημένη αὐτή χώρα οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας στό ὄνομα τῆς Νέας Τάξης! Ἀρκεῖ νά δεῖτε μόνο τά οἰκονομικά στοιχεῖα τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας γιά νά κατανοήσετε τήν ἀποτυχία αὐτῶν πού «πάτησαν» στίς θυσίες τῶν Ἑλλήνων γιά νά μειώσουν τό δημόσιο ἔλλειμμα, τό ὁποῖο τελικά δέν κατάφεραν νά μειώσουν, νά μειώσουν τό χρέος ἀπό τό 120% τοῦ ΑΕΠ, τό ὁποῖο τελικά αὔξησαν στό 174% τοῦ ΑΕΠ. Καί δυστυχῶς ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν γνωρίζουμε τό γιατί, ἔπαιξε καί ἐμμένει νά παίζει σ’ αὐτό τό ἄθλιο παιχνίδι καί μάλιστα μέ ὅρους πολιτικούς καί ὄχι ἐκκλησιαστικούς.  
Δέν μπορεῖ λ.χ. νά πιπιλᾶ ἀσυναίσθητα τήν ἴδια καραμέλα μέ τήν πολιτική ἡγεσία καί νά ὑποστηρίζει στήν ὁμιλία του ὅτι «...μέ τήν κοινή προσπάθεια πιστεύω ἀκραδάντως ὅτι θά ἐπέλθει καί ἀνάπτυξη στόν τόπο αὐτό καί ἡ πολυπόθητη ἔξοδος ἀπό τόν οἰκονομικό ζυγό πού ὅλα αὐτά τά χρόνια ἐπικρέμαται ὡς σταυρός στούς ὤμους μας»! Καί δέν μπορεῖ νά ὑποστηρίζει τοῦτο γιατί κάλλιστα ὡς ἱερωμένος ὀφείλει νά γνωρίζει ὅτι ἡ ἀνάπτυξη ἑρμηνεύεται εὐαγγελικά ὡς ἀνιδιοτελῆ καί εἰλικρινῆ προσέγγιση τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό. Ἑρμηνεύεται ὡς στροφή πρός τήν ὁδό τῆς σωτηρίας καί δέν ἔχει νά κάνει μέ τήν οἰκονομία, ὅπως αὐτή λειτουργεῖ στήν παγκόσμια σκηνή. Καί γιά νά γίνουμε πιό σαφεῖς ὀφείλουμε νά τονίσουμε ὅτι ἐάν ὁ λαός μας εἶχε πνευματική πρόοδο καί ἀκολουθοῦσε τίς πνευματικές σταθερές πού καθορίζονται ἀπό τό Εὐαγγέλιο τότε ἡ Ἑλλάδα θά ξεχώριζε παγκοσμίως στήν κυριολεξία θά ἀκτινοβολοῦσε καί θά ἀποτελοῦσε τό παράδειγμα πρός μίμηση καί ὄχι πρός ἀποφυγή,. Ταπεινή μας λοιπόν ἄποψη εἶναι πώς γιά τήν κατάντια αὐτή τῆς κοινωνίας ὀφείλεται ἀποκλειστικά ἡ χαλάρωση τῆς σχέσης μας μέ τόν Θεό! Καί γιά τήν χαλάρωση αὐτή μερίδιο ἔχουμε ὅλοι μας ἀλλά τό μεγαλύτερο τό ἔχει ἡ θρησκευτική μας ἡγεσία!
Στήν χαλάρωση ἄλλωστε τῆς σχέσης αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἡγεσίας μέ τό Θεό ὀφείλεται δυστυχῶς ἡ μύχια ἀνασφάλεια πού παρατηρεῖται στήν πλειονότητα τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σέ συνεχεῖς ἐκπτώσεις... ἀλλά καί σέ πονηρά τεχνάσματα ἀποφυγῆς τῆς κριτικῆς πού ἀκολουθεῖ τόν ξεπεσμό. Ὡς τέτοια ἐκλαμβάνουμε τά λόγια του Ἀρχιεπισκόπου περί συνέχισης τῶν ἐπιφανειακῶν καί δή ἀντιχριστιανικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἱεραρχῶν πού ἑρμηνεύει ...τόν ἔντονο μύχιο φόβο του. Ὡς τέτοιο ἀκόμη νοεῖται καί ἡ ἔμμεση στήριξη στήν παροῦσα κυβέρνηση! Συγκεκριμένα εἶπε ὁ κ. Ἱερώνυμος: «Ἰδιαίτερη προσοχή ἀπαιτεῖται στίς μεταξύ μας σχέσεις. Διότι κατά τό παρελθόν ἐκκλησιαστικές ἔριδες συνετέλεσαν στό νά ἐπακολουθήσουν ἐθνικές καταστροφές. Ἐπιτρέψτε μου νά διατυπώσω τή γνώμη ὅτι στήν κρίσιμη αὐτή στιγμή ὁ τόπος δέν ἀντέχει ἐπιπρόσθετους ταλανισμούς. Ἔχει ἀνάγκη πολιτικῆς σταθερότητας τουλάχιστον γιά τά ἔτη πού ἀκολουθοῦν. Ἀπαιτεῖται πολιτική ἑνότητα γιά τά ἑπόμενα χρόνια ἐν μέσω τῶν συνθηκῶν πού ἔχουν ἀναπτυχθεῖ γύρω μας. Ὁ ρόλος μας καί ἡ θέση μας δέν εἶναι ἀσφαλῶς νά πολιτικολογοῦμε. Δέν νοεῖται Ἐκκλησία ὡς θεσμός προσόμοιος τῶν πολιτικῶν. Δέν γνωρίζει κομματικές παρατάξεις οὔτε ἀναμειγνύεται σέ πολιτικές ἀντιπαραθέσεις. Δέν δύναται ὡστόσο καί νά ἀγνοήσει τά πολιτικά δρώμενα, κλείνοντας τά μάτια μπροστά στά κοινωνικά προβλήματα. Ἀντιθέτως, ἔχει τήν ἀποστολή νά μαρτυρεῖ στήν πράξη ἔναντι τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν, ὅταν αὐτές ἐνεργοῦν εἰς βάρος τοῦ λαοῦ ἤ ἐρήμην του. Χωρίς λοιπόν τήν ἑνότητα τῶν πολιτικῶν μας καί τή σταθερότητα τῶν βουλευτικῶν δομῶν, οἱ θυσίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κινδυνεύουν νά πᾶνε χαμένες, νά πέσουν στό κενό, γεγονός τό ὁποῖο θά ὀξύνει ἔτι περαιτέρω τίς κοινωνικές ἀνισότητες καί θά δώσει χῶρο σέ ὅσους ἐπιβουλεύονται τό μέλλον τῆς χώρας μας»!
Εἶναι καλοί μου Χριστιανοί τελείως διαφορετικό ἡ ἀγαστή ἰσότιμη συνεργασία ἀπό τή δουλική συμπεριφορά πού ἐνίοτε παρουσιάζεται καί ὡς ταπεινολογία... ἐκ μέρους τοῦ Προκαθημένου. Κι ἀκολουθεῖ ἡ κινδυνολογία...
«... Διαβλέπω ὅτι τά ἑπόμενα ἔτη θά εἶναι δύσκολα. Χρειάζεται καθείς ἐξ ἡμῶν νά ἀναλάβει τήν εὐθύνη πού τοῦ ἀναλογεῖ καί νά ἐπιδείξει ὡριμότητα καί διάθεση γιά συνεργασία. Σέ ἀντίθετη περίπτωση ἡ κατάληξη μπορεῖ νά ἀποβεῖ ὀλέθρια καί ἀντί τῆς ἐξόδου ἀπό τήν κρίση νά ὁδηγηθοῦμε σέ ἀπευκταῖο τέλμα». Ἡ ἀνωτέρω ρήση μετά βεβαιότητας θά ὑποστηρίζαμε ὅτι ἀποτελεῖ σαφής ὁδηγία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός ὅλους ἐκείνους τούς Ἱεράρχες πού τολμοῦν νά ὀρθώνουν τό ἀνάστημά τους καί νά ἐλέγχουν κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τά κακῶς κείμενα τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Καί αὐτοί οἱ Ἱεράρχες ἔχουν ἀποδείξει στήν πράξη ὅτι δέν ὑπολογίζουν πρωτίστως τήν διατήρηση τους στήν καρέκλα τῆς ἐξουσίας καί προτιμοῦν πράττουν ὡς Ἐπίσκοποι τό χρέος και νά στηλιτεύουν τήν κοινωνική ἀδικία καί τό ψεῦδος...
Κι κατάληξη τῶν ἀνωτέρω ἐπισημάνσεων τοῦ μακαριωτάτου ἀποτελοῦσαν οἱ διαρκεῖς εὐχαριστίες πρός τήν πολιτική ἐξουσία τῆς χώρας πού «ἐξαργύρωσε» θά ὑποστηρίζαμε τήν ἔνοχη σιωπή του μέ σειρά νομοθετικῶν ρυθμίσεων πού τακτοποιοῦν πάγιες διοικητικές ἐκκρεμότητες.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καλοί μου Χριστιανοί πήρατε μία μικρή γεύση γιά τό πού στοχεύουν καί τό πῶς λειτουργοῦν οἱ εἰσηγήσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, οἱ ὁποῖες κατά κύριο λόγο δέν ἐπιδέχονται τῆς ἀνάλογης κριτικῆς ἀπό τό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας καί κινοῦνται στό ἀπυρόβλητο.
Τά δῶρα τοῦ Μαξίμου στόν Ἱερώνυμο
Μέ μία σειρά νομοθετικῶν ρυθμίσεων πού φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως νά ἐξυπηρετοῦν καί νά δίνουν λύσεις στήν Ἐκκλησία ἀλλά ἀποσκοποῦν καί ἀποβλέπουν σέ βάθος χρόνου στόν διαχωρισμό τῶν σχέσεων συναλληλίας Ἐκκλησίας καί Πολιτεία ἀντάλλαξε ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς χώρας τήν παρασκηνιακή στήριξη-ἔνοχη σιωπή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀπέναντι στά κοινωνικά ἐγκλήματα πού ἐπιτελεῖ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀφοῦ εὐθαρσῶς στήριξε τήν κυβέρνηση προέβη καί στίς ἀνάλογες δημόσιες εὐχαριστίες πού μεταξύ τῶν ἄλλων ἐμμέσως ἀπέβλεπαν νά ἀπομονώσουν ὡς γραφικούς τούς Μητροπολίτες πού ἀσκοῦν κριτική, (βλ. Μεσογαίας Νικόλαο, Πειραιῶς Σεραφείμ, Γόρτυνος Ἱερεμία κ. α.)
Οἱ νομοθετικές ἐξυπηρητέσεις ἐπιγραμματικά:
1. Καταργοῦνται τά ἀνταποδοτικά τέλη ΟΤΑ γιά ὅλους τους Ναούς, ἀνεξαρτήτως θρησκείας ἤ δόγματος.
2. Ἐπιτρέπεται ἡ δωρεάν πολεοδομική τακτοποίηση αὐθαίρετων κατασκευῶν καί βοηθητικῶν χώρων καί γιά τούς Ἱερούς Ναούς πού ἀνήκουν σέ Ἱερά Προσκυνήματα, Ἐκκλησιαστικά Ἱδρύματα καί Ἐκκλησιαστικά Μουσεῖα.
3. Καταργεῖται ἡ ὑποχρεωτική συμμετοχή στά Μητροπολιτικά Συμβούλια Προϊσταμένου τῆς ΔΟΥ καί δικηγόρου τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους.
4. Ναοί καί περιουσίες διαλελυμένων ἤ διαλυόμενων Μονῶν παραμένουν στήν κυριότητα τῆς οἰκείας Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἤ περιέρχονται στήν κύρια ἤ ἀνασυνιστώμενη Μονή.
5. Οἱ ἐσωτερικοί καί ἰδρυτικοί κανονισμοί τῶν Μονῶν καί Ἡσυχαστηρίων ἐλέγχονται καί ἐγκρίνονται ἀπό τόν ἐπιχώριο Μητροπολίτη καί τή ΔΙΣ.
6. Ἐκκλησιαστικά ἀκίνητα Μητροπόλεων, Ἐνοριῶν, παλαιῶν Ἐπισκοπῶν ἤ τέως ὀρθοδόξων χριστιανικῶν κοινοτήτων, τά ὁποία ὑπάγονται πλέον στήν ἐδαφική περιφέρεια νέων Μητροπόλεων ἤ Ἐνοριῶν, περιέρχονται κατά κυριότητα σέ αὐτές χωρίς ἄλλη πράξη, συμβόλαιο ἤ ἀντάλλαγμα.
7. Παλαιές Ἐνορίες, Μονές καί Ἡσυχαστήρια, πού ἱδρύθηκαν πρό τῆς ἰσχύος τοῦ Ν. 590/1977, ἄνευ ἐκδόσεως ΦΕΚ ἱδρύσεως, δύνανται νά ἀποδείξουν τή νόμιμη ὑπόστασή τους μέ πράξη τῆς ΔΙΣ κατόπιν εἰσηγήσεως τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου.
8. Πράξεις συστάσεως καί Κανονισμοί Ἱδρυμάτων καί Προσκυνημάτων πού δημοσιεύθηκαν στό δελτίο «Ἐκκλησία» δύνανται πλέον νά δημοσιευθοῦν στό ΦΕΚ μέ ἀναδρομική ἰσχύ.
9. Τά διαχωριστικά διατάγματα τοῦ ΟΔΕΠ καί ἕτεροι πίνακες ἀκινήτων ἀποτελοῦν ἐκ τοῦ νόμου τίτλους ἰδιοκτησίας γιά τίς Μονές χωρίς νά ἀπαιτεῖται ἡ μεταγραφή τους στά ἁρμόδια Ὑποθηκοφυλακεῖα.
10. Τό Πανελλήνιο Ἱερό Ἵδρυμα Εὐαγγελιστρίας Τήνου παύει νά ἑξαιρεῖται ἀπό τίς διατάξεις τοῦ Ν. 590/1977 γιά τά Ἱερά Προσκυνήματα καί τούς Ἱερούς Ναούς.
11. Προστίθεται στή συγκρότηση τοῦ Πολυμελοῦς Συμβουλίου τῆς Ριζαρείου Σχολῆς καί ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἄνευ δικαιώματος ψήφου.
12. Ἐπιτρέπεται νά μετατάσσονται δημόσιοι ὑπάλληλοι οἱ ὁποῖοι εἶναι θεολόγοι ἐκπαιδευτικοί σέ κενές θέσεις ἐκκλησιαστικῶν ὑπαλλήλων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων καί στό Διορθόδοξο Κέντρο.
13. Δημιουργοῦνται ἐπιμέρους θέσεις τακτικῶν ὑπαλλήλων σέ Ἱερές Μητροπόλεις.
14. Καθίσταται μόνιμη ἡ Μητρόπολη Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου.
«Τό γεγονός ἐπίσης ὅτι ψηφίστηκε νόμος πού δίνει τή δυνατότητα στίς θρησκευτικές κοινότητες νά ἔχουν ἔννομη σχέση μέ τό ἑλληνικό κράτος συμβάλλει ὁπωσδήποτε θετικά στή διεθνῆ εἰκόνα τῆς χώρας μας. Ἦταν καιρός νά κατανοήσει στήν πράξη ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ὅτι ἡ συνεργασία μέ τήν Ἐκκλησία ἐνέχει πολλαπλά ὀφέλη τόσο ἐντός ὅσο καί ἐκτός Ἑλλάδος», πρόσθεσε μέ νόημα ὁ μακαριώτατος! Θά ἀποφύγουμε νά τό σχολιάσουμε ἀναλυτικά καί τό μόνο πού θά σημειώσουμε ἐπί τοῦ παρόντος εἶναι ὅτι τό ἀνωτέρω δεικνύει τήν κατηχητική ἀδυναμία καί τό ἀποτέλεσμα τῆς χαλάρωσης τῆς ὀρθόδοξης πίστης... Ἀς ἐλπίσουμε ὁ νόμος αὐτός νά μή δώσει τή δυνατότητα νά ξεφυτρώσουν παπικοί ναοί και τεμένη σ’ὅλη τήν χώρα καί νά μήν δοῦμε νά ἐγείρονται ἀξιώσεις μωαμεθανών καί παπικῶν γιά παρουσία τους στό Ἅγιον Ὄρος.

ΠΗΓΗ www.orthodoxia.gr 
ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τευχ. 160


Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 160) ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014

Τώρα Σωθήκαμε!!

Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Φώτο από  http://www.newsit.com.cy/ 
Τι λέει το ρεπορτάζ 

Σήμερα, Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υποδέχτηκε στο Φανάρι τον Αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κ. Joseph Biden. Αυτή είναι η δεύτερη φορά, που ο Αντιπρόεδρος επισκέπτεται το ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας, μετά την 3η Δεκεμβρίου 2011. 

Ο κ. Μπάιντεν έφτασε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο λίγα λεπτά πριν τις 12. Στην είσοδο του Πατριαρχείου τον υποδέχθηκαν ο μητροπολίτης Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος, ο αρχιγραμματέας της Συνόδου αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Σαμαράς και κληρικοί της πατριαρχικής αυλής. 

Προσερχόμενος στο Πατριαρχείο, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος εξήρε την προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριάρχη. «Αυτός είναι ο άνδρας, που πράττει αυτά τα οποία λέει» δήλωσε στους δημοσιογράφους.

defencenet.gr  23/11/2014

Τι  δηλώνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης φυσικά για  να το  πράξει σύμφωνα με την φήμη του ανδρός που του ΧΑΡΙΣΕ  ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος 

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σὲ συνέντευξή του στὴν αὐστριακὴ ἐφημερίδα «Κουρὶρ» δηλώνει ὅταν ἐρωτᾶται γιὰ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 (ποὺ διαίρεσε τὸν Χριστιανισμὸ σὲ Καθολικισμὸ καὶ Ὀρθοδοξία), πὼς ἡ ἀποκατάσταση τῆς διάσπασής της καὶ ἡ ἐπανένωση τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶ μεγάλο καθῆκον τῆς ἐποχῆς μας. 

¨Σέ σχέση μὲ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ κ. Βαρθολομαῖος σημειώνει πὼς ἡ ἀποκατάσταση τῆς διάσπασής της καὶ ἡ ἐπανένωση τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶ μεγάλο καθῆκον τῆς ἐποχῆς μας, καὶ παραπέμπει στὰ πρῶτα βήματα ποὺ ξεκίνησαν σὲ αὐτὴ τὴν κατεύθυνση πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Ἕκτος καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐνῶ, ὅπως παρατηρεῖ, ὁ ἐπίσημος Θεολογικὸς Διάλογος ἀνάμεσα στὶς Ἐκκλησίες βοήθησε νὰ ἐξαλειφθοῦν παρεξηγήσεις καὶ διαφορὲς ἀπόψεων!¨

¨ΕΥΓΕ στον άνδρα που πράττει ότι λέει¨
Είναι όμως όλα σωστά από αυτά που λέει και που πρόκειται να πράξει; 

Ο Σεβασμιώτατος Σεραφείμ απαντά

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΠΕΙΡΑΙΩΣ 20 Νοεμβρίου 2014 

"Με τις παρά πάνω δηλώσεις του ο Παν. κ. Βαρθολομαίος, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, φαίνεται να βαδίζει ακάθεκτος προς την ένωση της αμωμήτου Ορθοδοξίας μας με την παρασυναγωγή του Παπισμού, διαγράφοντας με μια μονοκονδυλιά Ορθοδόξους Συνόδους και αγίους Πατέρες αιώνων.

Το ερώτημα είναι ποιο μοντέλο θα ακολουθήσει εφ’ όσον ο αμετανόητος Παπισμός μένει αμετακίνητος πεισματικά στις κακοδοξίες του; Το μόνο μοντέλο που υφίσταται ιστορικά, είναι η ενωτική συμφωνία της Ψευδοσύνοδου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), την οποία ο Ρωμαιοκαθολικισμός περιβάλλει με το κύρος «Οικουμενικής Συνόδου» και την οποία, ως γνωστόν, απέρριψαν και καταδίκασαν μια πλειάδα Ορθοδόξων Συνόδων και αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας." 

¨Φαίνεται ότι ο Προκαθήμενος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της ευσεβούς πηγής του Γένους, καθώς συνειδητοποιεί και ο ίδιος, ότι οι Διάλογοι με τον Παπισμό «δεν πάνε άλλο», αλλά έχουν βαλτώσει για τα καλά, δεν βλέπει άλλη διέξοδο για την ένωση παρά μόνο τη λύση της Φεράρας- Φλωρεντίας. Λογαριάζει όμως χωρίς τον «ξενοδόχο», ή μάλλον τους «ξενοδόχους». Και ο ένας «ξενοδόχος», ο πιστός λαός του Θεού, όπως τότε αγωνίστηκε, έτσι και σήμερα θα αγωνιστεί και δεν πρόκειται να δεχθεί, αλλά θα κηρύξει άκυρη μια νέα Ψευδοσύνοδο τύπου Φεράρας – Φλωρεντίας. Ο δε άλλος «ξενοδόχος», η Εκκλησία της Ρωσίας, με την μόλις πριν από μερικούς μήνες απόρριψη του κειμένου της Ραβέννας, έστειλε σαφές μήνυμα στο Φανάρι, ότι δεν πρόκειται να δεχθεί καμιάς μορφής πρωτείο, είτε αυτό είναι Φαναριώτικο, είτε Παπικό.¨

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών 
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/ 

Σεβασμιότατε επιτρέψτε μας μια προσθήκη.
Υπάρχει και τρίτος ξενοδόχος  που πρέπει να λογαριάσουνε και μόλις έκανε  την επίσκεψη του στο Φανάρι.

Ο τρίτος ξενοδόχος είναι η ΗΠΑ. Μάλιστα  ζητάει και  αυτή το ¨ ΠΡΩΤΕΙΟ¨ της ,Πρωτείο ¨γεωπολιτικό¨ σε αντιστοιχία με το γεωπολιτικό πρωτείο της Ρωσίας.

Έτσι λοιπόν  οι  πνευματικές και οι πολιτικές  κεφαλές που σχεδιάζουν ¨πρωτεία¨ πρέπει να λογαριάσουν…
¨παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. ¨

¨ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς. 5 τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς. ¨

¨Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. 8 αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς. 9 ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτού¨ http://www.apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.

ΤΕΛΙΚΑ όλα τα ¨πρωτεία¨ μοιάζουν με πήλινα κανάτια που θα κομματιαστούν στους πολεμικούς αγέρηδες που ξεκίνησαν να φυσάνε πάνω στην γη.

Πως θα σωθούμε;
Ας βάλουμε εδώ και τώρα ¨Πρωτείο¨ στην ζωή μας την μυριόπνοο ΕΥΧΗ.
¨ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ¨ … και τον κόσμο ΣΟΥ άπαντα

Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Μεταδοτικὸ μικρόβιο τὸ παπικὸ πρωτεῖο...

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ἡ συνάντηση στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο ἔρχεται σὲ ἡμέρες, ποὺ ὁ μὲν ἡγεμόνας τοῦ Βατικανοῦ διακηρύσσει ὅτι ἡ μόνη καὶ «ὑγιὴς» Ἐκκλησία εἶναι μόνο ἡ ὑπὸ τὴν ἡγεσία του, ὁ δὲ Πατριάρχης ἐπιχειρεῖ νὰ ἀποκτήσει παπικὸ πρωτεῖο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 
Ἡ πολὺ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας φιλοδοξία τοῦ Φαναρίου νὰ ἀποκτήσει τύπου Πάπα πρωτεῖο στὴν Ὀρθοδοξία διατυπώθηκε μὲ ἔντονο τρόπο κατὰ τὴ δέκατη τρίτη συνάντηση τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν διάλογο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς. Ἡ συνάντηση πραγματοποιήθηκε στὸ Ἀμμᾶν τῆς Ἰορδανίας ἀπὸ τὶς 15 ἕως τὶς 23 παρελθόντος Σεπτεμβρίου 2014. Τὰ ὅσα καινοφανῆ ὑποστηρίχθηκαν ἀπὸ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ συμπροεδρεύοντα στὸν διάλογο Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη συντάραξαν τοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Σημειώνεται ὅτι παρόντες ἤσαν ἐκπρόσωποι ἀπὸ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες πλὴν τῆς Βουλγαρίας, ποὺ ἀπέχει διαφωνώντας μὲ τὸν διάλογο. Παρόντες ἤσαν καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Τσεχίας καὶ Σλοβακίας, μὲ μία ἔμμεση...
καὶ ντὲ φάκτο ἀναγνώριση τῆς ἐκεῖ σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς κατάστασης. Ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Φαναρίου ἦταν τόσο ἐντυπωσιακὰ κενόδοξη, ποὺ ξαφνίασε ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Πάπα. Οἱ τελευταῖοι στὰ διαλείμματα τῶν συνεδριάσεων ἀπελογοῦντο στοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ δήλωναν ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν στήριξε τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα στὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἐξέθεσε ὁ Μητροπολίτης Περγάμου! Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ σημείωσαν ὅτι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι διάδοχος στὴν ἐξουσία ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πέτρου, ἀλλὰ ὅτι ποτὲ δὲν ἐξέφρασαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Πάπας εἶναι, κατ’ ἀναλογίαν, στὴν θέση τοῦ Θεοῦ Πατρὸς στὴν Ἁγία Τριάδα, θέση ποὺ ὑποστήριξε γιὰ τὸν Ρώμης καὶ γιὰ τὸν Κωνσταντινουπόλεως ὁ Μητροπολίτης Περγάμου!... 
 Γιὰ πρώτη φορὰ στὴ 2000ετή ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας ἐτέθη ἐπισήμως ἀπὸ Ἐπίσκοπό του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως θέμα ἀντίστοιχου παπικοῦ πρωτείου μὲ αὐτὸ τοῦ Πάπα Ρώμης. Τὸ τραγικὸ εἶναι πὼς τὴ θέση αὐτὴ τὴν ὑποστήριξε Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος στὴ διδακτορική του διατριβὴ ἔχει ὑποστηρίξει ὅλως ἀντίθετες θέσεις πρὸς αὐτὴν ποὺ ὑποστήριξε στὸ Ἀμμᾶν. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐπίσκοπος ἐπιχείρησε νὰ θεμελιώσει τὸ παπικοῦ τύπου πρωτεῖο τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως στὸ Τριαδολογικὸ Δόγμα!
 Πιὸ συγκεκριμένα τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς συνάντησης στὸ Ἀμμᾶν ἐτέθη πρὸς συζήτηση σχέδιο κειμένου, φαναριώτικης ἐμπνεύσεως, τὸ ὁποῖο ἐπεβλήθη κατὰ τὴ συνάντηση τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς στὸ Παρίσι, στὴ θέση τοῦ προηγούμενου κειμένου, τὸ ὁποῖο εἶχε συνταχθεῖ στὴν Κρήτη καὶ ἦταν στὴ γραμμὴ ποὺ ἕως τὸ Ἀμμᾶν ὑποστήριζαν πάντοτε γιὰ τὸ πρωτεῖο ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, μὲ πρῶτο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Μάλιστα τὸ Φανάρι ἀμυνόταν σθεναρὰ στὶς ἀπόψεις τοῦ Πάπα περὶ πρωτείου, ὑποστηρίζοντας πάντα ὅτι αὐτὸ εἶναι μόνο «πρωτεῖο τιμῆς» καὶ ὄχι «πρωτεῖο ἐξουσίας» καὶ ἴσχυε ὅσο ὁ Πάπας ἦταν ἐντός της Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ σύνολο τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ συμμετέσχον στὴ συνάντηση στὸ Ἀμμᾶν ἀπέρριψαν μὲ ἀπόλυτο τρόπο τὴν περὶ πρωτείου καινοφανῆ ἄποψη τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ τὴν ὑποστήριξε μετὰ πάθους ὁ Μητροπολίτης Περγάμου καὶ τὴ θεμελίωσή της ἐπὶ τοῦ δόγματος τῆς Ἁγίας Τριάδος, «μὲ θεολογικοὺς ἀκροβατισμούς», ὅπως ἐλέχθη. Ἐπίσης οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν ἀπέρριψαν ὡς ἐπικίνδυνη τὴν κοινὴ θεωρία τῶν παπικῶν καὶ τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου περὶ τριῶν ἐπιπέδων συνοδικότητας καὶ παγκοσμίου πρωτείου. Ὅπως ὑποστήριξαν εἶναι ἐκτός της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας ἡ μεταφορὰ τῶν λειτουργιῶν τοῦ Ἐπισκόπου στὸ τρίτο, παγκόσμιο, ἐπίπεδο καὶ ἡ ἀποδοχὴ ἔτσι τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα καί, ἀντίστοιχα, τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, σὲ βάρος τῆς αὐθεντίας, τῆς εὐθύνης καὶ τῆς ἀξίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὰ περὶ τριῶν ἐπιπέδων πρωτείου καὶ συνοδικότητας ἀναφέρονταν στὸ κείμενο τῆς Ραβέννας, ἀλλὰ προκάλεσε σοβαρὲς ἀντιδράσεις στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ ἀποφασίστηκε νὰ ἐπέλθουν σ’ αὐτὸ διορθώσεις. Τὸ ἐπανέφερε στὸ Ἀμμᾶν ὁ Μητροπολίτης Περγάμου καὶ ὄχι οἱ παπικοί...
 Τὸ κείμενο τῶν Παρισίων θεωρήθηκε προβληματικὸ καὶ ἀποφασίστηκε νὰ ἀποσυρθεῖ καὶ νὰ θεωρηθεῖ ὡς μὴ γενόμενο... Καὶ ὅμως θὰ ἔπρεπε νὰ δημοσιευθεῖ, γιὰ νὰ γνωρίσουν οἱ Ὀρθόδοξοι τὶς ἐπιδιώξεις τοῦ Φαναρίου γιὰ τὸ πρωτεῖο. Γιὰ τὴν σύνταξη νέου κειμένου συστήθηκε ἑξαμελὴς ἐπιτροπὴ ἀπὸ τρεῖς Ὀρθοδόξους καὶ τρεῖς Ρωμαιοκαθολικούς, ποὺ τὸ παρουσίασε στὴν ὁλομέλεια. Ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τὸ θεώρησε «πτωχὸ» ἀπὸ θεολογικὴ ἄποψη, ἔναντι τῶν προηγουμένων κειμένων καὶ κυρίως αὐτοῦ της Ραβέννας. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τὸ ὑποστήριξαν καὶ τὸ Φανάρι αὐτοαπομονώθηκε ἀφοῦ, παραδόξως, ἔγινε, κατ’ ἀρχήν, δεκτὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Πάπα...
Τελικὰ οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Φαναρίου συμβιβάσθηκαν νὰ παραπεμφθεῖ τὸ κείμενο τῆς Ἐπιτροπῆς στὴ Συντονιστικὴ καὶ Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ  καὶ μετὰ αὐτὸ νὰ ὑποβληθεῖ στὴ συντονιστικὴ ἐπιτροπὴ γιὰ περαιτέρω ἐπεξεργασία καὶ βελτίωση, ἐν ὄψει τῆς ἑπόμενης συνάντησης τῆς Ὁλομέλειας τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, ποὺ ὑπολογίζεται νὰ συνεδριάσει μετὰ ἀπὸ δύο ἕως τρία χρόνια... Λόγω της, μὲ εὐθύνη τοῦ Φαναρίου, ἀδυναμίας τῶν Ὀρθοδόξων νὰ συμφωνήσουν στὸ κείμενο δὲν ἐκδόθηκε Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν τῆς συνάντησης στὸ Ἀμμᾶν.  Καθηγητὲς τῆς Θεολογίας  στὰ Πανεπιστήμια Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ θεολογικὴ θεμελίωση τοῦ πρωτείου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐπὶ τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος, ἐκφεύγει τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας καὶ δείχνει μία προσχώρηση στὶς ἀπόψεις τοῦ Βησσαρίωνα.... 
  
Τί γράφουν οἱ Ρῶσοι θεολόγοι
 Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ὑποστήριξε τὴν ἑδραζόμενη ἐπὶ τῆς σχέσης τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καινοφανῆ περὶ πρωτείου ἄποψη τοῦ ὄχι στὰ δικά του θεολογικὰ κείμενα, ποὺ ἤσαν ἀπολύτως ἀντίθετα, ἀλλὰ σὲ κείμενο ποὺ ἔγραψε ὁ Ρῶσος θεολόγος π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν καὶ δημοσιεύθηκε στὸ βιβλίο «La Primaute de Pierre dans l’ Eglise Orthodoxe», (Editions Delachaux & Niestle, Neuchatel, Suisse, 1960). Στὸ βιβλίο ὑπάρχουν κείμενα τῶν ἐπίσης Ρώσων θεολόγων τῆς διασπορᾶς Ἀφανάσιεφ, Μέγιεντορφ καὶ Κουλόμζιν.
Πρῶτο εἶναι τὸ κείμενο τοῦ Νικολάου Ἀφανάσιεφ, μὲ τίτλο «Ἡ Ἐκκλησία ποὺ προΐσταται στὴν Ἀγάπη». Μεταξὺ τῶν ἄλλων θέτει τὸ ἐρώτημα: «Ἂν ὁ Πέτρος εἶναι πράγματι ἡ πέτρα ἐπὶ τῆς ὁποίας κτίσθηκε ἡ Ἐκκλησία πῶς μπορεῖ ταυτόχρονα νὰ εἶναι καὶ ἀρχηγὸς αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας;» Καὶ ἀπαντᾶ: «Ἐφόσον ὁ Πέτρος εἶναι ἡ πέτρα ἐπὶ τῆς ὁποίας κτίσθηκε ἡ Ἐκκλησία ὁ ρόλος τοῦ εἶναι παθητικός: Ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε ἐπ’ αὐτοῦ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀπὸ ἐκεῖνον». Στὴ συνέχεια ἐπισημαίνει: « Θὰ ἦταν πολὺ ἀσύνετο νὰ μιλᾶμε γιὰ <ἀνατολικὸ πρωτεῖο>, ὡσὰν ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως νὰ εἶχε θελήσει νὰ ἀντιγράψει τὸν ἐπίσκοπό της Ρώμης: εἶναι λάθος τόσο ἀπὸ ἄποψη ἰδεολογικὴ ὅσο καὶ ἀπὸ ἄποψη ἱστορική, ὅμως, χωρὶς ἀμφιβολία, ὁρισμένες ἐσωτερικὲς παροτρύνσεις ὤθησαν τὸν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως νὰ ἀκολουθήσει στὴν παγκόσμια ἐκκλησιολογία, τὴν ὁδὸ πρὸς τὸ πρωτεῖο». Πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἀποκαλύπτεται «ἡ ἐσωτερικὴ παρότρυνση στὸ Φανάρι» πρὸς ἕνα παπικοῦ τύπου πρωτεῖο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
 Ἀκολουθεῖ τὸ κείμενο τοῦ Νικολάου Κουλόμζιν, μὲ τίτλο «Ἡ Θέση τοῦ Πέτρου στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία». Στὸ κείμενο τοῦ ὁ Κουλόμζιν τονίζει πὼς στηριζόμενος στὰ λόγια του Χριστοῦ πρὸς τὸν Πέτρο καὶ στὰ ὅσα ἀναφέρονται στὰ Εὐαγγέλια περὶ αὐτοῦ ἔχει τὴν ἄποψη ὅτι ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἔχει τὰ πρεσβεία ἀνάμεσα στὶς ἄλλες Ἐκκλησίες. Καὶ σημειώνει: « Οἱ ἱστορικὲς συνθῆκες καὶ ἐξελίξεις δείχνουν ὅτι ὁ Πέτρος μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα δὲν παρουσιάζεται πλέον ὡς ἕνας της ὁμάδας τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, ἀλλὰ εἶναι ἕνας περιοδεύων Ἀπόστολος. Οἱ Δώδεκα δὲν ἀποτελοῦσαν πλέον σύναξη στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἑπομένως ἡ πόλη αὐτὴ χάνει τὴν κεντρική της ἱεραρχικὴ θέση. Μπορεῖ κανεὶς στὶς νέες ἱστορικὲς συνθῆκες ποῦ δημιουργήθηκαν νὰ μιλάει ἀκόμη γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πέτρου; Τὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν τὸ δείχνουν κατὰ κανένα τρόπο».
 Τὸ κείμενο τοῦ Ἰωάννου Μέγιεντορφ ποὺ ἀκολουθεῖ ἔχει τίτλο «Ὁ Ἅγιος Πέτρος, τὸ πρωτεῖο του καὶ ἡ διαδοχή του στὴν βυζαντινὴ θεολογία». Ὁ  Ρῶσος θεολόγος ἐπισημαίνει ὅτι στοὺς πρώτους αἰῶνες «οἱ Βυζαντινοὶ στὴν ἐκκλησία τῆς ἀρχαίας Ρώμης ὁμοφώνως ἀπέδιδαν μία μεγάλη τιμή, ἀλλὰ ὄχι ἐξουσία, κοσμικοῦ – δικαιοδοτικοῦ χαρακτήρα». Προχωρώντας στοὺς ἑπόμενους αἰῶνες  ἐξηγεῖ ὅτι οἱ κοσμικὲς ἡγετικὲς ἐπιδιώξεις τοῦ Πάπα Γρηγορίου ὁδήγησαν τὸν Αὐτοκράτορα Μανουὴλ Κομνηνὸ νὰ θελήσει νὰ περάσει τὸ παπικὸ πρωτεῖο στὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἔχοντος τὴν ἕδρα τῆς Νέας Ρώμης καὶ «τῆς παγκόσμιας ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας».  Καὶ ἀφοῦ ἐπισημαίνει τὶς περὶ πρωτείου ἀπόψεις διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων ἐπισημαίνει τὴν ἀκόλουθη  ἄποψη τοῦ Θεσσαλονίκης Συμεών: «Ἡ λειτουργία τοῦ πρωτείου ὑπάρχει στὸ πλαίσιο τῆς ἐπισκοπικῆς συνόδου, ὅπως ὑπῆρχε στὴν ἔννοια τῆς ἀποστολικῆς συνόδου, ἀλλὰ προϋποθέτει τὴν ἐν τὴ ἀληθεία ἑνότητα τῆς πίστεως». Στὴ συνέχεια προσθέτει τὴν ἄποψη τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γενναδίου Σχολαρίου: « Ὁ Πέτρος εἶναι ὁ ἐπίσκοπος καὶ ὁ ποιμὴν ὅλου του κόσμου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι μποροῦμε νὰ ποῦμε τὸ ἴδιο γιὰ ὁποιονδήποτε ἀπὸ τοὺς διαδόχους του ἐπισκόπους». Καὶ στὸ τέλος τοῦ κειμένου τοῦ ὁ Μέγιεντορφ τονίζει: «Ἡ διδασκαλία τῶν βυζαντινῶν θεολόγων ἀντιστοιχεῖ πλήρως στὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ στὸ Cathedra Petri:  Δὲν ὑπάρχει πλουραλισμὸς στὶς ἐπισκοπικὲς καθέδρες, δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο μία, ἡ ἕδρα τοῦ Πέτρου καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, στὸ πλαίσιο τῶν κοινοτήτων τῶν ὁποίων προεδρεύουν καὶ ἔχουν τὴν ἕδρα τους, καθένας τοὺς ἔχει τὴ θέση τοῦ ἐπὶ τῆς αὐτῆς  ἕδρας (τοῦ Πέτρου)».
 Τὸ κείμενο τοῦ  π. Ἀλέξανδρου Σμέμαν εἶναι τὸ τελευταῖο στὴ σειρὰ καὶ ἐπιγράφεται « Ἡ ἔννοια τοῦ πρωτείου στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία». Στὸ κείμενο ὁ ἀείμνηστος Σμέμαν τονίζει ὅτι στὴν ἀρχή της ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία εἶχε τὸν Ἐπίσκοπό της καὶ τὴν πληρότητά της στὴν ἑνότητά της μὲ ἐκεῖνον. Τονίζει ἐπίσης ὅτι  ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἀποκλείει τὸ πρωτεῖο, ἀλλὰ δὲν τὸ θεωρεῖ χαρακτηριστικὸ κοσμικῆς ἰσχύος ἐπὶ τῶν ἄλλων ἐπισκόπων καὶ ἐκκλησιῶν. «Δὲν εἶναι βεβαίως <ὑπέρτατη ἐξουσία>, ἀλλὰ δὲν εἶναι καὶ μία ἁπλὴ προεδρία κατὰ τὰ δημοκρατικὰ καὶ κοινοβουλευτικὰ πρότυπα, γιατί εἶναι κάτι τὸ πνευματικό, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ» σημειώνει. Ὁ Σμέμαν γιὰ τὸ πρωτεῖο ἀναφέρεται στὸ Τριαδολογικὸ δόγμα ὡς ἑξῆς:
 «Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐφαρμόσει στὴν Ἐκκλησία, κατ’ ἀναλογίαν, τὴν τριαδολογικὴ θεολογία. Ὅπως οἱ Τρεῖς Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος δὲν χωρίζουν τὴ θεία οὐσία, κάθε μία διαθέτοντας τὴν καθ’ ὁλοκληρίαν καὶ ζώντας τὴν, ἔτσι καὶ ἡ φύση τῆς Ἐκκλησίας – Σώματος τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι χωρισμένη λόγω τῆς πληθύος τῶν ἐκκλησιῶν. Ἀλλὰ ὅπως τὰ Θεία Πρόσωπα «ἀπαριθμοῦνται» - κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου - ἔτσι ἀπαριθμοῦνται καὶ οἱ ἐκκλησίες καὶ ὑπάρχει μεταξὺ αὐτῶν μία ἱεραρχία. Σὲ αὐτὴν τὴν ἱεραρχία ὑπάρχει μία πρώτη Ἐκκλησία καὶ ἕνας πρῶτος ἐπίσκοπος. Αὐτὴ ἡ ἱεραρχία δὲν μειώνει τὶς ἐκκλησίες, δὲν τὶς ὑποτάσσει τὴν μία στὴν ἄλλη, εἶναι μόνο προορισμένη νὰ βοηθάει νὰ ζεῖ κάθε ἐκκλησία γιὰ ὅλες καὶ ὅλες γιὰ κάθε μία, γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ...». 
Καθηγητὲς τῆς Θεολογίας, ποὺ τοὺς θέσαμε ὑπόψη τὸ κείμενο τοῦ Σμέμαν, μᾶς σημείωσαν ὅτι θεολογικὰ  ἡ μεταφορὰ τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος στὸ ἐπισκοπικὸ πρωτεῖο εἶναι  ἐξαιρετικὰ ἀδύναμη καὶ ἐκτός της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας, ὅπως ἐκφράστηκε διαχρονικὰ ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ ἐπίσημα κείμενα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.  Ὅμως ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ἐπέλεξε ἢ δέχθηκε νὰ τὸ χρησιμοποιήσει, ξεχνώντας τί ὑποστηρίζει στὴν διατριβή του... Ἡ φιλοδοξία τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἡ πρὸς αὐτὸν πλεονάζουσα κολακεία τῆς αὐλῆς του, ὁ τρόμος  τῶν Μητροπολιτῶν ποὺ ἀνήκουν στὴ δικαιοδοσία του, μήπως καὶ προκαλέσουν τὴν μῆνιν του καὶ ἡ πρὸς αὐτὸν δουλικότητα Ἱεραρχῶν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνθέτουν ἕνα ἐκρηκτικὸ μίγμα, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει τεράστια ζημία στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.-   

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...