Το 1000-άρμενο στην Ιστορία, στις προφητείες και τώρα!

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

 «Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης». (Ισαπόστολος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

το κείμενο σε εκτυπώσιμο αρχείο

      Το χιλιάρμενο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μας θυμίζει κάτι πολύ σπουδαίο: ότι υπάρχει πνευματικός νόμος. Και σε συνδυασμό με τα σύγχρονα γεγονότα μας δείχνει το πώς αυτός εφαρμόζεται.

     Το χιλιάρμενο υπάρχει στις Ομηρικές ιστορίες, στις προφητείες του Αγίου Κοσμά, και τώρα...! Η ασφάλεια των θαλασσών προτάθηκε επίσημα το 2007 από τον ναύαρχο Μάλεν να ονομάζεται 1000 πλοία ναυτικό δηλ. 1000-άρμενο: 

   http://vimeo.com/album/3006763 (2 clips)

αντίστοιχα στο youtube, όμως όχι για Ελλάδα (!) και άλλες χώρες, [Link-playlist]

Κατεβάστε τώρα σε μορφή flv τα 2 αρχεία του χιλιάρμενου (AVG - ελεύθερα από ιούς):

 1000άρμενο-1 (116MB)  1000άρμενο-2  (327ΜΒ)

   Το «1000-πλοία ναυτικό» ή χιλιάρμενο, είναι το «1000» της θάλασσας κατ' αντιστοιχία προς το «100», την Άμεσο Δράση της ξηράς στην Ελλάδα! Δεν είναι απαραίτητο η δύναμη αυτή να έχει ακριβώς 1000 πλοία. Σημασία έχει η ιδέα της διεθνούς ειρηνευτικής θαλάσσιας δύναμης, που ονομάσθηκε «1000 Ship Navy» από το ναύαρχο Mulen. Σε εθνικό (Αμερικανικό) επίπεδο, η τελευταία πρόταση επί Reagan, για «600-πλοία ναυτικό», με την οποία η Αμερική θα επενέβαινε από μόνη της διεθνώς, ουδέποτε υλοποιήθηκε.

     Από τη φύση της η διεθνής θαλάσσια δύναμη του 1000-άρμενου μπορεί να επεμβαίνει σε πολλά μέρη συγχρόνως, και στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, στους Αγίους Σαράντα, κατά τον άγιο Κοσμά. «Μιλάμε για ένα Ναυτικό 1000 πλοίων. Δεν είναι μόνο δικά μας πλοία. Είναι ένας διεθνής στόλος από όμοια σκεπτόμενα έθνη που λαμβάνουν μέρος σε επιχειρήσεις ασφαλείας σε όλο τον κόσμο».(Ναύαρχος Mike Mullen, Αρχηγός των Ναυτικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ, Millington, Tenn. 7-9-2006).

     Οι σχετικές προφητείες του αγίου Κοσμά λένε:

17η: «Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στην Άσπρη Θάλασσα (άλλη ονομασία του Αιγαίου που είναι απέναντι από τη Μαύρη Θάλασσα), τότε θάρθει».

18η:  «Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά νερά, τότε θάρθει».

19η:  «Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης».  

Ο άγιος γέροντας Παΐσιος είχε αναφερθεί στη σύγκρουση Ελλάδας - Τουρκίας στο Αιγαίο, επιβεβαιώνοντας τις προφητείες του αγίου Κοσμά.

Ο Ελληνικός πολιτισμός αγκαλιάζει όλους τους λαούς που έχουν Ελληνική παιδεία. Έτσι  ήταν το καλύτερο υπόβαθρο διάδοσης της διδασκαλίας του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού για την σωτηρία των πιστευόντων, όλων των φυλών της Γης.

Κατά τον Ισοκράτη (436 π.Χ-338 π.Χ.): «H λέξη Έλλην δεν είναι τόσο ένας όρος που χαρακτηρίζει τη γέννηση, όσο τον τρόπο σκέψης, και εφαρμόζεται σε ένα κοινό πολιτισμό μάλλον, παρά σε μια κοινή καταγωγή». Η Ταρσός της Κιλικίας, όπου γεννήθηκε και μορφώθηκε ο απόστολος Παύλος κατά τη μαρτυρία του Στράβωνος «υπερβέβληται και Αθήνας και Αλεξάνδρειαν»(Καθ. Μπαμπινιώτης)

Ο Ελληνικός πολιτισμός που από τον Μ. Αλέξανδρο εξαπλώθηκε στην Ανατολή έχει από καιρό φτάσει και στη Δύση. Ο  sir Isaac Newton προβάλλεται από την ψηφιακή βιβλιοθήκη του Κέιμπριτζ με τα εξής λόγια του: «Ο Πλάτων είναι φίλος μου, ο Αριστοτέλης είναι φίλος μου, αλλά ο μεγαλύτερός μου φίλος είναι η Αλήθεια».

Την Ελλάδα, κοιτίδα αυτού του παγκόσμιου πολιτισμού, προσπαθούν να καταστρέψουν οι θηριώδεις Νεοταξίτες, όπως ουσιαστικά δηλώνει (2005) και η πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Μπενάκη στον πρόεδρο της "Δημοκρατίας" (Παπούλια): «Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, και της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».[Link]

Θα προσπαθήσουν λοιπόν να μας αποσπάσουν ωραία Ελληνική Γη, διότι στο υλικό πεδίο αυτή είναι η «ωραία Ελένη»! Αλλά η Ιστορία... προειδοποιεί! Όταν ο "Πάρης" «πάρει» την «ωραία Ελένη», (τι άλλο μπορεί να κάνει, αφού αυτή την ιδιότητα έχει από το όνομά του), τότε θα έρθει το τέλος της Τροίας!

Η "Τροία" πιστεύει ανόητα ότι εργάζεται για την ειρήνη! Και νομίζει ότι αυτή θα την φέρει ο (αρπάχτρας) Πάρης! Στο υλικό πεδίο ο Πάρης που θέλει ωραία Ελληνικά νησιά είναι η γειτονική χώρα, στην οποία βρίσκεται η Τροία.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι (κυρίως) τοπικό, είναι πολύ μεγαλύτερο. Είναι σύγκρουση πολιτισμών, με την πνευματική τους έννοια... ...Έτσι όπως αυτοί επηρεάζουν τις ψυχές των ανθρώπων, και όπως ομολογεί ο Οδυσσέας στο τέλος της περιπέτειάς του. Αυτό υποδηλώνεται μυστικά και από το «1000-άρμενο», που ορίζει δύο ομάδες ανθρώπων, ή όπως λένε κάποιοι μελετητές δύο πολιτισμών. Αυτών που τηρούν τις 10 εντολές και αυτών που δεν τις τηρούν αλλά και μάχονται όσους τις τηρούν. Οι άρπαγες σύγχρονοι μιμητές των αρχαίων Τρώων, Τροϊκανοί, που ανήκουν στον ξεπεσμένο πολιτισμό που δεν τηρεί αλλά και μάχεται τη δικαιοσύνη του Θεού, μας θυμίζουν ότι το 1000-άρμενο βρίσκεται και στις Ομηρικές αφηγήσεις...

Στην μετά τον «ψυχρό πόλεμο» εποχή της παγκοσμιοποίησης, παρατηρούμε ότι κυριαρχούν πνευματικά, αυτά που ο Όμηρος περιέγραφε σωματικά. Η προσπάθεια να χειραγωγηθεί η ανθρώπινη σκέψη χάριν των υλικών συμφερόντων λίγων ατόμων, οι πολιτικο-οικονομικές και στρατιωτικές μάχες, και η έλλειψη διάκρισης καλού - κακού, ιδιαίτερα με την προβολή της ανηθικότητας, της μαγείας και του αποκρυφισμού, της λατρείας του Θεού και συγχρόνως του Σατανά, είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά της εποχής μας, αντίστοιχα του Ομηρικού Αντί-νοου, Ευρύ-μαχου και Αμφί-νομου. Αυτή η αντιστοιχία δεν έχει πιθανότητες να συμβαίνει τυχαία. Υπάρχει πνευματικός νόμος, και κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία κατά τους αγίους της Εκκλησίας μας, είναι σε σχέση με την Καινή, σαν το σώμα με την ψυχή. 
   Αυτά που συμβαίνουν στον αόρατο πνευματικό κόσμο στον οποίο ζουν οι ψυχές μας, «τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται» κατά τον απόστολο Παύλο, δηλαδή κατανοούνται διά των ορατών δημιουργημάτων. Και αυτό συμβαίνει από την αρχή της Δημιουργίας, από κτίσεως κόσμου. Και διά των δημιουργημάτων δηλώνεται η δύναμη του Θεού και η αγιότητα, ώστε και όσοι δεν γνωρίζουν τις άγιες Γραφές να είναι αναπολόγητοι. (Ρωμ. Α-20).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης εξηγεί για τα ονόματα: «όχι μόνο στα δημιουργήματα γίνεται φανερή η μεγαλοπρέπεια του Δημιουργού, αλλά και δια των ονομάτων τους δείχνεται η σοφία του Θεού, επειδή με τρόπο οικείο (συγγενικό) και προσφυώς, σε καθένα από τα γενόμενα ταίριαξε τις προσηγορίες (δηλ. τα ονόματά τους)». (Κατά Ευνομίου).  

 Οι Έλληνες προσπαθούσαν με τον νου τους, που είναι έκτος (6ος) επειδή είναι πάνω από τις πέντε (5)  αισθήσεις, να προσεγγίσουν την αλήθεια για τον εαυτό τους και τον Θεό. Και όπως επισημαίνει ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως «Η φιλοσοφία υπήρξε και είναι κτήμα των Ελλήνων και κανένας δεν είναι δυνατόν να την αφαιρέσει από αυτούς».[Link]

Επομένως ο πνευματικός νόμος ενώ φυλάσσει ότι ο πολιτισμός κληρονόμησε από τους Έλληνες, δεν θα επιτρέψει και στον «Πάρη» να προχωρήσει περισσότερο από «6-μίλια», όταν η μάχη γίνει στο υλικό πεδίο. Θα υπάρχει βέβαια και το 1000-άρμενο (δύναμη θαλάσσιας ασφάλειας) στην περιοχή! Πρόκειται για Έλληνο-Χριστιανικό πολιτισμό, γι' αυτό ακούγονται δύο κυρίως αριθμοί στην μάχη για την διάσωσή του: Το 6 που χαρακτηρίζει τους φιλόσοφους -διανοητές, και το 10 που είναι οι εντολές που πρέπει πρώτοι απ' όλους να τηρούν οι Χριστιανοί.

Επειδή μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου έχουν τεθεί από τον Θεό οι ίδιες εντολές που δόθηκαν γραπτές στον Μωϋσή και συμπληρώθηκαν πνευματικότερα από τον Κύριο Ιησού Χριστό, γι' αυτό αυτές, οι 10 εντολές, είναι παγκόσμιος και αιώνιος πνευματικός νόμος. Γι'  αυτό, σαν μια εικόνα αυτής της αλήθειας, στο υλικό πεδίο η δύναμη του «1000-άρμενου» είναι παγκόσμια.

Το 1000 (10*10*10=10³) δηλώνει την πνευματική δύναμη, που έχουν από την Αγία Τριάδα, οι πιστοί όλης της Εκκλησίας επειδή τηρούν τις 10 εντολές. Η μάχη των πιστών κατά των καταστροφέων του Έλληνο-Χριστιανικού πολιτισμού γίνεται με πλοία γιατί το πλοίο ή ναυς (συγγενές με το ναός - naus) είναι σύμβολο της Εκκλησίας, που με κυβερνήτη τον Χριστό κατάρτι τον Τίμιο Σταυρό, και πλήρωμα αγίους και αγγέλους, σώζει τους πιστούς που διασχίζουν τη θάλασσα του βίου και τους ναυαγούς της ζωής.

 Δεν μιλάμε επομένως για μια οριοθετημένη με σύνορα «σύγκρουση πολιτισμών», όπως κάνει ο Χάντιγκτον, αλλά για μια πολύ σημαντικότερη πνευματική μάχη χωρίς σύνορα, αφού βλέπομε να θίγονται και οι άνθρωποι της Δύσης από τους καταστροφείς του πολιτισμού παγκοσμιοποιητές, που εδρεύουν εκεί. Το δηλώνει και το τέλος του Ομηρικού έπους που διαδραματίζεται στην Ιθάκη, ένα από τα δυτικότερα μέρη της Ελλάδας (η οποία είναι κέντρο και σύμβολο αυτού του πολιτισμού) με πρωταγωνιστή τον Οδυσσέα, που και το όνομά του θυμίζει άνθρωπο της Δύσης!

Ο Οδυσσέας από το μακρινό παρελθόν, μας θυμίζει ότι περιπλανιόταν στη θάλασσα των πειρασμών της ζωής πριν γυρίσει στο σπίτι του, δηλ. στον οίκο της ψυχής του και ασχοληθεί με όσα αληθινά ποθούσε. Και αυτό συνέβη για να μην βασίζεται στην εξυπνάδα του περισσότερο από τον Θεό,ο οποίος εξουσιάζει τα πάντα. Ο Όμηρος, με την κατακερματισμένη σε πολλούς "θεούς" νόηση της προ-Χριστιανικής εποχής, δίνει απάντηση στον Οδυσσέα μέσω αυτού της θάλασσας.

Ουσιαστικά ο Οδυσσέας προτυπώνει τον δυτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, που μετά τον πόλεμο κατά της «Τροίας» θα δυσκολευθεί αρκετά να βρει τον χαμένο εαυτό του, που έχει κέντρο την καρδιά και τους εκεί ευσεβείς λογισμούς. Το πρόβλημα είναι ότι η πίστη στον Θεό, και το πλησίασμά Του μέσα από καθαρή από λογισμούς καρδιά είναι πιο δύσκολο να γίνει στη Δύση που έχει συνηθίσει να ζει με την γήινη λογική...

Ο άγιος γέροντας Σωφρόνιος ο Αγιορείτης (+1993) έλεγε: «Στην Δύση οι άνθρωποι ζουν με τον εγκέφαλο, δηλαδή έχουν κέντρο της ζωής τους την λογική». (Α 56) Και: «Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ένας Δυτικός που βαπτίζεται Ορθόδοξος, θα περάσει πολλά χρόνια μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, με καθοδήγηση εμπείρου πνευματικού οδηγού για να αποκτήσει καθαρό Ορθόδοξο φρόνημα και ήθος». (Α 17).

Όταν μπορέσει ο «Οδυσσέας» να γυρίσει πνευματικά στο «σπίτι» του, τότε θα θελήσει να επαναφέρει στην προηγούμενη τιμή, που στέρησαν οι «μνηστήρες», την γυναίκα του Πηνελόπη και τον γιό του Τηλέμαχο, ο οποίος θα έχει φτάσει σε ανδρική ηλικία.

Η Πηνελόπη, (δωρικά Πανελόπα) εκπροσωπεί την βοηθό του πνευματικού Οδυσσέα, όπως ήταν στον Αδάμ η Εύα, για την οποία ο Τριαδικός Θεός είπε: «ποιήσωμεν (ας κάνομε) σ' αυτόν (τον Αδάμ) βοηθόν, όμοια μ' αυτόν». (Γεν. 2, 18)

Η πτώση της «Τροίας» δεν γίνεται με αντιπαράθεση ισχύος, αλλά σοφίας, η οποία έχει πηγή την ενυπόστατη Σοφία του Θεού, τον Ιησού Χριστό, γι' αυτό και ο Δούρειος ίππος ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά, κατά το σκεπτικό της εποχής. Πνευματικά και ο «Δούρειος ίππος», και η «ωραία Ελένη» είναι ήδη μέσα στην Τροία, γιατί αποτελούν τρόπο ζωής της (χωρίς όμως να αξιολογούνται σωστά), και η Αθηνά είχε επίσης την λατρευτική της θέση μέσα στην Ομηρική Τροία πριν να εισέλθει το νέο αφιέρωμα. Η Ορθοδοξία είναι για τους Τροϊκανούς μία πίστη που πρέπει να υπηρετεί τη φαυλότητά τους, και ο Ελληνικός πολιτισμός στον οποίο στηρίζονται όλες οι επιστήμες, χρησιμοποιείται για την υποδούλωση των ανθρώπων με τεχνολογίες όπως το εμφυτεύσιμο υποδόριο τσιπ, ο ΈΛΕΓΧΟΣ του νου [Link] κλπ.

Μετά 10-ετή πολιορκία που συμβολίζει τους πρώτους αγώνες για την τήρηση των 10 εντολών, οι πολιορκητές έχουν αρκετή πλέον πίστη για να ζητήσουν την βοήθεια του Θεού, και πράγματι με αυτήν ανατρέπεται το φαύλο κατεστημένο της «Τροίας», εσωτερικά σαν νοοτροπία και εξωτερικά σαν θεσμός, με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο.

Ο πολυμήχανος Οδυσσέας είναι αυτός που προτείνει τον τρόπο άλωσης με τη βοήθεια της Σοφίας του Θεού (δηλ. του Χριστού) ή της Αθηνάς για τον Όμηρο, διότι αντιπροσωπεύει (όπως ήδη είπαμε) τον δυτικά σκεπτόμενο άνθρωπο, ή τον άνθρωπο που ζει την εποχή που ο πολιτισμός έχει πλέον φτάσει και αναπτυχθεί στη Δύση. Αυτός, όπως αποδεικνύεται από τους οικείους του (Πηνελόπη και Τηλέμαχο) που εκπροσωπούν τον οίκο της ψυχής του, είναι φίλος της αρετής και συνετός αναζητητής της Αλήθειας. Γι' αυτό αξιώνεται, αν και μετά πολλούς κόπους και αρκετό χρόνο, να ξεκαθαρίσει τους μνηστήρες που εκπροσωπούν τα διάφορα πάθη και να βασιλεύσει στον τόπο του. Και τόπος του Ομηρικού Οδυσσέα είναι η Ιθάκη, ενώ πνευματικά είναι η καθαρή ψυχή των Χριστιανών, που αφού κλείσουν τις πόρτες τις ψυχής τους δηλ. τις αισθήσεις, απομονώνουν και εξοντώνουν εύκολα τους εμπαθείς λογισμούς που σαν άλλοι μνηστήρες διεκδικούν το θρόνο της καρδιάς τους.

Όσοι δεν μοιάζουν στην αρετή με τον Οδυσσέα, αυτοί τιμωρούνται από την κακία που κρύβεται στον οίκο της ψυχής τους, ακόμη και αν αρχικά φαίνεται ότι βρίσκονται στη μεριά των νικητών.

Μετά την άλωση της Τροίας, η «ωραία Ελένη», που για την Ελλάδα είναι στο υλικό πεδίο η αρπαγείσα Ελληνική γη, επιστρέφει μαζί με πολλά άλλα λάφυρα στον Μενέλαο (=μένων λαός) δηλ. στον διαμένοντα (Ελληνικό) λαό, ενώ στο πνευματικό πεδίο, τόσο η Ορθοδοξία όσο και ο επιστημονικός κόσμος, χαίρονται την απελευθέρωσή τους από την καταστροφική καταπίεση των βάρβαρων Τροϊκανών.

   Αριστερά τρόϊκα δηλ. άμαξα με τρεις ίππους, από την οποία αναλογικά η τριμερής εξουσία λαμβάνει το όνομά της.   

   Είναι προφανές ότι η τρόϊκα έχει σχέση με το τρία, την Τριμερή Επιτροπή, και τον τρόπο που κινούνται οι μεγαλο-επιχειρηματίες Αμερικής, Ευρώπης και Ασίας. Αλλά μετά την έναρξη της προσπάθειας παγκοσμιοποίησης αυτά τα τρία μέρη δρουν πλέον ανεμπόδιστα σε όλη την υδρόγειο, και επομένως η Τροία μπορεί να συμβολίζει τώρα την προσπάθεια αυτή, αν το επί πλέον όμικρον θεωρηθεί ότι είναι η υδρόγειος...!

Οι Τρώες παλιότερα, και οι Τροϊκανοί τώρα, δρουν σαν με Δούρειο ίππο, με μυστικό τρόπο, στο υλικό πεδίο, αρπάζοντας και καταστρέφοντας, ενώ ο Χριστός, ο νικών καβαλάρης της Αποκάλυψης, χρησιμοποιώντας τον λευκό ίππο της Εκκλησίας, εισάγει στις καρδιές των ανθρώπων τον λόγο Του, που γίνεται κριτής τους.

Ο Δούρειος ίππος του Χριστού, δηλ. ο λόγος Του, έχει κρυμμένους μέσα του τους Έλληνες, γιατί χρησιμοποιεί την γλώσσα τους και το άνθος του πολιτισμού τους. Όμως ο Θεός δεν προσωποληπτεί. Οι τότε Τρώες, και οι τωρινοί ομότροποί τους, δεν θα καταστρεφόντουσαν, αλλά θα έπαιρναν παράταση ζωής, αν δέχονταν τον λόγο Του με ευλάβεια. Αλλά δέχτηκαν το αφιέρωμα (λόγο Θεού - Δούρειο ίππο) της Σοφίας του Θεού (της Αθηνάς κατά τις αντιλήψεις της εποχής) σαν μια ακόμη αφορμή για τις γιορτές κραιπάλης και μέθης στις οποίες ήταν συνηθισμένοι να επιδίδονται. Αυτή η ασέβειά τους, τους κατέστρεψε, γιατί απέδειξε άχρηστη την παράταση της προθεσμίας για την μετάνοιά τους.

Η 10ετής πολιορκία δείχνει ότι ο χρόνος μετανοίας είχε παρέλθει για τους Τρώες καταπατητές των 10 εντολών, και κάτι ανάλογο αναμένεται και για τους σημερινούς... Τροϊκανούς!

Μπορούμε να πούμε ότι: H Ομηρική Παν-Ελ-Όπη εκπροσωπεί την βοήθεια στις πνευματικές έρευνες του «Οδυσσέα», από όσους εργάζονται πρακτικότερα τις αρετές, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τον Ελληνικό πολιτισμό, που είναι δώρο του Θεού για την έκφραση και γραφή του λόγου Του και την ανάπτυξη των επιστημών.

Ιδιαίτερα στην εποχή μας που κυριαρχεί ο τεχνολογικός πολιτισμός, οι δημόσιες συζητήσεις(panels) κατά τα πρότυπα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που παρακολουθούνται και μέσα από τα πάνελςτων υπολογιστών, μας δίνουν μια ακόμη όψη της πραγματικότητας, μια οπή εξόδου από το σκοτάδι της απομόνωσης, όπως και τα «windows» ανοίγουν παράθυρα επικοινωνίας με όλο τον κόσμο! Μετά τον επερχόμενο και στο υλικό πεδίο «Γενικό Πόλεμο», θα χρειασθεί η αποκατάστασή τους από αυτούς που θα εκπροσωπούν τον τότε Οδυσσέα. (Πανελόπη=Παν-Έλληνο_πολιτισμική-όψη. Δηλ. συγκέντρωση όλων κατά το ελληνικό πρότυπο δημοκρατίας, ελευθερίας λόγου κλπ για να εκφράσουν άποψη για κάποιο θέμα).

Συνοψίζοντας, τονίζομε ότι η βοήθεια του Θεού δίνεται σε όσους τηρούν τις 10 εντολές, γιατί αυτές είναι αιώνιος πνευματικός νόμος, και αυτό υποδηλώνεται από το «1000-άρμενο» του αγίου Κοσμά, που ενεργοποιείται όπως και στην Ομηρική εποχή, τώρα για να σώσει τον(μόνο ζωντανό στη γη) Έλληνο-Χριστιανικό πολιτισμό!

το κείμενο σε εκτυπώσιμο αρχείο

Κυριακή 11 / 24 Αυγούστου 2014

Αγίου Νήφωνος του Διονυσιάτου, πατρ. Κων/πόλεως

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

www.imdleo.gr

π. Αθανασιος μυτιληναιος: «Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔ

το είδαμε εδώ

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ... ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Της Αικατερίνης Αντωνιάδου 
Θεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος

- Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ, λέγουν οι βιογράφοι του, ύψωνε τα χέρια του, σαν άλλος Μωϋσής, στην προσευχή, ενώ ο ήλιος έδυε πίσω του και τα κατέβαζε, όταν έλαμπε πάλι στο πρόσωπό του.

- ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΝ Επίσκοπον Κύπρου, επισκέφθηκε κάποτε ο Ηγούμενος ενός Μοναστηριού που είχε ιδρύσει ο ανωτέρω Άγιος και του είπε με κάποια ικανοποίησι:

- Με την ευχή σου, Δεσποτα, δεν παραμελούμε τον κανόνα της προσευχής που μας έδωσες. Διαβάζομε με προθυμία την πρώτη ώρα, την τρίτη, την έκτη και την ενάτη. (σ.σ. Οι ώρες από τα παλιά χρόνια διαβάζονταν στα μοναστήρια).

- Και τις άλλες ώρες τι κάνετε; ρώτησε με έκπληξι ο Άγιος Ιεράρχης. Δεν ασχολείσθε με την προσευχή; τότε δεν είσθε Μοναχοί. Και βλέποντας την απορία του Ηγουμένου, εξήγησε:

- Εκείνος που ανήκει στην τάξι του Μοναχού έχει καθήκον ν’ ασχολήται διαρκώς με την προσευχή και την ψαλμωδία. Ο Προφήτης Δαυΐδ, αν και βασιλιάς μαζί και πολεμιστής, το βράδυ προσευχόταν, τα μεσάνυχτα σηκωνόταν από το στρώμα του -το ομολογεί ο ίδιος- για να δοξολογήση μαζί με τούς Αγγέλους το Θεο. Πριν από τα ξημερώματα τον βρίσκομε ακόμη να δέεται. Μολις ξημέρωνε, ύψωνε την καρδιά του για να ευχαριστήση τον Πλάστη του. Το πρωϊ παρακαλούσε και πάλι, το μεσημέρι και το βράδυ έκλινε το γόνυ για να ικετεύση τον Θεόν. Γι’ αυτό μας βεβαιώνει, πως επτά φορές την ημέρα αινούσε τον Κύριο.

- ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ λέει ότι, ο Χριστιανός, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ωρισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται.

- ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ έλεγε: Από τούτα τα τέσσερα έχει πιο πολύ ανάγκη η ψυχή. Να φοβάται την κρίσι του Θεού, να μισή την αμαρτία, ν’ αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ έλεγε: Αν υπολογίση ο Θεός την αμέλειά μας στην προσευχή και τον σκορπισμό του νου μας στην ψαλμωδία, είναι αδύνατον να σωθούμε.

- Από του ΑΒΒΑ ΛΟΥΚΙΟΥ το κελλί πέρασαν κάποτε οι λεγόμενοι Ευχίται Μοναχοί. Ο Γέροντας τούς κράτησε και συνωμίλησε μαζί τους.- Ποιο είναι το έργο σας αδελφοί; τούς ρώτησε. 
- Εμείς δεν ασχολούμεθα με καμμιά υλική εργασία, αποκρίθησαν εκείνοι. Ακολουθούμε τη σύστασι του θείου Παύλου: αδιαλείπτως προσευχόμεθα. 
- Δεν τρώτε καθόλου; 
- Τρώμε. 
- Δεν κοιμάσθε; 
- Κοιμώμεθα λίγο.
- Όταν κοιμάσθε, ποιός προσεύχεται για σας; 
- ... 
- Μα τότε, αδελφοί μου, είπε ο Αββάς Λούκιος, δεν κάνετε ακριβώς αυτό που λέτε. Εμείς εδώ κάνομε εργόχειρο για να μη ζούμε εις βάρος άλλων και να πως τηρούμε το "αδιαλείπτως προσεύχεσθε": Όταν αρχίζωμε το πρωϊ τη δουλειά μας, λέγει ο καθένας μας: "ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου". Δεν είναι τούτο προσευχή; Όταν με το νου προσεύχωμαι, τα χέρια μου πλέκουν. Από την εργασία μου αυτή κερδίζω δεκαέξι νομίσματα. Ξοδεύω ελάχιστα για το καθημερινό μου ψωμί και τα υπόλοιπα τα δίνω ελεημοσύνη στούς πτωχούς και αρρώστους αδελφούς μου, που δεν μπορούν να εργασθούν. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι αδελφοί. Όταν λοιπόν εμείς τρώμε ή κοιμώμεθα, οι πτωχοί προσεύχονται για μας και η καρδιά μας μας πληροφορεί πως έτσι εφαρμόζομαι τη σύστασι του Αποστόλου.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΑΓΑΘΩΝΑΣ ερωτήθει από κάποιους αδελφούς, ποια αρετή νομίζει πως είναι πιο επίπονος.

- Η προσευχή, αποκρίθηκε εκείνος. Όταν ποθήση η ψυχή να συνομιλή συχνά με τον Δημιουργό της, αγωνίζονται τα πονηρά πνεύματα να την εμποδίσουν, γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει πιο ισχυρό όπλο εναντίον τους από την προσευχή. Όταν αποκτήση οποιαδήποτε άλλη αρετή η ψυχή, ύστερα ξεκουράζεται· μα για να μάθη να προσεύχεται, όπως πρέπει, χρειάζεται να κοπιάζη σ’ όλη της τη ζωη.

- Ο ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ λέγει ότι: Εκείνος που έχει συμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται, και προσέχει σ’ αυτά που λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τούς δαίμονας. Εκείνος όμως που μετεωρίζεται (= σκορπίζει το νου του σε ανώφελες σκέψεις) περιπαίζεται απ’ αυτούς.

- ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ, πολλά χρόνια κλεισμένος μέσα σε μια σπηλιά στη ρίζα ενός απόκρημνου βράχου, είχε μοναδική του απασχόλησι την προσευχή. Ο Ουράνιος Πατήρ, προνοώντας γι’ αυτόν, όπως για τα πετεινά τ’ ουρανού, τον έτρεφε μ’ αυτό το θαυμαστό τρόπο: Καθε βράδυ, ύστερα από τη δύσι του ηλίου, έβρισκε ένα ζεστό ψωμί, που έλεγες πως μόλις είχε βγη από το φούρνο, στην είσοδο της σπηλιάς του. Χρόνια γινότανε αυτό! Μια μέρα όμως, πήγε να ιδή τον Ερημίτη μας ένας συνασκητής του και καθώς συνωμιλούσαν, του υπέδειξε πως δεν ήταν σωστό να κάθεται αργός. Τον βοήθησε να κόψη καλάμια από το έλος και τον έμαθε να πλέκη πανέρια. Σαν βράδυασε, κουρασμένος από τη δουλειά και πεινασμένος ο Γεροντας, πήγε στη σπηλιά του να πάρη το ψωμί του. Με πόση ανακούφισι θα το έτρωγε! Δε βρήκε όμως τίποτε. Έτσι κοιμήθηκε νηστικός. Την άλλη μέρα ασχολήθηκε πάλι με ζήλο στο εργόχειρο, αλλά δε βρήκε πάλι στη θέσι του το βράδυ το ευλογημένο ψωμάκι, με το οποίο τόσα χρόνια τον έτρεφε ο Θεός. Στενοχωρημένος τότε προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον Κύριον να του φανερώση σε τι είχε σφάλλει, ώστε να πάψη να φροντίζη πια γι’ αυτόν. Άκουσε τότε θεία φωνή να του λέγη: - Όταν ήσουν απασχολημένος μόνο με μένα, σε έτρεφα. Τώρα που έμαθες εργόχειρο, δίκαιο είναι να σε τρέφη αυτό.

- ΈΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑ, ρώτησαν κάποτε οι Αδελφοί της σκήτης, αν πραγματικά ωφελούνται, εκείνοι που ζητούν από τούς άλλους να προσευχηθούν για χάρι τους.

- Πολύ ισχύει δέησις δικαίου, αποκρίθηκε ο Αββάς, πλην όμως "ενεργουμένη" (Ιακώβου ε’ 16). Βοηθουμένη, με άλλα λόγια, από τον ίδιο που ζητά την προσευχή. Σε τι να ωφελήσουν αι προσευχαί των αγίων, εκείνον, που θεληματικά παραμελεί την σωτηρίαν του;

- ΈΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, από τούς μεγάλους, ξεκίνησε μια μέρα να πάη στο όρος Σινά, για να επισκεφθή τούς Μοναχούς που ασκήτευαν εκεί επάνω. Στο δρόμο συνάντησε έναν απ’ αυτούς, κι’ ανέβαιναν σιγά - σιγά συζητώντας.

- Βρισκόμαστε σε μεγάλη στενοχώρια, Αββά, είπε αναστενάζοντας ο Μοναχός. Έχει μήνες να βρέξη και μας έλειψε τελείως το νερό.

- Γιατί δεν παρακαλείτε τον Θεόν να σας στείλη βροχή; ρώτησε ο Γέροντας.

- Προσευχές και λιτανείες κάνομε κάθε μέρα, αλλά δεν εισακουόμεθα.

- Τότε δεν προσεύχεσθε, όπως πρέπει, είπε ο Πατήρ. Έλα, Αδελφέ, να κάνωμε μια προσευχή μαζί κι’ ελπίζω πως θα την δεχτή ο φιλεύσπλαγχνος Θεός. Στάθηκαν. Ο Άγιος Γεροντας σήκωσε τα χέρια του στον Ουρανό και έκαμε μια σύντομη, αλλά θερμη προσευχή στον Κυριο, να λυπηθή τα πλάσματά Του που υποφέρουν και να στείλη σ’ αυτά την ευεργετική βροχή Του. Δεν είχε προφθάσει να τελειώση, όταν πελώρια μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό και άρχισε να βρέχη ραγδαία βροχή. Σαστισμένος ο Αδελφός από το θαύμα, που έγινε τόσο αστραπιαία μπροστά στα μάτια του, έμεινε πολλή ώρα σαν απολιθωμένος. Ύστερα έβαλε μετάνοια στον Αββά και με πολλήν ευλάβεια του φίλησε τα πόδια. Εκείνος πάλι αποφεύγοντας τον ανθρώπινο έπαινο, δεν συνέχισε την πορεία του, αλλά γύρισε πίσω στο κελλί του.

- Από τον ΟΣΙΟ ΣΙΣΩΗ ένας αρχάριος Μοναχός ζήτησε συμβουλές. Αν θέλης, παιδί μου, ν’ αρέσης στον Θεόν, απομάκρυνε πρώτα τον εαυτό σου ψυχικά από τον κόσμο, αποκρίθηκε ο σοφός Πατήρ. Μη απασχολής το νου σου με τα γήϊνα. Ανέβα από τα κτίσματα στο Δημιουργό τους. Η προσευχή και το κατανυκτικό δάκρυ ας φτιάξουνε ένα ισχυρό δεσμό ανάμεσα σε σένα και τον Πλάστη σου. Τοτε μόνο θα βρη η ψυχή σου ανάπαυσι στον πρόσκαιρο κόσμο και στην αιωνιότητα.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΠΑΜΒΩ κατέβαινε μια φορά στην πόλι, μαζί με άλλους αδελφούς. Στο δρόμο συναντήθηκαν με χωρικούς αγρότες που είχαν αφήσει τη δουλειά τους κι’ είχαν ξαπλώσει κατά γης για να ξεκουραστούν.

- Σηκωθήτε επάνω, αδέλφια, τούς είπε ο Γεροντας, να χαιρετήσετε τούς Μοναχούς, για να πάρετε την ευλογία τους. Αυτοί που βλέπετε, συνομιλούν διαρκώς με τον Θεόν και τα στόματά τους είναι αγιασμένα.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΔΟΥΛΑΣ, ο μαθητής του Οσίου Βησσαρίωνος, διηγείτο στούς Αδελφούς. Κάποτε, ενώ περπατούσαμε στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας, ο Γέροντας μου κι’ εγώ, κυριεύθηκα από υπερβολική δίψα.

- Διψώ, Αββά, είπα στον Γεροντα μου.

- Πιές από τη θάλασσα, μου είπε. Τον κύτταξα με απορία. Πινόταν εκείνο το νερό, που ήταν όλο αλμύρα και θειάφι; Ο Γέροντας όμως είχε σταθή σε προσευχή και με το ευλογημένο χέρι του σταύρωνε τα νερά.

- Πιές, μου ξανάπε. Υπήκουσα. Πήρα με τη χούφτα μου και ήπια. Το πικρό νερό της Νεκράς Θαλασσας είχε γίνει πιο γλυκό από μέλι. Σαν είδα το θαύμα αυτό, ετοιμάστηκα να γεμίσω το μικρό λαγήνι που είχα μαζί μου.

- Γιατί το γεμίζεις; με ρώτησε ο Γεροντας.

- Για να το έχω, όταν διψάσω πάλι, Αββά. Με κύτταξε με αυστηρό βλέμμα:

- Ο Θεός που είναι εδώ, ολιγόπιστε, θα είναι και πιο κάτω. Άλλη φορά θέλαμε να περάσωμε το ποτάμι και δεν βρίσκαμε βάρκα. Ο Γέροντας τότε, που βιαζόταν, έκανε την προσευχή του και πέρασε στην αντίθετη όχθη, περπατώντας πάνω στα νερά.

- Πως αισθανόσουν; τον ρώτησα αργότερα.

- Ένοιωθα το νερό ως τούς αστραγάλους μόνο, μου αποκρίθηκε. Από κει και πέρα, περπατούσα όπως στην ξηρά.

- ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ σε μια σκήτη ήταν πρόθυμος στην προσευχή, αλλά αμελής σ’ όλα τ’ άλλα. Μια μέρα πήγε ο διάβολος σ’ έναν από τούς εκεί Πατέρες και του είπε με ειρωνεία:

- Τι παραδοξολόγοι που είσαστε σεις οι άνθρωποι.

- Γιατί; τον ρώτησε εκείνος.

- Να, ο τάδε Μοναχός αίφνης με κρατά κάτω από τη μασχάλη του και με σφίγγει δυνατά να μη του φύγω, κάνοντας όλα μου τα θελήματα. Κι’ ύστερα στέκεται ώρες ολόκληρες και λέγει στο Θεό: "ρύσαί με από του πονηρού".

- Ο ΑΒΒΑΣ ΗΣΑΪΑΣ ο Αναχωρητής, γράφει. Όταν προσεύχεσαι με ταπεινοσύνη, έχοντας βαθειά συναίσθησι της αναξιότητός σου, η προσευχή σου γίνεται αμέσως δεκτή από τον Θεο. Αν όμως, ενώ προσεύχεσαι, σου έλθη στο νου πως ο τάδε Αδελφός την ώρα αυτή κοιμάται η ο δείνα είναι αμελής κι’ αρχίζεις έτσι την κατάκρισι, τότε ο κόπος σου πηγαίνει εντελώς χαμένος.

- ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΒΒΑΣ συμβουλεύει: "Πρόσεχε, χριστιανέ, να μην αδικήσης ποτέ τον αδελφό σου, για να γίνεται δεκτή από τον Θεο η προσευχή σου. Αν όμως αδικήσης, η προσευχή σου είναι απαράδεκτη. Οι αναστεναγμοί του αδικημένου δεν την αφήνουν να φθάση στον Ουρανό. Αν μάθης πως κάποιος σε κακολογεί και έλθει καμμιά φορά να σ’ επισκεφθή, μη του δείξης με τον τρόπο σου πως τα γνωρίζεις όλα και είσαι στενοχωρημένος μαζί του. Δεξου τον χαρούμενος, με ήρεμο πρόσωπο και γλυκό τρόπο, για να βρη παρρησία στον Θεο η προσευχή σου."

- Ο ΑΒΒΑΣ ΜΩΫΣΗΣ λέγει για την προσευχή: Πρόσεχε να διατηρής στην καρδιά σου βαθειά την συναίσθησι της αμαρτωλής σου καταστάσεως, για να γίνεται δεκτή η προσευχή σου. Όταν απασχολής το νου σου με τις δικές σου αμαρτίες, δεν θα σου μένη καιρός να παρακολουθής τα σφάλματα των άλλων.

- Ο ΑΒΒΑΣ ΖΗΝΩΝ λέγει: Θελεις ν’ ακούη παρευθύς ο Θεός την προσευχή σου, Αδελφέ; Σαν σηκώνης τα χέρια στον Ουρανό, προσευχήσου πρώτα απ’ όλα, με την καρδιά σου, για τούς εχθρούς σου και ο Θεός θα σου δώση γρήγορα ο,τι άλλο του ζητήσεις.

- ΈΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ συμβούλευε τούς Μοναχούς: "Αν εργάζεσαι το εργόχειρό σου και σημάνη η ώρα της προσευχής, μη πης στον εαυτό σου· "ας αποτελειώσω τη σειρά που μου απόμεινε η ας συμπληρώσω λίγες βελονιές κι’ ύστερα πηγαίνω". Παραμέρισε όλα τ’ άλλα καθήκοντα και δόσε το χρέος σου στον Θεο. Διαφορετικά μαθαίνεις να θεωρής πάρεργο την Προσευχή και την Ακολουθία. Έτσι όμως και την ψυχή στερείς από πνευματική τροφή και το σώμα σου από υλική. Γιατί δε θα προκόψη το εργόχειρό σου, χωρίς την ευλογία του Θεού. Η προθυμία σου στα πνευματικά και στα σωματικά θα φανή από το πρωϊ που θα ξημερώση".

- ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΣΙΛΟΥΑΝΟ που είχε μεγάλη πείρα στα πνευματικά, ρώτησε ένας Αδελφός. Πως ν’ αποκτήσω κατάνυξι στην προσευχή, Αββά; Και του εμπιστεύθηκε πως έκανε μεγάλη προσπάθεια να ψάλλη μελωδικά για ν’ αντιστέκεται στον ύπνο που τον ενοχλούσε στην Ακολουθία. - Η ψυχή, παιδί μου, δε συγκινείται τόσο από τη μελωδία, όσο από το περιεχόμενο του ψαλμού, εξήγησε ο Όσιος. Προσέχοντας μόνο να ψάλλης μελωδικά, κινδυνεύεις να πέσης σε κενοδοξία και να σκληρύνη πιο πολύ η καρδιά σου. Είτε προσεύχεσαι, είτε ψάλλεις, να έχης πάντοτε βαθειά συναίσθησι ότι βρίσκεσαι μπροστά στον Άγιο Θεο. Μην επιτρέπης στο νου σου να ρεμβάζη. Αγάπησε την ταπεινοσύνη, που γεννά την κατάνυξι. Μη θέλης να κάνης επίδειξη της σοφίας και των γνώσεών σου. Προτίμα να διδάσκεσαι παρά να διδάσκης. Κοντά στα παραπάνω, βλέποντας ο Θεός την αγαθή σου προαίρεσι, θα σου δώση το χάρισμα της κατανύξεως.

- ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ λέγει ότι η προσευχή του χριστιανού, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα. Όταν προσεύχεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, πρέπει ν’ αποφεύγη τις εξωτερικεύσεις της ευλαβείας του και τις δυνατές φωνές που φέρνουν σύγχυσι και στον ίδιο και στούς άλλους. Η προσευχή οφείλει να γίνεται με εσωτερικό πόνο της καρδιάς και με ήρεμο νου αφωσιωμένο στο Θεο. Υπάρχουν άνθρωποι, που πάσχουν από σωματικές αρρώστιες κι’ ενώ χειρουργούνται η καυτηριάζονται από το γιατρό, υποφέρουν καρτερικά τον πόνο, χωρίς φωνές και φασαρία, σιωπηλά και υπομονετικά. Άλλοι πάλι ανυπόμονοι χαλούν τον κόσμο από τις φωνές, όταν τούς κάνουν θεραπεία. Μηπως όμως έτσι αποφεύγουν τον πόνο; Μάλλον τον αυξάνουν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την προσευχή. Οι πνευματικώτεροι άνθρωποι προσεύχονται αθόρυβα με "στεναγμούς αλαλήτους". Έτσι διατηρούν την ψυχική τους γαλήνη. Οι άλλοι δε συγκρατούν τον εαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, με εκδηλώσεις εξωτερικές, που συχνά σκανδαλίζουν τους άλλους. Ο πραγματικός χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη την ακαταστασία και τα εξωτερικά σχήματα. Να προτιμά την τάξι, την ησυχία και την ταπείνωσι. Αυτό ζητά και ο Θεός με το στόμα του Προφήτου, που λέγει: "επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντά μου τούς λόγους;" Όσοι χριστιανοί διάλεξαν αυτό το δρόμο, έγιναν παράδειγμα και φως για πολλούς άλλους.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Με τα ανωτέρω κείμενα πήραμε μια μικρή γεύση από το μεγαλείο, την δύναμη, την σπουδαιότητα αλλά και την αναγκαιότητα της αρετής της Προσευχής. Η Προσευχή είναι το πνευματικό τηλέφωνο, που μας φέρνει σε επικοινωνία με τον Θεόν∙ είναι η νοητή γέφυρα, που μας αναβιβάζει στον ουρανόν και μας ενώνει μαζί Του∙ είναι ο πλέον σημαντικός τρόπος επικοινωνίας με τον Θεόν.

Η προσευχή είναι αν θέλετε ακόμη, η μητέρα των δακρύων, της κατανύξεως, της μετανοίας, της υπομονής, της ταπεινώσεως, της αγάπης και για να μην μακρυγορώ είναι η πηγή και η μητέρα όλων των αρετών, όπως μας λένε όλοι οι Άγιοι και κυρίως οι νηπτικοί Πατέρες.

Όλοι οι Άγιοι, όλοι οι Όσιοι και Ασκητές όλοι οι Πατέρες μας τίποτε άλλο δεν επιθυμούσαν διακαώς από το να προσεύχωνται συνεχώς και να έχουν εις την ενθύμηση του νου τους, το Γλυκύτατο και Σωτήριο Όνομα του Κυρίου μας, "ΙΗΣΟΥΣ" και αγωνίζονταν να το πετύχουν με την Νοερά Προσευχή, και με την ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με", επειδή κατά τον Κορυφαίο Απόστολο Παύλο, "Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία∙ ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς" (Πραξ. δ’,12) και διότι "εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων" (Φιλιπ. β’,10).

Δια τούτο και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τονίζει∙ "Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους", δηλαδή με το όνομα του Ιησού στα χείλη, στον νου και στην καρδιά πολέμα και κτύπα τούς αισθητούς και νοητούς εχθρούς σου.

Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει: "Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον". Είναι δηλαδή καλύτερον και προτιμότερον κάποιος να προσεύχεται και να έχει συνέχεια στο μυαλό στην μνήμη και στην σκέψη του τον Θεόν, παρά να αναπνέει.

Ο ίδιος ο Χριστός μας προτρέπει να προσευχώμαστε και να ζητάμε από Αυτόν ο,τιδήποτε θέλουμε και επιθυμούμε ή αναζητούμε, και να είμαστε σίγουροι ότι, αν αυτό που ζητάμε το ζητάμε με πίστη, θα το λάβουμε. "Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν" (Ματθ. ζ’,7), και"Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε." (Ματθ. κα’,22).

Ακόμη μας προτρέπει να προσευχώμαστε για να μην έχουμε πειρασμούς ή για να αποφεύγουμε αυτούς∙ "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν". (Ματθ. κστ’, 41). 
Η Προσευχή χρειάζεται σε κάθε στιγμη της ζωής μας∙ ευχάριστη η δυσάρεστη, καλή ή κακή, κατά το ξεκίνημα ή το τέλος ενός έργου, όταν τρώμε, όταν εργαζώμαστε, όταν περπατάμε, όταν καθώμαστε, ακόμη και όταν κοιμώμαστε."Είτε κάθη, είτε περιπατείς, είτε εργάζει, είτε εσθίεις, είθ’ έτερον τι ποιείς καν προς ανατολάς, καν προς δύσιν έτυχες αποβλέπων, μη διακριθής προσεύχεσθαι∙ αδιαλείπτως γαρ τούτο ποιείν και εν παντι τόπω ενετάλθημεν" μας λέγει οΑββάς Βαρσανούφιος (Ερωτ. υμα’).

Γι’αυτό μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος λέγοντας "Αδιαλείπτως προσεύχεσθε εν παντί ευχαριστείτε" (Α’ Θεσ. ε’, 17).

Ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός προσευχόταν ως άνθρωπος όσο ζούσε θέλοντας εκτός των άλλων, να γίνει ο ίδιος παράδειγμα προς μίμηση. Γι’αυτό και συχνά αποσυρόταν για να προσευχηθεί, όπως στο Σαραντάριο Όρος για 40 ημέρες όταν θα ξεκινούσε την διδασκαλία και όλο το απολυτρωτικό Του έργο. Όπως στο Όρος των Ελαιών πολλές φορές, αλλά κυρίως λίγο πριν τα Θεία Του Παθη, τονίζοντας αφ’ ενός την ανθρώπινή του φύση, αφ’ ετέρου δε την επιτακτική ανάγκη της προσευχής, που αν υπήρχε σε Αυτόν σκεφτείτε πόσο υπάρχει σε μας τούς αμαρτωλούς και αδύναμους∙ η ακόμη στο Όρος των Μακαρισμών, όπου μας δίδαξε δια μέσου της Κυριακής προσευχής και το πως πρέπει να προσευχώμαστε∙ "Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείόν σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ. Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί... ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς∙ Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς∙ αγιασθήτω το Όνομά σου... αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού." (Ματθ. στ’,6-13).

Η προσευχή είναι ο πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας με τον Θεό, την Παναγία και τούς Αγίους μας, γιατί μ’ αυτήν απευθυνόμαστε κατευθείαν προς Αυτούς. Είναι μεγάλο το δώρο αυτό που μας έδωσε ο Θεός. Αν κάνουμε έναν παραλληλισμό -όσο γίνεται αυτό- με επίγειες καταστάσεις θα δούμε πως είναι πράγματι μεγάλο δώρο.

Για να συναντήσει κανείς ένα πρόσωπο στην κοινωνία μας, που κατέχει καίρια και νευραλγική θέση πρέπει να προσπαθήσει πολύ, συναντώντας πολλούς ανθρώπους ενδιάμεσα, κι αν τα καταφέρει τελικά να τον δεχτούν, πράγμα σχεδόν απίθανο, για να πει το πρόβλημά του, η επίλυσή του είναι αμφίβολη. Ενώ ο Θεός μας, ο Δημιουργός του Ουρανού και της Γης, είναι κάθε στιγμη έτοιμος να ακούσει το αίτημά μας, την χαρά μας, την λύπη μας, τη δοκιμασία μας, κάθετί που μας απασχολεί.

Έπειτα, γνωρίζουμε πολύ καλά, πως ο Θεός είναι απαθής και ανενδεής και δεν λειτουργεί έτσι από υποχρέωση και πολύ περισσότερο από ανάγκη, αλλά από αγάπη και μόνο από αγάπη και με αγάπη. Είμαστε δε σίγουροι πως θα ανταποκριθεί, ανάλογα με την πίστη μας, την επιμονή μας, την προαίρεσή και την πρόθεσή μας και πάνω απ’όλα σύμφωνα με το πνευματικό μας ΣΥΜΦΕΡΟΝ.

Βέβαια μπορεί κάποιος να πει∙ μα εγώ του ζητώ τόσα χρόνια τη βοήθειά του σε κάποιο αίτημα μου και δεν βλέπω να γίνεται κάτι. Γιατί; Είναι πράγματι ένα πολύ σημαντικό ερώτημα και δυστυχώς απασχολεί, πολλές φορές, τούς περισσότερους από εμάς. Δυστυχώς, γιατί το ερώτημα δεικνύει ότι δεν έχουμε εμβαθύνει στην Πίστη μας, δεν γνωρίζουμε πως για να έχει αποτέλεσμα επιθυμητό η προσευχή μας παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Παράδειγμα:

α) Ο τρόπος που ζητάμε κάτι. 
Είναι εκ βαθέων και με δυνατή πίστη ή επιφανειακός;

β) Η συχνότητα της προσευχής. 
Προσευχηθήκαμε μια φορά ή πολλές; Μήπως όταν προσευχώμασταν μας έπιασε αμέσως απογοήτευση ή οκνηρία; Η Αγία Μονικα, η Αγία των δακρύων, για παράδειγμα, προσευχόταν δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια για την μεταστροφή του υιού της, Αγίου Αυγουστίνου.

γ) Το πνεύμα που προσευχόμαστε. 
Υπάρχει πνεύμα κατανύξεως και ταπεινοφροσύνης, ή αδιαφορίας, και οιήσεως;

δ) Είναι προς όφελος ή προς βλάβη της πνευματικής μας καταστάσεως και ζωής αυτό που ζητάμε; Μήπως αυτό που ζητάμε δεν είναι για το συμφέρον μας; Μήπως δεν πρέπει για κάποιους άλλους λόγους να το ζητάμε; Μήπως κακώς το ζητάμε και γι’ αυτό ο Θεός δεν μας το δίνει όπως λέγει και ο Αδελφόθεος Ιακωβος: "Αιτείτε και ου λαμβάνετε διότι κακώς αιτείσθε" (Ιακώβου δ’, 3).

Και αυτό το τελευταίο ίσως είναι και το πιο σημαντικό. Ο Θεός, ως Παντογνώστης και στοργικός πατέρας, γνωρίζει αν κάτι που επιθυμούμε, είναι προς όφελος της ψυχής μας η αν θα μας βλάψει και, όταν ζητάμε να γίνει κατά το θέλημα Του, πρέπει να το δεχόμαστε ακόμα και όταν προς στιγμήν δεν το κατανοούμε.

Το σημείο αυτό είναι λεπτό και πρέπει να το προσέξουμε, λένε οι Πατέρες μας. Πρέπει δηλαδή να έχουμε επίγνωση του τι αιτούμαστε προς τον Θεο, να σκεφτούμε προσεκτικά αν αυτό που ζητάμε θα μας οφελήσει πνευματικά. Διότι αν με μεγάλη επιμονή ζητήσουμε κάτι, ο Θεός μπορεί να παραχωρήσει να συμβεί και τελικά να υποφέρουμε.

Εδώ θα βοηθήσει αν στο τέλος της προσευχής μας, και επειδή εμείς δεν γνωρίζουμε το αύριο και ποιο είναι πάντα το πραγματικό μας συμφέρον, πούμε:"Ας γίνει Κυριε, όχι όπως θέλω εγώ, αλλά κατά το δικό Σου θέλημα",όπως είχε άλλωστε πει ο ίδιος ο Κυριος μας, λίγο πριν προδοθεί και συλληφθεί από τούς στρατιώτες στον κήπο της Γεσθημανής δίδοντάς πρώτος το παράδειγμα: "Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο∙ πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ". (Ματθ. κστ’, 39)

Οπότε, όταν η προσευχή μας γίνεται με πίστη και αγάπη προς τον Θεό στολισμένη με κατάνυξη και ταπείνωση θα ’χει σίγουρα καρπούς. Η χάρις του Θεού θα ’ναι μαζί μας, θα μας προστατεύει και οι επιλογές μας θα είναι σύμφωνες με το πνευματικό αλλά και το υλικό μας συμφέρον. Θα αποφύγουμε δε να ακούσουμε το του Προφήτη Ησαΐα, "εγγίζει με ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσι με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού". (Κεφ. ΚΘ’,13).

Η προσευχή μας, επίσης, δεν θα πρέπει να έχει χαρακτήρα μόνο παρακλητικό αλλά δοξαστικό και ευχαριστιακό για όλα όσα μας συμβαίνουν. "Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν των συμβεβηκότων μοι" συνήθιζε να αναφωνεί ο ιερός Χρυσόστομος. Αν κυττάξει κανείς γύρω του η ανατρέξει στα χρόνια της ζωής του θα βρει πολλές αιτίες και αφορμές για να ευχαριστήσει και να δοξάσει τον Θεό αναφωνόντας∙ "Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου" και "Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν".

Ο αντίλογος εδώ θα πει, μα θα δει κανείς και πολύ μιζέρια και δυστυχία γύρω του. Γι’ αυτά όμως δεν είναι υπεύθυνος και αίτιος ο Θεός, όπως λέγει χαρακτηριστικά και ο Άγιος Βασίλειος ότι, "ουκ εστιν αίτιος των κακών ο Θεός", αλλά τα λάθη και οι αδικίες των ανθρώπων. Η αποστασία των κυβερνώντων αλλά και των κυβερνωμένων, από τον Θεο. Όταν δεν υπάρχει αγάπη και σεβασμός προς τον Θεό πως θα υπάρχει προς τον συνάνθρωπο; Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι.

Είμαστε λοιπόν τυχεροί που όποια στιγμη θέλουμε, ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να χτυπήσουμε "την πόρτα" του Θεού και να μας την ανοίξει. Ο δεσμός αγάπης που υπάρχει ανάμεσα σε αγαπημένους ανθρώπους καθιστά αυτονόητη την τακτική επικοινωνία μεταξύ τους. Έτσι πρέπει και εμείς, να επικοινωνούμε μαζί Του, όσοι λέμε τουλάχιστον πως αγαπάμε τον Θεό.

Πρέπει δε, εμείς να στραφούμε με την προσευχή μας προς τον Θεό, γιατί η δική του αγάπη και φροντίδα είναι δεδομένη. Εμείς πρέπει, -όντας πλασμένοι ελεύθεροι- να δείξουμε αν έχουμε την θέληση να "πλησιάσουμε" τον Θεο και αυτός να μας βοηθήσει, "επεμβαίνοντας" στην ζωή μας.

Η ανάγκη και η θέληση αυτή υπάρχει ενδόμυχα σ’ όλους σχεδόν τούς ανθρώπους (ποιός σε μια ώρα δύσκολη δεν ανεφώνησε, Χριστούλη μου! Παναγιά μου! βοήθησέ με, σώσε με!...) πρέπει όμως και να εξωτερικευθεί κατάλληλα για να έχει καρπούς ωφέλιμους.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα, δυστυχώς, είτε από άγνοια είτε από έλλειψη χρόνου είτε γιατί δεν ξέρουν τον τρόπο, δεν συνηθίζουν να προσεύχονται. Υπάρχει άγνοια και για τον τρόπο που πρέπει να προσευχώμαστε, αλλά και για τα συγκλονιστικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει η εγκάρδια και με καθαρή καρδιά προσευχή. Ας ενθυμηθούμε τα πιο πάνω παραδείγματα του Γεροντικού, αλλά και τον Προφήτη Ηλία που με την προσευχή του έκλεισε τούς ουρανούς για τρισήμιση χρόνια (Ιακώβου ε’, 17) ή τούς αγίους Ιωακείμ και Άννα οι οποίοι παρ’ όλη την ηλικία τους -βαθειά γεράματα- δεν έπαψαν να προσεύχωνται με πίστη, επιμονή και ταπείνωση για να τούς χαρίσει ο Θεός ένα παιδί. Και πράγματι μετά από πολλές δεκαετίες ο Θεός τούς άκουσε στέλνοντάς τους όχι ένα παιδί απλώς, αλλά την Υπεραγία Θεοτόκο, την Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, την γλυκυτάτη Παναγία μας.

Πολλοί ακόμη νομίζουν πως οι προσευχές είναι μόνο για τούς Ιερείς και τα Μοναστήρια ή ότι είναι "χάσιμο χρόνου". Όμως Το "αδιαλείπτως προσεύχεσθε"του Αποστόλου δεν ελέχθει μόνο για τούς μοναχούς και κληρικούς, αλλά για ΟΛΟΥΣ τούς Χριστιανούς.

Άλλοι πάλι είναι απαισιόδοξοι και λέγουν: "ε! εμένα τώρα θα ακούσει ο Θεός;" ή "εγώ είμαι αμαρτωλός, δεν εισακούεται η προσευχή μου, γιατί να προσευχηθώ..."
Μεγάλη παγίδα του Πονηρού! Ο Διάβολος προσπαθεί, πάση θυσία, να αποτρέψει τον χριστιανό από την μεγάλη αυτή αρετή, γιατί ξέρει καλύτερα τα ευεργετικά για τον πιστό και ολέθρια γι’ αυτόν αποτελέσματά της και εφευρίσκει τούς "κατάλληλους", για τον καθένα μας, αποθαρρυντικούς λογισμούς. Μα ακριβώς, επειδή όλοι είμαστε αμαρτωλοί (ο Παράδεισος άλλωστε, δεν θα είναι γεμάτος από αναμάρτητους και αγίους, αλλά από τούς αληθινά μετανοημένους αμαρτωλούς) γι’ αυτό θα πρέπει να ζητάμε με κατάνυξη και δάκρυα το έλεος του Θεού και να τον παρακαλούμε για την άφεση των αμαρτιών μας και την προστασία από μελλοντικά λάθη και αμαρτίες.

Οι Άγιοι που είχαν φτάσει και σε υψηλά μέτρα αρετής όχι μόνο δεν σταματούσαν να προσεύχωνται αλλά, αντιθέτως, επιδίδονταν όλο και περισσότερο σ’ αυτήν και κυρίως στην καρδιακή προσευχή, γιατί όπως μας έχουν πει, μόνο με την προσευχή, την νηστεία και την εγκράτεια μπορούμε να μείνουμε αλώβητοι από τα βέλη του Πονηρού και να διατηρήσουμε τις αρετές που έχουμε αποκτήσει.

Ας μη ξεχνάμε δε ότι, όπως με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, δεν συζητάμε μόνο όταν θέλουμε να ζητήσουμε μια χάρη έτσι και με τον Θεό. Να προσευχώμαστε σ’ Αυτόν όχι μόνο για να μας βοηθήσει σε κάτι αλλά για να τον νιώθουμε πιο κοντα μας, να παίρνουμε δύναμη και για να προγευώμαστε τα ουράνια αγαθά. Έτσι θα έχουμε με τον Θεό μια σχέση αμοιβαίας αγάπης και όχι μια σχέση... ανταποδοτικού οφέλους!

Προσευχή λοιπόν όλοι μας αδιάλειπτη, εν παντί και πάντοτε. ΑΜΗΝ!

πηγή