Σχετικά με το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου το έτος 1987!

Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου. Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του. Ο τότε προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να τον περιμένουν.

Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο "κουβάδες" αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη "κουβάδες" για να γίνει κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).

Ο διάκονος για μια στιγμή σάστισε: ο Άγιος μυροβλύζει! Χωρίς να αμφιβάλει καθόλου για το θαύμα, και ευρισκόμενος σε μια κατάσταση χαράς, έκπληξης και ενθουσιασμού, έτρεξε να φέρει βαμβάκι από κάποιο έπιπλο του ιερού βήματος. Επέστεψε τρέχοντας και άρχισε να σκουπίζει με το βαμβάκι το μύρο από τα εξωτερικά τοιχώματα της λάρνακας και να δίνει τμήματα από μυρωμένο αυτό βαμβάκι στους προσκυνητές. Σκούπιζε και το μύρο δεν τελείωνε, αλλά συνέχισε να αναβλύζει μυστικά, χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή πηγή. Χαρακτηριστικά, του έκανε πολύ εντύπωση ένα γεγονός: με ένα μεγάλο κομμάτι βαμβάκι σκούπισε το μύρο από μια λεία περιοχή της λάρνακας. Το βαμβάκι σκούπισε καλά όλο το μύρο, όπως όταν σκουπίζουμε ένα τζάμι με ένα στεγνό πανί πιέζοντάς το καλά και αφαιρούμε την υγρασία που μπορεί να υπάρχει επάνω. Μια γυναίκα έσυρε την παλάμη του χεριού της πάνω στο τμήμα της λάρνακας που μόλις είχε σπογγιστεί. Ο διάκονος, με θαυμασμό, είδε το χέρι της βρεγμένο από το ελαιώδες κιτρινοπράσινο μύρο!!!

            Εν τω μεταξύ η ευωδία είχε πλημμυρίσει όλον τον ναό και ξεχείλιζε από τις ανοιχτές πόρτες προς την οδό Αγίου Δημητρίου, προσελκύοντας τους περαστικούς, που έσπευδαν να δουν τι συμβαίνει και από που προέρχεται η ευωδία αυτή. Όλοι κατευθύνονταν προς την λάρνακα με τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου, που ήταν τοποθετημένη όχι στο κιβώριό της (ακόμα δεν είχε κατασκευαστεί) αλλά μπροστά στο τέμπλο του ναού. 

Οι ευχάριστες όμως εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί!  Οι προσκυνητές διαπίστωσαν ότι όλες οι εικόνες του ναού, οπουδήποτε κι αν βρίσκονταν, σε προσκυνητάρια ή στο τέμπλο, ανέβλυζαν μύρο. Μάλιστα ο διάκονος είδε προσκυνητές να βγάζουν χαρτομάντηλα και να σκουπίζουν τα τζάμια τα προστατευτικά των εικόνων του τέμπλου και τα χαρτομάντηλα να κιτρινίζουν από το μύρο το οποίο "έτρεχε" και από τις δύο πλευρές του τζαμιού, εσωτερική και εξωτερική. Το μέγεθος του θαύματος ήταν τέτοιο που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Δεν καταλαβαίναμε τί ζούσαμε, ήταν κάτι σαν όνειρο μέσα στην ομίχλη, αλλά το ζούσαμε!!! Το ψηλάφιζαν τα χέρια μας, το έβλεπαν τα μάτια μας, το μύριζαν τα αισθητήρια της όσφρησής μας!!!

            Σε λίγο χρόνο δημιουργήθηκε μια "ουρά" από ανθρώπους που με δάκρυα στα μάτια προσκυνούσαν την λάρνακα του Μυροβλύτη και συνειδητοποιούσαν γιατί του δόθηκε το προσωνύμιο αυτό.

            Εν τω μεταξύ έφθασε στον ναό και ο προϊστάμενος ιερεύς με άλλους κληρικούς. Ξεκλείδωσαν τα ανοίγματα της λάρνακας και αποκαλύφθηκαν τα άγια λείψανα του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Ευωδίαζαν μεν, αλλά ήταν η ευωδία των ιερών λειψάνων. Η ευωδία του μύρου ήταν διαφορετική και χαρακτηριστική.

            Ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων ο Β΄, ο Χρυσοφάκης, απέδωσε το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου στο εξής γεγονός: Εκείνο το βράδυ, στην εορταστική τελετή του Πανεπιστημίου για τα ελευθέρια της Θεσσαλονίκης, ο κεντρικός ομιλητής αγνόησε στην ομιλία του παντελώς τον Άγιο, και δεν αναφέρθηκε καθόλου σ’ αυτόν. Ο Άγιος Δημήτριος όμως δήλωσε με την μυρόβλυσή του ότι, όπως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πόλη του Θεσσαλονίκη έτσι και τώρα είναι πάντοτε παρών και αυτός είναι που την έσωσε και από την σκλαβιά και από τους σεισμούς, αλλά και διαμαρτύρεται όταν οι Θεσσαλονικείς αποδεικνύονται αχάριστοι και απομακρύνονται από τον Χριστό και τους Αγίους Του.

Πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Είμαι ο τότε διάκονος του ναού, τώρα ιερεύς στην Θεσσαλονίκη και σας γράφω τα γεγονότα όπως τα θυμάμαι. Την ώρα εκείνη ήταν σαν να ζούσα ένα μυστήριο. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αισθανόμουν! Χαρά, έκπληξη, συγκίνηση, ενθουσιασμό... δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς. Πάντως είναι από τα γεγονότα που ενισχύουν την πίστη, που μας γεμίζουν χαρά, ελπίδα και αίσθηση της παρουσίας του Χριστού και των Αγίων. Η πίστη μας είναι "ζωντανή". 

π. Χρήστος Κότιος

Εφημέριος ιερού ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου,

Σαράντα Εκκλησιές Θεσσαλονίκης

o-nekros.blogspot

το είδαμε εδώ

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Ο ΣΤΟΛΟΣ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΧΑΛΚΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ?

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ,ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ,ΤΗΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΕΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ.
ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ?
ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΑΔΕΙΑΣΕΙ Η ΑΘΗΝΑ...

ΟΛΟΙ ΤΟΤΕ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1990,ΤΟΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΑΝ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΟΤΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ,ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ,ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΧΑΛΚΙΔΑ.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ,ΤΟΝ ΕΥΛΑΒΗ ΑΥΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ.

Ο Μανώλης Καπετανάκης και η σύζηγός του Μαρία έχουν μεγάλη ευλάβεια και γνώρισαν πολλούς μοναχούς και ασκητές κατά τη διάρκεια της ζωής τους. 
Έχει δώσει μέχρι τώρα πέντε συνεντεύξεις στην εκπομπή "Εις πάντα τα έθνη" του ραδιοφωνικού σταθμού της Ι.Αρχιεπισκοπής Κρήτης: Δύο για τον Άγιο Πορφύριο, μία για τον Άγιο Παϊσιο και δύο για τον άγνωστο άγιο Πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο, που μόνασε στην Πάρο.
Όλες οι εκπομπές έχουν μαρτυρίες για θαύματα, θαυμαστά γεγονότα και προρήσεις των τριών αγίων για τα οποία το ζεύγος Καπετανάκη έχει προσωπική εμπειρία

ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ 00.59.50 ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.

ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ?
ΜΗΠΩΣ ΕΡΘΕΙ Ο ΣΕΙΣΜΟΣ Ο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ?
ΜΗΠΩΣ Ο ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΜΠΕΛΟ?


ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 40 ΚΑΙ  ΜΕΤΑ.

Πηγή

Όλος ο Χριστός σε κάθε πιστό!

Μυστήριο μυστηρίων!

Πώς υπό τα είδη του άρτου και του οίνου είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού;
Πώς γίνεται η υπερφυσική μεταβολή;

Πώς είναι παρών αοράτως ο Χριστός και αυτός προσφέρει τη θυσία της θείας Ευχαριστίας;
Όλα αυτά, παρά τις προσπάθειές μας να τα καταλάβουμε, παραμένουν απρόσιτα και ανεξήγητα. Μυστήρια!

Υπάρχουν όμως και άλλα αξιοπρόσεκτα στοιχεία της σχετικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, που φανερώνουν ότι ενώπιόν μας έχουμε μυστήριο τρισμέγιστο και φοβερό.

Προσερχόμαστε να κοινωνήσουνε τα άχραντα μυστήρια μυριάδες πιστοί διαμέσου των αιώνων, στα πολυπληθή θυσιαστήρια των ιερών ναών μας που βρίσκονταν επάνω σ’ όλο το πρόσωπο της γης. Και ο καθένας μας παίρνει με βαθιά ευλάβεια στο στόμα του ένα μόνο μαργαρίτη, όπως τον ονομάζουμε, ένα μικρό τεμάχιο του καθαγιασμένου άρτου, και μια μικρή ποσότητα, μια μόνο ίσως σταγόνα του καθαγιασμένου οίνου.

Μεταλαμβάνουμε δηλαδή ένα ελάχιστο τμήμα των καθαγιασμένων ειδών. Και πιστεύουμε ότι, μεταλαμβάνοντας αυτό το ελάχιστο τμήμα, κοινωνούμε ολόκληρο τον Χριστό. Διότι τέμνεται και διαιρείται το σώμα και το αίμα του Κυρίου, αλλά η τομή και η διαίρεση γίνεται μόνο στα είδη του άρτου και του οίνου υπό τα οποία έχουμε το άχραντο σώμα και το τίμιο αίμα.

Το σώμα όμως και το αίμα του Κυρίου «καθ’ ευατά» παραμένουν «άτμητα πάντη και αδιαίρετα», και ως εκ τούτου σε κάθε μέρος και τμήμα των καθαγιασμένων ειδών δεν είναι μέρος του σώματος και του αίματος του Κυρίου, αλλά όλος ο δεσπότης Χριστός.
Τι σημαίνουν αυτά; Ότι και εγώ και εσύ και ο άλλος και ο άλλος, και όλοι, όλοι οι χριστιανοί, από τα πρώτα χρόνια της ζωής της Εκκλησίας μας μέχρι σήμερα και μέχρι το τέλος των αιώνων, ολόκληρο τον Χριστό κοινωνούμε. Και αυτό γίνεται χωρίς ο Χριστός να χωρίζεται σε πολλούς, αλλά παραμένοντας πάντοτε ένας!

Δεν είναι θαύμα αυτό; Δεν είναι μέγα μυστήριο; Πώς είναι δυνατόν, ρωτά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, το ένα εκείνο σώμα, σ’ όλη την οικουμένη να χωρίζεται πάντοτε για τόσες μυριάδες των πιστών που το κοινωνούν, και το κάθε μικρό τεμάχιό του να ανήκει ολόκληρο στον καθένα και συγχρόνως να μένει το ίδιο ολόκληρο; «Όλον εν εκάστω δια του μέρους γενέσθαι και αυτό μένειν εφ’ εαυτού όλον»;

Κατατεμαχίζεται για τον καθένα, διδάσκει και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, και αγιάζει την ψυχή και το σώμα καθενός ο Χριστός «δια της ιδίας σαρκός», με το άχραντο σώμα Του, και, χωρίς να χωρίζεται, υπάρχει ολόκληρος σ’ όλους, ενώ είναι ένας παντού, «ολοκλήρως και αμερίστως εν όλοις εστίν εις υπάρχων πανταχή»!

Γι’ αυτό και ο λειτουργός κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας, κατά την οποία επάνω στο άγιο Δισκάριο τεμαχίζει τον «αμνό», το τμήμα δηλαδή του προσφόρου που έχει επάνω του τα γράμματα ΙΣ-ΧΣ ΝΙ-ΚΑ, και το οποίο έχει ήδη καθαγιασθεί και μεταβληθεί στο σώμα του Χριστού, λέξει τα εξής λόγια: «Μελίζεται καὶ διαμερίζεται ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καὶ μὴδιαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων».

Δηλαδή, τεμαχίζεται και διαχωρίζεται ο αμνός του Θεού, αυτός που, ενώ τεμαχίζεται, δεν διαιρείται, αυτός που πάντοτε τον τρώγουμε, όμως ποτέ δεν δαπανάται, δεν τελειώνει, αλλά αγιάζει αυτούς που τον μεταλαμβάνουν. 



Έγιναν κάποιες προσπάθειες από μερικούς να εξηγήσουν με παραδείγματα την ταυτόχρονη παρουσία ολόκληρου του Χριστού σε κάθε τεμάχιο του θείου σώματος.

Είπαν λοιπόν ότι, όταν ένας καθρέπτης σπάσει σε πολλά κομμάτια, στο κάθε κομμάτι του μπορεί να απεικονίζεται η μορφή ενός ανθρώπου, η ίδια που απεικονιζόταν στον καθρέπτη πριν αυτός σπάσει. Στα πολλά θραύσματα πολλαπλασιάζεται η ίδια μορφή, χωρίς να αλλοιώνεται.

Μια σφραγίδα μπορεί να αφήνει τα ίδια αποτυπώματα σε διάφορα έγγραφα, χωρίς η ίδια να ελαττώνεται ή να υφίσταται κάποια αλλαγή, έστω και αν τα έγγραφα είναι πολλά.
Τη φωνή κάποιου που μιλά μπορούν να την ακούν με τον ίδιο τρόπο πολλοί ακροατές, χωρίς η φωνή του να διαιρείται στον καθένα, αλλά παραμένοντας ολόκληρη, όσο και αν είναι το πλήθος αυτών που την ακούν.

Στα παραδείγματα όμως αυτά δεν γίνεται κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που έχουμε στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Στα θραύσματα του καθρέπτη έχουμε πολλές φορές την εικόνα αυτού που καθρεπτίζεται, όχι όμως ουσιαστικά και πραγματικά το ίδιο το πρόσωπό του. Σε πολλά έγγραφα μπορούν να υπάρχουν τα αποτυπώματα μιας σφραγίδας, έχουμε δηλαδή αυτό που ενεργεί επάνω τους η σφραγίδα, αλλά όχι την ίδια τη σφραγίδα. Και όταν όλοι ακούμε την ίδια φωνή κάποιου που μας μιλά, τη φωνή του δεχόμαστε ο καθένας, την ενέργεια που εκπέμπει ο ομιλητής και όχι τον ίδιο τον ομιλητή.

Στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, όμως, δεν έχουμε απλώς την ενέργεια και τη χάρη του Κυρίου, αλλά τον ίδιο τον Κύριο «πραγματικώς και ουσιωδώς παρόντα». Και όσοι συμμετέχουμε στο μυστήριο αυτό, όλοι τον ίδιο τον Χριστό κοινωνούμε, όλοι ολόκληρο τον Χριστό, χωρίς αυτός να διαιρείται και χωρίς να δαπανάται. Και αυτό είναι ένα μοναδικό θαύμα, είναι τρισμέγιστο μυστήριο, και τίποτε παρόμοιο ή ανάλογό του δεν μπορούμε ποτέ και πουθενά να συναντήσουμε.

Παρά τα παραδείγματα λοιπόν που κατά καιρούς προτείνονται, με τα οποία προσπαθεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει σ’ ένα βαθμό το μυστήριο, το συμπέρασμα, όπως το διατυπώνει ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, είναι ότι «το μυστήριον παραμένει πάντοτε μυστήριον πιστευτέον μάλλον και μετ’ ευλαβείας προσκυνούμενον παρα ερευνώμενον και υπό της ευολίσθου και ασθενούς του ανθρώπου διανοίας πολυπραγμονούμενον».
 
Απόσπασμα από το βιβλίο “Το μυστήριο της κοινωνίας του Θεού”
του Αρχιμ. Αστέριου Σ. Χατζηνικολάου

πηγή: www.pentapostagma.gr
το είδαμε εδώ

Ιωσήφ Βατοπεδινός: Ο Γ' ΠΠ θα συντελεστεί σε 7 διαδοχικές φάσεις - Πείνα, καταστροφές, λεηλασίες και αρρώστιες θα κυριαρχούν παντού

Μετά από αυτό να είστε έτοιμοι για όλα! 


Ο 3ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΣΕ 7 ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΦΑΣΕΙΣ-ΣΥΡΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΟΡΥΦΩΘΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ … Ο ΚΑΘΕ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΜΠΛΕΚΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΘΝΗ, ΕΝΩ ΘΑ ΜΕΣΟΛΑΒΟΥΝ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΙΡΗΝΗΣ … ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΘΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ … ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΖΟΥΝ ΣΕ ΜΗ ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΧΩΡΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥΣ … Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΕΞΑΠΛΩΘΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ… ΕΡΕΙΠΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΠΕΙΝΑ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ …


 1. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΑΣ (ΕΓΙΝΕ ΤΟ 2008)… 

Η ΡΩΣΙΑ ΘΑ ΔΕΧΘΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ-ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΡΩΣΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ. (ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΑΧΩΜΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ. Ο ΠΟΥΤΙΝ ΔΗΛΩΣΕ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΜΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ)… ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΜΑΧΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ… ΟΣΟ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΘΑ ΥΠΟΚΙΝΗΘΟΥΝ ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΤΟΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ… Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΚΑΙ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ, ΕΝΩ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ … ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ… ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΕΚΤΟΙ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ… ΕΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ (ΑΕΡΟΜΑΧΙΕΣ) ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ… ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ. ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ ΘΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ… ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ, ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΛΑΪΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ… ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΘΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ … ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΠΕ ΤΑ ΕΞΗΣ: ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΗΣΕΙ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ… Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΥΞΟΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟ… Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ… ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΘΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ… ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΑΛΥΠΗΤΑ… ΟΙ ΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΘΑ ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑΣΤΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ… ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ, ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΘΑ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝΤΑΙ, Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ ΦΟΡΟΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΙΚΟΣΙΤΑ ΖΩΑ. (ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΦΟΡΟ ΣΤΙΣ ΚΟΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ. ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΓΙΑΤΙ Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΟΛΑ)!!! ”ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ”… 

2. ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ…

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΘΑ ”ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ”. (ΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ, ΛΙΓΑ ΔΕΙΝΑ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ. ΑΝ ΠΙΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙΤΕ) ”ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ”… ΟΜΩΣ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ… ΑΛΒΑΝΟΙ, ΚΡΟΑΤΕΣ, ΒΟΣΝΙΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟΙ ΝΑΤΟΪΚΟΙ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΑΣ… ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ… ΤΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΟΜΩΣ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΙΝΗΘΟΥΝ ΤΑΧΥΤΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΟΤΟ, ΒΙΑΖΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ… Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΧΤΥΠΗΘΕΙ ΜΕ ΣΦΟΔΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ… ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΕ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΑΡΜΕΝΙΑ, ΑΝΤΕΡΜΑΪΤΖΑΝ, ΑΠΩΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ… ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΒΟΡΡΑ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ (ΦΙΛΑΝΔΙΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ), ΔΙΟΤΙ ΕΝΩ ΑΥΤΕΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΘΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΣΤΑΣΗ, ΘΑ ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΔΑΦΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ… Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΘΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ… ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΠΟΛΩΝΙΑ, ΤΣΕΧΙΑ, ΣΛΟΒΑΚΙΑ, ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΛΔΑΒΙΑ… ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ (ΣΕΡΒΟΙ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΟΙ, ΟΧΙ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ), ΘΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΟΔΟΥΛΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΣΥΜΜΑΧΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ… 

3. ΚΑΤΟΠΙΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΝΟΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ… ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΛΥΣΣΑΛΕΟ ΑΓΩΝΑ, ΟΜΩΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΝ… ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΣΑΡΩΣΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΝΑΤΟΪΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ… ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΙΡΑΚ, ΣΥΡΙΑ, ΙΟΡΔΑΝΙΑ, ΛΙΒΑΝΟ, ΚΟΥΒΕΙΤ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ… ΤΟΤΕ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΧΡΗΣΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΑΠΟ ΗΠΑ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ. (Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΡΗΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΕΡΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΓΩΓ ΟΠΟΥ ΟΤΑΝ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΤΥΠΑΕΙ Ο ΕΝΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΥΝΗΣΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ. ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΙΣΩΣ ΓΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΡΩΣΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΤΕ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΣΤΟΝ ΕΥΦΡΑΤΗ)… ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗ ΔΙΩΡΥΓΑ ΤΟΥ ΣΟΥΕΖ… ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΘΑ ΔΙΕΛΘΟΥΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΩ ΕΝΑΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΧΕΡΣΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΑΧΥΤΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙ ΖΗΜΙΕΣ… ΑΥΤΗ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΓΚΟΥ ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥΣ… ΚΑΤΟΠΙΝ ΘΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΑΠΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ…

Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

«ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον· ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν……καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται» Δανιήλ 7: 9-14.

Το θέμα του οράματος του προφήτου Δανιήλ είναι ένα ακανθώδες ζήτημα ανάμεσα στους ερμηνευτές.

Ορισμένοι διδάσκουν ότι ο Παλαιός των Ημερών του Δανιήλ είναι ο Υιός κατά την θεία αυτού φύση και ο ερχόμενος προς αυτόν Υιός ανθρώπου είναι πάλι ο Υιός κατά την ανθρώπινη αυτού φύση !!!

Από την άλλη μεριά, άλλοι ερμηνευτές διδάσκουν ορθώς ότι ο Παλαιός των Ημερών του Δανιήλ είναι το πρώτο πρόσωπο της Τριάδος – ο Θεός Πατήρ και ο ερχόμενος προς αυτόν Υιός ανθρώπου είναι ο Χριστός.

Οι ακολουθούντες την άποψη ότι ο Παλαιός των Ημερών του Δανιήλ είναι ο Υιός προσάγουν τα εξής επιχειρήματα :

Ο Πατήρ είναι αόρατος δεν μπορεί να τον δεί κανείς.

Το να παρίσταται ο Πατήρ ως Παλαιός των Ημερών και ο Υιός ως νεότερος στην ηλικία, αποτελεί Αρειανίζουσα απεικόνιση, η οποία οδηγεί τον νου να υποθέσει ότι αφού ο Πατήρ είναι γέρος και ο Υιός ΝΈΟΣ, τότε υπήρχε εποχή που ο Πατήρ ήταν μόνος του χωρίς τον Υιό!

Η Αγία Γραφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι ο Παλαιός των Ημερών είναι ο Υιός : «Καὶ ἐκεῖ ἐπέστρεψα βλέπειν τὴν φωνὴν ἥτις ἐλάλει μετ᾿ ἐμοῦ· καὶ ἐπιστρέψας εἶδον ἑπτὰ λυχνίας χρυσᾶς, καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν ὅμοιον υἱῷ ἀνθρώπου, ἐνδεδυμένον ποδήρη καὶ περιεζωσμένον πρὸς τοῖς μαστοῖς ζώνην χρυσῆν· ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ καὶ αἱ τρίχες λευκαὶ ὡς ἔριον λευκόν, ὡς χιών, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ, ὡς ἐν καμίνῳ πεπυρωμένοι, καὶ ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» Αποκάλυψη 1: 12-15. – « Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Θυατείροις ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἔχων τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ὡς φλόγα πυρός, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ» Αποκάλυψη 2: 18.

Η υμνολογία της Εκκλησίας παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό ως Παλαιό των ημερών : «Νηπιάζει δι’ ἐμέ ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν» (Κάθισμα ὄρθρου ὑπαπαντῆς).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας λέγουν ότι ο Παλαιός των Ημερών είναι ο Χριστός : «Ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν παιδίον γέγονε» - Μέγας Ἀθανάσιος. (ΒΕΠ 36, 225.20).

Τι απαντούμε σε αυτά ; Ιδού τι απαντούμε :

Το ότι ο Πατήρ είναι αόρατος δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να φανερωθεί με κάποιο σχήμα και να εικονιστεί. Και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός αόρατος αλλά έγινε ορατό χωρίς να σαρκωθεί και εικονίζεται επίσης. Δεν είναι κατώτερος ο Πατήρ από το Άγιο Πνεύμα.

Η προφητεία του Δανιήλ αναφέρει σαφώς ότι «ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη». Το όραμα παρουσιάζει ΔΥΟ πρόσωπα. Δεν μπορεί και τα δύο αυτά πρόσωπα να είναι ο Ιησούς !!! Μία τέτοια άποψη είναι σαφώς Νεστοριανίζουσα ! Ο αιρετικός Νεστόριος υποστήριζε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι δύο πρόσωπα. Δεν είναι λοιπόν Αρειανίζουσα η απεικόνιση του Πατρός ως Παλαιού των Ημερών……είναι μάλλον Νεστοριανίζουσα η ερμηνεία του Ιησού Χριστού ως δύο προσώπων ταυτόχρονα !!! Είναι παράλογο να δεχθεί κανείς ότι σε ένα όραμα παρουσιάζεται ένα πρόσωπο ως δύο πρόσωπα …!

Στην πραγματικότητα ο Προφήτης Δανιήλ βλέπει σε όραμα την συνέχεια της σκηνής της Ανάληψης του Κυρίου Ιησού Χριστού : « καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ» Πράξεις 1: 9-10 / «καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε» Δανιήλ 7: 13.

Η εμφάνιση του Πατρός ως Παλαιού των Ημερών δεν σηματοδοτεί Αρειανισμό όπως μωρολογούν ορισμένοι. Με αυτήν την λογική θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε και το εδάφιο «ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε» (Ψαλμός 109:3 κατά τους Εβδομήκοντα) ως δήθεν Αρειανικό ! Μη γένοιτο !

Η εμφάνιση του Πατρός ως Παλαιού των Ημερών στον Δανιήλ δείχνει την αιωνιότητα αυτού. Ομοίως η εμφάνιση του Υιού ως Παλαιού των Ημερών στην Αποκάλυψη του Ιωάννη δείχνει το ίδιο ακριβώς πράγμα.

Το ότι στην Αποκάλυψη παρουσιάζεται ο Υιός ως Παλαιός των Ημερών αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πατήρ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως Παλαιός των Ημερών στον Δανιήλ. Στην Γραφή και ο Υιός και ο Πατήρ παρουσιάζονται ως Γιαχβέ, Αδωνάϊ, Σαβαώθ, Κύριος, Θεός.

Για παράδειγμα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ταυτίζει τον Γιαχβέ Σαβαώθ που είδε σε όραμα ο Ησαϊας με τον Ιησού Χριστό, ενώ ο Απόστολος Παύλος ταυτίζει τον Γιαχβέ Σαβαώθ που είδε στο εν λόγω όραμα ο Ησαϊας με το Άγιο Πνεύμα !

(Ησ. 6: 1-10/Ιωάνν. 12: 35–43/Πράξ. 28: 25–27).

Και τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν τα πάντα κοινά γιατί είναι Ομοούσια και αχώριστα. Η μόνη διαφορά που έχουν είναι ότι ο Πατήρ είναι Αγέννητος, ο Υιός είναι Γεννητός και το Άγιον Πνεύμα είναι Εκπορευτόν.

Οι θιασώτες της Νεστοριανίζουσας άποψης ότι στο όραμα του Δανιήλ και τα δύο πρόσωπα που εμφανίζονται είναι ο Ιησούς Χριστός, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με το εξής σόφισμα : Ισχυρίζονται ότι στο όραμα παρουσιάζεται η ανθρώπινη φύση του Ιησού (ως Υιός ανθρώπου), η οποία φτάνει στο ύψος της θείας αυτού φύσης η οποία παρουσιάζεται ως Παλαιός των Ημερών ! Εκτός από τα ανωτέρω αναιρετικά αυτής της άποψης που αναφέραμε θα προσθέσουμε και ένα ακόμη στοιχείο.

«καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται» Δανιήλ 7: 13-14.

Σύμφωνα με το προφητικό όραμα ο Υιός ανθρώπου λαμβάνει Βασιλεία η οποία δεν τελειώνει, είναι αιώνια – «ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται». Αυτό όμως δεν αφορά τον Ιησού Χριστό ως άνθρωπο αλλά ως Θεό ! Άρα ο Υιός ανθρώπου του Δανιήλ είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς και όχι μόνο η ανθρώπινη αυτού φύση όπως λέγουν οι διάφοροι διαστρεβλωτές. Συνεπώς αφού ο Υιός του ανθρώπου είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Παλαιός των Ημερών στο εν λόγω όραμα είναι ο Πατήρ και όχι η θεία φύση του Υιού !

Ο Ιησούς Χριστός ως Θεός είναι αιώνιος Βασιλέας δεν έχει τέλος η Βασιλεία του – «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» Λουκάς 1:33.

Ο Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος θα παραδώσει την Βασιλεία του στον Πατέρα - « εἶτα τὸ τέλος, ὅταν παραδῷ τὴν βασιλείαν τῷ Θεῷ καὶ πατρί, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχὴν καὶ πᾶσαν ἐξουσίαν καὶ δύναμιν. δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ. ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος· πάντα γὰρ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ. ὅταν δὲ εἴπῃ ὅτι πάντα ὑποτέτακται, δῆλον ὅτι ἐκτὸς τοῦ ὑποτάξαντος αὐτῷ τὰ πάντα. ὅταν δὲ ὑποταγῇ αὐτῷ τὰ πάντα, τότε καὶ αὐτὸς ὁ υἱὸς ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι αὐτῷ τὰ πάντα, ἵνα ᾖ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν» Α Κορινθίους 15: 24-28.

Αυτοί λοιπόν που λέγουν ότι ο Υιός ανθρώπου του οράματος του Δανιήλ, είναι μόνο η ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού, αντιβαίνουν στην διδασκαλία της Γραφής ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος θα παραδώσει την Βασιλεία στον Θεό Πατέρα. Ο Υιός ανθρώπου του Δανιήλ είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστος που ως άνθρωπος λαμβάνει Βασιλεία «καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία» και ως Θεός η Βασιλεία αυτού «οὐ παρελεύσεται». Διότι ο Χριστός ως άνθρωπος θα παραδώσει την Βασιλεία του - «παραδῷ τὴν βασιλείαν τῷ Θεῷ καὶ πατρί». Σαφή και ξεκάθαρα πράγματα .

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει στο Ιερό Πηδάλιον : «καί ὁ ἄναρχος Πατήρ πρέπει νά ζωγραφίζεται καθώς ἐφάνη εἰς τόν προφήτην Δανιήλ ὡς Παλαιός Ἡμερῶν... δέν ζωγραφοῦμεν Αὐτόν κατά τήν Θείαν φύσιν. Ἐπειδή ἀδύνατον φησιν, εἶναι ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι φύσιν Θεοῦ... ζωγραφοῦμεν Αὐτόν ὡς ἐφάνη εἰς τόν Προφήτην». (Πηδάλιον, ἔκδοσις Ἀστήρ, σελίς 320).

Ο Άγιος Επιφάνιος λέγει : «Καί ὡς ὁ Δανιήλ, εἶδεν τόν Παλαιόν τῶν ἡμερῶν, τοῦτο ὀπτασία τοῦ ΠΑΤΡΟΣ». (Αγίου Επιφανίου).

Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει για το εν λόγω όραμα του Προφήτου Δανιήλ : «Πατέρα καί Υἱόν οὗτος καί πρῶτος καί μόνος ὁρᾶ, ὡς ἐν ὂψει»( Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, P.G. 56, 233).

Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέγει για το ίδιο όραμα : « Έρχεται προς τον Πατέρα κατά την Γραφήν την αγίως αναγνωσθείσαν, ο Υιός του ανθρώπου επί των νεφελών του ουρανού, ποταμού πυρός έλκοντος,…Και ο μεν Πατήρ καθέζεται, έχων το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών, και την τρίχα της κεφαλής ως έριον καθαρόν» (Κυρίλλου τα σωζόμενα, Τόμος 2 σελ.177 έκδοσις Ιεροσολύμων 1868, Migne 33 σελ. 900, Ε Π.Ε Τόμος 2 σελ. 150).

Η υμνολογία της Εκκλησίας λέγει : «Μυείται της μιας Κυριότητος Δανιήλ, Χριστόν κριτήν θεασάμενος προς τον Πατέρα ιόντα και Πνεύμα το προφαίνον την όρασιν» (Τριαδικός Κανόνας Μεσονυκτικού, ήχος πλάγιος ά).


 πηγή
το ειδαμε εδώ

Νὰ γίνουν οἱ Γεωγραφίες, οἱ Ἱστορίες καὶ οἱ Γραμματικές, κηρύγματα λευτεριᾶς

Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας.

Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελα τὰ ‘χουν κατεβασμένα.

 

Δημήτρης Νατσιὸς Δάσκαλος, Κιλκὶς

«Εἴμασταν σχολιαρούδια καὶ ὁ τόπος μας ἀκόμα σκλαβωμένος στὴν Τουρκία. Καὶ Σχολάρχης μας, ὁ ἀξέχαστος ἐκεῖνος Σπύρος Ἀναγνώστου. Ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ ὑποδουλωμένου Γένους, ποὺ συντηροῦσαν μέσα στὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν τὴν ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας, καὶ ἔνιωθαν τούτη τὴν ἀποστολὴ σὰν τὴν πιὸ σπουδαία τῆς καριέρας των τῆς παιδαγωγικῆς. Ἀφορμὲς γιὰ τὴν ἐθνικὴ διαπαιδαγώγηση τοῦ ‘διναν ὅλα τὰ μαθήματα ποὺ μᾶς δίδασκε. Μᾶς ἔκαμε Γεωγραφία τοῦ νησιοῦ μας, καὶ σιγὰ-σιγὰ τὸ χέρι του περνοῦσε τὸ Αἰγαῖο, ὅπου τὰ νησιὰ μας ἦταν κίτρινα ὅπως ὅλη ἡ Τουρκία καὶ ἡ κοντινή μας Μικρασία, καὶ ἔφτανε στὴν Ἑλλάδα, τὴν ἐλεύτερη τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὴ ἦταν τριανταφυλλιά. Ἕνα μικρὸ τριανταφυλλὶ σημάδι πάνω στὸ μεγάλο χάρτη τῆς Εὐρώπης. Ἐκεῖ σταματοῦσε τὸ δάχτυλο τοῦ Ἀναγνώστου, κίτρινο ἀπὸ τὸ ἀδιάκοπο κάπνισμα. Σταματοῦσε δισταχτικὸ καὶ ἔκαμε ἀργὰ-ἀργὰ τὸν περίπατό του γύρω στὰ σύνορα τοῦ ἐλεύθερου κράτους. Τὰ σύνορα ἦταν κοντινά, ὁ περίπατος σύντομος.

Τότες ὁ Ἀναγνώστου πήγαινε καὶ κλείδωνε ἀπὸ μέσα τὴν πόρτα τῆς τάξης, καὶ μεῖς ἀναστενάζαμε μὲ ἀγαλλίαση. Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτα γιατί θὰ ξεφεύγαμε ἀπὸ τὸ ἀνιαρὸ μάθημα τῆς Γεωγραφίας, ποὺ ἦταν μόνο ὀνόματα καὶ ἀριθμοί, καὶ δεύτερο γιατί ξέραμε πὼς θὰ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὴ Μεγάλη Ἰδέα. Αὐτὲς τὶς δύο λέξεις τὶς πρόφερνε πιὸ σιγά, καὶ αὐτὸ μᾶς ἔκανε νὰ νιώθουμε τὴν ἱερότητα τῆς Ἰδέας σὰν μία θρησκευτικὴ ἀποκάλυψη, ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴ φυλάξουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς μας, καὶ νὰ τὴν προφυλάγουμε ἀπὸ τοὺς καταχτητὲς σὰν ἕνα μυστικὸ θησαυρό, ἢ σὰν ἕνα βαρέλι μπαρούτι ποὺ κάποτε ἐμεῖς θὰ τῆς ἀνάβαμε τὸ φιτίλι».

(Στρατὴ Μυριβήλη, «Ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα», ἔκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 11-12).

Τότε, ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἀφάνιζε τὸ Γένος, μιλοῦσαν οἱ καρδιές, τώρα μιλοῦν τὰ πουγκιά, τὰ χρήματα.

Τότε οἱ δάσκαλοι ἔριχναν προσανάμματα στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν τους, συντηροῦσαν τὴν «ἱερὴ φωτιὰ τῆς Μεγάλης Ἰδέας», τῆς ἐλευθερίας, τώρα σβήνουν τὶς «φωτιὲς τὶς πλάστρες». Τώρα «κάνουν δράσεις» γιὰ τὸν ρατσισμὸ καὶ τὴν διαφορετικότητα.

Μεγάλη Ἰδέα τῆς παιδείας ἡ ποινικοποίηση τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. (Γιὰ τοὺς νέους ὑπουργοὺς Φίλη καί… CIA, τί νὰ πῶ; Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης).

Τότε κλείδωναν τὶς τάξεις ἀπὸ μέσα, οἱ σπουδαῖοι ἐκεῖνοι δάσκαλοι, καὶ μεταμόρφωναν τὶς Γεωγραφίες, τὶς Ἱστορίες καὶ τὶς Γραμματικὲς σὲ κηρύγματα λευτεριᾶς. Ἔκλινε ὁ δάσκαλος τὰ βλοσυρὰ καὶ δύσπεπτα τριτόκλιτα «Θρὰξ-Θρακὸς» καὶ «Κρὴς-Κρητὸς» καὶ μ’ αὐτὰ ἔφτιαχνε μπαρουτοβάρελα ποὺ κάποτε «ἐμεῖς τὰ παιδιὰ θὰ ἀνάβαμε τὸ φιτίλι».

Ἐνῶ τώρα… Φέτος ἀνέλαβα Ε’ δημοτικοῦ. Πρῶτο κεφάλαιο στὸ βιβλίο τῆς Γλώσσας; Ἕνα κείμενο γιὰ τὴν πατρίδα σὰν αὐτὸ τοῦ Μυριβήλη; Ἕνα ποίημα εὐωδιαστό τοῦ Σολωμοῦ, τοῦ Δροσίνη, τοῦ Βρεττάκου, τοῦ Πολέμη; Ὄχι βέβαια. Δύο-τρεῖς ἔντυπες εὐτέλειες, ἄχαρες καὶ ἄψυχες φλυαρίες, οἰκολογικοῦ περιεχομένου. Ζοῦμε σὲ μία χώρα, «Πάσχα τῶν ματιῶν», δὲν ὑπάρχει λογοτέχνης ποὺ νὰ μὴν μαστόρεψε κείμενο γιὰ νὰ ἐξυμνήσει τὸ κάλλος της καὶ τοῦτοι οἱ ἀμαθέστατοι, οἱ ἐθνοκτόνοι γέμισαν τὰ βιβλία μὲ ἀποκόμματα ἐφημερίδων. (Μόνο ἀπὸ τίς… προοδευτικιὲς(!!!) ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Ἔχουμε χρέος, ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, ὅσοι ἀντικρίζουμε μὲ «πόνο καὶ ἀγάπη» τὴν καταβαράθρωση τῆς πατρίδας μας καὶ ἐλπίζουμε στὸν Χριστό μας, νὰ κλειδώνουμε τὴν αἴθουσά μας καὶ νὰ διδάσκουμε ἐκεῖνο τὸ παλιὸ μάθημα: τὴν πατριδογνωσία. Ἐσχάτη ὥρα ἐστι. Οἱ Φράγκοι μᾶς ποδοπατοῦν, τὸ Ἰσλὰμ ξανάρχεται γιὰ νὰ μείνει στὴν πατρίδα, οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι εἶναι ἀνίκανοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ἱστορίας μας. Θέλει χέρια γερὰ ὁ Ἑλληνισμός, τὰ παντοειδῆ ἀνδρείκελα τὰ ‘χουν κατεβασμένα.

Νὰ κλείσω μὲ τὴν διήγηση γιὰ μία ἄλλη δασκάλα, ὅταν στέναζε καὶ μάτωνε ἡ Ἑλλάδα κάτω ἀπὸ τὴν ναζιστικὴ θηριωδία.

«…Τὸ Δεκέμβρη τοῦ 1943, ἀρχὴ ἑνὸς ἀκόμα χειμώνα πείνας καὶ παγωνιᾶς, ἄχνισε κάτι ζεστὸ ξαφνικὰ στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου μας. Ἦταν ἕνα μεγάλο καζάνι καὶ μέσα εἶχε συσσίτιο γιὰ τὰ παιδιά. Γύρισα στὸ σπίτι περήφανη, κρατώντας μὲ προσοχὴ ἕνα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δὲν τὴν ἔτρωγες στὸ σχολεῖο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε ἡ μάνα μου. «Ἄν σοῦ χυνόταν στὸ δρόμο;» «Θὰ φᾶτε λίγη σούπα κι ἐσεῖς, ἀλλιῶς δὲν τρώω καθόλου», δήλωσε ὀρθὰ κοφτά. «Τό ἴδιο κι ἐγώ”, φώναξε ὁ Μάνος, ὁ ἀδερφός μου. Κι ἔτσι γινόταν ἀπὸ κείνη τὴ μέρα σὲ κάθε συσσίτιο ποὺ κουβαλούσαμε οἱ δύο μας ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Ἡ σούπα ἐρχόταν τακτικά, πάντα ἡ ἴδια, ἄνοστη καὶ πηχτή.

Ὥσπου μία μέρα, μᾶς μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στὴ γραμμὴ καὶ μᾶς ἔβαλαν στὰ τενεκεδάκια κάτι σὰ μέλι, ἀλλὰ σκοῦρο κοκκινωπό. “Γλυκόζη” τὸ εἶπαν. Βουτοῦσαν τὰ παιδιὰ τὸ δάχτυλο στὴ γλυκόζη, τὸ ἔγλειφαν μὲ ἀπόλαυση καὶ γελοῦσαν εὐτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. Ἕνα μεσημέρι, γυρίζοντας ὁ ἀδερφός μου ἀπὸ τὸ σχολεῖο, δὲν ἤθελε νὰ βάλει μπουκιὰ στὸ στόμα του οὔτε ἀπὸ τὴ σούπα οὔτε ἀπὸ τὴ γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, ἕτοιμος νὰ βάλει τὰ κλάματα. «Τί συμβαίνει παιδί μου;” ἀνησύχησε ἡ μαμά. Ἐκεῖνος δὲν ἔβγαζε λέξη. Κι ὅσο δὲ μιλοῦσε, τόσο ἐπέμενε ἡ μάνα μου νὰ μάθει, τόσο μεγάλωνε καὶ ἡ δική μας ἡ περιέργεια. Μὲ τὰ πολλά, ἀποφάσισε τελικὰ νὰ μιλήσει. Κι αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπε γράφτηκε στὴ μνήμη μου ἀνεξίτηλα.

Στὴν αὐλὴ γιὰ τὸ συσσίτιο βρισκόταν μὲ τῆς τάξης του τὰ παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» ἄκουσε ἕναν ἀπὸ τοὺς συμμαθητὲς του- «πειραχτήρης» ἦταν τὸ παρατσούκλι του- νὰ ψιθυρίζει στὸν διπλανό, μόλις πῆρε τὴ γλυκόζη στὸ τενεκεδάκι του. Ὁ ἄλλος ἔγνεψε «ναί». Τότε ὁ πειραχτήρης κάτι τοῦ εἶπε στ’ αὐτί, κρυφογέλασαν οἱ δύο τους πονηρὰ κι ἐξαφανίστηκαν στὴν στιγμή. Σὲ λίγο χτύπησε τὸ κουδούνι νὰ μποῦνε στὴν τάξη. Πρῶτα ἔμπαιναν τὰ κορίτσια. Ὕστερα τ’ ἀγόρια. Τελευταία ἡ δασκάλα, ποὺ κόντευε νὰ μὴν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ παιδιά, ἔτσι ποὺ εἶχε ἀπομείνει πετσὶ καὶ κόκαλο. Καταλαβαίνεις πὼς ἦταν μεγάλη ἀπὸ τὰ μάτια της μόνο, ποὺ τὰ σκοτείνιαζαν ὁλόγυρα δύο μαῦροι κύκλοι. Ὅταν μπαίνανε ὅλοι στὴν τάξη, ἔκλεισε τὴν πόρτα, μετροῦσε τὰ παιδιὰ σειρὰ σειρά, ἔλεγε «ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ» κι ἀρχίζανε ἀμέσως τὸ μάθημα. Τὸ «ἐντάξει, φρόνιμα τώρα, μὴν ἀκούσω μιλιὰ» τὴ φορὰ ἐκείνη δὲν τὸ εἶπε. Οὔτε νὰ τοὺς μετρήσει τὴν εἴδανε. Κοντὰ στὴν πόρτα τῆς τάξης στεκόταν σκυφτή, σὰν νὰ ψαχούλευε κάτι. «Μά τί κάνει ἡ κυρία ἐκεῖ;» ρώτησε παρεξενεμένος ὁ Μάνος ποὺ δὲν καλόβλεπε, γιατί τὰ περισσότερα παιδιὰ ἦταν ὄρθια ἀκόμα. «Πασαλείψαμε τὸ χερούλι μὲ γλυκόζη», χασκογέλασε ἀπὸ δίπλα ὁ πειραχτήρης, «γιὰ νὰ κολλήσουν τὰ χέρια της νὰ γελάσουμε». Δὲ γελάσανε. Καθίσανε τελικὰ στὰ θρανία τους καὶ δὲ μιλοῦσε κανείς. Βλέπανε τὴ δασκάλα τοὺς τώρα ὅλοι βουβοί, σαστισμένοι. Εἶχε σκύψει κι ἔγλειφε μὲ λαχτάρα μία τὸ χερούλι τῆς πόρτας, μία τὴν παλάμη της… Ὕστερα γύρισε καὶ τοὺς κοίταξε μὲ παράπονο. Στὰ μάγουλά της ἔτρεχαν δάκρυα. «Μήν τὴ σπαταλᾶτε τὴ γλυκόζη, χρυσά μου, γιὰ τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ!», εἶπε ξέπνοα. «Σᾶς τὴ δώσαμε ὅλη, οὔτε μία σταγονίτσα δὲν κρατήσαμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι, γιὰ νὰ τὴ φᾶτε νὰ δυναμώσετε ἐσεῖς τὰ παιδιά. Μὴν τὴ σπαταλᾶτε, σᾶς παρακαλῶ, εἶναι κρίμα! Εἶν’ ἁμαρτία!». Τὴν πῆραν πάλι τὰ δάκρυα. Κι ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…

Μαζεύτηκαν ὅλοι τριγύρω της. Μονάχα ὁ πειραχτήρης ἔμεινε στὸ θρανίο του μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο. Οἱ ἄλλοι σπρώχνονταν ποιὸς πρῶτα νὰ τὴν ἀγκαλιάσει, ποιὸς νὰ τῆς πρωτοπεῖ «ἀπὸ τὸ δικό μου, ἀπὸ τὸ δικό, κυρία, νὰ πάρετε λίγο!».

Οὒτ’ ἕνα τενεκεδάκι δὲν ἄγγιξε ἡ δασκάλα. Μόνο ἔκλαιγε, ἔκλαιγε…».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Λότης Πέτροβιτς, «Ὁ καιρὸς τῆς σοκολάτας»). 

πηγή

"ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΘΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΟΥΝ"

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΝ!!!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΣΘΟ ΠΡΟΦΗΤΗ:

"Ο ΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΕΙΣ ΟΝΟΜΑ ΠΡΟΦΗΤΟΥ, ΜΙΣΘΟΝ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΛΑΒΕΙ" (ΜΑΤΘ. ΙΑ' 41) ...

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ Η ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟ;

ΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ Η ΤΟΝ ΜΕΘΟΔΙΟ (ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΠΡΙΝ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ);

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ...

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ...

ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΕΡΕΥΝΟΥΜΕ, ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ...

ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΠΑΡΑΘΕΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΕΙΠΟΥΝ ΠΙΘΑΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΤΙΚΑ ΛΑΘΗ, ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ...

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΟΜΩΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥΣ !!!

πηγή

«Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε»

Της Tatiani Melidoni

Από καταβολής κόσμου, οι άνθρωποι αναζητούσαν την Αλήθεια. Σήμερα, λόγω της ιδιαίτερης ευκολίας με την οποία μπορούμε να βρίσκουμε πληροφορίες για το κάθε πράγμα, η έρευνα αυτή θα έπρεπε να είναι πιο εύκολη από ποτέ. Και όμως όχι. Αντίθετα, πολλοί άνθρωποι παρασύρονται στην πλάνη, και μάλιστα είναι βέβαιοι ότι βρήκαν «την αλήθεια που η Εκκλησία τους έκρυβε».

Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ο βασικός λόγος είναι ότι οι άνθρωποι, αν και μπορούν να σκέφτονται, δεν έχουν μάθει πώς να σκέφτονται σωστά και να κάνουν σωστή έρευνα. Αυτό το θέμα θα προσπαθήσω να αναλύσω.

Βήμα 1^ο: Σταθερή βάση

Για να ξεκινήσει κανείς μια έρευνα πάνω στο θέμα του τι είναι Αλήθεια, θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει ο ίδιος τι πιστεύει ότι είναι Αλήθεια, ώστε να το χρησιμοποιήσει στη συνέχεια ως βάση. Βέβαια αυτό μπορεί στην πορεία να αλλάξει εάν προκύψουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι κάνει λάθος. Πάντως δεν μπορεί κανείς να ξεκινήσει μια τέτοια έρευνα βασιζόμενος σε απόψεις όπως «όλες οι θρησκείες λένε ψέματα» ή «όλοι έχουν από λίγη αλήθεια, αλλά κανείς δεν έχει πλήρως την Αλήθεια», καθώς το μόνο αποτέλεσμα μιας τέτοιας έρευνας θα είναι να βρίσκει λόγους για να απορρίπτει τα πάντα.

Βήμα 2^ο: Σε βάθος γνώση της πίστης

Το να ξεκινήσει κανείς μια τέτοια έρευνα χωρίς να έχει σαφή γνώση και κατανόηση της πίστης του ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Εάν δεν γνωρίζει τι πιστεύει είναι πολύ εύκολο να πέσει θύμα κάποιας σέκτας, που θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι η πίστη του –την οποία θα αντιμετωπίσει τελείως επιδερμικά, αλλά τα άτομο δεν θα είναι σε θέση να το αντιληφθεί, αφού δεν γνωρίζει- είναι λάθος. Στην περίπτωση αυτή ο ερευνητής αδυνατεί να δώσει απάντηση, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί δεν τη γνωρίζει.

Βήμα 3^ο: Γνώση των διαφορών

Το βήμα αυτό αφορά περισσότερο όσους ξεκινούν μια τέτοια έρευνα για ακαδημαϊκούς λόγους –δηλαδή ερευνούν μια θρησκεία χωρίς οι ίδιοι να αμφιβάλλουν για την πίστη τους, απλά από περιέργεια. Σε αυτή την περίπτωση είναι καλό, πριν ο ερευνητής αρχίσει να μελετά την ίδια τη θρησκεία, να δει παρόμοιες μελέτες που έγιναν στο παρελθόν από άλλους, ώστε να ξέρει τι θα συναντήσει. Είναι βασικό για να κάνει κανείς σωστή έρευνα να μπορεί να«διαβάζει πίσω από τις λέξεις», καθώς πολλές σέκτες χρησιμοποιούν την ίδια ορολογία, αλλά με διαφορετικό ή και αντίθετο νόημα.

Βήμα 4^ο: Αποφυγή λαθών

Όταν κανείς ερευνά μια θρησκεία θα πρέπει να ξέρει τι να προσέξει. Εάν δεν το ξέρει, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κάνει σοβαρά λάθη, μερικά από τα οποία θα αναφέρω.

Πρώτο και πιο συνηθισμένο σφάλμα είναι να κρίνει κανείς μια θρησκεία από τους πιστούς της. Πολλές φορές ακούμε κάποιους να λένε «απέρριψα την Εκκλησία γιατί οι Χριστιανοί δεν φέρονταν σωστά», κάτι που ισχύει βέβαια και για άλλα δόγματα. Το ζήτημα όμως δεν είναι τι κάνουν οι πιστοί –ή για να είμαστε πιο ακριβείς τι κάνουν οι λίγοι πιστοί που γνώρισε, καθώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει όλους τους πιστούς προσωπικά- αλλά τι διδάσκει η πίστη τους ότι πρέπει να κάνουν. Αν κάνουν πράγματα αντίθετα προς την πίστη τους δεν φταίει η πίστη γι’ αυτό.

Το δεύτερο λάθος είναι να εντυπωσιαστούμε από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας θρησκείας. Συχνό φαινόμενο είναι οι διάφορες σέκτες να φροντίζουν υπερβολικά την εξωτερική εικόνα τους για να κρύψουν την –συχνά παντελή- έλλειψη θεολογικού υπόβαθρου. Αυτό συνοδεύεται και από μια απαξίωση για τις άλλες θρησκείες, οι οποίες «είναι γεμάτες ψεύτες, κλέφτες, απατεώνες, κλπ.», ενώ οι ίδιοι είναι «σωστοί σε όλα».

Το τρίτο λάθος είναι να ταυτίζει κανείς προσωπικές απόψεις των πιστών με τη διδασκαλία της πίστης. Δεν είναι απαραίτητο ο κάθε πιστός να ξέρει τα πάντα, ούτε είναι βέβαιο ότι δεν θα κάνει λάθη. Όταν κάτι από όσα μας λέει μας φαίνεται περίεργο, θα πρέπει να το διασταυρώνουμε, όχι να σπεύδουμε να το δεχτούμε σαν διδασκαλία της πίστης του.

Τέταρτο λάθος είναι να προσπαθούμε να αποδείξουμε με το ζόρι ότι μια πίστη είναι λάθος. Ακόμα και αν είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό, οφείλουμε να έχουμε αδιάσειστα στοιχεία πριν εκφράσουμε μια τέτοια άποψη. Η προσπάθεια να βρούμε λάθη με το ζόρι –συνήθως βασιζόμενοι σε δικές μας θεωρίες τις οποίες προσπαθούμε να ενσωματώσουμε στη διδασκαλία τής, υπό έρευνα, πίστης- θα έχει ως αποτέλεσμα να μας καταστήσει αναξιόπιστους.

Πέμπτο λάθος είναι να θεωρήσουμε ότι, επειδή μια πίστη έχει λάθος σε κάποια δόγματα τότε και ότι άλλο ισχυρίζεται, είναι λάθος. Φυσικά η Αλήθεια είναι μία. Επειδή όμως πολλές θρησκείες παίρνουν «δάνεια» από άλλες ή και απλά επειδή κάποιος είναι σε θέση να αντιληφθεί ορισμένα σωστά πράγματα, είναι συχνό το φαινόμενο να παρατηρούνται κοινά σημεία μεταξύ θρησκειών. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή όταν απορρίπτουμε μια θρησκεία να μην απορρίψουμε τις τυχόν σωστές διδασκαλίες μαζί με τις λάθος, καθώς κάτι τέτοιο θα έχει επιπτώσεις στη μετέπειτα έρευνά μας.

Βήμα 5^ο: Επικέντρωση στα σωστά σημεία

Έχοντας πλέον διασφαλίσει ότι η έρευνά μας γίνεται σωστά και χωρίς φανατισμό, θα πρέπει να δούμε τι θα ερευνήσουμε. Η κάθε πίστη έχει τις δικές της «σταθερές», με βάση τις οποίες κρίνει τόσο τον εαυτό της όσο και τους άλλους.

Εάν αυτές οι «σταθερές» είναι πραγματικά σταθερές –π.χ. Ιερά Κείμενα- θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτές. Το λογικό είναι, οι διδασκαλίες της πίστης:α) θα πρέπει να μην είναι αλληλοσυγκρουόμενες και β) θα πρέπει να βοηθούν τον άνθρωπο να γίνει καλύτερος. Εάν υπάρχουν προβλήματα σε αυτούς τους τομείς –και πάντα με βάση ότι η έρευνα έγινε σωστά και δεν παραλήφθηκε τίποτα- τότε η πίστη αυτή μάλλον δεν είναι η σωστή.

Εάν οι «σταθερές» ορίζονται από τον εκάστοτε αρχηγό, ο οποίος παίζει και το ρόλο του προφήτη, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, αφού η διδασκαλία μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Εδώ, αφού δεν μπορούμε να κρίνουμε την αξιοπιστία της διδασκαλίας, αναγκαστικά θα κρίνουμε τον «προφήτη». Λογικά περιμένουμε ότι θα είναι ο πιο σωστός και σύμφωνος με τη διδασκαλία που ο ίδιος κηρύττει. Αν αυτό δεν συμβαίνει, αλλά αντίθετα εκμεταλλεύεται τους πιστούς προς ίδιον όφελος, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Η πιο συνηθισμένη περίπτωση όμως είναι ένας συνδυασμός των δύο προηγούμενων, δηλαδή ένας αρχηγός -ή μία ομάδα αρχηγών- να ερμηνεύει τα Ιερά Κείμενα, διότι οι υπόλοιποι πιστοί δεν έχουν -ούτε μπορούν να αποκτήσουν- την απαραίτητη πνευματική ανάπτυξη. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κρίνονται τόσο τα κείμενα όσο και η διδασκαλία του αρχηγού, με τα κείμενα να έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Είναι η πιο εύκολη περίπτωση να βρει κανείς λάθη, καθώς συχνά οι αρχηγοί αλλάζουν πλήρως τις διδασκαλίες τους, ενώ προσπαθούν και πάλι να τις τεκμηριώσουν με βάση τα κείμενα, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αλληλοσυγκρουόμενων θέσεων.

Τελευταία περίπτωση είναι αυτή της Εκκλησίας. Την βάζω χωριστά, διότι υπάρχει μία μεγάλη διαφορά: οι θρησκείες προσπαθούν να προσεγγίσουν την Αλήθεια λογικά και κάποτε μέσω «πρακτικών» -απολυτοποιώντας όμως την προσωπική εμπειρία και ερμηνεύοντας την κατά το δοκούν-, ενώ η Εκκλησία προσπαθεί να προσεγγίσει την Αλήθεια βιωματικά. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί Ορθόδοξοι, ενώ δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί πιστεύουν, εν τούτοις πιστεύουν ακλόνητα στα όσα η Εκκλησία διδάσκει. Στην Εκκλησία η Αλήθεια αποκαλύπτεται όχι σε μία «ελίτ», αλλά στον κάθε πιστό, ο οποίος είναι μετά σε θέση να κατανοήσει σε βάθος τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και πολλή ταπείνωση, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να απολυτοποιήσουμε τη δική μας κατανόηση και να ξεχάσουμε ότι η σωτηρία μας προϋποθέτει την ένταξή μας στο σώμα του Χριστού. Ας μην ξεχνάμε ότι μεγάλοι αιρεσιάρχες υπήρξαν αρχικά Ορθόδοξοι συχνά και κληρικοί με πολλές γνώσεις, μέχρι που έκαναν αυτό το λάθος.

Επίλογος

Η έρευνα για την Αλήθεια είναι μια δύσκολη διαδικασία με πολλούς κινδύνους εάν δεν γίνεται σωστά. Εάν κάποιος θέλει πραγματικά να ξεκινήσει μια τέτοια έρευνα οφείλει να έχει τις κατάλληλες γνώσεις, αλλά και το κατάλληλο φρόνημα. Επίσης –εάν πρόκειται για Ορθόδοξο- απαραίτητη είναι η ύπαρξη καλού Πνευματικού, ο οποίος θα τον στηρίξει στην προσπάθειά του αυτή.
πηγή