Ὁ τέκτονας καὶ θεόσοφος Νίκος Καζατζάκης

Γράφει ὁ Δημήτρης Τσινικόπουλος,

Νομικὸς μὲ σπουδὲς Φιλοσοφίας-Θεολογίας καὶ συγγραφέας

Ἡ Μεταφυσική τῆς Ἀνταρσίας 

Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μελετητῶν τώρα, καὶ πέρα ἀπὸ φανατισμούς, ἐνῶ ὁ Καζαντζάκης ἀναγνωρίζεται ὡς «διανοούμενος ποὺ θεολογεῖ περισσότερο ἀπὸ ὅλους τούς Ἕλληνες διανοούμενους» (Μ. Αὐγέρης), «μοναδικὸς Ἕλληνας λογοτέχνης ποὺ ἔδωσε στὸ ἔργο του τόση θέση στὸν Θεὸ καὶ τὸν Χριστὸ ποὺ οὔτε ὁ Παπαδιαμάντης δὲν ἔδωσε» (Π. Χάρης) καὶ «ὁ θρησκευτικώτερος ὅλων τῶν συγγραφέων» (Κ. Τσάτσος), ἐλάχιστοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τοὺς ἐπὶ μέρους φιλοσοφικοὺς καὶ μεταφυσικοὺς προβληματισμούς του, ὅπως ἡ ἰδέα τῆς ἐπικράτησης τοῦ κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸ πρόβλημα συνύπαρξης καλοῦ καὶ κακοῦ, ἡ ἀλληλενέργεια...

Θεοῦ καὶ κόσμου, τὸ πρόβλημα τῆς θεοδικίας κ.ἂ. Οἱ περισσότεροι ἀσχολήθηκαν κυρίως μὲ τὴ χριστολογία τοῦ Καζαντζάκη, οἶκος αὐτὴ ἐμφανίζεται στὰ μυθιστορήματά του, εἴτε γιὰ νὰ τὴν ἐπικρίνουν εἴτε γιὰ νὰ τὴν ἐπικροτήσουν. Ἀκόμη περισσότερο, λίγοι ἔκαναν τὸν κόπο νὰ μποῦν πιὸ βαθιὰ καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὶς ρίζες τῶν θρησκευτικῶν του ἰδεῶν ποὺ ἀντανακλῶνται στὰ ἔργα του. Βέβαια, ἡ θρησκευτικὴ εἰκονοκλασία του, ὁ ἀντικληρικαλισμὸς ἢ ἡ μετα-χριστιανικότητα τοῦ Καζαντζάκη, ὅπως τὴ χαρακτήρισαν μερικοί, ἔχουν ἤδη ἐπισημανθεῖ ἀπὸ πολλούς, ὅπως ἐπίσης οἱ ἐπιδράσεις ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Δαρβίνου, τοῦ Φρόιντ, τοῦ Μπερξὸν καὶ φυσικά τοῦ Νίτσε, ποὺ οἱ σκέψεις τους χάραξαν βαθιὰ τὴ ζωή του.

Ἕλληνες μελετητὲς τοῦ ἔργου του, ὅπως ὁ Ν. Ματσούκας (Ἡ Ελληνική Παρόδους τὸν Καζαντζάκη, 1989) καὶ ὁ Θ. Δετοράκης (Ὁ Καζαντζάκης καὶ τὸ Βυζάντιο, περιοδικό Παλίμψηστο τ. 4) ὀρθὰ ἐπεσήμαναν ὅτι στὰ βιβλία του παρουσιάζονται πολλὰ στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης, ἐνῶ ξένοι ὅπως οἱ D. Middleton καὶ P. Bien (God’s Struggler: Religioninthe Writingsof N. Kazantzakis, 1996) ἔχουν νὰ ποῦν ἴσως περισσότερα ἀφενὸς γιὰ τὴ θρησκευτικότητά του καὶ τὴ «θεολογία τῆς πάλης», ἀφετέρου γιὰ τὸ θρησκευτικὸ ἀντικομφορμισμὸ καὶ τὴ «μεταφυσική τῆς ἀνταρσίας», ὅπως χαρακτηρίζουν τὴ σκέψη του.

Ὡστόσο, οἱ μέχρι σήμερα μελέτες γενικὰ εἶναι ἀνεπαρκεῖς, γιατί δὲν ἐξηγούν ἀπό ποῦ ἀντλεῖ ὁ Καζαντζάκης ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἑτερόκλητων καὶ φαινομενικὰ ἀντιφατικῶν καὶ προκλητικῶν ἰδεῶν του. Θὰ μποροῦσε βέβαια κάποιος νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι εἶναι καθαρὰ «καζαντζικῆς» προέλευσης, δηλαδὴ προσωπικὲς πεποιθήσεις. Καὶ πράγματι εἶναι.

Ἡ μεταφυσική του σχεδία εἶναι πολυφωνικὴ ἀλλά οἱ ρίζες τῶν ἰδεῶν του θά πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν ἀλλοῦ καὶ κυρίως στὶς ἐπιδράσεις ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὴν ἔνταξή του στον Ἐλευθεροτεκτονισμό καό τὶς μελέτες τοῦ στηΘεοσοφία, ἕνα πεδίο πού, ὅπως ὀρθὰ ἐπισημαίνει ὁ μελετητὴς τοῦ ἔργου του Βρασίδας Καραλής, παραμένει μέχρι σήμερα ἀνεξερεύνητο.

Ἡ Ἐπαφὴ μὲ τὸν Τεκτονισμὸ

Ἡ φιλοσοφικὴ ἀναζήτηση τοῦ Καζαντζάκη ξεκίνησε πολὺ νωρίς, ὅταν σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν, ἔχοντας πάρει τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς Σχολῆς, φεύγει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ πηγαίνει στὸ Παρίσι, τὸ 1907, γιὰ νὰ παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας ἀπὸ τὸν Μπερξόν. Ταυτόχρονα μελετᾶ τὸ ἔργο τοῦ Νίτσε καί λίγα χρόνια μετὰ γράφει τὴ διδακτορική του διατριβή ὁ Φρειδερίκος Νίτσε ἐν τῇ φιλοσοφίᾳ τὸν Δικαίου καὶ τῆς Πολιτείας, γιὰ νὰ ὀνομαστεῖ ὑφηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, στὴν ἕδρα τῆς Φιλοσοφίας τοῦ Δικαίου.

Στὸ Παρίσι μένει μέχρι τὸ 1909 καὶ στὴ συνέχεια ἐπιστρέφει στὴν Ἑλλάδα. Ἐδῶ ξεκινάει μία περιπλάνηση μὲ σκοπὸ νὰ γνωρίσει ὅλες τὶς γωνιὲς τῆς ἑλληνικῆς γῆς καὶ τὸ 1914 ἐπισκέπτεται μὲ τον Ἄγγελο Σικελιανό τό Ἅγιον Ὅρος. Ἡ γνωριμία του μὲ τὸν Σικελιανὸ θὰ σταθεῖ καθοριστική, ἀφοῦ ἔτσι ἔρχεται γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ἐπαφὴ μὲ τις θεοσοφικὲς ἰδέες, ποὺ εἶχαν μεγάλη ἀπήχηση σὲ πολλοὺς διανοούμενους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Μέσα ἀπὸ τὸ Σικελιανό, ποὺ ἦταν βαθὺς γνώστης τῆς Θεοσοφίας, ὁ Καζαντζάκης ἀνακαλύπτει ἕναν καινούριο κόσμο, νέες ἰδέες (κυρίως το θεοσοφικὸ συγκρητισμό), οἱ ὁποῖες καὶ εἶχαν ἄμεση ἐπίδραση στὸ ἔργο του.

Ἔτσι, τὸ 1921 πηγαίνει στὴ Βιέννη καὶ μελετᾶ τὶς μεγάλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ ἰδιαίτερα το Βουδισμό. Ἡ ἐνασχόλησή του αὐτή, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ γνωριμία του μὲ τον Κομμουνισμό, τὴν περίοδο 1922-24 ποὺ βρισκόταν στὸ Βερολίνο, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἡ μέχρι τότε ἰδεολογία του, ποὺ ἦταν κατὰ βάση ἑλληνοκεντρική, νὰ ἀποκτήσει πλέον ἕναν πιὸ οἰκουμενικὸ χαρακτήρα.

Σ’ αὐτὸ τὸ κλίμα ἀναζήτησης τὸ 1926 ἐπισκέπτεται τοὺς μοναχούς τοῦ Σινᾶ καὶ τοῦ Θιβέτ, ὅπως ἐπίσης τὴν Κίνα καὶ τὴν Ἰαπωνία, γιὰ νὰ γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ αὐτοὺς τοὺς μεγάλους πανάρχαιους πολιτισμούς.

Τὴν ἴδια περίοδο πηγαίνει γιὰ λίγο στὴ Γαλλία καὶ σύμφωνα μὲ ὁρισμένα στοιχεία μυεῖται στὸν Τεκτονισμό. Τὸ ὅτι ὁ Καζαντζάκης ὑπῆρξε τέκτονας εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὰ λεγόμενα τοῦ φίλου του, συγγραφέα Παντελῆ Πρεβελάκη, ὁ ὁποῖος ὅμως λανθασμένα ἀναφέρει ὅτι ὁ Καζαντζάκης εἶχε μυηθεῖ σὲ Στοὰ τῆς Ἀθήνας τὸ 1907. Τὴν ἴδια πληροφορία μεταφέρει καὶ ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης (Ὁ Καζαντζάκης μιλεῖ γιὰ τὸν Θεό, σελ. 53) μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι «δὲν γνωρίζουμε τίποτε ἄλλο γιὰ τὴν τεκτονική του σταδιοδρομία, ἂν ἀνέβηκε σὲ ἀνώτερα δηλαδὴ στάδια καὶ ἂν παρακολουθοῦσε τεκτονικὲς ἐργασίες γιὰ πολλὰ χρόνια». Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα, ἡ Ἕλλη Ἀλεξίου μνημονεύει τίς τρεῖς τελείες στήν ὑπογραφὴ τοῦ Καζαντζάκη στὸ γνωστό της βιβλίο «Για νὰ Γίνει Μεγάλος».

Ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι σὲ ἐπιστολόχαρτά του ὁ Καζαντζάκης εἶχε τυπώσει τόν οὐροβόρο ὄφι, ἕνα ἀπὸ τὰ σύμβολα τῆς Θεοσοφίας καὶ μέσα στὸν κύκλο τὸ ψευδώνυμό του Πέτρος Ψηλορείτης μέ τὴ φράση «ἐν τὸ πᾶν», ἐνῶ στήν Ὀδύσσειά του (Β' στίχ. 811-813) μνημονεύει τη σβάστικα, γνωστὸ ἀποκρυφιστικὸ σύμβολο ποὺ ἔχει τὴν καταγωγή της στὴν ἀρχαία ἰνδικὴ θρησκεία.

Τὴ δεκαετία τοῦ ’30, ἐνῶ βρισκόταν στὴν Ἑλλάδα, ὁ Καζαντζάκης ὑπέβαλε αἴτηση μύησης στὴ Στοὰ τῆς Θεσσαλονίκης Μεγας Ἀλέξανδρος, ἡ ὁποία ὅμως ἀπορρίφθηκε, γιατί ὁ ἴδιος δήλωνε ἄθεος, κάτι ποὺ ἀντιβαίνει μία ἀπὸ τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τοῦ Τεκτονισμοῦ, ποὺ εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεό. Βέβαια, ἡ ἄποψή του αὐτὴ δὲν εἶχε ἀποτελέσει ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἔνταξή του πρὶν λίγα χρόνια σὲ γαλλικὴ Στοά, γιατί ὁ γαλλικὸς Τεκτονισμὸς στὴ συντριπτική του πλειοψηφία ἔχει διαγράψει ἀπὸ τὶς βασικές του ἀρχὲς τὴν πίστη στὸν Θεό.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε -ἀπὸ πολὺ παλιὰ- ὡς ἀποτέλεσμα οἱ τεκτονικὲς δυνάμεις τῶν ἄλλων κρατῶν νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν πλέον τὸ γαλλικὸ δόγμα καὶ νὰ θεωροῦν τὶς Στοὲς ποὺ ἐργάζονται ὑπὸ τὴν αἰγίδα του ὄχι κανονικὲς ἀλλὰ «ἄτακτες», δηλαδὴ ἐκτὸς κανονικῆς τάξης. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί δὲν ἀναγνώρισε ἡ ἑλληνικὴ Στοὰ τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα τοῦ Καζαντζάκη ποὺ εἶχε ἀποκτήσει στὴ Γαλλία καὶ φυσικὰ ὁ λόγος ποὺ ἀρνήθηκε νὰ τὸν δεχθεῖ ἔστω ἐξαρχῆς, ὡς νέο μέλος, λόγω τῶν πεποιθήσεών του. Παρὰ τὴ μικρή του ἐμπλοκὴ μὲ τὸν Τεκτονισμὸ -δὲν πρέπει νὰ ξεπέρασε τὸ βαθμὸ τοῦ Ἑταίρου- οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ καὶ κυρίως ὁ οὐμανιστικός του χαρακτήρας ἐπηρέασαν βαθιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Καζαντζάκη.

Ἡ Ἐπίδραση τῆς Θεοσοφίας

Τί ἀποκόμισε λοιπὸν ὁ Καζαντζάκης ἀπὸ τὴ θητεία του στὸν Τεκτονισμὸ καὶ τὸ συγχρωτισμό του μὲ τὴ θεοσοφική σκέψη;

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν τάση του γιὰ το θρησκευτικὸ συγκρητισμό, ὅπως φαίνεται στην Ἀσκητική, ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀντίληψη ὅτι ὀΘεὸς ἐμφανίζεται μὲ διάφορα πρόσωπα, ἀνάλογα τὶς τοποχρονικὲς συνθῆκες, ἄλλοτε ὡς Ἀλλάχ, ἄλλοτε ὡς Βούδας, Θεός, Βράχμα, Ρά, Διόνυσος, Δίας, Γιαχβέ κ.ἂ., ὅπως καὶ τὸν παρουσιάζει στὰ βιβλία του. Γιὰ τὸν Καζαντζάκη δὲν ἔχει σημασία ἡ μορφὴ ἀλλὰ τὸ ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ ἐμφανίζεται μὲ διάφορα πρόσωπα. Ἀκόμη, γιὰ τὸν ἴδιο, Θεὸς εἶναι ἡ ζωτικὴ ὀρμή τοῦ Ἠράκλειτου ἢ τό elan vital τοῦ Μπερξόν. Ὁ Θεὸς βρίσκεται μέσα στὴ ζωή, στὸν ἄνθρωπο, καὶ μάχεται γιὰ τὴ δική του σωτηρία.

Ἡ σχέση του μὲ τὴ θεοσοφία τὸν ὁδήγησε στη μελέτη τοῦ Βουδισμοῦ και τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς ἐπίδρασης εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς δημοσίευσε τὸ πρωτόλειο ἔργο του Όφις καὶ Κρίνος μέ τὸ ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή, ὅπου σύμφωνα μὲ τὴν ἰνδουιστικὴ παράδοση Κάρμα εἶναι ὁ νόμος τῆς σχέσης τοῦ αἰτίου καὶ τοῦ αἰτιατοῦ (ὅ,τι σπέρνει ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ θερίζει) και Νιρβάνα ἡ κατάσταση τῆς ἀπόλυτης ἀνάπαυσης στὴν ὁποία φθάνει ὁ ἄνθρωπος ὕστερα ἀπὸ συνεχεῖς μετενσαρκώσεις μὲ σκοπὸ τὴν τελειοποίησή του. Ἐπίσης στὰ μυθιστορήματά του συχνὰ παρεμβάλει μικρὲς ἱστορίες καὶ παραμύθια ἀνατολίτικης προέλευσης, στὰ ὁποῖα μάλιστα φαίνεται καὶ ἡ υἱοθέτηση κάποιων ἀπόψεων σούφικης προέλευσης.

Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι οἱ ἀντιλήψεις του περὶ καλοῦ καὶ κακοῦ καὶ γιὰ τὰ στάδια ἐνοποίησης καὶ συγχώνευσης καλοῦ-κακοῦ. Τὸ κακό, ὅπως συνήθως τὸ ἐννοοῦμε, δὲν ὑπάρχει. Γιὰ τὴν ἄποψή του αὐτὴ εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ ἑξῆς ἀπόσπασμα ἀπὸ την Ἀσκητική: «Δὲν πολεμοῦμε τὰ σκοτεινά μας πάθη μὲ νηφάλια, ἀνεμικιά, οὐδέτερη, πάνω ἀπὸ τὰ πάθη ἀρετή. Παρὰ μὲ ἄλλα σφοδρότερα πάθη. Ἀφήνουμε τὴ θύρα μας ἀνοιχτὴ στὴν ἁμαρτία». Πίστευε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιζόμενος μεταστοιχειώνει τὴν ὕλη σὲ πνεῦμα καὶ αὐτομυούμενος φτάνει στὸ ἀνώτατο σημεῖο τελειοποίησης. Συχνὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὰ ἔργα του τῆς φράσης: «Θεέ μου, κᾶνε με Θεὸ» (Ὀδύσσεια Ξ' στίχ. 210-212, Συμπόσιο σελ. 48, Ὁ Τελευταῖος Πειρασμός σελ. 152, 273).

Ὅπως καὶ οἱ θεοσοφιστές,ἀρνιόταν νὰ δεχτεῖ ὅτι ὑπάρχει κόλαση, ἄσχετα ἂν τὴ μνημονεύει συχνὰ στὰ μυθιστομήματά του, βάζοντας τοὺς ἥρωές του νὰ λένε φράσεις γιὰ τὸν παράδεισο καὶ τὴν κόλαση. Παράλληλα ὁ Καζαντζάκης πίστευε ὅτι ὁ Θεὸς «κρατάει σφουγγάρι καὶ ὅτι ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ σωθοῦν καὶ ὁ Σατανᾶς ὁ ἴδιος» (Ὁ Φτωχούλης τοῦ Θεοῦ, σελ. 318).

Ὁ Ἰούδας καὶ οἱ Ἄλλοι Ἀντιήρωες

Μία ἀξιοσημείωτη παράμετρος στὸ ἔργο του εἶναι ὅτι πρόσωπα ἀνταρτῶν καὶ ἐπαναστατῶν τὰ παρουσιάζει ὡς ἥρωες ἢ ἅγιους, κάτι ποὺ καὶ ἡ Θεοσοφία ἀναγνωρίζει σὲ μυθικὲς μορφὲς ὅπως ὁ Δαθᾶν, ὁ Ἀβιρῶν, ὁ Κάιν, ὁ Ἰούδας κ.ἂ. Εἰδικὰ τὸν Κάιν, ὁ Καζαντζάκης, ὅπως καὶ ὁ πολὺ παλαιότερός του Λόρδος Μπάιρον, τὸν ἐκθειάζει: «Ὁ Κάιν, αὐτὸς ὁ ἀπελπισμένος καὶ περήφανος. Τὸν ἀγαπῶ, ὡς ἀγαποῦμε ὅ,τι μᾶς μοιάζει» (Ε. Ἀλεξίου, Γιὰ νὰ Γίνει Μεγάλος, σέλ. 138). 

Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ἰούδα, εἶναι γνωστὸ ὅτι παίζει ἡγεμονικὸ ρόλο στὰ μυθιστορήματά του καὶ ἰδιαίτερα στον Τελευταῖο Πειρασμό. Ὅπως καὶ οἱ ἀρχαῖοι Γνωστικοὶ, ὁ Καζαντζάκης ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα εἶναι μία θεϊκὴ ἀποστολή. Τὸν θεωρεῖ συνεργάτη τοῦ Ἰησοῦ στὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καί ἐμφανίζει τὸν Χριστὸ νὰ παρακαλεῖ τὸν Ἰούδα νὰ πάει στοὺς Φαρισαίους νὰ τὸν προδώσει, ἔργο ποὺ γιὰ τὸν συγγραφέα εἶναι πολύ βαρυτερό ἀπὸ τὴ σταύρωση τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ (Ὁ Τελευταίος Πειρασμός, σελ. 423. 437).

Ὅπως καὶ ἡ ἱδρύτρια τῆς Θεοσοφίας Ἐ. Μπλαβάτσκι, ὁ Καζαντζάκης πίστευε ὅτι τὰ Εὐαγγέλια εἶναι παραποιημένα καὶ ἔπρεπε κάποιος νὰ τὰ ἀποκαταστήσει. Ὁ ἴδιος ἔγραφε ὅτι προσπαθοῦσε «νὰ ξανασαρκώσει τὴν οὐσία τοῦ Χριστοῦ, παραμερίζοντας τὶς σκουριές, τὶς ψευτιὲς καὶ τὶς μικρότητες ποὺ τὸν φόρτωσαν καὶ τὸν παραμόρφωσαν ὅλες οἱ Ἐκκλησίες καὶ ὅλοι οἱ ρασοφόροι τῆς Χριστιανοσύνης».

Στὴν προσπάθειά του αὐτὴ μελέτησε πολλὰ ἀπόκρυφα Βιβλία τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, ἀπ' ὅπου ἄντλησε πολλὰ στοιχεῖα ποὺ τὰ θεωροῦσε ἂν ὄχι περισσότερο, τουλάχιστον ἐξίσου ἀξιόπιστα μὲ αὐτὰ τῆς Βίβλου. Γιὰ τον Τελευταῖο Πειρασμό, τὸ πολύκροτο αὐτὸ ἔργο, ἡ σύζυγός του Ἑλένη Καζαντζάκη σὲ συνέντευξή της στὴν ἐφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (21.1.96) ἀναφέρει ὅτι ὁ Καζαντζάκης ἄντλησε τὸ ὑλικό του ἀπὸ τά Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια.

Ὁ Καζαντζάκης ἀσπαζόταν τὴν ἄποψη -διαδεδομένη στοὺς κύκλους τῶν τεκτόνων καὶ θεοσοφιστῶν- ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶχε μαθητεύσει κοντὰ στους Ἐσσαίους. Τέλος, πίστευε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἄνθρωπος ποὺ εἶχε μέσα του τὸν Θεό, ἀκριβῶς ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Γιὰ τὸν Καζαντζάκη ὅλοι εἴμαστε ἐν δυνάμει θεάνθρωποι, ὅλοι ἔχουμε μέσα μας τὸ θεῖο καὶ μὲ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν προσωπικὴ ἄσκηση ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ ἀποκτήσουμε ἴσως κάποτε τὴ θεία ὑπόσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φτάσουμε στὴ θέωση. Τὴν ἴδια ἄποψη ὑπογραμμίζει καὶ ὁ Ρούντολφ Στάινερ, ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἀνθρωποσοφίας, ποὺ ἀναφέρει: «Γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀναγνωρίσει τὴ θεία τους φύση, ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Βούδας εἶναι μυημένοι μὲ τὴν πλέον ὑψηλὴ ἔννοια. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἕνας μυημένος μέσω τῆς ἐγκατοίκησης τῆς ὕπαρξης τοῦ Χριστοῦ μέσα του...» (Ἀρχαία Σοφία καὶ Χριστιανισμός, σελ. 108-110).

Ἔτσι, καὶ στὸν Καζαντζάκη, ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὸν Θεὸ ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ τὸν σώσει. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς χρειάζεται βοήθεια, γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἀσκητική του ἔχει τὸν ὑπότιτλο Salvatores Dei, δηλαδή Σωτῆρες τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο «Ὁ Τέκτονας καὶ Θεόσοφος ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ» τοῦ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, στό περιοδικὸ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ τεῦχος 1ο

Ἐγκόλπιο

πηγή

Αν βλέπαμε πως θα μας φροντίζει η Θεοτόκος τους μήνες που θα έρθουν θα πέφταμε πάνω στην εικόνα της και δεν θα ξεκολλούσαμε...

Χρειάζεται να οργανωθούμε σαν κοινωνία για αυτά που θα έρθουν!

Το πιο ζωντανό κύτταρο είναι η ενορία, η γειτονιά.
…όσοι έχετε γη εκτός πόλεως πρέπει οπωσδήποτε να την καλλιεργήσετε και να μάθετε τα μυστικά της...

Μόρφου Νεόφυτος

πηγή
το ειδαμε εδώ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ ΣΤΟΝ ΝΑΟ Ή ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.

Το Μυστήριον του Ιερού Ευχελαίου.

       Τό Ευχέλαιο είναι ένα από τά επτά μυστήρια τής Εκκλησίας μας, το οποίο τελείται στό Ναό ή στό σπίτι μας οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί ή το θελήσουμε, γιά τήν ίαση σωματικών, αλλά  καί ψυχικών ασθενειών. 

                                               "Η σύσταση τού Μυστηρίου"

     Η σύσταση τού ευχελαίου, όπως καί τών υπόλοιπων μυστηρίων, ανάγεται στήν Καινή Διαθήκη καί μάλιστα τήν Καθολική Επιστολή Ιακώβου «Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καί προσευξάσθωσαν ἐπ’ αὐτόν ἀλείψαντες αὐτόν ἐλαίῳ ἐν τῶ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα, καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριος· κἄν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς,ἀφεθήσεται αὐτῷ»(Ἰακ.ε΄,14-15).              

       Προτύπωση αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου ἀποτελεῖ ἡ ἐνέργεια τῶν Ἀποστόλων κατά τήν πρώτη ἀποστολή τους ἀπό τόν Κύριο, κατά τήν ὁποία ἄλειφαν μέ λάδι πολλούς ἀρρώστους καί τούς θεράπευαν (Μάρκ. στ΄ 13). Στά ἀρχαῖα λειτουργικά βιβλία βρίσκουμε εἰδικές εὐχές ἁγιασμοῦ ἐλαίου, ὥστε νά ἀποκτήσει δύναμη ἰαματική. Σύν τῶ χρόνῳ οἱ εὐχές αὐτές ἐξελίχθηκαν σέ πλήρη, ἐκτενέστατη μάλιστα, ἀκολουθία γιά χάρη τῶν ἀσθενῶν, ἡ ὁποία πλουτίστηκε μέ ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα καί συνδέθηκε μέ τή Θεία Λειτουργία. Σήμερα ὅμως, ὅπως εἶναι γνωστό, τό Εὐχέλαιο τελεῖται αὐτοτελῶς χωρίς Θεία Λειτουργία, ὅπως τό Βάπτισμα καί ὁ Γάμος.

         Τελετουργοί τού φιλανθρώπου τούτου μυστηρίου είναι οι πρεσβύτεροί της Εκκλησίας, προσκαλούμενοι γιά τόν σκοπό αυτό στήν οικία τού αρρώστου χριστιανού. Πλησίον τού ασθενούς προσεύχονται θερμά οι ιερείς μας και επικαλούνται τή χάρη τού Παναγίου Πνεύματος γιά νά ευλογηθεί τό λάδι πού παρατίθεται. Καί στή συνέχεια αλείφουν τόν άρρωστο χριστιανό μέ τό ευλογημένο πλέον έλαιο. Η επάλειψη μέ τό ευλογημένο έλαιο, σώζει τόν άρρωστο.

         "Η τέλεση τού Μυστηρίου"

     Για την τέλεση του Ευχελαίου, κατά το αρχαίο τυπικό απαιτείτε η 

Ο Ιερός Ναός  των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης,
των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας,
στην δυτική Θεσσαλονίκη.

παρουσία  επτά ιερέων, όμως για πρακτικούς και μόνο λόγους επικράτησε, όταν τελείτε το Μυστήριο στις οικίες να γίνεται από έναν και μόνο ιερέα, που είναι και το πιο σύνηθες πια.
    Η ακολουθία τού ευχελαίου τελείται «εις ίασιν ψυχής τε καί σώματος» στους ναούς όλης της Ορθοδοξίας σύμφωνα με το Τυπικό της Εκκλησίας μας την Μεγάλη Τετάρτη.

     

         Ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν στα Ευχέλαια των Ναών και δη στα Αρχιερατικά Ευχέλαια, εἶναι πάντοτε πολύ μεγάλη. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό Μυστήριο αὐτό εἶναι λαοφιλέστατο και βαθιά ριζωμένο στίς ψυχές τῶν πιστῶν, γι’ αὐτό καί πολλοί πιστοί τελοῦν τό Ιερό Εὐχέλαιο καί στά σπίτια τους, ὅταν ὑπάρχει ἀνάγκη, ιδιαίτερα δε εδώ στην Ενορία μας, που θεωρείτε πια παράδοσις κατόπιν προσκλήσεως του ιερέως καθ΄ όλη την διάρκεια του έτους και παρουσία όλων των μελών της οικογενείας, να τελείτε το Μυστήριο αυτό.

Το Αρχιερατικό μας ευχέλαιο το 2013.
Τον Σεβασμιώτατο εκπροσώπησε ο Πρωτοσύγκελος της
 Μητροπόλεως μας, π.Διονύσιος Πατσάνης.

      Τό Ευχέλαιο δέν έχει κάποια μαγική επενέργεια στήν πνευματική μας ζωή, αλλά είναι μιά άρρηκτη αλυσίδα μαζί μέ τά άλλα Μυστήρια στά οποία θά πρέπει νά συμμετέχουμε, π.χ. Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία.

       Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τής Εκκλησίας μας, η σωματική ασθένεια θεωρείται ως ο πικρός καρπός τής αμαρτίας. Οποιαδήποτε ασθένεια, ως διαταραχή τής αρμονικής λειτουργίας τού σώματος, οφείλεται σέ πνευματικά αίτια καί κυρίως στή διαταραχή τών σχέσεων τού ανθρώπου μέ τόν Θεό. Στά ιερά κείμενα δέν παρουσιάζεται μόνο η στενή σύνδεση τής ασθένειας μέ τήν αμαρτία αλλά συγχρόνως υποδεικνύεται καί ο τρόπος τής θεραπείας, που είναι η ειλικρινής μετάνοια καί η επιστροφή στόν Θεό.
                           "Τά ορατά στοιχεία τού Ευχελαίου"
Γιά τό Ευχέλαιο απαραιτήτως χρειάζονται τά παρακάτω:
α) ένα κανδήλι μέ λάδι ελιάς καί μέσα λίγο κόκκινο κρασί.
β) θυμιατό αναμμένο με θυμίαμα.
γ) εικόνα τού Χριστού η τής Παναγίας η οποιουδήποτε Αγίου έχουμε ευλάβεια.
δ) ένα σκεύος μέ αλεύρι, το οποίο έπειτα νά ζυμωθεί καί νά γίνει πρόσφορο για τον ναό.
ε) επτά κεράκια, όσες οι ευχές, τα Ευαγγέλια και οι Απόστολοι που ακούγονται στο Μυστήριο.

στ) χαρτί με τά ονόματα « υπέρ υγείας» τών επιτελούντων τό Ιερό Ευχέλαιο.
ζ) μία θρυαλλίδα ή χριαλίδα (μπατονέτα) γιά τήν χρίση τού Αγίου Ελαίου.

    Στό τέλος τής ακολουθίας και μετά τίς ευχές τών ιερέων, το λάδι, δέν είναι πιά κοινό λάδι, όπως καί στήν βάπτιση τό νερό τής κολυμβήθρας, μετά τίς ευχές τού λειτουργού, δέν είναι πιά κοινό νερό.

      Χρίονται σταυροειδώς από τον ιερέα όλοι οι παραβρισκόμενοι, στό μέτωπο, στό σαγόνι, στις δύο παρειές καί στά χέρια μέσα στήν παλάμη καί στό εξωτερικό τους μέρος. Μ' αυτή τήν χρίση, ζητούμε από τόν Κύριο νά θεραπεύσει τό πνεύμα, τίς σκέψεις καί ολόκληρο τόν εσωτερικό μας κόσμο. Ακόμη, νά δίνει δύναμη σ' εκείνα τά μέλη τού σώματος μέ τά οποία κάνουμε τίς περισσότερες πράξεις: (π.χ.τά χέρια είναι τά μέλη πού εκτελούν τίς εντολές τού μυαλού μας).
     Τό αγιασμένο έλαιο επ΄ουδενί δέν πετιέται!!! Πρέπει να φυλάσσεται στο εικονοστάσι του σπιτιού μας και χριζόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα, ή πρέπει νά καίγεται στό κανδήλι μέχρι τέλους. Μετά τήν πλήρη καύση, η καντηλήθρα καί όσα χρησιμοποιηθούν γιά τό καθάρισμα τού έσωθεν περιεχομένου, καίγονται σέ ασφαλή τόπο ή τα πηγαίνουμε στην εκκλησία μας για να τοποθετηθούν από τον ιερέα στο χωνευτήρι του ναού. 

                         "Παρεξηγημένες εκδοχές τού Μυστηρίου"

1. Πρώτα απ’όλα, ορισμένοι θεωρούν ότι μέ τήν συγχωρητική ευχή τού ευχελαίου αναπληρώνουν τήν εξομολόγηση, πού δέν κάνουν γιά διάφορους λόγους. Η συγχωρητική ευχή τού ευχελαίου δέν καταργεί τήν εξομολόγηση. Η συγχώρηση τών αμαρτιών, πού παρέχεται στό μυστήριο τού ευχελαίου, δέν αναφέρεται στά αμαρτήματα πού γνωρίζουμε καί δέν εξομολογούμαστε, αλλά σέ όσα μικρά ξεχάσαμε ή αγνοούμε. Διότι κανένα μυστήριο τής Εκκλησίας δέν αναιρεί τό άλλο, αλλά τό ένα συμπληρώνει τό άλλο μέσα στό μεγάλο «μυστήριο» τής Εκκλησίας.
2. Μία άλλη παρεξήγηση συμβαίνει μέ τό αλεύρι, πού χρησιμοποιείται γιά τή στήριξη τών κεριών. Ορισμένοι πιστοί δέν αρκούνται στή χρίση μέ τό αγιασμένο έλαιο, αλλά ζητούν καί αλεύρι γιά διάφορες χρήσεις: νά τό βάλουν κάτω από τό μαξιλάρι τού παιδιού τους «γιά νά δείξει ο Θεός τό τυχερό τους», ή «γιά νά φύγει τό κακό από τό σπίτι», ή γιά νά τό αραιώσουν μέ νερό καί νά τό πιεί ο ασθενής. Επειδή τά παραπάνω εγγίζουν τή δεισιδαιμονία, πρέπει νά τονίσουμε ότι τό μυστήριο ονομάζεται ευχέλαιο καί όχι «ευχάλευρο».Εκείνο πού αγιάζεται είναι τό λάδι καί όχι τό αλεύρι. 

3. Υπάρχει καί μία άλλη παρεξήγηση, πού συνιστά σύγχυση τού σκοπού τού ευχελαίου. Πολλοί ζητούν ευχέλαιο γιά νά εγκαινιάσουν τό καινούργιο τους σπίτι ή τό κατάστημα. Γιά τά σπίτια, τά καταστήματα, τά οχήματα καί όλα τά υπόλοιπα υπάρχουν οι αντίστοιχες αγιαστικές πράξεις. Ακόμη, δέν είναι καί λίγοι εκείνοι πού ζητούν από τόν ιερέα νά τελέσει αγιασμό καί ευχέλαιο μαζί, πράγμα πού δείχνει σύγχυση καί παρεξήγηση. Λές καί χρειάζεται περισσότερες από μία αγιαστικές πράξεις γιά νά ζητήσουμε τή χάρη τού Θεού.

4. Μία άλλη παρεξήγηση συνδέεται μέ τήν αντίληψη ότι τό ευχέλαιο αφορά τούς ετοιμοθάνατους καί όσους γενικά βρίσκονται στήν τελική φάση τής ασθενείας τους. Παρατηρείται άλλοτε μία αποφυγή τελέσεως τού ευχελαίου από τό φόβο μήπως προκληθεί η επισπευσθεί ο θάνατος τού ασθενή. Ο φόβος αυτός, όμως, είναι αδικαιολόγητος. Οι συγγενείς φοβούνται νά τό πούν στόν ασθενή. Ο ασθενής φοβάται νά τό ζητήσει. Τό ευχέλαιο είναι γιά τήν υγεία καί τή ζωή. Γιά υγεία καί ζωή μιλούν όλες οι αιτήσεις καί οι ευχές τού μυστηρίου.

      Τέλος, είναι δυνατό νά διατυπωθεί καί μία ένσταση: γιατί δέν θεραπεύει πάντοτε; τό μυστήριο τού Ευχελαίου δέν συστάθηκε γιά νά καταργεί κάθε ασθένεια, τόν θάνατο καί τήν ιατρική επιστήμη. Πολλές φορές φέρνει έμμεση θεραπεία. Άλλωστε, η θεραπεία εξαρτάται από τήν πίστη τού ανθρώπου. Η ίδια χάρη παρέχεται σέ όλους: όλοι όμως δέν θεραπεύονται. Η θεραπεία μπορεί νά μήν είναι πάντοτε γιά τό ευρύτερο συμφέρον τού ανθρώπου. Παραμένει γιά νά παιδαγωγήσει ίσως τόν ασθενή καί νά τόν οδηγήσει μέ βεβαιότητα στήν εν Χριστώ σωτηρία, όποτε καί πάλι επιτυγχάνεται ο απώτερος σκοπός τού μυστηρίου.

« Χρίονται οι δούλοι του Θεού,  

εις ίασιν ψυχής τε και σώματος»

πηγή

Μοναχού Νικολάου, Οι αγιορείται θα μένωμεν απαθείς;

Οι αγιορείται θα μένωμεν απαθείς;

Tου Αγιορείτου Μοναχού Νικολάου

Η παρατεταμένη τεχνητή και πονηρή οικονομική κρίση, που μαστίζει την ελληνική κοινωνία και που διατηρείται αμείωτη μέχρι σήμερα, άμβλυνε και ενέκρωσε τα αντανακλαστικά του πιστού ανθρώπου. Και έτσι επέρασαν και θα περάσουν από το κοινοβούλιο, χωρίς σθεναρή αντίδραση, πολλοί αντιχριστιανικοί νόμοι.

Το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς και στην Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού. Ο πολύχρονος δήθεν θεολογικός διάλογος μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και παπικής αιρετικής «εκκλησίας» και οι προχωρημένες προδοτικές συμπροσευχές έχουν κατά πολύ αμβλύνει τα αντανακλαστικά του ορθοδόξου πιστού. Και τώρα που έχουν ωριμάσει τα πράγματα, θα βαδίσουμε πλέον με εντολή της Μεγάλης Συνόδου για την «ποθούμενη ένωση» της ορθοδόξου αληθείας με την παπική αίρεση. Είναι η εποχή που έχει κατά πολύ αμαυρωθή και απαξιωθή, και ευτελισθή το πρόσωπο της αληθινής αγάπης. Ο,τι παράνομο έχει περάσει μέχρι σήμερα ως νόμιμο και όποιος διάλογος έχει γίνει μεταξύ ορθοδόξου αληθείας και παπικής αιρέσεως, με το πρόσωπο αυτής της αγάπης έχει πάρει την «νομιμότητα». Όπως ο πόθος των σκοτεινών δυνάμεων της Ν. Εποχής, που εργάζονται πυρετωδώς στο σκοτεινό παρασκήνιο είναι η παγκοσμιοποίηση, βλέπε και δήλωση έλληνα πολιτικού πριν λίγα χρόνια, ότι σε λίγο θα καταργηθούν τα σύνορα των κρατών, έτσι και ο πόθος των εκκλησιαστικών ταγών είναι η «ένωση των θρησκειών» με προτεραιότητα, πρώτα με την παπική «εκκλησία», που φυσικά αυτό θα επιτευχθή με το πρόσωπο της παραπάνω «αγάπης».

Αυτό φάνηκε καθαρά στην προσευχή της Ασίζης, όπου όλοι οι αρχηγοί των θρησκειών ήταν πιασμένοι χέρι – χέρι, και στο άλλο το χέρι κρατούσαν γυάλινο μικρό δοχείο, με άγνωστο περιεχόμενο, και άγνωστο συμβολισμό. Η εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τους μαθητάς του ήταν και είναι ρητή και ξεκάθαρη «πορευθέντες ουν, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Σήμερα οι οικουμενιστές έχουν βάλει ως προτεραιότητα και μεγάλο στόχο τους, με όποιο τίμημα και αν πληρώσουν, να καταστούν το έτερο σκέλος της παγκοσμιοποίησης που είναι η πανθρησκεία. Εμείς ως μοναχοί αγωνιζόμεθα σε όλο τον επίγειο βίο μας να καταστείλουμε τα πάθη μας και να γίνουμε απαθείς. Αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να είμαστε απαθείς, όταν γύρω μας με παρρησία πολύ καταπατούνται οι αλήθειες του Αγίου Ευαγγελίου, και οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας. Διαβάζοντας κάθε μέρα το συναξάρι της ημέρας, βλέπουμε ότι σχεδόν κάθε ημέρα εορτάζεται και ένας Άγιος ομολογητής η ιερομάρτυς.

Για την πίστη την Αγία που μας παρέδωσαν οι Άγιοι με το μαρτυρικό τους αίμα, που σήμερα επιχειρούν πολλοί οικουμενιστές να την βάλλουν μέσα στην δαιμονική χοάνη των θρησκειών του πλανήτη, δεν θα αντιδράσουμε ως μοναχοί, αλλά θα μένουμε απαθείς; Η μοναχική γενιά της δεκαετίας του 1960 έδωσε το πρέποντα αγώνα στα πρώτα προδοτικά βήματα του Πατριάρχου Αθηναγόρα με επιστολές διαμαρτυρίας και διακοπή μνημοσύνου. Σήμερα την μαρτυρία υποχρεούμεθα να δώσουμε εμείς οι σύγχρονοι αγιορείτες, για τα ασυγκρίτως και κατά πολύ μεγαλύτερα και περισσότερα παράνομα, που λαμβάνουν χώρα γύρω μας; Εάν χωρίς εντολή Μεγάλης Συνόδου καταπατήθηκαν αμέτρητες φορές οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας του Χριστού από τους αδίστακτους οικουμενιστάς, τώρα με την εντολή που θα πάρουν από την Μεγάλη Σύνοδο, θα οδηγήσουν σίγουρα την Εκκλησία του Χριστού, σε κατά πολύ μεγαλύτερο σχίσμα απ᾽ αυτό του ημερολογιακού. Δυσ­τυχώς, αυτό το μεγάλο σχίσμα θα φέρη και την σφραγίδα της ένοχης σιωπής μας!

«Στώμεν καλώς στώμεν μετά φόβου»

Καλή Τεσσαρακοστή

Ορθόδοξος Τύπος

το είδαμε εδώ