ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Σε μια από τις σπάνιες φορές που αναφέρεται δημόσια στις εξελίξεις ο ηγούμενος και ιδρυτής της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, π. Σπυρίδωνας, μιλάει για πρώτη φορά για την ακοινωνησία στην εκκλησία. Την χαρακτηρίζει μάλιστα, σκιάχτρο στην αυλή της εκκλησίας.

Το θέμα έρχεται στην επικαιρότητα μετά τις ανακοινώσεις της Μητρόπολης Ναυπάκτου, για μοναχούς σε ακοινωνησία που δεν πρέπει να ακολουθούν οι πιστοί.

Δείτε αναλυτικά όλη την εισήγηση του γέροντα Αρχιμ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, στο Πανελλήνιο Μοναστικό συνέδριο που έγινε στο αμφιθέατρο του συνεδριακού κέντρου της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, στις 6 Μαρτίου:

ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ

 ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑ

Στήν μικρή μου ὁμιλία-εἰσήγηση, θά προσπαθήσω να σᾶς μιλήσω πάνω στό θέμα «῾Η αὐθαίρετη ἐπιβολή τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας, ὡς ποινή».

Εἰς τό ὄνομα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, λοιπόν, ἀρχίζω τό θέμα μου καί λέγω, ὅτι θεωρῶ ὅτι καλύτερη εἰσαγωγή σ᾿ αὐτό, εἶναι νά πῶ δυό λόγια, ἐπάνω στό τί σχετικό μᾶς δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, μέ λόγια καί μέ ἔργα, γιά τά θέματα κρίσεως τῶν ἀμαρτανόντων καί ἐπιβολῆς ἐπιτιμίων καί ποινῶν σ’ αὐτούς.

῾Ο ἱδρυτής τῆς ᾿Εκκλησίας μας Κύριος καί Θεός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, εἶπε γιά τόν ἑαυτό του καί τήν ἀποστολή του στόν κόσμο· «ἐγὼ οὐ κρίνω οὐδένα» (᾿Ιωάν. 8, 15). «οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον» (᾿Ιωάν.12,47).

Καί ὅταν ὁ Χριστός διηγήθηκε τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου, παρουσίασε τόν Πατέρα νά ὑποδέχεται τόν ἄσωτο γυιό του, μέ ἀνοικτή τήν ἀγκαλιά καί νά τοῦ φοράει στολή καί δακτυλίδι, νά σφάζει τό σιτευτό μοσχάρι καί νά κάνει γιορτή. Καί δέν τόν ἔκρινε, δέν τόν κατέκρινε, οὔτε κἄν τόν ἐπέπληξε, γιά ὅσα εἶχε κάνει. Καί δέν τοῦ ἐπέβαλε ποινές καί ἐπιτίμια. ᾿Αρκέσθηκε στήν «συγγνώμη», πού ζήτησε ὁ ἄσωτος.

Καί ὅταν ἄλλοτε, τοῦ ζήτησαν, νά καταδικάσει τήν πόρνη, πού τοῦ ἔφεραν μπροστά του, γιά νά τήν λιθοβολήσουν, ἐκεῖνος εἶπε τό γνωστό σέ ὅλους «ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω». (᾿Ιωάν. 8,7). Καί κανένας δέν τήν λιθοβόλησε. ῞Οταν ὅλοι ἔφυγαν εἶπε στήν πόρνη «Γύναι, ποῦ εἰσιν; Οὐδείς σε κατέκρινεν; ῾Η δὲ εἶπεν, Οὐδείς, κύριε. Εἶπεν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς, Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω. Πορεύου, καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε». Δέν τῆς ἐπέβαλε, οὔτε ποινή, οὔτε ἐπιτίμιο. ῎Εστω κι ἄν αὐτή δέν εἶπε «συγγνώμη». Τῆς εἶπε μόνο μιά συμβουλή, νά μή ξαναμαρτήσει.

῾Ο Χριστός δημιούργησε ᾿Εκκλησία ἀγάπης, διδασκαλίας καί θαυματουργῶν Μυστηρίων γιά τήν βοήθεια τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό εἶπε στούς μαθητές του· «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28,19). Μίλησε γιά διδασκαλία και γιά Μυστήριο. ῎Οχι διωγμούς, ποινές, τιμωρίες.

Δυστυχῶς, ἡ ἀλλοιωμένη καί ἐκκοσμικευμένη διοίκηση τῆς ᾿Εκκλησίας, δέν κράτησε μόνο τήν διδασκαλία καί τά Μυστήρια. ᾿Επέβαλε καί ἐκκλησιαστικά δικαστήρια, καί προκάλεσε κρατικούς νόμους γιά νά τά στηρίξει, ὅπως ὁ Νόμος 5383/32, πού ἰσχύει μέχρι σήμερα, γιά νά ἐπιβάλλει ποινές καί ἐπιτίμια.

2. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΙΜΙΟ (ΚΑΝΟΝΑΣ);

Αλλά τί εἶναι ἐπιτίμιο; ᾿Απαντοῦν οἱ Καθηγηταί τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, τῶν Πανεπιστημίων καί ἄλλοι σύγχρονοι Θεολόγοι· ᾿Ανδρέας Θεοδώρου, Νικόλαος Ματσούκας, Εὐθύμιος Στύλιος, Παναγιώτης Τρεμπέλας καί ἄλλοι. Και διδάσκουν τά ἑξῆς· «᾿Επιτίμιο ἢ κανόνας στὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία ἀποκαλεῖται ἡ πράξη, ποὺ πρέπει νὰ κάνει ὁ ἐξομολογούμενος πιστός, ὡς θεραπευτικὴ ἄσκηση κατὰ τῆς ἁμαρτητικῆς ἐπιθυμίας καὶ ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀληθινῆς μετανοίας του. ᾿Εν ἀντιθέσει μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, τὰ ἐπιτίμια δὲν ἀποτελοῦν τιμωρία γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶναι θεραπευτικά καί παιδαγωγικά μέσα, ποὺ βοηθοῦν στὴν πνευματικὴ ἀνάρρωση τοῦ πιστοῦ. ῎Ετσι, λοιπὸν, τὰ ἐπιτίμια εἶναι πράξεις τίς ὁποῖες προτείνει – συμβουλεύει – ὁ Πνευματικὸς στόν ἐξομολογούμενο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ᾿Εξομολόγησης… Στὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία συνηθισμένα ἐπιτίμια εἶναι ἡ ἐντατικότερη προσευχή, ἡ μελέτη ψυχωφελῶν βιβλίων, ἡ νηστεία, ἡ ἀγαθοεργία, ἐνῶ γιὰ σημαντικὰ παραπτώματα ἡ ἀποχὴ γιὰ ὁρισμένο χρόνο ἀπὸ τήν Θεία Εὐχαριστία».

῎Αρα, τὀ κανονικό ἐπιτίμιο· – Εἶναι μία πρόταση καί συμβουλή τοῦ ᾿Εξομολόγου, πρός τόν ᾿Εξομολογούμενο.

– Προϋποθέτει· τήν ὕπαρξη ᾿Εξομολόγου,

– τήν ἑκούσια ἐπιλογή ἀπό τόν ἐξομολογούμενο τοῦ ᾿Εξομολόγου. Τό ποιόν, ἀκριβῶς, θά ἔχει ὁ κάθε ἕνας ὡς ᾿Εξομολόγο, δέν ἐπιβάλλεται ἀπό καμία ᾿Αρχή, καί ᾿Εξουσία,

– Προϋποθέτει· τό Μυστήριο τῆς ᾿Εξομολογήσεως,

– τήν προσέλευση τοῦ ἐξομολογουμένου στό Μυστήριο,

– τήν ἑκούσια ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν-ἀσθενειῶν ψυχῆς,

– τήν ἐκζήτηση βοηθείας, ἀπό τόν ἐξομολογούμενο,

– τήν συμβουλή, προτροπή, ἐπιτίμιο τοῦ ᾿Εξομολόγου,

– τήν ἀποδοχή τοῦ ἐπιτιμίου ἀπό τόν ἐξομολογούμενο,

– τό ἐπιτίμιο δέν εἶναι ποινή καί τιμωρία.

Κανένα εἶδος ἐπιτιμίου δέν προτείνεται, οὔτε ἐπιβάλλεται βίαια,

– γιά ἐκβιασμό ἤ γιά ἐκφοβισμό ἤ γιά τρομοκράτηση τοῦ ἐξομολογουμένου,

– μόνον ὁ ᾿Εξομολόγος ἐπιβάλλει-προτείνει ἐπιτίμιο,

– εἶναι ἀπόρρητο τό ἐπιτίμιο καί δέν ἀποκαλύπτει ὀ ᾿Εξομολόγος καμία ἁμαρτία, πού ὑπέδειξε κρυφά, στόν ἐξομολογούμενο.

Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ὑπογραμμίσω ὡς Πνευματικός- ᾿Εξομολόγος πού εἶμαι, ἐπί 50 σχεδόν, χρόνια, ὅτι τά ἐπιτίμια δέν θεραπεύουν αὐτά καθαυτά. ῾Απλῶς, εἶναι κινήσεις τοῦ ἀνθρώπου γιά νά δείξει στόν Θεό, ὅτι θέλει νά ἑνωθεῖ μαζί του καί θέλει ἔτσι, νά θεραπευθεῖ, ἀπό τίς ψυχικές του ἀρρώστειες, τά πάθη του. Τά ἐπιτίμια, μπορεῖ μέν νά προσφέρουν κάποια ὠφέλεια, ὅπως ὠφελεῖ κάθε ἄσκηση, κάθε ἀνάγνωση καλοῦ βιβλίου, κάθε νηστεία, κλπ., ἀλλά δέν θεραπεύουν. ῾Η θεραπεία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀποκλειστικά ἔργο τῆς Χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Εἶναι μυστική, ἐσωτερική, χαρισματική, θαυματουργική.

3. ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ

Δυστυχῶς, ὑπάρχουν ᾿Εξομολόγοι, πού, χωρίς πολλή σκέψη ἀπαγορεύουν στόν ἐξομολογούμενο, τήν συμμετοχή στήν Θεία Κοινωνία, ἕως ὅτου θεραπευθεῖ ἀπό τό α ἤ β πάθος του. ῞Ομως, ἡ θεραπεία δέν γίνεται ἔτσι. ῾Η ὀρθόδοξη πίστη μας θεωρεῖ τήν Θεία Κοινωνία ὡς ἕνωση μέ τόν Θεόν καί ὡς συνέπεια τῆς ἑνώσεως αὐτῆς εἲναι φάρμακο θεραπείας ἀσθενειῶν, ψυχῶν και σωμάτων.

Πολλές φορές ἀναρωτιέμαι. Μήπως, ἄραγε, αὐτή ἡ ἐπιβολή τοῦ ἐπιτιμίου, τῆς ἀποχῆς ἀπό τήν Θεία Κοινωνία, στερεῖ ἀπό τόν ἀσθενῆ ψυχικά, τό κατ’ ἐξοχήν θεραπευτικό φάρμακο, τῆς Θείας Κοινωνίας; Μήπως αὐτό τό συνηθισμένο ἐπιτίμιο κάποιων ᾿Εξομολόγων εἶναι τελείως ἀντιδεοντολογικό, γιά νά μή πῶ ἀντίθετο πρός τήν θεραπεία καί σωτηρία τοῦ χριστιανοῦ; ᾿Αλλά ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτό εἶναι θέμα ἄλλου Συνεδρίου.

4. Η ΠΟΙΝΗ ΨΕΥΔΟΕΠΙΤΙΜΙΟ «ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ»  

Τό ἐπιτίμιο αὐτό ξεκίνησε ἀπό τόν μακαριστό ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν κυρό Σεραφείμ, πού κινήθηκε ἐναντίον τῶν ἀντιπάλων του «῾Ιερωνυμικῶν» Μητροπολιτῶν, πού ἤθελε νά τούς ἐκδιώξει ἀπό τήν ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Μετά ἀπό πολλά καί δραματικά, κάποιοι στενοί του συνεργάτες, ἐφεῦραν τό λεγόμενο «ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας» καί αὐτό ἐπεβλήθη ὡς ποινή, στούς ἀντιπάλους του, πού ἐκδιώχθηκαν ἀπό τήν ῾Ιεραρχία.

῎Εκτοτε, πῆραν θάρρος διάφοροι Μητροπολίτες καί θεώρησαν ὅτι μποροῦν νά ἐπιβάλλουν κι αὐτοί αὐθαίρετα, τήν ἐφεύρεση αὐτή τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας, σέ Κληρικούς ἐγγάμους καί ἀγάμους, σέ Μοναχούς, καί Λαϊκούς, μέ ἑρμηνεῖες καί προεκτάσεις, πού δίνουν οἱ ἴδιοι.

᾿Από τούς πρώτους Λαϊκούς καί ἐγγάμους Κληρικούς, πού ὑπέστησαν τό «ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας» ἦταν τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ ΟΔΕΠ.

Οἱ ἐφευρέτες, οἱ ἐπιβάλλοντες καί οἱ ὑπερασπιστές τοῦ «ἐπιτιμίου, τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας», τό ὀνομάζουν μέν ἐπιτίμιο, ἀλλά δέν εἶναι ἐπιτίμιο. Διότι·

– Πρῶτον, εἶναι ἀνύπαρκτο στήν ᾿Ορθοδοξία.

– Δέν ἔχει θεραπευτικούς σκοπούς, ἀλλά διοικητικούς.

– Δέν τό προτείνει ὁ ᾿Εξομολόγος στόν Χριστιανό.

– Εἶναι ἐκτός Μυστηρίου ᾿Εξομολογήσεως.

– ᾿Επιβάλλεται, ἀπό μακρυά μόνο μέ ἕνα γράμμα.

– ᾿Επιβάλλεται ὄχι σέ ἕναν, ἀλλά καί σέ πολλούς μαζί, ὁμαδικά.

– ᾿Επιβάλλεται φανερά ὄχι κρυφά, μέ σχετική διαπόμπευση τοῦ τιμωρούμενου.

– ᾿Επιβάλλεται ἀπάνθρωπα, ὡς ἐξοντωτικό μέσο.

– ᾿Επιβάλλεται, ὡς στέρηση τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί τῆς Λατρείας.

– ᾿Επιβάλλεται ὡς ποινή, διότι τάχα οἱ τιμωρούμενοι δέν πειθαρχοῦν στούς Μητροπολίτες, ἔστω κι ἄν αὐτοί ἀπαιτοῦν παράλογα, παράνομα καί ἀντιχριστιανικά πράγματα.

– Εἶναι μία ἀπεριόριστη δύναμη, πού ἐξασφαλίζει σέ κάποιους τήν δυνατότητα ἐκφοβισμοῦ, τρομοκρατίας καί ἐκβιασμοῦ ἐπί τῶν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας.

– Μποροῦν, νά τό ἐπιβάλουν κάποιοι ἐκδικητικά, διότι δέν εἰσέπραξαν τά παράνομα χρήματα ἤ ἄλλα πρἀγματα, γιά τά ὁποῖα ἐκβίαζαν Κληρικούς, Μοναχούς ἤ καί Λαϊκούς…

Μέ ὅλα αὐτά, φαίνεται καθαρά, ὅτι εἶναι ἄγνωστο καί ἀνύπαρκτο ὡς ἐπιτίμιο στήν ᾿Ορθοδοξία. Καί δέν εἶναι ἐπιτίμιο. Εἶναι ψευδοεπιτίμιο

5. ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΝΗ, ΕΚΝΟΜΗ, ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ, ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ, ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ

Τό ψευδοεπιτίμιο-ποινή τῆς ἀκοινωνησίας, εἶναι ἔκνομη, αὐθαίρετη καί ἀνύπαρκτη ποινή, ἄγνωστη σέ ὅλα τά ποινολόγια, ἄγνωστη καί στόν Νόμο 5383/1932 περί ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων, ἄγνωστη καί στά κοσμικά δικαστήρια. Τέτοια ποινή εἶναι ἀνὐπαρκτη, στήν ᾿Ορθοδοξία, στό Σύνταγμα, στούς Νόμους καί στίς Διεθνεῖς Συμβάσεις, στήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη.

Εἶναι παράνομη αὐθαίρετη ποινή, πρῶτον, διότι ὅταν ἐπιβάλλεται σέ Μοναστήρια, τότε ἐπιβάλλεται ἀπό ἕνα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, σέ ἕνα ἄλλο ξεχωριστό αὐτοδιοίκητο ΝΠΔΔ. Κανένα ΝΠΔΔ δέν ἔχει ἁρμοδιότητα νά ἐπιβάλλεται διοικητικά σέ ἕνα ἄλλο ἄσχετο ΝΠΔΔ. Οἱ ῾Ιερές Μονές εἶναι αὐτοδιοίκητα ΝΠΔΔ καί δέν ὑπάγονται διοικητικά στό ΝΠΔΔ πού ἔχει τίτλο «᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος». Τά δύο αὐτά ξεχωριστά ΝΠΔΔ, ἔχουν πνευματική σχέση καί ὄχι διοικητική. Καί δέν εἶναι «Προϊσταμένη ᾿Αρχή» τό ΝΠΔΔ «᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος» στίς ῾Ιερές Μονές. Οἱ Μονές δέν εἶναι ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, ὅπως οἱ ᾿Ενορίες καί τά ἱδρύματα πού δημιούργησε τό ΝΠΔΔ «᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος».

Εἶναι παράνομη αὐθαίρετη ποινή, ἐπίσης, διότι ἐπιβάλλεται, ὡς ποινή μέν ἀλλά χωρίς δίκη, χωρίς Εἰσαγγελεῖς, Δικαστές, χωρίς μάρτυρες ὑπερασπίσεως καί κατηγορίας, χωρίς δικηγόρους ὑπερασπίσεως καί κατηγορίας, χωρίς ἀποδεικτικά στοιχεῖα, χωρίς ἀπολογίες κλπ.

Εἶναι παράνομη αὐθαίρετη ποινή, ἐπίσης, διότι ἐπιβάλλεται, ὡς ποινή μέν ἀλλά χωρίς τούς περιορισμούς τπού προβλέπονται ἀπό τό Σύνταγμα, τούς Νόμους, τίς Διεθνεῖς Συμβάσεις καί μάλιστα, περί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ ποινή τοῦ ἀφορισμοῦ, μέ ἄλλη παραπλανητική ὀνομασία, διότι γιά νά ἐπιβληθεῖ ἀφορισμός εἶναι πολύ δύσκολο. ῾Ο Καταστατικός Χάρτης τῆς ᾿Εκκλησίας, Νόμος 590/77, προβλέπει ὅτι γιά νά ἐπιβληθεῖ ἀφορισμός, πρέπει νά συμφωνήσουν τά 2/3 τῶν μελῶν τῆς ῾Ιεραρχίας.

Εἶναι παράνομη αὐθαίρετη ποινή, διότι ἐν τοῖς πράγμασιν ἐπιβάλλεται γιά λόγους χρηματικῶν ἤ ἄλλων ἐκβιασμῶν καί ἐκδικήσεων. Καί ἐπί πλέον, ἄν οἱ ἄνθρωποι, δέν ὑποκύψουν στούς ἐκβιασμούς, τότε ἡ ποινή αὐτή, μετατρέπεται αὐτομάτως καί παρανόμως καί ἀποκτᾶ αὐθαίρετες προεκτάσεις ποινῆς, καί γίνεται·

– παρανόμως ἰσόβια ποινή.

– ἰσόβια ἀπαγόρευση Θείας Κοινωνίας.

– παράνομη ἰσόβια ἀφαίρεση τῆς ῾Ιερωσύνης.

– παράνομη ἰσόβια ἀπαγόρευση προσευχῆς-λατρείας Θεοῦ.

– παράνομη ἰσόβια ἀποκοπή ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, ὅπως στούς ἀφωρισμένους.

– παράνομη ἰσόβια διαπόμπευση τοῦ τιμωρημένου, στάΜΜΕ.

– παράνομη ἰσόβια ἀπόλυση τοῦ τιμωρημένου, ἀπό τήν θέση τοῦ ὡς διωρισμένου, στέρηση μισθοῦ, στέρηση ἰατροφαρμακευτικῆς καί νοσοκομειακῆς ἀσφαλίσεως.

– παράνομη καταδίκη σέ θάνατο ἐκ πεῖνας καί ἀσθενειῶν.

– παράνομη ἰσόβια ἀφαίρεση «τοῦ ἐκλέγειν καί ἐκλέγεσθαι».

– παράνομη ἰσόβια ἀφαίρεση τῆς δικαστικῆς προστασίας.

– Γίνεται ὁ,τιδήποτε ἄλλο παράνομο φαντασθεῖ καί θέλει ὁ κάθε ἕνας, πού ἐπιβάλλει τήν ποινή.

Μέχρι σήμερα ἔχουν ἐκδοθεῖ πολλές ἀποφάσεις Δικαστηρίων, ὅπως π.χ. τοῦ ΣτΕ, ἐναντίον τοῦ ψευδοεπιτιμίου, καί παρανόμου ποινῆς λέγοντας ὅτι «το επιτίμιο της ακοινωνησίας, δεν αποτελεί διοικητική πράξη με ανάλογες διοικητικές συνέπειες», τα πνευματικά εκκλησιαστικά επιτίμια αποδοκιμάζουν ατομικά δικαιώματα των πολιτών και ἐρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το ίδιο το Σύνταγμα, (άρθρ. 25 Ϛ 1 Συντ.) (Βλέπε ῾Ολομέλεια τοῦ ΣτΕ 2154/1988, 2976-2991/1996, ΣτΕ 685-688/2001, ΣτΕ 615-616/2004, κ.ά.). Καί ἡ ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Πρωτοδικείου Μεσολογγίου 191/2010, πού λέει «μόνη η επιβολή του, αμιγώς πνευματικού χαρακτήρα, μέτρου του επιτιμίου της ακοινωνησίας, στους Κληρικούς, δεν λύνει την υπηρεσιακή τους σχέση και τα δικαιώματά τους που απορρέουν από αυτήν».

Συμπέρασμα. ῾Η ποινή τῆς ἀκοινωνησίας, εἶναι καί ἀνύπαρκτο ἐπιτίμιο, καί ἀνύπαρκτη ποινή, αὐθαίρετη, ἔκνομη, παράνομη, ἀπάνθρωπη ποινή, ἀπαράδεκτη στήν ᾿Ορθοδοξία, στό Σύνταγμα, στούς Νόμους καί στίς Διεθνεῖς Συμβάσεις. Καί πρό παντός δέν εἶναι θέλημα Θεοῦ καί διδαχή τοῦ ῾Ιδρυτοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας Χριστοῦ.

6. ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΤΑΝ ΛΕΝΕ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟ ΕΝΝΟΟΥΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟ

Οἱ ὅροι «ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας, μικρός ἀφορισμός καί ἀκοινώνητος ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ψευδοεπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας ὡς ποινῆς, εἶναι ἄγνωστοι σάν ὅροι καί σάν ποινές, στήν ῾Αγία Γραφή, στούς ῾Ιερούς Κανόνες, στήν ᾿Ορθόδοξη Θεολογία καί Παράδοση, σέ κανένα ποινολόγιο, οὔτε κἄν στόν ἰσχύοντα Νόμο 5383/32 περί ἐκκλησιαστικών δικαστηρίων.

Τί σημαίνει ἡ λέξη «ἀκοινώνητος»; Τό ἐπίθετο «ἀκοινώνητος», το χρησιμοποιοῦν μέν οἱ ῾Ιεροί Κανόνες, ἀλλά ἐννοοῦν μόνο τὸν ὅρο «ἀφωρισμένος». Καί «ἀκοινωνησία» σημαίνει «ἀφορισμός».

Αὐτό ἀκριβῶς, λέγει ὁ σπουδαῖος ἑρμηνευτής τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων, ῞Αγιος Νικόδημος ὁ ῾Αγιορείτης, πού λέει· «Τὸ ὄνομα, ἀκοινώνητος, δηλοῖ τὸν ἀφοριζόμενον τόν μήτε κοινωνοῦντα, μήτε συνιστάμενον καὶ προσευχόμενον μὲ τοὺς πιστοὺς ἐν ἐκκλησίᾳ, ἀλλὰ ἀφοριζόμενον ἀπὸ αὐτούς, καὶ ἐβγαίνοντα ἔξω τῆς ἐκκλησίας καὶ προσευχῆς».«῾Ο δε παρών Κανών, ἀκοινώνητον ἐκλαμβάνει ….ὅποιον ἤθελε συμπροσευχηθῆ μέ ἐκεῖνον ὁπού διά ἁμαρτίας ἀφωρίσθη ἀπό τήν ὁμήγυριν». (Πηδάλιον, εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1970, σελ. 13).

Αὐτούς, λοιπόν, τούς ἀφωρισμένους μέ κανονικό ἀφορισμό, οἱ ῾Ιεροί Κανόνες τούς ὀνομάζουν «ἀκοινώνητους» καί ὄχι ἀσφαλῶς, αὐτούς στούς ὁποίους κάποιοι Μητροπολίτες ἐπέβαλαν τό ψευδοεπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, μή ἀφωρισμένους Χριστιανούς, Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς.

Οἱ ἐφευρέτες, οἱ ἐπιβάλλοντες καί οἱ ὑπερασπιστές τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας, ἰσχυρίσθηκαν, ὅτι τάχα τό «ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας» καί ὅλες οἱ ἑρμηνεῖες, πού δίδουν αὐτοί, εἶναι ῾Ιεροί Κανόνες, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καί παραπέμπουν παραπλανητικά σέ ῾Ιερούς Κανόνες.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μᾶς ἔχουν πλέον συνηθίσει, στήν ἐκμετάλλευση καί κακομεταχείρηση τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων, πού τούς χρησιμοποιοῦν μόνο ὅταν τούς συμφέρει καί κυρίως γιά νά κάνουν κακό στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Καί ὅπως γράφει ὁ Θεολόγος ᾿Ιωάννης Κωστάκης:

«ὁ λόγιος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί ῾Αγίου Βλασίου κ.῾Ιερόθεος, στό ἀριθ. 1542/5-12-1982 φύλλο τῆς «Φωνῆς Κυρίου»  Τονίζει χαρακτηριστικά·

«…χρησιμοποιοῦμε τούς Κανόνες τῆς ᾿Εκκλησίας, πού εἶναι ἔκφραση τῆς θεανθρώπινης ἐνεργεἰας τῆς ᾿Εκκλησίας, σάν κανόνια γιά νά συντρίψουμε τούς ἄλλους…».

᾿Αλλά οἱ ῾Ιεροί Κανόνες εἶναι συμβουλές γιά τό καλό καί ὄχι γιά κακό καί πάντως δέν εἶναι δικαστικές ἀποφάσεις, οὔτε «κανόνια». ᾿Επίσης, ὅποιος μελετήσει τούς ῾Ιερούς Κανόνες στούς ὁποίους παραπέμπουν οἱ ὑπερασπιστές τοῦ ψευδοεπιτμίου, διαπιστώνει μέ τά μάτια του, ὅτι δέν λένε τίποτα γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου – ποινῆς ἀκοινωνησίας.

Θά σᾶς παρουσιάσω ἐν συντομία, τά κείμενα καί τό νόημα τῶν ῾Ιερῶν αὐτῶν Κανόνων καί κυρίως τήν ἀλήθεια, ὅτι δέν λένε τίποτα, γιά τό ψευδοεπιτίμιο καί τήν ψευδοποινή τῆς ἀκοινωνησίας. Οἱ παραπέμποντες στούς Κανόνες αὐτούς δέν λένε τήν ἀλήθεια, καί δέν ὁμιλοῦν οἱ ῾Ιεροί Κανόνες, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά ἵδρυση ἤ ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου.

1. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν ι’ (10) Κανόνα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, πού λέει· «Περὶ τοῦ συνευχομένου ἀφοριζέσθω».«Εἴ τις ἀκοινωνήτω κἄν ἐν οἴκω συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω».Ὁ Κανόνας αὐτός χρησιμοποιεῖ τόν ὄρο «ἀκοινώνητο», ἀλλά ὅπως προελέχθη αὐτός ὁ ὅρος σημαίνει τόν ἀφωρισμένο μέ κανονικό ἀφορισμό καί λέει ὅποιος συμπροσεύχεται μέ ἀφωρισμένο, ἄς ἀφορίζεται κι αὐτός. (Πάντως ἀφορισμένοι δὲν ὑπάρχουν σήμερα).

῞Οπως βλέπουμε, αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, δέν λέει τίποτα γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου – ποινῆς ἀκοινωνησίας. Καί δὲν εὐσταθεῖ, ὅτι ὁ ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας στηρίζει τὶς ὅποιες ἀπολυταρχικές, αὐθαίρετες, παράνομες καὶ ἀντικανονικὲς διοικητικὲς ἐξουσίες, Μητροπολιτῶν, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια» τοῦ ν. 5983/32, ἢ τὶς καταδίκες καὶ τὶς καθαιρέσεις ἀξίων καὶ κοινωνικὰ δραστήριων ῾Ιερομονάχων. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα αὐτά.

2. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν ιβ’ (12) Κανόνα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, πού λέει· «Περὶ τοῦ δεξαμένου τὸν ἄδεκτον».«Εἴ τις κληρικὸς ἢ λαϊκὸς ἀφωρισμένος, ἤτοι ἄδεκτος. ἀπελθῶν ἐν ἑτέρα πόλει προσδεχθῆ ἄνευ γραμμάτων συστατικῶν, ἀφοριζέσθω καὶ ὁ δεξάμενος καὶ ὁ δεχθεῖς».

῾Ο Κανόνας αὐτός λέει, ὅτι ἄν, κάποιος ἀφωρισμένος, κληρικὸς ἢ λαϊκὸς, πάει σέ κάποια πόλη καί τόν δεχθεῖ κάποιος ἄλλος, ἄς ἀφορίζονται καὶ οἱ δύο.

῞Οπως βλέπουμε, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, δέν λέει τίποτα γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή ἐπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας. (Πάντως ἀφορισμένοι δὲν ὑπάρχουν σήμερα).

᾿Επίσης. Δὲν ἀληθεύει ὅτι ὁ ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας στηρίζει τὶς ὅποιες ἀπολυταρχικές, αὐθαίρετες, παράνομες καὶ ἀντικανονικὲς διοικητικὲς ἐξουσίες, Μητροπολιτῶν, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια» τοῦ ν. 5983/32, ἢ τὶς καταδίκες καὶ τὶς καθαιρέσεις ἀξίων καὶ κοινωνικὰ δραστήριων ῾Ιερομονάχων. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ ὅλα τά θέματα αὐτά.

3. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στὸν Κανόνα λθ´ Κανόνα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, πού λέει· «᾿Επὶ τῷ ἐπισκόπω κείσθωσαν τὰ τῆς ἐκκλησίας».«Οι πρεσβύτεροι καὶ οἱ διάκονοι ἄνευ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου μηδὲν ἐπιτελείτωσαν, αὐτὸς γὰρ ἐστιν ὁ πεπιστευμένος τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν λόγον ἀπαιτηθησόμενος».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γενικὰ γιὰ τὴν πειθαρχία στὸν ἐπίσκοπο ἐκεῖνο, ὁ ὁποῖος ὅμως σύμφωνα μὲ τοὺς ἄλλους ῾Ιεροὺς Κανόνες φέρεται μὲ ἀγάπη σὰν καλὸς πατέρας. Πολλοὶ Κανόνες τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καὶ ἄλλοι ῾Ιεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀναφέρονται σὲ κακοὺς ἐπισκόπους καὶ προβλέπουν πολλὰ κακά γι’ αὐτούς, ἀκόμα καὶ καθαίρεση καὶ ἀφορισμὸ καὶ πάντως ὄχι τὴν ὑποταγὴ τῶν Μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας σ αὐτούς. Οἱ ῾Ιεροὶ Κανόνες συνιστοῦν ὑπακοὴν μόνο σὲ ἐπισκόπους πού ἀγαποῦν τοὺς Χριστιανούς, σὰν πατέρες ἀληθινοί καί ἐφαρμόζουν καί τούς ἄλλους ῾Ιερούς Κανόνες πού τούς περιορίζουν τήν ἀπολυταρχία καί ἀσυδοσία.

Δὲν ἀληθεύει ὅτι ὁ ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας στηρίζει τὶς ὅποιες ἀπολυταρχικές, αὐθαίρετες, παράνομες καὶ ἀντικανονικὲς διοικητικὲς ἐξουσίες, Μητροπολιτῶν, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια» τοῦ ν. 5983/32, ἢ τὶς καταδίκες καὶ τὶς καθαιρέσεις ἀξίων καὶ κοινωνικὰ δραστήριων ῾Ιερομονάχων. Καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

Μά κι ἄν ἀκόμα ἦταν σχετικός, ἐν τούτοις, ὑπάρχουν Νόμοι, καί Ἱεροί Κανόνες, πού περιορίζουν τήν ἀσυδοσία τῶν Μητροπολιτῶν. ῾Υπάρχει πάνω ἀπό τόν Κανόνα αὐτό, ὁ Νόμος 590/1977 Περί τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ῾Υπάρχει ὁ Κανονισμός 39/1972, ὑπάρχουν οἱ ᾿Εσωτερικοί Κανονισμοί τῶν Μοναστηριῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς Νόμοι ἰσχύουν περισσότερο ἀπό ὅλους τούς προηγουμένους Νόμους καί Κανονισμούς, διότι εἶναι μεταγενέστεροι. ῞Ολα αὐτά περιορίζουν τήν διοικητική ἀσυδοσία καί ἀπολυταρχία κάποιων Μητροπολιτῶν. Καί δέν στηρίζουν καμία ἀκοινωνησία…. ῾Ο ἰσχυρισμός τους καί ἡ παραπομπή τους εἶναι τελείως ἄσχετη μέ τά θέματα αὐτά.

4. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν ε’ (5) Κανόνα τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει· «Τοὺς ἀφωρισμένους μὴ δέχεσθαι παρ’ ἄλλων ἐπισκόπων». «Περί τῶν ἀκοινωνήτων γεγονότων, εἴτε τῶν ἐν κλήρω, εἴτε τῶν ἐν λαϊκῶ τάγματι, ὑπὸ τῶν καθ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἐπισκόπων, κρατείτω ἡ γνώμη, κατὰ τὸν κανόνα τὸν διαγορεύοντα, τοὺς ὑφ ἑτέρων ἀποβληθέντας ὑφ’ ἑτέρων μὴ προσίεσθαι. ᾿Εξεταζέσθω δέ, μὴ μικροψυχία, ἢ φιλονεικία, ἢ τινι τοιαύτη ἀηδία τοῦ ἐπισκόπου, ἀποσυνάγωγοι γεγένηνται. ῎Ινα οὒν τοῦτο τὴν πρέπουσαν ἐξέτασιν λαμβάνοι, καλῶς ἔχειν ἔδοξεν, ἑκάστου ἐνιαυτοῦ, καθ ἑκάστην ἐπαρχίαν δὶς τοῦ ἔτους συνόδους γίνεσθαι, ἴνα κοινὴ πάντων τῶν ἐπισκόπων της ἐπαρχίας ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναγομένων, τὰ τοιαῦτα ζητήματα ἐξετάζηται, καὶ οὕτως οἱ ὁμολογουμένως προσκεκρουκότες τῷ ἐπισκόπω, κατὰ λόγον ἀκοινώνητοι παρὰ πάσιν εἶναι δόξωσι, μέχρις ἂν τῷ κοινῶ τῶν ἐπισκόπων δόξη τὴν φιλανθρωποτέραν ὑπὲρ αὐτῶν ἐκθέσθαι ψῆφον. Αἳ δὲ σύνοδοι γινέσθωσαν, μία μὲν πρὸ τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἴνα πάσης μικροψυχίας ἀναιρουμένης, τὸ δῶρον καθαρὸν προσφέρηται τῷ Θεῶ, δευτέρα δὲ περὶ τὸν τοῦ μετοπώρου καιρόν».

Δηλαδή, ἐδῶ λέει, ὅτι δὲν πρέπει οἱ Μητροπολίτες νὰ δέχονται τοὺς ἀφωρισμένους, ἀλλ ὅμως, συμπληρώνει, ὅτι πρέπει νὰ ἐξετάζουν πρῶτα ἂν τοὺς ἀφώρισε ὁ Μητροπολίτης τους, ἀπὸ ἐμπάθεια καὶ κακία («ἀηδία ἐπισκόπου»). (Πάντως ἀφορισμένοι δὲν ὑπάρχουν σήμερα).

Οὔτε αὐτὸς ὁ Κανόνας, στηρίζει τὶς ἀπολυταρχικὲς ἐξουσίες ἐπισκόπων, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

5. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν ις’ (16) Κανόνα τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει· «Περὶ τοῦ ἐπιμένοντος τῇ τοιαύτῃ μεταβάσει».«Όσοι ριψοκινδύνως, μήτε τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχοντες, μήτε τὸν ἐκκλησιαστικὸν κανόνα εἰδότες, ἀναχωρήσωσι τῆς ἰδίας ἐκκλησίας, πρεσβύτεροι, ἢ διάκονοι, ἢ ὅλως ἐν τῷ κανόνι ἐξεταζόμενοι, οὐδαμῶς δεκτοὶ ὀφείλουσιν εἶναι ἐν ἑτέρα ἐκκλησία, ἀλλὰ πάσαν αὐτοῖς ἀνάγκην ἐπάγεσθαι χρή, ἀναστρέφειν εἰς τὰς ἑαυτῶν παροικίας ἤ, ἐπιμένοντας, ἀκοινωνήτους εἶναι προσήκει. Εἰ δὲ καὶ τολμήσειε τὶς ὑφαρπᾶσαι τὸν τῷ ἐτέρω διαφέροντα, καὶ χειροτονῆσαι ἐν τῆ ἑαυτοῦ ἐκκλησία, μὴ συγκατατιθεμένου τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, οὗ ἀνεχώρησεν ὁ ἐν τῷ κανόνι ἐξεταζόμενος, ἄκυρος ἔστω ἡ χειροτονία».

῾Ο Κανόνας αὐτός λέει, γιά Κληρικούς Πρεσβυτέρους, ἢ Διακόνους, πού φεύγουν ἀπό τήν ἐκκλησία τους καί πᾶνε σέ ἄλλη ἐκκλησία καί ἐπιμένουν νά μένουν ἐκεῖ. Καί λέει ἄς εἶναι ἀφωρισμένοι.

῞Οπως βλέπουμε, οὔτε αὐτὸς ὁ Κανόνας, στηρίζει τὶς ἀπολυταρχικὲς ἐξουσίες ἐπισκόπων, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καί δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας.. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

6. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν ς’ (6) Κανόνα τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει τά ἑξῆς· «Τίνες ἂν εἶεν οἱ κατηγοροῦντες ἐπισκόπους;».«᾿Επειδή πολλοὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν συγχεῖν καὶ ἀνατρέπειν βουλόμενοι, φιλέχθρως καὶ συκοφαντικῶς αἰτίας τινὰς κατὰ τῶν οἰκονομούντων τὰς ἐκκλησίας ὀρθοδόξων ἐπισκόπων συμπλάσσουσιν, οὐδὲν ἕτερον, ἢ χραίνειν τὰς τῶν ἱερέων ὑπολήψεις, καὶ ταραχᾶς τῶν εἰρηνευόντων λαῶν κατασκευάζειν ἐπιχειροῦντες, τούτου ἕνεκεν ἤρεσε τὴ ἁγία συνόδω τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει συνδραμόντων ἐπισκόπων, μὴ ἀνεξετάστως προσίεσθαι τοὺς κατηγόρους, μηδὲ πάσιν ἐπιτρέπειν τὰς κατηγορίας ποιεῖσθαι κατὰ τῶν οἰκονομούντων τὰς ἐκκλησίας, μηδὲ μὴν πάντας ἀποκλείειν. ᾿Αλλ’ εἰ μὲν τὶς οἰκείαν τινὰ μέμψιν, τουτέστιν ἰδιωτικήν, ἐπαγάγοι τῷ ἐπισκόπω, ὡς πλεονεκτηθεῖς, ἢ ἄλλο τί παρὰ τὸ δίκαιον παρ’ αὐτοῦ πεπονθῶς, ἐπὶ τῶν τοιούτων κατηγοριῶν μὴ ἐξετάζεσθαι, μήτε πρόσωπον τοῦ κατηγόρου, μήτε τὴν θρησκείαν. Χρὴ γὰρ παντὶ τρόπω, τὸ τὲ συνειδὸς τοῦ ἐπισκόπου ἐλεύθερον εἶναι, καὶ τὸν ἀδικεῖσθαι λέγοντα, οἴας ἂν ἢ θρησκείας, τῶν δικαίων τυγχάνειν. Εἰ δὲ ἐκκλησιαστικὸν εἴη τὸ ἐπιφερόμενον ἔγκλημα τῷ ἐπισκόπω, τότε δοκιμάζεσθαι χρὴ τῶν κατηγορούντων τὰ πρόσωπα ἴνα, πρῶτον μὲν αἱρετικοῖς μὴ ἑξὴ κατηγορίας κατὰ τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ὑπὲρ ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ποιεῖσθαι. Αἱρετικοὺς δὲ λέγομεν, τοὺς τὲ πάλαι τῆς ἐκκλησίας ἀποκηρυχθέντας, καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα ὑφ’ ἠμῶν ἀναθεματισθέντας, πρὸς δὲ τούτοις, καὶ τοὺς τὴν πίστιν μὲν τὴν ὑγιῆ προσποιουμένους ὁμολογεῖν, ἀποσχίσαντας δέ, καὶ ἀντισυνάγοντας τοῖς κανονικοῖς ἠμῶν ἐπισκόποις. ῎Επειτα δέ, καὶ εἰ τινὲς τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας ἐπὶ αἰτίαις τισὶ προκατεγνωσμένοι εἶεν καὶ ἀποβεβλημένοι, ἢ ἀκοινώνητοι, εἴτε ἀπὸ κλήρου, εἴτε ἀπὸ λαϊκοῦ τάγματος, μηδὲ τοιούτοις ἐξεῖναι κατηγορεῖν ἐπισκόπου, πρὶν ἂν τὸ οἰκεῖον ἔγκλημα πρότερον ἀποδύσωνται. ῾Ομοίως δὲ καὶ τοὺς ὑπὸ κατηγορίαν προλαβοῦσαν ὄντας, μὴ πρότερον εἶναι δεκτοὺς εἰς ἐπισκόπου κατηγορίαν, ἢ ἑτέρων κληρικῶν πρὶν ἂν ἀθώους ἑαυτοὺς τῶν ἐπαχθέντων αὐτοῖς ἀποδείξωσιν ἐγκλημάτων. Εἰ μέντοι τινὲς μήτε αἱρετικοί, μήτε ἀκοινώνητοι εἶεν, μήτε κατεγνωσμένοι, ἢ προκατηγορημένοι ἐπὶ τισι πλημμελήμασι, λέγοιεν δὲ ἔχειν τινὰ ἐκκλησιαστικὴν κατὰ τοῦ ἐπισκόπου κατηγορίαν, τούτους κελεύει ἡ ἁγία σύνοδος, πρῶτον μὲν ἐπὶ τῶν τῆς ἐπαρχίας πάντων ἐπισκόπων ἐνίστασθαι τὰς κατηγορίας, καὶ ἒπ αὐτῶν ἐλέγχειν τὰ ἐγκλήματα τοῦ ἐν αἰτίαις τισὶν ἐπισκόπου εἰ δὲ συμβαίη ἀδυνατῆσαι τοὺς ἐπαρχιώτας πρὸς διόρθωσιν τῶν ἐπιφερομένων ἐγκλημάτων τῷ ἐπισκόπω, τότε αὐτοὺς προσιέναι μείζονι συνόδω, τῶν τῆς διοικήσεως ἐκείνης ἐπισκόπων ὑπὲρ τῆς αἰτίας ταύτης συγκαλουμένων, καὶ μὴ πρότερον ἐνίστασθαι τὴν κατηγορίαν, πρὶν ἢ ἐγγράφως αὐτοὺς τὸν ἴσον αὐτοῖς ἐπιτιμήσασθαι κίνδυνον, εἶπερ ἐν τὴ τῶν πραγμάτων ἐξετάσει συκοφαντοῦντες τὸν κατηγορούμενον ἐπίσκοπον ἐλεγχθεῖεν. Εἰ δὲ τὶς καταφρονήσας τῶν κατὰ τὰ προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν ἢ βασιλικάς ἐνοχλεῖν ἀκοᾶς, ἢ κοσμικῶν ἀρχόντων δικαστήρια, ἢ οἰκουμενικὴν σύνοδον ταράσσειν, πάντας ἀτιμάσας τοὺς τῆς διοικήσεως ἐπισκόπους, τὸν τοιοῦτον τὸ παράπαν εἰς κατηγορίαν μὴ εἶναι δεκτόν, ὡς καθυβρίσαντα τοὺς κανόνας, καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν λυμηνάμενον εὐταξίαν».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας λέει, νὰ μὴ γίνονται ἀποδεκτὲς κατηγορίες ἐναντίον τῶν ᾿Επισκόπων, ἀπὸ αἱρετικούς. ᾿Επίσης λέει ὅτι ὅποιος Μητροπολίτης ἤ Κληρικός σέρνει στά κοσμικά δικαστήρια τούς ἄλλους Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς, δέν πρέπει νά γίνονται δεκτές οἱ κατηγόριες του, ἀπό τούς διοικοῦντες τήν ᾿Εκκλησία καί ἀπό τόν Λαό της,

Καμία σχέση, δὲν ἔχει, οὔτε αὐτὸς ὁ Κανόνας, μὲ τὶς ἀπολυταρχικὲς διοικητικὲς ἐξουσίες ἐπισκόπων, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

7. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν δ’ (4) Κανόνα τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει τά ἑξῆς· «῞Ωστε μὴ συνιστᾷν μονὴν ἄνευ ἐπισκοπικῆς γνώμης». «Οι ἀληθῶς καὶ εἰλικρινῶς τὸν μονήρη μετιόντες βίον, τῆς προσηκούσης ἀξιούσθωσαν τιμῆς. ᾿Επειδὴ δὲ τινὲς τῷ μοναχικῶ κεχρημένοι προσχήματι, τὰς τὲ ἐκκλησίας, καὶ τὰ πολιτικὰ διαταράσσουσι πράγματα, περιϊόντες ἀδιαφόρως ἐν ταῖς πόλεσιν, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ μοναστήρια ἐαυτοῖς συνιστᾶν ἐπιτηδεύοντες, ἔδοξε, μηδένα μὲν μηδαμοῦ οἰκοδομεῖν μηδὲ συνιστᾶν μοναστήριον, ἢ εὐκτήριον οἶκον, παρὰ γνώμην τοῦ τῆς πόλεως ἐπισκόπου, τοὺς δὲ καθ ἑκάστην πόλιν καὶ χώραν μονάζοντας, ὑποτετάχθαι τῷ ἐπισκόπω, καὶ τὴν ἡσυχίαν ἀσπάζεσθαι, καὶ προσέχειν μόνη τὴ νηστεία, καὶ τὴ προσευχή, ἐν οἶς τόποις ἀπετάξαντο, προσκαρτεροῦντες, μήτε δὲ ἐκκλησιαστικοῖς, μήτε βιωτικοῖς παρενοχλεῖν πράγμασιν, ἢ ἐπικοινωνεῖν, καταλιμπάνοντας τὰ ἴδια μοναστήρια, εἰ μήποτε ἄρα ἐπιτραπεῖεν διὰ χρείαν ἀναγκαίαν ὑπὸ τοῦ τῆς πόλεως ἐπισκόπου μηδένα δὲ προσδέχεσθαι ἐν τοῖς μοναστηρίοις δοῦλον ἐπὶ τὸ μονᾶσαι, παρὰ γνώμην τοῦ ἰδίου δεσπότου τὸν δὲ παραβαίνοντα τοῦτον ἠμῶν τὸν ὄρον, ὠρίσαμεν ἀκοινώνητον εἶναι, ἴνα μὴ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται. Τὸν μὲντοι ἐπίσκοπον τῆς πόλεως, χρῆ τὴν δέουσαν πρόνοιαν ποιεῖσθαι τῶν μοναστηρίων».

Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ ἐκείνους πού ἱδρύουν Μοναστήρι, χωρὶς τὴν γνώμη τοῦ ᾿Επισκόπου ἢ πού φεύγουν ἀπὸ τὰ Μοναστήρια τους καὶ γυρίζουν στὶς πόλεις καὶ ἐκεῖ δημιουργοῦν προβλήματα. Αὐτοὶ λέγει πρέπει νὰ ἀφορίζονται.

Καταλήγει ὅμως, σὲ ἕναν ὄρον γιὰ τὸν ᾿Επίσκοπο· ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος πρέπει νὰ φροντίζει καὶ νὰ λαβαίνει πρόνοια γιὰ τὰ Μοναστήρια (καὶ ὄχι βέβαια, νὰ ἀδιαφορεῖ, οὔτε νὰ τὰ καταδιώκει γιὰ παράνομα ἔσοδα.. καί νά τά σέρνει στά κοσμικά δικαστήρια…).

Πάντως, οὔτε αὐτὸς ὁ Κανόνας, σχετίζεται μὲ τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικες, παράνομες ἐξουσίες ἐπισκόπων, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

8. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν η’ (8) Κανόνα τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει· «Τοὺς κληρικοὺς τῶν πτωχοτροφείων, καὶ μοναστηρίων, ὑποτάσσεσθαι τῷ ἐπισκόπῳ».

Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ τοὺς κληρικούς, ὅτι πρέπει νὰ ὑποτάσσονται στὸν ἐπίσκοπο. (῾Υποτίθεται καὶ ἐξυπακούεται στὸν καλὸ ᾿Επίσκοπο, ὅπως τὸν προβλέπουν οἱ ῾Ιεροὶ Κανόνες).

Εἶναι μία γενικόλογη τοποθέτηση, ποὺ βέβαια δὲν ἀναφέρεται καθόλου σέ ἀφορισμούς, σὲ παράνομες καὶ ἀντικανονικὲς ἀπολυταρχικὲς ἐξουσίες Μητροπολιτῶν καὶ στὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν λέει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα αὐτά.

9. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στὸν Κανόνα ιη´ (18)τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει «Περὶ συνωμοσίας κληρικῶν κατὰ τῶν οἰκείων ἐπισκόπων, ἢ συγκληρικῶν».«Τὸ τῆς συνωμοσίας, ἢ φατρίας, ἔγκλημα καὶ παρὰ τῶν ἔξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλῶ δὴ μᾶλλον ἐν τῆ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησία τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει. Εἰ τινὲς τοίνυν κληρικοί, ἢ μονάζοντες, εὐρεθεῖεν συνομνύμενοι, ἢ φατριάζοντες, ἢ κατασκευάς τυρεύοντες ἐπισκόποις, ἢ συγκληρικοῖς, ἐκπιπτέτωσαν πάντη τοῦ οἰκείου βαθμοῦ».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει συγκεκριμένα γιὰ τὶς συνομωσίες καὶ ἴντριγκες, σὲ βάρος τῶν καλῶν ἐπισκόπων ἢ τῶν καλῶν ἱερέων.

Καμία ἀπολύτως συνάφεια ἢ συσχετισμός, καί δὲν ἀναφέρεται καθόλου σέ ἀφορισμούς, σὲ παράνομες καὶ ἀντικανονικὲς ἀπολυταρχικὲς ἐξουσίες Μητροπολιτῶν καὶ στὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ μάλιστα δὲν λέει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα αὐτά.

10. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν κ’ (20) Κανόνα τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει «Περὶ τῶν δεχομένων ἐπισκόπων ξένους κληρικοὺς». «Κληρικούς εἰς ἐκκλησίαν τελοῦντας, καθὼς ἤδη ὠρίσαμεν, μὴ ἐξεῖναι εἰς ἄλλης πόλεως τάττεσθαι ἐκκλησίαν, ἀλλὰ στέργειν ἐκείνην, ἐν ἢ λειτουργεῖν ἐξ ἀρχῆς ἠξιώθησαν, ἐκτὸς ἐκείνων, οἵτινες ἀπολέσαντες τὰς οἰκείας πατρίδας ἀπὸ ἀνάγκης, εἰς ἄλλην ἐκκλησίαν μετῆλθον. Εἰ δὲ τὶς ἐπίσκοπος μετὰ τὸν ὄρον τοῦτον, ἄλλω ἐπισκόπω προσήκοντα δέξοιτο κληρικόν, ἔδοξεν ἀκοινώνητον εἶναι καὶ τὸν δεχθέντα, καὶ τὸν δεξάμενον, ἕως ἂν ὁ μεταστᾶς κληρικὸς εἰς τὴν ἰδίαν ἐπανέλθη ἐκκλησίαν».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας λέει ὅτι ἂν κάποιοι ᾿Επίσκοποι δεχθοῦν Κληρικὸ ἀπὸ ἄλλη ἐκκλησία χωρὶς τὴν συγκατάθεση τοῦ ᾿Επισκόπου της ἄλλης ᾿Εκκλησίας, πρέπει νὰ ἀφορίζεται.

Πάντως, οὔτε αὐτὸς ὁ Κανόνας, σχετίζεται μὲ τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικες, παράνομες ἐξουσίες ἐπισκόπων, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

11. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν κγ’ (23) Κανόνα τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού λέει· «περὶ τοῦ μὴ διατρίβειν ἐν τῆ τοῦ Κωνσταντίνου τοὺς ἄλλοθεν ἀκοινωνήτους κληρικούς».«Ήλθεν εἰς τὰς ἀκοᾶς τῆς ἁγίας συνόδου, ὡς κληρικοὶ τινὲς καὶ μονάζοντες, μηδὲν ἐγκεχειρισμένοι ὑπὸ τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, ἔστι δ’ ὄτε καὶ ἀκοινώνητοι γενόμενοι παρ’ αὐτοῦ, καταλαμβάνοντες τὴν βασιλεύουσαν Κωνσταντινούπολιν, ἐπὶ πολὺ ἐν αὐτῆ διατρίβουσι, ταραχάς ἐμποιοῦντες, καὶ θορυβοῦντες τὴν ἐκκλησιαστικὴν κατάστασιν, ἀνατρέπουσί τε οἴκους τινῶν. ῎Ωρισε τοίνυν ἡ ἁγία σύνοδος, τοὺς τοιούτους ὑπομιμνήσκεσθαι μὲν πρότερον διὰ τοῦ ἐκδίκου τῆς κατὰ Κωνσταντινούπολιν ἁγιωτάτης ἐκκλησίας ἐπὶ τῷ ἐξελθεῖν τῆς βασιλευούσης πόλεως, εἰ δὲ τοῖς αὐτοῖς πράγμασιν ἐπιμένοιεν ἀναισχυντοῦντες, καὶ ἄκοντας αὐτοὺς διὰ τοῦ αὐτοῦ ἐκδίκου ἐκβάλλεσθαι, καὶ τοὺς ἰδίους καταλαμβάνειν τόπους».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ κάποιους ἀφορισμένους Κληρικούς, ποὺ πήγαιναν καὶ δημιουργοῦσαν προβλήματα στὴν Κωνσταντινούπολη. ᾿Αποφασίζει νὰ διωχθοῦν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη διά τῆς βίας.

Σὲ καμία περίπτωση δὲν συσχετίζεται οὔτε αὐτὸς ὁ Κανόνας μὲ τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικες, παράνομες ἐξουσίες τῶν τοπικῶν Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τῆς Ναυπάκτου, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

12. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν β’ (2) Κανόνα τῆς ἐν ᾿Αντιοχεία Συνόδου,πού λέει· «Περὶ τῶν καταφρονούντων τῆς ἐν ἐκκλησίᾳ εὐχῆς, ἢ καὶ τῆς θείας εὐχαριστίας, τοῖς τε ἀκοινωνήτοις κοινωνούντων. Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῶ ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατὰ τινὰ ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ᾿Εκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας καὶ παρακαλέσαντες τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης, μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τὴ ἐκκλησία συνευχομένοις, μηδὲ μὴ συναγομένοις. Εἰ δὲ φανείη τὶς τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἢ τὶς τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ᾿Εκκλησίας».

῾Ο ῾Ιερός αὐτός Κανόνας λέει, γιά ἐκείνους πού περιφρονοῦν τήν προσευχή στήν ᾿Εκκλησία καί τήν Θεία Κοινωνία καί λέγει ἄς ἀφορίζονται. Καί γιά ὅσους θά ἔχουν σχέση μέ αὐτούς ἄς ἀφορίζονται καί αὐτοί.

῞Οπως βλέπουμε, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, στηρίζει τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, παράνομες ἐξουσίες τῶν τοπικῶν Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τῆς Ναυπάκτου, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

13. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν ιζ’ (17) Κανόνα τῆς ἐν ᾿Αντιοχεία Συνόδου, πού λέει· «῾Ο μὴ δεχόμενος τὴν ἐγχειρισθεῖσαν αὐτῷ ἐκκλησίαν ἐπίσκοπος ἀκοινώνητος». «Εί τὶς ἐπίσκοπος, χειροθεσίαν ἐπισκόπου λαβῶν καὶ ὁρισθεῖς προεστάναι λαοῦ, μὴ καταδέξοιτο τὴν λειτουργίαν, μηδὲ πείθοιτο ἀπιέναι εἰς τὴν ἐγχειρισθείσαν αὐτῶ ἐκκλησίαν, τοῦτον εἶναι ἀκοινώνητον, ἕως ἂν ἀναγκασθεῖς καταδέξοιτο ἢ ὁρίσοι τί περὶ αὐτοῦ ἡ τελεία σύνοδος τῶν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν ἐπισκόπων».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας λέει πολὺ συγκεκριμένο θέμα. ῞Οτι ὁ ᾿Επίσκοπος ποὺ δὲν θέλει νὰ πάει στὴν ᾿Επισκοπὴ ποὺ τοῦ ἔδωσαν, νὰ ἀφορίζεται.

Καμία ἀναφορὰ σὲ κάτι ἄλλο. ῎Ασχετη καὶ ἡ χρήση αὐτοῦ του Κανόνα, γιὰ τὶς διώξεις ἀξίων καί ἁγίων Κληρικῶν καί ὅπως βλέπουμε, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, στηρίζει τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, παράνομες ἐξουσίες τῶν τοπικῶν Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τῆς Ναυπάκτου, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

14. Παραπέμπουν παραπλανητικά στόν Κανόνα λδ´ (34) τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου· «Περὶ συνωμοσίας κληρικῶν κατὰ τῶν οἰκείων ἐπισκόπων καὶ συγκληρικῶν». «Καί τοῦτο δὲ τοῦ ἱερατικοῦ κανόνος σαφῶς διαγορεύοντος, ὡς τὸ τῆς συνωμοσίας, ἢ φατρίας ἔγκλημα καὶ παρὰ τῶν ἔξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλῶ δὲ μᾶλλον ἐν τὴ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησία τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει καὶ ἠμεῖς παραφυλάττειν σπουδάζομεν, ὡς εἰ τινὲς κληρικοί, ἢ μοναχοὶ εὐρεθεῖεν ἢ συνομνύμενοι, ἢ φατριάζοντες, ἢ κατασκευᾶς τυρεύοντες ἐπισκὸπων, ἢ συγκληρικῶν, ἐκπιπτέτωσαν πάντη τοῦ οἰκείου βαθμοῦ».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει συγκεκριμένα γιὰ τὶς συνομωσίες σὲ βάρος ᾿Επισκόπων ἢ ἄλλων Κληρικῶν.

῞Οπως βλέπουμε, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, στηρίζει τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, παράνομες ἐξουσίες τῶν τοπικῶν Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τῆς Ναυπάκτου, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

15. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στὸν Κανόνα νζ´ τῆς ἐν ΛΑΟΔΙΚΕΙΑ τοπικῆς Συνόδου. «᾿Εν ταῖς κώμαις οὐ καθίστανται ἐπίσκοποι, ἀλλὰ περιοδευταί».«Ότι οὐ δεῖ ἓν ταῖς κώμαις καὶ ἐν ταῖς χώραις καθίστασθαι ἐπισκόπους, ἀλλὰ περιοδευτάς. Τοὺς μὲντοι ἤδη προκατασταθέντας, μηδὲν πράττειν ἄνευ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου τοῦ ἐν τῆ πόλει, ὠσαύτως δὲ καὶ τοὺς πρεσβυτέρους μηδὲν πράττειν ἄνευ τῆς γνώμης τοῦ ἐπισκόπου».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ τὴν μὴ τοποθέτηση ἐπισκόπων ἀκόμα καὶ στὰ χωριά, ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμα ἔχουν τοποθετηθεῖ τέτοιοι ἐπίσκοποι, αὐτοὶ καὶ οἱ πρεσβύτεροι πρέπει νὰ συνεργάζονται μὲ τὸν ἐπίσκοπό της Μητροπόλεως.

Καὶ στὸν Κανόνα αὐτὸ δὲν ὑπάρχει καμία ἀναφορὰ γιὰ πειθαρχικὲς διώξεις ἀξίων καί ἁγίων ἱερέων, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, στηρίζει τὶς διοικητικὲς παράνομες ἐξουσίες τῶν τοπικῶν Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τῆς Ναυπάκτου, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32, καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

16. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στὸν Κανόνα ιδ’ (14) τῆς ἐν Σαρδικῆ τοπικῆς Συνόδου. «᾿Εὰν παρ’ ὀξυχόλου ἐπισκόπου ἐκβληθῆ κληρικὸς τὶς τῆς ἐκκλησίας, ἀνακρινέσθω τὸ πράγμα ὑπὸ τοῦ μητροπολίτου, η, τούτου ἀποντος, ὑπὸ τοῦ τῆς πλησιοχώρου ἐπαρχίας».«Όσιος ἐπίσκοπος εἶπε, Τὸ δὲ πάντοτε μὲ κινοῦν ἀποσιωπῆσαι οὐκ ὀφείλω. Εἰ τὶς ἐπίσκοπος ὀξύχολος εὐρίσκοιτο, ὅπερ οὐκ ὀφείλει ἐν τοιούτω ἀνδρὶ πολιτεύεσθαι, καὶ τραχέως ἀντικρὺ πρεσβυτέρου ἢ διακόνου μιμηθεῖς, ἐκβαλεῖν ἐκκλησίας αὐτὸν ἐθελῆσοι, προνοητέον ἐστι μὴ ἀθρόον τὸν τοιοῦτον κατακρίνεσθαι καὶ τῆς κοινωνίας ἀποστερεῖσθαι. Πάντες ἐπίσκοποι εἰρήκασιν, ῾Ο ἐκβαλλόμενος ἐχέτω ἐξουσίαν ἐπὶ τὸν ἐπίσκοπόν της μητροπόλεως τῆς αὐτῆς ἐπαρχίας καταφυγεῖν, εἰ δὲ ὁ τῆς μητροπόλεως ἀπεστιν, ἐπὶ τὸν πλησιόχωρον κατατρέχειν καὶ ἀξιοῦν, ἴνα μετὰ ἀκριβείας αὐτοῦ ἐξετάζηται τὸ πράγμα, οὐ γὰρ χρὴ μὴ ὑπέχειν τὰς ἀκοᾶς τοῖς ἀξιούσιν. Κακεῖνος δὲ ὁ ἐπίσκοπος, ὁ δικαίως ἢ ἀδίκως ἐκβαλῶν τὸν τοιοῦτον, γενναίως φέρειν ὀφείλει, ἴνα ἡ ἐξέτασις τοῦ πράγματος γένηται καὶ ἤκυρωθη αὐτοῦ ἡ ἀπόφασις ἢ διορθώσεως τύχη. Πρὶν δὲ ἐπιμελῶς καὶ μετὰ πίστεως ἕκαστα ἐξετασθῆ, ὁ μὴ ἔχων τὴν κοινωνίαν πρὸ τῆς διαγνώσεως τοῦ πράγματος ἐαυτῶ οὐκ ὀφείλει ἐκδικεῖν τὴν κοινωνίαν. ᾿Εὰν δὲ συνεληλυθότες τῶν κληρικῶν τινές, κατίδωσι τὴν ὑπεροψίαν καὶ τὴν ἀλαζονείαν αὐτοῦ, ἐπειδὴ οὐ προσῆκον ἐστιν ἢ μέμψιν ἄδικον ὑπομένειν, πικροτέροις καὶ βαρυτέροις ρήμασιν ἐπιστρέφειν τοῦτον ὀφείλουσιν, ἴνα τῷ τὰ πρέποντα κελεύοντι ὑπηρετῶνται καὶ ὑπακούωσιν. ῞Ωσπερ γὰρ ὁ ἐπίσκοπος τοῖς ὑπηρέταις εἰλικρινῆ ὀφείλει τὴν ἀγάπην καὶ τὴν διάθεσιν παρέχειν, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ ὑποτεταγμένοι ἄδολα τοῖς ἐπισκόποις τὰ τῆς ὑπηρεσίας ἐκτελεῖν ὀφείλουσιν».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ τὸν κακὸ ᾿Επίσκοπο, ἐκεῖνον δηλαδὴ ποὺ φέρεται στοὺς πρεσβυτέρους καὶ στοὺς διακόνους, ὡς τύραννος «ὀξύχολος» (αὐτὸς ποὺ θυμώνει εὔκολα, εἶναι ὀξύθυμος καὶ εὐέξαπτος). Καὶ περιγράφει ὅτι ἂν ὁ «ὀξύχολος» αὐτὸς ἐπίσκοπος διώξει κάποιον, τότε αὐτὸς πρέπει νὰ ζητήσει τὴν βοήθεια ἄλλων ᾿Επισκόπων.

Καὶ προτρέπει ὅτι ὁ μὲν καλὸς ἐπίσκοπος νὰ ἀγαπάει ἀκόμα καὶ τοὺς ὑπηρέτες του, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ νὰ ἀγαποῦν τὸν καλὸν καὶ ὄχι «ὀξύχολον» καὶ τύραννο ἐπίσκοπο.

῾Υποταγὴ πρέπει μόνο σὲ ἐπίσκοπο, πού ἀγαπάει τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς διακόνους, καὶ τοὺς ἄλλους, σὰν πατέρας ἀληθινός.

Καμία ἀναφορὰ σὲ κάτι ἄλλο. ῎Ασχετη καὶ ἡ χρήση αὐτοῦ τοῦ Κανόνα, γιὰ τὶς διώξεις ἀξίων καί ἁγίων Κληρικῶν καί ὅπως βλέπουμε, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, στηρίζει τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, παράνομες ἐξουσίες τῶν τοπικῶν Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τῆς Ναυπάκτου, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», τοῦ νόμου 5383/32. ᾿Αντιθέτως καταδικάζει τούς κακούς Μητροπολίτες καὶ δὲν ἀναφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

17. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν θ’ (9) Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένη Συνόδου, πού λέει· «Περὶ τῶν κατ’ ἀξίαν τῶν οἰκείων ἀτοπημάτων ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συλλόγου ἐκβαλλομένων».«Αὐγουστίνος ἐπίσκοπος, τοποτηρητὴς τῆς Νουμιδικῆς χώρας, εἶπε· Τοῦτο ὁρίσαι καταξιώσατε, ὥστε τοὺς ἀξίως τῶν οἰκείων ἐγκλημάτων ἀπὸ τῆς ᾿Εκκλησίας διωχθέντας, ἐὰν τὶς ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος δέξηται εἰς κοινωνίαν, καὶ αὐτὸς ἔτι μὴν τῷ ἴσω ἐγκλήματι ὑπεύθυνος φανῆ, ἅμα τοῖς τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου τὴν κανονικὴν ψῆφον ἀποφεύγουσιν. ᾿Απὸ πάντων τῶν ἐπισκόπων ἐλέχθη πᾶσιν ἀρέσκει».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ τοὺς ᾿Επισκόπους ποῦ συμφωνοῦν μὲ ἐκείνους, ποῦ δικαίως ἀφορίσθηκαν. (Πάντως δέν ὑπάρχουν σήμερα ἀφωρισμένοι).

῎Ασχετη ἡ ἐπίκληση τοῦ Κανόνα, στὰ περὶ ἀπολυταρχικῶν ἐξουσιῶν τῶν ἐπισκόπων καὶ στὰ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας ζητήματα.

18. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν κθ’ (29) Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένῃ τοπικῆς Συνόδου, πού λέει· «Εἴ τις ἀπὸ κοινωνίας ὢν, πρὸ τοῦ ἀκουσθῆναι κοινωνῆσαι τολμήσοι, αὐτὸς καθ’ ἑαυτοῦ τὴν καταδίκην προήγαγεν».«῾Ομοίως ἤρεσε συμπάση τὴ συνόδω, ἴνα ὁ διὰ ραθυμίαν αὐτοῦ ἀπὸ κοινωνίας γενόμενος, εἴτε ἐπίσκοπος εἴτε οἱοσδήποτε κληρικός, ἐὰν ἐν τῷ καιρῶ τῆς ἀκοινωνησίας αὐτοῦ, πρὸ τοῦ ἀκουσθῆναι, εἰς κοινωνίαν τολμήση, αὐτὸς καθ’ ἑαυτοῦ τῆς καταδίκης τὴν ψῆφον ἐξενηνοχέναι κριθῆ».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας λέει ὅτι ὅποιος ἀφορισμένος, πρὶν ἀπολογηθεῖ, τολμήσει νὰ κοινωνήσει, νὰ καταδικάζεται.

῞Οπως βλέπουμε, οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, κάνει καμία ἀναφορὰ στὶς ἀσύδοτες καί ἀπολυταρχικές ἐξουσίες τοῦ ἐπισκόπου καὶ δέν λέει τίποτα γιά ἵδρυση-ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

19. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν οθ’ (79) Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου, πού λέει· «Περὶ τῶν μὴ φροντιζόντων κληρικῶν ἐντὸς ἐνιαυτοῦ πρᾶξαι τὸ ἴδιον πρᾶγμα».«Πάλιν ὠρίσθη, ἴνα, ὁσάκις κληρικῶν ἐλεγχθέντων καὶ καταθεμένων τινὰ ἐγκλήματα, εἴτε διὰ τὸ τῆς ἐκκλησίας ὄνειδος, εἴτε διὰ τὴν αἰδεσιμότητα, ὧν χάριν τούτοις φειδὼ γίνεται, εἴτε διὰ τὴν ἀλαζόνα τῶν αἱρετικῶν καὶ ἐθνικῶν ἐπιγαυρίασιν, ἐὰν ὡς εἰκὸς ἐπαγωνίσασθαι τῷ ἰδίω πράγματι καὶ τῆς ἰδίας ἀβλαβείας φροντίσαι θελήσωσιν, ἐντὸς ἀκοινωνησίας ἐνιαυτοῦ ποιήσωσιν. ᾿Εὰν δὲ ἐντὸς ἐνιαυτοῦ τὸ πράγμα αὐτῶν καθάραι καταφρονήσωσι, μηδεμία τούτων τοῦ λοιποῦ φωνὴ παντελῶς προσδεχθείη».

Λέει ὅτι ἐάν ὁ ἀφωρισμένος ἐπί ἕνα χρόνο δέν θελήσει νά ἀπολογηθεῖ, νά μή γίνει δεκτή ποτέ ἡ ἀπολογία του. Καὶ γι’ αὐτὸν τὸν ῾Ιερὸ Κανόνα, εἶναι παρομοίως, ἄσχετη ἡ ἐπίκληση καὶ παραπομπὴ τῶν ὅσων ὑπερασπίζονται τὶς ἀσύδοτες διοικητικὲς ἐξουσίες. Καί ἐδῶ οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, δέν λέει τίποτα γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

20. Παραπέμπουν παραπλανητικά, στόν Κανόνα πε´ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ πού λέει: «Μὴ τοίνυν καταδεξώμεθα συναπόλλυσθαι τοῖς τοιούτοις, ἀλλὰ φοβηθέντες τὸ βαρὺ κρίμα καὶ τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς ἀνταποδόσεως τοῦ Κυρίου πρὸ ὀφθαλμῶν λαβόντες, μὴ θελήσωμεν ἀλλοτρίαις ἁμαρτίαις συναπόλλυσθαι. Εἰ γὰρ μὴ ἐπαίδευσεν ἠμᾶς τὰ φοβερά του Κυρίου, μηδὲ αἳ τηλικαῦται πληγαὶ εἰς αἴσθησιν ἠμᾶς ἤγαγον, ὅτι διὰ τὴν ἀνομίαν ἠμῶν ἐγκατέλιπεν ἠμᾶς ὁ Κύριος καὶ παρέδωκεν εἰς χείρας βαρβάρων καὶ ἀπήχθη αἰχμάλωτος εἰς τοὺς πολεμίους ὁ λαὸς καὶ παρεδόθη τὴ διασπορά, διότι ταῦτα ἐτόλμων οἱ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ περιφέροντες, εἰ μὴ ἔγνωσαν, μηδὲ συνήκαν, ὅτι διὰ ταῦτα ἦλθεν ἒφ ἠμᾶς ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, τὶς ἠμὶν κοινὸς πρὸς τούτους λόγος; ᾿Αλλὰ διαμαρτύρεσθαι αὐτοῖς καὶ νυκτὸς καὶ ἡμέρας καὶ δημοσία καὶ ἴδια ὀφείλομεν, συνεπάγεσθαι δὲ αὐτῶν ταῖς πονηρίαις μὴ καταδεχώμεθα, προσευχόμενοι μάλιστα μὲν κερδῆσαι αὐτοὺς καὶ ἐξελέσθαι τῆς παγίδος τοῦ πονηροῦ. ᾿Εὰν δὲ τοῦτο μὴ δυνηθῶμεν, σπουδάσωμεν τὰς γοῦν ἑαυτῶν ψυχᾶς τῆς αἰωνίου κατακρίσεως περισώσασθαι.».

῾Ο ῾Ιερὸς αὐτὸς Κανόνας μιλάει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς, Μητροπολίτες, Ἱερεῖς, Διακόνους, Μοναχούς, Λαϊκούς, τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ σώσουμε.Καί λέει ὅτι ἄν δὲν μπορέσουμε, τότε, τουλάχιστον ἂς σώσουμε τὸν ἑαυτό μας.

Ο Μ. Βασίλειος δὲν στηρίζει μὲ τὸν ἱερὸ Κανόνα του, τὶς ἀσύδοτες καί ἀπολυταρχικές διοικητικὲς ἐξουσίες, Μητροπολιτῶν, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», ποὺ λειτουργοῦν ὡς πειθαρχικὰ ὄργανα. Καί ἐδῶ οὔτε αὐτός ο ῾Ιερός Κανόνας, δέν λέει τίποτα γιά ἵδρυση καί ἐπιβολή τοῦ ψευδοεπιτιμίου ποινῆς ἀκοινωνησίας. Εἶναι τελείως ἄσχετος μὲ τά θέματα.

Μετά ἀπό αὐτές τίς εἴκοσι (20) ἀποδείξεις, καί τό ξεσκέπασμα τῆς ψευδολογίας καί ὑποκρισίας τῶν ὅσων κάνουν αὐτήν τήν βρώμικη πράξη τῆς ἐξαπάτησης καί παραπλάνησης τοῦ ἁπλοῦ Λαοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας, βλέπουμε καθαρά, ὅτι εἶχε δίκηο ὁ κ.Κωνστῖνος Μουρατίδης, Καθηγητής τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου στό Πανεπιστήμιο ᾿Αθηνῶν πού ἔγραψε· «Τό ἐπιβληθέν εἰς τούς τρεῖς Μητροπολίτας ἐκ μέρους τῆς Διαρκοῦς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας δέν προβλέπεται ἀπό κανένα ῾Ιερόν Κανόνα καί εἶναι κανονικῶς ἀνυπόστατον». Οἱ ἐπιβάλλοντες τό ψευδοεπιτίμιο δέν τό στηρίζουν οὔτε στούς ῾Ι.Κανόνες, οὔτε στήν ῾Αγία Γραφή, οὔτε στό Σύνταγμα, οὔτε στούς Νόμους, οὔτε στίς Διεθνεῖς Συμβάσεις.

Πρέπει ὅμως, στό σημεῖο αὐτό, νά παραπέμψω κι ἐγώ σέ κάποιον ῾Ιερό Κανόνα, ὄχι παραποιῶντας τον, ἀλλά ὅπως ἀκριβῶς εἶναι. Παραπέμπω, λοιπόν, στόν Δ´ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού εἶναι κόλαφος γιά τούς ἐπιβάλλοντες τό ψευδοεπιτίμιο τήν ποινήν τῆς ἀκοινωνησίας καί νομίζω ὅτι ταιριάζει μέ τό Μοναστήρι μας. Λέει γιά τούς ἐμπαθεῖς και φιλοχρήματους κακούς Μητροπολίτες· «Διὸ καὶ ἡμεῖς ὁρίζομεν, μηδόλως αἰσχροκερδῶς ἐπινοεῖσθαι ᾿Επίσκοπον, προφασιζόμενον προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, ἀπαιτεῖν χρυσόν, ἢ ἄργυρον, ἢ ἕτερον εἶδος τοὺς ὑπ’ αὐτὸν τελοῦντας ἐπισκόπους, ἢ κληρικούς, ἢ μοναχούς. Εἴ τις οὖν δι’ ἀπαίτησιν χρυσοῦ, ἢ ἑτέρου τινὸς εἴδους, εἴτε διά τινα ἰδίαν ἐμπάθειαν, εὐρεθείη ἀπείργων τῆς λειτουργίας, καὶ ἀφορίζων τινὰ τῶν ὑπ’ αὐτὸν κληρικῶν, ἢ σεπτὸν ναὸν κλείων, ὡς μὴ γίνεσθαι ἐν αὐτῷ τὰς τοῦ Θεοῦ λειτουργίας, καὶ εἰς ἀναίσθητον τὴν ἑαυτοῦ μανίαν ἐπιπέμπων, ἀναίσθητος ὄντως ἐστί, καὶ τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται, καὶ ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ, ὡς παραβάτης ἐντολῆς Θεοῦ, καὶ τῶν ᾿Αποστολικῶν διατάξεων».

Αὐτά σημαίνουν, ὅτι «ἄν ὁ Μητροπολίτης ζητάει χρήματα ἀπό τούς ὑπό τήν διοίκησή του Κληρικούς καί Μοναχούς, «προφασιζόμενος προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» καί ταυτοχρόνως γιά λόγους ἐμπαθείας καί ἐκδικήσεως καί ἐπιβάλλει στούς Κληρικούς ἀφορισμό (μετάφραζε ψευδοεπιτίμιο ἀκοινωνησίας) καί ἄν μάλιστα διατάξει νά μή λειτουργοῦνται οἱ Ναοί, νά ὑφίσταται τήν ποινή τῆς ταυτοπαθείας καί «νά ἐπιστρέψει ὁ πόνος στό δικό του τό κεφάλι», διότι αὐτός ὁ ᾿Επίσκοπος εἶναι παραβάτης τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν ᾿Αποστολικῶν διατάξεων».

Ὁ Ἱερός αὐτός Κανόνας θυμίζει τά ὅσα ἔγιναν μεταξύ τοῦ Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου.

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ

῞Ομως, δέν εἶναι μόνον ἐδῶ τό κακό. ῾Η παραπλάνηση συνεχίζεται καί οἱ ψευδολόγοι αὐτοί ἄνθρωποι, πού παραποιοῦν τούς ῾Ιερούς Κανόνες, γιά νά ἐκβιάζουν, νά τρομοκρατοῦν μέ σκιάχτρα, ἤ μέ τό λεγόμενο bulling, καλούς καί εὐλογημένους Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς, καί τελικά γιά νά ἐξοντώσουν αὐτούς πού ἀντιστέκονται ἡρωικά στίς ἐμπάθειές τους, παραποιοῦν καί διαστρέφουν καί κομμάτια τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. Εἶναι ἀδίστακτοι, προκειμένουν νά ἁρπάξουν παράνομα χρήματα, ἤ σπίτια ἤ Μοναστήρια…

Αὐτοί, προκειμένου νὰ στηρίξουν τὴν ἀπολυταρχικὴ, ἀντίχριστη καί παράνομη θρησκευτικὴ ἐξουσία, αὐθαίρετα καὶ παραπλανητικὰ παραπέμπουν στὸ ῾Ιερὸ Εὐαγγέλιο, παρερμηνεύοντας τὰ λόγια του Χριστοῦ, ὡς ἑξῆς ·

1. Στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο 10,16 πού λέει· «῾Ο ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντα μέ».

᾿Εδῶ, μιλάει γιὰ τοὺς Μαθητὲς καὶ ᾿Αποστόλους, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τοὺς ἀκοῦμε καὶ νὰ μὴ τοὺς ἀθετοῦμε. ῞Ομως, αὐτὰ θὰ ἴσχυαν, ἐφ ὅσον οἱ ᾿Απόστολοι θὰ ἦταν ὅπως τοὺς δίδαξε ὁ Χριστός, ἅγιοι καὶ ὑπηρέτες καὶ δοῦλοι μέσα στὴν ᾿Εκκλησία (Ματθ.20,26), λέγοντάς τους· «ἐκεῖνος, ποὺ θέλει νὰ γίνη μεταξὺ σας μεγάλος, νὰ εἶναι ὑπηρέτης σας, καὶ ἐκεῖνος, ποὺ θέλει νὰ εἶναι μεταξὺ σας πρῶτος, αὐτὸς νὰ εἶναι δοῦλος σας, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦλθε νὰ ὑπηρετηθῆ ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήση καὶ νὰ δώση τὴν ζωὴ τοῦ λύτρον διὰ πολλούς». «῞Ος ἐὰν θέλη ἐν ὑμὶν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἂν θέλη ἐν ὑμὶν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος».

Καὶ ἐφ ὅσον ὁ κάθε ἕνας ἀπό τούς ᾿Αποστόλους, θά ἐφάρμοζε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀγαπάει τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του, λέγοντάς τους (Μάρκ. 12,30)· «νὰ ἀγαπᾶς τὸν Κύριον τὸν Θεόν σου μὲ ὅλην σου τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλην σου τὴν ψυχὴν καὶ μὲ ὅλην σου τὴν διάνοιαν καὶ μὲ ὅλην σου τὴν δύναμιν. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή. ῾Η δεύτερη εἶναι αὐτή, Νὰ ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτόν σου. Δὲν ὑπάρχει ἐντολὴ μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτές».«᾿Αγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης της καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης της ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης της διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης της ἰσχύος σου. αὔτη πρώτη ἐντολή, καὶ δευτέρα ὁμοία, αὔτη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι»,

Καί ἐπίσης, λέγοντά τους τὸ «᾿Αγαπᾶτε ἀλλήλους» (᾿Ιωάν. 14,34), καὶ μάλιστα στὸ (Ματθ.5,44)· «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισούσιν ὑμᾶς».

῍Αν δὲν τὰ κάνουν αὐτὰ οἱ διάδοχοι τῶν ᾿Αποστόλων (Μητροπολίτες καὶ Ἱερεῖς), τότε ὑπάρχει σοβαρὸ πρόβλημα στὴν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ῾Οπότε, ὡς Χριστιανοί, καί μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστόν, νὰ ἀθετοῦμε ὅλους τους σύγχρονους ἐπίορκους Μητροπολίτες, ὅταν δὲν ἀγαποῦν ἀλλὰ μισοῦν καὶ διώκουν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ μάλιστα τοὺς Μοναχοὺς ἢ Κληρικούς, ποὺ τοὺς θεωροῦν ἐχθρούς, διότι δέν τούς ἱκανοποιοῦν τίς διάφορες ἐμπάθειές τους καί μάλιστα ὡς πρός τά χρήματα καὶ παραβαίνουν τὰ λόγια ποὺ ὁ Κύριος εἶπε· τὸ «᾿Αγαπᾶτε ἀλλήλους» (᾿Ιωάν. 14,34), καὶ μάλιστα στὸ (Ματθ.5,44)· «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν».

῾Ο ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς προέτρεψε στὸ νὰ μὴν ἀκοῦμε καὶ νὰ ἀθετοῦμε τούς Μητροπολίτες αὐτούς, τοὺς «τυφλοὺς» ἡγέτες/ὁδηγούς, καὶ νὰ τοὺς ἀφήνουμε φεύγοντας μακρυά ἀπὸ αὐτούς, λέγοντάς μας τά ἑξῆς καθοριστικά θεῖα λόγια·«ἀφῆστε τοὺς αὐτούς. Εἶναι τυφλοὶ ὁδηγοὶ τυφλῶν. Καὶ ἂν ἕνας τυφλὸς ὁδηγεῖ ἕναν ἄλλον τυφλόν, θὰ πέσουν καὶ οἱ δύο σὲ βόρθρο», «ἄφετε αὐτούς, ὁδηγοὶ εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν, τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται»(Ματθ.15,14).

Πάντως εἶναι ψέματα ὅτι ὁ Χριστὸς μιλάει (στὸ χωρίο Λουκ 10,16 ῾Ο ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει κλπ.), γιὰ νὰ στηρίξει τὶς ὅποιες διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, δικτατορικές, τυρανικές, βασανιστικές καί παράνομες θρησκευτικὲς ἐξουσίες, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα πειθαρχικὰ «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια» ἢ καὶ τὶς καταδίκες καὶ τὶς διώξεις ἀξίων ἀγωνιζόμενων κληρικῶν. Καὶ πάντως, ὁ Χριστός, δὲν εἶπε τίποτα, ἀπολύτως, γιὰ ἵδρυση καὶ ἐπιβολὴ πειθαρχικῆς ποινῆς ἀκοινωνησίας. ῾Η ἐπίκληση τοῦ ἁγιογραφικοῦ χωρίου, σὲ περιπτώσεις διώξεων ἱερέων, εἶναι παραπλανητικὴ ἐντελῶς καὶ μᾶλλον δείχνει ἀσέβεια καί ἀπιστία τῶν ψευδολόγων αὐτῶν, πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ τὸ ῾Ιερόν Εὐαγγέλιον. Εἶναι τελείως ἄσχετα τά λόγια τοῦ Κυρίου μὲ τά θέματα.

᾿Επίσης, ὁρισμένοι, παραπέμπουν στὸ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιο 20, 22-23· «καὶ τοῦτο εἰπῶν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς, Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον, ἂν τινῶν ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἂν τινῶν κρατῆτε, κεκράτηνται».

῾Ο Χριστός, στὸ χωρίο αὐτό, μιλάει στοὺς ᾿Αποστόλους, στοὺς ὁποίους ἔδωσε τὸ χάρισμα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι ἀφοῦ πῆραν τὸ χάρισμα αὐτό, τὸ μετέδωσαν μὲ τὴν χειροτονία στοὺς διαδόχους τους καὶ αὐτοὶ στοὺς διαδόχους τους μέχρι σήμερα καὶ ἔτσι οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων.

Τὸ χάρισμα, ὅμως αὐτὸ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, δὲν τὸ ἔχει μόνο ἕνας Ἱερέας ἡ ἕνας Μητροπολίτης. Τὸ ἔχουν ὅλοι οἱ Μητροπολίτες καὶ ὅλοι οἱ ἱερεῖς. Καὶ ἄρα, ὅλοι μποροῦν νὰ συγχωρήσουν τὰ ἁμαρτήματα ἐκεῖνα, ποὺ ἀπὸ τυχὸν κακία ἤ φιλοχρηματία ἤ ἐμπάθεια ἢ ἄλλο λόγο, ἕνας ἀπό τούς ᾿Επισκόπους ἤ ὁμάδα παρομοίων ᾿Επισκόπων, ἤ ἕνας ῾Ιερέας ἤ ὁμάδα ῾Ιερέων, δὲν τὰ συγχώρεσε γιὰ λόγους ἐμπαθειῶν, κακιῶν, προκαταλήψεων, φιλοχρηματίας, κλπ.

῎Ετσι, π.χ. ὁποιαδήποτε ἁμαρτία δὲν τὴν συγχωρεῖ ἕνας Μητροπολίτης – ῾Ιερέας, μπορεῖ νὰ τὴν συγχωρεῖ ἕνας ἄλλος Μητροπολίτης – ῾Ιερέας, ὁποιασδήποτε Μητροπόλεως, ἡ ὁποιασδήποτε ᾿Ενορίας, ἡ ὁ Πνευματικὸς ὁποιουδήποτε Μοναστηριοῦ.

῎Ετσι, π.χ. ὁποιεσδήποτε ἁμαρτίες, ἢ «ἐπιτίμια», ἀρνεῖται καὶ δὲν τὰ «λύνει» ἕνας ᾿Επίσκοπος, ἢ ῾Ιερέας, μπορεῖ μὲ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, νὰ τὰ λύσει καὶ τὰ συγχωρέσει, ἕνας ἄλλος ποὺ θέλει. ᾿Ακόμα καὶ τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας. ῞Ολα συγχωροῦνται καὶ λύνονται, ἀπό τό ῾῞Αγιο Πνεῦμα, πού τόν ἔχουν ὅλοι οἱ Κληρικοί, παντός βαθμοῦ.

῞Ομως, καί κάτι ἄλλο πολύ σοβαρό. ῞Οταν ὁ Χριστός ἔδωσε τὸ χάρισμα τῆς συγχωρήσεως, στοὺς ῾Αγίους ᾿Αποστόλους, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε καὶ κάτι ἄλλο. Εἶπε, ὅτι ἂν τελικὰ δὲν συγχωρήσουν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, δὲν πρόκειται νὰ συγχωρεθοῦν οὔτε οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι. Καί εἶπε· «᾿Εὰν συγχωρέσετε εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔχουν κάνει, θὰ συγχωρήση καὶ σᾶς ὁ Πατέρας σᾶς ὁ οὐράνιος. ᾿Εὰν ὅμως δὲν συγχωρῆτε τοὺς ἀνθρώπους, τότε οὔτε καὶ ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήση τὶς ἁμαρτίες σας». «᾿Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμὶν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν»,(Ματθ.  6,14).

᾿Επίσης, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, εἶπε καί κάτι ἄλλο, πολύ σοβαρό· ῎Εδωσε αὐτὸ τὸ ἴδιο χάρισμα τῆς συγχωρήσεως, καὶ σὲ ὅλους τους πιστοὺς χριστιανούς, Κληρικούς, Μοναχούς, Λαϊκούς, λέγοντας· «Προσέχετε τοὺς ἑαυτούς σας. ᾿Εὰν ἁμαρτήσει σὲ σένα ὁ ἀδελφός σου, νὰ τὸν ἐπιτιμήσης καὶ ἐὰν μετανοήση, συγχώρησε τὸν. Καὶ ἐὰν ἑπτὰ φορὲς τὴν ἡμέραν ἁμαρτήσει σὲ σένα καὶ ἑπτὰ φορὲς τὴν ἡμέραν ἐπιστρέψη σ’ ἐσένα καὶ σοῦ πῆ, «Μετανοῶ», συγχώρησέ τον». «Προσέχετε ἐαυτοῖς. ἐὰν ἁμάρτη εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ἐπιτίμησον αὐτῶ, καὶ ἐὰν μετανοήση, ἅφες αὐτῶ, καὶ ἐὰν ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ἁμάρτη εἰς σὲ καὶ ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ἐπιστρέψη πρὸς σὲ λέγων, μετανοῶ, ἀφήσεις αὐτῶ» (Λοὺκ 17,3).

᾿Επίσης ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ προσευχόμαστε ὅλοι οἱ πιστοί, οἱ Κληρικοὶ, οἱ Μοναχοί καὶ οἱ Λαϊκοί, στὸν Οὐράνιο Πατέρα μᾶς λέγοντάς του· «Πάτερ ἠμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς… συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει ἁμαρτίες». «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς… ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν».

Καί ὁ Χριστὸς εἶπε·«᾿Εὰν συγχωρέσετε εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔχουν κάνει, θὰ συγχωρήση καὶ ἐσᾶς ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος. ᾿Εὰν ὅμως δὲν συγχωρῆτε τοὺς ἀνθρώπους, τότε οὔτε καὶ ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήση τὶς ἁμαρτίες σας». «᾿Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώ-ματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». (Ματθ. 6, 11-15).

᾿Επίσης ὁ Χριστὸς εἶπε καὶ γιὰ τοὺς λαϊκούς, τὴν παραβολὴ τοῦ ἀγνώμονα δούλου, ζητώντας καὶ ἀπὸ τοὺς λαϊκούς, νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων· «Καὶ μὲ ὀργὴ ὁ κύριός του τὸν παρέδωκε στοὺς βασανιστές, ἕως ὅτου ἐπιστρέψη ὅλα τὰ χρέη. ῎Ετσι καὶ ὁ Πατέρας μου ὁ οὐράνιος θὰ σᾶς συμπεριφερθῆ, ἐὰν ὁ καθένας σας δὲν συγχωρεῖ μὲ ὅλην σας τὴν καρδιὰ τὶς ἁμαρτίες στοὺς συνανθρώπους του». «Καὶ ὀργισθεῖς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὐ ἀποδῶ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῶ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμὶν ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῶ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν»(Ματθ.  18,34).

Καί πάλι ὁ Χριστός εἲπε καί στούς Λαϊκούς· «Καὶ ὅταν στέκεσθε νὰ προσευχηθῆτε, συγχωρῆστε ἐὰν ἔχετε κάτι ἐναντίον οἱουδήποτε, διὰ νὰ συγχωρήση τὰς ἁμαρτίας σας καὶ ὁ Πατέρας σας, ὁ Οὐράνιος. ᾿Αλλ’ ἐὰν σεῖς δὲν συγχωρῆτε, οὔτε ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήση τὰς ἁμαρτίας σας». «Καὶ ὅταν στήκετε προσευχόμενοι, ἀφίετε εἰ τί ἔχετε κατὰ τινός, ἴνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἁφὴ ὑμὶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. εἰ δὲ ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Μάρκ.11,25).

Θὰ ἦταν ὕβρις, τὸ νὰ ὑποστηρίξει κανεὶς στὴν ἐποχή μας, ὅτι ὁ Χριστὸς τὰ εἶπε ὅλα αὐτά, (στὸ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιο 20, 22-23), γιὰ νὰ στηρίξει τάχα τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, δικτατορικές, τυρανικές, βασανιστικές καί παράνομες θρησκευτικὲς ἐξουσίες, ἢ καὶ τὰ λεγόμενα πειθαρχικὰ «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια» ἢ καὶ τὶς καταδίκες καὶ τὶς διώξεις ἀξίων ἀγωνιζόμενων κληρικῶν. Καὶ πάντως, ὁ Χριστός, δὲν εἲπετίποτα, ἀπολύτως, γιὰ ἵδρυση καὶ ἐπιβολὴ πειθαρ-χικῆς ποινῆς ἀκοινωνησίας. ῾Η ἐπίκληση τοῦ ἁγιογραφικοῦ χωρίου, σὲ περιπτώ-σεις διώξεων ἱερέων, εἶναι παραπλανητικὴ ἐντελῶς καὶ μᾶλλον δείχνει ἀσέβεια καί ἀπιστία τῶν ψευδολόγων αὐτῶν, πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ τὸ ῾Ιερόν Εὐαγγέλιον.

Εἶναι τελείως ἄσχετα ὅλα τὰ ὡς ἄνω ἁγιογραφικὰ χωρία, μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἀκοινωνησίας, ὡς πειθαρχικῆς ποινῆς, σὲ κληρικοὺς ἢ μοναχούς.

῾Ορισμένοι πάλι, ψευδολόγοι καί διαστροφεῖς τοῦ πνεύματος τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, παραπέμπουν στὴν πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ (14, 40), πού λέει· «πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω».

᾿Εδῶ μιλάει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, γιὰ τὰ ὅσα ἀλλοπρόσαλλα γινόντουσαν μέσα στὴν συγκέντρωση τῶν Χριστιανῶν στὸ θέμα τῆς γλωσσολαλιᾶς. ῾Ο κάθε ἕνας ἔλεγε δυνατὰ, νά τό ἀκούσουν ὅλοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι, ὁ,τιδήποτε τοῦ ἐρχόταν στὸν νοῦ καὶ τὰ περισσότερα λόγια ἦταν ἀκατανόητα. Καὶ ὁ ᾿Απόστολος ζητάει νὰ τελοῦνται οἱ συνάξεις καὶ οἱ Θεῖες Λειτουργίες ἤρεμα, σωστὰ καὶ ὡραία, χωρὶς τὶς ξαφνικὲς φωνὲς καὶ τὰ ἀκατανόητα ποὺ ἔλεγαν μερικοί.

Σήμερα, ἡ χριστιανικὴ ᾿Εκκλησία εἶναι ὀργανωμένη καὶ οἱ Θεῖες Λειτουργίες κλπ. τελοῦνται ἤρεμα, σωστὰ καὶ ὡραία. ᾿Επίσης ὑπάρχουν κρατικοὶ Νόμοι, ποὺ ρυθμίζουν καὶ καθορίζουν τὶς ἁρμοδιότητες, τὰ δικαιώματα ἀλλὰ καὶ τὶς ὑποχρεώ-σεις τοῦ κάθε Μητροπολίτη, Ἱερέα, Μοναχοῦ, Πιστοῦ, τῶν Ἐνοριῶν, Μητροπόλεων, Μοναστηριῶν κλπ. Ὀργανισμῶν.

῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος βέβαια δὲν τὰ εἶπε ὅλα αὐτά, (στὸ Α῾ Κόρ. 14,40), γιὰ νὰ στηρίξει τάχα τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, δικτατορικές, τυρανικές, βασανι-στικές καί παράνομες θρησκευτικὲς ἐξουσίες, κανενός. Οὔτε βέβαια τὰ εἶπε γιὰ νὰ στηρίξει τὰ λεγόμενα «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια», ἢ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἀκοινωνησίας.

῾Ορισμένοι ἐπίσης, ψευδολόγοι καί διαστροφεῖς τοῦ πνεύματος τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, παραπέμπουν στὴν πρὸς ῾Εβραίους ἐπιστολὴ (13, 17), πού λέει· «Πείθεσθε τοῖς ἠγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνούσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες, ἴνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες, ἁλυσιτελὲς γὰρ ὑμὶν τοῦτο».

᾿Εδῶ μιλάει καθαρὰ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, γιὰ τοὺς πνευματικοὺς πατέρες, θρησκευτικοὺς ἡγέτες ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ἢ μοναχούς, ἢ πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναλάβει πνευματικὴ εὐθύνη ἄλλων, καὶ πράγματι ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τῶν πνευματικῶν τους παιδιῶν. Ζητάει ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἐμπιστεύονται καὶ νὰ ὑπακούουν στοὺς πνευματικοὺς πατέρες αὐτούς. Βέβαια δὲν ἐννοεῖ τοὺς ἀδιάφορους ἐκείνους θρησκευτικοὺς ἡγέτες, ποὺ δὲν εἶναι πατέρες, ἢ ποὺ δὲν ἀγρυπνοῦν πράγματι γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τῶν πνευματικῶν τους παιδιῶν. Οὔτε ἐκείνους πού βλέπουν τούς χριστιανούς σάν πρόβατα γιά νά τά ἁρμέξουν παράνομα οἰκονομικά, ληστεύοντάς τα.

Αὐτοὶ δὲν εἶναι Πατέρες. Εἶναι λύκοι ἅρπαγες ὅπως τοὺς ὀνομάζει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς. Καί εἶπε· «Προσέχετε τοὺς ψευδοαποστόλους, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἔρχονται μὲ ἔνδυμα προβάτων, ἐνῶ μέσα τοὺς εἶναι λύκοι ἁρπακτικοί», «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες».(Ματθ.7,15).

Αὐτοὶ δὲν εἶναι Πατέρες. Εἶναι λύκοι βαρεῖς ὅπως τοὺς ὀνομάζει ὁ ἴδιος ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος λέγοντας (Πράξ. 20, 29)· «Μετὰ τὴν ἀναχώρησίν μου θὰ μποῦν μεταξὺ σας λύκοι ἄγριοι καὶ δὲν θὰ φεισθοῦν τὸ ποίμνιον, καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία, ἀπὸ σᾶς τοὺς ἰδίους θὰ ἀνεβοῦν σὲ θέσεις, ἄνδρες οἱ ὁποῖοι θὰ διαστρέφουν τὴν ἀλήθειαν διὰ νὰ παρασύρουν τοὺς μαθητᾶς ὥστε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν». «Εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητᾶς ὀπίσω αὐτῶν».

Γι’ αὐτοὺς τοὺς κακοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες/ὁδηγοὺς ὁ Χριστὸς προέτρεψε, νὰ μὴ πειθόμαστε σ αὐτοὺς καὶ νὰ μὴν ὑπακούουμε· «ἀφῆστε τους αὐτούς. Εἶναι τυφλοὶ ὁδηγοὶ τυφλῶν. Καὶ ἂν ἕνας τυφλὸς ὁδηγεῖ ἕναν ἄλλον τυφλόν, θὰ πέσουν καὶ οἱ δύο σὲ βόρθρο», «ἄφετε αὐτούς ὁδηγοὶ εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν, τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Μάτθ.15,14).

῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος δὲν λέει τίποτα, στὸ ῾Εβρ. 13,17, γιὰ νὰ στηρίξει τάχα τὶς διοικητικὲς ἀπολυταρχικές, δικτατορικές, τυρανικές, βασανιστικές καί παράνομες θρησκευτικὲς ἐξουσίες, ἤ, καὶ τὰ λεγόμενα πειθαρχικὰ ὄργανα – «ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια» καὶ τὶς καταδίκες καὶ τὶς καθαιρέσεις ἀξίων καὶ ἁγίων κληρικῶν. Οὔτε βέβαια, λέει τίποτα, γιὰ ἵδρυση καὶ ἐπιβολὴ ποινῆς ἀκοινωνησίας πρὸς κληρικοὺς ἢ μοναχοὺς ἢ λαϊκούς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜA

῎Αρα, καταδεικνύεται, περίτρανα καὶ ἀδιαμφισβήτητα, ὅτι οἱ ἀνωτέρω συγκεκριμένες παραπομπὲς στοὺς ῾Ιεροὺς Κανόνες καὶ στὰ λόγια της ῾Αγίας Γραφῆς, ὅπου γίνονται, γιὰ νὰ στηρίξουν κατηγορία τοῦ ἀκοινώνητου, εἶναι ἐντελῶς ἀτυχεῖς, ἀναληθεῖς, καὶ γίνονται μᾶλλον, γιὰ νὰ παραπλανοῦν τοὺς ἀδαεῖς ἢ αὐτοὺς ποὺ δὲν γνωρίζουν τί ἀκριβῶς λένε οἱ ῾Ιεροὶ αὐτοὶ Κανόνες καὶ τὰ χωρία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς.

῾Ο Χριστὸς εἶπε πρὸς ὅλους μας· « Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», (᾿Ιωάν. 8,32), ποῦ σημαίνει «Γνωρίστε τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια θὰ σᾶς ἐλευθερώσει», (ἀπὸ τὰ ψεύδη καὶ τὴν παραπλάνηση τῶν «ψευδολόγων»).

ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟ ΨΕΥΔΟΕΠΙΤΙΜΙΟ,

ΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ;

«Λύκοι ἅρπαγες, ἐν ἐνδύμασιν προβάτων», (Ματθ. 7,15) ἴσως νά ἔλεγε κάποιος, ὅτι εἶναι αὐτοί πού ἐπιβάλλουν τό ψευδοεπιτίμιο ἀκοινωνησίας, καί τίς ἄλλες ποινές, ἄν διάβαζε τά ὅσα ςἶπε ὁ τωρινός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.Ἱερώνυμος σέ ὁμιλία του στή Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας: «Στις σχέσεις μας, μέσα μου και γύρω μου… βλέπω τα δαιμόνια του φατριασμού, των μηχανορραφιών, παρασκηνιακών ιδιοτελών ενεργειών, αντιπαθειών, συκοφαντιών, ασπλαχνίας, εκμεταλλεύσεως, υπερηφανείας, φαρισαϊσμού, σκληροκαρδίας, υπεροψίας, φιλαργυρίας, πολυτέλειας ζωής, αρχομανίας που μας κατατρύχει». «Δεν πρέπει να μας φοβίζει ο ρεαλισμός … είδαμε την εμπιστοσύνη των πιστών μας να κλονίζεται. Από τις ίντριγκες και τις μεθοδεύσεις μας. Τα υποστηριζόμενα εκ μέρους μας, ότι δήθεν το Άγιον Πνεύμα λειτουργεί μέσα και από αυτούς τους τρόπους είναι λόγια αποενοχοποίησης» («Ορθ. Τύπος», 1-11-2002).

     «Αναρωτιέμαι πως μερικοί εξ ημών νομιμοποιούμεθα να κατακεραυνώνουμε, ευκαίρως – ακαίρως, την κοινωνικήν πραγματικότητα, δια διαφθορά και ανηθικότητα, όταν αυτά τα είδη καταφέραμε, τινές εξ ημών, να αφθονούν εντός των τειχών της εκκλησιαστικής διοικήσεως… Οι οποίοι (σ.σ. Αρχιερείς), πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προτίμησαν την προσβολή της Δικαιοσύνης και την περιφρόνησιν της αληθείας…» («Ορθόδοξος Τύπος», 25-6-2004).

Βλέπετε; «Προσβολή της Δικαιοσύνης και περιφρόνησιν της αληθείας…». Κατά τήν γνώμη μου, οἱ περισσότερες, γιά νά μή πῶ ὅλες οἱ ἀποφάσεις αὐτῶν πού δικάζουν καί ἐπιβάλλουν τό ψευδοεπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας καί ἄλλες ποινές, στά «῾Ιεροδικεῖα» τους, εἶναι «προσβολή της Δικαιοσύνης και περιφρόνησιν της αληθείας…».

῾Ο Μητροπολίτης ᾿Ελευθερουπόλεως ᾿Αμβρόσιος παλαιότερα εἶπε καί αὐτά σέ μία Συνεδρίαση τῆς ῾Ιεραρχίας (5-10-1981)· «Τί νά κάνουν οἱ ὑπόδικοι Κληρικοί μας… ὅταν ἡ κατανόησις, ἡ ἐπιείκεια, ἡ συμπάθεια, ἡ ἀγάπη καί ἡ στοργή, δέν φυτρώνουν εἰς τήν ληθίνην καρδίαν τῶν σκληρῶν ἱεροδικαστῶν καί τάς ἐξοντωτικάς ἀποφάσεις, τάς ἐκδίδουν, οἱ ρασοφόροι δικασταί, μεταξύ των, ἐκ τῶν προτέρων, καί πρίν ἤ ἀναγνωσθῆ ὁ δικαστικός φάκελλος καί ἀκουσθῆ ἡ ἀπολογία τοῦ κατηγορουμένου…» (ΟΡΘΟΔ.ΤΥΠΟΣ, 15-12-1995).

Βέβαια, δέν πιστεύω ὅτι ὅλοι εἶναι ἴδιοι. Ξαναλέω, ὅτι ὑπάρχουν καί ἐξαιρέσεις καλῶν ᾿Επισκόπων, ἀλλά φοβουμένων νά ὑψώσουν φωνή, νά ὑπερασπισθοῦν τόν ἀδικούμενο, νά πολεμήσουν τό ἄδικο καί νά ἐπιβάλουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ….

Πλήθη προσφυγές ἀδικημένων Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν ὑπάρχουν καί ἐλπίζουν στό Συμβούλιο τῆς Έπικρατείας καί στά ἄλλα Δικαστήρια. Καί πλήθη Μοναζόντων καί Μοναζουσῶν εὐλογοῦν καί εὔχονται ὑπέρ τῶν Δικαστῶν τοῦ ΣτΕ καί τῶν ἄλλων Δικαστηρίων, πού μέ τίς δίκαιες ἀποφάσεις τους, τούς γλυτώνουν ἀπό κάποιους Μητροπολίτες. ᾿Αντί νά εὐλογοῦν καί νά εὔχονται γιά τούς Μητροπολίτες αὐτούς, πού θά τούς προστάτευαν ἀπό τούς κοσμικούς Δικαστές. Μήπως, ἄραγε, ὅπως ἄλλωστε καί σέ ὅλους τούς αἰῶνες καί οἱ σημερινοί Μητροπολίτες δέν θέλουν τίς εὐχές καί τίς εὐλογίες τῶν Μοναχῶν, ἀλλά τήν ἀγανάκτηση, τήν ὀργή καί τίς κατάρες τους;… Καί γιατί;….

8. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΕΠΙΤΙΜΙΟΥ

Οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ψευδοεπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας, προσπαθοῦν νά ἐπικρατήσει ἡ ἰδέα, ὅτι ὅποιοι ἄνθρωποι ἔχουν κοινωνία, σχέση, συνεργασία, φιλοξενία, προσευχή, κλπ. μέ τόν τιμωρημένο μέ τό ψευδοεπιτίμιο, πού οἱ ἐπιβάλλοντες τόν ὀνομάζουν «ἀκοινώνητο», εἶναι κι αὐτοί «ἀκοινώνητοι».

Καί ἄρα αὐτό πού καταλαβαίνει ὁ ὁποιοσδήποτε, ἐάν ἔχουν κοινωνία μέ τόν τιμωρημένο, ἄνδρα ἤ γυναίκα, ἡ οἰκογένειά του, τά παιδιά του, οἱ συνεργάτες καί συνάδελφοί του, οἱ ἔμποροι, οἱ φαρμακοποιοί, οἱ γιατροί, οἱ ἐκπαιδευτικοί καί ὅλοι οἱ κοινωνικοί παράγοντες, ὅλοι αὐτοί εἶναι «ἀκοινώνητοι». Καί ἐπίσης, ἰσχυρίζονται, ὅτι ἀπαγορεύεται στούς μή τιμωρημένους νά πωλοῦν ἤ νά ἀγοράζουν ἀπό τόν «ἀκοινώνητο», νά τόν φιλοξενοῦν ἤ νά τούς φιλοξενεῖ, νά τόν δέχονται στά σπίτια τους ἤ στήν γειτονιά τους, νά τόν δέχονται οἱ γιατροί, νά δέχονται οἰ ἐκπαιδευτικοί τα παιδιά του στό Σχολεῖο, κλπ. κλπ., διότι ἀλλοιῶς θά εἶναι ὅλοι «ἀκοινώνητοι»!!!….. Καί ἐπίσης, ἰσχυρίζονται, ὅτι ἐφ’ ὅσον θά εἶναι ὅλοι «ἀκοινώνητοι», ὄχι μόνο δέν θά μεταλαβαίνουν, ἀλλά θά ἀπολύονται ἀπό τήν ἐργασία τους, θά μένουν χωρίς μισθό, χωρίς ἀσφάλεια, θά χάνουν τίς θέσεις τους, ἀκόμα καί ἄν εἶναι ἐκλεγμένοι Βουλευτές καί ῾Υπουργοί καί Πρωθυπουργοί καί Πρόεδροι τῆς Δημοκρατίας.

῎Ηδη, ὅπως ἔλεγαν οἱ φῆμες, πρίν ἀπό κάποια χρόνια, κάποιος Δεσπότης ἀπείλησε τόν ῞Ελληνα Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, ὅτι «ἄν δεν κάνεις αὐτό πού λέω, θά σοῦ ἐπιβάλλω τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, θά σέ κάνω ἀκοινώνητο καί θά χάσεις την θέση σου» !!!… Δυστυχῶς, κόλλησαν κι ἄλλοι λαοί, τήν τακτική αὐτή. Διάβασα, τήν εἴδηση ὅτι τελευταία «η Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Μολδαβίας επέβαλε στους κυβερνώντες την χώρα το επιτίμιο της ακοινωνησίας»…. καί νομίζω ὅτι αὐτό τό ἔκαναν μέ προφανῆ σκοπό νά πέσει ἡ Κυβέρνηση.

Βέβαια, οὔτε ὁ ῞Ελληνας Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἔχασε τήν θέση του, οὔτε ἔπεσε ἡ Κυβέρνηση στήν Μολδαβία. ῞Ολοι περιφρόνησαν τίς ἀπειλές καί τίς ἀποφάσεις αὐτές καί ὁπωσδήποτε καί τό ψευδοεπιτίμιο.

Σύμφωνα μέ τούς γελοίους ἰσχυρισμούς τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ ψευδοεπιτιμίου, εἶναι «ἀκοινώνητοι» ὅλοι οἱ κάτοικοι ἐδῶ στήν Ναύπακτο. Ναί… Διότι, πλῆθος Ναυπακτίων ἐκκλησιάζεται στό Μοναστήρι μας, ὅπου σύμφωνα μέ τούς κατήγορους, ὅλοι οἱ Μοναχοί εἶναι «ἀκοινώνητοι»…. Καί ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ψευδεπιτιμίου, ὅποιος ἔχει κοινωνία μέ «ἀκοινώνητο» εἶναι κι αὐτός «ἀκοινώνητος».

῾Επομένως, καί ὅλοι αὐτοί οἱ Ναυπάκτιοι πού ἐκκλησιάζονται στό Μοναστήρι, μαζί μέ τούς «ἀκοινώνητους» Μοναχούς, εἶναι κι αὐτοί «ἀκοινώνητοι». Καί ὅταν αὐτοί οἱ «ἀκοινώνητοι» Ναυπάκτιοι γυρίζουν στά σπίτια τους, στίς ᾿Εκκλησίες τῶν ᾿Ενοριῶν, σέ Γάμους, σέ Βαφτίσια, σέ Κηδεῖες, σέ Μνημόσυνα, σέ Λειτουργίες, ἔχουν ἐπαφή καί κοινωνία μέ συζύγους, παιδιά, γονεῖς, συγγενεῖς, ἐγγόνια, συνεργάτες Καταστηματάρχες, Γιατρούς, ᾿Αστυνομικούς, ῾Υπαλλήλους ῾Υπηρεσιῶν, Δασκάλους, Καθηγητές, Τραπεζιτικούς, Ταχυδρομικούς, Πολιτικούς, ῾Ιερεῖς Μητροπολίτες, Νεωκόρους, Ψάλτες, ᾿Επιτρόπους κλπ. ῎Αρα, σύμφωνα μέ τούς γελοίους ἰσχυρισμούς τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ ψευδοεπιτιμίου, καί ὅλοι αὐτοί εἶναι «ἀκοινώνητοι»!!!…

Καί ἔπειτα, κατά παρόμοιο τρόπο, ὅλοι οἱ ἄλλοι Ναυπάκτιοι, πού ἔχουν ἐπαφή καί κοινωνία μ’ αὐτούς τούς «ἀκοινώνητους» εἶναι κι αυτοί «ἀκοινώνητοι». ῾Επομένως δέν ὑπάρχει κανένας στήν Ναύπακτο, πού δέν εἶναι «ἀκοινώνητος». Καί ὅλοι οἱ ῾Ιερεῖς καί ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης εἶναι «ἀκοινώνητοι», ἀφοῦ ἔχουν κοινωνία μέ τούς «ἀκοινώνητους» Ναυπάκτίους. ᾿Αλλά καί ὅλοι οἱ μή Ναυπάκτιοι πού ἔχουν κοινωνία μέ τούς Ναυπακτίους, στήν Πάτρα, στό Μεσολόγγι, στήν ᾿Αθήνα, στόν Καναδᾶ, στήν ᾿Αμερική, στήν κλπ. εἶναι κι αὐτοί «ἀκοινώνητοι». Καί ὅσοι Μητροπολίτες ἔχουν κοινωνία μέ τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου ἤ μέ Ναυπακτίους καί μέ ὅσους εἶχαν κάποια κοινωνία μέ Ναυπακτίους εἶναι ὅλοι «ἀκοινώνητοι»!!!….Δηλαδή·…. Χάος…..

Φαντασθεῖτε, λοιπόν, ἄν ἴσχυε ποτέ τό ψευδοεπιτίμιο αὐτό, καί τά ὅσα ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτές του, τό τί κοινωνικό χάος θά ἐπικρατοῦσε.

Καί κάτι ἄλλο χειρότερο· Τότε, θά μποροῦσαν κάποιοι, μέ μόνο τό ψευδοεπιτίμιο, νά κρατοῦν στά χέρια τους ὅλη τήν κοινωνία καί νά ἐκβιάζουν ἤ καί νά καταστρέφουν, ὅποτε, ὅποιους καί ὅσους θέλουν, πνευματικά, κοινωνικά, οἰκονομικά, πολιτικά κλπ ….

Δέν ξέρω ποῦ τό πᾶνε, ἐδῶ στήν ῾Ελλάδα, οἱ ἐφευρέτες καί οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ψευδοεπιτιμίου….

Μήπως, τελικά ὑπάρχει σκοπός, γιά ἕνα θεοκρατικό δικτατορικό πολίτευμα, στήν ῾Ελλάδα;

Μήπως στοχεύουν σέ μιά παγκόσμια κυριαρχία;

Θά ἰδοῦμε τί θά κάνει ἡ Εὐρώπη, ἡ ὁποία, ἀπό ὅσα γνωρίζω, παρακολουθεῖ στενά τήν ἐξέλιξη καί ἀπαιτεῖ τόν χωρισμό ᾿Εκκλησίας καί Κράτους, προφανῶς γιά νά «ἀφοπλίσει» γρήγορα, κάποιους ἐπίδοξους «πλανητάρχες»!!!…

Πάντως, κάποια στιγμή, ἐδῶ στήν ῾Ελλάδα, στό Συμβούλιο τῆς ᾿Επικρατείας, κατάλαβαν ποῦ μπορεῖ νά καταλήξει τό πράγμα καί ἔσπευσαν, νά ἐκδόσουν ἀπόφαση, ὅτι «δέν εἶναι ἐκτελεστή ἡ ἀπόφαση» περί ἐπιβολῆς τοῦ «πνευματικοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας». (π.χ. Βλ. ᾿Απόφαση τῆς ῾Ολομελείας τοῦ ΣτΕ 2976/ 2991/1996). Δηλαδή δέν ἐφαρμόζεται.

Παρ᾿ ὅλα αὐτά, ὅμως, δέν σταμάτησε ἡ προσπάθεια τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ ψευδοεπιτιμίου. Διότι συνεχίζουν, μέχρι στιγμῆς, νά παλεύουν νά τό ἐπιβάλουν στό ΣτΕ καί στά ἄλλα Δικαστήρια. ᾿Απόδειξη ἔχουμε τήν περιπέτεια τοῦ Μοναστηριοῦ μας, πρῶτα μέ τήν ἀπόλυση τῶν διωρισμένων ῾Ιερομονάχων μας, ἀπό τήν δημόσια θέση τους, μόνο μέ τήν αἰτιολογία ὅτι τιμωρήθηκαν μέ τό ψευδοεπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, καί τούς ἔκοψαν τόν μισθό ἀπό τόν ὁποῖο συν-τηροῦσαν καί τούς ἄλλους ἄμισθους Μοναχούς μας καί τήν ἰατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη. ῾Η ὑπόθεση βρίσκεται στά Δικαστήρια.

Δεύτερον, πάλι σχετικά μέ τήν πρόσφατη περιπέτεια τοῦ Μοναστηριοῦ μας, ὡς πρός τήν ἔκδοση τοῦ παράνομου Προεδρικοῦ Διατάγματος, περί διαλύσεως τῆς Μονῆς. ῾Η ἐκκλησιαστική διοίκηση, παρεμβαίνουσα στό ΣτΕ, ἀπαιτοῦσε νά δεχθοῦν, ὅτι ὅσοι ἔχουν τιμωρηθεῖ μέ τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, δέν δικαιοῦνται νά προσφεύγουν στήν Δικαιοσύνη. Καί ζητοῦσαν νά μή γίνει δεκτή ἡ προσφυγή τῶν τιμωρημένων μέ ἀκοινωνησία ῾Ιερομονάχων καί Μοναχῶν μας.

῞Ομως, δόξα τῶ Θεῶ, τό Συμβούλιο τῆς ᾿Επικρατείας ἀποφάσισε μέ τρεῖς ἀποφάσεις του, ὅτι καί οἱ τιμωρημένοι μέ τήν ποινή τῆς ἀκοινωνησίας ἔχουν δικαίωμα προσφυγῆς στά Δικαστήρια. Καί ὅλοι ξέρετε πλέον, καί χαρήκατε πολύ, μερικοί τό πανηγυρίσατε, ὅτι τελικά τό ΣτΕ ἀπέρριψε τελείως τίς ἀπαιτήσεις «τῆς παρεμβαίνουσας ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος» καί ἐξέδωσε τήν ἀπόφαση «βόμβας μεγατόνων», ὅπως χαρακτηρίστηκε ἀπό τίς ἐφημερίδες, πού ἀκύρωσε τό παράνομο Προεδρικό Διάταγμα περί διαλύσεως τῆς Μονῆς καί δικαίωσε τό Μοναστήρι.

Αὐτά, ἦταν μεγάλα χτυπήματα στό ψευδοεπιτίμιο, ψευδοποινή τῆς ἀκοινωνησίας καί μάλιστα σ’ αὐτούς πού τό ὑποστηρίζουν φανατικά. Στό σημεῖο αὐτό, πρέπει νά παρατηρήσω ὅτι δέν εἶναι ὅλοι οἱ Μητροπολίτες τῆς ῾Ελλάδος, τέτοιοι. ῾Υπάρχουν ἐξαιρέσεις.

Πάντως, μέ τίς τελευταῖες ἀποφάσεις αὐτές τοῦ ΣτΕ, γλύτωσαν ὅλα τά Μοναστήρια, ὅλοι οἱ Μοναχοί, ὅλες οἱ Μοναχές καί ὅλοι οἱ Κληρικοί ἀλλά καί ὅλοι οἱ Λαϊκοί.

9. ΤΟ ΨΕΥΔΟΕΠΙΤΙΜΙΟ, Η ΠΟΙΝΗ ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΑΣ

Κάποιοι, λίγοι, Μητροπολίτες, ἐπέβαλαν τό «ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας» στό Μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου, μέ παράνομες, ἀντικανονικές, ἀντίχριστες καί ἀπάνθρωπες ψευτοδικαιολογίες.

Εἶπαν ὅτι ἐπέβαλαν κανονικό ἐπιτίμιο. ᾿Αλλά τό ψευδοεπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, δέν εἶναι κἄν ἐπιτίμιο. ῞Ομως, βλέποντας τήν ἐπιμονή τους, ὅτι τάχα ἐπέβαλαν ἐπιτίμιο, ἔσπευσαν οἱ Πνευματικοί-᾿Εξομολόγοι, πού εἶναι οἱ μόνοι ἁρμόδιοι νά ἐπιβάλλουν ἤ νά λύσουν τά ἐπιτίμια καί ἔλυσαν στήν Μονή μας τό ἐπιτίμιο αὐτό, σέ καθέναν ἀπό τούς Μοναχούς. ῎Ετσι, οἱ ἐπιβάλλοντες καί οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ψευδοεπιτιμίου, ἔμειναν «ξεκρέμαστοι»…

῞Ενας ἀπό τούς Μητροπολίτες, ἰσχυρίστηκε παραπλανητικά, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία ἔχει τόν λόγο, δηλαδή οἱ Μητροπολίτες….. Καί ἐπικαλέσθηκε τόν λόγο τοῦ Κυρίου πού εἶπε· «᾿Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου. ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ρῆμα· ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης». (Ματθ.18,15).

῞Ομως, ὁ δύστυχος εἶναι σέ αἵρεση ἤ λέει ψέματα. Διότι·

1. ῞Ολοι γνωρίζουν ὅτι ὅταν ὁ Κύριος ἔλεγε τόν ὅρο «᾿Εκκλησία», δέν ἐννοοῦσε τούς Μητροπολίτες. ᾿Εκκλησία ἦταν καί τότε καί σήμερα, αὐτά πού μᾶς διδάσκει ἡ ᾿Ορθόδοξη Θεολογία καί ἡ ῾Αγία Γραφή· «τό σύνολον τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων μέ σκοπόν τήν προσωπικήν τους σωτηρίαν». «᾿Εκκλησία εἶναι σῶμα μέ κεφαλή τόν Χριστόν». «Τό σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας ἀποτελεῖται ἀπό Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς». «῾Ο Χριστός ἐστί κεφαλή τῆς ᾿Εκκλησίας καί αὐτός ἐστί σωτήρ τοῦ σώματος»(᾿Εφεσ. 5,23). Έμεῖς δέ οἱ πιστοί εἴμαστε τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἑπομένως Χριστός καί Χριστιανοί εἴμαστε ἕνα σῶμα, δηλαδή ᾿Εκκλησία. «᾿Αδελφοί, ὑμεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α´ Κοριν. 12,27) καί «οἱ πολλοί ἕν σῶμα ἐσμέν ἐν Χριστῶ, ὁ δέ καθ᾿ εἷς ἀλλήλων μέλη» (Ρωμ.12,5). ᾿Εκκλησία εἶναι καί « ἡ στρατευομένη (σ.σ. ἐδῶ στήν γῆ)καί ἡ θριαμβεύουσα ᾿Εκκλησία (σ.σ. στούς Οὐρανούς), οἱ ζῶντες καί οἱ κεκοιμημένοι, εἶναι πλέον ἕνα σῶμα ἐν Χριστῶ. Εἶναι ἡ μία καί μοναδική ᾿Εκκλησία». (Γ.Φλωρόφσκυ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, ᾿Αθήνα ᾿Ακρίτας 1987).

2. Εἰδικά, ὡς πρός τό Μοναστῆρι μας, ἴσχυσαν ἀπόλυτα αὐτά πού δίδαξε ὁ Χριστός. Διότι ἐμεῖς εἴμαστε τά θύματα τοῦ «ἐν Χριστῶ ἀδελφοῦ» Μητροπολίτη Ναυπάκτου. ᾿Εκεῖνος μᾶς ἔκανε ὄχι ἕνα, ἀλλά χίλια μύρια κακά. Νά διαλυθεῖ τό Μοναστῆρι καί νά ἐξοντωθεί ἐκκλησιαστικά ὁ Σπυρίδων. Καί δέν κάναμε κανένα κακό στό «ἐν Χριστῶ ἀδελφό». Καί ἀπαίτησε ληστρικά νά πληρώσει ἡ Μονή τεράστια χρηματικά ποσά, ὡς παράνομες κρατήσεις. ῞Ομως, τό φτωχό Ταμεῖο τῆς Μονῆς, οὔτε εἶχε, οὔτε ἐπρόκειτο ποτέ νά τά ἔχει. ᾿Αλλά καί ἄν ἀκόμα τά εἶχε, δέν ἐπρόκειτο ποτέ νά δεχθεῖ νά μπλέξει σέ παρανομίες μέ δεσποτικά τερτίπια. Γι’ αὐτό ὁ «ἐν Χριστῶ ἀδελφός» μᾶς κατεδίωξε καί μᾶς καταδιώκει μέχρι σήμερα.

᾿Εμεῖς, λοιπόν, ἐφαρμόσαμε τόν λόγο τοῦ Κυρίου. ᾿Αρχικά, τοῦ ζητήσαμε κατ᾿ ἰδίαν προφορικά καί γραπτά, νά σταματήσει τόν διωγμὀ. Τοῦ τό ζήτησα καί ἐνώπιον μαρτύρων. Δυστυχῶς, ἐκώφευσε.᾿Αναφερθήκαμε καί στήν ῾Ιερά Σύνοδο. Δυστυχῶς, ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ἐκώφευσε.  Τελικά, τό εἴπαμε στήν ᾿Εκκλησία. ᾿Αναφερθήκαμε στό σύνολο τῆς ᾿Εκκλησίας, Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν. Δυστυχῶς, τό σύνολον Μοναχῶν καί Κληρικῶν δέν μπόρεσε να πετύχει κάτι, ὡς πρός αὐτόν καί τούς Ἀρχιεπισκόπους. Ἦταν σκληροί καί ἀνάλγητοι.

3. Μαζί τους, ἐκώφευσαν, καί οἱ περισσότεροι Μητροπολίτες, οἱ δέ ὑπόλοιποι μαζί μέ Κληρικούς, Μοναχούς, Μοναχές καί Λαϊκούς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ πραγματική ᾿Εκκλησία, μᾶς στήριξαν πνευματικά, ἠθικά, ὑλικά καί οἰκονομικά καί καταδίκασαν τίς ἐλεεινές καί ἀντίχριστες πράξεις τῶν διωκτῶν τοῦ Μοναστηριοῦ μας.

Καί ὁ δικαστικός κόσμος μᾶς προστάτευσε, καθώς ὁ Μητροπολίτης κατέφυγε πρῶτος σέ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς Δικαιοσύνης, ἀλλά αὐτές μᾶς δικαίωσαν. Καί στήν συνέχεια ἐκδόθηκαν ἑκατόν ὀγδόντα πέντε (185) !!!…. ἀποφάσεις Δικαστικῶν ῎Αρχῶν ὑπέρ ἡμῶν…. Καί ἦλθαν στό Μοναστῆρι τετρακόσιοι πενῆντα (450) !!!…. Δικαστές καί Εἰσαγγελεῖς ἀπό ὅλη τήν ῾Ελλάδα, μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἴδιο τόν Εἰσαγγελέα τοῦ ᾿Αρείου Πάγου!!!…. καί τίμησαν τό Μοναστῆρι καί βράβευσαν καί τήν ἐλαχιστότητά μου, τόν Γέροντα καί ῾Ηγούμενο Σπυρίδωνα, μέ εἰδικό βραβεῖο – δῶρο….

Καί χιλιάδες χριστιανοί μᾶς προστάτευσαν, καί ἀπό ὅλη τήν ᾿Ελλάδα καί τό ᾿Εξωτερικό ἔρχονται ἀδιάκοπα στό Μοναστῆρι, νά προσευχηθοῦν μαζί μέ τούς Μοναχούς, νά μᾶς ἐνισχύσουν ποικιλοτρόπως καί νά μᾶς συγχαροῦν. Καί ἡ νεολαία γεμίζει μέ ἑκατοντάδες νέους κάθε χρόνο τίς Κατασκηνώσεις, πού γίνονται σέ Μετόχι τοῦ Μοναστηριοῦ. Καί ὅλο τό Μοναστικό, ᾿Εκκλησιαστικό, Πνευματικό, Κηρυκτικό, ῾Ιεραποστολικό, ᾿Επιστημονικό, Συνεδριακό, Φιλανθρωπικό, Κοινωνικό, ᾿Εκδοτικό, Νεανικό, Καλλιτεχνικό, ᾿Εθνικό ἔργο, συνεχίζεται, πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρία ψυχῶν.

᾿Αλλά καί ἡ θριαμβεύουσα ᾿Εκκλησία πού ζεῖ στούς Οὐρανούς, ὁ Θεός, ἡ Παναγία, οἱ ῎Αγγελοι καί οἱ ῞Αγιοι, μᾶς προστάτευσαν, μαζί μέ τήν στρατευομένη ᾿Εκκλησία, Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν.

Νά ποιά εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία….. Οὐρανός καί γῆ.

Δέν εἶναι ᾿Εκκλησία, μιά «δράκα», μία «χούφτα», μία «ὀλιγαρχία» Μητροπολίτες, πού δυστυχῶς, ὅπως ἔγραφε ὁ σημερινός ᾿Αρχιεπίσκοπος κ.῾Ιερώνυμος, ἔχει κατακτήσει τήν διοίκηση τῆς ᾿Εκκλησίας· «Μία δράκα (σ.σ. ὀλιγαρχία) ἀνθρώπων χαράσσει τήν ἐκκλησιαστική πολιτική» (ΟΡΘΟΔ. ΤΥΠΟΣ 24-10-2003).

῞Ομως, ἡ ἀληθινή ᾿Εκκλησία, Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔχει ἀποφανθεῖ θεωρητικά καί πρακτικά, ὑπέρ τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς μας καί κατά τῶν πράξεων τῆς «δράκας» – ὀλιγαρχίας αὐτῆς.

10. ΟΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ,

ΟΥΤΕ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ

Στὴν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος, ἔγιναν τά ἑξῆς, ἀντιφατικά, καί τραγελαφικά, μέχρι σήμερα, μὲ τοὺς τιμωρηθέντες μέ τήν ποινή «ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας» Μητροπολίτες, ᾿Αρχιεπισκόπους, Πατριάρχες. Οἱ τιμωρημένοι αὐτοί, δέν ἐφάρμοσαν τό ψευδοεπιτίμιο. Τελοῦσαν κανονικά Θεῖες Λειτουργίες και τελετουργίες. Κοινωνοῦσαν καί οἱ ἴδιοι καί μετέδιδαν στούς χριστιανούς τήν Θεία Κοινωνία κλπ.. Οἱ ἄλλοι, οἱ μή τιμωρημένοι Μητροπολίτες καί οἱ ῾Ιερές Σύνοδοι, τούς εἶχαν ἀφήσει ἀνενόχλητους. Κι ἐπίσης, κανένας τους δέν ἔχασε μισθό καί ἰατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη. Πράγματα, ὅμως, μέ τά ὁποῖα οἱ ἐπιβάλλοντες τό ψευδοεπιτίμιο, βασανίζουν τούς δύστυχους τιμωρημένους Κληρικούς καί Λαϊκούς ἀγάμους καί ἐγγάμους καί τούς ὅσους συντηροῦν αὐτοί μέ τόν μισθό τους, παιδιά, συζύγους, Μοναχούς Μοναχές.

1. Τό περιοδικό ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, τεῦχος 98, 2007, δημοσίευσε ὅτι ὁ τιμωρημένος μέ τὸ «ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας» Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνος Σακελλαρόπουλος «κοινωνοῦσε τακτικά μέ ἄκραν εὐλάβειαν καί κατάνυξιν». Τελοῦσε ῾Ιερές ᾿Ακολουθίες καί δέν ὑπολόγιζε τό ψευδοεπιτίμιο.Τό θεωροῦσε ἀνύπαρκτο.
2. ᾿Αλλά καί ὁ ἄλλος τιμωρημένος μέ τὸ «ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας» Μητροπολίτης Νικόδημος Γκατζιρούλης, δέν τό ὑπολόγιζε οὔτε σάν ποινή, οὔτε σάν ἐπιτίμιο καί γι’ αὐτό λειτουργοῦσε, κοινωνοῦσε τήν Θεία Κοινωνία καί μετέδιδε τήν Θεία Κοινωνία, στά Μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας. Κι ἄς ὑπῆρχε τό ψευδοεπιτίμιο. Τό θεωροῦσε ἀνύπαρκτο.

3.᾿Αλλά καί οἱ ἄλλοι, οἱ μἠ τιμωρημένοι Μητροπολίτες τό θεωροῦσαν ἀνύπαρκτο. Διότι ὅπως δημοσιεύθηκε στό ἴδιο Περιοδικό, τό ἔτος 2007, στὴν κηδεία τοῦ Μητροπολίτου Κωνσταντίνου Σακελλαρόπουλου, ἔλαβε μέρος καί ὁ τιμωρημένος μέ τὸ ψευδοεπιτίμιο Νικόδημος Γκατζιρούλης, καί ἔκανε ὄχι μόνο προσευχή, ἀλλά καί κήρυγμα τήν ὥρα ἐκείνη, μέσα στήν ᾿Εκκλησία, μαζὶ μὲ τοὺς μὴ τιμωρημένους Μητροπολίτες. Τό περιοδικό γράφει ὅτι αὐτά ἔγιναν… «παρισταμένων ἑπτά ῾Ιεραρχῶν, πενῆντα Πρεσβυτέρων πολλῶν Μοναχῶν καί τουλάχιστον δύο χιλιάδων πιστῶν». ῎Ετσι ὅλοι αὐτοί κοινώνησαν μέ τόν «ἀκοινώνητο» Νικόδημο. Καί κανένας τους δέν ἀναγνώριζε τό ψευδοεπιτίμιο.

4. ᾿Επίσης. Οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ψευδοεπιτιμίου, λένε, ὅτι ἄν, κάποιος τιμωρημένος μέ τό ψευδοεπιτίμιο ἀκοινώνητος, κληρικὸς ἢ λαϊκὸς, πάει σέ κάποια πόλη καί τόν δεχθεῖ κάποιος ἄλλος, εἶναι ἀκοινώνητοι καὶ οἱ δύο. Στήν Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας ὁ τότε Μητροπολίτης καί νῦν ᾿Αρχιεπίσκοπος κ.῾Ιερώνυμος εἶχε δεχθεῖ τόν «ἀκοινώνητο» Μητροπολίτη Κωνσταντίνο Σακελλαρόπουλο, ὁ ὁποῖος ἔμενε μονίμως ἐκεῖ. ῞Ομως, κανένας δέν πίστευσε ποτέ ὅτι ὀ κ.῾Ιερώνυμος ἦταν ἀκοινώνητος. Καί συνέχισαν τήν κοινωνία μαζί του καί τόν ἀνέδειξαν ᾿Αρχιεπίσκοπο. Καί βέβαια οὔτε οἱ ὑποστηρικτές τοῦ ψευδοεπιτιμίου διέκοψαν την κοινωνία μέ τόν κ.῾Ιερώνυμο.
5. ῞Ενα πέμπτο παράδειγμα. ῾Ο τιμωρημένος Μητροπολίτης Νικόδημος Γκατζιρούλης συμμετεῖχε παλαιότερα καὶ στὴν κηδεία τοῦ ἄλλου τιμωρημένου μέ «ἀκοινωνησία» Μητροπολίτου Λαρίσης Θεολόγου, μαζὶ μὲ ἄλλους Μητροπολίτες, μὴ τιμωρημένους, οἱ ὁποῖοι δέν πίστευαν στό ψευδοεπιτίμιο καί τό περιφρόνη-σαν.(βλέπ.http://apotixisi.blogspot.gr/2011/08/normal-0-false-false.html).
6. Παρόμοια, ὁ Μακαριστὸς Πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων Διόδωρος, τιμωρήθηκε ὡς Πατριάρχης μὲ ἀκοινωνησία. ῞Ομως λειτουργοῦσε κανονικά καί κοινωνοῦσε τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί συλλειτουργοῦσε μέ τούς μή τιμωρημένους. Διότι θεωροῦσε τό ψευδοεπιτίμιο ἀνύπαρκτο. Καί κανένας γύρω του δέν πίστευε στό ψευδοεπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας. ᾿Αλλά καί ὁ ἐν λόγω ὑποστηρικτής τοῦ ψευδοεπιτιμίου «κοινώνησε» καί «κοινωνεῖ» μέ αὐτούς πού «κοινώνησαν» μέ τόν «ἀκοινώνητο» Πατριάρχη…
7. Καί ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἐπέβαλε τήν ποινή τῆς ἀκοινωνησίας, ἀλλά μετά τιμωρήθηκε καί ὁ ἴδιος μέ αὐτή (βλέπ. http://news.in.gr/greece/article/?aid=534553). ῞Ομως, δέν τό πίστευσε οὔτε αὐτός, οὔτε καί ἡ ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος. ῎Αν καί τιμωρημένος, προήδρευε σέ ὅλα τά ὄργανα τῆς ᾿Εκκλησίας, λειτουργοῦσε κανονικά καί μέ μή τιμωρημένους καί κοινωνοῦσε ὅπως δείχνει καί σχετικό βίντεο. (βλέπ. http://evodiasosmin. blogspot.gr/-2012/05/2-5-2004.html). Κανένας τους δέν πίστεψε στό ψευδοεπιτίμιο.

Αὐτά καί ἄλλα, τραγελαφικά ἐπικρατοῦν στήν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος. ῎Αραγε, τί σημαίνουν αὐτά; ῾Υποκρισία; ῎Η χάος; ῎Η καί τά δύο; ᾿Αλλοπροσαλισμό; ῎Αγνοια; ῎Η ἐκκλησιαστικό ἀλλαλούμ; ῎Η καί ὅλα μαζί;…

11. ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, τό ψευδοεπιτίμιο, τήν ποινή τῆς ἀκοινωνησίας, δικαίως θά πρέπει νά τό ὀνομάσουμε «ἕνα σκιάχτρο στήν αὐλή τῆς ᾿Εκκλησίας». Μοιάζει μέ τά σκιάχτρα πού βάζουν στά χωράφια τους οἱ ἀγρότες, γιά νά φοβίζουν τά χαζοπούλια, τά ὁποῖα δέν καταλαβαίνουν τήν ἀπάτη καί νομίζουν ὅτι τό σκιάχτρο, πού εἶναι φτιαγμένο ἀπό ξύλα, ἄχυρα καί ροῦχα κουρέλια, θά τούς κάνει κακό. ᾿Αλλά, στήν πραγματικότητα, τό σκιάχτρο εἶναι τελείως ἀκίνδυνο.

῎Ετσι καί τό ψευδοεπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, τό σκιάχτρο στήν αὐλή τῆς ᾿Εκκλησίας. Εἶναι φτιαγμένο ἀπό ψέματα γιά νά ἐξυπηρετεῖ ἐκβιασμούς, ἐκφοβισμούς καί τρομοκρατία καί εἶναι τελείως ἀκίνδυνο, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως ἐξελίσσονται τά πράγματα στήν ῾Ελλάδα, θά καταντήσει πολύ σύντομα τελείως ἀκίνδυνο καί γελοῖο καί ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀνθρώπων…

Τελικά, οἱ ἐπιβάλλοντες τό ψευδοεπιτίμιο ἀκοινωνησίας, κάνουν κακό στόν ἑαυτό τους καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, πού γνωρίζουν τί εἶναι τό «σκιάχτρο», στήν αὐλή τῆς ᾿Εκκλησίας. Εἶναι καλό νά θυμᾶται ὁ κάθε ἕνας τους, τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, πού λέγει, γιά ἐκεῖνον πού μέ ψέματα προσπαθεῖ νά ἐξαπατᾶ τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, ἀνεξάρτητα ἄν εἶναι Λαϊκός ἤ Κληρικός· «ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶν καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ». (᾿Ιωάν.8,44).

῞Οποτε ἐπεβλήθησαν τέτοια ψευδῆ, βίαια, δικατορικά, τρομοκρατικά, ἤ παρόμοια μέσα, σάν τήν ποινή τῆς ἀκοινωνησίας, τελικά ἀπέτυχαν. Δέν τά ἄφησε ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ᾿Αληθείας νά ἐπιτύχουν τούς κακούς σκοπούς τους, στήν ᾿Εκκλησία Του καί στίς ψυχές τῶν Χριστιανῶν. Τά διέλυσε ὅλα. Καί οἱ χρησιμοποιοῦντες τά κακά μέσα, ἀπερρίφθησαν ἀπό ἀνθρώπους καί Θεό.

῎Ας θυμηθοῦν τί ἔπαθε ἡ σκληρότητα τῶν διοικήσεων τῶν διαφόρων ᾿Εκκλησίων, ἀπό τίς διάφορες ἐπαναστάσεις. Ἡ διοίκηση τῆς ᾿Εκκλησίας, Σκληρότητα ἔδινε, στόν δύστυχο σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, δηλαδή στόν δύστυχο Λαό, Κληρικούς, Μοναχούς καί Λαϊκούς, σκληρότητα πῆρε. Οἱ περισσότεροι ᾿Ιοῦδες Μητροπολίτες καί ᾿Αρχιεπίσκοποι σφαγιάσθηκαν… Μάχαιραν ἔδωσες, μάχαιραν θά λάβεις… ῾Ο Θεός προειδοποιεῖ, μέ τήν φωνή τοῦ Προφήτη ᾿Ησαϊα, νά τόν ἀκοῦμε καί νά μή χρησιμοποιοῦμε πονηρά καί κακά μέσα, ὅπως ἡ ποινή τῆς ἀκοινωνησίας καί λέει «ἐάν μή θέλητε, μηδέ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (᾿Ησαΐας 1, 19).

12. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τελικό συμπέρασμα· ῾Η ποινή τῆς ἀκοινωνησίας, τό ψευδοεπιτίμιο, εἶναι ἀνύπαρκτο καί ἀστήρικτο καί δέν ἰσχύει. Καί γι᾿ αὐτό δέν τό ἐφάρμοσαν Μητροπολίτες, ᾿Αρχιεπίσκοποι, Πατριάρχες. Καί γι’ αὐτό, ὅπως ἀποφάσισε ἡ ῾Ολομέλεια τοῦ ΣτΕ «δέν εἶναι ἐκτελεστή ἡ ἀπόφαση» περί ἐπιβολῆςτοῦ «πνευματικοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας» 2976 2991 / 1996). Δηλαδή, δέν ἐφαρμόζεται τόεπιτίμιο ποινή τῆς Ἀκοινωνησίας.

Εἴθε ὁ Θεός νά φωτίσει τήν διοίκηση τῆς ᾿Εκκλησίας, νά καταργήσουν τό ψευδοεπιτίμιο, τήν ποινήτῆς ἀκοινωνησίας.

Εἴθε νά ἐπικρατήσει στήν ᾿Εκκλησία μας,

τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ,

τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης,

τό πνεῦμα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος….

Τότε δέν θά χρειάζεται, πλέον,

«ἕνα σκιάχτρο στήν αὐλή τῆς ᾿Εκκλησίας».

᾿Αμήν.

Το είδαμε εδώ

Με βάπτισαν χωρίς να με ρωτήσουν…Γιατί;

Γιατί δεν αποφασίζουμε μόνοι μας εάν θέλουμε να βαπτιστούμε και να γίνουμε Χριστιανοί; 
Γιατί μάς βαπτίζουν νήπια, καταστρατηγώντας την ελευθερία μας;

Τα ερωτήματα αυτά ακούγονται συχνά, προκαλώντας την ερώτηση: όταν το νήπιο είναι άρρωστο και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε;

Ή ακόμα θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει:

– Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε του στερί την ελυθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί;

– Ζητάμε προηγούμένως τη συγκατάθεσή του όταν θέλυμε να το εμβολιάσουμε;

– Καταστρέφουμε την ελευθερία του όταν του δίνουμε φαγητό ή όταν το ντύνουμε;

– Το ρωτάμε σε ποιά γλώσσα επιθυμεί να μιλά;

– Το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο;

Τη σωματική υγεία του παιδιού τη φροντίζουμε, χωρίς να το ρωτήσουμε.

Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε στην πρωταρχική της ωραιότητα. Είναι μικρότερης σημασίας η πνευματική του υγεία;

Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο μπορούν, έτσι είναι φυσικό για τους γονείς που είναι πιστοί οι ίδιοι να νιώσουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από το Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή για αυτό.

Με το βάπτισμα το παιδί  «ἐγκεντρίζετε» (μπολιάζεται) κατά κάποιονν τρόπο , ενωσματώνεται μυστικά στο άχραντο σώμα του Χριστού, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοια Μυστήρια.

Τη σωτηρία και υπέροχη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, που παίρνει με το Βάπτισμα, τη γνωρίζουν οι άγγελοι και την τρέμουν οι  δαίμονες. Ώστε έτσι οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας από τον βαπτισμένο και οι άγγελοι το φρουρούν σα γνώριμο παιδί του Θεού

Το βάπτισμα το κάνουμε στα νήπια για να τα προφυλάξουμε από ένα μέγιστο κίνδυνο για να περιφρουρήσουμε την ελευθερία τους από τις μεθοδείες του διαβόλου.

Ο νηπιοβαπτισμός επομένως δεν εμποδίζει, αλλά εξασφαλίζει και διασφαλίζει την ουσιαστική ελευθερία. Το λουτρό του Βαπτίσματος σε συνδυασμό προς το Άγιο Χρίσμα, ενεργεί μια νέα γέννηση.

Γιατί, λοιπόν, πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το δικαίωμα να έχουν από την αρχή της ζωής του τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ως μέρος της ύπαρξής τους;

Αν καθώς μεγαλώνουν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν πια το Άγιο Πνεύμα, ας το αρνηθούν, όπως κάνει καθένας που αρνείται το Θεό. Και ο Θεός αυτή την κίνηση τη σέβεαι και αφήνει αυτόν που Τον αρνείται.

Ἡ Βάπτιση μας καὶ γενικὰ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ δέν μᾶς δεσμεύει. Μήπως ἄλλωστε ζοῦμε ἂν δέν τὸ ἐπιλέξουμε καὶ ἐπιδιώξουμε ὅπως ταιριάζει σὲ βαπτισμένους Χριστιανούς; Ἑπομένως οὕτως ἢ ἄλλως διαλέγουμε. Ἂν κανεὶς θέλει νά ἀλλάξει πίστη, δέν δεσμεύεται ἀπὸ τὸ βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα σῴζει τελικὰ ὅσους μὲ τὸν καθημερινὸ τους ἀγῶνα ἐνεργοποιοῦν τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού μένει ἀδιενέργητη στήν ψυχὴ του. Τὸ γεγονὸς τῆς ταύτισης τοῦ βαπτίσματος μὲ τὴν ἀναγεννήσῃ, δέν σημαίνει πώς τὸ βάπτισμα μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸν προσωπικὸ ἀγῶνα γιά τή διατήρηση καὶ τὴν καρποφορία τοῦ πνευματικοῦ δώρου.

Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, τὸν 4ο αἰῶνα, «πρὸς τοὺς φωτιζόμενους» μποροῦν νά λειτουργήσουν ἀφυπνιστικὰ καὶ στήν ἐποχὴ μας: «Δέν παίρνεις λοιπὸν ὄπλο φθαρτό, ἀλλὰ πνευματικό. Φυτεύεσαι στό νοητὸ Παράδεισο. Παίρνεις καινούργιο ὄνομα πού δέν τὸ εἶχες πρίν. Πρὶν ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἤσουνα κατηχούμενος, ἐνῶ τώρα θά ὀνομαστεῖς πιστός. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μετατίθεσαι, περνᾶς στή δικαιοσύνη, ἀπὸ τὸ μόλυσμα στήν καθαρότητα… Αὐτὸ ὅμως δέν φτάνει…

Ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ φύτεμα καὶ τὸ πότισμα, καὶ δικό σου ἡ καρποφορία. Ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νά σοῦ δώσει τή χάρη Του, ἐνῶ δικό σου νά τή δεχτεῖς καὶ νά τή διατηρήσεις.

Μὴν καταφρονεῖς τή Χάρη, ἐπειδὴ σοῦ δίνεται δωρεάν, ἀλλὰ δέξου τη καὶ συντήρησέ την, λειτουργώντας την μέσα στήν ὑπάρξή σου μὲ πραγματική εὐλάβεια».

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπο