(ΑΠ)ΟΙΚΙΑ ή Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΑΚΙΑΣ

(ΑΠ)ΟΙΚΙΑ ή Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΑΚΙΑΣ!

Του κ. Χαράλαμπου Στανίτσα

===========

Νομίζω ότι ο ΣΤΑΘΗΣ από την “Ελευθεροτυπία” τα λέει καλά. Αν εξαιρέσει κάποιος μερικούς οξύτατους χαρακτηρισμούς, νομίζω ότι ακτινογραφεί τον Πρωθυπουργό πολύ καλά. Ας όψονται όλοι όσοι προεκλογικά πίστεψαν τις αρλούμπες τύπου "λεφτά υπάρχουν". Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Μας πήρε και μας σήκωσε. Για πόσο βέβαια θα μας σηκώνει εξαρτάται από εμάς. Εμείς όμως βάλαμε μυαλό ή θα πιστέψουμε τον συμφοιτητή του Άμχερστ που υπόσχεται επανεκκίνηση της οικονομίας και μηδενισμό του χρέους; Νομίζω πρέπει να πιστέψουμε τον ίδιο τον κ. Σαμαρά που, σε συνομιλία του με τον Γάλλο Πρωθυπουργό κ. Φιγιόν, είπε ότι τα λέει για προεκλογικούς λόγους.

Τελικά δεν υπάρχει κανείς με παντελόνια; Όταν ο Μητσοτάκης το 1990 έλεγε την αλήθεια στον ελληνικό λαό, τότε όλοι τον λοιδορούσαν και κάποιοι έσπευσαν, υπακούοντας σε κελεύσματα πέραν του Ατλαντικού, να τον ρίξουν. Αν τον είχαμε ακούσει τότε, σήμερα ίσως ο ΓΑΠ να εκπροσωπούσε την Ελλάδα στον παγκοσμίου φήμης Ποδηλατικό Αγώνα "Tours de FRANCE" και όλοι να αισθανόμασταν υπερήφανοι για το παιδί. Αλλά δυστυχώς με τα "αν" δεν γράφεται ιστορία.

Οψόμεθα. Παραθέτω το άρθρο του ΣΤΑΘΗ:

Η ανεργία στο 16,2%, δηλαδή οκτακόσιες χιλιάδες άνεργοι, στην πραγματικότητα, ένα εκατομμύριο. Βόμβα.

Στους νέους η ανεργία στο 42% - ο ένας στους δύο! Δεν υπάρχει σπίτι - πλην Συβαριτών χωρίς άνεργο, ή ανέργους.

Βόμβα.

Και οι Δωσιπάτριδες πουλάνε τα όπλα της χώρας, ενέργεια, λιμάνια, δρόμους, νερά, αεροδρόμια για να προσπορισθούν πόρους για τους τόκους δύο-τριών-πέντε ετών. Κι ύστερα;

Οχι! δεν θυσιάζεται κατά εκατόμβες ο λαός προκειμένου να υπάρξει μια έστω αμυδρή ελπίδα για το αύριο, εξουθενώνεται συστηματικώς κι ενσυνειδήτως για να ξαναγίνει σκλάβος. Στο διηνεκές.

Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και οι Ελληνες πολίτες, ο λαός, ηττάται από πεμπτοφαλαγγίτες ταγούς κι ανδράποδα...

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει.

Πρέπει να φύγει, είναι παράνομος. Επέβαλε το Μνημόνιο με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τώρα πάει να κάνει το ίδιο με το «Μεσοπρόθεσμο».

Πρέπει να φύγει, είναι ψεύτης. Είπε ψέματα στον Ελληνικό Λαό, ότι «υπάρχουν τα λεφτά», για να υφαρπάξει την εξουσία.

Πρέπει να φύγει, είναι συνωμότης. Είχε μυστικές επαφές με την Γκόλντμαν Σακς, τον Στρος-Καν και Κύριος οίδε ποιους άλλους, πίσω από την πλάτη, του λαού, του κόμματός του, όλων των θεσμών.

Πρέπει να φύγει, είναι συκοφάντης. Διέσυρε τους Ελληνες διεθνώς ότι είναι «τεμπέληδες κι άχρηστοι» και συνεχίζει να το κάνει.

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ανδρείκελο. Εφερε στη χώρα Διευθυντήριο την Τρόικα και την κατέστησε φόρου υποτελή στους Τοκογλύφους εσαεί.

Πρέπει να φύγει, είναι βλαξ ή βαλτός. Μετέτρεψε το πρόβλημα δανεισμού της χώρας σε κρίση χρέους που απειλεί την ίδια της την υπόσταση και το αυτεξούσιον.

Πρέπει να φύγει, είναι ανίκανος. Δεν αντιμετώπισε τη φοροδιαφυγή, δεν σταμάτησε τη σπατάλη, δεν έκανε τίποτα για να υπάρξει οποιουδήποτε τύπου ανάπτυξη.

Πρέπει να φύγει, είναι ανάλγητος. Εφαγε τις συντάξεις, διέλυσε το Ασφαλιστικό, δημιούργησε τη γενιά των 500 ευρώ, χαράτσωσε, ξαναχαράτσωσε και εξακολουθεί να χαρατσώνει τον λαό, νέκρωσε την αγορά κι έφθασε την ανεργία στα ύψη - με έναν στους δύο νέους να 'ναι άνεργος.

Πρέπει να φύγει, είναι πουλητάρι. Πουλάει τη ΔΕΗ, τα ύδατα, τα πάντα, αφοπλίζει τη χώρα από κάθε εργαλείο ανάπτυξης, συρρικνώνει τα ΑΕΙ - ό,τι αγγίζει το κάνει κάρβουνο.

Πρέπει να φύγει, είναι δειλός. Δεν τολμάει να ανακηρύξει ΑΟΖ, φέρεται στην Τουρκία σαν να βρίσκεται η Ελλάδα υπό καθεστώς Σχεδίου Ανάν και αντιμετωπίζει το Βερολίνο ως άλλη Κομαντατούρ.

Πρέπει να φύγει, είναι επικίνδυνος. Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα της χώρας, εσωτερικά και διεθνή, στη βάση της προσωπικής του ατζέντας, εκτός ιστορικού πλαισίου και θεσμών.

Πρέπει να φύγει, είναι ένας ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης, ανελλήνιστος, περιβεβλημένος από έναν εσμό κολλητάρια, τυχάρπαστους, απίθανους και τυχοδιώκτες. Φίλους, συμβούλους - Ελληνες και ξένους - ένα «περιβάλλον» εκτός πάσης λογοδοσίας κι ελέγχου.

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, δεν είναι σοβαρός. Είναι ικανός μόνον για όπενγκοβ και λοιπά καραγκιοζιλίκια, ενώ ταυτοχρόνως είναι ένας κοινός καλοπερασάκιας, που τρώει σούσι, ενώ εξαθλιώνει τον κοσμάκη, ένας ελαφρόμυαλος που πάει ανέμελος στα γυμναστήρια, ενώ έχει βυθίσει τη χώρα στην κατάθλιψη και τους νέους στην απελπισία.

Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ολετήρας. Τα μέτρα που παίρνει και ξαναπαίρνει δεν είναι μόνον καταστροφικά, είναι ατελέσφορα. Ενώ δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, οδηγούν την Ελλάδα απ' την αιχμαλωσία στην εξουθένωση κι εν τέλει στον διαμελισμό της...

Τα εξ Εσπερίας νέφη μαύρα κι άραχλα, οι καιροί ου μενετοί, ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει...

Εδώ και τώρα!

H μετάνοια του εκλύτου συνταγματάρχη.

 

Στο Πατερικό του Γκλίνσκ διαβάζουμε το εξής θαυμαστό γεγονός:
Ο Βασίλειος Μιλόνωφ ήταν συνταγματάρχης και γνωστός για τον έκλυτο βίο του. Δεν πίστευε τίποτα. Βλασφημούσε και περιγελούσε κάθε τι που είχε σχέση με την θρησκεία. Η ηλικιωμένη μητέρα του είχε βαθιά πίστη κι ευλάβεια και τον εκλιπαρούσε να συμμορφωθεί, μα του κάκου. Οι προσευχές της όμως δεν πήγαν χαμένες. Ο Κύριος που θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι την άκουσε και να τι έγινε.
Μια φορά ο Μιλόνωφ είχε μεθύσει με τους φίλους του και μετά γύρισε στο σπίτι και ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Δεν είχε καλά καλά κλείσει τα μάτια του κι άκουσε μια φωνή πίσω από τη στόφα να του λέει:
-Μιλόνωφ, πάρε ένα όπλο και πυροβολήσου.
Ξαφνιάστηκε. Νόμισε πως κάποιος του κάνει κακόγουστο αστείο. Έριξε μια ματιά γύρω στο δωμάτιο κι αφού δεν είδε κανένα, νόμισε πως ήταν παραίσθηση. Σε λίγο όμως ξανάκουσε τη φωνή. Αυτή τη φορά μάλιστα ήταν πιο επιτακτική και του απαιτούσε να πάρει αμέσως το όπλο και να αυτοπυροβοληθεί. Αναστατωμένος φώναξε τον ιπποκόμο του και του τα διηγήθηκε όλα. Ο ιπποκόμος του ήταν πιστός και του είπε πως όλ’ αυτά ήταν δαιμονικά και πως έπρεπε να κάνει το σταυρό του και να προσευχηθεί. Ο Μιλόνωφ είχε πολύ καιρό να κάνει το σταυρό του ή να προσευχηθεί και γι’ αυτό του φάνηκε αστεία η πρόταση του ιπποκόμου. Γέλασε με τη δεισιδαιμονία του. Εκείνος όμως επέμεινε και του είπε την άλλη φορά που θ’ ακούσει τη φωνή, να κάνει το σταυρό του.
-Τότε θα δεις, του είπε, πως υπάρχει Θεός, υπάρχουν και δαίμονες. Η φωνή θα σταματήσει, αφού είναι ολοφάνερο πως προέρχεται από το δαίμονα και θέλει να σκοτωθείς για να κολαστείς αιώνια.
Ο Μιλόνωφ έδιωξε τον ιπποκόμο και ξανάκουσε τη φωνή. Τότε αποφάσισε να κάνει το σταυρό του. Στη στιγμή η φωνή σταμάτησε κι αυτό του ’κανε μεγάλη εντύπωση. Άρχισε ξαφνικά να σκέφτεται όλη την προηγούμενη ζωή του. Ένας ακαθόριστος φόβος τον έπιασε κι αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και ν’ αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του στη μετάνοια για τις αμαρτίες του.
Χωρίς να χάσει καθόλου καιρό έστειλε την παραίτησή του, φόρεσε μια προβιά και κίνησε για το Κίεβο. Ήθελε να μονάσει στη λαύρα των Σπηλαίων. Ο ηγούμενος δυσκολεύτηκε να τον κρατήσει και του είπε να πάει προσωπικά στο μητροπολίτη. Εκείνος με τη σειρά του ξαφνιάστηκε που είδε μπροστά του ένα συνταγματάρχη με ρούχα ζητιάνου. Κι όταν ο τελευταίος του μίλησε ανοιχτά για τη ζωή του τον συμβούλεψε να μην πάει στη λαύρα, που βρισκόταν κοντά σε μια θορυβώδη πόλη, αλλά στο ερημητήριο του Γκλίνσκ, στον ηγούμενο Φιλάρετο. Με τη δική του έμπειρη καθοδήγηση του είπε ν’ αγωνιστεί για τη σωτηρία της ψυχής του. Κι ο Μιλόνωφ τον άκουσε, πήγε στο Γκλίνσκ κι έγινε εκεί υπόδειγμα πραγματικής μετάνοιας.
Το Γεροντικό του Βορρά, Β΄ τόμος,
Π. Μπότση, Αθήνα, 2001, σ. 108 -110.
Από το περιοδικό «ΚΙΒΩΤΟΣ», Τεύχος υπ’ αριθμ. 24, Χειμώνας 2010, σελ. 12 -13.
ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ

“Του Κυρίου δεηθώμεν”

 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, είναι περισσότερο Εκκλησία προσευχόμενη και λιγότερο διδάσκουσα. Όχι γιατί υποτιμά την αξία του λόγου του Θεού και την εξαγγελία των θείων μηνυμάτων του, προς τον λαό. Κάθε άλλο! Αλλά διότι πιστεύει -και αυτό θέλει να εμπνεύσει και στους πιστούς- ότι η προσευχή και η λατρεία του Θεού, είναι η πιό άμεση οδός επικοινωνίας μαζί Του, φωτισμού του νου μας, εμπειρικής θεογνωσίας, αλλά και επιλύσεως όλων των προβλημάτων της ζωής.
Γι’ αυτό και συνεχώς προτρέπει και παρωθεί τα μέλη της να προσεύχονται “εν παντί καιρώ και πάση ώρα”, υψώνοντας “οσίους χείρας, χωρίς οργής και διαλογισμού” (Α! Τιμ. 2,8) προς τον “δυνάμενον σώζειν αυτούς εκ θανάτου” (Εβρ. 5,7).
Τούτο δε κάνει κατ’ εξοχήν κατά την κοινή λατρεία της, όπου συχνότατα ακούγεται το λειτουργικό της παράγγελμα: “Του Κυρίου δεηθώμεν”.
Το “δεηθώμεν” είναι προστακτική του ρήματος δέομαι, δηλαδή έχω ανάγκη κάποιου πράγματος και κατ’ επέκταση σημαίνει προσεύχομαι, αφού στην προσευχή προς τον Θεό μας σπρώχνουν οι ποικίλες πνευματικές και υλικές μας ανάγκες.
Η Εκκλησία μας επιθυμεί, κατά την διάρκεια της λατρείας και της θείας Λειτουργίας, συχνότατη, αν όχι συνεχής, να είναι η ανύψωση των καρδιών μας, προς τον Σωτήρα μας Χριστό, με ειρήνη και εσωτερική αίσθηση της  παρουσίας Του, ανάμεσά μας. Και γι’ αυτό πολλές φορές επανέρχεται στην προτροπή της αυτή “έτι και έτι εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν”, θέλοντας να μας βοηθήσει να αποτινάξουμε από την ψυχή μας τη ραθυμία και τη λήθη, τους φοβερούς αυτούς κλέπτες της χάριτος. Την πράξη της αυτή η Εκκλησία τη στηρίζει στην εντολή του Χριστού, ο οποίος θέλει να επιμένουμε στις προσευχές και να μη αποκάμουμε: “Έλεγε δε και παραβολήν αυτοίς προς το δειν πάντοτε προσεύχεσθαι αυτούς και μη εκκακείν (να μη αποκάνουν)” (Λουκ. 18,1).
Είναι δε ρητές και κατηγορηματικές οι υποσχέσεις του Κυρίου μέσα στο Λόγο Του, ότι εισακούει τις δεήσεις των δικαίων και ικανοποιεί αμέσως τα προς το συμφέρον ποικίλα αιτήματά τους: “θέλημα των φοβούμενων Αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών εισακούσεται” (Ψαλμ. 144) Και: “Αιτείτε και δοθήσεται υμίν…” (Ματθ. 7,7). Και πάλι: “πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε” (Ματθ. 21,22).
Επί πλέον και η πείρα των Αγίων, αλλά και των απλών πιστών, έχει να μαρτυρήσει, με αδιάσειστα και χειροπιαστά ντοκουμέντα, πόσο πιστός στις υποσχέσεις Του είναι ο Κύριος επεμβαίνοντας πολλές φορές θαυματουργικά!
Όμως ο ίδιος πάλιν ο Κύριος μας έχει βεβαιώσει ότι η επί το αυτό σύναξη των πιστευόντων σε Αυτόν, εξασφαλίζει κατά τρόπο απόλυτο και άμεσο την   ζωντανή παρουσία Του ανάμεσά τους. “Ου γαρ είσί -λέ­γει- δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών” (Ματθ. 18,20), Αυτό σημαίνει ότι όταν η προσευχή και η δέηση των πιστών εντάσσεται μέσα στην κοινή λατρεία της Εκκλησίας, αποκτά πολύ μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα, από κάθε άλλη ατομική αναφορά τους προς τον Θεό. Και από αυτό αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγάλη αξία έχει η συμμετοχή στις κοινές συνάξεις της Εκκλησίας και μάλιστα στην ευχαριστιακή σύναξη της θ. Λειτουργίας, όπου ο Χριστός είναι παρών όχι μόνον αοράτως, αλλά και αισθητώς, ως το “εσφαγμένον αρνίον”  επί της Αγίας Τραπέζης.
Εν μέσω της θείας Λειτουργίας -γράφει ο οσ. Θεόγνωστος- η λατρεία και εξιλέωση και ικέτευση του Θεού, υπερέχει τόσο από κάθε ψαλμωδία και προσευχή, όσο διαφέρει στη λαμπρότητα από τα άστρα ο ήλιος. Γιατί στη θεία ιερουργία θυσιάζουμε και παρουσιάζουμε και προβάλλουμε για εξιλέωσή μας, τον ίδιο τον μονογενή Υιό του Θεού”.
Η θέση αυτή στηρίζεται και πάλι στην ρητή υπόσχεση του Σωτήρος μας Χριστού, προς τους αποτελούντας το Σώμα Του: “αμήν λέγω υμίν ότι, εάν δύο υμών συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, ου εάν αιτήσωνται, γενήσεται αυτοίς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς” (Ματθ. 18,19). Πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή μας στα δύο ρήματα: “συμφωνήσωσιν” και “γενήσεται”. Το πρώτο υπονοεί ενότητα καρδιών στο όνομα του Χριστού, αλλά και ταυτότητα αιτημάτων, δηλ. εκκλησιαστικότητα και κοινότητα “εν ενί στόματι και μια καρδία”. Το δεύτερο υπόσχεται άμεση αποδοχή και πιστή εκπλήρωση των “ων εάν αιτήσωνται”, παρά του Πατρός των φώτων.
Στην αρχή της θ. Λειτουργίας και ενώ ο διάκονος προτρέπει συνεχώς το λαό “έτι και έτι του Κυρίου δεηθώμεν” ο ιερέας απευθύνει προς τον Θεό, εκ μέρους του λαού, μια θαυμάσια ευχή: “ο τας κοινάς ταύτας και συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς, ο και δυσί και τρισί συμφωνούσιν επί τω ονόματί Σου, τας αιτήσεις παρέχειν επαγγειλάμενος, αυτός και νυν των δούλων τα αιτή­ματα προς το συμφέρον πλήρωσον… κ.λπ.”. Οι από συμφώνου προσευχές και αιτήματα είναι χάρισμα και δωρεά του Θεού.
Στην ευχαριστιακή Σύναξη της Εκκλησίας παραδίδουμε με εμπιστοσύνη όλη τη ζωή μας στα χέρια του Χριστού (Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα). Γι’ αυτό και όλα τα αιτήματα που απευθύνουμε προς Αυτόν, υπερκα­λύπτουν όλες τις πλευρές του ανθρώπινου, ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού μας βίου. Αναφέρονται σε όλο το φάσμα των υπαρξιακών, μεταφυσικών, πνευματικών και άλλων αναγκών της ανθρώπινης υπάρξεως. Αγκαλιάζουν όλες τις τάξεις και καταστάσεις, καταργώντας όλες τις αποστάσεις, που χωρίζουν τους ανθρώπους έξω από το Χριστό. Κατά τον Άγ. Συμεών τον Θεσσαλονίκης: “Η Εκκλησία πάντας συνάπτει και υπέρ πάντων εύχεται”. Δεόμεθα λοιπόν και αιτούμεθα παρά του Κυρίου για την ειρήνη ημών αλλά και του σύμπαντος κόσμου. Την ενότητα, την μετάνοια και επιστροφή προς τον Θεό. Το έλεος και τη συγχώρησή μας, την αγάπη και συναδέλφωση πάντων. Την υγεία μας και την απόλαυση των επιγείων αγαθών, όπως και των επουρανίων. Και όλα αυτά δυνάμει της θυσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Έτσι, με τα λειτουργικά μας αιτήματα, βοηθούμαστε να ζούμε την καθολικότητα και την οικουμενικότητα της ορθοδόξου Εκκλησίας και λατρείας. Αποκτούμε καθολική συνείδηση, και οικουμενική καρδιά, με την θυσιαστική αγάπη του Χριστού, η οποία περιχωρεί τους πάντας και τα πάντα.
Επίσης παρατηρούμε ότι στις δεήσεις και τα αιτήματά μας, υπάρχει μία ιεράρχηση. Ξεκινάμε από τα κατώτερα για να φθάσουμε, καθώς η Λειτουργία προχωρεί προς την φρικτή θυσία και την θεία Κοινωνία, προς τα ανώτερα. Αρχίζουμε από τα γήινα και εγκόσμια αγαθά και φθάνουμε στα πνευματικά και υπερκόσμια. Από την ευκρασία των αέρων και την ευφορία των καρπών της γης στο “άνω σχώμεν τας καρδίας” και στην “καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”. Έτσι η Εκκλησία παιδαγωγικά και αναγωγικά μας βοηθά να αξιολογούμε τις ανάγκες μας υπό το πρίσμα της αιωνιότητας και να ιεραρχούμε τη ζωή μας. Κάνει δηλαδή αυτό που συμβαίνει και στην προσωπική ζωή του ανθρώπου, καθώς ο άνθρωπος, στα πρώτα του βήματα, αγωνίζεται μέσα στην πεζή καθημερινότητα, αλλά σιγά-σιγά φθάνει στην αναζήτηση ανωτέρων εμπειριών. Αντιλαμβανόμεθα επομένως ότι στην ορθόδοξη Εκκλησία μας όλα τα προβλήματά μας λύνονται μέσα στη λατρεία και την προσευχή, χάρις στη θυσία του Γολγοθά που ένωσε “τα το πριν διεστώτα”, τον ουρανό και τη γη. Ο ιερός Χρυσόστομος θα τονίσει: “Μέσα στον οίκο του Θεού βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων. Στην Εκκλησία βρίσκεται η ευχαρίστηση των λυπημένων. Στην Εκκλησία βρίσκεται η παρηγοριά των βασανισμένων. Γιατί ο Χριστός λέει: “Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”. Τί πιό ποθητό από τη φωνή αυτή; Τί πιό γλυκό από αυτή την πρόσκληση;”.
Η αλήθεια είναι ότι όσα δεν μπορεί η Εκκλησία να τα διδάξει με το λόγο τα διδάσκει «εν Μυστηρίω». Ο λόγος αντιπαλαίει συχνά με τον αντίλογο· η Χάρις του Μυστηρίου όμως αναπαύει και πείθει.
Λοιπόν, ας δεώμεθα του Κυρίου έτι και έτι εν ειρήνη…

(Αρχιμ. Αθηναγόρου Καραμαντζάνη, «Στώμεν

Παναγία η Αρβανίτισα

Είμαστε προετοιμασμένοι να βρούμε τον Θεό

 Antony Bloom

Είμαστε προετοιμασμένοι να βρούμε τον Θεό όπως είναι, ακόμα και αν η συνάντηση καταλήξει σε καταδίκη μας και η ανατροπή όλων των αξιών που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε σε υπόληψη; Μήπως η απουσία του Θεού από τη ζωή μας και από τις προσευχές μας δεν οφείλεται συχνά στο γεγονός ότι εμφανιζόμαστε σαν άγνωστοι συχνά σε Αυτόν, που αν κάποτε βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του δε θα Τον προσέχαμε ή δε θα Τον αναγνωρίζαμε; Κάτι τέτοιο δε συνέβαινε και όταν ο Χριστός περπατούσε στους δρόμους της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας; Πόσοι από τους σύγχρονούς Του δεν Τον συνάντησαν, δεν πέρασαν από δίπλα Του χωρίς να Τον γνωρίσουν ή ακόμα να υποπτευθούν ότι είχε κάτι ξεχωριστό επάνω Του; Κάπως έτσι δεν Τον είδαν τα πλήθη στο δρόμο προς τον Γολγοθά; Σαν έναν εγκληματία, σαν κάποιο που είχε ταράξει τη δημόσια τάξη και τίποτε άλλο; Κάπως έτσι δε σκεπτόμαστε τον Θεό, ακόμα και είμαστε σε θέση να νιώσουμε κάπως την παρουσία Του; Και μήπως δεν τον αποφεύγουμε γιατί καταλαβαίνουμε πως θα ταράξει και τις δικές μας ζωές, θα κλονίσει τις αξίες μας;

Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να περιμένουμε να Τον συναντήσουμε στην προσευχή μας. Για να το θέσω πιο ωμά, θα έπρεπε να ευχαριστούμε το Θεό με όλη μας την καρδιά που δεν μας παρουσιάζεται σε κάτι τέτοιες στιγμές, που δεν είμαστε έτοιμοι, αφού Τον αμφισβητούμε όχι όπως ο Ιώβ, αλλά όπως ο κακός ληστής στο σταυρό. Μια τέτοια συνάντηση θα ήταν δικαστήριο και καταδίκη για μας. Πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε αυτή Του την απουσία και να κρίνουμε τους εαυτούς μας, μια και δε μας κρίνει ο Θεός.

Πέρα ἀπὸ τὸ σοσιαλισμὸ καὶ τὸν καπιταλισμὸ

Γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, ἡ μοναστικὴ κοινοβιακὴ ζωὴ εἶναι τὸ πρότυπό της κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς τους ζωῆς. 

Στὴν προεκλογικὴ περίοδο ποὺ προηγήθηκε δὲν ὑπῆρξαν σοβαρὲς ἀμφισβητήσεις γιὰ τὴ συμμόρφωσή μας μὲ τὶς οἰκονομικὲς ἐπιταγὲς τῶν ὑπερκρατικῶν κέντρων ἐξουσίας. Τὰ περισσότερα πολιτικὰ κόμματα φάνηκαν νὰ διαφωνοῦν περισσότερο γιὰ τὸ ἂν ἡ οἰκονομική μας πολιτικὴ θὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ μία ἢ τὴν ἄλλη δύναμη, παρὰ γιὰ τὸ ἂν θὰ πάψει νὰ ἀποτελεῖ τὸ παράσιτό της παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίας.Ἡ ἀπόλυτη προτεραιότητα τῆς οἰκονομίας καὶ ὁ ἀνάλγητος ἀνταγωνισμὸς ἀποτελοῦν μία παγερὴ πραγματικότητα, ἡ ὁποία δυναμιτίζει τὸ κοινωνικὸ κράτος καὶ προβάλλει τὸ δίκαιό του οἰκονομικῶς ἰσχυροτέρου ὡς μονόδρομο πρὸς τὴν εὐημερία. Ἡ παγκοσμιοποίηση ἀπειλεῖ νὰ συνθλίψει καὶ νὰ ἐξαφανίσει τὴν ἑτερότητα τῶν προσώπων μέσα στὴν ἀπρόσωπη ἀνωνυμία τοῦ γιγαντισμοῦ τῶν οἰκονομικῶν ἐξελίξεων καὶ μεγεθῶν».

Ὡς Χριστιανοὶ ἴσως νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὸ παγκόσμιο οἰκονομικὸ σύστημα ποὺ βασίζεται στὴν ἐκμετάλλευση καὶ τὸν ἐγωισμό. Κι αὐτὸ γιατί γνωρίζουμε πολὺ καλὰ πώς, κι ἂν χτυπήσουμε τὸν ἐγωισμὸ μὲ ἐπαναστατικὸ τρόπο στὶς οἰκονομικές του ἐκδηλώσεις, χωρὶς νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἐσωτερική του κακία, γρήγορα θὰ παρουσιασθεῖ ξανὰ ὕπουλα μεταμφιεσμένος. Μήπως κάτι τέτοιο δὲ συνέβη καὶ μὲ τὸν ὑπαρκτὸ σοσιαλισμό, ὁ ὁποῖος κατέληξε κρατικὸς καπιταλισμός; Μήπως ὁ ὑλισμὸς ὡς βάση τοῦ καπιταλισμοῦ δὲν εἶναι κυρίαρχος καὶ στὸ σοσιαλισμό; Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογικὴ πείρα, ποὺ ἔχει ἀποκτήσει ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ...

 τοὺς εἴκοσι αἰῶνες ζωῆς του. Μὰ κι ἂν δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε αὐτό, εἶναι, ὡστόσο, στὸ χέρι μας νὰ μεταβάλλουμε τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς συμμετέχουμε στὸ σύστημα αὐτὸ καὶ πρωτίστως τὸν τρόπο ποὺ διαχειριζόμαστε τὸ εἰσόδημα καὶ τὴν περιουσία μας.

Σύμφωνα μὲ τὶς Παροιμίες, ὁ εὐσεβὴς ἄνθρωπος παρακαλεῖ τὸ Θεό: «πλοῦτον δὲ καὶ πενίαν μὴ μοὶ δῶς, συνταξὸν δὲ μοὶ τὰ δέοντα καὶ τὰ αὐτάρκη» (κέφ. ΚΔ΄). Ὁ Ἱερὸς Συγγραφέας ζητάει ἀπὸ τὸ Θεὸ τὴν αὐτάρκεια, τὰ ἀγαθὰ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του καὶ ὄχι ἄλλα. Στὴν Καινὴ Διαθήκη, τὸ ἰδεῶδες σύστημα τῆς ἰδιοκτησίας ἀποκρυσταλλώνεται στὴν πρακτικὴ τῶν πρώτων χριστιανικῶν κοινοτήτων. «Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἤσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινὰ» (Πράξ. β΄ 44). Ἡ κοινοκτημοσύνη ἐν ἀγάπη ἐντάσσεται στὸ θαῦμα τῆς πρωτοχριστιανικῆς ζωῆς καὶ διὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς κηρύσσεται σ’ ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ, ἡ κοινοκτημοσύνη θὰ ἐφαρμοστεῖ γιὰ περισσότερα ἀπὸ 1700 χρόνια. Καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προβάλλοντας σὰν πρότυπο ὀρθόδοξης ζωῆς τὸ μοναστικὸ κοινόβιο ἔλεγε σ’ ἕνα λόγο του πῶς θέλει, ὀνειρεύεται νὰ φτιάξει τὴ χριστιανικὴ κοινωνία: «Σ’ ὅσα λέγαμε μέχρι τώρα, ἂς τονίσουμε καὶ τοῦτο: Καὶ ὅλοι νὰ πουλήσουν ὅλα τὰ ὑπάρχοντά τους, καὶ νὰ φέρουν ἐδῶ τὶς εἰσπράξεις, μπροστά μας. Μὲ τὰ λόγια τὸ λέω. Μὴν ταραζόσαστε. Κανείς, οὔτε πλούσιος, οὔτε φτωχός… Ἔτσι καὶ στὰ μοναστήρια τώρα ζοῦν, ὅπως ἄλλοτε οἱ πρῶτοι πιστοὶ Χριστιανοὶ στὰ Ἱεροσόλυμα… Ἂν ὅμως εἴχαμε τὴν πείρα τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς, τότε θὰ ‘χατε κι ἐσεῖς ὅλο τὸ θάρρος νὰ τὴν πραγματοποιήσετε. Καὶ πόση χάρη ἔχει αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς… Ἂν προχωροῦμε ἔτσι, σ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ζωῆς, πιστεύω στὸ Θεό, ὅτι κι αὐτὸ θὰ γίνει. Μόνο νὰ ‘χετε ἐμπιστοσύνη σ’ ἐμένα, καὶ μὲ τὴν τάξη θὰ κατορθώσουμε νὰ τὸ πραγματοποιήσουμε. Κι ἂν δώσει ὁ Θεὸς ζωή, πιστεύω, πὼς γρήγορα θὰ σᾶς ὁδηγήσω σ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ζωῆς, στὴν κοινοκτημοσύνη.» (Εἰς τὰς πράξεις, 11, 3)

Ἡ πατερικὴ γραμματεία ἔχει ἀσχοληθεῖ ἐκτενῶς μὲ τὸ σύστημα τῆς χριστιανικῆς κοινοκτημοσύνης ὡς τὸ ἰδανικὸ σύστημα ἰδιοκτησίας. Συνοπτικὰ μποροῦμε νὰ παρατηρήσουμε:

Γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, ἡ μοναστικὴ κοινοβιακὴ ζωὴ εἶναι τὸ πρότυπό της κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς τους ζωῆς. Ἀντίστοιχα, ἡ κοινοκτημοσύνη, ὅπως τὴ βρίσκουμε στὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, εἶναι τὸ ψηλότερο σκαλοπάτι τῆς φυσικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου στὴν κλίμακα τῆς ἰδιοκτησίας. Ἀνώτερη ἀπὸ αὐτὴν καὶ πάνω ἀπὸ τὶς φυσικὲς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μόνο ἡ ἀκτημοσύνη.

Ἡ κοινοκτημοσύνη ἐφαρμόζεται μὲ ἐπιτυχία σὲ μικρὲς κοινότητες, ποὺ τὰ μέλη τοὺς συνδέονται μὲ τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη, γιατί ἡ ἰδιοκτησία «τοῦ Κυρίου» εἶναι γιὰ ὅλους τους «δούλους» του. Εἶναι ἡ συνέπεια τῆς τέλειας ἀγάπης, γιατί ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει νὰ ἀγαπάει ἐξίσου ὅλους τους ἀνθρώπους, ὅπως ὁ Θεός. «Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὸν πλησίον του σὰν τὸν ἑαυτό του, δὲν ἀνέχεται νὰ ἔχει ὁ ἴδιος τίποτα περισσότερο ἀπ’ τὸν πλησίον του», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος. Μὲ τὴν χριστιανικὴ κοινοκτημοσύνη καταργεῖται ἢ περιορίζεται ἡ ἀτομικὴ ἰδιοκτησία καὶ ἐξαλείφεται τὸ ἀτομιστικοῦ (εἰδωλολατρικὸ-ρωμαϊκὸ-σύγχρονο εὐρωπαϊκὸ) πνεῦμα, ποὺ εἶναι καὶ ἡ αἰτία γένεσης γιὰ τὶς ζήλειες, τὶς φιλονικίες, τοὺς χωρισμούς, τὶς ἔχθρες καὶ τοὺς πολέμους. «Τὸ σὸν καὶ τὸ ἐμὸν ἐξώρισται», λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Μὲ τὴν κοινοκτημοσύνη ἐπέρχεται ἡ οὐσιαστικὴ ἰσότητα καὶ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων καὶ στὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Χωρὶς αὐτές, ὁλόκληρη ἡ οὐμανιστικὴ φιλολογία περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει κουτσή. Γι’ αὐτό, καὶ ὅποιος ἔχει ἀτομικὴ ἰδιοκτησία μέσα στὸ κοινόβιο θεωρεῖται προδότης σὰν τὸν Ἰούδα. Ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, ἡ “ἰδιάζουσα κτήσις” εἶναι κλοπή.

Αἰτία καὶ βάση τῆς κοινοκτημοσύνης ἀποτελεῖ ἡ ἀγάπη, γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς χαρίζει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὴν δημιουργεῖται ἡ ὑποδειγματικὴ ἀνθρώπινη κοινωνία, μὲ ἀποτέλεσμα ἀκόμη καὶ οἱ ἄπιστοι νὰ γίνονται Χριστιανοὶ ἀπὸ τὸ θαυμασμό τους γιὰ τὴν ἀγαπητικὴ ὀργάνωση τῶν Χριστιανῶν, νὰ ἑνώνεται ὅλος ὁ κόσμος κι ἔτσι νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς στὴ γῆ. Ἡ κοινοκτημοσύνη εἶναι ἱκανὴ «τὴν οἰκουμένην ἐπιστρέψαι ἅπασαν», ὅπως λέει ὁ Ἄγ. Ἰω. Χρυσόστομος. Ἀντίστοιχα, ἡ χριστιανικὴ κοινοβιακὴ ζωὴ βοηθάει ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο, γιατί τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὶς πολλὲς φροντίδες γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ κι ἔτσι τὸν βοηθάει χρονικὰ καὶ ἠθικὰ γιὰ ν’ ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ πνευματικά. Καταργεῖ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ πλουσίου καὶ δίνει ἀξιοπρεπῆ ἀλλὰ χωρὶς ἐγωισμὸ ζωὴ στὸ φτωχό. Ἀναπτύσσει τὴ συνεργασία, τὴν ἑνότητα καὶ τὴ συναισθηματικότητα τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ καὶ στὸν κάθε ἀδελφό, καὶ τελικὰ τὴν ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸ Θεό, κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος καὶ σ’ αὐτὴ τὴ γῆ ζεῖ εὐτυχισμένος.

Ὅλα αὐτὰ ἴσως ἠχοῦν παράξενα στὰ ἀφτιά μας, γιατί εἴμαστε μία γενιὰ ποὺ μεγάλωσε μέσα στὴν ἀφθονία καὶ τὴν ἀπόλαυση. Τὰ οἰκονομικὰ ἀδιέξοδα ὅμως καὶ ἡ πίεση ποὺ δέχονται σήμερα οἱ πανεπιστημιακοὶ πτυχιοῦχοι στὴν ἀγορὰ ἐργασίας ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ μᾶς ἀναγκάσουν νὰ τὰ σκεφτοῦμε. Ἴσως εἶναι ὁ καιρὸς νὰ γυρίσουμε στὴν ἁπλὴ ζωὴ τῆς κοινότητας. Τὰ ὀφέλη θὰ εἶναι τεράστια γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή, ἀλλὰ θὰ βοηθήσουν καὶ στὴν ἀπήχηση τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος στὴ σύγχρονη κοινωνία. Γιατί ὁ Χριστιανισμὸς «εἶναι στὴν οὐσία τῆς ἀποστολῆς τοῦ προοδευτικός. Δὲν ἔρχεται νὰ μᾶς πεῖ ὅτι τὰ ἀνθρώπινα ἔχουν “εὖ καὶ καλώς”, ἴσα-ἴσα ζητάει τὸ νέο, ποὺ θὰ εἶναι συγχρόνως καὶ καλύτερο. Τοὺς “καινοὺς οὐρανοὺς καὶ τὴν καινὴν γην”, ἐν οἶς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης).

(Τὸ κείμενο εἶναι βασισμένο στὸ βιβλίο «Τὸ πρόβλημα τοῦ θεσμοῦ τῆς ἰδιοκτησίας» τοῦ Ν. Θ. Μπουγάτσου τῶν ἐκδόσεων «Κοράλι»)

Πρόεδρος Ἀρείου Πάγου: Κίνδυνος ἐθνολογικῆς ἀλλοίωσης ἀπὸ τὴν λαθρομετανάστευση. Εἶναι τὸ ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα πρόβλημα, μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση

Τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν ἀλλοίωση τοῦ ἐθνολογικοῦ ἱστοῦ τῆς Ἑλλάδας στὸ ἐγγὺς μέλλον ἀπὸ τὴν ἀνεξέλεγκτη εἰσροὴ χιλιάδων λαθρομεταναστῶν ἔκρουσε ὁ πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου Γεώργιος Καλαμίδας, μιλώντας στὸ συνέδριο τῆς Μυτιλήνης μὲ θέμα τὴ μετανάστευση καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, χαρακτηρίζοντας τὴν παράνομη μετανάστευση ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα πρόβλημα, μεγαλύτερο ἀκόμα καὶ ἀπὸ αὐτὸ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. O Γεώργιος Καλαμίδας χαρακτήρισε τὴν παράνομη μετανάστευση ὡς τὸ ὑπ' ἀριθμὸν ἕνα πρόβλημα τῆς χώρας καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μεγαλύτερο ἀκόμα καὶ ἀπὸ αὐτὸ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία μικρὴ χώρα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπορροφήσει τόσους μεγάλους ἀριθμοὺς ἀλλοδαπῶν. Περισσότεροι ἀπὸ 400 σύνεδροι, στὴν πλειονότητά τους δικαστικοὶ λειτουργοί, ἀντάλλαξαν...

 ἀπόψεις γιὰ τὸ ἀκανθῶδες ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης στὸ διήμερο συνέδριο ποὺ συνδιοργάνωσαν ἡ Ἕνωση Δικαστῶν καὶ Εἰσαγγελέων, ὁ Δικηγορικὸς Σύλλογος Μυτιλήνης καὶ ὁ Διεθνὴς Ὀργανισμὸς Μεταναστεύσεως στὸ νησὶ τῆς Λέσβου, ποὺ ἀποτελεῖ πύλη εἰσόδου ἑκατοντάδων λαθρομεταναστῶν, μὲ τοὺς ὁμιλητὲς νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἀναγκαιότητα νὰ χαραχθεῖ μία ἀποτελεσματικότερη στρατηγικὴ ἀπὸ πλευρᾶς Πολιτείας.

Σύμφωνα μὲ τοὺς ὁμιλητὲς ἡ λαθρομετανάστευση δημιουργεῖ προβλήματα ὄχι μόνο ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν ἀλλὰ καὶ στὴν αὔξηση τῆς ἀνεργίας Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ συνεδρίου ἀναδείχθηκε καὶ ὁ σημαντικὸς ρόλος τῶν τοπικῶν παραγόντων τῆς Λέσβου στὴ διαχείριση τοῦ προβλήματος τῆς λαθρομετανάστευσης καὶ στὴν προάσπιση τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀλλοδαπῶν, ποὺ σχεδὸν καθημερινὰ φθάνουν ἀπὸ τὰ τουρκικὰ παράλια.

ΟΙ ΑΜΦΙΣΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΓΡΟΝΘΟΚΟΠΟΥΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ

 

ΟΙ ΑΜΦΙΣΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΓΡΟΝΘΟΚΟΠΟΥΜΕΝΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος είναι εν ενεργεία Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αρα δεν έχει νόημα να κακίζει την Ιεραρχία επειδή δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία για να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της ηλεκτρονικής φυλακής.

ΑΜΦΙΣΗΜΑ ΛΕΚΤΙΚΑ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ

_________

Αντί να δίνει συνεντεύξεις με αμφίσημα μηνύματα και αλληλογρονθοκοπούμενες θέσεις για διάφορα θέματα, θα μπορούσε κάλλιστα - ως έχει χρέος - να ζητήσει σύγκληση της Ιεραρχίας για να ληφθούν οι ορθές αποφάσεις.

Αφού ολιγωρεί να πράξει το καθήκον του και περιορίζεται να εκτοξεύει αμφίσημα λεκτικά πυροτεχνήματα είναι φυσικό να μην πείθει κανένα και να κάνει όλους να διερωτούνται πού το πάει.

ΔΙΑΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ

___________

Θέλω να καταστήσω σαφές ότι με κανένα τρόπο δεν συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που έχουν προκατάληψη εναντίον του Σεβασμιότατου Μεσογαίας.

Ισα - ίσα! Ηλπιζα ότι θα τον εξέλεγαν - όπως επιθυμούσε και ο ίδιος - Μητροπολίτη Καισαριανής και ακολούθως όταν ο Αρχιεπισκοπικός θρόνος θα χήρευε σε κάποια στιγμή ότι μια μέρα θα γινόταν Αρχιεπίσκοπος. Τώρα όμως και μετά από πολλές απογοητέυσεις που μας πότισε με τη στάση του για διάφορα θέματα - όπως πλείστοι όσοι πιστοί - διερωτούμαι. Αν ποτέ θέσει υποψηφιότητα για Αρχιεπίσκοπος θα βρεί άλλη ψήφο στην κάλπη εκτός από τη δική του να τον πριμοδοτήσει;

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ

_____________

Για το θέμα της ηλεκτρονικής φυλακής δεν έχω ακόμη καταλάβει τι φρονεί. Αν θεωρεί τους φόβους όσων αγωνίζονται εναντίον της ηλεκτρονικής φυλακής υπερβολικούς δεν έχει παρά να το πει στα ίσα, όπως έντιμα και ωραία έχουν κάνει άλλοι ιεράρχες και κληρικοί γνωστοί για την πνευματικότητα και το ήθος τους.

Αν πάλιν πιστεύει ότι με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση οδηγούμαστε σε μια Ουργουελιανού τύπου κοινωνία - όπως πιστεύει η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Ορους και δεκάδες Μητροπολίτες - δεν υπάρχει κανένας λόγος να κακίζει όσους αγωνίζονται να την αποτρέψουν. Αντίθετα! Εχει αδήριτη υποχρέωση - ως επίσκοπος- να αναλάβει την πρωτοβουλία να ζητήσει σύγκληση της Ιεραρχίας για να ληφθούν οι ορθές αποφάσεις.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το σχόλιο που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΧΘΕΣ - ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΑΖΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. ΣΗΜΕΡΑ - ΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΩΝ “ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ” Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Του ιστολογίου “Ορθόδοξο Παρατηρητήριο”

================

«Αυτό που χρειάζεται ο τόπος, δεν είναι μόνο η αγανάκτηση, αλλά και η επανάσταση. Η αγανάκτηση βγάζει διαμαρτυρία, η επανάσταση δίνει ελπίδα ανατροπής, ανοίγει δρόμους στα αδιέξοδα».

«Θεωρώ ότι αυτή είναι η κατεξοχήν στιγμή που Εκκλησία πρέπει να βρίσκεται δίπλα στο λαό, Εκκλησία που σιωπά και απουσιάζει από την αγωνία του κόσμου αυτοαναιρείται»,

«Είναι η μόνη που μπορεί να μεταμορφώσει την αγανάκτηση σε υγιή επανάσταση, η Εκκλησία συμπαθεί τους πονεμένους, κατανοεί τους αγανακτισμένους, αλλά προχωρεί με τους επαναστατημένους».

Είναι προφανές πως δεν θα διαφωνήσουμε σε τίποτε από όσα δήλωσε ο Σεβασμιώτατος στο πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων "Ρομφαία" σχετικά με τις εκδηλώσεις αγανάκτησης και διαμαρτυρίας του Ελληνικού λαού.

Ωστόσο δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα όσα έλεγε εναντίον μας όταν πριν απο λίγο καιρό χιλιάδες Αντιρρησίες Ορθόδοξης Συνείδησης κατέβαιναν και αυτοί στην πλατεία Συντάγματος αγανακτισμένοι απο την πρόθεση της κυβέρνησης να εφαρμόσει το δικτατορικό και μισάνθρωπο σύστημα της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" και της "Κάρτας του Πολίτη".

Τότε οι "αγανακτισμένοι αντιρρησίες Ορθόδοξης Συνείδησης", κατά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, "έκαναν μεγαλύτερη ζημιά από την ίδια την “Κάρτα του Πολίτη", ενώ ο ζήλος τους οδηγούσε σε εκδηλώσεις "ανεύθυνες και αυθαίρετες".

Σε μας που, από την αρχή, ζητούσαμε την βοήθεια και την στήριξη της Εκκλησίας και των Ποιμεναρχών μας και εκδηλώναμε ειρηνικά και με συγκεκριμένα αιτήματα, επιχειρήματα, υπογραφές και ψηφίσματα τις ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ αντιρρήσεις και την αγανάκτησή μας, ο Σεβασμιώτατος "έκλεισε την πόρτα", την οποία όμως σήμερα ανοίγει με προθυμία στους δικαίως αγανακτισμένους συμπολίτες μας.

*****

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ ΟΣΟΥΣ

ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ ΤΗΝ “ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ”

======

Κατ’ αρχάς θεωρούμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου στον κ. Διονύση Μακρή και μάλιστα μας εξέπληξε με την κριτική που ασκεί στην Ιερά Σύνοδο της Αγίας μας Εκκλησίας καταλογίζοντάς της ευθύνες για την ...βραδύτητα με την οποία κινείται στο ζήτημα της "Κάρτας του Πολίτη".

Η έκπληξή μας όμως δεν ήταν ευχάριστη αφού ο Σεβασμιώτατος δεν θεωρεί αυτή την "αδράνεια" ως "ανησυχητικό φαινόμενο", σε αντιδιαστολή με την "κυβερνητική επιτάχυνση", που παρατηρείται στα θέματα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης ή όπως συνηθίζουμε εμείς να λέμε της "ηλεκτρονικής δικτατορίας", αλλά διότι εξ αυτής της "αδράνειας", δημιουργήθηκε ένα "κενό" το οποίο κατά την άποψή του καλύφθηκε απο τον "ζήλο του λαού", ο οποίος "ανευθύνως και αυθαιρέτως" ανέπτυξε πρωτοβουλίες οι οποίες τελικά κατά τον Σεβασμιώτατο δείχνουν ασέβεια και διάθεση παρέμβασης στο ποιμαντικό έργο της Ιεράς Συνόδου.

Στο απόσπασμα αυτό της συνέντευξης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, επικρίνει κυρίως όλους εμάς που έχουμε διατρανώσει την βούλησή μας να δείξουμε ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, δηλαδή να αρνηθούμε να παραλάβουμε την Κάρτα του Πολίτη και κάθε άλλη "πλαστική χειροπέδα" του μισάνθρωπου, κατά την γνώμη μας, συστήματος της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης (που όπως δηλώνει ο πρωθυπουργός πρέπει να εμφανιστεί παγκοσμίως εδώ και τώρα).

Μας κατηγορεί (αδίκως) ότι δεν σεβόμαστε την Ιερά Σύνοδο και ότι θέλουμε να "καθοδηγήσουμε" την κρίση της και μάλιστα πιο κάτω μας υπενθυμίζει ότι "Ο λαός από κρινόμενος γίνεται κριτής της Συνόδου ".

Στην πραγματικότητα όμως, ο Ορθόδοξος Ελληνικός λαός δεν κρίνει την Σύνοδο, αλλά περιμένει εναγωνίως από αυτήν να τον δεί ως εν Χριστώ "ποιμαινόμενο" και όχι ως "κρινόμενο" για την αντίθεσή του σε πολιτικές αποφάσεις που θα τον οδηγήσουν με το "πιστόλι στον κρόταφο" στην σκλαβιά και την αποστασία, εξ άλλου, όπως ομολογεί και ο ίδιος ο Σεβασμιώτατος Νικόλαος, "...αυτοί που σταδιακά παίρνουν στον έλεγχό τους τη ζωή μας, στην ουσία αυτοί διευκολύνονται να ρουφήξουν τη συνείδησή μας ".

Να λοιπόν γιατί λέμε προς την ΠΟΛΙΤΕΙΑ "όχι στην κάρτα του πολίτη και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση", διότι βλέπουμε, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Σεβασμιώτατος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, ότι θέλουν "να ρουφήξουν την συνείδησή μας". Και επειδή ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι δεν έχουμε πολλές "συνειδήσεις", αλλά μόνο μία, τους λέμε και το όνομά μας: "ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ".

Συνεπώς αν τώρα δεν ενημερώσουμε τους αδελφούς μας για τους εμφανείς κινδύνους αυτού του πολυπλόκαμου συστήματος ελέγχου και διαχείρισης της ελευθερίας μας και τους επιτρέψουμε "να ρουφήξουν" την μια και μοναδική Ορθόδοξη συνείδησή μας "πιάνοντάς μας στον ύπνο", τότε αναρωτιώμαστε πώς είναι δυνατόν στο μέλλον να ομολογήσουμε Χριστό, αφού δεν θα έχουμε πιά συνείδηση και ως εκ τούτου επιθυμία για κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν ορθότατη αυτή η επισήμανση του Σεβασμιωτάτου για τους αληθινούς σκοπούς εκείνων που μας επιβάλλουν τώρα τις διάφορες ηλεκτρονικές κάρτες και αύριο την “Κάρτα του πολίτη”.

Ε λοιπόν γι’ αυτόν τον λόγο μαζεύουμε υπογραφές, κατεβαίνουμε στους δρόμους, κάνουμε διαρκή και επίπονο αγώνα ενημέρωσης των συμπολιτών μας για τους κινδύνους αυτού του νέου ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού και όχι για να υποδείξουμε στους Ποιμενάρχες μας τι πρέπει να πράξουν αφού εκείνοι ξέρουν πως μπορούν να προστατεύσουν το ποίμνιό τους από αυτούς τους τεράστιους κινδύνους.

Αν πάλι ως μέλη του σώματος της Εκκλησίας της οποίας Κεφαλή είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έχουμε εκφράσει με ευγένεια τις ανησυχίες μας και την...αγωνία μας, δεν είναι γιατί θέλουμε να κατευθύνουμε την Ιερά Σύνοδο ούτε να υποκαταστήσουμε τον ποιμαντικό της ρόλο. Αντιθέτως με υική και μόνο πρόθεση, ως Έλληνες Πολίτες βαπτισμένοι και μυρωμένοι, διαμαρτυρόμαστε προς την πολιτεία και στρέφουμε το βλέμμα μας διαρκώς προς την μητέρα Εκκλησία γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μόνο εντός της μπορούμε να σωθούμε και να πορευτούμε προς την Ανάσταση.

Να μην ανησυχούμε όταν πλείστοι εκ της Ιεραρχίας έχουν εκφράσει τις ίδιες ανησυχίες και μάλιστα μερικοί εξ αυτών δηλώνουν με λεβεντιά ότι προτιμούν να υποστούν κάθε διωγμό και δυσκολία από το να πάρουν την Κάρτα του Πολίτη;

Μήπως όλοι αυτοί οι Επίσκοποι, οι κληρικοί, οι καθηγούμενοι Ιερών Μονών, οι μοναχοί και οι μοναχές και οι συν αυτοίς λαϊκοί, φοβήθηκαν τον Αντίχριστο και απεδύθησαν σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων εναντίον του, ή έπραξαν αυτό που τους λέει η Ορθόδοξη συνείδησή τους και εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους σε ένα σύστημα που θέλει να ξεριζώσει τον Χριστό από τις καρδιές τους;

Είναι δείγμα ασέβειας το να δηλώνουμε ότι δεν θα παραλάβουμε την κάρτα του πολίτη ξέροντας ότι εξαιτίας αυτής της επιλογής θα διωχθούμε και θα υποφέρουμε;

Είναι εγωισμός και αλαζονεία να λέμε ότι δεν θα δεχτούμε από κανέναν να μας αφαιρέσει το δώρο της ελευθερίας που μας χάρισε ο Θεός με τη δημιουργία μας;

Αν π.χ η αυθόρμητη συμμετοχή του λαού σε μια πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών εναντίον της Κάρτας του Πολίτη, η οποία μάλιστα βασίσθηκε σε δύο νηφάλια και άκρως υποτακτικά στο θέλημα της Αγίας μας Εκκλησίας κείμενα, και οι μεγάλες ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των πιστών μελών της Εκκλησίας μας εναντίον των κυβερνητικών σχεδίων διαχείρισης της ελευθερίας και προσβολής της Ορθόδοξης συνείδησής τους, θεωρούνται απο τον Σεβασμιώτατο ως ένδειξη "ασέβειας" προς την "υπεύθυνη Σύνοδο" και δείγμα "ήθους που ανατρέπει την ισορροπία της σχέσης Συνόδου και λαού" το οποίο μάλιστα "είναι χειρότερο και από την κάρτα του πολίτη", τότε θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε πώς χαρακτήρισε το ήθος των χιλιάδων πιστών της Μητρόπολής του, που κατέβηκαν στους δρόμους της Κερατέας και ακόμα και σήμερα δίνουν μάχες με τις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος.

Αν δεν απατώμεθα ο Σεβασμιώτατος (προς τιμήν του) βρέθηκε στο πλευρό του μαχόμενου ποιμνίου του και τους υπερασπίστηκε.

Ενα ακόμα σημείο της συνέντευξης του Σεβασμιωτάτου που μας έχει μπερδέψει, είναι και εκείνο στο οποίο λέγει οτι "πολεμώντας την κάρτα σκοτώνουμε την εκκλησιαστική συνείδηση μέσα μας ". Αυτό όμως πώς συμβιβάζεται με αυτό που τόνισε στην αρχή: "Καλύτερα με λιγότερη τεχνολογία ελεύθεροι, παρά με σύγχρονες διευκολύνσεις σκλάβοι. Γιατί αυτοί που σταδιακά παίρνουν στον έλεγχό τους τη ζωή μας, στην ουσία αυτοί διεκολύνονται να ρουφήξουν τη συνείδησή μας. "

Αυτοί που θα μας επιβάλλουν την Κάρτα του Πολίτη "διευκολύνονται να ρουφήξουν τη συνείδησή μας" και ταυτοχρόνως εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που αντιδρούμε σε αυτή την μισάνθρωπη πρόθεση, "σκοτώνουμε την εκκλησιαστική μας συνείδηση;”

Πως είναι δυνατόν να "σκοτώνουμε" κάτι που υπερασπιζόμαστε και για χάρη του οποίου θα μείνουμε άνεργοι, ανασφάλιστοι, και απόλυτα περιθωριοποιημένοι;

Οι Επίσκοποι που συμμετείχαν είτε δι’ εκπροσώπου, είτε με μηνύματα σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ήθελαν και εκείνοι να "σκοτώσουν την εκκλησιαστική συνείδηση;"

Ελπίζουμε και ευχόμαστε ο Σεβασμιώτατος να καταλάβει ότι δεν είμαστε απέναντι αλλά εντός της Εκκλησίας και υπό την καθοδήγηση της Ιεραρχίας της από την οποία περιμένουμε να μας ποιμάνει και όχι μόνο να μας κρίνει.

ΠΗΓΗ:

Ορθόδοξο Παρατηρητήριο

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ

   Ο όσιος Γέρων, αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη αγάπη και παρακλητική διάθεση τους καρκινοπαθείς. Εξέταζε με προσοχή την περίπτωση τους, προσπαθούσε να προχωρήσει σε δρόμους διαγνωστικούς, και μελετούσε γενικά τη φοβερή αυτή νόσο της εποχής μας. Είχε ο ίδιος προσβληθεί από τον καρκίνο. Μέσα του ήταν διάσπαρτη η νόσος, και όμως, όπως ο ίδιος έλεγε, είχε κατορθώσει να αποκοιμίσει τη φοβερή νόσο για δεκαετίες, χρησιμοποιώντας ως φάρμακο μοναδικό την αδιάλειπτη προσευχή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής.Σε μία συζήτηση, πού έκανε ο πατήρ Πορφύριος στο Νοσοκομείο Συγγρού με μία Πανεπιστημιακή γιατρό για θέματα καρκίνου και AIDS, διατύπωσε σημαντικές απόψεις, τις οποίες θυμάται αργότερα και επαναλαμβάνει:

   Έχω κάνει κι εγώ έρευνα για τον καρκίνο και έχω βρει αρκετά στοιχεία. Ο καρκίνος κυρίως βγαίνει σε μπερδεμένες ψυχές, σε αγχώδεις ανθρώπους, σε βασανισμένους από διάφορα γεγονότα, σε καταπιεσμένους. Όταν πάθεις κάτι και σου πουν ότι είναι καρκίνος, πρέπει να δοθείς πολύ στην αγάπη του Θεού. Να ηρεμήσεις, να ησυχάσεις, ν’ αγαπήσεις τον κόσμο, να τ’ αγαπήσεις όλα. Να είσαι όλο αγάπη και δοξολογία στο Θεό και να αγιάσει η ψυχή σου. Κι όταν αγιάσει η ψυχή σου, όταν προσκολληθείς στο Θεό και γίνει ηρεμία, το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό και όλα τα συστήματα του οργανισμού θα ηρεμήσουν, και τότε ο καρκίνος, αν δεν θεραπευθεί, τουλάχιστον θα μείνει εκεί πού βρίσκεται. 

   Σού είπαν ότι έχεις AIDS. Αλλά, όταν λένε έτσι, πρέπει να είσαι γεμάτος χαρά. Όχι, έχω αυτή την αρρώστια, συνεπώς θα πεθάνω... Τίποτα! Θα μελετήσεις τη Γραφή. Θα δεις ότι δεν υπάρχει θάνατος και ότι όποιος πιστεύει στα λόγια του Θεού δεν πεθαίνει ποτέ! Όχι δεν παίρνω φάρμακα. Προσπαθώ με την προσευχή μου, με το δόσιμο στο Θεό. Παλιά ξέρεις τι δυνατός πού ήμουνα; Εγχείρηση να μου κάνης μπορούσες χωρίς νάρκωση, με τη Χάρη του Θεού. Τώρα τα έχασα όλα αυτά. Πράγματι, αυτό πού έχω είναι πειρασμικό.

(Από τις σελ. 108,109).

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Σ. ΚΡΟΥΣΤΑΛΑΚΗ

Καθηγητού της Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ», 1997

'Αγιος Εφραίμ-Πατριάρχης των Σέρβων

Ήταν υιός ιερέως από τη Βουλγαρία και από νέος πόθησε την ασκητική ζωή. Όταν οι γονείς του θέλησαν να τον νυμφεύσουν, έφυγε για το Άγιον Όρος και, έγινε μοναχός στη μονή Χιλανδαρίου.

Αργότερα επέστρεψε στη Σερβία και ασκήθηκε στην Κλεισούρα του ποταμού Ίμπα και το μοναστήρι του Ντέτσανη. Πατριάρχευσε δύο φορές (1375-1379 και 1389-1392). Την πρώτη φορά παραιτήθηκε οικειοθελώς και επέστρεψε στην ποθητή του έρημο. Μετά από παράκληση του ηγεμόνα Λαζάρου αναλαμβάνει ξανά την πατριαρχεία. Τη φορά αυτή όμως έχει να γευθεί μεγάλη θλίψη, γιατί στις ημέρες του συμπίπτει η πιο ζοφερή περίοδος του έθνους του, η τραγωδία του Κοσσυφοπεδίου (1389), όπου οι Σέρβοι νικήθηκαν από τους Τούρκους, αφού αγωνίσθηκαν μέχρι τέλους υπέρ πίστεως και πατρίδος. Υπήρξε ποιητής Παρακλητικών Κανόνων.

Ο όσιος πατριάρχης κοιμήθηκε σε βαθειά γεράματα και τα οστά του φυλάγονται στο ναό του Αγίου Δημητρίου στο Πέκιο. Το βίο και την ακολουθία του έγραψε, λίγο μετά την κοίμησή του, ο μαθητής του επίσκοπος Μάρκος. Τοιχογραφίες του σώζονται στο Πέκιο, στις μονές Γρατσάνιτσα και Στουντένιτσα. Η αναγνώριση της αγιότητός του έγινε από τη Σερβική Εκκλησία και τιμάται ιδιαίτερα στο Πέκιο, στις 15 Ιουνίου και στις 30 Αυγούστου.

agioritikesmnimes

Μία μητέρα που ήξερε να δακρύζει και να γονατίζει!

Η συμβολή των μητέρων των Τριών Ιεραρχών, Έμμέλειας του Μ. Βασιλείου, Νόνας του Γρηγορίου του Ναζιανζηνοϋ καί Άνθούσας Ιωάννη του Χρυσόστομουστην ανάδειξη αυτών των Μεγάλων Πατέρων καί Οίκουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας υπήρξε αποφασιστική. Καί είναι δίκαιος ό θαυμασμός του εθνικού ρήτορα Λιβάνιου για τη χριστιανή γυναίκα - «Βαβαί, οιαι παρά χριστιανοίς είσι γυναίκες» - στο πρόσωπο της μητέρας του Χρυσόστομου, της νεαρής χήρας με την εκπληκτική πιστότητα στη μοναδική αγά­πη της ζωής της καί την ολοκληρωτική της αφοσίωση στην αγωγή του υπέροχου γιου της. Υπάρχει όμως μια ενδιαφέρου­σα λεπτομέρεια! Καί οι τρεις τους, εξαίρετα πνεύματα, ήταν δεκτικοί, εύάγωγοι ως παιδιά καί νέοι στα άφορώντα τη σχέση τους με τη χριστιανική Αλήθεια καί ζωή!Την Ιδια εποχή στην Εκκλησία του Χρίστου πού παροικεί στη Δύση μια άλλη χριστιανή, ή Μόνικα - χήρεψε κι αυτή νέα -σήκωσε με ανάλογη προς την Ανθούσα πιστότητα το σταυρό της χηρείας της, καί επέδειξε άντόστοιχη αφοσίωση στήν άγωγη του επίσης εξαίρετου στο πνεύμα γιου της, Αύγουστίνου. Μα αυτός, παρά τη σφοδρή επιθυμία καί μεγάλη προσπάθεια της, έδειξε απροθυμία, αδιαφορία για τα άφορώντα τη χριστια­νική Αλήθεια καί ζωή.Καί το χειρότερο, τράβηξε κατά την αντί­περα όχθη, έπεσε σε υπαρξιακό αδιέξοδο, έζησε βίο άστατο, παραδόθηκε σε εξάρτηση αισθησιακή! Καί κείνη έγκαρτέρησε, όχι μια δυο μέρες, ένα ή δύο μήνες, ούτε ένα δυο αλλά δεκαέξι ολόκληρα χρόνια σε μαρτύριο δα­κρύων, δακρύων πού τα γόνατα της μεταποιούσαν σε σταλαγ­ματιές θερμής προσευχής! Καί ελεήθηκε από το Θεό, ευλογή­θηκε από την Αγάπη Του με την ευτυχία να δει το γιο της χρι­στιανό! Κι αργότερα Επίσκοπο Ίππώνος καί κορυφαίο Πατέρα ιδιαίτερα της Δυτικής Εκκλησίας!Δε θα την πω πιο αξιοθαύμαστη από τις μητέρες των Τριών Ιεραρχών. Κρίση σε προσωπικούς σταυρούς δεν χωρεί! Ό Θε­ός γνωρίζει λογισμούς καί διαλογισμούς, διαθέσεις της καρδιάς καί ή Αγάπη Του κρίνει! Θα την πω όμως πιο μαρτυρική! Καί θα διερωτηθώ, τί άραγε θα αναφωνούσε ό Λιβάνιος, αν την είχε κι αυτήν γνωρίσει! Άλλα καί θα προτείνω την προσέγγιση της ιερής μορφής της πού ακολουθεί, ένα μικρό σταχυολόγημα από τα «εκ βαθέων» -«Εξομολογήσεις»- του τελικά λα­μπρού γιου της. Γιατί ή περίπτωση της ενδιαφέρει όχι λίγες μη­τέρες πού σηκώνουν σήμερα ανάλογους σταυρούς.(Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια) 

Ήταν χριστιανή με πληρότητα και νόημα! «Ή μητέρα μου δεν αγαπούσε το Θεό από υπακοή στους γονείς της, μάλλον υπάκουε σ' αυτούς από αγάπη σ' Εκείνον», γράφει ό Αυγουστίνος. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην αληθι­νή πίστη ως προσωπική αγάπη του Θεού - το «πνεύμα πού ζωοποιεί» - καί την πίστη τυπικό χρέος ή καθήκον - «το γράμμα πού σκοτώνει»Όση άναμεσα σε ελευθερία καί δουλεία-έξάρτηση! «Ό Θεός την είχε στολίσει με εξωτερική, πιο πολύ εσω­τερική ομορφιά, αυτή πού της έδινε τη χάρη ζωντανής μαρ­τυρίας της αλήθειας του...»

, συνεχίζει με τρυφερό κι ανθρώ­πινο θαυμασμό. Ή χριστιανή μάνα δεν είναι ιερότητα παγερή, στεγνή! Ή ομορφιά κι ή χάρη της, θεία δώρα κι αυτά ασκούν ύπαρκτική γοητεία στο παιδί, αν καρπώνονται στο μέσα, της ψυχής το κάλλος. Αυτό προέχει, ενώ ή απουσία του δημιουρ­γεί επικίνδυνο κενό!

«Παντρεύτηκε τον ειδωλολάτρη πατέρα μου, άνθρωπο οξύθυμο μα αγαθό, του αφοσιώθηκε σαν στο Χριστό... Αντι­μετώπισε με σεβασμό την άλλη πίστη του, δεν επέτρεψε να γίνει το θέμα αυτό αφορμή φιλονικίας μεταξύ τους... Δεν αντιδρούσε με λόγια ή έργα σε ώρα οργής, αλλά την κατάλ­ληλη στιγμή με αγάπη καί λεπτότητα εξηγούσε το λάθος... Δεν έλεγε ούτε μετέφερε λόγο κακό, δεν υποδαύλιζε διχό­νοιες, υποβοηθούσε τη συμφιλίωση, την ειρήνη... Προσευ­χόταν νύχτα καί μέρα, εκκλησιαζόταν τακτικά, τιμούσε τους λειτουργούς της Εκκλησίας, πρόσεχε την ελεημοσύνη... Κέρδισε έτσι γρήγορα την αγάπη, την τρυφερότητα, το σεβα­σμό του πατέρα μου καί τον ίδιο στη χριστιανική πίστη»!«Αυτά συνέβησαν γιατί είχε Εσένα επιστήθιο φίλο καί δι­δάσκαλο στο σχολείο της ψυχής», εξηγεί ό Αυγουστίνος καί προσθέτει ότι ή επιστροφή του πατέρα του είναι «το πρώτο δώρο του Θεού στη μητέρα μου, ό αρραβώνας της δικής μου επιστροφής, πού όμως επρόκειτο να αργήσει»! Με το τελευ-ταίο ρίχνει τη γέφυρα πού μας περνά από τη Μόνικα αληθινή χριστιανή σύζυγο τή Μόνικα αληθινή χριστιανή μητέρα, στην περιπέτεια της δικής του αποστασίας καί επιστροφής.

Και είναι μια μεγάλη αποστασία ή πρώτη φάση της ζωής του. «Ή μητέρα μας ανάθρεψε γεννώντας μας με ώδίνες τοκετού κάθε φορά πού έβλεπε να ξεμακραίνουμε από Σένα...», γράφει για τη χριστιανική αγωγή της μητέρας του στα τρία παιδιά της. Για τον εαυτό του ειδικά προσθέτει: «Από την τρυφερή ηλικία είχα ακούσματα για την αιώνια ζωή. Η μητέ­ρα με σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τη στιγμή που μ' έβγαλε άπ' την κοιλιά της. Με πότισε την Αλήθεια του Θεού με το μητρικό της γάλα... Μικρό παιδί κι εγώ, πρίν Σέ γνωρί­σω, σε Σένα εύρισκα στήριγμα καί καταφυγή όταν με μάλω­ναν οι γονείς ή οϊ δάσκαλοι μου...Αρρώστησα βαριά καί ζήτησα με λαχτάρα να βαφτιστώ... Ή μητέρα με μύησε στο Μυστήριο της λυτρώσεως, μου έμα­θε την ομολογία που έπρεπε να απαγγείλω... Καλυτέρεψε όμως ή υγεία μου κι ανέβαλα τη βάφτιση μου. Νικήθηκα από την ιδέα πώς θα ξαναπέσω στην αμαρτία... Ή μήπως καί πήρα αυτή την απόφαση για να είμαι ελεύθερος να την απο­λαύσω»! Καί με την εμπειρία της επιστροφής πια την ώρα αυτού του «εκ βαθέων» του παρατηρεί: «Ίσως το επέτρεψε ό Θεός για να δώσει στην αγνή καρδιά της μητέρας μου τη χα­ρά να κυοφορήσει μακροχρόνια κι επώδυνα τη σωτηρία μου»!Η περιπέτεια της αποστασίας αρχίζει στην Καρχηδόνα, όπου σπουδάζει Φιλολογία καί Ρητορική. Πρωτεύει στις σπουδές, καμαρώνει γι' αυτό, το... εξαργυρώνει με ερωτικές κατακτήσεις! «Αφέθηκα γρήγορα να γίνω έρμαιο φοβερών παθών καί ηδονών... Δε ντρεπόμουν να μπλέκομαι σε περι­πέτειες επιπόλαιων ερώτων... Είχα υποδουλωθεί στη φρε­ναπάτη της ήδονοθηρίας, που ή ανθρώπινη άναισχυντία θε­ωρεί καί προβάλλει ως ελευθερία! Με πυρπολούσε ό πόθος τοϋ έρωτα... Το ν'αγαπώ καί ν'αγαπιέμαι μου ήταν πιο γλυ­κό, όταν απολάμβανα το κορμί του άγαπώμενου προσώπου»!"Ομολογίες ρεαλιστικές αλλά αφοπλιστικά ειλικρινείς σε θέμα πού ή εποχή μας απομυθοποιεί καί είδωλοποιεί συνάμα. «Ή μητέρα μου, αυτή ή ταπεινή δούλη του Θεού, που ή καρ­διά της ήταν εκκλησιά, αληθινή κατοικία του Κυρίου, αγωνιά, τρομάζει με το δρόμο πού πήρα... Με συμβουλεύει... μα δε δίνω την παραμικρή προσοχή... Θεωρώ τίς συμβουλές της απλοϊκές γυναικείες παραινέσεις»! Είναι ή ώρα της μεγάλης φωτιάς, ή ώρα πού ήδονοθήρας αυτός, δε θεωρεί την υπόθε­ση φρεναπάτη, αλλά... ελευθερία. Δεν του περνάει από το νου ότι το τελευταίο δείχνει σαν «φύλλο συκής» της ανθρώπινης άναισχυντίας.Διαβάζει τότε Κικέρωνα, διαβάζει καί Γραφή, μα καταφεύ­γει στην αίρεση των Μανιχαίων! Δεν αργεί βέβαια να διαπι­στώσει ότι πρόκειται «για ανθρώπους, υπερφίαλους, κενόδοξους, φλύαρους, σαρκικούς. Ανθρώπους πού φώναζαν συ­νεχώς, "ή αλήθεια", "ή αλήθεια", μα δεν είχαν μιαν αλήθεια για Σένα, παρά μονάχα πλάνη»! Ωστόσο τους ακολουθεί με πάθος. Γι' αυτό ή αγωνία της μητέρας του κορυφώνεται, μα ή αγάπη της τη φέρνει κοντά του. «Ή μητέρα μου έχυσε εκείνη την περίοδο για μένα δάκρυα πιο πολλά από όσα χύνουν οί μανάδες μπρος στα νεκρά παιδιά τους... Με την πίστη της με έβλεπε σαν νεκρό... Αλλά ή αγάπη της πότιζε τώρα με πιο πολλά δάκρυα προσευχών το χώμα! Αύτη την ξανάφερε κο­ντά μου καί με μήνυμα θεϊκό, παράθυρο ελπίδας»!Παράθυρο ελπίδας από ένα όνειρο, όπου νεανίας γοητευ­τικός, παρότι την έβλεπε σε τόση θλίψη, χαμογελούσε καί της έλεγε: «Ηρέμησε, κοίταξε καί δες, όπου στέκεσαι εσύ, στέ­κεται καί ό γιος σου»! Καί κοίταξε καί βεβαιώθηκε, ήταν αλή­θεια. «Καί είχε τη δύναμη να ζει το όνειρο σαν τη χαρά της δικής μου επιστροφής, πού θα αργούσε πολύ ακόμα! Γιατί στα εννιά χρόνια πού ακολούθησαν κυλίστηκα σε βόρβορου βάραθρα, βυθίστηκα σε άβυσσο ψεύδους. Πάλευα βέβαια να βγω, αλλά βούλιαζα πιο βαθιά ακόμα»!Το ευτύχημα όμως είναι, «ότι όλα αυτά τα χρόνια ή ευσε­βής καί εγκρατής χήρα μητέρα μου τρέφεται με την ελπίδα του ονείρου της! "Οτι δεν σταματά τους ποταμούς των δα­κρύων, τους στεναγμούς της καρδίας στις ατέλειωτες ώρες των προσευχών της για μένα»!

Και

 το ανθρώπινο παράπονο στο Θεό! «Εσύ άκουγες τίς παρακλήσεις της, μα άφηνες να κυλιέμαι σε βόρβορο, να παραδέρνω σε χάος... Να είμαιπλανώμενος καί πλανών, πα­ρασυρόμενος καί παρασύρων». Τόσο πού σοφός Επίσκοπος, δε δεχόταν να του μιλήσει παρά τίς θερμές παρακλήσεις της μητέρας του. «Είναι ισχυρογνώμων, εγωιστής, πνεύμα άντιλογίας, παθιασμένος αιρετικός. Άσ' τον ελεύθερο, της είχε πει, αλλά μη σταματήσεις τίς προσευχές σου, κάποτε θα κα­ταλάβει»! Εκείνη επέμενε να παρακαλεί καί αυτός της είπε: «Πήγαινε στην ειρήνη του Θεού. Καί πίστεψε αυτό πού θα σου πω, ό Θεός δεν θα αφήσει να χαθεί ένα παιδί τόσων δακρύων»!

Μήνυμα αιώνιο αυτό για κάθε αληθινή μητέρα! Μετά την Καρχηδόνα ιδρύει καί στη Ρώμη δική του Ρητορι­κή Σχολή. Εκεί ξεκόβει από τους Μανιχαίους, αλλά δεν έρχε­ται στην πίστη. Αρρωσταίνει πάλι βαριά καί ή μητέρα εντείνει τίς προσευχές της. Ό Θεός δεν έχει σχέδιο να τον πάρει πρίν αναγεννηθεί, να«καταφέρει πλήγμα θανατερό στην ψυχή αυτής της Άγιας Γυναίκας». Γίνεται καλά κι έρχεται καί ιδρύ­ει νέα Ρητορική Σχολή στο Μιλάνο. Κορυφαία μορφή εδώ ό "Αγιος Αμβρόσιος, «ψυχή εκλεκτή, ευσεβής δούλος του Θεού, γνωστός σε όλο τον κόσμο. Τον αγαπώ, όχι όμως ως δάσκαλο της αλήθειας του Χριστού, έχω χάσει πια κάθε ελπί­δα σωτηρίας. Τον αγαπώ ως άνθρωπο πού με έχει συμπαθή­σει».Αυτή είναι ή κορύφωση της τραγωδίας του! Είναι πια πλάι σε μεγάλη πηγή «ύδατος ζώντος»! Άλλα δε νιώθει δίψα έλαφιού «επί τάς πηγάς των υδάτων»,δεν αισθάνεται την ανάγκη ν' αντλήσει «ύδωρ άλλόμενον εις ζωήν αϊώνιον»! Ή μητέρα σπεύδει, από την Αφρική στο Μιλάνο. Χαίρεται πού μαθαίνει πώς ξέκοψε από το Μανιχάίσμό. «Δεν είχα βρεί την αλήθεια ακόμα, όμως είχα απομακρυνθεί από το ψέμα»! Ωστόσο λυπάται πού οϋτε ένας Αμβρόσιος δεν είχε αγγίξει καμιά χορ­δή τήςς ψυχής του. Γνωρίζεται, συζητεί με τον "Αγιο, «διπλα­σιάζει τα δάκρυα καί τίς προσευχές της για μένα».

Ό Αυγουστίνος καί τότε ακόμα δείχνει να γλιστρά πιο πέ­ρα. Μετά από ένα μικρό διάστημα στην αστρολογία, καταφεύγει στο νεοπλατωνισμό, ένα φιλοσοφικό σύστημα της μόδας εκείνα τα χρόνια καί ζει κοινοβιακά με κάποιους φίλους. Πα­ράλληλα όμως δεν τον αφήνουν αδιάφορο ακούσματα για επι­στροφές στην πίστη κάποιων νομομαθών, γοητεύεται από το βίο του Άγιου Αντωνίου, διαβάζει την Αγία Γραφή πιο προσε­κτικά.Ηταν φανερό: το δίχτυ της Αγάπης του Θεού απλωνό­ταν πια για τα καλά πάνω άπ' τη ζωή του, ή αναγέννηση «εξ ύδατος καί πνεύματος» ερχόταν.Καί ήρθε, σε κείνο τον περίπατο, τότε πού περνούσαν μπρος άπ' τα μάτια του ταινία κινηματογραφική τα κρίματά του. Τότε πού εκείνο το ρίγος της μετάνοιας ένιωσε να διαπερνά καί το κορμί του. Αυτό πού είχε κατεργαστεί τα κρίματά της ψυχής του δεκαέξι τόσα χρόνια! Τότε πού ή παιδική φωνή τρα­γουδούσε κι έψαλλε το λυτρωτικό:Tolle et lege'', «άνοιξε καί διάβασε». Τότε πού το βλέμμα του συλλάβισε τον σωτήριο στί­χο: «Ως εν ήμερα εύσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμοις καί μέθαις, μη κοίταις καί άσελγείαις, μη έριδι καί ζήλω...» (Ρωμ. 14,13). Τότε πού στο τέλος της ανάγνωσης είχαν αλλά­ξει όλα! Είχε αρχίσει το «ένδύσασθε τον Κύριον Ίησούν Χριστόν», είχε γλυκοχαράξει ή ανατολή ενός νέου κόσμου!Καί ή μητέρα ευχαριστούσε το Θεό: «Μου έδωσε ό,τι του ζητήσαμε το παραπάνω»!'Έλεγε το δικό της«νυν απολύεις»! «"Ωρα να φύγω πια από αυτόν εδώ τον κόσμο»'Τό όνειρο της ελπίδας κι ό λόγος του Επίσκοπου ήταν ψηλαφητή αλήθεια. Ό γιος της ήταν πια «στον δικό της τόπο», «ό Θεός δεν είχε αφή­σει να χαθεί ένα παιδί τόσων δακρύων». Καί όχι μόνο, αλλά καί το ανέδειξε Μεγάλο δικό Του, Μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας, με παρουσία αγάπης καί γραφή στη Δύση ανάλογη με κείνη πού αξίωσε στην Ανατολή τους Τρεις Ιεράρχες. Η  Αγία Μόνικα, ή μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου, είχε με­

γάλο πρόβλημα με το γιο της, σταυρό βαρύ, ασήκωτο. Το πέρασε όμως άπό μαρτύριο δακρύων, από στεναγμούς καρ­δίας, στα γόνατα ώρες ατέλειωτες δεκάξι τόσα χρόνια. Καί ή απάντηση του Θεού ήρθε! Το υπόδειγμα λέει κάτι ελπιδοφόρο.Σέ πολλές σημερινές μητέρες. 

του Αθανασίου Κοτταδάκη(Πειραική Εκκλησία)-Μεταφορά στο διαδίκτυο www.proskynitis.blogspot.com

Ο Νούς είναι η αιτία - Γέρων Ιωσήφ

Ο μακαριστός Γέρων Ιωσήφ ομιλεί σε σύναξη της αδελφότητας της Μονής Βατοπαιδίου

πηγή