Βροντερὸ ΟΧΙ κατά τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη ἀπὸ τὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα (Φωτό)

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας στὸν Ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸ ἐκκλησίασμα κατευθύνθηκε πρὸς τὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς Κονίτσης, ὅπου ἦταν προγραμματισμένη νὰ διεξαχθεῖ σήμερα 19 Ἰουνίου ἐκδήλωση κατὰ τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη καὶ τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης.

Ἡ διαμαρτυρία ξεκίνησε μὲ τὸ Τὴ Ὑπερμάχω καὶ ἀκολούθησε σύντομη παρουσίαση ἀπὸ τὸν Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κονίτσης π. Ἰωήλ. Στὴ συνέχεια τὸ λόγο ἔλαβε ὁ κύριος ὁμιλητῆς, ὁ προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μ. Μετεώρου ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος ἀνέλυσε διεξοδικὰ τὸ θέμα καὶ κάλεσε τοὺς πιστοὺς νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ἠλεκτρονικὴ φυλακή. Τόνισε ὅτι στὰ πλαίσια τῆς παγκοσμιοποίησης κάποιοι ἐντολοδόχοι ἔχουν βαλθεῖ νὰ χτυπήσουν ὅτι θυμίζει Ἑλλάδα καὶ Ὀρθοδοξία χρησιμοποιώντας τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη ὡς μέσο ὑποδούλωσης καὶ ἐλέγχου τῶν πολιτῶν.

 Ἔπειτα στὸ βῆμα ἀνέβηκε ὁ δικηγόρος παρ’ Ἀρείω Παγω κ. Δῆμος Θανάσουλας προκειμένου νὰ ἀναπτύξει τὴ νομικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη.

Τὴν ἐκδήλωση ἔκλεισε ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας ποὺ ἀπέδειξε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τὸ δυναμικό του λόγου του. Ὁ Σεβασμιώτατος κάλεσε τὸ λαὸ σὲ ἐγρήγορση καὶ παρακίνησε τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία νὰ ἐναντιωθεῖ σὲ κάθε ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀνθελληνικὸ μέτρο ποὺ πλήττει τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδανικά μας.

Ἀκολουθεῖ πλούσιο φωτογραφικὸ ὑλικό…

ΑΓΙΟΙ & ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ

ΑΓΙΟΙ & ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ

Ο Χριστός ζητά από τους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν (Ματθ. 10, 32-39 και 19, 27-30). Αυτή η συμπόρευση μαζί Του προϋποθέτει μία αποταγή και δύο καταφάσεις. Η αποταγή είναι η άρνηση του ανθρώπου να ακολουθήσει άλλες αγάπες, να τις βάλει πιο πάνω από την αγάπη του Χριστού. Να υπερβεί δηλαδή την συγγένεια, τα αγαθά, τα προσωπικά χαρίσματα, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό και να ακολουθήσει πορεία κατάφασης. Και η κατάφαση έχει να κάνει με το ΝΑΙ στον ουρανό και το ΝΑΙ στην ομολογία του ουρανού ως της αληθινής πατρίδας του ανθρώπου, αλλά και την επιλογή μιας ζωής που να έχει γνώμονα τον Άλλο, τον οποιονδήποτε Άλλο. Ο Χριστός μας λέει ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει αυτόν τον δρόμο. Είναι η πίστη.
Ποια αξία έχει αυτή η πρόσκληση του Χριστού, όπως αποτυπώνεται στους αιώνες μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας και όπως βιώνεται στα πρόσωπα των Αγίων της πίστης μας; Ποια αξία έχει άραγε αυτή η πρόσκληση στην εποχή της αγανάκτησης, της άρνησης των πάντων, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται να έχει τραβηχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια του, να βλέπει όλα εκείνα τα οποία το πολιτιστικό και κοινωνικό σύστημα, όπως αυτό εκφράζεται μέσω της πολιτικής και της τηλεόρασης, να μην μπορεί πλέον να τα κρατήσει στην κατοχή του και να αντιμετωπίζει έντονο το πρόβλημα της επιβίωσης;
Εάν δεν χάσεις με τη θέλησή σου όλα όσα πίστεψες ότι είναι δικά σου ή ονειρευόσουν να τα αποκτήσεις, τότε είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον η ζωή σου να έχει νόημα. Κανένα αγαθό δεν μπορεί να συνοδεύσει τον άνθρωπο στο επέκεινα, στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος προτιμά να διαγράφει την αιωνιότητα για να μπορεί να χαρεί τα αγαθά του παρόντος κόσμου, με την ιδέα ότι η ζωή τελειώνει στον τάφο. Και αγανακτεί με όλους εκείνους που τον οδήγησαν στο να χάσει τα αγαθά, κυρίως το όνειρο και την αυτάρκεια, γιατί κοίταξαν μόνο τον εαυτό τους, την ιδιοτέλεια, τον πλουτισμό τους, κατασπατάλησαν χρόνο και χρήματα καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις αυτάρκειας που η κατανάλωση θα έδινε στους πολλούς. Δικαιολογημένη η αγανάκτηση. Δεν είναι όμως επαρκής και δεν θα έχει αποτελέσματα εάν δεν στραφεί κυρίως εναντίον της νοοτροπίας που καλλιέργησαν πρόσωπα και κοινωνικές ομάδες, υιοθετώντας την αρχή ενός τρόπου ζωής που λειτουργούσε με γνώμονα μόνο τον εαυτό του καθενός και άφηνε στην άκρη το συλλογικό, αλλά και την ηθική ποιότητα στην οποία πρέπει να στηρίζεται κάθε κοινωνία, εάν θέλει να είναι κοινωνία, δηλαδή συνάντηση και συμπόρευση προσώπων και όχι παράλληλοι ή αντίθετοι μονόδρομοι ατόμων, που δεν έχουν χρόνο και διάθεση να ανταλλάξουν χαμόγελο, ελπίδα, αγαθά, αλλά , κυρίως, νοήματα ζωής. Και μόνο το νόημα ζωής σε συνοδεύει στην αιωνιότητα. Και αυτό σου το δίνει η αγιότητα.
Ομολογία έμπροσθεν των ανθρώπων ζητά ο Χριστός. Και υπόσχεται παλλιγενεσία. Ομολογία ότι η σχέση μαζί Του αποτελεί την προτεραιότητα της ζωής. Η σχέση μαζί Του γίνεται ευαισθησία απέναντι στον άλλο που πεινά. Όχι μόνο για υλικά αγαθά ή για επιβίωση. Αλλά πεινά για ζωή, για αγάπη, για μοίρασμα, για σεβασμό, για αξιοπρέπεια. Πεινά να δει ανθρώπους που δεν τον προσπερνούν αδιάφοροι ή ιδιοτελείς, αλλά νιώθουν ότι δεν μπορούν χωρίς εκείνον. Η σχέση μαζί Του γίνεται δημιουργία, προσευχή, τέχνη, ελπίδα, χαρά και λύπη μαζί με τον άλλο και για τον άλλο. Η σχέση μαζί Του υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι δεν έχει πόλη μένουσα, αλλά επιζητά την μέλλουσα. Και αυτή δεν γίνεται πατρίδα του χωρίς αγάπη. Όσο το μπορεί. Μέσα από το λίγο ή το πολύ που βγάζει από την καρδιά του. Αρκεί τα χέρια του να μη μένουν άδεια.
Δικαία η αγανάκτηση σήμερα. Θα έπρεπε όμως να ξεκινήσει από τους εαυτούς μας. Γιατί αφεθήκαμε να παραπλανηθούμε. Ευχαριστηθήκαμε καθιστώντας στάση ζωής την φιληδονία της αυτάρκειας, της λαγνείας για τον εαυτό μας, της παράδοσης του χρόνου μας σε προσανατολισμούς χωρίς αιωνιότητα. Μείναμε σε ψευδαισθήσεις, μεθυσμένοι από την ελευθερία που φαίνεται ότι προσφέρει η ζωή χωρίς Θεό και η απόρριψη οποιασδήποτε ηθικής αξίας και φραγμού. Είπαμε «όλα επιτρέπονται» και το δοξάσαμε. Είπαμε «δεν πιστεύουμε τίποτα» και αυτοπεριοριστήκαμε στα του οίκου μας. Ανεχθήκαμε το πριόνισμα θεσμών όπως η πολιτική, η παιδεία, η Εκκλησία, η δικαιοσύνη, για να είμαστε όλοι το ίδιο, για να μην ξεχωρίζει κανείς σε μια ρευστότητα άνευ προηγουμένου. Και δεν υποψιαστήκαμε ότι αυτό ήταν το δόλωμα για να κερδίζουν από εμάς, όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά και την ψυχή μας, όλοι εκείνοι οι ταγοί του συστήματος που με όπλο την τηλεόραση, την διαφήμιση, τα λαμπερά πρόσωπα, μας είπαν ότι «ο άνθρωπος είναι ό,τι καταναλώνει στον χρόνο που του αναλογεί σ’ αυτόν τον κόσμο».
Μία Κυριακή μετά την εορτή της Πεντηκοστής η Εκκλησία μας υπενθυμίζει τον δρόμο των Αγίων. Αυτών που άφησαν κατά μέρος κάθε άλλη αγάπη και διάλεξαν την αγάπη του Χριστού. Και κέρδισαν και τον παρόντα χρόνο, αλλά και την αιωνιότητα. Ακόμη κι αν έφυγαν από αυτή τη ζωή μέσα από τον πόνο του μαρτυρίου ή από την στέρηση των αγαθών ή από τον περιορισμό των επιθυμιών, κέρδισαν και το Θεό και την αιωνιότητα, αλλά και έμειναν ζωντανοί στην αγάπη των ανθρώπων. Είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και έλαβαν το ΝΑΙ του Θεού. Ίσως εδώ βρίσκεται η μακροπρόθεσμη λύση για την πορεία της κοινωνίας μας. Στην απόφαση να πούμε ΟΧΙ πλέον στην φενάκη αυτής της νοοτροπίας που μας έκανε να πουλήσουμε τις ψυχές μας και τώρα να αγανακτούμε γιατί μας στερούν το ξυλοκέρατο που μας παρηγορούσε δηλητηριάζοντάς μας. Στην επιλογή να πούμε ΝΑΙ στην αγάπη, στο μοίρασμα των χαρισμάτων μας, στην εργασία για να αλλάξουμε τους εαυτούς μας εντός μας και στην συλλογική αναδιοργάνωση. Αν δεν απαιτήσουμε από τους πολιτικούς μας όχι οικονομικά μέτρα, αλλά πνευματική αναδιοργάνωση και στράτευση σε συλλογική προσπάθεια που θα περιθωριοποιήσει, ακόμη και θα τιμωρήσει, την αμαρτία του εγωκεντρισμού, κάθε αλλαγή θα είναι μάταιη. Και η αγανάκτηση δεν θα καρποφορήσει. Θα παραμένουμε σαν τον άσωτο υιό δίπλα στους χοίρους, ενώ η λύση είναι η επιστροφή στο σπίτι του Πατέρα μας.
Αυτό τον δρόμο πότε θα βγει η επίσημη Εκκλησία να τον φωνάξει;

Κέρκυρα, 19 Ιουνίου 2011
Πάντων των Αγίων

πηγη  ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΒΗΜΑΤΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

 
έ τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων, κατακλείεται ὁ κινητός κύκλος τῶν ἑορτῶν, πού ἄρχισε ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Στό κατανυκτικό Τριῴδιο καί στό χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μᾶς παρουσίασε ἡ Ἐκκλησία ὅλο τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας μέ κέντρο τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα. Εἴδαμε τήν πτῶσι τῶν πρωτοπλάστων καί τήν ἀνόρθωσι τοῦ γένους μας διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετίσαμε τήν ἔλευσι τοῦ Παρακλήτου στόν κόσμο καί πανηγυρίσαμε τήν γέννησι τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τόν ἐγκαινισμό καί τήν ἔκχυσι τοῦ ἁγίου Πνεύματος «ἐπί πᾶσαν σάρκα». Σέ στενό σύνδεσμο μέ τήν ἑορτή αὐτή εὑρίσκεται ἡ παροῦσα ἑορτή, ἡ σφραγίς καί τό τέλος τῆς μεγάλης ἑορταστικῆς περιόδου. Ἔρχεται δηλαδή σάν ἀπόδειξις τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐνεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο. Γιατί μᾶς παρουσιάζει τούς καρπούς τῆς σπορᾶς ἐκείνης, τόν θερισμό τῶν λευκῶν χωρῶν πού ἐστάλησαν νά θερίσουν οἱ ἀπόστολοι. Καί ὅπως παρατηρεῖ πολύ ὡραῖα ὁ Νικηφόρος Ξανθόπουλος στό συναξάριο τῆς ἡμέρας: οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν τήν ἑορτή αὐτή μετά τήν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος γιά νά δείξουν ὅτι ἡ παρουσία τοῦ παναγίου Πνεύματος διά τῶν ἀποστόλων ἐπέτυχε νά ἁγιάσῃ καί νά σοφίσῃ τό ἀνθρώπινο φύραμα καί νά ἀποκαταστήσῃ τούς ἀνθρώπους στήν θέσι τῶν ἀγγέλων διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε μέ τήν προσφορά τοῦ μαρτυρικοῦ των αἵματος, εἴτε μέ τήν ἐνάρετο πολιτεία καί διαγωγή των. Καί ἔργο ὑπερφυσικό διαπράττεται. Κατεβαίνει τό Πνεῦμα, ὁ Θεός, καί ἀνεβαίνει ὁ χοῦς, ὁ ἄνθρωπος. Ἀνεβάζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ τήν θεωθεῖσα σάρκα καί ἕλκει μαζί της καί ἐκείνους πού θέλουν νά πράξουν ἔργα συνδιαλλαγῆς μέ τόν Θεό. Οἱ πρίν ἀποξενωμένοι ἀπό τόν Θεό, ἑνώνονται μέ τόν Θεό καί γίνονται φίλοι Του. Τά ἔθνη προσφέρουν τήν ἀπαρχή των, τούς ἁγίους Πάντας.
Ἀλλά καί ἕνας δεύτερος λόγος προεκάλεσε τήν σύστασι τῆς συλλογικῆς αὐτῆς ἑορτῆς. Πολλοί ἅγιοι εἶναι γνωστοί καί τιμῶνται μέ ἑορτές καί πανηγύρεις ἀπό τήν ἐκκλησία. Καί σέ πολλούς ὅμως ἄλλους ἐσκήνωσε τό Πνεῦμα τό ἅγιον καί τούς καθηγίασε. Ἔμειναν ὅμως ἄγνωστοι καί ἀφανεῖς. Αὐτούς λοιπόν τούς ἀγνώστους της ἁγίους τιμᾷ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὅσους «κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο ἐν Ἰνδοῖς καί Αἰγυπτίοις καί Ἄραψι καί Μεσοποταμίᾳ τε καί Φρυγίᾳ καί τοῖς ἄνωθεν τοῦ Εὐξείνου^. ἔτι δέ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἑσπερίᾳ ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν νήσων, ἁπλῶς εἰπεῖν ἐν Ἀνατολῇ καί Δύσει».
Καί ἕνας τρίτος λόγος προβάλλεται ἀπό τόν συναξαριστή. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ὅσοι χωριστά τιμῶνται θά ἦταν ἐπιβεβλημένο νά συναθροισθοῦν σέ μία κοινή ἑορτή, γιά νά δειχθῇ μέ αὐτόν τόν τρόπο, ὅτι ὅλοι μαζί γιά ἕνα Χριστό ἀγωνίσθηκαν, σέ ἕνα κοινό στάδιο, τό στάδιο τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, ἔτρεξαν, ἑνός Θεοῦ δοῦλοι ἦσαν καί ἀπό αὐτόν ἀξίως ἔλαβαν τούς στεφάνους τῆς νίκης. Γιά νά εἶναι ἔτσι ἡ κοινή ἑορτή κοινή παρόρμησις στούς πιστούς, πού πιστεύουν στόν ἴδιο Χριστό καί εἶναι δοῦλοι τοῦ ἰδίου Θεοῦ καί ἀγωνίζονται ὅπως καί ὅλοι ἐκεῖνοι στόν στίβο τοῦ ἀθλήματος τῆς κατά Χριστόν πολιτείας. Παρόρμησις, ἀλλά καί βεβαία ἐλπίς, ὅτι τήν δόξα ἐκείνων θά κατακτήσουν καί οἱ σημερινοί ἀγωνισταί καί στόν χορό ἐκείνων θά συναριθμηθοῦν καί ἐκεῖνοι, πού βαστάζουν σήμερα «τό βάρος τῆς ἡμέρας καί τόν καύσωνα» (Ματθ. 20, 12). Ὅτι ἡ ἑορτή αὐτή θά εἶναι αὔριο καί δική μας ἑορτή, ὅταν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εὐδοκήσῃ νά μᾶς καλέσῃ στόν μακάριο κόσμο τῆς θριαμβευούσης στόν οὐρανό Ἐκκλησίας. Γιατί μέ τήν ἐλπίδα αὐτή ζοῦν τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας^. ὅτι καί αὐτά πού ἀκούουν σήμερα τό «Τῇ σήμερον ἡμέρᾳ, Κυριακῇ μετά τήν Πεντηκοστήν, τήν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐν Ἀσίᾳ, Λιβύῃ καί Εὐρώπῃ, Βορρᾷ τε καί Νότῳ, ἁγίων πάντων ἑορτήν ἑορτάζομεν» κάποτε θά συνεορτάζουν καί θά συνεορτάζωνται μαζί μέ αὐτούς.

«Τοῦ Κυρίου μου πάντας ὑμνῶ τούς φίλους,
εἴ τις δέ μέλλων εἰς τούς πάντας εἰσίτω».

Ἡ ἑορτή ὅμως ἀρχικῶς δέν εἶχε τόσο εὐρύ περιεχόμενο. Ἦταν ἑορτή μόνο πάντων τῶν μαρτύρων. Ἤδη κατά τόν Δ’ αἰῶνα ἔχομε λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου στήν ἑορτή αὐτή. Καί τό Τυπικό τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά τόν Ι’ αἰῶνα προβλέπει σύναξι καί παννυχίδα στήν Μεγάλη Ἐκκλησία καί στόν ναό τῶν ἁγίων Μαρτύρων, πού ἔκειτο πλησίον τοῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ ἑορτή τιτλοφορεῖται «τῶν ἁγίων Πάντων», ἀλλά τό συναξάριο τῆς ἡμέρας προσδιορίζει ὅτι ἐπιτελεῖται ἡ μνήμη «τῶν αὐτῶν ἁγίων καί καλλινίκων μαρτύρων τῶν ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἄν ἡ πληροφορία τοῦ Ξανθοπούλου εἶναι ἀκριβής, ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων Πάντων ἐθεσπίσθη ἐπί Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, ὅταν αὐτός ἔκτισε ναό καί ἤθελε νά τόν τιμήσῃ ἐπ᾽ ὀνόματι τῆς συζύγου του Θεοφανοῦς, πού εὐηρέστησε «κατ᾽ ἄκρον τῷ Θεῷ». Τοῦ ὑπεδείχθῃ ὅμως, ὅτι δέν θά ἦτο φρόνιμο νά ἀνατεθῇ ναός σέ γυναῖκα ἔστω καί ἁγία, πού ἀπέθανε ὅμως πρό ὀλίγου καί δέν τῆς ἔδωσε ἀκόμη ὁ χρόνος «τό τίμιον καί σεβάσμιον». Ὁ βασιλεύς ἐπείσθη καί ἀνέθεσε τόν ναό στήν τιμή τῶν «ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πάντων ἁγίων... εἰπών^. Εἰ καί Θεοφανώ ἁγία μετά τούτων πάντων συναριθμείσθω».
Ὅπως ὅμως καί ἄν προῆλθε ἡ ἀρχή τῆς νέας ἑορτῆς μέ τό γενικό περιεχόμενο, ὄχι δηλαδή μόνο τῶν μαρτύρων ἀλλά καί ὅλων τῶν ἁγίων, ἡ ἐπέκτασίς της ἦταν πολύ ἐπιτυχής. Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνοι πού ἔχυσαν τό αἷμά των γιά τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ καί ἔδωσαν ἔτσι τήν σφραγῖδα στήν πίστι καί στήν μαρτυρία των. Μάρτυρες εἶναι καί ὅλοι ὅσοι ἀγωνίσθηκαν τόν ἀγῶνα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί ἐβάστασαν μέ καρτερία τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο αὐτόν. Αὐτοί πού ἐμαρτύρησαν διά Χριστόν τό καθημερινό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Οἱ ὁμολογηταί, πού ὡμολόγησαν τήν καλή ὁμολογία «ἐνώπιον ἐθνῶν τε καί βασιλέων» (Πράξ. 9, 15). Οἱ ἱεράρχαι, πού ἐποίμαναν θεοφιλῶς τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ καί ἐστήριξαν τήν ὀρθή πίστι. Οἱ ὅσιοι καί οἱ ἀσκηταί, πού ἐσταύρωσαν τήν σάρκα «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. 5, 24). Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, πού ἔζησαν στήν γῆ τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμασιῶν, ἀλλά πού «ἐπολιτεύοντο» σάν νά βρισκόταν στόν οὐρανό. Καί μαζί μέ αὐτούς οἱ προφῆται, οἱ δίκαιοι καί οἱ προπάτορες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἔζησαν κατά νόμον καί «ἐμαρτυρήθησαν διά τῆς πίστεως» περιμένοντες τήν ἐπαγγελία (Ἑβρ. 11, 39). Καί ἐξαιρέτως ἡ ἁγίων ἁγία, ἡ ὑπεραγία παρθένος καί μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Θεοτόκος Μαρία.
Καί ἐνῷ ἡ παλαιά ὑμνογραφία τῆς ἑορτῆς μένει πιστή στό ἀρχικό θέμα, τούς μάρτυρας, ὅπως τό ἀπολυτίκιο «Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου...» καί τό κοντάκιο «Ὡς ἀπαρχάς τῆς φύσεως τῷ φυτουργῷ τῆς κτίσεως, ἡ οἰκουμένη προσφέρει σοι, Κύριε, τούς θεοφόρους μάρτυρας...», ἡ νεωτέρα ὑμνογραφία ἐπεκτείνει τήν ἀνύμνησί της σ᾽ ὅλους τούς χορούς τῶν ἁγίων.
Ἄς δοῦμε τρία ἀπό τά ἐκλεκτότερα τροπάρια τῆς ἑορτῆς, τά στιχηρά τῶν αἴνων τοῦ δ’ ἤχου, πρός τό «Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσι» καί τό δοξαστικό τῶν ἀποστίχων τοῦ ἑσπερινοῦ τοῦ πλ. β’ ἤχου:

«Τούς ἁγίους ὁ Κύριος
τούς ἐν γῇ ἐθαυμάστωσε^.
τά αὐτοῦ γάρ στίγματα καί παθήματα
ἐν τῇ σαρκί ἀνεδέξαντο,
ἐν τούτοις κοσμούμενοι
καί ταῖς θείαις καλλοναῖς
προφανῶς ἀναθέμενοι^.
Οὕς ὑμνήσωμεν,
ὡς ἀμάραντα ἄνθη,
ὡς ἀστέρας
ἀπλανεῖς τῆς Ἐκκλησίας,
ὡς ἐθελόθυτα θύματα».

«Σύν προφήταις ἀπόστολοι,
σύν ὁσίοις διδάσκαλοι,
σύν ἱερομάρτυσι πάντες δίκαιοι
καί γυναικῶν αἱ ἀθλήσασαι
καί πόθῳ ἀσκήσασαι,
τῶν ἁγίων ἡ πληθύς
καί δικαίων τά τάγματα
εὐφημείσθωσαν
ἱεραῖς μελῳδίαις,
ὡς τῆς ἄνω
βασιλείας κληρονόμοι,
ὡς Παραδείσου οἰκήτορες».

«Οἱ τήν γῆν οὐρανώσαντες
ἀρετῶν ἐν φαιδρότητι,
οἱ Χριστοῦ τόν θάνατον μιμησάμενοι,
ἀθανασίας τήν πρόξενον
ὁδόν οἱ βαδίσαντες,
οἱ τά πάθη τῶν βροτῶν
χειρουργίᾳ τῆς χάριτος
ἐκκαθάραντες,
οἱ ἐν ὅλῳ
τῷ κόσμῳ ὁμοψύχως
ἐναθλήσαντες γενναίως,
ἀνευφημείσθωσαν μάρτυρες».

«Δεῦτε πιστοί,
σήμερον χορείαν ἐπικροτήσαντες,
εὐσεβῶς πανηγυρίσωμεν
καί τῶν ἁγίων πάντων τήν ἔνδοξον
καί σεβάσμιον μνήμην ἐνδόξως τιμήσωμεν,
λέγοντες^.
Χαίρετε, ἀπόστολοι ἔνδοξοι,
προφῆται καί μάρτυρες
καί ἱεράρχαι.
Χαίρετε, ὁσίων ὁ δῆμος
καί τῶν δικαίων.
Χαίρετε, τιμίων γυναικῶν ὁ χορός
καί Χριστόν ὑπέρ τοῦ κόσμου πρεσβεύσατε,
νίκας τῷ βασιλεῖ κατά βαρβάρων δωρήσασθαι
καί ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα ἔλεος».

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)

OMOΛOΓIA ΠΙΣΤΕΩΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἄπιστοι καὶ ἄ­θεοι, ποὺ ἀ­νοίγουν τὰ στόματά τους καὶ χλευάζουν τὰ ὅσια καὶ ἱερά, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν ἀπ’ τὶς καρδιὲς τῶν ἀν­θρώ­­πων τὴν πίστι στὸ Θεό. Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς λένε μὲ τρόπο δόλιο· Καλὰ εἶν’ αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κηρύττει ἡ ᾿Εκκλησία, ἀλλὰ ποιός τὰ κάνει;… Ὁ λόγος αὐτὸς σπέρνει ἀ­πιστία. «Ποιός τὰ κάνει;…»· θέ­λουν δηλαδὴ νὰ ποῦν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε πλέ­ον. Ἀλλὰ ὁ ἥλιος μπορεῖ νὰ παλιώσῃ, τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο δὲν παλιώνει. Αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, γι᾿ αὐ­τὸ θέ­λουν ἕνα καινούργιο «εὐ­αγγέλιο», ἀντιευαγγέ­λιο, «εὐαγγέλιο» τοῦ ἀντιχρίστου. Τί ἔ­χουμε ν’ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς; Ὅτι, καὶ ἕνας ἀκόμη μέσ᾿ στὰ δισεκα­τομ­μύρια ἂν παρουσι­αστῇ νὰ ἐ­φαρμόζῃ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀρκεῖ αὐ­τὸς ν’ ἀ­ποδείξῃ, ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγε­λίου εἶ­νε δυνατή. Ἐφ’ ὅσον ἕνας τὸ ἐφήρμοσε, μποροῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ ἄλλοι· διό­τι ὅ­λοι οἱ ἄνθρωποι εἶνε τοῦ αὐτοῦ φυράματος.
᾿Αλλ’ ἐρωτῶ· ἕνας μόνο ἐφήρμοσε τὸ Εὐ­αγγέλιο; Ὄχι ἕνας ἀλλὰ πολλοί. Πόσοι; Τὸ φω­νάζει ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῶν ἁγίων Πάντων. Σήμερα δὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, δὲν ἑορτά­ζουν δύο ἅγιοι ἢ δέκα ἢ ἑκατὸ ἢ τριακόσοι ἢ πεντακόσοι ἢ χίλιοι ἅγιοι. Ἐὰν μπορῆτε νὰ με­τρήσετε τὰ ἄ­στρα τοῦ οὐρανοῦ, τότε θὰ μπορέσετε νὰ μετρήσετε καὶ τοὺς ἁγίους ποὺ ἑ­ορτάζουμε σήμερα, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Οἱ ἅγιοι εἶνε ἀπ᾿ ὅλο τὸν κόσμο. Εἶνε ἄντρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Εἶνε γέροι ἀλλὰ καὶ νήπια. Εἶνε ἀπ’ ὅλα τὰ ἐ­παγ­γέλματα· βοσκοί, γεωργοί, ἐργάται, διδά­σκαλοι, καθηγηταί, φιλόσοφοι, ποιηταί, ῥήτορες, βασιλεῖς, στρατηγοί. Εἶνε ἀπ’ ὅλα τὰ μέ­ρη τῆς γῆς· Ἕλ­ληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, ῾Ρου­μᾶνοι, ῾Ρῶσοι, παντοῦ ὅπου ὑπάρχει ᾿Ορθοδοξία. Ἅγιοι ἑκατομμύρια. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ τί μᾶς φωνάζουν; Δι­αψεύδουν τοὺς ἀπίστους καὶ λένε· Ἐμεῖς δὲ ζήσαμε στὸ φεγγάρι οὔτε στὰ ἄστρα, ἐδῶ κάτω στὴ γῆ ζήσαμε· ἐφ’ ὅ­σον λοιπὸν ἐμεῖς ἐφαρμόσαμε τὸ Εὐαγγέλιο, μπορεῖτε κ᾽ ἐσεῖς νὰ τὸ ἐφαρμόσετε. Μᾶς φω­­νάζουν μὲ σάλπιγγες οὐ­ράνιες νὰ τοὺς μιμηθοῦ­με, νὰ ζήσουμε κ’ ἐ­μεῖς ὅπως ἐ­κεῖ­νοι.

* * *

Πῶς ἔζησαν οἱ ἅγιοι, τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Ἕνα ἀπὸ τὰ γνωρίσματα τῶν ἁγίων εἶ­νε – ποιό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· Ὅποιος μὲ ὁ­μολογήσῃ, θὰ τὸν ὁμολογήσω κ’ ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα (βλ. Ματθ. 10,32). Κα­θῆκον μας δηλαδὴ εἶνε ἡ ὁμολογία.
Τί θὰ πῇ ὁμολογία; Αὐτὸ ποὺ πιστεύεις νὰ μὴν τὸ κρύβῃς, ἀλλὰ νὰ τὸ λὲς μὲ τὸ στόμα σου. Σωστὸ εἶν’ αὐτό. Ὅπως ἕνας νέος ποὺ ἀ­γαπάει μιὰ νέα δὲν κρύβει τὸν ἔρωτά του, ἀλλ’ ὅπου νὰ σταθῇ μὲ ὅλα τὰ μέσα (μὲ νεύ­ματα, μὲ λουλούδια, μὲ γράμματα, μὲ ποιήματα, μὲ τραγούδια, μὲ κάθε τρόπο) ἐκφράζει τὸν ἔρωτά του, φανερώνει τὴν ἀγάπη του, ἔ­τσι κ’ ἐσύ. Ἂν εἶσαι Χριστιανός, ἂν αἰσθάνεσαι ἀγάπη γιὰ τὸ Χριστό, νὰ τὸν ὁμολογῇς παντοῦ, νὰ τὸν κηρύττῃς θερμά. Αὐτὸ ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες· ὡμολόγησαν τὸ Χριστό.
Ποῦ τὸν ὡμολόγησαν; Ὄχι μόνο στὰ χρόνια τὰ ἥσυχα, ἀλλὰ καὶ στὰ χρόνια τὰ δύσκολα, στὰ φοβερὰ χρόνια τῶν διωγμῶν. Τότε ἕνα ἔγ­κλημα ὑπῆρχε· τὸ νὰ λέῃ κανεὶς ὅτι εἶνε Χριστιανός. Τὸ νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι εἶνε Χριστια­νὸς ἀποτελοῦσε αἰτία συλλήψεώς του. Τὸν ἔ­πιαναν, τὸν ὡδηγοῦσαν στὸ δικαστήριο καὶ τοῦ ἔκαναν τὴν ἐρώτησι· Εἶσαι Χριστιανός; Τὸ νὰ πῇς σήμερα, Εἶμαι Χριστιανός, δὲν κοστί­ζει τίποτα· τότε τὸ νὰ πῇς, Ναὶ εἶμαι Χριστι­ανός, κόστιζε τὸ κεφάλι σου! Εἶσαι Χριστι­ανός; ρωτοῦσαν τότε, δυὸ λέξεις. Καὶ ἄλ­λοι μὲν ἀρνοῦντο, ἄλλοι δὲ ὡμολογοῦσαν καὶ ἔ­λεγαν «Εἶμαι Χριστιανός». Καὶ ἐφυλακίζοντο, ἐστεροῦντο τὰ δικαιώματά τους, ἀπελύοντο ἀπὸ τὶς θέσεις τους, ὑπεβάλλοντο σὲ φοβε­ρὰ μαρτύρια, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος σήμερα (βλ. ῾Εβρ. 11,33–12,2), καὶ τέλος τοὺς κατεδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ τοὺς ἐκτελοῦσαν. Κ’ ἐ­κεῖνοι μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ ὡμολο­γοῦ­σαν τὸ Χριστό, δὲν τὸν ἀρνοῦντο.
Θέλετε ἕνα παράδειγμα; Θὰ μποροῦσα νὰ διηγηθῶ πολλά, ἀλλὰ δὲν ἔχετε ὄρεξι. Ἐνῷ τὸ βράδυ στὴν τηλεόρασι ἀκοῦτε ἐπὶ ὧ­ρες τὶς ψευτιὲς τοῦ κόσμου, στὴν ἐκκλησία στενο­χω­ριέστε, δὲ βλέπετε τὴν ὥρα πότε νὰ πῇ ὁ ἱερεὺς τὸ «Δι᾿ εὐχῶν». Τέτοια εἶνε ἡ γενεά μας. Λοιπὸν μόνο ἕνα μαρτύριο θὰ σᾶς διηγηθῶ.
Ἦταν μιὰ γυναίκα 25 ἐτῶν, πλούσια, μορφω­μένη καὶ ὡ­ραία. Ἦταν παντρεμένη· εἶχε ἄν­τρα σπουδαῖο, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε ἀποκτήσει ἕνα χαριτωμένο ἀγοράκι. Τὴν ἔπιασαν, τὴν ὡ­δήγησαν μπροστὰ στὸ δικαστήριο. ―Εἶσαι Χρι­στιανή; ―Εἶμαι Χριστιανή. ―Ἐσύ, μιὰ τόσο σπουδαία γυναίκα, νὰ εἶσαι Χριστιανή; ―Εἶ­μαι, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Τὴν φυλάκισαν καὶ τὴν κατεδίκασαν εἰς θάνατον. Καὶ ἐνῷ ἦταν ἕτοιμοι τὴν ἄλλη μέρα νὰ τὴν ἐκτελέσουν, πῆγε τὸ βράδυ ὁ πατέρας της καὶ ὁ ἄντρας της. Ὁ πατέρας πέφτει στὰ πόδια τῆς κόρης· ―Παιδί μου, τί εἶν’ αὐτὸ ποὺ κάνεις; γιατί νὰ μᾶς στε­ρήσῃς τὴν παρουσία σου; Ἀρνήσου, πὲς ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανή. ―Ὄχι, πατέρα. ―Μὰ δὲ μᾶς ἀγαπᾶς; ―Σᾶς ἀγαπῶ, ἀλλὰ παραπά­νω ἀ­γαπῶ τὸ Χριστό. Ἔρχεται καὶ ὁ ἄντρας της, ποὺ τὴν ἀγαποῦσε, καὶ μὲ δάκρυα στὰ μά­τια τῆς λέει·―Πῶς τὸ κάνεις αὐτό; δὲν ἀ­γαπᾷς τὸ παιδί σου; δὲν ἀγαπᾷς ἐμένα; Τί ἀ­παν­τάει ἐκείνη ἡ εὐλογημένη; Λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσῃ καὶ καμμιά γυναίκα δὲν τὰ λέει σήμερα· ―Κ’ ἐ­σένα ἀγαπῶ, καὶ τὸ παι­δὶ ἀγαπῶ· ἀλλὰ χί­λιες φορὲς περισσότερο ἀγα­πῶ τὸ Χριστό!… Γυναῖκες, ἂν κάνετε εἴ­δωλα τοὺς ἄντρες καὶ τὰ παιδιά σας, θὰ κολαστῆτε.
Ζοῦμε βέβαια τώρα σὲ ἐποχὴ φιλε­λευ­θέρου δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, κανείς δὲ μᾶς διώκει. Ἀλλὰ «ῥόδα εἶνε καὶ γυρίζει», ἀλλάζει ὁ κόσμος. Δὲν ἀποκλείεται νὰ βρεθοῦ­­με κ’ ἐ­μεῖς σὲ δοκιμασία. Φαντασθῆτε λ.χ. ν’ ἀ­παγορευθῇ ὁ ἐκκλησιασμός, ὅπως ἔγινε ἀλ­λοῦ. Σᾶς ἐρω­τῶ· ἐὰν βγῇ ἕνα τέτοιο διάτα­γμα καὶ λέῃ ὅτι «Ὅποιος πάῃ στὴν ἐκκλησία, θὰ ἐκτε­λῆται», ποιός θὰ τὸ ἀψηφήσῃ; Οὔτε ὁ πα­πᾶς δὲ θὰ πάῃ! Γιατὶ δὲν εἴμαστε θερμοὶ Χριστιανοί, δὲν ἔχουμε μέσα μας τὴ φωτιὰ τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος ὥστε νὰ προτιμήσουμε τὴ θυσία. Εἴμεθα ὕλη καὶ μόνο ὕλη, κοιλιὰ καὶ ἔντερα καὶ ἔρωτες αἰσχροί, τίποτα περισσότερο.

* * *

Σᾶς ὁμιλῶ μὲ σκληρὰ λόγια. Ἀλλὰ πρέπει ἀπὸ τώρα νὰ προετοιμάσουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Κ’ ἐπειδὴ εἶ­νε δύσκολο νὰ φθάσουμε ἀπ’ εὐθείας στὴ μεγάλη ὁμολογία καὶ στὸ μαρτύριο, ἂς ἀρχίσου­με μὲ μικρὲς ὁμολογίες. Ποιές εἶνε οἱ μικρὲς ὁ­μολογίες; Λόγου χάριν· σηκώνεσαι τὸ πρωί; κάνε τὸ σταυρό σου· μιὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή, μικρὰ ὁμολογία. Πηγαίνεις στὸ χωράφι; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. ᾿Ε­πιστρέφεις, κάθεσαι στὸ τραπέζι, ἔχεις ὅλα τ’ ἀγαθὰ ἐκεῖ; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁ­μολο­γία εἶνε αὐτή. ᾿Ακοῦς τὴν καμπάνα νὰ χτυπάῃ; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε κι αὐ­τή. Περνᾷς ἀπὸ ἐκκλησία; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. Μπαί­νεις στὸ αὐτοκίνητο; κάνε τὸ σταυρό σου. Ποιός κάνει σήμερα τὸ σταυρό του ξεκινών­τας; Κανείς. Κ’ ὕστερα κλαῖμε ὅταν σκοτώνων­ται ἄνθρωποι. Στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε τροχαῖα δυστυχήματα ὅσα σὲ καμμιά ἄλλη χώρα· γιατὶ μπαίνουν στὰ αὐτοκίνητα ὄχι μόνο χωρὶς σταυρὸ ἀλλὰ καὶ μὲ βλαστήμιες. Πρὶν πιάσῃς τὸ τιμόνι κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία τῆς πίστεως εἶ­νε. Πᾷς στὸ καφενεῖο, ἀκοῦς τὸν ἄλλο νὰ ὑ­βρί­ζῃ τὸ Χριστό, τὸ Θεό, τὴν Παναγία; ἔχεις γλῶσσα; νὰ ὑπερασπισθῇς! Ἂν ὕβριζε τὸν πατέρα ἢ τὴ μά­να σου, τί θὰ ἔκανες; ἔτσι θὰ σι­ωποῦσες; Ἂν πιστεύῃς, δεῖξε τὴν πίστι σου.
Ἂς ὁμολογοῦμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Χριστὸ παντοῦ καὶ πάντοτε. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θε­ὸς τὴ γλῶσσα. Τὰ ζῷα δὲ μιλᾶνε· ὁ ἄνθρωπος μόνο ἔχει αὐτὸ τὸ προνόμιο. Καὶ λέμε τόσα λόγια. Ἂν μετρήσῃς, μέσα σὲ μιὰ μέρα ἄλλος λέει 100 λέξεις, ἄλλος λέει 500, ἄλλος 600, ἄλλος 1.000· γιὰ ἔρωτες, γιὰ γυναῖ­κες, γιὰ συνοικέσια, γιὰ διαζύγια, γιὰ φαγητά, γιὰ ροῦχα, γιὰ λεφτά, γιὰ σπίτια, γιὰ κόμματα, γιὰ ὅ,τι φανταστῇς. Ἀπ’ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βρά­δυ πριόνι τὸ στόμα· ἀλλ’ οὔτε μιὰ λέξι γιὰ τὸ Χριστό! Τίποτα. Ἂν τὸν ἀγαπᾷς τὸ Χριστό, ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη σου; Ὅ,τι ἀγαπάει κανείς, τὸ λέει, δὲ ντρέπεται, δὲ δειλιάζει.
Δυστυχῶς ὅμως δὲν εἴμαστε μόνο δειλοί. Ἀντὶ ν’ ἀ­κούγεται ὁ­μο­λογία, ἀκούγεται βλασφη­μία. Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι! Ἕνα σκύλο ἔ­­χεις, τοῦ πετᾷς ἕ­να κόκκαλο, καὶ κουνάει τὴν οὐρά του, σὰ νὰ λέῃ· Εὐχαριστῶ, ἀφεν­τι­κό. Κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ δεχόμαστε τόσα δῶρα, ποιό εἶνε τὸ εὐχαριστῶ; Εἴμαστε ἀγνώμονες, ἀχάριστοι.
Ν’ ἀγαπᾷς τὸ παιδί σου, ν’ ἀγαπᾷς τὸν ἄν­τρα σου, ν’ ἀγαπᾷς τὴν οἰκογένειά σου, ν’ ἀγα­πᾷς τοὺς ἀνθρώπους· ἀλλὰ παραπάνω ν’ ἀγα­πᾷς τὸ Χριστό· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναὸ των  Ἁγίων Πάντων Δροσεροῦ – Ἑορδαίας 9-6-1985)

Ὁ Ἅγιος Ἰούδας ὁ Ἀπόστολος - 19 Ιουνίου

Ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας, ἕνας ἐκ τῶν 12 Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου, ἦταν υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσὴφ Ἀλφαίου καὶ τῆς συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ τοῦ ἐπίσης Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἐπιλεγομένου Ἀδελφοθέου. Πρὸς διάκριση ἐκ τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου, στὸ μὲν τὸ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο (6, 16) καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (1, 13) ἀποκαλεῖται Ἰούδας Ἰακώβου (ἀδελφὸς δηλαδὴ τοῦ Ἰακώβου), στὸ δὲ τὸ κατὰ Ματθαῖο (10, 3) καὶ Μάρκο (Γ’, 18) ὀνομάζεται Θαδδαῖος ἢ Λεββαῖος. Ὁ συγγραφέας τῆς Ἐπιστολῆς Ἰούδα χαρακτηρίζεται σαφῶς «Ἰούδας... ἀδελφὸς δὲ τοῦ Ἰακώβου».

Ἡ ζωή του κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς ἦταν ὅμοια μὲ αὐτὴ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων. Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὅμως, ὅταν ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατῆλθε ἐπὶ τῶν Ἀποστόλων, ὁ Ἰούδας, ἀφοῦ γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα παρέμεινε ἐργαζόμενος στὰ Ἱεροσόλυμα, κοπιῶν ὑπὲρ τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας, μετέβη ἀκολούθως στὶς γειτονικὲς χῶρες, κηρύττων τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς ἐν Σαμαρείᾳ καὶ Μεσοποταμίᾳ ὁμοεθνεῖς του. Στὴ συνέχεια, μετὰ τοῦ Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ ἀφίχθη στὴν Περσία, στὴν Ἔδεσσα, ὅπου ἐθεράπευσε τὸν ἐκ λέπρας πάσχοντα τοπάρχη Ἄβγαρο, καί, τέλος, συνελήφθη στὴν πόλη Ἀραράτ, ὅπου ἐκρεμάσθηκε καὶ ἐτελειώθηκε κτυπηθεὶς διὰ βελῶν. Κατ’ ἄλλους βιογράφους, ὁ Ἰούδας ἐμαρτύρησε στὴ Βηρυττὸ περὶ τὸ 80 μ.Χ., ἀφοῦ προηγουμένως ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἰουδαία, Ἀραβία καὶ Συρία. Τέλος, σύμφωνα μὲ τὶς Διαταγὲς τῶν Ἀποστόλων, ὁ Ἰούδας ὑπῆρξε τρίτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, μετὰ τὸν Ἰάκωβο καὶ Συμεὼν τοῦ Κλωπᾶ (7, 46, 1 – 2), τοῦτο δὲ ἐπανέλαβε καὶ ὁ Γεώργιος Σύγγελος.Ὅσον ἀφορᾶ στὸ θέμα τῆς συγγραφῆς τῆς Καθολικῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἰούδα, αὐτὸς χαρακτηρίζει ἑαυτὸν «ὡς Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλον, ἀδελφὸν δὲ Ἰακώβου». Καὶ διὰ μὲν τοῦ πρώτου χαρακτηρισμοῦ δηλώνει τὴν ἀφοσίωσή του στὸν Ἰησοῦ Χριστό, διὰ δὲ τοῦ δευτέρου δηλώνει ὅτι ἦταν ἀδελφὸς τοῦ γνωστοῦ σὲ ὅλους Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος κατεῖχε ἡγετικὴ θέση στὴν Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Χριστοῦ σε συγγενῆ, ὦ Ἰούδα εἰδότες, καὶ μάρτυρα στερρόν, ἱερῶς εὐφημοῦμεν, τὴν πλάνην πατήσαντα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσαντα· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἁμαρτημάτων τὴν λύσιν, εὐχαῖς σου λαμβάνομεν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.

Ἐκ ῥίζης εὐκλεοῦς, θεοδώρητον κλῆμα, ἀνετειλας ἡμῖν τοῦ Κυρίου αὐτόπτα, Ἀπόστολε Θεάδελφε, τοῦ Χριστοῦ κῆρυξ πάνσοφε, τρέφων ἅπαντα, κόσμον καρποῖς σου τῶν λόγων, τὴν ὀρθόδοξον, πίστιν Κυρίου διδάσκων, ὡς μύστης τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον.

Δεῦτε τὸν Θεάδελφον Μαθητήν, καὶ τῆς εὐσεβείας, τὸν φωστῆρα τὸν θεαυγῆ, ὑμνήσωμεν πόθῳ, χαῖρε αὐτῷ βοῶντες, Ἀπόστολε Ἰούδα, Χριστοῦ διάκονε.

πηγή : http://www.synaxarion.gr 

Κυριακή των Αγίων Πάντων – Ασύγκριτη αμοιβή

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ματθ. ι' 32-33, 37-38, ιθ'27-30

ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΑΜΟΙΒΗ

«Εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει»

Κυριακή των Αγίων Πάντων σήμερα, και ή αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη μνή­μη όλων των Αγίων πού έζησαν σε κάθε τόπο και εποχή και ακολούθησαν με πι­στότητα και αυταπάρνηση την οδό του Κυρίου.

Για όλους αυτούς άλλα και για κάθε μαθητή του Χριστού, πού ακολουθεί το παράδειγμα της αυτοθυσίας τους, ισχύει ή αδιάψευστη υπόσχεση του θείου Διδα­σκάλου: «Πάς ός άφήκεν οικίας ή αδελ­φούς ή άδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματος μου, έκατονταπλασίονα λήψε­ται και ζωήν αΐώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ' 29). Δηλαδή όποιος αναλαμ­βάνει θυσίες για τον Κύριο, θα απολαύ­σει εκατονταπλάσια και θα κληρονομή­σει αιώνια ζωή.

'Άς δούμε όμως πιο συγκεκριμένα ποιά είναι αυτή ή αμοιβή πού υπόσχεται ό Κύ­ριος σε όσους φανούν αντάξιοι μαθητές του. Η αμοιβή πού υπόσχεται ό Κύριος Ιησούς σε όποιον Τον ακολουθήσει θυσιά­ζοντας επίγεια αγαθά, συγγενικούς δεσμούς, ακόμη και την Ίδια του τη ζωή, είναι διπλή και αναφέρεται όχι μόνο στη μέλλουσα αλλά και στην παρούσα ζωή!

Πράγματι! Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού λαμβάνει πλούσιες τις θείες δωρεές ήδη από αυτή τη ζωή, έδώ και τώρα! Αυτήν ακριβώς τη διαβεβαίωση του Κυρίου σημειώνει ό ευαγγελιστής Μάρκος: Κάθε πιστός ακόλουθος μου, λέει ό Κύριος, θα λάβει «έκατονταπλασίονα νύν έν τω καιρώ τούτω» (Μάρκ. Γ 30).

Και ποιες είναι αυτές οι δωρεές; Είναι ή ασφάλεια και ή εμπιστοσύνη πού αισθά­νεται ό πιστός στην Πρόνοια του Θεού. Ό χριστιανός ζει χωρίς το άγχος και την αβε­βαιότητα πού προκαλεί ό πλούτος, ενώ παράλληλα έχει την απόλυτη βεβαιότητα ότι ό πανάγαθος Θεός φροντίζει, ώστε ποτέ να μη στερηθεί τα απαραίτητα. Είναι ακόμη ή κοινωνία των αδελφών. Διότι μέσα στο χώρο της Εκκλησίας ό κάθε πιστός αισθά­νεται τον άλλον περισσότερο από αδελφό και είναι πρόθυμος να του συμπαραστα­θεί στην τυχόν δυσκολία του με ανιδιοτελή αγάπη και υποδειγματική αυτοθυσία. Δώρο του Θεού είναι επίσης ή παρηγοριά και ή ενίσχυση πού λαμβάνει ό πιστός μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής. Και ή μεγαλύτερη δωρεά: το γεγονός ότι ό πιστός χριστιανός με τη συμμετοχή του στα Μυστήρια της Εκκλησίας ζει ενω­μένος με τον Κύριο Ιησού και δέχεται πλούσια τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Μαζί όμως με τις δωρεές σ' αυτήν έδώ τη ζωή ό Κύριος υποσχέθηκε ότι όποιος Τον ακο­λουθήσει με πιστότητα και αφοσίωση θα κλη­ρονομήσει και την αιώνια ζωή. Κι άν σ' αυτήν έδώ τη ζωή ό πιστός χριστιανός απολαμβά­νει τόσο πλούσια τις ευλογίες του Θεού, ποιά λόγια, αλήθεια, θα μπορούσαν να περιγρά­ψουν την ατελείωτη χαρά και την απέραντη μακαριότητα του Παραδείσου; Τότε «οι δίκαιοι έκλάμψουσιν ώς ό ήλιος», δηλαδή αυτοί πού έζησαν ενάρετο βίο θα δοξασθούν με άπειρη δόξα και θα απολαμβάνουν αιώνια την κοινω­νία με τον Θεό, τούς Αγγέλους και τούς Άγι­ους του!

Πόσο μεγάλος είναι ό πλούτος των θείων δωρεών πού υπόσχεται ό Κύριος σε όποιον Τον ακολουθήσει! Αντί για επίγεια αγαθά και πρόσκαιρες απολαύσεις Εκείνος χαρίζει πλήθος ευλογιών τόσο στη γη όσο και στον ουρανό. 'Άς Τον ακολουθήσουμε λοιπόν, ό,τι κι άν αυτό μάς κοστίσει. Για τον Κύ­ριο Ιησού αξίζει κάθε θυσία! Όχι μόνο διότι μάς υπόσχεται πολλαπλάσια ανταμοι­βή, αλλά διότι είμαστε υποχρεωμένοι στην αγάπη του. Εκείνος ταπεινώθηκε, έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία. 'Άς θυσιάσουμε κι εμείς κάτι για την πολλή του αγάπη! Και να είμαστε βέβαιοι ότι ή όποια θυσία μας θα φέρει πολ­λούς καρπούς, όπως Εκείνος μάς το υποσχέθηκε!

«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-6-2011

Κυριακή των Αγίων Πάντων - Θαρραλέα ομολογία

 

Θαρραλέα ομολογία

“Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων”.

Μια βδομάδα μετά την Πεντηκοστή η Μητέρα μας Εκκλησία ξεδιπλώνει μπροστά μας μια άλλη μεγάλη γιορτή. Τιμούμε συγκεκριμένα τους Άγιους Πάντες, τις μεγάλες εκείνες μορφές που με το ισχυρό παράδειγμά τους και την ακράδαντη πίστη που επέδειξαν τίμησαν και δόξασαν τον Θεό.

Στη μεγάλη στρατιά των Αγίων Πάντων συγκαταλέγονται όλοι οι άνθρωποι που συνέδεσαν τη ζωή τους με το θέλημα του Θεού. Η εορτή των Αγίων Πάντων καθιερώθηκε για να τιμηθούν όλοι οι Άγιοι, γνωστοί και άγνωστοι. Στη χορεία των Αγίων είναι και πολλοί των οποίων αγνοούμε τα ονόματα και την ημέρα της μνήμης τους. Δεν αναφέρονται στο αγιολόγιο και γι΄ αυτό δεν εορτάζονται όπως οι γνωστοί μας. Ο κοινός αυτός εορτασμός γίνεται ακόμα για να δοξαστεί το όνομα του Θεού, επειδή εκείνοι αποτελούν τον σπουδαιότερο καρπό των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος, το οποίο όπως είδαμε την προηγούμενη Κυριακή, την ημέρα της Πεντηκοστής “επεδήμησεν εν κόσμω”

Αγάπησαν τον Θεό

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των μορφών αυτών που λάμπρυναν με τη ζωή τους το οικοδόμημα της Εκκλησίας, είναι η ολοκληρωτική αγάπη τους προς τον Θεό. Εφάρμοσαν τέλεια την πρώτη εντολή που έδωσε ο Θεός στον Μωϋσή: “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου”. Είναι γεγονός ότι οι άγιοι αγάπησαν έμπρακτα το Θεό περισσότερο ακόμα και από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Αυτό άλλωστε μαρτυρούν τα βασανιστήρια που υπέμειναν μέχρι θανάτου, αλλά και η περιφρόνηση που επέδειξαν απέναντι στα υλικά αγαθά. Απέδειξαν με τη ζωή τους ότι η αγάπη προς το Θεό είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη αγάπη και δεν επιδέχεται κανένα περιορισμό. Άλλωστε τονίζει αυτό και ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος όταν μας λέει ότι η απόλαυση του Θεού είναι ακόρεστη. Σ΄ αυτήν ακριβώς την αγάπη οφείλεται και η δημιουργία του νέφους των Μαρτύρων και του αμέτρητου πλήθους εκείνων που προτίμησαν αντί των μεγαλείων του κόσμου την ουράνια πορεία που ανεβάζει κοντά στο Θεό.

Ομολογία Πίστεως

Αυτές οι στρατιές των Αγίων έδωσαν και ισχυρή ομολογία πίστεως στη ζωή τους. Η ομολογία αυτή δεν είναι βέβαια εύκολη υπόθεση, αφού προϋποθέτει το ξερίζωμα του εγωϊσμού και την πρόσκτηση της ταπείνωσης. Χωρίς την αρετή αυτή φαντάζει να είναι αδύναμη η ομολογία πίστεως. Πόση σημασία έχει η ομολογία πίστεως στη ζωή μας, τονίζει και ο ίδιος ο Κύριος όταν διακηρύσσει: “Πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς”.

Ο Κύριος όταν καθίσει επί θρόνου δόξης Του θα ομολογήσει ως φίλους του άξιους να εισέλθουν στην Βασιλεία του Πατέρα Του, όλους εκείνους οι οποίοι στην παρούσα ζωή έδωσαν ομολογία πίστεως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αγαπητοί αδελφοί, οι καιροί σήμερα με όλες τις προκλήσεις που ξεδιπλώνουν καθημερινά μπροστά μας, μας προσφέρουν την ευκαιρία να δώσουμε κι εμείς ομολογία πίστεως για την παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε όταν συμμετέχουμε στην μυστηριακή ζωή της και βιώνουμε τα Θεία διδάγματά, της όπως αυτά απορρέουν μέσα από την αλήθεια του Ευαγγελίου.

Χριστάκης Ευσταθίου (Θεολόγος) – Εκκλησία Κύπρου

Ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ για την εορτή των Αγίων Πάντων

 

«ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ»

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ
οὐκ ἔστι μου ἄξιος∙ καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ
θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος»

(Ματθ.10,37)

Στό σημερινό Ἀνάγνωσμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἴδιος ὁ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός προσδιορίζει τούς ἀληθινά ἀξίους ἐνώπιόν Του, καταγράφοντας τίς ἀπαραίτητες γι' αὐτό προϋποθέσεις.

Ἔτσι, μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, ὅτι ὅποιος ἀγαπάει τόν πατέρα του ἤ τήν μητέρα του περισσότερο ἀπό Ἐκεῖνον, δέν εἶναι ἄξιός του χριστιανός. Κι ὅποιος ἀγαπάει τόν γιό του ἤ τήν θυγατέρα του παραπάνω ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο, δέν εἶναι ἐπίσης ἄξιος. Καί στή συνέχεια λέγει ὅτι ὅποιος δέν σηκώνει τόν σταυρό του καί δέν τόν ἀκολουθεῖ δέν εἶναι ἄξιος ἀκόλουθός του.

Προσέξτε, ἀδελφοί μου, δέν λέγει ἐδῶ ὁ Χριστός μας νά μήν ἀγαπᾶτε τόν πατέρα καί τήν μητέρα σας, τόν γιό ἤ τήν θυγατέρα σας. Θέλει νά τονίσῃ ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τόν πατέρα καί τήν μητέρα, τόν γιό καί τήν θυγατέρα, πού πρέπει ὁπωσδήποτε νά ὑπάρχῃ, δέν πρέπει ἐπ' οὐδενί λόγῳ νά ξεπερνάει ἤ νά ὑπερφαλαγγίζει τήν ἀγάπη πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό καί κατ' ἐπέκτασιν εἰς τόν ἅγιο Τριαδικό Θεό μας, καί στά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Αὐτό σημαίνει ὅτι ποτέ χάριν τῆς ἀγάπης τῶν οἰκείων μας προσώπων δέν θά θυσιάσωμε τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ποτέ δέν θά περιφρονήσωμε τόν Χριστό καί τόν θεῖο νόμο του γιά χάρι τους καί ποτέ δέν θά τόν ἐγκαταλείψωμε καί δέν θά τόν ἀρνηθοῦμε. Αὐτό, ἀκόμη, δηλώνει ὅτι ἡ λατρεία ἀνήκει μόνο στόν Κύριο καί ὄχι στά ἀγαπημένα οἰκογενειακά μας πρόσωπα, στά ὁποῖα, ὅμως, πρέπει νά δίνουμε τήν ἁγνή καί ἄδολη ἀγάπη μας, τήν θυσιαστική ἀγάπη καί προσφορά.

Οἱ Ἅγιοι Πάντες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἐναρέτως βιώσαντες καί μαρτυρικῶς ἤ ὁσιακῶς τελειωθέντες, οἱ ἐπώνυμοι καί οἱ ἀνώνυμοι, οἱ Ἅγιοι πού ἔζησαν σέ ὅλες τίς ἐποχές, σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τοῦ πλανήτη μας, αὐτοί πού ἀνῆκαν σέ κάθε φυλή, γλῶσσα καί ἔθνος καί ἦταν κάθε ἡλικίας καί κάθε κοινωνικοῦ στρώματος ἦσαν οἱ κατ' ἐξοχήν φίλοι καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄξιοι καί καταξιωμένοι τοῦ Κυρίου. Καί τό κατόρθωσαν αὐτό γιατί μπροστά στίς δοκιμασίες, τίς ἀπειλές καί τόν φόβο τοῦ θανάτου προέταξαν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δέν ἐδείλιασαν ἐνώπιον τῶν τυράννων καί τῶν βασανιστηρίων, δέν ἐγκατέλειψαν καί δέν ἀρνήθηκαν τόν Χριστό, ἀλλά καρτερικά καί μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως τῆς αἰωνίου ζωῆς ὑπέμειναν τόν πρόσκαιρο χωρισμό καί τήν στέρησι τῶν ἀγαπημένων τους προσώπων.

Ὅταν τούς ἐρωτοῦσαν : Ποιός εἶσαι, ἀπαντοῦσαν : εἶμαι χριστιανός, ποιά ἡ πατρίδα σου ἀποκρίνονταν τό ἴδιο, ποιο τό ἐπάγγελμά τους, Χριστιανός ἔλεγαν. Ὅταν σέ κάποιες ἔγκυες καί ἐπίτοκες γυναῖκες, φυλακισμένες καί προωρισμένες γιά τό μαρτύριο, ἔλεγαν οἱ τύραννοι : καλά δέν λυπᾶσαι τή ζωή σου, δέν λυπᾶσαι καί αὐτό τό ἀθῶο πλᾶσμα, πού θά ἔλθη στόν κόσμο, ἀπαντοῦσαν : ἔχει τόν Θεόν πού τό ἐγέννησε γιά νά τό φροντίση. Ὅλα ὅσα ὑπέμειναν οἱ «Ἀπόστολοι, Μάρτυρες καί Προφῆται, Ἱεράρχαι, Ὅσιοι καί Δίκαιοι, οἱ καλῶς τόν ἀγῶνα τελέσαντες καί τήν πίστιν τηρήσαντες...» τά ὑπέμειναν μόνον καί μόνον διά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό καί ἀνεδείχθησαν οἱ ἄξιοι καί οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ.

Μέ τίς εὐχές καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἀξίων αὐτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἴθε ἀδελφοί μου νά μᾶς ἀναδείξη ἡ Θεία Χάρις Του ἀξίους καί πιστούς δούλους Του καί κληρονόμους τῆς αἰωνίου Του Βασιλείας καί μακαριότητος. Γένοιτο.

† Ὁ Κ.Σ

Αθηναγόρας Καραμαντζάνης)

Πιστεύω στο Θεό, στην εκκλησία δεν πηγαίνω

            

«Πιστεύω στον Θεό καλύτερα από τον καθένα, αλλά στην Εκκλησία δεν πηγαίνω. Μα πώς να πάω, αφού εκείνοι που πηγαίνουν, κληρικοί και λαϊκοί, δεν είναι καλύτεροι μου;»
Θ’ απαντήσω πρόθυμα και με πολλή αγάπη στον αδελφό, που μου υπέβαλε αυτή την ερώτηση αν και φοβάμαι ότι είναι πάρα πολλοί οι ισχυριζόμενοι τα ίδια, αλλά και λυπούμαι διότι δεν θα συμφωνήσω με τους ισχυρισμούς αυτούς.
Και πρώτα-πρώτα η φράση «πιστεύω καλύτερα από τον καθένα» είναι λόγος «μέγας σφόδρα». Δεν πρέπει να την λέει κανείς για τον εαυτόν του εύκολα. Αλλά και εάν αυτό το ευχάριστο όντως συμβαίνει, τότε αποτελεί πρόσθετο λόγο, για να μην απέχει κανείς από την Εκκλησία.
Στην Ορθοδοξία ζούμε και λατρεύουμε το Θεό όχι ατομικά, αλλά εκκλησιαστικά. «Συν πάσι τοις αγίοις». Γι’ αυτό και όσο πιό πολύ αγαπά κανείς το Θεό, τόσο και περισσότερο αγαπά να εκκλησιάζεται και να μετέχει στις λατρευτικές συνάξεις. Δεν υπάρχει άγιος που να μην λαχταρούσε για τον Οίκο του Θεού. Ο Δαυίδ, καίτοι βασιλεύς, έλιωνε κυριολεκτικά από τον ιερό πόθο: «ως αγαπητά τα σκηνώματα σου Κύριε των δυνάμεων, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» έλεγε (Ψαλμ. 83). Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός, ως άνθρωπος, δεν παρέλειπε ποτέ να παρευρίσκεται στην δημόσια λατρεία του Ισραήλ το ίδιο και οι Απόστολοι, εφαρμόζοντες ρητή εντολή του Θεού «Εν Εκκλησίας ευλογείτε τον Θεόν».
Είναι γεγονός ότι η πίστη, η ευλάβεια και ο πόθος του Θεού δεν κρύβονται, αλλά διά της εξωτερικής λατρείας φανερώνονται και ενισχύονται. Η πίστη η χριστιανική δεν είναι μια ιδέα, που την έχει κανείς καταχωνιασμένη μέσα του, αλλά μια ζωή, που σφύζει και ενεργοποιεί τον όλον άνθρωπο. Δεν έχουμε πιστές ιδέες, αλλά πιστούς ανθρώπους, που βιώνουν την πίστη τους μαζί με τους άλλους. Άλλωστε σε καιρό ελευθερίας γιατί να είναι κανείς κρυπτοχριστιανός
Ο Αγ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος ερωτά: «Συ πίστιν έχεις; δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου (Ιάκ. Β’ 18). Και εμείς λέμε: «δείξον μοι την πίστιν σου εκ… του εκκλησιασμού σου». Διότι εμείς οι Ορθόδοξοι όταν συνερχώμεθα «εν εκκλησίαις» ομολογούμε και διακηρύττουμε ακριβώς αυτή την πίστη μας, που μας σώζει. Συνειδητοποιούμε συγκλονιστικά το γεγονός ότι εμείς αποτελούμε την Εκκλησία, δηλ. το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού και βιώνουμε την μυστική, αλλά πραγματική ένωσή μας μ’ Εκείνον. Αυτός δεν είπε: «ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών»; (Ματθ. ΙΗ’ 20).
Οι πιστοί, μετέχοντες στην Θ. Λειτουργία της Εκκλησίας δεν είναι πλέον μόνοι και διασπασμένοι, αλλά ενωμένοι οργανικά σ’ ένα σώμα. Κι αυτή η ενότητα είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας, έναντι όλων των δυνάμεων του σκότους. «Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν Θεού και δόξαν. Όταν γάρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε καθαιρούνται αι δυνάμεις του Σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού…» (Αγ. Ιγνάτιος)
Στην ευχαριστιακή σύναξη (Θ. Λειτουργία) όλοι μαζί «εν ενί στόματι και μια καρδία» δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Ευεργέτη μας Θεό, πανηγυρίζουμε την Ανάσταση του Χριστού, προγευόμεθα εσχατολογικά τον ερχομό Του (Α’ Κορ. ΙΑ’ 26) και την μέλλουσα βασιλεία Του, τρώγοντες και πίνοντες από το Κοινό Ποτήριο, το σώμα και το αίμα Του. «Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς ο Χριστός ανακλίνεται στους άρτους της προθέσεως, καθώς διδάσκει μέσα από τις σελίδες του Ευαγγελίου, καθώς σταυρώνεται πάνω στην αγία Τράπεζα και ανασταίνεται μέσα στο δισκοπότηρο, μπαίνουμε στο χρόνο του Θεού και η ψυχή μας αναγαλλιάζει, διότι νοιώθει να χορταίνει αιωνιότητα».
Στην Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου παρακαλούμε: «ημάς δε πάντας τους εκ του ενός άρτου και του ποτηριού μετέχοντας ενώσαις αλλήλοις εις ενός Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν». Κατά τον Εκκλησιασμό των Χριστιανών πραγματοποιούνται αισθητά και οι μεγάλες υποσχέσεις του Χριστού προς τους πιστούς ότι εισακούει καλύτερα τις προσευχές τους (Ματθ. ΙΗ’ 19) και ότι αυτός μας αναπαύει από τον κόπο και μόχθο της ζωής (Ματθ, ΙΑ’ 28).
«Καμιά Κυριακή δεν μπορεί να’ ναι συννεφιασμένη εφ’ όσον αρχίζει με την Θεία Λειτουργία». (Ν. Πεντζίκης).
Οι Εκκλησίες είναι τα λιμάνια του Θεού μέσα στον φουρτουνιασμένο κόσμο μας. Ωραιότατη είναι η παρομοίωση του Αγ. Χρυσοστόμου «καθάπερ λιμένας εν πελάγει, ούτω τας Εκκλησίας έπηξεν ο Θεός, ίνα από της ζάλης των βιοτικών θορύβων ενταύθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης απολαύωμεν».
Ας έλθουμε όμως και στο δεύτερο ισχυρισμό πολλών, ότι αυτοί που εκκλησιάζονται δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Και αυτός ο ισχυρισμός δεν δικαιολογεί την αποχή μας από την Εκκλησία, για τους εξής λόγους: α) Εμείς δεν γνωρίζουμε, αλλ’ ο Θεός, ποιοί είναι οι πραγματικά καλοί και ποιοί οι πραγματικά κακοί. Εμείς στην κρίσι μας συνήθως σφάλλουμε. Δεν πρέπει λοιπόν να κρίνουμε, β) Ρωτάται: εάν ήσαν καλύτεροι οι εκκλησιαζόμενοι δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Μήπως θα βρίσκαμε τότε άλλη πρόφαση; γ) Η αξία της Εκκλησίας δεν έγκειται στο ποιόν αυτών που συμμετέχουν στις συνάξεις -κληρικών και λαϊκών- αλλά στις δυνατότητες που παρέχει να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος και χρησιμοποιώντας τις ευκαιρίες αυτές να υποστεί την «καλήν αλλοίωσιν». Αλλά φαίνεται πως τις δυνατότητες αυτές δεν τις χρησιμοποιούν όλοι. δ) Η Εκκλησία στην ανθρώπινη πλευρά της έχει και μέλη που νοσούν. Αυτά όμως τα μέλη δεν τα αποβάλλει, εξ αγάπης, έως ότου θεραπευθούν. Γι’ αυτό όλοι έχουμε τη θέση μας στην Εκκλησία, επειδή όλοι νοσούμε, ε) Λες ότι αυτοί που συχνάζουν στην Εκκλησία δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Σκέψου όμως πόσο χειρότεροι θα ήταν αν είχαν διακόψει κάθε δεσμό με την Εκκλησία;
Ο κατά Κυριακή ή εορτή εκκλησιασμός μας, δίνει μία άλλη διάσταση στη ζωή. Μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνον παραγωγικές μηχανές, μόνον ύλη, αλλά έχουμε μία άλλη καταγωγή και ένα θείο προορισμό. Μας καταξιώνει σαν ανθρώπους και σαν Χριστιανούς. Σπάει τη ρουτίνα της εβδομάδος και δίνει στη ζωή γιορτινό χρώμα. «Όταν ο άνθρωπος δεν έχει εορτές, η ψυχή του δεν εξαγιάζεται και η ζωή του καταντάει μία τόσο γκριζωπή καθημερινότητα, που σου έρχεται να ουρλιάζεις» (π. Α. Ντούτκο)
Σε μια εποχή που απειλούν να μας αφανίσουν τα παντός είδους «ραδιενεργά νέφη» δεν μας συμφέρει ν’ αποκοπτώμεθα από τον «ομφάλιο λώρο» της υπάρξεώς μας, που είναι η Μάννα μας Εκκλησία.

(Αρχ. Α. Καραματζάνη, “Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας”, εκδ. Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Κολινδρού, 1988)

Λάμπρος Σκόντζος, «Νέα Εποχή»:Το δαιμονικό έρεβος του απόλυτου ψεύδους!

 

«ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ»: ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΕΡΕΒΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ!

Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού

Κάθε εχέφρων άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να διαπιστώσει πως η ανθρωπότητα βιώνει σήμερα τη χειρότερη και εφιαλτικότερη πνευματική της σύγχυση όλων των εποχών. Η πνευματική και η ηθική κατάπτωση δεν έχουν προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Η απρόσμενη στροφή του σημερινού ανθρώπου προς τη θρησκεία, δεν είναι δυστυχώς υγιής θρησκευτικότητα, αλλά νοσηρή ψυχική κατάσταση, η οποία εμφορείται από πρωτοφανή μυστικισμό και αποκρυφισμό. Όταν μιλάμε για μυστικισμό και αποκρυφισμό εννοούμε την υποκατάσταση της πίστεως στο Θεό από την πίστη σε απόκρυφες δυνάμεις, είτε αυτές υπάρχουν στον έσω άνθρωπο, είτε στη φύση, οι οποίες (υποτίθεται) ότι διαδραματίζουν πρωταρχικό ρόλο στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Διατυμπανίζεται μάλιστα από τους προωθητές του αποκρυφισμού, πως η στροφή της πίστεως προς τις απόκρυφες δυνάμεις αποτελεί «πνευματική επανάσταση» και σημαίνει την «απελευθέρωσή του από τον καταπιεστικό μονοθεϊστικό ζυγό των δύο τελευταίων χιλιετιών»!

Αυτή την «πνευματική αλλαγή» οι ηγήτορες του παγκόσμιου αποκρυφισμού την ονόμασαν «Νέα Εποχή» και τη σύνδεσαν με τον ζωδιακό κύκλο του Υδροχόου. Κάπου στα τέλη του περασμένου αιώνα «μπήκαμε» στη «Νέα Εποχή του Υδροχόου». Σύμφωνα με τις δοξασίες τους, η ιστορία του κόσμου κάθε δύο χιλιάδες χρόνια «μεταπίπτει» σε ένα από τα ζώδια του ουράνιου ζωδιακού κύκλου. Η προηγούμενη «εποχή» ήταν η «Εποχή των Ιχθύων», δηλαδή του Χριστιανισμού, αφού ο ιχθύς συμβολίζει το Χριστό. Με την είσοδό μας στην τρίτη μ. Χ. χιλιετία έχουμε «μετάπτωση» στο ζώδιο του Υδροχόου, αφήνοντας ανεπιστρεπτί την «Εποχή των Ιχθύων» και μαζί τον Χριστιανισμό, μπαίνοντας στην «Νέα Εποχή του Υδροχόου»! Διευκρινιστικά αναφέρουμε πως όλα αυτά δεν έχουν ουδεμία επιστημονική βάση και είναι αυθαίρετοι ορισμοί των αποκρυφιστών.

Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου», κατά τους αποκρυφιστές εισήγαγε την ανθρωπότητα νομοτελειακά σε μια «νέα πνευματική πορεία». Έφερε την «πολυπόθητη ελευθερία που ζητούσε εδώ και αιώνες ο άνθρωπος». «Αποκάλυψε το επτασφράγιστο μυστικό» εδώ και αιώνες, ότι «ο άνθρωπος είναι θεός» και ότι καλείται αυτή τη «λαμπρή περίοδο» να συνειδητοποιήσει αυτή την «υπέρτατη ιδιότητά του» και να την «αξιοποιήσει για την ευτυχία του»! «Φανέρωσε» επίσης την «αλήθεια» ότι «προσωπικός Θεός δεν υπάρχει» και άρα ο άνθρωπος καλείται να αποβάλλει το φόβο προς το «Υπέρτατο Ον», καθώς και το άγχος του για μεταθανάτια τιμωρία. Άλλωστε μαζί με το «θάνατο» του προσωπικού Θεού «πέθανε» και ο οιοσδήποτε κώδικας ηθικής, αφού η «Νέα Εποχή» δε δέχεται την ύπαρξη «καλού» και «κακού», αλλά τη δυνατότητα «αυτοπραγμάτωσης» του ανθρώπου!

Αλλά ας δούμε λεπτομερέστερα τι είναι στην ουσία του το κίνημα της «Νέας Εποχής». Πρόκειται για ένα παγκόσμιο πολυποίκιλο πνευματικό κίνημα το οποίο θεμελιώθηκε στην Αμερική στα τέλη του 19^ου αιώνα από τους πρωτεργάτες της Θεοσοφίας. Είναι ένα αόρατο δίκτυο παραθρησκευτικών οργανώσεων σ' όλο τον κόσμο από ινδουιστικές, βουδιστικές, γκουρουϊστικές, νεογνωστικές, ψυχολατρίες, «θετική σκέψη», θεοσοφία, νεοειδωλολατρία, νεοσατανισμός, μαγεία, αστρολογία, υπνωτισμός, πνευματισμός, σουφισμός, «εναλλακτικές θεραπείες», «πολεμικές τέχνες της Ανατολής» κ.ά. Καθοδηγούμενες από αόρατα συνωμοτικά επιτελεία, κατόρθωσαν να συνενώσουν όλες τις κακόδοξες και αντιχριστιανικές ιδέες και να κατασκευάσουν ένα κολοσσιαίο εκτρωματικό πνευματικό κίνημα.

Τον σκληρό πυρήνα της «Νέας Εποχής» αποτελούν ολοκληρωτικού χαρακτήρα ομάδες, που αποκρύπτουν τους πραγματικούς των σκοπούς και δρουν πίσω από

παραπλανητικά προσωπεία. Γενικά «στεγάζουν» στο σύνολό τους όλες τις πλάνες και κακοδοξίες! Κατασκευάστηκε το πλέγμα της «Νέας Εποχής» για να κτυπηθεί ο Χριστιανισμός και γι’ αυτό βρήκαν μέσα σε αυτή στέγη όλες οι ακραίες κακοδοξίες της ανθρώπινης ιστορίας, από τις πιο πρωτόγονες πίστεις, ως τις σύγχρονες εξωφρενικές. Δεν είναι τυχαίο πως οι «θεολογικές» της αρχές είναι η πλήρης διαστροφή της χριστιανικής διδασκαλίας. Επιγραμματικά αναφέρουμε τις εξής βασικές δοξασίες της: 1) Απουσία προσωπικού Θεού. Θεός κατά τη «Νέα Εποχή» ονομάζεται η νεφελώδης «Συμπαντική Συνειδητότητα ή Ενέργεια». 2) Ολόκληρος ο κόσμος είναι ένθεος (πανθεϊσμός). 3) Υπάρχουν απόκρυφες δυνάμεις στον ένθεο κόσμο οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου. 4) Ο άνθρωπος είναι θεός και καλείται να συνειδητοποιήσει τη θεότητά του, καλλιεργώντας τις κρυμμένες μέσα του θεϊκές του δυνάμεις. 5) Δεν υπάρχει καλό ή κακό, αμαρτία, πτώση και ως εκ τούτου ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη σωτηρίας και σωτήρα. 6) Η αρχέγονη γνώση βρίσκεται κρυμμένη στα πανάρχαια παγανιστικά θρησκεύματα και τις πρωτόγονες μυστηριακές τελετουργίες και γι’ αυτό προβάλλονται, για να φτάσει ο άνθρωπος σε αυτή. Αυτή τη γνώση τη στέρησε από την ανθρωπότητα ο «κακός» Χριστιανισμός. 7) Ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να αυτοπραγματωθεί, καλλιεργώντας τις εσώτατες δυνάμεις του και μέσω συγκεκριμένων τεχνιτών, (π.χ. γιόγκα) για να γίνει δυνάμει θεός. Στην ιδεολογία της «Νέας Εποχής» βρήκε εκπλήρωση η αρχέγονη αμαρτωλή επιθυμία του πεσόντος ανθρώπου να γίνει από μόνος του θεός. 8) Πίστη στην παγκόσμια Ειμαρμένη (κάρμα), στην οποία υποτάσσονται τα πάντα, ανεξάρτητα από τη θέλησή τους (μοιρολατρία). 9) Πίστη στην μετενσάρκωση. 10) Πίστη στην αστρολογία και την απόλυτη εξάρτηση του ανθρώπου από τις δήθεν αστρικές επιδράσεις και ζωδιακές εναλλαγές. 11) Πίστη στην καθοδήγηση του κόσμου από διάφορους «χριστούς», οι οποίοι προέρχονται κυρίως από τον γκουρουισμό και οι οποίοι, ως «νέοι μεσσίες» σφετερίζονται το θειο πρόσωπο και το έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κ.α.

Κύρια πρακτική της «Νέας Εποχής» είναι ο αποκρυφισμός και η μαγεία. Η σύγχρονη αναβίωση ακραίων μορφών αποκρυφισμού, είναι αναμφίβολα έργο δικό της. Η διάδοση και η εμπέδωση του αποκρυφισμού της καθημερινής ζωής είναι έργο της «Νέας Εποχής». Έστω, όπως προαναφέραμε, η πίστη στην αστρολογία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, οι οποίοι θέλουν να ονομάζονται χριστιανοί, εξαρτώνται από τις ζωδιακές και αστρολογικές επιρροές και προβλέψεις. Επίσης η επικίνδυνη δοξασία της μετενσάρκωσης εκθεμελιώνει κυριολεκτικά ολόκληρο το οικοδόμημα της εν Χριστώ σωτηρίας του κόσμου, προσδένοντας τον άνθρωπο στη μοιρολατρία και τις «αυτόματες συμπαντικές διεργασίες»! Στα πλαίσια του αποκρυφισμού της «Νέας Εποχής» έχει εδραιωθεί επίσης και η μαντική, η οποία, ενώ σε παλιότερες εποχές θεωρούνταν απάτη και προκαλούσε ειρωνικά σχόλια, σήμερα έχει «καταξιωθεί» στα μάτια του νεοεποχίτη ανθρώπου.

Κύριος στόχος της «Νέας Εποχής» είναι η δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας, η οποία θα ταιριάζει στον σύγχρονο αποστατημένο άνθρωπο. Πρόκειται για τη μελετώμενη εδώ και χρόνια από τους αποκρυφιστές, εφιαλτική Πανθρησκεία, η οποία θα είναι ένα τερατώδες συνονθύλευμα. Μια φρικτή χοάνη απορρόφησης όλων των θρησκειών, η οποία στην ουσία θα είναι ένωση όλων των δαιμονικών πλανών! Αυτή η θρησκεία δε θα απαιτεί κανενός είδους πνευματικού αγώνα και δε θα έχει ανάγκη να επιβάλλει κανένα δόγμα, διότι όλες οι δοξασίες όλων των θρησκειών του κόσμου θα απαρτίζουν το «δόγμα» της νέας θρησκείας. Σε αυτή τη θρησκεία δε

θα υπάρχει πίστη σε προσωπικό υπερούσιο Θεό, διότι Θεός της νέας θρησκείας είναι η απρόσωπη «συμπαντική ενέργεια», την οποία θα εκπροσωπεί ο θεός άνθρωπος και ο οποίος θα λατρεύεται σε αυτή ως θεός! Ουσιαστικός όμως θεός αυτής της

τερατώδους θρησκείας θα είναι ο Εωσφόρος, ο οποίος θα λατρεύεται μέσω του ανθρώπινου εσμού, του αποκρυφισμού και της απόλυτης ηθικής καταβαράθρωσης. Αυτός είναι αναμφίβολα ο θεός της «Νέας Εποχής» και αυτός βρίσκεται πίσω από αυτό τον απίστευτο κυκεώνα του ψεύδους! Οι «απόκρυφες δυνάμεις της φύσεως» «εισί πνεύματα δαιμονίων ποιούντα σημεία» (Αποκ.16,14), κατά το λόγο του Θεού, οι οποίες όντως παίζουν καταστροφικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων!

Το κίνημα της «Νέας Εποχής» δεν είναι άσχετο με τα σύγχρονα παγκόσμια τεκταινόμενα. Έχει αποδειχτεί περίτρανα πως η «Νέα Εποχή» είναι απόλυτα ενταγμένη στη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ως το πνευματικό της κομμάτι. Μέσω της «Νέας Εποχής» δρομολογείται ο πνευματικός και θρησκευτικός έλεγχος του κόσμου. Νομίζουμε ότι γεύεται ήδη ολόκληρη η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή τους πικρούς καρπούς της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» και της «Νέας Εποχής»!

Βρισκόμαστε δυστυχώς μπροστά σε κοσμοϊστορικές ανατροπές με αβέβαιο το μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι ολοφάνερο πως οι αντίθεες δυνάμεις, μέσα από τη δυναμική της «Νέας Εποχής», δίνουν την πιο σκληρή και αποφασιστική τους μάχη για να πλήξουν καίρια την Εκκλησία του Χριστού και να αναστείλουν τη σώζουσα διακονία Της στο ανθρώπινο γένος. Εκμεταλλευόμενοι τη σύγχρονη πνευματική σύγχυση και τη γενικότερη πνευματική και ηθική κατάπτωση, καθώς επίσης και την τεχνολογική πρόοδο, επιχειρούν να αλώσουν την οικουμένη. Ήρθε δυστυχώς ο χρόνος που προείπε ο Κύριος ότι «εγερθήσονται ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν και τους εκλεκτούς» (Ματθ.24,24), με το σατανικό τέχνασμα της αλλοίωσης του φρονήματος των πιστών. Η «Νέα Εποχή» δε θέλει άδειες εκκλησίες, αλλά γεμάτες από πιστούς με αλλοιωμένο φρόνημα! Έχοντας οδηγό τις θεόπνευστες Γραφές και τις θείας εμπνεύσεως γνώμες των Πατέρων της Εκκλησίας μας, φρονούμε ότι το σύγχρονο αλλοπρόσαλλο πνευματικό κίνημα της «Νέας Εποχής του Υδροχόου» είναι ο προάγγελος φρικτών αποκαλυπτικών εξελίξεων στο άμεσο μέλλον. Έχουμε βάσιμες υποψίες ότι πρόκειται για τον «Ψευδοπροφήτη» του ιερού συγγραφέα της Αποκαλύψεως (Αποκ.16,13. 19,20), διότι ενσαρκώνει τις πιο ακραίες σατανικές πλάνες, κακοδοξίες, και τακτικές οι οποίες ταιριάζουν απόλυτα στην ερχόμενη τάχιστα φρικώδη βασιλεία του Αντιχρίστου!

Έχουμε χρέος, ως συνειδητοί πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί, να εναντιωθούμε με όλες μας τις δυνάμεις κατά αυτής της εφιαλτικής κατάστασης. Καλούμαστε να περιχαρακωθούμε στη σώζουσα αλήθεια της μητέρας μας Εκκλησίας και να κλείσουμε ερμητικά τα αφτιά μας στις κακόηχες σειρήνες των νεοεποχίτικων πλανών, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια. Οφείλουμε να δίνουμε, «εν παντί καιρώ και πάση ώρα» την προσωπική μας μαρτυρία, καταγγέλλοντας τις δαιμονικές πλάνες της «Νέας Εποχής» και ομολογώντας την αποκλειστικότητα της εν τω Ιησού Χριστώ αποκαλυμμένης μόνης σώζουσας αλήθειας! Καλούμαστε να δώσουμε την υπέρτατη μαρτυρία μας, με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη και με την ίδια τη ζωή μας, πως εκτός του σαρκωμένου αληθινού Θεού μας, του Κυρίου Ιησού Χριστού, «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Παρξ.4,12).

Κυριακή των Αγίων Πάντων - «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι»

 

Απόστολος: Εβρ. ια' 33 - ιβ΄ 2

Ευαγγέλιο: Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30

«Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και

ηκολουθήσαμέν σοι»

Έχει αφιερώσει η Εκκλησία μας την σημερινή Κυριακή στην τιμητική ανάμνηση όλων εκείνων των αγίων και μαρτύρων που προσέφεραν τη ζωή τους και τα πάντα ως αντίδωρο στον Κύριο μας, για ό, τι πλουσιοπάροχα Εκείνος μάς δίνει. Οι Άγιοι οι Πάντες, «το περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων», όπως σημειώνει ο σημερινός απόστολος, επώνυμοι και ανώνυμοι άγιοι και μάρτυρες, ελάμπρυναν την ιστορία της Εκκλησίας μας και έγιναν ο φωτεινός οδηγός με το παράδειγμά τους και την συνεπή ζωή τους. Αποτελούν όλοι αυτοί ένα μεγάλο και πυκνό σύννεφο ανθρώπων, γύρω μας, που μαρτύρησαν με την ζωή και την ομολογία τους, την βαθιά και δυνατή πίστη τους. Πολλοί από αυτούς αφού έζησαν την μακρά ή σύντομη ζωή τους ακολουθώντας το θέλημά Του, διακηρύττοντας με παρρησία την πίστη τους, δεν δίστασαν να υποστούν μαρτύρια. Δεν δίστασαν να αφήσουν την πρόσκαιρη αυτή ζωή ομολογώντας την πίστη τους στο μοναδικό αληθινό Θεό. Ασφαλώς δεν γεννήθηκαν άγιοι και αναμάρτητοι. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήταν προηγουμένως ειδωλολάτρες ή αδιάφοροι για οποιαδήποτε θρησκεία. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν ζήσει ζωή αμαρτωλή. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πριν ήταν διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού και της πίστης Του. Όλοι όμως αυτοί, κάποια στιγμή της ζωής τους, άκουσαν το κήρυγμα του Εσταυρωμένου, γνώρισαν την αλήθεια του ευαγγελίου Του. Ένοιωσαν ότι αυτή η αλήθεια έδινε τις απαραίτητες απαντήσεις που ζητούσαν, στα προβλήματά τους. Ανάπαυε την ψυχική τους αναταραχή. Και έκαμαν την επιλογή τους. Και άρχισαν έναν όχι εύκολο αγώνα, συνεχή όμως και με συνέπεια, για να ακολουθήσουν τις εντολές του Κυρίου μας, για να φτάσουν τελικά στο σημείο να μπορούν να αναφωνήσουν μαζί με τον απόστολο Πέτρο: «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι». Ιδού, Κύριε, εμείς εγκαταλείψαμε όλα τα υλικά δεσμά που μας κρατούσαν κολλημένους στις γήινες αδυναμίες και την αμαρτία και Σε ακολουθήσαμε. Πολλοί από αυτούς έζησαν σε εποχές που ήταν έντονη η καταδίωξη της νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού. Ωστόσο πολλοί έζησαν και σε περιόδους που ενώ είχε πλέον επικρατήσει η πίστη στον Ναζωραίο, δεν έπαυσε να κυριαρχεί η αμαρτία ανάμεσα στους ανθρώπους και στις σχέσεις τους. Και πάλι όμως υπήρξαν ξεχωριστοί πιστοί, άγιοι, που πέτυχαν με αγώνα καθημερινό και σκληρό, κάποτε πέφτοντας αλλά πάντοτε εγειρόμενοι, για να ακολουθούν το θέλημά Του.

Σε μια παρόμοια κοινωνία ζούμε κι εμείς σήμερα. Η καλοπέραση, η επιθυμία του πλουτισμού και της ανάδειξης σε πρώτες και κυρίαρχες θέσεις, και όχι πάντα με ηθικές μεθόδους ή και νόμιμα μέσα, έχουν γίνει τρόπος ζωής. Χωρίς δισταγμούς και αναστολές, με μεγάλη ευκολία παραβαίνουμε τον θείο νόμο, και προσπαθούμε να πείσουμε και την ανήσυχη συνείδησή μας, να σιωπήσει. Είμαστε αδύναμοι, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στις ενδόμυχες επιθυμίες μας, στις αμαρτωλές παρορμήσεις μας. Αυτή είναι μια αναντίρρητη αλήθεια. Αυτό που απουσιάζει από αυτή τη διαπίστωση όμως, είναι ότι λησμονούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Τονίζεται έντονα στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα και με πολλά παραδείγματα ότι με την απαρασάλευτη πίστη στη δύναμη του Θεού, οι Άγιοι οι Πάντες, αντιμετώπισαν ποικίλες, απερίγραπτες και φοβερές δυσκολίες, βασανιστήρια και απάνθρωπα μαρτύρια. Και τελικά επέτυχαν τη δικαίωσή τους.

Λογικό, οπωσδήποτε είναι και ηθικά αποδεκτό να επιζητούμε την επιτυχία στη ζωή μας και να αγωνιζόμαστε γι αυτό. Αλλά είναι δύσκολη η ζωή μας. Πολλοί είναι οι πειρασμοί γύρω μας. Πολλά παραδείγματα μας καθοδηγούν λανθασμένα. Εύκολα παρασυρόμαστε από τα εύκολα, που μας φέρνουν πιο κοντά στην απόκτηση του επιθυμητού, χωρίς να προσέχουμε το πιθανό λάθος, χωρίς να ακούμε τη φωνή της συνείδησής μας. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο πρέπει να προσέξουμε. Τα εξετάσουμε το σκοπό μας, σε συνδυασμό με τα μέσα που χρησιμοποιούμε. Να βρούμε τι είναι εκείνο που συμφωνεί με το νόμο του Θεού και τις εντολές Του. Να ζητήσουμε τη βοήθειά Του, στις βέβαιες δυσκολίες μας, με έντονη προσευχή. Να μη διστάσουμε να δηλώσουμε σε κάποιους που μας παρακινούν σε ανήθικες ενέργειες, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αντίθετο προς τις εντολές του Κυρίου μας, για να πετύχουμε κάτι που θέλουμε. Αυτή είναι μια ομολογία πίστης που θα εκτιμηθεί πολύ από τον δίκαιο Κριτή. «Εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει». Πολλαπλή θα είναι η αμοιβή και κυρίως θα εξασφαλιστεί η αιώνια ζωή, όπως μας διαβεβαιώνει ο Κύριός μας.

Πολύ σημαντικό, λοιπόν, το διαχρονικό φωτεινό παράδειγμα των μαρτύρων της πίστεώς μας. Πολύ πειστικές οι αναφορές του αποστολικού αναγνώσματος για τα αδιανόητα κατορθώματα της πίστεως. Και όλα αυτά κατατείνουν σε ένα στόχο. Την τήρηση του θείου θελήματος που θα οδηγήσει και στη δική μας δικαίωση και την κληρονομία της αιώνιας βασιλείας του Θεού. Γένοιτο.

Δ.Γ.Σ.- Μητρόπολη Πάφου

Κυριακή των Αγίων Πάντων-Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Η περικοπή πού διαβάζεται την Κυριακή των αγίων πάντων, ή των μαρτύρων πάντων, όπως λεγόταν σε αρχαιότερους χρόνους, αποτελείται από τα παρακάτω λόγια του Ιησού, σταχυολογημένα από το ευαγγέλιο του Ματθαίου:
«Καθένα που θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους θα τον ομολογήσω και εγώ μπροστά στον ουράνιο πατέρα μου· όποιον όμως με αρνηθεί θα τον αρνηθώ και εγώ μπροστά στον ουράνιο πατέρα μου. Εκείνος που αγαπά πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα δεν είναι άξιός μου, κι εκείνος που αγαπά γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιός μου, κι όποιος δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί δεν είναι άξιός μου. Τότε πήρε τον λόγο ο Πέτρος και του είπε· να εμείς τα εγκαταλείψαμε όλα και σε ακολουθήσαμε, τί λοιπόν θα κερδίσουμε; κι ο Ιησούς τους είπε· αλήθεια σας λέγω ότι σεις που με ακολου­θήσατε, όταν ο Υιός του ανθρώπου, στην Νέα Δημιουργία, καθίσει στον θρόνο της δόξας του, θα καθίσετε και σεις σε δώδεκα θρόνους να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Και όποιος άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα και μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για το όνομά μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει ζωή αιώνια. Πολλοί απ’ αυτούς που είναι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι».
Τρία σημεία κυρίως υπογραμμίζονται σ’ αυτά τα λόγια του Ιησού που απευθύνονται ατούς μαθητές του και δι’ αυτών σε κάθε μέλος της Εκκλησίας του: το θάρρος της ομολογίας πίστεως στον Χριστό, η άρση του σταυρού επί των ώμων και η απαγκίστρωση από τα επίγεια δεσμά· τρία σημεία που χαρακτηρίζουν όλους τους μάρτυρες και αγίους που τιμά σήμερα η Εκκλησία τη μνήμη τους.
Ο σταυρός, που αποτελεί το έμβλημα του χριστιανισμού, δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να οδηγεί την σκέψη μας στην ιδέα του μαρτυρίου και του θανάτου, εφ’όσον η θυσία αυτή δεν απαιτείται από τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες· η μαρτυρία όμως της χριστιανικής πίστεως προβάλλει σαν υποχρέωση του πιστού για κάθε εποχή. Όταν γύρω μας οι αξίες καταπατούνται με φανερό ή ύπουλο τρόπο, όταν αρνητικές ιδεολογίες κλονίζουν την χριστιανική πίστη, δεν είναι τόσο αυτονόητη η θαρραλέα ομολογία της πίστεως στο Χριστό, γιατί ο συμβιβασμός και η προσαρμογή εξασφαλίζουν στον άνθρωπο μια ήσυχη και χωρίς κινδύνους ζωή. Ο πραγματικός όμως χριστιανός αποδεικνύεται από το αν ακολουθεί τα ίχνη του αρχηγού της πίστεώς του στον δρόμο του σταυρού.
Προϋπόθεση για να ακολουθήσει κανείς τον Χριστό είναι η απεριόριστη αγάπη σ’ Αυτόν, η αγάπη που είναι πάνω από κάθε άλλο ενδοανθρώπινο δεσμό. Τα λόγια του ευαγγελίου που διαβάζονται σήμερα είναι σκληρά. Δεν σημαίνουν βέβαια μίσος προς τους ανθρώπους ή εγκατάλειψη του καθήκοντος προς τους οικείους, ούτε είναι σωστό να προβάλλονται ως επικάλυμμα της εν ονόματι του Χριστού αποφυγής της κοπιαστικής φροντίδας για τους δικούς μας· τα λόγια αυτά επιτάσσουν μια ιεράρχηση των αξιών και των στόχων του χριστιανού μέσα στη ζωή. Όταν κάποιος ανθρώπινος δεσμός γίνεται εμπόδιο στο δρόμο του σταυρού, το προβάδισμα πρέπει να έχει η αγάπη για τον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό. Κι ακόμη πρέπει να λεχθεί ότι μόνον οποίος πάνω απ’ όλα και ειλικρινά αγαπά Αυτόν που ενσαρκώνει την αγάπη του Θεού για τον κόσμο, αυτός ξέρει να αγαπά πραγματικά τον συνάνθρωπό του.
Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των αγίων πάντων μας καλεί στον δρόμο του σταυρού, της θαρραλέας ομολογίας της πίστεως, και της ειλικρινούς αγάπης προς τον Χριστό και προς τους αδελφούς. Αυτά που φαίνονται δύσκολα για τον εμπειρικό άνθρωπο, γίνονται κατορθωτά με τη δύναμη του σταυρού και της αναστάσεως του Χριστού. Το νέφος των μαρτύρων της Εκκλησίας που κοσμεί την ιστορία της είναι μια απόδειξη για την δυνατότητα του δρόμου του σταυρού αλλά και ένα προσκλητήριο για τους χριστιανούς κάθε εποχής.

(Ι. Δ. Καραβιδόπουλου, Καθηγ. Παν/μίου, «Οδός ελπίδας»)

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σήμερα ἑορτάζουμε τὴν Ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ὅλων ἐκείνων ποὺ ἄκουσαν τὸν Χριστὸ νὰ ὁμιλεῖ, ποὺ οἱ καρδιὰ καὶ ὁ νοῦς τους πῆραν φωτιά, καὶ οἱ ὁποῖοι στάλθηκαν στὸν κόσμο γιὰ νὰ μεταφέρουν τὰ καλὰ νέα. Τὰ νέα αὐτὰ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τόσο ἀγάπησε τὸν κόσμο ὥστε ἦλθε μὲ τὴν πρόθεση νὰ μὴν τὸν ἐγκαταλείψει ποτέ, ὥστε μὲ τὴν Ἀνάσταση Του πῆρε μαζί Του τὴν οὐσία τοῦ κόσμου – στὴν Σάρκα Του ὅλο τὸν ὁρατὸ κόσμο, στὴν ψυχή Του ὁλάκερο τὸν ἀνθρώπινο κόσμο- καὶ τοὺς ἔδωσε θέση στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός.

Αὐτὸ δὲν εἶναι μόνο ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἕνα κάλεσμα ποὺ ἀπευθύνεται στὸν καθένα μας. Σήμερα καλούμαστε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, παίρνουμε θάρρος ἀπὸ τὴν Ἐπιστολή, νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ τόσο πολὺ ὥστε νὰ γίνουμε πραγματικοί μαθητές Του, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἐμπιστοσύνη μας σὲ Αὐτὸν πρέπει νὰ εἶναι καὶ νὰ γίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, πιὸ ἀληθινὴ, ὥστε ὁ κόσμος, βλέποντας ἐμᾶς, τὸν τρόπο ζωῆς μας, ποιοὶ εἴμαστε, νὰ πιστέψει ὅτι ὁ Θεὸς ἦρθε γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο καὶ ὅτι ἀξίζει νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Θεὸ ὡς Κύριο καὶ Φίλο.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, μιλώντας στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του εἶπε: Ἄν θέλετε νὰ μοῦ δείξετε τὴν πίστη σας χωρὶς ἔργα, ἐγὼ θὰ σᾶς δείξω τὴν πίστη μου μέσα ἀπὸ τὰ ἔργα μου... Ἄς πᾶμε λοιπὸν στὸν κόσμο, ἕναν κόσμο ποὺ βρίσκεται σὲ ἀθλιότητα, σὲ ταραχὴ καὶ δυστυχία γιατὶ ἔχει χάσει τὸν δρόμο του, καὶ νὰ τοῦ φέρουμε τὰ χαρμόσυνα νέα. Αὐτὰ τὰ νέα δὲν εἶναι μόνο ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει ἔρθει καὶ βρίσκεται ἀνάμεσά μας, ὅτι μᾶς ἔχει δείξει την ὁδὸ τῆς σωτηρίας, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας καὶ ἔδωσε ἕνα παράδειγμα γιὰ νὰ τὸ μιμηθεῖ ὁ καθένας μας, ὄχι δουλοπρεπῶς, οὔτε σὰν μισθωτός ἀλλὰ μὲ τὴν χαρὰ ὅτι ἀκολουθώντας αὐτὸν τὸν δρόμο σημαίνει ὅτι ἔχουμε ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή μας, ὅτι εἴμαστε φορεῖς μιᾶς ζωῆς ποὺ μπορεῖ νὰ πλημμυρίσει τὴν ζωὴ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Στὶς ἑπόμενες δύο ἑβδομάδες θὰ γιορτάσουμε τοὺς Ἁγίους τῆς Ρωσσίας καὶ τοὺς Ἁγίους τούτων τῶν νήσων, ἄνθρωποι ποὺ εἶναι αἷμα καὶ σάρκα μας- συγγενεῖς μας. Ἄς τοὺς σκεφτοῦμε καὶ ἄς προσπαθήσουμε νὰ ζήσουμε μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ νὰ μποροῦν νὰ χαίρονται ποὺ ἀκολοὺθησαν τ’ ἀχνάρια τους ἄνθρωποι ἄξιοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δικῆς τους ζωῆς.



Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr




Πρωτότυπο Κείμενο

SUNDAY OF ALL SAINTS
June 9, 1996

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Today we are keeping the Day of All Saints, of all those who have heard Christ speak, whose hearts and minds have been set afire, and went out into the world to bring to the whole world the good news. The news that God has so loved the world, that He has entered into it never to leave it, and that in His Resurrection He has taken all that is the world - in His Flesh the whole visible world, in His soul all the human world - and has established it on the right hand of the Father.

This is not only the glory of the Church, it is a call addressed to each of us. To-day we are called by the Gospel, we are encouraged by the Epistle, so to love God as to become truly His disciples, and that means that our faith in Him must be and become, day after day, more truly faithful, so that seeing us, seeing how we live, seeing who we are, people could believe that Christ has come to save the world and is worth following as a Master and as a Friend.

St James, speaking to people of his time said: If you want to show me your faith without your works, I will show you my faith by my works… Let us then go into the world to bring to a world which is in great misery now, in distress that it has lost its way, the good news. Not only the news that God has come and is in our midst, that He has shown us the way, that He is the way and He has given an example for everyone to follow, not in a slavish way, not as a hireling, but with the joy that following this way means that we are fulfilled and that life is deep in us and it can flow on to others.

This is the message of to-day's feast. In the next two weeks we will keep more particularly the feast of the Saints of Russia, and the feast of the Orthodox Saints of these islands, - people of our blood, our flesh, our kin. Let us think of them and let us try to live in such a way that they may rejoice that they have a following worthy of Christ and worthy of their lives.