Ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν

τοῦ Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου

Ἡ σύγχρονη ἐποχὴ θεωρεῖται ἀρκετὰ προοδευμένη καὶ μιλᾶ συνεχῶς γιὰ δικαιώματα, κατακτήσεις καὶ ἐλευθερίες. Ἀρκετοὶ ψυχολόγοι μιλοῦν γιὰ πλήρη ἀπελευθέρωση τῶν παιδιῶν, ν’ ἀφήνονται νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν, νὰ μὴν περιορίζονται καθόλου, νὰ μὴν πιέζονται ποτέ. Ἔτσι, ἂν θέλετε τὸ παιδί σας νὰ τὸ καταστρέψετε γιὰ πάντα, ἀκολουθῆστε τὶς ἑξῆς ὁδηγίες:Μὴ θελήσετε νὰ τοῦ ἀρνηθεῖτε κάτι ἀπὸ πολὺ μικρό. Ὅ,τι σᾶς ζητᾶ, ἀμέσως νὰ τοῦ τὸ προσφέρετε ἁπλόχερα, δίχως κανέναν μὰ κανένα δισταγμό. Ἐκεῖνο γνωρίζει καλὰ νὰ καταφέρνει αὐτὸ ποὺ θέλει, μὲ κλάματα, φωνές, πείσματα καὶ μουτρώματα. Μεγαλώνοντας θὰ πιστέψει δυνατὰ πὼς ὅλοι εἶναι ὀφειλέτες του. Ὅταν ἀρχίζει νὰ αἰσχρολογεῖ καὶ σεῖς γελᾶτε χαρούμενα γιὰ τὸ κατόρθωμά του, θὰ τοῦ δείξετε ὅτι εἶναι ἀρκετὰ εὐφυές. Ὅταν τοῦ ἐφιστᾶτε τὴν προσοχή του σὲ κάτι ποὺ εἶναι κακό, μᾶλλον δὲν κάνετε καλά, γιατί λένε ἔτσι τὸ φοβίζετε καὶ τὸ ἀγχώνετε. Ἔτσι ἔκαναν οἱ στενόμυαλες γιαγιάδες. Ὅταν ἀργότερα θὰ συναντηθεῖ μὲ τὸ μυριόμορφο κακό, θὰ νομίζει ὅτι ἡ ἄδικη κοινωνία τὸν καταδιώκει.

Μὴν τὸ ἀφήνετε νὰ κουρασθεῖ καὶ νὰ συμμαζέψει τὰ προσωπικὰ τοῦ εἴδη. Ἔτσι μετὰ θὰ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ὅλοι ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν ὑπηρετοῦν. Ἀφῆστε νὰ βλέπει, ν’ ἀκούει καὶ νὰ...

διαβάζει τὰ πάντα ἀνενόχλητος. Μὴν εἶσθε τόσο βέβαιος γιὰ τὴ διάκριση καὶ τὴν κρίση του νὰ ἐπιλέγει, νὰ κρίνει καὶ νὰ ἀνθολογεῖ ὅ,τι τὸ πιὸ ὡραῖο. Μὴν τοῦ μιλᾶτε γιὰ τίποτε τὸ ἱερὸ καὶ μάλιστα συνεχίστε μπροστά του νὰ τὸ εἰρωνεύεστε καὶ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι μεγαλώνοντας θὰ διαλέξει τὸ καλύτερο ἀπὸ μόνο του. Φροντίστε καλὰ νὰ μὴν τοῦ λείψει τίποτε καὶ μάλιστα σὲ ἀφθονία, νὰ μὴ στερηθεῖ κάτι ὅπως ἐσεῖς καὶ ἀποκτήσει μειονεξίες, συναισθήματα κατωτερότητας καὶ κενοῦ. Ὅταν μεγαλώσει, μὲ τὸ καλό, θὰ ὑπολογίζει μόνο τὸ χρῆμα. Μὴν τοῦ ὑποδεικνύετε τί θὰ κάνει, γιατί θὰ τοῦ δημιουργήσετε ἀνεπίτρεπτα ψυχικὰ τραύματα. Θὰ πρέπει νὰ σέβεστε ἀπόλυτα τὴν προσωπική του ἐλευθερία. Ὡς μεγάλος θὰ ’χει ὑπερβολικὲς ἀπαιτήσεις καὶ μόνο θὰ διατάζει δίχως νὰ ἀκούει κανένα. Ἂν οἱ γονεῖς καθημερινὰ γκρινιάζουν, καβγαδίζουν, παραπονιοῦνται, φωνάζουν καὶ εἰρωνεύονται, τὰ ἴδια θὰ κάνει καὶ αὐτὸ στὸν γάμο του. Ὅταν μπλεχτεῖ στὰ δίχτυα τῆς φιληδονίας, ἀφῆστε νὰ ξεμπλεχτεῖ μόνο του. Μὴν ἀσχολεῖσθε μαζί του καὶ τὸ κουράζετε. Αὐτὸ γνωρίζει νὰ λύνει τὰ προβλήματα μόνο του. Ποτὲ μὴν πιστέψετε δασκάλους, συγγενεῖς καὶ φίλους ἂν σᾶς τὸ παρατηρήσουν. Ὑποστηρίξτε τὸ μπροστά του καὶ κατατροπῶστε τους. Νὰ νομίζετε ὅτι ἡ παιδαγωγική σας αὐτὴ θὰ εἶναι ἄριστη. Ὅταν θὰ μάθετε ἀργότερα γιὰ σοβαρὲς στραβοτιμονιές του, θὰ ἐπιμένετε ὅτι τοῦ δώσατε τὴν καλύτερη ἀγωγή, ὅτι τοῦ προσφέρατε πλουσιοπάροχα ὅ,τι πάντοτε σᾶς ζητοῦσε, ὅτι δὲν τοῦ εἴπατε οὔτε ἕνα ὄχι… Τὰ παραπάνω εἶναι παραλλαγὴ “ἀφορισμών” ποὺ διάβασα πρόσφατα.

Μὴν ἀκοῦτε παρακαλῶ σειρῆνες μ’ εὔκολες συνταγὲς ἀδιαφορίας. Τὰ γράφουμε γιὰ νὰ μὴν γεμίσετε ἀπὸ πόνους καὶ τύψεις. Τὰ γράφουμε ἀπὸ ἀγάπη. Τὰ παιδιὰ ἀξίζει ὑπομονετικὰ καὶ ἐπιμελημένα νὰ τὰ μάθουμε νὰ ἀκοῦν, νὰ σέβονται, νὰ εἶναι εὐγενικά, νὰ μιλοῦν ὡραία, νὰ τὰ ρίχνουμε στὸ φιλότιμο, νὰ τὰ ἀγαπᾶμε ἀληθινὰ καὶ ὄχι ἀρρωστημένα. Τὰ παιδιὰ ἀξίζουν τὴν ἀγάπη μας. Νὰ φᾶμε ἀρκετὴ ὥρα μαζί τους, νὰ κουβεντιάσουμε, νὰ παίξουμε, νὰ ἀστειευτοῦμε καὶ κάποτε νὰ ἀπαντήσουμε ὑπεύθυνα καὶ μὲ τρόπο ἁπλὸ γιὰ τὰ μεγάλα τους ἐρωτήματα, τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο, τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς καὶ τὸ βαθὺ νόημά της.

πηγή: Ἐφημερίδα Μακεδονία

Ηλίας Δ. Μπάκος, «φάγωμεν και πίωμεν »

«ΦΑΓΩΜΕΝ ΚΑΙ ΠΙΩΜΕΝ»

Τοῦ κ. Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρος Θεολογίας-Φιλολόγου

Ὅτι ὁ ἄνθρωπος σήμερα εἶναι ἐγκλωβισμένος στήν ὑλική εὐδαιμονία, στόν ὑλοζωϊσμό, στίς ὑλικές ἀπολαύσεις καί στήν ἡδονοθηρία οὐδείς ἀντιλέγει‧ ὅτι ἡ ὑλιστική εὐδαιμονία ἀντιστρατεύεται καί ἀπωθεῖ ὡς παρωχημένες τίς διαχρονικές ἠθικές ἀξίες τῆς ζωῆς καί πάλι εἶναι ἀναντίρρητο‧ ὅτι ἐπί τῶν ἡμερῶν μας προπαγανδίζεται ὁ ὑλικός εὐδαιμονισμός ὡς πανάκεια καί εἰς βάρος τῶν χαρακτηριστικῶν γνωρισμάτων τῆς ταυτότητος τῶν ἐθνικῶν λαῶν, ἤτοι: Ἱστορίας, Θρησκευτικῆς πίστεως, ἐθνικότητας, γλώσσας καί γενικώτερα τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἰδεωδῶν και τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου εἰδικώτερον, εἶναι ἐπίσης ἀναμφισβήτητον. Ἡ τάση αὐτή ἀποτελεῖ σταθερό ἄξονα τῆς παγκοσμιοποιούμενης κοινωνίας.

Τά ψεύτικα ἰδεώδη τῆς ἐποχῆς μας ἑστιάζονται στην ἀρχαιοελληνική ρήση: «φάγωμεν καί πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν», ἡ ὁποία παραπέμπει στήν εἰδωλολατρική ἀντίληψη ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου τελειώνει μέ τήν πλάκα τοῦ τάφου. Ἡ ρήση αὐτή χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο, προκειμένου νά διαστείλει τήν ἀληθινή – χριστιανική ζωή ἀπό τήν κτηνώδη εἰδωλολατρική. Γιά τό λόγο αὐτό προτάσσει τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τό ὁποῖο θεμελειώνει στήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ἡ ὁποία προαναγγέλλει βεβαιωτικά καί τή δική μας ἀνάσταση καί αἰωνιότητα. Καί τή βεβαιότητά του αὐτή τήν ἐκφράζει κατ᾽ ἀπόλυτον τρόπον στους Κορινθίους λέγοντας: «εἰ νεκροί οὐκ ἐγείρονται, φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν», δηλ. ἐάν οἱ νεκροί δέν ἀνασταίνονται τότε και ἡμεῖς ἄς ἐφαρμόσουμε ἐκεῖνο πού λέγουν οἱ εἰδωλολάτρες‧ἄς φᾶμε καί ἄς πιοῦμε, γιατί αὔριο πεθαίνουμε‧ ἐάν πρόκειται νά πεθάνουμε ὡς κτήνη, ὡς κτήνη λοιπόν καί ἄς ζοῦμε.

Στίς κραυγαλέες καί πολλάκις ἀσυνάρτητες φωνές τῶν ἡγετῶν–ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου γιά προσήλωση ὅλων τῶν εὐγενῶν ἰδανικῶν καί τῶν διαχρονικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς στό βωμό τοῦ ὑλικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, καί ὁ ὁποῖος στήν πραγματικότητα εἶναι ἀνέφικτος για τούς πολλούς, μόνο λίγοι τον κατακτοῦν, ἠχεῖ (εἰρηνική και ἐλπιδοφόρα) ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ.

Φέρνει τό σωτήριο μήνυμα ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ὁ προφήτηςἩσαΐας: «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, ...καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ, μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος,θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. Θ/9).Ἀκριβέστερον, πρόκειται για θεία ἀποκάλυψη ὅτι ἀπό τή Βηθλεέμ θά προέλθει ὁ ἀληθινός ἡγέτης τοῦ Κόσμου, «ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τόν λαόν» τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 2,6), «ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. 22,26). Αὐτόν τόν ἡγέτην, τον θεάνθρωπο Ἰησοῦ προτρέπει νά ἀκολουθήσουμε ὁ Ρωμανός ὁ Μελωδός: «ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου τούτου». (Ἀκάθιστος ὕμνος, οἶκος ξ´). Αὐτός ὁ ἡγέτης προτάσσεται: χθές, σήμερον και εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τή λαίλαπα τοῦ ὑλικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τῆς ἀθεΐας καί τοῦ μηδενισμοῦ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς καλεῖ ὅλους μας αὐτοπροσώπως: «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες, καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28). Ἡ πρόσκληση αὐτή εἶναι καί θεία καί μοναδική‧ προέρχεται ἀπό τόν ἐξουσιαστή ὅλου τοῦ κόσμου.

Στήν ἐποχή μας ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ ἡ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό και τίς ἀξίες τῆς ζωῆς εἶναι ὁρατή, τό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου ἀπαξιώνεται καί ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων ὑποβαθμίζεται. Ὁ δημόσιος βίος ἀπαξιώνεται γιατί κατά τήν ἔκφραση , μέ διαχρονική σημασία, τοῦ Δημ.Μπαλάνου (1878–1959), ὑπάρχει κρίση ἡγεσίας τῶν λαῶν: ἔχουμε ἡγέτες κατώτερους τῶν λαῶν, πού κυβερνοῦν, δασκάλους ὑπολειπόμενους τῶν μαθητῶν τους, καί ποιμένες κατώτερους τοῦ ποιμνίου τους!

Στήν ὑλομανῆ ἐποχή μας και στούς ἡγέτες της ὁ χριστιανισμός ἀπαντᾶ διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: « οὔτε γάρ ἐάν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐάν μή φάγωμεν ὑστερούμεθα» (Α/ Κορ. 8,8). Μέ μοναδικό ἡγέτη καί ἀρχηγό τῆς ζωῆς τον Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἄς ἀναλάβουμε νά σηκώσουμε τόν μαρτυρικό Του σταυρό μέ προθυμία καί ἐλπίδα, διότι ἡ Ἀνάστασή Του εἶναι καί δική μας ἀνάσταση. Ὁ ὑλοζωϊσμός τῆς ἐποχῆς μας εἶναι σύμφυτος με τό μαρτύριο ζωῆς καί συνειδήσεως. Γι᾽ αὐτό ἀπαιτεῖται προετοιμασία νηστείας καί προσευχῆς, γιά ἱεράρχηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν καί ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς ἀφ᾽ ἑνός, και γιά ὁμολογία Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως ἀφ᾽ ἑτέρου.

«Ορθόδοξος Τύπος»5/08/2011

Κυριακή Η΄ Ματθαίου – Εμείς και τα υλικά αγαθά

Ε Μ Ε Ι Σ Κ Α Ι Τ Α Υ Λ Ι Κ Α Α Γ Α Θ Α

«καί ἦραν τό περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις.» (Ματθ. ιδ΄ 20)

Τό ἱερό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἀμέσως μετά τό χορτασμό τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, καί ἐπιπρόσθετα τῶν γυναικῶν καί τῶν παιδιῶν, ἀκολούθησε ἡ συγκέντρωση τῶν περισσευμάτων. Αὐτά ἦσαν ἀρκετά ὥστε νά γεμίσουν δώδεκα κοφίνια. Τοῦτο τό σημεῖο εἶναι πολύ ἀξιοπρόσεκτο, ἰδιαίτερα στίς μέρες μας, ἕνεκα τῶν ἔντονων προβλημάτων, τά ὁποῖα δέρνουν τό σύγχρονο ἄνθρωπο.

Νά μνημονεύσουμε ὅτι ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τούς πρωτοπλάστους, τούς τοποθέτησε μέσα στόν παράδεισο, τούς ἔδωσε ὁδηγίες ὄχι μόνο νά ἐργάζονται ἐκεῖ ἀλλά καί νά τόν φυλάσσουν, νά τόν προστατεύουν καί νά τόν φροντίζουν. Ὅλα αὐτά μαρτυροῦν ὅτι ὑπῆρχε κίνδυνος νά χάσουν τόν παράδεισο καί γιά τοῦτο ἀπαιτεῖτο προσοχή καί ἐπαγρύπνηση. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι δέν ἔδωσαν τήν πρέπουσα καί ἀπαιτούμενη σημασία στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι ἀκολούθησε ἡ παρακοή καί ἡ πτώση.

Παρατηροῦμε ὅτι διεθνῶς στίς μέρες μας γίνεται πολύς λόγος γιά τήν οἰκονομική κρίση καί δυσπραγία στήν ἀγορά, οἱ ὁποῖες μαστίζουν τόν κόσμο. Ταυτόχρονα, εἶναι γενικά παραδεκτό πόση σπατάλη γίνεται ἀπό μέρους ἰδιαίτερα τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται πολιτισμένος, στό νερό, στίς τροφές, στά καύσιμα καί γενικῶς τίς πρῶτες ὗλες.

Παράλληλα πρέπει νά εἰπωθεῖ ὅτι οἱ καταχρήσεις φανερώνουν τό πνευματικό ἐπίπεδο τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἐγωιστικό νά καταστρέφεις ὅσα σοῦ περισσεύουν καί νά κατέχεις ὅσα δέν χρειάζεσαι, ὅταν συνάνθρωποί σου σέ πολλά μέρη τῆς γῆς στεροῦνται ἀκόμη καί τά πιό ἀναγκαῖα γιά νά ζήσουν. Αὐτό μαρτυρεῖ ἐπίσης τήν ἔλλειψη ἀγάπης πρός τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο.

Κάποιες χῶρες ἔχουν ἀποθῆκες γεμᾶτες ἀπό τροφές, ἐνῷ ἄλλοι πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα καί τήν ἔλλειψη φαρμάκων καί τήν ἀπουσία περίθαλψης. Ἡ πλεονεξία ὁδηγεῖ σέ ρήξεις, πολέμους καί διαιρέσεις. Ἐνῷ ὁ δίκαιος Θεός βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους, οἱ ἄνθρωποι δέ διδασκόμεθα καί δέ μιμούμεθα τό Θεό. Οἱ δυνατοί κατασκευάζουν ὁπλικά συστήματα καί ἐφευρίσκουν πυρηνικά ὅπλα γιά νά ὑποτάσσουν τούς ἀδυνάτους καί νά ἀντιμετωπίζουν τούς ἰσχυρούς.

Τό ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο χρήζει ἰδιαίτερης προσοχῆς καί ἐπισταμένης μελέτης εἶναι ὅτι καί ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει πληθώρα ἀγαθῶν, οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ὁπωσδήποτε εὐτυχέστεροι, πιό ἱκανοποιημένοι, πιό ἥρεμοι καί φυσικά ὑγιέστεροι καί ἰσορροπημένοι ψυχολογικά. Γιατί ἆραγε συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Ἡ ἀπάντηση εὑρίσκεται στό Εὐαγγέλιο: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ.» (Ματθ. δ΄ 4) Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή. Ἐπιβάλλεται ἡ φροντίδα ἀμφοτέρων. Ἄν παραμεληθεῖ τό ἕνα ἀπό τά δύο, τότε ἔχουμε προβλήματα.

Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐξετάσει τά πράγματα μέ τό πρῖσμα αὐτοῦ τοῦ φακοῦ τότε θά εἶναι ἴσως σέ θέση νά ἀντιμετωπίσει ὀρθά τό πολύκροτο καί πολυσυζητημένο οἰκολογικό πρόβλημα καί νά θέσει σέ λειτουργία τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης πρός τό συνάνθρωπό του. Νά σεβασθεῖ καί νά διαφυλάξει τή δημιουργία μέσα στήν ὁποία ὁ Θεός τόν ἔταξε νά ζεῖ ὡς ἀφεντικό καί βασιλέας της. Ἀμήν!

Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Ο χορτασμός των 5000)

 Το σημερινό ευαγγέλιο , αδελφοί μου, αναφέρεται στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών από τα οποία έφαγαν 5000 άνθρωποι και εχορτάσθησαν. Είδε λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος ὁ Ιησούς πολύ κόσμο να Τον ακολουθεί και τον σπλαχνίσθηκε και θεράπευσε τοὺς αρρώστους τους. Γιατί Αυτός είναι κατά τον προφήτη Ησαϊα που σήκωσε στους ώμους του τον πόνο μας και υπέμεινε τις ασθένειες μας. Όταν όμως βράδιασε Τον πλησίασαν οι μαθητές Του λέγοντας : Ο τόπος αυτός είναι έρημος και η ώρα περασμένη διώξε τον κόσμο για να σκορπιστεί στα γύρω χωριά και να προμηθευτεί τροφή. Ὁ Ιησούς όμως δοκίμασε την πίστη τους και τους είπε : Δεν έχουν ανάγκη να φύγουν , δώστε τους εσείς να φάνε . Αυτοί του είπαν ότι έχουν μόλις πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Αυτός όμως ζήτησε να του τα φέρουν εμπρός Του και αφού ζήτησε από τα πλήθη να καθίσουν κοίταξε προς τον ουράνιο Πατέρα Του Τον ευχαρίστησε για αυτά που προσφέρει στους ανθρώπου ευλόγησε τους 5 άρτους και τα δύο ψάρια . Και όχι μόνον έφαγε και χόρτασε το μέγα πλήθος αυτών των 5000 ανθρώπων αλλά περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα με περισσέματα. ¨Επειτα απομάκρυνε τους μαθητές Του και αφού έμεινε πίσω έδιωξε λέει ο ευαγγελιστής τον κόσμο για να πάει σπίτι του. Διότι ο κόσμος θέλησε την ίδια στιγμή βλέποντας το μεγάλο αυτό θαύμα να τον ανακηρύξει βασιλιά. Ο Κύριος όμως δεν ήρθε επί γης για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει. Δεν θέλησε με αυτό το θαύμα να εντυπωσιάσει τον κόσμο και να εκβιάσει την πίστη των ανθρώπων αλλά να τους παιδαγωγήσει να τους δείξει δηλ πως ο Θεός Πατέρας και ο ίδιος ο Υιός Του που έγινε Άνθρωπος για τον άνθρωπο φροντίζει για την κάθε ανάγκη του ανθρώπου και δεν περιμένει από μας να Τον υπηρετούμε αλλά ο Ίδιος υπηρετεί τον ανάξιο και μικρό άνθρωπο.Μιλώντας για την πρόνοια του Θεού με λίγα λόγια για το ενδιαφέρον του Θεού για τη συντήρηση του ανθρώπου και του κόσμου πολλοί χριστιανοί δυσανασχετούν. Που είναι η πρόνοια του Θεού όταν επί γης υπάρχουν πεινασμένοι και διψασμένοι άνθρωποι ασθενείς και γυμνοί , αδικημένοι και κατατρεγμένοι ενώ την ίδια στιγμή άλλοι ζούνε μέσα σε επιδεικτική πολυτέλεια με όλες τις κοσμικές ανέσεις και ευκολίες. Μήπως ο Θεός ξέχασε τον κόσμο; Μήπως οι λίγοι είναι ευνοημένοι ενώ οι περισσότεροι καταραμένοι και ξεχασμένοι; Και φτάνει ο άνθρωπος στην απιστία τη βλασφημία και την απελπισία γιατί ξέχασε πως λειτουργεί ο Θεός. Δεν θα σταθούμε στο γιατί άλλοι έχουν πολλά και άλλοι υστερούνται γιατί την κοινωνία των ανθρώπων την φτιάχνουμε και τη συντηρούμε σε αυτό το χάλι εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι και όχι ο ανεύθυνος και δίκαιος Θεός ο οποίος μάλιστα ανέχεται την αμαρτία και την αδικία μας και δεν μας αφάνισε όπως τον καιρό του Νώε και των Σοδόμων. Αν λοιπόν ο άλλος αδικεί αμαρτάνει αν ο άλλος υστερεί αμαρτάνει αν ο άλλος καταπιέζει αμαρτάνει. Αλλά το ίδιο αμαρτάνει και αυτός που δυσανασχετεί γιατί τάχα στερείται και αδικείται και ξέχασαν όλοι πως ο Θεός μας αγαπά όλους σαν παιδιά του. Και αυτόν που αδικεί Τον αγαπά και δεν Τον τιμωρεί αλλά του δίνει καιρό να μετανοήσει αλλά και αυτόν που αδικείται ενισχύει με θάρρος και υπομονή. Για όλους προνοεί για όλους φροντίζει και βρέχει όπως λέει η Γραφή επί δικαίους και αδίκους. Και ο αληθινός χριστιανός που υπομένει την στέρηση και την αδικία πιστεύει ολόψυχα πως ο Θεός είναι ικανός να σηκώσει κάθε σκάνδαλο και κάθε αδικία από τους ανθρώπους. Γι’αυτούς λοιπόν που νομίζουν ότι είναι φτωχοί και στερημένοι και μόνοι στη γη και πάσχουν γιατί δεν μπορούν να μοιάσουν στους λίγους και τους ενδόξους και του κατά κόσμον ευτυχισμένους ο Χς απαντά δια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου : "Εγώ είμαι ο Πατέρας εγώ και ο αδελφός σου, εγώ είμαι ο νυμφίος της ψυχής σου εγώ είμαι το σπίτι σου εγώ και η τροφή σου εγώ το ρούχο σου εγώ το θεμέλιο της ζωής σου. Ότι και αν ποθήσεις είμαι Εγώ! Αν πιστεύεις σε Μένα δεν θα στερηθείς τίποτα. Εγώ θα γίνω δούλος σου γιατί ήρθα να διακονήσω και όχι να διακονηθώ. Εγώ είμαι ο φίλος σου εγώ μέλος του Σώματος σου εγώ η κεφαλή εγώ ο αδελφός η αδελφή και η μάνα σου τα πάντα Εγώ για σένα! Εγώ φτωχός για σένα εγώ αλήτης για σένα , στον Σταυρό μαρτυρώ για σένα στον Τάφο μπήκα για σένα στον ουρανό παρακαλώ το Θεό για Σένα και κάτω στη γη γίνομαι πρεσβευτής στον Πατέρα για σένα. Εσύ άνθρωπε είσαι τα πάντα για μένα και αδελφός και συγκληρονόμος της βασιλείας του Πατέρα μας και φίλος και μέλος του σώματος μου. ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ; TI ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΥΡΕΥΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;" Φοβερά και αληθινά τα λόγια του Χριστού για όποιον χριστιανό ερωτά και αγανακτεί. Αλλά και λόγια γεμάτα άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο.
 Μα καλά μπορεί να πει κάποιος αυτά τα λόγια τα είπε ο Χρυσόστομος ένας άγιος άνθρωπος γεμάτος πίστη στο Θεό, ένας μοναχός όχι κάποιος σαν και εμένα που είμαι γεμάτος ανάγκες και ευθύνες και αδικούμαι και στερούμαι και ασθενώ και αμαρτάνω. Αλλά ποιος ήταν ο Χρυσόστομος; Δεν ήταν κάποιος άνθρωπος που φιλοσοφούσε και μιλούσε στον αέρα από την ασφάλεια της θέσης του. Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ασθένειες και αρρώστιες κάποιος που ενώ ήταν πατριάρχης στερούνταν ακόμα και το ψωμί. Κάποιος που τον μισούσαν ακόμα και οι αδελφοί του οι επίσκοποι και οι ιερείς επειδή ακριβώς ήταν δίκαιος και άγιος. Έζησε όλες τις απειλές και τις προσβολές των ανθρώπων. Έζησε ανάμεσα σε διώξεις και αδικίες. Τον είπαν αιρετικό επειδή πολέμησε μόνος αυτός σε όλη την Εκκλησία τους αιρετικούς τον είπαν αμαρτωλό επειδή ακριβώς πολέμησε την αμαρτία. Τον περιφρόνησαν για τυχαίο και αγράμματο αυτόν που η Εκκλησία ονόμασε στόμα του Χς και δέκατο τρίτο απόστολο. Οι ισχυροί της γης ήταν εχθροί του και οι φτωχοί τον έβλεπαν σαν πατέρα τους. Στο τέλος πέθανε στην εξορία σαν να ήταν κάποιος κοινός εγκληματίας εξασθενημένος στο σώμα μα γενναίος στην ψυχή. Αυτός λοιπόν είναι ο Χρυσόστομος που είπε αυτά τα λόγια για το Χς κάποιος αδικημένος και περιφρονημένος από τους ανθρώπους κάποιος που έζησε τόσους πειρασμούς και θλίψεις ώστε κάποιοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους σοφούς και δίκαιους έλεγαν πως τον ξέχασε ο Θεός για τις αμαρτίες του.

Αδελφοί , όταν ακούμε αυτά τα λόγια του Χρυσοστόμου πως τα κρίνουμε; Μιλάνε στην καρδιά μας; Ανταποκρίνονται στην πίστη μας; Αναπαύουν την ψυχή μας; Αν ναι δεν είμαστε μακριά από τη βασιλεία του Θεού. Αν όμως τα θεωρούμε πολυλογία και υπερβολή τότε μάλλον η σχέση μας με το Θεό είναι προβληματική η πίστη μας και η διάθεση μας ρηχή. Χρειαζόμαστε πνευματικό αγώνα και ισχυρή προσευχή. Μάλλον κάπου έχουμε χάσει το δρόμο μας και δεν έχουμε βάλει τον Χς προτεραιότητα στη ζωή μας. Και όχι πρώτη προτεραιότητα αλλά μοναδική προτεραιότητα. Ο Θεός ζητά τα πάντα από μας αλλά αυτά που δίνει είναι απείρως περισσότερα και σημαντικότερα. Δώσε στο Θεό το χρόνο σου και θα σου χαρίσει την αιωνιότητα δώσε σ’αυτόν το σώμα σου και θα σου χαρίσει την αφθαρσία δώσε σε εκείνον την ψυχή σου και θα σου δώσει τη σωτηρία. Αυτός το ελάχιστο που του δίνουμε το ξεπληρώνει με το άπειρο. Μέσα σ’Αυτόν ζούμε , υπάρχουμε και κινούμαστε. Εμείς οι μικροί είμαστε το παν γι ‘Αυτόν που υπάρχει από πάντα και δεν έχει ανάγκη τίποτα και κανένα μας. Εμείς λοιπόν δεν θα του δώσουμε τα πάντα;  Σ’ αυτόν ανήκει η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα και τώρα και πάντα και στην αιωνιότητα ΑΜΗΝ

Πηγή http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/08/5000.html#ixzz1UALefkh4

Αρχιμ. Γεωργίου Μπίζα - ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

(Ματθ. ΙΔ΄ 14-22)

«Εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών»

(Ματθ. ΙΔ΄ 14)

Αγαπητοί μου χριστιανοί,

Ένα πολύ γνωστόν θαύμα αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος εις το σημερινόν ευαγγέλιον. Είναι το θαύμα της διατροφής των πέντε χιλιάδων ανδρών. Μας το διηγείται λεπτομερώς ο ιερός ευαγγελιστής. Ας το αναφέρουμε  περιληπτικώς, για να ωφεληθούμε πνευματικώς.

Ο Κύριος καταφεύγει εις έρημον τόπον, δια να μείνη μόνος. Τα πλήθη όμως των ανθρώπων που διψούσαν και ήθελαν να ακούσουν την διδασκαλίαν του τον ακολουθούν εις την έρημον. Η έρημος γίνεται πόλις λόγω του πλήθους που ακολουθεί τον Κύριον. Οι άνθρωποι είναι χιλιάδες και ακούουν με πνευματική δίψαν τα λόγια του Χριστού.

Βλέποντας ο Κύριος τα πλήθη των ανθρώπων δεν μένει απαθής. Ευεργετεί συνεχώς τους ανθρώπους. Ομιλεί και θαυματουργεί. Όταν διδάσκη, θαυματουργεί και όταν θαυματουργή, διδάσκει. Προσφέρει εις τους ανθρώπους, ό,τι έχουν ανάγκην. Θεραπεύει τους ασθενείς και κηρύττει συνεχώς. Οι άνθρωποι ακούουν με προθυμίαν. Δεν χορταίνουν να τον ακούουν. Άρχισε να βραδιάζει και ο Κύριος συνεχίζει. Οι μαθηταί πλησιάζουν τον Κύριον και του υπενθυμίζουν ότι επέρασεν η ώρα και αρχίζει να νυχτώνη. «Απόλυσον τους όχλους», του λέγουν. Άφησε τα πλήθη του λαού να αποχωρήσουν, για να βρουν κάτι να φάγουν.

Όταν ο Κύριος είπεν εις τους μαθητάς να τους δώσουν αυτοί να φάγουν, εκείνοι του είπαν ότι δεν έχουμε παρά μόνον πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Ο κύριος εσήκωσε τα μάτια του εις τον ουρανόν, προσευχήθηκε εις τον ουράνιον Πατέρα και αφού έκοψε το ψωμί και το έδωσε εις τους μαθητάς εκείνοι το εμοίρασαν εις τα πλήθη. Τα αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικόν. «Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και πήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Έφαγαν όλοι και εχόρτασαν και περίσσευσαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Τόση ευλογία! Και να σκεφθή κανείς ότι οι άνθρωποι ήταν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες.

Πολλά διδάγματα μπορούμε να πάρουμε από το γεύμα αυτό του Κυρίου. Ένα πρώτον δίδαγμα είναι ότι όταν βρισκώμαστε σε κάποια ανάγκη, να κυτάζουμε τον ουρανόν. Δηλαδή να προσευχώμαστε και να ζητούμε την λύσιν του προβλήματος από τον Θεόν.

Ο Κύριος μας υπεσχέθη ότι δεν θα μας εγκαταλείψη ποτέ, αλλά θα είναι μαζί μας και θα αναλάβη την προστασίαν μας. Αυτό έκανε και εκεί εις την έρημον για τους ανθρώπους που πεινούσαν, αυτό κάνει σε κάθε ανάγκην μας. Αρκεί εμείς να καταφεύγουμε εις Αυτόν με πίστιν και θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας.

Εάν προσέξουμε τον πρώτον στίχον του σημερινού Ιερού ευαγγελίου, θα κάνουμε μίαν σπουδαίαν ανακάλυψιν. «Είδεν ο Ιησούς τον όχλον και εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς», μας λέγει. Είδε τους ανθρώπους και τους ευσπλαγχνίσθηκε. Τους συμπόνεσε, τους συνεπάθησε. Πόσο μεγάλη είναι η ευσπλαχνία του Κυρίου! Δεν έμεινε δε εις μίαν απλήν συμπάθειαν, αλλά προσέφερε εις τον καθέναν εκείνο που είχε ανάγκην. Εις τους ασθενείς την θεραπείαν, την υγείαν. Εις τους πεινασμένους το ψωμί, εις τους υποδουλωμένους εις την αμαρτίαν την ελευθερίαν.

Οι άνθρωποι αυτοί, τους οποίους ευηργέτησεν ο Κύριος, δεν ήσαν ούτε αναμάρτητοι, ούτε τέλειοι. Ήσαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Και όμως ο Κύριος δεν τους απεστράφη, αλλά τους επλησίασε και τους ευηργέτησε. Η αγάπη του είναι τέτοια, ώστε να αγκαλιάζη όλους και να ευεργετή και να σώζη και τους πλέον αμαρτωλούς, αρκεί να καταφεύγουν εις αυτόν με μετάνοιαν.

Εις άλλο σημείον του ιερού ευαγγελίου του ο ευαγγελιστής Ματθαίος ομιλεί δια την ευσπλαγχνίαν του Κυρίου με τα εξής λόγια: «Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη περί αυτών, ότι ήσαν κεκαλυμμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. Θ΄ 36). Όταν είδε τα πλήθη του λαού, αισθάνθηκε συμπάθειαν και πόνον γι’ αυτούς, διότι ήσαν αποκαμωμένοι πνευματικώς και παραμελημένοι, σαν πρόβατα, που δεν έχουν ποιμένα να τα προφυλάξη και να τα οδηγήση σε τόπους βοσκής.

Πολύ ορθώς και ο ψαλμωδός Δαβίδ διακηρύττει: «Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος, ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί» (Ψαλμ. 102^ος 8). Είναι οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος. Δεν παρατείνεται συνεχώς η οργή του για τους αμαρτωλούς, ούτε μνησικακεί για τις παρεκτροπές μας. Ο Κύριος μας συγχωρεί, μας ελεεί, μας ευεργετεί. Καθημερινώς. Μας χαρίζει διαρκώς υλικά και πνευματικά αγαθά. Δεν υπάρχει στιγμή που να μη μας ευεργετή. Μας δίδει το ψωμί, το νερό, το οξυγόνον, την υγείαν. Μας συγχωρεί τις αμαρτίες μας.

Άραγε έχουμε εκτιμήσει τον πλούτον των ευεργεσιών του Θεού όσο πρέπει: Έχουμε καταλάβει ότι ο Κύριος είναι σπλαγχνικός και επιεικής απέναντί μας; Έχουμε καταλάβει ποιο είναι το καθήκον μας απέναντι της ευσπλαχνίας του θεού;

Να δοξάζουμε μέρα νύχτα τον Θεόν γι’ αυτά που μας χαρίζει. Αυτό είναι το πρώτον. Το δεύτερον είναι να προσπαθούμε να ευαρεστούμε εις τον Θεόν με την υπακοήν μας εις το άγιον θέλημά Του. Το τρίτον να είμαστε και εμείς σπλαγχνικοί, συγχωρητικοί και επιεικείς προς τους συνανθρώπους μας. Να συγχωρούμε τα λάθη τους και να τους αγαπάμε σαν αδελφούς μας. Ας μας αξιώση η ευσπλαχνία του Θεού έτσι να ζούμε. ΑΜΗΝ.

Αρχιμ. Γεώργιος Μπίζας

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας

Ιερά Μητρόπολις Πάφου-ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ                             

Απόστολος: Α΄ Κορ. α΄ 10 – 17

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄ 14 – 22  

                                      

 

«Δότε αυτοίς υμείς φαγείν... οι δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι, χωρίς γυναικών και παιδίων» (Ματθ. ιδ΄ 16 και 21).

 

Ιδιαίτερα σημαντικό το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων, για τούτο και αναφέρονται σ’ αυτό και οι τέσσερις Ευαγγελιστές. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, όχι απλά σαν θαύμα, αλλά κυρίως για τα μηνύματα που στέλλονται μέσα από αυτό, όπως: Πρώτον, ότι ο Θεός δεν είναι μόνο γνώστης, αλλά γίνεται και κοινωνός των προβλημάτων του ανθρώπου. Δεύτερον, ο Θεός, στο πρόσωπο του Ιησού, γίνεται Εμμανουήλ, που σημαίνει, όπως είπε ο άγγελος στον Ιωσήφ: «ο Θεός είναι μαζί μας» (Ματθ. α΄ 23). Δηλαδή, στο πρόσωπο του Ιησού έχουμε το Θεάνθρωπο. Έχουμε τον τέλειο Θεό που γίνεται και τέλειος άνθρωπος. Αυτή η ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης στο πρόσωπο του Χριστού είναι το θεμέλιο της ενώσεως του Θεού με τους ανθρώπους. Τρίτον, ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο σαν σώμα και πνεύμα. Τέταρτον, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, γίνονται κοινωνοί των δωρεών του Θεού. Και πέμπτον, εγκαινιάζεται ένας νέος τρόπος κοινωνικής συμπεριφοράς του ανθρώπου, όπου ο άνθρωπος δε θα είναι απλά γνώστης των προβλημάτων των συνανθρώπων του, αλλά και θα συμπάσχει μαζί τους, μοιραζόμενος κι αυτά τα αγαθά του.

Σήμερα, λοιπόν, δεν έχουμε απλά καταγραφή ενός ακόμα θαύματος του Ιησού. Σήμερα, πέρα από το θαύμα έχουμε καταγραφή της Χριστιανικής αλλά και της κοινωνικής Θεολογίας. Ο Ιησούς, θέλοντας να επιβεβαιώσει ότι έρχεται από τον Πατέρα και ότι είναι ίσος του, για τούτο και έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό και ύστερα ευλόγησε. Ως Θεός τώρα παρουσιάζεται γνώστης των προβλημάτων και των αναγκών του ανθρώπου, είτε αυτές είναι πνευματικές, είτε υλικές. Χωρίς να περιφρονεί καμιά από τις ανάγκες του ανθρώπου, τις αξιολογεί και τις ικανοποιεί ιεραρχικά. Προηγούνται οι ανάγκες της ψυχής, οι πνευματικές ανάγκες τις οποίες και ικανοποιεί. Στη συνέχεια προτεραιότητα έχει η ασθένεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι και για τις δυο περιπτώσεις οι Ευαγγελιστές Ματθαίος (ιδ΄ 14) και Μάρκος (στ΄ 34) χρησιμοποιούν την ίδια διατύπωση «και εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς». Αυτή η ευσπλαχνία έκανε το Θεό να γίνει άνθρωπος, συναναστράφηκε μαζί του και τέλος ανέβηκε ακόμα και στο σταυρό, προκειμένου να προσφέρει τη σωτηρία στον άνθρωπο.

Σήμερα, πέρα από το ότι επιβεβαιώνει τη Θεότητά του, προσφέρει στους μαθητές του λύσεις και διέξοδο, έστω κι αν βρισκόντουσαν στην έρημο. Τους καλεί κατ’ αρχάς, να γίνουν κοινωνοί των προβλημάτων των συνανθρώπων τους. Στη συνέχεια τους αποκαλύπτει την καταφυγή στο Θεό. Αυτές είναι οι δυο σημαντικές δυνάμεις που θα πρέπει να ανακαλύψουν. Να ελευθερωθούν από την εξάρτηση των υλικών αγαθών, φθάνοντας στο σημείο να μοιραστούν με τους συνανθρώπους τους, έστω κι αν τα στερηθούν οι ίδιοι. Αυτή η απελευθέρωση από την εξάρτηση των αγαθών θα τους οδηγήσει στην απελευθέρωση από τη δύναμη – αδυναμία του ανθρώπου και θα στρέψει την προσοχή τους στο Θεό, μέσα από τη δύναμη της προσευχής.

Με τα δυο αυτά σημαντικά μέσα θα μπορέσουν οι μαθητές να ανταποκριθούν στην αποστολή τους, που είναι η δημιουργία του νέου, του ανακαινισμένου από το Θεό ανθρώπου, όπου θα μπορεί, με τη δύναμη της αγάπης του, να θυσιαστεί ακόμα για το συνάνθρωπο. Σ’ αυτό τον κόσμο προσφέρονται τα δώρα του Θεού ισότιμα σε όλους. Άντρες, γυναίκες και παιδιά γίνονται μέτοχοι αυτών των αγαθών, όπως η διδασκαλία, η θεραπεία και η τροφή. Μπορεί στην πλειοψηφία τους να ήταν άντρες. Όμως δε στερήθηκαν των δωρεών του Θεού οι γυναίκες και τα παιδιά, έστω κι αν ήταν λιγότεροι σε αριθμό. Κατά το σημερινό Ευαγγέλιο αυτοί που έφαγαν «ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων».

Ιδιαίτερα σημαντικό από μόνο του τούτο το γεγονός. Σε μια εποχή που και τους πιο πολλούς άντρες τους μεταχειρίζονταν σαν δούλους, οι δε γυναίκες και τα παιδιά ήταν χωρίς δικαιώματα, η ισότιμη συμμετοχή ανδρών, γυναικών και παιδιών στις δωρεές του Θεού, ήταν μια επανάσταση.

Δυστυχώς, όμως, οι πιο πάνω αρχές του Ευαγγελίου, παρά το ότι βρισκόμαστε στην αρχή της τρίτης χιλιετίας, δεν εφαρμόζονται στο βαθμό που πρέπει. Παρά το ότι σαν κοινωνία και σαν πολιτισμός επικαλούμαστε τις αρχές του Ευαγγελίου, εντούτοις κάποιες συμπεριφορές σε ανθρώπους και λαούς, σε γυναίκες και παιδιά, μας παίρνουν σε ... προχριστιανικές εποχές! Και τούτο γιατί σαν άτομα, αλλά και σαν κοινωνίες, στεκόμαστε μακριά από τον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που αφήνουμε να διαφανεί είναι μόνο ο εαυτός μας.

Όμως, μια τέτοια νοοτροπία μετατρέπει την ψυχή μας σε άγονη έρημο και τους ανθρώπους σε πολλούς αλλά άγονους κόκκους άμμου. Μια νοοτροπία που, δυστυχώς, παρασέρνει σήμερα και τους μαθητές, που επικαλούνται το προχωρημένο της ώρας καθώς και το ότι «έρημος εστιν ο τόπος».

Κοίταξαν, σαν άνθρωποι, πρώτα τον εαυτό τους. αγνόησαν τη δυνατότητα της βοήθειας του Θεού. Έτσι τους ξάφνιασε η προτροπή «δότε αυτοίς υμείς φαγείν». Δώστε τους εσείς να φάνε. Μια προτροπή με μια προοπτική που αποκάλυπτε την ποιότητα του ανθρώπου που έπρεπε να δημιουργηθεί. Ενός ανθρώπου που θα γνοιάζεται για το συνάνθρωπο και θα θυσιάζεται γι’ αυτόν, ξέροντας ότι, ό,τι μοιράζεται από αγάπη, ευλογείται από το Θεό και στο τέλος, όχι μόνο φτάνει αλλά και περισσεύει, όπως και τα δώδεκα κοφίνια με τα κομμάτια των ψωμιών. Σαν να μας λέει ο Κύριος: Μοιραστείτε τα κι εκεί που η δική σας αγάπη αδυνατεί, τότε απευθυνθείτε στο Θεό. Ας μην ξεχνούμε την υπόσχεση του Κυρίου ότι: «Όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα τα λάβετε» (Ματθ. κα΄ 22).

Αδελφοί μου, ο Κύριος με τις τρεις διαδοχικές εκδηλώσεις του, δηλαδή τη διδασκαλία, τη θεραπεία από τις ασθένειες και το χορτασμό του πλήθους, έκανε ισότιμα κοινωνούς των δωρεών του όλους τους ανθρώπους. Μέσα από την τριπλή αυτή προσφορά απέδειξε ότι ο Χριστιανισμός ενδιαφέρεται όχι μόνο για τις πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου, αλλά ενδιαφέρεται ακόμα για την υγεία και τη διατροφή του ανθρώπου. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την πορεία της Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων. Το μαρτυρούν μεγάλα κοινωνικά έργα, όπως η «Βασιλειάδα». Έργα που θα πρέπει να βρουν και σήμερα συνεχιστές, έστω κι αν υπάρχει κοινωνικό κράτος. Η ευσέβεια θα πρέπει να συνοδεύεται και από τα ανάλογα έργα αγάπης. Αυτή η ευσέβεια είναι ωφέλιμη γιατί κατά τον Απόστολο Παύλο: «υπόσχεται τη ζωή και την τωρινή και τη μελλοντική» (Α΄ Τιμ. δ΄ 8). Ας την εφαρμόσουμε. Αμήν.

 

 

 

Θεόδωρος Αντωνιάδης

Επισκόπου Χριστιανουπόλεως Γρηγορίου -ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Α΄ Κορινθίους α΄ 10-17)

            «Ἕκαστος ὑμῶν λέγει. ἐγώ μὲν εἰμὶ Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστὸς;».

            Ἡ φωνὴ τοῦ ἔντονα διαμαρτυρομένου Ἀποστόλου Παύλου, πρὸς τοὺς Κορινθίους, ἔχει σκοπὸ νὰ συνετίσει τοὺς Χριστιανοὺς, ὥστε νὰ μὴν δημιουργοῦν σχίσματα διαιρέσεις καὶ ἐμπαθεῖς προσωποληπτικὲς ὁμάδες διότι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ βλάπτεται ἡ Ἐκκλησία.

            Θέλω νὰ σᾶς παρακαλέσω – λέγει ὁ Παῦλος - διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ μόνος μου δὲν εἶμαι ἀρκετὸς, νὰ ἐπικαλεῖσθε καὶ ἐσεῖς τὸ ὄνομὰ Του, γιὰ νὰ σᾶς ἐνισχύει στὴν ἴδια γνὼμη καὶ στὴν αὐτὴ πίστη.

            Κάθε ἕνας ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς Κορινθίους - συνεχίζει ὁ Παῦλος - θέλοντας νὰ παρουσιασθεῖ ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους λέγει: «Ἐγὼ εἶμαι τοῦ Παύλου μαθητὴς, ἐγὼ τοῦ τοῦ Ἀπολλώ, ἐγὼ τοῦ Πέτρου, ἐγὼ δὲ τοῦ Χριστοῦ». Ἔχει διαιρεθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του σὲ κόμματα; Μήπως ὁ Παῦλος σταυρώθηκε γιὰ τὴν σωτηρία σας ἤ μήπως βαπτισθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Παύλου;

            Μελετώντας τὴν Ἁγία Γραφὴ, παρατηροῦμε τὸν Κύριό μας, στὴν Ἀρχιερατικὴ προσευχὴ νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ Πατέρα θερμὰ, μὲ τὴν ἀγωνία ζωγραφισμένη στὸ πρόσωπό Του, ὥστε οἱ μαθητὲς Του, καθὼς καὶ ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σὲ Αὐτὸν νὰ ἔχουν σύμπνοια καὶ ὁμοφροσύνη: «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»(Ἰωάν. ιζ΄ 21) γιὰ νὰ παραμείνουν ὡς μέλη τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕνα σῶμα (τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας).

            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει «Ὑμεῖς δὲ ἐσται σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α΄Κορ. ιβ΄27) καὶ στὶς Ἐπιστολὲς του συμβουλεύει τοὺς Χριστιανοὺς, γράφοντας: Νά ἔχετε μεταξύ σας ἀδελφοί μου, τά ἴδια φρονήματα, τὶς ἴδιες πεποιθήσεις καὶ κατευθύνσεις χωρὶς νὰ ἔχετε ὑψηλοφροσύνη (Ρωμ. ιβ΄16), ἐπιτυγχάνοντας εἰρήνη μὲ τὸν ἑαυτὸ σας καὶ τοὺς ἄλλους, ἔχοντας ἔτσι τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης πάντοτε μαζί σας (Β΄Κορ. ιγ΄11). Θὰ εἶμαι πραγματικὰ εὐτυχὴς, ἐὰν φροντίζετε νὰ γίνεσθε σὰν μία ψυχὴ καὶ μιὰ καρδιὰ, μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη μεταξύ σας, (Φιλιπ. β΄2), διότι πρέπει νὰ μιμεῖσθε τὸν Κύριο, καλλιεργώντας τὸ φρόνημα τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς ἀγάπης τὰ ὁποῖα σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ ὑπῆρχαν σὲ Αὐτὸν (Φιλιπ. β΄5). Εἶστε ἕνα πνευματικὸ σῶμα καὶ ἔχετε ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ποὺ σᾶς ζωογονεῖ γιὰ νὰ πιστεύετε σὲ Ἕναν Μοναδικὸ Κύριον, σὲ μία Πίστη ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἴδια σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς καὶ σὲ ἕνα βάπτισμα. (Ἐφεσ. δ΄4-5). Εὔχομαι ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ὁ δοτὴρ τῆς παρηγορίας καὶ τῆς ἐνισχύσεως νὰ σᾶς δώσει τὸ ἴδιο φρόνημα σύμφωνα μὲ τὸ Θέλημά Του. (Ρωμ. ιε΄5).

            Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ καινοτομοῦμε ἀλλὰ μόνο νὰ ὀρθοτομοῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Πίστη ποὺ μᾶς παραδόθηκε ἅπαξ διαπαντὸς (Ἰούδα 3). Οὐδεμία Ἀποστολικὴ ἤ Πατερικὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας    συνεργεῖ στὶς ἔριδες, στὶς διχοστασίες καὶ στὶς διαμάχες πλήττοντας τὸ Σῶμα Της.

            Καταδικάζεται παμψηφεί ἀπὸ τὴν σύσσωμη χορεία τῶν Πατέρων, ὅποιος δημιουργεῖ θρησκευτικὸ παρακράτος προφασιζόμενος κάποια αἰτία ἡ ὁποῖα οὐσιαστικὰ εἶναι ἀνυπόστατη.

            Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ, ὅτι τὸ ὄνομα Ἐκκλησία εἶναι ταυτόσημο μὲ τὴν συμφωνία καὶ τὴν ὁμόνοια. Ὅσο ὅμως ἀναγκαία καὶ ἀπαραίτητος εἶναι ἡ πολυπόθητος ἑνότης  τῶν ὑγιῶν μελῶν της, ἄλλο τόσο χρέος καὶ καθῆκον της Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἐντοπίζει καὶ νὰ ἐκβάλει (διώχνει) μέλη ποὺ παρουσιάζουν πνευματικὴ σήψη ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία. Αὐτὸ θεωρεῖται ἐπιβεβλημένο γιὰ νὰ μήν ἀσθενήσουν τὰ ὑγειῆ μέλη, ἀπὸ τὴν μεταδοτικότητα τῶν μικροβίων καὶ νοσήσουν καὶ αὐτὰ πνευματικά.

            Ἄς κλείσουμε μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: Νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα καὶ διαιρέσεις, νὰ εἶσθε ὁμόφωνοι (Α΄Κορ. α΄10) καὶ νὰ προσέχετε αὐτοὺς ποὺ προκαλοῦν σκάνδαλα, φερόμενοι ἀντίθετα πρὸς τὴν Ἀποστολικὴ διδασκαλία, διότι αὐτοὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὸν Κύριό μας, ἀλλὰ τὴν καλοπέρασή τους, ἐκμεταλλευόμενοι ἀθώους καὶ ἀπονήρευτους ἀνθρώπους (Ρωμ. ιστ΄18).