Κυριακή, Αυγούστου 14, 2011

Οι Πατέρες της Εκκλησίας για την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Το γεγονός της Κοιμήσεως ή Μεταστάσεως της Θεοτόκου, όπως ήταν φυσικό, δεν ενέπνευσε μόνο τους μεγάλους υμνογράφους και αγιογράφους, αλλά και πολλούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι αφιέρωσαν σ’αυτό είτε ειδικές Ομιλίες είτε αποσπάσματα – αναφορές. Άλλωστε δεν ήταν δυνατό να συμβεί διαφορετικά. Στο πάνσεπτο πρόσωπο της Παναγίας «νενίκηνται της φύσεως οι όροι» σε πολλές φάσεις της ζωής της: Ούσα Παρθένος γέννησε τον Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Έμεινε Παρθένος πριν, κατά και μετά τη γέννησή Του. Είναι αειπάρθενος. Και όταν ως άνθρωπος απέθανε και τότε νικήθηκαν «της φύσεως οι όροι», αφού «τάφος και νέκρωσις» δεν την κράτησαν στη γη, διότι «ως ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».
Η φράση του Απολυτίκιου της εορτής τῆ\ης «Κοιμήσεως της Θεοτόκου»

«ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον

οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»

επαληθεύεται διαρκώς στη ζωή της Εκκλησίας και επαληθεύεται καθημερινά από την προσωπική εμπειρία μας. Δεν μας εγκατέλειψε αναχωρώντας με τον θάνατο από τον κόσμο. Είναι μαζί μας, με τα θαύματα που επιτελεί με τη μεσολάβησή της στον Υιό και Θεό της χάριν εκείνων οι οποίοι ζητούν ταπεινά και με πίστη τις πανίσχυρες πρεσβείες της.
Ως έκφραση θερμής ευγνωμοσύνης για την πολυποίκιλη βοήθειά της στον καθένα μας προσωπικά, και γενικώτερα στον φιλόχριστο και θεοτοκόφιλο λαό μας, παραθέτουμε λίγα πνευματικά άνθη οπό θαυμάσιες ομιλίες στην εορτή της Κοιμήσεως ορισμένων αγίων Πατέρων της ᾿Εκκλησίας μας.
«Ω πώς η πηγή της ζωής προς την ζωήν δια μέσου θανάτου μετάγεται», αναφωνεί ο ιερός Δαμασκηνός…
«Τί τοίνυν τό περί σέ τοῦτο μυστήριον ὀνομάσωμεν· θάνατον; ἀλλά καί φυσικῶς ἡ πανίερος καί μακαρία σου ψυχή τοῦ πανολβίου καί ἀκηράτου σου χωρίζεται σώματος, ὅμως οὐκ ἐναπομένει τῷ θανάτῳ οὐδ᾿ ὑπό τῆς φθορᾶς διαλύεται. ῟Ης γάρ τικτούσης ἀλώβητος ἡ παρθενία μεμένηκε, ταύτης μεθισταμένης ἀδιάλυτον τό σῶμα πεφύλακται καί πρός κρείττονα καί θειοτέραν σκηνήν μετατίθεται».
Ω πώς εκείνη που γέννησε την Πηγή της ζωής μεταφέρεται δια μέσου του θανάτου προς τήν ζωή! Να ονομάσουμε θάνατο αυτό το μυστήριο που συμβαίνει με σε; Αλλ᾿ εάν και χωρίσθηκε η παναγία και μακαρία ψυχή σου από το πανευτυχές και αμόλυντο σῶμα σου, όπως συμβαίνει με τον θάνατο κάθε ανθρώπου, όμως το σώμα σου δεν παραμένει μόνιμα στον θάνατο, ούτε διαλύεται από την φθορά. Διότι αυτής της οποίας η παρθενία έμεινε άθικτη, όταν γεννούσε τον Θεάνθρωπο, αυτής και το σώμα, όταν ήλθε ἡ ώρα νά αναχωρήσει ἀπό τον παρόντα κόσμο, φυλάχτηκε αδιάλυτο και μετετέθη προς καλυτέρα και θειοτέρα ζωή (ΡG 96, 713-716).
«Σέ τάφος ἔχειν οὐ δύναται», προσθέτει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης…
«῞Αδης κρατεῖν οὐκ ἰσχύει σου… ῎Απιθι τοίνυν, ἄπιθι σύν εἰρήνῃ. Μεταναστεύου τῶν ἐν τῇ κτίσει μονῶν· ἐξιλάσκου τόν Κύριον ὑπέρ τοῦ κοινοῦ πλάσματος».
Δεν μπορεί να σε κρατήσει ο τάφος. Δεν έχει δύναμη να σε έχει φυλακισμένη ο῎Αδης… Φύγε λοιπόν, φύγε ειρηνική. Αναχώρησε από τς γήινες διαμονές και ικέτευε και ἐξιλέωνε τον Κύριο για όλους εμάς τους συνανθρώπους σου. (ΡG 97, 1100).
«῞Ον τρόπον καί ὁ σός Υἱός καί πάντων Θεός», συμπληρώνει ο άγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, «τοῦ ὁμοίου σαρκικῶς ἀπεγεύσατο θανάτου· παραδοξάσας δηλαδή, κατά τόν ἴδιον αὐτοῦ καί ζωοποιόν τάφον καί τό σόν τῆς κοιμήσεως ζωοπαράδεκτον μνῆμα· ὥστε ἀμφοτέρων σώματα μέν ἀφαντάστως ὑποδεξαμένων, διαφθοράν δέ μηδαμῶς ἐνεργησάντων. Οὐδέ γάρ ἐνεδέχετό σε θεοχώρητον οὖσαν ἀγγεῖον, τῆς ἀναλύσεως νεκροφθόρῳ διαρρυῆναι χοΐ· ᾿Επειδή γάρ ὁ κενωθείς ἐν σοί, Θεός ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, καί ζωή προαιώνιος, καί τήν Μητέρα τῆς Ζωῆς σύνοικον ἔδει τῆς Ζωῆς γεγονέναι…».
῞ Όπως δηλαδή ο Υιός σου και Θεός των ήλων γεύθηκε κατά την σάρκα του τον ίδιο θάνατο και όπως δόξασε τον δικό του ζωοποιό τάφο, έτσι δόξασε και το δικό σου μνήμα, που εδέχθη κατά την κοίμηση σου Σε την Μητέρα της ζωής. Και οι δύο τάφοι δέχθηκαν μεν, χωρίς να φαντάζονται, κάτι ξεχωριστό, τα σώματα και των δύο, αλλά δεν ενήργησαν καμιά διαφθορά σ᾿ αυτά. Διότι δεν ήταν δυνατόν συ που ήσουν δοχείο που χώρεσε τόν Θεό να διαλυθείς στο χώμα της νεκρώσεως. Επειδή Αυτός που ταπεινώθηκε και κυοφορήθηκε μέσα σου ήταν ἐξ αρχής Θεός και ζωή προαιώνιος, έπρεπε και συ, η Μητέρα της Ζωής, να γίνεις σύνοικος με την Ζωή, με τον Υιό σου, στα ουράνια (ΡG 98, 345-8).
Το σώμα της υπεραγίας Θεοτόκου, σημειώνει και ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «μικρόν παραμεῖναν τῇ γῇ καί αὐτό συναπῆλθε… Καί τοίνυν ἐδέξατο μέν ὁ τάφος ἐπί μικρόν, ἐξεδέχετο δέ καί ὁ οὐρανός τήν καινήν γῆν ἐκείνην, τό πνευματικόν σῶμα… τό ἁγιώτερον ἀρχαγγέλων».
Το ιερό σώμα της, αφού παρέμεινε για λίγο στη γη, έφυγε κατόπιν κι αυτό στους ουρανούς με την ψυχή της. Δέχθηκε λοιπόν το σώμα της ο τάφος για μικρό χρονικό διάστημα, δέχθηκε δε τελικώς και ο ουρανός το σώμα της, την καινή εκείνη γη, που ανακαινίσθηκε από τον Υιό και Θεό της που κατοίκησε μέσα της, το πνευματικό και άγιο εκείνο σώμα… που είναι αγιώτερο από τους αρχαγγέλους («῾Η Θεομήτωρ», ἔκδοσις ῾Ιεροῦ ῾Ιδρύματος Εὐαγγελιστρίας Τήνου, ᾿Αθῆναι 1968, σελ. 214-216).
«Μόνη αὕτη νῦν μετά τοῦ θεοδοξάστου σώματος σύν τῷ Υͺἱῶ τόν οὐράνιον ἔχει χῶρον», τονίζει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς· «οὐ γάρ εἶχε κατέχειν εἰς τέλος γῆ καί τάφος καί θάνατος ζωαρχικόν σῶμα καί θεοδόχον».
Μόνη η Θεοτόκος τώρα, προ της Δευτέρας δηλαδή Παρουσίας, βρίσκεται με το θεοδόξαστο σώμα της μαζί με τον Υιό της στον ουράνιο Παράδεισο. Διότι δένω μπορούσαν να κρατούν παντοτεινά η γη, ο τάφος και ο θάνατος το σώμα εκείνο, που έγινε δοχείο του Θεού και πηγή της Ζωής (ΡG 151, 465).
Μεταξύ των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (8^ος αιώνας) αφιέρωσε στην Κοίμηση της Θεοτόκου τρία σπουδαία Εγκώμια, από τα οποία παραθέτουμε σε απόδοση στη νεοελληνική τα επόμενα αποσπάσματα:
Ω, πως η πηγή της ζωής πεθαίνοντας πηγαίνει προς τη ζωή! Ω, πως εκείνη που γεννώντας ξεπέρασε τους νόμους της φύσεως, τώρα υποτάσσεται στη φυσική τάξη και δέχεται θάνατο το αμόλυντο σώμα! Διότι πρέπει αυτό, αφού αφήσει κάτω το θνητό, να περιβληθεί την αθανασία, αφού και ο Κύριός της δεν αρνήθηκε την πείρα του θανάτου. Γιατί πέθανε σωματικά και με τον θάνατό του καταργεί το θάνατο και στη φθορά χαρίζει την αφθαρσία και τη νέκρωση την κάνει πηγή αναστάσεως. Ώ, πως την ιερή ψυχή, καθώς αποχωρίζεται από το σώμα που δέχτηκε τον Θεό, την υποδέχεται με τα ίδια του τα χέρια ο Δημιουργός του παντός , τιμώντας καθώς πρέπει εκείνην, που ενώ κατά την φύση της ήταν δούλη, σύμφωνα με το ανεξερεύνητο πέλαγος της φιλανθρωπίας του και κατά το σχέδιό του την έκανε Μητέρα του, και σαρκώθηκε αληθινά κι όχι ψεύτικα. Γιατί παρακολουθούσαν, όπως λέει η Παράδοση, τα παριστάμενα τάγματα των αγγέλων και περίμεναν τον αποχωρισμό σου από τους ανθρώπους.
Ώ, τι ωραιότατη εκδημία, που χαρίζει τη συνάντηση και παραμονή κοντά στον Θεό! Γιατί, παρόλο που ο Θεός σ’όλους τους αφοσιωμένους σ’αυτόν και τους θεοφόρους ανθρώπους έχει χαρίσει αυτό το δώρο – ναι, έχει χαριστεί και το πιστεύουμε – όμως η διαφορά μεταξύ δούλων του Θεού και Μητέρας είναι άπειρη. Επομένως πώς να ονομάσουμε αυτό το μυστήριο που σου συμβαίνει θάνατο; Αν και κατά τρόπο φυσικό η πανίερη και μακάρια ψυχή σου χωρίζεται από το τρισευλογημένο και άσπιλο σώμα και το σώμα σου παραδίνεται στην καθιερωμένη ταφή, εντούτοις δεν μένει νεκρό και δεν διαλύεται από την φθορά. Της Παναγίας η Παρθενία έμεινε απείραχτη όταν γεννούσε, όταν η ίδια έφευγε από την παρούσα ζωή το σώμα της διατηρήθηκε αδιάλυτο και ανεβαίνει σε πολύ ανώτερη και πιο θεϊκή ζωή, που δεν την διακόπτει ο θάνατος, αλλά συνεχίζει να υπάρχει στους ατέλειωτους αιώνες (Εγκώμιον Α΄ εις την Κοίμησιν, § 10).
Και συνεχίζοντας ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο ίδιο Εγκώμιο ( § 11) λέει και τα εξής:
Σε μετέφεραν από τη γή στον ουρανό άγγελοι μαζί με αρχαγγέλους. Βλέποντας την άνοδό σου τρόμαξαν τα ακάθαρτα πνεύματα που βρίσκονται μεταξύ γής και ουρανού. Κατά τη διάβασή σου αυτή ο μεν αέρας ευλογείται, ο δε αιθέρας ψηλά αγιάζεται. Χαίροντας υποδέχεται ο ουρανός την ψυχή σου. Εσένα με ιερούς ύμνους και ολόφωτες λαμπάδες χαρούμενης γιορτής προϋπαντούνε ουράνιες δυνάμεις, σχεδόν λέγοντας «ποιά ειν’ αυτή που ανεβαίνει ανθισμένη στα λευκά, που προβάλλει σαν αυγή, όμορφη σαν φεγγάρι, λαμπερή σαν τον ήλιο»; Πόσο ομόρφηνες, πόσο γλύκανες! Είσαι σαν το αγριολούλουδο, σαν κρίνο μες στα αγκάθια, γι’αυτό σ’αγάπησαν οι νεάνιδες, τρέχουν ξοπίσω απ’το άρωμά σου. Σ’οδήγησε ο Βασιλιάς στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του» (Άσμα Ασμάτων). Εκεί σε περιτριγυρίζουν οι εξουσίες, σε δοξολογούν οι αρχές, σε ανυμνούν οι θρόνοι, χαίρονται απορώντας τα χερουβείμ, δοξάζουν τα σεραφείμ εσένα που έγινες η φυσική Μητέρα του Κυρίου μας χάρη στην πραγματική φιλανθρωπία του. Γιατί δεν ανέβηκες ως τον ουρανό όπως ο Ηλίας, ούτε «ανηρπάγης» μέχρι τον τρίτο ουρανό όπως ο Παύλος (Β΄ Κορ. 12,2). Αλλά έφτασες ως τον ίδιο το βασιλικό θρόνο του Υιού σου, όπου τον βλέπεις με τα μάτια σου και χαίρεσαι και στέκεις δίπλα του, με πολλή και ανείπωτη παρρησία.
Είσαι για τους αγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις άφατη ευφροσύνη, για τους πατριάρχες χαρά χωρίς τέλος, για τους δικαίους ανεκλάλητη ευχαρίστηση, για τους προφήτες διαρκής αγαλλίαση! Τον κόσμο ευλογείς, τα σύμπαντα αγιάζεις. Για τους αποκαμωμένους είσαι ανάσα, για τους πενθούντες παρηγοριά, για τους αρρώστους γιατρειά, για τους θαλασσοδαρμένους λιμάνι, για τους αμαρτωλούς συγχώρεση, για τους θλιμμένους καλοσυνάτο στήριγμα, για όσους σε αναζητούν η πρόθυμη βοήθεια.
Στον τρίτο εγκωμιαστικό λόγο του ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει και τα εξής χαρακτηριστικά για την Κοίμηση της Θεοτόκου:
Σήμερα η νοητή και έμψυχη σκάλα, με την οποία αφού κατέβηκε ο Ύψιστος «φανερώθηκε πάνω στη γή και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους» (Βαρούχ 3, 38), χρησιμοποιώντας ως σκάλα το θάνατό της μετέστη από τη γή στους ουρανούς.
Σήμερα η επίγεια τράπεζα, αυτή που τον ουράνιο άρτο της ζωής, τον αναμμένο άνθρακα της θεότητας χωρίς γάμο κράτησε μέσα της, από τη γή υψώθηκε στον ουρανό…Σήμερα από την επίγεια Ιερουσαλήμ μετατίθεται η έμψυχη πόλη του Θεού στην «άνω Ιερουσαλήμ»… και εγκαθίσταται στην εκκλησία των πρωτοτόκων. Και η έμψυχη και λογική κιβωτός του Κυρίου μεταναστεύει στην ανάπαυση του Υιού της…
Πέθανε η πηγή της ζωής, η Μητέρα του Κυρίου μου! Γιατί έπρεπε, αυτό που απαρτίστηκε από γή, να ξαναγυρίσει στη γή κι έτσι να μεταφερθεί ψηλά στον ουρανό. Αφού πήρε από τη γή την άφθαρτη ζωή, την οποία και της ξαναδώρισε, με την κατάθεση του σώματός της σ’αυτήν. Διότι έπρεπε, όπως το χρυσάφι στο χωνευτήρι, αφού αποβάλει τα άχρηστα και το βάρος της θαμπής θνητότητας, να υψώσει από τον τάφο το σώμα της άφθαρτο και αμόλυντο, για να λάμπει στο φως της αθανασίας» (§ 2,3).
Ιδιαίτερα λυρικό και βαθύτατα θεολογικό είναι και το «Εγκώμιον εις την Κοίμησιν της αγίας δεσποίνης ημών Θεοτόκου» του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου (§ 759 – 826). Να δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Τώρα λοιπόν, κλείνοντας η Θεοτόκος τα μάτια του σώματος της, ανοίγει σ’εμάς τα νοητά της μάτια σαν λαμπερά και μεγάλα αστέρια. Αυτά που ποτέ δεν έδυσαν, γιατί αγρυπνούν ώστε να παρακαλούν το πρόσωπο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Τώρα που τα θεοκίνητα χείλη της σώπασαν και δεν μιλούν πιά, ανοίγει διάπλατα το στόμα της για να πρεσβεύει για όλους τους ανθρώπους. Τώρα που μάζεψε τις γήινες αλλά θεοφόρες παλάμες της, τις εμφανίζει αφθαρτοποιημένες και υψωμένες προς τον Θεό, ικετεύοντας για όλη την οικουμένη. Αφού τώρα απέκρυψε το φυσικό και σαν τον ήλιο πρόσωπό της, ακτινοβολεί με τη φιλοτεχνημένη εικόνα της και την προβάλλει στα πλήθη για να την ασπασθούν με ευγνώμονη σχετική προσκύνηση, έστω και αν δεν το θέλουν οι αιρετικοί. Έχοντας μεταστεί στα ουράνια η πάναγνη περιστέρα, δεν σταματά να προστατεύει τα επίγεια. Παρόλο που βγήκε από το σώμα, πνευματικά είναι μαζί μας. Μπαίνοντας στους ουρανούς, εξοστρακίζει τους δαίμονες και μεσιτεύει στον Κύριο (§ 2).
Και συνεχίζει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:
Όταν σκέπτομαι το μεγαλείο της μεταστάσεώς σου, Παρθένε, τρομάζει από δέος το πνεύμα μου. Όταν αναλογίζομαι το θαύμα της κοιμήσεώς σου, απορεί το μυαλό μου. Όταν διηγείται το μυστήριο της εκ νέου ζωής σου, δένεται η γλώσσα μου. Γιατί ποιός είναι εκείνος που θα μπορούσε να κάνει ώστε να ακουστούν επάξια όλοι οι έπαινοί σου, να περιγράψει όλα τα θαύματά σου; Ποιός νους υψιπέτης θα τα διακηρύξει; Ποιά γλώσσα γλαφυρή θα πει τα σχετικά μ’εσένα, θα παραστήσει τα δικά σου, θα προβάλλει τα λόγια σου, ή θα περιγράψει τις θαυμάσιες τελετές, πανηγύρεις, εορτές, διηγήσεις, εγκώμια, αφού και για το παρόν μυστήριο (της κοιμήσεώς σου) αδυνατεί να το πράξει, αποτυχαίνει, επικρίνεται;
Διότι ακριβώς υπερέχεις, υπερτερείς, είσαι ασύγκριτα ανώτερη στο ύψος και το μέγεθος από τον ανώτατο πόλο, στην αγνότητα από τη λάμψη του φωτός του ήλιου, στην οικείωση της παρρησίας από την αγγελική τάξη και γενικά από όλη την άϋλη και λογική ουσία των νοητών και νοερών δυνάμεων (§ 5).
Σχετικά με την αναγκαιότητα της Κοιμήσεως, άλλος μεγάλος άγιος Πατέρας της Εκκλησίας μας, Νικόλαος ο Καβάσιλας (1322 – 1391/96 περίπου), στην Ομιλία του «Εις την πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας δεσποίνης ημών και παναχράντου Θεοτόκου» γράφει χαρακτηριστικά (§ 12):
Ήταν ανάγκη να χωριστεί η πανάγια αυτή ψυχή από το υπεράγιο εκείνο σώμα. Χωρίζεται βέβαια και ενώνεται με την ψυχή του Υιού της, ενώνεται το δεύτερο φως με το πρώτο. Αλλά και το σώμα της, αφού παρέμεινε για λίγο στη γή, έφυγε κι αυτό μαζί με την ψυχή της. Γιατί έπρεπε να διαβεί απ’ όλους τους δρόμους απ’ τους οποίους πέρασε και ο Σωτήρας, να λάμψει στους ζωντανούς και τους νεκρούς και με όλα αυτά να εξαγιάσει την (ανθρώπινη) φύση και να πάρει κατόπιν τη θέση που της αρμόζει. Έτσι λοιπόν δέχθηκε το σώμα της για λίγο ο τάφος, αλλά δέχθηκε και ο ουρανός την καινή εκείνη γή, το πνευματικό σώμα, το θησαυρό της ζωής μας, που είναι σεμνότερο απ’ τους αγγέλους και αγιώτερο απ’ τους αρχαγγέλους. Έτσι ξαναδόθηκε ο θρὀνος στο βασιληά, ο παράδεισος στο ξύλο της ζωής, ο δίσκος στο φώς, το δέντρο στον καρπό, η Μητέρα στον Υιό, αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους καθόλα άξια.
Και τέλος, ο άγιος Μάρκος, επίσκοπος Εφέσου, ο Ευγενικός (1392-1444/45), σε μια αποστροφή λόγου του λέει τα εξής χαρακτηριστικά:
Νέκρωσιν η της ζωής μητέρα δέχεται, και τάφῳ τεθείσα, μετά τρίτην ημέραν ευκλεώς εξανίσταται εις αιώνας τῳ Υιῷ συμβασιλεύουσα και αιτούσα την των πταισμάτων υμών άφεσιν

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ἁγιότης μαρτυρουμένη

Ἁγιότητα - Ἕνα λησμονημένο ὅραμα, Ἀθήνα 2001, σελ. 45-57

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ἀθρόα1 κατάταξη νέων Ἁγίων στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόσο στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅσο καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ῥωσίας, προκάλεσε τὶς ἑπόμενες σκέψεις πάνω σε μία οὐσιώδη πτυχὴ τῆς διαδικασίας τῆς «ἀναγνωρίσεως» Ἁγίων στὴν ὀρθόδοξη παράδοση.
1. Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΠΑΤΕΡΙΚΗ παράδοση ἀποδίδει τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Ἁγίου2 στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἔχουν φθάσει στὴ θέωση καὶ συνιστοῦν τοὺς μάρτυρές της μέσα στὴν ἱστορία. Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους «ὡς ἑνωθέντας Θεῷ κατὰ προαίρεσιν καὶ τοῦτον δεξαμένους ἔνοικον καὶ τῇ τούτου μεθέξει γεγονότας χάριτι, ὅπερ αὐτός ἐστι φύσει». Ἅγιοι εἶναι «οἱ ἔμψυχοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα», διότι «διὰ τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός»3.
Ἕνα ἀπὸ τὰ περισσότερο ἀνησυχητικὰ συμπτώματα τῆς ἐποχῆς μᾶς -καρπὸς τῆς μακρᾶς ἀλλοιώσεως τῶν θεολογικῶν μας κριτηρίων- εἶναι ἡ θεώρηση τῆς σωτηρίας, καὶ συνεπῶς καὶ τῆς ἁγιότητας, σὲ πλαίσια ἠθικά, στὰ ὅρια τῆς ἠθικῆς προσπάθειας καὶ βελτιώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Λόγω τῆς βαθμιαίας ἐπικρατήσεως οὐμανιστικῶν καὶ ἠθικολογικῶν κριτηρίων νοεῖται καὶ ἡ θέωση ὡς ἠθικὸ καὶ ὄχι ὀντολογικὸ γεγονός, δηλαδὴ ὡς «κατὰ χάριν» ἀλλοίωση τῆς φύσεως καὶ συνόλης τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου.
Κατὰ τὴν ὀρθόδοξη, ὅμως, παράδοση «ἡ ὑπερώνυμος θέωσις» καθιστᾶ τοὺς μετέχοντας αὐτῆς «ἀκτίστους, ἀνάρχους καὶ ἀπεριγράπτους [...] , καίτοι διὰ τὴν οἰκείαν φύσιν ἐξ οὐκ ὄντων γεγονότας»4.
Διὰ τῆς θεώσεως, τῆς ἐν χάριτι ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, «ὅλος ἐν ὅλοις ἀξίοις ὁ Θεὸς περιχωρεῖ, ὅλῳ δὲ ὅλοι περιχωροῦσιν ὁλικῶς οἱ Ἅγιοι τῷ Θεῷ, ὅλον ἀντιλαβόντες ἑαυτῶν τὸν Θεόν»5.
Ἡ ἀπώλεια, ὅμως, ἡ ἀδρανοποίηση τῶν ἡσυχαστικῶν κριτηρίων ὁδήγησε στὴν ἀντικατάσταση τῆς πνευματικότητας μὲ τὴν ἠθικολογία καὶ τῆς ἁγιότητας μὲ τὴν οὐμανιστικὴ ἀρεταλογία6.
2. ΕΧΕΙ ἤδη τεκμηριωμένα ἀποσαφηνισθεῖ, ὅτι στὴν ὀρθόδοξη παράδοση «ἡ ἀναγνώρισις τῶν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ δεδοξασμένων προσώπων, τῶν εὐαρεστησάντων αὐτῷ καὶ ἡ κατάταξις αὐτῶν εἰς τὸν χορὸν τῶν Ἁγίων ἐγίνετο, γίνεται καὶ ὀφείλει νὰ γίνεται [...] ὑπὸ τῆς γενικῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ποιμένων τὲ καὶ ποιμαινομένων ἄνευ ἄλλης πρωτοβουλίας καὶ ἐπισήμου ἐπεμβάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς»7.
Εἶναι, ὅμως, ἐξ ἴσου γεγονός, ὅτι ἡ αὐθόρμητη καὶ σύσσωμη ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητας δὲν ὑπῆρξε ποτὲ αὐθαίρετη, οὔτε στηρίχθηκε στὴν καλὴ φήμη, ἢ τὴν ἠθικότητα, ἀλλὰ σὲ ἁπτὰ καὶ αἰσθητὰ μαρτύρια, τεκμηριωμένα δηλαδὴ καὶ ἄνωθεν προερχόμενα δείγματα τῆς πραγματικότητας τῆς θεώσεως.
Ὁ μέγας θεολόγος τῶν νεωτέρων χρόνων Εὐγένιος Βούλγαρις (1716-1806) λέγει χαρακτηριστικὰ γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῶν Ἁγίων: «Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἀμάρτυρον ἐπὶ γῆς ἀφίησι τὴν ἀλήθειαν αὐτοῦ»8 (πρβλ. Πράξ. ιδ´ 17).
Τόσο δὲ ὁ Βούλγαρις, ὅσο καὶ ἄλλοι πρὶν ἀπὸ αὐτὸν θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας, προκειμένου περὶ τῆς ἀναγνωρίσεως Ἁγίων ἐπικαλοῦνται τὸν λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου: «οὐ γὰρ ὁ ἑαυτὸν συνιστῶν ἐκεῖνος ἐστὶν δόκιμος, ἀλλ᾿ ὃν ὁ Κύριος συνίστησι» (Β´ Κορ. ι´ 18).
Σύμφωνα μὲ τὴ μακραίωνη ἐκκλησιαστικὴ πράξη, οἱ Ἅγιοι δὲν ἀναγνωρίζονται μὲ ἠθικολογικά, κοινωνικὰ καὶ ἐνδοκοσμικὰ κριτήρια, ἀλλὰ κατόπιν τῆς φανερώσεως τῆς ἁγιότητάς τους ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, μὲ σημεῖα ἀδιαμφισβήτητα, ποὺ ἀντέχουν σὲ κάθε κριτικὴ καὶ ἀποσείουν κάθε ἀμφιβολία.
Ὁ καθηγητὴς Ἀμίλκας Ἀλιβιζᾶτος σὲ εἰδικὴ μελέτη του9 ἔχει συνοψίσει τὶς καθιερωμένες στὴν πράξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας προϋποθέσεις ἀναγνωρίσεως τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες εἶναι:
α) Ἡ ἰδιότητα τοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας («διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος»),
β) τὸ μαρτύριον ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς πίστεως,
γ) ὁ ἅγιος κατὰ πάντα βίος,
δ) «ἐξέχουσαι ὅλως ὑπηρεσίαι πρὸς τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν» (π.χ. ὁ Μ. Κωνσταντῖνος) καὶ
ε) «ἡ μαρτυρία διενεργηθέντων καὶ διενεργουμένων θαυμάτων ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, τῇ μεσιτείᾳ τοῦ ἁγίου προσώπου, εἴτε ἐν ζωῇ, εἴτε μετὰ θάνατον»10.
Οἱ θέσεις αὐτὲς ἐπαναλαμβάνονται στὸ σκεπτικὸ ὅλων τῶν περιπτώσεων ἀναγνωρίσεως Ἁγίων στὶς τελευταῖες δεκαετίες.
Ἤδη, ὅμως, ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις ἔθεσε τὸ ζήτημα, ἂν τὰ κριτήρια παλαιοτέρων ἐποχῶν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμόζονται ἀμετάβλητα στοὺς νεωτέρους. Ἀλλὰ σ αὐτὸ θὰ ἐπανέλθουμε.
Ἐδῶ πρέπει νὰ παρατηρηθεῖ, ὅτι πέρα ἀπὸ τὴν περίπτωση τοῦ ὄντως11 «ὑπὲρ Χριστοῦ» μαρτυρίου, τὸ ὁποῖο συνιστᾷ κὰθ αὐτὸ φανέρωση τῆς θεώσεως, «ὁ ἅγιος κατὰ πάντα βίος» ὡς στοιχεῖο ἁγιότητας μπορεῖ νὰ τεκμηριωθεῖ μόνο μὲ τὴ μαρτυρία ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται στὴν κατάσταση ἁγιοπνευματικοῦ φωτισμοῦ, διότι «ὁ πνευματικὸς ἀνακρίνει τὰ πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται» (Α´ Κορ. β´ 14).
Οἱ «πνευματικοί», οἱ ἔχοντες δηλαδὴ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχουν τὴ δύναμη νὰ διακρίνουν τοὺς πνευματοφόρους καὶ συνεπῶς νὰ διαπιστώσουν τὴν ἁγιότητα τῆς καρδίας12, καὶ δὲν ἀρκεῖ γι᾿ αὐτὸ ἡ ἁπλὴ ἐξωτερικὴ ἐκτίμηση ἢ ἡ λαϊκή, μὲ τὴ σύγχρονη ἀντίληψη, ἐτυμηγορία.
Τὸ περισσότερο, ὅμως, ἀδύνατο, ἀλλὰ συνάμα καὶ ἐπικίνδυνο, κριτήριο στὴν ἀναγνώση τῆς ἁγιότητος εἶναι οἱ «ἐξέχουσες ὑπηρεσίες» πρὸς τὴν Ἐκκλησία, τὸ ὁποῖο εἶναι δυνατόν, ἑρμηνευόμενο κατάλληλα, νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση ὁποιωνδήποτε σκοπιμοτήτων. Ἡ ἐπιμονὴ τῆς Ἑλλαδικῆς καὶ Κυπριακῆς Ἐκκλησίας νὰ κάνουν σαφῆ διάκριση μεταξὺ Μαρτύρων τῆς Πίστεως καὶ Ἐθνομαρτύρων13 εἶναι ἐπιβεβαίωση τῶν ὑπερβολῶν ἢ καὶ καταχρήσεων, στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ του κριτηρίου, ὑπερτονιζομένου μάλιστα εἰς βάρος τῶν ἄλλων.
3. ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ, συνεχὴς καὶ ἀμετάβλητη, συνείδηση εἶναι, ὅτι ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίζεται μὲ βάση τὴ φανέρωσή της ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, μέσῳ τῆς διενεργείας (αὐθεντικῶν) θαυμάτων.
Αὐτὸ τὸ κριτήριο εἶναι ἐκκλησιαστικὰ τὸ ἀσφαλέστερο καὶ ἐπικρατέστερο στὸν χῶρο τῆς ὀρθόδοξης Ἁγιολογίας. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660-1669)14 παραδίδει συνοπτικὰ τὴ σχετικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία.
«Τρία θεωροῦνται -γράφει- μαρτυροῦντα τὴν (ὑπογράμμιση δική μας) ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα· πρῶτον ὀρθοδοξία ἄμωμος· ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν, ἐν αἶς ἕπεται ἡ περὶ τὴν πίστιν μέχρις αἵματος πρὸς τὴν ἁμαρτίαν ἀντικατάστασις καί, τέλος, ἡ παρὰ Θεοῦ ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καὶ θαυμάτων. Τὸ πρῶτόν ἐστι καὶ εἰς σωτηρίαν ἀναγκαιότατον. Τὸ δεύτερον εἰς ἁγιωσύνης χαρακτῆρα. Ἀλλὰ καὶ τὸ τρίτον ἀναγκαιότατον καυτὸν εἰς ἀπόδειξιν»15.
Τὸ κείμενο αὐτό, γραμμένο μετὰ ἀπὸ δεδομένη δυτικὴ πρόκληση καὶ διεπόμενο ἀπὸ τὴ σαφῆ βούληση νὰ διασταλεῖ ἡ ὀρθόδοξη πράξη ἀπὸ τὴ δυτικὴ παραχάραξη, εἶναι σημαντικότατο γιὰ τὴ θεολογικὴ πληρότητα καὶ σαφήνειά του. Διαφοροποιεῖ ἀφ᾿ ἑνὸς τὴν ἀληθῆ ἀπὸ τὴν ὑποτιθεμένη («σεσοφισμένη», πρβλ. Β´ Πέτρου α´ 16) ἁγιότητα καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἐντοπίζει τὴν πιστοποίηση τῆς ἁγιότητος στὴ θεία καὶ ὄχι στὴν ἀνθρώπινη πλευρά. Προϋποθέτοντας τὴ διατύπωση αὐτὴ τοῦ Πατριάρχου Νεκταρίου, ἐπανέρχεται στὸ θέμα ὁ ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης (1749-1809), δίδοντας κατὰ τὴ γνώμη μας τὴν τελικὴ διατύπωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως στὸ Νέον Μαρτυρολόγιόν του.
«Εἶναι γνώμη -γράφει- τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι τῶν μὲν Ὁσίων τὰ λείψανα δὲν προσκυνοῦνται ὡς ἅγια, ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἀποδείξῃ δι᾿ αὐτῶν θαύματα, ἢ τὸ ὀλιγώτερον τὰ τιμήσῃ διὰ τῆς εὐωδίας μὲ τὸ νὰ μὴν εἶναι ἀποδεδειγμένα εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἡ ἐν κρυπτῷ πίστις καὶ ἀγάπη αὐτῶν εἰς τὸν Θεόν».
Εἶναι ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου στὸ παραπάνω κριτήριο τοῦ «ἁγίου κατὰ πάντα βίου». Συνεχίζει ὅμως:
«Τῶν δὲ Μαρτύρων τὰ λείψανα προσκυνοῦνται ὡς ἅγια καὶ χωρὶς θαυμάτων καὶ εὐωδίας16, μὲ τὸ νὰ γίνεται φανερὰ εἰς ὅλους διὰ τῆς ἐμπράκτου ἀποδείξεως τοῦ μαρτυρίου ἡ εἰς Θεὸν τελεία ἀγάπη αὐτῶν· τῶν ὁποίων τούτων προηγουμένως, καὶ φανερῶς εὑρισκομένων εἰς τοὺς Μάρτυρας, ὡς παρακολουθήματα εἶναι πλέον τὰ θαύματα, καὶ σχεδὸν λογίζονται, ὅσον εἰς ἀπόδειξιν, περιττά»17.
Δὲν παύουν, δηλαδή, τὰ θαύματα νὰ θεωροῦνται ἄμεσα συνδεδεμένα μὲ τὴν ἁγιότητα, μολονότι στὴν περίπτωση τῆς τιμῆς τῶν Μαρτύρων δὲν ἔχουν πρωταρχικὴ ἀποδεικτικὴ σημασία («σχεδὸν περιττά»), ἀφοῦ τὸ μαρτύριο καθ᾿ αὐτὸ συνιστᾷ βεβαίωση τοῦ γεγονότος τῆς θεώσεως18.
Ἄλλωστε, τὰ ἀληθῆ λείψανα τῶν ὄντως Ἁγίων συνιστοῦν μόνιμο θαῦμα, μὲ τὴν ὑπέρβαση τῆς φυσικῆς φθορᾶς καὶ τὴν ἀναστολὴ τῆς φυσικῆς διαλύσεως τοῦ κυτταρικοῦ συστήματος19.
4. Η ΠΡΟΤΑΞΗ καὶ ἔξαρση τῆς «παρὰ Θεοῦ δόξης» στὴ φανέρωση τῆς ἁγιότητας, συνιστᾷ συνεχῆ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκφραζομένη διαχρονικὰ στὴ θεολογική της γραμματεία. Θὰ περιορισθοῦμε σὲ χαρακτηριστικὰ δείγματα:
α) Ὁ ἱστορικὸς Σωκράτης (5ος αἰ.), ἀναφερόμενος στὴν ἁγιότητα τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, παρατηρεῖ:
«... Οὗ τὴν ἀρετὴν ἐπιδείξαι, τὴν ἔτι κρατοῦσαν περὶ αὐτοῦ φήμην ἀρκεῖν ἡγοῦμαι, τὴν δὲ δι᾿ αὐτοῦ γενομένην, τὰ μὲν πλεῖστα, ὡς γεεικός, οἱ ἐπιχώριοι ἴσασιν».
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἅγιο Δονᾶτο τῆς Εὐροίας Ἠπείρου γράφει: «...ᾧ δὴ πολλά τε καὶ ἄλλα τεθαυματουργήσθαι μαρτυροῦσιν οἱ ἐπιχώριοι»20.
β) Ἡ πράξη αὐτή, ποὺ ἰσχυροποιεῖται ἀκόμη περισσότερο στὰ χρόνια της Εἰκονομαχίας21, συνεχίζεται στοὺς μεταγενέστερους αἰῶνες.
Ἔτσι, στὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἡ εἰς Ἅγιον ἀναγνώρισή του δὲν περιορίζεται στὴ θαυμαστὴ θεολογικὴ προσφορά του, ἢ στὴν ἀσκητικὴ βιοτή του, ἀλλὰ συγκεκριμένα στὰ θαύματά του.
Σημειώνει ὁ μαθητὴς καὶ βιογράφος του Φιλόθεος Κόκκινος (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, 1354/55, 1364/70):
«...Καὶ στέργω καὶ τιμῶ τοῦτον ὡς ἅγιον ἀπὸ τῶν θαυμάτων αὐτοῦ, ἃ μετὰ τὴν ἐνθάδε πρὸς Θεὸν ἐκδημίαν εἰργάσατο, ἰαμάτων πηγὴν τὸν ἴδιον ἀναδείξας τάφον» 22.
γ) Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Ἅλωση συνεχίζεται ἡ ἴδια στάση. Παρατηρεῖται δὲ ἐπίταση τῆς ἐμφάσεως στὸ κριτήριο τῶν θαυμάτων. Ἔτσι, στὴν περίπτωση τῆς ἁγίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, ἡ πατριαρχικὴ πράξη ἀναγνωρίσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς τιμῆς της σημειώνει:
«Ἐπειδὴ τῆς ἡμῶν μετριότητος συνοδικῶς προκαθημένης ἐδηλώθη ἀσφαλῶς, ὅτι τὸ θειότατον σῶμα τῆς ὁσιωτάτης Φιλοθέης [...] εὐωδίας πεπληρωμένον ἐστι καὶ μύρον διηνεκῶς ἐκχεῖται, ἀλλὰ καὶ τοῖς προσιοῦσιν ἀσθενέσι τε καὶ δεομένοις θεραπείας τὴν ἴασιν δίδωσιν [...] , ἔδοξεν ἡμῖν...»23.
Γιὰ τὸν ἅγιο Γεράσιμο Κεφαλληνίας, ἡ πατριαρχικὴ πράξη παρατηρεῖ:
«Καὶ ἐν τοῖς καθ᾿ ἡμᾶς χρόνοις εὐδόκησεν ὁ Θεός, ὁσίως θεαρέστως βιώσαντα τὸν [...] θεῖον Γεράσιμον, τύπον γενέσθαι τοῦ κατὰ Χριστὸν πολιτεύματος καὶ θείας ἀρετῆς χαρακτῆρα, οὗπερ αἱ ἐν βίῳ ἀρεταί τε καὶ κατορθώματα, οὐ μόνον ὑπ᾿ ἀνθρώπων θαυμάζονται καὶ πανταχοῦ κηρύττονται παρὰ τῶν εἰδότων, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ Θεοῦ πολλῷ μᾶλλον ἐπιβεβαιοῦνται καὶ ἐπισφραγίζονται καθ᾿ ἑκάστην τοῖς θαύμασιν, ὅσα εἰς ὠφέλειαν τῶν δεομένων καὶ καταφυγόντων εἰς τὸ θεῖον αὐτοῦ τέμενος ἡ μεγαλόδωρος τοῦ ἀγαθαρχικοῦ Πνεύματος ἀπεργάζεται χάρις...»24.
Τὸ ἴδιο ἴσχυσε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ζακύνθου25.
δ) Γιὰ νὰ ἔλθουμε δὲ στὴν ἐποχή μας, στὴν πατριαρχικὴ πράξη ἀνακηρύξεως τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, δηλώνεται μεταξὺ τῶν ἄλλων:
«...καὶ ζῶν δὲ καὶ μετὰ θάνατον τοῦ χαρίσματος τῆς τῶν θαυμάτων ἐνεργείας παρὰ Θεοῦ ἀξιωθείς...». Καί: «...ὑπ᾿ ὄψιν λαβόντες τὸν ἅγιον βίον καὶ τὴν ἁγίαν τελευτὴν τοῦ Ὁσίου τούτου ἀνδρός, ἅμα δὲ καὶ τὰ δι᾿ αὐτοῦ ἐνεργηθέντα καὶ νῦν δ᾿ ἔτι ἐνεργούμενα θαύματα»26.
Γιὰ τὸν ὅσιο Εὐγένιο τὸν Αἰτωλὸ (1982), ἡ πατριαρχικὴ πράξη αἰτιολογεῖ ὡς ἑξῆς τὴν ἀπόφασή της: «...πολλὰ δείγματα ὁσιότητος παρασχὼν» καὶ «ἐπιδόντες πρὸς τὴν ὁσίαν καὶ θεάρεστον βιοτὴν πολιτείαν καὶ τὰς ἐξαιρέτους ὑπηρεσίας αὐτοῦ πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν»27.
Εἶναι μία ἀπὸ τὶς λίγες περιπτώσεις, στὶς ὁποῖες ὁ λόγος δὲν εἶναι περὶ θαυμάτων, ἀλλὰ περὶ τῶν ὑπηρεσιῶν πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Βέβαια, τὸ περιεχόμενο αὐτῶν τῶν ὑπηρεσιῶν πρέπει νὰ σχετίζεται μὲ τὴν παρατήρηση τοῦ ἰδίου κειμένου: «συντελέσας τὰ μάλιστα ἐν τῇ ἀναδείξει πολλῶν νεομαρτύρων»28.
Πολὺ ὅμως περισσότερο ἀπὸ τὶς ἀποδείξεις τῶν «ἐπιστημόνων» τὶς ὁποῖες ἐπικαλεῖται ἡ ἐξ Ἑλλάδος «γνωμοδότησις»29, ἰσχύει, πιστεύουμε, ἡ μαρτυρία τοῦ μοναχοῦ καὶ μαθητοῦ ἐν ἀσκήσει τοῦ Ὁσίου, Ἀναστασίου Γορδίου: «ἐγὼ δὲ καὶ προορατικοῦ τοῦτον ἰσχυρισαίμην ἂν μετέχειν χαρίσματος»30, ἡ ὁποία ὅμως παραδόξως ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ πατριαρχικὸ κείμενο. Ἡ ἴδια ἔμφαση δίνεται στὰ θαύματα καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Παναγῆ (Μπασιᾶ)31, τοῦ ἁγίου Εὐσταθίου Θεσσαλονίκης32, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο τὸ σχετικὸ ἔγγραφο-πρόταση τοῦ μακαριστοῦ Ἄρτης Ἰγνατίου πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σημειώνει: «ἀνεδείχθη ὁμολογητὴς καὶ ἐδοξάσθη ἐν θαύμασιν»33.
5. ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ τῆς παροχῆς «ἐξεχουσῶν ὑπηρεσιῶν» πρὸς τὴν Ἐκκλησία δὲν ἀπομονώνεται ποτὲ στὴν ἐκκλησιαστικὴ πράξη. Αὐτὸ ἀποδεικνύει τὸ ἀσίγητο στόμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως, ἡ ὀρθόδοξη Λατρεία.
Ἀντίθετα, καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση δὲν παύει νὰ ἀναζητεῖ τὴν ἄνωθεν ἐπιβεβαίωση τῆς ἁγιότητας τοῦ συγκεκριμένου προσώπου. Ἡ χαρακτηριστικότερη παρόμοια περίπτωση εἶναι ὁ Μ. Κωνσταντῖνος. Σύμφωνα μὲ τὴν ὑμνογραφία τῆς ἑορτῆς του, ἐκεῖνο ποὺ οὐσιαστικὰ βάρυνε τὴν κατάταξή του μεταξὺ τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ θεοπτική του ἐμπειρία (τὸ ὅραμα τοῦ σταυροῦ), ἡ ὁποία δήλωνε τὴν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ἐκλογή του:
«τύπον σταυροῦ ἐν οὐρανῷ κατοπτεύσας..., ὅθεν δεξάμενος τὴν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος». Καὶ «ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος».
Παράλληλα δὲ προβάλλονται καὶ τὰ ἁπτὰ τεκμήρια τῆς ἁγιότητός του: «οὗ ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει»34.
Ἀνάλογα ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἁγία Θεοδώρα, σύζυγο τοῦ αὐτοκράτορος Θεοφίλου, τῆς ὁποίας τὸ ἄφθαρτο ἱερὸ λείψανο εἶναι τεθησαυρισμένο στὸν μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς Κερκύρας. Ἡ ἔνταξή της στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων δὲν στηρίζεται μόνο στὴ σημαντικὴ φιλορθόδοξη ἐνέργειά της τοῦ 843, οὔτε στὰ ὁσιακὰ τέλη της, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐνοικοῦσα στὸ ἱερὸ λείψανό της χάρη, φανέρωση τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἀφθαρσία καὶ τὰ θαύματά του: «ἡ θήκη, θεόστεπτε, τῶν σῶν ἁγίων λειψάνων, πλήρης οὖσα χάριτος, καταφλέγει δαίμονας»35, σημειώνεται στὴν ἀκολουθία της.
Εἶναι δὲ ἀξιοπρόσεκτο ὅτι ἡ πίστη στὴ φανέρωση τῆς ἁγιότητας μέσῳ τῶν θαυμάτων ἔχει ἀναπτύξει ἱστορικὰ μία σθεναρὰ δυναμικὴ στὸν χῶρο τῆς λαϊκῆς θρησκευτικότητας, ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, διασῴζει ἀποτυπωμένα στὴν ἱστορική της μνήμη, ἀλλὰ καὶ στὶς πρακτικές της, πολλὰ ἡσυχαστικὰ στοιχεῖα. Εἶναι, ἔτσι, εὐρύτατα διαδεδομένη στὸν ὀρθόδοξο λαὸ ἡ πίστη, ὅτι «ὁ Ἅγιος, ἂν δὲν θαυματουργήσει, δὲν δοξολογιέται». Πρόκειται γιὰ παροιμία, ἡ ὁποία σὲ διάφορες παραλλαγὲς ἀπαντᾷ -τόσο στὴν κυριολεκτικὴ ὅσο καὶ μεταφορική της σημασία- ὄχι μόνο στὸν ἑλληνικό, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους ὀρθοδόξους λαούς, ὅπως ἀκόμη καὶ στὴ Δύση, κάτι ποὺ βεβαιώνει τὴν ἀρχαιότητα αὐτῆς τῆς πεποιθήσεως καὶ τὸ βαθύρριζό της36.
6. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἡ αἰσθητὴ ἀλλοίωση τῶν ἐκκλησιαστικῶν κριτηρίων στοὺς τελευταίους αἰῶνες, λόγω τῶν συνεχῶν καὶ ἰσχυρῶν ἔξωθεν ἐπιρροῶν, δικαιώνει τὴ στάση τοῦ Ἱεροσολύμων Νεκταρίου στὸ θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἁγιότητας. Ἡ θεολογικὴ δὲ τοποθέτησή του βρίσκει καὶ τὴν ἀπόλυτη κατάφαση τοῦ μεγάλου Εὐγενίου Βουλγάρεως.
Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν παραδοχὴ τῆς ἁγιότητας θεωροῦν καὶ οἱ δύο τὰ θαύματα, «τὴν τῶν σημείων ἐπίδειξιν», ἐξηγοῦν δὲ τὸν λόγο:
«Καίτοι τοῖς πάλαι, εἰλικρινέστερον κατὰ Θεὸν πολιτευομένοις, οὐ πάνυ τοῦτο ἀντεξητάζετο, ἀλλὰ τοῖς καθ᾿ ἡμᾶς χρόνοις τῆς πονηρίας, ἤδη καὶ τὰ θαύματα παραπλαττούσης καὶ τὰς ἀρετὰς τῇ ὑποκρίσει μᾶλλον κιβδηλευούσης, καὶ λίαν θηρεύομέν τε καὶ ἀπαιτοῦμεν καὶ εἰς κρίσιν καλοῦμεν»37.
Μὲ βάση δὲ αὐτὴ τὴν προϋπόθεση -κυρίως- τόσο ὁ Πατριάρχης Νεκτάριος, ὅσο καὶ ὁ Βούλγαρις, ἀπορρίπτουν τὰ δυτικὰ λείψανα, ἀρνούμενοι συνάμα τὴν ὕπαρξη ἀληθινῆς ἁγιότητας στὴ Δύση μετὰ τὸ σχίσμα. Αὐτό, ὅμως, τί ἄλλο σημαίνει παρὰ ἄρνηση τῆς δυνατότητας ὑπάρξεως ἁγιότητας ἐκεῖ, ὅπου χάνονται τὰ ὀρθὰ κριτήριά της, ὁ ἁγιοπνευματικὸς φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Κατὰ τὴν τελευταία τριετία ἀναγνωρίσθηκαν ὡς Ἅγιοι ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὁ Παναγὴς (Μπασιᾶς) (4.2.1986), Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης (11.2.1986), Μάξιμος ὁ Γραικὸς (31.5.1988), ὁ Εὐστάθιος καὶ ὁ Συμεών, Ἀρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης (10.6.1988), ἔχουν δὲ ὑποβληθεῖ προτάσεις γιὰ νέες ἀνακηρύξεις (ὡς π.χ. τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ ἀσκήσαντος). Ἐννέα νέους Ἁγίους κατέταξε στὸ Ἁγιολόγιό της ἡ Ῥωσικὴ Ἐκκλησία (1988), μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς χιλιετηρίδος τῆς εἰσόδου της στὴν Ὀρθοδοξία. Βλ. Information aus der Orthodoxen Kirche, Sondernummer 11.1988. Celebration of the Millennium of the Baptism of Russ. Στὶς σσ. 124-129: Brief lives of the Saints canonized by the Local Council of the Russian Orthodox Church of 1988. Οἱ νέοι Ἅγιοι καὶ οἱ λόγοι τῆς ἀνακηρύξεώς τους εἶναι:
α) Ὁ μέγας πρίγκηπας Δημήτριος Ντονσκόϊ (1350-1389) («is glorified as a national Saint in recognition of his services to the Church and the Nation»).
β) Ἀντρέϊ Ῥουμπλιώφ (1360-1400) («...in recognition of his saintly life, witnessed by his contemporaries and his feat of icon-painting, through which he proclaims to men to the day the truth...»).
γ) Μάξιμος ὁ Γραικὸς (1470-1556) («...in recognition of his saintly life and miracles worked by him»).
δ) Μητροπολίτης Μακάριος (1482-1563) («...in recognition of his saintly life witnessed by many of his contemporaries, his gift of prophetic vision and great services for the Russian Church»).
ε) Ἀρχιμανδρίτης Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1722-1794) («...for his holy, ascetic life, as a great man of prayer and teacher of the Jesus prayer, who revived in modern monasticism the salvific feat of the starchestvo and as a religious writer, who painted out in his works the path of spiritual rebirth for all seeking salvation»).
στ) Ξένη Γρηγορίεβα [Γρηγορίεβνα] (1732- ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰ.) («...the light of christian love that was kindled by the blessed ascetic life during her earthly life is shining ever more radiantly to us after demise»).
ζ) Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (1807-1867) («...for the sanctity of his life, which is revealed in his works written in the spirit of truly orthodox patristic tradition»).
η) Στάρετς Ἀμβρόσιος (1812-1891) («for the holiness of his life, which was manifest in efficatious love of his fellow man, humility, sagacity and miracle-working, and also for the profound veneration of him by the orthodox people»).
θ) Θεοφάνης Γουόροφ [Γκόβορωφ] (1815-1894) («...as an ascetic of the faith and piety, who laboured extensively and expounding in his works the christians path to eternal life»). Τὴ διαδικασία τῆς ἀνακηρύξεως τῶν νέων Ἁγίων της Ῥωσικῆς Ἐκκλησίας ἐλέγχει ἔμμεσα ὁ καθηγητὴς κ. Εὐάγγελος Θεοδώρου στὸ περιοδικὸ «Ἐκκλησία» (ἀρ. 14/1.10,1988, σ. 515, σήμ. 51. Πρβλ. περιοδικὸ «Ἐπίσκεψις» ἀρ. 398/10.5.1988, σ. 8). Ἀντιρρήσεις ὄχι μόνο γιὰ τὴν τηρηθεῖσα διαδικασία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἁγιότητα μερικῶν ἀπὸ τοὺς νέους Ἁγίους, διατυπώθηκαν σὲ ἑλληνικὰ θρησκευτικὰ ἔντυπα, ὅπως ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» (ἀρ. 794/17.6.1988). Ὁ θεολόγος Ἀθαν. Σακαρέλλος σὲ ἄρθρο του μιλεῖ γιὰ «προσπάθεια ἐντυπωσιασμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης» καὶ κριτήρια «ἐλάχιστα θεολογικά». Ἐπίσης γιὰ «σκοπιμότητα» καὶ «νόθευση τοῦ Ἁγιολογίου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».
2. Γιὰ τὴ σημασία τοῦ ὅρου «Ἅγιος» στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία βλ. H. Delehaye, Sanctus, Bruxelles 1927. M. R. Asting, Die Heiligkeit im Urchristentum, Gottingen 1930, σ.202 ε. Ἀνδρ. Φυτράκη, Λείψανα καὶ τάφοι Μαρτύρων κατὰ τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνας, Ἀθῆναι 1955, σ. 6 ε., ὅπου καὶ βιβλιογραφία. Γιὰ τὰ εὐρύτερα προβλήματα τῆς ἀνακηρύξεως Ἁγίων βλ. στοῦ Ἀνδρ. Φυτράκη, Αἱ ἀντιδράσεις κατὰ τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τὰ αἴτια αὐτῶν, Ἀθῆναι 1956.
3. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις Ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Δ´ (15) 88, P.G. 94, 1164B-1168C.
4. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Περὶ ἀποριῶν, P.G. 91, 1144ΑΒ. Πρβ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, 3, 1, 31.
5. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, 3, 1, 27.
6. Πρβ. Ἰω. Σ. Ῥωμανίδου, Ῥωμαῖοι ἢ Ῥωμηοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τόμ. 1, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 25.
7. Ἀμ. Ἀλιβιζάτου, Ἡ ἀναγνώρισις τῶν Ἁγίων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, στὸ περιοδικὸ «Θεολογία» ΙΘ´ (1941-48), σ. 44. Πρβλ. καὶ σ. 36: «Σύσσωμος ἡ Ἐκκλησία, κλῆρος καὶ λαός, ἐν ἀδιασπάστῳ ὁμοφωνία καὶ ἄνευ τυπικῶν καὶ ὀργανωτικῶν πράξεων, ἀνεγνώριζον τὴν ἁγιότητα τῶν τιμωμένων, ἡ δὲ πάνδημος αὕτη ἀναγνώρισις ἀπετέλει οἰονεὶ καὶ τὴν ἐπικυρωτικὴν καὶ καθιερωτικὴν πρᾶξιν τῆς τῶν μαρτύρων καὶ ἁγίων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀνακηρύξεως». Πρβ. παρουσίαση τοῦ ἰδίου θέματος στοῦ Χρυσ. Παπαδοπούλου, Περὶ τῆς ἀνακηρύξεως Ἁγίων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, στὸ περιοδικὸ «Ἐκκλησία» ΙΒ´ (1934), σ. 331-335 καὶ Μητροπολίτου Δέρκων Κωνσταντίνου (Χαρισιάδου), Ἡ ἀναγνώρισις Ἁγίων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, «Ἐπιστημονικὴ παρουσία Ἑστίας Θεολόγων Χάλκης», τόμ. Α´, Ἀθῆναι 1987, σ. 225-241.
• Πέρα ἀπὸ τὴν παλαιότερη βιβλιογρφία, ποὺ δίνει ὁ Ἀλιβιζᾶτος, βλ. καὶ Μητροπολίτου Σερρῶν Κωνσταντίνου, Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Ἁγίων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, «Θεολογία» ΚΖ´ (1956), σ. 609-615.
8. Βλ. Ἐπιστολὴν Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως πρὸς Πέτρον τὸν Κλαίρκιον, Περὶ τῶν μετὰ τὸ σχίσμα Ἁγίων της Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν γινομένων ἐν αὐτῇ Θαυμάτων, Ἀθήνησι 1844, σ. 6.
9. Βλ. παραπάνω, σήμ. 7.
10. Ὅπ. π., σ. 45/6.
11. Γιὰ τὸ μὴ ἀποδεκτὸ ἀπὸ Ἐκκλησία μαρτύριο τῶν αἱρετικῶν καὶ ὡς ψευδὲς θεωρούμενο βλ. στοῦ Ἀνδρ. Φυτράκη, Αἱ ἀντιδράσεις..., ὅπ. π., σ. 22 ε.ε.
12. Πρβ. Μακαρίου Αἰγυπτίου, Ὁμιλίαι πνευματικαὶ 50, Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ Ἀσκητικῶν, Θεσσαλονίκη 1985 (ἔκδ. Νικ. Τσιομεσίδη). Ὁμιλ. Θ´, 8, σ. 166: «Ὁ πνευματικὸς πάντας ἀνθρώπους ἀνακρίνει κατὰ τὸ γεγραμμένον, γινώσκει ἕκαστον πόθεν λαλεῖ καὶ ποὺ ἔστηκε καὶ ἐν ποίοις μετροις ἐστίν. Αὐτὸν δὲ οὐδεὶς ἀνθρώπων τῶν ἐχόντων τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου γινώσκειν καὶ ἀνακρίνειν δύναται, εἰ μὴ μόνον ὁ τὸ ὅμοιον ἔχων ἐπουράνιον τῆς θεότητος πνεῦμα γιγνώσκει τὸν ὅμοιον...».
13. Βλ. σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτὸ στοῦ Στυλ. Γ. Παπαδοπούλου, Οἱ Νεομάρτυρες καὶ τὸ δοῦλον Γένος, Ἀθῆναι 1974, σ. 24 ε.ε. Γιὰ τὸν εὐρύτατο περὶ Νεομαρτύρων προβληματισμὸ βλ. στὰ «Πρακτικὰ Θεολογικοῦ Συνεδρίου», εἰς τιμὴν καὶ μνήμην τῶν Νεομαρτύρων (17-19 Νοεμβρίου 1986) Θεσσαλονίκη 1988.
14. Βλ. γιὰ τὸ πρόσωπο, τὸ ἄρθρο τοῦ Ν.Ε. Τ(ζιράκη), στὴ Θ.Η.Ε., τόμ. Α´ (1966), στ. 396/7.
15. Πρὸς τὰς προσκομισθείσας θέσεις παρὰ τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις φρατόρων διὰ Πέτρου τοῦ αὐτῶν μαΐστορος, Περὶ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα ἀντίρρησις, Ἰάσιον 1682, σ. 201 ε., 209 ε. Πρβ. Ἐπιστολὴν Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως..., ὅπ. π., σ. 20 ε., 112 ε.
16. Πρβ. τὸ μελέτημα τοῦ Ἀθαν. Παρίου, Περὶ Νεομαρτύρων: Ὅτι εἶναι Ἅγιοι καὶ πρέπει νὰ τιμῶνται ὡς τοιοῦτοι, πρὶν ἢ ἐκδοθεῖ ἐπικυρωτικὴ ἀπόφανσις τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας.
17. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Ἀθῆναι 1963, σ. 24 σήμ.
18. Βλ. στοῦ Ἀνδρ. Φυτράκη, Λείψανα καὶ τάφοι Μαρτύρων..., ὅπ. π., σ. 9 ε.
19. Πρβ. Γρηγορίου Παλαμᾶ. Ὁμιλία ΚΕ´, τῇ Κυριακῇ τῶν ἁγίων Πάντων, παρ. 6: «τίς λόγος ἀξίως ἐξείποι τὴν ἐν ταῖς σοροῖς τῶν ἁγίων καὶ τοῖς λειψάνοις τῶν ὀστῶν παρὰ Θεοῦ δόξαν, παντὶ χρόνῳ συμπαρατεινομένων, τὴν ἀναδιδομένην ἐκ τούτων ἱερὰν εὐωδίαν, τὰ πηγάζοντα μύρα, τὰ χαρίσματα τῶν ἰαμάτων, τὰ ἐνεργήματα τῶν δυνάμεων, τὰς πολυειδεῖς καὶ σωτηρίους ἡμῖν ἐν τοιούτοις ἐπιφανείας;». (Ἀπάντᾳ τὰ ἔργα, ἔκδ. Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 1985, τόμ. 10, σ. 134).
• Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δίνει τὴ θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆς θαυματουργίας τῶν ἱερῶν λειψάνων μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: «Καθάπερ γὰρ κοινή ἐστι σώματος καὶ ψυχῆς ἡ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου τοῦ Θεοῦ θεότης, διὰ μέσης ψυχῆς θεώσασα τὴν σάρκα, ὡς καὶ Θεοῦ ἔργα ἐκτελεῖσθαι δι᾿ αὐτῆς, οὕτως ἐπὶ τῶν πνευματικῶν ἀνδρῶν ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις, διὰ μέσης ψυχῆς πρὸς τὸ σῶμα διαπορθμευομένη, πάσχειν καὶ αὐτῷ τὰ θεῖα δίδωσι καὶ μακαρίως συμπάσχειν τῇ ψυχῇ τὰ θεῖα πεπονθυῖα... Προελθὸν οὖν εἰς τὴν μακαρίαν ταύτην ἐντελέχειαν καὶ σῶμα θεουργεῖ... οὗ τεκμήριον ἐναργὲς αἱ τῶν ἁγίων θαυματοποιοὶ σοροί».
(Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 2, 2, 12).
20. Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ΙΑ´, P.G. 67, 885 καὶ Ζ´ P.G. 67, 1497.
21. Βλ. τὰ Πρακτικὰ τοῦ J.D. Mansi, Sacrorum Conciliorum Nova et Amplissima Collectio, τόμ. 12 καὶ 13 (Graz 1960).
22. «Τόμος Συνοδικὸς» ἀνακηρύξεως σὲ ἅγιο Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, P.G. 151, 711. Πρβ. Φιλοθέου, Λόγος ἐγκωμιαστικὸς εἰς τὸν ἐν Ἁγίοις Πατέρα ἡμῶν Γρηγόριον, Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τὸν Παλαμᾶν, P.G. 151, 648/9.
23. Βλ Τζέρπου, Ἡ Ἁγία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία. Παρακλητικὸς Κανών, Βίος καὶ ἔργον, Ἀθῆναι 19882, σ. 10.
24. Πρωτοπρ. Κων. Γ. Γκέλη, Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας, Ἀθῆναι 1978, σ. 113-4. Πρβ. σ. 110.
25. Τὸ λείψανόν του «πνέον ὑπερφυοῦς εὐωδίας καὶ μύρα βλύζον ἰαματικὰ καὶ σωτήρια».
• Ἡ πατριαρχικὴ πράξη μιλεῖ περὶ «ἀνδρὸς τὰ μάλιστα κὰτ ἀρετὴν πολλοὺς τῶν πρότερον διαπρεψάντων ὑπερελάσαντος καὶ θείων δωρεῶν δαψιλείᾳ χάριτος εὐπορήσαντος, τό τε διορατικὸν χάρισμα ἐκ περιουσίας καταπλουτήσαντος...». Χαρακτηρίζεται δὲ «αὐτουργὸς θαυμάτων πολλῶν καὶ παραδόξων» ἤδη ἐν ζωῇ.
(Βλ. Παντελεήμονος Μπεζενίτη, Μητροπολίτου Ζακύνθου, Ὁ Ἅγιος Διονύσιος, Ζάκυνθος 1987, σ. 71, 69, 70).
26. Ἀκολουθίαι καὶ Βίος τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου, ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ... ὑπὸ Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου, Ἀθῆναι 1976, σ. 9.
27. Ὅσιος Εὐγένιος ὁ Αἰτωλός. Βίος καὶ ἔργον. Ἡ εἰς ἅγιον ἀνακήρυξις αὐτοῦ. Ἀσματικὴ ἀκολουθία, Ἀθῆναι 1983, σ. 105/106.
28. Στὸ ἴδιο, σ. 105
29. Στὸ ἴδιο, σ. 98.
30. Στὸ ἴδιο, σ. 88.
31. Πρωτοπρ. Κων. Γκέλη, Ὁ Ἅγιος Παναγὴς Μπασιᾶς. 1801-1888, Ἀθῆνα 1979, σ. λ´. Στὴν πατριαρχικὴ πράξη ἀναγνωρίσεώς του (ἀρ. πρώτ. 91/4.2.1986) σημειώνεται: «Ἑστὶν ὅτε δὲ σημείοις καὶ θαύμασιν, οἶς ἐμαρτυρήθη παρὰ Θεοῦ, αὐτὸν (= τὸν λαὸν) εὐεργετῶν».
32. Βλ. ἔγγραφό του Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀριθμ. πρώτ. 567/16.12.1987: θαυματουργὸς βάσει παλαιῶν μαρτυριῶν (Εὐδ. Τσολάκη, Βυζαντινοὶ Ἱστορικοὶ καὶ Χρονογράφοι, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 72/3).
Κατὰ τὸ ἴδιο ἔγγραφο,
• «ἡ μαρτυρία τοῦ λογιωτάτου καὶ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μιχαὴλ τοῦ Ἀθηνῶν (βλ. Σπ. Λάμπρου, «Νέος Ἑλληνομνήμων», 13-1916, σ. 361) θὰ ἤρκει νὰ πιστοποιήση, ὅτι ὁ Θεὸς κατέταξε τὸν Εὐστάθιον ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ καὶ ὁ χριστώνυμος λαὸς ἐβεβαιώθη περὶ τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ διὰ πολλῶν θαυμάτων».
33. Βλ. τὸ ἔγγραφο τοῦ Ἀρτης Ἰγνατίου ἀπὸ 10 Ἰουλίου 1986 πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ἀνακήρυξη σὲ ἅγιο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου (ἀριθμ. πρωτ. 793).
34. Βλ. τὴν Ἀκολουθίαν του στὸ Μηναῖο (21η Μαΐου), ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
35. Βλ. Μεθοδίου Κοντοστάνου, Μητροπολίτου Κερκύρας καὶ Παξῶν, Ἀσματικὴ Ἀκολουθία καὶ Βίος τῆς ἁγίας θεοστέπτου Βασιλίδος Θεοδώρας τῆς Αὐγούστης, τῆς στερεωσάσης τὴν Ὀρθοδοξίαν, Κέρκυρα 1966, σ. 17, 23.
36. Νικολάου Πολίτου, Παροιμίαι, τόμ. Α´, Ἀθῆναι 1965, σ. 216 ε.ε.
37. Ἐπιστολὴ Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως, ὅπ. π., σ. 113

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΟΜΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ ΚΑΙ

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ο Υ Ν

Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α

ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΟΜΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Φέρεται εις γνώσιν του ευσεβούς λαού της Κεφαλληνίας ότι μετά πάσης λαμπρότητος και μεγαλοπρεπείας θα εορτασθή η Ιερά Μνήμη του Προστάτου της νήσου μας και Προστάτου των απανταχού της γης διαβιούντων Κεφαλλήνων , Οσίου Πατρός ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ του νέου Ασκητού και θαυματουργού, κατά το κάτωθι Πρόγραμμα :

ΔΕΥΤΕΡΑ 15-8-2011

ΩΡΑ 6:00 μ. μ.

Δέησις πρό του Ιερού Σκηνώματος και μεταφορά Αυτού εις τον νέον Ιερόν Ναόν όπου θα ψαλή ο Μικρός Εσπερινός.

ΩΡΑ 9:30 μ.μ.

Μέγας Εσπερινός της εορτής τη συμμετοχή Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων καί εν συνεχεία Παννυχίς μέχρι 4ης πρωϊνής.

ΤΡΙΤΗ 16-8-2011

ΩΡΑ 8:00 π.μ.

Όρθρος και εν συνεχεία Αρχιερατικόν Συλλείτουργον.

ΩΡΑ 11:00 π.μ.

Λιτάνευσις του Ιερού Σκηνώματος τη συμμετοχή του Ιερού Κλήρου, Μοναχών όλων των Ιερών Μονών της Ιεράς Μητροπόλεως των Επίσήμων και του λαού.

ΩΡΑ 12:00 π.μ.

Πέρας Λιτανείας καί τοποθέτησις του Ιερού Σκηνώματος εντός του νέου Ιερού Ναού προς συνέχισιν του προσκυνήματος.

ΩΡΑ 8:00 μ.μ.

Παρακλητικός Κανών του Αγίου εις τον Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν Ευαγγελιστρίας - Αναλήψεως Αργοστολίου.

ΩΡΑ 9:00 μ.μ.

Λιτάνευσις της Ι. Εικόνος του Αγ. Γερασίμου εις τας οδούς της πόλεως ως ιδιαιτέρα εκδήλωσις των κατοίκων του Αργοστολίου προς τον 'Αγιον.

ΤΕΤΑΡΤΗ 17-8-2011

ΩΡΑ 8:30 μ.μ.

Εις το Σπήλαιον του Αγ. Γερασίμου Λάσσης Αργοστολίου, ένθα το πρώτον ησκήτευσεν ο ʼγιος Γεράσιμος, θα ψαλλή η Ιερά Παράκλησις μετά των Εγκωμίων του Αγίου.

Από 17^ης μέχρι και της 22^αςΑυγούστου εις την Ιεράν Μονήν του Αγ. Γερασίμου, θα τελήται Θεία Λειτουργία από 8-10 π. μ. και το Εσπέρας από 5:30 - 7:00, ο Εσπερινός της ημέρας μετά Τροπαρίων του Αγίου και η Επιτάφιος Ακολουθία Αυτού, μετά θείου Κηρύγματος.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

ΤΡΙΤΗ 23-8-2011

ΩΡΑ 7:30 π.μ.

Όρθρος και εν συνεχεία Θεία Λειτουργία εις τον Νέον Ιερόν Ναόν.

ΩΡΑ 11:00 π.μ.

Λιτάνευσις του Ιερού Σκηνώματος Αγίου Γερασίμου.

ΩΡΑ 12:00 π.μ.

Πέρας Λιτανείας και τοποθέτησις του Ιερού Σκηνώματος εντός της Μεγάλης Λάρνακος της Κοιμήσεως, ένθα ο Τάφος του Αγίου.

Εις όλας τας ανωτέρω Ιεράς Ακολουθίας, έχουν προσκληθή να συμμετάσχουν και άλλοι Αρχιερείς.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Πέρα από τους λόγους

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 12/8/2011

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΚΑΝΕΙΣ δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι στὶς μέρες μας δὲν ἀκούγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Σχεδὸν σὲ ὅλους τοὺς μεγάλους Ἱεροὺς Ναοὺς τῶν πόλεων κάποιος ἱεροκήρυκας θὰ μιλήσει. Καὶ αὐτὸ εἶναι καλὸ καὶ ἅγιο. Ὅπως καὶ τὸ γραπτὸ κήρυγμα δὲν λείπει. Πληθώρα εἶναι τὰ σχετικὰ περιοδικὰ καὶ βιβλία, ποὺ στοχεύουν στὴν κατὰ Θεὸν προκοπὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως ὅλοι διαπιστώνουμε ὅτι ἡ θεωρία καὶ ἡ παραίνεση δὲν φτάνουν. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. Πέρα ἀπὸ τὴν εὔκολη θεωρία καὶ τὸ κήρυγμα. Συνήθως παρατηροῦμε τὸ ἑξῆς: Οἱ κληρικοὶ ἀναφέρονται μὲ περισσὸ καύχημα στοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ προβάλλουν τὸ παράδειγμά τους, χρησιμοποιώντας μιὰ τυποποιημένη γλώσσα, ἡ ὁποία δὲν συγκινεῖ τοὺς ἀνθρώπους... Μιλοῦν χωρὶς νὰ πολυπιστεύουν αὐτὸ ποὺ λένε, κάτι ποὺ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴ ζωή τους δὲν ἐπιλέγουν τὰ ὅσα οἱ ἐκγωμιαζόμενοι Ἅγιοι ἔλεγαν καὶ ζοῦσαν. Μερικοὶ μάλιστα ἄγαμοι κληρικοί χρησιμοποιοῦν μὲ πολλὴ μεγάλη εὐκολία τὸν ἀσκητικὸ λόγο τῶν παλαιῶν Ἀββάδων καὶ θέλουν νὰ ἐντυπωσιάσουν τὸ ἀνυποψίαστο ποίμνιο, οἱ ἴδιοι ὅμως ὄχι μόνο δὲν ἔχουν ἀσκητικὸ φρόνημα, ἀλλὰ εἶναι προκλητικὰ κοσμικοὶ καὶ συχνὰ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς. Προφανῶς αὐτοὶ οἱ ἱεροκήρυκες δὲν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς τολμοῦν νὰ μιλοῦν μὲ τόση εὐκολία γιὰ τὸν ἀσκητισμὸ καὶ τὴν ἀνώτερη πνευματικὴ ζωή, ἐνῶ οἱ ἴδιοι εἶναι ἐρείπια. Καὶ ὅμως συμβαίνει, γιατὶ εἶναι θρασεῖς, ὑποκριτές. Ἀναφερόμενος σὲ αὐτοὺς τοὺς κληρικούς δὲν ἔχω καμιὰ διάθεση νὰ γενικεύσω, γιατὶ κάτι τέτοιο εἶναι ἁμαρτία. Δὲν μπορῶ νὰ ἰσχυριστῶ ὅτι ὅλοι οἱ κληρικοὶ εἶναι τὸ ἴδιο. Ὄχι. Μύριες φορὲς ὄχι. Ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι, Ἀρχιμανδρίτες, κληρικοί, ἱερομόναχοι καὶ μοναχοί ποὺ κάνουν πνευματικὸ

ἀγώνα καὶ τὰ λόγια τους εἶναι χαριτωμένα, εὐχάριστα καὶ προπαντὸς πειστικά. Αὐτοὶ προτρέπουν στὴν πρακτικὴ ζωή, στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ στὸν ἀθόρυβο καὶ ταπεινὸ τρόπο ζωῆς. Καὶ χαίρομαι ποὺ οἱ πιστοὶ τοὺς ξεχωρίζουν, τοὺς σέβονται καὶ παραδειγματίζονται ἀπὸ τὸ ἦθος τους.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν ὑπόψη τους καὶ οἱ λαϊκοὶ χριστιανοί. Τὸ ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής: «Ὅπως ὁ σπόρος δὲν μπορεῖ νὰ αὐξηθεῖ χωρὶς γῆ καὶ νερό, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ ὠφεληθεῖ, ἐὰν δὲν κοπιάσει ἑκουσίως καὶ δὲν τὸν ἐπισκιάσει ἡ θεία χάρη». Χρειάζεται λοιπὸν ὁ προσωπικὸς ἀγώνας καὶ ἡ ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς, γιὰ νὰ ἔλθει στὴ συνέχεια καὶ ἡ θεία χάρη, ἡ ὁποία θὰ κάνει τὸν ἀγώνα καρποφόρο. Δὲν πρέπει δὲ νὰ ξεχνᾶμε ὅτι τὰ ὅποια πνευματικὰ κατορθώματα δὲν εἶναι δικά μας, ἀλλὰ τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ κάθε προβολή μας εἶναι κατακριτέα. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ συνοδεύεται πάντα ἀπὸ τὴν ταπείνωση. Ὅταν λείπει ἡ δεύτερη, ἡ πρώτη παύει νὰ εἶναι πνευματική.

Ὅλα αὐτὰ γίνονται πάντα ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι ἀγαθὴ καὶ δὲν ἐλέγχειτὸν ἄνθρωπο γιὰ σοβαρὲς ἁμαρτίες καὶ παραλείψεις. Ὅπως εἶναι ἀδύνατο χωρὶς σύννεφο νὰ ὑπάρξει βροχή, ἔτσι καὶ χωρὶς ἀγαθὴ συνείδηση εἶναι ἀδύνατο νὰ προκόψει κανεὶς πνευματικὰ καὶ νὰ εὐαρεστήσει τὸ Θεό.

Kι΄ ας μη πιστεύουν οί άπιστοι! Θαύματα της Παναγίας στην εποχή μας…

Από την μεγάλη λιτανεία τής Θαυματουργής Εικόνας τής Παναγίας τής Τήνου !
Σήμερα, σκέφθηκα να αναφερθώ σε κάποια ξεχωριστά εκ του ουρανού σημεία…
Σε κάποιες υπερβάσεις και εκτροχιασμούς των σταθερών φυσικών δεδομένων πού.....
σαν άνθρωποι και επιστήμονες γνωρίζουμε…

Κι΄ αυτά, είναι τα λεγόμενα θαύματα !

Γνωρίζω βέβαια ότι κάποιοι θα
χαμογελάσουν ειρωνικά μ΄ αυτές μου τις σκέψεις…

Κάποιοι άλλοι θα περιμένουν ν΄ ακούσουν την συνέχεια…

Και κάποιοι τρίτοι, μ΄ ένα εκνευρισμένο κλίκ θα φύγουν μακριά σαν ταξιδιάρικα πουλιά για άλλους, πιο "ευχάριστους" γι΄ αυτούς, τόπους…

Αφορμή γι΄ αυτή την παρουσίαση μού δίνει βέβαια η μεγάλη εορτή της Παναγιάς του 15Αύγουστου πού αυτές τις μέρες διανύουμε…

Και είναι τόσο μεγάλη γιορτή πού ανέκαθεν και προς τιμή της Θεοτόκου Παναγίας μας όλες οί μεταπαναστατικές του 1821 Κυβερνήσεις την χαρακτήριζαν με μεγάλη Αργία για όλες τις Δημόσιες αλλά και Ιδιωτικές υπηρεσίες !

Και γινόταν και γίνεται ακόμη αυτό, προνόμιο αληθινό και ξεκούραση των εργαζομένων, ώστε να μπορεί κάθε υπάλληλος να πάει με άνεση στην Εκκλησιά, στην γιορτή της κυράς Παναγιάς μας !

Άλλο βέβαια, αν εμείς οί σύγχρονοι Νεοέλληνες, πού έχουμε ισοπεδώσει σήμερα τα πάντα, βλέπουμε την κάθε ημέρα αργίας ως ημέρα και αφορμή κάθε Ασωτίας, καταχραζόμενοι και εδώ αυτή την δωρεά της Πολιτείας για την εκπλήρωση της όποιας θρησκευτικής μας ανάγκης…

Έτσι λοιπόν, άλλοι θα τρέξουν στα βουνά για εκδρομές, άλλοι θα πάνε σε θάλασσες για τα μπάνια τους, κάποιοι τρίτοι θα βγάλουν τον σκύλο τους βόλτα, ενώ οί υπόλοιποι θα επεκτείνουν τον πρωϊνό ύπνο τους κι΄ άσε να κτυπάνε οί καμπάνες…

Και για να μη τα πολυλογούμε, θα κλέψουνε κι΄ αυτή την αργία της Παναγίας μας με τον δικό τους πονηρό και τεμπέλικο τρόπο…

Μια μέρα πού θα έπρεπε να την τιμήσουνε, θα την κάνουνε κι΄ αυτή όπως τις άλλες, με όφελος για την ψυχή μας ουδέν και μηδέν !

Θα πάνε βέβαια και αρκετοί στις Εκκλησίες, θα τις γεμίσουν ίσως, αλλά όταν από μια Ενορία 20.000 κατοίκων παρουσιάζονται μόνο 500 , δηλαδή έστω ένα 2.5% μόνο, τότε υπάρχει πνευματικό πρόβλημα και διάλυση άνευ προηγουμένου με ότι αυτό συνεπάγεται…

Άς δούμε όμως παρακάτω μια ξεχωριστή περίπτωση θαύματος πού συνέβη πρό καιρού σ΄ ένα οικοδόμο πού καρφώθηκε πέφτοντας πάνω σε κάποιες μπετόβεργες…

ΚΑΡΦΩΘΗΚΑ ΣΕ ΜΠΕΤΟΒΕΡΓΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ ΜΕ ΕΣΩΣΕ !

«…Ένα τελευταίο βλέμμα στο κομποσκοίνι που φορούσε με την Παναγία της Τήνου και μια προσευχή... έπαιξαν «σωτήριο ρόλο» για τη ζωή του 57χρονου οικοδόμου, που στις αρχές Απριλίου καρφώθηκε σε μπετόβεργα μετά την πτώση του από το δεύτερο όροφο οικοδομής, στην περιοχή της Ηλιούπολης Ηρακλείου.

Η μπετόβεργα διαπέρασε πλήθος ζωτικών οργάνων, όπως τραχεία, καρωτίδα, οισοφάγο και αιμοφόρα αγγεία, και βγήκε από την πλάτη του... χωρίς να επέλθει το μοιραίο.

Μία μέρα πριν το ατύχημα που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, ο 57χρονος έπαιζε με το εγγονάκι του, φορώντας το κομποσκοίνι που κατά λάθος - όπως αναφέρει - έμεινε στο χέρι του.

Δύο μέτρα πριν καρφωθεί σε μπετόβεργα, πέφτοντας το κοίταξε και προσευχήθηκε, στιγμή που θα του μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό και την ψυχή του!

Ακόμη και στα κρίσιμα δευτερόλεπτα της πτώσης του, ο 57χρονος οικοδόμος, αντικρίζοντας την εφιαλτική εικόνα με τις πέντε σιδερόβεργες που βρίσκονταν στο ισόγειο της οικοδομής, δεν έχασε την ψυχραιμία του.

Με ταχύτατες κινήσεις στον αέρα, χτύπησε αρχικά το πόδι του στο μπαλκόνι τού πρώτου ορόφου, κάτι που, όπως αποδείχτηκε δευτερόλεπτα αργότερα, ήταν καθοριστικό για τη ζωή του, καθώς κατάφερε να γλιτώσει από άλλες πέντε μπετόβεργες!

«Ζω από θαύμα», δήλωσε αποκλειστικά στη "Ν. Κρήτη" και την "ΚΡΗΤΗ TV" ο κ. Μιχάλης Αναγνωστάκος, ο οποίος περιέγραψε τις συγκλονιστικές στιγμές κατά την πτώση του, αλλά και αυτές που ακολούθησαν στο ΠΑΓΝΗ, με μια πολυπληθή ομάδα γιατρών διάφορων ειδικοτήτων, με επικεφαλής το θωρακοχειρουργό Γιάννη Δροσίτη, οι οποίοι ήρθαν αντιμέτωποι με ένα σπάνιο περιστατικό που πιθανόν να μην ξανασυναντήσουν ποτέ...

Πρόκειται για ένα σπάνιο περιστατικό, με τους γιατρούς να κάνουν λόγο για θαύμα. Τι έπαιξε σωτήριο ρόλο στο ατύχημά σας;

«Όταν πέφτεις από ύψος 7,5 μέτρων και καρφώνεσαι πάνω σε μπετόβεργα και δεν παθαίνεις τίποτα, είναι δώδεκα θαύματα μαζί.

Ζω και αναπνέω γιατί με έσωσε η Παναγία !

Στο χέρι μου φορούσα ένα κομποσκοίνι. Πίσω υπήρχε η φωτογραφία της Παναγίας της Τήνου.

Πέφτοντας την είδα και είπα "Παναγιά μου, βοήθησέ με".
Όντως έγινε θαύμα.

Πρέπει, όμως, να σας αναφέρω ότι ποτέ δε φορώ κομποσκοίνι. Μία μέρα πριν το ατύχημα, έπαιζα με το εγγονάκι μου, και κάποια στιγμή φόρεσα το κομποσκοίνι με την Παναγία της Τήνου, το οποίο κατά λάθος έμεινε στο χέρι μου.

Την κρίσιμη στιγμή όμως, που με περίμενε ο θάνατος, έπαιξε σωτήριο ρόλο».

-- Πώς ακριβώς πέσατε από την οικοδομή;

«Ένας συνάδελφός μου δεν είχε καρφώσει τις τάβλες πάνω στο μπαλκόνι και όταν πήγα να περάσω, αφού αρχικά πίστευα ότι όλα είναι καρφωμένα, έπεσα σε "παγίδα".

Έπεσα κάτω... Μόνο ο Θεός ξέρει πώς γλίτωσα. Καθώς έπεφτα έβλεπα τις έξι μπετόβεργες που υπήρχαν στο ισόγειο της οικοδομής. Για να τις αποφύγω, έκανα διάφορες κινήσεις στον αέρα. Χτύπησα το πόδι μου στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου και έτσι γλίτωσα από πέντε μπετόβεργες. Από την έκτη όμως δεν τα κατάφερα, με συνέπεια να με καρφώσει στο λαιμό και να περάσει στην πλάτη. Αν καρφωνόμουν και στις άλλες μπετόβεργες, θα ήμουν νεκρός!».

«Ήταν ανώτερη δύναμη»

-- Όταν καρφωθήκατε στην μπετόβεργα, είχατε τις αισθήσεις σας;

-- «Ναι. Φώναζα τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τους φίλους, τους συγγενείς, εργολάβους... Έλεγα να μου βγάλουν το σίδερο από το λαιμό.

Κάτοικοι της περιοχής ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ, την Αστυνομία και την Πυροσβεστική. Μέσα σε τρία λεπτά βρέθηκαν στο σημείο, και τους ευχαριστώ πολύ!

Άνδρες της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας έκοψαν με ειδικό εργαλείο το σίδερο που προεξείχε από το σώμα μου, ώστε να μεταφερθώ στη συνέχεια στο νοσοκομείο.

Τη στιγμή που έκοβαν το σίδερο ένιωσα το "κούνημα". Ήταν σα να με χτυπούσε το ρεύμα. Από το σημείο εκείνο και μετά έχασα τον... κόσμο. Νόμιζα ότι... πέθαινα.

Όταν συνήλθα, πίστευα ότι τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά στον εαυτό μου, ασχέτως αν είχα μέσα μου ένα μέτρο σίδερο. Θυμόμουν ποια είναι τα παιδιά μου, η γυναίκα μου, ποιοι είναι οι φίλοι μου... Όλοι ήταν δίπλα μου και μου έδιναν κουράγιο. "Όλα θα πάνε καλά", τους έλεγα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Γιάννη Δροσίτη και σε όλη την ομάδα γιατρών αλλά και νοσηλευτικού προσωπικού. Αν δεν ήταν αυτοί, θα ήμουν χαμένος. Το θαύμα πέτυχε! Πήγαν όλα καλά με την ευλογία του Θεού.
Η μπετόβεργα δεν πείραξε φλέβες, λάρυγγα, πνευμόνια, καρδιά και άλλα ζωτικά όργανα. Ήταν μια ανώτερη δύναμη..!».

«Ήρθα πιο κοντά στο Θεό»

-- Είστε καλά στην υγεία σας σήμερα;

-- «Ναι. Κάνω φυσικοθεραπείες στα χέρια του. Για δύο ώρες την ημέρα επισκέπτομαι το γιατρό μου».

Ο 57χρονος οικοδόμος, ο οποίος θα βγει στη σύνταξη σε ενάμιση περίπου χρόνο, θα μεταβεί πολύ σύντομα στην Παναγία της Τήνου, προκειμένου να ανάψει ένα κερί για τους γιατρούς που κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες σε μια επέμβαση αρκετά δύσκολη...

«Το περιστατικό αυτό με έκανε να έρθω πιο κοντά στο Θεό. Ζήτησα κάτι πάνω στο θάνατο και έγινε. Θα πάω να ανάψω ένα κερί στην Παναγία της Τήνου. Εκεί με πάει η ψυχή μου. Το θαύμα είναι μέσα στην καρδιά μου», κατέληξε ο ίδιος.

---Υπεραγία Θεοτόκε Πρέσβευε Υπερ Υμών Των Αμαρτωλών---

πηγή

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/k.html#ixzz1V0BUhzpF