Βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου

Άγιος Ιγνάτιος Μπριατσανίνωφ

Ξεχύνω τα λόγια της καρδιάς μου, που απαλά σκιρτά από χαρά άφθαρτη κι ανέκφραστη. Αδελφοί, αν εισχωρήσετε στα λόγια μου με καθαρό λογισμό, θα ευφρανθείτε σαν σε συμπόσιο πνευματικό! Η πίστη στο Χριστό είναι ζωή. Όποιος τρέφεται με την πίστη, γεύεται ήδη, στη διάρκεια της επίγειας πορείας του, την αιώνια ζωή, που ετοιμάστηκε για τους δικαίους στο τέλος αυτής της πορείας. Ο Κύριος είπε: «Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, αυτός έχει την αιώνια ζωή».Με την πίστη οι άνθρωποι του Θεού υπέμειναν σκληρές δοκιμασίες. Έχοντας οικειωθεί το πλούτο και την ευφροσύνη της αιώνιας ζωής, θεώρησαν σκουπίδια τα θέλγητρα της πρόσκαιρης. Με την πίστη δέχονταν τις θλίψεις και τις στενοχώριες σαν δώρα του Τριαδικού Θεού, δώρα με τα οποία Εκείνος τους αξίωσε να γίνουν μιμητές και

 

μέτοχοι των παθημάτων ενός από τα πανάγια Πρόσωπά Του, που έστερξε να δεχθεί τη φύση μας και να οικονομήσει τη λύ­τρωσή μας. Η απέραντη ευφροσύνη, που γεννιέται από την πίστη, καταβροχθίζει τη σκληρότητα του πόνου. Έτσι, στη διάρκεια οδυνηρών βασάνων, νιώθει κανείς μόνο τέρψη. Το ομολόγησε ο μεγαλομάρτυρας Ευστράτιος (13 Δεκεμβρίου) λίγο πριν από την τελείωσή του. 
Τα βασανιστήρια στα οποία με υποβάλλεις, είπε στον ηγεμόνα Αγρικόλα, είναι για μένα ευφροσύνη!.Με την πίστη οι άγιοι βυθίστηκαν στα βάθη της ταπεινοφροσύνης. Με τα καθαρά μάτια της πίστεως είδαν πως οι ανθρώπινες θυσίες στο Θεό δεν είναι παρά τα χαρίσματα του Θεού στον άνθρωπο, χρέητου ανθρώπου στο Θεό, αχρείαστα σ’ Εκείνον αλλά απαραίτητα και σωτήρια για τον άνθρωπο. «Άκου, λαέ μου», λέει ο Θεός, «γιατί θα σου μιλήσω· άκου, Ισραήλ, γιατί θα διαμαρτυρηθώ σ’ εσένα. Ο Θεός, ο Θεός σου, είμ’ εγώ. Δεν θα σε ελέγξω για τις θυσίες σου… γιατί δική μου είναι όλη η οικουμένη και δικά μου όλα τα πλούτη της», «τί έχεις που να μην το έλαβες; Αφού, λοιπόν, το έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;». «Σ’ οποίον δόθηκαν πολλά, πολλά θα ζητηθούν απ’ αυτόν και σ’ οποίον δόθηκαν περισσότερα, περισσότερα θα ζητηθούν».Οι άγιοι του Θεού θαυματουργούσαν, ανάσταιναν νεκρούς, προέλεγαν το μέλλον, ήταν γεμάτοι από πνευματική γλυκύτητα, αλλά συνάμα και γεμάτοι από ταπεινοφροσύνη. Με απορία, θαυμασμό και φόβο έβλεπαν ότι ο Θεός έστερξε γενναιόδωρα να προσφέρει και να εμπιστευτεί το Άγιο Πνεύμα Του στο χώμα, στη λάσπη. Μπροστά σ’ αυτό το μυστήριο, ο νους κυριεύεται από φρίκη και σωπαίνει, η καρδιά πλημμυρίζει από ανείπωτη χαρά, ενώ η γλώσσα δεν έχει τη δύναμη να εκφραστεί.Με την πίστη οι άγιοι αγάπησαν τους εχθρούς τους. Τα μάτια του νου τους, φωτισμένα από την πίστη, σταθερά έβλεπαν το Θεό μέσα στη πρόνοιά Του. Σε παραχώρηση αυτής της θείας πρόνοιας απέδιδαν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις που δέχονταν. Έτσι ο Δαβίδ, «βλέποντας τον Κύριο παντοτινά μπροστά του», για να μη λιποψυχήσει μπροστά στις τόσες θλίψεις και δοκιμασίες του, αποκρίθηκε, όταν ο Σεμεΐ τον καταριόταν και τον πετροβολούσε: «Ο Κύριος του είπε να καταριέται τον Δαβίδ. Τί δουλειά έχετε εσείς μ’ έμενα, γιοί της Σαρουΐας», λογισμοί της οργής και της εκδικήσεως; «Αφήστε τον να με καταριέται, γιατί ο Κύριος του το είπε… Ίσως ο Κύριος, βλέποντας την ταπείνωσή μου, να μου δώσει αγαθά αντί για την κατάρα…».Η ψυχή δέχεται τη δοκιμασία σαν θεραπεία των ασθενειών της. Ευγνωμονεί το Θεό και Του ψάλλει: «Βάλε με, Κύριε, σε δοκιμασίες, βάλε με σε πειρασμούς, βάλε φωτιά στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου». Έτσι ας αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες. Για τους ανθρώπους και τα άλλα όργανα των δοκιμασιών μας ας μη νιώθουμε καμιά κακία, καμιά εχθρότητα. Η ψυχή που δοξολογεί τον Πλάστη της, η ψυχή που ευγνωμονεί τον ουράνιο Γιατρό, πλημμυρισμένη από ανέκφραστα αισθήματα, αρχίζει να ευλογεί τα μέσα της θεραπείας της.Και να! Ξάφνου ανάβει μέσα της η αγάπη προς τους εχθρούς. Τότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του για τον εχθρό του, θεωρώντας μάλιστα πως αυτό δεν αποτελεί στην  πραγματικότητα θυσία αλλά υποχρέωση, υποχρέωση ανάξιου δούλου. Από τώρα ο ουρανός είναι ανοιχτός. Μπαίνουμε στην αγάπη προς τον πλησίον και μέσω αυτής στην αγάπη προς το Θεό. Βρισκόμαστε στο Θεό και ο Θεός βρίσκεται σ’ εμάς. Να τί θησαυρό περιέχει η πίστη, η μεσίτρια και χορηγήτρια της ελπίδας και της αγάπης. Αμήν.Έρημος Άγιου Σεργίου, 1840

(Αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ, «Ασκητικές Εμπειρίες « Α΄. Ι. Μ. Παρακλήτου 2008).
  πηγή  το είδαμε εδώ

Αγάπησα έναν παπά!

 
Γράφει  ένα  ΚΟΡΙΤΣΙ
 Παίδες, προσδεθείτε γιατί έχω μια τιτανοτεράστια αποκάλυψη να σας κάνω. Αγάπησα έναν παπά! Δεν θέλω να αδικήσω τον κλάδο, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή οι παπάδες που είχα συναντήσει στη ζωή μου ήταν ή χοντροί, είτε χοντρότεροι. Μη βρίζετε εσείς τα παχουλά, ξέρω: Ο Χοντρός είναι καλός κι οι καλοί παντού χωράνε (και στην καρδιά μου). Αλλά μόλις έπεφτα πάνω στον κοιλαρά τον παπά μού ξαναρχόταν στο μυαλό ένα βιντεάκι που είχα δει μικρή και μου τσάκισε την ευκαιρία να αράξω μεταθανατίως εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως (όπου θα ναι κρύες οι μπύρες): παπάδες σε μια εκκλησία στα Τέμπη που άνοιγαν το κουτί με τους οβολούς των πιστών και άρπαζαν τα φράγκα σαν τα κοράκια. Τα βάζαν στις τσέπες, σε σακούλες, μέσα στα γένια τους, μέσα στα βρακιά τους, παντού. Αυτό το αηδιαστικό θέαμα αποτελείωσε το έργο που είχε ήδη κάνει μέσα μου το άθλιο παιδικό τραγουδάκι «ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή». Δήλωσα λοιπόν τότε στον πατέρα μου ότι αν ξαναδώ παπά στον δρόμο θα στρίψω γωνία. Συμφώνησε. (Σάμπως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Εκείνος είναι ο πρώτος διδάξας του στρίβειν γωνία: Βλέπει δανειστή; Στρίβει γωνία. Βλέπεις σύζυγο γκόμενάς του; Στρίβει γωνία. Βλέπει σύζυγο δική του; Στρίβει γωνία)
Ένα περίεργο πράμα όμως, παίδες μου αγαπημένοι: Έρχεται πάντα ο καιρός που ό,τι δήλωση έχω κάνει μου την τρίβει στα μούτρα. Ε, και τώρα αυτό έπαθα: Εκεί που έβριζα το παπαδαριό, συνάντησα λοιπόν έναν γαμάτο παπά. Πρώτα απ΄ όλα να ξεκαθαρίσω κάτι. Η συνάντησή μας ήταν τυχαία. Δεν τον γνώρισα ούτε στην εξομολόγηση (τι αμαρτίες έχω εγώ, άλλωστε; Εγώ είμαι σαν τη Ρίτα: Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών), ούτε στη θεία μετάληψη, την οποία αποφεύγω ως Λίντα Μπλερ-Αντιχρίστου. Τον συνάντησα σε μια κηδεία συνταξιούχου once upon a time διευθυντή της μάνατζερ, τόσο ορθολογιστή που υποψιάζομαι πως έφυγε κατ΄ εντολήν Σαμαρά (ήταν Δεξιός, υπερφιλελέ και θεωρούσε υπερβολή το να ζουν υπερβολικά οι συνταξιούχοι γιατί θα ναυαγήσουν τα ταμεία. Σοβαρά τώρα, μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικοί ιδεολόγοι. Μόλις έφτασε τον μέσο ευρωπαϊκό όρο ζωής για άντρες, άρπαξε μια πνευμονία και την έκανε σαν καλός πολίτης)
Στην κηδεία του λοιπόν βαριέμαι κ.λπ. Μαζί μου βαριούνται και οι συγγενείς που τον είχαν πια ξεχάσει για να λυπούνται, οι συνάδελφοι δεν τον ήξεραν καν για να λυπούνται, η χήρα που τον ήξερε πολύ για να λυπάται κ.λπ. Γενικά, ζωή σε λόγου μας και βάλε λίγο κονιάκ γιατί βλέπω πως είναι ΜΕΤΑΞΑ και κρίμα να πάει χαμένο. Και τότε βλέπω πως ο παπάς, ένας γεράκος αδυνατούλης και γαλανομάτικος, εκεί που έλεγε το «Ποια του βίου τριβή διαμένει λύπης αμέτοχος» αρχίζει να κλαίει. Πάγωσαν οι τεθλιμμένοι συγγενείς. Αυτός κάθισε λίγο βουβός με τα μάτια να τρέχουν σαν βρύσες και μετά είπε τρέμοντας: «Με συγχωρείτε, αδελφοί. Ο κεκοιμημένος ήταν συγκάτοικός μου στο πανεπιστήμιο. Μέναμε στην ίδια κάμαρα στο Γουδή. Αυτός ιατρική, εγώ θεολογική. Μοιραζόμασταν το ψωμί. Τα πάντα μοιραζόμασταν. Μετά χαθήκαμε. Πήραμε άλλους δρόμους. Και ξαφνικά τον είδα εδώ μπροστά μου νεκρό να περιμένει να τον κατευοδώσω εγώ στην αγκαλιά του Κυρίου. Με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν βλέπω ό,τι βλέπετε. Βλέπω ένα παλικάρι 18 χρονών, που δεν το ξέχασα ποτέ γιατί μου είπε μια μέρα: Μην ξαναπείς αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, σε παρακαλώ. Είναι βλακεία. Κανείς δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν το βλέπεις; Τον τσαλαπατάμε τον εαυτό μας, τον υποτιμάμε, τον περιφρονούμε κάθε μέρα. Και μετά θυμώνουμε τόσο που το κάνουμε αυτό που στρεφόμαστε εναντίον των άλλων. Τους υποτιμάμε, τους τσαλαπατάμε, τους περιφρονούμε. Να λες Αγάπα τον πλησίον σου, αδερφέ. Αγάπα τον. Αλλιώς, μην τον πλησιάζεις.»
Αμήν! Φώναξα μόνη εγώ μέσα στο έκπληκτο ποίμνιο και έστειλα στο γαλανομάτικο γεροντάκι το πιο σβουριχτό άυλο φιλί που έχει πάρει ποτέ παπάς σε κηδεία.
πηγή το είδαμε εδώ

O Πρόεδρος της Ουρουγουάης και ο Πρόεδρος της φτωχευμένης Ελλάδας σε 10 φωτογραφίες...

Αν υπήρχε… λαϊκόμετρο (εκ του λαϊκισμού), η σημερινή ανάρτηση θα έπαιρνε το «Χρυσό καΐσι».

Είναι πολλές οι φορές που λαϊκίζω, το γνωρίζω, τις περισσότερες από αυτές μού βγαίνει αυθόρμητα, αλλά υπάρχουν και στιγμές που το επιδιώκω, στηριζόμενος στην –λανθασμένη- άποψη ότι οι αποδέκτες του σχολιασμού αξίζουν να δέχονται ακόμα και άδικα πυρά. (Που εν τέλει "άδικα" σημαίνει ότι χάνω το δίκιο μου όταν γίνομαι ακραίος απέναντί τους).

Πριν πάρα πολύ καιρό δημοσιεύτηκε από το BBC, ένα αφιέρωμα – αγιογραφία στον Πρόεδρο της Ουρουγουάης, ο οποίος λογίζεται ως ο πιο φτωχός μεταξύ των ομολόγων του στον κόσμο, κάνοντας μια πολύ λιτή ζωή. Δεν έχω λόγο να μην πιστέψω το αφιέρωμα ενός αγγλοσαξωνικού μέσου υπέρ ενός λατινοαμερικανού πολιτικού. Το αντίθετο -δηλαδή οι λίβελλοι- θα με είχαν γεμίσει με αμφιβολίες για τις προθέσεις του δημοσιογράφου. Τώρα όμως όχι.

Μέσα στην εβδομάδα ξαναβγήκε το θέμα στην επιφάνεια. Ο «Νίντζα των αποκαλύψεων» έκανε μια έρευνα (πραγματική έρευνα, πήρε αρκετή ώρα να μαζευτεί το παρακάτω υλικό) και αποφάσισε να συγκρίνει τη ζωή του συμπατριώτη του Πάμπλο Γκαρσία με το δικό μας παλικάρι, τον Κάρολο:

πηγή   το είδαμε εδώ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Η ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Κάποιος κουτοπόνηρος πλησίασε έναν ασκητή και τον ρώτησε:

- Τι είναι Γέροντα, για το Θεό χίλια χρόνια;

- Ένα λεπτό της ώρας, παιδί μου, αποκρίθηκε εκείνος.

- Και τι είναι μια βαλίτσα χρυσάφι;

- Τίποτα! Μία δραχμή.

- Τότε παρακάλεσε Γέροντα το Θεό να μου δώσει μία...δραχμή!

Τον λοξοκοίταξε ο ασκητής, σιώπησε και σε λίγο του απάντησε:

- Το είπα στο Θεό και μου είπε να περιμένεις ένα λεπτό της ώρας!

 

πηγή  το είδαμε εδώ

Γέροντας Παΐσιος: Ο πνευματικός καθορίζει κάθε πότε θα κοινωνά ο πιστός!

- Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ο εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει». Πότε κοινωνάει κανείς «αναξίως»;

- Βασικά πρέπει να προσερχώμαστε στην θεία Κοινωνία έχοντα συναίσθηση της αναξιότητός μας. Ο Χριστός ζητά από μας την συντριβή και την ταπείνωση. Όταν υπάρχη κάτι που ενοχλεί την συνείδησή μας, πρέπει να το τακτοποιούμε. Αν π.χ. μαλώσαμε με κάποιον, πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του και ύστερα να κοινωνήσουμε..

- Γέροντα, μερικοί, ενώ έχουν ευλογία από τον πνευματικό να κοινωνήσουν, διστάζουν.

- Δεν θα ρυθμίση κανείς μόνος του, αν θα κοινωνήση ή όχι. Αν μόνος του αποφασίζη να κοινωνήση ή να μην κοινωνήση, θα το εκμεταλλευτή ο διάβολος και θα του ανοίξη δουλειά. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε άξιοι, ενώ δεν είμαστε, ή άλλοτε σύμφωνα με τον νόμο πράγματι δεν είμαστε άξιοι, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων χρειάζεται η θεία μετάγγιση για νοσηλεία και η θεία παρηγοριά, γιατί από την πολλή συντριβή της μετανοίας μπορεί να έρθη από τα δεξιά ο εχθρός και να μας ρίξη σε απόγνωση.

- Δηλαδή, Γέροντα, κάθε πότε πρέπει να κοινωνάη κανείς;

- Το κάθε πότε πρέπει να κοινωνάη κανείς και το πόσο πρέπει να νηστεύη πριν από τη θεία Κοινωνία δεν μπαίνουν σε καλούπι. Ο πνευματικός θα καθορίζη με διάκριση κάθε πότε θα κοινωνάη και πόσο θα νηστεύη, ανάλογα με την αντοχή που έχει. Παράλληλα θα τον οδηγή και στην πνευματική νηστεία, την αποχή από τα πάθη, ρυθμίζοντάς την και αυτήν ανάλογα με την πνευματική του ευαισθησία, ανάλογα δηλαδή με το πόσο συναισθάνεται το σφάλμα του, και έχοντας υπ’ όψιν του το κακό που μπορεί να κάνη ο εχθρός πολεμώντας μια ευαίσθητη ψυχή, για να την φέρη σε απόγνωση. Σε πτώσεις λ.χ. σαρκικές, για τις οποίες δίνεται κανόνας σαράντα ημερών αποχής από την θεία Κοινωνία, μπορεί ο διάβολος να ρίξη πάλι την ψυχή στις τριάντα πέντε ημέρες και, αν δοθή νέος κανόνας σαράντα ημερών, ο διάβολος θα πάρη φαλάγγι την ψυχή, οπότε ζαλίζεται και απελπίζεται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ο πνευματικός, μετά τον πρώτο κανόνα, να πη: «κοίταξε, πρόσεξε μια εβδομάδα και να κοινωνήσης», και ύστερα να κοινωνάη συνέχεια σε κάθε θεία Λειτουργία, για να μπορέση να πάρη επάνω της η ψυχή και να πάη ο διάβολος πέρα. Ένας πάλι που ζη πνευματική και προσεκτική ζωή θα προσέρχεται στο μυστήριο, όποτε αισθάνεται την θεία Κοινωνία ως ανάγκη και όχι από συνήθεια, αλλά και αυτό θα γίνεται με την ευλογία του πνευματικού του.

πηγή το είδαμε εδώ

«Να ξέρετε ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου»

Ο Γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος για τον Οικουμενισμό και για την Ενωμένη Ευρώπη.Να ξέρετε ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου· διότι όταν θα γίνη μία ισοπέδωσις θρησκευτική και πολιτική – κυβερνητική, θα υπάρξη ένας μόνον που θα κυβερνήση τον κόσμον, αυτός ο ένας, κατά την Αγίαν Γραφήν και τους Πατέρες, θα είναι ο Αντίχριστος. Παράλληλα έρχονται τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, που είναι προϊόν των Εβραίων και ανεξάρτητα από την Αγία Γραφή, να επιβεβαιώσουν την θέση των Πατέρων.

Έτσι ο Οικουμενισμός, χωρίς περιστροφές, χαρακτηρίστηκε από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, όπως από τον μακαρίτην πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, Σέρβο, αλλά και από άλλους επιφανείς θεολόγους,αντίχριστον σύστημα.Έτσι και ο Ναβουχοδονόσορ θέλησε να δημιουργήσει έναν θρησκευτικόν οικουμενισμόν. Βλέπει δηλαδή κανένας ότι οι ρίζες των πραγμάτων που επιχειρούνται στην εποχή μας δεν είναι καινούργιες, είναι παλιές και πολύ βαθειές, ανήκουν μέσα στην Ιστορία. Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ ήθελε να επιτύχη και κάτι άλλο· ήθελε να επιτύχη μίαν εθνική ενότητα, η οποία θα επιτυγχάνονταν αν όλοι οι υπό την κατοχήν του λαοί λάτρευαν τον θεόν Μαρδούχ…
Ξέρουμε ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούσαν τον εαυτόν τους. Η θεοποίησίς των δεν είχε απλώς θρησκευτικόν χαρακτήρα, αλλά και πολιτικόν· διότι μόλις ανακηρύσσετο ένας αυτοκράτωρ, αμέσως έφτιαχναν αγάλματά του σ’ όλη τη ρωμαϊκή επικράτεια, και διετάσσοντο όλοι, οι υπό την κατοχήν λαοί να προσκυνούν το άγαλμα του θεού αυτοκράτορος και να προσφέρουν εις αυτό θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικής ενότητος. Είναι κάτι ανάλογο που σήμερα συμβαίνει με την Ε.Ο.Κ.. Προσέξετε να ιδήτε.
Σας είπα ότι αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα αλλά πολύ πολύ παλιά. Η Ε.Ο.Κ. είναι ένας οικονομικός οργανισμός. Φαινομενικά είναι κάτι τέτοιο, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αν ανοίξετε την παλιά εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού θα βρείτε ένα πολύ μεγάλο άρθρο – δυο-τρεις σελίδες μεγάλες – που αναφέρεται σ’ αυτήν την απόπειρα της Ηνωμένης Ευρώπης, ευθύς μετά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον. Ξεκινάει με χαρακτήρα οικονομικό αλλά αποβλέπει τελικά στην δημιουργία μιας πολιτικής ευρωπαϊκής ενότητας.Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας γεωργικός συνεταιρισμός συλλογής σιταριού και όλοι οι παραγωγοί παραδίδουν το σιτάρι τους σ’ αυτόν. Φαντασθείτε τώρα ο συνεταιρισμός – πέραν του σκοπού ιδρύσεώς του – ν’ αρχίση να ορίζη για όλους τους συνεταιριζόμενους έναν κοινό τρόπο ζωής. Η ενέργεια αυτή δεν θα σας φαίνονταν παράξενη και αδιανόητη; Ασφαλώς ναι, γιατί, ενώ άλλα προβλέπει το καταστατικό, άλλα τους ζητιούνται στη συνέχεια, που αφορούν την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή τους, πράγμα που ούτε ενέκριναν ούτε υπέγραψαν.
Και μπορεί ο γεωργικός συνεταιρισμός να μην παρεκκλίνη από τους οικονομικούς προσανατολισμούς, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον οικονομικό συνεταιρισμό που λέγεται Ε.Ο.Κ. Βλέπεις να έρχεται και να λέει στη Βουλή των Ελλήνων να εισάγη αυτόν τον νόμο, ή εκείνον ή τον άλλον… Φερ’ ειπείν: οι Χιλιασταί θα κινούνται έτσι, οι ομοφυλόφιλοι – με το συμπάθειο – έτσι… Γι’ αυτά θα γίνη νόμος και θα αμνηστευθούν η μοιχεία, οι αμβλώσεις και οι εκτρώσεις. Κανένας δεν θα καταδικάζεται (γιατρός, ζευγάρια) κι ας συνέπραξαν στο έγκλημα.Και όλα αυτά γιατί; Για να έχωμε προσαρμογή με την Ευρώπη από νομοθετικής πλευράς, λένε. Γιατί; Για ποιόν λόγο; Έτσι πρέπει!
Αν θέλουμε να ‘χωμε Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο!Πηγή: «Αγώνας» Αρ. φύλλου 169 -Μάϊος 2011

Ο άγιος Έρως

Ο Άγιος Έρως. Η εικόνα υπάρχει και μέσα στο βιβλίο του κ. Θεοχάρη Δετοράκη, Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Άρχοντα Μεγάλου και Πρωτονοτάριου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας: «Μηνάς ο Μεγαλομάρτυς – Ο Άγιος του Μεγάλου Κάστρου: Αγιολογικά – Υμνολογικά – Ιστορικά», Ηράκλειον 1995, σελίδα 586).

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΩΣ

Παρά ταύτα, οι σύγχρονοι Χριστιανοί και μάλιστα οι ΄Ελληνες υιοθέτησαν ως «άγιον της αγάπης» τον ΄Αγιο Βαλεντίνο, ένα αμφισβητούμενο πρόσωπο της Δυτικής Εκκλησίας, πού ήταν ερωτύλος και «αγαπησιάρης» στα κορίτσια του καιρού του, ενώ η Ορθοδοξία μας (δόξα τω Θεώ!) έχει να μας προσφέρη τον Άγιο Υάκινθο, πού εορτάζομεν στις 3 Ιουλίου (Άγιος Υάκινθος ο Κουβικουλάριος, Θαλαμηπόλος), στις 18 Ιουλίου (Άγιος Υάκινθος από την Αμάστριδα) και 24 Δεκεμβρίου (Άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος). Μάλιστα, για τον Άγιο Υάκινθο τον Κουβικουλάριο υπάρχει και το ακόλουθο απολυτίκιο:

«Ως λίθος υάκινθος, της Εκκλησίας Χριστού, αστράπτεις τοις πέρασι, ταις των χαρίτων αυγαίς, παμμάκαρ Υάκινθε σύ γάρ ομολογία, πυρσωθείς ευσεβείας, έλαμψας εν αθλήσει, τη του Λόγου μιμήσει εντεύθεν καταφαιδρύνεις, τους σε γεραίροντας.».

Βεβαίως, η Εκκλησία μας έχει να επιδείξη μυριάδες αγίους, οσίους και μάρτυρες παγκάλου ωραιότητος, αγνότητος και αρετής. Θυμηθείτε τον Πάγκαλο Ιωσήφ, πού απέφευγε τους γυναικείους πειρασμούς, τον Άγιο Χριστοφόρο, πού ένεκα της ωραιότητός του και για να μη υποπίπτη σε ερωτικούς πειρασμούς παρεκάλεσε τον θεό να τον κάνη άσχημο (έτσι , κατά την χριστιανική μας παράδοση, έλαβε την μορφήν κυνός),και πλήθος άλλων ανθρώπων της Εκκλησίας μας.
Ποιος, όμως, γνωρίζει ότι η Εκκλησία μας την 25ην Ιουνίου τιμά την μνήμη και ενός άλλου Αγίου πού φέρει το όνομα Έρως ;
Ο Άγιος Έρως, σύμφωνα με το Αγιολόγιον της Εκκλησία μας, ήταν ένας από τά επτά αδέλφια, πού είχε η οικογένειά του, ξακουστά για την ανδρεία τους και υπηρετούσαν ως στρατιώτες στην Θράκη, κατά τά χρόνια του αυτοκράτορος Διοκλητιανού.
Αυτά τά αδέλφια, λοιπόν, (Ορέντιος, Φαρνάκιος, Έρωτας, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριακός και Λογγίνος), πολεμούσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, ώσπου, σε κάποια μάχη με τους Σκύθες, ο Ορέντιος κατόρθωσε να σκοτώση τον σκληρό και γενναίο αρχηγό τους, Μαραρών. Για το κατόρθωμά του αυτό τιμήθηκε , αλλά συγχρόνως προσκλήθηκε να συμμετάσχη στις θυσίες προς τά είδωλα., πού θα προσφέρονταν για την νίκη του. Ο χριστιανός ήρωας αρνήθηκε ρητά, και διεκήρυξε ότι αυτός ένα Θεό αληθινό αναγνωρίζει και λατρεύει, τον Θεό των χριστιανών. Βέβαια δεν τον τιμώρησαν αμέσως, λόγω του ανδραγαθήματός του. Αλλά μαζί με τα έξι αδέλφια του, τους έστειλαν σε δυσμενή μετάθεση στην Αρμενία, όπου σε λίγο χρόνο ανεκρίθησαν. Τότε και οι επτά αδελφοί μ’ ένα στόμα εδήλωσαν, ότι μέχρι την τελευταία τους πνοή θα μείνουν πιστοί στον Αρχηγό της σωτηρίας τους, και Κριτή τους κατά την ημέρα της παγκοσμίου αναστάσεως και ανταποδόσεως. Κατόπιν αυτού κατεδικάσθησαν σε εξορία μακρινών και σκληρών τόπων, όπου και οι επτά πέθαναν ο ένας κατόπιν του άλλου από κακουχίες και ταλαιπωρίες, χωρίς να βγάλουν έστω και ένα γογγυσμό!…

Εορτή της Αγίας Φεβρωνίας

ιορτάζουμε σήμερα 25 Ιουνίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Φεβρωνίας.

Η Αγία Φεβρωνία, ήταν περιζήτητη νύμφη για την σωματική της ομορφιά. Το ίδιο όμως έλαμπε και η αγνή ψυχή της. Για το λόγο αυτό σε ηλικία 17 ετών, επέλεξε το δρόμο της άσκησης και της εγκράτειας στο μοναστήρι όπου ηγουμένη ήταν η θεία της...

Βρυένη και βρισκόταν στην Μεσοποταμία (στην πόλη της Νισίβεως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).

Γρήγορα, παρά το νεαρό της ηλικίας της, προσαρμόσθηκε στους δύσκολους κανόνες της μοναχικής ζωής βρίσκοντας παράλληλα και χρόνο για να μελετά και να εμβαθύνει στις Θείες Γραφές. Έγινε δε υπόδειγμα ανάμεσα στις άλλες μοναχές για τη σύνεσή της το ζήλο της, την προθυμία της και το ταπεινό της φρόνημα.

Κάποια ημέρα όμως, ένα στρατιωτικό σώμα το οποίο κατεδίωκε χριστιανούς, με επικεφαλής το Σεληνο (288 μ.Χ.) έφθασε και στο μοναστήρι της Φεβρωνίας. Οι άλλες μοναχές κατόρθωσαν να διαφύγουν, η Αγία όμως η οποία ήταν άρρωστη δεν κατόρθωσε να μετακινηθεί. Κοντά της παρέμειναν η ηγουμένη Βρυένη και η αδελφή Θωμαΐς.

Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρυσαν τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι από την ομορφιά της. Άφησαν, λοιπόν, τρεις άνδρες να τη φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο. Αυτός αμέσως διέταξε και την έφεραν μπροστά του, και με κάθε τρόπο την πίεσε να άλλαξοπιστήσει.

Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα. Η Φεβρωνία, όμως, προτίμησε να γίνει «της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός» (Α' Έπιστολή Πέτρου, ε' 1). Προτίμησε, δηλαδή, να είναι συμμέτοχος της δόξας που θα αποκαλυφθεί κατά τη δευτέρα παρουσία, και με περίσσιο θάρρος περιφρόνησε τις προτάσεις του Σελήνου, ο όποιος, αφού τη βασάνισε, τελικά τη σκότωσε με ξίφος.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Ως της ασκήσεως ρόδον ηδύπνευστον, οσμήν αθλήσεως τω κόσμω έπνευσας, εις οσμήν μύρων του Χριστού δραμούσα ασχέτω πόθω, όθεν ως παρθένον σε και οσίαν και μάρτυρα, θαυμαστώς εδόξασε Φεβρωνία ο Κύριος, ω πρέσβευε υπέρ των βοώντων, χαίρε σεμνή οσιομάρτυς.

Οι Αόρατοι ασκητές της Κρήτης

Το «Άγιον Όρος» της Κρήτης

 Όταν αναπτύχθηκε και στην Κρήτη ο αναχωρητισμός- ερημητισμός, επέλεξε να απλωθεί στην ευρύτερη περιοχή των Καλών Λιμένων (περιοχή στην οποία προσάραξε και παρέμεινε ο Απόστολος Παύλος, μεταφερόμενος στην Ρώμη), κι από εκεί σε όλα τα κεντρικά και νότια Αστερούσια όρη με τελικό επίκεντρο το Αγιοφάραγγο. Δικαίως ονομάστηκαν τα Αστερούσια «Άγιον Όρος της Κρήτης». Ο ερημητισμός αυτός έφθασε σε πολύ μεγάλη ακμή όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε ποιότητα. Απόδειξη το γεγονός ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης διδάχθηκε εκεί την νοερά προσευχή από τον ασκητή Αρσένιο, την οποία δίδαξε και ο ίδιος στην συνέχεια στο Άγιον Όρος.

Ορατές μαρτυρίες του ερημητισμού των Αστερουσίων είναι τα μέχρι σήμερα σωζόμενα ασκητήρια, τα οποία είναι παντού εγκατεσπαρμένα.

Οι ερημίτες υπήρχαν ως τα μέσα του 20ου αιώνα και μάλιστα σε απόλυτη απομόνωση. Μέχρι σήμερα ακούγονται παραδόσεις για αόρατους ασκητές, ασκητές δηλαδή που με την χάρη του Θεού έχουν φτάσει σε πολύ μεγάλα μέτρα αγιότητας και έχουν το χάρισμα να γίνονται αόρατοι από τους ανθρώπους. Και αυτό όχι γιατί τους φοβόνται, αλλά κυρίως για να μην αποσπώνται από τον σκοπό που πήγαν εκεί, να ενωθούν με τον Θεό.

Μαρτυρίες πολλές, διηγήσεις άπειρες ...;. Αλλά πως μπορούμε εμείς να αναφέρουμε μόνο σε λίγες γραμμές το τι θαυμαστά γίνονται εκεί στην περιοχή των Αστερουσίων. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα αναφέρουμε τις πηγές από τις οποίες αντλήσαμε τα παρακάτω στοιχεία και αυτό για ευνόητους λόγους.

Υπάρχουν λοιπόν αρκετές μαρτυρίες για την εμφάνιση αόρατων αλλά και ορατών ασκητών στην περιοχή του Αγιοφάραγγου ακόμη και σήμερα. Σύμφωνα με μαρτυρίες ιερέων που κοινωνούν κάποιους από αυτούς, υπάρχουν δυο ασκητές οι οποίοι είναι ορατοί στους ανθρώπους. Μας διηγείται ο ιερεύς, ότι για να πάει να κοινωνήσει τον ασκητή Θεοδόσιο κάνει πορεία δυο με τρεις ώρες πάνω στα βουνά, πάνω σε μέρη δύσβατα και απρόσιτα. Όταν όμως φτάνει στο μέρος όπου ασκητεύει ο πατήρ Θεοδόσιος, μια ευωδία απλώνεται στην περιοχή.

Το ασκητήριο, δυο επί δυο. Ίσα- ίσα χωράει μέσα ο γέροντας Θεοδόσιος. Αλλά η καρδιά του χωράει όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Γιατί κοινωνεί και επικοινωνεί με τον κόσμο. Πως ; όταν ο ιερεύς πάει να κοινωνήσει τον γέροντα του δίνει χαρτιά με τα ονόματα ορισμένων ανθρώπων που χρήζουν βοηθείας. Έτσι ο γέροντας προσεύχεται διακαώς για αυτούς. Μας εξομολογείτε ο ιερεύς ότι το σώμα του γέροντα είναι γερασμένο αλλά το πρόσωπό του λάμπει σαν τον ήλιο. Σημαντικό δε είναι το γεγονός ότι, και άλλοι άνθρωποι έχουν συναντήσει τον γέροντα Θεοδόσιο, συζητώντας μαζί του ποικίλα θέματα.

Συγκλονιστική δε είναι η μαρτυρία τους ιερέως που επικοινωνεί με τον γέροντα Θεοδόσιο, όταν τον ρώτησε : Γέροντα πόσοι ασκητές είστε εδώ; Ο γέροντας χαμογέλασε, και με γλυκιά φωνή του απαντά, πολλοί.

Αυτό μπορούν να μας το διαβεβαιώσουν πολλοί από τα πλησιέστερα εκεί χωριά. Και αυτό γιατί υπάρχει η μαρτυρία ότι όταν είναι καιρός να κουρευτούν τα πρόβατα, τότε όλα τα ζώα και περισσότερο τα άγρια κατσίκια που ζουν στα αστερούσια είναι κουρεμένα. Και αυτό είναι δείγμα ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί ασκητές στην εκεί περιοχή, που ακόμη και τα άγρια ζώα υπακούουν σε αυτούς, όπως τόσοι άγιοι έγιναν προσιτοί στα άγρια ζώα και θηρία ...;

          Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες έμπιστων ανθρώπων οι ασκητές οι οποίοι ζουν στα Αστερούσια είναι περίπου 20, και αυτό το λέμε και πάλι με επιφύλαξη. Ίσως είναι λιγότεροι ίσως περισσότεροι. Εμείς όμως πρέπει να σεβαστούμε την απόφασή τους αυτή, δηλ. την απομόνωσή τους από τον κόσμο και την απόλυτη αφοσίωσή τους προς Τον Θεό. Δια τούτο και όλη η Κρητικοί γνωρίζουμε αλλά δεν αποκαλύπτουμε.

          Μπορούμε όμως να αναφέρουμε άλλα δυο θαυμαστά γεγονότα τα οποία πραγματοποιηθήκαν στην εκεί περιοχή.

          Ήταν κάποτε μια ομάδα νέων ανθρώπων και ήθελε να περιηγηθεί στα δύσβατα μονοπάτια των Αστερουσίων. Όταν σκοτείνιαζε, αποφάσισαν να φύγουν. Τότε ένας από την ομάδα είπε : είδατε προλαβαίναμε να κάνουμε την παράκληση του Αγίου Αντωνίουπου μας είπε εκείνος ο καλόγερος πάνω στο βουνό. Τότε οι άλλοι ξαφνιάστηκαν και του είπαν ότι δεν συνάντησαν κανένα καλόγερο καθ' όλη την διάρκεια του περιπάτου. Εκείνος δε , επέμενε ότι τον συνάντησαν και τους είπε να ψάλλουν την παράκληση ...; Βλέπουμε λοιπόν ότι οι «αόρατοι ασκητές» εμφανίζονται μόνο σε αυτούς οι οποίοι έχουν καθαρή καρδιά και αγνό λογισμό.    

      
   Θαυμαστό είναι και το εξής γεγονός : όταν ένας περιηγητής τραβούσε με την βιντεοκάμερά του το καταπληκτικό τοπίο στο Αγιοφάραγγο, η κάμερά του σύλλαβε ένα καλόγερο. Και με την περιέργεια που διακρίνει την ανθρώπινη φύση, πήγαινε από πίσω του και τον βιντεοσκοπούσε. Όταν λοιπόν έβαλε την κάμερα να παίξει αυτά που έγραψε, είδε ότι τράβηξε, όλα τα τοπία, τα βουνά, τα νερά ...; αλλά ο μοναχός έλλειπε από την λήψη. Τότε ξαφνιάστηκε και κατάλαβε ότι επιτελούνται θαυμαστά έργα εκεί, και οι μοναχοί θέλουν την απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Δια τούτο και εξαφανίστηκε ο μοναχός δια θαύματος από την λήψη της βιντεοκάμερας. 
πηγή 

Στο Αγιοφάραγγο, νότια του νομού Ηρκαλείου Κρήτης (Αστερούσια Όρη) υπάρχουν πολλά παλαιά ερημητήρια σε σπηλιές. Εκεί λένε πως ζουν και σήμερα ακόμη αόρατοι ασκητές, που έχουν το χάρισμα να παραμένουν αθέατοι, αν θέλουν, ακόμη κι αν κάποιος περάσει δίπλα τους. 

Σύμφωνα με παράδοση, που μας είχε αφηγηθεί η γερόντισσα Συγκλητική, μεγαλόσχημη μοναχή στο Ρέθυμνο (ηγουμένη στο μικροσκοπικό μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, στο λόφο του Τιμίου Σταυρού, εντός της πόλης του Ρεθύμνου), οι ασκητές αυτοί είναι υπεραιωνόβιοι, αφού παίρνουν παράταση από το Θεό να ζήσουν όσα χρόνια θέλουν. Η ίδια γερόντισσα μας είπε ότι με μια αόρατη ασκήτρια από το Αγιοφάραγγο είχε επικοινωνία ο άγιος γέροντας Κύριλλος Παναγιωτάκης από τα Ακούμια Ρεθύμνης (κοιμήθηκε 1986), εφημέριος της ίδιας μονής. 

Θρύλους γι’ αυτούς αναφέρει ο Νίκος Ψιλάκης στο βιβλίο του Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης, Ηράκλειο 1994, τόμ. Α΄, σελ. 236. 

Παραθέτουμε τρεις: Στο Γουμενόσπηλιο έρχονταν μια φορά το χρόνο οι ασκητές, από τον Πρέβελη ώς τον Κουδουμά [μοναστήρια, το ένα νότια Ρεθύμνου, το άλλο νότια Ηρακλείου]. Είχε 300 πέτρες γύρω γύρω και καθένας καθόταν στη δική του. Μετρούσανε κεφαλές και, αν έλειπε κανείς, ελέγανε: «Ο Θεός να τόνε συχωρέσει». Μόνο τότε, κάθε Λαμπρή, εθωρούσε ο ένας τον άλλο.

 Σ’ ένα σπήλιο στο Μάρτσαλο εζούσε ένας ασκητής. Πηγαίνανε και του ζητούσαν ευλογία οι ανθρώποι, αλλά αυτός δεν εμφανιζότανε ποτέ. Έβγαζε μόνο το δαχτυλάκι του από μια τρύπα και σταύρωνε. Άνθρωπος δεν είδε ποτέ το πρόσωπό του.

 Στον Άγιο Αντώνιο στο Αγιοφάραγγο μαζώνονται κάθε νύχτα οι ασκητές και λειτουργούνε. Τυχερός όποιος τους δει. Ένας παλιός ηγούμενος της Οδηγήτριας σηκωνότανε τα μεσάνυχτα, πήγαινε και λέγανε πως πολλές φορές έπαιρνε κι αντίδωρο. 

Πηγή

ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ Ο Γέροντας ΠΑΙΣΙΟΣ δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμηση του

 ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ του αγιου γεροντα ΠΑΙΣΙΟΥ
 Ουκ απέστη ημών»
Ο Γέροντας δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμηση του. Οι άνθρωποι καταφεύγουν στον Γέροντα και ζητούν τις πρεσβείες του, επειδή πιστεύουν στην αγιότητά του. Ο τάφος του έγινε πανορθόδοξο προσκύνημα. Έχει πολλή ευλογία και χάρι. Συγκεντρώνει τους πονεμένους και παρηγορεί τους θλιμμένους. Θεραπεύονται ασθενείς και γίνονται πολλά θαύματα. Και το Κελλάκι του στο Άγιον Όρος έγινε επίσης προσκύνημα. Καθημερινά περνούν επισκέπτες που είχαν γνωρίσει τον Γέροντα και ευεργετήθηκαν, για να τον ευχαριστήσουν ή άλλοι για να δουν που ζούσε.
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.


Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτωνται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία.
Μαρτυρεί ο π. Α. Κ. : «Τήν χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που εώρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία, η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηΕίναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. «Δια του λόγου το αληθές» σημειώνονται στην συνέχεια επιλεκτικά ελάχιστα, επιβεβαιωμένα και μαρτυρημένα από αυτόπτες μάρτυρες.

Ευωδία
κε».

Διάσωση παιδιού
Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει: «Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξη. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο. Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα.

»Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με ωδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».





Επεμβάσεις σε τροχαία
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.
Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσειαπό γνωστό του για κάποιον χαρισματούχο γέροντα Παίσιο, μέσα στην έκπληξή του ρώτησε αυθόρμητα τον άγνωστο μοναχό:

- Είσαι ο γέροντας Παίσιος;

Ο Γέροντας δεν απάντησε. Χαμογέλασε, τον χάιδεψε ελαφρά στο κεφάλι και του είπε:
- Μη φοβάσαι˙ θα γίνεις καλά!
Ο Στ. συνήλθε. Αν και σαστισμένος από το παράδοξο του πράγματος, και παρόλο που αγνοούσε τον θαυμαστό επισκέπτη του, πίστεψε στην διαβεβαίωσή του. Τήν διηγήθηκε μάλιστα με έντονο ύφος και στους γιατρούς. Και αυτοί έκπληκτοι διαπιστώνοντας την ανθρωπίνως ανεξήγητη βελτίωσή του, ωμολόγησαν: 
- Όντως πρόκειται για θαύμα!
Αφού βγήκε από το Νοσοκομείο, στον δρόμο περνώντας μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο έκπληκτος αντίκρυσε στην βιτρίνα τον σωτήρα του. Ανεγνώρισε την μορφή του στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Έτσι ανεκάλυψε τον ευεργέτη του και γεμάτος ευγνωμοσύνη το αγόρασε και το διάβασε.
Συγκινημένος ήλθε να προσκυνήση στην «Παναγούδα» (Ιανουάριος 1998), όπου και διηγήθηκε τα ανωτέρω. Εκτός του ότι τον διέσωσε από βέβαιο σωματικό θάνατο, η επέμβαση του Γέροντα άλλαξε και ριζικά την ζωή του. Ανεζήτησε πνευματικό και εξωμολογήθηκε. Σταμάτησε την κοσμική ζωή παρά τις έντονες πιέσεις των συγγενών. «Μού είναι αδύνατο να συνεχίσω τα ίδια˙ στον νού μου έρχεται συνέχεια το χαμογελαστό φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα», έλεγε με δάκρυα στα μάτια.

Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. «Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: «Πάτερ, εγώ χθές έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέττα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Τήν στιγμη εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνη γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε». 
»ϊσίου και μου το έδωσε. Από περιέργεια το ξεφύλλισα, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το τελείωσα μέσα σε μια νύχτα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου». 


Το κασκόλ του εξαφανίζει όγκο
Μαρτυρία Φιλίτσας. . . από τον Βόλο:
«Βρέθηκα στην δύσκολη θέση να μην μπορώ να βοηθήσω και να ηρεμήσω, την απελπισμένη αδερφή μου, μετά από την ένδειξη όγκου στην μαστογραφία που έκανε. 
»Μέ σεβασμό ζήτησα από αγαπητή μου φίλη την πολύτιμη κληρονομιά της, το κασκόλ του σεβαστού γέροντος Παϊσίου. Κρατώντας το σφιχτά στην αγκαλιά μου, με χέρια τρεμάμενα, με έντονο χτυποκάρδι, έτρεξα και το εναπόθεσα στην αγκαλιά της πασχούσης. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια πήγε στο εικόνισμα και προσευχήθηκε. Της ευχήθηκα περαστικά, και το επέστρεψα αμέσως στην φίλη μου. 
»Μετά από 45 μέρες η άρρωστη επανέλαβε την μαστογραφία. Το θαύμα είχε γίνει. Η μαστογραφία ήταν πεντακάθαρη. Ο όγκος είχε εξαφανιστή. Μεγάλη η χάρι του γέροντος ΠαϊσίοΕγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παίσιο, φώναξε συγκινημένος: «Αυτός ήταν».
»Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια του Χριστού και μια του γέροντος Παϊσίου που τις είχε βάλει η μητέρα του κρυφά».

Πνευματικές νεκραναστάσεις
Τα περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα θαύματα του Γέροντα είναι τα ηθικά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι αδιάφοροι θρησκευτικά, άθεοι εκ πεποιθήσεως, χωρίς ηθικούς φραγμούς, είτε μετά από κάποια μεταθανάτια εμφάνισή του, είτε συχνότερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου του αναστήθηκαν πνευματικά, εισήλθαν με ζήλο στην Εκκλησία και κάποιοι και στο μοναχικό στάδιο.
Νέος ζούσε στην άγνοια και στην αμαρτία. Όχι τυχαία έπεσαν στα χέρια του οι Επιστολές του Γέροντα, και κυριολεκτικά συγκλονίστηκε. Άλλαξε η ζωή του και επιθυμεί τον μοναχικό βίο.

«Εγώ πριν έξι χρόνια», ομολογεί ένας νέος από τους πολλούς, «ήμουν αναρχικός. Φορούσα σκουλαρίκια και έπαιρνα ναρκωτικά. Κάποιος από την παρέα μου είχε ένα βιβλίο του π. Παυ».

του Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή. Μιά από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σάς κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σάς δείξω εγώ. . . να, τώρα ακόμα λίγο και θα σάς βάλω όλους στο χέρι με το 666. . . θα με προσκυνάτε όλοι. . . χαμένοι, ηλίθιοι. . . » και άλλες βρισιές.

Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παίσιε, με καίς, με καίς, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα. . . Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει. . . τι την βοηθάς; Με καίς, με καίς», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας. 

«Α. . . αααά, φώναζε πάλι. . . Να, ήρθε και η Μαρία τώρα. . . με καίς Παίσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μιά ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.
«Σ ευχαριστώ, Γέροντα. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου. . . Θεέ μου. Πως με καταδέχθηκες την ανάξια. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα. . . Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».
   σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή και έφυγαν.
Η γυναίκα αυτή είχε δαιμόνιο. Φεύγοντας ανέφερε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παίσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε που είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάν


Παρέχει ανάβλεψη
Μαρτυρία Ρωσσίδος, κυρίας Λαρίσας Νικολάεβνα Μάσλοβα, ιατρού, από την Μόσχα: «Έπαθα δυστύχημα με αποτέλεσμα το αριστερό μου μάτι να χάση τελείως το φως του. Με έφεραν στο πρώτο Γενικό Νοσοκομείο της Μόσχας. Οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι, γι αυτό με έβαλαν στον διάδρομο. Τη νύχτα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Έκανα προσευχή και στενοχωριόμουν πολύ. Προς το πρωί, ενώ ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ήρθε ο μπάτουσκα Παίσιος, τον είδα μπροστά μου ολοφάνερα και τον αναγνώρισα, γιατί είχα διαβάσει ένα βιβλίο σχετικό με την ζωή του. Μού σκέπασε το κεφάλι με μια πετσετούλα και εξαφανίστηκε. Την ίδια στιγμή κατάλαβα ότι βλέπει το τυφλό μάτι μου. Οι γιατροί δεν χρειάσθηκε να κάνουν τίποτε. Νοσηλεύτηκα στην παραπάνω κλινική από 4 μέχρι 11 Φεβρουαρίου του έτους 2002. Ο αριθμός του ιστορικού της ασθενείας μου είναι 31171.
»Ευχαριστώ τον Θεό για το έλεός Του σε μένα και τον μπάτουσκα Παίσιο για την βοήθειά του».
1 Ανάδοχός του ήταν η Αναστασία, σύζυγος του Προδρόμου Κορτσινόγλου, του ψάλτη του οσίου Αρσενίου.
2 Ο βίος του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου γράφτηκε από τον γέροντα Παίσιο. Έργα του ιδίου είναι και: «Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης», «Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα» και «Επιστολές». Η σειρά «Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι», που εκδίδει η Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Σουρωτής, περιέχει την διδασκαλία του Γέροντα.
πηγή

ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

*

28-10-2009. Ὁ Παναγιώτατος λαμβάνει βραβεῖο - δῶρο ἀπὸ τὸ Ραββίνο τῆς Συναγωγῆς τῆς Ν. Ὑόρκης.

*

8-12-2010. Ὁ Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, ὑπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Ραββίνου, ἀνάβει τὴν ἑβραϊκὴ λυχνία τῆς Συναγωγῆς τοῦ Βελιγραδίου πού ἐώρταζε.

Ἱεροί Κανόνες

● «Ὅποιος ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ γενικὰ κληρικὸς, νηστεύει μέ τοὺς  Ἰουδαίους ἢ ἐορτάζει μαζί τους ἢ δέχεται ἀπ' αὐτούς τὰ δώρα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπως ἄζυμα ἢ κάτι τέτοιο, νά καθαιρεῖται»  ● «Ὅποιος χριστιανὸς προσφέρει λὰδι σὲ ναὸ εἰδωλολατρῶν ἢ σὲ Συναγωγὴ  Ἰουδαίων κατά τίς ἑορτές τους ἢ ἀνάβει λυχνίες, νά ἀφορίζεται»  (Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 70ος καὶ 71ος ἀντίστοιχα, σὲ μετάφραση).

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

◊  «Ἐκεῖνοι πότε νήστεψαν τὸ [χριστιανικό] Πάσχα; Πότε ἑώρτασαν μαζί μ’ ἐμᾶς τοὺς μάρτυρές μας; Πότε ἑώρτασαν μαζί μας τὴν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων; Ἐκεῖνοι δὲν ἔρχονται πρὸς τὴν ἀλήθεια, καὶ σεῖς τρέχετε πρὸς τὴν παρανομία;»  [«Λόγοι Κατά Ἰουδαίων» ἀπό μετάφραση. Λόγος Δ΄:3] ◊  «Κυρίως, μισῶ τὴν Συναγωγή ἐπειδὴ ἔχει τὸ Νόμο καὶ τοὺς προφῆτες, παρὰ ἂν δὲν εἶχε τίποτε ἀπ' αὐτά. Γιατί τὴ μισῶ; Γιατί ἐδῶ βρίσκεται ὁ μεγάλος δελεασμὸς καὶ ὁ κίνδυνος νὰ ἐξαπατηθοῦν οἱ πιὸ ἀφελεῖς» [Λόγ. ΣΤ΄:6] ◊   «Ἂν κάποιος δεῖ ἐσένα, ποὺ ξέρεις τί σημαίνει Συναγωγὴ, νὰ μπαίνεις σ' αὐτὴν καὶ νὰ παρακολουθεῖς τὶς ἐορτὲς, δὲν θὰ ξεθαρρέψει ἡ συνείδησή του, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη, στὸ νὰ θαυμάζει τὰ ἰουδαϊκὰ πράγματα;  Ὅποιος ἁμαρτάνει δὲν τιμωρεῖται μόνο γιὰ τὴν πτώση του, ἄλλα καὶ γιὰ τὸ ὅτι κάνει καὶ ἄλλους νὰ πέσουν» [Λόγος Α΄:5] ◊   «Σκότωσαν τὸν Υἱὸ τοῦ Κυρίου σου, καὶ σὺ τολμᾶς νὰ πηγαίνεις μαζί τους στὸ ἴδιο μέρος; Καὶ βέβαια, Ἐκεῖνος ποὺ φονεύθηκε σὲ τίμησε τόσο πολύ, ὥστε σὲ ἔκανε ἀδελφό καὶ συγκληρονόμο Του, ἐνῶ ἐσὺ τὸν ἀτιμάζεις, ἀφοῦ τιμᾶς τοὺς “σταυρωτές” Του συμμετέχοντας στὶς ἴδιες ἑορτές καὶ πηγαίνοντας στοὺς βέβηλους ναούς τους»  [Λόγος Α΄:7] ◊  «Πηγαίνετε στὸ ἴδιο µέρος µ' ἀνθρώπους ποὺ ἐξουσιάζονται ἀπὸ δαίµονες καὶ δὲν ἀνατριχιάζετε; Πρέπει, λοιπόν, νὰ τοὺς χαιρετᾶτε, καὶ νὰ τοὺς ἀπευθύνετε ἔστω καὶ τυπικὰ ἕνα λόγο, καὶ νὰ µὴν νὰ τοὺς ἀποστρέφεστε σὰν κοινὴ καταστροφὴ κι ἀρρώστια ὅλης της οἰκουµένης;»  [Λόγος Α΄:6] ◊   «[Μετὰ τὴν καταφυγή σου στὴ Συναγωγὴ] πῶς θὰ ἀπολογηθεῖς στὸ Χριστό; Πῶς θὰ Τὸν ἐπικαλεσθεῖς στὶς προσευχές σου; Μὲ τί συνείδηση πλέον θὰ μπεῖς στὴν ἐκκλησία; Μὲ τί χέρια θὰ ἀγγίξεις τὴν ἁγία τράπεζα;» [Λόγος Η΄:6]

πηγή

“Η Αγία Παρασκευή ανοιγοκλείνει τα μάτια Tης”-Για θαύμα μιλούν πιστοί στην Χρυσαυγή Τρικάλων!

Για Θεϊκά σημάδια μιλούν μαρτυρίες πιστών, της εικόνας της Αγίας Παρασκευής, που βρίσκεται στο ομώνυμο εκκλησάκι στην Χρυσαυγή Τρικάλων.Σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των πιστών η Αγία Παρασκευή φέρεται να ανοιγοκλείνει τα μάτια Tης σε συγκεκριμένες στιγμές (σ.σ. τις οποίες δυστυχώς ο φακός του trikalavoice.gr δεν κατάφερε να απαθανατίσει).


Μάλιστα και το απόγευμα της Πέμπτης οπότε και εψάλλει η Ιερά Παράκληση στην Αγία, μαρτυρίες αναφέρουν ότι συνέβη το θαυμαστό γεγονός.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι επί του θέματος έχει ενημερωθεί ήδη η Μητρόπολη Τρίκκης & Σταγών.      

 πηγή