Η αγία Ελισάβετ Φεοντόροβνα, η φιλάνθρωπη νεομάρτυρας

Η πριγκίπισσα Ελισάβετ Φεοντόροβνα [ελληνικότερα: Θεοδώροβνα] γεννήθηκε το 1864. Γονείς της ηταν ο μέγας Δούκας Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης [Πολωνίας] και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Αδελφή της η Ρωσίδα αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα [σύζυγος του τελευταίου τσάρου Νικολάου Β΄ Ρομανώφ]. 

Από τα παιδικά της χρόνια διακρινόταν για τη βαθιά πίστη της και τη φιλάνθρωπη διάθεση της. Η «ευγενική» καταγωγή, της δεν στάθηκε εμπόδιο για να ζήσει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Συμπεριφερόταν με καλοσύνη και απλότητα στους απλούς ανθρώπους και από παιδί είχε μια διακαή επιθυμία: να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη.

Το 1884 η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον μέγα πρίγκιπα Σέργιο Αλεξάνδροβιτς, αδελφό του τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄. Παρότι αλλόδοξη, δεν της ζητηθηκε να αλλάξει την πίστη της. Όμως η ορθόδοξη πίστη της κέντρισε εξ αρχής το ενδιαφέρον. Από την πρώτη ημέρα πού ηλθε στη Ρωσία μελετούσε με επιμέλεια τη ρωσική γλώσσα και παρακολουθούσε τη ζωή των απλών Ρώσων, πού ηταν ζυμωμένη με την όρθύδοξη πίστη και ζωή. Μαζί με το σύζυγό της ταξίδεψε και στους Αγίους Τόπους, όταν το 1888 έγιναν τα εγκαίνια του ρωσικού ναού της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στον κήπο της Γεθσημανή. 

Το προσκύνημα στην Αγία Γη, όπου έζησε ο Θεάνθρωπος, προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην Ελισάβετ. Η καρδιά της, «γη αγαθή», ήταν έτοιμη να δεχτεί το σπόρο της ορθόδοξης πίστης. Αφού κατηχηθηκε, προσχώρησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία το 1891. Την ίδια χρονιά ο σύζυγος της διορίστηκε γενικός κυβερνητης της Μόσχας.

Από τη μέρα εκείνη η Ελισάβετ αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βοηθησει τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Το 1904 η Ρωσία μπήκε στην περιπέτεια του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου. Η Ελισάβετ οργάνωσε τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Επισκεπτόταν τους τραυματίες, έκανε εράνους για τους στρατιώτες κ.λπ. 

Η δολοφονία του συζύγου της

Όμως ο πόλεμος προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Δεν έλειψαν οι εξεγέρσεις και οι πολιτικές δολοφονίες. Έτσι, στις 4 Φεβρουαρίου 1905, ο σύζυγος της Ελισάβετ, Σέργιος Αλεξάνδροβιτς σκοτώθηκε από βόμβα, πού πέταξε ο Ιβάν Καλιάεβ, μέλος του σοσιαλιστικού επαναστατικού κόμματος. 

Ο δολοφόνος συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Ταγκάνκα. Κι εδώ φάνηκε το μεγαλείο της ψυχής της Ελισάβετ. Επισκέφθηκε η ίδια τον Καλιάεβ στη φυλακη. Του μίλησε με πολύ καλοσύνη, καλώντας τον να αφήσει τις αναρχικές ιδέες. Όμως δεν έμεινε εκεί. Ζητησε από τον τσάρο Νικόλαο Β΄ να μην εκτελέσει τον Καλιάεβ. Ο τελευταίος εκτίμησε τη χριστιανικη στάση της Ελισάβετ, αλλά δεν ηταν διατεθειμένος να απορρίψει τις ιδέες του.

Εξαιρετική βιογραφία της αγίας, βασισμένη σε πολλά έγγραφα & άλλα ντοκουμέντα (δες εδώ).

Το νοσοκομείο-μοναστήρι

Το 1907 η Ελισάβετ αγόρασε μέσα στη Μόσχα ένα οικόπεδο με τέσσερα σπίτια και μεγάλο κηπο. Δημιούργησε την «Αδελφότητα της Αγίας Μάρθας και Μαρίας» με σκοπό τη διακονία των φτωχών και πασχόντων ανθρώπων. Χτίστηκαν σύντομα και άλλα κτίρια καθώς και δύο ναοί αφιερωμένοι στη Θεοτόκο και στις αγίες Μάρθα και Μαρία. Σύντομα η κοινότητα απέκτησε ξενώνα, ορφανοτροφείο, νοσοκομείο, σχολείο, βιβλιοθήκη κ.λ.π. Η αδελφότητα λειτούργησε ως μοναστήρι, συνδυάζοντας τη φιλανθρωπικη δραστηριότητα. Το έργο πού επιτελούσε ηταν τεράστιο. Πλήθη φτωχών και αρρώστων ανθρώπων έβρισκαν περίθαλψη και ανακούφιση. Τα ορφανά παιδιά έβρισκαν προστασία. Τα φτωχά και άπορα παιδιά μπορούσαν να μάθουν γράμματα και κάποια τέχνη.

Η αδελφότητα ξεκίνησε με έξι μοναχές. Τον πρώτο χρόνο είχαν γίνει δεκατρείς και το 1914 έφτασαν τις εκατό. Όλες οι αδελφές εργάζονταν με αυταπάρνηση, διακονώντας τους «ελάχιστους αδελφούς του Ιησού». Κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, στην αδελφότητα βρήκαν καταφύγιο πολλά ορφανά, πού ήλθαν από τις εμπόλεμες περιοχές και είχαν ζήσει τη φρίκη και τις αγριότητες του πολέμου. Ένα μέρος των κτιρίων μετετράπη σε στρατιωτικό νοσοκομείο για τους τραυματίες του πολέμου.

Η εργασία της αδελφότητος εκτιμήθηκε πολύ και βοηθήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Μόσχας και μετέπειτα ιερομάρτυρα άγιο Βλαδίμηρο και αργότερα από τους μητροπολίτες Τρύφωνα και Μητροφάνη. Την πνευματικη καθοδήγηση των αδελφών είχε ο π. Σέργιος Μετσώφ, ο όποιος πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές και εξορίες και βρηκε μαρτυρικό θάνατο το 1941.

Δίωξη και δολοφονία

Το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο της αδελφότητας έμελλε να διακοπεί με την επανάσταση. Το 1918, κατά την εβδομάδα της Πεντηκοστής, η Ελισάβετ συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην πόλη Αλαπαέβσκ στην ευρύτερη περιοχη του Αικατερίνμπουργκ. Στις 17 Ιουλίου, τη νύχτα πού δολοφονήθηκαν τα μέλη της τσαρικής οικογένειας Ρομανώφ, βρήκε μαρτυρικό θάνατο στο Αλαπαέβσκ και η Ελισάβετ μαζί με τη μοναχή Βαρβάρα Γιαγκόβλεβα. [Σημείωση: Μετά από παράνομη αιχμαλωσία και ταλαιπωρίες, χωρίς δίκη φυσικά, την πέταξαν ζωντανή, μαζί με άλλους, στο πηγάδι μιας στοάς ορυχείου και μετά ανατίναξαν το άνοιγμα. Οι εκτελεστές την άκουγαν ζωντανή να ψάλλει, δίνοντας θάρρος στους άλλους νεομάρτυρες που πέθαιναν μαζί της]. 

Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν το 1920 στο μοναστηρι της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Ιερουσαλήμ. Το 1992 οι μοναχές Ελισάβετ και Βαρβάρα ανακηρύχθηκαν αγίες από τη Ρωσική Εκκλησία.

Η αδελφότητα διαλύθηκε βίαια και οι ναοί έκλεισαν το 1926. Τα τελευταία χρόνια η αδελφότητα ανασυστήθηκε, για να συνεχίσει Αυγούστου 1990 στον κήπο, μπροστά από την εκκλησία της Παναγίας, τοποθετήθηκε μνημείο προς τιμήν της αγίας και εγκαινιάστηκε από τον Πατριάρχη Αλέξιο.

Πηγή: Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Ρώσοι Νεομάρτυρες και Ομολογητές, 1917- 1922, Μέρος Γ΄: «Νέφος Μαρτύρων». Εκδόσεις Ακρίτας, Έκδοση δεύτερη, Δεκέμβριος 2001, ISBN 960-328-136-0.

πηγή

Η ΑΓΙΑ ΤΣΑΡΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Βίος Αγίας Τσαρικής Οικογένειας:

Ο νεομάτυρας Νικόλαος Β΄ Ρομανώφ Τσάρος και Αυτοκράτωρ πασών των Ρωσιών γεννήθηκε το 1868. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα  παιδιά του τσάρου Αλεξάνδρου του Γ΄ και της τσαρίνας Μαρίας, η οποία ήταν αδελφή του Βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου του Α΄.

Από μικρό παιδί διακρινόταν για την ευλάβειά του προς τον Θεό και την μεγάλη αγάπη του προς τους γονείς του.

Αν και βασιλόπουλο ανατράφηκε λιτά και στρατιωτικά. 

Έμαθε να είναι σπλαχνικός και ελεήμων. Χιλιάδες φτωχοί και άρρωστοι  ανακουφίστηκαν απ’  αυτόν. Όλα αυτά μαζί με την  πραότητά του και την απλότητά του τον έκαναν πολύ αγαπητό στο Ρωσικό λαό.

Τον Νοέμβριο του 1894 πέθανε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε ο Νικόλαος σε ηλικία 26 ετών.

Ο γάμος του με την πριγκίπισσα  Αλεξάνδρα, αδελφή της Αγίας Ελισάβετ Θεοδώροβνας, τελέσθηκε αφού προηγουμένως κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε Ορθόδοξη.

Στη συνέχεια έγινε η Στέψη και το Χρίσμα σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό, αφού οι Ρομανώφ ήταν μακρινοί απόγονοι των ενδόξων Παλαιολόγων.

Όμως ο Νικόλαος ήταν πολύ ταπεινός και σεμνός, παρά την υψηλή καταγωγή του και παρά το ότι ήταν Αυτοκράτορας της μεγαλύτερης σε έκταση, πληθυσμό και πλούτο αυτοκρατορίας που υπήρξε στην ιστορία του κόσμου.

Σαν κατοικία το νέο ζευγάρι διάλεξε το πιο μικρό και το πιο απλό ανάκτορο, προκαλώντας σάλο στην τότε υψηλή κοινωνία.
Ο Νικόλαος και η Αλεξάνδρα απέκτησαν πέντε παιδιά 4 κόρες και 1 υιό τον διάδοχο του θρόνου, τα οποία ανέθρεψαν και τα διαπαιδαγώγησαν  μόνοι τους. Παρά τις πολλές υποχρεώσεις του ο Νικόλαος ποτέ δεν παραμελούσε την οικογένειά του.

Τα παιδιά τους τα έμαθαν από μικρά να αγαπούν τoν Χριστό και την Εκκλησία.

Η ανατροφή τoυς στηριζόταν στην λιτότητα και την σκληραγωγία.

Ένας δάσκαλός τους αποκάλυψε ότι τα παιδιά κοιμόντουσαν σε κρεβάτια εκστρατείας, πλένονταν με κρύο νερό και τρέφονταν πολύ λιτά.

Τα δε ρούχα περνούσαν από όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο στο μικρότερο. Πέρα από τα καθιερωμένα μαθήματα τα κορίτσια μάθαιναν κέντημα και πλέξιμο, ενώ ο μικρός διάδοχος συνόδευε τον πατέρα του σε στρατιωτικά γυμνάσια και συμβούλια. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τσαρίνα με τις κόρες της παρακολούθησαν μαθήματα νοσηλευτικής για να μπορούν να περιποιούνται τους τραυματίες από το μέτωπο, αφού το παλάτι τους το είχαν μετατρέψει σε νοσοκομείο.

Πνευματικός της ευλογημένης αυτής οικογένειας ήταν ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

Μικροί και μεγάλοι νήστευαν αυστηρά, εξομολογούνταν, εκκλησιάζονταν και κοινωνούσαν τακτικά. 

Οι διακοπές της οικογένειας  συνδυάζονταν πάντα με την επίσκεψη στα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της Ρωσίας, όπως στο Σάρωφ, στα σπήλαια του Κιέβου, στην Όπτινα, στο Βαλαάμ κ.α.

Ως κεχρισμένος Βασιλιάς είχε βαθειά επίγνωση της υψηλής αποστολής του, ως προστάτης της Εκκλησίας και του Έθνους.

Αυτό φαίνεται και από τις πολλές εκκλησίες και μοναστήρια που χτίστηκαν με δικά του έξοδα κατά την διάρκεια της βασιλείας του.

Επίσης ενίσχυε με μεγάλα χρηματικά ποσά τους Αγίους Τόπους και τα ρωσικά μοναστήρια του Αγίου Όρους.   
Ακόμη πολλοί Άγιοι ανακηρύχθηκαν με δική του πρόταση προς την Ιερά Σύνοδο.

Το 1903 ο τσάρος με την τσαρίνα και πολλά μέλη της οικογένειας των Ρομανώφ συμμετείχαν στις λαμπρές εκδηλώσεις ανακήρυξης του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ τον οποίο τιμούσαν ως προστάτη της οικογενείας τους.

Το γεγονός αυτό το είχε προφητεύσει ο Όσιος Σεραφείμ λίγο πριν την κοίμησή του το 1833, και μάλιστα είχε προείπει ότι: «Τον τσάρο που θα με δοξάσει, θα τον δοξάσω.» 

Και πράγματι ο τσάρος Νικόλαος δοξάστηκε με το μαρτύριό του και συνεχίζει να δοξάζεται απ’ όλους τους Ορθοδόξους χριστιανούς.

Ο ίδιος ο Νικόλαος συνήθιζε να λέει: «Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού και να ανεχθώ τις ταλαιπωρίες έως τέλους.»

Και πράγματι όλη του η ζωή ήταν ένας Γολγοθάς.

 Από πολύ νωρίς η Αυτοκρατορική οικογένεια δεχόταν με υπομονή συκοφαντίες, ειρωνείες, ψεύδη, δολοπλοκίες…

Ο μεγαλύτερος όμως σταυρός ήταν η αρρώστια του μικρού Διαδόχου.

Γεννήθηκε αιμοφιλικός.

Η αιμοφιλία ήταν μια επώδυνη αρρώστια, ανίατη που θα μπορούσε να οδηγήσει το παιδί σε αιφνίδιο θάνατο.  

Αυτή η μεγάλη δοκιμασία τους έκανε να ελπίζουν ακόμη περισσότερο στην πρόνοια του Θεού.

Το αποκορύφωμα όμως της μεγαλοψυχίας και της αυτοθυσίας του Νικολάου φανερώθηκε κατά τους τελευταίους πειρασμούς της ζωής του.

Τον Μάρτιο του 1917  μετά από συνεχείς εξεγέρσεις και ταραχές παραιτήθηκε από τον θρόνο του. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του.

Παρόλα αυτά η εσωτερική κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. 

Οι εχθροί του τσάρου όχι μόνο δεν ησύχασαν και δεν ικανοποιήθηκαν από την παραίτησή του, αλλά τότε άρχισαν να φανερώνουν όλο το δαιμονικό τους μίσος εναντίον του Νικολάου και της οικογενείας του.

Αμέσως τους συνέλαβαν και τους έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. 

Στη συνέχεια τους εξόρισαν στην βόρεια Σιβηρία, στην πόλη Τομπόλσκ και τέλος στην πόλη Αικατερίνημπουργκ.

Η ένθερμη προσευχή και η πολύωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής ήταν η μόνη παρηγοριά των φυλακισμένων.

Είναι απερίγραπτοι οι εξευτελισμοί που υπέστησαν, αλλά και πολλά τα θαύματα που επιτέλεσαν κατά τους 16 μήνες φυλακίσεώς τους. 

Η υπομονή τους, η ταπείνωση τους, η μακροθυμία τους, η ανεξικακία τους και η αγάπη που έδειχναν προς τους δημίους τους, έκανε τους φύλακες να αλλάζουν τρόπο ζωής, να άλλαζαν συμπεριφορά.

Από σκληρόκαρδοι γίνονταν συμπονετικοί, από βλάσφημοι ευγενικοί. Όλοι τους έβλεπαν με συμπάθεια τους αδίκως φυλακισμένους. Γι’ αυτό και η άθεη εξουσία τους άλλαζε συχνά.

Τέλος τους αντικατάστησε με τους πλέον αγροίκους και βίαιους μπολσεβίκους, οι οποίοι μεθούσαν, έβριζαν, χυδαιολογούσαν και βασάνιζαν την Βασιλική Οικογένεια.  
  
Τελικώς, κατά τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17ης Ιουλίου 1918, τους ξύπνησαν και τους μετέφεραν, μαζί με άλλα τέσσερα άτομα της συνοδείας τους, στο υπόγειο της οικίας, προκειμένου τάχα να τους μεταφέρουν σε μια πιο ασφαλής περιοχή.

Μετά από μεγάλη αναμονή τους διέταξαν να σταθούν στη σειρά για να τους βγάλουν μια φωτογραφία.

Ξαφνικά αντί για τον φωτογράφο εισήλθαν στο μικρό δωμάτιο 11 στρατιώτες και ο αρχηγός τους ο Γιουρόφσκυ, οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν τα θύματά τους. 

Ο θάνατος ορισμένων ήταν αργός και βασανιστικός, όπως του μικρού διαδόχου που τον αποτελείωσαν με χτυπήματα στο κεφάλι, καθώς και της πριγκίπισσας Αναστασίας που την σκότωσαν με τις ξιφολόγχες.

Στη συνέχεια άρπαξαν από τους νεκρούς ότι πολύτιμο έφεραν πάνω τους και τους μετέφεραν βιαστικά μ’ ένα φορτηγό σ’ ένα κοντινό δάσος και τους πέταξαν γυμνούς μέσα σ’ ένα πηγάδι ορυχείου.

Φοβούμενοι όμως μην ανακαλυφθούν τα σώματα το επόμενο βράδυ τα ανέσυραν και αφού τα τεμάχισαν, τα έκαψαν χύνοντας πάνω τους 300 λίτρα βενζίνη.

Για να εξαφανίσουν τα υπολείμματα των μαρτύρων τα περιέλουσαν με 190 κιλά βιτριόλι. Τέλος ότι απέμεινε το σκέπασαν πρόχειρα με χώμα και κλαδιά. Όλη αυτή η φρικιαστική διαδικασία κράτησε τρία ημερόνυχτα από τη στιγμή της δολοφονίας τους.   

Απολογισμός του αποτρόπαιου εγκλήματος σε νεκρούς ήταν:

1. Τσάρος Νικόλαος (50 ετών).
2. Τσαρίνα Αλεξάνδρα (46 ετών).
3. Όλγα (23 ετών)
4. Τατιάνα (21 ετών)
5. Μαρία(19 ετών)
6. Αναστασία (17 ετών)
7. Διάδοχος Αλέξιος (14 ετών)
8. Ιατρός Μπότκιν
9. Χαριτόνοφ
10. Ντεμίντοβα
11. Τραπ

Αμέσως μετά την είδηση του μαρτυρικού τέλους της Αυτοκρατορικής Οικογενείας πρώτος την καταδίκασε ο Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας.

Οι ιερείς από νωρίς τους μνημόνευαν ως νεομάρτυρες και τελούσαν την ακολουθία τους. 

Αλλά και οι πιστοί χριστιανοί από την πρώτη στιγμή άρχισαν να τους τιμούν ως αγίους.

Η οικία που φονεύθηκε η τσαρική οικογένεια έγινε αμέσως λαϊκό προσκύνημα γι’ αυτό και οι Μπολσεβίκοι την κατεδάφισαν.

Το 1991, μετά το μεγάλο θαύμα της πτώσης του άθεου τυραννικού καθεστώτος, εις πείσμα των δολοφόνων, βρέθηκαν τα άγια Λείψανα της Τσαρικής Οικογένειας και κηδεύτηκαν με τιμές Αρχηγού κράτους παρουσία του Ρώσου Πατριάρχη και του Προέδρου της Ρωσίας.

Στη θέση που βρισκόταν η οικία που τους δολοφόνησαν, υπάρχει τώρα ένας θαυμάσιος ναός, ο Ναός του Αίματος, αφιερωμένος στην Αγία Τσαρική Οικογένεια. 

Η επίσημη ανακήρυξη της Αγιότητάς τους έγινε από το Ρωσικό Πατριαρχείο το 2000. Τα δε θαύματα που επιτελούν με την χάρη του Θεού είναι πάρα πολλά. Τόσα πολλά που έχει συνταχθεί ένας τόμος με τίτλο: «Με τας ευχάς του Αγίου Τσάρου».

Ας έχουμε κι εμείς την ευχή του!

Συναξαριστής της 17ης Ιουλιου

Ἡ Ἁγία Μαρίνα

 

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β´, τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴν γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναῖκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸ Χριστό.

Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μῖσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ἔμαθε γιὰ τὴν Μαρίνα καὶ ὁ ἔπαρχος Ὀλύμβριος, ποὺ διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν γιὰ ἀνάκριση.

 

Ὅταν τὴν εἶδε μπροστά του, θαύμασε τὴν ὀμορφιά της καὶ προσπάθησε νὰ τὴν πείσει μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνει σύζυγός του. Μάταια, ὅμως. Ἡ Μαρίνα σὲ κάθε προσπάθεια τοῦ Ὀλυμβρίου ἀντέτασσε τὴν φράση: «Εἶμαι χριστιανή».

Τότε ὁ σκληρὸς ἔπαρχος διέταξε νὰ τὴν ξαπλώσουν στὴ γῆ, καὶ τὴν καταξέσχισε ἄσπλαχνα μὲ ραβδιὰ τόσο, ὥστε ἡ γῆ ἔγινε κόκκινη ἀπὸ τὸ αἷμα ποὺ ἔτρεξε. Ἔπειτα, ἐνῷ αἱμοῤῥαγοῦσε, τὴν κρέμασε γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ μετὰ τὴν φυλάκισε. Ὅταν γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν ἐξέτασε καὶ διαπίστωσε ὅτι ἡ πίστη τῆς Μαρίνας ἦταν ἀμετακίνητη στὸ Χριστό, τὴν ἔκαψε μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἀλλὰ οἱ πληγές της μὲ θαῦμα ἔκλεισαν, καὶ αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα πολλοὶ παρευρισκόμενοι νὰ γίνουν χριστιανοί. Μπροστὰ σ᾿ αὐτὸν τὸν κίνδυνο ὁ ἔπαρχος τελικὰ ἀποκεφάλισε τὴν Μαρίνα, ποὺ ἔτσι πῆρε «τὸν ἁμαράντινον τῆς δόξης στέφανον», δηλαδὴ τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἀνδρείαν καὶ φρόνησιν, σὺ κεκτημένη σεμνή, ἀνδρείως κατεπάτησας ὄφιν ἀρχέκακον, Μαρίνα πανεύφημε, ἤσχυνας Ὀλυμβρίου τᾶς πικρᾶς τιμωρίας, εὐφρανας Ἀσωμάτων τᾶς χορείας ἀθλοῦσα, διὸ ἀπαύστως πρέσβευε Χριστῷ, εἰς τὸ σωθήναι ἠμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ἀκηράτοις στέμμασιν, ἐστεφανώθης Mαρίνα, αἵμασι, τοῦ μαρτυρίου δε φοινιχθεῖσα, θαύμασι καταλαμπρύνθης τῶν ἰαμάτων, καὶ τῆς νίκης τὰ βραβεῖα, ἐδέξω Μάρτυς χειρὶ τοῦ Κτίστου σου.

Ὁ Οἶκος
Τῷ νυμφίῳ Χριστῷ, ἔρωτι τῆς καρδίας σου ἀπὸ βρέφους σεμνὴ πυρποληθεῖσα, ἔδραμες, δορκὰς ὡς διψῶσα πηγαῖς ἀειρύτοις, Παρθενομάρτυς, καὶ τῇ ἀθλήσει σεαυτήν συντηρήσασα, ἐν τῷ ἀφθάρτῳ ὄντως τοῦ Κτίστου σου, νύμφη εὐκλεής, θαλάμῳ ἔφθασας ἐστολισμένη, πεποικιλμένη, στεφανηφόρος, νικητὴς λαμπαδηφόρος, εὐθαλής, ἀφθάρτου νυμφῶνος τυχοῦσα, καὶ δεξαμένη ὡς χρυσίον, βραβεῖα νίκης τῆς σῆς ἀθλήσεως.

Μεγαλυνάριον
Τὴν λαμπάδα πάντες τὴν φαεινήν, καὶ τῆς παρθενίας, τὸν ἀσύληπτον θησαυρόν, τὴν νύμφην Κυρίου, καὶ ἄσπιλον ἀμνάδα, Μαρίναν τὴν ἁγίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.
 

---

 

Οἱ Ἅγιοι Σπεράτος καὶ Βερονίκη (ἢ Βηρονίκη)

Μάρτυρες, ποὺ δὲν ἀναφέρεται κανένα βιογραφικό τους στοιχεῖο.

 

---

 

Ὁ Ἅγιος Εὐφράσιος ἐπίσκοπος Ἴωνοπολεως

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

 

---

Οἱ Ὅσιοι Κύριλλος, Μεθόδιος, Κλήμης, Σάββας, Ἀγγελάριος, Γοράσδων καὶ Ναούμ

Τοὺς γνωστοὺς αὐτοὺς Ἱεραποστόλους τῶν Σλάβων, ποὺ τὴν μνήμη τους συναντᾶμε μεμονωμένα, αὐθαίρετα δημιούργησε κοινὴ γιορτὴ ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος Μοσχοπολίτης, συνέταξε μάλιστα καὶ κοινὴ Ἀκολουθία γι᾿ αὐτούς.

 

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΑΠ΄ ΤΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΣΤΕΓΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΘΕΑΤΟΙ ΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΟΙ ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ένα φάντασμα πλανιέται πάλι πάνω από την Ευρώπη, αλλά και όλο τον κόσμο: Ο μυστικός στρατός που δεν θέλει τον Μεγάλο Αδελφό και την παγκόσμια αυτοκρατορία του!

Ο νεοϊμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών προσπάθησε να επαναφέρει, στα πλαίσια της Νέας Τάξης, την ρωμαϊκή αυτοκρατορική συμπεριφορά κατά γράμμα. Το υπ’ αριθμόν ένα μάθημα των Ρωμαίων ήταν ότι δεν φθάνει να είναι μια χώρα μεγάλη δύναμη, αλλά πρέπει ολόκληρος ο κόσμος να το γνωρίζει αυτό και να την φοβάται. Όπως οι Ρωμαίοι ανέπτυξαν τις τεχνικές προπαγάνδας της εποχής τους για να αποδείξουν την ισχύ τους, έτσι η 24ωρη κάλυψη των αμερικανικών επιχειρήσεων και της «ενσωματωμένης» πλύσης εγκεφάλου στα διεθνή ΜΜΕ προωθεί τον ίδιο σκοπό.

Όμως, η πεποίθηση ότι οι ελεύθερες ανταλλαγές, τα ανοιχτά σύνορα, η μετατροπή των ανθρώπων σε σύγχρονους νομάδες, η παγκοσμιοποίηση και η διάδοση του δυτικού πολιτισμού είναι κάτι καλό για ολόκληρο τον κόσμο, αμφισβητείται πλέον ευρέως και δυναμικά. 

Η τάση να ωφεληθούμε μεν από την καλή κληρονομιά της Δύσης (επιστημονική, κοινωνική κλπ...), αλλά να κλείσουμε την πόρτα στον Εκδυτικισμό και τις προτεραιότητες του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, διατυπώνεται ανοικτά από προβληματισμένους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις φιλοσοφικές ή θρησκευτικές καταβολές τους.

 Και ενώ φαίνεται ότι ο βόθρος της απληστίας διαποτίζει σιγά-σιγά όλο τον κόσμο, η ιδεολογία τής απο-ανάπτυξης κερδίζει συνεχώς έδαφος ακόμα και μέσα στις ίδιες τις αναπτυγμένες δυτικές χώρες. Φωνές για μια επιστροφή σε κλασσικές ηθικές αξίες, στην φυσική αρμονία και για μια επαναστατική «παραδοσιοκρατία» δυναμώνουν μέρα με την μέρα.

Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ήταν ένα πρώτο, αλλά ηχηρό, μήνυμα ενάντια στις στρατηγικές των νεοφιλελεύθερων, ολιγαρχικών παγκόσμιων επιτελείων. Το δε εντυπωσιακό είναι ότι το αντισυστημικό ράπισμα δια της ψήφου δόθηκε από διαφορετικές αφετηρίες του παλιού πολιτικού φάσματος. 

Ο κόσμος αλλάζει. Το μέτωπο του πολέμου δεν είναι πλέον ανάμεσα σε μια καπιταλιστική δεξιά και μια εκφυλισμένη αριστερά. Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν καλά ότι, αυτό που η αποικιοκρατική εποχή είχε ονομάσει, δια στόματος Κίπλινγκ, «φορτίο του Δυτικού ανθρώπου» απέναντι στα «καθυστερημένα» έθνη, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. 

Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν πλέον να φέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ε.Ε. για τον κόσμο είναι δημοκρατία και ελευθερία. Όλο και πιο περισσότερο γίνεται κατανοητό ότι η περιπλοκότητα του σημερινού κόσμου έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από την ρηχή ανάγνωση περί δυτικής ηγεμονίας.

Ήδη έχουν αρχίσει να πληθαίνουν οι τάξεις αυτού του μυστικού επαναστατικού στρατού της Συνείδησης από εθελοντές που κλήθηκαν από μια εσώτερη φωνή, από μια μνήμη που μίλησε στο αίμα τους. Η αρχική μήτρα τους ήταν το Σηάτλ, τον Δεκέμβριο του 1999, όταν έγινε η πρώτη μεγάλη αντίδραση ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν «ενάντια στα αφρίζοντα κύματα της απληστίας» και τραγούδαγαν «είμαστε εδώ με την εντολή του πνεύματος και την εξουσία της φύσης ... για να υπερασπιστούμε και να δοξάσουμε το πραγματικό, το φυσικό, το ανθρώπινο και βασικό».

Μετά τον Μάη του ’68, το εμβληματικό «Power to the People» έλεγε: «Πες πως θέλεις μια επανάσταση – Καλύτερα να ξεκινήσουμε αμέσως – Σήκω λοιπόν όρθιος. Και βγες στο δρόμο».

Στην συνέχεια, όχι μόνο η ροζ αριστερά «του χαβιαριού», αλλά και η λεγόμενη επαναστατική αριστερά προσκολλήθηκαν στο κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης. Όχι μόνο γιατί συμπορεύτηκαν με τα ιδεολογήματα αυτά (ανοιχτά σύνορα, ατομικά δικαιώματα...), αλλά γιατί βολεύτηκαν μιλώντας, δήθεν, για ελευθερία, όπως οι γέροι της παλιάς εποχής μιλούσαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος»... εννοώντας μόνον την βολή τους.

Από την δεκαετία του ’70 και ύστερα, η «επανάσταση» μόνο ζητούσε, αλλά οι Επαναστάσεις γίνονται απ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να δώσουν. Έτσι, η απελπισία από την ήττα του μαρξιστικού οικονομισμού και το σκόρπισμα των απογοητευμένων επαναστατών επέτρεψε στην μαύρη εξουσία της New World Order να θεμελιωθεί πάνω στον σφετερισμό του καθημερινού ανθρώπινου μόχθου.

Ο Γιάννης Τσαρούχης τό΄χε προβλέψει αυτό όταν βρέθηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού στα γεγονότα του Μάη και κατάλαβε ότι, με το να κολλάς χαρτιά και να γράφεις συνθήματα με λαδομπογιά, δεν αλλάζουν οι καταστάσεις. Όπως εξομολογήθηκε αργότερα σε μια συνέντευξή του, εξήγησε στους φοιτητές ότι πρέπει να αλλάξουν τα μυαλά και οι προκαταλήψεις. Τους είπε χαρακτηριστικά: «Ό,τι καλύτερο είχε η γαλλική ζωγραφική απέφυγε αυτή τη σχολή! Ο Ματίς, ο Ρουσσώ, όλοι αυτοί πέρασαν για μια εβδομάδα μόνο από εδώ και σεις θέλετε να την καταλάβετε για πάντα; Πρέπει να την εγκαταλείψετε και να μην γυρίσετε ποτέ. Όποιος καταλαμβάνει μια σχολή είναι πιο πιθανό να γίνει αύριο αρτηριοσκληρωτικός καθηγητής, παρά ένας ανανεωτής».

Σήμερα, όλοι αρχίζουν και νιώθουν ότι απέναντί μας δεν είναι μόνο μια Τράπεζα ή ένα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά η κορυφή ενός σκοτεινού κύματος από μια απάνθρωπη μήτρα...

Θυμόσαστε το μήνυμα του Νήο προς τους agents-πράκτορες που αστυνομεύουν το Matrix: «Ξέρω ότι φοβάστε. Φοβάστε εμάς. Φοβάστε την αλλαγή... Θα δείξω στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλετε να δουν. Θα τους δείξω έναν κόσμο χωρίς εσάς. Έναν κόσμο χωρίς νόμους και ελέγχους... Έναν κόσμο όπου όλα είναι δυνατά...».

Αυτό τον κόσμο έχουν αρχίσει εκατομμύρια άνθρωποι να ονειρεύονται και να συμμερίζονται αυτό που λέει στην τραγωδία του Σοφοκλή η Αντιγόνη: «Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν». Μα δεν γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος, αλλά για να αγαπώ!

Πρόκειται για μια παγκόσμια «συνωμοσία» του Καλού, της οποίας πυρήνες «εν υπνώσει» βρίσκονται σε κάθε έθνος της Γης, σε κάθε κοινωνία, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Δεν μιλάνε γι’ αυτούς τους «επαναστάτες» τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις, δεν είναι στο στόχαστρο των κομματικών και κυβερνητικών επιτελείων, δεν μπορούν να τους εντοπίσουν οι κάμερες και οι δορυφόροι των Επικυρίαρχων.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς εργάζονται υπομονετικά στα παρασκήνια, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη μέσα στις αντίξοες συνθήκες του σύγχρονου κόσμου.

Είναι μια βουβή επανάσταση που επιταχύνει το βήμα της καθημερινά, την ώρα που η ατζέντα της παγκοσμιοποίησης αναχαιτίζεται. Μια επανάσταση από τα μέσα προς τα έξω, από τα μύχια της ψυχής προς τον ανώτερο φλοιό του εγκεφάλου.

Ένας σιωπηλός διαλογισμός που φουσκώνει σαν μεγάλο ποτάμι για να βγει σαν εξεγερσιακή κραυγή, όταν γίνει αισθητός ο αγαθός παλμός.

Και τότε, όπως λέει ένα παλιό Παλαιστινιακό τραγούδι, 

«Αν ο λαός επιμένει για τη ζωή, η μοίρα πρέπει να υπακούσει και η νύχτα θα φύγει και οι χειροπέδες θα σπάσουν».

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.86, Ιούνιος 2014

πηγή

Χριστιανοί - παιδιά ενός κατώτερου θεού

Οι Χριστιανοί καταντήσαμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, μπροστά στον αιμοσταγή Αλλάχ    

των ισλαμιστών λαθρεποίκων μας.

Αυτό δεν μας κάμει ούτε μοντέρνους ούτε ανθρωπιστές, ούτε «υπεράνω», ούτε λιγότερο δεισιδαίμονες.

Μας μετατρέπει απλώς σε πνευματικούς δουλοπάροικους και πολιτισμικούς παρίες, ανάξιους να διατηρήσουμε τη συλλογική μας ταυτότητα, που μοναχά μέσα από αυτήν υπογράφει ο κάθε λαός, το χρέος του στην ιστορία.    

Πριν από λίγες ημέρες [αρχές Ιουλίου του 2014], άνδρες του Α/Τα Περιστερίου κατηγορήθηκαν για «ρατσιστική» συμπεριφορά εναντίον πακιστανών κρατουμένων και αμέσως διετάχθη ανάκριση, την οποία ανέλαβε η διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεωντης ΕΛ.ΑΣ.

Μετά τις πρώτες επαφές των ανακριτών με κάποιους από τους αλλοδαπούς κρατούμενους, η υπόθεση χαρακτηρίστηκε «ειδικού χειρισμού» και έκτοτε τηρείται σιγή ιχθύος.

Τι ήταν αυτό που φόβισε τους ανακριτές και προσπάθησαν να κρατήσουν το ζήτημα μυστικό, ώστε να μην μάθει τίποτα το πόπολο, εδώ στη μεταναστολάγνα Ελλάδα?

Όπως αναφέρεται σε άρθρο του κ. Γιάννη Σουλιώτη στην Καθημερινή [άκρως μεταναστολαγνική εφημερίδα]...

«…το βράδυ της Δευτέρας 7 Ιουλίου Πακιστανοί υπήκοοι που κρατούνται για παράνομη είσοδο στη χώρα δέχτηκαν την ώρα της προσευχής τους υβριστική επίθεση από αστυνομικούς, οι οποίοι -σύμφωνα με τα καταγγελλόμενα- χρησιμοποίησαν υβριστικές, απαξιωτικές εκφράσεις για την καταγωγή και το θρήσκευμά τους, καθώς επίσης και για το Κοράνι. Οι προσβλητικές αναφορές των αστυνομικών στο Κοράνι προκάλεσαν την αντίδραση Πακιστανού που κρατείται επί τρεις μήνες στο Α.Τ. Περιστερίου για παράβαση του νόμου περί αλλοδαπών…»

[Βλ. και "Ύβρεις αστυνομικών για το Κοράνι"] 

Όπως συμπεραίνει κανείς από το μπερδεμένο [επίτηδες?] άρθρο της καθημερινής, ο ένας από τους πακιστανούς λαθρομετανάστες ειδοποίησε αμέσως τον πρόεδρο της Πακιστανικής κοινότητας στην Ελλάδα, κάποιον Τζαβέντ Ασλάμ, ο οποίος με τη σειρά του ενημέρωσε τη διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων και το τμήμα αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας, της Ασφάλειας.

Ταυτόχρονα ο λαθροεισβολέας [τον οποίον ουδείς προσκάλεσε να έρθει στη χώρα μας] ζήτησε να υποβάλλει μήνυση κατά των αστυνομικών, αλλά όπως καταγγέλλει ο ίδιος αρνήθηκαν να την παραλάβουν.

Σημειώνω ότι ο συντάκτης του άρθρου δεν έκαμε καν τον κόπο να ρωτήσει και τους κατηγορούμενους αστυνομικούς, ώστε να υπάρχει μια πιο αντικειμενική περιγραφή των γεγονότων.

Στην Ελλάδα του 2014, φαίνεται ότι μετράνε μοναχά οι μαρτυρίες των λαθρεποίκων, όπως άλλοτε μπροστά στους κατήδες, μετρούσαν μοναχά οι μαρτυρίες των Τούρκων κατακτητών…

Η κινητοποίηση των λεγόμενων αδιάφθορων του τμήματος εσωτερικών υποθέσεων, μετά την καταγγελία του Τζαβέντ Ασλάμ, ήταν άμεση.

Με σπουδή που δεν θα την έδειχναν για κανέναν Έλληνα πολίτη, Τετάρτη πρωί βρέθηκαν στο τμήμα Περιστερίου.

Η πρώτη τους δουλειά ήταν να συνομιλήσουν «άτυπα» με τον Πακιστανό λαθρομετανάστη, ο οποίος όμως τους πέταξε κατάμουτρα ότι δεν θα τους έλεγε το παραμικρό, αν πρώτα δεν συμβουλεύονταν δικηγόρο! .

Μην σας κάμει εντύπωση τώρα, αν οι δικηγόροι των λαθροεισβολέων σ’ αυτήν εδώ την μπανανία πληρώνονται από τα λεφτά των φορολογουμένων. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν οι λεγόμενες «αντιρατσιστικές» ΜΚΟ, που αναλαμβάνουν τέτοιες υποθέσεις φορτώνοντας τους φουσκωμένους  λογαριασμούς στην πλάτη των κορόιδων…

Εν πάση περιπτώσει, η έρευνα συνεχίστηκε και απ΄ότι φαίνεται οι δυστυχείς αστυνομικοί που τόλμησαν να πουν κακιά κουβέντα για τον Μωάμεθ και τους πιστούς του, θα φάνε το επαγγελματικό τους κεφαλάκι.

Το πιο ενδιαφέρον όμως ζήτημα είναι ότι μετά τις πρώτες άτυπες συνομιλίες με τους πακιστανούς λαθρέποικους, η υπόθεση χαρακτηρίστηκε ως «ειδικού χειρισμού», ώστε να μην βγει τίποτα παραέξω.

Όλο αυτό το σκυλολόι των αντιρα και αντιφα, εντεταλμένοι δικηγόροι, εκπρόσωποι αντιρατσιστικών οργανώσεων, τοποτηρητές διεθνών ΜΚΟ, πρόεδροι και παραπρόεδροι μεταναστευτικών συλλόγων και δεν συμμαζεύεται, θα πέσουνε τώρα καταπάνω στους ατυχείς μπάτσους αλλά αυτοί οι δύσμοιροι δεν θα μπορούν να πούνε κουβέντα.

Θα τους εξοντώσουνε ηθικά, επαγγελματικά και οικονομικά, με «ειδικούς χειρισμούς»

Αλλά γιατί ειδικού χειρισμού?

Τι φοβούνται στη διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων και δεν θέλουν να βγει παραέξω, ότι κάποιοι μπάτσοι βρήκαν το κουράγιο να ξεχέσουν και τους λαθροεισβολείς και την αιματοβαμμένη θρησκεία τους, που έχουνε καταντήσει τη μισή Αθήνα Ισλαμαμπάντ?  

Στο κάτω-κάτω μια χαρά προπαγανδιστικό υλικό θα έδινε αυτό στα κανάλια τους, ώστε να αρχίσουν να λένε για τις υπόγειες σχέσεις της αστυνομίας με τους «εγκληματίες» της Χρυσής Αυγής και άλλα τέτοια μελοδραματικά.

Γιατί δεν το εκμεταλλεύτηκαν αλλά αντίθετα προσπαθούν να επιβάλουν τη σιωπή, τουλάχιστον από την πλευρά των κατηγορουμένων [γιατί οι αντιρα είναι λαλίστατοι…]

Γιατί τρέμουν το Ισλάμ!

Γι αυτό!

Επειδή ξέρουν ότι έτσι και προσβάλεις δημόσια το Κοράνι, ευθύς αμέσως μπορεί να δεις εκατό χιλιάδες φανατικούς ισλαμιστές στους δρόμους, με το ασπράδι του ματιού τους θολό από την προσμονή του αίματος.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο αριθμός των μουσουλμάνων λαθρεποίκων στην Ελλάδα, έχει περάσει πλέον το κρίσιμο επίπεδο, που από κει και πέρα είναι πρακτικά αδύνατον να ελεγχθεί.

Η Πέμπτη φάλαγγα του Ισλάμ  στη Νότια κοιλιά της Ευρώπης είναι γεγονός.

Το καθεστώς τρέμει και μόνο στην ιδέα, ότι μια μαλακία που μπορεί να γίνει την οποιαδήποτε στιγμή, από τον οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη, μέσα στη διαρκώς επεκτεινόμενη μουσουλμανική κατοχή ελληνικού εδάφους, μπορεί να μετατρέψει την Αθήνα σε Στοκχόλμη!

Και το Κοράνι είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του κάθε μουσουλμάνου.

Γι αυτό και τέτοιες υποθέσεις πνίγονται εν τη γενέσει τους, με ειδικούς χειρισμούς.

Στους οποίους οι Έλληνες πολίτες, είτε είναι μπάτσοι είτε όχι, έχουν πάντα τον ρόλο του θύματος…

Ωστόσο, οι λεγόμενοι «αδιάφθοροι» έχουν εντολές να προστατεύουν πάση θυσία τους λαθροεισβολείς και τη θρησκεία τους, όχι όμως τους Έλληνες και τη δικιά τους πίστη.

Κανείς από όλους αυτούς που κουκουλώνουν τα καθημερινά εγκλήματα των χαμπίμπηδων [τη διαρκή και ξέφρενη βία  κατά των ίδιων γυναικών τους και των παιδιών τους] δεν συλλογίστηκε ότι την Παναγιά και τον Χριστό, τους βρίζουμε κάθε μια ώρα, στα αστυνομικά τμήματα, στις αγορές μας και στα σπίτια μας.

Η βρισιά που πέταξε για τον Θεό του ισλάμ ο κάθε μπάτσος [αν την πέταξε] είναι έγκλημα καθοσιώσεως και πρέπει να του πάρουνε το κεφάλι.

Τα γαμωσταυρίδια που ρίχνουν ολημερίς και χριστιανοί και μουσουλμάνοι στον δικόν μας Θεό, δεν υπολογίζονται?  

  

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, να βλέπεις πως χάνει μέρα με τη μέρα τη συλλογική της ταυτότητα.

Την ίδια τη συλλογική ψυχή της.  

Γιατί η Παναγιά, για μας τους Έλληνες [που κανείς μας δεν συλλογίστηκε να την προστατέψει από ύβρεις, όπως προστατεύουμε το Κοράνι] δεν είναι μοναχά ένα αντι-κείμενο λατρείας.

Είναι κομμάτι της συλλογικής ψυχής μας

Τα νησιά μας είναι γιομάτα από Παναγιές των βράχων, Παναγιές της αρμύρας και Παναγιές των Νερών.    

Οι καλύτεροι μαστόροι του λαϊκού μας πολιτισμού αφιέρωσαν σε Αυτήν τα αριστουργηματικά ξωκλήσια των βουνών μας κι οι πιο αισθαντικοί μας λαϊκοί ποιητές, εμπνεύστηκαν από Αυτήν για να τραγουδήσουν τη μάνα, τη γυναίκα, τη σύντροφο…

Η Παναγιά είναι η Ελλάδα.

Είτε είσαι χριστιανός, είτε όχι, άπαξ και γεννήθηκες σε τούτον εδώ τον τόπο, κλείνεις μέσα σου τη μαγεία Της, απάνω στα λευκά τρούλα που χωνεύουν τις αντάρες του πελάγου.

Άμα τα χάσεις αυτά δεν θα λέγεσαι ευρωπαίος, ούτε διεθνιστής, ούτε ανθρωπιστής.

Θα λέγεσαι απλά μετέωρος μέσα στον κόσμο. Άρα βάρβαρος…

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανησυχητικό για έναν λαό, να ξεπουλάει έτσι τα συλλογικά του πιστεύω, τις συλλογικές του αξίες, τη συλλογική του μνήμη.

Όχι!

Δεν είναι ζήτημα ούτε του αν είσαι χριστιανός, ούτε το αν σέβεσαι τους Θεούς των αλλωνών.

 

Η χριστιανική  πίστη που μας δόθηκε εμάς των Ελλήνων, είναι ζήτημα εντελώς προσωπικό αν θα τη δεχθεί κανείς για τον εαυτό σου ή αν δεν θα τη δεχθεί. 

 

Είναι όμως ζήτημα συλλογικής επιβίωσης [επί ποινή εξαφανίσεως από την παγκόσμια ιστορία] να υποβιβάσεις την πίστη των προγόνων σου σε ανούσια δοξασία, ανοίγοντας ταυτόχρονα την κερκόπορτα για τη σταδιακό εποικισμό των ψυχών από την αλλότρια πίστη ενός κατακτητή [λαθραίου ή μη]

Οι Χριστιανοί καταντήσαμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, μπροστά στον αιμοσταγή Αλλάχ    

των ισλαμιστών λαθρεποίκων μας.

Αυτό δεν μας κάμει ούτε μοντέρνους ούτε ανθρωπιστές, ούτε «υπεράνω», ούτε λιγότερο δεισιδαίμονες.

Μας μετατρέπει απλώς σε πνευματικούς δουλοπάροικους και πολιτισμικούς παρίες, ανάξιους να διατηρήσουμε τη συλλογική μας ταυτότητα, που μοναχά μέσα από αυτήν υπογράφει ο κάθε λαός, το χρέος του στην ιστορία.    
πηγή  το είδαμε εδώ
  

Το παράθυρο και η προσευχή

Αυτός που στέκει μπροστά σ’ένα ανοιχτό παράθυρο ακούει το θόρυβο που έρχεται απ’έξω.
Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εντούτοις, μπορεί, αν θέλει, να ξεχωρίσει ή όχι τους θορύβους αυτούς.
Αυτός που προσεύχεται είναι εκτεθειμένος σε πλήθος ξένες σκέψεις, συναισθήματα και εντυπώσεις. Το να θελήσει να εμποδίσει την εισροή τους είναι τόσο ανωφελές όσο το να εμποδίσει τον αέρα να κινείται σ’ένα ανοιχτό δωμάτιο.Όμως, μπορεί κανείς να τις παρακολουθεί ή να μην τις παρακολουθεί.
Έτσι, η παρουσία τους, αν το θέλουμε και εμείς οι ίδιοι, μπορεί να μένει απαρατήρητη κατά τη διάρκεια της προσευχής μας. Αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, μας λένε οι άγιοι, παρά με τη συνεχή άσκηση και γυμναστική του πνεύματός μας.

Από το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ
"Ο δρόμος των ασκητών"
πηγή

ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ ..

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, για να γίνη Μοναχός.

Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.

Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.

Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:

Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ’ ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:

«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι’ αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση».

Τότε εγώ του λέω:«Για κοίταξε, ανάμεσα σ’ αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως».

Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :«Όχι , δεν υπάρχει»«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»

Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα : «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο». Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ...
πηγή