Ο καθηγητής φιλοσοφίας Δημήτρης Πατέλης τσακίζει την θεωρία του κοινωνικού φύλου

Στο βίντεο που ακολουθεί ο Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας του Πολυτεχνείου Κρήτης Δημήτρης Πατέλης σε απόσπασμα ομιλίας του στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο λίγες ημέρες πριν, δίνει μια τεκμηριωμένη και πολύ σοβαρή απάντηση καταρρίπτοντας την θεωρία του κοινωνικού φύλου, δίνοντας επίσης ”ανατριχιαστικές” λεπτομέρειες για την προπαγάνδα και τα αποτελέσματα χειραγώγησης της ιδεολογίας των LGBTQ ομοφυλοφυλικών οργανώσεων καθώς και τι εξυπηρετούν.

Παρακάτω απομαγνητοφωνημένο και σε γραπτό κείμενο σχεδόν ολόκληρο το απόσπασμα:

”Η τεχνολογία αλλαγής φύλου δεν ξέρω πόσο χειραφετική διάσταση μπορεί να έχει. Για να είμαι ακριβέστερος ξέρω ότι είναι μια μορφή χειρίστου τύπου χειραγώγησης. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό ας δει σήμερα ποιοί είναι υπέρμαχοι αυτών των πολιτικών επιλογών. Αυτοί που είναι πιο ρατσιστές στην παγκόσμια πολιτική τους, αυτοί που πάνε να επιβάλλουν την δική τους νοοτροπία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον πλανήτη, αυτοί που επιβάλλουν με όρους γενοκτονίας τα οικονομικά, πολιτικά και λοιπά γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, αυτοί είναι που πάνε να μας επιβάλλουν όλη την προβληματική των LGBTQ κι όλα τα υπόλοιπα που ξέρουμε.
Έχουμε εδώ και επιστήμη, και υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ανάγκη και την επιθυμία.
Φυσικά και εδώ εμπλέκεται το φαντασιακό συνειδησιακό πνευματικό στοιχείο, στην επιθυμία, αλλά ακριβώς λόγω αυτού του πράγματος, σε αλλοτριωμένη κοινωνία, σε κοινωνία στην οποία έχουμε απόπειρα εκτακτικής ανάσας και διεξόδου των όρων αναπαραγωγής του κεφαλαίου, πράγμα που θα το δούμε στο ιστορικό κομμάτι, μέσω δημιουργίας τεχνητών αναγκών στον άνθρωπο, άρα μέσω μιας βιομηχανίας επιβολής τεχνηέντως επίπλαστων αναγκών στον άνθρωπο, το να μιλάμε με τέτοια ευκολία γι’ αυτά τα θέματα είναι νερό στο μύλο της χειραγώγησης.
Δε μπορεί δηλαδή να επιβάλλεται στα πλαίσια της Διατλαντικής πολιτικής επενδύσεων,  να επιβάλλονται και τέτοια φαινόμενα, επιβολή δηλαδή της αλλαγής φύλου, των γάμων και της τεκνοθεσίας μεταξύ ομοφύλων, και εμείς να θεωρούμε ότι αυτό είναι προοδευτικό φαινόμενο.
Δηλαδή, εάν αγνοήσουμε τον βιολογικό πυρήνα, το βιολογικό υπόστρωμα των αναγκών φυσιογνωστικά επακριβώς προσδιοριζόμενο, δηλαδή αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις εκείνες όπου υπάρχει ορμονικό και ανατομοφυσιολογικό πρόβλημα, το οποίο είναι απειροελάχιστο ποσοστό στις περιπτώσεις ανατομοφυσιολογικού προσδιορισμού του φύλου, και εκεί οι ιατρικές παρεμβάσεις μπορούν να βοηθήσουν,οι περιπτώσεις εκείνες τις οποίες έχουμε την λεγόμενη μη παραδοσιακή σεξουαλική προτίμηση είναι μορφές διάθλασης συγκεκριμένου τύπου αλλοτριωμένου και αλλοτριωτικού κοινωνικού, στο βιολογικό. 
Πείτε μου σας παρακαλώ τι θα γίνει εάν στην παιδική ηλικία ή στην εφηβεία ενός παιδιού, έρθει ο γονέας ή ο δάσκαλος και του πει ‘παιδάκι μου το’ ψαξες το φύλο σου; μήπως δεν είσαι αγόρι κι είσαι κορίτσι;’ ή το αντίστροφο; Πού θα πατήσει; Τι θα κάνει στην συνέχεια; Εάν τραυματίσεις την φυσιολογική ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού που συνδέεται με τις θέσεις και τους ρόλους τους βιολογικά προσδιορισμένους από το βιολογικό υπόστρωμα των αναγκών των θέσεων και των ρόλων των φύλων, έχεις αποδομήσει το σύνολο της προσωπικότητας και της μετέπειτα ζωής του παιδιού. Και αυτό που σας λέω είναι αποδεδειγμένο και με εμπειρικό υλικό. 
Όταν αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ δίνουν μάχες για να θεωρηθεί ύψιστο δικαίωμα ελευθερίας επιλογής το να επιβάλλουν γονείς ορμονική παρέμβαση με εισαγγελική απόφαση για την αναστολή της ορμονικής ανάπτυξης του παιδιού ή παρεμβάσεις αλλαγής φύλου σε 6χρονα, 9χρονα, 12χρονα, τι είναι αυτό αν όχι γενοκτονία; Ποιός είσαι εσύ που αποφάσισες εξ’ ονόματος του παιδιού να κάνεις προσθετικές, αφαιρετικές και άλλες χειρουργικές επεμβάσεις και άλλες  ορμονικές παρεμβάσεις; Διαβάστε, είναι συγκλονιστικό το υλικό αυτό το οποίο αποκτά διαστάσεις γενοκτονίας. Αποκτά διαστάσεις δηλαδή στα πλαίσια των οποίων επέρχεται τεχνηέντως και ένας βιολογικός εκφυλισμός του ανθρώπινου γένους στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και οικονομίες. Δεν είναι τυχαίο αυτό το φαινόμενο.
Και δείτε ποιοί είναι αυτοί οι οποίοι χρηματοδοτούν συστηματικά αυτού του είδους τις παρεκκλίσεις, με βιομηχανικό μάλιστα τρόπο, και θα καταλάβετε. Κάντε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο. Την έκανα. Ξέρετε τι ανακάλυψα;Δείτε πώς χρηματοδοτούνται ΜΚΟ που προωθούν αυτά τα LGBTQ πρότυπα από τα βασικά μονοπώλια, Microsoft, IBM, Apple, ή πάρτε όλους τους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους και δείτε πώς χρηματοδοτούν αυτά τα πράγματα. Δείτε τι προγράμματα υπάρχουν στη βιομηχανία του τουρισμού για ειδικά πακέτα για LGBTQ, δείτε τι ειδικές πιστωτικές κάρτες εκδίδονται για LGBTQ κοινότητες με τις προτιμήσεις τους, και πείτε μου σας παρακαλώ αυτό το οποίο είναι πρωτεύουσα επιλογή των πιο επιθετικών κύκλων της σημερινής χρηματιστικής ολιγαρχίας του κεφαλαίου, πώς μπορεί να είναι πρόταγμα και σημαία προοδευτικότητας για κάποιους δήθεν προοδευτικούς χώρους.
Εάν λοιπόν έχουμε μια τέτοια ακύρωση του βιολογικού πυρήνα συγκρότησης της μελλοντικής προσωπικότητας, πιστέψτε με δεν υπάρχει θέμα στην μετέπειτα ζωή του ατόμου που να μη το διαθλά μέσω αυτής της παρέκβασης, παρέκκλισης, από τον έμφυλο προσδιορισμό της ύπαρξής του βιολογικά. Αυτό θα το δείτε και εμπειρικά. Ψάξτε να δείτε εμπειρικά τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν υποστεί αυτή την αλλαγή προσανατολισμού με ή χωρίς ιατρική παρέμβαση, και πείτε μου αν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν ένα από τα μείζονος κλίμακας προβλήματα της κοινωνίας και της ανθρωπότητας της εποχής χωρίς να το διαθλούν από αυτό. Έχουμε δηλαδή μία αντίστροφή διάθλαση, δεν έχουμε μόνο διάθλαση μέσω του κοινωνικού στο βιολογικό στο άτομο, αλλάέχουμε το επόμενο βήμα της αποδόμησης της κοινωνίας μετά την επιθετική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. 
Δεν είναι μόνο η κοινωνία συνονθύλευμα ατόμων εγωιστικά και ιδιοτελώς σκεπτόμενων ως προς τα κίνητρά τους, άρα που ανάγονται στη βιολογία τους, αλλά έχουμε ακόμα μια μεγαλύτερη επίθεση της κυρίαρχης ιδεολογίας και προπαγάνδας στο βιολογικό πυρήνα συγκρότησης της προσωπικότητας, στη βιολογική υπόσταση του ατόμου ως θεμέλιο της προσωπικότητας. Δηλαδή δεν του έφτανε που αποδόμησε την κοινωνία σε άτομα ιδιοτελώς σκεπτόμενα, φιλοτομαριστές, αλλοτριωμένους κι αλλοτριωτικούς, αλλά πάει να συνθλίψει και τον ίδιο τον βιολογικό πυρήνα συγκρότησης της οποιασδήποτε ατομικότητας, άρα της προσωπικότητας. Ο άνθρωπος που θα υποστεί αυτή την συνειδησιακή, ασυνείδητη κατά κύριο λόγο, μετάλλαξη λόγω αυτού του τύπου της χειραγώγησης, και θα προσπαθήσει να έχει αντίστοιχη κατασκευή με παρεμβάσεις ιατρικού και παραιατρικού τύπου πάνω στο σώμα του, θα είναι τόσο καταρρακωμένος που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, μα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι στρατηγικά think tanks όπως αυτά του Stratford σε δημόσιες στρατηγικές τους εκθέσεις αναφέρουν πόσο προς όφελος των στρατηγικών συμφερόντων της κυριαρχίας των ΗΠΑ είναι η επιβολή αυτών των LGBTQ προτύπων. Όχι μόνο διότι παίζουν για ένα target group καταναλωτικών αγαθών που προσανατολίζονται σε άτεκνες καταστάσεις, ομοφύλων ζευγαριών, ατέκνων, μονογονεικών κλπ οικογενειών, αλλά και διότι αυτό είναι το πιο χειραγωγήσιμο υλικό. Είναι αδύνατο να σηκώσει κεφάλι ως προς τα επαναστατικά θεμελιώδη προτάγματα ένα καταρρακωμένο άτομο ως προς το βιολογικό πυρήνα συγκρότησης της προσωπικότητάς του εάν έχει υποστεί μια τέτοια χειραγωγική μετάταξη.”

πηγή

το είδαμε εδώ

Μία εἶναι ἡ ἀνατολή, πῶς εἶναι πολλοί οἱ προσανατολισμοί;

 

Τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη

Πρωτοπεσβυτέρου, ἐφημερίου

 Ι.Ν. Αγ. Νικολάου

Πευκακίων

Ἡ σύγχυση καί, κατ’ ἐπέκτασιν ὁ µαρασµός καί ἡ δυστυχία τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς µας ὀφείλεται, κυρίως, στήν ἀπώλεια τοῦ Μοναδικοῦ πνευµατικοῦ προσανατολισµοῦ, τόν ὁποῖον ἀντικατέστησε ὁ ἄκρατος  ὑποκειµενισµός καί οἱ ἀπολύτως ὑποκειµενικές ἐπιλογές τοῦ κάθε ἀνθρώπου στά πάντα, ἀκόµη καί στήν ἐπιλογή µιᾶς ἄλλης ψυχολογικῆς καί ἀνατοµικῆς ταυτότητος, ἀπό ἐκείνη πού ἔλαβε «ἐκ κοιλίας µητρός του», κάτι πού µέχρι χθές ἦταν καί ἐθεωρεῖτο ἀφύσικο!

Σέ µιά ἐποχή, λοιπόν, πού ὁ καθένας “προσανατολίζεται” ὅπου νοµίζη, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναζητηθῆ αὐτοσυνειδησία, συναντίληψη, συνεννόηση, καί, βεβαίως, εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρξη Ἀγάπη, πού εἶναι τό ὀξυγόνο, τό φυσικό περιβάλλον ἀλλά καί Ἐκείνη πού συγκροτεῖ τόν Ἄνθρωπο, καί τοῦ προσφέρει τήν δυνατότητα νά γίνη κατά Χάριν θεάνθρωπος!

Τό τραγικό εἶναι ὅτι δέν ἀνησυχοῦµε ἀναπνέοντας καθηµερινά αὐτόν τόν πλουραλισµό τῶν “προσανατολισµῶν”, καί,  ὄχι µόνο δέν ἀνησυχοῦµε, ἀλλά, σιγά-σιγά, µέ τήν καθηµερινή “πλύση τοῦ ἐγκεφάλου” μας, πού δεχόµαστε ἀπό τίς  πολυάριθµες Σειρῆνες τῆς διεστραµµένης Κρατικῆς ποιµαντικῆς, καταντήσαµε νά θεωροῦµε ἀπολύτως φυσική καί κεκτηµένο δικαίωµά μας αὐτήν τήν ἐπιλογή τῆς διαφορετικότητος, κάποιοι δέ –νοσηρά θρησκευόµενοι– προσπαθοῦν νά τήν συναριθµήσουν καί στούς καρπούς τῆς ἐλευθερίας!

Σ’ αὐτόν τόν ἀπόλυτο παραλογισµό, βεβαίως, δέν φθάσαµε ἀπό τή µιά στιγµή στήν ἄλλη. Δούλεψαν πολλές γενεές µέ ἀποσυνδεδεµένη τήν λογική ἀπό τήν θρησκευτικότητά τους, λησµονῶντας πώς ὁ Θεός µᾶς ἔχει  ὑποδείξει ὅτι πρέπει νά Τόν ἀγαπήσουµε ὄχι µόνο «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» μας, ἀλλά καί  «ἐξ ὅλης τῆς διανοίας» µας!

Ἔτσι, δεχθήκαµε ὡς ἀπολύτως λογική τήν ὕπαρξη πολλῶν θρησκειῶν, ὡς ἐκφράσεων τοῦ Ἑνός καί Μοναδικοῦ Θεοῦ(!), παρ’ ὅτι καί µεταξύ τους ὑπάρχουν οὐσιώδεις διαφορές, ἰδιαιτέρως δέ τίς χωρίζει ἀβυσσαλέο χάσµα µέ τόν Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης! Θεωρήσαµε φυσιολογικό νά ἐκφράζεται ἕνας Θεός σάν ἀπατεώνας, συµπεριφερόµενος σέ κάθε λαό ἐντελῶς διαφορετικά, διαµηνύοντας, φερ’ εἰπεῖν, στούς Χριστιανούς «πᾶς ὁ ἐµβλέψας γυναικί πρός τό ἐπιθυµῆσαι αὐτήν ἤδη ἐµοίχευσε» καί «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑµῶν», στούς δέ Μουσουλµάνους νά ἐπιτρέπη νά ἔχουν ὁλόκληρα χαρέµια  –ὑποσχόµενος, µάλιστα, τήν αἰώνια ἐν τῷ παραδείσῳ ἀπόλαυσή τους– καί νά σφάζουν τούς ἐχθρούς τους!

Ὁ ἴδιος  παραλογισμός, ἤ μᾶλλον ἡ ἴδια ἀπάτη πού δημιούργησε ὅλες τίς θρησκεῖες –γιά νά συσκοτίση τόν πνευματικό ὁρίζοντα τῶν ἀνθρώπων καί νά κλείση τά μάτια τους ὥστε νά μήν βλέπουν τήν Σαρκωμένη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ– διαμόρφωσε καί τήν σημερινή ἐπιστήμη σέ μυθιστορηματική ἔκφραση. Ἡ ἀνταρσία τοῦ αἰῶνος μας, αὐτοῦ τοῦ ἀπατεῶνος, ἔχει σπείρει τό ψέμα παντοῦ, σέ κάθε ἀνθρώπινη δραστηριότητα καί ἐνασχόληση. Καί τό ψέμα ὅλο καί θεριεύει  καί ὅσο θεριεύει τόσο πιό πολύ πιστευτό γίνεται!

Κατά ἀνεξήγητο τρόπο ἔπαψαν πιά οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι νά ἔχουν ἐρωτήσεις, ἀπορίες καί ἀντιρρήσεις ἀκόμη καί σέ προφανῶς ἀδιανόητα. Δέν ἀποροῦν οὔτε διερωτῶνται νά λάβουν ἐξηγήσεις γιά τίς  “ἐπιστημονικές” φαντασιώσεις πού ἀραδιάζουν οἱ σημερινοί πανεπιστημιακοί διδάσκοντες καί διδασκόμενοι, ἀνατρέποντας –χωρίς καμμιά ἀπολύτως ἀπόδειξη– τά σαφῆ καί τεκμηριωμένα ἐπιστημονικά δεδομένα γιά νά τά ἀντικαταστήσουν μέ τίς ἐπιδιώξεις τῆς παγκοσμίου ἐπιβολῆς τοῦ ἀθεϊσμοῦ.

Οἱ σημερινοί –κατ’ εὐφημισμόν– ἐπιστήμονες, θεωροῦν, φερ’ εἰπεῖν, ἀπολύτως λογικό τό ὅτι οἱ δορυφόροι, πού ἀποστέλλονται στό Διάστημα, κατασκευάζονται ἀποκλειστικά ἀπό ἀνθρώπινες διάνοιες μέ ἐξειδικευμένες γνώσεις, καί, ταὐτόχρονα, θεωροῦν ἐξ ἴσου λογική τήν ἀναπόδεικτη λόγῳ τοῦ παραλογισμοῦ της παραδοχή τους ὅτι οἱ Πλανῆτες καί οἱ δορυφόροι τους δημιουργήθηκαν ἐντελῶς τυχαῖα καί ἀπό μιά ἔκρηξη τοῦ τίποτα(!), ἐφ’ ὅσον ἀπό τό τίποτα δέν μπορεῖ νά προκύψη ἀπολύτως τίποτα, παρ’ ἐκτός ἄν ἐνεργήση ὁ ἐπέκεινα τῆς Δημιουργίας Θεός! Καί νά προσθέση κανείς καί ἄλλον παραλογισμό στόν παραλογισμό: Θεωροῦν ἐντελῶς φυσικό τό νά διορθώνουν συνεχῶς τήν πορεία τῶν χειροποιήτων καί ἐπιστημονικά κατασκευασμένων δορυφόρων καί, παραλλήλως, θεωροῦν ἐξ ἴσου ἐντελῶς φυσικό καί ὄχι ὑπερφυσικό, τό ὅτι οἱ Πλανῆτες καί οἱ δορυφόροι τους (πού κατά τούς ψευδοεπιστήμονες ἔγιναν τυχαῖα) ἐπί χιλιάδες χρόνια τώρα, δέν χρειάζονται καμμιά διόρθωση τῆς πορείας καί τῆς λειτουργίας τους!

«Ἐπιλείψει με διηγούμενον ὁ χρόνος» ἄν ἀναφερθῶ λεπτομερῶς σέ ὅλες τίς πτυχές τοῦ συγχρόνου παραλογισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει μιά καί μοναδική αἰτία: Τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, τοῦ Μόνου Ὄντως Λόγου καί, δευτερευόντως, τόν πόλεμο καί τήν ἐκδίωξη ὅλων ἐκείνων, πού παρά τόν διάχυτο παραλογισμό, παραμένουν μαθηταί καί φίλοι «τοῦ Θεοῦ καί Λόγου», διασώζοντες ὡς «ἅλας τῆς Γῆς» τόν Λόγον τοῦ Λόγου, παραμένοντες ἔλλογοι μέσα σέ μιά καλπάζουσα παγκόσμια τρέλλα!

Παρακαλῶ σας, ἀδελφοί μου, νά μοῦ ὑποδείξετε ποῦ σφάλλομαι, ὅταν πιστεύω πώς δέν εἶναι δυνατόν νά διασωθῆ λογική σέ ἕναν κόσμο πού σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις καί ἐκφάνσεις του ἐπιδιώκει τήν ἐκδίωξη τοῦ Θεοῦ καί Λόγου καί τόν ἐναγκαλισμό καί τήν λατρεία τοῦ παραλόγου;

Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε καί νά σαλπίσουμε μέ ὅση δύναμη μᾶς ἀπομένει, ὅτι ἡ ἐκδίωξη τοῦ Θεοῦ Λόγου δέν εἶναι ἡ ἀρχή γιά μιά νέα λογική, ἀνώτερη καί πιό ἐπιστημονικά πολιτισμένη καί τεκμηριωμένη, ἀλλά γιά «ἀρχή ὠδίνων». Ἀπαρχή «ζήλου καί ἐριθείας, μίσους, φθόνου, πλεονεξίας, ἀκαταστασίας καί παντός φαύλου πράγματος», καθ’ ὅτι ὁποιοσδήποτε βαδίζει μπροστά, δίπλα, ἤ παράλληλα καί ὄχι πίσω ἀπό τόν Χριστό, αὐτός εἶναι σφετεριστής καί ἐπίβουλος, τῆς Θεϊκῆς Καθέδρας, καί γι’ αὐτό θά εἶναι πάντα, ἡττημένος, ντροπιασμένος, καί παρά–Λογος!

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ἔχει προειδοποιήσει, πώς ὅταν τό κακό ὑπερ­κορυφωθῆ, τότε θά φανῆ καθαρά ἡ μορφή τῆς παρα–Λόγου ἀνθρωπότητος, πού θά τήν ἀπαρτίζουν «ἰδιότυποι διάβολοι» καί θά ἐπιδιώκουν μέ τόν ἰσχυρότερο ἐκπρόσωπό τους ἀκόμη καί «εἰς τόν Θρόνον τοῦ Θεοῦ καθίσαι», παριστάνοντας ὅλοι τους πώς εἶναι θεοί!

Αὐτό ἔχει ἀρχίσει ἤδη σήμερα. Τό «μυστήριον τῆς ἀνομίας» ἤδη τελεσιουργεῖται ὡς παγκόσμιος πολιτισμός, ὡς πρόοδος τῆς ἀνθρωπότητος, ὡς ἔξοδος ἀπό τόν “σκοταδισμό” Ἐκείνου πού εἶπε «Ἐγώ εἰμί τό Φῶς τοῦ Κόσμου»! Καί, δυστυχῶς, ἀρχίσαμε καί ἐμεῖς, οἱ πολλαπλῶς εὐεργετηθέντες καί ἐλεηθέντες ὑπό τοῦ Θεοῦ καί Λόγου νά παραλογιζόμαστε, νά ντρεπόμαστε γι’ Αὐτόν, καί νά προσπαθοῦμε νά ἐξωραΐσουμε τόν Γεννηθέντα στήν Φάτνη Θεόν μέ τά ράκη τοῦ ἀλαζονικοῦ “προοδευτισμοῦ” μας! Ντρεπόμαστε γιά τόν Χριστό μας μπροστά σέ μιά γενεά «μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλόν», παράλογη, ἔκφυλη καί διεστραμμένη. Ντρεπόμαστε νά Τόν ὁμολογήσουμε ὡς «τό Φῶς τοῦ Κόσμου», ὡς τό ὑπέρτατο Κριτήριο τῆς Ἀληθείας, καί δέν ντρεπόμαστε νά λέμε «τό γλυκύ πικρόν, καί τό πικρόν γλυκύ», ὅταν δεχόμαστε ὡς κορυφαία ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ τήν ἀποδοχή πολλῶν ὑπαρξιακῶν προσανατολισμῶν –θρησκευτικῶν, ἰδεολογικῶν, σεξουαλικῶν– σέ ἕναν κόσμο, πού ὄχι μόνο ἡ Οὐράνια ἀλλά ἀκόμη καί ἡ ἐπίγεια Ἀνατολή εἶναι Μία!

Πῶς νά εὐχηθοῦμε «Καλή Χρονιά» κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες; Καί ὅμως! Θά εὐχηθοῦμε:

 

Καλή καί Εὐλογημένη Χρονιά,

φωτισμένη μέ τό Φῶς Ἐκείνου,

πού εἶναι ὄντως «τό Φῶς τοῦ Κόσμου»!

Συντάκτης: π. Βασίλειος Βολουδάκης
 Πηγή: ΑΚΤΕ- ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ -ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ!!! - ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

ΓΕΡΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ,
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ,
ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ


Τετάρτη 1/02/2017 Αγίου Τρύφωνος μαρτ. 

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ!!!

Ο χορός των ευλογημένων ηρώων και ομολογητών της ορθοδόξου ημών πίστεως, Αγιορειτών Πατέρων, που υπογράφουν την διακοπή μνημοσύνου του ονόματος του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου. 'Έλληνες, Ρουμάνοι και Σέρβοι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος αποτελούν το νέο Βυζάντιο του Χριστού μας.

Ο αριθμός των Αγιορειτών Πατέρων (33) που υπογράφουν, σηματοδοτεί νόημα υψηλό, αφού μας θυμίζει τον αριθμό των ετών στην γη, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού μας, στο Όνομα και για Του Οποίου την Δόξα γίνεται η διακοπή μνημοσύνου. 

Εύχομαι πολύ σύντομα ο αριθμός των λαών και των Αγιορειτών Πατέρων να πληθήνει. 

Ευχαριστώ από καρδιάς τον Χριστό μας και την Υπεραγία Μητέρα Του Ζωοδόχο Πηγή, που η καλύβη μου ευρίσκεται ανάμεσα στις καλύβες και κελλιά, αυτού του πρώτου καταλόγου ομολογίας πίστεως. 

Το άρθρο μαζί με τα ονόματα των Αγιορειτών Πατέρων ακολουθούν παρακάτω.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη 

Παναγία Αρβανίτισσα 

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός

Ὑπογραφὲς τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων διὰ τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου.

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει. 11.1.2017

Μνήμη Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Ὑπογραφὲς τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων διὰ τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου.

            Ἀπεστείλαμεν πρὸς τὴν Ἱεράν Κοινότητα καὶ τοὺς Ἁγίους Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ ἡμέτερον κείμενον ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. (8 Νοεμβρίου 2016).

            Εἰς τὸ ἐν λόγῳ κείμενον ἀποδεικνύεται ὅτι τόσο ὁ πατριάρχης, ὅσο καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς λεγομένης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης» ἐν Κρήτῃ Συνόδου, ἔχουν ἐκπέσει εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ συγκρητιστικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

            Ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες αἰσθανόμενοι τὴν τεραστίαν πνευματικὴν εὐθύνην τὴν ὁποίαν ἔχομεν καὶ στοιχοῦντες εἰς τὴν διαχρονικὴν παράδοσιν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου, προβαίνουμε καθηκόντως καὶ νομίμως πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας εἰς τὴν ἐπιβεβλημμένην διακοπὴν τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὅπως ἄλλωστε ἔπραξαν καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οἱ μαρτυρήσαντες ἐπὶ τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου.

            Δηλώνουμε καὶ πάλιν ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι ὑποχρεωτικὴ καὶ ἀπολύτως δικαιολογημένη βάσει τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καθὼς καὶ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος (ΝΒ´ Συνεδρία, 13 Νοεμβρίου 1971).

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἔδωσε συνοδικὴ ἔγκρισιν εἰς κατεγνωσμένας αἱρέσεις.

Ἡ «ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤδη διενεργεῖται διὰ τῶν ἀτελευτήτων συμπροσευχῶν, κοινῶν δηλώσεων κ.α. μετὰ πάντων τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων.

Ἑπομένως ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου δὲν εἶναι μία ἄκριτος σπουδή, ἀλλὰ εἶναι ἡ διαχρονικὴ ἁγιοπατερική-ἁγιορειτικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ζῶσας καὶ γρηγορούσης συνειδήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ αὐτῶν ποὺ τὶς πρεσβεύουν.

  Δημοσιεύουμε τὶς πρῶτες ὑπογραφὲς τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων:

Γαβριὴλ Μοναχός. Ἱερὸν Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου Καρυαί.

Γέρων Ἰλαρίων Μοναχός. Κάθισμα Ὁσίου Μαξίμου.

Δοσίθεος Μοναχός. Κάθισμα Ὁσίου Μαξίμου.

Γέρων Σάββας Λαυριώτης.

Γέρων Χαρίτων Ἱερομόναχος. Ἱ. Κελλίον Ἀναλήψεως (Βατοπεδίου) Καρυαί.

Μοναχὸς Χερουβείμ. Ἱ. Κ. Ἀρχαγγέλων-Κουκουζέλη.

Δαμασκηνός (Raus) Ἱερομόναχος. Ἱ.Σ. Τιμίου Προδρόμου.

Γέρων Ἐφραὶμ Μοναχός. Ἱ.Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.

Βαρσανούφιος Μοναχός. Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.

Νικόδημος Μοναχός. Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.

Μᾶρκος Μοναχός. Ἱ. Σκήτη Τιμίου Προδρόμου.

Γεώργιος Μοναχός. Καλύβη Ὁσ. Βαρλαὰμ Βίγλα.

Γέρων Κύριλλος Καλύβη Εὐαγγελισμοῦ Κατουνάκια.

Γέρων Ἀθανάσιος Βουλευτήρια Ἁγ. Ἄννας

Μοναχὸς Παΐσιος. Ἱ.Κ. Ἁγ. Χαραλάμπους (Βατοπεδινό) Καρυαί.

Λουκᾶς Μοναχὸς Ἱ.Μ. Χιλανδαρίου.

Ὀνούφριος Μοναχὸς Ἱ.Μ. Χιλανδαρίου.

Δαμιανὸς Μοναχὸς Ἱ.Μ. Χιλανδαρίου.

Παΐσιος Μοναχός. Κελλί Ἁγ. Ἀρχαγγέλων «Σαββαίων».

Ἀγάθων Μοναχός. Ἱ.Κ. Ἁγ. Ἀρχαγγέλων «Σαββαίων».

Ἰλαρίων Μοναχός. Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου.

Νεκτάριος Μοναχός. Ἱ.Κ. Ζωοδόχου Πηγῆς Ἱ.Σ. Κουτλουμουσίου.

Σπυρίδων Μοναχός. Ἱ.Κ. Ἁγ. Νικολάου Ἱ.Σ. Κουτλουμουσίου.

Μοναχὸς Μακάριος Κουτλουμουσιανός. Κάθισμα Ἁγίου Νικολάου.

Μοναχὸς Παΐσιος. Ἡσυχαστήριον Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου.

Γέρων Ἀλύπιος. Καλύβη Ἁγ. Νικολάου Καψάλα (Παντοκρατορινό).

Ἐπιφάνιος Μοναχός. Καψάλα  Ἅγιον Ὄρος. (Παντοκρατορινό).

Ἀββακοὺμ Μοναχός. Καλύβη Ἁγ. Νικολάου Καψάλα (Παντοκρατορινό).

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός. Ἱ.Μ. Ζωγράφου.

Σεραφεὶμ Ἱερομόναχος. Ἱ.Μ. Φιλοθέου.

Γέρων Ταξιάρχης. Ἱ.Μ. Φιλοθέου.

Νικόδημος Μοναχός. Ἱ.Κ. Ἁγ. Νεκταρίου Καψάλα.

Συμεὼν Μοναχός. Ἱ.Καλύβη Παναγίας Καζάν.

Ἡ συλλογὴ τῶν ὑπογραφῶν συνεχίζεται.

Ἁγιορεῖται Πατέρες.

πηγή

Πῶς νὰ προσέχει ὅποιος ζεῖ στὸν κόσμο

Πῶς πρέπει νὰ προσέχει τὸν ἑαυτὸ του ὅποιος ζεῖ μέσα στὸν κόσμο (1)


Ψυχὴ ὅλων τῶν ἀσκήσεων, ποὺ γίνονται γιὰ τὸν Κύριο, εἶναι ἡ προσοχή. Δίχως προσοχή, ὅλες αὐτὲς οἱ ἀσκήσεις εἶναι ἄκαρπες, νεκρές. Ὅποιος ποθεῖ τὴ σωτηρία του πρέπει νὰ μάθει νὰ προσέχει ἄγρυπνα τὸν ἑαυτό του, εἴτε ζεῖ στὴ μόνωση εἴτε ζεῖ μέσα στὸν περισπασμό, ὁπότε καμιὰ φορά, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλει, παρασύρεται ἀπὸ τὶς συνθῆκες.

Ἂν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ γίνει τὸ ἰσχυρότερο ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς, τότε πιὸ εὔκολα θὰ προσέχουμε τὸν ἑαυτό μας, τόσο στὴν ἡσυχία τοῦ κελιοῦ μας ὅσο καὶ μέσα στὸν θόρυβο ποὺ μᾶς κυκλώνει ἀπὸ παντοῦ.

Στὴ διατήρηση τῆς προσοχῆς πολὺ συμβάλλει ἡ συνετὴ μετρίαση τῆς τροφῆς, ποὺ μειώνει τὴ θέρμη τοῦ αἵματος. Ἡ αὔξηση αὐτῆς τῆς θέρμης ἀπὸ τὰ πολλὰ φαγητά, ἀπὸ τὴν ἔντονη σωματικὴ δραστηριότητα, ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς ὀργῆς, ἀπὸ τὸ μεθύσι τῆς κενοδοξίας καὶ ἀπὸ ἄλλες αἰτίες προκαλεῖ πολλοὺς λογισμοὺς καὶ φαντασιώσεις, δηλαδὴ τὸν σκορπισμὸ τοῦ νοῦ. Γι’ αὐτὸ οἱ ἅγιοι πατέρες σ’ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ προσέχει τὸν ἑαυτὸ του συστήνουν πρὶν ἀπ’ ὅλα τὴ μετρημένη, διακριτικὴ καὶ διαρκῆ ἐγκράτεια ἀπὸ τὶς τροφὲς (2).

Ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸν ὕπνο πρόκειται γιὰ μιὰ προεικόνιση τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ποὺ περιμένει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους—, νὰ κατευθύνεις τὶς σκέψεις σου στὸν Θεό. Νὰ προσφέρεις σὰν θυσία σ’ Ἐκεῖνον τοὺς πρώτους καρποὺς τῆς λειτουργίας τοῦ νοῦ σου, ὅταν αὐτὸς δὲν ἔχει ἀκόμα προσλάβει καμιὰ μάταιη ἐντύπωση.

Ἀφοῦ ἱκανοποιήσεις ὅλες τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος, ὅπως κάθε ἄνθρωπος ποὺ σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνο, διάβασε μὲ ἡσυχία καὶ αὐτοσυγκέντρωση τὸν συνηθισμένο προσευχητικό σου κανόνα. Φρόντισε ὄχι τόσο γιὰ τὴν ποσότητα ὅσο γιὰ τὴν ποιότητα τῆς προσευχῆς. Αὐτὸ σημαίνει νὰ προσεύχεσαι μὲ ἀπόλυτη προσοχή. Ἔτσι θὰ φωτιστεῖ καὶ θὰ ζωογονηθεῖ ἡ καρδιὰ ἀπὸ τὴν κατάνυξη καὶ τὴ θεία παρηγοριά.

Μετὰ τὸν κανόνα τῆς προσευχῆς, προσπαθώντας πάλι μ’ ὅλες σου τὶς δυνάμεις γιὰ τὴ διατήρηση τῆς προσοχῆς, νὰ διαβάζεις τὴν Καινὴ Διαθήκη, κυρίως τὸ Εὐαγγέλιο. Διαβάζοντας, νὰ σημειώνεις μὲ ἐπιμέλεια τὶς παραγγελίες καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ κατευθύνεις σύμφωνα μ’ αὐτὲς ὅλες σου τὶς πράξεις τῆς ἡμέρας, φανερὲς καὶ κρυφές.

Ἡ ποσότητα τῆς μελέτης ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς δυνάμεις σου καὶ ἀπὸ τὶς περιστάσεις. Δὲν πρέπει νὰ βαραίνεις τὸν νοῦ σου μὲ ὑπέρμετρη ἀνάγνωση προσευχῶν ἤ τῆς Γραφῆς. Δὲν πρέπει, ἐπίσης, νὰ παραμελεῖς τὶς ὑποχρεώσεις σου γιὰ νὰ προσευχηθεῖς ἤ νὰ μελετήσεις περισσότερο. Ὅπως ἡ ἄμετρη χρήση ὑλικῆς τροφῆς προκαλεῖ διαταραχὲς στὸ στομάχι καὶ τὸ ἐξασθενίζει, ἔτσι καὶ ἡ ἄμετρη χρήση πνευματικῆς τροφῆς ἐξασθενίζει τὸν νοῦ, τοῦ προκαλεῖ ἀποστροφὴ πρὸς τὶς εὐσεβεῖς ἀσκήσεις καὶ τοῦ φέρνει ἀθυμία (3).

Στὸν ἀρχάριο οἱ ἅγιοι πατέρες συστήνουν νὰ προσεύχεται συχνὰ ἀλλὰ σύντομα. Ὅταν ὁ νοῦς ὡριμάσει πνευματικὰ καὶ δυναμώσει, τότε θὰ μπορεῖ νὰ προσεύχεται ἀδιάλειπτα. Σὲ τέτοιους χριστιανούς, ποὺ ἔχουν γίνει ὥριμοι, φτάνοντας στὰ μέτρα τῆς τελειότητας τοῦ Χριστοῦ (4), ἀναφέρονται τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ἐπιθυμῶ νὰ προσεύχονται οἱ ἄνδρες σὲ κάθε τόπο καὶ νὰ σηκώνουν στὸν οὐρανὸ χέρια καθαρὰ (ἀπὸ κάθε μολυσμό), δίχως ὀργὴ καὶ λογισμοὺς» (5), δηλαδὴ δίχως ἐμπάθεια, περισπασμὸ ἤ μετεωρισμό. Γιατί αὐτὸ ποὺ εἶναι φυσικὸ γιὰ ἕναν ἄνδρα, δὲν εἶναι ἀκόμα φυσικὸ γιὰ ἕνα νήπιο.

Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος φωτιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μέσω τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μελέτης, μπορεῖ νὰ ἐπιδοθεῖ στὶς καθημερινές του ἀσχολίες, προσέχοντας ὥστε σ’ ὅλα τὰ ἔργα καὶ τὰ λόγια του, σ’ ὅλη τὴν ὕπαρξή του νὰ κυριαρχεῖ καὶ νὰ ἐνεργεῖ τὸ πανάγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὸ ἀποκαλύφθηκε καὶ ἐξηγήθηκε στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές.

Ἂν στὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας ὑπάρχουν ἐλεύθερες στιγμές, χρησιμοποίησέ τες γιὰ νὰ διαβάσεις μὲ προσοχὴ μερικὲς ἐπιλεγμένες προσευχὲς ἤ περικοπὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνισχύοντας ἔτσι τὶς ψυχικές σου δυνάμεις, ποὺ ἔχουν ἐξασθενήσει ἀπὸ τὶς διάφορες δραστηριότητες μέσα στὸν πρόσκαιρο κόσμο. Ἂν τέτοιες χρυσὲς στιγμὲς δὲν ὑπάρχουν, νὰ λυπᾶσαι γι’ αὐτό, ὅπως ἂν εἶχες χάσει θησαυρό. Ὅ,τι χάθηκε σήμερα δὲν πρέπει νὰ χαθεῖ καὶ αὔριο, γιατί ἡ καρδιὰ μας εὔκολα παραδίνεται στὴ ραθυμία καὶ τὴ λήθη. Ἀπ’ αὐτές, πάλι, γεννιέται ἡ σκοτεινὴ ἄγνοια, ποὺ καταστρέφει τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου (6).

Ἂν συμβεῖ νὰ πεῖς ἤ νὰ κάνεις κάτι ποὺ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τότε χωρὶς καθυστέρηση διόρθωσε τὸ σφάλμα σου μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια. Μὲ τὴ μετάνοια νὰ ἐπιστρέφεις πάντα στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅταν ξεφεύγεις ἀπ’ αὐτόν, καταφρονώντας τὸ θεῖο θέλημα. Μὴ μένεις γιὰ πολὺ ἔξω ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ! Στὶς ἁμαρτωλὲς σκέψεις καὶ φαντασιώσεις καὶ στὰ ἐμπαθῆ αἰσθήματα νὰ ἀντιπαραθέτεις μὲ πίστη καὶ ταπείνωση τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές, λέγοντας μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο πατριάρχη Ἰωσήφ: «Πῶς μπορῶ νὰ κάνω αὐτὸ τὸ κακὸ καὶ ν’ ἁμαρτήσω μπροστὰ στὸν Θεό;» (7).

Ὅποιος προσέχει τὸν ἑαυτὸ του πρέπει ν’ ἀπαρνηθεῖ γενικὰ κάθε φαντασίωση, ὅσο ἑλκυστικὴ καὶ εὔσχημη κι ἂν φαίνεται αὐτή. Κάθε φαντασίωση εἶναι περιπλάνηση τοῦ νοῦ ὄχι στὴν περιοχὴ τῆς ἀλήθειας ἀλλὰ στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων, ποὺ δὲν ὑπάρχουν οὔτε πρόκειται νὰ ὑπάρξουν καὶ ποὺ πλανοῦν τὸν νοῦ, ἐμπαίζοντάς τον. Συνέπειες τῶν φαντασιώσεων εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς προσοχῆς, ὁ σκορπισμὸς τοῦ νοῦ καὶ ἡ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Ἔτσι ἀρχίζει ἡ διαταραχὴ τῆς ψυχῆς.

Τὸ βράδυ, ὅταν πηγαίνεις γιὰ ὕπνο —πού, μετὰ τὴν ἐγρήγορση τῆς ἡμέρας καὶ σὲ σύγκριση μ’ αὐτήν, προεικονίζει τὸν θάνατο—, νὰ ἐξετάζεις τὶς πράξεις ποὺ ἔκανες ὅσο ἤσουνα ξύπνιος. Ἕνας τέτοιος αὐτοέλεγχος δὲν εἶναι δύσκολος γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζεῖ προσεκτικά. Γιατί ἡ προσοχὴ ἐξαφανίζει τὴ λήθη, ποὺ εἶναι φαινόμενο τόσο συνηθισμένο σ’ ὅποιον ἔχει περισπασμούς. Ἔτσι, λοιπόν, ἀφοῦ θυμηθεῖς ὅλες τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔκανες στὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας, εἴτε μὲ πράξεις εἴτε μὲ λόγια εἴτε μὲ σκέψεις, ἐγκάρδια πρόσφερε γι’ αὐτὲς τὴ μετάνοιά σου στὸν Θεό, ἔχοντας τὴ διάθεση τῆς διορθώσεως. Μετὰ διάβασε τὸν κανόνα τῆς προσευχῆς σου. Τέλος, κλεῖσε τὴν ἡμέρα σου ὅπως τὴν ἄρχισες, δηλαδὴ μὲ θεϊκοὺς λογισμούς.

Τὴν ὥρα ποὺ κοιμᾶται ὁ ἄνθρωπος, ποῦ πᾶνε ὅλες οἱ σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματά του; Τί μυστικὴ κατάσταση εἶναι αὐτὴ τοῦ ὕπνου, κατὰ τὴν ὁποία τόσο ἡ ψυχὴ ὅσο καὶ τὸ σῶμα ζοῦν καὶ συνάμα δὲν ζοῦν, ἀποξενωμένα καθὼς εἶναι ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ζωῆς, σὰν νεκρά; Ἀκατανόητος εἶναι ὁ ὕπνος, ὅπως καὶ ὁ θάνατος. Ὅπως στὴν αἰώνια ἀνάπαυση, ἔτσι καὶ στὴν πρόσκαιρη τοῦ ὕπνου ἡ ψυχὴ ξεχνάει ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ μεγάλες πίκρες, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ φοβερὲς ἐπίγειες συμφορές.

Καὶ τὸ σῶμα;!... Ἀφοῦ σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνο, ὁπωσδήποτε θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.

Ὁ μεγάλος ἀββὰς Ἀγάθων εἶπε: «Εἶναι ἀδύνατο νὰ προκόψουμε στὴν ἀρετή, ἂν δὲν προσέχουμε ἄγρυπνα τὸν ἑαυτὸ μας» (8). Ἀμήν.






1. Συντάχθηκε γιὰ ἕναν εὐσεβῆ λαϊκὸ ποὺ ἤθελε νὰ ζεῖ προσεκτικὰ μέσα στὸν κόσμο.

2. Βλ Ὁσίου Φιλόθεού του Σιναΐτου, Νηπτικὰ κεφάλαια Μ', γ'. ιε'.

3. Πρβλ. Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Λόγοι Ἀσκητικοί, ΚΓ', 16-17.

4. Πρβλ. Ἐφ. 4:13.

5. Α' Τιμ. 2:8.

6. Πρβλ. Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ. Ἐπιστολὴ πρὸς Νικόλαον μονάζοντα Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Βιβλίον Α', Περὶ ἐμπράκτου γνώσεως.

7. Γεν. 39:9

8. Πρβλ Τὸ Γεροντικόν, Ἀββᾶς Ἀγάθων, ἀπόφθεγμα η'.πηγή

Τὶς ὁ νοῦς τῆς Θείας Λειτουργίας

 

α΄

Στὴν τελετουργία τῶν ἁγίων καὶ ἱερῶν Μυστηρίων διακρίνουμε, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ τὸ ἔργο τῆς λειτουργίας, ποὺ εἶναι ἡ μεταβολὴ τῶν τιμίων δώρων σὲ θεῖο σῶμα καὶ αἷμα, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ σκοπό, ποὺ εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι, μεταλαμβάνοντας, κατορθώνουν νὰ κερδίσουν τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ ν' ἀποχτήσουν σὰν κληρονομία τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, μαζὶ μὲ ὅλα τ' ἀγαθὰ ποὺ ἀκολουθοῦν.
 

β'

Ὡς προπαρασκευὴ δὲ καὶ τελείωμα, στὸ ἔργο καὶ στὸ σκοπὸ ποὺ ἀναφέραμε, πρέπει νὰ ἰδοῦμε τὶς εὐχές, τὶς ψαλμωδίες, τὶς ἀναγνώσεις τῶν θείων Γραφῶν καὶ ὅλα γενικά, ὅσα τελοῦνται ἤ λέγονται μὲ ἱεροπρέπεια πρὶν καὶ μετὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων. Καί, ἂν καὶ ὁ Θεὸς μᾶς δίνει δωρεὰν ὅλα τὰ ἅγια καὶ τίποτε ἀπ' αὐτὰ δὲν προσφέρουμε πρῶτοι ἐμεῖς σὰν δικό μας — γιατί ὅλα εἶναι εὐεργεσίες του — ὅμως, μᾶς δεσμεύει μὲ τὴν ἀπαίτησή του, πὼς πρέπει πρῶτα νὰ γίνουμε ἱκανοὶ γιὰ νὰ τὰ δεχτοῦμε καὶ ἔπειτα, κατ' ἀνάγκη, νὰ τὰ διατηρήσουμε. Καὶ σὲ κανέναν δὲν θὰ μετάδινε τὸν ἁγιασμὸ του ἂν δὲν πλησίαζε τὰ ἄχραντα Μυστήρια μ' αὐτὴ τὴ διάθεση. Ἔτσι ἀκριβῶς ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ βροῦμε τὸν ἁγιασμό μας στὸ βάπτισμα, στὸ χρῖσμα καὶ στὸ δεῖπνο του, τὴν ἁγία καὶ φρικτὴ Τράπεζά του.

 

γ'

Κι αὐτὸ ἴσα - ἴσα μᾶς φανέρωσε μὲ τὴν παραβολή του γιὰ τὸ σπορέα, ὅπου λέει: βγῆκε ὁ σποριάς, ὄχι νὰ ὀργώσει τὴ γῆ, μὰ γιὰ νὰ «σπείρει» (Ματθ. ιγ' 3)· γιατί τὸ ὄργωμα καὶ κάθε ἄλλη προπαρασκευὴ πρέπει νὰ γίνει πρὶν ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους.

 

δ'

Ἐπειδή, λοιπόν, ἦταν ὑποχρεωτικὸ στὴ σειρὰ τῶν ἁγίων μυστηρίων νὰ γίνεται ἔτσι, δηλ. νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι κατάλληλα καὶ πλήρως προπαρασκευασμένοι γιὰ νὰ προϋπαντήσουμε τὸν Κύριο, ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν μέσα στὴν ἱερὰν ἀκολουθία τῆς λειτουργίας καὶ αὐτὰ τὰ κείμενα — ὅπως ὑπάρχουν. Σ' αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς βοηθοῦν οἱ εὐχές, οἱ ψαλμωδίες καὶ ὅ,τι ἄλλο μὲ ἱεροπρέπεια γίνεται ἤ λέγεται κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας. Γιατί, ὁλ' αὐτά, μᾶς ἁγιάζουν καὶ μᾶς προδιαθέτουν μὲ τὸν καλύτερο τρόπο, πρῶτα νὰ δεχτοῦμε, ὅπως πρέπει, τὸν ἁγιασμὸ καὶ μετὰ νὰ τὸν κρατήσουμε σίγουρα μέσα μας, μὲ τὴν πιὸ δυνατὴν ἀσφάλεια.

 

ε'

Ὁ ἁγιασμός μας ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία γίνεται μὲ δύο τρόπους. Στὸν πρῶτο τρόπο, τὸν βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα μας ὡς ὠφέλεια ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς εὐχές, τοὺς ψαλμοὺς καὶ τὰ ἁγιογραφικὰ ἀναγνώσματα. Οἱ εὐχές, ποὺ σὰν προσευχὴ ἀναπέμπουμε, ἐπιστρέφουν στὸ Θεὸ καὶ προξενοῦν τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας∙ ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ψαλμωδίες μας, ποὺ ἐξιλεώνουν τὸν Κύριο καὶ τὸν κάνουν νὰ στρέψει γλυκὰ τὸ βλέμμα του πρὸς ἐμᾶς. «Θῦσον γὰρ - λέγει ὁ ψαλμωδὸς - τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως, καὶ ἐξελοῦμαι σε καὶ δοξάσεις με» (Ψαλμ. μθ', 14-15).

Μετά, τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ μᾶς φανερώνουν καθαρώτατα τὴν ἐπιείκεια καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐπίσης τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀποφασιστικὴ κρίση του∙ ἀκόμα, σταλάζουν ἐπάνω στὶς ψυχές μας τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, ἤ ἀνάβουν μέσα μας τὴν ἀγάπη γιὰ Κεῖνον, κ' ἔτσι σιγὰ - σιγὰ μᾶς βάζουν σὲ μεγάλη προθυμία νὰ ἐφαρμόζουμε τὶς ἐντολές του. Κι ὃλ' αὐτὰ βοηθοῦν καὶ τὸν ἱερέα καὶ τὸ λαὸ νὰ κάνουν ὡραιότερη καὶ θειότερη τὴν ψυχή τους, ἱκανώνοντάς τους νὰ δεχτοῦν μέσα τους καὶ νὰ κρατήσουν ἄξια τὰ τίμια δῶρα, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς θείας λειτουργίας∙ ἰδιαίτερα, ὅμως, προπαρασκευάζουν τὸν ἱερέα νὰ ἀξιωθεῖ νὰ τελέσει τὴν ἀναίμακτη θυσία, ποὺ εἶναι τὸ ἔργο τῆς μυσταγωγίας, ὅπως εἴπαμε πιὸ πάνω.

Αὐτὸ ἀκριβῶς βρίσκουμε πολλὲς φορὲς μέσα στὶς εὐχές, ὅπου ὁ ἱερεὺς προσεύχεται νὰ μὴ φανεῖ ἀνάξιος νὰ κρατήσει τὰ προκείμενα δῶρα, ἀλλὰ μὲ καθαρὰ χέρια καὶ ψυχὴ καὶ γλῶσσα νὰ διακονήσει τ' ἄχραντα Μυστήρια. Ἔτσι, μ' αὐτὸ τὸν τρόπο, μπαίνει μέσα μας ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὴ δύναμη τῶν θείων ρημάτων, ποὺ λέγονται καὶ ψάλλονται στὴν ὅλη τελετουργία τῆς θείας λατρείας.

 

ς'

Ὁ ἄλλος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἁγιαζόμαστε ἀπὸ αὐτά, κι ἀπ' ὅλα τ' ἄλλα ὅσα τελοῦνται στὴ θεία λειτουργία, εἶναι αὐτὸς ἐδῶ: σ' ὅλ' αὐτὰ βλέπουμε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἴδιου κι ὅσα Ἐκεῖνος ἔκαμε ἤ ἔπαθε γιά μᾶς. Γιατί, στὶς ψαλμωδίες καὶ στ' ἀναγνώσματα, καθὼς καὶ σ' ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τελεῖ ὁ ἱερεὺς μέσα στὴ θεία λατρεία, φανερώνεται ἡ θεία οἰκονομία τοῦ Σωτῆρος μας: στὴν ἀρχὴ τῆς λειτουργίας φανερώνονται οἱ πρῶτες φάσεις τοῦ θείου ἔργου του∙ στὸ δεύτερο μέρος, σημαίνεται ἡ συνέχεια τοῦ ἔργου του∙ καὶ στὸ τελευταῖο, ὅ,τι θ' ἀκολουθήσει. Καὶ πρέπει, ἐκεῖνοι ποὺ παρακολουθοῦν καὶ βλέπουν ὅλ' αὐτά, νὰ φέρνουν πάντα μπρὸς στὰ μάτια τους ὅλα ἐκεῖνα ποὺ σημαίνονται μ' αὐτά.

Ἔτσι, ὁ καθαγιασμὸς τῶν τιμίων δώρων, ἡ ἀναίμακτη θυσία ἡ ἴδια, «τὸν θάνατον αὐτοῦ καταγγέλλει» (Α' Κορ. ια' 26) καὶ τὴν Ἀνάσταση μὲ τὴν Ἀνάληψή του, γιατί μεταβάλλει τὰ τίμια δῶρα σὲ πραγματικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖο δέχτηκε ὅλ' αὐτά, δηλ. πού σταυρώθηκε, ποὺ ἀναστήθηκε καὶ ποὺ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς. Ἐνῶ, ὅσα τελοῦνται πρὶν ἀπὸ τὴ θυσία, σημαίνουν τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ πρὶν ἀπ' τὴ σταύρωση, δηλ. τὴν παρουσία του, τὴν δράση του, τὴν πλήρη φανέρωσή του. Τελευταῖα, ὅσα τελοῦνται καὶ λέγονται μετὰ τὴ θυσία, σημαίνουν «τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός», ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε (Λουκ. κδ' 49∙ Πράξ. α' 4), τὴν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἐθνῶν — μὲ τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα — στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἕνωσή τους μ' Αὐτόν.

 

ζ'

Ἡ ὅλη μυσταγωγία παρουσιάζεται ἀκριβῶς σὰν μία εἰκόνα ἑνιαία του μοναδικοῦ σώματος τῆς ζωῆς τοῦ Σωτῆρος, βάζοντας τάξη σὲ ὅλα τὰ γεγονότα, ἀπ' τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος, κ' ἐναρμονίζοντάς τα μεταξύ τους.

 

η'

Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ψαλμοί, ποὺ σὰν προοίμια ψάλλονται, κι ἀκόμη πιὸ πρὶν ἀπ' αὐτούς, τὰ ὅσα γίνονται καὶ λέγονται στὴν πρόθεση τῶν τιμίων δώρων, φανερώνουν τὸν πρῶτο καιρὸ τοῦ θείου ἔργου τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὅσα ἀκολουθοῦν τοὺς ψαλμούς, δηλ. τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα ἀπὸ τὶς Γραφὲς καὶ τ' ἄλλα, σημαίνουν τὴν περίοδο τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀκολούθησε μετά.

 

θ'

Ἂν κ' ἔχει λεχθεῖ, πὼς γι' ἄλλο λόγο ἔχουν εἰσαχθεῖ τὰ ἀναγνώσματα κ' οἱ ψαλμωδίες, ὅτι δηλ. εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε γιὰ νὰ μᾶς προδιαθέτουν γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο καὶ νὰ μᾶς βοηθοῦν στὸ νὰ ἐξιλεώνουμε τὸ Θεό, ὅμως, τίποτε δὲν ἐμποδίζει νὰ μποροῦν καὶ τὰ δυὸ νὰ συμβοῦν: τὰ ἴδια ἱερὰ ἄσματα καὶ ἀναγνώσματα, καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ ὁδηγοῦν στὴν ἀρετή, καὶ τὴ θείαν οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ νὰ σημαίνουν.

Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὰ ἐνδύματα: μᾶς ἐξυπηρετοῦν στὴν ἀνάγκη τοῦ σώματος, γιὰ νὰ τὸ ντύνουμε ἤ νὰ τὸ καλύπτουμε, μ' αὐτὰ ἤ μ' ἐκεῖνα τὰ ροῦχα, ἀνάλογα μὲ τὴν περίσταση, ἀλλὰ κάποτε, ὅταν βλέπουμε τὰ ἐνδύματα, καταλαβαίνουμε τὸ ἐπάγγελμα, τὸ βίο ἤ τὸ ἀξίωμα ἐκείνου ποὺ τὰ φορεῖ. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ θέμα μας. Διότι, μὲ τὸ νὰ περιέχουν οἱ ἅγιες Γραφὲς θεόπνευστα λόγια καὶ ὕμνους τοῦ Θεοῦ, τὰ ὁποῖα συμβάλλουν στὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς, ἁγιάζουν ἐκείνους ποὺ τὰ μελετοῦν ἤ τὰ ψάλλουν.

Ὅμως, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔχουν διαλεχτεῖ, κι ὅπως ἔχουν μπεῖ στὴ σειρά, ἔχουν καὶ τὴν ἄλλη δυνατότητα, νὰ βοηθοῦν δηλ. στὸ ἄγγελμα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ζωῆς του. Κι ὄχι μονάχα τὰ ὅσα ψάλλουμε ἤ ὅσ' ἀναγινώσκουμε, μὰ καὶ ὅλα ὅσα τελετουργουνται ἐκεῖ ἔχουν τὸν ἴδιο χαρακτῆρα. Καὶ γίνεται μὲν τὸ κάθε τί γιὰ τὴν ἀναγκαίουσα περίπτωση τῆς στιγμῆς ὅπου παρουσιάζεται, ἀλλὰ στὸ βάθος πάντα κρύβει μιὰ σημασία ποὺ συμβολίζει κάτι ἀπὸ τὰ ἔργα, τὰ θαύματα ἤ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως π.χ. εἶναι ἡ εἴσοδος τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἡ εἴσοδος τῶν τιμίων δώρων. Τὸ καθέν' ἀπ' αὐτὰ ἔχει μία χρησιμότητα: ἡ πρώτη εἴσοδος εἶναι γιὰ νὰ διαβαστεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ δεύτερη γιὰ νὰ τελεστεῖ ἡ θυσία. Ὅμως, σημαίνουν καὶ οἱ δύο τὴν παρουσία καὶ τὴν πλήρη φανέρωση: ἡ μία, τὴν ἀρχὴ τῆς παρουσίας του, μὲ ἀμυδρὴ καὶ ἀτελῆ ἀκόμη τὴ μορφή, του∙ ἡ ἄλλη, τὴν τελειότητα καὶ ὑπέρτατην εἰκόνα τοῦ προσώπου του.

Ἀκόμα, ὑπάρχουν μερικὰ ἀπ' ὅσα γίνονται ἐδῶ, ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ φανερὴ χρησιμότητα, μὰ ποὺ γίνονται μονάχα γιὰ νὰ δηλώσουν συμβολικὰ κάτι - ὅπως π.χ. ὅταν ὁ ἱερεὺς λογχίζει τὸν ἄρτο, ἡ γράφει ἐπάνω του τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ- ἤ, ἀκόμη, τὸ μαχαίρι ποὺ κεντᾶ τὸν ἄρτο καὶ ποὺ φέρει τὸ σχῆμα τῆς λόγχης- καί, τελευταῖα, ὅταν ὁ ἱερεὺς προσθέτει στὸ ἅγιο Ποτήριον τὸ ζεστὸ νερό.
 

ι'

Ἀνάλογα παραδείγματα θὰ μποροῦσες νὰ βρεῖς καὶ στ' ἄλλα Μυστήρια∙ ὅπως π.χ. στὸ Βάπτισμα, ὅπου, ὑποχρεωτικά, πρὶν βαπτιστοῦν ἔβγαζαν τὰ ὑποδήματα καὶ τὰ ροῦχα τους, ἅπλωναν τὰ χέρια τους καὶ φυσοῦσαν. Ἀλλά, βέβαια, ἐδῶ δὲν ὑπάρχει καμμιὰ χρησιμότητα, παρὰ ὁ συμβολισμὸς τῶν κινήσεων, ποὺ μᾶς διδάσκει τὸ μῖσος γιὰ τὸ δαίμονα − ὅσο μῖσος πρέπει νὰ ὑπάρχει μέσα μας − καὶ ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸν διώξει πολὺ μακριά του, ὅποιος θέλει νὰ γίνει ἀληθινὸς χριστιανὸς μετὰ τὸ βάπτισμα. Καί, φυσικά, ὅπου ὑπάρχουν τέτοιες πράξεις καὶ στ' ἄλλα μυστήρια θὰ ἔχουν πάντα καὶ τὴν ἀνάλογη σημασία τους.

 

ια'

Ὅσα τελοῦνται τὴν ὥρα τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν τιμίων δώρων, ἔχουν ὅλα σχέση μὲ τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας τοῦ Σωτῆρος∙ γιὰ νὰ τὴν ἔχουμε καθαρὰ ἐμπρὸς στὰ μάτια μας κ' ἔτσι ν' ἁγιάζει τὶς ψυχές μας, ποὺ θὰ γίνονται μ' αὐτὸ τὸν τρόπο ἄξιες νὰ δεχτοῦν τ' ἄχραντα Μυστήρια. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς τότε, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ πραγματοποιήθηκε τὸ θεῖο ἔργο του, ἀνάστησε τὸν πεσμένο κόσμο τῆς οἰκουμένης, ἔτσι πάντα κάνει ὡραιότερη καὶ θειότερη τὴν ψυχὴ ὅλων ἐκείνων ποὺ τὸ βλέπουν ἐσωτερικὰ νὰ πραγματοποιεῖται καὶ πάλι. Ἂς προστεθεῖ ἀκόμη, πὼς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ δώσει καμμιὰν ὠφέλεια ἂν δὲν τὸ ἐνστερνίζονταν μὲ τὴ μέσα θεωρία καὶ τὴν πίστη. Κ' εἶναι γι' αὐτὸ ποὺ ἔχει κηρυχτεῖ καὶ πού, γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε, χρησιμοποίησε χίλιους δυὸ τρόπους καὶ μέσα ὁ Θεός. Καὶ τοῦτο γιατί, τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ καρποφορήσει καὶ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους, ἂν ἡ πραγματοποίησή του ἔμενε ἄγνωστη στοὺς ἀνθρώπους ποὺ περίμεναν νὰ σωθοῦν. Βέβαια, τότε ποὺ πρωτοφανερωνόταν μὲ τὸ κήρυγμα, γεννοῦσε μέσα στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τὸ σεβασμό, τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸ Χριστὸ - πράγματα ὡς τότε ἄγνωστα γι' αὐτούς∙ σήμερα, ὅμως, ὅταν θεωρεῖται ἐσωτερικὰ καὶ μὲ θέρμη ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἤδη χριστιανούς, δὲν γεννᾶ βέβαια κεῖνα τὰ εὐλογημένα αἰσθήματα μέσα τους, ἀλλὰ βρίσκοντάς τα μέσα τους τὰ διατηρεῖ, τ' ἀναγεννᾶ καὶ τὰ δυναμώνει. Κ' ἔτσι, τοὺς στηρίζει πιὸ πολὺ στὴν πίστη, καὶ τοὺς κάνει πιὸ θερμοὺς στὴν εὐσέβεια καὶ στὴν ἀγάπη. Γιατί, ἐκεῖνα ποὺ δημιούργησε ἀπ' τὴν ἀνυπαρξία τότε, θὰ εἶναι πολὺ εὐκολώτερο νὰ τὰ διασώσει, νὰ τὰ διατηρήσει καὶ νὰ τ' ἀνανεώσει σήμερα. Εἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, πάντα μ' αὐτὰ τὰ αἰσθήματα νὰ πλησιάζουμε τὰ ἅγια Μυστήρια∙ γιατί ἡ εὐλάβεια, ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό, μᾶς ζεσταίνει ἐσωτερικὰ καὶ πολύ μᾶς ἀνυψώνει∙ ἐνῶ, χωρὶς ὅλ' αὐτά, καὶ ἁπλῆ ματιὰ ἔστω νὰ ρίξουμε στ' ἅγια Μυστήρια, βρισκόμαστε σὲ μεγάλην ἀσέβεια.

 

ιβ'

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ μπεῖ αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ θεωρία μέσα στὴν τάξη τῆς θείας Λειτουργίας, ποὺ μᾶς τοποθετεῖ συμβολικά, μὲ τὴν βοήθεια ὅλων τῶν προηγουμένων, μπροστὰ στὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας. Κι αὐτό, γιὰ νὰ μὴ μένουμε μονάχα μὲ τὴ σκέψη πρὸς τὰ τελούμενα, ἀλλὰ γιὰ νὰ βλέπουμε μὲ τὰ ἴδια μας τὰ μάτια, κατὰ κάποιον τρόπο, τὴ μεγάλη φτώχεια τοῦ Πλουσίου∙ τὴν ξενητιὰ καὶ τὸν ἐρχομό σ' ἐμᾶς, Ἐκείνου, ποὺ κατοικοῦσε δικαιωματικὰ τὸν κάθε τόπο∙ τοὺς ἐξευτελισμοὺς τοῦ Εὐλογημένου κ' ἐγκωμιαζόμενου ἀπ' ὅλους∙ τὰ πάθη Ἐκείνου, ποὺ δὲν γνώρισε κανένα πάθος∙ γιὰ νὰ βλέπουμε πόσο μισήθηκε καὶ πόσον ἀγάπησε∙ πόσο ψηλὰ βρισκότανε καὶ πόσο ταπεινώθηκε γιὰ χάρη μας∙ πόσα χρειάστηκε νὰ κάμει καὶ πόσα νὰ πάθει, γιὰ νὰ ἑτοιμάσει αὐτὸ τὸ θεῖο τραπέζι, ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Κ' ἔτσι, θαυμάζοντας τὴν ἀνανέωση τοῦ σωτηρίου ἔργου του κι ἀναμετρώντας συγκλονισμένοι τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν του, νὰ δείξουμε τὴν εὐλάβειά μας σ' Ἐκεῖνον, ποὺ μὲ τόση φιλανθρωπία μᾶς σπλαχνίστηκε καὶ μᾶς ἔσωσε: μὲ τὸ νὰ τοῦ ἐμπιστευτοῦμε τὴν ψυχή μας, νὰ τοῦ παραδώσουμε ὁλάκερη τὴ ζωή μας καὶ ν' ἀνάψουμε τὶς καρδιές μας μὲ τὴ φωτιὰ τῆς ἀγάπης του. Κι ὅταν πιὰ φτάσουμε σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο, τότε θὰ μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε τὴ φωτιὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων μὲ οἰκειότητα καὶ δίχως κανέναν κίνδυνο.

 

ιγ'

Ἂς προστεθεῖ ἀκόμη, πὼς δὲν ἀρκεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι μάθαμε κάποτε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἤ τὸ ὅτι πιὰ τὴν ξέρουμε, γιὰ ν' ἀποχτήσουμε τὴν πνευματικὴ κατάσταση, τὴν ὁποία πρὶν λίγο ἀναφέραμε. Ἀλλὰ εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη, ἐκείνη τὴν ὥρα, νὰ ἔχουμε καρφωμένα τὰ μάτια τοῦ νοῦ μας ἐκεῖ καὶ νὰ θεωροῦμε ἐσωτερικὰ τὰ γινόμενα, διώχνοντας ἀποτελεσματικὰ κάθε ξένο λογισμό, ἂν βέβαια θέλουμε νὰ καλλιεργήσουμε στὴν ψυχὴ μας ἐκεῖνες τὶς διαθέσεις καὶ τὰ αἰσθήματα ποὺ ἀναφέραμε, προκειμένου νὰ δεχτοῦμε τὸν ἄνωθεν ἁγιασμό. Γιατί, κι ἂν τύχει καὶ ξέρουμε καλά τούς λόγους τῆς θρησκείας μας, κατὰ τρόπο πού, ἂν μᾶς ρωτήσει κάποιος κάτι νὰ τοῦ ἀπαντήσουμε σωστά, ὅμως αὐτὴ ἡ γνώση δὲν θὰ μᾶς ὠφελήσει σὲ τίποτε ἀπολύτως, ἂν τὴν ὥρα τῆς μυσταγωγίας δὲν προσέχουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας ἐκεῖ, ἀλλ' ἀφήνουμε τὸ νοῦ μας νὰ τρέχει σ' ἄλλα πράγματα - τέτοια ξερὴ γνώση, δὲν μπορεῖ ν' ἀφήσει κανέν' ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ προαναφέραμε νὰ εἰσέλθει μέσα μας. Γιατί, οἱ διαθέσεις μας δημιουργοῦνται ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς σκέψεις ἐκείνης τῆς ὥρας∙ ἑπομένως, καὶ τὰ πάθη κ' αἰσθήματα ποὺ δοκιμάζουμε εἶναι ἀποτέλεσμα, ποιοτικά, ἀνάλογο πάντα μὲ τοὺς λογισμοὺς ποὺ τὰ γέννησαν.

 

ιδ’

Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐπινόησαν αὐτὸν τὸ συμβολικὸ τύπο στὴ θεία λειτουργία γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο: γιατί δὲν ἀρκεῖται στὸ νὰ μᾶς μιλήσει μὲ λόγια μόνο, ἀλλὰ φέρνει τὰ πάντα μπρὸς στὰ μάτια μας, φανερώνοντας ὅλο τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας κατὰ τὴ διάρκεια τῆς λειτουργίας. Κι αὐτό, γιατί θέλουν, ἀπ' τὴ μιὰ μεριά, νὰ ἐπιδράσει εὐκολώτερα πάνω στὴν ψυχὴ καὶ νὰ μὴ μείνει μία ἁπλῆ θεωρία μονάχα, γιὰ νὰ χαράξει μέσα μας ἐκεῖνο τὸ βαθὺ πάθος κ' αἴσθημα, ἔτσι πού, αὐτὰ ποὺ φανταζόμαστε, μὲ τὴν πρόσθετη αὐτὴν αἴσθηση τῆς ὁράσεως, νὰ τυπωθοῦν καὶ νὰ μείνουν καθαρώτερα μέσα μας. Ἀπ' τὴν ἄλλη μεριά, θέλουν ἀκόμη, αὐτὸς ὁ τύπος τῆς λειτουργίας νὰ μὴν ἀφήσει τὴν παραμικρὴ λαβὴ στὴ λήθη, μήτε ν' ἀφήσει νὰ στραφεῖ ὁ λογισμὸς πρὸς ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ὥσπου νὰ ὁδηγηθοῦμε στὸ οὐράνιο τραπέζι. Κ' ἔτσι πιά, γεμᾶτοι ἀπὸ τὶς ἱερὲς αὐτὲς ἔννοιες κ' ἔχοντας ἀνθισμένη τὴ μνήμη ἀπὸ θεῖες εἰκόνες, νὰ μεταλάβουμε τ' ἄχραντα Μυστήρια, προσθέτοντας στὸν ἁγιασμὸ μας ἕνα νέον ἁγιασμὸ - δηλ. στὸν ἁγιασμὸ τῆς ἐσωτερικῆς μας θεωρίας προσθέτουμε τὸν ἁγιασμὸ τῆς τελετουργίας — καὶ «μεταμορφούμενοι ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν» (Β' Κορ. γ' 18), ἀπὸ τὴν κατώτερη στὴ μεγαλύτερη καὶ ὑψηλότερην ἀπ' ὅλες τὶς δόξες.
πηγή

Μην απελπίζεσαι πριν το τέλος...

Κάποιοι γιορτάζουν για αυτά που άφησαν πίσω. Κάποιοι άλλοι για αυτά που έρχονται. Γιορτάζουν για την ονομαστική εορτή τους, για την ημέρα που ήρθαν στην ζωή.

Οι άνθρωποι θέλουν κάθε ημέρα να εορτάζουν, να χαίρονται, και γι’αυτό κάθε ημέρα προσπαθούν να εφευρίσκουν κάποια γιορτή.

Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι παρευρίσκονται σε κάποια γιορτή χωρίς να γιορτάζουν. Ο προσωπικός τους πόνος υπερτερεί της γιορτής. Η δοκιμασία, ο πειρασμός που ήρθε στην ζωή τους δεν τους αφήνει περιθώρια για εορτασμούς.

Είναι στην γιορτή από υποχρέωση και όχι από θέληση.Και αυτό τους στοιχίζει.
Βρίσκονται εκεί, αλλά δεν θέλουν να χαμογελάσουν, δεν μπορούν, όμως υποχρεώνονται. Νιώθουν ξένοι μεταξύ φίλων, νιώθουν περιθωριακοί μέσα στο κέντρο της γιορτής. Σκέφτονται «καλύτερα να μην ερχόμουν» και ίσως έχουν δίκαιο. Δεν θα έπρεπε να βρίσκονται κάπου από υποχρέωση και όχι από θέληση.

Η ζωή μας, είναι γεμάτοι στιγμές χαράς και λύπης. 

Η ζωή είναι χαρμολύπη. Πολλές φορές καταντά σαν μια ανυπόφορη γιορτή που καλείσαι να παρευρεθείς. Είναι τότε που όλα σου μοιάζουν γελοία, άνοστα, χωρίς νόημα. Τότε που ο πόνος, η απογοήτευση έχουν κυριαρχήσει πάνω σου.

Κι όμως, μπορεί η λύπη να σε έχει τυλίξει όμως δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απελπισία. Παντού και πάντοτε θα υπάρχει κάτι στην ζωή σου που μπορεί να γίνει αφορμή ώστε η ανυπόφορη γιορτή που βιώνεις να γίνει και πάλι πανηγύρι.

Έχεις πολλά και ανυπέρβλητα προβλήματα, λες. Εγώ δεν τα γνωρίζω. Όμως σκέψου πως κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί σου έχουν μεγαλύτερα προβλήματα.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την φέρουμε στον λογισμό μας. Και αυτό το λέγει ο Άγιος ώστε να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς που πονάμε, δεν είμαστε μόνοι μας στον νοητό κόσμο των δοκιμασιών. Και συγχρόνως να μην γίνουμε αχάριστοι για τα υπόλοιπα καλά που έχουμε στην ζωή μας.

Είναι κάποιοι που γιορτάζουν επειδή είδαν το φως της ημέρας, επειδή τους χαρίστηκε το δώρο της ζωής, επειδή έχουν ένα πιάτο φαΐ κι ας είναι χθεσινό, επειδή έχουν μάτια και βλέπουν, πόδια να περπατούν, χέρια να πιάνουν, πνεύμονες να αναπνέουν...

Είναι αλήθεια ότι κάποιες στιγμές η ζωή φαντάζει χωρίς μέλλον, χωρίς ελπίδα, γεμάτη πόνο και θλίψη. Είναι αυτές οι στιγμές που καλούμαστε να μην σπάσουμε, ίσως να λυγίσουμε για λίγο όπως στα στάρια στον ισχυρό άνεμο.

Δεν είναι εύκολο να ζήσεις με την κάθε ημέρα ως γιορτή, είναι πιο δύσκολο όμως να υπάρχεις χωρίς ελπίδα, να αναπνέεις έχοντας παραιτηθεί από το ζωηφόρο οξυγόνο της ελπίδος.

«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτως σωθήσεται...». Πριν έρθει το τέλος λοιπόν μην αποκάμουμε, πριν έρθει το τέλος μην παραιτηθούμε, πριν τελειώσει η "ανυπόφορη" γιορτή  μην φύγουμε...γιατί ποιος ξέρει; εκεί μέσα στο σκοτάδι του πόνου μας μπορεί να εισχωρήσουν μικρές πυγολαμπίδες και να κάνουν το σκότος να μοιάζει μ'έναστρο ουρανό...

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος.

πηγή

«Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός…»

Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια! Αυτή, ήταν η κυρα-Βασιλική.

Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σορό της,που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.
… Στην πορεία της κηδείας, ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος: χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά, δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.
Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν κι ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη (1912—2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου.

 Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν. Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι, «μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος». Αυτό, μόνον.
Ο Γέροντας Αμβρόσιος, στην αρχή, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο εκεί, και μετά επέστρεψε. Λέγοντας τα παρακάτω εξηγηματικά και κατατοπιστικά λόγια:
—Αυτή, αγίασε! Και, ξέρεις τον λόγο; Γιατί, ποτέ στην ζωή της, δεν παραπονέθηκε! Τέτοιους ανθρώπους, θέλει ο Θεός! Για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει την Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…

«Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης — Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

το είδαμε εδώ

Η ραδιοφωνική εκπομπή του ΔΙΟΝΥΣΗ ΜΑΚΡΗ 'ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ' 29/01/2017

ΤΑ ΔΥΟ ΘΗΡΙΑ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΣ

ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.
ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

Ακούστε όλη την εκπομπή

το είδαμε εδώ

Οι στόχοι του Έθνους ως «νέο αποτύπωμα»!

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΩΣ «ΝΕΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ»!

Μανώλης Κοττάκης

Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση το ΚΚΕ Εσωτερικού έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο, στη συγγραφή του οποίου αποφασιστική συμβολή είχε ο Λεωνίδας Κύρκος. 

Ο τίτλος του ήταν «Οι στόχοι του Εθνους». Ηταν εποχές όπου η Ανανεωτική Αριστερά δεν είχε ενοχές να χρησιμοποιεί τον όρο «έθνος» στα πολιτικά της κείμενα. Ανακαλώ από τη συλλογική μνήμη τον τίτλο εκείνου του κειμένου όχι γιατί θεωρώ επίκαιρο το περιεχόμενό του, αλλά γιατί μου αρέσει ο τίτλος: «Οι στόχοι του Εθνους». Νομίζω, αυτό μας λείπει σήμερα. 

Με λύπη παρατηρώ ότι ο δημόσιος διάλογος έχει φυλακιστεί εδώ και επτά χρόνια στις έννοιες διαπραγμάτευση - αξιολόγηση - δόση - έξοδος στις αγορές - ΔΝΤ - ομόλογα - χρέος. Διάλογος χρήσιμος μεν, πλην λογιστικός, στεγνός, χωρίς αίσθηση εθνικού ορίζοντα. Συνεπακόλουθα, ο ελληνικός λαός έχει καταληφθεί από απογοήτευση, καθώς γενική είναι η αίσθηση ότι ενώ οι κυβερνήσεις πέφτουν -έξι πρωθυπουργούς και εννέα υπουργούς Οικονομικών άλλαξε- όλα τα ίδια μένουν. 

Τίποτε από όσα δοκίμασε δεν έπιασαν. Θεωρώ, αγαπητοί φίλοι, λοιπόν ότι λείπει η δημόσια συζήτηση για το πώς βλέπουμε το ελληνικό έθνος το 2050. Εχουμε εγκλωβιστεί στη μικρή εικόνα και αρνούμαστε να θέσουμε τα ερωτήματα και να αναζητήσουμε τις απαντήσεις για το τι θα είναι το έθνος έπειτα από 33 χρόνια. Ερωτήματα όπως: Πόσοι θα είμαστε; Τι γλώσσα θα μιλάμε; Τι πολιτισμό θα φέρουμε; Ποια παιδεία θα δίδεται στα παιδιά μας; Ποια θα είναι η παραγωγική κατεύθυνση της χώρας;

Θα γυρίσουν έως τότε οι 500.000 επιστήμονες που μετακόμισαν στην Ευρώπη; Πώς θα ενταχθούν σε έναν εθνικό σχεδιασμό τα 5.000.000 των απόδημων Ελλήνων; Ποιες θα είναι οι σχέσεις μας με τους γείτονες; Τι θα γίνει με τα σύνορα; Ολα αυτά τα μείζονα σκεπάζονται καθημερινά από τη συζήτηση για το χρέος. Από την πίεση να περάσουμε ακόμη έναν κάβο, έως τον επόμενο. 

Τι θα λέγατε, όμως, αν σας αποκάλυπτα ότι, σύμφωνα με μελέτη της Σουηδικής Ακαδημίας, ο ελληνικός πληθυσμός θα συρρικνωθεί από τα 11.000.000 στα μόλις 2.000.000, γεγονός που συνεπάγεται την εξαφάνιση του έθνους; Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι τα ελληνικά ως γλώσσα φθίνουν, εγκαταλείπονται στις ανά τον κόσμο ελληνικές παροικίες; Πρόσφατα διάβαζα στην εφημερίδα «Νέος Κόσμος» της Μελβούρνης ότι όλο και λιγότεροι Ελληνες επιλέγουν να τα διδάσκονται στα σχολεία. 

Πώς θα αισθανόσασταν αν μαθαίνατε ότι οι γείτονες Αλβανοί οργανώνουν τη διείσδυσή τους σε όλα τα κράτη των Βαλκανίων προκειμένου να αναπτύξουν τον μεγαλοϊδεατισμό τους; Οι προκλήσεις που πρέπει να διαχειριστεί το έθνος τα επόμενα χρόνια υπερβαίνουν κατά πολύ τον ορίζοντα του Μνημονίου, τους Σόιμπλε, τα χρέη, τις τρόικες. Απειλούν την ίδια την υπόσταση του έθνους, τον φυσικό χώρο στον οποίο αναπτύσσεται, τα σύνορα, όπως διαμορφώθηκαν τα τελευταία 100 χρόνια, τον εθνικό κορμό, όπως απλώνεται στην υφήλιο. 

Ζητήματα, όπως η ανάδειξη ενός Κοινοβουλίου που θα εκφράζει τις υγιείς δυνάμεις όλων των Ελλήνων, μηδέ των αποδήμων εξαιρουμένων, το άνοιγμα της παιδείας μας σε παγκοσμίου φήμης ακαδημαϊκά ιδρύματα, με στόχο να σπάσει η επετηρίδα της μετριοκρατίας, η παροχή κινήτρων για την αύξηση του πληθυσμού, η ριζική αναδιοργάνωση της εθνικής άμυνας, η ενσωμάτωση της ναυτιλίας στην εθνική στρατηγική, η πλήρης αξιοποίηση του γεγονότος ότι είμαστε το μοναδικό κράτος στην περιοχή που είναι μέλος όλων των διεθνών οργανισμών πρέπει να αποτελέσουν τους στόχους του έθνους. Μη μου ζητάτε να εξειδικεύσω σε προτάσεις τα παραπάνω, είμαι ανέτοιμος.

Ωστόσο, ξέρω καλά ότι αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος είναι να υπερβεί θαρραλέα τη συγκυρία και να σχεδιάσει το μέλλον των επόμενων γενεών.
Το ξέρω, δεν είναι πολιτικά ελκυστικό, γιατί το σχέδιο αυτό δεν περιλαμβάνει τη γενιά μας. Είναι όμως εθνικά απαραίτητο. Σε τελική ανάλυση, ας είναι το αποτύπωμά μας.

Δημοκρατία, 06.02.2017

το είδαμε εδώ