Μέγα θαύμα. Το παιδί μου ήταν άλαλο και μίλησε όταν το σταύρωσε ο… ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/01/blog-post_2554.html#ixzz2ISXlV8e7

Το παρακάτω μας στάλθηκε από φίλη αναγνώστρια, το δημοσιεύουμε όπως ακριβώς το λάβαμε.

Προς την Ιστοσελίδα «Πενταπόσταγμα»

Αγαπητοί κύριοι της ιστοσελίδος «Πενταπόσταγμα» σας παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό και σας συγχαίρω για το έργο σας και την ενημέρωση την οποία μας κάνετε. Βλέποντας ότι συχνά ανεβάζετε στην ιστοσελίδα σας άρθρα και ομιλίες του γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη, νόμιζα ότι είστε πνευματικά του παιδιά. Μετά όμως πληροφορήθηκα ότι απλώς γνωρίζετε τον γέροντα και τον ευλαβείστε πολύ. Σας βεβαιώνω ότι δεν έχετε άδικο.

Είμαι από το Λιοπέτρι της Κύπρου και ονομάζομαι Κωνσταντίνα Δράκου και θέλω να σας αναφέρω ένα μεγάλο θαύμα του Θεού που έγινε στην οικογένειά μου.

Το παιδί μου πλησιάζει 5 ετών και δεν είχε μιλήσει. Όταν όμως ήλθε στην Κύπρο ο γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης το σταύρωσε με τον επιστήθιο σταυρό του που περιέχει Τίμιο Ξύλο και το παιδί μου μίλησε και δεν σταματά να μιλά.

Επιτρέψτε μου όμως να σας διηγηθώ όλα τα γεγονότα. Δεν γνώριζα τον γέροντα Νεκτάριο έως ότου διάβασα το βιβλίο της κ. Παλαμιώτου Κωνσταντίνας Δρ. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών με τον τίτλο: «Ο Γέροντας Νεκτάριος – Όταν μιλά ο ουρανός» (Εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος), το οποίο αναφέρεται στη ζωή, στο έργο και σε εκατό περίπου θαύματα που τέλεσε ο Θεός δια του σταυρού και των προσευχών του γέροντος. Δεν πίστευα τα όσα διάβαζα, αν και υπάρχουν όλα τα στοιχεία των ανθρώπων που ομολογούν τις θεραπείες τους.

Όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο «Ο Γέροντας Νεκτάριος» σας συνιστώ μέσα από την ψυχή μου να το διαβάσετε. Τώρα όμως που είδα το θαύμα μέσα στην οικογένειά μου ουδεμία αμφιβολία έχω για τα όσα είναι γραμμένα μέσα εκεί.

Μερικά από τα θαύματα του βιβλίου είδα ότι τα δημοσιεύσατε κι εσείς κατά καιρούς χωρίς όμως να αναφέρεστε στο όνομα του γέροντα. Εγώ όμως δεν θα κρύψω την ευεργεσία του Κυρίου και τον άνθρωπο μέσω του οποίου ενήργησε ο Θεός και έγινε το παιδί μου καλά.

Ο Γέροντας Νεκτάριος αν και κληρικός της Ιεράς Μητρόπολης Φωκίδος, Κτίτωρ δυο μεγάλων Ιερών Ησυχαστηρίων επανδρωμένα με αξιόλογους μοναχούς – μοναχές, με τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο και ιδιαίτερα με πλούσιο έργο στην νεολαία, δυστυχώς - πιστεύω προσωπικά - ότι κάποιοι από τη Διοίκηση της Εκκλησίας τον έχουν επανειλημμένως αδικήσει και θέσει στο περιθώριο, ως βγαίνει αβίαστα μέσα απ’ το βιβλίο που προανέφερα. Δεν βλέπω όμως να έχει κάνει το ίδιο και ο Χριστός μας. Αντιθέτως βλέπω ότι ο Χριστός τον έχει χαριτώσει με περίσσια Χάρη και Πνεύμα Άγιο.

Δεν είναι μόνο τα θαυμαστά σημεία που τελούνται δια του επιστηθίου σταυρού του και των προσευχών του, αλλά υπήρξε και από τους πρώτους όπου από το 1983 – πριν ακόμα μιλήσει ο γέροντας Παΐσιος – με στεντορεία τη φωνή προέβλεψε τα σημερινά δεινά της Ελλάδος και βροντοφώναξε ότι: «Έρχεται ο Αντίχριστος». Υπάρχουν καταγεγραμμένες ομιλίες του τις οποίες άκουσα αλλά και κείμενά του γραπτά, τα οποία μάλιστα όπως ανέφερε ο ίδιος είχε ενημερώσει εγγράφως τον τότε Αρχιεπίσκοπο και όλους τους Αρχιερείς από την δεκαετία του ’90. Ουδείς όμως εκ των Αρχιερέων πρόσεξε τότε τη φωνή του. Είπαμε ο γέροντας ήταν στο περιθώριο.

Ο Γέροντας που αξιώθηκα να τον γνωρίσω προσωπικά συνηθίζει να λέει και καλά κάνει ότι:

«Από την ώρα που εισήλθα στην εκκλησία ως κληρικός ήμουν στην άκρη, είμαι στην άκρη και θα μείνω στην άκρη, αρκεί να μην με βάλει στην άκρη ο Χριστός μας την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας». Αυτό τα λέει όλα.

Τελικά πράγματι ο Θεός χρησιμοποιεί, ενεργεί και λαλεί μέσω ανθρώπων που είναι όχι συνήθως σε θρόνους, αλλά στο περιθώριο για να κάνει θαυμαστό το όνομά Του πάνω στη γη.

Αυτόν τον γέροντα δοξάζω τον Θεό, που μας τον φανέρωσε και μας τον έστειλε κοντά μας στο Λιοπέτρι της Κύπρου.

Τον Νοέμβριο του 2010 είχα επισκεφθεί ως προσκυνήτρια το μοναστήρι του γέροντα Νεκταρίου στο Τρίκορφο Φωκίδος και του ανέφερα ότι έχω ένα παιδί ενάμισυ ετών το οποίο δεν μιλά και τούτο μας ανησυχεί. Ο γέροντας μου είπε να μην ανησυχώ αλλά να προσεύχομαι στον Άγιο Σεραφείμ τον θαυματουργό και το παιδί μου θα μιλήσει.

Τον Ιούνιο του 2012 ο γέροντας Νεκτάριος έφερε τα Λείψανα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ και του Αγίου Αυγουστίνου στο Λιοπέτρι. Πέρασαν χιλιάδες κόσμου και προσκύνησαν, ο δε γέροντας όσοι του ζητούσαν τους σταύρωνε με υπομονή με τον επιστήθιο σταυρό του. Έγιναν πολλά θαύματα τα οποία τα γράψατε και στην ιστοσελίδα σας στο «Πενταπόσταγμα». Εμείς εδώ είδαμε πολλά περισσότερα απ’ όσα εσείς γράψατε. Πήγα ταπεινά και εγώ με το άλαλο παιδί μου να το σταυρώσει ο γέροντας διότι ακόμη δεν είχε μιλήσει. Ζήτησε απ’ το παιδί μου ν’ ανοίξει το στόμα του και ο γέροντας του σταύρωσε τη γλώσσα λέγοντάς μου: «Μην ανησυχείς, το παιδί θα μιλήσει και θα σας τρελάνει, δεν θα σταματάει μετά να μιλάει». Και ω του θαύματος! Μέσα στην ίδια εβδομάδα το παιδί μας μίλησε κανονικά και δεν σταματάει να μιλάει, πράγματι μας έχει τρελάνει.

Δοξάζω τον Θεό, ευχαριστώ τον Κύριό μου. Ευχαριστώ τον γέροντα Νεκτάριο για τις προσευχές του και τις άγιες συμβουλές του μας δίνει για να βαδίζουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Γέροντας ήλθε και φέτος τον Ιανουάριο του 2013 στην Κύπρο, όπου και πάλι πολλά θαυμαστά σημεία έγιναν προς Δόξαν Θεού.

Η Ελλάδα έχει πολλούς θησαυρούς, ένας εξ’ αυτών είναι και ο γέροντας Νεκτάριος. Ας δώσουμε όλοι δόξα στο Θεό.

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Σας στέλνω φωτογραφία μου με τον γέροντα Νεκτάριο και το παιδί μου προς δημοσίευση ώστε όλοι να γνωρίζουν

Κωνσταντίνα Δράκου

Λιοπέτρι Κύπρος

 πηγή

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι 

άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου. Νιώθουν οι 

περισσότεροι μια μεγάλη εγκατάλειψη, μια αδιαφορία -ιδίως τώρα- 

από παντού. Δεν έχουν από που να κρατηθούν. Είναι αυτό που λένε:
“Ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται”.

Αυτό δείχνει ότι ο πνιγμένος ζητάει από κάπου να πιασθή, να σωθή. 

Βλέπεις, το καράβι βουλιάζει και ο άλλος πάει να πιασθή από το

 κατάρτι. Μα, αφού το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξη, δεν σκέφτεται 

ότι και το κατάρτι θα βουλιάξη. Πιάνεται από το κατάρτι και βουλιάζει

 πιο γρήγορα!
Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι ζητούν κάπου να ακουμπήσουν,

 από κάπου να πιασθούν. Και αν δεν έχουν πίστη να ακουμπήσουν

 σ' αυτήν,και δεν εμπιστευθούν στον Θεό, θα βασανίζωνται.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ –

 ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

πηγή

Άμπελος και οι καρποί +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΑΜΠΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΙ
Του μακαριστού Επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Κακούς κακώς απολέσει αυτούς» (Ματθ. 21,41)

ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ, αγαπητοί μου, έξω από τις μεγαλουπόλεις, στην ύπαιθρο, όχι απλώς για ν' αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, αλλά για να πάρουμε διδάγματα. Ας επισκεφθούμε περιοχές πού καλλιεργούνται αμπέλια.

Διανύουμε την περίοδο του τρύγου. Όλοι σηκώνονται πρωί, πηγαίνουν στ' αμπέλια και τρυγούν με τραγούδια. Γεμίζουν κοφίνια, τα μεταφέρουν εκεί που γίνεται η σύνθλιψις, κ' έτσι βγαίνει ο γλυκός ποταμός, ξανθός σαν κεχριμπάρι ή κόκκινος σαν αίμα. Απ’ αυτόν θα πιούν οι άνθρωποι σε ημέρες χαράς, όπως λέει ο ψαλμωδός ««Και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου» (Ψαλμ. 103,15). Απ’ αυτόν θα πιούν οι ασθενείς για να δυναμώσουν, οι γέροντες για να τονώσουν τα μέλη τους. Από αυτόν θα πάρη και ο ιερεύς, για να το κάνη αίμα Χριστού. Από τον ποταμό όμως αυτόν πίνουν και οι αλκοολικοί, μεθούν και κάνουν εγκλήματα. Το ίδιο πράγμα, βλέπετε, άλλου γίνεται νάμα για θεία λειτουργία κι άλλου όργανο κακού. Φταίει το κρασί, το δημιούργημα;

Φταίει ο άνθρωπος, που κάνει κακή χρήσι των δωρεών του Θεού.
Αλλά γιατί ομιλώ για αμπέλι και κρασί; Διότι το ευαγγέλιο σήμερα ομιλεί για αμπέλι. Κάποιος οικοδεσπότης, λέει, «εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αύτω περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον» (Ματθ. 21,33).

* * *

Η φύσι είνε ένας καθρέφτης, όπου φαίνεται η σοφία και η δύναμι του Θεού. Εξαρτάται τώρα με τι μάτι βλέπεις το κάθε τι, όπως και το αμπέλι. Αν είσαι φυσιολάτρης, θα θαυμάσης την πρασινάδα του, τις ιδιότητες του οίνου, θα φτειάξης και φεστιβάλ για το κρασί (Μια προφητεία λέει, ότι θα 'ρθη καιρός που θα καταργήσουν τις εορτές του Θεού και θα κάνουν άλλες κοσμικές - διαβολικές γιορτές). Αν λατρεύης τη φύσι χωρίς το Θεό, θα σταθής ως εκεί. Αν όμως είσαι Χριστιανός, τότε θα δης το αμπέλι υπό άλλο πρίσμα, κάτω από έναν άλλο φακό, πολύ διαφορετικά. Και ο φακός αυτός είνε το Ευαγγέλιο.

Υπό το πρίσμα του Ευαγγελίου πίσω από το φυσικό αμπέλι κρύβεται μία άλλη άμπελος. Σας έτυχε ν' ακούσετε τη θ. λειτουργία όταν λειτουργή δεσπότης; Εκεί, στο τέλος του τρισαγίου, κρατάει τα δικηροτρίκηρα και λέει, «Κύριε Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε  και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην...» (Ψαλμ. 79,15-16).

Ποια είνε η άμπελος; Εκλεκτή άμπελος, «Σωρήχ» όπως λέει ο προφήτης (Ησ. 5,2), ήταν ο λαός του Θεού, ο Ισραήλ. Αυτός ο λαός απήλαυσε τη φροντίδα του Κυρίου. Μέσα στην έρημο είδε θαύματα υπό την ηγεσία του Μωυσέως, ο οποίος στο τέλος της ζωής του είπε στον Ισραήλ. Αν ακούσης το Θεό και τις εντολές του, θα είσαι η εμπροσθοφυλακή των εθνών, διαφορετικά θα είσαι το ποδοπάτημά τους (βλ. Δευτ. κεφ. 28). Και όμως ο λαός αυτός αμάρτησε, φάνηκε αχάριστος —αυτά που ακούμε τη Μεγάλη Εβδομάδα—, έγινε σκολιόν-πονηρόν γένος. (Σήμερα κάτι μοντέρνοι θεολόγοι, με επί κεφαλής καθηγητάς πανεπιστημίου, θέλουν αυτά να τα σβήσουμε, για να μη προσβάλλουμε λένε το Ισραήλ, και τι να γράψουμε; Σιγά - σιγά θα μας καλέσουν να ...στεφανώσουμε και τον Ιούδα!). Έφτασαν οι Εβραίοι να διαπράξουν το μεγαλύτερο έγκλημα από όλα όσα έγιναν επί της γης, εσταύρωσαν τον Υιό του Θεού! Γι' αυτό τους περιμένει τιμωρία. Όπως ακούσαμε σήμερα, ««κακούς κακώς απολέσει αυτούς» (Ματθ. 21,41). Τέτοιος λαός θα τιμωρηθή. Αυτός ο λαός ήταν η άμπελος, που αντί να δώση σταφύλια έκανε αγκάθια και γι' αυτό κατεστράφη και τη θέσι του πήρε άλλος.

Ποιος είνε η νέα άμπελος; Είνε ο χριστιανικός λαός, η Εκκλησία του Χριστού. Εσύ, Χριστιανέ, από την ώρα που πίστεψες και βαπτίσθηκες, έγινες κλήμα - ρίζα και φυτεύθηκες στο αμπέλι του Χριστού. Καθένας από μας είμαστε κλήματα - βέργες σ' αυτό. Το κλήμα όμως δεν φυτεύεται μόνο για να κάνη πρασινάδα, φυτεύεται για να κάνη καρπό. Γι' αυτό ο αμπελουργός το σκάβει, το κλαδεύει, το ποτίζει, το περιποιείται. Και αν δεν φέρη καρπό, το ξερριζώνει. Είνε άχρηστο και στη θέσι του αχρήστου φυτεύει άλλο.

* * *

Όλοι, αδελφοί μου, γευόμεθα και γνωρίζουμε τι καρπό κάνει το αμπέλι. Αλλά και ο κάθε Χριστιανός πρέπει να καρποφορή. Δέντρο είνε κι αυτός. Ποιοι είνε οι καρποί του; Εμένα ρωτάτε τον άκαρπο; Ρωτήστε τον απόστολο Παύλο. Ανοίξτε στην προς Γαλάτας επιστολή, κεφάλαιο 5, στίχο 22. Διαβάστε ποιοι είνε οι καρποί του πνευματικού ανθρώπου, εκείνου που πίστεψε στο Χριστό κ' έκανε την καρδιά του ναό του αγίου Πνεύματος. Λοιπόν «ο καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Πρώτος καρπός είνε η αγάπη, δεύτερος η χαρά, τρίτος η ειρήνη, τέταρτος η μακροθυμία, πέμπτος η χρηστότης, έκτος η αγαθωσύνη, έβδομος η πίστις, όγδοος η πραότης, ένατος η εγκράτεια. Υπάρχουν αυτά;

•    Αγάπη. Δεν είσαι μόνος πάνω στον πλανήτη. Να σκέπτεται και τους άλλους. Αν κοιτάς μόνο τον εαυτό σου, δεν έχεις αγάπη. Κι όταν λείπη η αγάπη, που είνε η βασίλισσα, κοντά σ' αυτήν λείπει και η ακολουθία της. Δηλαδή,

•    Λείπει η χαρά. Μη βλέπεις που οι άνθρωποι γελούν εξωτερικώς και καγχάζουν, στο βάθος δεν έχουν χαρά, φαρμάκι στάζει η καρδιά.

•    Έπειτα η ειρήνη. Η Εκκλησία μας παρακαλεί «υπέρ της άνωθεν ειρήνης», «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», και εύχεται «Ειρήνη πάσι». Τα έθνη κάνουν συσκέψεις για την ειρήνη. Αλλά πού ειρήνη; Είνε σαν το περιστέρι του Νώε, που πετούσε μα δεν είχε πού να πατήση, πού να σταθή.

•    Μακροθυμία. Πλατειά πρέπει να 'νε η καρδιά, να υπομένη, να συγχωρή όλους, μα εμάς η καρδιά μας είνε στενή, με μίση και εκδικήσεις. Αντί της μακροθυμίας υπάρχει μικροψυχία.

•    Αντί χρηστότητος έχουμε μοχθηρία, και αντί αγαθωσύνης έχουμε κακία.Δεν αισθανόμεθα χαρά όταν βλέπουμε τον άλλο να προοδεύη. Αντιθέτως, μοιάζουμε με κάποιον που ήταν μέσα σ' ένα καράβι, έπεσαν σε φουρτούνα και θα πνίγονταν όλοι, καμμιά πεντακοσαριά, κι αυτός ανέβηκε στο κατάρτι, να δη πώς θα πνιγούν πρώτα οι άλλοι, και τελευταίος να πνιγή αυτός.

•    Μετά η πίστις, η εμπιστοσύνη. Πάει πλέον κι αυτή. Σε ποιον να εμπιστευθής; Ποιο είνε το πιο ιερό συμβόλαιο; Ο γάμος; Κι αυτόν όμως σήμερα το έκαναν κουρέλι. Φυλαχτήτε οι άντρες από τις γυναίκες, οι γυναίκες από τους άντρες, οι γονείς από τα παιδιά, όπως λέει ο προφήτης Ιερεμίας (βλ. 9,4).

•    Μήπως υπάρχει πραότης; Ταραγμένες είνε οι συνειδήσεις, αγριεμένες οι ψυχές.

•    Και τέλος η εγκράτεια, που σήμερα χλευάζεται. Ω  νέοι, μη σπάτε σαν άλογα τα χαλινάρια, δοκιμάστε τον καρπό της εγκρατείας από το δέντρο του Χριστού.

Πού είνε λοιπόν αυτοί οι καρποί;  Άκαρποι μείναμε. Και ερωτώ, γιατί το αμπέλι του Χριστού δεν έχει καρπούς;  Ω  συ δεσπότη μου με τη μίτρα τη χρυσή και την πατερίτσα, που υψώνεις τα χέρια και λες «...και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν», τι έκανες για το αμπέλι αυτό; Κ' εσύ ο ιεροκήρυκας κ' εσύ ο κληρικός κ' εσύ ο μοναχός κ' εσύ ο θρησκευτικός σύλλογος, τι κάνατε για το αμπέλι αυτό; Αμπέλι ξέφραγο κατήντησε η πατρίδα μας και «μονιός άγριος» (αγριογούρουνο) την κατέφαγε (Ψαλμ. 79,13).

* * *

Συχνά, αδελφοί μου, στ' αμπέλια πέφτει περονόσπορος. Ο Θεός λέει στο Δευτερονόμιο, Λαέ μου, αν μ' ακούσης, θα έχης ευλογία, αν δε μ' ακούσης, θα φυτεύης αμπέλια και δε θα τρως ούτε ένα τσαμπί (βλ. Δευτ. 28,30). Κατάρα στ' αμπέλια, κατάρα στις ελιές, κατάρα στη γη. Γιατί κατάρα; Διότι ασεβούμε και βλαστημούμε το Θεό. Τι καθυστερημένος καλόγερος! θα πήτε. Πέστε με, καθυστερημένο, σας χαρίζω την προοδευτικότητα, και μένω με το Χριστό τον Κύριό μου. Εγώ πιστεύω, ότι πίσω από τις καταστροφές υπάρχει τιμωρία Θεού, «κακούς κακώς απολέσει αυτούς».

Κ' εμείς, όπως είπαμε, κλήματα είμαστε. Μας φύτεψε ο Θεός για να φέρουμε καρπούς, έργα αγαθά, έργα αγάπης, αλληλεγγύης, συμπόνιας, ελέους, έργα Χριστού. Γιατί «η πίστι μόνη της, χωρίς έργα, είνε νεκρά» (Ιακ. 2,17). Έργα αγάπης ζητά η πίστι μας, ως συμπλήρωμα. Πού είνε λοιπόν η έμπρακτη αγάπη μας;

Αδελφοί, να μετανοήσουμε. Αν δε μετανοήσουμε, θα έχη εφαρμογή και σ' εμάς το «κακούς κακώς απολέσει αυτούς». Και οι πέτρες που πατούμε θα γίνουν φίδια να μας φάνε. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, αριστεροί και δεξιοί, όλων των χρωμάτων, ας μετανοήσουμε και ας ζήσουμε κατά το Ευαγγέλιο του Χριστού, ω η δόξα και το κράτος εις τούς αιώνας, αμήν.

† Επίσκοπος Αυγουστίνος



Απο μαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον Ι. ναό Αγ. ΔημητρίουΑμπελοκήπων - Αθήναι την 4-9-1960. Καταγραφή καί σύντμησις 6-9-2009.Την ομιλία αυτή μπορείτε να την ακούσετε χωρίς περικοπές στο cd 13α' Α τής σειράς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στο τηλέφωνο 23850-28868)

πηγή

Οι ρίζες καρναβαλικών αθλιοτήτων Του Λάμπρου Σκόντζου,

Η περίοδος του Τριωδίου είναι από τους σημαντικότερους εορτολογικούς σταθμούς του ενιαυτού. Είναι για τη ζωή της Εκκλησίας μας νοητό στάδιο αγώνα, όπου παίρνει μέρος οντολογικά ο πιστός και ασκεί τις σωτήριες αρετές και κυρίως τη μετάνοια προκειμένου να καθαρίσει από τους ρίπους της αμαρτίας την όλη ψυχοσωματική του υπόσταση, ώστε να εορτάσει το υπέρτατο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου ως αναγεννημένος άνθρωπος. Κατά συνέπεια το άγιο Τριώδιο έχει χαρακτήρα κατανυκτικό και πένθιμο, διότι απώτερο στόχο έχει να δημιουργήσει στους πιστούς κατάσταση αυτοσυνειδησίας και να εγείρει πνεύμα εγρήγορσης και επιστροφής στην αυθεντική θεοδημιούργητη ανθρώπινη φύση τους.
Όμως αλίμονο. Ο πολύς κόσμος όχι μόνο δεν θεωρεί την αγία αυτή περίοδο ως ευκαιρία αυτοσυνειδησίας και ασκήσεως, αλλά πράττει τα αντίθετα. Αναβιώνει συνήθειες πρωτόγονες του απώτερου ειδωλολατρικού παρελθόντος, όταν βίωνε η ανθρωπότητα την πιο φρικτή σκοτοδίνη της ιστορίας της, όταν τα κτηνώδη ένστικτα κυριαρχούσαν του λόγου και των αξιών, όταν η μοιρολατρία καθόριζε τυφλά την πορεία της ζωής, όταν η μαγεία και ο φόβος συντάραζαν τον ανθρώπινο ψυχισμό και δεν επέτρεπαν στον άνθρωπο να σκεφτεί λογικά. Πρόκειται για τα γνωστά καρναβαλικά δρώμενα, τα οποία κυριολεκτικά οιστρηλατούν αυτές τις ημέρες την πλειονότητα των ανθρώπων.

Έχει ενδιαφέρον να ανατρέξουμε στην ιστορία για να δούμε τις ρίζες των καρναβαλικών εκδηλώσεων για να καταλάβουμε γιατί υπάρχει σήμερα, στην εποχή της πλήρους πνευματικής συγχύσεως, τέτοια προβολή και ανάπτυξη σε παγκοσμίως.
Η αρχή αυτών των δρώμενων χάνεται στο βάθος του ιστορικού παρελθόντος. Έχουν τις καταβολές τους στην ανάγκη του πρωτόγονου ανθρώπου να νικήσει τις τρομερές φοβίες του μπροστά στη φύση και να υπερπληρώσει τα νοητικά του κενά από την έλλειψη της ορθολογικής σκέψεως και ερμηνείας του κόσμου που τον περιέβαλε. Τότε που δεν υπήρχε σ’ αυτόν λογική εξήγηση για τον κόσμο και τα φυσικά φαινόμενα, αλλά πίστευε ότι αυτός κυριαρχούνταν από αόρατες μαγικές δυνάμεις, οι οποίες κανόνιζαν τη ζωή του ανάλογα με τις δικές τους διαθέσεις. Η πρωτόγονη αυτή πίστη τον ανάγκασε να εφεύρει τρόπους να μεταβάλλει τη διάθεση αυτών των δυνάμεων σύμφωνα με το συμφέρον του. Έπρεπε να καλοπιάσει αυτές τις δυνάμεις για να σταθούν απέναντί του ευνοϊκές και καλόβουλες. Με πιο τρόπο; Με παράλογα μαγικά δρώμενα, διότι στερούνταν ο ίδιος, όπως είπαμε, ορθού λόγου.
Πίστευε πως με το θόρυβο, τις ειδεχθείς προσωπίδες, τον ξέφρενο χορό και τις παράλογες πράξεις ήταν δυνατόν να φοβίσει τις κοσμικές δυνάμεις και να ξορκίσει το κακό, από τον ίδιο και το περιβάλλον του. Πίστευε ακόμα πως με διάφορες τελετές, με αποκορύφωμα αυτές που είχαν σχέση με τον αχαλίνωτο ερωτισμό, θα ξυπνούσε τις γονιμοποιές δυνάμεις της φύσεως προκειμένου για να δώσουν πλούσια σοδιά.
Οι ειδωλολατρικές θρησκείες όλων των λαών της αρχαιότητας ήταν πνιγμένες στον αποκρυφισμό, τη μαγεία και φυσικά τα παράλογα δρώμενα. Η απόλυτα ειδωλολατρική αρχαιοελληνική θρησκεία δεν αποτελούσε εξαίρεση, ιδιαίτερα στη λαϊκή της μορφή, η οποία συνέχιζε επακριβώς τον φετιχιστικό, τοτεμιστικό και ανιμιστικό χαρακτήρα των πρωτόγονων στοιχείων της θρησκείας των Πελασγών, Κάρων, Λελέγων και άλλων προελληνικών φυλών.. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα μαγικά και παράλογα αυτά δρώμενα εντάχτηκαν στη διονυσιακή οργιαστική λατρεία, η οποία είναι η μετεξέλιξη της λατρείας του φρυγικού θεού Σαβάζιου και η οποία εισήχθη στην Ελλάδα μέσω της Θράκης μετά τον 8ο π.Χ. αιώνα και επιβλήθηκε με φοβερές και ανείπωτες βιοπραγίες στον ελληνικό χώρο. Στη Θράκη εντάχτηκε η λατρεία του Σαβάζιου – Διόνυσου στην ορφική θρησκεία, διατηρώντας τον οργιαστικό ανατολικό χαρακτήρα και αναμειγνύοντας τα πανάρχαια μαγικά δρώμενα των προελλήνων, με τον δικό της πρωτογονισμό. Δεν είναι τυχαίος ο μύθος του ιδρυτή της ορφικής θρησκείας θράκα Ορφέα, ο οποίος κατασπαράχτηκε και φαγώθηκε από τις μανιασμένες λάτρισσες του Διονύσου, τις απαίσιες μαινάδες! Δεν είναι επίσης τυχαία τα φοβερά διονυσιακά δρώμενα με τον ανείπωτο εκστασιασμό, την ωμοφαγία και κάθε λογίς έκτροπα, που λάβαιναν χώρα στα διαβόητα «διονυσιακά μυστήρια».
Δεν είναι τέλος καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τη λαϊκή θρησκεία του διονυσιασμού την υποστήριξε και την καθιέρωσε η τυραννική δυναστεία των Πεισιστρατιδών στην Αθήνα τον 6ο π.Χ. αιώνα. Μέσω αυτής μπόρεσαν οι τύραννοι εκείνοι να επιβληθούν στις λαϊκές μάζες, στις οποίες κυριαρχούσε η δεισιδαιμονία και το παράλογο. Η «αιρετική» και απόβλητη από την «επίσημη» αρχαιοελληνική θρησκεία, λατρεία του Διονύσου ανήχθη σε κυρίαρχο θρησκευτικό σύστημα, παίρνοντας πάνδημο χαρακτήρα με τις μεγάλες διονυσιακές εορτές: «Λήναια», «Μικρά Διονύσια», «Μεγάλα Διονύσια» κλπ.
Οι δεισιδαίμονες και αμόρφωτες μάζες του λαού συμμετείχαν με πάθος σε αυτές τις μαγικές (στην ουσία) εορτές, διότι οι ιθύνοντες προνόησαν να προσδώσουν σε αυτές αφάνταστη ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά ορμέμφυτα των θρησκευτών. Οι αρχαίες πηγές μας διασώζουν καταπληκτικές λεπτομέρειες για τα δρώμενα στις διονυσιακές εορτές. Ο αχαλίνωτος ερωτισμός, χωρίς κανένα φραγμό και αναστολή, είχε αναχθεί ως η κύρια έκφανση και δρώμενο αυτών των εορτών. Οι ελεύθερες και ανείπωτες ερωτικές μείξεις ήταν το δέλεαρ που προσέλκυε τους θρησκευτές να μετέχουν στις εμετικές εορτές. Θλιβεροί άνθρωποι, οι οποίοι είχαν καταπιεσμένες στην ψυχή τους ανικανοποίητες ερωτικές έξεις, μπορούσαν να τις ικανοποιήσουν στο όνομα του Διόνυσου. Μοιχοί, πόρνοι, ομοφυλόφιλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά πάθη τους «νόμιμα», εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Οι αξίες της συζυγικής πίστης, της ερωτικής αφοσίωσης, της αγνής και άδολης έλξης των ετερόφιλων νέων, οι οποίοι ορκίζονται αιώνια πίστη μεταξύ τους, της αιδούς κλπ, δεν είχαν θέση στις διονυσιακές εορτές. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αναγκάζονταν με το ζόρι οι γυναίκες που ήταν κλεισμένες στους γυναικωνίτες να βγαίνουν στους θορυβώδεις δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε θρησκευτή ανώμαλου και αισχρού άνδρα, ως δήθεν υποταγή στο θέλημα του Διόνυσου! Η σεξουαλική κακοποίησή της θεωρούνταν θρησκευτική πράξη λατρείας προς το «θεό»!
Οι βωμολοχίες, οι άσεμνες χειρονομίες, οι περιφορές των φαλλών, δηλαδή τεραστίων ομοιωμάτων του ανδρικού οργάνου, οι ξέφρενοι οργιαστικοί χοροί, η οινοποσία μέχρι και αυτού ακόμη του θανάτου, οι υστερικές κραυγές, οι ειδεχθείς μεταμφιέσεις, ο δαιμονικός θόρυβος και η εκκωφαντική μουσική, των αυλών και των τυμπάνων συνέθεταν ένα νοσηρό μυστικιστικό κλίμα, το οποίο ενείχε το μαγικό στοιχείο. Ήταν μια ανοικτή τεράστια μαγική τελετουργία για να ξορκιστούν οι κακές δαιμονικές δυνάμεις.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε την ιστορική πληροφορία, πως στους ύστερους χρόνους της αρχαιότητας, όταν ο αρχαίος κόσμος βρισκόταν σε τέλεια παρακμή, οι λάτρεις του Διονύσου, είχαν οργανωθεί σε ιδιότυπους θρησκευτικούς συλλόγους των «Βακχών» οι οποίοι τελούσαν τα περιβόητα όργια «Βακανάλια». Ο διαπρεπής μελετητής της αρχαίας Ελλάδος, αείμνηστος Γ. Καψάλης αναφέρει τα εξής σημαντικά γι’ αυτούς τους διαβόητους συλλόγους και τα όργιά τους: «Η επιμειξία των δύο φύλων (εν καιρώ νυκτός) εξέτρεπε την εορτήν εις σκηνάς κραιπάλης και παρά φύσιν όργια, δικαιολογούμενα υπό των μεμυημένων εκ της λατρείας του Διονύσου, όστις εθεωρείτο σύμβολον της αναπαραγωγής του ανθρώπου. Παρθένοι και νέοι διεφθείροντο κατ’ αυτά και εκορέννυντο εν αυτοίς παν είδος σαρκικών ορέξεων. Συν τω χρόνω δε το έγκλημα δεν περιορίζετο μόνον εις την τέλεσιν ανηθικοτήτων, αλλ’ έλαβε μεγάλας διαστάσεις, διότι κατά τα Βακανάλια εφιλοτεχνούντο ψευδομαρτυρίαι και επιορκίαι, εγίνοντο πλαστογραφίαι και ετοιμάζοντο πλασταί διαθήκαι. Ακόμη δε αι δηλητηριάσεις και αι δολοφονίαι εμελετώντο εις τα καταγώγια εκείνα. Και ηκούοντο μεν ενίοτε εις τα καταφύγια ταύτα της διαφθοράς αι φωναί και διαμαρτυρίαι των δι’ απάτης εισαχθέντων εκεί, των θυμάτων των δηλαδή, αλλ’ αύται κατεπνίγοντο από τας κραυγάς των βακχευόντων και τους κρότους των κυμβάλων και των τυμπάνων. Κατήντησεν τέλος η θρησκευτική εκείνη εορτή να έχει ως αρχήν την παραβίασιν παντός της θρησκείας και της πολιτείας νόμον.» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.ΣΤ΄,σελ.491)!
Όμως και μετά την κατάρρευση της αρχαίας θρησκείας η συνήθεια του διονυσιασμού παρέμεινε ζωντανή στις ψυχές πολλών ανθρώπων, τους οποίους δεν άγγιξε το ανέσπερο φως του Χριστού και η χριστιανική ψυχική ηρεμία. Άνθρωποι ακόλαστοι συνέχιζαν και συνεχίζουν να τιμούν το ψευτοθεό Βάκχο με τον ίδιο οργιαστικό και μαγικό τρόπο.
Σήμερα διαπιστώνουμε με λύπη μια τρομερή άνθιση του οργιαστικού διονυσιασμού. Τα σύγχρονα λεγόμενα καρναβάλια δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις επαίσχυντες βακχικές εορτές της αρχαιότητας. Όποιος αμφιβάλει ας ρίξει μια ματιά στα δρώμενα του καρνάβαλου των πειναλέων της Βραζιλίας, ή των «δικών» μας φαλλικών δρώμενων του Τιρνάβου και θα πεισθεί πως ο μέθυσος θεός ατυχώς συνεχίζει να «ζει» και να κυριαρχεί στις ψυχές μυριάδων ανθρώπων! Εκτός από ιδιωτικούς συλλόγους και αυτό το επίσημο κράτος συμμετέχει γενναιόδωρα στη διοργάνωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων, σπαταλώντας πακτωλούς χρημάτων από το υστέρημα του άγρια φορολογούμενου φτωχού Έλληνα πολίτη. Τοπικοί άρχοντες συναγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα διοργανώσει τον πιο εντυπωσιακό καρνάβαλο!
Το δυστύχημα είναι πως σε αυτές τις μαγικές, οργιαστικές και ανήθικες εκδηλώσεις παίρνουν μέρος και πολλοί χριστιανοί με ελαφριά τη συνείδηση, αγνοώντας προφανώς, ότι εκεί λατρεύονται με κάθε επισημότητα τα ανθρώπινα πάθη και θεοποιούνται τα κτηνώδη ένστικτα. Τα περί «ανάπαυλας χαράς» των ημερών των απόκρεω, είναι αστείες δικαιολογίες, διότι η χαρά είναι μια άκρως υποκειμενική ψυχική κατάσταση σε κάθε άνθρωπο.
Δε καταφερόμαστε εναντίον αυτών των εκδηλώσεων από καμιά παρότρυνση σεμνοτυφίας, αλλά από πραγματική γνώση των πρωτογόνων και μαγικών καρναβαλικών δρώμενων, τα οποία, πέρα από την επίπλαστη ευθυμία, ενέχουν στην ουσία τους το στοιχείο της τραγικότητας, της απαισιοδοξίας και τους αδιεξόδου του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος έχει ανάγκη από μόνιμη έξοδο από την τραγικότητα της ζωής, και όχι από πρόσκαιρη «φυγή»..
Εν κατακλείδι, η αγία περίοδος του Τριωδίου δεν είναι για μας τους πιστούς ευκαιρία για κραιπάλη και εφήμερους αισθησιασμούς, αλλά πρόκληση και προτροπή να ξαναβρούμε το χαμένο αυθεντικό εαυτό μας. Να συναισθανθούμε τη δίνη της τραγικότητάς μας εξαιτίας της αμαρτίας που πρυτανεύει στη ζωή μας και να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να αλλάξουμε πορεία στη βιωτή μας. Η ειλικρινής μετάνοιά μας και η οντολογική ένωσή μας με το Χριστό θα μας δώσουν ασύγκριτα μεγαλύτερη χαρά από εκείνη των εφήμερων καρναβαλικών αθλιοτήτων και θα πληρώσουν με μόνιμη ιλαρότητα και ουράνια αγαλλίαση τη σκοτισμένη ψυχή  μας.

πηγή

Μια Σατανική πομπή,+Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Όταν μιλούσε… ο Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης…

Μια Σατανική πομπή

Του πρώην Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη

Από το βιβλίο του «Σημεία των Καιρών»

Έκδοση Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Αδελφότης «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ» - ΑΘΗΝΑ 1953

Το Καρναβάλι των Πατρών

Έφθασαν, φίλοι αναγνώσται, έφθασαν αι προφητευμέναι ημέραι, κατά τας οποίας οι άνθρωποι θα εύχωνται να μη έχουν ούτε μάτια, ούτε αυτιά, δια να μη βλέπουν και μη ακούουν τα φρικτά θεάματα και ακροάσματα, τους εξωφρενισμούς ενός κόσμου αποστατήσαντος από του Κυρίου και συνεχώς καταρρέοντος και βυθιζόμενου εις πολιτισμόν Σοδόμων και Γομόρρων. Το επληροφορήθητε ; Εις την ωραίαν πρωτεύουσαν της Πελοποννήσου ετοιμά­ζεται και εφέτος καρναβάλι πού θα σημείωση ρεκόρ, θα υπερβεί εις εμφάνισιν, εις πολυτέλειαν και τα καρναβάλια ακόμη της Νικαίας, Βενετίας, Μασσαλίας και ει τίνος άλλης Ευρωπαϊκής πό­λεως. Βλέπετε συναγωνιζόμεθα βήμα προς βήμα την Δύσιν εις την διαφθοράν.

Άλλα τί είναι το καρναβάλι;

Μία αναδρομή εις το παρελθόν δεν θα ήτο άσκοπος.

* * *

Ήτο εποχή, κατά την οποίαν ο αληθινός θεός ήτο άγνωστος. «Τω αγνώστω Θεώ» ήτο το επίγραμμα πλακός βωμού εν Αθή­ναις. Εν σκότει διεπορεύετο η ανθρωπότης. Πηχτό το σκοτάδι. Μεσάνυχτα είχεν ο κόσμος. Είδωλα παντού. Τρομακτική τις ά­γνοια επεκράτει. Δεισιδαιμονία, ειδωλολατρεία εβασίλευον. Τα πάντα, και τα ρυπαρώτερα των ζώων και τα ευτελέστερα των αν­τικειμένων, τα πάντα είχον θεοποιηθή. Και αυτά τα πάθη του ανθρώπου εθεοποιήθησαν. Η μέθη είχε θεόν τον Βάκχον. Η κλο­πή τον Έρμην. Η ακολασία την Αφροδίτην. Η μοιχεία τον Δία. Η αγρία εκδίκησις τον Άρην... Φαντασθήτε! Οι θεοί προστάται της κακίας, της ανηθικότητος. Και ανάλογος προς την ηθικήν των θεών, βεβαίως ήτο και η λατρεία, η οποία απεδίδετο εις τους θεούς παρά των αρχαίων. Κατά την ημέραν π. χ., κατά την οποίαν εώρταζεν ο Βάκχος, κατά την εορτήν των Βακχειών, οι εορτασταί έκαμνον πομπήν, εξεκίνουν από τον Ναόν του Βάκχου, εφόρουν προσωπίδας, εκράτουν αισχρά σύμβολα, ανεμιγνύοντο άνδρες και γυναίκες, εκραύγαζον, εβωμολόχουν, ετραγουδούσαν τα πλέον αη­δή άσματα, διήρχοντο τας οδούς και τας πλατείας, περιέπαιζον τους διαβάτας, εχόρευον, εμεθύοντο, εκυλίοντο εις τους δρόμους, ησχημόνουν.,.έπραττον και έλεγον κατά την εορτήν του θεού των «όσα αισχρόν εστί και λέγειν»,

Τοιαύται ήσαν αι εορταί και αι πανηγύρεις του αρχαίου ει­δωλολατρικού κόσμου Ελλήνων και Ρωμαίων, γνωσταί ως Διονύ­σια, Βάκχεια, Βοτά, Βρουμάλια, Σατουρνάλια, Λουπερκάλια, Καλένδαι...

Υπό την στέγην των Ναών και με την ευλογίαν ιερέων και αρχιερέων της εποχής εκείνης παν είδος διαφθοράς ετελείτο. Άνωθεν εκ των κορυφών του Ολύμπου ηυλόγουν και οι θεοί μετά των θεαινών διασκεδάζοντες. Όλα ελεύθερα. Λοιπόν. Ευοί, Ευάν. Το απήτουν και οι θεοί.

Βουνά κοινωνικής κοπριάς,«κόπρος Αυγείου», απέραντος σταύλος, μέσα εις τον οποίον έρριπτον τας ακαθαρσίας της ζωής των τα εκατομμύρια της ανθρωπότητας είχε καταντήσει ο προχριστια­νικός κόσμος. Αλλ' ακριβώς εις τον «σταύλον», εις ένα βρωμερόν σπήλαιον, εγεννήθη προ 1952 ετών ο Ένας, ο άσπιλος, ο αμό­λυντος, ο ακηλίδωτος, ο Γιός της Παρθένου, ο Εμμανουήλ. Έκλινεν ουρανούς και κατέβη. Κατέβη εις σταύλον. Δια να καθάριση τον σταύλον, δια να βγάλη, δηλαδή, τον άνθρωπον από την δυσοσμίαν εις τον καθαρόν αέρα, δια να ζήση ο άνθρωπος και ν' αναπνεύση την αρετήν. Προς τούτο ο Κύριος προέβαλλε ενώπιον πάντων την εικόνα μιας εκπάγλου αρετής. «Ίδε ο άνθρωπος». Κατά της μέθης των οπαδών του Βάκχου αντέταξε την εγκράτειαν των ασκητών. Κατά της ακολασίας των σατύρων την αγνό­τητα των παρθένων. Κατά των αισχρών ασμάτων των Μαινάδων τους θεσπέσιους ύμνους, τας πνευματικάς ωδάς των Δαμασκηνών και Ρωμανών. Κατά της κυριαρχίας των παθών, την κυριαρχίαν του Πνεύματος. Κατά της κοσμικής αγάπης, η οποία εθεοποίει τα εγκόσμια, τα εφήμερα και απατηλά, αντέταξε τον θείον έρω­τα, την εξ όλης ψυχής, καρδίας, διανοίας και ισχύος αγάπην του Θεού. Ω Κύριε! Η διδασκαλία Σου, η ζωή Σου, η θυσία Σου, ο Σταυρός και η Ανάστασις  Σου,   εκκαθάρισαν, ευωδίασαν την γην. Ω Κύριε ! Μύρον εκκενωθέν όνομά Σου.

Το νέον κήρυγμα, το όποιον ηκούσθη κατ' αρχάς εις ένα μι­κρόν κύκλον αλιέων της Γαλιλαίας, ηπλώθη μετ' ολίγον με τα­χύτητα αστραπής. Ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου, ιδού εκ των πρώτων φθάνει εις Πάτρας, κηρύττει και εξαγνίζει την πόλιν από τα ειδωλολατρικά αίσχη. Ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο Παύλος, φέρει το μήνυμα της και­νής ζωής παντού. Μέσα εις τα αρχαία κέντρα του ειδωλολατρικού κόσμου με τους Βάκχους και τας Αφροδίτας των, με τούς Σατύρους και τας μαινάδας των, ηκούσθη η φωνή του, φωνή πού δεν εδέχετο κανένα συμβιβασμόν με το σκότος, με την ζωήν της ειδωλολατρίας. Ο λόγος του μαχαίρι. Έκοπτε τα σεσηπότα. «Κανείς—εφώναζεν ο Απόστολος—κανείς εκ των πιστών δεν επιτρέπεται να λαμβάνει μέρος εις κοσμικάς, εις είδωλολατρικάς τελετάς και συγκεντρώσεις, κατά τας οποίας φονεύεται η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, οργιάζει το κτήνος, θεοποιείται η σαρξ. Ακούσωμεν την αθάνατον φωνήν του! «Ως εν ήμερα ευσχημόνως

περιπατήσωμεν μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις,…άλλ' ενδύσασθε τον Κύριον και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας. —Τίς κοινωνία φωτί προς σκότος;—Υμείς ναός θεού έστε ζώντος—Διό εξέλθετε εκ μέσον αυτών και αφορίσθητε. (Ιδ. Ρωμ. 13, 13—Β' Κορινθ. 6, 14—18). Αποχή εκ της ειδωλολατρικής ζωής, τελετών και πανηγύρεων, ήτο το ζωηρόν, το συνεχές, το αδιάλειπτον σύνθημα—κήρυγμα της απο­στολικής Εκκλησίας. Αποχή πού επισημοποιείτο με ιεράν υπόσχεσιν. Διότι κατά την ώραν του μυστηρίου του Βαπτίσματος ο βαπτιζόμενος υπέσχετο ενώπιον θεού, αγγέλων και ανθρώπων, ότι χριστιανός γενόμενος, θ' απέχει των σατανικών πομπών. «Αποτάσση τω Σατανά;—ερωτά ο ιερεύς και πάσι τοις έργοις αυτού; και πάσι τοις αγγέλλοις αυτού; και πάση τη λατρεία αυτού; και πάση τη πομπή αυτού»; «Αποτάσσομαι» είνε η απάντησις. Ιδού η ιερά υπόσχεσις.

Οι χριστιανοί εκείνοι, ετήρουν τας ιεράς των υποσχέσεις, ήκουον την φωνήν των Πατέρων και απείχον παντός ακαθάρτου. Καθαρά τα ήθη των. Αγνή η ζωή των. Χρυσάφι πού έλάμπε και προύκάλει τον θαυμασμόν και αυτών ακόμη των απίστων και των διωκτών των. Η γη ευωδίαζε από την ευωδίαν του Χριστού, από την ζωήν των Χριστιανών των πρώτων αιώνων.

Άλλα όταν μετά την κατάπαυσιν των διωγμών και την εξωτερικήν επικράτησιν της Εκκλησίας τα ήθη των Χριστιανών πα­ρουσίασαν χαλαρότητα και πολλοί των Χριστιανών πού είχον ελαστικήν συνείδησιν δεν είχον δια τίποτε να λαμβάνουν μέρος εις εορτάς και πανηγύρεις πού είχον εις το πρόγραμμα των στοιχεία διαφθοράς και λείψανα ειδωλολατρικής ζωής, η Εκκλησία δεν εχαρίσθη εις τους χλιαρούς αυτούς χριστιανούς, αλλά συνεχίζουσα την ένδοξον αποστολικήν παράδοσιν, άγρυπνος φύλαξ της αιω­νίας ηθικής του Ευαγγελίου, συνήλθεν εις Τοπικάς και Οικουμενικάς Συνόδους, απεφάσισε, κατεδίκασεν, αφώρισε τους ειδωλολατρίζοντας αυτούς χριστιανούς. (Ιδε Κανόνα ΞΒ—έκτης Οίκουμ. Συνόδου),

Ούτω η Ορθόδοξος Εκκλησία αντέδρα κατά της εισβολής του ειδωλολατρικού πνεύματος πού προσεπάθει υπό μυρίας μορφάς να υπεισέλθη και να μολύνη τον χριστιανικόν βίον. Υπογραμμίζομεν η Ορθόδοξος Εκκλησία. Διότι η Δυτική Εκκλησία κα­τά τίνα σκοτεινήν περίοδον εν τω ζητήματι τούτω συνυποκρίθη μετά του κόσμου και παρουσίασε δυστυχώς το άθλιον θέαμα: αρ­χιερείς και πάπας να ευλογούν να πρωτοστατούν εις την διοργάνωσιν καρναβαλιών πού έλκουν προφανώς την καταγωγήν από τα Σατουρνάλια και τα Λουπερκάλια της αρχαίας Ρώμης, της Βαβυλώνος του κόσμου. Αλλ' εδώ όχι περί Ρώμης και πάπων, αλλά περί Ελλάδος και ορθοδόξου λαού Ο λόγος. Και συνεπώς δεν δύνανται μερικοί να μας παρουσιάζουν την Νίκαιαν ως παράδειγμα. Δεν είμεθα Δύσις.

* * *

Και τώρα, φίλοι αναγνώσται, κρατούντες τ' ανωτέρω ως φως, ως καθρέπτην πλησιάσατε και εξετάσατε, το καρναβάλι των Πα­τρών και αποφανθήτε, εάν ειμπορή να σταθή μέσα εις μίαν Ορθόδοξον Χριστιανικήν Κοινωνίαν.

Καθώς πληροφορούμεθα, πέρυσι εις τας Πάτρας την τελευταίαν Κυριακήν των Απόκρεω, κατά την οποίαν οι κώδωνες των ω­ραίων ναών της πόλεως εκρούοντο και   εκάλουν τους χριστιανούς εις ψυχικήν ανάτασιν, εις πνευματικήν περισυλλογήν, άτομα τινά, ξένα προς το πνεύμα του   Ευαγγελίου, μιμηταί των   αθλιοτήτων των πόλεων της Δύσεως, διωργάνωσαν καρναβάλι και συμπαρέσυραν την πόλιν του Αγίου Ανδρέου του   Πρωτοκλήτου εις σατανικήν πομπήν. Ναι! Σατανικήν πομπήν. Διότι εκτός των άλλων της όλης πομπής προηγείτο   γιγαντιαίον σύμβολον πού παρίστανε τον Σαταναν. Ο Σατανας   (ο έξω επ' εδώ)   εστηρίζετο επάνω εις δύο ξυλοπόδαρα μήκους 2 μέτρων, διά να είνε θεατός απ' όλον το πλήθος. Έφερε μακράν ουράν.   Μήπως η ουρά αύτη ήτο το σύμ­βολον πού υπενθύμιζε την ελκτικήν εκείνην δύναμιν του Σατανα, όστις, κατά την Αποκάλυψιν, με την ουράν του έσυρε το 1)3 των αστέρων του ουρανού; Πόσους να σύρη σήμερον; — Όπισθεν του Σατανά ήρχετο η γυνή, η βασίλισσα του  καρνάβαλου, εστολισμένη με φαντασμαγορικήν στολήν. Ταύτην ηκολούθουν άρματα πολ­λά. Άνδρες και γυναίκες   μετημφιεσμένοι. Στολαί, παρίσταναν ό,τι ήθελες εκ του κόσμου των ζώων και των ανθρώπων. Ο καρνάβαλος παρήλαυνε. Και ο κόσμος συνωστιζόμενος   επάνω εις τα πεζοδρόμια εθεάτο, διετίθετο ευμενώς και εχειροκρότει. Εχειροκρότει τ' άρματα, τα ερασιτεχνικά   συγκροτήματα,   την βασίλισσαν, τον Σατανάν. Ωραία πράγματα! Η  σατανική πομπή, αφού έκαμε τον γύρο της, έφθασε  εις   κεντρικήν πλατείαν. Εκεί, παρουσία μικρών και μεγάλων, αρχόντων και αρχομένων, εκάη το γιγαντιαίον σύμβολον εν μέσω των ιαχών του πλήθους.

Ο Καρνάβαλος! Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, ότι όλη αυτή η πομπή του Σατανά και της βασιλίσσης του δημιουργεί το ψυχολογικών εκείνο κλίμα, μέσα εις το όποιον μοιραίον είνε να σημειώνεται χαλάρωσις των ηθών, και εάν ακόμη δεν λαμβάνουν χωράν δημοσία, αι μεγάλαι εκείναι απρέπειαι των βακχικών εορ­τών, πάντως το πνεύμα του Βάκχου και της Αφροδίτης επικρα­τεί. Ο Σατανάς τας ημέρας του Καρνάβαλου είνε πολυάσχολος. Η πελατεία του μεγίστη. Σύρει πλήθη. Τα δίκτυα του ανασύρον­ται πλήρη από νέας και νέους. Και εις ποία αμαρτήματα δεν πα­ρασύρονται οι άνθρωποι κατά τας ημέρας αυτάς του Καρνάβαλου; Αστεία αηδή, άσματα πορνικά, χειρονομίαι απρεπείς, πολυποσίαι, πολυφαγίαι, μέθαι, κραιπάλαι, αισχρολογίαι, βλασφημίαι, εξωφρενι­κοί χοροί Σαλώμης, αισχροί έρωτες και συζυγικαί απάται, προοί­μια διαζυγίων και οικογενειακών δραμάτων, ιδού τα αμαρτήματα, ιδού το λιβάνι πού καιεται προς λατρείαν του θεού - Καρνάβα­λου. Τι άλλο, σας ερωτώμεν, τι άλλα θα έπρεπε να γίνωνται δια να κληθούν Σατανικαί πομπαί; Ο ακολουθών αυτάς γίνεται αρνητής της εν τω βαπτίσματί του ομολογίας πίστεως.

Τι δε να είπωμεν περί σπατάλης εκατομμυρίων ολοκλήρων πού εδαπανήθησαν δια την επιτυχή διεξαγωγήν της εορτής αυτής; Αλλοίμονον! Χρήματα γίνονται καπνός και καίονται. Πού ; Εις ένα κράτος πού συντηρείται με την επαιτείαν των ξένων! Πού; Εις μίαν πόλιν πού διέρχεται οικονομικήν κρίσιν ! Πού; Εις μίαν πόλιν με στρατιάν απόρων της οποίας οι άποροι φυματικοί δημομοσιεύουν δραματικάς εκκλήσεις και ζητούν χρηματικήν βοήθειαν δι' αγοράν φαρμάκων! Εις αυτήν λοιπόν την πόλιν γίνεται ο Καρνάβαλος και μαζί με αυτόν διοργανώνονται και χοροεσπερί­δες μυθώδεις, ως εκείνη η του Λαδοπούλου. Δυστυχισμένη Πατρί­δα! Χρήματα δεν υπάρχουν δια γάλα, δια κρέας, δια φάρμακα, δια μίαν... πενικελλίνην πού ζητεί η χήρα και το ορφανόν των τελευταίων μας αγώνων. Υπάρχουν όμως χρήματα δια μά­σκες, δια ενδυμασίας Κινέζων και Ιαπώνων, δια χαρτοπόλεμον, δια σοκολάτες πού εκσφενδονίζουν εις τα μπαλκόνια οι νεαροί—δανδήδες. Με τα ποσά αυτά τα όποια εξοδεύουν ασώτως οι υιοί και αι θυγατέρες του αιώνος τούτου, πόση κοινωνική ανακούφησις  θα   ηδύνατο   να γίνη   κατά τας   ημέρας   των Απόκρεω;

Ταύτα έγιναν πέρυσι εις Πάτρας. Εφέτος δε τί μέλλει να γίνη; Ιδού το Δημ. Συμβούλιον Πατρέων συνεδριάζει. Ιδού η επιτροπή καρνάβαλου αφίχθη εις Αθήνας, κτυπάει πόρτες, ζητεί εκατομμύρια πολλά δια την λαμπροτέραν διοργάνωσιν. Ζητεί δάνειον και ο Τουρισμός γίνεται εγγυητής δια τα έξοδα... των «μασκαράδων»! Η Λυρική Σχολή θα στείλη κλιμάκιον. Το πάν κινείται δια να γίνουν αι Πάτραι όχι Ανατολή, αλλά Δύσις, Μασσαλία και Νίκαια και πρωτοπόρος καρναβαλικών εορτών και πανηγύρεων καθ' όλην την Ελλάδα. Δόξαν πού εζήλευσαν οι άν­θρωποι! Εάν εις άλλους εδόθη το μετάλλιον του Ξενίου Διός, ας δοθή εις αυτούς, δια να το φέρουν επί του στήθους των, μετάλλιον με ανάγλυφαν την εικόνα του Βάκχου. Ανάστασις ειδωλολατρείας.

Άλλ' όχι ! Αι Πάτραι δεν θα γίνουν Δύσις, Μασσαλία και Νίκαια, θα μείνουν η πόλις η αγία, η πόλις του Πρωτοκλήτου Ανδρέου. Προς τούτο πρέπει ν' αναληφθή αποστολικής πνοής και δράσεως άγων.

* * *

Άγων. Άλλα ποίος θ' αναλάβη τον αγώνα; Ποίος άλλος πα­ρά η Εκκλησία. Η Αποστολική Εκκλησία των Πατρών δεν δύ­ναται, δεν επιτρέπεται ν' ανέχεται την κατάστασιν αυτήν. Ας κατέλθει εις αγώνα. Ας αρχίσει ο πόλεμος! Ας ασ­τράψουν όπλα τα Ιερά. Πνευματικόν οπλοστάσιον είνε η Εκκλησία. Έχει όπλα με τα όποια δύναται να νικήση κατά κράτος τον Σατανάν και να άρη θρίαμβον περιφανή. 'Αρκεί να τα χρησιμοποίηση εγκαίρως και γενναίως, θέλετε να οπλισθήτε; Όπλον πρώτον : Η δια του λόγου διαφώτισις του λαού. Επί δύο εβδομάδας οι ιερείς των Πατρών και ιεροκήρυκες θ' ανα­πτύσσουν δημοσία και κατ' οίκον τας απόψεις του Χριστιανισμού επί του θέματος τούτου, θα ανοίξουν τα Πηδάλια, θ' αναγνώσουν μεγαλοφώνως και θα ερμηνεύσουν τους θείους και Ιερούς Κανό­νας, οι όποιοι αποπνέουν το άρωμα της Ευαγγελικής ηθικής. Όπλον δεύτερον : Η δια του τύπου διαφώτισις. Φλογερά εγκύ­κλιος του επισκόπου Πατρών ας συνταχθή και ας κυκλοφορήσω κατά χιλιάδας αντιτύπων εις την περιφέρειαν Πατρών και πέραν αυτής. Όπλον τρίτον... Δεν είνε δύσκολον και μόνοι σας μελετώντες τους Κανόνας να εύρητε τα όπλα ταύτα που το κάθενα έχει την ίδικήν του αποστολήν. Μεταξύ αυτών θ' ανακαλύψητε και ένα όπλον πού λέγεται αφορισμός. Τρομερόν όπλον! Πας ο μη υπακούων εις την φωνήν της Εκκλησίας αφορίζεται οιον­δήποτε αξίωμα και αν κατέχη. Ας κάμη χρήσιν των όπλων της η Εκκλησία. Και εάν παρ' όλας τας συνεχείς προειδοποιήσεις και εντόνους διαμαρτυρίας πού θα φθάνουν μέχρι αφορισμοί; των πρωτοστατούντων εις τας τελετάς του Καρνάβαλου, εάν παρ' όλα αυτά μία μερίς λάου δεν θα θέληση ν' ακούση την φωνήν της Μη­τρός Εκκλησίας, άλλα θα επιμένη η μερίς αυτή να διοργάνωση την σατανικήν πομπήν και να βεβήλωση την πόλιν, ανιστώσα την ειδωλολατρείαν, η Εκκλησία Πατρών έχει να πράξη σπουδαιότερον και γενναιότερον. Δεν θα κτυπήση πλέον λιανοτούφεκο, αλλά θα βάλη τοπομαχικόν. Τί; Την στιγμήν, κατά την οποίαν η πομπή του Καρνάβαλου θα ετοιμάζεται να εκκίνηση, ακριβώς την στιγμήν εκείνην θα κτυπήσουν πενθίμως όλοι οι κώ­δωνες των Ναών της πόλεως, ο ευλαβής λαός—το πιστεύομεν δια τον λαόν των Πατρών—ο ευλαβής λαός μας θα σπεύση, θα συγκεντρωθή εις τον Ί. Ναόν του Αγ. Ανδρέου, πολιούχου της πόλεως. Εκεί θα ψαλλή κατανυκτική δέησις, θα σχηματισθή άλ­λη θεϊκή πομπή, λιτανείας προς εξαγνισμόν του Άγους. Επί κεφαλής ο Επίσκοπος, οι Ιερείς ενδεδυμένοι με τας πενθίμους στολάς της Μ. Τεσσαρακοστής. Τίμιος Σταυρός θα υψώνεται, θα λάμπουν υπό τον ήλιον αι εικόνες των Αγίων Άσματα των καλλιφώνων ψαλτών των Πατρών θα δονούν τον αέρα. Ο ευσεβής λαός θ' ακόλουθη.—Την ιδίαν ημέραν δύο λιτανείαι. Μία του Διαβόλου. Μία του Χριστού. Και τότε θα ίδωμεν πόσος λαός θ' ακολουθήση την σατανικήν πομπήν.

Αδύνατα αυτά; Άλλ' έτσι άλλοτε ενήργησεν εις την Βασι­λίδα των πόλεων ο Ιερός Χρυσόστομος. Με αγρυπνίαν ολονύκτιον, με λιτανείαν ιεράν έκαυσε τον Διάβολον, διέλυσε τας ορδάς των αιρετικών και των ειδωλολατρών, οι οποίοι ήθελαν να λιτανεύσουν κατά τα έθιμα αυτών.

Η «Σπίθα», ταύτα πιστεύει ταύτα κηρύττει, ταύτα γράφει. Διο και έκκλησιν ποιείται εις τον Σεβ. Μητροπολίτην Πατρών κ. Θεόκλητον, του οποίου η τελευταία σθεναρά στάσις εις την υπόθεσιν των παρανόμων γάμων αριστοκρατικής οικογενείας

Αθηνών, μας παρέχει την ελπίδα ότι και εις προκειμένην σοβαρωτάτην υπόθεσιν θα θέληση να κινηθή. Άγιε Πατρών! Τολμή­σατε. Αγωνισθήτε υπέρ των Νόμων της Εκκλησίας. Δεν θα μείνητε μόνος.

Παρά το πλευρόν σας οι ιεροκήρυκες της πόλεως και δη ο πατήρ Γερβάσιος, όστις κατά το παρελθόν έτος, μόνος αυτός ύψωσε φωνήν διαμαρτυρίας και δικαίως τους εορταστάς απεκάλεσεν Καρναβαλιστάς και αρνητάς της πατρώας πίστεως, άλλ' όταν τώρα σεις ως άλλος Γερμανός Πατρών εκδιπλώσητε την σημαίαν της Ορθοδοξίας, παγωμένες καρδιές θα θερμανθούν, κλειστά χείλη θ' ανοίξουν, και παράλυτα χέρια θα υψωθούν. Διότι θησαυροί πίστεως κρύπτονται εις τα βάθη της λαϊκής ψυχής και με το ηρωϊκόν σύνθημα του επισκόπου των θα εκπηδήσουν δυνά­μεις τεράστιας. Ακραδάντως πιστεύομεν, ότι ενεργούντες δραστηρίως και γενναίως, μηδέν άλλο υπ' όψιν λαμβάνοντες, ειμή τους Νόμους του θεού, θα νικήσητε, Σεβασμιώτατε, και ο Σατανάς θα τινάξη τα ξυλοπόδαρα του εις το Ιόνιον πέλαγος δια να εκβρασθούν ταύτα ως οικτρά ναυάγια εις την παραλίαν της Νίκαιας. Ίσως εκεί χρησιμοποιηθούν υπο της συναδέλφου επιτρο­πής Καρνάβαλου Νικαίας. Αν και αι εκ Νίκαιας ειδήσεις δύναν­ται να πληροφορήσουν τους Καρναβαλιστάς μας, ότι ο Καρνάβα­λος εκεί πνέει τα λοίσθια. Τί κρίμα !

Εάν όμως, παρ' ελπίδα, ουδέν εξ όσων ανωτέρω προτείνομεν, γίνη, και ο Σατανάς ανεμπόδιστος αφεθή και εκτέλεση το ιδικόν του θέλημα και η πόλις των Πατρών παραδοθή και εφέτος εις την διάθεσιν των καταχθόνιων δυνάμεων, και η ωραία Νύμφη κυλισθή εις τον βόρβορον, τότε την επομένην το πρωί με το οτομοτρίς πρέπει ν' αναχώρηση εκ των Πατρών όλον το ιερατείον ως άχρηστον. Διότι ερωτώμεν πώς ένας και μόνον άλλοτε απόστο­λος του Χριστού, ο Άγιος Ανδρέας, εξυγίανεν όλην την πόλιν εκ της ειδωλολατρείας και σήμερον δύο και τρεις δωδεκάδες Ιερέων με επίσκοπον επί κεφαλής δεν δύνανται να περιστείλουν και να εξαλείψουν το κακόν; Έγιναν όλοι άλας μωρόν; Όχι. Δεν θέλομεν να το πιστεύσωμεν. Τουναντίον πιστεύομεν, ότι εάν Κλήρος και ευσεβής λαός κινηθούν, θα σαρώσουν τον Διάβολον. Ουδέν της εκκλησίας ισχυρότερον όταν εγκλείη εις τους κόλπους της πιστούς άνδρας και γυναίκας έως θανάτου.  Και   έχει   δόξα τω θεώ  τοιούτους η πόλις των Πατρών. Η Χριστιανική Ελλάς αναμένει φως, κάτι περισσότερον Νίκην εκ Πατρών *.

* Το άρθρον υπό ζηλωτών χριστιανών των Πατρών διενεμήθη ευρέως ανά την πόλιν. Ανεδημοσιεύθη δε και εις τοπικήν εφημερίδα. Το κακόν, ως ήτο επόμενον, εξεμάνη. Καρναβαλιστής εις καθημερινήν εφημερίδα εδημοσίευσεν υβριστικήν επιστολήν κατά του συντάκτου, εις την οποίαν αμέ­σως απήντησαν κάτοικοι της πόλεως, γνωρίσαντες τον συντάκτην ως ιερο­κήρυκα κατά την περίοδον της στρατιωτικής των υπηρεσίας εν Β. Ελλάδι

Εις την πόλιν εδημιουργήθη υπό π. Γερβάσιον εστία σοβαρής αντιδρά­σεως, η οποία και θα εσάρωνε τον Καρνάβαλον, εάν η Εκκλησιαστική Αρχή του τόπου εγκαίρως και δραστηριως εκινείτο. Και ότι μία έγκαιρος και δραστήρια επέμβασις της Εκκλησιαστικής Αρχής δύναται να προλάβη και να ματαίωση εκδηλώσεις ειδωλαλατρικών πομπών, απέδειξε το Ηράκλειον της Κρήτης, εις το όποιον ο Καρνάβαλος, κατ' απομίμησιν του Καρναβάλου Πατρών άπαξ εμφανισθείς, δεν ετόλμησεν να εμφανισθή εκ νέου, διότι κατ' αυτού υψώθη το επόμενον έτος γενναίως η αρχιερατική ράβδος του Μητροπολίτου Κρήτης. Η χλιαρότης βλάπτει, η σφοδρότης σώζει. Ας ελπίσωμεν ότι και εις τας Πάτρας ο Καρνάβαλος δεχθείς ισχυρά πλήγματα ολίγην ζωήν έχει. Θα δεχθή και τα τελειωτικά βλήματα και θα ριφθή εις την θάλασσαν και η πόλις θα αναπνεύση και ο Πρωτόκλητος χαίρων και αγαλλόμενος θα εύλογη άνωθεν τους αγωνιστάς καθαιρέτας συγχρόνων ειδώλων. Αμήν!

πηγή