Ο Μάης στην Λαογραφία μας

Πιστεύεται ότι πήρε το όνομά του από την μητέρα του Ερμή, τη Μαία. Απεικονίζεται με ένα νέο άνδρα που φέρει στο κεφάλι καλάθι γεμάτο λουλούδια. Ο λαός μας, συσχετίζοντας παρετυμολογικά το όνομα του Μαΐου με τα μάγια, τον θεωρεί μαγεμένο μήνα. Ο μήνας των λουλουδιών και της βλάστησης. Οι Αγραφιώτες τον ονομάζουν «χαλαζά» και οι Τήνιοι «βροχάρη». Οι Θρακιώτες ονομάζουν τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο «Τριαντάφυλλα», γιατί το κυριότερο από τα λουλούδια του Μάη είναι το τριαντάφυλλο. ΣτηΜακεδονία ονομάζεται «Κερασάρης»,  στον Πόντο «Καλομήνας», στην Κύπρο «Πεντεφάς ή Πενταδείλινος», γιατί εξαιτίας του μεγάλου  μήκους των ημερών του, αναγκάζονται να τρώνε 5 φορές την ημέρα. Επίσης Πράσινος και Λούλουδος.
             ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
             Θερίζουν τα σανά, τη σίκαλη, τη βρώμη & το κριθάρι.
             Σπέρνουν μπαμπάκι, καλαμπόκι.
             Μεταφυτεύουν τα καπνά.
             Φυτεύουν λαχανικά.
             Κάνουν τα τελευταία «μπόλια» (=εμβολιασμούς).
             Παρασκευή τυριού.
             Κούρεμα προβάτων & γιδιών.
             ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
Τον Μάη απέφευγαν να κάνουν γάμους και σημαντικές εργασίες.

             ΚΟΥΚΚΟΥΜΑΣ (Σύμη, 2/5). Στα πολύ παλιά χρόνια ο κουκκουμάς γινόταν σ' όλες τις γειτονιές, για να δουν οι κοπέλες (οι κόρες όπως τις αποκαλούν εκεί) αυτόν που θα παντρευτούν. Αποβραδίς (1/5), μια κοπελιά, που ζούσαν οι γονείς της έπαιρνε το «αμίλητο νερό» από 7 σπίτια, σ’ έναδοχείο, που λεγόταν κουκκουμάρι, (απαραίτητο ήταν και στα 7 σπίτια, τη νοικοκυρά να την έλεγαν Ειρήνη). Έριχναν ύστερα όλες οι κοπέλες, στο κουκκουμάρι με το «αμίλητο νερό», τα δαχτυλίδια τους, το σκέπαζαν με κόκκινο πανί, το έδεναν με κόκκινη κορδέλα, έβαζαν από πάνω ένα κλειδί και έβγαζαν το κουκκουμάρι στο δώμα για να το δουν τ’ άστρα.
             Την επόμενη, 2/5, μετά τη θεία λειτουργία, οι κοπελιές ετοίμαζαν φαγητά (συνήθως γιαπράκια, ντολμάδες δηλαδή) και γλυκά, καθώς και μια πίτα, με μπόλικο αλάτι και «αμίλητο νερό». Την πίτα την ετοίμαζαν ανάποδα. Με τα χέρια δηλ. πίσω θα κοσκίνιζαν το αλεύρι, θα ζύμωναν, θα φούρνιζανκαι θα ξεφούρνιζαν την πίτα.
             Μετά το φαγητό έβαζαν στη μέση ένα μεγάλο ταψί και μέσα σ’ αυτό το κουκκουμάρι, αφού το ξεσκέπαζαν και του έβαζαν βασιλικό και άλλα μυρωδικά φυτά, έπαιρναν όλες θέση γύρω του κι άρχιζαν να τραγουδούν σε επίσημη βυζαντινή μελωδία, χτυπώντας τα χέρια τους στο σινί:
                    Να βγάλουμε τον κουκκουμά, να ‘βγει η χαριτωμένη
                    να ‘βγει της Παναγιάς ο γιος και της κυράς η κόρη.
                                Να βγάλουμε τον κουκκουμά.
               Στη μια του Μα, στις δυο του Μα, τον κουκκουμά να βγάλω
                      κι αν είναι καλορίζικος, τον αγαπώ θα πάρω.
                       Αϊ Θανάση αφέντη μου έβγα απ’ το θρανί σου
                     να δεις χαρές που γίνονται έξω απ’ το πλατύ σου.
                                Να βγάλουμε τον κουκκουμά.
                      Γύρω τριγύρω στο σινί, πέρδικες πλουμισμένες
                     και του καιρού χαρούμενες και καλοπαντρεμένες…              Το τραγούδι συναρπαστικό, κρατούσε πολλή ώρα. Έπειτα έβγαζαν το βασιλικό κι ένα ανήλικο κορίτσι, με τους γονείς της ζωντανούς, έπαιρνε ένα-ένα τα δαχτυλίδια από το κουκκουμάρι, λέγοντας ταυτόχρονα ένα ανδρικό όνομα.
Στη συνέχεια έτρωγαν την αλμυρή πίτα κι άρχιζαν το χορό, με συνοδεία λύρας και λαγούτου.
                        Κορίτσια τραγουδήστε και ρίξτε ένα γρόσι
                      να κάνουμε του λυριστή μαλαματένια στρώση…               Το βράδυ οι κοπελιές, μετά τον πολύ χορό και την αλμυρή πίτα, ήταν σίγουρο ότι θα δίψαγαν. Θα έβλεπαν στον ύπνο τους ότι πήγαν σε κάποιο σπίτι να πιουν νερό. Αν το σπίτι, που στ’ όνειρό της έβλεπε η κάθε κοπελιά, πως πήγε να πιει νερό, έχει γιο ανύπαντρο, με το όνομα που της φώναξαν, βγάζοντας το δαχτυλίσι της από το κουκκουμάρι, θεωρείτο «σίγουρο» πως αυτόν θα έπαιρνε για άντρα της.  

               ΤΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ. Πολυσυζητημένο έθιμο, που τελείται με μεγάλη δημοσιότητα, κατά το τριήμερο 21-23 Μάη, προς τιμήν των αγίων Κων/νου & Ελένης. Αποτελούν μία από τις πιο χαρακτηριστικές και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις της λαϊκής λατρείας με μορφή δρώμενου. Παλαιότερα γινόταν σε μικρή περιοχή της επαρχίας Σωζοαγαθουπόλεως της Β.Α. Θράκης. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, βάσει της συνθήκης της Λοζάννης, το έθιμο μεταφυτεύθηκε και ρίζωσε στη Μακεδονία. Στο τελετουργικό μέρος τους περιλαμβάνονται εκστατικοί χοροί, πομπικές περιφορές εικονισμάτων, αρχαιότροπη θυσία ζώου, χρήση αγιάσματος και εντυπωσιακή πυροβασία (περπάτημα πάνω σε αναμμένα κάρβουνα) των τελεστών Αναστενάρηδων, από την οποία κυρίως  είναι γνωστό το δρώμενο. Τα όργανα, λύρα και νταούλι, παίζουν σ’ όλες τις φάσεις της τελετουργίας, στη διάρκεια της οποίας ακούγονται και ειδικά τραγούδια.
               Ένα από τα γνωστότερα έθιμα του Ν. Σερρών, που έγινε αντικείμενο έρευνας και μελέτης, τόσο των ελλήνων, όσο και των ξένων ερευνητών.
Τα αναστενάρια, μεταφυτευμένα από τους πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης στη Βόρεια Ελλάδα, τελούνται σε τέσσερα σημεία της χώρας αυτής, όπου είναι εγκατεστημένοι οι αναστενάρηδες. Τα μέρη αυτά είναι ο Λαγκαδάς, η Μελίκη Βέροιας, η Μαυρολεύκη  Δράμας και η Αγία Ελένη Σερρών.
               Το έθιμο αυτό έχει την αρχή του στην αρχαιότητα, που οπωσδήποτε αποτελεί συνέχεια λατρευτικών τελετών, προς τιμή του θεού Διόνυσου. Αυτό προκύπτει από την ομοιότητα των εθίμων που γινόταν τότε, αλλά και εξακολουθούν να γίνονται και τώρα, όπως η θυσία του ταύρου, η χρησιμοποίηση του ιαματικού νερού, των αγιασμάτων, ο χορός, τα όργανα, η φωτιά.
               Οι αναστενάρηδες, έχουν ως ανώτατο αρχηγό τους το "αναστενάρικο εικόνισμα του Αγίου" και ανώτατο ιεράρχη τους, τον Αρχιαναστενάρη.
               Οι εικόνες που κουβαλούν οι αναστενάρηδες μαζί τους, είναι οι λεγόμενες "χάρες" και παριστάνουν το ιερό ζεύγος των Αγίων και οι οποίες τους δίνουν την ικανότητα να βαδίζουν στη φωτιά.
               Παρατηρώντας τον χορό των αναστενάρηδων, σ’ όλη τη διάρκεια του εθίμου, έκρινα σωστό να ταξινομηθεί σε τρεις φάσεις: α) πριν την πυροβασία β) κατά το ξεκίνημα και γ) κατά την επιστροφή από την πυροβασία.
               α) ο χορός πριν την πυροβασία.
               Ο χορός αρχίζει μέσα στο κονάκι, (δηλ. τα σπίτια των αρχιαναστενάρηδων, όπου φυλάσσονται οι εικόνες των Αγίων), όπου τελείται η αγρυπνία και γενικώς η προετοιμασία των μυστών για την οιστροπληξία.  Αυτή κορυφώνεται στις 21 Μαΐου και παρέχει τη δυνατότητα της πυροβασίας, καθώς επίσης, εξασφαλίζει στους πιστούς την ακαΐα. Ο χορός αρχίζει συγκεκριμένα, από τότε που οι "χάρες" εγκαλούν τον αναστενάρη.  Όταν λένε ότι "η εικόνα εγκαλεί τον καθαρό άνθρωπο", εννοούν ότι ο προσκαλεσμένος αισθάνεται μέσα του την ανάγκη να χορέψει αδίστακτα και αφοσιωμένα, μαζί με τις "χάρες".
               Αφού, λοιπόν, συμβούν όλα αυτά, οι αναστενάρηδες αρχίζουν τον χορό. Κάνουν βήματα μπροστά (τροχαίους και ιάμβους) και γυρίζουν όμοια πίσω, χτυπώντας τα πόδια ρυθμικά, πότε ελαφρά, πότε βαριά, υψώνουν τα χέρια δεκτικά, τα συμπλέκουν πάνω από το κεφάλι, τα φέρνουν πλάγια, σκύβουν γυρτά προς το ένα μέρος.
               Τέλος, κάποτε, παύει ο χορός. Τότε, σταυροκοπιούνται, κάνουν μετάνοιες, θυμιατίζουν και αποσύρονται σε μία γωνιά σιωπηλοί.
               Τα όργανα παίζουν όλη αυτή την ώρα της αγωνίας τους και οι παρόντες τραγουδούν.
               Στα αναστενάρια, οι οργανοπαίκτες είναι η μεγάλη δύναμη, που οδηγεί τους χορευτές στο ρυθμό και τους συγκλονίζει και τους οιστρηλατεί.  Κι αυτοί οι ίδιοι είναι μυημένοι, παίζουν τα όργανα τους με πάθος, συγκλονίζονται οι ίδιοι, συμπάσχουν, σκύβουν, υψώνουν το κεφάλι με τα μάτια ψηλά, καμπουριάζουν και με τα πόδια κρατούν το ρυθμό, χωρίς κανένα παραπάτημα.
               Τα όργανα τους είναι η γκάιντα, η λύρα, το νταούλι και το καβάλι, που σήμερα δεν υπάρχει.
               β) ο χορός κατά το ξεκίνημα και την πυροβασία
               Η πομπή ξεκινά από το κονάκι. Έξω, στον αυλόγυρο του κονακιού, σχηματίζεται ο κυκλικός χορός.Ενώ τα όργανα παίζουν και το βήμα ρυθμίζεται από την έρρυθμη μουσική, βγαίνουν χορεύοντας οι αναστενάρηδες, προηγουμένου του αρχιαναστενάρη, κατευθυνόμενοι από το κονάκι προς το αλάνι. Εκεί τα όργανα παίρνουν θέση γύρω από τη φωτιά.
               Αφού οι αναστενάρηδες χορεύοντας καλύψουν τρεις γύρους γύρω από τη θρακιά, ξεκινούν την πυροβασία. Ο χορός κατά την πυροβασία είναι σε ρυθμό 2/4 και οργιώδης, χαρακτηριζόμενος από πολλά γρήγορα πηδήματα, με μικρά βήματα και περιστροφές. Ο χορός τους διαρκεί γύρω στις δύο με τρεις ώρες, ώσπου δηλαδή, να σβήσουν τη φωτιά.
               γ) ο χορός κατά την επιστροφή από την πυροβασία
               Η επιστροφή γίνεται και πάλι πομπική. Οι αναστενάρηδες χορεύουν, έως ότου όλη η πομπή φθάσει στο κονάκι. Μετά την εναπόθεση των εικόνων στο εικονοστάσιο, ξαναρχίζει ο χορός, όταν οι αναστενάρηδες με όλη τους την ψυχή, εκτελούν τον προτελευταίο του χορό.
               Τέλος, ο αρχιαναστενάρης μαζί με τα όργανα, βγαίνει χωρίς τις εικόνες στον αυλόγυρο. Εκεί στήνεται ο ύστατος χορός. Τα όργανα και ο ρυθμός ανάβουν. Στον κυκλικό αυτό χορό προηγείται ο αρχιαναστενάρης και ακολουθεί ο μεγάλος κύκλος του λαϊκού χορού, που πηδούν ρυθμικά. Συμπληρώνοντας τους τρεις γύρους, ο αρχιαναστενάρης λύνει τον κύκλο και κάνει την απόλυση.
               Θεωρώντας την πλήρη περιγραφή της διεξαγωγής της τελετής, όπως αυτή παρουσιάζεται ανά τον κόσμο, μη άμεσου ενδιαφέροντος, θα αρκεσθούμε να καταγράψουμε αυτήν, όπως διεξάγεται στον ελλαδικό χώρο.
               Η προετοιμασία, λοιπόν, αρχίζει από τις 27 Οκτωβρίου, όταν αρχίζουν να μαζεύουν ταχρήματα "δι' αγερμών", ποσό με εράνους δηλαδή, για να αγορασθεί το ζώο, που θα θυσιαστεί την 21η Μαΐου. Η 27η Οκτωβρίου στην αρχαιότητα, ήταν "των μυστηρίων ημέρα πρώτη". Την 18η Ιανουαρίου αγοράζεται το λεγόμενο ¨μπικάδι" ή "μπουγά" ή "κουρμπάνι", δηλαδή το ζώο για τη σφαγή. Το ζώο, ακολουθώντας την παράδοση, πρέπει να είναι ενός, τριών ή πέντε χρονών, δηλαδή με μονά έτη ηλικίας και ακόμη να είναι άζευκτο.
               Η κυρίως τελετή ξεκινά με την προετοιμασία των αναστενάρηδων, κατά την παραμονή της 21ης Μαΐου. Αναστενάρης μπορεί να γίνει οποιασδήποτε ηλικίας άτομο, αρσενικού ή θηλυκού γένους. Όλοι μαζεύονται στο "κονάκι" του αρχιαναστενάρη, όπου ακολουθείται κατά γράμμα η ίδια διαδικασία κάθε χρόνο, όπως άλλωστε και σ' όλη την τελετή. Το κονάκι έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για να υποδεχθεί τους φιλοξενούμενους, έχει στολισθεί, ενώ ιδιαίτερα έχει στολισθεί η εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης με αφιερώματα, μαντηλάκια, κορδέλες κ.α. Επίσης, τοποθετούνται σε σχήμα σταυρού μερικά κεριά.
               Η ψυχική προπαρασκευή για τη σωστή διεξαγωγή της τελετής της απώτερης ημέρας είναι ο απώτερος σκοπός αυτής της συγκέντρωσης. Αυτό φαίνεται να επιτυγχάνεται με την αυτοσυγκέντρωση που επιχειρείται, με τους εκκλησιαστικούς ψαλμούς και ύμνους, αλλά και με τα διάφορα θυμιατίσματα από λιβάνι, το οποίο δημιουργεί μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα.
               Ακόμη, το ασταμάτητο και εκνευριστικό - για τους αμύητους - παίξιμο του νταουλιού, της τρίχορδης θρακικής λύρας και της γκάιντας επιτείνει την προετοιμασία του οίστρου και αποτελεί το "εξοργίζον τη ψυχή μέλος, το μανίας επαγωγόν", κατά τον Αισχύλο. Ο χορός ξεκινά και συνεχίζεται μέσα στην ήδη βαριά διαμορφωμένη ατμόσφαιρα, όπως περιγράφεται παραπάνω.
               Το πρωί της 21ης Μαΐου, μετά τον εκκλησιασμό, σφάζεται το ιερό ζώο σε ειδική τελετή και αφού τεμαχισθεί μοιράζεται στους αναστενάρηδες. Μετά τη σφαγή ακολουθεί χορός και προσκύνημα των εικόνων έξω από το κονάκι του αρχιαναστενάρη, με τη συνοδεία των οργάνων, καθώς και η πομπή, που επισκέπτεται διάφορα κονάκια. Αυτό συνεχίζεται μέχρι το μεσημέρι, οπότε ακολουθεί ξεκούραση.
               Θα είναι γύρω στις πέντε το απόγευμα της 21ης Μαΐου, όταν ο χώρος της πυροβασίας θα αρχίσει να ετοιμάζεται. Η φωτιά ανάβει από το άγιο φως που καίει ασταμάτητα όλο το χρόνο μπροστά στα εικονίσματα των Αγίων. Μετά από μία περίπου ώρα, σχηματίζεται η δέουσα ανθρακιά διαμέτρου τριών έως τεσσάρων μέτρων και πάχους οκτώ έως δέκα εκατοστών. Από το σπίτι του αρχιαναστενάρη ξεκινά η πομπή, που αποτελείται από τους οργανοπαίκτες, παιδιά με λαμπάδες και τους αναστενάρηδες με το χορευτικό βηματισμό τους. Φθάνοντας στη φωτιά, οι αναστενάρηδες κάνουν έναν κύκλο γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και ύστερα αρχίζουν να μπαίνουν στην ανθρακιά πατώντας αρχικά τα μικρά καρβουνάκια γύρω-γύρω, σα να θέλουν να δοκιμάσουν την ακαϊα τους. Με επικεφαλή τον αρχιαναστενάρη, υψώνουν τα εικονίσματα και διασχίζουν σταυρωτά το αλώνι με τα κάρβουνα. Κατόπιν, ο καθένας τους μάλλον αυτοσχεδιάζει, αφού δεν ακολουθείται κάποια συγκεκριμένη πορεία. Κατά τη διάρκεια της πυροβασίας, οι συμμετέχοντες αναστενάζουν λέγοντας "ιχ-ιχ, αχ-αχ, εχ-εχ, οχ-οχ" ή "άντε-άντε" ή σφυρίζοντας "σσσσσ". Τα παραπάνω υποστηρίζεται, πως αποτελούν απομεινάρι του επιφωνήματος "'Ίακχε-Βάκχε", που στην αρχαιότητα ήταν το μυστηριακό όνομα του Διόνυσου.
              Τα γρήγορα χορευτικά βήματα πάνω στη θράκα, από τη μία όχθη ως στην άλλη, δεν είναι παραπάνω από 5-8 περίπου, κάθε φορά. Η θερμοκρασία της θράκας ανέρχεται σε 220 βαθμούς Κελσίου και φθάνει μέχρι τους 450. Παρατηρήσεις απέδειξαν πως η διάρκεια επαφής του γυμνού πέλματος κάθε φορά με τη φωτιά είναι 0,30 ως 0,50 δευτερόλεπτα.
              Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με τη μαρτυρία του γιατρού Ε. Ευαγγελίου, στις 21 Ιουλίου 1963, ομάδα νεαρών προέβησαν σε πυροβασία, χωρίς να ακολουθήσουν την καθιερωμένη τελετουργική διαδικασία και χωρίς να υπάρχουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τελετής (θυσία ζώου, μουσική, τραγούδια, χορός, έκσταση κ.λ.π.
              «ΠΙΠΕΡΟΥΓΓΑ» (Θράκης): Άλλη μια πολιτιστικοθρεσκευτική εκδήλωση. Αυτή γινόταν την άνοιξη, Μάιο με Ιούνιο. Όχι, βέβαια, κάθε χρόνο. Είχε την ιδιαιτερότητα, να γίνεται στα χρόνια της λειψυδρίας και πάντα την άνοιξη. Με την ανομβρία τα σπαρτά δεν αναπτυσσόταν, κιτρίνιζαν. Το αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις: δε θέριζαν. Και αν θέριζαν, η παραγωγή ήταν πάρα πολύ μειωμένη. Σαν αποτέλεσμα, βέβαιος λιμός. Κάτω, λοιπόν, από αυτήν την απειλή προέβηκαν σε ενέργειες, όπως οι λιτανείες  με παπάδες στα μοναστήρια τους, θεωρούμενα δικά τους.
              Μαζευόταν όλοι χωριανοί την ημέρα που οριζόταν. Πάντα Κυριακή γινόταν λειτουργία. Έσφαζαν ζώα, λεγόμενη θυσία προς το Θεό να βρέξει. Χορός, τραγούδια κτλ. Εάν μετά τη λιτανεία και σε διάστημα μιας εβδομάδας τυχόν έβρεχε, ήταν, βέβαια, χάρη στη λιτανεία προς το Θεό τους. Λυπήθηκε και έβρεξε. Στην αντίθετη περίπτωση δεν έβρεχε.
             Τότε εκφραζόταν διαφορετικά, λέγοντας ότι ο κόσμος έχει αμαρτάνει τόσο που ούτε ο θεός δεν μπορεί να τους συγχωρέσει. Και γι' αυτό δε βρέχει. Και αποδίδουν την ευθύνη στον εαυτό τους. Τότε, ο τελευταίος τρόπος ήταν να κάνουν Πιπερούγγα. Ήταν και αυτή δέηση προς το Θεό. Την προσεχή Κυριακή οριζόταν. Η πρωτοβουλία σε αυτήν την πράξη άνηκε εκατό τοις εκατό στις γυναίκες. Καμιά συμμετοχή από άνδρες. Την ημέρα που οριζόταν να γίνει η Πιπερούγγα, έβγαιναν έξω από το χωριό. Μάζευαν αγριολούλουδα, ειδικά αυτά που φύτρωναν μέσα στα τσαλιά, λεγόμενες κοκομίξεις. Έχουν φύλλα στενόμακρα και τον ανθό τους τον βγάζουν στη μέση, μια υψηλή φούντα. Κουκομίξεις έχουν το ιδίωμα να κρατούν το νερό.
             Στην πιπερούγγα το ρόλο τον παίζει ένα κοριτσάκι, έως δέκα χρονών το πολύ, και αποκλειστικά να είναι ορφανό από μάνα και πατέρα, να έχουν πεθάνει. Το κοριτσάκι αυτό το ντύνανε, όλο το σώμα του, με φύλλα κοκομίξας, διότι έχει το ιδίωμα να αποβάλλει το νερό. Τα φύλλα της κοκομίξας εφαρμοζόταν με τέτοιον τρόπο επάνω στο σώμα του μικρού κοριτσιού, πάντα σαν σωστή φορεσιά.
Περνούσαν ένα - ένα φύλλο σε γερή κλωστή, σε αρμάθες, όπως περνούν τον καπνό. Κάθε αρμάθακανονιζόταν ίσια που να φέρει έναν κύκλο το σώμα του κοριτσιού. Αρχινούσε το ντύσιμο από το λαιμό κυκλικά και έφτανε έως το γόνατο. Και στο κεφάλι του πάλι με το ίδιο υλικό γινόταν μαντίλα. Όταν ολοκληρωνόταν το ντύσιμο, το κοριτσάκι φάνταζε σαν Σαρακατσάνα από τα νύχια έως την κορυφή.
             Αφού τελειώνει το λεγόμενο ντύσιμο, η συμμετοχή ήταν μεγάλη, σχεδόν από όλες τις γυναίκες του χωριού. Και προτού ξεκινήσουν το παίξιμο σπίτι - σπίτι, γινόταν η απαιτούμενη πρόβα με τη διαπίστωση εάν όλα έχον γίνει σωστά.
             Μεγαλύτερη προσοχή δίνανε στις κινήσεις του κοριτσιού, αφού αυτό είναι πρωταγωνιστής του θιάσου. Άρχιζαν να τραγουδούν τους εξής στίχους, όπως:
"Πιπερούγγα περπατεί για να βρέξει μια βροχή. Για τα στάρια, για τα κθάρια, για του Θεού το μπερεκέτι".
             Αυτός ήταν ο μοναδικός στίχος και επαναλαμβανόταν συνέχεια. Αυτό συνεχιζόταν και στην πορεία, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι. Η κίνηση της Πιπερούγγας περιοριζόταν στη μοναδική κίνηση με το στίχο.
             Περνούσε γύρω - γύρω, χωρίς βήματα και στη θέση θυμιατών. Και όπως γύριζε με το ρυθμό του, με το προσωπάκι του αντίκριζε τους πάντες, με τα ορθάνοιχτα πονεμένα ματάκια του σαν να θέλει να αντικρίσει τη μανούλα του που έχει πεθάνει. Το κοριτσάκι αυτό είναι τη στιγμή τόσο επιφορτισμένο με τα συναισθήματα της ορφάνιας, που από την αρχή του παιξίματος συνέχεια τα δάκρυα από τα ματάκια του τρέχουν.
             Δε φτάνουν όλα αυτά στο κοριτσάκι και κατά τη διάρκεια του παιξίματος η κάθε νοικοκυρά ρίχνει νερό επάνω στο σώμα του, λέγοντας: "Βρέξι, θεέ μου, βρέξι". Η νοοτροπία ήταν, όσο πιο πολύ νερό ρίξει στο σώμα του κοριτσιού, τόσο πολύ θα βρέξει και ο Θεός, έχοντας την αυταπάτη ότι το κοριτσάκι δε βρέχεται, το προστατεύουν οι κοκομίξεις (για αδιάβροχα δε μιλάμε, για την εποχή είναι άγνωστα). Πάντως, το νερό περνούσε όλο στο σώμα του κοριτσιού.  Ψυχή και σώμα βρεγμένα.
             Σκέψη να γίνει Πιπερούγγα κοριτσάκι να έχει γονείς και να ζει φυσιολογική ζωή δε γίνεται. Με το σκεπτικό, ότι δε θα το λυπηθεί ο Θεός να βρέξει.
             Σε αυτήν την περίπτωση για πληρωμή δε δίνουν σιτάρι. Δίνουν αλεύρι, λάδι, τυρί και αυγά. Αφού τελειώσουν, όλο το χωριό, πηγαίνουν σε σπίτι, βάζουν στεγνά ρούχα στην Πιπερούγγα και με τα υλικά που έχουν μαζέψει έφτιαχναν πίτες και τις έψηναν σε ένα φούρνο. Μαζεύονται όλες οι γυναίκες, τραγουδούν τραγούδια της Άνοιξης, οπότε τερματίζεται και αυτή η δέηση προς το θεό για βροχή. 

             ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ «ΖΑΦΕΙΡΗ»
             «ΖΑΦΕΙΡΗΣ» (Ζαγόρι Ηπείρου). Ένα παιχνίδι που βρισκόταν στο μεταίχμιο με τη μαγεία. Το έπαιζαν τα κορίτσια την Πρωτομαγιά, αλλά κι όλες τις Κυριακές του Μάη. Ένα παιδί προσποιούταν ότι πέθανε και τότε τα κορίτσια το στόλιζαν με άνθη και πράσινα κλαδιά, μοιρολογώντας το. Ξαφνικά όμως ο «Ζαφείρης» σηκωνόταν και το παιχνίδι συνεχιζόταν πάνω στα καταπράσινα χωράφια. Τον «Ζαφείρη» τον παριστούσαν επίσης με μια κούκλα, ένα σταυρόσχημο ξύλινο σκελετό, ντυμένο με πολύχρωμα ρούχα. Πίστευαν ότι μ’ αυτό το παιχνίδι «πρόκοβαν τα χωράφια».
             «ΦΟΥΣΚΟΔΕΝΤΡΙ» (Καστανιά Στυμφαλίας). Όμοιο παιχνίδι με τον «Ζαφείρη». 

             «ΟΙ ΜΑΗΔΕΣ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ» (Μακρυνίτσα). Δρώμενο, κατά το οποίο περιφέρουν έναν νέο, το Μαγιόπουλο, στολισμένο με λουλούδια και φύλλα, συνοδευόμενο από προσωπιδοφόρους, στους δρόμους των χωριών και κάνουν αναπαράσταση γάμου, θανάτου του γαμπρού και ανάστασής του, με μαγιάτικα τραγούδια. 

             «ΟΙ ΚΟΥΝΙΕΣ» (Νάξος). Τα παλαιότερα χρόνια συνηθιζόταν σε κάποιες γιορτές της Άνοιξης και κυρίως της Λαμπρής. Πρόκειται για ένα ψυχαγωγικό παιχνίδι και αγώνισμα μαζί, το οποίο τελούνταν όμως με τελετουργικό τρόπο και είχε μαγικό χαρακτήρα.
             Κατά κανόνα οι κούνιες γίνονταν στην εξοχή, αλλά και μέσα στο χωριό. Από τα ψηλά χοντρόκλαρα των δέντρων, κρεμούσαν σκοινιά και συνήθως κάθονταν πάνω τους -με μαξιλάρι ή σανίδα- κοπέλες. Τα παλικάρια τις πλησίαζαν και τις κουνούσαν, λέγοντάς τους δίστιχα, έμμεση εκδήλωση της αγάπης τους, που εκείνες δεν ντρέπονταν να ανταποδώσουν.
             Οι κούνιες, η τελετουργική αιώρηση στο πλαίσιο αγροτικών γιορτών, είναι συνήθεια διαδεδομένη σε πολλούς πολιτισμούς από αρχαιότατους χρόνους. Γνωστή μας είναι η «Αιώρα» των κοριτσιών κατά τα αθηναϊκά Ανθεστήρια στις αρχές της άνοιξης. Ο λαός μας πιστεύει ότι με την τέλεση του εθίμου αυτού θα εξασφαλίσει την υγεία, την ευκαρπία και την ευφορία. Το δέντρο σύγκορμο θα κουνήσει τη γη κι εκείνη θα ακούσει και θα δώσει στον λικνιζόμενο ό,τι ζητήσει… Ίσως ακόμα και με το λίκνισμα της κούνιας θα προκληθούν και ευεργετικοί για τη γεωργία άνεμοι…
             Εκτός όμως από το μαγικοθρησκευτικό περιεχόμενο, οι κούνιες έδιναν μια από τις σπάνιες ευκαιρίες στις κοπέλες και τα παλικάρια του χωριού να ιδωθούν από κοντά, να κάνουν τις γαμήλιες επιλογές τους, να εκφράσουν αμοιβαία, μέσα από τα τραγούδια, τις προτιμήσεις και τα αισθήματά τους.
             ΓΙΟΡΤΕΣ:
             ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ (1/5). Γιορταστική απεργία των εργαζομένων. Η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών εορτασμών καθιερώθηκε στις Η.Π.Α. Την 1^η Μαΐου του 1886, 400.000 εργαζόμενοι σε διάφορες πόλεις, συγκεντρώθηκαν ζητώντας την επιβολή οκτάωρου. Στα ναυπηγεία της ΣΥΡΟΥ το 1879 έγιναν απεργίες για το οκτάωρο. Ακολούθησε η απεργία στην Αθήνα και τον Πειραιά το 1882. Την επόμενη χρονιά έγινε η απεργία των μεταλλωρύχων στο Λαύριο.
             Βιώνεται σαν οριστική νίκη της φύσης, στον αγώνα της για νέα καρποφορία. Την ημέρα αυτή συνηθίζεται να πλέκουν στεφάνια, με λουλούδια, στάχυα και ένα σκόρδο ή ένα αγκάθι για τον βάσκανο οφθαλμό, τους ΜΑΗΔΕΣ, για την ευφορία της γης.
             Τα κρεμούν πάνω από τις εξώπορτες ή στους εξώστες των σπιτιών μέχρι τις 24 Ιουνίου, το θερινό ηλιοστάσιο, οπότε κατά το έθιμο, τουλάχιστο παλαιότερα, τα έκαιγαν στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη.
             ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (11/5). Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους.
             ΚΩΝ/ΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ (21/5).
             ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
             «Στον καταραμένο τόπο (στων αμαρτωλών τη χώρα), Μάη μήνα βρέχει».
             «Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι & τον Αύγουστο σταφύλι».
             «Μάης άβροχος, τρυγητής άμετρος».
             «Μην βγάλεις μήτε μπάλωμα, πριν βγει ο Μάιος μήνας».
             «Απρίλης Μάης κουκιά μεστωμένα (ή μετρημένα)»
             «Θε μου, δος μου την υγειά μου κι ας φορώ το Μάη γούνα»
             «Τώρα είν’ ο Μάης κι Άνοιξη, τώρα είναι καλοκαίρι»
             «Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει»
             «Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα τότε τ' αμπελοχώραφα χαίρονται τα καημένα».
             «Απρίλης, Μάης, κοντά ειν’ το θέρος».
             «Ένας κούκος (ή χελιδόνι) δε φέρνει την άνοιξη».
             «Ήρθεν ο Μας (Μάης);Των γυναικών ταμνάς» [δηλ. από τις πολλές δουλειές]
             «Κάθου, γέρο, λίμενε (περίμενε) να φας το Μάη χορτάρι».
             «Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ’ Αυγούστου το φεγγάρι».
             «Μάης άβρεχτος, χρόνια ευτυχισμένα».
             «Μάης άβροχος, τρυγητός χαρούμενος».
             «Μάης πενταδείληνος και πάντα δείλι θέλει».
             «Μην πάρεις το Μάη άλογο, μήτε γυναίκα τη Λαμπρή» [δηλ. το Μάιο τα άλογα φαίνονται πιο γερά γιατί τρώνε περισσότερο κι έτσι ο αγοραστής μπορεί να ξεγελαστεί- επίσης οι γυναίκες τη Λαμπρή στολίζονται με τα καλά τους ρούχα και μπορεί κανείς να νομίσει ότι κάποια είναι όμορφη μόνο και μόνο επειδή είναι καλοντυμένη]
             «Μήνας που δεν έχει ρο, ρίξε στο κρασί νερό».
             «Ο Απρίλης έχει τ' όνομα κι ο Μάης τα λουλούδια».
             «Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα».
             «Ο Απρίλης ο γρίλλης, ο Μάης ο πολυψωμάς» [δηλ. το μήνα Απρίλιο οι γεωργοί έχουν λίγες αγροτικές εργασίες ενώ τον Μάιο έχουν πολλές και χρειάζονται πολλά ψωμιά για τους εργάτες]
             «Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι Ο Μάης πουλά σιτάρι» [δηλ. μπορείς από πριν να κρίνεις τη σοδειά και να καθορίσεις την τιμή]
             «Ο γάμος ο μαγιάτικος πολλά κακά αποδίδει».
             «Ο Μάης ρίχνει την δροσιά κι ο Απρίλης τα λουλούδια».
             «Ο Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει».
             «Οντά ’πρεπε δεν έβρεχε κι ο Μάης χαλαζώνει».
             «Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος».
             «Οπού σπείρει ή δε σπείρει, το Μάη μετανοεί» [δηλ. τότε κάποιος καταλαβαίνει αν έκανε καλά που καλλιέργησε τη γη ή όχι]
             «Όταν πρέπει δε βροντά και το Μάη δροσολογά».
             «Σαν έπρεπε δεν έβρεχε, το Μάη εχαμοβρόντα».
             «Στο κακορίζικο χωριό το Μάη ρίχνει το νερό».
             «Το Μάη βάζε εργάτες κι ας είναι κι ακαμάτες» [δηλ. όσο κι αν τεμπελιάζουν, Θα κάνουν δουλειά γιατί είναι οι μέρες μεγάλες]
             «Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι» [πρόληψη που συνδέει την ονομασία του Μαΐου με τη λέξη μάγια-έλεγαν ότι όσοι είναι γεννημένοι το Μάη δε παθαίνουν τίποτα από μάγια]
             «Το Μάη με πουκάμισο, τον Αύγουστο με κάπα».
             «Τον Απρίλη και το Μάη κατά τόπους τα νερά».
             «Τον Μάη κρασί μην πίνετε κι ύπνο μην αγαπάτε».
             «Του καλού γεμιτζή (ναύτη) η γυναίκα το Μάη χήρεψε» [δηλ. στη θάλασσα τον Μάιο κάνει ξαφνικές και μεγάλες φουρτούνες]
             «Των καλών ναυτών τα ταίρια τον Απριλομά χηρεύουν».
             «Τώρα μάγια, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι»

Πηγή

ΚΑΝΑΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ· ΔΩΣΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΜΑΣ, ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ ΠΡΟΔΟΤΕΣ & ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Τὰ λόγια του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, που εἶπε πρίν από 50 χρόνια, στὸν ἱ. ναὸ Αγ. Γεωργίου Ν. Ἡρακλείου Ἀττικῆς στις 17-5-1964, εἶναι ὅσο ποτέ ἐπίκαιρα. Ακούστε το τέλος της ομιλίας απομαγνητοφωνημένο.

ΠΟΥ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΑΣ;

ΣΤΟΝ ΟΗΕ; ΣΤΟ ΝΑΤΟ; ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ; ΟΧΙ.

ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΟ ΜΑΣ

«…Ὕστερα ἀπὸ τὶς τόσες ὑπηρεσίες και τὴν μεγάλη προσφορά τῆς Ἑλλάδος στην ἀνθρωπότητα, τί περίμενε στὸν κόσμο αὐτὸ; Δὲν περίμενε οὔτε τὰ ρούβλια τους, οὔτε τὰ δολλάριά τους, οὔτε τὰ μάρκα τους. Ἀπὸ τοὺς μεγάλους συμμάχους, ποὺ ἔψελναν (το 1940) τὸν ὕμνο καὶ τὸ ἐγκώμιό της, περίμενε λίγη δικαιοσύνη. Ἅν ὑπῆρχε ἕνα δράμι δικαιοσύνης, θὰ ᾽πρεπε ὅλοι αὐτοὶ ν’ανεβοῦν ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνά, στὸ Τεπελένι καὶ στὴν Τρεμπεσίνα, κ’εκεῖ νὰ προσκυνήσουν· γιατί ἄν δὲν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡ ἀντίστασι, δὲν ξέρω πῶςθὰ ἦταν σήμερα ὁ κόσμος. Θὰ ᾽πρεπε νὰ στήσουν ἐκεῖ τὴν ἑλληνικὴ σημαῖα. Θὰ ᾽πρεπε ἀκόμη νὰ ὑψώσουν τὴν γαλανόλευκη καὶ σ᾽ ἐκεῖνο στὸ γαλ;αζιο νησί, ποὺ εἶνε πέρα ως πέρα ἑλληνικό, τὴν Κύπρο, καὶ νὰ ποῦν. Ἑλλάδα, σὲ βραβεύουμε γιὰ τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες σου. Τίποτε ἀπ᾽ὅλα αὐτά! Μπίζνες, λίρες, πετρέλαια, κάρβουνα, ἐλεεινὰ συμφέροντα, αὐτὰ βασιλεύουν σήμερα στὸν κόσμο.

* * *

Πρέπει ἀδέλφια μου, νὰ ὁμολογήσουμε κάτι. Κάναμε οἱ Ἕλληνες νιὰ ἁμαρτία· δώσαμε μεγάλη ἐμπιστοσύνη καὶ ἀξία στοὺς συμμάχους μας, κι αὐτοὶ ἀποδείχθηκαν προδότες. Ἦταν μεγάλη ἁμαρτία, καὶ τώρα τὴν πληρώνουμε.

Ἀλλ᾽ ἄς μὴ ἀπελπιστοῦμε, παρὰ τὴν ἀδικία που ὑφιστάμεθα. Ἔχουμε βέβαια παράπονο. Εἴμαστε κ’εμεῖς ὅπως οἱ Ἑλληνισταὶ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν παράπονο γιατὶ ἀδικοῦνταν· κ᾽ ἐκεῖνοι μὲν πῆγαν στοὺς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ρύθμισαν τὸ ζήτημά τους ἀμέσως

καὶ τὸ δίκιο ἐπικράτησε. Διότι ἅμα ὑπάρχη καλὴ διάθεσις, τὰ ζητήματα λύνονται μέσα σὲ μιὰ ὥρα· ἅμα ὅμως δὲν ὑπάρχη, τὰ ζητήματα περιπλέκονται. Αὐτὸ συνέβη κ” ἐδῶ σ” εμᾶς. Τὰ ζητήματά μας τὰ κάνανε κουβάρι, τὰ μπλέξανε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεμπλέξη κανείς.

Τώρα λοιπὸν ἐμεῖς σὲ ποιόν ν’απευθυνθοῦμε, ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια, στὰ πελάγει;σὲ ἀνθρώπους, σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, στοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυρούς, στοὺς συμμάχους μας, αὐτοὺς ποὺ μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς ἐγκατέλειψαν; Αὐτοὶ στὸ βάθος μισοῦν τὴν πατρίδα μας. Ὰν ζῇ ἀκόμα ὁ τόπος αὐτὸς, εἶνε ὄχι γιατί τὸ ἤθελαν αὐτοί· ζῇ γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός· τὸ θέλει Ἐκεῖνος, γι᾽ αὐτὸ ζοῦμε ἀκόμα· καὶ μὲ τὴ δύναμι Ἐκείνου θὰ ζήση ὁ τόπος αὐτὸς εἰς πεῖσμα μυρίων δαιμόνων.

* * *

Ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὸν ΟΗΕ; στὸ ΝΑΤΟ; ὄχι. Θὰ τὸ ποῦμε στὸ Θεό, στὸ μεγάλο Θεό μας. Τὸ δίκιο δὲν θάβεται. Ὅσο κι ἄν τὸ θάψουν, σὲ χίλια, σὲ δοὸ χιλιάδες μέτρα, θὰ βγῇ ἐπάνω. Τὸ δίκιο θὰ νικήση, ἡ ἀλήθεια θὰ νικήσῃ. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» θ’ακουστῇ πάλι στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια καὶ στὰ πελάγη μας· καὶ τότε δόξα τῷ Χριστῷ, δόξα τῷ ἀναστάντι Χριστῷ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.            

πηγή

Αρμένιοι, Ασσύριοι, Έλληνες, συμπλήρωση καταλόγου σήμερα…

Την προηγούμενη Παρασκευή 24 Απριλίου φέραμε στη μνήμη μας πως ακριβώς 100 χρόνια πριν το τελευταίο στην ιστορία μουσουλμανικό χαλιφάτο, το Οθωμανικό, επιχείρησε εθνοκάθαρση της αυτοκρατορίας του από τις χριστιανικές μειονότητες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες. Τώρα βλέπουμε το νέο χαλιφάτο, το Ισλαμικό Κράτος, να συνεχίζει τη γενοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις οι γενοκτονίες διεπράχθησαν στο όνομα του Ισλάμ.

Του Raymond Ibrahim
ΠΗΓΗ: PJ Media
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας

Τον Νοέμβριο του 1914 το οθωμανικό χαλιφάτο εξέδωσε διάταγμα με το οποίο καλούσε κάθε μουσουλμάνο να εκτελέσει το «ιερό του καθήκον» και να σφάξει τους απίστους, τους οποίος προσδιόριζε ως τους χριστιανούς της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσους). Όσοι εκτελούσαν το «ιερό καθήκον» θα ανταμείβονταν στον παράδεισο.

Τα ίδια εδάφια του κορανίου που το ΙΚ και οι άλλες τζιχαντιστικές οργανώσεις αξιοποιούν σήμερα θυμίζουν το παλαιό οθωμανικό διάταγμα. «Σφάξτε τους ειδωλολάτρες όπου και αν τους βρείτε. Ω εσείς οι πιστοί. Μην θεωρήσετε τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς ως φίλους. Είναι μόνο φίλοι μεταξύ τους και όποιος είναι φίλος με αυτούς είναι ένας από αυτούς», αναφέρει το κοράνι. Για πολλούς μουσουλμάνους το εδάφιο αυτό ισχύει κατά γράμμα.

Όπως συμβαίνει και σήμερα, οι μουσουλμάνοι του οθωμανικού χαλιφάτου, αδυνατώντας να νικήσουν τους ισχυρούς «απίστους» Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσους, ικανοποίησαν τη δίψα τους για αίμα πάνω στους χριστιανούς τους υπηκόους και δικαιολόγησαν τη γενοκτονία βάσει του κορανίου. Αφού οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Έλληνες ήταν χριστιανοί ήταν εξ ορισμού φίλοι των χριστιανών εχθρών των Οθωμανών και έπρεπε να εξοντωθούν.

Όπως συμβαίνει και σήμερα, υπό το νέο χαλιφάτο, το οθωμανικό χαλιφάτο σταύρωσε, αποκεφάλισε, βασάνισε, κατακερμάτισε, βίασε, εξανδραπόδισε και σφαγίασε αμέτρητους «απίστους» χριστιανούς. Τα επίσημα στοιχεία μιλούν για 1,5 εκατ. Αρμένιους νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ασσύριους, που συστηματικά, εξοντώθηκαν.

Αν και συνήθως μιλούμε για Αρμενική γενοκτονία, συχνά ξεχνάμε πως οι Ασσύριοι και οι Έλληνες υπήρξαν επίσης στόχος της πολιτικής εθνοκάθαρσης του οθωμανικού χαλιφάτου. Το μόνο που διαχώριζε τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες από τους Τούρκους ήταν η χριστιανική τους πίστη. «Αν η αρμενική γενοκτονία ήταν ένα ζήτημα μεταξύ Αρμενίων και Τούρκων τότε πως δικαιολογείται και η σφαγή των Ασσυρίων;», αναρωτιέται Αρμένιος ιστορικός.

Ο Χένρι Μοργκενθάου, πρέσβης των ΗΠΑ στην Οθωμανική αυτοκρατορία, εκείνη την εποχή και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, είχε αναφέρει πως «σε όλη την Ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει υπάρξει ένα επεισόδιο τόσο τρομερό όσο αυτό». Οι Τούρκοι είχαν σχεδιάσει τόσο καλά την σφαγή καθώς είχαν σκοπό την εξαφάνιση της αρμενικής φυλής, έλεγε.

Είχε γράψει τότε ο Μοργκενθάου στο περιοδικό του Ερυθρού Σταυρού : «Πρόκειται για την απίστευτη τρομοκράτηση, τα σκληρότερα βασανιστήρια. Οι γυναίκες οδηγούνται στα χαρέμια, τα αθώα κορίτσια μπαίνουν σε πλειστηριασμό και πωλούνται για 80 σεντς έκαστο (το ΙΚ πωλεί τα κορίτσια προς 43 δολάρια το καθένα). Η δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων και οι εκτοπίσεις, ο εσκεμμένος λιμός στην έρημο εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, η καταστροφή εκατοντάδων χωριών και πόλεων. Η εκτέλεση αυτού του διαβολικού σχεδίου εξόντωσης Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων χριστιανών της Τουρκίας θα μείνει ατιμώρητη;».

Σήμερα στη Δύση οι όροι χριστιανός και μουσουλμάνος έχουν αντικατασταθεί με τους όρους Αρμένιος και Τούρκος. Ο πόλεμος είναι επίσης ένας ακόμα παράγοντας που συσκότισε τα γεγονότα. Αποτέλεσε δε, εν μέρει, και δικαιολογία. Ο πόλεμος είναι χάος και καταστροφή. Τι άλλο. Αυτή είναι η θέση των τουρκικών κυβερνήσεων. Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν που αρνείται πως οι πρόγονοί του διέπραξαν γενοκτονία εις βάρος χριστιανών, συνεχίζει να υποστηρίζει φταίει ο πόλεμος, την ίδια ώρα που κατηγορεί για διάπραξη γενοκτονίας την Κίνα για τον θάνατο λιγότερων από 100 Ουιγούρων.

Ο πόλεμος ήταν και θα είναι η δικαιολογία για την τζιχαντιστική βαρβαρότητα. Ο Τσόρτσιλ χαρακτήρισε την γενοκτονία αυτή ως «κυβερνητικό ολοκαύτωμα» που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να εκκαθαρίσει το τουρκικό έδαφος από τους χριστιανούς. «Ο Ταλάτ πασάς, ένας εκ της διοικούσας τριανδρίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πει πως η Τουρκία αξιοποιεί τον πόλεμο για να εξοντώσει τον εσωτερικό της εχθρό, τους διάφορους χριστιανούς, χωρίς να την απασχολεί το ενδεχόμενο ξένης επέμβασης», έγραφε ο Βρετανός πολιτικός.

Έναν αιώνα αργότερα πόσες χριστιανικές μειονότητες σήμερα δεν εξοντώνονται συστηματικά; Πόσοι χριστιανοί δεν σταυρώνονται, βασανίζονται, βιάζονται, εξανδραποδίζονται, υπό την πρόφαση του πολέμου; Στο Ιράκ, την Συρία, τη Λιβύη, οι χριστιανικές μειονότητες σφαγιάζονται από τους ίδιους τζιχαντιστές που κάποτε ήταν οπαδοί του Σαντάμ Χουσεΐν, ή του Μουαμάρ Καντάφι. Το ΙΚ σκότωσε, πρόσφατα, 30 Αιθίοπες χριστιανούς στη Λιβύη και δύο μήνες νωρίτερα είχε σκοτώσει 21 Αιγύπτιους χριστιανούς.

Τα ίδια συμβαίνουν και στη μουσουλμανική βόρεια Νιγηρία από τη Μπόκο Χαράμ, η οποία έχει ξεκαθαρίσει πως σκοπός της είναι η εκκαθάριση όλων των χριστιανών από τη Νιγηρία.Ακόμα όμως και σε χώρες όπου δεν γίνεται πόλεμος, όπως η Ινδονησία ή το Μαρόκο αλλά και σε άλλες χώρες όπου οι μουσουλμάνοι αποτελούν την πλειοψηφία, οι χριστιανοί, εξοντώνονται. Στην Τουρκία ακόμα και Τούρκοι που ασπάστηκαν τον χριστιανισμό διώκονται και ενίοτε δολοφονούνται, στο όνομα του Ισλάμ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το θρησκευτικό στοιχείο ήταν ζωτικής σημασίας για τη γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Η σιωπή είναι σύμμαχος αυτών που διαπράττουν γενοκτονίες. Το 1939, τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ, σχεδιάζοντας τη γενοκτονία των Εβραίων, είχε πει: «Ποιος άλλωστε, μιλά σήμερα για τη γενοκτονία των Αρμενίων;». Και σήμερα ποιος μιλά για την συνεχιζόμενη γενοκτονία των χριστιανών από τους μουσουλμάνους;

πηγή

Γιατί στίς μυροφόρες τό πρῶτο Χριστός ἀνέστη;

 

«Ὁ δέ λέγει αὐταῖς- Μή ἐκθαμβεῖσθε- Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἐστίν ὧδε...» (Μάρκ. 16, 6)

Ἐξακολουθοῦμε, ἀγαπητοί μου, νά ἑορτάζουμε τό μέγα, τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ περισσότεροι ὕμνοι ποῦ ψάλλονται τήν περίοδο αὐτή ὡς θέμα ἔχουν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλα καί αὐτή ἡ θεία λειτουργία, ποὺ γίνεται τίς Κυριακές αὐτές τοῦ Πεντηκοσταρίου, διαφέρει ἀπό τή θεία λειτουργία τοῦ ὑπολοίπου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους• διότι ἀμέσως μετά τό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία...» δέν λέμε ἀμέσως τά εἰρηνικά, δέν λέμε τίς αἰτήσεις «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...», ἄλλα ὁ ἱερεύς θυμιάζει τήν ἁγία τράπεζα ἀπ' ὅλες τίς πλευρές καθώς καί ὅλο τό ναό καί ψάλλει μαζί μέ τούς ψάλτες κατ' ἐπανάληψιν, δέκα φορές, τό «Χριστός ἀνέστη».

Τό «Χριστός ἀνέστη» ἀκούγεται ὅλες τίς Κυριακές ἀλλὰ καί ὅλες τίς ἡμέρες μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τό «Χριστός ἀνέστη» εἶναι, ἀδελφοί μου ὁ γλυκύτερος χαιρετισμός, χαιρετισμός ποὺ μεταφέρει ἀπό στόμα σέ στόμα, ἀπό γενεά σέ γενεά τό μέγα μήνυμα, τήν πιό χαρμόσυνη εἴδηση, ὅτι ὁ Κύριος νίκησε τό θάνατο. Χιλιάδες φορές - ἀμέτρητες ἀκούστηκε, καί ἀκούγεται, καί θά ἐξακολούθηση ν' ἀκούγεται τό «Χριστός ἀνέστη». Ἄλλα πότε ἐλέχθη γιά πρώτη φορά; ποιά αὐτιά τό πρωτοάκουσαν; ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἄκουσε γιά πρώτη φορά τό «Χριστός ἀνέστη»;

Ὅπως τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν τήν ἔμαθαν πρῶτοι οἱ μεγάλοι καί ἰσχυροί καί πλούσιοι, ἀλλά οἱ ταπεινοί καί φτωχοί βοσκοί ποὺ ἔβοσκαν τά ποίμνια τους στά βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ, ἔτσι καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς σύντριψε τίς πύλες τοῦ ἅδου, δέν τό ἄκουσαν πρῶτοι οἱ ἐπιφανεῖς καί ἀξιωματοῦχοι, δέν τό ἄκουσαν οἱ ἰσχυροί ἄνδρες, δέν τό ἄκουσαν οὔτε καί αὐτοί οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ• τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τό ἄκουσαν πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ γυναῖκες, οἱ μυροφόρες γυναῖκες• καί πρός τιμήν αὐτῶν τῶν γυναικῶν εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινή Κυριακή, τρίτη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα.

Ἀλλὰ γιατί τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τό ἄκουσαν πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ μυροφόρες; Γιατί ἡ πρώτη ἐμφάνισης τοῦ ἀναστάντος Κυρίου νά γίνει σ' αὐτές; Μήπως ὁ Χριστός στήν περίπτωση αὐτή ἐνήργησε μεροληπτικῶς;

Μεροληπτικῶς σέ καμία στιγμή τῆς ζωῆς του δέν συμπεριφέρθηκε ὁ Κύριος. Ἦταν δίκαιος• καί συνεπῶς, ἐάν τώρα ὄχι οἱ ἄντρες, ὄχι οἱ ἀπόστολοι, ὄχι ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης, ἀλλά οἱ γυναῖκες ἄκουσαν τό χαρμόσυνο μήνυμα, ὑπάρχει λόγος• λόγος ὄχι κάποιας ἰδιαιτέρας συμπαθείας, ἀλλά λόγος δικαιοσύνης. Ὁ Χριστός ἀγαπᾶ ὅλα τά παιδιά του καί ἀμείβει τό καθένα χωρίς νά μεροληπτεῖ εἰς βάρος ἄλλου. Ἄκουσαν πρῶτες οἱ μυροφόρες γυναῖκες τό «Χριστός ἀνέστη», διότι τούς ἄξιζε πράγματι νά τό ἀκούσουν. καί τούς ἄξιζε, διότι αὐτές ἔδειξαν ἀρετές ποὺ δέν ἔδειξαν οὔτε οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου. Ποιές ἀρετές ἔδειξαν;

Ἀπό τήν πρώτη μέρα ποὺ γνώρισαν τόν Κύριο στή Γαλιλαία, ἔγιναν πιστές μαθήτριές του, τόν ἀκολουθοῦσαν καί δαπανοῦσαν ἀπό τά ὑπάρχοντά τους γιά τή συντήρηση ἐκείνου καθώς καί τοῦ ὁμίλου τῶν μαθητῶν του• «ὅτε ἦν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ἠκολούθουν αὐτῷ» (Μάρκ. 15,41) καί «διηκόνουν αὐτῷ ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. 8,3). καί μόνο τότε;

Τήν ὥρα τῆς θυσίας του, ἐνῶ ὅλοι εἶχαν ἐγκαταλείψει τόν Κύριο, ἐνῶ ὁ μέν Ἰούδας τόν πρόδωσε γιά τριάκοντα ἀργύρια, ἐνῶ ὁ Πέτρος τόν ἀρνήθηκε ἐμπρός σέ μία ὑπηρέτρια καί μάλιστα μέ ὅρκο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μαθηταί πλήν τοῦ Ἰωάννου «πάντες ἀφέντες αὐτόν ἔφυγαν» (Ματθ. 26,56), ἐνῶ ὅλοι ὅσους εἶχε εὐεργετήσει καθ' ὅλο τό διάστημα τῆς δημοσίας δράσεώς του πῆγαν καί ἑνώθηκαν μαζί μέ τούς ἐχθρούς καί φώναζαν «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. 19,15), μέσα στή γενική αὐτή ἐγκατάλειψη οἱ μυροφόρες ἔμειναν πιστές καί ἀφοσιωμένες στόν Κύριο. Ἔμειναν κοντά στόν Διδάσκαλο, ζώντας τό δράμα ἀπό ἀπόσταση τόση ὅση τούς ἐπέτρεπαν οἱ συνθῆκες. οὔτε ἕνα λεπτό δέν ἀποχωρίσθηκαν ἀπό αὐτόν. «Ἦσαν δέ ἐκεῖ καί γυναῖκες πολλαί ἀπό μακρόθεν θεωροῦσαι, αἵτινες ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ ἀπό τῆς Γαλιλαίας διακονοῦσαι αὐτῷ• ἐν αἷς ἦν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Ἰωσῆ μήτηρ, καί ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου» (Ματθ. 27,55-56) «καί Σαλώμη, αἵ...καί διηκόνουν αὐτῷ, καί ἄλλαι πολλαί αἱ συναναβᾶσαι αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα» (Μαρκ. 15,40-41). Βρῆκαν τό ψυχικό σθένος νά μείνουν ἐκεῖ, στό Γολγοθᾶ. Εἶδαν τό φρικτό θέαμα. Ἄκουσαν ὅλους τοὺς λόγους, ποὺ εἶπε ὁ Χριστός ἐπάνω στό σταυρό, ἄκουσαν καί τό «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30).

Ἀλλὰ καί μετά τό θάνατό του δέν ἀναχώρησαν. Ἔμειναν θρηνώντας κοντά στό σταυρό. Καί μόλις παρουσιάστηκε ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί ὁ Νικόδημος μέ τήν ἄδεια τοῦ ἐνταφιασμοῦ, αὐτές ἔτρεξαν, τούς βοήθησαν, τούς συνόδευσαν στό μνημεῖο, καί δεν ἔφυγαν ἀπό 'κεῖ παρά μόνο ὅταν ὁ ἥλιος τῆς δραματικωτέρας αὐτῆς ἡμέρας ἔριξε πάνω στή γῆ τίς τελευταῖες του ἀκτῖνες.

Τήν ἀγάπη τους ὅμως, τήν ἀνδρεία τους, τή μεγάλη ψυχή τους τήν ἔδειξαν κατ' ἐξοχήν τη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» (Λουκ. 24,1). Τότε, ἐνῶ ἤξεραν ὅτι τό μνῆμα εἶναι σφραγισμένο, ὅτι λίθος μεγάλος καί βαρύς φράζει τήν εἴσοδό του, ὅτι ἔνοπλοι Ρωμαῖοι στρατιῶτες φρουροῦν τόν τάφο κ' ἔχουν ἐντολή νά χτυπήσουν καθένα ποὺ θά τολμοῦσε νά πλησίαση ἐκεῖ, ἐν τούτοις οἱ μυροφόρες γυναῖκες «λίαν πρωί» (Μάρκ. 16,2), «ὄρθρου βαθέος» (Λουκ. 24,1), πρίν ἀκόμη ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ξεκινοῦν νά ἔρθουν στό μνῆμα φέρνοντας μαζί τους ἀρώματα, τά ὁποῖα εἶχαν ἑτοιμάσει, γιά νά μυρώσουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κανένας φόβος καί καμιά δυσκολία δέν στάθηκαν ἱκανά νά τίς ἐμποδίσουν. Τό μόνο ποὺ τίς ἀπασχολοῦσε ἦταν, πῶς θ' ἀποκυλίσουν τόν τεράστιο καί ἀσήκωτο ἐκεῖνο λίθο ἀπό τό ἄνοιγμα τοῦ μνημείου.

Μία τέτοια ἀγάπη, μία τέτοια ἀφοσίωση, μία τέτοια ἀνδρεία ἦταν δυνατόν νά μή δεῖ, νά μήν ἐκτιμήσει, νά μή βραβεύσει ὁ Κύριος; Ἀμοιβή λοιπόν τῆς ἀγάπης τους ἦταν τό ὅτι πρῶτες αὐτές ἄκουσαν τή μεγάλη εἴδηση, τό ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως, τό «Χριστός ἀνέστη», ἀπό ἄγγελο Κυρίου. Καί ἐν συνεχείᾳ, ὅτι πρῶτες αὐτές βλέπουν τόν ἀναστάντα Κύριο καί παίρνουν ἐντολή, νά μεταδώσουν τό μήνυμα αὐτό στούς μαθητὰς καί στίς ἄλλες μαθήτριες.

Κ' ἐμεῖς σήμερα, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἑορτάζουμε τή μνήμη τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν, ἄντρες καί γυναῖκες ἄς μιμηθοῦμε τῶν μυροφόρων τίς ἀρετές, ἰδίως τήν ἀγάπη ποὺ εἶχαν στόν Κύριο.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι καί μέχρι σήμερα οἱ γυναῖκες ἀγαποῦν τό Θεό περισσότερο ἀπό τούς ἄντρες. Αὐτές ἐκκλησιάζονται περισσότερο. Αὐτές ἔρχονται στούς ναούς «ὄρθρου βαθέος». Αὐτές μελετοῦν τό Εὐαγγέλιο καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά βιβλία. Αὐτές τρέχουν στό κήρυγμα, ὅπου ἀκούγεται λόγος Θεοῦ. Αὐτές εἶναι προθυμότερες στήν ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας καί ἐλεημοσύνης. Αὐτές... Ὦ, πόσα δέν ὀφείλει ἤ Ἐκκλησία στίς γυναῖκες τίς θερμές!

Σήμερα ὅμως, στούς χρόνους αὐτούς τῆς ἀπιστίας καί τῆς διαφθορᾶς, καί οἱ γυναῖκες ἀρχίζουν νά κλονίζονται, νά χάνουν τό ἄρωμα τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας. Οἱ πειρασμοί εἶναι μεγάλοι. Τά κακά παραδείγματα, τά θέατρα, οἱ κινηματογράφοι, τά αἰσχρά περιοδικά, ἡ μόδα, ὅλα μαζί σπρώχνουν τή γυναίκα νά λησμονήσει τόν προορισμό της, τήν ἀποστολή της, νά προδώσει τήν πίστη καί τήν ἠθική.

Ἄλλ' ὄχι! Οἱ γυναῖκες, ὅσες τουλάχιστον κατοικοῦν στή γωνία αὐτή τῆς γῆς, ἄς μή παρασύρονται ἀπό τά ἀπατηλά συνθήματα, ἄς μή θαμπώνονται ἀπό φανταχτερές εἰκόνες καί ἄλλα εἴδωλα, ἄς κλείσουν τά αὐτιά στίς εἰσηγήσεις τοῦ ὄφεως. Ἄς μή μιμηθοῦν τήν Εὔα, ποὺ ἄκουσε τή συμβουλή τοῦ ἑωσφόρου καί ἀπολεσθεῖ• ἄς μιμηθοῦν τίς μυροφόρες, τίς ἅγιες ποὺ ἀγάπησαν τόν Κύριον. Νά εἶσθε δέ βέβαιοι, ὅτι τότε θά ἔχουν καί στήν παροῦσα ζωή τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου καί θ' ἀξιωθοῦν καί αὐτές ὡς μυροφόρες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

Η Αγία Νεομάρτυς Αργυρή

Μαρτύρησε στις 30 Απριλίου του 1725

Η Αγία καταγόταν από την Προύσσα, από γονείς θεοσεβείς. Ήταν ωραία στην όψη και είχε φόβο Θεού.

Παντρεύτηκε και όντας νεόνυμφη την αγάπησε με σατανικό έρωτα ένας Τούρκος γείτονάς της. Αυτός αφού μάταια προσπάθησε να την παρασύρει στην κακιά γνώμη του, ψευδομαρτύρησε στον κριτή της Προύσσας ότι η κοπέλα είπε πως θα ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Ο κριτής αμέσως την έβαλε στη φυλακή.

Ο άντρας της έκανε ενέργειες και επέτυχε να γίνει η δίκη στην Κωνσταντινούπολη, πιστεύοντας ότι εκεί θα κριθεί σωστά. Παρουσιάστηκε όμως στη Κωνσταντινούπολη και ο κατήγορός της και ψευδομαρτύρησε ξανά μπροστά στον κριτή. Η Αγία απολογήθηκε με παρρησία ότι ουδέποτε ξεστόμισε τέτοιο λόγο και ότι είναι Χριστιανή και Χριστιανή θέλει να πεθάνει. Τότε, με προσταγή του κριτή , έδειραν την Αγία και την έκλεισαν στη φυλακή του Χάσκιοϊ.

Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια την είχαν στη φυλακή και κάθε τόσο την έβγαζαν , την ρωτούσαν και την έκριναν και πάλι μέσα. Αλλά και μέσα στη φυλακή είχε πόλεμο από τις τούρκισσες που ήταν συγκρατούμενές της ,γυναίκες κακές, που τις παρακινούσε ο διάβολος να πειράζουν και να θλίβουν την μάρτυρα.

Εκείνη η μακαρία υπέμενε με μεγάλη γενναιότητα και μάλιστα πρόσθετε ταλαιπωρία στον εαυτό της με νηστεία και κακοπάθεια , καθώς το μαρτύρησαν χριστιανές που ήσαν μαζί στη φυλακή και ύστερα αποφυλακίστηκαν. Ήταν τόση η πνευματική ευφροσύνη που ένιωθε η Αγία , φυλακισμένη για την αγάπη του Χριστού, ώστε όταν της μήνυσε ο ευλαβής Χριστιανός Μανώλης ο Κιουρτζίμπασης ότι μπορεί να την ελευθερώσει , εκείνη δεν δέχτηκε, θεωρώντας τη φυλακή σαν βασιλικό παλάτι .

Έτσι έμεινε εκεί δέσμια για τον Χριστό και εκεί τελείωσε και την ζωή της και παρέδωσε την καθαρή της ψυχή στον Κύριο, κερδίζοντας το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Οι Χριστιανοί ενταφίασαν το τίμιο λείψανό της στο Χάσκιοϊ και ,μετά από τρεις χρόνους που της έκαναν ανακομιδή, βρέθηκε το άγιο λείψανο να ευωδιάζει άφθορο και ακέραιο. Με πολλή ευλάβεια οι Χριστιανοί το πήραν και το εναπέθεσαν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, με την άδεια του τότε Πατριάρχου Παϊσίου.

Η Εκκλησία εορτάζει την ανακομιδή των ιερών λειψάνων της Αγίας Αργυρής στις 30 Απριλίου

Απόστολος Ιάκωβος, ένας Πρωτομάρτυρας (+ 30 Απριλίου)

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου Αποστόλου Ιακώβου, υιού του Ζεβεδαίου και πρεσβύτερου αδελφού του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Ο Απόστολος Ιάκωβος ανήκε στον πιο στενό κύκλο των μαθητών του Ιησού (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης), εκείνον που επέλεγε να έχει μαζί του ο Κύριος σε ιδιαίτερες περιπτώσεις (Μεταμόρφωση, ανάσταση κόρης Ιαείρου, προσευχή στη Γεθσημανή κ.α.). Συγκαταλέγεται επίσης στους πρώτους μαθητές του Χριστού, καθώς μαζί με τον αδελφό του εγκατέλειψαν τα δίχτυα τους για να γίνουν “αλιείς ανθρώπων”, μόλις άκουσαν το κήρυγμα και την κλήση του Ιησού. Όπως πληροφορούμαστε από τα Ευαγγέλια, ο Ιησούς αποκάλεσε τους γιους του Ζεβεδαίου “Βοανεργές”, δηλαδή “υιούς βροντής”.

Όπως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών, όταν ο Ιησούς πληροφόρησε τους μαθητές για το Πάθος και τη Βασιλεία Του, οι δύο γιοι Του Ζεβεδαίου (ή, σε μία άλλη ευαγγελική εκδοχή, η μητέρα τους) πλησίασαν το Διδάσκαλο και του ζήτησαν να τους έχει δίπλα Του, όταν έλθει η στιγμή της δόξας Του. Το αίτημα αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Χριστό να τους εξηγήσει το σταυρικό χαρακτήρα της κλήσης Του και τη διαφορά της Βασιλείας Του από τις κοσμικές εξουσίες.

Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις των Αποστόλων, ο άγ. Ιάκωβος υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα του μένους των Ιουδαίων κατά των Χριστιανών: κατά το διωγμό του βασιλιά της Παλαιστίνης Ηρώδη Αγρίππα (έτος 42 ή 44 μ.Χ.), ο πρώτος που μαρτύρησε με αποκεφαλισμό ήταν ο Απόστολος Ιάκωβος.

Ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν προσευχή Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Ἡ προσευχὴ ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἡ σωστὴ προετοιμασία πρὶν ἀπὸ αὐτὴν - ὅπως λέει καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη: «Προετοιμάσου πρὶν προσευχηθεῖς καὶ μὴν γίνεσαι σὰν ἕνας ποὺ πειράζει τὸν Κύριο».

«Ὅταν θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν βασιλέα καὶ Θεό μας γιὰ νὰ συζητήσουμε μαζί Του», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ τὸ κάνουμε χωρὶς προετοιμασία μήπως καὶ μᾶς δεῖ ἀπὸ μακρυὰ νὰ μὴν ἔχουμε τὰ ὅπλα καὶ τὴν στολὴ ποὺ ἁρμόζουν γιὰ τὴν παρουσίαση ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως καὶ διατάξει τοὺς ὑπηρέτες καὶ δούλους Του νὰ μᾶς δέσουν καὶ νὰ μᾶς ἐξορίσουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ τὶς δεήσεις μας νὰ τὶς σχίσουν καὶ νὰ τὶς πετάξουν στὸ πρόσωπό μας».

Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».

Ἡ περαιτέρω προετοιμασία περιλαμβάνει τὴν ἐκδίωξη τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης μὲ τὴν ἀναγνώριση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτωλότητος ποὺ ἔχει σὰν ἐπακόλουθο τὴν συντριβὴ καὶ ταπείνωση τοῦ πνεύματος. «Ἂν ἐπιθυμοῦσες θυσίες θὰ σοῦ τὶς πρόσφερα» λέει ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸν Θεὸ ἐκ μέρους ὁποιουδήποτε ποὺ ἔπεσε καὶ παραμένει στὴν πτώση. Ὄχι μόνο μιὰ μερικὴ θυσία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ἀλλὰ καὶ πλήρη «...ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει».

Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἀπόφθεγμα ἑνὸς ἄλλου ἁγίου: « Ἐὰν ἕνας δὲν ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό του ὡς ἁμαρτωλὸ ἡ προσευχή του δὲν εἶναι δεκτὴ στὸν Θεό».

Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεὸ σὰν νὰ Τὸν βλέπει καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τὸν βλέπει καὶ τὸν ἀκούει προσεκτικά. Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεό, ἀκριβῶς ὅπως ἕνας ἔνοχος ἐγκληματίας ποὺ εἶναι καταδικασμένος γιὰ ἀναρίθμητα ἐγκλήματα σὲ θάνατο στέκεται μπροστὰ σ’ ἕνα αὐστηρὸ καὶ ἀμερόληπτο δικαστή. Ἀκριβῶς! Στέκεται μπροστὰ στὸν Κυρίαρχο Δεσπότη καὶ Κριτή του, μπροστὰ στὸν Δικαστὴ στὸ βλέμμα τοῦ Ὁποίου καμμιὰ ἀνθρώπινη ψυχὴ δὲν θὰ δικαιωθεῖ• ὁ Ὁποῖος πάντα δικαιώνεται στὶς κρίσεις Του• ὁ Ὁποῖος, δὲν καταδικάζει παρὰ μόνον ὅταν μέσα στὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη Του συγχωρεῖ κάποιου τὶς ἁμαρτίες του καὶ δὲν εἰσέρχεται εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου Του.

Νοιώθοντας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμενος ἀπ’ αὐτὸν τὸν φόβο τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἕνας προσεύχεται θὰ δεῖ -χωρὶς νὰ βλέπει - μὲ μιὰ πνευματικὴ αἴσθηση, Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀόρατος, θὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ νὰ στέκεται μὲ συναίσθηση ὅτι βρίσκεται μπροστὰ στὴν φοβερὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Στάσου στὴν προσευχὴ μὲ τὸ κεφάλι σκυφτὸ καὶ τὰ πόδια ἀλύγιστα καὶ ἀκίνητα• βοήθησε τὴν προσευχή σου μὲ συντριβὴ τῆς καρδίας μὲ ἀναστεναγμοὺς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἄφθονα δάκρυα. Μία εὐλαβικὴ ἐξωτερικὴ στάση στὴν προσευχὴ εἶναι πολὺ βοηθητικὴ γιὰ ὅλους ποὺ παλεύουν στὴν κονίστρα τῆς προσευχῆς, ἰδίως στοὺς ἀρχαρίους στοὺς ὁποίους ἡ διάθεση τῆς ψυχῆς συμμορφώνεται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ τὴ στάση τοῦ σώματος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εὐχαριστίες ὅταν προσευχόμαστε: «Τῇ προσευχῇ προσκαρτερεῖτε, γρηγοροῦντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ.» Ὁ Ἀπόστολος λέει ἀκόμη ὅτι τὴν εὐχαριστία τὴν προστάζει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε• ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε• τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς».

Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς εὐχαριστίας; Εἶναι ὅτι δίνει εὐχαριστίες στὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἄπειρές Του εὐλογίες ποὺ ξεχύνονται σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ στὸν καθένα. Μὲ μία τέτοια εὐχαριστία ἡ ψυχὴ γεμίζει μὲ μιὰ θαυμάσια εἰρήνη• καὶ γεμίζει μὲ εἰρήνη παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι λύπες τὴν περιζώνουν ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρές. Μὲ τὴν εὐχαριστία ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ μία ζωντανὴ πίστη ἔτσι ὥστε νὰ ἀπορρίπτει κάθε ἀνησυχία γιὰ τὸν ἑαυτό του, καταπατᾶ τὸν φόβο τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ παραδίδεται ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ τέτοια διάθεση τῆς ψυχῆς εἶναι μιὰ θαυμάσια προδιάθεση καὶ προετοιμασία γιὰ προσευχή. Λέγει ὁ Ἀπόστολος: «Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθὼς ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ» - δηλαδὴ μέσω τῆς εὐχαριστίας λαμβάνεται μία πληρότης πίστεως. «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε• πάλιν ἐρῶ, χαίρετε... ὁ Κύριος ἐγγύς• μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῆ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν».

Ἡ σημασία τῆς πνευματικῆς προσπάθειας τῆς εὐχαριστίας ἐξηγεῖται μὲ ἰδιαίτερη πληρότητα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες Βαρσανούφιο καὶ Ἰωάννη στὸ ἔργο τους «Καθοδήγηση στὴν πνευματικὴ ζωή».

"ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ - ΠΡΟΣΕΞΤΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ..."

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΥΜΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΗΔΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΘΥΜΑΤΑ (ΨΥΧΕΣ) ...

ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ "ΔΙΚΤΥΩΘΗΚΑΝ" ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΟΙΚΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΣ ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΜΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΗ ΠΙΣΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...

ΧΩΡΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΑΝ ΣΤΙΣ ΑΔΥΤΕΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ ΣΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ, ΥΠΟΒΙΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ...

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΑ ΓΙΑΤΙ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ... 

Η ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ, ΔΙΔΑΞΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΚΑΝΟΝΑΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΕΞΥΨΩΝΕΙ ΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ...

ΑΥΤΟ ΗΡΘΑΝ ΝΑ ΚΤΥΠΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ...

ΕΞΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΠΟΥ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΩΝ ΕΠΙΔΡΑΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟΥΣ 

ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ ...

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΡΟΥΝ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ... 

ΕΣΤΑΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ "ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ", ΙΚΑΝΕΣ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΗΜΕΡΑ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ...

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ...

ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΣΑΡΚΟΛΑΓΝΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΕΤΑΛΛΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ...

ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΡΥΘΜΙΑ, ΤΟΝ ΝΟΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ, ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ, ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ...

ΟΙ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΕΝΘΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ...

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ...
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΟΥΤΕ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΟΥΤΕ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΝ ΣΩΖΟΥΝ ...
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΠΕΡΙΤΤΕΣ ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ...
Ο ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕ ΟΤΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ...
ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΤΟΝΙΣΕ ΘΑ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΡΙΠΑΣ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΒΟΛΕΣ ...
ΑΥΤΕΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΔΙΑΡΚΟΥΝ 1 Η 5 ΛΕΠΤΑ, ΟΣΟ ΔΗΛΑΔΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣΕ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ,
Η Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ...
ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ...
Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ...
ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΥΣΤΑΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ...
ΕΠΕΙΔΗ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΤΗ, Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΚΡΙΒΗ ΧΡΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ...
     ΝΑ ΜΗΝ ΑΞΙΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΖΕΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ...
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΑΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΦΙΑΛΤΗ ...
ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΚΤΥΠΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ...
ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΣΤΡΩΣΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ, ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ...
ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ...
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΝ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΤΕ ΤΑ ...
ΕΜΦΥΣΕΙΣΤΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΩΣΤΕ Η ΘΕΙΚΗ ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ...
ΠΡΟΣΕΞΤΕ: "Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ" !!!

πηγη