ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ιωάννου θ΄ 1-38)

"...Ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε·

 καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ."     

     Την Κυριακή 17η Μαΐου 2015, την 6η Κυριακή από το Πάσχα, στις εκκλησιές της Ορθοδοξίας θα σημάνουν γλυκά οι καμπάνες το πρωΐ καλώντας τους πιστούς στην Θεία Λειτουργία, όπου από το στόμα των ιερέων μας θα ακουστεί σύμφωνα με το τυπικό που μας άφησαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, τὸ εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς του Τυφλοῦ, το οποίο και ἀποτελεῖ μία ἀδιάψευστη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν μόνο τέλειος ἄνθρωπος ἀλλὰ ήταν και τέλειος Θεός.

     Ὅπως λοιπόν θα ακούσουμε στὸ Κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλιον (κεφ. θ, 1 – 38), ὁ Χριστός, περνώντας μέσα ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, συναντάει ἕναν ἐκ γενετῆς τυφλό. Ὁ Κύριος, ἔκανε πυλό, ἀφοῦ ἔφτυσε στὸ χῶμα, τοῦ ἄλειψε τὰ μάτια καὶ τὸν ἔστειλε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Ὁ τρόπος αὐτὸς θεραπείας, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν τρόπο ποὺ ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ὁ Θεὸς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πλάθει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ χῶμα, τώρα ὁ Χριστός, πλάθει τὰ μάτια τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ πάλι ἀπὸ χῶμα. Ὁ ἴδιος Θεός! Δοκιμάζει τὴν πίστη τοῦ τυφλοῦ καὶ τὸν στέλνει στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ζητάει τὴ δική του ἑκούσια καὶ ἐλεύθερη συμμετοχή του στὸ θαῦμα. Ὁ τυφλὸς ὅμως μὲ πίστη, ὑπακούει στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, πηγαίνει καὶ πλένεται καὶ ἐπιστρέφει βλέποντας.

     Ὅμως, ἡ ζωὴ τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ, δὲ ἔγινε εὐκολότερη. Γίνεται στόχος τῆς κακίας καὶ τοῦ μίσους τῶν Φαρισαίων, τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ μὲ ζῆλο πίστευαν στὸ Θεὸ καὶ στὴν τήρηση τοῦ Νόμου Του. Ἀνακρίνουν τὸν τυφλὸ καὶ ἀντὶ νὰ πιστέψουν καὶ ἐκεῖνοι βλέποντας ζωντανὸ τὸ θαῦμα μπροστά τους, κλείνουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους. Ὁ θρησκευτικὸς φανατισμός τους, ὄχι μόνο τοὺς κλείνει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς καὶ ἐξαφανίζει ἀπὸ τὴν ψυχή τους τὴ διάκριση ἀλλὰ τοὺς ἀπομακρύνει τελικὰ καὶ ἀπὸ τὸ Θεό.

     Οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, φοβοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὸ θαῦμα ποὺ ἔγινε στὸ παιδί τους ποὺ γεννήθηκε τυφλό, γιὰ νὰ μὴν γίνουν ἀποσυνάγωγοι. Τόση ἦταν ἡ πίστη τους καὶ ἡ χαρά τους ποὺ ἀπέκρυψαν ἀποφεύγοντας μὲ μαεστρία νὰ ὁμολογήσουν ἕνα ἀληθινὸ γεγονός. «Ἔχει ἡλικία αὐτὸν νὰ ρωτήσετε»! Ἴσως ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς χάλασε τὰ σχέδια, ἀφοῦ ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς γιός τους ζητιάνευε. Ἴσως τοὺς χάλασε τὴν ἡσυχία τους ἀφοῦ ἔπρεπε νὰ παρουσιαστοῦν στὴ συναγωγὴ καὶ νὰ ἀνακριθοῦν μὲ τὸν κίνδυνο νὰ γίνουν ἀποσυνάγωγοι. Καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ποὺ εὐεργετούμαστε καθημερινὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ντρεπόμαστε ἢ φοβόμαστε νὰ ὁμολογήσουμε τὸ Θεὸ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Βάζουμε τὰ συμφέροντά μας πάνω ἀπὸ τὸ Θεό, πιστεύοντας ἐνδόμυχα πὼς Ἐκεῖνος θὰ μᾶς καταλάβει! Ἐκεῖνος θὰ μᾶς καταλάβει ἀλλὰ θὰ δεῖ καὶ τὴν πίστη μας καὶ τὶς προτεραιότητες ποὺ ἔχουμε βάλλει στὴ ζωή μας. Θὰ δεῖ ποιοὺς θεοὺς ἔχουμε βάλλει στὴ θέση Του καὶ μὲ τὸ δικό του τρόπο δὲ θὰ πάψει νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς Ἐκεῖνος εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου.

Ο Χριστός που ευλογεί όλα τα παιδιά το κόσμου,
ας βοηθήσει  και όλους τους μαθητές
που δίνουν εξετάσεις 

      Ὁ τυφλός, τελικὰ δὲ θεράπευσε μόνο τὰ μάτια τοῦ σώματός του ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς του. Ἀναγνωρίζει καὶ προσκυνεῖ τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ καὶ δὲ διστάζει νὰ τὸ ὁμολογήσει στοὺς θρησκευτικοὺς ἄρχοντες μὲ θάρρος ποὺ θὰ τὸ ζήλευαν πολλοὶ ἀπὸ εμᾶς. Δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ πίστη, χρειάζεται καὶ ἡ ὁμολογία πίστεως γιὰ νὰ γίνουμε γνήσια παιδιὰ τοῦ Ἰησοῦ.  "Πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς." Ὅταν ὁμολογήσουμε τὸ Χριστὸ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ μᾶς ὁμολογήσει καὶ Ἐκεῖνος μπροστὰ στὸν Πατέρα Του, μᾶς ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος.

το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ Να πιστεύουμε στα θαύματα;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Να πιστεύουμε στα θαύματα; (1)

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου, μάς μεταφέρει στην Μακεδονία, εκεί από όπου ο Απόστολος Παύλος ξεκίνησε την 2η Ιεραποστολική του περιοδεία, φέροντας το μήνυμα του Ευαγγελίου, για πρώτη φορά, στο Ευρωπαϊκό έδαφος. Οι Πράξεις των Αποστόλων διηγούνται τις περιπέτειες που έζησε ο Παύλος στους Φιλίππους, την σημερινή Καβάλα, όπου δημιούργησε την πρώτη Εκκλησιαστική κοινότητα στην Ελλάδα. Μάς μιλούν για την βάπτιση της Λυδίας και της οικογένειάς της, που προκάλεσε την μήνη του διαβόλου και του οργάνου του, μίας δαιμονισμένης γυναίκας, η οποία κατήγγειλε τον Παύλο στους άρχοντες της περιοχής, ότι εισάγει συνήθειες που δεν επιτρέπονται σε Ρωμαίους πολίτες! Ο Παύλος θεράπευσε την γυναίκα από το δαιμόνιο, αλλά οι διώκτες του τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στην φυλακή, μαζί με τον μαθητή του Σίλα. Μία ακόμη θαυματουργική επέμβαση του Χριστού συνέβη την νύκτα και οι Απόστολοί Του απελευθερώθηκαν, με αποτέλεσμα ο σοκαρισμένος δεσμοφύλακας να πιστέψει στον αληθινό Θεό και όλη η οικογένειά του να δεχθεί το Βάπτισμα του Ιησού Χριστού.

Οι δύο αυτές θαυματουργικές επεμβάσεις του Χριστού, διά του Αποστόλου Παύλου, μάς δίνουν την αφορμή να αναφερθούμε στην σημασία των θαυμάτων και στη θέση τους στη διδασκαλία της Εκκλησίας. Είναι γνωστό ότι στην εποχή μας τα θαύματα είτε γίνονται αντικείμενο αβίαστης αποδοχής από τους πιστούς, είτε δέχονται σφοδρή κριτική και αμφισβήτηση από εκείνους που αρνούνται να συζητήσουν καν το ενδεχόμενο υπέρλογης και υπερφυσικής παρέμβασης στα φυσικά και νομοτελειακά δεδομένα. Κατηγορούν, μάλιστα την Εκκλησία ότι χρησιμοποιεί τη «θαυματολογία» για να διεγείρει και να συγκρατεί το αίσθημα της πίστεως του απλού λαού.

Είναι αλήθεια πως απαιτείται τόλμη για να πει κανείς σήμερα ότι πιστεύει και αποδέχεται τα θαύματα. Ζούμε στην εποχή των μεγάλων και υψηλών κατακτήσεων και επιτευγμάτων, που έχουν δώσει στον άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι πια ο Θεός επί γης, ικανός να ορίζει τα του παρόντος και του μέλλοντός του, στηριγμένος αποκλειστικά και μόνο στις δικές του «απεριόριστες» δυνάμεις και τα επιτεύγματά του.

Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, το να μιλήσει κανείς για την παρουσία του θαύματος στη ζωή μας και την υπέρλογη και υπερφυσική επέμβαση του Θεού, μοιάζει πέρα για πέρα ουτοπικό και παραμυθένιο. Είναι, όμως;

Αν θελήσει κανείς να ερμηνεύσει το θαύμα με τη δύναμη της λογικής του ή με τους κανόνες που διέπουν τα φυσικά δεδομένα, θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, αδύναμος να ερμηνεύσει και να κατανοήσει το υπέρλογο. Αν θελήσει να κατανοήσει με τον επιστημονικό λόγο το πώς ένας καρκινοπαθής, στο τελικό στάδιο, έγινε καλά εν μια νυκτί ή πώς ένας ανάπηρος κατάφερε να περπατήσει και πάλι ή ένας τυφλός να δει το φως του, ασφαλώς θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο και από εκεί στην αμφισβήτηση και στην απιστία.

Η μόνη προϋπόθεση για την αποδοχή και υιοθέτηση του θαύματος είναι η πίστη, που τοποθετεί, πάνω από τα ανθρώπινα δεδομένα, τη Θεϊκή δύναμη και εξουσία επί ζώντων και νεκρών, επί της λογικής και αλόγου φύσεως. Άρα, η θαυματουργική επέμβαση του Θεού δε μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται παραβίαση των φυσικών νόμων, αφού ο Θεός ενεργεί υπεράνω της φύσεως, υπέρκειται της φυσικής νομοτέλειας, ως ο δημιουργός και κυρίαρχος αυτής. Όταν κανείς πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός, Αναστάς, μάλιστα, εκ των νεκρών, τότε κάθε θαύμα γίνεται γι’ αυτόν απλή υπόθεση, αφού τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν. Ο Θεός, όμως, ενεργεί θαυματουργικά όχι για να προκαλέσει την πίστη, αλλά μόνο όταν υπάρχει η ζωντανή, ενεργός και καρδιακή πίστη, που ερμηνεύεται ως απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημά Του. Και αυτό εξάγεται από την ίδια την επί γης πορεία και δραστηριότητα του Θεανθρώπου που, όταν θαυματουργούσε, έσπευδε να επαινέσει την πίστη των ανθρώπων που προκαλούσε την θαυματουργική, αγαπητική Του επέμβαση.

Αλλά, εμείς οι άνθρωποι όταν μιλούμε για θαύματα, τα ταυτίζουμε, συνήθως, με εντυπωσιακές ιάσεις και θεραπείες. Μήπως, όμως, αδελφοί μου, θαύμα δεν είναι  η ίδια η ζωή, όπως  μάς την παρέδωσε ο Θεός, κι όχι όπως την καταντήσαμε εμείς; Μήπως θαύμα δεν είναι η παραχώρηση σε εμάς του δικαιώματος να γινόμαστε συνδημιουργοί στη δημιουργία φέρνοντας στη ζωή νέες υπάρξεις; Μήπως θαύμα δεν είναι η θαυμαστή νομοτέλεια που επικρατεί στη φύση και εξασφαλίζει τη φυσική και ομαλή μετεξέλιξη των όντων, ενώ διατηρεί εκπληκτική αρμονία στο περιβάλλον; Μήπως θαύμα δεν είναι η κάθε μέρα που ανατέλλει, ως δώρο του Θεού, για να γίνουμε καλύτεροι, επιεικέστεροι προς τους άλλους, να Τον πλησιάσουμε και να Του μοιάσουμε, έχοντας επίγνωση της μηδαμινότητάς μας;

Η πίστη στην, με θαυματουργικό τρόπο, επέμβαση του Θεού στη ζωή μας είναι και πρέπει να είναι υπόθεση απλή και καθημερινή στην πορεία της Εκκλησίας. Θαύματα γίνονται παντού και πάντα, αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής ανοικτά για να τα δούμε και τον εγωισμό μας θαμμένο για να τα αποδεχθούμε. ΑΜΗΝ!

Κυριακή του τυφλού ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ! «Εποίησε πηλόν…και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού»

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!

«Εποίησε πηλόν…και επέχρισε τον πηλόν
ε

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!

«Εποίησε πηλόν…και επέχρισε τον πηλόν
επί τους οφθαλμούς του τυφλού»

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ Ιησούς Χριστός κατά την επίγεια ζωή του δεν ενδιαφέρθηκε μόνο για την ψυχή αλλά και για το σώμα του ανθρώπου. Και το ενδιαφέρον Του αυτό το έδειξε με πολλούς τρόπους, προπάντων όμως με τα θαύματα Του. Τα περισσότερα από τα θαύματα του Κυρίου ως σκοπό είχαν την ανακούφιση του σωματικού πόνου και την αποκατάσταση της υγείας του σώματος.
Γιατί άραγε; Διότι και το σώμα μας – όχι μόνο η αθάνατη ψυχή μας - είναι δημιούργημα του Θεού. Άρα «καλόν λίαν», όπως και όλα τα άλλα δημιουργήματα (Γεν. 1,31). Διότι το σώμα του ανθρώπου είναι ναός και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. 6, 19 – 3, 16). Επιπλέον το σώμα μας είναι ο αξεχώριστος σύντροφος και ο μόνιμος συναγωνιστής της ψυχής στον αγώνα του αγιασμού και της θεώσεως. Γι’ αυτό, καθώς διδάσκει η Εκκλησία μας, δεν πρόκειται απλώς να αναστηθεί, αλλά αφθαρτισμένο θα συμμετάσχει και θα απολαύσει τη δόξα και την ευφροσύνη της θείας Βασιλείας. Μαζί με την ψυχή, με την οποία έζησε και αγωνίστηκε κατά τη διάρκεια της παρούσας ζωής.
Έχει, λοιπόν, μεγάλη αξία το ανθρώπινο σώμα σύμφωνα με τη χριστιανική αντίληψη. Κάθε επιμέρους όργανο, κάθε σωματική λειτουργία συνεργεί στη σωτηρία μας. Έτσι όλα τα όργανα του σώματος μας, η καλή τους κατάσταση και η φυσιολογική τους λειτουργία, αποκτούν μια ιδιαίτερη πνευματική σημασία. Αυτό συμπεραίνουμε και από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Το θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού έρχεται να εξάρει τη σημασία ενός σωματικού οργάνου, όπως είναι τα μάτια μας, και μιας λεπτότατης και καίριας αισθήσεως, όπως είναι η όραση μας.

Δυο πολυτιμότατα όργανα

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ! Από τα δυο πολυτιμότερα όργανα του σώματος μας. Όχι απλώς διότι είναι «ωτίων πιστότερα», όπως έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά διότι αποτελούν, όπως δίδαξε ο Κύριος, τους δυο λύχνους που φωτίζουν το ανθρώπινο σώμα. «Ο λύχνος του σώματος εστιν ο οφθαλμός» (Ματθ. 6,22). Και η όραση είναι η πιο καίρια και η πιο λεπτή από όλες τις αισθήσεις μας, «η βασιλικωτάτη των αισθήσεων» κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.
Ο Μ. Βασίλειος παρομοιάζει τα μάτια με δυο ασώματα χέρια με τα οποία ο άνθρωπος αγγίζει από πολύ μακριά αυτά που θέλει, αυτά που επιθυμεί. «Και ών ταις του σώματος χερσίν», συνεχίζει ο ίδιος διδάσκαλος, «άψασθαι επ’ εξουσίας ουκ έχει, ταύτα ταις των ομμάτων βολαίς περιπτύσσει».
Τα μάτια μας αποτελούν μια τέλεια, μοναδική φωτογραφική μηχανή, που έχει τη δύναμη να εντυπώνει στους χώρους της μνήμης μας πλήθος εικόνων, προσώπων, πραγμάτων ή γεγονότων. Και όλοι γνωρίζουμε εκ πείρας πόσο βαθιά χαράζονται μέσα μας όσα συλλαμβάνουμε με τα μάτια μας. Κι αν ακόμη πολύ προσπαθήσουμε, μας είναι τρομερά δύσκολο ή και αδύνατο να εξαλείψουμε από την μνήμη μας ό,τι αποτύπωσαν τα μάτια μας.

Η πνευματική σημασία της οράσεως

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΟΜΩΣ των ματιών και η αξία της λειτουργίας τους – της αισθήσεως δηλαδή της οράσεως – δεν είναι μόνο φυσική αλλά ηθική και πνευματική. Το πως και το τι βλέπουμε, επηρεάζει ιδιαίτερα την πνευματική μας ζωή. Τα μάτια μας, αν τα αφήσουμε αφύλακτα και ανεξέλεγκτα, εύκολα μεταβάλλονται σε δυο κλέφτες της αμαρτίας. Οι εικόνες που μεταφέρουν μέσα μας γεννούν στην καρδιά μας τις εμπαθείς επιθυμίες και μας εξωθούν αρχικά να αμαρτήσουμε με τη φαντασία, αργότερα δε και έμπρακτα. Μας το επισήμανε με πολλή σαφήνεια ο Κύριος: «Πας ο βλέπων γυναίκα εις το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού» (Ματθ. 5, 28).
Ο άνθρωπος εύκολα αιχμαλωτίζεται από τα μάτια του. Και τα όσα εφάμαρτα βλέπει τον αναστατώνουν εσωτερικά και τον παρασύρουν στη δίνη των σαρκικών επιθυμιών. Ας θυμηθούμε το αξίωμα των αρχαίων «εκ του οράν τίκτεται το εράν». Αυτό που βλέπουμε με φιλήδονη περιέργεια εξάπτει την επιθυμία και παγιδεύει την καρδιά μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του προφητάνακτος Δαβίδ. Η θέα από το δώμα των ανακτόρων του της γυμνής Βηρσαβεέ που λουζόταν, τον παρέσυρε σε δυο φρικτά αμαρτήματα, τη μοιχεία και το φόνο (Β’ Βασιλ. 11,2).

«Οφθαλμοί σου ορθά βλεπέτωσαν»

ΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΜΑΣ χρειάζεται; Να προσέχουμε τα μάτια μας. Να ελέγχουμε το πως και το τι βλέπουμε. Η όραση μας να είναι ορθή και άμεμπτη. «Οφθαλμοί σου ορθά βλεπέτωσαν...», συνιστά ο σοφός Σολομών. Και προσθέτει λίγο πιο κάτω: «Μη σε νικήση κάλλους επιθυμία, μηδέ αγρευθής σοις οφθαλμοίς» (Παροιμ. 4, 25 – 6,25).
Οφείλουμε να βλέπουμε τους άλλους με απλότητα. Χωρίς πονηρία και φιλήδονη περιέργεια. Είναι άραγε εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι, διότι τα πάθη που φωλιάζουν στην καρδιά μας μάς εξωθούν να βλέπουμε τους άλλους με αμαρτωλή περιέργεια και εμπάθεια. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να παίρνουμε προφυλάξεις. Να μην αφηνόμαστε στο μολυσμό του χυδαίου θεάματος. Να μην πιάνουμε στα χέρια μας έντυπα γεμάτα ρυπαρότητα και πρόκληση. Να μην περιεργαζόμαστε πρόσωπα με αισχρές διαθέσεις. Η πείρα που απέκτησε ο προφήτης Δαβίδ μετά τη φοβερή πτώση του, τον έκανε να απευθύνεται συχνά στο Θεό και να παρακαλεί: «Απόστρεψον τους οφθαλμούς μου του μη ιδείν ματαιότητα» (Ψαλμ. 118, 37). Την θερμή αυτή ικεσία ας απευθύνουμε κι εμείς προς τον Κύριο την ώρα που κινδυνεύουμε να αιχμαλωτιστούμε από τα μάτια μας.

Ο εξαγιασμός της οράσεως

ΩΣΤΟΣΟ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ μόνο να προφυλάσσουμε τα μάτια μας από όλα εκείνα που μολύνουν την ψυχή και μας αιχμαλωτίζουν στην αμαρτία. Χρειάζεται και να τα εξαγιάζουμε. Η όραση μας όχι μόνο να μη θητεύει στα πάθη, αλλά να συνεργεί και στον εσωτερικό φωτισμό μας. Πως; Με ποιόν τρόπο;
Πρώτον, με τη μελέτη του λόγου του Θεού. Ο λόγος του Θεού είναι το φως και η αλήθεια. Ο άνθρωπος που σκύβει στις αθάνατες σελίδες της Αγίας Γραφής αγιάζει τα μάτια του και φωτίζει τον εσωτερικό του κόσμο. Παύει να βλέπει μόνο φυσικά με τα σωματικά μάτια του κι αρχίζει να βλέπει με μια καινούργια, πνευματική αίσθηση, την όραση της ψυχής του. Τα μάτια μας δεν φωτίζονται πλέον μόνο από το υλικό φως του ήλιου αλλά και με το πνευματικό, που είναι ο Χριστός και η αλήθεια Του. Αυτό παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσεις ο Δαβίδ: «Αποκάλυψον τους οφθαλμούς μου και κατανοήσω τα θαυμάσια εκ του νόμου σου» (Ψαλμ. 118, 18).
Δεύτερον, η όραση μας εξαγιάζεται από τη θέα της δημιουργίας. Ατενίζοντας ο άνθρωπος τα μεγαλειώδη δημιουργήματα του Θεού χαίρεται, αγιάζει την όραση του και ανάγεται στον Δημιουργό. Με τα μάτια της ψυχής του μπορεί να βλέπει πίσω από την ομορφιά και την αρμονία των κτισμάτων το άπειρο κάλλος και την τελειότητα του Θεού.
Στον αγιασμό των ματιών μας συντελεί και η θέα των ιερών συμβόλων της λατρείας. Ο ναός, ο διάκοσμος του, οι ιερές εικόνες, το κάθε τι. Όλα επιδιώκουν τον εξαγιασμό των αισθήσεων μας. Να μας ανεβάσουν από την γη στον ουρανό. Να μας βοηθήσουν από τα αισθητά να αναχθούμε στα υπεραισθητά.

Οφείλουμε να προσέχουμε

ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΜΙΑΝ εποχή στην οποία δεσπόζει ο homo telespectator, ο άνθρωπος τηλεθεατής. Η εικόνα – και μάλιστα η ηλεκτρονική – έχει εισβάλει κυριαρχικά στη ζωή μας. Ο πολιτισμός μας χαρακτηρίζεται ως πολιτισμός του ματιού. Τα μάτια μας καθημερινά βομβαρδίζονται από κάθε λογής εικόνα. Και η πλημμυρίδα αυτή των εικόνων έχει πολλαπλασιάσει τους ηθικούς κινδύνους που διατρέχουμε όλοι, κυρίως όμως τα παιδιά και οι νέοι μας. Δεν είναι υπερβολή αν ισχυριστούμε ότι τα μάτια μας σήμερα τρέφονται από το γυμνό, την ακολασταίνουσα σάρκα και το πολύμορφο έγκλημα. Και όλο αυτό το υλικό της σαπίλας και της διαφθοράς, που στις μέρες μας έγινε το πιο εμπορεύσιμο και κερδοφόρο είδος στην παγκόσμια αγορά, μας σερβίρεται κάτω από το αθώο όνομα της ψυχαγωγίας!
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο λόγος του Θεού και η εμπειρία της Εκκλησίας σήμερα μας προειδοποιεί:
Προσοχή στα μάτια σας!
Φυλάξτε τα μάτια σας καθαρά!
Εξαγιάστε την όραση σας!

πί τους οφθαλμούς του τυφλού»