Το περίεργο «πάντρεμα» του καρναβαλιού με το Χριστιανισμό

     Σε συνάρτηση και με τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, η σημασία των ημερών που διανύουμε για να φτάσουμε στο Άγιον Πάσχα μένει ακατανόητη. 

    Πολλοί από εμάς επαναπαυόμαστε στο να γνωρίζουμε την Τσικπνοπέμπτη, την Καθαρά Δευτέρα και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Πίσω, όμως, από αυτή την περίοδο κρύβεται το μυστήριο της Αγίας Γραφής και του Ευαγγελίου.
     Γνωρίζουμε όμως  ποια είναι η σημασία της νηστείας; Γνωρίζουμε ότι το τριώδιο και η αποκριά είναι λέξεις που καθορίζουν-χαρακτηρίζουν την περίοδο που διανύουμε, ως περίοδο εξαγνισμού και προετοιμασίας για την Μεγάλη Τεσαρακοστή που πλησιάζει;
    Άραγε μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αρχαία Ελληνική παράδοση, τα ειδωλολατρικά έθιμα, όπως είναι το καρναβάλι, κατάλοιπο της διονυσιακής λατρείας,από την νέα xριστιανική παράδοση, που στην διάρκεια του χρόνου αναμείχθηκαν για να δημιουργήσουν αυτό το περίεργο «πάντρεμα» των δύο αυτών τεραστίων δυνάμεων, του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού;
     Άλλωστε,το καρναβάλι είχε ενταχθεί στη ζωή μας μόνο ως Έλληνες και όχι ως χριστιανοί.Τώρα από εμάς εξαρτάται να περάσουμε τις γνώσεις που πια έχουμε ως Έλληνες Χριστιανοί από το φίλτρο της αλήθειας του Χριστιανισμού,να διορθώσουμε  τα λάθη του παρελθόντος,χωρίς όμως να ξεχνάμε πως εμείς τα κάναμε,και να εμβαθύνουμε στις διδαχές του Χριστού που είναι πάντα σύγχρονες και επίκαιρες.
     Χαρακτηριστικό της εβδομάδας που πέρασε ήταν η Τσικνοπέμπτη. Ποια είναι η σημασία της συγκεκριμένης ημέρας; 
     Είναι η μέρα που τρώγεται το κρέας. Οι χριστιανοί κάθε Τσικνοπέμπτη, όπως άλλωστε συνηθιζόταν και σε παλαιότερες εποχές, κατανάλωναν ό,τι κρεατικό υπήρχε στο σπιτικό τους, για να προετοιμαστούν για την εβδομάδα της Τυρινής ή τη λεγόμενη λευκή εβδομάδα. Δηλαδή, νηστεία κατά την οποία καταναλώνουμε γαλακτοκομικά, ψάρια και αβγά. 
      Η Κυριακή που ακολούθησε ονομάζεται της Απόκρεω. Ως θέμα της έχει τη δικαία και απροσωπόληπτη κρίση του Θεού, την οποία θα πραγματοποιήσει ο Κύριος κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Και η κρίση του Θεού προς τους ανθρώπους δεν είναι τίποτα άλλο από την άκρατη αγάπη. 
      Και έτσι φθάνουμε στην εβδομάδα της Τυρινής, με αποκορύφωμα την Κυριακή της,για να θυμηθούμε την εξορία του πρωτόπλαστου Αδάμ από τον παράδεισο εξαιτίας της ανυπακοής του,ένα λάθος που και εμείς διαπράττουμε καθημερινά στην ζωή μας,λάθος που μπορεί και να μας στερήσει τον αιώνιο παράδεισο για πάντα.

Η νηστεία είναι μια προετοιμασία σωματική ή και ψυχική για τον άνθρωπο; 

     Η προετοιμασία αφορά σε δύο επίπεδα, στο σωματικό και στο ψυχικό. Ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα, οποιαδήποτε άσκηση του σώματός του έχει θετικό αποτέλεσμα και στην ψυχή του.
     Οποιοσδήποτε εξαγνισμός είναι συνέπεια της καθαρότητας και της προετοιμασίας του ανθρώπου, προκειμένου να φτάσει στην Ανάσταση του Κυρίου. 
    Οι χριστιανοί νηστεύουμε καθ’ υπακοήν προς το Ευαγγέλιο και μιμούμενοι τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος μετά τη βάπτιση Του έφυγε στην έρημο. Σήμερα στην περιοχή της Παλαιστίνης υποδεικνύεται το Σαραντάριο Όρος, ως ο χώρος στον οποίο ο Χριστός κατέφυγε για 40 ημέρες και επιδόθηκε σε πλήρη νηστεία. Δεν έφαγε, δεν ήπιε και στο τέλος αυτής της νηστείας δέχθηκε τους γνωστούς τρεις πειρασμούς. Αφού νίκησε τους πειρασμούς ξεκίνησε το κήρυγμά Του. Άρα η νηστεία μας έχει ως βάση τη νηστεία του ιδίου του Κυρίου και εμείς, μιμούμενοι τον Κύριο, πριν να κάνουμε οτιδήποτε έχουμε ανάγκη να νηστέψουμε.

Ποια η σημασία της Καθαράς Δευτέρας και ποια λάθη κάνουμε σε σχέση με τα εδέσματα της ημέρας;

      Η Καθαρά Δευτέρα είναι η απαρχή της αυστηρής νηστείας. Τα τελευταία χρόνια, όμως, όπως παρατηρούμε, οι άνθρωποι τρώνε ως έδεσμα της ημέρας οστρακοειδή, φτάνει να είναι ψημένα στα κάρβουνα. Επίσης, καταναλώνουν και άφθονο κρασί. Αυτό όμως  είναι λανθασμένο. Καθαρά Δευτέρα σημαίνει ημέρα πλήρους νηστείας, ημέρα πλήρους ασιτίας. Ακόμα και την Καθαρά Τρίτη και την Τετάρτη δεν τρώμε και δεν πίνουμε τίποτε. Είναι ημέρες αυστηρότατης νηστείας. 
       Γενικότερα η περίοδος της μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι περίοδος αυστηρής νηστείας. Από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή οι χριστιανοί, σύμφωνα με την Εκκλησία, δεν πρέπει να καταναλώνουν λάδι και κρασί. Επιτρέπονται, όμως, μόνο Σάββατο και Κυριακή καθ’ όλη την περίοδο της Τεσσαρακοστής.Αυτές είναι οι επιταγές των Πατέρων της Εκκλησίας μας και εμείς πράττουμε" κατά το δοκούν" και ανάλογα με τις δυνάμεις μας.


Ποια η σχέση του καρναβαλιού, των μεταμφιέσεων, με την Εκκλησία; 

     Το καρναβάλι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πρεσβεύει και βιώνει η Εκκλησία. Είναι παράξενο πώς, σήμερα, στο χώρο το δικό μας, έχουν συνδέσει την έναρξη της νηστείας, της μεγάλης Τεσσαρακοστής, της πνευματικότερης περιόδου του εκκλησιαστικού έτους, με τα ξεφαντώματα. Είναι σαν να ομολογούμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το Ευαγγέλιο και με αυτό το οποίο μας διδάσκει ο Χριστός. 
     Αν πάμε στα παλαιότερα χρόνια, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν ένας από τους μεγάλους πατέρες και αγίους της Εκκλησίας, ο οποίος θα έλεγα ότι μίλησε με λόγια καταπελτικά εναντίον αυτών των τάσεων που είχαν οι ειδωλολάτρες (γι’ αυτούς τους ειδωλολάτρες, που μιμούνταν σε κάποιο βαθμό οι χριστιανοί). 
      Το καρναβάλι είναι στη ζωή μας ως Έλληνες και όχι ως χριστιανοί. Εμείς δεν είμαστε μόνο χριστιανοί, είμαστε Έλληνες. Με την αρχαία σημασία του όρου, δηλαδή, προερχόμαστε από εκείνους τους ανθρώπους που δημιούργησαν και βίωσαν την ειδωλολατρία και αυτή, στη συνέχεια,μπήκε στο χριστιανισμό με το γνωστό κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου,των Αποστόλων και ούτω καθ'εξής.      

      Έτσι ο Ελληνισμός και η ειδωλολατρία εκχριστιανίστηκαν, όπως η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων που πέρασε μέσα από το φίλτρο της Θεολογίας των Πατέρων. Ουσιαστικά καταξιώθηκε με αυτό τον τρόπο η σωστή φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων. Τώρα, ως Έλληνες χριστιανοί, κουβαλούμε στη ζωή μας και κατάλοιπα ειδωλολατρικά, όπως αυτά που έχουν σχέση με τα νεκρώσιμα έθιμα, τις μεταμφιέσεις και τα ξέφρενα γλέντια χωρίς φραγμούς,των προγόνων μας. 
      Μην γελιέστε όμως, είναι άλλο πράγμα  το ειδωλολατρικό  κατάλοιπο και άλλο το οργανωμένο καρναβάλι, οι ξέφρενες εκδηλώσεις γλεντιού και οι άσεμνες και απροκάλυπτες παρελάσεις με μασκοφόρους που δεν έχουν σχέση με τη θρησκεία, παρά μόνο με το σύγχρονο εμπόριο και ότι απορρέει από αυτό.


Το είδαμε εδώ

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. (Μάρκ. η' 34, θ' 1)"...ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι."

"...ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ, 

καὶ ἀκολουθείτω μοι."

     Αυτήν την αναστάσιμη ημέρα, της Κυριακή της 18ης Σεπτεμβρίου 2016, αγαπητοί αναγνώστες και διαδικτυακοί φίλοι μας, μέσα από το Ευαγγέλιο της, της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, και αντίθετα με ὅσα κάνουν οἱ πολιτικοί ἄρχοντες τοῦ τόπου αὐτοῦ, οποιασδήποτε παρατάξεως, χρώματος και ιδεολογίας, που προκειμένου νὰ προσελκύσουν ὀπαδοὺς, ὑπόσχονται όχι χρήματα, τιμὲς καὶ ἀπολαύσεις, όπως έκαναν παλαιότερα, μα στις περίεργες και αποκαλυπτικές ημέρες που περνά η δύσμοιρη χώρα μας όπως την κατάντησαν, λιγότερους φόρους, μικρότερες μειώσεις μισθών και γρηγορότερη εξόφληση των χρεών μας,  ὁ Κύριος μας, μέσω των ιερέων του από το Άγιο Βήμα των εκκλησιών του όλης της Ορθοδοξίας, μᾶς παραδίδει τὶς τρεῖς ἀπαραίτητες πρϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ἐκεῖνος ο χριστιανός που οικειοθελώς θα θελήσει νὰ τόν ἀκολουθήσει.

            Γιὰ νὰ εἶναι λοιπὸν κανεὶς σωστὸς χριστιανὸς καὶ μαθητής τοῦ Κυρίου θὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ὕστερα νὰ σηκώσει τὸν προσωπικὸ του σταυρὸ καὶ νὰ ὑπακούσει τὶς ἐντολές του. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν ὑποχρεώνει κανέναν. Ζητάει ὅμως ἀπὸ τὸν καθένα μας, πού θέλει ὄχι να λέγεται, ἀλλὰ νὰ εἶναι πραγματικὸς χριστιανὸς, ἐλεύθερα νὰ τὸν ἀκολουθήσει, με συνέπεια, ἀποφασιστικότητα καὶ ἡρωϊσμό.

     Όμως ας αναλύσουμε βαθύτερα τα στοιχεία αυτά του χαρακτήρα που ζητά ο Χριστός από εμάς για να γίνουμε "αθάνατοι" μαζί Του όπως μας λέει, να γίνουμε δηλαδή "οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει."

     Τὸ «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν» είναι το πρώτο και ἰσοδυναμεῖ μὲ νέκρωση πρὶν τὸ θάνατο. Ἀπαρνοῦμαι τὸν ἑαυτό μου σημαίνει ταπεινώνομαι γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τῶν ἄλλων. Χάνω γιὰ νὰ κερδίσει ὁ ἄλλος. Στεροῦμαι γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ συνάνθρωπός μου. Ἀρνοῦμαι κάθετί πού μὲ χωρίζει ἀπὸ τὸ Θεό μου. Ἀγωνίζομαι κατὰ τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκός. Γυρίζω τὴν πλάτη μου στὶς πονηρὲς πράξεις. Νεκρώνω ὅτι μὲ κρατάει δέσμιο μὲ τὴ γῆ, π.χ. τὸν ἐγωϊσμὸ, καὶ προσπαθῶ νὰ γίνω σωστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὸ τὸ ὄχι στὸν ἑαυτό μου προϋποθέτει δύναμη καὶ ἀποφαστικότητα. Πάνω ὅμως ἀπὸ τὴ δική μας δύναμη ὑπάρχει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς δυναμώνει γιὰ νὰ παλαίψουμε κατὰ τοῦ διαβόλου.

     Το δεύτερο και πολύ σημαντικό αλλά και δύσκολο συνάμα, είναι το «Ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ». Εἶναι βαρὺς ὁ Σταυρὸς ποὺ ἐπωμίζεται κάθε πιστὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὰν τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὸν πόνο τῆς Σταυρώσεως ὑπάρχει ἡ δόξα τῆς ἀναστάσεως. Ὅπως ὁ Χριστὸς ὑπέφερε ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἔτσι ὑποφέρει κάθε πιστὸς καθὼς σταυρώνεται κάθε μέρα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

     Τὶς λεπτομέρειες τῆς σταυρώσεώς μας θὰ τὶς δοῦμε στὴν καθημερινή μας ζωή. Ὅπως Ἐκεῖνος προδόθηκε ἀπὸ τὸ μαθητή του, ἔτσι κι ἐμεῖς προδινόμαστε ἀπὸ ἀγαπημένους καὶ ἔμπιστους ἀνθρώπους. Ὅπως ὁ Κύριος παράνομα δικάστηκε καὶ κατακρίθηκε, ἔτσι κι ἐμεῖς καταδικαζόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως Ἐκεῖνος περιφρονήθηκε, ὑβρίσθηκε, χλευάσθηκε, ἔτσι κι ἐμεῖς γινόμαστε στόχος τῶν εἰρωνειῶν καὶ τῶν ὕβρεων τῶν ἀνθρώπων τῆς ἁμαρτίας. Κλῆρος τοῦ πιστοῦ εἶναι νὰ πάθει ὅ,τι ἔπαθε Ἐκεῖνος.

    Τώρα εκτὸς ἀπὸ τὰ πάθη πού μᾶς προκαλεῖ ὁ κόσμος, ἔχουμε καὶ τὰ πάθη πού μᾶς προκαλεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός μας. Εἶναι οἱ πονηροὶ λογισμοὶ καὶ οἱ ἄτακτες ἐπιθυμίες ποὺ σὰν ἀγκάθια καὶ καρφιὰ προκαλοῦν μεγάλη θλίψη στὸν ἀγωνιστὴ χριστιανό. Οἱ ἀσθένειες τοῦ σώματος δὲν σηκώνονται χωρὶς τὴ θεϊκὴ παρουσία.

     Τελευταία εντολή του Κυρίου μας είναι το «Καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἐαυτοῦ μας καὶ ἡ καθημερινὴ σταύρωσή μας ἑνώνει μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. Ἐκεῖνος ποὺ κατόρθωσε νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του καὶ νὰ σταυρώσει τὶς ἐπιθυμίες του χαριτώνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὰ δῶρα τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καὶ ὅλα τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γεμίζουν τὴν ψυχή του καὶ ἔτσι γίνεται δοχεῖο ἁγιασμένο τοῦ Θεοῦ. Τὸ «ἀκολουθείτω μοι» σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ὑποτάξεις τὴν ἐπιθυμία τῆς ὑπερβολῆς σ’ ἐκεῖνο πού μας ὑποδεικνύει ὁ Θεός.

    Ὁ κακόβουλος "ἄρχοντας" τοῦ επίγειου και φθαρτού  αὐτοῦ κόσμου, ο πολυμήχανος και ανθρωποκτόνος διάβολος, μὲ ἀπατηλὲς ὑποσχέσεις ἔχει κερδίσει τὴν ἐμπιστοσύνη πολλῶν ἀνθρώπων ποὺ τυφλὰ παραδόθηκαν στὴν ἐξουσία του κι ἔγιναν χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν τραγικὰ θύματα μιᾶς ζωῆς χωρὶς ἐλπίδα καὶ χαρά, νούμερα μιᾶς μηχανῆς ποὺ κατεργάζεται τὴν μαζοποίηση τῶν προσώπων καί τὴν αἰώνια συμφορὰ τῶν ψυχῶν. Ακούμε τον Χριστό στο ευαγγέλιο της Κυριακής αυτής να λεέι: "Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;..." και συνεχίζει ο Κύριος τον λόγο Του ζητώντας από το ακροατήριο Του να αναρωτηθεί: "...Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;", πόσα ακόμα ανταλλάγματα είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε στον διάβολο για να έχουμε αυτά τα εφήμερα οφέλη που τελικά δεν οδηγούν πουθενά, αντιθέτως μας καταστρέφουν ολοκληρωτικά;  

     Σήμερα ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει δρόμο σωτηρίας. Εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸν προσωπικό μας Γολγοθᾶ, σκληρὸς καὶ ἀνηφορικὸς δρόμος, μὰ σωτήριος. Στὴν πορεία τοῦ δρόμου αὐτοῦ θὰ κουρασθοῦμε καὶ θὰ ὑποφέρουμε, θα πέσουμε και πρέπει να ξανασηκωθούμε, θα αμαρτήσουμε και θα συγχωρεθούμε, ὥσπου νὰ φθάσουμε στὸ τέρμα, ὅπου μας περιμένει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός με απλωμένα τα χέρια Του για να μας αγκαλιάσει και να μας καθίσει δίπλα Του, μαζί με τους μυριάδες των Αγίων Του και να μας κατατάξει μέλη της άπειρης ειρηνικής στρατιάς Του. Ὁ Σταυρὸς του εἶναι ζωὴ καὶ ἀνάσταση, ο πόνος του θα μας φέρει την χαρά. Ἡ "νέκρωση" είναι που θα φέρει την αἰώνια ζωή.

Ας τον ακολουθήσουμε!!!

το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (κατά Ματθαίον ιζ', 14-23) "Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου"«Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν …» Οι σημερινοί γονείς οδηγούν τα παιδιά τους στον Χριστό;

«Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν …»

Οι σημερινοί γονείς οδηγούν τα παιδιά τους στον Χριστό;

    Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ τούς τρεῖς Μαθητές του Πέτρο, Ἰάκωβο καί Ἰωάννη, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τό στενό κύκλο τῶν Μαθητῶν, εὑρισκόταν πάνω στό ὄρος Θαβώρ, ὅπου ἔλαβε χώρα ἡ θεία Μεταμόρφωσή Του, που εορτάσαμε σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας μας την 6η του Αυγούστου, ενώ η ακριβής χρονική στιγμή του γεγονότος αυτού είναι ενδιαμέσως της Αγίας Τεσσαρακοστής. Η μεγάλη αυτή εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, μετετέθη σοφώς από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας για να μπορεί να εορτάζετε πανηγυρικώς από τους πιστούς. 

     Το Ευαγγέλιο εκείνης της ημέρας, της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μας θύμισε το ιστορικό αυτό γεγονός, όπου έλαμψε όλος ο τόπος και εμφανίστηκε ο ολοφώτιστος ο Ιησούς με τους Προφήτες Του, τον Ηλία και τον Μωυσή, ενώ την ίδια ημέρα η εκκλησιαστική παράδοση έχει εντάξει στο τυπικό της, την ευλόγηση από τους ιερείς του πρώτου καρπού της αμπέλου με την "ευχή της σταφυλής" στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, που θα είδατε και στον δικό μας Ναό, όσοι συμμετείχατε στον εορτασμό, ενώ μετά το "Δι' ευχών..." μοιράστηκαν και πάλι εκ των ιερέων μαζί με το αντίδωρο τα ευλογημένα αυτά πρώτα σταφύλια της χρονιάς, τα οποία και φέρνουν οι ίδιοι οι πιστοί από το πρωΐ και ευλογημένα πια τα επιστρέφουν στα σπιτικά τους για το μεσημεριανό τραπέζι.(αυτή είναι η ομορφιά της Ιεράς Παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, του ίδιου του λαού του Θεού δηλαδή, όπου τα πάντα θέλει να γίνονται με την ευλογία του Ιδρυτού της)

                     Η σημερινή ευαγγελική περικοπή από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο που θα ακούσουμε την Κυριακή της 28ης Αυγούστου 2016, είναι η συνέχεια αυτής της ιστορίας. Τήν ἴδια ὥρα δηλαδή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, αλλά ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκοντο οἱ άλλοι ἐννέα Μαθητές, κάποιος πονεμένος πατέρας ὁδήγησε κοντά τους τό ἄρρωστο καί δαιμονόπληκτο παιδί του καί ζήτησε νά διώξουν τό δαιμόνιο καί νά τό ἐλευθερώσουν.

          Οἱ Μαθητές ὅμως ἀφοῦ δοκίμασαν δέν τά κατάφεραν.  Ἔτσι ἀκολούθησε μιά σύγχυση.  Ὁ πατέρας ἔμενε ἀπογοητευμένος καί οἱ Γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο πλησίον ἄρχισαν νά κάνουν σχόλια σέ βάρος τῶν Μαθητῶν.  Ἐκείνη τήν ὥρα ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος κατερχόμενος ἀπό τό βουνό καί συνοδευόμενος ἀπό τούς τρεῖς Μαθητές, για να αποκαταστήσει πλήρως την τάξη, να θεραπεύσει τον νέο και να ψέξει τους μαθητές του για την έλλειψη πίστης που τους χαρακτήριζε.

             Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τόν σύγχρονο σταυρό τῆς κοινωνίας, τῆς οἰκογένειας καί ἑκάστου ἐνδιαφερομένου γιά τή νεολαία, ἀποτελοῦν οἱ διάφοροι πειρασμοί καί ποικίλοι κίνδυνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαπειλοῦν καί καθημερινά "δέρνουν" τήν νέα γενιά.  Ὁ νέος τοῦ εὐαγγελίου ἀποτελοῦσε ἕνα θῦμα τοῦ δαίμονος.  Ἡ δαιμονοπληξία ἔδερνε καθημερινά τόν ἴδιο, τυραννοῦσε ἀλύπητα τήν οἰκογένειά του καί παρεῖχε προβλήματα πολλά στό κοντινό καί μακρυνό περιβάλλον του.

             Ἡ πολυκέφαλη ἁμαρτία βλέπουμε, ὡς ἄλλη Λερναία Ὕδρα, να χτυπά με μανία τά σύγχρονα νιάτα, να τά ρίχνει συνεχῶς στό βάραθρο, να ἀνοίγει πληγές στή ζωή τῆς οἰκογένειας, να διαλύει τήν εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαίτερα τῶν νέων και τέλος να ἀφήνει πίσω της ἐρείπια.  Μπορεῖ κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἡ ζωή ἑνός μέρους τῆς νεολαίας μας εἶναι ἀπογοητευτική καί δέν διαφέρει ἀπό τίς ἀντιδράσεις τοῦ δαιμονόπληκτου νέου της ευαγγελικής περικοπής που θα ακούσουμε την Κυριακή αυτή από τα χείλη των ιερέων μας σε όλη την Ορθόδοξη οικουμένη.  Τά ναρκωτικά, ἡ μέθη, τά σαρκικά ἁμαρτήματα, η προσκόλληση στα υλικά αγαθά, οἱ ἀπάτες και οι αυταπάτες της σύγχρονης κοινωνίας μας, ἡ τεμπελιά, η έλλειψη ενδιαφέροντος για οτιδήποτε θα μπορούσε να θρέφει υγιώς την ψυχή τους καί πολλά ἄλλα καταστρέφουν καθημερινά τά θεμέλια τῆς ζωῆς τους. Αυτά είναι τα όπλα που χρησιμοποιεί ο σατανάς για να υποδουλώσει τα παιδιά μας και πιστέψτε με είναι όπλα δυνατά γιατί προσφέρονται με πολύ σαγήνη και μαεστρία από αυτόν.

           Ὁ πατέρας τῆς περικοπῆς ἔστω καί μέ τήν ἀτελῆ πίστη του, ὁδήγησε τό παιδί του κοντά στό Χριστό.  Ὁ Κύριος ἐλευθέρωσε τό νέο ἀπό τίς ἐπιδράσεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Σατανᾶ καί παρέδωσε τό νέο ὑγιή στόν πατέρα του.  Οἱ γονεῖς πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι στό δύσκολο ἀγώνα τους νά ἀναθρέψουν τά παιδιά τους καί νά τά ἀποκαταστήσουν στή ζωή, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄4) δέν εἶναι μόνοι, αλλά δίπλα τους είναι ορθάνοιχτη η αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού μας, απλά πρέπει να την διαβούν για να απολαύσουν την προστασία της, να σώσουν τα παιδιά τους.

           Ὁ Χριστός με την Εκκλησία Του απευθυνόμενος σε όλους τους γονείς, 

καλεῖ καί λέγει: «ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά» (Μαρκ. ι΄14). 

Ἡ Ορθόδοξη θρησκευτικότητα πρέπει νά ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο στοιχεῖο στήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τῶν παιδιῶν από τις οικογένειες τους, από τον πατέρα και την μητέρα, αλλά και από τον παππού και την γιαγιά, κατόπιν δε από το σχολείο, τώρα θα μου πείτε από ποιο σχολείο την στιγμή που για πρώτη φορά στην ιστορία της Παιδείας στην χώρα μας, την Ορθόδοξη κατά τα άλλα Ελλάδα, αποδομούνται τα ιερά και τα όσια, τα σύμβολα της χώρας μας και οι αξίες των πατέρων μας, που μάθαμε τόσα χρόνια,  και καθ' όλη αυτήν την διάρκεια της ζωής του νέου, παράλληλα με όλα τα άλλα, από την Εκκλησία μας, που θα του δώσει μαζί με την ευλογία της και τα χαρακτηριστικά εκείνα και τα όπλα για να νικήσει στην σώμα με σώμα μάχη που θα δώσει αργότερα με το κακό στην ενηλικίωση του. 

          Μόνο ἔτσι, και σε απόλυτη συνεργασία όλων των εμπλεκομένων στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού μας, θά ἔχει ἡ κοινωνία γερούς καί ἀκραιφνεῖς στυλοβάτες καί μελλοντικούς καλούς καί ἐνάρετους ἀναμορφωτές τῆς ζωῆς της, οἱ ὁποῖοι θά ὁδηγήσουν στήν σωτηρία καί θα εμφυσήσουν το χριστιανικό ήθος και στα δικά τους παιδιά και εις τον αιώνα του αιώνος... 

     Μόνο έτσι θα σωθεί η νεότητα της Ελλάδος και το μέλλον της χώρας μας γενικότερα από τις διαρκείς επιθέσεις των οπαδών της παγκοσμιοποίησης και ομαδοποίησης των όμορφων ανθρώπων που αποτελούν το ηρωϊκό έθνος μας, σε ένα αποτυχημένο όπως αποδείχθηκε κατασκεύασμα, που τώρα, μέσα από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, το βλέπουμε καθαρά, πως οδηγεί στην καταστροφή, οδηγεί στην τρομοκρατία και στην παντελή έλλειψη Δημοκρατίας. 

Όμως, όπως πολύ πρόσφατα είδαμε στις τηλεοράσεις μας, οδηγεί και σε μανιασμένες μειοψηφίες αντεξουσιαστικών μαζών, κυρίως αποπροσανατολισμένα και επικίνδυνα νεαρά παιδιά, που τελικά, υπό την καθοδήγηση αοράτων και περίεργων δυνάμεων, όπως βλέπετε μας εξουσιάζουν πια, και κατατρώγουν την αξιοπρέπεια της δικής μας πλειοψηφίας, και μάλιστα είναι υπό την κρατική ασυλία, ενός φοβισμένου κράτους που αποδομώντας στο διάβα του οτιδήποτε καλό απορρέει από την Ορθόδοξη πίστη μας και την διδασκαλία του Χριστού μας, αναρωτιέται τώρα γιατί εξελισσόμαστε,  μέρα με την μέρα, σε καταστρεπτικά αγρίμια και κακέκτυπα των Ευρωπαίων, και όχι μόνο, "φίλων" μας.  

      Ας μην εφησυχάζουμε λοιπόν, τα παιδιά μας κινδυνεύουν έξω από την Εκκλησία και εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι γιαυτό. Ανοίξτε τους τον δρόμο μέσα από τα σκουπίδια που τους εμποδίζουν για το όμορφο μέλλον τους και ελάτε και εσείς μαζί για να τα χαρείτε μαζί μας να προοδεύουν μέσα στην αγκαλιά της και στην προστασία των χιλιάδων των Αγίων της.    

           Αμήν.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Ματθαίου ιδ΄ 22 - 43 ) "Ο Χριστός περιπατών επί της θαλάσσης"Η ολιγοπιστία του Πέτρου, ...αλλά και η δική μας.

Η ολιγοπιστία του Πέτρου,

...αλλά και η δική μας. 

     Το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής, αμέσως μετά της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της 9ης εβδομάδας του Ματθαίου, της Κυριακής της 21ης του Αυγούστου του 2016, το οποίο αυτούσιο ακούγεται από τους ιερείς στις Ορθόδοξες εκκλησίες όλης της οικουμένης, αναφέρεται στην κατάπαυση της τρικυμίας η οποία βασάνιζε το πλοίο στο οποίο βρισκόταν οι Μαθητές. Και αυτή η κατάπαυση έγινε με την θαυματουργική ενέργεια του Χριστού.

     Ο Χριστός, μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων, ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί, ενώ στο πλοίο οι Μαθητές υπέφεραν από τα κύματα. Σε αυτήν την δύσκολη στιγμή ο Χριστός ήλθε περπατώντας πάνω στα κύματα και πρώτα θεράπευσε την ολιγοπιστία του Πέτρου και μετά κατέπαυσε τον άνεμο με αποτέλεσμα να ηρεμήσουν οι υπόλοιποι Μαθητές.

    Αν εμβαθύνουμε προσεκτικότερα στην Ευαγγελική περικοπή αυτή θα δούμε πολλούς τρόπους με τους οποίους μας βοηθά ο Χριστός, αλλά θα δούμε ότι και εμείς ανταποκρινόμαστε διαφοροτρόπως στην Χάρη Του. Πάντως όπως και να ερμηνεύσουμε τα λόγια αυτά του Ευαγγελιστού Ματθαίου, θα πρέπει να καταλάβουμε πως για να γίνει τελικά ή συνάντηση μας με τον Χριστό, θα πρέπει και εμείς να ανταποκριθούμε στο μόνιμο κάλεσμα Του προς εμάς, θα πρέπει δηλαδή να υπάρξει συντονισμός με τον Δημιουργό μας και πίστη για να κάνουμε την υπέρβαση, να περπατήσουμε τελικά πάνω στην φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο Χριστός θέλει από εμάς να έχουμε θάρρος για να μπούμε μέσα στην θάλασσα Του και πίστη  για να την διαβούμε μέχρι την αγκαλιά Του.

    Ο Χριστός κινείται με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο προς εμάς. Άλλοτε μας κρίνει και αποσύρεται από την ζωή μας, αναστέλλει την Χάρη Του και μας αφήνει να δοκιμαστούμε, ώστε έτσι να καταλάβουμε την αδυναμία μας και με αυτόν τον τρόπο να εκφρασθεί και η ελευθερία μας. Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις στην ζωή μας, που φαίνεται ότι τα προβλήματα είναι πολλά και στοιβιάζονται βουνό μπροστά μας, ενώ εμείς αισθανόμαστε πως είμαστε μόνοι, εγκαταλελειμμένοι και από αυτόν τον Ίδιο τον Θεό. 

    Άλλοτε πάλι ο Χριστός έρχεται μέσα στα κύματα της ζωής μας, στους πειρασμούς που μας βασανίζουν και μας ζητά να βγούμε από το πλοίο της ζωής μας, να βγούμε, δηλαδή, από την φιλαυτία και τον εγωϊσμό μας και να βαδίσουμε πάνω στα κύματα γιατί εκεί θα δοκιμασθεί η πίστη μας.

 Όμως εμείς, όπως ο Πέτρος, ολιγοπιστούμε, δεν έχουμε την ψυχική ανδρεία να βγούμε από το καταφύγιο του εαυτού μας, και κλεινόμαστε μέσα στην φυλακή του εγώ μας. 

   Και άλλοτε πάλι, ο Χριστός εισέρχεται μέσα στο πλοίο της ζωής μας, μπαίνει στην πονεμένη ζωή μας, φωλιάζει στην ματωμένη καρδιά μας, επουλώνει τα ψυχικά τραύματα μας και τότε έρχεται η μεγάλη γαλήνη και πολυαναμενόμενη ειρήνη. Ο Χριστός χρησιμοποιεί λοιπόν πολλούς τρόπους για να μας βοηθήσει και να μας σώσει.

    Αλλά και εμείς ανταποκρινόμαστε διαφορετικά σε κάθε κίνηση και ενέργεια του Χριστού. Άλλοτε απογοητευόμαστε από την φαινομενική απομάκρυνση Του, χωρίς να αντιληφθούμε πως εμείς οι ίδιοι τον διώχνουμε με την συμπεριφορά και τις πράξεις μας και έτσι χάνουμε το θάρρος μας η στρεφόμαστε ακόμα και εναντίον Του, χωρίς να καταλαβαίνουμε την σημασία αυτής της παιδαγωγικής ενεργείας του Χριστού. 

   Άλλοτε, ενώ Εκείνος μας καλεί να βγούμε από τον εαυτό μας, από τα πάθη μας και να ελευθερωθούμε από την δουλεία τους, εμείς δυσανασχετούμε και διαμαρτυρόμαστε. Λέμε: «Γιατί Θεέ μας ενοχλείς; Άφησε μας στην ησυχία μας. Δεν θέλουμε να σε ακολουθήσουμε». Ένα παράδειγμα: Χτυπά η καμπάνα την Κυριακή το πρωΐ και εμείς αποκαμωμένοι από την ολονύκτια έξοδο του Σαββάτου, ξενυχτισμένοι και αποκαμωμένοι στεναχωριόμαστε με το άκουσμα της, ενίοτε δε τα βάζουμε και με τον παπά και σε ακραίες και  μεμονωμένες περιπτώσεις καταγγέλλουμε και το γεγονός ως ενοχλητικό, μα ευτυχώς η πλειοψηφία του κόσμου νοιώθει ασφάλεια στο άκουσμα της καμπάνας από το καμπαναριό της εκκλησία του, νοιώθει το άδολο κάλεσμα της, που μόνο αυτή μπορεί πια να του απευθύνει και παραμένει ήσυχος, ακόμα και αν δεν ανταποκριθεί σε αυτό. 

        Και άλλοτε τον αφήνουμε να εισέλθει μέσα στο πλοίο της ζωής μας κάνοντας Τον μέρος της, να μπει και να κατοικήσει μέσα στο σπίτι μας σαν αρχηγός του και καθοδηγητής στην καθημερινότητα μας, να ζήσει μέσα  στην ψυχή μας και τέλος να γίνει μέλος της οικογενείας μας, οπότε και δοκιμάζουμε τότε την ευεργετική παρουσία Του.

  Πολλούς τρόπους χρησιμοποιεί ο Χριστός για να μας θεραπεύσει, αλλά και εμείς χρησιμοποιούμε πολλούς τρόπους για να τον αποδεχθούμε ή να τον αρνηθούμε. Το ευτύχημα θα είναι να συντονιζόμαστε πάντοτε στον τρόπο που χρησιμοποιεί κάθε φορά ο Χριστός για να μας βοηθήσει, αν υπομείνουμε την "σιωπή" Του, αν ανταποκρινόμαστε στην κλήση του για έξοδο από την φυλακή των παθών και αν ανοίγουμε την καρδιά μας για να Τον δεχθούμε μέσα σε αυτήν. 

    Γιατί, αν Εκείνος προτιμά την σιωπή και εμείς θέλουμε εγωιστικά τον λόγο Του, αν Εκείνος ενδιαφέρεται για την ελευθέρωσή μας από τα πάθη και εμείς αρεσκόμαστε στην ζωή των παθών, αν Εκείνος θέλει να έλθει στην καρδιά μας και εμείς του το αρνούμαστε, τότε δεν μπορεί να γίνει η πολυπόθητη συνάντηση μας. 

  Ο Χριστός πάντα θα είναι δίπλα μας και θα μας λέει "...θαρσείτε, εγώ ειμί, μή φοβείσθε.", πάντα θα μας καλεί να πάμε κοντά Του "Ο δέ είπεν,  ελθέ.",  όμως πρώτα πρέπει να προηγηθεί η δική μας αίτηση, όπως έκανε ο Πέτρος, "Κύριε, ει σύ εί, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα."  

Και όταν τελικά αφήσουμε τα πάντα πίσω μας, τους εγωισμούς, τις αμαρτίες και τα πάθη μας και κατευθυνθούμε μέσα στην "προσωπική τρικυμία" μας προς Αυτόν, πρέπει να μην ολιγοψυχήσουμε, να μην ολιγοπιστήσουμε, αλλά προσηλωμένοι στον δρόμο μας, να συντονιστούμε με το θέλημα του Κύριου μας και έτσι ποτέ, μα ποτέ δεν θα Τον ακούσουμε να μας λέει ...

"...ολιγόπιστε! Εις τί εδίστασας;