Η Ζωοδόχος Πηγή.

Ήταν  γύρω στα 450μχ,  όταν  ένας  βυζαντινός  στρατιώτης,  Λέοντας  στο  όνομα,  έκοβε  βόλτες  σ΄ ένα  δασάκι  στα  μέρη  της βασιλεύουσας,  όταν  ξάφνου  βλέπει  μπροστά  του  έναν  τυφλό  άνθρωπο  να  του  ζητάει  λίγο  νερό  για  να  σβήσει  τη  δίψα  του.Ο  Λέοντας  προθυμοποιήθηκε  να  του  βρει  και  να  του  φέρει  νερό.Έψαξε  λοιπόν,  στο  δάσος  για  να  βρει  νερό  αλλά  μάταια  και  έτσι,  επέστρεφε  λυπημένος.        Τότε  όμως,  άκουσε  μια  γυναικεία  φωνή  να  του  λέει: «Ου  χρεών  σε,  Λέων,  αγωνιάν,  το  γαρ  ύδωρ  εγγύς»,  δηλαδή,  «Δεν  χρειάζεται  Λέων  να  αγωνιάς,  να  άγχεσαι,  να  στεναχωριέσαι,  το  νερό  είναι  δίπλα  σου». Και  πάλι  ακούει  τη  φωνή  την άγνωστη  να  τον   προστάζει: «Λέων  βασιλιά,  πάρε  απ΄ το  νερό  αυτό  και  δώσε  να  πιει  να  ξεδιψάσει  ο  τυφλός  άνθρωπος  και  κάτι  ακόμα, άλειψε  μ΄ αυτό  τα  μάτια  του  και  αμέσως  θα  καταλάβεις  ποια  είμαι  εγώ  που  σου  μιλώ».          Έτσι  πράγματι  έπραξε  ο  Λέοντας  και  παρευθύς  ο  τυφλός  ανέβλεψε.  Αλλά  ταυτόχρονα  άνοιξαν  και  τα  μάτια  του  Λέοντα  ο  οποίος  τώρα, κατάλαβε  πως  εκείνη  η  φωνή  που  του  μιλούσε  ήταν  της  Παναγίας  που  έκανε  αυτό  το  θαύμα  και  του  μίλησε  και  πως  επίσης,  σ΄ Εκείνην  τη  Μεγαλόχαρη,  οφείλεται  και  το  μεγάλο  θαύμα  της  θεραπείας  του  τυφλού.        Ακόμη,  θαύμα  αξιοθαύμαστο  ήταν  και  η  εύρεση  της  πηγής  του  σωτήριου  αυτού  νερού. Αλλά  θαύμα  ήταν  και  η    επαλήθευση  της  προσφώνησης  από  την Παναγία,  του  Λέοντα , ως  βασιλιά. Διότι  πράγματι  ο  Λέων,   το 486μ.Χ,  ανέβηκε  στον  θρόνο  της  Βυζαντινής  αυτοκρατορίας  ως  Λέων  ο  Α΄ ο  Θράξ,  ο  επονομαζόμενος  και  Μακέλλης(457-474),  και  τον οποίο  η  Αγία  Εκκλησία  μας  ως  Άγιο  τον τιμά  στις  20  του  Ιανουρίου. Αμέτρητα  τα  θαυμάσια  σου  Παναγία  μας.         Ο  Λέων,  ως  αυτοκράτορας  πλέον,  θα  αναγείρει  επί  της  θαυματουργής  πηγής,  θαυμάσιο  Ναό  αφιερωμένο  στην  Παναγία  τη  Ζωοδόχου  Πηγή  για  να  θυμίζει  τις  δωρεές  της  Θεοτόκου  προς  εκείνον  αλλά  και  όλες  τις  μεγάλες  ευεργεσίες  της προς  το  γένος  των  ανθρώπων.        Στην  θαυματουργή  πηγή   αυτού  του  ιερού  Ναού,  βρήκε  τη  γιατρειά   και  ο  αυτοκράτορας  Ιουστινιανός  ο  Α΄,  ο  Λέοντας  ο  ΣΤ΄ ο  Σοφός,  η  γυναίκα  του,  Αγία  βασίλισσα  Θεοφανώ,  ο  Ρωμανός  Α΄ ο  Λεκαπηνός  και  η  γυναίκα  του,  ο Πατριάρχης  Στέφανος (886-912),  ο  Πατριάρχης  Ιεροσολύμων  Ιωάννης(964-966),  αλλά  και  πλήθος  ακόμη,  άρχοντες  και  απλοί  άνθρωποι  εκεί  γιατρεύτηκαν. Μέχρι  και  νεκρό  ανέστησε  το  αγιασμένο  νερό  της  Ζωοδόχου  Πηγής.          Το  Ναό  της  Ζωοδόχου  Πηγής,  γκρέμισαν  οι  Τούρκοι  για  να  φτιάξουν   με  τα  υλικά  του  το  τέμενος  του   Σουλτάνου  Βαγιαζήτ. Οι  χριστιανοί  στη  θέση  αυτή  έχτισαν  ένα  παρεκκλήσι  και  αργότερα  ένα  πιο  μεγάλο  Ναό(1835).        Αυτού  του  ιερού  Ναού  της  Υπεραγίας  Θεοτόκου  της  Ζωοδόχου  Πηγής,  τα  εγκαίνια  εορτάζει  η  Εκκλησία  μας  την  Παρασκευή  της  Διακαινησίμου (Λαμπροβδομάδα).      Ο  Ναός  αυτός  έμεινε  γνωστός  στην  ιστορία  ως  το  αγίασμα  του   «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ»  στα  τουρκικά  σημαίνει  ψάρι  και  η  παράδοση  μας  λέει  πως  εκεί  δίπλα  στο  αγίασμα,  στις  23  Μαΐου  1453  ένας  καλόγερος  τηγάνιζε  ψάρια,  όταν  κάποιος  του  έφερε  την  είδηση  πως  πήραν  την  Πόλη  οι  Τούρκοι. Ο  καλόγερος  απάντησε  πως  μόνο  αν  τα  ψάρια  που  τηγάνιζε  έφευγαν  απ΄ το  τηγάνι  και  έπεφταν  μέσα  στο  αγίασμα  θα  πίστευε  ότι  έγινε  κάτι  τέτοιο. Και  πραγματικά  τα  ψάρια  ζωντάνεψαν  και  έπεσαν  μέσα  στην   πηγή  του  αγιάσματος. Μέχρι  σήμερα  δε,  μέσα στην  δεξαμενή  της  Ζωοδόχου  Πηγής  διατηρούνται επτά  ψάρια  και  μάλιστα  σαν  να  είναι μισοτηγανισμένα  απ΄ την  μια  πλευρά.       Πέρα  όμως  από θρύλους  και  παραδόσεις,  η  Παναγία  μητέρα  του  Χριστού  και  μητέρα  πάντων  των  χριστιανών,  παραμένει  για  όλους  μας  η  Πηγή  της  Ζωής,  καθότι  Εκείνη  έφερε  τη  Ζωή,  το  Χριστό  στον  κόσμο,  ελπίδα  και  προστασία  μας,  «καταφυγή  τε  σκέπη  και  αγαλλίαμα».  Τσαγκάρη  Παναγιώτη  Θεολόγου Απολυτίκιον  Ζωοδόχου  Πηγής                               Ήχος  α΄       Ο ναός  σου  Θεοτόκε  ανεδείχθη  παράδεισος,  ως  ποταμούς  αειζώους  αναβλύζων  ιάματα  ώ  προσερχόμενοι  πιστώς,  ως  Ζωοδόχου  εκ  Πηγής,  ρώσιν  αντλούμεν,  και  ζωήν  την  αιώνιον,  πρεσβεύεις  γαρ  συ  τω  εκ  σου  τεχθέντι,  Σωτήρι  Χριστώ,  σωθήναι  τας  ψυχάς  ημών. Μεγαλυνάριον       Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον,  τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

           

ΤΟ ΜΠΑΛΟΥΚΛΙ     ( ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ )   Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη  την Πόλη τη μεγάλη.   Σαράντα μέρες έκαμεν ο γούμενος το ψάρι στα χείλη του να βάλη. Απ τις σαράντα κι ύστερα πεθύμησε να φάγη τηγανισμένο ψάρι. -Αν μας φυλαγ΄ η Παναγιά, καθώς μας εφυλάγει, την Πόλη ποιος θα πάρη ; Ρίχτει τα δίχτυα στο γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει, -Θεός να τα 'βλογήσει Το λάδι βάλλει στη φωτιά μες στ αργυρό τηγάνι, για να τα τηγανίση. Τα τηγανίζ' από τη μια και πα να τα γυρίση κι από το άλλο μέρος. 0 παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση, και τα 'χασεν ο γέρος ! Mην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι στην Πόλη τη μεγάλη ! την Πόλη την έξακουστη οι Τούρκοι έχουν πάρει, μάς κόβουν το κεφάλι! - Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι ' Αγαρηνού ποδάρια ! Μου φαίνεται σαν ψέμα ! Μ' αν ειν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια, να πέσουν μες στο ρέμα ! Ακόμα ο λόγος βάσταγε, τα ψάρια απ' το τηγάνι, τη μια μεριά ψημένα, πηδήξανε και πέσανε στης λίμνης τη λεκάνη, γερά, ζωντανεμένα. Ακόμα ως τώρα πλέουνε, κόκκιν' από το μέρος, όπου τα είχε ψήσει. Φυλάγουν το Βυζάντιο ν' αναστηθή, κι ο γέρος να τ' αποτηγανίση. ( Ατθίδες Αύραι ) Γεώργιος Bιζυηνός πηγή