ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: Η ανάσταση της Ταβιθά

Αγαπητοί αδελφοί,

Την χαρμόσυνη αυτή περίοδο του Πεντηκοσταρίου διαβάζουμε καθημερινά αποστολικά αναγνώσματα από το βιβλίο της Καινής Διαθήκης πού ονομάζεται Πράξεις των Αποστόλων. Και αυτό γιατί κέντρο και πυρήνας του βιβλίου είναι να φανερώσει την δυναμική της Αναστάσεως του Κυρίου πού εμπνέει και κινεί την πρώτη Εκκλησία και τον ευαγγελισμό της Ανάστασης από τους  αγίους Αποστόλους από Ιουδαίας έως και την Ρώμη, ενώπιον του Καίσαρα.

Το αποστολικό ανάγνωσμα των Πράξεων της σημερινής Κυριακής αναφέρεται σε δύο θαυμαστά σημεία πού επιτέλεσε ο Απόστολος Πέτρος σε δύο πόλεις της Ιουδαίας : την θεραπεία ενός παραλύτου , του Αινέα και την ανάσταση της φιλοπτώχου Ταβιθάς της ελεήμονος. Τα θαύματα των Αποστόλων στο όνομα του Κυρίου Ιησού είναι παράλληλα και ανάλογα με αυτά πού επετέλεσε ο Κύριος στα Ευαγγέλια και αυτό μας φανερώνει πώς ο Αναστημένος Ιησούς, είναι παρών συν Πνευματι αγίω στην ιστορική Εκκλησία και μετά την Ανάληψη Του και ότι η βασιλεία Του παγιώνεται επί γης με τα έργα των πιστών του Αποστόλων και των Αγίων Του ως την σήμερον.

Θα σταθούμε στο δεύτερο θαύμα της σημερινής περικοπής : την νεκρανάσταση της Ταβιθάς και επ’ ευκαιρία θα αναφερθούμε στην αξία και την ανταμοιβή της  υψηλής αρετής της ελεημοσύνης.

Η Ταβιθά υπήρξε ένα αξιόλογο πρόσωπο της πρώτης Εκκλησίας της Ιόππης της σημερινής Γιάφας. Αφιέρωσε την ζωή της στην αξία και αποστολή της χριστιανικής αγάπης,  υφαίνοντας αφιλοκερδώς χιτώνες και ιμάτια για τους φτωχούς της Ιόππης και κυρίως για την τάξη των χηρών πού εμαστίζετο εκείνη την εποχή από την έσχατη φτώχεια. Ήταν λοιπόν αξιαγάπητη ανάμεσα στους αγίους της Ιόππης, ώστε όταν ασθένησε βαρειά , οι εκεί χριστιανοί έστειλαν αντιπροσωπεία από την Ιόππη ως την Λύδδα όπου ασκούσε ιεραποστολή εκείνω τω καιρώ ο Απόστολος Πέτρος και του ζήτησαν να έρθει εσπευσμένα μέχρι την Ιόππη και να γιατρέψει την αγαπημένη τους παρηγοριά , την ασθενούσα υφάντρια Ταβιθά.  Όταν ο Απόστολος έφτασε στην Ιόππη η Ταβιθά είχε ήδη εκπνεύσει. Όμως αυτή η κοίμηση όπως πρωτύτερα με την περίπτωση του Λαζάρου ήταν όχι προς θρήνο αλλά προς την δόξα του Θεού.  Μεγάλος οδυρμός και θρήνος  λοιπόν ξέσπασε στην Εκκλησία και οι χήρες και οι λοιποί αδελφοί έδειχναν στον Απόστολο Πέτρο τα ιμάτια και τους χιτώνες πού είχε υφάνει και τους είχε δωρήσει η Ταβιθά. Ο Απόστολος Πέτρος πλήρης Πνεύματος Αγίου και στο όνομα του Αναστημένου Ιησού , ανέβηκε στο δωμάτιο πού εβρίσκετο το άψυχο σώμα, πού είχε τύχει ήδη περιποίησης και τιμών από την Εκκλησία, γονάτισε , προσευχήθηκε και πρόσταξε την Ταβιθά να αναστηθεί. Εκείνη τότε αύθις αναστήθηκε ,ανεκάθησε και ο Απόστολος Πέτρος  την απέδωσε ζωντανή και υγιή στην Εκκλησία, ώστε να συνεχίσει το φιλανθρωπικό της έργο, το έργο της φιλοπτωχείας και της παρηγοριάς. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν πολλοί Ιουδαίοι να πιστέψουν στην Ανάσταση και στον Αναστάντα Χριστό και διά του βαπτίσματος να προσέλθουν στην Εκκλησία, γιατί το γεγονός της νεκρανάστασης της Ταβιθά , διαδόθηκε αστραπιαία σε όλα τα μέρη εκείνα.

Πολλά τα θαυμάσια πού αναφέρονται στα Ευαγγέλια και τα Ιερά Βιβλία της Εκκλησίας μας και σκοπό σίγουρα δεν έχουν να εντυπωσιάσουν ή να παραστήσουν ακόμα ένα ιστορικό, ακόμα μια διήγηση. Τα θαύματα ονομάζονται σημεία στην βιβλική γλώσσα και η εξιστόρηση και παράσταση τους έχουν θεολογικό, πνευματικό και εποικοδομητικό χαρακτήρα. Πολλοί ήταν οι ασθενείς τω καιρώ των Αποστόλων , πολλοί οι κεκοιμημένοι χριστιανοί και ίσως  πολλοί οι αναστημένοι από τον Χριστό και τους μαθητές Του . Κατά την μαρτυρία του Ιωάννου στο ευαγγέλιο πού συνέγραψε είναι πολλά σημεία πού επιτέλεσε ο Ιησούς πού δεν αναφέρονται στις Γραφές και αυτό γιατί είναι αναρίθμητες οι ευεργεσίες και οι ιάσεις πού επιτέλεσε εντός και εκτός Ιουδαίας. Όμως οι Πράξεις αναφέρονται μόνο στην νεκρανάσταση της Ταβιθάς. Γιατί; Διότι η Ταβιθά ήταν ελεήμων, φιλόπτωχη, είχε πίστη έμπρακτη, πίστη με έργα, ήταν πιστή στα ευαγγελικά παραγγέλματα της ελεημοσύνης και της φιλαδελφίας. Το έργο της ήταν σημαντικό, αξιοθαύμαστο και ζωντανό παράδειγμα της δύναμης και δυναμικής πού είχε η πρώτη Εκκλησία στο φιλανθρωπικό της άνοιγμα στον κόσμο και αυτό το παράδειγμα έπρεπε να παραμείνει ζωντανό ενώπιον των αδελφών , αλλά και των Ιουδαίων και των εθνών.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος βασικός λόγος: αυτή η νεκρανάσταση ήταν μια θεϊκή ανταμοιβή. Η Ταβιθά ελεήθηκε από τον Θεό γιατί υπήρξε ελεήμων. Έτσι δοξάζει ο Θεός τους δοξάζοντας Αυτόν. Ελέησε τους φτωχούς, ελεήθηκε και από τον Θεό των πτωχών και μάλιστα εξ Άδου κατωτάτου και εκ σκιάς θανάτου. Αμέσως μετά το περιστατικό της Ταβιθάς, συναντάμε στις πράξεις και την περίπτωση του Ρωμαίου στρατιωτικού Κορνηλίου. Άγγελος Κυρίου τον διαβεβαιώνει πώς οι ελεημόσυνες, τα καλά έργα και οι ευεργεσίες του έφτασαν έως τον θρόνο του Θεού. Έτσι αξιώνεται και εκείνος την δική του προσωπική ανάσταση: από το σκότος της ειδωλολατρείας , γνωρίζοντας τον Χριστό διά του βαπτίσματος από τον Απόστολο Πέτρο , ζεί εν Χριστώ και ανίσταται και γίνεται Χριστιανός, πράγμα πού σημαίνει πώς γεννάται ξανά και ανασταίνεται στην νέα εν Χριστώ ζωή.

Αυτή είναι η αξία και το μέγεθος της ελεημοσύνης, αγαπητοί αδελφοί. Ο ελεήμων ανταμοίβεται και δοξάζεται από τον Θεό. Η αγάπη, η φιλαδελφία, η προσφορά όχι μόνο δεν παραθεωρούνται, όχι μόνο δεν πάνε χαμένες αλλά όταν εμπνέονται από ιλαρότητα, ειλικρίνεια και γνησιότητα ψυχής και επαινούνται και ανταμοιβή βρίσκουν από τον Θεό και όπως πολύ καλά φαίνεται στην περίπτωση της Ταβιθά και του Κορνηλίου , όχι μόνο στην μετά θάνατον ζωή , αλλά και σε αυτήν εδώ την ζωή.

Ας αντικαταστήσουμε λοιπόν την πνευματική μας ραθυμία και αδιαφορία με έργα αγάπης και ειλικρινούς προσφοράς για να κατακτήσουμε την εύνοια του Θεού και να αντλήσουμε τα ελέη της φιλανθρωπίας Του. 

ΑΜΗΝ

 π παντελεήμων κρ.