Κατάλληλος καιρός για Θεία Κοινωνία

ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ

Η σπάνια προσέλευση των πιστών για Θεία Κοινωνία, αποτελεί κακή ''συνήθεια''.

Πολλοί από τους πιστούς θεωρούν ότι δεν είναι πνευματικά έτοιμοι ώστε να συμμετέχουν στην Θεία Κοινωνία συχνά.

Προσέρχονται στο Άγιο Ποτήριο κυρίως τις μεγάλες εορτές.

Αν ο πιστός είναι για τόσο μεγάλα διαστήματα ανάξιος να προσέλθει στην Θ. Κοινωνία, είναι και ανάξιος να παρακολουθεί τα λοιπά μέρη της Θείας Λειτουργίας.

Επικρατεί η αντίληψη ότι ''κατάλληλος καιρός'' για την Θ. Κοινωνία είναι οι μεγάλες εορτές και μηχανικά κάνουν εξαίρεση για την πνευματική τους ετοιμότητα, λες και αυτές (οι εορτές δηλαδή), μετατρέπουν τους πιστούς σε ''αξίους''.

Πρέπει να ζητηθεί το απόλυτο κριτήριο για την συχνότητα της Θείας Κοινωνίας, για τον ''καιρό'' της προσέλευσης των πιστών σε Αυτήν.

Το κριτήριο αυτό είναι μόνον η διάθεση και η κάθαρση της ψυχής, η καθαρή συνείδηση, η καθαρή καρδιά κάτι φυσικά που επιτυγχάνεται με πνευματικούς και ασκητικούς αγώνες.

Έτσι λοιπόν, σε όποιον διαθέτει πνευματική ετοιμότητα δεν ισχύουν οι περιορισμοί και του συνιστάται να Κοινωνεί πάντοτε, χωρίς περιορισμούς και χρονοδιαγράμματα.

ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

Η αμαρτία από τη φύση της είναι γεννήτρια συγχύσεως και ταραχής.

Ο λόγος του προφήτου Δαυΐδ ''Εν εμοί εταράχθη η καρδία μου'', απεικονίζει την ψυχή του αμαρτωλού.

Για τους αμαρτωλούς ανθρώπους ''δεν υπάρχει ποτέ γαλήνη, δεν έχουν ανάπαυση στην ψυχή, αλλά νοιώθουν ταραχή μεγαλύτερη απ΄ ό,τι υπάρχει σε οποιδήποτε πέλαγος.

Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα τους απαλλάσσει από την κακοκαιρία, αλλά βασανίζονται από παντού''.

Όσοι αμαρτάνουν και δεν μετανοούν, ''συζούν με τον διαρκή φόβο... διότι βασανίζονται από την συνείδηση, και κάθε λόγος και πράξη τους συνοδεύεται από φόβο και αγωνία''.

Όταν όμως ο άνθρωπος απομακρυνθεί από την αμαρτία και επιδοθεί στα έργα της μετανοίας, αναζητά την ειρήνη του Θεού: ''Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν, ζήτησον ειρήνην και δίωξον αυτήν''.

Είναι η ειρήνη που δώρισε ο Χριστός στους Αποστόλους πριν αναληφθεί στους ουρανούς.

Η άφεση των αμαρτιών φέρνει στην ψυχή του πιστού αυτήν την ειρήνη.

Για να τη διατηρήσει όμως, πρέπει να αγωνισθεί για την κατάκτηση της αρετής.

''Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ειρήνη, αν προηγουμένως δεν πετύχουμε την αρετή''.

Ο Άγιος Νικόδημος μας βοηθά να κατανοήσουμε την έννοια της πραγματικής ειρήνης:

''Εάν ζητάς να έχεις ειρήνη με την αμαρτία,... γνώριζε ότι η συνείδησή σου δεν θα σταματήσει να σε πολεμά...
Εάν, αντίθετα, έχεις ειρήνη με τον Θεό και την αρετή, γνώριζε ότι αυτή είναι η αληθινή ειρήνη σου, την οποία κανένας πόλεμος δεν μπορεί να ταράξει. Ει γαρ συ καθαράν έχεις την καρδία σου... ησυχάσεις και ουκ έσται ο πολεμών σε''.

Τίποτε ''δεν ειρηνεύει τόσο πολύ την ψυχή, όσο η γνώση του Θεούκαι η απόκτηση της αρετής, η οποία διώχνει από μέσα μας τον πόλεμο των παθών και δεν αφήνει τον άνθρωπο να συγκρούεται με τον ίδιο του τον εαυτό.
Μεταξύ των αρετών μεγαλύτερη είναι η ταπείνωση. Αυτή, σε όποιους φυτευτεί μέσα τους με την ειλικρινή μετάνοια, παίρνοντας συνοδοιπόρους την προσευχή και την εγκράτεια, τους ελευθερώνει αμέσως από την δουλεία των παθών, χορηγεί ειρήνη στις ψυχικές τους δυνάμεις και καθαρίζει την καρδιά με τα δάκρυα, γεμίζοντας τη γαλήνη με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος''.

πηγή