Απάντηση στα προκλητικά κείμενα του κ.Πανώτη. Χαράλαμπος Άνδραλης

πηγή

Απάντηση στις προκλήσεις του κ. Πανώτη

Χαράλαμπος Άνδραλης Δικηγόρος-συγγραφέας
 

Μέσα στις άγιες ημέρες της Μ. Εβδομάδος, ο καθηγητής κ. Αριστείδης Πανώτης θεώρησε σωστό να γράψει κάτι για τα «ουαί» του Χριστού προς τους Φαρισαίους, παραλληλίζοντας αυτούς με όσους μάχονται για την Αγία Πίστη μας. Λόγω της ιερότητας των ημερών κανείς δεν ασχολήθηκε και δεν απάντησε στις προκλήσεις του.

Όμως, ο λόγιος θεολόγος επανήλθε ακόμα πιο προκλητικός με νέο άρθρο του για τον μακαριστό οικουμενικό πατριάρχη Αθηναγόρα, τον «δάσκαλο του διαλόγου» όπως τον κατονομάζει.
Αφορμή βέβαια γι’ αυτό είναι να υβρίσει εκ νέου τους διαφωνούντες με τον οικουμενισμό χρησιμοποιώντας φράσεις όπως: «η Συντεχνία  των νεοζηλωτών» , «τα φληναφήματα των ‘΄ευσεβών’’Φαρισαίων των ημερών μας» και «υπάρχουν και οι αδιάβαστοι και οι ανερμάτιστοι για τους οποίους εξακολουθεί να  ισχύει το ‘΄Ηλίθιον ως αληθώς το τοις επιπολαίοις και ματαίοις αντιλέγειν’’».

Την καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά δίνει ο μακαριστός «αδιάβαστος φαρισαίος» μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης: «Οι «οικουμενισταί» είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύουν πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί....».Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα κ. Πανώτη;

Ο «επιπόλαιος» Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, που δεν ήταν τόσο διαβασμένος όσο ο κ. Πανώτης έγραφε το 1971 στον Ορθόδοξο Τύπο για τον πατριάρχη Αθηναγόρα: «...ο Πατριάρχης Αθηναγόρας; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την Αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. 

Και προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην «Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον», όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο - προτεσταντικήν θεματολογίαν. 

Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον Πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου Πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς δια του Τύπου...».

Ο «νεοζηλωτής» γέροντας Παίσιος σε επιστολή του στον Ορθόδοξο Τύπο το 1969, με πραγματικό πνεύμα εν Χριστώ ταπείνωσης αλλά και ορθοδόξου επαγρύπνησης έγραφε: Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος.

Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα.

Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας : η οικογένεια να χάση το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν εχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού...

Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.

Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Ένας άλλος «αδιάβαστος» της Ορθοδόξου θεολογίας, μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έγραφε σε ανοιχτή επιστολή στον αγαπητό των οικουμενιστών πατριάρχη το 1965:Παναγιώτατε, Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώ πιστεύον πλήρωμα , παρίσταται θεατής επικινδύνων προς την Πίστην ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου. 

Ούτως, ίνα παραλίπωμεν άλλου είδους ακροβασίας, η προς τον Πάπαν και τον Παπισμόν συμπεριφορά Υμών και τινών Υμετέρων αντιπροσώπων, ρίπτει εις άφατον θλίψιν, αλλά και φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τα αληθώς ορθοδοξούντα τέκνα της Εκκλησίας. Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν έζωμεν εις τον Ε' μ.Χ. αιώνα. 

Υποβάλλεσθε εις τας ταλαιπωρίας μακρινών ταξιδιών προς συνάντησιν αυτού. Ανταλλάσετε μετ' αυτού τρυφεράς περιπτύξεις και αδελφικούς ασπασμούς. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανοσύνης» και υμάς Αυτόν δεύτερον. 

Διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ' αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. 

Αίρετε εκ μέσου αιωνοβίους αφορισμούς, οίτινες, έστω και αν επιβλήθεισαν υπό το κράτος των εντυπώσεων εκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανούς οξύτητας και ως αντίδρασις εις τα γεγονότα εκείνα, ουχ ήττον δε εξέφραζον ει μη το καθολικόν φρόνημα της αμωμήτου και θεοφόρου Ορθοδοξίας και δεν απετέλουν ειμή απλήν εφαρμογήν, καθυστερημένη μάλιστα, των διατάξεων του Κανονικού της Εκκλησίας Δικαίου, επιβαλλουσών την αποπομπήν εκ της θεοτεύκτου Μάνδρας των «ανιάτως και προς θάνατον νοσούντων» προβάτων, των αιρετικών δηλαδή και φθορέων της Πίστεως. Κλπ.

Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, από τα αρχηγικά στελέχη της «συντεχνίας» σε μια επιστολή του προς αγιορείτη μοναχό το 1977 έγραφε:

Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών.
       Ο προφητάναξ Δαβίδ λέγει, επειδή είδον ανομίαν και αντιλογίαν εν τη πόλει, ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω, προσδεχόμενος τον Θεόν τον σώζωντά με από καταιγίδος και ολιγοψυχίας. Ο δε κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος προς τους πρώτους χριστιανούς τους βαπτισθέντας και πιστεύσαντας εις το αληθινόν Θεόν, τους έδωκε τας αναγκαίας νουθεσίας και τους είπε, Σώθητε από της γενεάς της σκολιάς ταύτης. Επίσης και ο έτερος των κορυφαίων Αποστόλων Παύλος, το στόμα του Χριστού μας παραγγέλλει λέγων, Μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε, τα γαρ κρυφή υπ αυτών γινόμενα αισχρόν εστί και λέγειν. Έργα άκαρπα του σκότους είναι αι αμαρτίαι παντός είδους και αι αιρέσεις, και η εσχάτη παναίρεσις του Οικουμενισμού την οποίαν μας προσφέρουν οι εργάται του σκότους, δόλιοι, με πονηρίαν και πανουργίαν δια να δηλητηριάσουν και θανατώσουν τας ψυχάς μας τας αθανάτους.
       Ότε κατ' αρχάς ο μη δια της θύρας εισελθών εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αλλαχόθεν εκ της θύρας της μασσωνίας εισελθών Αρχιμασσώνος Αθηναγόρας. Ο μη ούτε Θεόν φοβούμενος ούτε ανθρώπους εντρεπόμενος εις τον ενθρονιστήριον λόγον του εν μέσω της Εκκλησίας ομολόγησε ότι είναι Τούρκος και θα ενδιαφερθή πρώτον δια τους συμπατριώτας του και έπειτα δια τους ξένους Έλληνας.
Ο μεταβάς εις Ρώμην προς τον Πάπαν Ρώμης τον οποίον ανεγνώρισε ως πρώτον άρχοντα και κεφαλήν της Εκκλησίας και πεσών εις τας αγκάλας του τον εξελειπάρει, ως ο Άσωτος Υιός, να τον δεχθή και τον καταξιώση της κοινωνίας εκ του ακαθάρτου ποτηρίου της παπικής αιρέσεως.
       Ταύτα πληροφορηθείς εστοχάσθην, ότι δεν έπρεπε να σιωπήσω, αλλά να κηρύξω την αλήθειαν και χωρίς να χάσω καιρόν του έγραψα επιστολήν. Εις οποίαν του γράφω, Μακαριώτατε, εάν αληθώς ηγάπας τον Πάπα έπρεπε να του είπης την αλήθειαν. Άκουσον φίλε Πάπα, συ είσαι πρώτος εις την υπερηφάνειαν και δεύτερος εγώ, διότι συ λέγεσαι Αλάθητος και εγώ Παναγιώτατος, η αλήθεια εστίν ότι ούτε συ είσαι αλάθητος ούτε εγώ Παναγιώτατος.
       Μέρη της επιστολής εδημοσίευσα εις το φυλλάδιον 4^ον σωτήριον σάλπισμα η Ταπείνωσις. Αλλ' ούτε ο Πατριάρχης ούτε ο Πάπας ωφελήθησαν εκ της αληθείας. Ο μεν Πατριάρχης μου επέστρεψε την επιστολήν με παράπονον ότι δεν υποφέρεται τοιαύτη επιστολή από τον Ηγούμενον Λογγοβάρδας και τοιαύτη επιστολή δεν έπρεπε να φυλαχθή εις τα αρχεία της Μεγάλης Εκκλησίας. Ο δε Πάπας μοι έγραψε όχι ο ίδιος αλλά διά τινος ιδικού του. Ότι να μη εμποδίζω την ένωσιν διότι θα υπάγω εις την κόλασιν. Εγώ τω απήντησα να είπη εις τον πάτρωνά του Πάπαν, εφ' όσον ο Θεός τον έκανε άνδρα, έπρεπε να ακούση τον Θεόν και ουχί τον διάβολον που τον εδίδαξε να μεταφορφωθή εις γυναίκα όπως εκείνος μεταμορφώνεται. Να επανέλθη εις την ανδρικήν του μορφήν να βαπτισθή εις το βάπτισμα που μας παρέδωκαν οι στύλοι της Εκκλησίας, και εις όλα όσα μας παρέδωσαν να φυλάξωμεν και εκείνος ηθέτησε.
       Επανέρχομαι εις το προηγούμενον ζήτημα. Η γνώμη των Αγίων Πατέρων είναι να κάμης διαμαρτυρίαν ενώπιον του Ηγουμένου και της αδελφότητος, να είπης ευθαρσώς, εγώ δεν συμφωνώ με την γνώμην του Οικουμενιστού Πατριάρχου και των άλλων οικουμενιστών και αιρετικών, Λατινοφρόνων και Διαμαρτυρομένων. Εάν η Μονή συμφωνή με τους τοιούτους, εγώ θα προτιμήσω να ακούσω την φωνήν την οποίαν ήκουσε αοράτως ο Μέγας Αρσένιος. 

Αυτά είναι ένα ελάχιστο μέρος από τα όσα ειπώθηκαν για τον οικουμενισμό και για τον πατριάρχη Αθηναγόρα από τους σύγχρονούς του, θεοφώτιστους γέροντες. Συν Θεώ, ίσως εκδοθεί κάποια συλλογή με αυτά τα αποφθέγματα για τη σωστή ενημέρωση του ορθοδόξου πληρώματος σε πείσμα των οικουμενιστών και νεορθοδόξων.

Είστε πολύ τυχερός ή μάλλον άτυχος κ. Πανώτη που δεν ζουν σήμερα αυτοί οι γίγαντες της Πίστης. Αυτούς, το αλάνθαστο φρόνημα του πληρώματος της Εκκλησίας, τους έχει ήδη κατατάξει στη χορεία των αγίων, για τη ζωή, τα θαύματα, την εν Χριστώ καθοδήγηση και φυσικά για το ανύστακτο ενδιαφέρον τους στα θέματα πίστεως. Αντιθέτως τον μακαριστό Αθηναγόρα δεν φαίνεται να τον έχουν σε μεγάλη εκτίμηση οι πιστοί, πέρα βέβαια από τους φανατικούς οικουμενιστές και τους παπικούς.

ΥΓ: κ. Πανώτη, παρά το ότι είστε καλά διαβασμένος, μάλλον ένα σημαντικό βιβλίο δεν το έχετε ανοίξει. Λέγεται ΠΗΔΑΛΙΟΝ και είναι η συλλογή των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας σχολιασμένη από τον «αδιάβαστο και ανερμάτιστο» Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη.

Χαράλαμπος Άνδραλης

Δικηγόρος-συγγραφέας