Χαράλαμπος Άνδραλης, Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία

Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία

Χαράλαμπος Άνδραλης

Πριν από την καταστροφή ενός λαού, προηγείται η ηθική του κατάπτωση. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Η ευρωπαϊκή νέο-Ελλάδα χρεοκόπησε  ανεξέλεγκτα, πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά. Η χώρα που έλαμπε σαν φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους λαούς, έγινε κι αυτή ένα, με το ευρωπαϊκό σκοτάδι.

Έτσι, η νομοτέλεια της ιστορίας, μας έφερε υπόδουλους στους μισάνθρωπους κεφαλαιοκράτες της Δύσης. Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται στον 105^οΨαλμό: «Επελάθοντο του Θεού του σώζοντος αυτούς … και εγόγγυσαν εν τοις σκηνώμασιν αυτών, ουκ εισήκουσαν της φωνής Κυρίου… και επήρε την χείρα αυτού επ’ αυτούς … και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον … και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων.»

Πράγματι, τη θέση του Θεού στη ζωή μας, πήραν τα υλικά αγαθά ως νέα είδωλα, οδηγώντας μας σε έναν άκρατο υπερκαταναλωτισμό, τον οποίο δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε, ακόμα κι αν αυτό κοστίζει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία μας. Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή τη λατρεία των υλικών αγαθών, το έγκλημα των εκτρώσεων, η έκχυσις αθώου αίματος υιών και θυγατέρων, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα μας.

Αλλά ας θυμηθούμε και κάτι άλλο. Λίγες ημέρες πριν μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι συζητήσεις περί grexit,capital control και δραχμής, είχε εμφανισθεί στο προσκήνιο η νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης «οικογένειας» με επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε ζευγάρια του ίδιου φύλου, ρύθμιση που δεν πρόλαβε να συζητηθεί στη βουλή, και πιθανόν να επανέλθει, τώρα που «ομαλοποιήθηκε» η κατάσταση στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Παράλληλα, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, παρήλασαν «περήφανα» οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων, υπό τις επευφημίες πολιτικών και θεσμικών προσώπων. Η παραμονή μας, άλλωστε, στην ευρωπαϊκή ένωση, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη συμμόρφωσή μας στα ευρωπαϊκά «ήθη» και στη νομολογία του ΕΔΔΑ.

Πέρα, όμως, από τα νέα ευρωπαϊκά ήθη, σε αυτή την τρομακτική κατάπτωση, όλοι μας συμβάλαμε, άλλως περισσότερο, άλλος λιγότερο. Όχι, βέβαια, με την έννοια του θρασέος «μαζί τα φάγαμε!», που ψευδώς επικαλείται το σάπιο πολιτικό κατεστημένο του παρελθόντος, αλλά του «μαζί ημάρτομεν, μαζί ηνομίσαμεν, μαζί ηδικήσαμεν»[1].

Αποτέλεσμα όλων αυτών: «Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών.»[2]

Σήμερα, φθάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο εθνικής ταπείνωσης, που αδυνατούμε να εντοπίσουμε παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο. Γονατιστοί οι άρχοντές μας παρακαλούσαν τους σκληρούς δανειστές, να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο, πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ό,τι μας ζητήσουν.

Η ιστορία αυτή, σχετικά με την ηθική χρεοκοπία των λαών, επαναλαμβάνεται αιώνες ολόκληρους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Ισραηλίτες της Π. Διαθήκης, οι οποίοι, όταν εγκατέλειπαν τον Θεό, Εκείνος επέτρεπε να κυριευθούν από ακόμα χειρότερους ειδωλολατρικούς λαούς. Έτσι κι εμείς, ο λαός που μετέδωσε το φως της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο, όταν εγκαταλείψαμε το Θεό, Εκείνος επέτρεψε να υποδουλωθούμε στους λαούς που ζηλέψαμε και αντιγράψαμε, για να μας παιδαγωγήσει.

Αξίζει, ωστόσο, να δούμε και την ιστορική συνέχεια των ειδωλολατρικών λαών που κατακτούσαν τον Ισραήλ. Οι Αιγύπτιοι σχεδόν εξαφανίσθηκαν και τη χώρα τους μέχρι σήμερα κατοικούν οι Άραβες, η Βαβυλώνα καταστράφηκε, ενώ παρόμοια τύχη είχαν η Τύρος, η Σιδών, η Μωάβ, η Γάζα, η Ασκάλων και η Ασσυρία.[3] Οι λαοί αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για να παιδαγωγήσουν τον Ισραήλ και έπειτα εκμηδενίστηκαν τιμωρούμενοι για τις δικές τους ασύλληπτες αδικίες. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι παρόμοια τύχη θα έχει και η αλαζονική Δύση[4], που χρησιμοποιείται προς το παρόν για να παιδαγωγήσει την αποστάτισσα πατρίδα μας.

Αυτή η αδιάψευστη αλήθεια του πνευματικού νόμου στις τύχες των λαών, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού στην ευρω-υπόδουλη Ελλάδα, αν όχι από σημαντικό μέρος του πληθυσμού, τουλάχιστον από την κομματοκρατούμενη διανόηση και την διαπλεκόμενη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ.

Η απουσία πνευματικών αναστημάτων, όπως ο Κόντογλου, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς κ.α. είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, ασήμαντοι και ολίγιστοι, σε αντίθεση με τους παλαιούς πνευματικούς γίγαντες της Ελλάδος, μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την βυζαντινή παράδοση και την ανεκτίμητη κληρονομιά του χιλιόχρονου βυζαντινού πολιτισμού, αποδεχόμενοι ασυζητητί την ευρωπαϊκή κουλτούρα του αμοραλισμού και της αθεΐας, ως μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδά μας.

Το νέο μνημόνιο, σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα της Ελλάδος, αλλά αντιθέτως τα βαθαίνει, ώστε πολύ σύντομα να ξαναρχίσουν οι συζητήσεις για χρεοκοπία και grexit. Οι ενδιαφέρουσες πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, πολύ λίγο έχουν αναχαιτίσει το πρόβλημα. Μοναδική λύση, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, είναι η συμφιλίωσή μας με τον μόνο αξιόπιστο Εγγυητή. Εκείνον που όχι μόνο δεν θα μας ζητήσει τόκους, αλλά θα μας χαρίσει ολόκληρο το χρέος. Σημειώνεται ως θετικό το γεγονός ότι ήδη υπάρχει μία αυξανόμενη κίνηση του απλού κόσμου προς την επανάκτηση του απολεσθέντος πνευματικού θησαυρού μας.

 Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απορρίψουμε το καλλιεργούμενο από όλες τις πλευρές φόβο, ενθυμούμενοι διαρκώς τα ενθαρρυντικά λόγια του μεγάλου αγίου μας, Παϊσίου του Αγιορείτου: «Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.»[5]

---

[1] Ζ΄ Ωδή καταβασιών Κυριακής της Απόκρεω

[2] Ψαλ. 105

[3] Τα στοιχεία από το βιβλίο «περί νόμου του Θεού», Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις ΧΡΟΕΣ

[4] «Στεναχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.

Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και πού αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.» Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

[5] Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Σημεία των Καιρών (χειρόγραφο)

πηγή

Χαράλαμπος Άνδραλης, Γιατί πανηγυρίζουν οι πατριαρχικοί;

 

Γιατί πανηγυρίζουν οι πατριαρχικοί;

«Ο σύγχρονος “διάλογος της αγάπης”, ο οποίος τελείται υπό την μορφήν γυμνού συναισθηματισμού, είναι εις την πραγματικότητα ολιγόπιστος άρνησις του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β’Θες. 2,13) δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους “αγάπης της αληθείας” (αυτόθι 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζη και υπάρχει αληθεύουσα.» Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Με μεγάλη μας λύπη, παρακολουθήσαμε τα όσα διαδραματίστηκαν στο Φανάρι κατά τη θρονική εορτή του αποστόλου Ανδρέα.

Σαφώς και όλα αυτά δεν μας προκάλεσαν έκπληξη, καθώς τα ίδια είχαν συμβεί κατά την επίσκεψη του προηγούμενου πάπα Ρώμης Βενεδίκτου στην Κωνσταντινούπολη, το έτος 2006. Και όπως συμβαίνει πάντοτε, αν δεν υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις την πρώτη φορά, η δεύτερη φορά, η εδραίωση της ανομίας, περνάει όχι απλά ανώδυνα, αλλά πανηγυρικά.

Βεβαίως, υπήρξαν και τότε αντιδράσεις ελαχίστων, οι οποίοι στεφανώθηκαν από τους αγαπολόγους με χαρακτηρισμούς «αγάπης» όπως «φονταμενταλιστές», «ταλιμπάν», «αρρωστημένα μυαλά» κ.λπ. και κατ’ αυτόν τον τρόπο οι φιλενωτικοί καθησύχασαν τις συνειδήσεις τους, χωρίς όμως να δώσουν πειστικές και θεολογικά τεκμηριωμένες απαντήσεις στους αντιδρώντες.

Αυτή τη φορά, μάλιστα, κάποιοι πατριαρχικοί της διασποράς έσπευσαν να υπερασπιστούν το ημι-συλλείτουργο (ασπασμός της αγάπης, μνημόνευση του πάπα, απαγγελία του «Πάτερ Ημών» από τον ποντίφικα, κήρυγμα από άμβωνος του κ. Φραγκίκου, ψαλλόμενα τροπάρια προς τιμήν του κ.α.) του Πατριάρχη με τον Πάπα που έγινε στον πατριαρχικό Ναό, υποστηρίζοντας ότι αφού δεν έφθασαν σε κοινό ποτήριο και δεν ενώθηκαν επίσημα, όλα βαίνουν καλώς και ορθοδόξως.

Βέβαια, οι ως άνω υποστηρικτές, ενώ χάρηκαν που δεν επήλθε η ένωση με τους παπικούς, δεν προβληματίστηκαν περί του πως θα εξηγήσουν στο ποίμνιό τους ότι ο παπισμός είναι λεγεώνα αιρέσεων και πόρρω απέχει από την ορθόδοξη πίστη. Θα αναρωτηθεί ο Ορθόδοξος της διασποράς, το πνευματικό τους τέκνο, γιατί να πάω να μεταλάβω στην ορθόδοξη Εκκλησία και όχι στην παρακείμενη «καθολική», αφού ο πάπας είναι αδελφός του Πατριάρχη μας, διάδοχος του αποστόλου Πέτρου και βεβαίως καθόλου αιρετικός.

Δεν προβληματίστηκαν οι σεβαστοί πατέρες μας, σχετικά με το μπέρδεμα που δημιουργείται στους πιστούς όταν από τη μία διαβάζουν τον άγιο Κοσμά να αποκαλεί τον πάπα αντίχριστο και από την άλλη βλέπουν να ψάλλονται τροπάρια προς τιμήν του σε ορθόδοξο ναό; Από τη μία, όλοι οι άγιοι μετά το 1054 να κατονομάζουν ως αίρεση και μεγάλη πλάνη τον παπισμό, και από την άλλη να παραχωρείται στον πάπα ο άμβωνας για να κηρύξει στο ορθόδοξο ποίμνιο.

Δεν προβληματίζονται επιπλέον, που οι μακράν της Εκκλησίας άνθρωποι, ιδίως οι νέοι, ταυτίζουν την άσπιλη Ορθοδοξία μας με τον αιμοχαρή παπισμό των σταυροφοριών, της ιεράς εξετάσεως και εσχάτως της παιδεραστίας και της μαφίας; Είναι, εξάλλου, ευρέως διαδεδομένο στα λαϊκά στρώματα και στους μη έχοντας σοβαρές μεταφυσικές ανησυχίες ανθρώπους, το πολυδιαφημισμένο σλόγκαν της Νέας Εποχής «όλοι ίδιοι είναι, όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουν».

Δεν άκουσαν οι πανηγυρίζοντες υποστηρικτές του Φαναρίου από τις ειδήσεις των ελληνικών καναλιών, ότι οι δύο προκαθήμενοι «συλλειτούργησαν»; Και βέβαια, οι δημοσιογράφοι, ως μη ειδικοί, μπορεί να μη γνωρίζουν ότι αφού δεν μεταδόθηκε η Θεία Κοινωνία δεν υπήρξε ολοκληρωμένο συλλείτουργο, αλλά αυτό καταδεικνύει ότι στη συνείδηση του ακατήχητου κόσμου, δηλαδή της πλειοψηφίας του λαού, υπάρχει πλήρης κοινωνία και δεν υφίσταται καμία διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού.

Δεν προβληματίστηκαν οι Φαναριώτες για τον σκανδαλισμό που προκαλούν αυτές οι φιέστες, οι «κουρελούδες του διαβόλου», κατά τον γέροντα Παΐσιο, στους «συντηρητικούς» ορθοδόξους πιστούς, υπέρ ων Χριστός απέθανεν; Ή μήπως, επειδή είναι «σκουριασμένα μυαλά» και «ανίκανοι να αγαπήσουνε» πρέπει να αδιαφορούμε για τη δική τους σωτηρία;

Κάποιοι καλοπροαίρετοι αδελφοί μας ισχυρίζονται ότι ο Πατριάρχης είναι σε δεινή θέση, στο στόμα του λύκου, και επομένως αυτές οι διπλωματίες είναι απαραίτητες για να τον στηρίξει η πανίσχυρη κοσμικά παπική κοινότητα στη δοκιμασία που περνάει. Το επιχείρημα αυτό, αν και αληθοφανές, είναι απαράδεκτο από απόψεως ορθοδόξου σκοπιάς. Με τη λογική αυτή, τα εκατομμύρια μαρτύρων που θυσίασαν τη ζωή τους προκειμένου να διαφυλάξουν ανόθευτη την πίστη μας, εμμένοντας μπροστά στους δημίους ότι οι άλλες θρησκείες και ομολογίες είναι πλάνες και οδηγούν στην απώλεια και ότι μόνο η ορθόδοξη πίστη σώζει, δεν είχαν τη διάκριση που έχει ο σημερινός Πατριάρχης και οι δύο προκάτοχοί του.

Επιπροσθέτως, το επιχείρημα αυτό, έχει καταρριφθεί δεκαετίες πριν, από τον μακαριστό θεοφώτιστο γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ο οποίος έγραφε μεταξύ άλλων σε ανοιχτή επιστολή, η οποία δημοσιεύθηκε το Δεκέμβριο του 1965 στο περιοδικό «Τρείς Ιεράρχες», απευθυνόμενη προς τον τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα, μέντορα και πνευματικό πατέρα του σημερινού Πατριάρχη Βαρθολομαίου:

«Μυριάκις προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή εις έρημον τινα νησίδα του πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκλισις από της χρυσής των πατέρων γραμμής, ομοφώνως βοώντων: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως». Αι επτά λυχνίαι της αποκαλύψεως, διά τας αμαρτίας ημών, εσβέσθησαν προ πολλού. Αι επτά Εκκλησίαι αποστολικαί, Εκκλησίαι σχούσαι την υψίστην τιμήν να λάβωσιν, ειδικώς αύται, γράμματα εξ ουρανού μέσω του θεοπνεύστου της Πάτμου Οραματιστού, εξέλιπον εκ της επιφανείας της Γης και εκεί, ένθα άλλοτε ετελείτο η φρικωδεστάτη Θυσία και ο Τριαδικός ανεμέλπετο Ύμνος, σήμερον ίσως κρώζουσι νυκτικόρακες ή «ορχούνται ονοκένταυροι». Και όμως η Νύμφη του Κυρίου δεν απέθανεν……..Ο Οικουμενικός Θρόνος έχει αξίαν και χρησιμότητα μόνον και μόνον όταν εκπέμπη παντού απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερον της Ορθοδοξίας Φως. Οι φάροι είναι χρήσιμοι εάν και εφόσον φωτίζωσι τους ναυτιλλομένους, ίνα αποφεύγωσι τους σκόπελους. Όταν το φως αυτών σβεσθή, τότε δεν είναι μόνον άχρηστοι αλλά και επιβλαβείς, διότι μεταβάλλονται και αυτοί εις σκόπελους.»

Αλλά και στην πράξη, από τότε που άρχισαν τα τολμηρά ανοίγματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τη Δύση, η κατάσταση του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως έχει χειροτερεύσει δραματικά, διαψεύδοντας τις όποιες ελπίδες είχαν οι φιλενωτικοί από τη βοήθεια των άλλων «εκκλησιών».

Ούτε η ίδια η Αμερική, η Νέα Βαβυλώνα, που έχει αναλάβει εργολαβικά και όχι εθελοντικά την προστασία του Φαναρίου, δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει την όντως δεινή κατάσταση του Πατριαρχείου, το οποίο έχει ερημώσει απελπιστικά από ποιμενόμενο κόσμο. Και πώς να μη γίνει αυτό, αφού αφήσαμε απ’ έξω το Χριστό και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στους ασεβείς εχθρούς Του; Άλλωστε και η Ιστορία, από τις δεκάδες περιπτώσεις καταστροφής των αποστατών Ιουδαίων της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι την ψευδό-σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, η οποία οδήγησε στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μας διδάσκει ότι μόνο ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικά την Εκκλησία Του. Επομένως, «μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων οις ουκ εστι σωτηρία» (Ψαλμ.145,3)

Όσα, λοιπόν, αδικαιολόγητα και αντορθόδοξα έγιναν την Κυριακή στο Φανάρι, προκαλούν απογοήτευση. Θλίψη απερίγραπτη, αλλά όχι απελπισία. Το αρχικό πνευματικό μούδιασμα που νιώσαμε βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες, διαδέχεται η ελπίδα. Η ελπίδα ότι ο Κύριος δεν θα αφήσει τους πιστούς Του βορά στα νύχια των λύκων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου αγίου της εποχής μας, του οσίου Παϊσίου του αγιορείτου, και ας πάρουμε δύναμη και παρηγοριά:

«Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θά παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολο­γήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.»

Αμήν, γένοιτο.

Χαράλαμπος Άνδραλης

πηγή

Ο Ν. Δήμου, ο π. Τσέτσης και το Άγιο Φως

Ο Ν. Δήμου, ο π. Τσέτσης και το Άγιο Φως

Χαράλαμπος Άνδραλης

Πολύς θόρυβος δημιουργήθηκε από την τελευταία επίθεση του Ν. Δήμου, στελέχους του «ποταμιού», κατά της Εκκλησίας και ειδικότερα κατά του Αγίου Φωτός. Τα γραφόμενα του πρώην χουντικού συγγραφέα, κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλούν. Ο γηραιός πολιτευτής ακολουθεί την πεπατημένη οδό του αντιχριστιανισμού, που όπως φαίνεται από τα πρόσφατα θλιβερά παραδείγματα των βουλευτών Ρεπούση και Τατσόπουλου, έχει ευεργετικά πολιτικά αποτελέσματα, με τον θόρυβο που δημιουργείται γύρω από τις δηλώσεις τους.

Εκείνο όμως που δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση στους χριστιανικούς και όχι μόνο κύκλους, είναι ότι πολύ πριν την εμφάνιση στο προσκήνιο των δεδηλωμένων αντιεκκλησιαστικών προσώπων, η άρνηση της θαυματουργικής προέλευσης του Αγίου Φωτός εκφράστηκε από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη!

Συγκεκριμένα, ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης, σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ στις 21/4/2006, δήλωσε ουσιαστικά ότι το Άγιο Φως είναι απάτη και όσοι πιστεύουν στη θαυματουργική προέλευσή του είναι εν ολίγοις ημιμαθείς και κορόιδα.

Ο εν λόγω κληρικός αναφέρει στο άρθρο του μεταξύ άλλων τα εξής: «Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή αφής το Άγιον Φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του Πατριάρχου.

Όπως όμως αναφέρει ο διαπρεπείς καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το Θέμα του Αγίου Φωτός» πρόκειται για έναν θρύλο, ο οποίος καλλιεργήθηκε στους Άγιους Τόπους μετά την εισβολή των σταυροφόρων και μέσα στα πλαίσια της διαμάχης Ορθοδόξων Λατίνων και Αρμενίων, που ο καθείς διεκδικούσε δι’ εαυτόν το προνόμιο του «λαμβάνειν εξ ουρανού» το ανέσπερο Φως!»

 Η θέση του αυτή, πέρασε στα ψιλά γράμματα, ενώ επίσημα το Οικουμενικό Πατριαρχείο ουδέποτε αναφέρθηκε στο θέμα, αφήνοντας με τη σιωπή του να εννοηθεί ότι είναι σύμφωνο με τις απόψεις του λόγιου ιερέως, ο οποίος ως γνωστόν αποτελεί έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Οι χιλιάδες προσκυνητών κάθε χρόνο, που φθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου στους Αγίους Τόπους, πληροφορούνται από τους αγιοταφίτες πατέρες, οι οποίοι με προφανή κίνδυνο της ζωής τους, κρατούν τα πανάγια προσκυνήματα, μέσα σε χώρες εχθρικές, ότι το Άγιο Φως θαυματουργικά κατέρχεται στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, από όπου εξέρχεται ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων με αναμμένες λαμπάδες.

Με τη θέση του λοιπόν αυτή, ο σεβαστός ιερέας, προσβάλλει κατάφορα τους αγιοταφίτες μοναχούς και εν γένει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, παρουσιάζοντάς τους ως κοινούς απατεώνες!

Προσβάλλει και προσωπικά τον ίδιο τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, αναγκάζεται να υποστεί σωματικό έλεγχο από τις ισραηλινές αρχές, προκειμένου να διαπιστωθεί ότι δεν φέρει μαζί του οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει το φαινόμενο της φωτιάς.

Προσβάλλει τους χιλιάδες προσκυνητές που ιδίοις όμμασι έχουν δει και καταμαρτυρήσει την κάθοδο πύρινων σφαιρών κατά τη διάρκεια της αφής του Αγίου Φωτός.

Προσβάλλει τα εκατομμύρια Ορθοδόξων πιστών, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το Λός άντζελες και από τη Φινλανδία μέχρι τη Νότιο Αφρική, οι οποίοι με λαχτάρα περιμένουν να κάψει τις λαμπάδες τους η Φλόγα που κατήλθε εξ ουρανού στον τόπο όπου αναστήθηκε ο Χριστός.

Προσβάλλει επίσης και το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, το οποίο συγκαταλέγει μεταξύ των Μαρτύρων της Πίστεως τον Άραβα Εμίρη Χότζα Τούνομ, ο οποίος το έτος 1579 αναφώνησε ότι «ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός» από το διπλανό στο Ναό της Αναστάσεως τζαμί, όταν είδε το Άγιο Φώς να σχίζει την κολώνα του Ναού και να αναπαύεται στη λαμπάδα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, τη στιγμή που οι Αρμένιοι Μονοφυσίτες είχαν καταλάβει το Ναό της Αναστάσεως, αναμένοντας ματαίως να κατέλθει στον αιρετικό επίσκοπο το Άγιο Φως.

Επιπλέον, όπως είναι καταφανές και μέσα από τις κάμερες που καλύπτουν το γεγονός, όσοι προσκυνητές βρίσκονται την στιγμή εκείνη στον Πανάγιο Τάφο ακουμπάνε τη Φλόγα χωρίς να καίγονται, ενώ την τοποθετούν ακόμα και στα πρόσωπα και στα γένια τους! Όλα αυτά, σαφώς δεν εξηγούνται με τη λογική των επηρμένων «διαβασμένων»…

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο π. Τσέτσης προκαλεί το δημόσιο ορθόδοξο αίσθημα. Σε πρόσφατο άρθρο του, προκειμένου να μας πείσει ότι υπάρχουν εκκλησιαστική υπόσταση και μυστήρια στον παπισμό, παρουσίασε διαστρεβλωμένα τις θέσεις του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, αποκρύπτοντας εσκεμμένα τα όσα φοβερά ανέφερε ο Άγιος για την πλάνη του παπισμού, όταν πείσθηκε ότι ο Πάπας παραμένει αμετακίνητος και αμετανόητος.

Παρατηρώντας την όλη οικουμενιστική πορεία του π. Τσέτση και τον δογματικό μινιμαλισμό που πεισματικά προσπαθεί να διαδώσει, μπορούμε να υποψιασθούμε τον λόγο για τον οποίο ο συγκεκριμένος κληρικός καταφέρθηκε κατά του Αγίου Φωτός. Η συγκεκριμένη θαυματουργική κάθοδος της Αγίας Φλόγας ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, αποτελεί τροχοπέδη στα ενωτικά όνειρα των λατινοφρόνων. Ο Ουρανός αποφαίνεται με την κάθοδο του Αγίου Φωτός στους Ορθοδόξους για το ποια είναι αυτή η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά στα άλλα δύο ετήσια θαύματα που συμβαίνουν στου Αγίους Τόπους και δυστυχώς δεν είναι ευρέως διαδεδομένα. Το ένα είναι το θαύμα της αντιστροφής των υδάτων κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων τη στιγμή που ο Ορθόδοξος Επίσκοπος βυθίζει το σταυρό στα νερά του Ιορδάνη.

Το δεύτερο είναι η κάθοδος νεφέλης στο όρος Θαβώρ την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μέσα δηλαδή στην καρδιά του καλοκαιριού! Αυτά τα θαύματα μαρτυρούνται από χιλιάδες προσκυνητές και συμβαίνουν ακατάπαυστα κάθε χρόνο, γεγονός που οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει με μια επίσκεψη στα μέρη αυτά κατά τις άνω ημερομηνίες. Μέσα σε αυτά τα γεγονότα ενυπάρχει η φράση του Χριστού «μεθ' υμών ειμί πάσας τα ημέρας μέχρι συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20). Τις στιγμές αυτές η λογική υποκλίνεται στο «παράλογο» και οι κάθε λογής Δήμου, Καλόπουλοι, Τσέτσηδες ντροπιάζονται…

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού!

Καλή Ανάσταση!

πηγή

Χαράλαμπος Άνδραλης, Η κατασκευασμένη «διανόηση» στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης

Η κατασκευασμένη «διανόηση» στο μάταιο αγώνα κατά της Πίστης

Χαράλαμπος Άνδραλης

Τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανισθεί απ' το πουθενά και έχουν γίνει πρωταγωνιστές στην κοινωνικο-πολιτική ζωή του τόπου, κάποιοι περίεργοι τύποι, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως διανοούμενοι. Τα κοινά χαρακτηριστικά τους είναι δύο:

Το πρώτο, ότι είναι αμφιβόλου πανεπιστημιακής μορφώσεως. Όπως η καθηγήτρια γαλλικών που φυτεύθηκε ως καθηγήτρια Πανεπιστημίουστον τομέα της Ιστορίας και ο «συγγραφέας» με το απολυτήριο λυκείου και τις … αμέτρητες κατακτήσεις! Σαφώς και ο κάθε άνθρωπος είναι σεβαστός ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας. Μας γεμίζει όμως εύλογες απορίες η ανέλιξη τέτοιων ανθρώπων στην ελίτ της ελληνικής διανόησης και στα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Το δεύτερο κοινό στοιχείο των ουρανοκατέβατων διανοούμενων, είναι ότι έχουν αβυσσαλέα αντιπάθεια προς κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο. Συγκεκριμένα, δείχνουν να ενδιαφέρονται να χτυπήσουν τη γλώσσα μας, τη Θρησκεία μας, τα πολιτισμικά και ιστορικά μας αποθέματα. Το περίφημο σχέδιο Κίσσινγκερ, εφαρμόζεται πολλά χρόνια στην Ελλάδα και εφαρμόστηκε κυρίως από τα δύο κόμματα εξουσίας, που τώρα προσπαθούν να «βγάλουν την ουρά τους απ' έξω» και αναλαμβάνουν υποκριτικά το ρόλο του υπερασπιστή των Παραδόσεών μας, απέναντι στους θρασείς, αλλά ειλικρινείς σύγχρονους ελληνόφωνους εκκλησιομάχους.

Ταυτόχρονα, χάριν της επικράτησης του υλισμού και της αθεΐας, στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων, έχουν εκτοπισθεί όσοι ομολογούν ανοιχτά την Πίστη τους στο Χριστό και την Εκκλησία, όπως ο ταλαντούχος μουσικοσυνθέτης κ. Στ. Σπανουδάκης. Η «διανόηση» έχει μετατραπεί σε μια κλειστή κάστα υψηλοφρόνων όπου οι λέξεις Χριστός και Ελλάδα είναι απαγορευμένες. Παράλληλα, η νεολαία του τόπου μας, έχοντας ως πρότυπα αυτούς τους προβαλλόμενους ως επιτυχημένους ανθρώπους, θεωρεί σε μεγάλο βαθμό ως ξεπερασμένα στερεότυπα τα υψηλά ιδανικά που είχαν οι πατέρες μας.

 Μην απορούμε επομένως γιατί δεν υπάρχει αντίδραση σε όσα παράλογα γίνονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Το ηρωικό πνεύμα τους Ελληνισμού, έχει παραδώσει την σκυτάλη σε ένα πνεύμα αμοραλισμού, ατομισμού, υλισμού, πανσεξουαλισμού κοκ. Ο σύγχρονος Νεοέλληνας, ο οποίος σφυρηλατήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με αυτά τα πρότυπα, ο άνθρωπος χωρίς οικογένεια, χωρίς Πίστη, χωρίς φιλαδελφεία, είναι ιδανικό άτομο για τη συγκρότηση της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.

Ακόμα, όμως, και αν φαινομενικά κερδίζει τη μάχη η αμοραλιστική-ψευτοπροοδευτική πλευρά, ο Θεός έχει τα δικά του σχέδια για την Πατρίδα μας.

Μελετώντας κάποια προπολεμική επιστολή του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, η οποία γράφηκε για τη ρωσική τραγωδία του 1917, άκοπα κάποιος μπορεί να δει τα κοινά σημεία της προκομμουνιστικής Ρωσίας και της σημερινής Ελλάδος. Συγκεκριμένα, ο άγιος Νικόλαος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επανάσταση ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης της υλιστικής ρωσικής (ιουδαϊκής κατά τον άγιο) διανόησης έναντι της ορθοδόξου. Στη συγκεκριμένη επιστολή, ο άγιος κάνει μια σημαντική προφητεία για τη Ρωσία που επαληθεύθηκε πανηγυρικά τα χρόνια που ακολούθησαν όταν έπεσε η δικτατορία του προλεταριάτου. Η προφητεία αυτή έχει ως εξής:

 «Και η δύναμη των ιουδαιζόντων στη Ρωσία δεν σημαίνει το «φινάλε» αλλά το «πρελούδιο» της ρωσικής δόξας. Όπως στην περίπτωση του Ιώβ, έτσι και στην περίπτωση της Ρωσίας, ο σατανάς θα εργασθεί άθελά του για τον Ύψιστο, Παντοδύναμο, Ακαταμάχητο, Νικηφόρο Πατέρα του φωτός. Τούτο μας μαρτυρεί και εγγυάται η ιουδαϊκή Βίβλος, την οποία οι ιουδαίζοντες πέταξαν. Σαν περιπλανόμενοι ακροβάτες οι άθεοι βαδίζουν με περασμένο το χαλινάρι του ηγεμόνα της κόλασης από ήττα σε ήττα…. Το παντοτινό έργο τους –παμπάλαιο και εντελώς γερασμένο- είναι να απορρίπτουν το Βασίλειο των Ουρανών και ανεπιτυχώς να προσπαθούν να θεμελιώσουν το γήινο βασίλειο. Όταν λάμψει το φως του Χριστού, η σκιά τους στην ιστορία θα παραμείνει πολύ σκοτεινή, και επί αιώνες θα φοβερίζει τους λαούς και θα τους προσκολλά στον Θεό.» (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 69-70).

Σήμερα, η ήττα της ιουδαϊκής αθεΐας στη Ρωσία, αποτελεί καύχημα για όλους τους Ορθοδόξους και καταισχύνη για τους ανά τον κόσμο ιουδαίζοντες.

Οι «παλαιοημερολογήτες διαφωτιστές», όπως ευφυώς τους χαρακτήρισε μαχητής Μητροπολίτης, λακτίζουν ματαίως προς κέντρα. Ό,τι και να καταφέρουν, αυτό θα αποβεί στο τέλος εις δόξαν Θεού και καταισχύνη δική τους και των ιδεολογιών τους.

Τα συναισθήματα που πρέπει να μας προκαλούν οι εχθροί της Εκκλησίας είναι η συμπόνια και ο οίκτος, διότι όπως είπε και ο προαναφερθείς άγιος: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…»

πηγή / αντιγραφή

Corpus Christi: Σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν… Χαράλαμπος Άνδραλης

« Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σε αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά.»   

Φ. Κόντογλου

Με μεγάλη μας χαρά πληροφορηθήκαμε ότι η βλάσφημη θεατρική παράστασηCorpus Christi, δεν θα συνεχίσει να παρουσιάζεται στην Αθήνα, όπως έγινε και σε άλλες χώρες του κόσμου, τις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, την Αυστραλία κ.λπ.

Αυτό οφείλεται κατά πρώτον στον Παντοδύναμο Θεό, ο Οποίος εισάκουσε τις προσευχές μας και μας λυπήθηκε, μη επιτρέποντας να συμβαίνει προγραμματισμένα τέτοιο κακό στην πόλη μας.

Αξίζει βέβαια να σταθούμε και στον «ιλιγγιώδη» αριθμό των 45 ατόμων (!) που παρακολούθησαν την παράσταση την τελευταία φορά, κάτι που καταδεικνύει την προφανή εμπορική αποτυχία του έργου, παρά το ότι οι συντελεστές πράγματι πόνταραν στη διαφήμιση από τις αντιδράσεις του χριστιανικού λαού. Οι δε κριτικές των κοσμικών ανθρώπων που είδαν την παράσταση ήταν απογοητευτικές για τους καλλιτέχνες. 

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσους παρευρέθηκαν εκεί δίνοντας μαρτυρία Χριστού σε τόπο και χρόνο αντιχριστιανικό. Ακόμα μεγαλύτερες ευχαριστίες οφείλονται σε όσους μας βοήθησαν δια της προσευχής προσελκύοντας το έλεος του Θεού σε εμάς αλλά και στους ηθοποιούς. Φιλάμε ευλαβώς τα άγια χέρια των αρχιερέων, των ιερέων και των λαϊκών που μας συμπαραστάθηκαν και με τα θεολογικά τους επιχειρήματα γκρέμισαν συθέμελα τις όποιες αμφιβολίες μας γεννήθηκαν από τα «πλαδαρά» κηρύγματα της «νεοπατερικής» ελίτ.

Ευχαριστούμε τέλος, τους δημοσιογράφους της νεοταξικής εργολαβίας που μας συκοφάντησαν, μας κακοχαρακτήρισαν και μας ταύτισαν με ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς. Αν ανοίξουν το Ιερό Βιβλίο της Καινή Διαθήκης θα καταλάβουν πόσο καλό μας έκαναν και ότι πράγματι εννοούμε με όλη μας την καρδιά τις ευχαριστίες προς τα πρόσωπά τους.

Απευθυνόμενοι προς τους συντελεστές της παράστασης, για τους οποίους δεν νοιώσαμε ποτέ μίσος όπως υποστήριξαν, αλλά σεβαστήκαμε τα πρόσωπά τους και καταφερθήκαμε ΜΟΝΟ ενάντια στο αισχρό έργο που ανέβασαν, τους δίνουμε την φιλική συμβουλή, αν πράγματι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όπως μας λένε, να διαβάσουν με ενδιαφέρον την Καινή Διαθήκη και να καταλάβουν πόσο λάθος έκαναν που προχώρησαν σε αυτή την «καλλιτεχνική» πρόκληση. 

Ταυτόχρονα θα διαπιστώσουν πόσο καλό τους έκαναν οι «τραμπούκοι, σκοταδιστές, μεσσαιωνικοί» που απλά άσκησαν το συνταγματικό τους δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά κατά μιας χυδαίας προσβολής προς το Ιερότερο για αυτούς Πρόσωπο. Με τη χάρη του Θεού που διατείνονται ότι πιστεύουν, ευχόμαστε να καταλάβουν πόσο μάταιο είναι να κλωτσούν τα καρφιά (σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν)….Όσο για τον πραγματικό σκοταδισμό, καλό θα είναι να τον ψάξουν στις σκοτεινές στοές, στις οποίες δυστυχώς λαμβάνονται οι αποφάσεις για τις τύχες του κόσμου.

 Χαιρόμαστε για αυτή τη νίκη. Ας μην επαναπαυόμαστε όμως. Η Νέα Εποχή κλιμακώνει την επίθεση κατά της Ορθοδοξίας μας και πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Ίσως χρειασθεί να χύσουμε και το αίμα μας σε αυτή την ονομαζόμενη «εποχή του Υδροχόου». Γρηγορείτε και προσεύχεσθε…

πηγή

Απάντηση στα προκλητικά κείμενα του κ.Πανώτη. Χαράλαμπος Άνδραλης

πηγή

Απάντηση στις προκλήσεις του κ. Πανώτη

Χαράλαμπος Άνδραλης Δικηγόρος-συγγραφέας
 

Μέσα στις άγιες ημέρες της Μ. Εβδομάδος, ο καθηγητής κ. Αριστείδης Πανώτης θεώρησε σωστό να γράψει κάτι για τα «ουαί» του Χριστού προς τους Φαρισαίους, παραλληλίζοντας αυτούς με όσους μάχονται για την Αγία Πίστη μας. Λόγω της ιερότητας των ημερών κανείς δεν ασχολήθηκε και δεν απάντησε στις προκλήσεις του.

Όμως, ο λόγιος θεολόγος επανήλθε ακόμα πιο προκλητικός με νέο άρθρο του για τον μακαριστό οικουμενικό πατριάρχη Αθηναγόρα, τον «δάσκαλο του διαλόγου» όπως τον κατονομάζει.
Αφορμή βέβαια γι’ αυτό είναι να υβρίσει εκ νέου τους διαφωνούντες με τον οικουμενισμό χρησιμοποιώντας φράσεις όπως: «η Συντεχνία  των νεοζηλωτών» , «τα φληναφήματα των ‘΄ευσεβών’’Φαρισαίων των ημερών μας» και «υπάρχουν και οι αδιάβαστοι και οι ανερμάτιστοι για τους οποίους εξακολουθεί να  ισχύει το ‘΄Ηλίθιον ως αληθώς το τοις επιπολαίοις και ματαίοις αντιλέγειν’’».

Την καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά δίνει ο μακαριστός «αδιάβαστος φαρισαίος» μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης: «Οι «οικουμενισταί» είναι γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε τον πικρόν γέλωτα εις τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύουν πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί....».Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα κ. Πανώτη;

Ο «επιπόλαιος» Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, που δεν ήταν τόσο διαβασμένος όσο ο κ. Πανώτης έγραφε το 1971 στον Ορθόδοξο Τύπο για τον πατριάρχη Αθηναγόρα: «...ο Πατριάρχης Αθηναγόρας; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την Αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. 

Και προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην «Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον», όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο - προτεσταντικήν θεματολογίαν. 

Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον Πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου Πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς δια του Τύπου...».

Ο «νεοζηλωτής» γέροντας Παίσιος σε επιστολή του στον Ορθόδοξο Τύπο το 1969, με πραγματικό πνεύμα εν Χριστώ ταπείνωσης αλλά και ορθοδόξου επαγρύπνησης έγραφε: Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος.

Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα.

Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας : η οικογένεια να χάση το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν εχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.

Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού...

Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.

Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Ένας άλλος «αδιάβαστος» της Ορθοδόξου θεολογίας, μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έγραφε σε ανοιχτή επιστολή στον αγαπητό των οικουμενιστών πατριάρχη το 1965:Παναγιώτατε, Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώ πιστεύον πλήρωμα , παρίσταται θεατής επικινδύνων προς την Πίστην ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου. 

Ούτως, ίνα παραλίπωμεν άλλου είδους ακροβασίας, η προς τον Πάπαν και τον Παπισμόν συμπεριφορά Υμών και τινών Υμετέρων αντιπροσώπων, ρίπτει εις άφατον θλίψιν, αλλά και φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τα αληθώς ορθοδοξούντα τέκνα της Εκκλησίας. Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν έζωμεν εις τον Ε' μ.Χ. αιώνα. 

Υποβάλλεσθε εις τας ταλαιπωρίας μακρινών ταξιδιών προς συνάντησιν αυτού. Ανταλλάσετε μετ' αυτού τρυφεράς περιπτύξεις και αδελφικούς ασπασμούς. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανοσύνης» και υμάς Αυτόν δεύτερον. 

Διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ' αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. 

Αίρετε εκ μέσου αιωνοβίους αφορισμούς, οίτινες, έστω και αν επιβλήθεισαν υπό το κράτος των εντυπώσεων εκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανούς οξύτητας και ως αντίδρασις εις τα γεγονότα εκείνα, ουχ ήττον δε εξέφραζον ει μη το καθολικόν φρόνημα της αμωμήτου και θεοφόρου Ορθοδοξίας και δεν απετέλουν ειμή απλήν εφαρμογήν, καθυστερημένη μάλιστα, των διατάξεων του Κανονικού της Εκκλησίας Δικαίου, επιβαλλουσών την αποπομπήν εκ της θεοτεύκτου Μάνδρας των «ανιάτως και προς θάνατον νοσούντων» προβάτων, των αιρετικών δηλαδή και φθορέων της Πίστεως. Κλπ.

Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, από τα αρχηγικά στελέχη της «συντεχνίας» σε μια επιστολή του προς αγιορείτη μοναχό το 1977 έγραφε:

Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών.
       Ο προφητάναξ Δαβίδ λέγει, επειδή είδον ανομίαν και αντιλογίαν εν τη πόλει, ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω, προσδεχόμενος τον Θεόν τον σώζωντά με από καταιγίδος και ολιγοψυχίας. Ο δε κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος προς τους πρώτους χριστιανούς τους βαπτισθέντας και πιστεύσαντας εις το αληθινόν Θεόν, τους έδωκε τας αναγκαίας νουθεσίας και τους είπε, Σώθητε από της γενεάς της σκολιάς ταύτης. Επίσης και ο έτερος των κορυφαίων Αποστόλων Παύλος, το στόμα του Χριστού μας παραγγέλλει λέγων, Μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε, τα γαρ κρυφή υπ αυτών γινόμενα αισχρόν εστί και λέγειν. Έργα άκαρπα του σκότους είναι αι αμαρτίαι παντός είδους και αι αιρέσεις, και η εσχάτη παναίρεσις του Οικουμενισμού την οποίαν μας προσφέρουν οι εργάται του σκότους, δόλιοι, με πονηρίαν και πανουργίαν δια να δηλητηριάσουν και θανατώσουν τας ψυχάς μας τας αθανάτους.
       Ότε κατ' αρχάς ο μη δια της θύρας εισελθών εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αλλαχόθεν εκ της θύρας της μασσωνίας εισελθών Αρχιμασσώνος Αθηναγόρας. Ο μη ούτε Θεόν φοβούμενος ούτε ανθρώπους εντρεπόμενος εις τον ενθρονιστήριον λόγον του εν μέσω της Εκκλησίας ομολόγησε ότι είναι Τούρκος και θα ενδιαφερθή πρώτον δια τους συμπατριώτας του και έπειτα δια τους ξένους Έλληνας.
Ο μεταβάς εις Ρώμην προς τον Πάπαν Ρώμης τον οποίον ανεγνώρισε ως πρώτον άρχοντα και κεφαλήν της Εκκλησίας και πεσών εις τας αγκάλας του τον εξελειπάρει, ως ο Άσωτος Υιός, να τον δεχθή και τον καταξιώση της κοινωνίας εκ του ακαθάρτου ποτηρίου της παπικής αιρέσεως.
       Ταύτα πληροφορηθείς εστοχάσθην, ότι δεν έπρεπε να σιωπήσω, αλλά να κηρύξω την αλήθειαν και χωρίς να χάσω καιρόν του έγραψα επιστολήν. Εις οποίαν του γράφω, Μακαριώτατε, εάν αληθώς ηγάπας τον Πάπα έπρεπε να του είπης την αλήθειαν. Άκουσον φίλε Πάπα, συ είσαι πρώτος εις την υπερηφάνειαν και δεύτερος εγώ, διότι συ λέγεσαι Αλάθητος και εγώ Παναγιώτατος, η αλήθεια εστίν ότι ούτε συ είσαι αλάθητος ούτε εγώ Παναγιώτατος.
       Μέρη της επιστολής εδημοσίευσα εις το φυλλάδιον 4^ον σωτήριον σάλπισμα η Ταπείνωσις. Αλλ' ούτε ο Πατριάρχης ούτε ο Πάπας ωφελήθησαν εκ της αληθείας. Ο μεν Πατριάρχης μου επέστρεψε την επιστολήν με παράπονον ότι δεν υποφέρεται τοιαύτη επιστολή από τον Ηγούμενον Λογγοβάρδας και τοιαύτη επιστολή δεν έπρεπε να φυλαχθή εις τα αρχεία της Μεγάλης Εκκλησίας. Ο δε Πάπας μοι έγραψε όχι ο ίδιος αλλά διά τινος ιδικού του. Ότι να μη εμποδίζω την ένωσιν διότι θα υπάγω εις την κόλασιν. Εγώ τω απήντησα να είπη εις τον πάτρωνά του Πάπαν, εφ' όσον ο Θεός τον έκανε άνδρα, έπρεπε να ακούση τον Θεόν και ουχί τον διάβολον που τον εδίδαξε να μεταφορφωθή εις γυναίκα όπως εκείνος μεταμορφώνεται. Να επανέλθη εις την ανδρικήν του μορφήν να βαπτισθή εις το βάπτισμα που μας παρέδωκαν οι στύλοι της Εκκλησίας, και εις όλα όσα μας παρέδωσαν να φυλάξωμεν και εκείνος ηθέτησε.
       Επανέρχομαι εις το προηγούμενον ζήτημα. Η γνώμη των Αγίων Πατέρων είναι να κάμης διαμαρτυρίαν ενώπιον του Ηγουμένου και της αδελφότητος, να είπης ευθαρσώς, εγώ δεν συμφωνώ με την γνώμην του Οικουμενιστού Πατριάρχου και των άλλων οικουμενιστών και αιρετικών, Λατινοφρόνων και Διαμαρτυρομένων. Εάν η Μονή συμφωνή με τους τοιούτους, εγώ θα προτιμήσω να ακούσω την φωνήν την οποίαν ήκουσε αοράτως ο Μέγας Αρσένιος. 

Αυτά είναι ένα ελάχιστο μέρος από τα όσα ειπώθηκαν για τον οικουμενισμό και για τον πατριάρχη Αθηναγόρα από τους σύγχρονούς του, θεοφώτιστους γέροντες. Συν Θεώ, ίσως εκδοθεί κάποια συλλογή με αυτά τα αποφθέγματα για τη σωστή ενημέρωση του ορθοδόξου πληρώματος σε πείσμα των οικουμενιστών και νεορθοδόξων.

Είστε πολύ τυχερός ή μάλλον άτυχος κ. Πανώτη που δεν ζουν σήμερα αυτοί οι γίγαντες της Πίστης. Αυτούς, το αλάνθαστο φρόνημα του πληρώματος της Εκκλησίας, τους έχει ήδη κατατάξει στη χορεία των αγίων, για τη ζωή, τα θαύματα, την εν Χριστώ καθοδήγηση και φυσικά για το ανύστακτο ενδιαφέρον τους στα θέματα πίστεως. Αντιθέτως τον μακαριστό Αθηναγόρα δεν φαίνεται να τον έχουν σε μεγάλη εκτίμηση οι πιστοί, πέρα βέβαια από τους φανατικούς οικουμενιστές και τους παπικούς.

ΥΓ: κ. Πανώτη, παρά το ότι είστε καλά διαβασμένος, μάλλον ένα σημαντικό βιβλίο δεν το έχετε ανοίξει. Λέγεται ΠΗΔΑΛΙΟΝ και είναι η συλλογή των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας σχολιασμένη από τον «αδιάβαστο και ανερμάτιστο» Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη.

Χαράλαμπος Άνδραλης

Δικηγόρος-συγγραφέας