Παίρνοντας πίσω την πίστη μας

Ο δρ. Ντέιβιντ Πλαττ[φωτό], ο οποίος είναι πάστορας στην ομολογία των Βαπτιστών (αυτήν του Μ.Λ. Κινγκ), έχει κυκλοφορήσει από το 2010 ένα βιβλίο το οποίο τιτλοφορείται ”Radical: taking back your faith from the American dream”, δηλαδή σε απλά ελληνικά ”Ριζοσπαστικό: παίρνοντας πίσω την πίστη σας από το Αμερικανικό όνειρο”. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει στις εκατοντάδες του σελίδες μια οπωσδήποτε συντριπτική σύγκριση και στοιχείο-προς-στοιχείο αντιπαραβολή της αμερικανικής κουλτούρας του 21ου αιώνα σε σχέση με ό,τι βρίσκεται στις σελίδες της Καινής Διαθήκης και τα λόγια του Χριστού. Ο συγγραφέας του μιλάει, ειδικότερα, για το πώς το αμερικανικό Έθνος έχει χτίσει ένα Χριστιανισμό και ένα Χριστό που είναι συμβατός και άνετος με τον υλισμό, με τον ατομικισμό(individualism) και με μια ζωή αυτοεξάρτησης, αυτοπεποίθησης και ανέσεων για το άτομό μας, αυτό δηλαδή που σημαίνει και ο όρος “αμερικανικό όνειρο”. Όλα αυτά, ενώ κοντά στα 30000(26000) παιδιά τη μέρα πεθαίνουν από πείνα και από εύκολα ιάσιμες ασθένειες…

   Ο Πλαττ λέει λ.χ. ”Λοιπόν, ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτού που εθελουσίως καταγίνεται σε σεξουαλικές ηδονές ενώ αγνοεί την Βίβλο πάνω στην ηθική καθαρότητα και αυτού που εθελουσίως επιδίδεται στην ατομιστική επιδίωξη περισσότερων και περισσότερων αποκτημάτων ενώ αγνοεί την Βίβλο πάνω στην φροντίδα για τους φτωχούς; Η διαφορά είναι ότι το ένα συνιστά ένα κοινωνικό ταμπού στην εκκλησία, ενώ το άλλο την κοινωνική φυσιολογική συμπεριφορά μέσα στην εκκλησία”.  [Ας θυμηθούμε τον ι. Χρυσόστομο: "Αυτός που είναι πλεονέκτης είναι πιο ακόλαστος από αυτόν που πορνεύει".]

 Επίσης: ”Εγκαθιστούμε μια Χριστιανοσύνη που περιστρέφεται γύρω από το να φροντίζουμε για τους εαυτούς μας, ενώ το κεντρικό μήνυμα της Χριστιανοσύνης αφορά το να εγκαταλείψουμε τους εαυτούς μας.” Έτσι, συμπεραίνει: ”Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι κάπου μέσα στον δρόμο είχαμε χάσει αυτό που ήταν ριζοσπαστικό για την πίστη μας και το αντικαταστήσαμε με αυτό που ήταν άνετο”. Και ακόμη: ”Χρειαζόμαστε απελπισμένα να εξερευνήσουμε πόση από την κατανόηση του ευαγγελίου είναι Αμερικανική και πόση βιβλική.”

Τέλος:  ”Η ριζ[οσπαστ]ική υπακοή στον Χριστό δεν είναι εύκολη… Δεν είναι άνεση, ούτε υγεία, ούτε ευμάρεια, ουτε ευημερία σε αυτόν τον κόσμο. Η ριζική υπακοή στον Χριστό διακινδυνεύει να χάσει όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά στο τέλος, αυτός ο κίνδυνος βρίσκει την ανταμοιβή του στον Χριστό. Και είναι παραπάνω από αρκετός για εμάς”. 

  Αυτά τα πράγματα ίσως θυμίζουν σε ορισμένους τα συγκλονιστικά λόγια του Αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς στο κείμενό του για την “εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική” (βλ. στο “Αργά βαδίζει ο Χριστός”, εκδ. “Εν πλω”), όπου πενθεί για το χαμένο “επαναστατικό χρώμα της Εκκλησίας”, που επήλθε από την σύμφυρση με τους “θεσμούς αυτού του κόσμου”. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς καταλαβαίνετε πόσο έντονα και επειγόντως όλα αυτά μας αφορούν, ειδικά μέσα στην Εκκλησία στην Ελλάδα σήμερα. Μέχρι προ λίγου, τουλάχιστον, η “κυρίαρχη ιδεολογία” μέσα στην Εκκλησία ήταν ένας περίπου έξαλλος εθνοκεντρισμός, με συνεχή σημεία αναφοράς τα διάφορα “έπη” του Έθνους, ακόμη και αν αυτά ήσαν ενάντια σε ομόδοξους λαούς…  Ανοίξτε λ.χ. ορισμένα “χριστιανικά” περιοδικά, ανοίξτε ορισμένους “εκκλησιαστικούς” σταθμούς στο Ραδιόφωνο. Τι εντύπωση παίρνετε; Μήπως κάτι σαν μια ξέφρενη εθνική υπερηφάνεια και κατά τα λοιπά ένας απελπιστικός κοσμικός συντηρητισμός…; Ναι, αλλά, αν είναι έτσι, πού πήγαν οι προειδοποιήσεις των Πατέρων -που έπονται αυτών του Χριστού μας- ότι “οι φτωχοί και οι ξένοι είναι οι θυρωροί της Βασιλείας του Θεού”; Πού βρίσκονται λοιπόν οι αναφορές στα προβλήματα των ξένων και των φτωχών ανθρώπων και οι προτροπές και ενέργειες για την φροντίδα τους; 

  Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος έχει τελεσίδικα αποφανθεί επικυρώνοντας τον 13ο Κανόνα του  Μ. Βασιλείου περί “φόνων εν πολέμω” και εμείς στην Εκκλησία γιορτάζουμε συνεχώς τα πολεμικά μας έπη, καμαρώνουμε για το “ευσεβές ημών έθνος” και θεωρούμε περίπου ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι συγγενής θεσμός με τα …Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις ενός κεφαλαιοκρατικού Κράτους σαν το δικό μας,  μόλις και μετά βίας αποφύγαμε δε την “αγιοποίηση” των “εθνομαρτύρων”…  Οι Πατέρες έβρισκαν ελάχιστους ανθρώπους με πολιτικά αξιώματα να επαινέσουν, ενώ ο Μ. Βασίλειος έλεγε ότι η φιλία με τους άρχοντες που δεν προάγει [ή ακόμη χειρότερα και παραβλάπτει] την ευσέβεια είναι ολέθρια και οι Πατέρες επιπλέον έλεγαν ότι πρέπει να υπακούμε στους κρατικούς νόμους “εν οις αν εντολή Θεού μη εμποδίζηται” και στα “μηδέν παραβλάπτοντα την ευσέβειαν”.  Εμείς αντιθέτως είμαστε συνήθως νομιμόφρονες και “βολικοί” σε όλα, υπάκουοι και φιλήσυχοι νοικοκυραίοι και πιθανώς καταγγέλλουμε όσους τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν εντόνως για κάποια θεομίσητη αδικία και ασπλαχνία και υπέρ λ.χ. της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο Μ. Φώτιος λ.χ. συμβούλευε τον Βασιληά Βόρι να εφαρμόζει τους φιλανθρωπότερους των νόμων του, ενώ εμείς μάλλον καταγγέλλουμε την ατιμωρησία και την μακροθυμία.

   Από τα παραπάνω και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε ότι δυστυχώς και εμείς ζούμε το δικό μας ελληνικό όνειρο, δηλαδή μια εθελοθρησκεία, κάτι σχεδόν άσχετο με τις άγιες εντολές του Θεού! Ζούμε από άλλη άποψη ένα κομφορμισμό δίχως όρια, μια ολέθρια συμμόρφωση προς τον αιώνα τούτο. Θα ευχόμουν γρήγορα να έρθει η ώρα που η αγάπη -η οποία ου λογίζεται το κακόν- θα μας ξυπνήσει από τον λήθαργο της αναισθησίας αυτόν. Διότι υπάρχουν πάντα τα πνευματικά αίτια πίσω από την κάθε συμφορά, αθέατα στους πολλούς… Και το κόστος που συνεπάγεται η αποσκίρτηση από τα παραπάνω είναι μεγάλο ίσως, αλλά πάντως απείρως μικρότερο από το να συνεχίσουμε στις ίδιες θλιβερές συμβάσεις…

Σημ.Φ.: Αναδημοσίευση από “Χριστιανική”, φ. 875