Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ

Τοῦ περιοδ. «ΖΩΗ»,
ἀρ. τ. 4260, Σεπτέμβριος 2012

πηγή

 .          Ὁ Κύριος Ἰησοῦς πέθανε στὸν σταυρό. Ὁ σταυρὸς ὑπῆρξε τὸ μέσον, μὲ τὸ ὁποῖο πέτυχε τὴν λύτρωσή μας. Μαζὶ μὲ τοὺς ὅρους «πάθος», «αἷμα», «θάνατος», ὁ ὅρος «σταυρὸς» ἔχει γίνει μιὰ ἀπὸ τὶς λέξεις-κλειδιά, ποὺ συνοψίζουν ὅλο τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας. Ὁ σταυρὸς δὲν εἶναι πιὰ αἰσχύνη, ἀλλὰ τίτλος τιμῆς. Πρῶτα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ μετὰ γιὰ τοὺς Χριστιανούς.
.          Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης τονίζει ἰδιαιτέρως ὅτι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι πιὰ μόνο πάθημα, θλίψη, ταπείνωση. Εἶναι ἤδη δόξα, θρίαμβος, νίκη κατὰ τῶν ἐχθρῶν του. Γιὰ νὰ περιγράψη τὴ σταύρωση τοῦ Κυρίου, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ὕψωσις». Ἡ σταύρωση εἶναι γι’ αὐτὸν ἡ στιγμή, ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου «ὑψοῦται» (Ἰωάν. η΄ 28). Ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος ἀποδεικνύεται ὁ νέος «χαλκοῦς ὄφις», τὸ μέσον, ποὺ ἐπινόησε ἡ θεία ἀγάπη, γιὰ νὰ σωθῆ ὁ κόσμος καὶ νὰ ζήση (Ἰωάν. γ΄ 14-16). Ἡ στιγμή, ποὺ ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου «κρίνεται» καὶ «ἐκβάλλεται ἔξω» (Ἰωάν. ιβ΄ 31-33)
.          Στὴν διήγηση τοῦ πάθους (κέφ. ιη΄-ιθ΄) ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης παρουσιάζει τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ συμπεριφέρεται μὲ δύναμη καὶ μεγαλοπρέπεια. Ἡ πορεία πρὸς τὸν σταυρὸ εἶναι περισσότερο βασιλικὸς θρίαμβος παρὰ πορεία μελλοθανάτου. Ἐπάνω στὸν σταυρὸ ὁ Ἰησοῦς παραμένει ὁ Κύριος. Ἐκεῖ θεμελιώνει τὴν Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὴν τρυπημένη πλευρὰ του ἐξέρχεται τὸ αἷμα τῆς Εὐχαριστίας καὶ τὸ ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος (Ἰωάν. ιθ΄ 34), μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ζῆ καὶ θὰ αὐξάνη ἡ Ἐκκλησία, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες. Ὅλοι στὸ ἑξῆς θὰ πρέπει νὰ ἀτενίζουν «ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. ιθ΄ 37, Ζαχ. ιβ΄ 10), διότι ἡ πίστη στὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ θὰ εἶναι ἡ μόνη δύναμη, ἡ ἱκανὴ νὰ νικᾶ τὸν κόσμο (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4). Μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα βλέπει τὸν σταυρὸ τοῦ Λυτρωτῆ ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς καὶ στὴν Ἀποκάλυψή του. Ὁ σταυρὸς τοῦ Ἰησοῦ εἶναι τὸ «ξύλον τῆς ζωῆς»(Ἀποκ. κβ΄ 2). Τὸ «ξύλον τῆς ζωῆς», ποὺ εἶχε φυτέψει ἀρχικὰ ὁ Θεὸς στὸν Παράδεισο.
.          Ἀλλὰ ὁ σταυρὸς εἶναι τίτλος τιμῆς καὶ γιὰ τὸν Χριστιανό. Ἡ καθημερινὴ ζωή του εἶναι μιὰ διαρκὴς «σταύρωσις τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου», ἕνας διαρκὴς ἀγώνας γιὰ νὰ καταλυθῆ ἡ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ Πονηροῦ καὶ νὰ κατακτηθῆ ἐκείνη ἡ ἐλευθερία, ποὺ θὰ ἐπιτρέπη στὸν Χριστιανὸ νὰ ζῆ ὅσο τὸ δυνατὸν στενώτερα μὲ τὸν Χριστὸ (Ρωμ. ϛ΄ 6-14). Ὁ Χριστιανὸς δὲν καλεῖται ἁπλῶς νὰ «σταυρωθῆ», νὰ σηκώση τὸν ἀτομικὸ «σταυρό» του, νὰ πεθάνη δηλαδὴ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ προσφέρη καὶ αὐτὴ τὴ ζωὴ του (Μάρκ. η΄ 34). Καλεῖται προπάντων νὰ ἀκολουθήση τὸν Κύριό του, νὰ συναποθάνη μαζί του. Διότι μόνο ἐὰν συσταυρωθῆ καὶ συνταφῆ μὲ τὸν Χριστό, γεγονὸς ποὺ ἤδη πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα (Ρωμ. ϛ΄ 4), θὰ μπορέση νὰ προχωρήση μὲ καρδιὰ ἀνακαινισμένη καὶ ἐξαγνισμένη «ἐν καινότητι ζωῆς», χωρὶς καμιὰ τοῦ λοιποῦ σχέση μὲ τὴν προηγούμενη ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἀκόμα ἐὰν γίνη «σύμφυτος» (ἕνα φυτὸ) μὲ τὸν σταυρωμένο Ἰησοῦ, θὰ κατορθώση νὰ νεκρώση πραγματικὰ τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον», νὰ συζήση μὲ τὸν Χριστό, νὰ γίνη κλῆμα τῆς Ἀμπέλου ποὺ εἶναι ὁ Κύριος (Ἰωάν. ιε΄ 1-17). Καὶ τελικὰ νὰ συμμετάσχουμε ὅλοι μας στὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του.
.          Αὐτὴ ὅμως ἡ συμμετοχὴ στὴν χαρὰ καὶ τὴν δόξα τοῦ Σωτῆρος, ἀρχίζει μὲ τὴν συμμετοχὴ στὰ παθήματά Του (Α΄ Πέτρ. δ΄ 13). Ὁ σταυρὸς λοιπὸν τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι κάτι πολὺ οὐσιαστικώτερο ἀπὸ μιὰ ἐξωτερικὴ μίμηση. Εἶναι πραγματικὴ συμμετοχὴ στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρὸ ποὺ εἶναι βεβαίως ἀσθένεια, μωρία, ἐσχάτη ἐξουθένωση, ἀλλὰ εἶναι στὴν οὐσία πρόγευση τῆς δόξης, τοῦ θριάμβου, τῆς «ὑψώσεως» τοῦ Κυρίου.
.          Ἰδιαίτερα τὶς ἡμέρες αὐτές, ἡμέρες δοκιμασιῶν καὶ θλίψεων, ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας ἂς γίνη τὸ ἀσάλευτο στήριγμά μας. Καὶ ἂς τὸ ἐπαναλάβουμε πὼς γιὰ νὰ εἴμαστε κοινωνοὶ τῆς «παρακλήσεώς» Του, τῆς οὐράνιας παρηγοριᾶς καὶ δυνάμεως, πρέπει νὰ γίνουμε καὶ κοινωνοὶ τῶν «παθημάτων» Του, τῆς σταυρικῆς θυσίας Του.