Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Η δικαία κρίσις

πηγή

Η ΔΙΚΑΙΑ ΚΡΙΣΙΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοὶ διαβάζουν στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικὰ τὴν κριτική, ποὺ ἀσκεῖται σὲ διάφορα πρόσωπα, κυρίως ἐκκλησιαστικά, καὶ ἐνοχλοῦνται, γιατὶ θυμοῦνται τὴν ἀπαγόρευση τοῦ Χριστοῦ: «Μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε• μὴ καταδικάζετε, καὶ οὐ μὴ καταδικασθῆτε». Πιστεύουν ὅτι ἡ κρίση ἀπαγορεύεται γενικῶς, γιατὶ τὴ θεωροῦν κατάκριση. Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Ἡ κρίση πολλὲς φορὲς εἶναι ἀναγκαία καὶ ἐπιβάλλεται.

Ἡ κατάκριση βέβαια εἶναι ἁμαρτία. Ὅμως τί εἶναι κατάκριση;

Προφανῶς εἶναι ἡ ἀρνητικὴ κρίση γιὰ τὸν ἄλλο.Ὅταν κάποιος ἀσχολεῖται μὲ τὴν προσωπικὴ ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τὶς ὅποιες ἐπιλογὲς κάνει καὶ τὸν κρίνει μὲ σκοπὸ τὸ διασυρμό του καὶ τὴ δημιουργία ἐντυπώσεων εἰς βάρος του ἢ γιὰ νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ ἐπειδὴ ἔχει προηγούμενα μαζί του, αὐτὸ εἶναι κατάκριση, δηλαδὴ ἁμάρτημα, τὸ ὁποῖο γίνεται μεγαλύτερο, ὅταν τὰ ὅσα καταμαρτυρεῖ γίνονται εὐρύτερα γνωστά.

Ἐπίσης, ὅταν κρίνουμε ἀνθρώπους, ποὺ δὲν εἶναι παρόντες, γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸν ἑαυτό τους ἢ ὅταν κρίνουμε χωρὶς νὰ ἔχουμε πλήρη γνώση τῶν συγκεκριμένων γεγονότων, μὲ κίνδυνο ἡ κρίση μας νὰ εἶναι συκοφαντία, ἁμαρτάνουμε.

Ὁ χριστιανὸς ἔχει καθῆκον νὰ κρίνει καὶ νὰ ἐλέγχει ἐκεῖνον, ποὺ δημοσίως καὶ προκλητικῶς καταφέρεται κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀρνούμενος τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλώντας σύγχυση στοὺς πιστούς. Ἀλίμονο, ἂν οἱ χριστιανοὶ μένουν σιωπηλοὶ καὶ ἀνεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς θρασεῖς πολέμιους τῆς πίστεως. Βέβαια, ὅταν ἕνας ἄπιστος δὲν καταφέρεται δημοσίως κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ βιώνει τὴν ἀπιστία του μόνος καὶ ἀθορύβως, δὲν πρέπει νὰ τὸν κρίνουμε. Καθῆκον μας εἶναι νὰ τὸν πλησιάσουμε καὶ νὰ συνομιλήσουμε μαζί του, γιατὶ ἐνδεχομένως νὰ εἶναι ἀνοιχτὸς στὸ νὰ ἀκούσει κάτι διαφορετικό. Κρίνουμε ἐπίσης τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, τόσο τῆς πολιτικῆς ὅσο καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς, ἀποφεύγοντας ἀναφορὲς καὶ σχόλια στὴν προσωπική τους ζωή.Ὅπως ἐλεύθερα καὶ εὔκολα τοὺς ἐπαινοῦμε γιὰ τὶς ὀρθές τους ἐπιλογές, ἔτσι καὶ ὅταν ἀποφασίζουν καὶ πράττουν ἐσφαλμένα, τοὺς κρίνουμε χωρὶς φόβο καὶ πάθος. Κρίνουμε καὶ τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους. Κρίνουμε τὸν σκανδαλοποιὸ ἱερέα, τὸν ἀδιάφορο Μητροπολίτη, τὸν ἀνίκανο Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη.Ἐφ᾽ ὅσον εἴμαστε βέβαιοι γιὰ τὶς ἁμαρτωλὲς καὶ ἀπαράδεκτες πράξεις τους, κρίνουμε μὲ σταθερότητα καὶ ἐκφράζουμε τὴν δίκαιη ἀντίδρασή μας. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ φωνάζουν καὶ οἱ πέτρες γιὰ κάποιο σκάνδαλο καὶ ὁ χριστιανός, λόγῳ πνευματικότητος!, νὰ μένει ἀδιάφορος. Εἶναι ἀπαράδεκτο ἕνας Μητροπολίτης νὰ αὐθαιρετεῖ ἢ νὰ χειροτονεῖ ἀνάξιους κληρικούς καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν δεχόμαστε. Εἶναι προκλητικὸ ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος νὰ προωθεῖ στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα ἀνάξιους κληρικούς, πιεζόμενος ἀπὸ διάφορους παράγοντες, ἢ νὰ καλύπτει Μητροπολίτη ποὺ κατηγορεῖται γιὰ σοβαρὰ ἠθικὰ παραπτώματα καὶ ἐμεῖς νὰ παρακολουθοῦμε ραθύμως. Καὶ τὸ φοβερώτερο. Ὅταν ἕνας Πατριάρχης περιφρονεῖ τὴν παράδοση καὶ τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ συγχρωτίζεται μὲ τοὺς αἱρετικούς, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ὅταν συμπροσεύχεται καὶ τοὺς ἀναγνωρίζει ὡς ἐκκλησίες, ἰσότιμες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη, πῶς μπορεῖς νὰ μείνεις σιωπηλός, ἢ νὰ τὸν χειροκροτεῖς φοβούμενος τοὺς κεραυνοὺς τῆς ὀργῆς του;

Καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση. Κρίνουμε ἐκείνους, ποὺ ἁμαρτάνουν φανερὰ καὶ προσπαθοῦν νὰ παρασύρουν καὶ ἄλλους στὸν κατήφορο. Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀνυποψίαστους ἀδελφούς, γιὰ νὰ

μὴ γίνουν θύματά του. Ὅταν μάλιστα ἔχουμε προσωπικὴ ἐμπειρία, ἐπιμένουμε στὴν ἐνημέρωση

μέσῳ τῆς κριτικῆς, γιατὶ ὁ κίνδυνος εἶναι μεγάλος, ἀκολουθώντας τὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ: «Μὴ κρίνετε κατ᾽ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνατε».

Ορθόδοξος Τύπος, 14/9/2012