Ο «εφησυχάζων» Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η αδιαφορία της Ιεραρχίας Ουτοπία η ρήξη με το σαθρό κατεστημένο!

Ποιοί και για ποιούς λόγους βολεύονται με την πολιτική της σιωπής και της απραξίας του Προκαθημένου

Η μεθοδευμένη και προγραμματισμένη κινητικότητα των τριών τελευταίων μηνών εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αποβλέπει όπως έχει αποδειχθεί κατά την προσωπική μας άποψη στην ανανέωση της θητείας του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Το περίεργο ωστόσο είναι πως πέραν των εθιμοτυπικών επισκέψεων σε Οικουμενικό Πατριαρχείο και Μητροπόλεις περιελάμβανε και αποφάσεις «εκφοβισμού», όπως αυτή λ. χ. που αφορά την αποστολή επιτροπής ιατρών στον ασθενή γέροντα Μητροπολίτη Κίτρους Αγαθόνικο, απόφαση για την οποία φημολογείται πως εμπλέκεται και το Φανάρι, το οποίο διακαώς επιθυμεί την προώθηση εκλεκτού ιερωμένου του...

Και πως επιτυγχάνεται η ανανέωση της θητείας του στον υποβαθμισμένο στα μάτια του πιστού λαού Αρχιεπισκοπικό θρόνο; Μα με την έμμεση «εξαγορά» της ανοχής της Ιεραρχίας, στην οποία εντέχνως καλλιεργείται μια ψευδαίσθηση ότι τάχα διακρίνει φως στο τούνελ της αρχιεπισκοπικής απραξίας! Έτσι αποφεύγει να θέσει ευθέως θέμα παραίτησης, δίδοντας επιπλέον χρόνο στον σιωπώντα Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μόνο που το φως αμέσως μετά το τέλος της συνεδρίασης της Ιεραρχίας αποδεικνύεται πως οφείλεται σε αντανακλάσεις σειράς ψευδαισθήσεων και δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα.

Γιατί καλοί μου Ιεράρχες η πραγματικότητα δείχνει πως η εκκλησιαστική διοίκηση έχει συνειδητά επιλέξει να δραστηριοποιείται στο κοινωνικό περιθώριο. Και παρά τις προσπάθειες διαφήμισης κοινωνικού έργου (βλ. Μ.Κ.Ο. Αποστολή) να απέχει των πραγματικών προβλημάτων και να μην νοιάζεται για την παντελή σχεδόν απουσία του λόγου και της διδασκαλίας του Κυρίου μας στον ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό! Απουσία που αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία των κάθε λογής κρίσεων.

Το γεγονός ότι κάποτε η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελούσε ελπίδα διαφυγής από παγίδες και αδιέξοδα έχει λησμονηθεί από την σημερινή ηγεσία της, η οποία έχει de facto εμμένει αντί του πρωταγωνιστικού ρόλου της στην κοινωνία στο ρόλο του «κακού» κομπάρσου! Προτιμά να δραστηριοποιείται σε κοινωνικά συντρίμμια που αφήνουν οι αποφάσεις του μυστηρίου της ανομίας, αδιαφορώντας όχι μόνο για τις συνεχείς βλασφημίες του Θεού αλλά και επιβραβεύοντας τους βλάσφημους με το να τους καθιστούν επίσημους φίλους και συνομιλητές!!!

Η ταύτιση της σημερινής ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος με το σαθρό πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα της ανομίας είναι πλέον εμφανής και δεν αποτελεί μια αόριστη υποψία του πιστού. Και η ταύτιση αυτή σημαίνει στην ουσία πλήρης αποδοχή του φαρισαϊσμού από μέρους της... Οι πρωτοκαθεδρίες άλλωστε και η εξασφάλιση της χλιδάτης ζωής έχουν ως αντάλλαγμα τις συνεχιζόμενες εκπτώσεις από τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Εκπτώσεις που είθισται να δικαιολογούνται με την επιστράτευση της λεγομένης «δαιμονικής» εκκλησιαστικής οικονομίας και τα βαρύγδουπα ανούσια λόγια.

Αρκεί λοιπόν να ρίξουμε μία ματιά στα θέματα που θα εξετάσει τις πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου η Ιεραρχία για να διαπιστώσουμε κανείς πως και πάλι το μόνο κεντρικό ζήτημα που έφερε στην πρωτεύουσα τους Αρχιερείς είναι η πλήρωση της Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης καθώς και της Μητροπόλεως Ιερισσού, η οποία χήρευσε στα μέσα του Σεπτεμβρίου.     

Η αρχιεπισκοπική πολιτική της εφησυχάζουσας και ένοχης σιωπής φαίνεται να «βολεύει» την πλειονότητα της Ιεραρχίας μας, η οποία αναλίσκεται σε πληθώρα «αστείων» και δευτερευόντων για την Εκκλησία διοικητικών κυρίως θεμάτων ενώ αφήνει πρωταρχικές ποιμαντικές ανάγκες στο περιθώριο... 

Μεταξύ λοιπόν της αλλαγής, νοούμενης ως άμεσης επιστροφής στα μονοπάτια της εν Χριστώ σωτηρίας και του εφησυχασμού οι καλοί μας ποιμένες διαπιστώνεται πως επιλέγουν τον εφησυχασμό. Βλέπετε η αλλαγή κρύβει μέσα της εκ των πραγμάτων μία δυναμική που οδηγεί σε συγκρούσεις και ρήξεις και ανοικτούς πολέμους με το μυστήριο της ανομίας. Και η δυναμική τούτη φοβίζει τους κατ’ εξοχήν αδυνάτους και ανασφαλείς στην πλειονότητά τους σύγχρονους ποιμένες της Αγίας μας Εκκλησίας. Ως εκ τούτου προτιμούν τον έμμεσο εναγκαλισμό με τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας, μέσω του ωχαδελφισμού και της επιλογής ενός φαρισαϊκού τρόπου διαβίωσης.

Γι’ αυτό καθιερώθηκε ο ξύλινος εκκλησιαστικός λόγος, ο οποίος συμπορεύεται με το υποκριτικό εκείνο υπόβαθρο που χαρακτηρίζει στις ημέρες μας μεγάλο μέρος της εκκλησιαστικής διοίκησης... Μίας διοίκησης που προτιμά να διυλίζει τον κώνωπα και να καταπίνει την κάμηλον προκειμένου να διασώζεται στα λιμνάζοντα ύδατα της εκκλησιαστικής απραξίας και νοσηρής σιωπής! Μίας διοίκησης που λησμόνησε τι σημαίνει μαρτυρία, ομολογία και θυσία.

Αναρωτιέμαι καλοί μου χριστιανοί, μετά τόσα χρόνια που εκ του σύνεγγυς παρακολουθώ τις εργασίες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας εάν υπάρχουν Αρχιερείς που ενώπιον της τραγικής αυτής κατάστασης θα ορθώσουν το ανάστημά τους, ομολογώντας Χριστόν Εσταυρωμένον και βροντοφωνάζοντας «Φθάνει πια»! Αν υπάρχουν Αρχιερείς που δεν θα λογαριάσουν κριτικές και συκοφαντίες και επιθέσεις του διαφθαρμένου συστήματος Αν υπάρχουν ανιδιοτελείς Ιεράρχες, οι οποίοι κινούμενοι από την αγάπη του Χριστού θα φωνάξουν: «Ως εδώ η υποκρισία και η ένοχη σιωπή»!

Ρίχνοντας μία ματιά στο σώμα της Ιεραρχίας εύκολα θα διαπιστώσουμε πως κάτι τέτοιο σήμερα συνιστά ουτοπία. Οι αλληλο-εξαρτήσεις των Αρχιερέων που ξεκινούν από το νοσηρό σύστημα της αναρρίχησής τους και φθάνουν στην στήριξη παρανόμων και αντεκκλησιαστικών ενίοτε συμπεριφορών είναι τέτοιου βαθμού που πραγματικά καθιστούν κάτι τέτοιο αδύνατο και το ανάγουν σε ουτοπία. Γιατί οι παρασκηνιακές εξαρτήσεις μεταξύ τους αλλά και με εκπροσώπους του συστήματος της ανομίας προκαλούν την εκ μέρους τους αβουλία...

Μάλιστα είθισται όποιος Ιεράρχης ξεφύγει του ανωτέρω κανόνος να καταλογίζεται ως επικίνδυνος, γραφικός και... άμυαλος! Και η εν Χριστώ ομολογία και μαρτυρία του να αποτελεί εξαίρεση του νοσηρού κανόνος και να καταδικάζεται. Και για να μην μιλάμε αορίστως παρατηρείστε το πως αντιμετωπίζεται η ποιμαντική γραμμή που έχει χαράξει ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ η αφουγκραστείτε τους παρασκηνιακούς αρχιερατικούς σχολιασμούς για τον ευαίσθητο στα εθνικά μας θέματα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο. Αναφερθήκαμε στους δύο αυτούς συγκεκριμένους Ιεράρχες επειδή τόσο από μέρους της διοικούσας Εκκλησίας, όσο και από το σύνολο της πολιτειακής σήψης που λειτουργεί ως τυφλό όργανο του μυστηρίου της ανομίας επιχειρείται μέσα από συντονισμένη κατευθυνόμενη πρακτική να απομονωθούν, να σπιλωθεί η δράση τους και να χαρακτηρισθούν ως γραφικοί...

Μέσα στη διαμορφωθείσα λοιπόν παρακμάζουσα ολισθηρή εκκλησιαστική κατάσταση μόνο ένα θαύμα θα άλλαζε τα πράγματα. Πιστεύοντας και προσδοκώντας σε αυτό ακριβώς το θαύμα γράψαμε το κείμενο τούτο. Ένα θαύμα που θα επανέφερε με τη συνεισφορά της διοίκησης την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας στο προσκήνιο με την επιστροφή του ευαγγελικού λόγου ως κοινωνικό βασικό και μοναδικό μοχλό μίας πραγματικής ανάπτυξης αλλά ταυτόχρονα θα άλλαζε άρδην και την γνώμη του πιστού χριστιανού για την αξία των ποιμένων του.

Γιατί αρκεί μία απλή δημοσκόπηση στο αμιγώς εκκλησιαζόμενο ποίμνιο για να καταγραφεί το πόσο άξιους και ικανούς εκλαμβάνουν σήμερα οι χριστιανοί τους ποιμένες του. Έτσι ίσως μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν την ολισθηρή πορεία τους και αλλάξουν τον μπούσουλα στρέφοντάς τον προς τον Χριστό!

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012