«ΤΟΥ ΚΡΑΣΠΕΔΟΥ ΣΟΥ» τοῦ Μητροπ. Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Νικοδήμου

ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπ. Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Νικοδήμου
«ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ»,
γ´ ἔκδ., ἐκδ. «Σπορά», Ἀθῆναι 1991

.            Νοσταλγῶ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα. Ἀλλὰ καὶ τὴ φοβᾶμαι.
.            Ἡ θεϊκὴ παρουσία σου στὴ Λειτουργία μας κάνει τὶς στιγμὲς συγκλονιστικές. Θὰ μπορέσω νὰ κρατήσω στὰ χέρια μου αὐτὸ τὸ μεγάλο κι ἀνεκτίμητο δῶρο σου; Νὰ ἀπολαύσω τὸ πρόσωπό σου; Νὰ ζήσω τὴν συγκατάβασί σου καὶ τὸν ἐρχομό σου στὴν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας μας; Νὰ ἐγγίσω τὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου σου; Νὰ πάρω τὴν ὑπερφυσικὴ δύναμί σου;
.            Ἡ σκηνή, πού ξετυλίχτηκε ὅταν πορευόσουν, Κύριε, στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου, χρωματίζεται μπροστά μου μὲ ἀφάνταστα ζωηρὰ χρώματα. Βλέπω τὴν πολύπαθη αἱμορροοῦσα γυναῖκα, νὰ σφηνώνεται δειλά, ἀλλὰ καὶ ἀποφασιστικά, ἀνάμεσα στὸ στριμωγμένο πλῆθος. Κι’ ἐνῶ ἡ καρδιά της χτυπάει μὲ χτύπο δυνατό, ν’ ἁπλώνῃ τὸ τρεμάμενο χέρι της καὶ νὰ ἐγγίζῃ μὲ τὸ δάχτυλο τὸ ἄκρο τοῦ ἱματίου σου. Ἐσὺ τότε, Ἰησοῦ μου, γύρισες καὶ ρώτησες: «Τίς ὁ ἁψάμενός μου;».
.            Βρίσκω κι’ ἐγώ πολὺ φυσικὴ τὴν ἀπορία, πού διατύπωσαν, μόλις ἄκουσαν τὸ ἐρώτημά σου αὐτό, οἱ μαθηταί σου: «Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψαμενός μου;» (Λουκᾶ η´45).
.            Δὲν βλέπεις, Κύριε, τὸν ὄχλο; Εἶναι τόσο πολὺς καὶ συνωστίζεται τόσο κοντά σου, ποὺ δὲν σοῦ ἀφήνουν μηδὲ τὴν παραμικρὴ ἄνεσι νὰ κινηθῇς, καὶ δὲν σοῦ προσφέρουν τὸν ἀπαιτούμενο χῶρο γιὰ νὰ ἀνοίξῃς τὰ βήματά σου. Πῶς δὲν αἰσθάνεσαι ὅτι αὐτὸς ὁ ὄχλος σὲ ἐγγίζει ἢ μᾶλλον σὲ πιέζει μέχρι ποὺ νὰ σὲ συνθλίβῃ καὶ νὰ σὲ ταλαιπωρῇ; Καὶ πῶς, μέσα σ’ αὐτὸν τὸν ἀσυνήθιστο συνωστισμὸ διατυπώνεις τὴν ἀπορία «τίς ὁ ἁψάμενός μου;».
.            Φάνηκες τόσο ἀσυγκίνητος τότε σ’ αὐτὸν τὸν συνωστισμό. Δὲν τὸν πρόσεξες καὶ δὲν τὸν ἐπήνεσες. Κι’ ἔστρεψες ἀνυπόμονα τὸ βλέμμα γύρω νὰ δῇς τὸ ἕνα δάχτυλο, τὸ τρεμάμενο δάχτυλο, ποὺ τόλμησε νὰ ἀγγίξῃ δειλὰ τὸ ἄκρο τοῦ ρούχου σου.
.            Καὶ τὸ βρῆκες. Ἦταν τὸ δάχτυλο τῆς αἱμορροούσας γυναίκας, τῆς γυναίκας, μὲ τὴ θερμὴ πίστι καὶ τὴν ἀκαταμάχητη λαχτάρα, ποὺ σὲ ἄγγιξε μὲ τὸν πόθο καὶ τὴν ἐλπίδα στηριγμένα στὸ πρόσωπό σου.
.            Αὐτὴ ἡ ψυχὴ δὲν σὲ ἔνοιωσε ὅπως οἱ ἄλλες. Καὶ σὺ δὲν τὴν ἀντιμετώπισες ὅπως ἀντιμετώπισες τὶς ἄλλες. Τὴν κοίταξες μὲ πολλὴ ἀγάπη. Τὴν ἐγκωμίασες μὲ τὸν θεϊκό σου λόγο. Καί, κάνοντας χρῆσι τῆς παντοδυναμίας σου, τῆς χάρισες τὴ θεραπεία.
.            Κάτι μέσα μου ἐπιμένει στὸ νὰ τονίζῃ τὴν ὁμοιότητα αὐτῆς τῆς συναντήσεως μὲ τὴ συνάντησι τὴν αὐριανή.
.            Αὔριο, στὸ Ναὸ μας, θὰ συγκεντρωθῇ ἕνα πλῆθος. Θὰ στέκωνται ὁ ἕνας πλάϊ στὸν ἄλλο καὶ θὰ σχηματίζουν μιὰ πυκνὴ παράταξι. Ὅλοι θὰ ‘ρθουν γιὰ σένα. Θὰ ἀνάψουν ἐμπρὸς στὴν ἁγία εἰκόνα σου ἕνα κερί. Θὰ τὴν ἀσπαστοῦν μὲ εὐλάβεια. Καὶ μετὰ θὰ πάρουν θέσι στὴ σύναξι τῆς Ἐκκλησίας σου.
.            Κύριέ μου, πόσοι ἀπὸ μᾶς τοὺς αὐριανοὺς λάτρες σου θὰ μοιάζουμε μὲ τὴν αἱμορροοῦσα καὶ πόσοι μὲ τὸν ὄχλο; Πόσοι θὰ στριμωχτοῦμε στὸ Ναό σου καὶ δὲν θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ σὲ ἐγγίσουμε πραγματικὰ καὶ νὰ πάρουμε τὴν ὑπερφυσικὴ δύναμι, ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ θεϊκὸ πρόσωπό σου; Καὶ πόσες θὰ εἶναι ἐκεῖνες οἱ ἄδολες ψυχές, ποὺ θά ‘ρθουν μὲ σεβασμό, μὲ δέος καὶ μὲ λατχτάρα στὸ ἱερὸ οἰκοδόμημα ποὺ τὸ γεμίζεις μὲ τὴν παρουσία σου; Αὐτὴ εἶναι ἡ σκέψι, ποὺ μὲ κάνει νὰ τρέμω.
.            Θὰ μὲ ἀναζητήσῃ ἆραγε αὔριο τὸ ἐρευνητικὸ βλέμμα σου; Θὰ διαβάσῃς μέσα στὴν ψυχή μου τὸ στεναγμὸ τοῦ φλογεροῦ πόθου καὶ θὰ διακρίνῃς μιὰ ὁλοκάθαρη εἰλικρίνεια; Καὶ θὰ μὲ θεωρήσῃς ἄξιο νὰ μοῦ ἀπευθύνῃς τὸ γεμᾶτο ἀγάπη καὶ γεμᾶτο τόνωσι λόγο σου: «Θάρσει, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε, προεύου εἰς εἰρήνην»;
.            Αὔριο, Χριστέ μου, θὰ πάω στὴν Ἐκκλησία. Θὰ πάω γιὰ νὰ σὲ συναντήσω. Ἡ ψυχή μου δὲν εἶναι γεμάτη θάρρος. Τὰ βήματά μου δὲν τὰ κατευθύνω μὲ αὐτοπεποίθησι. Πῶς νὰ τολμήσω νὰ προσέλθω μὲ αὐτοπεποίθησι κοντά σου; Ἔρχομαι δειλά. Ἀναζητῶ ἐσένα. Ποθῶ νὰ συναντηθῶ μαζί σου. Νὰ ἰδῶ τὸ πρόσωπό σου. Νὰ ἐγγίσω τὸ ἄκρο τοῦ ἱματίου σου.
.            Κύριέ μου, ἀξίωσέ με νὰ πραγματοποιήσω τὸν πόθο μου αὐτόν…

πηγή