Ο ταπεινός Γαβριήλ του Φλαμουρίου

Λίγο τον θυμάμαι.
 Ένας λιγούτσικος γεροντάκος ήταν που χαμογελούσε με έναν παράξενο τρόπο. Θα έλεγα δεν χαμογελούσε για συγκεκριμένο λόγο ή σε συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά το χαμόγελό του είχε μιαν αφαίρεση και μια γενίκευση ταυτόχρονα. Πως λες ότι κάποιος έχει τάδε μάτια ή χείλη, έ αυτός είχε χαμόγελο. Και υποψιάζομαι πως του είχε μείνει από όραμα ή από την διαρκή αναζήτηση του Δεσπότη Χριστού (ίσως και συνάντηση ).
Ο μακαριστός Χριστόδουλος -που ήταν τότε μητροπολίτης μας- τον αγαπούσε και τον σεβόταν πολύ αλλά και όσοι τον είχαν γνωρίσει, αναφέρονταν σε ύψη αγιότητος.
Γαβριήλ το όνομά του και τόπος του το απομονωμένο μοναστήρι του Φλαμουρίου, πίσω στο Πήλιο, όπου για να πας περνάς λαγκάδια και βουνά πεζοπορώντας.
Ηγουμένευε εκεί και ήταν και πνευματικός γέροντας της γυναικείας Μονής του Αγίου Γερασίμου Μακρινίτσας.

Πηγαίνοντας στο Φλαμούρι

Από μακριά....

Με την οικογένειά μου είχε παλαιούς δεσμούς καθώς στο Παλιούρι, το χωριό της μάνας μου, το Φλαμούρι είχε βακούφια και το τότε νεαρό καλογέρι, ο Γαβριήλ, -μαζί με άλλους καλογήρους- κατέλυε στο σπίτι του παππού μου, τους χειμωνιάτικους μήνες που μάζευαν τις ελιές των βακούφικων κτημάτων.
Αυτό το σπίτι ήταν δίπατο με τους χώρους υποδοχής στο ισόγειο και στον επάνω όροφο τις κρεβατοκάμαρες.
Όταν έρχονταν οι καλόγεροι η οικογένεια μαζευόταν στο ισόγειο και άφηνε το πάνω πάτωμα σε κείνους. 

Οι θειάδες και η μάνα μου πάντα έλεγαν πως όλη τη νύχτα άκουγαν το ντάκα - ντούκου από τις γονυκλισίες των μοναχών, στα σανίδια. Σταματούσαν μόνο στις πέντε το πρωί όταν έφευγαν για το διακόνημά τους στα ελαιοπερίβολα...
Στην κοινή τράπεζα αφηγούνταν στα παιδιά ιστορίες που μύριζαν μοσχοθυμίαμα και συναξάρια αγίων που έφτασαν ως εμάς και τα φυλάμε, ως δώρο του μοναστηριού στην οικογένεια.
Αυτός ο Γαβριήλ, συνέχισε τις σχέσεις μαζί μας μέχρι που κοιμήθηκε.
Την μικρότερη κόρη του παππού -που την λένε Γαλάτεια- την φώναζε πάντα Γαλακτίωνα, 
Κύριος οίδε από ποιά παρόρμηση ή ενόραση και σε ποιου Γαλακτίωνος αφιέρωση.
Όταν εκοιμήθη ο παππούς, ο γερο Γαβριήλ τον μνημόνευε στην πρόθεση και μια μέρα που η Γαλάτεια πήγε στο μοναστήρι της Μακρινίτσα (ο γέροντας δεν ήξερε ότι θα πάει) όπως ήταν σκαρφαλωμένος και ίσιαζε τα κεραμίδια του ναού, δίχως να την βλέπει της φώναξε:
" Άντε βρε Γαλακτίωνα και έχω να σου πω νέα για τον πατέρα σου. 
Σήμερα τον είδα όταν τού έβγαλα μερίδα και ήταν πολύ καλά. Και η μάνα σου σε καλό μέρος είναι αλλά ο πατέρας σου, άλλο πράγμα! Αχ και να ήξερες πού είναι...."
Έτσι μάθαμε πως ο παππούς είναι στον Παράδεισο...
Άλλη φορά πάλι, που -ξανά- απροειδοποίητα η θειά μου πήγε στο ίδιο μοναστήρι να εκκλησιαστεί, η μοναχή που ήταν στο ψαλτήρι της είπε " Άργησες και ο Γέροντας ρωτούσε συνέχεια, δεν ήρθε ακόμη ο Γαλακτίωνας;"
Αυτά βέβαια δεν είναι τα μοναδικά περιστατικά που υπογραμμίζουν το "θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού". Υπάρχουν πολλά.
Μια φίλη, που πήγαινε συχνά στον Άγιο Γεράσιμο, μου είχε περιγράψει την εξής σκηνή: 
Ο γερο Γαβριήλ ήταν άρρωστος, λίγο πριν το τέλος και έμενε πια στο μοναστήρι των πνευματικών του θυγατέρων για να τον περιποιούνται και να είναι και πιο κοντά στην πόλη και το νοσοκομείο.
Μια μέρα, πήγε μία μοναχή και άρχισε να καθαρίζει τα τζάμια στο κελλάκι του. 

Ο Γαβριήλ την κοίταζε περίεργα και της λέει " Γιατί το κάνεις αυτό και χάνεις χρόνο από την προσευχή σου; Εμείς στο μοναστήρι δεν τα καθαρίζουμε. Τί μας πειράζουν όπως είναι; Την ψυχή μας να κρατάμε λαμπερή".
Έχει επίσης καταγραφεί ότι "κάποιος ταλαίπωρος χριστιανός ζήλεψε ένα κτήμα του Μοναστηριού στο Φλαμούρι και αγωνιζόταν να το αποκτήσει. 
Ο Χριστοταπεινός Γέροντας του έλεγε: Εγώ γυμνός ήλθα στο Μοναστήρι και γυμνός θα φύγω. Αυτό το κτήμα κάποιος χριστιανός, για δικούς του λόγους, το έδωσε στον Άγιο (Συμεών τον μονοχίτωνα και ανυπόδητο). Μην τα βάζεις με τον άγιο γιατί θα κολασθείς.
Αυτός ο ταλαίπωρος επέμενε και δεν παρατούσε το άθλιο έργο του. Ώσπου μια μέρα έβαλε να κάψει κλαδιά, τα οποία είχε κλαδέψει σε κάποιο περιβόλι του και κάηκε πάνω στη φωτιά!!!".

Σαν μάθαμε ότι εκοιμήθη -στην πόλη- ο Γέροντας (ήταν μια βαριά χειμωνιάτικη μέρα) και πριν μεταφέρουν το σκήνωμά του στο Φλαμούρι τον είχαν προς προσκύνηση και ευλογία σε ένα σπίτι- μετόχι του μοναστηριού, πήγαμε με ένα φίλο να πάρουμε την ευχή του και να στείλουμε χαιρετίσματα στους δικούς μας.
Είχε πάλι αυτό το χαμόγελο και ήταν ζεστός σαν από πυρετό.....
Μετέφεραν το κουρασμένο κορμί αργά το απόγευμα, με αυτοκίνητο ως ένα σημείο, και μετά φόρτωμα πολύτιμο σε ένα ζώο που γλιστρούσε στα νεροφαγωμένα και χιονισμένα μονοπάτια -μέχρι το μακρινό μοναστήρι- για ώρες. 
Τους πήρε νύχτα πηχτή και παγωμένη αλλά κανείς δεν αμφέβαλε ότι το ζώο θα έφτανε -ασφαλώς- στον προορισμό του και έφτασε....
Ο Παππούλης αναπαύτηκε παραδίπλα της Μονής της μετανοίας του για να έχουν πρόσβαση και οι γυναίκες στο μνήμα του, καθώς το Φλαμούρι είναι άβατο.
Τις προάλλες, τον ανέφερε η θειά μου ο...Γαλακτίων και είπα να γράψω γι' αυτόν ως χρέος για τις προσευχές του και ως αντίβαρο στους χάρτινους "ήρωες" της εποχής μας.
Να έχουμε την ευχή του και οι πρεσβείες του να σκεπάζουν την πατρίδα μας και τον κόσμο ολόκληρο.

πηγή