Θαύματα Αγίου Ιωάννη του Ρώσου (Επιλογή)

επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Το ιερό λείψανο του οσίου Ιωάννου του Ρώσου μεταφέρθηκε στο Νέο Προκόπι της Ευβοίας τον Οκτώβριο του 1924, από τους Πρόσφυγες, . Εκεί εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που ήλθαν από το Προκόπι της Μικράς Ασίας. Το 1930 άρχισε να κτίζεται εκεί ο περικαλλής ναός,  προς τιμήν του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό, όπου και εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα. Είναι ένα από τα μεγάλα προσκυνήματα της πατρίδος μας. Οι πιστοί καταφθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου, προσκυνούν τον Άγιο , επικαλούνται την βοήθεια του και τον ευχαριστούν για  τα τόσα θαύματα που επιτελεί .

Κατά την διάρκεια της ζωής του.

Κάποια περίοδο πού ο αγάς – σαν ευσεβής Μουσουλμάνος – είχε φύγει σε ιερή αποδημία – προσκύνημα στη Μέκκα, ή γυναίκα του θέλησε νά καλέ­σει σε φαγητό φίλους και γνωστούς γιά νά ευχηθούν γιά τόν ασφαλή γυρισμό και τήν καλή υγεία του αγά της. Καθώς έφερνε ή κυρία στους συνδαιτυμόνες τό γνωστό φαγητό τής Ανατολής, τό πιλάφι, στράφηκε προς τόν Ιωάννη και του είπε: «Πόση χαρά θα ένιωθε, Γιοβάν, σήμερα ο αφέντης σου, αν γευό­ταν από αυτό τό αγαπημένο του φα­γητό». Ό Ιωάννης με απλότητα ζήτησε ένα πιάτο με πιλάφι. Και με τη δύνα­μη τής αδιάκριτου πίστεως και θερμής προσευχής του τό πιάτο θαυματουρ­γικά απεστάλη στο αφεντικό του! Οι παριστάμενοι δεν πίστεψαν. Γέλασαν… Όταν όμως μετά από καιρό επέστρε­ψε ο αγάς και έφερε πίσω τό πιάτο ά­δειο με τό οικόσημο τής μωαμεθανικής του οικογενείας, τότε πείστηκαν όλοι γιά τη δύναμη τής πίστεως του άκα­κου και φιλάγαθου και φιλάνθρωπου αυτού δούλου.

    Ύστερα και από τό γεγονός αυτό, τό ζεύγος των κυρίων πίεζε περισσότερο τόν Ιωάννη νά μην κατοικεί πια στον ανθυγιεινό στάβλο και του παραχώρη­σαν δωμάτιο γιά νά ζει με αξιοπρέπεια. Αυτός όμως και πάλι – όπως και τήν πρώτη φορά – ευγενικά και σταθερά αρνήθηκε. Προτίμησε νά ζει ως ταπει­νός δούλος Ιησού Χριστού στο «ησυ­χαστήριο» πού τόσα χρόνια είχε αγα­πήσει μένοντας πιστός στα θελήματα του αγά του και στη διακονία και τις περιποιήσεις των άκακων και άλογων ζώων.

    Έφθασε κάποτε και ή ώρα πού ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος επρό­κειτο νά εγκαταλείψει τα εγκόσμια και νά αναχωρήσει γιά τόν ουρανό. Ό Όσιος μας αρρώστησε. Παρέμενε ξα­πλωμένος με υπομονή στον ταπεινό αχυρώνα του στάβλου ευγνωμονώντας τόν Θεό γιά όλα τα δώρα πού του είχε χαρίσει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι πλησιάζει τό τέλος του και ζήτησε με ισχυρό πόθο νά κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια. Και επειδή υπήρχε τήν περί­οδο εκείνη ατμόσφαιρα μίσους από φα­νατισμένους Τούρκους ο διακριτικός και ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδό­πουλος έφερε τη θεία Κοινωνία με άκρα ευλάβεια μυστικά μέσα σε ένα μήλο. Με ιερή συγκίνηση ο όσιος και ομολογητής του Χριστού Ιωάννης κοινώνησε γιά τελευταία φορά. Και ειρηνικά παρέδω­σε τήν αγνισμένη και φωτισμένη ψυχή του στον αγαπημένο του Κύριο Ιησού Χριστό. Ήταν 27 Μαΐου του έτους 1730. Ή είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σε ό­λο τό Προκόπιο. Μεγάλο πένθος απλώ­θηκε σε όλη τήν περιοχή τής Καππα­δοκίας. Ό Όμέρ αγάς τόν τίμησε και τόν έκλαψε.

    Στη συνείδηση όλων, Χριστιανών και Οθωμανών, ο δούλος του Θεού Ιωάννης ήταν ένας άγιος. Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από τήν κοίμηση του Αγίου. Οι Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φώς λάμπον άγιον τω του οσίου μνήματι». Έτσι με θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου τό Νοέμβριο του 1733 έγινε ή ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν τό ιερό Λείψανο του νέου αυτού ασκητού και όμολογητού «ακέραιο καί εύωδιάζον». Με ιερό δέος τό έναπέθεσαν κάτω από τήν Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού πού τόσο είχε αγαπήσει ο Άγιος).

Μετά την οσιακή κοίμησή του.

     Εκατό χρόνια μετά, τό 1832, ο στρατός του Όγλού Οσμάν πορευόμενος σε πο­λεμική αποστολή λεηλάτησε τό Προκό­πιο. Βεβήλωσε και λήστεψε τόν ιερό ναό. Παρέδωσε τό ιερό Λείψανο του άγιου Ιωάννου στις φλόγες. Άλλά ο Άγιος πα­ρουσιάστηκε σε όραμα και φοβέρισε τούς ασεβείς Οθωμανούς. Έντρομοι οι στρατιώτες εγκατέλειψαν αμέσως εκεί ό,τι είχαν κλέψει και έφυγαν διακηρύσσον­τας τό μεγάλο θαύμα. Τό σκήνωμα του Άγιου παρέμενε άθικτο, όμως έμαύρισε επιφανειακά. Τό 1862 με επέμβαση θαυματουργική του Άγιου γλύτωσαν από τό σεισμό είκοσι παιδάκια του ελληνικού σχολείου.

    Ή φήμη του οσίου Ιωάν­νου ως θαυματουργού είχε απλωθεί πλέον σ’ ό­λη τη Μ. Ασία. Πάμπολ­λες είναι οι μαρτυρίες γιά τα θαύματα του. Πλήθη λαού τόν επισκέπτονται και ζητούν θεία προστα­σία και βοήθεια. Τόν ο­νομάζουν «θεραπευτή Ά­γιο». Οι Τούρκοι τόν α­ποκαλούν «κουλέ Γιουβάν», αιχμάλωτο Ιωάννη. Με πίστη και αυτοί λαμβάνουν «τό σιφά σουγιού», τό νερό του αγιάσματος του. Με αυτό θεραπεύονται, ραντίζουν τα χωράφια, σταματούν οι επιδημίες. Μία δοξολογία εξέρχεται από τα χείλη όλων. Ή λάρνα­κα του Οσίου «ίατρείον δέδεικται πάσης ασθενείας». Έκθαμβος ο υμνογράφος τής Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας α­είμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης θα γράψει: «Ίδόντες σου τήν βιοτήν καί τήν πτωχείαν τήν πολλήν οί Άγαρηνοί, Ιωάννη, σφόδρα ηύλαβήθησαν η­θών σου τήν σεμνότητα». Και σε δόξα­σαν. Και με μεγάλη φωνή διέδιδαν ότι είσαι φίλος και οικείος του Θεού!

Διηγήσεις του Πατρός Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερέως στον Όσιο Ιωάννη το Ρώσσο, στο Νέο Προκόπι της Εύβοιας

1)Αλλαγή των αμφίων.

“…Ο Άγιος ζητάει μόνος του  να του αλλάξουμε τα άμφια.Τότε μπορούμε να ανοίξουμε και την λάρνακα.Η η λάρνακα  δεν ανοίγει όποτε εμείς θελήσουμε, αλλά όταν θέλει ο Άγιος.

Πως ειδοποιεί γιά την αλλαγή των αμφίων του; Νά, έρχεται π.χ. σε μιά καλή ψυχή και λέει στον ύπνο (σέ διάφορα μέρη, στην Ν. Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Θεσσαλονίκη), έλα να με χαιρετήσης, είμαι ο Ιωάννης από την Ρωσία’ έλα στην εκκλησία μου και να πης στον Ιερέα ήρθε ο καιρός να μου αλλάξουν τους χιτώνες. Έτσι έγινε το 1937, το 1955, το 1977 που έγινα αποδέκτης εγώ. Επήρα εγώ τίς πληροφορίες από πιστούς.

Το 2005 ξαναζήτησε ο Όσιος να γίνη αλλαγή αμφίων μετά 28 χρόνια που πέρασαν από το 1977.

Ο κ. Στυλιανός ξέρει ότι εδώ μαζί ξεκινήσαμε στον αγώνα. Μού είπε λευκανθήκαμε. Ο αγαπητός Στυλιανός ειναι πολλά χρόνια στον αγώνα, και να προσεύχεσθε γι’ αυτόν. Εγώ είμαι εδώ 43 χρόνια κληρικός και τρία χρόνια πρίν ως λαίκός, συνολικά 46 χρόνια και έχουμε δεί χιλιάδες και εκατομμύρια πιστούς να περνουν μπροστά από τον Άγιο Ιωάννη.

Τί έχουμε να μαρτυρήσουμε; Τί είδαμε στις αλλαγές; Το συγκλονιστικό είπαμε είναι ότι είδοποιεί ο ίδιος! Ετσι σε μιά κοπέλα είπε:

Να ‘ρθής να δής το μαξιλάρι μου που θα είναι γεμάτο δάκρυα. Κλαίμε για σας τους νέους. Προσευχόμαστε ιδιαίτερα γιά σας στο Θεό να σας στηρίξη.

Όταν το 1977 ανοίξαμε και είδαμε το μαξιλάρι όλο καθαρό ήταν, όμως εδώ δίπλα στούς οφθαλμούς ήταν βρεγμένο με μιά μεγάλη κηλίδα από δάκρυα.

Είδαμε όλη την κεφαλή του Αγίου να κινείται, και ο Σεβασμιώτατος και οι ιερείς.
Συγκλονιστικό! Παίρνουμε την λάρνακα και ερχόμαστε σε δύο τραπέζια και βάζουμε τον Άγιο. Αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός, ετίμησε και εχαρίτωσε και εδόξασε, που χάρισε το δώρο της αφθαρσίας ως την Β΄ Παρουσία…”

2) “Θεραπεία ασθενούς που έπασχε από “μυελογενή λευχαιμία.

…Μιά οικογένεια στην Αθήνα δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, το παιδί τους ο Βασιλάκης, Ε’ Δημοτικού, ξαφνικά έχασε το κέφι του, κλείστηκε στο σπίτι, άρχισαν εξετάσεις και διαπιστώθηκε «μυελογενής λευχαιμία», μετά από παρακέντηση που έγινε στην σπονδυλική στήλη. Αρχισαν οι χημειοθεραπείες, πέφτουν τα μαλλιά του παιδιού και πρέπει να έχη μεγάλη αντοχή κανείς. Έχανε το παιδί τίς δυνάμεις του.
Μιά βραδιά, μεσάνυχτα, φωνάζει την μητέρα του.
Μανούλα θέλω μιά χάρη. Να με πάτε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Πως, παιδί μου, σκέφθηκες τον Άγιον αυτόν ανάμεσα σε τόσους Αγίους;
θυμάσαι που πήγαμε εκδρομή πέρσι; Είχαμε πάρει και το βιβλίο με την Ιστορία και τα θαύματά τον. Απόψε, μόλις τελείωσα να το διαβάζω, άκουσα μέσα μου μιά φωνή, σα να μου είπε’ έλα Βασιλάκη στην εκκλησία μου και θα σε κάνω καλά και σένα.
Ήρθανε. Το παιδί να βλέπατε πως προσπαθούσε να πιαστή από τη ζωή. Πήγε κοντά, προσκύνησε. Άνοιξε τα χεράκια του, προσευχόταν, κατόπιν βάζει το σκουφάκι και τη ζώνη του Αγίου. Και το πιό απλό αντικείμενο μπορεί να μεταφέρη την δύναμη του Θεού. Η μάνα του να κλαίη κοντά στο άγιο λείψανο, και τότε της λέει το παιδί:
Μανούλα μου μήν κλαίς! Μ’ εκανε καλά ο Άγιος Ιωάννης.
Πές μου, παιδί μου, πως;
Σταμάτησε το μούδιασμα στο σώμα και ο πόνος στη μέση μου και, εκτός από αυτό, ήρθε μέσα μου χαρά. Χαίρομαι που θα ξαναγυρίσω στο σχολείο μου.
Φύγανε και δεν είπαν σε κανέναν τίποτα. Γύρισαν στην Αθήνα. Πήγαν στο Νοσοκομείο. Έγιναν νέες εξετάσεις και ο καθηγητής είπε πως, με τα αποτελέσματα της παρακεντήσεως, τώρα πιά σταματάμε τις χημειοθεραπείες γιατί αρρώστεια δεν υπάρχει πλέον. Τότε η μάνα είπε τι είχε ζητήσει και τι είχε κάνει μόνο του το παιδί, και είπε ο γιατρός:
Αυτά είναι πάνω από την επιστήμη, είναι στην σφαίρα της πίστεως. Να ευχαριστήσετε τον Άγιο γιατί το εξιτήριο το υπέγραψε ένας Άγιος.
Τον Ιούνιο τελείωσε το Δημοτικό ο Βασιλάκης και είναι όπως θέλη ο Θεός…”

3)Το λείψανο ίδρωσε στην λιτανεία του 2004.

 Στο τέλος της λιτάνευσης του τιμίου λειψάνου του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου το 2004, άφησαν όπως συνηθίζεται το τίμιο λείψανο πάνω σε μια εξέδρα, και όλος ο λαός, χιλιάδες προσκυνητές, πέρασαν από κάτω. Αυτό κράτησε ώρες. Στο τέλος, όταν κατέβασαν το τίμιο λείψανο παρατήρησαν πώς το γυαλί, στο μέρος πάνω από το πρόσωπο του Αγίου, είχε υγρανθή. Η εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι ο άγιος ίδρωσε μεταφέροντας τις χιλιάδες, διαφορετικής εντάσεως και ποιότητος, προσευχές των προσκυνητών στον θρόνο του Θεού, όπως και ο ιδρώτας του Προσώπου του Χριστού έρρεε ως “θρόμβοι αίματος” κατά την προσευχή στην Γεθσημανή.”(πηγή. http://www.parembasis.gr/2005/05_05_24.htm)

——————————————————–

4)Θεραπεία συγκύπτουσας γυναικός.

Ιδιαίτερη συγκίνηση προξενεί ένα ταπεινό μπαστουνάκι που παραστέκει δίπλα στην ασημένια λάρνακα του Αγίου. Βουβός μάρτυρας θαύματος. Προέρχεται από τη συγκύπτουσα γερόντισσα Μαρία Σιάκα από το Φρέναρος Αμμοχώστου (Κύπρο), η οποία στις 11.08.78 θεραπεύτηκε εκεί από τον Άγιο και με φωνή πνιγμένη από δάκρυα ευγνωμοσύνης του είπε: «Ίντα (τι) να σου δώσω, παλληκάρι μου; Άγιέ μου, είμαι φτωχιά, θα σου δώσω το μπαστούνι μου, διότι εν μου (δεν μου) χρειάζεται μέχρι να πεθάνω».

5)Παρουσία του Αγίου Στην Σερβία το 1999

Συγκινητική είναι και η παρουσία του Αγίου τον Μάρτιο του 1999 στη Σερβία. Όπως η υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία μας, ενδυνάμωσε τους στρατιώτες μας το 1940, έτσι και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος σε οράματα που πολλοί τον είδαν, τους βεβαίωσε: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία». Και πράγματι· ντυμένος στρατιωτικά ο Άγιος ενίσχυε πολλούς Σέρβους την περίοδο εκείνη με τη θαυματουργική παρουσία του, όπως το κατέθεσαν αυτόπτες αξιόπιστοι μάρτυρες Σέρβοι.

6)Θαυμαστές κινήσεις του λειψάνου του Αγίου

Υπάρχουν φορές που το Ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου δεν βρίσκεται μέσα στην λάρνακα του και αργότερα εμφανίζεται μέσα. Τούτο το βεβαιώνει ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού καθώς και άλλοι. Μάλιστα, την ώρα που διαπιστώνεται πως ο Άγιος Ιωάννης δεν είναι μέσα στη λάρνακα, την ίδια ώρα έχει γίνει μια θαυμαστή ίαση κάποιου που τον επικαλέστηκε.

Άλλες φορές το Ιερό λείψανο του Αγίου «αλλάζει πλευρό»- θέση όπως είναι ξαπλωμένο, ενίοτε και μπροστά στον κόσμο-προσκυνητές- και ακούγεται θόρυβος από εκεί. Μάλιστα, μια από τις φορές που έγινε αυτό, το 1990, ήταν παρών και ο μακαριστός και όσιος γέροντας Ιάκωβος, ηγούμενος της Ιεράς μονής του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια ο οποίος για να καθησυχάσει τον κόσμο που τρόμαξε είπε: «Χριστιανοί μου μη φοβάστε, ο άγιος είναι ζωντανός απλά άλλαξε πλευρό…»

7)Συνομιλία με τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Ο Γέροντας τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο: «Κάποτε,
έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του
λέω:

-Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;

Ο Άγιος μου απάντησε:

-Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα
σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.

Σε λίγο μου λέει:

-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.

Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα  ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

Ένα ναυάγιο
Ένα εμπορικό πλοίο φορτωμένο,βρισκόταν στη μέση του πελάγους,στη Βόρεια θάλασσα,και πήγαινε σε λιμάνι των Κάτω Χωρών.Έπεσε σε φοβερή θαλασσοταραχή.Απο στιγμή σε στιγμή τα θεόρατα κύματα θα τους βυθίσουνστα σπλάχνα της μανιασμένης θάλλασας.Δεκάδες Έλληνες ναυτικοί αγωνίζονται τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους.Το σύστημα πλοηγήσεως,τα ραντάρ,δεν λειτουργούν.Που πηγαίνουν,δεν γνωρίζουν.Μέσα στην κοσμοχαλασιά αυτή,ακούγεται η φωνή του καπετάνιου.Δεν δίνει διαταγές,γιατί,δεν χρειάζονται…Έμπειρος ναυτικός,λέει ολη την αλήθεια στο πλήρωμα:”Πνιγόμαστε.Προσευχηθήτε στο Θεό για τη σωτηρία μας”.Ο ίδιος πηγίναι στο εικονοστάσι του πλοίου,όπου,έχει την εικόνα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου.Γονατίζει ο πολυταξιδεμένος κυβερνήτης,που έβλεπε το χαμό,και λέει:”Άγιέ μου,Γιάννη Ρώσσε,δεν σε παρακαλώ για τον εαυτό μου,ή,για το πλοίο,που είναι τεράστιας σδαπάνης,αλλά,σε παρακαλώ για τους φτωχούς ναυτικούς,που ξενιτεύτηκαν,και τρώνε το ψωμί της ξενιτειάς,ζυμωμένο με την αλμύρα της θάλασσας για να ζήσουν τις οικογένειές τους,και απόψε,χάνονται.Άγιέ μου,Γιάννη,θέλω να τους σώσεις.Όλη νύχτα,με τα μουγκρητά της θάλασσας,το ουρλιαχτό του παγωμένου βοριά,η καρδιά του καπετάνιου,ζητά επίμονα τον Άγιο Ιωάννη.Η τρομερή νύχτα,τελειώνει.Ξημερώνει.Τι βλέπουν τα μάτια τους;Το πλοίο τους βρίσκεται πλευρισμένο και ασφαλισμένο στο λιμάνι του Ρότερνταμ!Ποιός ήταν ο μεγάλος Πλοηγός που ξεπέρασε την καταστροφή,και τους έφερε εκεί;Ήταν ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος.Κανείς δεν μπορεί να πεί το αντίθετο,στον κύριο Δημ.Βαρούτσικα (όνομα και επίθετο του πλοιάρχου),που,χρόνια είδαν πολλά τα μάτια του,στα πελάγη και τους ωκεανούς.Επειδή,συγκλονίστηκε απο το θαύμα αυτό,τηλεφωνεί στην πλοιοκτήτρια εταιρία,ότι,αφήνει για επισκευή το πλοίο,και αυτός ερχεται στην Ελλάδα.Πέρνει τη σύζυγό του,εκκλησιαστικών ειδών.Θέλει να εκφράσει με τον τρόπο του,ενα πηγαίο ”Ευχαριστώ”στον Όσιο.Ένα αρτοφόριο,Ευαγγέλιο,Άγιο Ποτήριο,εξαπτέρυγα,Σταυρό ευλογίας,καντηλέρια ολα απο χρυσό,σμάλτο και ασήμι,δώρα στον Όσιο Ιωάννη.Πολύτιμα αντικείμενα στην Αγία Τράπεζα,που θυμίζουν το θαύμα της πίστης,της προσευχής και της σωτηρίας πονεμένων ναυτικών μας.

”καὶ διεγερθεὶς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμῳ καὶ εἶπε τῇ θαλάσσῃ· σιώπα, πεφίμωσο. καὶ ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη”.
=======================================================
Θαύμα σε επιστήμονα!
Σεβασμιώτατε,έλεγε ο κ.Ματζώρος,γιατρός,απο τη Λίμνη της Ευβοίας,στον Μητροπολίτη Χαλκίδος κ.Χρυσόστομο (Βέργη).Δεν είμαι θρησκόληπτος και αγράμματος άνθρωπος,είμαι γιατρός,και πρώην άθεος.Αρρώστησα.Εξετάσεις,έρευνες…Βγαίνει το πόρισμα:Καρκίνος στο παχύ έντερο.Οι συνάδελφοί μου,μου λένε ολη την επιστημονική αλήθεια.Καρκίνος βαρυτάτης μορφής,και σε μέρος που,σχεδόν βέβαια,οδηγούσε σε θάνατο.Βρίσκομαι στο Αντικαρκινικό Νοσηλευτικό Ιδρυμα ”Παντοκράτωρ” στην Αθήνα.Μετά τη γνωστοποίηση αυτή,και,ενω μένω μόνος στο κρεββάτι,έρχομαι στον εαυτό μου,και στρέφω το νου,την ψυχή και την καρδιά μου στο Θεό που δεν πίστευα.
Κάθομαι στο κρεββάτι,τα πόδια μου πατούν στο έδαφος.Μονολογώ,προσεύχομαι στο Θεό,ζητώ να με προσέξει.Θεέ μου,του λέγω,δεν σε πίστευα,έλεγα ότι είσαι περαμύθι.Ο άνθρωπος και η επιστήμη,έλεγα,είναι το πάν.Βλέπω όλα να μηδενίζονται.Δέξου την μετάνοιά μου,και,αν με κρίνεις άξιο,θεράπευσε την αρρώστια μου με έναν Άγιο που έχουμε ολόσωμο στην περιφέρειά μας.(Άγιο Ιωάννη του Ρώσσο).Αυτό ήταν το πηγαίο και ειλικρινές ”ήμαρτον” του γιατρού.Κάποιος χτυπάει την πόρτα του.
-Εμπρός.Ανοίγει η πόρτα.΄΄Ενας νέος γιατρός,ωραίος,καλοσυνάτος.
-Τι κάνεις γιατρέ,ρωτάει τον ασθενή κ.Ματζώρο.Πως πας;
Τι να κάνω συνάδελφε,ας το πούμε,πεθαίνω.
Όχι,γιατρέ,δεν πεθαίνεις.Ότι έχεις μέσα σου,το παίρνω!
Ποιός είσαι εσυ νέε μου;Άσπρισαν τα μαλλιά μου στην επιστήμη,και γνωρίζω τι έχω.
Είμαι αυτός που ζήτησες προηγουμένως!Χαίρετε,γιατρέ!
Στους διαδρόμους αμέσως,ρωτάει να μάθει ποιός ήταν.Οι γιατροί του λένε:”Απο τη στενοχώρια σου συνάδελφε,σε δευτερόλεπτο,είδες αυτό το όνειρο”.Όχι,όμως.Ο γιατρός είχε μιλήσει στο Θεό πρώτα,και με τον Άγιο μετά,δεν γελιέται,παρά,επιμένει,και γίνεται πάλι έρευνα.
Πόσοι και πόσοι δεν είδαν τους δυο φακέλλους των εξετάσεωνμε τον καρκίνο,και χωρίς αυτόν!
Σεβασμιώτατε,δεν είμαι θρησκόληπτος…Είδα τον Άγιο,θεραπεύτηκα!

”Αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ·”.
Σοφία Σειράχ 38,6
======================================================
Θαύματα σε παιδιά
Ιδιαίτερη αγά[η δείχνει ο Όσιος Ιωάννης σε μικρά παιδιά.Θυμίζει το γεγονός αυτό την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. ”Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έλθουν σε μένα”(Ματθ.ιη 3-ιθ 14)”Αν δεν αλλάξετε τρόπο ζωής,και δεν γίνετε ταπεινοί,αφελείς και απονήρευτοι σαν τα παιδιά,δεν θα έλθετε στην Βασιλεία μου στους ουρανούς”.

Θεραπεύονται δυο αδελφάκια
Σ’ένα απλό σπίτι,στη Λεμεσσό της Κύπρου,μια οικογένεια ζει το δράμα της.Έχουν δυο παιδιά,6 και 8 ετών,με λευχαιμία.Γονείς και επιστήμη,δίνουν τη σκληρή μάχη της ζωής.Όσο βλέπουν το μαραμένο και χλωμό προσωπάκι,τη λυγισμένη θέληση και όρεξη για ζωή και παιχνίδι των παιδιών τους,τόσο η καρδιά αυτών των γονιών σφίγγεται.Κάποιος τους μιλάει για τον Όσιο Ιωάννη στην Ελλάδα,που είναι ολόσωμος,ζωντανός,θαυματουργός.Γονατίζει η πονεμένη μάνα,γονατίζει και ο πατέρας,μπρός στο εικόνισμα του σπιτιού τους.Είναι βράδυ,η φλόγα του καντηλιού κάνει πιο χλωμά τα προσωπάκια των παιδιών που κοιμούνται δίπλα τους.”Άγιέ μου Γιάννη,κάνε μου τα παιδάκια καλά,πως ν’αντέξω σε τούτο το μαρτύριο,λέει η μάνα,Άγιέ μου Γιάννη,έλα και στο δικό μου σπίτι,εδω στη Λεμεσσό,μπές για λίγο,και δες τον πόνο μας”.Ο πατέρας,με βουβό κλάμα,σηκώνεται,σηκώνεται μετά απο ωρα και η μάνα.Κοιμούνται.Ξημερώνει.Με μια απαντοχή κοιτάζει η μάνα.Τι βλέπουν τα μάτια της;Μιλάει στο σύζυγό της να δει κι’αυτός.Τα προσωπάκια των παιδιών τους,δεν είναι πια χλωμά,είναι απαλά ρόδινα.Τα ξυπνούν.Με λαχτάρα τα ετοιμάζουν.Που πηγαίνουν;Στον καθηγητή τους.Μα,τους λέει εκείνος,γιατί να κάνουμε πάλι ανάλυση αίματος,μην κουράζουμε τα παιδιά,προχθές τα εξετάσαμε.Η μάνα επιμένει,ο πατέρας παρακαλεί.Η εξέταση γίνεται,και τα ερυθρά αιμοσφαίρια,είναι κανονικά!Το θαύμα της πίστης έχει γίνει.Μετρούν το ύψος των παιδιών οι γονείς,ζυγίζουν το βάρος τους,και φτιάχνουν ομοιώματα ολόσωμα απο κερί.Με το αεροπλάνο στην Αθήνα,και απο εκεί στον θαυμαστό Όσιο Ιωάννη όπου μπροστά του γονάτισαν με τα παιδιά για κείνο το ”ευχαριστώ”,που,μόνο αυτό μπορούσαν να πούν την ωρα εκείνη.
Άφησαν πίσω δυο κέρινα αγάλματα,που, στημένα απο τότε στην Εκκλησία,μαρτυρούν σε όλους τα θαύματα της αγάπης του Θεού και του Αγίου του.
30/06/1980

Θεία οπτασία
”Έχετε τη ζωη μπροστά σας,είστε νέοι άνθρωποι.Το πρώτο σας παιδί είναι,βέβαια,αλλά,πως να το κάνουμε,πρέπει να σας πούμε όλη την αλήθεια.Το παιδί σας πεθαίνει,καλπάζουσας μορφής είναι η λευχαιμία.Θα συμβούλευα τις λίγες ώρες που απομένουν να το μεταφέρετε στο σπίτι με το ιατρικό βοηθητικό προσωπικό που διαθέτετε.Μην λυγίζετε,είστε νέοι άνθρωποι”.Αυτά λέει ο παιδίατρος καθηγητής ενος εκ των μεγάλων νοσοκομείων παίδωντης Αθήνας,σε δυο νέους γονείς,που πεθαίνει το παιδάκι τους,3 ετών,απο λευχαιμία.
Βρίσκονται μέσα στο σπίτι.Μαζί τους είναι οι στενοί συγγενείς,γονείς,αδέλφια.35 άτομα είναι όλοι τους εκεί.Βουβά συμπαραστέκονται στο νεο ζευγάρι,που,ώρα με την ώρα,δέχεται το μοιραίο.
-”Άγιέ μου Γιάννη Ρώσσε,φωνάζει ο πατέρας,δεν έχω κουράγιο να δω το πρώτο μου παιδί να πεθαίνει.Άγιέ μου,θυμίσου που σου το έφερα εκεί και το βάπτισα. (11.253 παιδιά έχουν βαπτισθεί στο Ναό του Οσίου απο το 1925 μέχρι σήμερα-1988).
-Έλα ‘Αη Γιάννη μου…
Κοιτάζουν οι συγγενείς τον πατέρα που κλαίει,κοιτάζουν το παιδάκι. Τι βλέπουν!Το παιδάκι,ανοίγει τα ματάκια του,σηκώνει το τρίχρονο χεράκι του,και δείχνει κάτι στον τοίχο!Γυρίζουν όλοι,και τι να δούν!Σαν αστραπή πέρασε η μορφή του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου!Τα ερυθρά αιμοσφαίρια,βρήκαν το δρόμο τους μέσα στιε αρτηρίες του μικρού.Δοξασμένο το όνομα του Θεού και των Αγίων Του!

πηγή