Η έννοια της Θρησκείας είναι ευρυτάτη και σημαίνει την από μέρους του ανθρώπου αναζήτησιν της λυτρώσεως και την στροφήν του προς το απόλυτον. Εξ' αυτής της αναζητήσεως προέρχονται αι διάφοροι θρησκείαι.
Απ' αρχής της εμφανίσεως του ανθρώπου επί της γης, ο άνθρωπος παρουσιάζεται εξαρτώμενος από κάποιαν ανωτέραν δύναμιν, εφ' όσον έφθασεν και μέχρι του σημείου να θεοποιήση και αυτά τα στοιχεία της φύσεως και να λατρεύση τα κτίσματα αντί τον κτίστην. Αι τοποθετήσεις των διαφόρων θρησκειών δια το περιβάλλον είναι διαφορετικές έως και αντιθετικές. Υπήρξαν και υπάρχουν θρησκείαι που θεωρούν την φύσιν ως κακό δημιούργημα. Ο Χριστιανισμός όμως, έχει Ιδρυτήν, Γεννηθέντα, Παθόντα, Ταφέντα, Αναστάντα εκ των νεκρών και επανελθόντα "εκεί όπου ήν το πρότερον".
Η Ορθόδοξος Χριστιανική πίστις μας, δεν είναι απλώς Θρησκεία, αλλά η εκ Θεού αποκάλυψις της αληθείας και κατά συνέπειαν, αποκάλυψις της αληθούς σχέσεως μεταξύ ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος. Η φύσις η οποία μας περιβάλλει αποτελεί δημιούργημα του Θεού της αγάπης. Τίποτε δεν υπάρχει εις την ζωήν αυτήν, που να μην έχει τον Δημιουργόν του. Το βιβλίον της Γεννέσεως, το πρώτον βιβλίον της Π.Δ., διαβεβαιώνει περί τούτου: 'Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον Ουρανό και την γην'. (Γεν.Ι.Ι.) Αυτήν την πίστιν εις τον Δημιουργόν Θεόν ομολογούμε και δια του Συμβόλου της πίστεως μας: "Πιστεύω εις Ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων". Εντός του κόσμου εδημιουργήθη και ετέθη ο άνθρωπος "εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν αυτόν", δηλαδή ο Θεός ώρισεν τον άνθρωπον, διαχειριστήν και φύλακα του κόσμου τούτου. Να απολαμβάνη αυτόν, να χρησιμοποιή αυτόν και να αξιοποιή τον φυσικόν κόσμον, αλλά και να τον προφυλάσση να τον προσέχη, να τον διατηρή. ΠΩΣ; Ενθυμούμενος τον Δημιουργόν, παραμένοντας συνδεδεμένος μαζί Του, εξαρτώμενος απ' Αυτόν, αποδεχόμενος το θέλημά Του και συνεργαζόμενος μαζί Του.
Το τι συνέβη και το τι συμβαίνει, ως προς τας σχέσεις του ανθρώπου μετά του Θεού το γνωρίζομεν όλοι πολύ καλά. Ο άνθρωπος προτίμησε και προτιμά τον δρόμον της αυτονομίας, της ανεξαρτησίας και της Θεοποιήσεως των δυνάμεων Του. Απέρριψεν ακόμη και περιεφρόνησε το θέλημά Του, τας εντολάς του και εδώ είναι η ουσία του Προπατορικού Αμαρτήματος, το οποίον και αποτελεί την αρχήν της λεγόμενης οικολογικής καταστροφής. Εφ' όσον ο άνθρωπος εστράφη εναντίον του Θεού Δημιουργού, ευκολώτερον είναι να στρέφεται και εναντίον της φύσεως και του περιβάλλοντος χώρου. Ο άνθρωπος χωρίς Θεόν, γίνεται καταχραστής του κυριαρχικού δικαιώματος το οποίον του εδόθη, εκμεταλευτής της δωρεάς του Θεού, εκμεταλευόμενος ασυλόγιστα και εγωκεντρικά το περιβάλλον, το οποίον και καταστρέφει και καταστρέφοντας αυτό, αμαρτάνει και αμαρτάνοντας καταστρέφει το ίδιον τον εαυτόν του.
Προς αυτόν τον άνθρωπον έρχεται ο Χριστός. Γίνεται άνθρωπος, λαμβάνει υλικό σώμα και εισέρχεται εις αυτόν τον κόσμον δια να φέρη την σωτηρίαν, την σωτηρίαν απο την αμαρτίαν, την κάθε είδους φθοράν και να λυτρώση και απ' αυτόν τον ίδιον τον θάνατον. Το κοσμοσωτήριον έργον Του - την μεγαλυτέραν επιχείρησιν διασώσεως του ανθρώπου και του κόσμου, δια μέσου των αιώνων δια της Αγίας Εκκλησίας Του, η οποία ως λύσιν και απάντησιν εις το οικολογικό πρόβλημα προβάλλει την πίστιν και την ζωήν της, διακηρύσσοντας οτι,
α) Κέντρον της ζωής και του κόσμου και μέτρον πάντων είναι ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Η επίλυσις δηλαδή του οικολογικού προβλήματος της εποχής μας, κατά την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας, εξαρτάται απόλυτα από την θεώρησιν των σχέσεων του ανθρώπου και του φυσικού κόσμου.
β) Το φυσικόν περιβάλλον, ως δημιούργημα του Θεού και δώρον της αγάπης Του προς ημάς, αλλά και ως παρακαταθήκη εμπεπιστευμένη εις ημάς χρήζει σεβασμού, αγάπης, προστασίας και ενδιαφέροντος, 'Η φύσις δια τον άνθρωπον εγένετο, ούχ ο άνθρωπος δια την φύσιν' (Μαρκ. Θ. 27)
γ) Ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν είναι μόνον αντικείμενον ωφελιμιστικής εκμεταλλεύσεως, αλλά και φανέρωσις του Θεού, αλλά και του Θείου προορισμού του ανθρώπου. Εκείνο που χρειάζεται σήμερον είναι νέα θεωρητική σχέσις ανθρώπου με το περιβάλλον του.
δ) Ο άνθρωπος συνειδητοποιώντας τας λανθασμένας του επιλογάς και βλέποντας τα ολέθρια αποτελέσματά τους να προσπαθήση αποφασιστικά δια μίαν προσωπικήν αλλαγήν προς το καλύτερον, το αγιότερον, το υψηλότερον. Αυτή είναι η σωτήριος οδός, της επιστροφής εις τον Θεόν, της στροφής προς τας αιωνίους αξίας εις τας οποίας καλεί ο Χριστιανισμός. Η έξοδος από το σημερινόν αδιέξοδον όχι μόνον φαίνεται αδύνατη από τα σημερινά δεδομένα αλλά δυνάμεθα να πούμε ότι, διαγράφεται καθαρώτερον η μαζική καταστροφή του κόσμου και του ανθρώπου.
Η Εκκλησία μας και η εντός αυτής ζώσα Ορθόδοξος Χριστιανική παράδοσις, συμβάλλει ακόμη εις την αντιμετώπισιν του προβλήματος με την ειδικήν και αξιοπρόσεκτον στάσιν της, έναντι του φυσικού περιβάλλοντος. Βασικά ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται τον εαυτόν του, να υπολογίζει τον Δημιουργόν Θεόν δια να μπορεί να σέβεται και το περιβάλλον μέσα εις το οποιον ζει και κινείται. Η σημερινή κατάστασις του περιβαλλοντικού χώρου μας, έχει σχέσιν με την πνευματικήν και ηθικήν κατάστασιν του σημερινού ανθρώπου. Βασική αρχή της Χριστιανικής ζωής είναι η αυτάρκεια, η λελογισμένη δηλαδή χρήσις των υλικών αγαθών. Ο Χριστιανός δεν επιδιώκει τον θησαυρισμόν, αρκείται εις τα αναγκαία και απαραίτητα μέσα ζωής. Η προσαρμογή του ανθρώπου εις το θέλημα του Θεού έχει καθοριστική σημασία δια την αντιμετώπισιν του οικολογικού προβλήματος. Ειδικοί υποστηρίζουν ότι, "η αυτάρκεια" ή ο "οικολογικός ασκητισμός", θα συντελέση σημαντικά εις την λύσιν του προβλήματος της εποχής μας.
Η δικαιοσύνη, ως τρόπος ζωης μαζί με την αγάπην έχουν μεγάλην σημασίαν δια την σχέσιν μας με το φυσικόν περιβάλλον. Κατόπιν των ανωτέρω οι Χριστιανοί Επιστήμονες καλούνται να συμβάλλουν εις τον έλεγχον της μολύνσεως του περιβάλλοντος και εις την ανακάλυψιν νέων πηγών ενεργείας και νέων υλικών και η Εκκλησία έχει την βεβαιότητα ότι, η πίστις αυτών θα ελκύη συνεχώς τον φωτισμόν του Θεού, ώστε να ευρίσκουν αποτελεσματικάς λύσεις εις τα διάφορα προβλήματα.
Είναι πολύ ευχάριστον ότι, το ενδιαφέρον δια το περιβάλλον δεν αποτελεί προνόμιον των ολίγων, αλλά έχει περάσει εις τα υπεύθυνα Κυβερνητικά όργανα και εις αυτήν την Κορυφήν της Εκκλησίας, όπου εσχάτως με την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου επραγματοποιήθη ιδιαιτέρα εκδήλωσις και ηκούσθησαν πολλά ωφέλιμα δια το θέμα αυτό. Προ ημερών ακόμη επραγματοποιήθη και το εν πλω συνέδριον δια την διάσωσιν από την περιβαλλοντικήν καταστροφήν του Ευξείνου Πόντου και όπως ό ίδιος ο Πατριάρχης ετόνισεν εις την Θεσσαλονίκην το ενδιαφέρον δια το οικολογικόν πρόβλημα επεκτείνεται και δια το Αιγαίον, την Μεσόγειον, το Ιόνιον.
Ως τόσον η Εκκλησία επευλογεί και στηρίζει πάντας τους ενδιαφερομένους και εργαζομένους δια την προστασίαν του περιβάλλοντος.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΟΔΥΣΣΕΙΑ"
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά