Ο ευχαριστιακός τρόπος ζωής. (Κυριακή ΙΒ’ Λουκά)

Την Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας των δέκα λεπρών αναφέρει μόνο ο ευαγγελιστής Λουκάς, που ως ιατρός, τη διατήρησε στη μνήμη του. είναι από τα τελευταία θαύματα του Κυρίου. Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος του Θεού, γιατί εμπιστεύονται και αναθέτουν τον εαυτό τους, την υγεία τους, τη ζωή τους στον Χριστό.  Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος σε τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις αρρώστιας και πόνου, πολύ δύσκολα επιμένει να στηρίζεται στον εαυτό του, γιατί τον βλέπει να καταρρέει και να διαλύεται. Αυτόν τον διαλυόμενο εαυτό του ο άνθρωπος τον εμπιστεύεται στην αγάπη και το έλεος του Χριστού. Γι’ αυτό σε ένα από τα προκείμενα του εσπερινού  ψάλλουμε: «το έλεός Σου, Κύριε Καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου». Γι’ αυτό όταν οι δέκα λεπροί συνάντησαν τον χριστό, κραύγασαν με μεγάλη φωνή: «Διδάσκαλε Ιησού λυπήσου μας,  ελέησέ μας». Και Χριστός  τους πρόσφερε το έλεος Του με τη θαυματουργία Του. στη συνέχεια τους παραγγέλλει: Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι». Οι ιερείς μπορούσαν, σύμφωνα με το Νόμο, να πιστοποιήσουν τη θεραπεία τους. Βλέπουμε ότι ο Χριστός δε ζητά την πίστη  των λεπρών ως προϋπόθεση για την επιτέλεση του θαύματος. Ούτε όμως και από πριν τους διαβεβαίωσε ότι τους έχει θεραπεύσει. Οι λεπροί πήγαν στους ιερείς με απόλυτη εμπιστοσύνη στον λόγο του Χριστού.  Και το θαύμα έγινε. Τους άγγιξε η σωστική και θεραπευτική δύναμης του Κυρίου.  Είδαν ότι έφυγε από το σώμα τους η ανίατη και φοβερή αρρώστια. Οι λεπροί απέκτησαν και πάλι την υγεία τους. Και εδώ βρίσκεται η νέα δοκιμασία τους: την ύπαρξη τους, που απέκτησε από τον Χριστό την υγεία της, θα εξακολουθούν να την εμπιστεύονται στον Χριστό, ή θα τη στηρίζουν στις υγιείς βιολογικές τους δυνάμεις; Το ευαγγέλιο μας λέει ότι οι θεραπευθέντες λεπροί εμπιστεύτηκαν τις φυσικές τους δυνάμεις και ικανότητες. Ξανακλείστηκαν στον εαυτό τους, στον εγωισμό τους, και ξέχασαν τον Ευεργέτη  Κύριο, εφ’ όσον δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη της επικοινωνίας μαζί Του. οι εννέα από τους αυτούς επανήλθαν σε κατάσταση αμαρτίας, αφού η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους παραμέρισε την παρουσία και την κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Ο ένας όμως από αυτούς είδε πως γιατρεύτηκε, επέστρεψε δοξάζοντας τον Θεό. Και αυτός που γύρισε ήταν αλλοεθνής, Σαμαρείτης. Ο Χριστός βραβεύει την πίστη του, που  τον έσωσε. Ο Σαμαρείτης ευχαριστώντας και δοξάζοντας τον Θεό βρίσκει την ανάσταση της υπάρξεως του. ο Χριστός θέλει αυτή την σωτηρία να την αποδέχονται όλοι οι άνθρωποι. Όταν ο Κύριος ρωτά το Σαμαρείτη: «Μα δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα που είναι;» δεν παραπονείται για την απουσία των εννέα. Υπογραμμίζει ότι η αχαριστία είναι «παρά φύσιν» και οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή. Η αχαριστία παραμερίζει τον Θεό και προβάλλει το θεοποιημένο «εγώ» του ανθρώπου. Ο Κύριος δόξασε τον Θεό Πατέρα Του, όταν υπάκουσε στο θέλημα Του και θυσίασε από αγάπη τον εαυτό Του για την σωτηρία των ανθρώπων. Το ίδιο ζητάει ο Χριστός από εμάς τους ανθρώπους. Να δοξάζουμε τον Θεό προσφέροντας την αγάπη Του στους ανθρώπους και να μην την κατακρατάμε μόνο για τον εαυτό μας. η προσφορά αυτή γίνεται με την ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό, με την ευχαριστιακή στάση της υπάρξεως μας έναντι του Θεού, των αδελφών μας του εαυτού μας. άλλωστε όσα έχουμε είναι δωρεά του Θεού. Με την αχαριστία όμως και την αγνωμοσύνη προς τον Θεό επαναλαμβάνουμε το προπατορικό αμάρτημα. Δεχόμαστε τις δωρεές του Θεού, αλλά απορρίπτουμε τον Θεό, που με την κοινωνία της αγάπης Του ζωοποιεί την ύπαρξη μας. το κλείσιμο στον εαυτό μας, η φαρισαϊκή αυτάρκεια, η φαινομενικά δυναμική αυτοπεποίθηση, φέρουν τη σφραγίδα της απειλής του θανάτου. Αγαπητοί μου, μέσα στην θεία Λειτουργία μαθαίνουμε κάθε φορά να ευχαριστούμε τον Θεό και να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους. Εδώ βρίσκεται η σωτηρία μας, που είναι η υπέρβαση του θανάτου. Έτσι δε μένουμε μόνο στη σωτηρία του σώματος, όπως οι εννέα λεπροί. Προχωράμε στην αποδοχή της σωτηρίας που είναι ο Χριστός, η αληθινή ευχαριστία του Θεού και του κόσμου. Και τότε μέσα από την καρδιά μας αναφωνούμε: «Τα σά εκ των σών σοί προσφέρουμε, Κύριε, κατά πάντα και δια πάντα». Αμήν