Δύο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα

Δήμητρα Κόντου - Μαρία η Ψηλή

Για τις δυο αυτές αγιασμένες υπάρξεις διάβασα πρώτη φορά στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ βιβλίο Γίνονται θαύματα σήμερα;, εκδ. "Ορθόδοξος Κυψέλη". Το βιβλίο αυτό (ένα εκπληκτικό σύγχρονο συναξάρι λαϊκών) ως "θαύματα" εννοεί περιπτώσεις αδελφών μας με βαριά αναπηρία, που ΔΕ θεραπεύτηκαν (εκτός από μια περίπτωση), αλλά γνώρισαν μέσα στα αφόρητα βάσανά τους την απερίγραπτη χαρά των επισκέψεων της θείας Χάριτος. Έτσι, αυτό το βιβλίο είναι στην πράξη η απάντηση του Θεού στον ανθρώπινο πόνο - ο πόνος γεννάει το μάρτυρα, δηλαδή τον άγιο, πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Γι' αυτό, οι ήρωες αυτοί παρακαλούσαν το Θεό να τους βοηθήσει να σηκώσουν το σταυρό τους, όχι να τους απαλλάξει απ' αυτόν. Δεν ήταν "μαζόχες", απλά η χαρά του παραδείσου που είχαν στην καρδιά τους ξεπερνούσε την οδύνη της αναπηρίας τους! Βέβαια, για ν' αντέξει κάποιος τα βάσανα και να ανοίξει την καρδιά του στο Χριστό, ευλογώντας τον πόνο του σαν πνευματικό γυμναστήριο, χρειάζεται την αγάπη του συνανθρώπου του. Πώς ο αδελφός μου να θεωρήσει πως είναι αξιοπρεπής και πως μπορεί ν' αγωνιστεί, αν δεν του δείχνω αγάπη; Υπάρχουν & περιπτώσεις (οι πιο ηρωικές) τελείως εγκαταλελειμμένων αγωνιστών, αλλά είναι εξαιρέσεις.

Για τις δύο αυτές οσίες κάνουμε λόγο κι εδώ, μαζί με άλλους αγίους με σοβαρές αναπηρίες. Στο παραπάνω βιβλίο αναφέρονται κι άλλοι παρόμοιοι αγωνιστές, όπως ο Παύλος Κουλής (το βιβλίο του οποίου, Εκ του αμαξιδίου, δες εδώ).

Δήμητρα Κόντου: Το ευώδες άνθος της υπομονής

ΦΙΛΟΙ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Ένας πονεμένος άνθρωπος, μα ένας επίγειος άγγελος…

 

Έχουν περάσει ήδη 11 ολόκληρα χρόνια από την στιγμή που μια αγνή ψυχή, ένας άγγελος της γης, άφησε τον μάταιο κόσμο αυτό και πορεύθηκε την ωραιότερη πορεία, το δρόμο της αιωνιότητας, ποθώντας να συναντήσει Αυτόν που τόσο αγάπησε και πόθησε.

Μια ολόκληρη πορεία ζωής σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι, περνώντας τις περισσότερες ώρες στο κρεβάτι του πόνου, που τόσο αγάπησε, ζώντας στην Αγκαλιά του Ασύλου Ανιάτων Πατρών, που το δέχτηκε ως σπίτι της και το στήριξε ως δεύτερη οικογένειά της.

Η Δήμητρα Κόντου υπήρξε μια εικόνα ενός πραγματικού πνευματικού ανθρώπου, που ήξερε να δέχεται το θέλημα του Θεού στην ζωή του, όσο «σκληρό» και αν είναι αυτό καμιά φορά, ένα αληθινό πρότυπο υπομονής και καρτερίας στις δοκιμασίες, μια περίπτωση εφάμιλη με εκείνη των αγίων…

Γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων και ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε η μαρτυρική πορεία της… Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη. «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλι του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλεξε (ο Κύριος) για τόπο της συναντήσεώς μας το Νοσοκομείο!», σημειώνει η ίδια.

Το 1975 και για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του Ασύλου Ανιάτων Πατρών….

«Το 1980 άνοιξε», ομολογεί η ίδια, «τους κρουνούς του ελέους Του και της ευσπλαχνίας Του (ο Θεός) και με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγά­πης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; Θαύμασε Πατρική αγάπη. Από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη. Ήταν τόση η μυϊκή ατονία, που τίποτε δεν μπορούσε να κινηθή και να λειτουργήση επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! 
Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν έβλεπα ή θαμπά ή διπλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου, ούτε να καταπιώ το σίελό μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους. Είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα. Η καρδιά δύο φορές σταμάτησε με ανακοπή. Το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 του στομάχου είχαν νεκρωθεί. Τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και θρομβώσεις, η αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ.
Στη μύτη για 6 χρόνια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, που έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακά μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για 12 χρόνια με βαρειές αντιβιώσεις, αναιμία κτλ., πονοκέφαλοι, που δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρκωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι εδοκίμασα στον τέλειο βαθμό της την πείνα και τη δίψα. Στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, που είχα τους ορούς, γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, η δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι. Πολλάκις πλησίασα τη γεύση θανάτου…
Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα και την εσωτερική α­νάπαυση και χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλιαζα και καταφιλούσα ορούς, οξυγόνο, πληγές…».

(Τα ανωτέρω είναι από το βιβλίο Δήμητρα Κόντου - Της υπομονής ευώδες θυμίαμα, εκδόσεως ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001).

Ουράνιες εμπειρικές αλήθειες βγαλμένες μέσα από το δεδοκιμασμένο καμίνι 30 ετών ασθενειών, πόνων και ευεργετικών δοκιμασιών της ηρωικής και μαρτυρικής ψυχής Δήμητρας Κόντου από την Πάτρα, κοιμηθείσης το 1995.

Ο επικήδειος που συνέταξε η ίδια λίγο πριν κοιμηθεί.
 

Η μάννα γη δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανού.
Σήμερα ευγνωμόνως χαιρετώ την ξενοδόχο γη μου, που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του Πατέρα. Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα! που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα! Ηλθες!
Σήμερα έαρ [=άνοιξη] μυρίζει. Ήλθε η αιώνια παντοτεινή μου Άνοιξη. Διαλύθηκαν τα μαύρα σύννεφα της βαρυχειμωνιάς, σταμάτησαν οι παγωνιές και τ΄ αγριοκαίρια.

Ανέτειλεν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Σήμερα το σκότος έγινε φως. Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας, η ανημπόρια μου δύναμη. "Χαράς τα πάντα πεπλήρωται"! [=τα πάντα γέμισαν χαρά (στίχος από τροπάριο του Πάσχα)] Έφθασα στο σπίτι μου ["Νεκρός": εννοεί τον ουρανό].

* Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.

* Θεός μου και σταυρός μου το ίδιο. Το ένα γλυκύτερο του άλλου. Και για αυτόποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.

* Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.

* Δεν με προβλημάτισε και δεν μου δημιούργησε στενοχώρια και ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.

* Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε. Την ήθελα χαρούμενη και έτσι και την βάδισα την πορεία μου. Ένα γλέντι, ένα πανη­γύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.

* Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακρυά μου. Μου ήταν ο γλυκύτατός μου και ο δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη και τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατά Του, στις χούφτες Του τις Πατρικές! Έτσι ένιωθα.

* Ποτέ δεν είδα το γιατρό, το Νοσοκομείο, με εχθρικό μάτι. Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ό,τι μου ζητήθηκε να κάνω από φάρμακα και εξετάσεις, έστω και αν αυτό στοίχιζε.

* Μετά γλυκύτητος και ηδονής αγκάλιασα και καταφίλησα τα οδυνηρά μου μηχανήματα που εν πολλοίς και πολλάκις η ιατρική χρησιμοποίησε επάνω μου.

* Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεββάτι μου. Μου γλύκαινε όλο μου το είναι. Με σεβασμό, δέος και ευγνωμοσύνη το αγκάλιασα και το καταφίλησα.

* Σαν μια ιερή διακονία [=υπηρεσία] ανέλαβα να φέρω εις πέρας την ασθένειά μου. Ήμουν ο ασθενής και ο διακονών αυτή! Πάντα μέσα μου ο παύλειος λόγος: «την διακονίαν σου πληροφόρησον».

* Την κράτησα σαν κόσμημα πολύτιμο σφιχτά στα δυο μου χέρια. Με πότισε μεθυστικό κρασί, με γέμισε χαρά, ευτυχία, ηδονή, καύχημα. Μου έγινε πηγή ευ­γνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας… Με έκανε νοσταλγό και κράχτη της αιωνιότητος!

* Η ώς τώρα πορεία μου στη γη έχει έντονο το αίσθημα του εξορίστου, του διαβάτη, της ξενητειάς. Πόδια στη γη, αλλά μάτια, καρδιά, νους τραβηγμένα ψηλά… Με έλυωσε το αγνάντεμα. Σαν το απογεγαλακτισμένο πρόβατο κάρφωσα τα μάτια στη γλυκειά Πατρίδα…

* Ποτέ δεν αισθάνθηκα την ημέρα μου να μου είναι βαρετή και ατέλειωτη. Όλα γύρω γιορτινά, όλα αναστάσιμα, όλα καινούργια. Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν. Τίποτα το ίδιο, τίποτα το παλαιό, το κουραστικό, το στατικό. Ορίζοντας ανοιχτός, ουρανός και γη συμπλέκονται.

* Η άπειρη αγάπη Του με φύλαξε από επιθυμίες. Δεν έβαλα μέσα στην ψυχή μου καμιά επιθυμία της γης. Με ελέησε και με ευσπλαχνίσθη. Μονάχα οπίσω Του εκολλήθη η ψυχή μου (στίχος από Ψαλμό). Με όλους τους τρόπους έδειξε την αγάπη Του επάνω μου. Ναι, πέρα για πέρα ταιριάζει να το πω: «επλεόνασας επ’ εμέ την μεγαλωσύνην Σου».

* Τίποτα δεν έκανα στη ζωή μου για να αρέσει στο Θεό, και Αυτός με χόρτασε με όλη Του την αγάπη και τις ευλογίες και τα αγαθά Του!

* Τίποτα δεν είχα να του δώσω στην ζωή μου και δεν του έδωσα. Ένα μόνο είχα και αυτό ολόκαρδα του το έδωσα: το χαρούμενο Ναι μου!

* Χόρτασε το πετσί μου πόνο και πολλές φορές έκλαψα και σε αθυμία έπεσα, αλλά απηλλαγμένα της πικρίας… στο βάθος στάλαζαν γλυκασμοί…

* Το σώμα μου δεν το αγάπησα και ούτε του χαρίστηκα εν ονόματι της ανημπορίας του. Του έδωσα τόσο, όσο του έπρεπε για να συντηρηθή. Το διακόνησα [=υπηρέτησα] με σεβασμό σαν άρρωστο, και αυτό που είχε ανάγκη του το έδωσα. Τα στερήθηκα όλα, ακόμα και τα απαραίτητα. Αλλοιώτικη πορεία από τούτη δεν γνώρισα. Γύρισα από ασθενοφόρο σε ασθενοφόρο, και από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κρεβάτι σε κρεβάτι και από χέρια σε χέρια…. Ποτέ δεν εκπληρώθηκε το θέλημά μου. Το θέλω μου την κάθε στιγμή μου το τεμάχιζε η μυασθένεια. Είμαι διαπαντός κάτω από τη δική της την εξουσία. Σαν ένα καθεστώς τυραννικό επάνω μου, μου στέρησε και την παραμικρή ανάπαυση….

Όμως σε τίποτα δεν με δυσκόλεψε να τρέξω [εννοείται, πνευματικά]. Όλη μου την ζωή την ένιωσα ένα τρέξιμο. Πόσο μου αρέσει να τρέχω!!

* Δεν θέλησα να περιορισθώ μονάχα μέσα στην ανημπόρια μου και αυτή να είμαι μόνο. Θέλω και κάτι ακόμα και κάτι πιο πάνω από αυτή.

* Μια πορεία 30 χρόνων σαν νά 'ναι 30 μονάχα λεπτών, έτσι αισθάνομαι. Πορεία μεστή χαρμοσύνης και γλυκασμών. Ευλογητός, ευλογητός ο Θεός για τούτη την ευτυχία…

* Αυτή η κλητή και αγία ημέρα του 1965 εορτή εορτών, και πανήγυρις πανηγύρεων… [στίχος από τροπάριο του Πάσχα].
Χαρήτε, αδέλφια, την τρανή γιορτή! Ανάσταση είναι και η ψυχή δεν νιώθει τώρα μοναχή, καθώς εχτές προχθές και πρώτα….
Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. Χαρήτε, αδέλφια, και ελάτε μαζί τη δόξα να γευθούμε, μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα θα ξεκουρασθούμε!

Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα σοι. Προσκυνώ την αγαθότητά Σου την ανεκδιήγητον[=απερίγραπτη]. Υμνώ την αγαθότητά Σου την ανεξιχνίαστον. Ευχαριστώ και δοξολογώ το αμέτρητόν Σου έλεος ότι, μυρίων κολάσεων και τιμωριών ούσα άξια, ελεείς και ευεργετείς με.

Μοναχή Μαρία Στυλιανοπούλου (Μαρία η ψηλή)

ΦΙΛΟΙ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Προσωπογραφία μακαριστής Μοναχής Μαρίας Στυλιανοπούλου (20/07/1947 - 20/01/1998)

Η αδελφή Μαρία γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1947 στην κατεχόμενη κωμόπολη της Κυθραίας [Κύπρος]. Εκ γενετής είχε όγκο στην υπόφυση του εγκεφάλου, που της έφερε τον γιγαντισμό. Κάτι σπάνιο και παράξενο για την εποχή μας. Οι θεραπείες που έγιναν εδώ και στο εξωτερικό δεν έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα, παρά μόνον ταλαιπωρίες και πόνους.

Από τα παιδικά της χρόνια υπέφερε όχι τόσο σωματικά αλλά ψυχικά, από τον χλευασμό, την κοροϊδία και τα κρυφά γέλια του κόσμου. Δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει εκτός από το περιβάλλον της. Ποτέ όμως δεν απάντησε σε κανένα, ποτέ δεν θύμωσε, μόνο μέσα της βαθειά πονούσε και έκλαιγε.
Ύστερα ήλθε η προσφυγιά για να επιδεινώσει την κατάστασή της. Έφυγε από τον τόπο που την ήξεραν και την εκτιμούσαν, εστερήθηκε τους φίλους της και τους ανθρώπους που την αγαπούσαν και βρέθηκε σ΄ ένα άγνωστο μέχρι τότε γι΄ αυτήν μέρος. Όμως η πολλή μεγάλη ψυχική δύναμη που είχε, η αγωνιστικότητά της, η πίστις της, η αγάπη της για τον Θεό και τον άνθρωπο, την έκαναν να τα ξεπεράση όλα, να σταθή στα πόδια της, ν΄ αγνοήση τους χλευασμούς και ν΄ αρχίση μια νέα ζωή στην προσφυγιά. Μια ζωή γεμάτη προσφορά αγάπης στον άνθρωπο, όποιο και αν ήταν το κόστος γι΄ αυτήν.
Η υγεία της κλωνίζεται σιγά-σιγά, οι πόνοι γίνονται αβάστακτοι, η μετακίνηση της δύσκολη, αλλά αυτά τα αγνοεί μπροστά στην σημαντική ιεραποστολική της διακονία.
Ο πόνος με τον καιρό έγινε ο αχώριστος σύντροφός της. Νύκτες ολόκληρες καθόλου δεν μπορεί να ξαπλώση. Το βασανισμένο της σώμα δεν αναπαύεται. Ούτε ένα βήμα δεν μπορεί τώρα να κάνη. Κινείται μόνο με αναπηρική καρέκλα. Συμφιλιώθηκε όμως με τον πόνο. Ποτέ δεν γόγγυσε και δεν διαμαρτυρήθηκε.Την προσωπική της ξεκούραση την αψηφούσε μπροστά στην αγάπη της για τους συνανθρώπους της που την επλησίαζαν. Όλους τους συμβούλευε και νουθετούσε με διάκριση, τους βοηθούσε με πνευματική αρχοντιά και καθοδηγούσε με λεπτότητα και μητρική αγάπη. Όταν βρισκόταν κανείς κοντά της και συνομιλούσε διεπίστωνε την ευφυΐα της, την πλατειά της αντίληψη σ΄ όλα τα θέματα, το γερό μνημονικό της και το χαριτωμένο χιούμορ της.
Τους δύο τελευταίους μαρτυρικούς μήνες που τους πέρασε ακίνητη στο κρεβάτι του Νοσοκομείου έδειξε όλο το μεγαλείο της υπομονής, της καρτερίας και της αγάπης της στον Θεό. Δεν βαρυγγόμησε ποτέ και συνεργαζόταν άψογα με τους γιατρούς και νοσοκόμους μέχρι και τις τελευταίες της ώρες. Το σώμα της γέμισε πληγές, τα πόδια της έλιωσαν και καθόλου δεν μπορούσε να κινηθή. Τίποτε σωστά δεν λειτουργούσε στον οργανισμό της, μόνον η φωνή της και η διαύγεια του πνεύματος της έμειναν μέχρι το τέλος, για να θυμίζουν τα μεγάλα τα της πίστεως, υπομονής, προσευχής και αγάπης κατορθώματα. Και σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές είχε την φροντίδα πολλών, την δε παραμονήν της αναχωρήσεώς της έδωσε εις εν Χριστώ επισκέπτην το ποσόν των 105 κυπριακών λιρών υπέρ του μικρού ιεραποστολικού έργου τής Ορθοδόξου Κυψέλης [μικρού ορθόδοξου εκδοτικού οίκου της Θεσσαλονίκης με ιεραποστολική προσφορά].
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός την παρέλαβε στην Βασιλεία Του τα ξημερώματα της 20ης Ιανουαρίου του 1998, αφήνοντας πίσω της ορφανεμένες τις ψυχές που την αγάπησαν και την πόνεσαν. Η έλλειψή της είναι αισθητή και το κενό της απουσίας της ευχόμεθα να το αναπλήρωση ο Θεός με άλλο κατάλληλο πρόσωπο που θα παρουσίαση.
Γενικά η αδελφή Μαρία έζησε κατά το θέλημα του Θεού σε όλη της την ζωή. Το φωτεινό της παράδειγμα προς μίμησι και αντιγραφή μας.
Της αξιομακαρίστου αδελφής Μαρίας η μνήμη είθε να είναι αιωνία, η δε μερίς αυτής μετά των δικαίων και αγίων Αγγέλων.

Αρχική πηγή: Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη

Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου για τη Μαρία την Ψηλή (απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας)

Ίδιο blog, από εδώ 

[Σημ. "Νεκρού": ο π. Αθανάσιος είναι γνωστός ως σημαντικός πνευματικός διδάσκαλος της Ορθοδοξίας. Για τους φίλους των βιβλίων του καθηγητήΜαρκίδη, είναι ο "π. Μάξιμος"]. 

Αυτή η κοπέλα, μια αγία ψυχή, ήταν πανύψηλη, ήταν γίγαντας. Βέβαια στο τέλος καμπούριασε, περπατούσε με σίδερα, μετά με καροτσάκι. Εγώ την πρόλαβα που περπατούσε ίσια. Είχε γιγαντισμό, ήταν παραμορφωμένη. Τα παπούτσια της, έχω ένα παπούτσι της στο μοναστήρι, ήταν 57 νούμερο, τόσο πράγμα σαν βάρκα, η παλάμη της ήταν 3 φορές μεγαλύτερη από την δική μου.
Να σας πω πώς την γνωρίσαμε. Είχαμε έναν δικό μας μοναχό, τον π. Νήφωνα, ο οποίος πουλούσε μήλα σε σακούλια όταν ήταν πρώτη Λυκείου και πήγε να πουλήσει μήλα. Χτύπησε την πόρτα και την άνοιξε η Μαρία, μόλις την είδε, από τον φόβο τον πολύ, της πέταξε τα μήλα κι όπου φύγει φύγει. Ήταν όμως η αιτία να γνωριστούν και να συνδεθούν πνευματικά και αργότερα μέσω αυτού να γνωρίσομεν και εμείς την μακαριστή Μαρία.
Αυτή η κοπέλα, ήταν μια αγία ψυχή, πραγματικά μια αγία, παρ΄ όλο που ήταν ένα τέρας εξωτερικά, και το πρόσωπό της ήταν αλλοιωμένο, ακόμη και τα μικρά παιδιά δεν την φοβόντουσαν. Ανέπαυε πολύ κόσμο. Ήταν δηλαδή… μια πνευματική μητέρα με όλη την σημασία της λέξεως.
Αυτή η κοπέλα ήταν μία τυπικά χριστιανή στα πρώτα χρόνια και η μητέρα της καλή χριστιανή. Όταν μεγάλωνε και μεγάλωνε και έγινε δυσθεώρητη, έγινε 2.30 μ., αφού στο Νοσοκομείο έβαλαν δύο κρεββάτια και τα ένωσαν για να την χωρέσει, όταν πέθανε το φέρετρό της ήταν από εδώ μέχρι εκεί που είναι η καρέκλα.
Την ζήτησαν στην Αμερική και πήγε, με έξοδα της Κυβερνήσεως, για εξετάσεις. Για να ερευνήσουν το φαινόμενο.
Συνήλθαν εκεί οι μεγάλοι γιατροί κ.τ.λ. κι άλλος έλεγε γιγαντισμό κι άλλος διάφορες θεωρίες. Δεν μπορούσαν όμως επακριβώς να δουν τί έπαθε η Μαρία κι έγινε τόσο μεγάλο πράγμα, τόσο μεγάλος άνθρωπος. Και βέβαια της είπαν τότε πως είχε ένα πρόβλημα. Όλο το κεφάλι της μέσα είχε όγκο, ο οποίος πίεζε τα μάτια και θα έχανε το φως της, θα τυφλωνόταν.
Οι Αμερικάνοι προσφέρθηκαν να αγοράσουν τον σκελετό της και αυτή λυπήθηκε πάρα πολύ, όταν το άκουσε, γιατί ήταν ένα φαινόμενο γι΄ αυτούς, έτσι να την διατηρήσουνε για λόγους επιστημονικούς.
Σ΄ αυτήν την κατάσταση επέστρεψε στην Αθήνα μετά από την Αμερική και μια κοπέλα της λέει εκεί: Δεν πάμε να δούμε το γέρο Πορφύριο στην Πεντέλη; Η Μαρία δεν είχε ιδέα από γέροντες κι απ΄ αυτά τα πράγματα, και της λέει: τί να μου πει κι αυτός ο γέρος! Με πήγαν στην Αμερική και με είδαν τόσοι επιστήμονες, τί να μου πει κι αυτός ο γέρος! Έλα πάμε, είναι και τυφλός και δεν μιλάει και καλά. Η Μαρία, ήταν σε μια κατάσταση απελπισίας, τέλος πάντων από δώ από κει την έπεισαν να πάει.
Πήγε λοιπόν, και μαζί της πήγε η μητέρα της πού ζει ακόμα (σημείωση VatopaidiFriend: πλέον έχει κοιμηθεί), η κ. Κωνσταντία, μια μοναχή κι η κοπέλα εκείνη που πήγε κι άλλοι δύο άνθρωποι.
Πήγαν στο κελί του γέροντα, ήταν τυφλός ο γέροντας Πορφύριος κι όταν μπήκαν μέσα της λέει: γιατί σου έλεγε η φίλη σου να έρθεις και δεν ερχόσουν; Και της είπε ακριβώς τί έλεγε η Μαρία. Αύτη ντράπηκε και της λέει: τί έπαθες; Λέει, γέροντα θα χάσω το φως μου, κι έκλαιγε. Της λέει, όχι παιδί μου το φως σου, τα κόκκαλά σου θα σπάζουν… Του λέει, όχι γέροντα, τα κόκκαλά μου είναι γερά, δεν έχουν τίποτα τα οστά μου, το φως μου θα χάσω. Της άπαντα ,όχι το φως σου, τα οστά σου. Αυτή το επαναλαμβάνει τρίτη φορά, γέροντα το φως μου.
- Όχι το φως σου, τα οστά σου θα συντρίβουν. Αυτή δεν καταλάβαινε.
Της λέει ο γέροντας, γονάτισε. Γονάτισε όπως μπόρεσε κι ο γέροντας έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι της κι άρχισε να προσεύχεται. Και μου έλεγε η Μαρία, αισθανόταν μέσα το κεφάλι της να βράζει ολόκληρο, οπότε της λέει ο γέροντας: δεν θα χάσεις το φως σου, τα οστά σου θα βγουν, θα τρίβονται τα οστά σου. Αύτη δεν πίστεψε. Λέει ο π. Πορφύριος, από που το έπαθες αυτό, σου είπαν οι γιατροί; Του απάντησε: γέροντα, οι γιατροί δεν βρήκαν την αιτία, είπαν γιγαντισμός είναι, δεν βρήκαν την αιτία.
Λέει στην μητέρα της: εσύ θυμάσαι πού ήσουν έγκυος στην Μαρία; Η Μαρία ήταν 43 ετών τότε. Λέει η μητέρα της: Ε! θυμούμαι. Της λέει: θυμάσαι, όταν ήσουν δύο μηνών πού έκανες πολλούς εμετούς; Θυμάμαι αμυδρά γέροντα. Θυμάσαι πού σε πήγε ο άντρας σου σε έναν γιατρό; Πού να θυμάμαι τώρα τον γιατρό; Και αρχίζει ο γέροντας να της περιγράφει: θυμήσου πού κατεβαίνατε με λεωφορείο από το χωριό σας, κατεβαίνατε σε μια πλατεία (και της περιγράφει την πλατεία πριν από 42 χρόνια), σε πήρε ο άντρας σου και σε πήγε στον τάδε δρόμο - κι άρχισε να της διηγείται τον δρόμο κι η Κωνσταντία άρχισε να θυμάται τον δρόμο εκείνο - σε πήγε σ΄ έναν τόπο πού η πόρτα ήταν πράσινη, στο ιατρείο του ανθρώπου εκείνου. Μπήκες μέσα και του είπες ότι κάνεις πολλούς εμετούς από την εγκυμοσύνη και σου έδωσε ένα φακελάκι με χάπια, με 15 χάπια μέσα, τα θυμάσαι; Λέει θυμάμαι γέροντα. Λέει ο Γέροντας τα χάπια εκείνα ήταν χάπια επιληψίας, έκανε λάθος ο γιατρός, τα ήπιες και παραμορφώθηκε το έμβρυο γι΄ αυτό κι έγινε έτσι η κόρη σου. 
Και πραγματικά, το έστειλαν το μήνυμα αυτό στην Αμερική, κι ήταν πραγματικώς επιστημονικά. [Σημείωση "Νεκρού": ο μέγας άγιος γέροντας Πορφύριος ήταν βαριά ασθενής από πολλές ασθένειες και είχε έντονο διορατικό και ιαματικό χάρισμα. Εδώ υπάρχει σχετική μαρτυρία του Γ. Παπαζάχου, καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, και εδώ μαρτυρία του ίδιου του γέροντα για το διορατικό του χάρισμα].
Αυτή όμως μετά τελικά τί έγινε; Σταμάτησε να χάνει το φως της κι άρχισε να τρίβονται τα κόκκαλά της. Μια φορά ήμουν παρών εγώ, πού ένα κόκκαλο από την πλάτη της τρύπησε το δέρμα της και βγήκε έξω, συντρίβονταν τα κόκκαλά, διαλύονταν τα κόκκαλά, όπως ακριβώς της είχε πει ο π. Πορφύριος. Ο γέροντας, όταν βγήκε η Μαρία έξω, είπε: αυτή είναι μια αγία, και περιέγραψε την Μαρία.

πηγή