Γέρ. Γαβριήλ: “Καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις!”

Ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η διακριτικότητα και η αγάπη βοηθούν στην παρηγορητική ανακούφιση κάθε πονεμένου συνανθρώπου μας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προσκαλεί προς τούτο λέγοντας: «Δώστε, δώστε στους πτωχούς».  Ακόμη όμως και αν δεν έχεις να δώσεις τροφή η χρήματα, δώσε χαμόγελο, δώσε ένα καλό λόγο, δώσε το χέρι σου σε εκείνον που απλώνει μπροστά σου το δικό του! Έτσι έκανε και ο Χριστός. Άπλωσε τα δικά Του χέρια στο Σταυρό και αγκάλιασε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μας το λέγει το τροπάριο των Αίνων του Σταυρού, κατά το οποίο «εύρος και μήκος σταυρού ουρανού ισοστάσιον», δηλαδή οι οριζόντιες και οι κάθετες ακτίνες του Σταυρού του Χριστού μας νοητώς επεκτεινόμενες αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο, στον οποίον αφειδώλευτα προσφέρουν τη θεϊκή αγάπη.

Ο μακαριζόμενος σήμερον Γέροντας Γαβριήλ, ο Γέροντας της αγάπης, όπως συνηθίσαμε να λέμε, είχε συλλάβει το πραγματικό νόημα του Χριστιανισμού, το νόημα της κενωτικής προσφοράς στον πλησίον, το νόημα της αγάπης χωρίς όρια και ήθελε να ακολουθήσει τα λόγια του Κυρίου μας: «Δος τα υπάρχοντά σου πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ  21) καθώς και να τηρεί την ευλογημένη ρήση: «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι η λαμβάνειν» (Πραξ. κ  20, 35).

Ο αγώνας του ήταν διαρκής για την ικανοποίηση των συνανθρώπων του και η καρδιά του παλλόταν στο ρυθμό της αγάπης και της προσφοράς στον πλησίον. Σύνθημά του είχε ότι, όταν παίρνουμε, γεμίζουμε τα χέρια μας, ενώ, όταν δίνουμε, γεμίζουμε την καρδιά μας. Οι εμπερίστατοι και οι πτωχοί τον λάτρευαν σαν πατέρα και ο Φιλανθρωπικός και Ιεραποστολικός Όμιλος «ο Απόστολος Βαρνάβας» αποτελούσε το γνήσιο περιβάλλον της ευσυμπάθητης καρδιάς του Γέροντος, που αντιπροσώπευε τη μεγάλη χριστιανική οικογένεια, όπου όταν ένας πάσχει συμπάσχουν όλα τα μέλη της.

Σήμερα, έξη μήνες μετά την μεταδημότευσή σου για την πολιτεία των ουρανών, πολυσέβαστέ μου Γέροντα, σε νιώθουμε δίπλα μας, αισθανόμαστε την παρουσία σου, ακούμε τα παρηγορητικά σου λόγια. Δεν μας έχεις αφήσει ορφανούς. Η παρακαταθήκη της αγαπητικής σου καρδιάς έχει πλουτίσει όλους μας, έχει πλουτίσει το Φιλανθρωπικό σου Όμιλο, που συνεχίζει την προσφορά σου για την ανακούφιση κάθε εμπερίστατου αδελφού μας. Τα πνευματικά σου παιδιά, αυτά τα οποία αγκάλιαζες και για τα οποία καμάρωνες λέγοντας «Ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκας, Κύριε» (Εβρ. β  13) αμιλλώνται σε έργα προσφοράς και αγάπης με την εξ ύψους συμπαράστασή σου, μιμούμενα την ευγενή σου άμιλλα με τον Μητροπολίτη Κύκκου, κ. κ. Νικηφόρο, του οποίου εθαύμαζες τη μεγάλη καρδιά και την κοινωνική προσφορά καθώς και το πνευματικό σου τέκνο, το Μητροπολίτη Ταμασού κ. κ. Ησαΐα, που παραμένει Πρόεδρος του Ομίλου μας.

Έγραφες, Γέροντά μου: Ο πόνος των γύρω μου ήταν και δικός μου πόνος, η θλίψη τους γινόταν δάκρυ μου, ο στεναγμός τους δίστομη ρομφαία, που έσχιζε τα σωθικά μου και το σκοτάδι τους λίθος βαρύτατος, που πλάκωνε την ψυχή μου. Έβλεπα μπροστά μου το Χριστό μας γυμνό, πεινασμένο, διψασμένο, στη φυλακή, στο κρεββάτι του πόνου και δεν ήθελα να ακούσω πικραμένη τη φωνή Του να μου λέει: «Επείνασα και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με» (Ματθ. κε  42-43).

  Και να, που ο Απόστολος Βαρνάβας, στα δυσμά του βίου μου με αξίωσε, με την άμεση και ενεργή αρωγή των πνευματικών μου παιδιών, να ιδρύσω τον Ιεραποστολικό και Φιλανθρωπικό Όμιλο «Ο Απόστολος Βαρνάβας».   Ο φωτιστής της Κύπρου μας, ο οποίος διακρίθηκε στην ιεραποστολή και στη φιλανθρωπία δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του, αφού όλους τους πλησίον του τους έβλεπε όχι μόνο σαν τον εαυτό του, αλλά κάτι περισσότερο, σαν εικόνες Χριστού, υπέρ των οποίων «Χριστός απέθανε» (Α  Κορ. η  11).

Για όλους εμάς, Γέροντά μας, παραμένεις και θα παραμένεις ο πολικός αστέρας που μας δείχνει και θα μας δείχνει μέχρι τέλους το δρόμο του καθήκοντος, το δρόμο της φιλαδελφίας. Παραμένεις η υψηλή έπαλξη της συμπάθειας προς πάντα άνθρωπο. Παραμένεις το υπόδειγμα προσφοράς και έμπρακτης αγάπης κατά το θείο ρήμα: ««Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι η λαμβάνειν» (Πραξ. κ  20, 35). Η ευχή σου ας μας συνοδεύει όλες τις ημέρες της ζωής μας.

Εξάμηνο Μνημόσυνο του Γέροντος της αγάπης Γαβριήλ

Καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις!

Η παρατήρηση και ο προβληματισμός αποτελούν τη βάση της προόδου της επιστήμης και της αντιμετωπίσεως των προβλημάτων της ζωής μας. Σε μια παραλία όπου στιβάζονται  σωροί από κόκκους άμμου βλέπουμε μια διαρκή κίνησή τους με τη δύναμη των κυμάτων που σπάζουν επάνω τους. Αν είχαμε χρωματίσει μερικούς κόκκους της που βρίσκονταν στην επιφάνεια θα βλέπαμε ότι εξαφανίζονται από κάποιο κύμα, που σημαίνει ότι βυθίζονται βαθιά μέσα στην άμμο και  μετά από πολλά κτυπήματα μερικούς από αυτούς τους βρίσκουμε πάλι στην επιφάνεια. Κόκκοι άμμου είμαστε και εμείς, αδελφοί μου, και η μανία των κυμάτων της ζωής μας βυθίζει, για να μας επαναφέρει πάλι, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, μετά από πολλά κτυπήματα.

Μη νομίσουμε ότι επειδή είμαστε στην επιφάνεια θα παραμείνουμε μόνιμα σε αυτήν. Προσωρινοί είμαστε, όχι μόνιμοι. Είμαστε κόκκοι άμμου σε μια μετακινούμενη στιβάδα, είμαστε μονάδες μιας κοινωνίας στην οποίαν κατά τη φράση του Ηρακλείτου «τα πάντα ρει», δηλαδή όλα είναι ρευστά, τίποτα δεν είναι στατικό, τίποτα δεν σταματάει ποτέ. Επομένως όλα αλλάζουν διαρκώς, όλα υφίστανται φθορά η μεταβολή. Γι’ αυτό και η συνειδητοποιημενη πάντοτε Εκκλησία μας μας προετοιμάζει για τις προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές και εθνικές ανακατατάξεις αυτές λέγοντας δια του στόματος του Προφητάνακτος Δαβίδ: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» (Ψαλμ. λγ  11).

Όταν βρισκόμαστε στην επιφάνεια της άμμου δεν φανταζόμαστε τις περισσότερες φορές ότι ένα κύμα μπορεί να μας οδηγήσει στην αφάνεια, από την οποία πάλιν άλλο κύμα με Θεία μόνο συνέργεια μπορεί να μας επαναφέρει  στο φως. Την επιφάνεια, όταν βρισκόμαστε σε αυτήν, δεν πρέπει να την απολαμβάνουμε ασυλλόγιστα. Πολλοί θα ήθελαν να βρίσκονταν στη θέση μας, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Οφείλουμε να συλλογισθούμε ότι ο Θεός μας έχει αξιώσει αυτής της τιμής της επιφανειακής απολαύσεως και να τείνουμε πάντοτε χέρι βοηθείας σε αυτούς που στερούνται αυτής της χάριτος. Το χέρι βοηθείας είναι η έκφραση της αγάπης μας προς τους στερημένους της χάριτός μας. Και ο Θεός μας που βλέπει την αγάπη μας απομακρύνει τα κύματα της καταστροφής από κοντά μας. Η αγάπη απομακρύνει το κύμα του εναντίον μας παιδαγωγικού κύματος του Κυρίου μας.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλά κύματα να αναποδογυρίζουν πλήθος συνανθρώπων μας. Είδαμε υπερήφανους συμπατριώτες μας  προδομένους και πικραμένους από όλους εκείνους που νόμισαν ότι μπορούν να τους χειραγωγήσουν σωστά και να τους οδηγήσουν σε σφαίρες ευημερίας, με σκυμμένα τα κεφάλια από το βάρος των καθημερινών πολλαπλών προβλημάτων. Τους είδαμε να πένονται, αλλά τις περισσότερες φορές να μην λησμονούν να ευχαριστήσουν το Θεό, για ο,τι τους χαρίζει καθημερινά βλέποντας και οι ίδιοι πως κάποιοι δίπλα τους, γύρω τους, στερούνται και αυτών των ολίγων αγαθών που τους έχουν παραμείνει. Και δεν μένουν στην πιστοποίηση της στερήσεως.

Σπεύδουν με φιλάδελφα αισθήματα να προσφέρουν από το ταμείο της αγάπης τους με την καρδιά τους. Είδαμε, τέλος, την πληγωμένη αξιοπρέπεια των αποδεκτών της αγάπης, που διστακτικά δέχθηκαν την ενίσχυση, τον καλό λόγο, τη συμπαράσταση. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πριν λίγα χρόνια μοίραζαν τα αποθέματα της αγάπης τους, στους άλλους! Τώρα βρίσκονται οι ίδιοι αποδέκτες της αγάπης κάποιων άλλων.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η αγάπη και η κακία είναι αδελφές, γεννημένες από την ίδια μήτρα.  Είναι όμως αντίθετες. Η καθεμιά ακολουθεί το δικό της δρόμο. Σε ένα μονάχα σημείο συναντώνται μεταξύ τους! Στο σημείο της κατανοήσεως ότι και η μία και η άλλη είναι δανεικές και αν κάνουμε το καλό , ο Θεός θα το φέρει μπροστά μας, όταν εμείς θα το έχουμε ξεχάσει. Ακόμη και οι άνθρωποι που ευεργετήσαμε να λησμονήσουν, Εκείνος δεν ξεχνά ποτέ! Μην διστάζουμε, λοιπόν, να κολυμπήσουμε στης αγάπης τα όμορφα νερά, που δεν τα επηρεάζουν κύματα καταποντισμού ποτέ.

Η νηνεμία της αγάπης, του θείου έρωτα προς τον Ιησού Χριστό και η ανιδιοτέλεια, δηλαδή η αδιαφορία για το αν η αγάπη μας στον Χριστό συνεπάγεται χαρές η οδύνες ευφραίνει τη ζωή μας. Είναι νηνεμία αρχοντιάς και ανωτερότητας, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικη και άξια του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στην φιλική διάθεση του Χριστού, που μας αγαπά.

[Συνεχίζεται]

πηγή  εδώ και εδώ