Κυριακή Γ΄ Ματθαίου – Στην εορτή των Πρωτοκορυφαίων

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Β´ Κορ. ια´ 21-ιβ´ 9

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ματθ. ιστ´ 13-19

ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ

1. Μὲ ὑπομονὴ πολλὴ

«Ποίοις πνευματικοῖς ᾄσμασιν ἐπαινέ­σωμεν Πέτρον καὶ Παῦλον;»... Ἑορτάζουν σήμερα «οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι καὶ τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι», κι ὁ ἱε­­ρὸς ὑμνογράφος ἐκφράζει τὴν ἀπορία ὅλων μας: Μὲ τί λόγια καὶ μὲ ποιοὺς ὕμνους νὰ πλέξουμε ἐγκώμια καὶ νὰ τιμήσουμε ἐ­­­πάξια τοὺς δύο Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους;... 

Ὡστόσο κάποια διέξοδο στὴν ἀδυναμία μας μᾶς δίνει τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς, ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, ὅπου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ ἀντικρούσει αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀμφισβητοῦν, ἀναγκάζεται νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ ἀποστολικό του ἀξίωμα καὶ νὰ περιγράψει ὁ ἴδιος τοὺς κόπους καὶ τὰ παθήματα ποὺ ὑπέμεινε στὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου: «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλα­καῖς περισ­σοτέρως, ἐν θα­νά­τοις πολ­λάκις».

Μαστιγώσεις, ραβδισμοί, λιθοβολισμοί, ναυάγια, ὁδοιπορίες ἀποτελοῦν λέξεις ποὺ ἁπλῶς ἀναφέρει ὁ μέγας Ἀπόστολος, ἀλλὰ ἡ καθεμιὰ κρύβει φρικτοὺς πόνους καὶ ἀπίστευτες ταλαιπωρίες. Παράλληλα ὁ ἴδιος ἀντιμετώπισε ἐπανειλημμένως πίκρες καὶ στενοχώριες ἄλλοτε ἀπὸ συνεργάτες του ποὺ τὸν ἐγκατέλειπαν καὶ ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση ψευδοδιδασκάλων καὶ αἱρετικῶν ποὺ ἀπειλοῦσαν τὴ συνοχὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ οἱ ἑκούσιες στερήσεις: Ὁ θεῖος Ἀπόστολος κήρυττε, λειτουργοῦσε, κατηχοῦσε, συμβούλευε «ἐν κόπῳ καί μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις..., ἐν νηστείαις...». Οἱ συνεχεῖς μετακινήσεις του ἀλλὰ καὶ «ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν» συχνὰ τὸν ὑποχρέωναν νὰ μένει ξάγρυπνος ἢ καὶ νηστικός.

Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν! Κι ὅπως λέει τὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς, ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος, ποὺ εἶδε τοὺς κόπους τόσο τοῦ ἀποστόλου ­Παύλου ὅσο καὶ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, δέχθηκε «τοὺς πόνους ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον... ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν», δηλαδὴ ὡς τὴν πιὸ εὐάρεστη προσφορὰ καὶ θυσία στὸ οὐράνιο θυσιαστήριο. 

Ἀλήθεια, πόσο πολὺ μᾶς ἐμπνέει ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ αὐτοθυσία ποὺ ἔδειξαν οἱ δύο κορυφαῖοι Ἀπόστολοι γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν αὐτὸ τὸ τόσο κοπιαστικὸ καὶ μαρτυρικὸ ἔργο!

2. Ἡ συμμετοχὴ στὸν πόνο τῶν ἄλλων

Σὰν νὰ μὴν ἔφθαναν οἱ προσωπικές του περιπέτειες καὶ δοκιμασίες, ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος ἐνδιαφερόταν καὶ γιὰ τὸν κάθε χριστιανὸ χωριστά. Ἔσκυβε μὲ ἀληθινὴ συμπόνια καὶ πολλὴ ἀγάπη κοντὰ στὸν κάθε πονεμένο ἀδελφὸ καὶ προσπαθοῦ­σε μὲ ὅποιον τρόπο νὰ τὸν στηρίξει καὶ νὰ τὸν ἐνισχύσει. Γράφει χαρακτηριστικά: «Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδα­λίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;». Ποιὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ἀσθενεῖ ­πνευματι­κὰ ἢ καὶ σωματικά, καὶ δὲν ἀσθενῶ κι ἐγὼ μαζί του; Ποιὸς σκοντάφτει καὶ πέφτει στὴν ἁμαρτία, καὶ δὲν καίγομαι κι ἐγὼ στὸ καμίνι τῆς θλίψεως καὶ τῆς ντροπῆς;...

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος αὐτὴ τὴν ἀγάπη συνιστοῦσε, πρωτίστως μὲ τὸ παράδειγμά του κι ἔπειτα μὲ τὸν λόγο του. Ἂς ἀκούσουμε τὴ φωτισμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα συμβουλή του: «πρὸ πάντων τὴν εἰς ἑαυτοὺς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Α΄ Πέτρ. δ΄ 8). Πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον θερ­μὰ καὶ διαρκῶς· διότι ἡ ἀγάπη θὰ σκεπάσει καὶ θὰ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγαπᾶτε, ὅσο πολλὲς κι ἂν εἶναι. Ἐπιπλέον θὰ ἑλκύσει τὸ θεῖο ἔλεος καὶ σ’ ἐσᾶς ποὺ δείχνετε ­ἀγάπη. Τί θαυμάσια κοινωνία ἀγάπης!

3. «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου»

«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου· ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὴν ἐπίμονη αἴτηση - προσευχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Φαίνεται ὅτι τὸν ταλαιπωροῦσε μιὰ χρόνια ἀσθένεια καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ τοῦ τὴν πάρει. Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ὅμως ἦταν διαφορετικό: Σοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ χάρις ποὺ σοῦ δίνω, τοῦ ἀπάντησε. Διότι ἡ δύναμή μου φανερώνεται σὲ τέλειο βαθμό, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, παρὰ τὴν ἀδυναμία του, κατορθώνει μὲ τὴν ἐνίσχυσή μου ἔργα μεγάλα καὶ θαυμαστά.

Καὶ πράγματι, κατὰ θεία παραχώρηση ἡ ἀσθένεια, ὡς «σκόλοψ τῇ σαρκί», παρέμεινε μόνιμος σύντροφος τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ταυτόχρονα ὅμως ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πλημμύριζε τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου, ὥστε ὄχι μόνο νὰ ὑπερνικᾶ τὴ δοκιμασία του, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιτελεῖ καταπληκτικὸ ἔργο.
Ὁ ἴδιος θεϊκὸς λόγος ἐφαρμόσθηκε καὶ στὴ ζωὴ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Διότι κι ὁ Σίμων - Πέτρος, ἂν καὶ εἶχε περάσει ὧρες ἀδυναμίας, καθὼς ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἀγαπημένο Του Διδάσκαλο, ἔζησε ὅμως καὶ τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος, ὅταν πλημμυρισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κήρυττε ἄφοβα ἀκόμη καὶ ἐνώπιον τῶν φανατικῶν Ἰουδαίων τὸν Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα Κύριο.

Ἔχοντας στὴ μνήμη μας τὸ παράδει­γμα τῶν ἁγίων Πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ἂς ἀφήσουμε τὴ θεία Χάρη νὰ πλημμυρίζει καὶ τὴ δική μας ζωή. 

Τότε αὐτὴ θὰ θεραπεύει τὶς ἀσθένειές μας καὶ θὰ παραμερίζει τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας, προκειμένου νὰ φανερώνεται σὲ τέλειο βαθμὸ ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἐπιτελοῦνται μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα καὶ νὰ δοξάζεται τὸ ἅγιο ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”