Θεόκλητοι-ετερόκλητοι του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλoυ

Η ζωή τους δεν ήταν έκφραση στιγμιαίου ενθουσιασμού, αλλά  αποτέ-λεσμα  θείας επέμβασης,  προκειμένου ν΄ αλλάξει  στην συνέχεια και η δική μας πορεία. Όταν δούμε μέσα στην βιωτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου  την  δική  μας, με τις πτώσεις  μας και τις αστοχίες μας, τότε θα καταλάβουμε ακόμα καλύτερα ότι έχουμε ελπίδα  ν’ απολαύσουμε ότι και εκείνοι : τον Ιησού και την αιώνια μακαριότητα. Έζησαν  σε διαφορετικές εποχές,  έγιναν όμως και οι δύο οι κήρυκες  του  σωτήριου μηνύματος  που έφερε Εκείνος στην οικουμένη.

  Πολλοί αναρωτιούνται  που θα μας βρει ο Χριστός; Θα μας βρει στην θάλασσα  της ζωής μας,  με τα δίχτυα της  βιοπάλη μας στα χέρια και την αγωνία  μας  για το αύριο της οικογένειάς μας στην σκέψη, όπως βρήκε  τον Πέτρο στην Γαλιλαία. Αυτός  πλέον άφησε σπίτι, περιουσία, οικογένεια για να ακολουθήσει τον Κύριο.  Θα μας βρει επίσης στον δρόμο της ζωής  όταν  διανύουμε τις δεκαετίες  της, στην πορεία πριν την δική μας Δαμασκό,  των αναζητήσεών μας  και των  προβληματισμών μας, σε λιθοβολισμούς που θα δείχνουν την αποστασία μας, όπως  βρήκε τον Παύλο.  Θα μας βρει  λοιπόν εκεί  που βρίσκεται  η βιωτή μας  ή η απιστία  μας, τα λόγια μας ή οι πράξεις μας..  Η αλλαγή που θα συμβεί σ΄ εμάς, όπως σ΄ εκείνους, είναι και η κύρια ιδέα  της μεταστροφής που κηρύσσει ο Χριστός. Απτές αποδείξεις  μετάνοιας άρα τιμάμε στις 29 Ιουνίου κάθε χρόνου.

  Άσχετα ποιό είναι το παρελθόν μας, σημασία έχει πώς μέσα από το παρόν,  προετοιμάζουμε το αύριο. Όσο άγιος  και να είναι κάποιος,  έχει έστω και μια ρωγμή πτώσης. Όσο αμαρτωλός και αν φαίνεται ο άλλος, υπάρχει μια αχτίδα διόρθωσης. Γι΄ αυτό ήρθε ο Χριστός στην γη, για να επουλώσει την ρωγμή και την αχτίδα να την κάνει φως, όπως είναι Εκείνος. Η αλλαγή που θα συμβεί στην ζωή μας, μπορεί  να είναι ένα ξύπνημα  μετά από ένα όραμα   και ίσως έρθει με την φωνή ακόμα και από έναν πετεινό. Ένα πτηνό μπορεί να αναπληρώσει και να καταφέρει όσα δεν έκαναν αμέτρητα  βαθυστόχαστα  κηρύγματα και να κλάψουμε πικρά μετανοιωμένοι. Μετά την ανατροπή  αυτή,  από αρνητές  ή διώκτες  μπορεί να γίνουμε διαπρύσιοι  ιεροκήρυκες όπως οι πρωτοκορυφαίοι  Απόστολοι. Η ιεραποστολή  δεν χρειάζεται  πτυχία και περγαμηνές, αλλά δύναμη  καρδιάς και θέληση ψυχής. Για τον λόγο αυτό οι εργάτες της είναι λίγοι, το έργο τεράστιο, το αποτέλεσμα ανυπολόγιστο. Ποτέ η ζέση της ψυχής, η δράση και το ποίμνιο δεν μπορεί να είναι αποτελέσματα στατιστικής, αλλά καρποί ποιμαντικής.

  Ο Πέτρος  ακούει την πρόσκληση  του Κυρίου,  αφήνει αμέσως  τα πάντα και κάνει  τα πάντα  για  την δόξα του Θεού. Παρ΄ όλα αυτά   θα τον δούμε κάποια στιγμή να έχει  υπερηφάνεια, να κοιμάται σε ώρα  προσευχής και αργότερα να κάνει παρέα  με εχθρούς του Χριστού,  μακριά Του  και να φτάνει στην άρνηση. Βλέπουμε όμως και τα δάκρυά του που ξεπλένουν κάθε μελανό σημείο της πορείας του.

  Ο Παύλος,  φανατικός Ιουδαίος, διώκτης  του Χριστού  και της Εκκλησίας  Του, μ΄ ένα όραμα μεταστρέφεται και υπομένει βασανιστήρια, διώξεις, ναυάγια, χλευασμό, επειδή πλέον κήρυττε  Χριστό εσταυρωμένο και αναστημένο. Σ΄ εκείνον οφείλουμε, ως ελλήνων γένος, το Βάπτισμά  μας ,είναι ο διδαχός μας.  

   Τι και αν χωρίζει τους  δύο Αποστόλους ο χρόνος και τόπος, τους ενώνει άλλο  ακόμα ένα  στοιχείο, το μαρτύριο. Τέτοιο ήταν το τέλος της επίγειας  ζωής τους. Μαρτυρία και μαρτύριο, δίπτυχο που το τήρησαν οι Πέτρος  και Παύλος και που λείπει από τους περισσότερους. Όπου και απ΄ όποιους ασκείται ιεραποστολικό γνήσιο έργο χαίρεται  ο Θεός για το θάρρος τους και ευλογεί τον αγώνα τους. Της Ορθοδοξίας η ευγνωμοσύνη είναι δεδομένη.

  Γιατί όμως τους έχουμε; Αν είναι για θαυμασμό, δεν τους χρειαζόμαστε, είχαμε και έχουμε αρκετούς ήρωες  και ιδεολόγους.  Τους έχουμε για μίμηση, κάπου ακουμπάνε στην ζωή μας, στον ενθουσιασμό μας ή  σε κάποια άρνηση του Χριστού, άμεση ή έμμεση.  Υπάρχει όμως πίστη,  ότι υπάρχει Θεός που  μεριμνά για όλους και μας φροντίζει πατρικά. Είναι η πίστη που μετακομίζει ακόμα και τα βουνά των δυσκολιών, των εμποδίων,  των αδυναμιών  και την θέση  τους να παίρνει η αρετή και η αγιότητα.

  Όταν κοιτάξουμε τον Χριστό στα μάτια,  στις τρικυμίες  της ζωής μας,  Εκείνος θα τις γαληνεύσει και θα σωθούμε. Η αγιότητα δεν είναι δεδομένη ποτέ και σε κανένα. Είναι θέμα αγώνα προσωπικού. Όταν γυρίζουμε  όμως την πλάτη στον Θεό τότε βυθιζόμαστε, με δική μας ευθύνη. Πορεία ίδια μ΄ εκείνη  των  Αποστόλων  Πέτρου και Παύλου, ή δρόμος ξένος και απόμακρος της  χάρης  Του; Η εν Χριστώ ζωή και πολιτεία  μας μπορεί να μην έχει μαρτυρικό τέλος, αλλά τουλάχιστον ας  τελειώσει  στην ώρα της στου Κυρίου την αυλή και Βασιλεία.  

*Κύρια σημεία κηρύγματος  στον  ιστορικό  Ιερό Ναό Αποστόλων  Πέτρου -  Παύλου,  πολιούχων Σπάτων Αττικής, Παρασκευή 29-12-2012. 

________

Σημείωση: Η Ιερά εικόνα - στον φάκελο των Φωτογραφιών - των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, είναι  έργο του Αθανασίου Πιπηλή, 1975, άγνωστου δωρητή.Ανήκει στον Ι.Ν.Αγ.Αναργύρων Αττικής.

: πηγή