Κυριακή της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου: Ο Χριστιανισμός είναι πράξη! π. Παντελεήμων Κρούσκος

Η Εκκλησία μας εορτάζει την Κυριακή αυτή, την μνήμη των εξακοσίων πενήντα θεοφόρων πατέρων της τέταρτης οικουμενικής συνόδου, πού συνήλθε στην Χαλκηδόνα το 451 και κατεδίκασε τον μονοφυσιτισμό, δογμάτισε δε τον Ιησού Χριστό "εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενον", θεϊκή και ανθρωπίνη σε ένα πρόσωπο εκφραζόμενες.

Το δόγμα της Εκκλησίας μας είναι πραγματικότητα ζωντανή και ζωοποιός. Δεν είναι ξερό και κενό θεωρητικό γράμμα, ακόμα και αν εκφράζεται βραχύ ρήματι και με απόλυτο τρόπο, αλλά εκφράζει την ζωντανή παράδοση, το ζην και το υπάρχειν της Εκκλησίας, του εκκλησιαστικού ανθρώπου. Το δόγμα έχει ζωντανή εφαρμογή στην ζωή και την πολιτεία, στην θεώρηση και την πράξη του χριστιανού. Βιώνοντας σήμερα μια τεράστια ηθική και οικονομική κρίση δεν έχουμε την εγκληματική πολυτέλεια να θεωρητικολογούμε ως χριστιανοί ορθόδοξοι, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες του κόσμου τούτου, στον οποίο κληθήκαμε να κάνουμε χρήση βιώματος και πράξης της βασιλείας του Θεού.

Ας επεκτείνουμε τον όρο της Χαλκηδόνας στα κοινωνικά πράγματα.Είναι ανάγκη και υποχρέωση!Ζούμε σε εποχή καταδυνάστευσης και άφρονης σατανικής καταναγκαστικής εξουσίας του ανθρώπου. Ναί μεν του αποστάτη ανθρώπου, αλλά πάντα του ανθρώπου, ον προσέλαβε, και ον προσεκάλεσε και δι'ον έπαθε ο Θεός!

Η Δ Οικουμενική σύνοδος δογματίζει πώς ο Χριστός αγίασε το πρόσωπο, το ανθρώπινο πρόσωπο, κατήλθε και όχι μόνο κατήλθε αλλά εκενώθη(!) στον υλικό κόσμο, τον κόσμο του βδελύγματος για την ανθρώπινη φιλοσοφία. Πόσο σεβασμό αποτίουν οι έμποροι των εθνών σε αυτό το πρόσωπο; Πώς ο άνθρωπος έγινε άτομο της μάζας,οικονομικό ψηφίο, αμελητέα ποσότητα; Πώς ο ανεπανάληπτος και μοναδικός αδελφός έγινε εχθρός, ξένος, αμελητέος, άγνωστος, μηδαμινός, σχετικός, εκμεταλλεύσιμο προϊόν, ψυχή ανθρώπου εμπορεύσιμη στο παζάρι μιας αποκαλυπτικής Βαβυλώνας; Ο αντίχριστος ζεί ανάμεσα μας. Είναι αυτός πού καταργεί το πρόσωπο, την αγία σάρκωση του Χριστού, την μοναδικότητα του ανθρώπου.Ο θεολόγος και ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει πώς αντίχριστος είναι πας οστις δεν ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα. Εν σαρκί. Απτό, ψηλαφητό, θεατό.Αρα ο δυνάμει αντίχριστος είναι ο άσπλαχνος, ο πλουτοκράτης, ο δυνάστης, ο αδικητής, ο υπηρέτης της δαιμονοκρατίας, της εκμετάλλευσης, ο σκληρός Φαραώ πού ήλθε να δοκιμάσει τον λαό του Θεού και τα έθνη και λέγεται νεοφιλελευθερισμός, νέα τάξη πραγμάτων, άναρχος καπιταλισμός, κερδοσκοπία χωρίς όρια ηθικά και υλικά, αποκτήνωση του ανθρώπου, δυναστεία σατανική και απάνθρωπη.

Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό έχουμε και την παραχριστιανική, την λανθασμένη εκκλησιαστική αντίληψη και νοοτροπία για την θεώρηση του κόσμου.Παπαγαλίζουμε άκριτα και αποφθεγματικά, γεμάτοι στωϊκή εγκαρτέρηση για την μοίρα των άλλων: "ουκ επ αρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος", την ώρα πού οι αδελφοί μας λιμοκτονούν και στερούνται! Τί βολική πνευματικότης!Τί βολική πίστη.Ως νεφελοβάτες και ομφαλόψυχοι, στυγνοί υποκριτές θα λέγαμε, οι επικριτές της Εκκλησίας, αλλά και - φευ!- οι χαλαρότεροι των χριστιανών απαιτούν μια Εκκλησία πνευματική, με αφηρημένες θεωρίες, με πουριτανικό ασκητισμό, με περιορισμό σε πνευματικές αφηρημένες αναζητήσεις, δόγματα γραμμένα σε κώδικες και βιβλία, πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην πρακτική ζωή, αλλά αφορούν τους δικαίους φιλοσόφους, τους ειδλολάτρες του πνεύματος και της ηθικής. Μισούν την ύλη. Φθονούν το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας. Συκοφαντούν τους εράνους. Αποστρέφονται τα συσσίτια πού ελέγχουν την δική τους ολιγωρία.Απαιτούν από την Εκκλησία μηδαμινή κατοχή, διαχείριση και χρήση οποιασδήποτε περιουσίας. Κλέβουν και αρνούνται το ψωμί και το ρούχο πού διανέμεται στον φτωχό, με τον πονηρό οφαλμό και την απάνθρωπη άρνηση τους. Κατηγορούν πουριτανικά και πρόστυχα τον αδικημένο και αναγκεμένο ως τεμπέλη, αχαΐρευτο, βάρος της κοινωνίας. Διασύρουν συλλογικά την Ελλάδα ως χώρα εκμεταλλευτών, παρανόμως πλουτιζόντων, οκνηρών. Παραδιδουν ευκόλως τους αυτόχειρες στην κόλαση, παραθεωρώντας την πείνα και την ντροπή πού τους έφτασε ως εκεί.Θέλουν την Εκκλησία σαν έναν χώρο ασκητιστών, νευρωτικών ανθρώπων, πού μέσα σε υλικά και άυλα θυμιάματα θα νεφελοβατούν προς έναν αφηρημένο Θεό και θα αποστρέφονται μετά βδελυγμίας την αμαρτωλή ύλη με τον πιό σκληρό πλατωνικό τρόπο.

Χριστιανοί και άθεοι πού παραβλέπουν πώς η Εκκλησία είναι πίστη πρακτική. Πώς η διανομή του άρτου είναι πνευματικότητα, η διανομή του ιματίου είναι πνευματικότητα, ο παρακλητικός λόγος είναι πνευματικότητα, η στέγαση του απόρου και του διωγμένου είναι πνευματικότητα, η περίθαλψη του ασθενούς,του ξένου, του εγκληματία, του περιθωριακού, του πονεμένου πάνω απ'όλα ανθρώπου δεν είναι ακτιβισμός πουριτανικός και διαφημιστικός, είναι πνευματικότητα. Η αγάπη και η ελεημοσύνη είναι το κέντρο και της ηθικής και της πίστης του χριστιανού ορθοδόξου.

Ας κοιτάξουμε τον κόσμο γύρω μας με προοπτικές θεϊκές. "Ειδες τον αδελφό σου είδες τον Θεό σου", επιγραμματικά εκφράζονται οι υπερασκητικοί πατέρες, πού δεν εμίσησαν αλλά καθυπέταξαν και σοφώς εχρησιμοποίησαν την ύλη, χωρις φθονερούς εγκρατιτισμούς και υποκρισίες πνευματιστικές.

Ο Σεβασμός αυτού πού δεν βδελύχθηκε ο αναφής Θεός είναι και δική μας ευθύνη. Έμπρακτη ευθύνη!Αυτή είναι και η πίστη των πατέρων μέσα σε κοινωνικά πλαίσια. Και αυτή η ευθύνη πολιτείας και πράξης του ορθοδόξως υγιή χριστιανού.