Ενδέκατη Κυριακή του Λουκά : Των αγίων προπατόρων

Κυριακή των αγίων προπατόρων . Διαβάζεται η παραβολή του μεγάλου δείπνου. 

Είναι μια ιστορία εκλεκτών προσκεκλημένων πού περιφρόνησαν την μεγάλη κλήση στο δείπνο. Και μετά τους αντικατέστησαν αυτοί πού έμεναν στο περιθώριο. Περικοπή συναγερμού για εμάς πού θεωρούμαστε εκλεκτοί και προσκεκλημένοι και περιφρονήσαμε την κλήση μας. Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι του περιθωρίου;Είναι αδελφοί μας πού η κοινωνία των ανθρώπων τους στέρησε την ύπαρξη και το δικαίωμα στο κοινωνικό στερέωμα, αλλά και η κοινωνία των θρησκευομένων το δικαίωμα στην σωτηρία. Άνθρωποι οπωσδήποτε με πάθη και αδυναμίες, πού όμως για έναν ανεξήγητο λόγο, ίσως λόγω της ταπείνωσης , της αγάπης προς τον Θεό, την απλότητα της καρδίας και την λαθότητα κρυφής πνευματικότητας αξιώθηκαν να γίνουν οι εκλεκτοί και από έσχατοι πρώτοι.

 Η γέννηση του Χριστού αλλάζει τα δεδομένα της κοινής ανθρώπινης ζωής και της ιστορίας του ανθρώπου. Όχι μόνον διχάζει την ιστορία ως χρονικό ορόσημο,ως ιστορία πρό και μετά Χριστόν, γιατί και αυτή η διάκριση με τον αντιχριστιανικό πόλεμο πού υφιστάμεθα σήμερα, μπορεί να εκλείψει ως ανθρώπινη. Αλλά επειδή διχάζει και ορίζει την ιστορία του ανθρώπου ουσιαστικά και πνευματικά. Πριν τον Χριστό ο άνθρωπος θεοποιούσε τις μέριμνες, τους φόβους, τις αισθήσεις και την διάνοια του, αλλά και αυτόν τον υλικό κόσμο. Μετά τον Χριστό, ο άνθρωπος καλείται στην εκκλησία, σε έναν θεανθρώπινο τρόπο ύπαρξης, στο αιώνιο δείπνο του Θεού, πού σημαίνει κοινωνία και τελείωση της φύσης του. Γι αυτό και ετούτη η παραβολή δύο Κυριακές πριν τα χριστούγεννα. Δεν είναι χρονική σύμπτωση βέβαια και υπόθεση των εορτών η κλήση. Αλλά ευκαιρία υπενθύμισης. Είμαστε κλητοί σε αυτήν την ζωή, πού είναι ένα στάδιο δοκιμασίας. Μπορεί να την εξαντλήσουμε βιολογικά και να παραδοθούμε στις εμπειρίες, τις μέριμνες της, τις μικροχαρές και τις μεγάλες θλίψεις της μέχρι να αφανιστούμε από προσώπου γης. Μπορεί όμως να αποδεχτούμε και την κλήση μας και να ζήσουμε την τελείωση. Στο χέρι μας είναι να είμαστε οι εκλεκτοί. Τα χριστούγεννα είναι η αναμόρφωση της φύσης μας προς την Θεότητα. Και είναι αιώνια υπόθεση.

Η πνευματική και κοσμική ατμόσφαιρα είναι αυτή των Χριστουγέννων, λοιπόν. Κάθε μεγάλο έργο χρειάζεται έναν νού να το σχεδιάσει και ένα σώμα να το πραγματοποιήσει. Και μετά μπαίνει και σφραγίδα γνησιότητας και δημιουργίας. Στην Σάρκωση του Λόγου, Νους ήταν ο Θεός Πατέρας, συλλαμβάνων το σχέδιο της οικονομίας, μετά του Υιού και του Πνεύματος.Σώμα και εργάτης και εργαστήριον η Θεοτόκος Μαρία, πού έθρεψε με το αίμα της και έδωσε υπόσταση σωματική στον Λόγο. Και σφραγίδα το Άγιο Πνεύμα πού συνέργησε στην σάρκωση του Υιού.Στο πρόσωπο της Θεοτόκου Μαριάμπραγματοποιείται η σωτηρία και εκπροσωπείται η ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος δεν εγκαταλείπεται ως ανύπαρκτος και υποδεέστερος, αλλά γίνεται συνεργάτης του Θεού για την σωτηρία του την ίδια.Τιμούμε την Θεοτόκο για την συνέργεια της στο μέγα μυστήριο. Και για χάρη της Θεοτόκου τιμούμε τους κατά σάρκαν προγόνους της, πού λέγονται προπάτορες. Για χάρη της Θεοτόκου, αυτοί υπήρξαν, ξεχώρισαν και αγίασαν. Δεν ήταν αυτοί πού οδήγησαν στην Θεοτόκο, αλλά η Θεοτόκος του μέλλοντος πού αυτοί εκλήθησαν από τον Θεό στο παρελθόν να παίξουν το ρόλο τους στην ιερά ιστορία. Εν πίστει τους προπάτορας εδικαίωσας. Γιατί εξ αυτών προήλθε η ρίζα της σωτηρίας, η Μάνα του Θεου, η πρώτη των ανθρώπων. Η εορτή των προπατόρων έχει ως κέντρο και αναφορά την Παναγία Μαριάμ.

Με αυτής της πρεσβείαις ας αξιωθούμε και εμείς τα αιώνια χριστούγεννα μας.

 π. Παντελεήμων Κρούσκος

Εις τον ουρανοφάντορα Βασίλειο

 Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε...

Η δική σου φωνή θα έπρεπε να παρίσταται ανάμεσα μας, Βασίλειε, λέγει το τροπάριο του όρθρου, αγαπητοί μου αδελφοί, ώστε να δυνηθεί να εγκωμιάσει τον χριστομίμητο βίο και την πολιτεία σου. Και πραγματικά ότι και αν έχει γραφθεί ή λεχθεί ακόμα και από τους χρυσολόγους ρήτορες ή τους θεοπνεύστους πατέρες είναι λίγο, πολύ λίγο για να παραστήσει το ύψος το πνευματικό και την υπεραποστολική συμβολή του Μεγάλου Βασιλείου στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αν έπρεπε να ομιλήσουμε για τις αρετές, τις νηστείες, την πραότητα, την σοφία,το μακρόθυμο, το ιεροπρεπές , την αγγελική, αρχιερατική εκείνη φυσιογνωμία , θα έπρεπε να επιστρατεύσουμε ακόμα μια φορά έναν επάξιο ύμνο, ύμνο πού συνέγραψε για εκείνον, ο ομώνυμος του Μοναχός Βασίλειος: " Πάντων τῶν ἁγίων ἀνεμάξω τάς ἀρετάς, Πατὴρ ἡμῶν Βασίλειε, Μωϋσέως τὸ πρᾶον, Ἠλιοὺ τὸν ζῆλον, Πέτρου τὴν ὁμολογίαν, Ἰωάννου τὴν Θεολογίαν"και για την ποιμαντική του πατρική φροντίδα, εκδηλούμενη σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα , συνεχίζει: "ὡς ὁ Παῦλος ἐκβοῶν οὐκ ἐπαύσω. Τὶς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;"

Ο Βασίλειος ο μέγας, ο ουρανοφάντωρ, πού πάει να πεί "ουρανοκατέβατος", "εξ ουρανού φανείς επί γης ουρανοπολίτης", δεν είναι άγνωστος ακόμα στους φιλοσόφους,τους ρήτορες, τους πανεπιστήμονες αυτού του κόσμου. Αλλά και αυτοί οι φιλάνθρωποι από χριστιανών έως ουμανιστών καυχώνται για εκείνον ως πρωτοπόρο ιδρυτή ευαγων ιδρυμάτων ανακούφισης του ανθρώπινου πονου. Αλλά και οι της ακαδημαϊκής θεολογίας θεράποντες καυχώνται για τον πολύσοφο καθαιρέτη Αρείου, οι δε ποιητές για τον ποιητή, οι ρητορες για τον ρήτορα και οι ιατροί για τον ιατρό. Κοντά στους κοσμικούς συγκαυχώνται και οι Μοναχοί,έχοντας μεγάλο κανονολόγο και συνασκητή τον μέγα Βασίλειο.

Αλλ'εμείς δεν καυχώμαστε για τον ρήτορα,τον ακαδημαϊκό θεολόγο,τον φιλόσοφο,τον ιατρό,τον αστρονόμο και διοικητή ιδρυμάτων ή κανονολόγο Βασίλειο επίσκοπο Καππαδοκίας. Καυχώμαστε βέβαια και τιμάμε την κατά κόσμο σοφία του και την συμβολή του στην ιστορία της ανθρώπότητας, Πλέον όμως και κύρια πανηγυρίζουμε τον άγιο, τον εκούσια φτωχό και φιλόπτωχο πατέρα,τον πτωχων υπερασπιστή και πλουτιστή, των ασθενούντων ιατρό, τον έλεγχο των αδίκων και των τυρράνων, της θεολογίας της πνευματικής την ακρότητα, τον κανόνα της ορθοδοξίας κια ορθοπραξίας,τον θερμό άνθρωπο της προσευχής,τον υψίνοα και λαμπρό λειτουργό, τον συνώνυμο της βασιλικής ταπείνωσης,της απεριόριστης, κενωτικής, θυσιαστικής, απέραντης αγάπης, πού επεκτείνεται αδιάκριτα στον κάθε πάσχοντα και ενδεή, ανεξαρτήτως θρησκείας, καταστάσεως και γένους.

Ναι , αγαπητοί μου χριστιανοί, αυτος είναι ο άγιος Βασίλειος. Όχι ένα εντυπωσιακό λήμμα σε μια κοσμική φιλολογική εγκυκλοπαίδεια πού διεκδικείται από τους σοφούς του κόσμου, αλλά αυτός ο διά Χριστός ταπεινός και δια Χριστόν μέγας. Ό άγιος, ο πατέρας, ο σιτοδότης, ο των Αγγέλων συνόμιλος και δέκατος τρίτος των αποστόλων. Ο μέγας πού γνώριζε πώς να γίνεται μικρός, να χέεται , να κενώνεται από το ύψος του για να συνομιλήσει, να περιθάλψει, να διασώσει, να ανακουφίσει και να φωτίσει τον μικρό, τον απλό άνθρωπο, πού οι εκλεκτοί και μεγάλοι συνήθως  θεωρούν ασήμαντο και ανάξιο λόγου.

Αυτή την μεγαλειώδη ταπεινότητα,αυτή την υψηλή αγάπή και ιερατική μεγαλειότητα, εορτάζουμε σήμερα και αυτό καλούμαστε να γίνουμε, αυτό πού μας δίδαξε ζωντανά και πράξει και λόγω ο φαεινός αστέρας της Καισαρείας: ζηλωτές και μιμητές Χριστού,τίποτα λιγότερο ή περισσότερο στην ζωή μας.

Καλή και ευλογημένη χρονιά, πλήρη με τα αγαθά του Κυρίου , δια πρεσβειών του μεγάλου Βασιλείου  εύχομαι σε όλους, αμήν

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Μεθέορτος προβληματισμός...

Τῇ ΚΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Η Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. 

Ὁ πρὸ Ἑωσφόρου ἐκ Πατρὸς ἀμήτωρ γεννηθείς, ἐπὶ τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐσαρκώθη σήμερον ἐκ σοῦ· ὅθεν Ἀστὴρ εὐαγγελίζεται Μάγοις, Ἄγγελοι δὲ μετὰ Ποιμένων ὑμνοῦσι, τὸν ἄχραντον Τόκον σου, ἡ Κεχαριτωμένη.

Τὸν ἀγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, ἡ μυστικὴ ἄμπελος ὡς ἐπὶ κλάδων, ἀγκάλαις ἐβάσταζε, καὶ ἔλεγε. Σὺ εἶ καρπός μου, σὺ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ' οὗ ἔγνων, ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός· τὴν γὰρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδά σε λύτην τῆς φθορᾶς· Ἁγνὴ γὰρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ· ὡς γὰρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν. Διὰ τοῦτο συγχορεύει πᾶσα κτίσις βοῶσά μοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.

Η χαρά της Θεοτόκου , μου προκάλεσε έναν έντονο μεθέορτο προβληματισμό για το ήθος μας.

Τίς δύο προηγούμενες εόρτιες μέρες, πανηγυρίσαμε πραγματικά με αρχαίες ,μα δυστυχώς ξεχασμένες,εκδηλώσεις εορτασμού και χαράς, πού μόνο στην ορθόδοξη λατρεία, βρίσκει κανείς.

Κουνήσαμε πολυελαίους, καντήλια,κατζία, σείστρα, χορέψαμε στο Θεοτόκε Παρθένε, χτυπήσαμε καμπάνες ξανά και ξανα! Είπαμε αντιφωνικά μέλη σαν το "λαθών ετέχθης", πού είναι τα Κάλαντα της Εκκλησίας.

Πώς έχει ανοστήσει τόσο ο χριστιανός σήμερα και δεν νιώθει πιά αυτήν την χαρά! 

Πώς ενώ η λατρεία μας είναι τόσο "φασαριόζικα" υπέροχη, εμείς καταντήσαμε ως επί το πλείστον καταθλιπτικοί θρησκευόμενοι, πού φοβόμαστε να ξεμυτίσουμε από το καβούκι μας; 

Πού πήγε η χαρά η τόση; Και τί στο καλό μας φταίει;

Ξεχάσαμε να είμαστε Παιδιά, παιδιά του Θεού μας! 

Και γεμίσαμε από την ενηλικίωση της κακίας μας. Αυτό νομίζω μας φταίει

 π.Παντελεήμων Κρούσκος

Το αληθινό νόημα των χριστουγέννων

Πριν από δύο μέρες ο αδελφός μου με κατελαβε εξ απίνης, όταν με ρώτησε ποιό είναι το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.

Πραγματικά, λέμε, γράφουμε και ακούμε πολλά επί του θέματος. Κηρύττουμε δε περισσότερα. Μέσα στην καταναλωτική λαίλαπα των συναισθημάτων και της δυτικής ποπ κουλτούρας με τα διάφορα γλυκανάλατα συνθήματα πού μας βομβαρδίζουν αυτές τις μέρες,άντε να βρεις και να δώσεις απάντηση. 

Ποιό είναι το αληθινό  νόημα των χριστουγέννων;

Είναι αυτό του ανθρωπισμού;Δηλαδή εποχιακή φιλανθρωπία και επίπλαστη γιορτή της αγάπης; Όταν δηλαδή για δεκαπέντε μέρες γινόμαστε πιό συμπαθητικοί για τον πλησίον με διάφορες δράσεις και εκδηλώσεις;

 Ή μήπως είναι άραγε η αμερικάνικη συνταγή της οικογενειακής γιορτής με τα δώρα σε συγγενείς και φίλους και μια εποχή να δείξουμε τα συναισθήματα μας;

Είναι η προσκοπική φόρμουλα να γίνουμε για δέκα μέρες καλύτερες προσωπικότητες και πιό προσιτοί άνθρωποι; 

Είναι η θρησκεία του γκλάμουρ, οι στολισμοί, η χαρά των παιδιών και των μεγάλων και μια ευκαιρία για πανηγύρι; 

Είναι μια εορτή πολιτική πού αφορά τον " φτωχό αδελφό της Βηθλεέμ" και τους σύγχρονους ρακένδυτους και καταφρονεμένους;

Είναι τα χριστούγεννα ευκαιρία για ρηλάξ και διακοπές; Τί είναι τέλοσπαντων; 

Λοιπόν τα Χριστούγεννα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η εορτή της Εκκλησίας με συγκεκριμένο θεολογικό νόημα πού δίνει έμφαση σε ένα και μόνο αποκλειστικά γεγονός: Πώς ο Θεός έγινε Άνθρωπος, για να γίνει ο Άνθρωπος Θεός. 

Αυτό είναι το αληθινό νόημα και η ουσία της εορτής. Η σωτηριολογία. 

Και μια ευκαιρία για την κατ έτος αναγέννηση μας και ανανέωση της υπόσχεσης μας σαν χριστιανοί πώς θα ξαναγεννηθούμε και πάλι και πάλι για τον Χριστό.

Τα χριστούγεννα είναι η κατ εξοχήν γιορτή του Ανθρώπου. Του Θεανθρώπου.

Είναι η εορτή της ετήσιας αναγέννησης μας στον κόσμο του Θεού, επειδή ο Θεός καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος για μας. Και αυτή είναι η αληθινή χαρά και μοναδική αλήθεια.

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Oι σύγχρονοι Γαδαρηνοί...

Η περίφημη χώρα των Γαδαρηνών έχουμε καταντήσει, αδέρφια μου. Όταν εννιά στις δέκα προσκλήσεις για αγιασμούς αφορούν μαγεία ή υποψία μαγείας, τις περισσότερες φορές.Αλλά και αυτό το δεύτερο τί άλλο σημαίνει, παρά την διάδοση της στον κόσμο μας , πού τάχα εξοβέλισε κάθε παγανισμό; Αυτό πού με τρομάζει καθεαυτό δεν είναι η μαγεία η ίδια, αλλά τα ταπεινά κίνητρα και οι λόγοι,πού οδηγούν ανθρώπους σε τέτοια μονοπάτια. Μίση, φθόνος,μνησικακίες, πειραματισμοί με το κακό, πού βαπτίζονται περιέργειες ή πλάκα ή θρησκευτικότητα,όλα αυτά τα θηρία πού φωλιάζουν στις καρδιές των ανθρώπων, για τον συνάνθρωπο τους.Μια ασφυκτική δολοφονική μανία, μια κόλαση πού ταράζει τον ιερέα, πού καλείται να τα διαχειριστεί.Τον διάβολο μας είπε το αψευδές Του στόμα πώς να τον πολεμήσουμε, τον χαλασμένο άνθρωπο πώς να τον αναστήσεις; Το δεύτερο πού με τρομάζει, είναι ότι εκλαμβάνουμε μαγικά τις διαδικασίες και τα ιαματικά μέσα της Εκκλησίας. Αλλοίμονο, να ακούσουμε τον Χριστό και να προβούμε σε προσευχή και νηστεία και καθαρή εξομολόγηση και προσέλευση στην Θεία Κοινωνία και μάλιστα οικογενειακώς. Εμείς θέλουμε τον ιερέα σαν σαμάνο. Να έρθει να ραντίσει λίγο αγιασμό, να διαβάσει και λίγα ξόρκια και να τελειώσει το θέμα εκεί.Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη του Σταυρού και της Ανάστασης. Δεν έχουμε εννοήσει την αξία της δικής μας συνεργείας με τον Θεό στην θεραπεία μας. Ζούμε ακόμα στην εποχή των μάγων της φυλής και των τοτέμ. Τέτοιες ψυχές δεν τις φοβάται και τις εμπαίζει ο διάβολος.Ας μην μιλήσω και για τους μάγους.Τέτοιους ανθρώπους πάντα τους κάλυπτε και τους τιμούσε η κοινωνία και τους θεωρούσε απαραίτητους. Ό,τι έκαναν στην αρχαιότητα βασιλείς και αυλές και όλη αυτή η τάξη της δεισιδαιμονίας και του φόβου και μιμούνταν ο λαός, κάνουν και σήμερα οι μεγάλοι και σπουδαίοι της ημέρας και τα ρυπαρά απόνερα κυλάνε στις κατώτερες τάξεις προς τα κάτω. Όπου και να αγγίξω τούτο τον λαό, λέει Κύριος Παντοκράτωρ, είναι πληγωμένος και γεμάτος έλκη από την κεφαλή ως τα πόδια...

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Γιατί σήμερα δεν διαβάζονται τα αναθέματα την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Από εναν φίλο διατυπώθηκε προχτές ένα ερώτημα. Γιατί απαλείφθησαν από την ακολουθία της Ορθοδοξίας τα αναθέματα προς τους αιρετικούς και σπάνια ακούγονται σήμερα.

Δόθηκαν πολλές απαντήσεις. Για να μην στενοχωρήσουμε τους αιρετικούς, γιατί δεν έχουμε την απαραίτητη κατήχηση να καταλάβουμε τί εστί ανάθεμα, για λόγους κακώς εννοουμένης ευαισθησίας στον σκανδαλισμό ή επειδή δεν υπάρχουν αρειανοί και πνευματομάχοι(πού παντα υπάρχουν με πολλούς τρόπους άλλωστε). Ή μπορεί για καθαρά πρακτικούς λειτουργικούς λόγους, αφού ούτε το συνοδικό διαβάζεται ολόκληρο.Η αλήθεια ίσως είναι πώς για όλους τους παραπάνω λόγους και ίσως για κάποιον απ όλους περισσότερο.

Ποτέ ένα ανάθεμα δεν είναι ευχάριστο.Σημαίνει αποκοπή από την Εκκλησία, αφού πρώτα προηγηθεί παρέκκλιση από το ορθόδοξο δόγμα ή την εκκλησιαστική κανονικότητα.Πρέπει, να τονίσουμε επίσης πώς ακόμα και σήμερα όπου διαβάζονται τα αναθέματα, αυτό δεν γίνεται με ορθόδοξη προοπτική. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν διαφέρουν και πολύ από τους σιωπώντας και οι κραυγάζοντες.Ευχαριστιούνται να αναθεματίζουν, αγνοοώντας πως εκείνη την ώρα δεν μιλούν από ιδεολογική ιδιοτέλεια, ούτε είναι ένα μεσο αυτοδικαίωσης το ανάθεμα.Αλλά είναι η δημόσια εκκλησιαστική έκφραση για το πένθος χαμένων ανθρώπων και αλαρμ κινδύνου για αυτούς πού δεν πρέπει να πεσουν και να χαθούν.Και οι δύο είτε σιωπούν είτε τονίζουν από ιδιοτέλεια.Στους μεν η άγνοια ή η κολακεία, στους δε ο φανατισμός.Στους μεν η αγάπη ψεύτικη,στους δε ανύπαρκτη.

Κατά την άποψη μου ο μόνος λόγος που δεν διαβάζονται τα αναθέματα είναι γιατί δεν έχουμε ορθόδοξη κουλτούρα και ορθή κατήχηση και σκανδαλιζόμαστε ή αγανακτούμε. Γιατί βλέπουμε την Εκκλησία σαν μια συναισθηματική θρησκεία ανθρώπινης αγάπης στην οποία δεν ταιριάζουν τα δυσάρεστα.Γιατί η πίστη μας είναι κοινωνική ηθική και χριστιανικός συναισθηματισμός. Γιατί την πίστη μας την βλέπουμε σαν μια ιδεολογία ουμανισμού, σαν μια φιλοσοφία πού απλά απαιτεί ευχάριστα συναισθήματα και καλή συμπεριφορά από τον χριστιανό. Για εμάς πλέον υπάρχει κοσμική ευγένεια, ορθή συμπεριφορά, αποδοχή του ψέματος και της αλήθειας αδιάκριτα, φτάνει όλο αυτό να γίνεται με μια απροβλημάτιστη πραότητα και καλό παραδοσιακό ανθρωπισμό. Γιατί παραθεωρούμε την τελείως θεραπευτική διάσταση της ορθοδοξίας. Πώς η Εκκλησία δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θεραπευτήριο, από ένα εργαστήριο αναστήλωσης της ανθρώπινης εικόνας. Και όπου υπάρχει αγάπη, φροντίδα και ίαση υπάρχουν και καυτήρια, υπάρχει και απομόνωση του ασθενούς,υπάρχει και διακήρυξη για τους κινδύνους από την ασθένεια και τον θάνατο. Και το ίδιο συμβαίνει με την αίρεση και με το φάρμακο: το ανάθεμα. 

Τί είναι το ανάθεμα; Μισαλλοδοξία; Φανατισμός; Πόλεμος; Ή μήπως η αγωνία και η έκφραση του εκκλησιαστικού σώματος να γλυτώσουν κυριολεκτικά το ποίμνιο και τον ορθόδοξο άνθρωπο από την ιοβόλα πλάνη και τον πνευματικό θάνατο και την αιώνια πτώση και αναδρομή του στον κόσμο του θανάτου;Βλέπετε πώς λίγο παραπάνω μιλάμε με κοσμικούς όρους πολιτικής ορθότητας; Ακόμα και ο γράφων αυτούς επικαλείται για να επιχειρηματολογήσει. Ενώ η σιωπή είναι η γλώσσα των αγίων.Γιατί το βίωμα δίνει τις απαντήσεις.Όχι η ρητορεία.Τα επιχειρήματα πού χρησιμοποιώ μπορεί να φαίνονται χοντρά και χοντροειδή και έχουν χρησιμοποιηθεί από κοσμικές σκοπιμότητες και σαν πολιτικά συνθήματα. Δεν είναι όμως θανατική εκτέλεση και ψέκασμα το ανάθεμα, παράδοση σε πνευματική καραντίνα είναι για να μην μεταδοθεί η ασθένεια και κύρια για να συνέλθει ο πάσχων.

Ένα καυτό ερώτημα είναι το εξής: Τα χρειαζόμαστε σήμερα τα αναθέματα; Αντιστρέφω την ερώτηση: Χρειαζόμαστε σήμερα τα δόγματα; Τα λειτουργικά κείμενα; Τις παραδόσεις; Τις Γραφές;Τους αγίους; Τον Χριστό; Ή μήπως μας φτάνει μια κοσμική εκκλησία με τις πατροπαράδοτες τελετές του τύπου και την κοσμική της οργάνωση και ιδεολογία; Το ήθος, οι συνήθειες και η ηθική της επανάληψης;Όταν απαντηθούν τα ερωτήματα, θα απαντηθεί και η απορία;Τίποτα στην Εκκλησία, στα κείμενα, στα παραδομένα, δεν είναι αχρείαστο, περιττό και καταχρηστικό. Απαρχαιωμένο. Τίποτα! Εμείς θέτοντας την μάχαιρα της κρίσης και της αφαίρεσης, σχετικοποιούμε την Παράδοση σε μια κοσμική φιλοσοφία και ιδεολογία. Αλλά ας μην παλλιλογούμε.

Τελειώνοντας, να σας πώ πώς δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην εκφώνηση των αναθεμάτων.Γιατί έχει αλλοτριωθεί το ήθος μας και έχουμε ήδη κερδίσει τον κόσμο και κανείς δεν θα λάβει το ρίσκο να επιχειρήσει κάποιον σκανδαλισμό ανθρώπων πού δεν κατηχηθηκαν ποτέ και δεν φταίνε σε τίποτα!Γιατί το ορθόδοξο ήθος δεν συμβαδίζει πάντα με την εκκλησιαστική πράξη και την εκκλησιαστική συνείδηση ούτε για τους σιωπώντας,ούτε για τους εκφωνώντας. Εκτός αν κάποτε τερματίσει το ιδεολογικό αυτό τέλμα πού έχουμε πέσει σήμερα σαν ορθόδοξος λαός και κλήρος και αναζητήσουμε την πατερική γνησιότητα. Ενα χαστούκι χρειάζεται. Με την πιό καλή έννοια της λέξης.

 π.Παντελήμων Κρούσκος

Σχόλια στην Κυριακή των Μυροφόρων

Ξεχωρίζω μια ωραία ερμηνεία στο ευαγγέλιο του Μάρκου.Ο Μάρκος μας λέει πώς οι μυροφόρες επισκέφτηκαν τον Τάφο, "ανατείλαντος του ηλίου". Έτσι είναι ο μόνος πού διαφέρει κάπως από τον Ματθαίο και τον Λουκά , πού μας λένε για επίσκεψη αξήμερωτα στον τάφο. Αλλά οι Πατέρες έρχονται και μας λένε: Ποιού ηλίου; Του νοητού ηλίου της δικαιοσύνης, του Χριστού! Όταν ανέτειλε από τον τάφο, τότε ήρθαν οι μυροφόρες. 

Υπάρχει βέβαια και η αρχαιότατη παράδοση της Εκκλησίας πού μνημονεύει τρεις ή τέσσερις διαφορετικές επισκέψεις γυναικών και αποστόλων στο μνημείο. Κάθε ευαγγελιστής διασώζει από μία. Ο δε Ιερώνυμος σχολιάζει και λέει πώς οι Μυροφόρες γυναίκες δεν έπαψαν όλη την νύχτα να επισκέπτονται το μνημείο, από ανησυχία, για να μην συλήσουν οι εχθροί του Χριστού, τον Τάφο του διδασκάλου τους. Εκεί είχαν και τις διάφορες οπτασίες. Και την νύχτα την βαθιά , ενώ δεν είχε χαράξει, ο Ματθαίος μας λέει για σεισμό και αποκύλιση του λίθου και κατάβαση Αγγέλου και νέκρωση των φρουρών. Και αυτόπτες μάρτυρες ήταν η Θεοτόκος και η Μαγγδαληνή, έναντι του τάφου. Η Θεοτόκος πρώτη άκουσε το ευαγγέλιο της ανάστασης από τον άγγελο και επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ, συνάντησε με τις συνοδούς της τον Κύριο, πού τους είπε το Χαίρετε. Ο δε Λουκάς μνημονεύει μεγάλη συνοδεία μυροφόρων, πού ξεκίνησαν με βοηθούς μαζί τους να πάνε στον τάφο όρθρου βαθέως και εκεί είδαν δύο αγγέλους, πού τις επιτήμησαν γιατί έψαχναν τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς και δεν πίστεψαν στην Γραφή. Και οι μυροφόρες γίνονται ευαγγελίστριες στους μαθητές. Τότε ο Πέτρος τρέχει στο μνημείο και βλέπει τα εντάφια ενδύματα μόνα. Με το Λουκά συμφωνεί και ο Ιωάννης, ο οποίος κάνει τον ευαγγελισμό των Μυροφόρων πιό προσωπικό και εστιάζει στην εμπειρία της Μαγδαληνής.Πρωΐ λοιπόν πήγε στον τάφο και τον είδε κενό και έτρεξε στον Πέτρο και τον Ιωάννη και ήρθαν στον τάφο και είδαν και επίστευσαν. Και εκείνη έμεινε εκεί όπου είχε οπτασία δύο αγγέλων και του ιδίου του Αναστημένου Χριστού. Ο Ιωάννης άλλωστε προτιμά την προσωπική αποκάλυψη του Αναστημένου σε συγκεκριμένα πρόσωπα: στην Μαγδαληνή, στον Θωμά και τον Πέτρο και δεν είναι παράδοξο πού εστιάζει στην Μαρία.Ο Μαρκος συμφωνεί με αυτόν, αφού λέει πώς η πρώτη πρωϊνή εμφάνιση έγινε στην Μαγδαληνή και έπειτα παραθέτει έναν κατάλογο εμφανίσεων. Επίσης ο Μάρκος αναφέρεται σε επίσκεψη των μυροφόρων, αφού έχει ξημερώσει, στην αγωνία τους ποιός θα αποκυλίσει τον λίθο και στον ευαγγελισμό τους από έναν άγγελο εντός του μνημείου.

Είναι ευδιάκριτο πώς πρόκειται για διαφορετικές πορείες των Μυροφόρών. Αλλάζει ο χρόνος, ο αριθμός των αγγέλων, η τοποθέτηση τους εντός και εκτός του μνημείου, μόνο τα ευαγγέλια, δηλαδή η αναγγελία της Ανάστασης παραμένει ίδια στις εκφράσεις και έχει να κάνει με την αρχαία πίστη της Εκκλησίας και τις πηγές της. Και είναι μία η αναγγελία της Ανάστασης, γιατί είναι κοινή η χαρμόσυνη είδηση. Ο Λουκάς διαφέρει ολίγον τί, αλλά και αυτός όχι και τόσο από τους άλλους. 

Τέλος, υπάρχει και η συνθετική ερμηνεία πού μιλάει για μία και μόνη επίσκεψη των Μυροφόρων, για αξιοποίηση παραδόσεων πού έχει ο κάθε ευαγγελιστής και για διαφορές όχι στην ουσία, αλλά στα σημεία, πού εξυπηρετούν την θεολογία και οικονομία των ευαγγελίων τους. Το μόνο σίγουρο είναι πώς η Ανάσταση πρώτον αποκαλύφθηκε στην Γυναίκα. Γιατί η Γυναίκα αγάπησε και δεν έδειξε φόβο πρώτον και δεύτερον επειδή αυτή άκουσε πώς με πόνο θα γεννάει και πώς εξ αιτίας της πτώσης της εισήλθε ο Θάνατος στους ανθρώπους και πώς από τον απόγονο της θα προέλθει ο Νικητής του δράκοντα του αρχαίου, άξιζε πρώτη να ακούσει και τα ευαγγέλια της Ανάστασης και την αναγγελία της σωτηρίας.

 Oι ραββίνοι και οι αρχιερείς του Ισραήλ, γέρασαν πάνω στην ανάγνωση και ερμηνεία του Νόμου και θεωρούνταν σπουδαίοι στον Ισραήλ και κάτοχοι της γνώσης. Μερικοί, από αυτούς, οι σαδδουκαίοι, έφτασαν από τα πολλά γράμματα και την αλαζονεία τους να μην πιστεύουν σε ανάσταση νεκρών και ύπαρξη πνευμάτων. Διάβαζαν τον Ησαΐα, τον Σοφονία, τον Ιωνά, τον Δανιήλ, τους Ψαλμούς, την Πεντάτευχο και τους άλλους προφήτες και δεν εννόησαν ποτέ πώς ο Μεσσίας θα ανασταίνοταν από τον Τάφο την τρίτη ημέρα. Διάβαζαν αλλά δεν εννοούσαν. Ερμήνευαν και πίστευαν πώς ουσία του νόμου ήταν να τρώς με καθαρά πιάτα και με καθαρά χέρια ή να κάνεις προσφορές στο θησαυροφυλάκιο του Ναού. Και από την πολλή σοφία τους, παρέδωσαν τον Αδελφό τους στους ανόμους για να Τον σταυρώσουν, ξεχνώντας πώς από τον Νόμο τους είναι καταραμένος όποιος κρεμάται επί ξύλου και παραδεχόμενοι πώς βασιλιάς τους δεν είναι ο Κύριος Σαβαώθ , αλλά ο Καίσαρας! 

Και ενώ ο Χριστός τους συγχώρησε πάνω στον Σταυρό, ενώ είδαν τα σημεία και αργότερα και τα σημεία των Αποστόλων,ενώ οι απόστολοι τους εξέθεσαν πώς έχουν τα πράγματα περί Μεσσία, βασιζόμενοι στις Γραφές, αυτοί άκουγαν ανάσταση νεκρών και δαιμονίζοταν και ήθελαν και την απώλεια των αποστόλων, για να σιγήσει η φωνή τους και να μην ελέγχει την εξουσία και την σοφία τους, ένα τέτοιο κήρυγμα.

Και ο μεν λαός, όσοι δεν έγιναν χριστιανοί , υπολήπτονταν τους μαθητές. Οι δε αρχιερείς και οι διδάσκαλοι του Νόμου τους εδίωξαν, και τους φυλάκισαν και τους σκότωσαν και συμμάχησαν με τους βασιλείς και τους Ρωμαίους για τον θάνατο και τον διωγμό τους. 

Γι αυτό και ο Χριστός εξουθενώνοντας την σοφία και την γνώση των σοφών του κόσμου και καταργώντας αυτούς πού είχαν δύναμη και εξουσία, διάλεξε τις αγράμματες και αδύναμες γυναίκες της Γαλιλαίας των Εθνών, τα μωρά και τα μη όντα πού λέει ο Παύλος, για να τους αποκαλύψει την Ανάσταση. Και δεν εμφανίστηκε στον Ναό ή στο συνέδριο, αναστημένος, αλλά ενώπιον των απλών ψαράδων και πάνω από πεντακόσιους αδελφούς στην περιοχή των ειδωλολατρών. Και μας λένε οι Πατέρες στην Γαλιλαία τους προάγει και όχι στα Ιεροσόλυμα, αλλά εκεί πού ζούσαν τα έθνη, για να αναδείξει οικουμενικό το κήρυγμα της Ανάστασης. 

Και ο μεν λαός ο απειθής των Γραμματέων και των Φαρισαίων πού πρόδωσε τον Θεό των Πατέρων του και σκότωσε τον Μεσσία , εγκαταλείφθηκε έρημος. Και οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία και διεσπάρησαν οι εβραίοι στα έθνη, σε αυτούς πού σιχαίνοταν και τους θεωρούσαν ακάθαρτους και ταπεινώθηκαν, επειδή δεν αναγνώρισαν την επίσκεψη του Θεού των προφητών ανάμεσα τους!Και όχι μόνο δεν Τον αναγνώρισαν αλλά και τον παρέδωσαν σε ατιμωτικό θάνατο.

το είδαμε  εδώ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΚΡΑΝΘΗ...

Του π.Παντελεήμονος Κρούσκου

Ο Νυμφίος έχει εισοδεύσει ήδη στις ζωές μας και αλλού βρήκε αμπάρες, αλλού αγκαλιά ανοικτή( ο Έρως!).

Έπειτα απομακρύνεται σε ένα σκοτάδι μυστηρίου . Τα βάγια πλέον μαράθηκαν , οι εχθροί αποστομώθηκαν, οι φίλοι ζυγίζουν την προδοσία και την άρνηση,τα καρφιά ετοιμάζονται, ο σταυρός σχηματίζεται, ένας άνθρωπος "κεράμιον ύδατος βαστάζων" τραβάει προς την πηγή με εσωτερική πληροφορία άνωθεν, ο Ιούδας ωχριά και τρέμει, ο Καϊάφας "άκων προφητεύει" πώς "συμφέρει έναν υπέρ του λαού απολέσαι".

 Και το μεγάλο Θύμα, ο Κύριος πρωταγωνιστής του δράματος,αυτός που κινεί την ιστορία; Ακόμα με το μύρο της αμαρτωλού(δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων!) να στάζει από τα ρούχα του, απομακρύνεται για λίγο από το σκηνικό.

Προσεύχεται στην ερημία; Αφήνει στους μαθητές μυστικές παρακαταθήκες; Απομονώνεται στη Βηθανία κρυμμένος από τα μάτια και τις διαθέσεις εχθρών και φίλων; Σκοτάδι μυστηρίου η Μεγάλη Τετάρτη.

Μα μήπως και ολόκληρη η επι γης πορεία του Θεού που έγινε άνθρωπος δεν καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου μέχρι την αποκάλυψη και την δόξα του Σταυρού;

Η ημέρα αυτή λες και είναι ετοιμόγεννη σε ένα μυστικό τοκετό. Γιατί η Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή θα μπουν σε λίγο δυναμικά στο προσκήνιο με τα ιστορικά και ευαγγελικά γεγονότα, με το πλήθος των προσκυνητών που θα παραμένει πλήθος αλλά το τί ήθος θα επιδείξει είναι ακόμα άγνωστο.
Σκοτάδι και πίκρα όμως η Μεγάλη Τετάρτη. Πίκρα τόσο μεγάλη και βαθιά όσο μεγάλη και αληθινή είναι η ύπαρξη ενός Θεανθρώπου που θυσιάζεται και βλασφημείται εκούσια. Ο Μεγάλος επισκέπτης έρχεται για να κτυπήσει την πόρτα. Τώρα είναι η ώρα η μεγάλη του Νυμφίου : ο Σταυρός! Όλα τ'άλλα που πρoηγήθηκαν μια πρόγευση .

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται αναρτηθήναι εν ξύλω του σώσαι τον άνθρωπον.

Πόσοι το πληροφορούνται και το κατανοούν αυτό; Πώς αντανακλά αυτό το Δράμα , αυτός ο Ερχομός στη ζωή μας , στην καθημερινότητα μας, στον περιβόητο πολιτισμό μας, στη γη της κατάθλιψης,του κορεσμού και του θανάτου, της θρησκειακής ή μηδενιστικής αυτοτέλειας και αυτάρκειας; Άλλος θα τον προσεγγίσει με την "θρησκεία" του, άλλος με διάθεση νοσταλγίας, άλλος με οργή και άλλος απλά θα αδιαφορήσει. Και η Χάρη θα περάσει, θα προσπεράσει, θα φύγει.

Ας μείνουμε ξύπνιοι(γρηγορείτε) να την κρατήσουμε σαν αυτούς τους "βιαστές" του ευαγγελίου μέσα μας...

Γιατί άλλωστε ο κόσμος δεν δέχτηκε το Φως και εμείς οφείλουμε να μην είμαστε εκ του κόσμου τούτου..

Οι μέρες της μεγαλοβδομάδας και ο χαρακτήρας τους

Οι πρώτες μέρες της μεγάλης εβδομάδας είναι αφιερωμένες στην εσχατολογία και σε τέσσερις παραβολές: Των δέκα παρθένων με το λάδι του ελέους, του δούλου πού δεν είχε ένδυμα γάμου(έργα αρετών), των ταλάντων(διανομή πλούτου), του Βασιλιά με τους αμνούς και τα ερίφια(κρίση κατά την στάση μας έναντι των φτωχών). Και οι τέσσερις παραβολές σε πρώτο επίπεδο έχουν να κάνουν με τα έσχατα. Γιατί το Πάσχα σημαίνει το πέρασμα μας από μια ζωή σε άλλη ζωή και την κρίση μας σαν χριστιανών. 
Σε δεύτερο επίπεδο, έχουν να κάνουν με την Φιλοπτωχεία! Κάθε άνθρωπος πού πεθαίνει και αφήνει αυτόν τον κόσμο, καταλείπει στους δικούς του τις υποθήκες, την διαθήκη και την κληρονομία του. Έτσι και ο Χριστός, δύο μέρες πριν τον θάνατο Του, μας κατέλειπε την δική του διαθήκη και την δική του κληρονομιά και αυτή είναι οι πτωχοί, οι πένητες και οι ελάχιστοι αδελφοί, οι ταπεινοί του κόσμου. Αυτό γίνεται πιό εμφανές την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, όταν είπε στους μαθητές: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αυτή είναι η νέα εντολή. Και έτσι θα γνωρίσουν όλοι πώς είστε οι γνήσιοι μαθητές μου!

Η τρίτη και κύρια διάσταση είναι αναστάσιμη, πασχάλια. Ο Ιωσήφ πού ανελκύεται από τον τάφο του λάκκου και βασιλεύει στην Αίγυπτο, προτυπώνει ταφή και Ανάσταση Κυρίου. Οι λαμπάδες των πέντε παρθένων είναι πασχαλινές και φαιδρές και σηματοδοτούν την είσοδο τους στο αιώνιο πάσχα του Νυμφίου τους. Η αμαρτωλός ανασταίνεται από τον άδη των παθών από τον ίδιο τον Χριστό. Η παράδοση της Θείας Ευχαριστίας την Πέμπτη είναι κατ εξοχήν πασχάλιο γεγονός και μυστήριο. Νικηφόρος και κατ εξοχήν αναστάσιμος είναι ο Σταυρός, αφού το πάσχα ημών ετύθη Χριστός δι ημάς. Και η Ταφή δεν είναι το τέλος, αλλά εγκωμιάζεται σαν κένωση των μνημείων και πάντα θεωρείται και δοξάζεται με την πρώτη αυτή ανάσταση πού συντελείται με την κάθοδο του Βασιλιά στον Άδη!

Όλη η ζωή μας μια μεγαλοβδομάδα. Όλη η ζωή μας μια απέραντη νύχτα, κατά την οποία περιμένουμε τον Νυμφίο, ως έρχεται ως κλέπτης εν νυκτί. Και πότε ραθυμούντες, πότε αγρυπνούντες. Πότε με τα λυχνάρια αναμμένα και κάποτε με το φως να τρεμοσβήνει. Και αλλοίμονο πολλές φορές με τα λυχνάρια σβηστά.

Σε πολλούς από εμάς παραμένει καύχημα η παρθενία, αλλά η μωρία του σβηστού λύχνου είναι ο μεγαλύτερος εμπαιγμός μας. Στεγνή αρετή, χωρίς έργα. Άλλοι καμαρώνουν για τον ρυπαρό χιτώνα τους, μη έχοντες ένδυμα γάμου. Και όμως ο Νυμφίος έρχεται. 

Όχι θα έρθει, αλλά έρχεται. 

Μια έκφραση επαγρύπνησης, φοβερή! 

Συναγερμού! 

Να είμαστε στην αναμονή και στο σκίρτημα!

π.Παντελεήμων Κρούσκος

Αλλά διακονήσαι...

Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ' ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. 

Αθάνατα λόγια με ανέκφραστο μεγαλείο! 

Μόνο ένας Θεός μπορεί να μιλήσει έτσι. 

Μόνον ο Θεός μπορεί να φτάσει σε τέτοια άφατη κένωση. 

Η ταπείνωση είναι το μέγα γνώρισμα του Θεού. 

Μόνο ο διάβολος είναι υπερήφανος και ο άνθρωπος πού θα συναινέσει στην πικρή ηδονή της αλαζονείας. 

Αυτή πού μοιάζει με την ευχαρίστηση κάποιου πού γλείφει το ξυράφι και γεύεται το αίμα του, μέχρι να απομείνει χωρίς γλώσσα.

Η αυτοκαταστροφή του αλαζόνα.

Αυτά τα λόγια δεν τα είπε ο Χριστός μόνο για τους μεγιστάνες και τους βασιλείς, για όλους τα είπε.

 Όλοι μας κρύβουμε έναν μικρό εξουσιαστή πού προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους. Από την οικογένεια και την εργασία, έως τον κοινωνικό περίγυρο.

 Και όταν αυτός ο άνθρωπος λαμβάνει και μια δημόσια εξουσία, ο Θεός να φυλάει και εκείνον και τους άλλους.

Λύτρον αντι πολλών.

 Και όχι όλων.

 Γιατί πολλοί ακούνε για την Ζωή, βλέπουνε την Ζωή, αλλά δεν την αποδέχονται.

 Μένουν στην σκιά του θανάτου. 

Και περιφρονούν το χυμένο αίμα του Θεού πού έγινε άνθρωπος εσταυρωμένος γι αυτούς και διάκονος των δούλων Του.

π. Παντελεήμων Κρούσκος

το είδαμε εδώ

Αμα αρχίσω τις σοφιστείες...ούτε η νηστεία,ούτε η κατάλυση με σώζει.

π.Παντελεήμων Κρούσκος

 Τώρα πού θα αρχίσει η νηστεία και πάλι, είναι καλό να στραφούμε με ειλικρίνεια στην ψυχή μας και να απομακρύνουμε κάθε πρόφαση.

 Σωστό και άγιο είναι πώς η νηστεία από τις τροφές αρμόζει να συνοδεύεται από νηστεία καθαρή από πάθη, συκοφαντίες, κατάκριση και περίσσεμα ελεημοσύνης και προσευχή και δάκρυα, αλλιώς δεν έχει καμία ουσία! Αυτό όμως μην μας γίνει πρόφαση στο να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα την αποχή από την ευχαρίστηση του λάρυγγα και του στομαχιού.

 Να ξέρετε πώς η νηστεία πού θεσπίζει η εκκλησία δεν είναι κάτι το τυπικό και επετειακό. Βασίζεται σε ένα κύριο πραγματάκι πού λέγεται υ π α κ ο ή. Και αν αποδεχτώ αυτό πού μου προτείνει η Εκκλησία με όλη μου την καρδιά και την διάνοια κάνω υπακοή, κόβω το δικό μου θέλημα. Δεν επιστρατεύω προφάσεις για να μην νηστέψω. Είμαι χριστιανός ορθόδοξος σημαίνει πίστη σε αυτό πού διδάσκει η εκκλησία, δηλαδή υπακοή. Και πίστη στα ελληνικά ερμηνεύεται εμπιστοσύνη. Αμα αρχίσω τις σοφιστείες και τις ανταρσίες και τις εξυπνάδες, ούτε η νηστεία,ούτε η κατάλυση με σώζει.

Η νηστεία της σαρακοστής είναι εκκλησιαστική νηστεία. Δεν είναι προσωπική επιλογή.
Η πρώτη Κυριακή της σαρακοστής, μας δείχνει τον Αδαμ , πού πίστεψε στην δική του επιλογή, στο δικό του θέλημα και δεν έδειξε εμπιστοσύνη στην εντολή του Θεού. Την ανυπακοή μας δείχνει.Γι αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε νωρίς αυτό το θέμα.

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Στον Θεό δεν θα παραδώσουμε μόνο ψυχή. Θα παραδόσουμε και σώμα. Όποιος πεί το αντίθετο φιλοσοφεί και δεν ορθοδοξεί. Τάισε την ψυχή σου με νηστεία, αλλά θρέψε και το σώμα σου με νηστεία.
Μην παραβλέπετε την σωματική νηστεία. Μόνη της δεν στέκεται και δεν έχει αξία, αλλά είναι ουσιαστική για τον άνθρωπο και στηρίζει την πνευματική νηστεία.
Κανένας χορτασμένος και καλοπερασμένος δεν πέρασε την πόρτα του παραδείσου.
πηγή
το είδαμε εδώ

Για μερικούς χριστιανούς είναι λύτρωση ο αντίχριστος;

δι'ευχών... να δίνει φώτιση σε μερικούς μερικούς...

Kατά καιρούς "ακοαί πολέμων" και άλλα καταστροφολογικά, απασχολούν την εκκλησιαστική ή ορθότερα την παραεκκλησιαστική επικαιρότητα. Μετά την ανεκδιήγητη προφητολογία με τον καιρό των "σπανακίων" διαδίδεται τελευταία, πώς ορθόδοξοι αγιορείτες μοναχοί "είδαν" τον ηγιασμένο μακαριστό γέροντα Παΐσιο να τους προτρέπει σε συλλογή τροφίμων και ετοιμότητα γιατί πρόκειται-λέει-να γίνει πόλεμος και να επέλθει μαύρη πείνα στον κόσμο. Η προτροπή εστιάζει βέβαια κυρίως στους αγιορείτες πατέρες και τα μοναστήρια, ώστε κατάλληλοι σιτοδότες ως άλλοι Ιωσήφ της σήμερον να προλάβουν το κακό και να εξασφαλιστούν οι πατέρες.

Κατ'αρχάς η ίδια η ιδέα της συλλογής τροφίμων για πρόληψη επερχομένου κακού είναι από την φύση της αντιχριστιανική και αντίκειται σ'αυτήν την απλή ευαγγελική αλήθεια πού συνήθως την προσπερνάμε επικαλούμενοι τα βιβλικά του "καλού οικονόμου" και του "καλού σιτοδότου Ιωσήφ":  

Γι' αυτό, σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε · ούτε για το σώμα σας τι να ντυθείτε. Δεν είναι η ζωή πολυτιμότερη από την τροφή, και το σώμα από το ένδυμα; Κοιτάξτε με προσοχή στα πουλιά τού ουρανού, ότι δεν σπείρουν ούτε θερίζουν ούτε συγκεντρώνουν σε αποθήκες, και ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει · εσείς, δεν είστε πολύ ανώτεροι απ' αυτά;

Αλλά, ποιος από σας, μεριμνώντας, μπορεί να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημά του; Και για το ένδυμα τι μεριμνάτε; Παρατηρήστε τα κρίνα τού χωραφιού πώς αυξάνουν · δεν κοπιάζουν ούτε κλώθουν. Σας λέω, όμως, ότι ούτε ο Σολομώντας μέσα στη δόξα του ντύθηκε σαν ένα απ' αυτά. Αλλά, αν το χορτάρι τού χωραφιού, που σήμερα υπάρχει, και αύριο ρίχνεται σε κλίβανο, ο Θεός το ντύνει με έναν τέτοιο τρόπο, δεν θα ντύσει πολύ περισσότερο εσάς, ολιγόπιστοι; Μη μεριμνήσετε, λοιπόν, λέγοντας: Τι να φάμε ή τι να πιούμε ή τι να ντυθούμε; Δεδομένου ότι, όλα αυτά τα ζητούν οι Εθνικοί · επειδή, ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά.» (Κατά Ματθαίον 6:25-32). Τα παραθέτουμε σε απλή μετάφραση για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Άλλωστε η ολιγοπιστία προς την μέριμνα του Θεού συνιστά αθεΐα και όλος αυτός ο τρόμος καταδεικνύει την ειδωλολατρική μας προσκόληση σε υλικές αγωνίες. Και δεν θα επεκταθώ και σε προφητείες εθνικού ενδιαφέροντος γιατί το θέμα είναι τόσο λεπτό , ωστε να αποδίδουν πολλές φορές οι ακροώμενοι ή αναγνώστες στον συντεταγμένο με αυτούς ή στον αντικείμενο σ'αυτούς  πολιτικές αποχρώσεις και δόλια σκοπιμότητα, ώστε τόσο ο γράφων όσο και οι παραπάνω να αποκομίζουν μόνο πίκρα...

Ίσως βέβαια όλα τα παραπάνω είναι περιττά, δεδομένου ότι η υπόθεση αφορά κάποιες κούφιες διαδόσεις και μάλιστα από κύκλους μάλλον τηλεμπόρων που εκμεταλλεύονται ασύστολα ιερά πρόσωπα με εύκολο κυνισμό και υπολογίζοντας στην ευπιστία των μονίμως τρομοκρατημένων. Αυτό που είναι καθαρά σημαντικό και - να πού βγαίνει κάτι καλό απ'όλα αυτά,αν μπορεί κανείς να το πεί καλό βέβαια- είναι σαφώς η περίτρανη κατάδειξη όχι μόνο της ακούσιας αθεΐας και απιστίας μας αλλά και γενικά της πνευματικής μας γύμνιας και ποιότητας. Φτάνει μόνο ένα βότσαλο που θα πετάξει  ένας επιτήδειος ή κάποιος φανατικός στην στατική λίμνη της θρησκοληψίας μας για να τρομάξουμε και να κοάζουμε σαν βατράχια. Τί ειδωλολατρία η τρομολαγνεία! Και μόνο ο τρόμος από "ακοές πολέμων" και όλη αυτή η εσχατολαγνεία για την οποία μας προειδοποίησε σαφέστατα ο Κύριος(αναστήσονται ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται κοκ) φτάνει για να μας προβληματίσει. Είμαστε άνθρωποι φοβισμένοι, έρμαια σε κατασκευάσματα, οπαδοί απατηλής θρησκείας που τρέφονται με ακοές,διαδόσεις και τρόμο, την ίδια στιγμή πού έχουμε την ψευδαίσθηση του αληθούς. και γνησίου  ορθοδόξου. Σ'αυτό δεν διαφέρουμε από προτεσταντικές εσχατολογικές ομάδες του Νέου Κόσμου. 

Η εσχατολαγνεία υποκατέστησε κάθε πνευματικό ενδιαφέρον και πνευματικότητα.Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αφελείς απατημένοι ή οι "αφελείς απατεώνες" για να ξυπνάμε, εκείνοι πού μας "εξεγύμνωσαν και εφάνηκε η αισχύνη μας", κατά το προφητικόν λόγιον.

Δεν πιστεύουμε πια στον Θεό. "Ποντάρουμε" στις ...καλές προθέσεις του διαβόλου.  Διαπραγματευόμαστε τρομαγμένοι με την κόλαση. Δεν προσδοκούμε πια Χριστό. Περιμένουμε την λύτρωση με τον ερχομό του Αντιχρίστου. Ο Κύριος να μας ελεήσει...

 Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΕΞΩ ΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝ

ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΝΟΗΣΑΜΕ

το είδαμε εδώ