Η εξομολόγηση μου και οι λυκοποιμένες της Εκκλησίας μας(Π.Νούνη)

Έχουμε λάβει κάποιες πληροφορίες για την «ποιμαντική δράση» μερικών κληρικών/λυκοποιμένων εντός του Facebook και εξ αφορμής αυτού του γεγονότος θα θέλαμε να γράψουμε τρείς αράδες!
Όλοι μας, λίγο ή πολύ έχουμε εμπειρία απο κληρικούς ψευδοποιμένες και όσοι δεν είχατε, μακάρι να μην σας προκύψει και αν ακόμη σας προκύψει, να λέτε δόξα τω Θεώ για την εμπειρία σας αυτή…!
Ανάλογη εμπειρία, είχε και ο γράφων με την σύζυγό του, καθότι φοιτούσε τα τελευταία προηγούμενα έτη στην Θεσσαλονίκη…!

Το διάστημα, που δεν σεριάνιζα στο Άγιο Όρος, στην αγαπημένη μου ιερά μονή του Αγίου Παύλου, και είχα ανάγκη να μιλήσω με κάποιον πνευματικό, θέλοντας και μή, έτυχε να γνωρίσω διαδικτυακά ανάμεσα σε τόσους και τόσους και κάποιον «Μετεωρίτη» ιερομόναχο, ο οποίος φυσικά δεν έπεσε μετέωρα…, αλλά πρώτιστα τον γνώρισα διαδικτυακά(!!!) και στην πορεία τον γνώρισα και πραγματικά…!
Χωρίς να υφίσταται ιδιαίτερη ανάγκη να επεισέλθω σε ειδικές προσωπικές λεπτομέριες, με την «ποιμαντική αντιμετώπιση» του, του εν λόγο κληρικού σε προσωπικά μου θέματα, ο γράφων όντας έγαμμος φοιτητής, πρώτιστα και για μείζονα λόγο για τις αμαρτίες μου και κατά δεύτερον με τις συμβουλές του ψευδοποιμένος αυτού, βρέθηκα σε δυσμενή και κολάσιμη διάσταση με την αγαπημένη μου σύζυγο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα…, σχεδόν ένα χρόνο!!!
Και δεν του έφτανε αυτό (του γράφοντος), αντί να τρέξει στον παπούλη του, της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου, να του τα πεί χαρτί και καλαμάρι καθώς έκανε συχνάκις, βρέθηκε στην Αθήνα να δουλεύει απο ανάγκη σε διάφορα τηλεφωνικά κέντρα, όντας ακόμα σε διάσταση, και να γνωρίζει έτερον «μετεωρίτη» κληρικό, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής των Αθηνών, και να αρχίζει δια της ευλογίας του πρώτου, να συνδέεται ο γράφων μαζί του, εμπεδώνοντας του έτσι και αυτός ο δεύτερος ποιμένας, με διάφορες ανόητες Νεορθόδοξες ψυχοθολο-θεολογίες και ποιμαντικές συμβουλές του μαύρου κλεισμού, να συνεχίσει την ζωή του με τα συγκεκριμένα πάθη και αδυναμίες του και να «φροντίσει σιγά-σιγά να κτίσει ξανά μιά νέα σχέση…!» ή μάλλον πιό συγκεκριμένα και ειλικρινά, να «στερεώσω καλύτερα τα θεμέλια της νέας σχέσης…! Και να φροντίσω εν τάχει(!) να βγεί το διαζύγιο μου, για να μπορώ να προχωρήσω φυσιολογικά(;) και σταθερά στην νέα σχέση…!».

Δηλαδή, χωρίς ωστόσο να λάβει διαζύγιο ο γράφων, είτε αυτό το λένε εκκλησιαστικό ή και ψυχοσωματικό, οι κομπογιαννήτες Νεονικολαΐτες κληρικοί, με συμβούλευαν: να μεριμνήσω για το διαζύγιο μου τάχιστα και έγκαιρα (μην χάσω την αγαπητικιά! τρομάρα μου!) για να μου ευλογήσουν τον…, τον δεύτερο(!) γάμο μου…!
«… Περασμένα μεγαλεία(sic) και διηγώντας τα να κλαις!»
Λάβετε σοβαρά υπόψιν σας αγαπητοί μου, όντας έγγαμος φοιτητής, διήνυα σχεδόν μία δεκαετία γάμου…!
Και για να μην φανεί ότι θέλω να επιρρίψω εκ των υστέρων ευθύνες σε συγκεκριμένους αποδεδειγμένα αφώτιστους κληρικούς και αλλότριους ποιμένες, εξ΄αρχής ομολογώ δημόσια, ότι το λάθος ήταν και είναι άχρι της σήμερον, εξ΄ολοκλήρου δικό μου, τουτέστιν, συγκεκριμένες εμπαθείς “Δαβιδικές ενέργειες” μακράν και αντίθετα της μακαρίας και ιεράς Βασιλικής Οδού του: “Ελέησόν με ο Θεός…”!
Αν και ήμουνα υποψιασμένος θεωρητικά, αρκετά για τον πανάρχαιο Νικολαϊτισμό αλλά και τον σύγχρονο Νεονικολαϊτισμό και παρόλες τις προσωπικές αστοχίες και ανομίες μου, επέτρεψε η Χάρις του Θεού, να γνωρίσω και εμπειρικά το θέμα, με πρωταγωνιστή, δυστυχώς ή ευτυχώς, τον εαυτό μου και με κομπάρσους στο όλο σκηνικό του δαιμονικού παραλόγου: δύο αφώτιστους και ανάξιους λοικοποιμένες, οι οποίοι με οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια προς τον γκρεμό, βήμα βήμα προς το μνήμα, μια και επέμεναν ό,τι η λύση στα προσωπικά μου προβλήματα ήταν…, το διαζύγιο και όχι η αλαγή μυαλών μου, τουτέστιν η μακαρία και υπερευλογημένη θεία Μετάνοια!
Έζησα και πάλιν (και ποιός δεν έχει ζήσει άλωστε;), για ακόμη μία φορά στη ζωή μου εξ΄υπαιτιότητας μου, μέσα σε μίαν νέα υπαρξιακήν Κόλαση (την οποία δεν μπορώ να ευχηθώ και στους εχθρούς μου!), ανάμεσα σε τεράστια ψυχοσωματικά αδιέξοδα, τα οποία μόνος μου επροκάλεσα εξ’αρχής στον εαυτό μου, με την βοήθεια φυσικά και των πιό πάνω “πνευματικών ποιμένων”, παρόλα αυτά όμως, και για αυτά, το θαύμα και η επέμβαση Του Τριαδικού Θεού μου, δεν άργησε να φανεί και να ξαναγίνει ώπερ και εγένετο…, καθώς «ξύπνησα» ένα βράδυ χειμωνιάτικο μιλώντας σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο….!
Δεν έχει διάθεση ο γράφων να σας γράψει την αυτοβιογραφία του, διότι πολύ αμφιβάλω αν μπορεί να ωφελήσει κάποιον…!
Θα απορείτε όμως σίγουρα , γιατί σας τα εξομολογήθηκα όλα αυτά;
Έχω τον λογισμό, ότι προσφέροντας σας στο πιάτο μίαν έμπονη προσωπική μας εμπειρία, μίαν δημόσια καρδιακή εξομολόγηση…, ίσως προβληματίσουμεν έτσι καλύτερα, μίαν ψυχή και μόνον, και να αναλογιστεί σε βάθος με τον τρόπο αυτό, με τί είδους «πνευματικούς» έχει νταραβέρια και ποιά η ποιμαντική σχέση με τυχόν αφώτιστους ποιμένες, και που οδηγεί στην τελική αυτή η σχέση(;!!!)
Οδηγεί προς τον Θεάνθρωπο Χριστό ή προς τον υπάνθρωπο και ανάξιο, διαβολοειδή κληρικό;
Διότι, το ερώτημα όλων μας, θα πρέπει να είναι, μπορεί άραγε ένας τυφλός τσομπάνης, να οδηγήσει τα πρόβατα του στην μάνδρα;
Θα με πεί κάποιος/α, μα αφού είναι τυφλός, άρα δεν πρέπει να είναι ή να γίνει τσομπάνος…!
Αυτο είναι το θέμα μου!
Τι γίνεται όμως, όταν αντιληφθούμε Χάριτι Θεού, ότι πέσαμε σε τυφλοπόντικα “πνευματικό-κληρικό”;
Και γιατί άραγε, μερικοί Επίσκοποί μας, χειροτονούν αβέρτα, άπειρους, αφώτιστους και αρκετές φορές απροϋπόθετα, της Αγιοπατερικής μας παραδόσεως, ποιμένες;
Μήπως το όλο πρόβλημα εν τέλει, οδηγεί με μαθηματικήν ακρίβεια, στους κατά τόπον Μητροπολίτες και Επισκόπους;
Ποιά, να είναι άραγε, η παράδοσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και ποιές οι βασικές προϋποθέσεις, της ιερωσύνης και αρχιερωσύνης;
Είναι δυνατόν, έστω λογικό, ασθενείς ιατροί, να μπορούν ή και να έχουν, ανάλογες δυνάμεις, για να θεραπεύσουν απλούς ασθενείς;
Είναι δυνατόν, έστω λογικό και εκκλησιολογικό τώρα, ασθενείς ή και υπό θεραπεία ποιμένες/πνευματικοί να μπορούν ή και να έχουν, τις ψυχοσωματικές δυνατότητες να θεραπεύσουν, το ασθενές και υπό θεραπεία ποίμνιό τους;
Μπορεί ένας ιατρός κομπογιαννίτης, να θεραπεύσει ασθενείς;
Και τί γίνεται, στην περίπτωση που ένα νοσκομείο με 100 ιατρούς, οι 90% λόγου χάριν, να είναι ψευδοπτυχιούχοι, κομπογιαννίτες, τσαρλατάνοι, ανειδίκευτοι, διεφθαρμένοι και άπειροι;
Αυτό το νοσοκομείο πόσο ποσοστό αποτελεσματικότητας θα έχει, στις θεραπείες των ασθενών;
Ένα 10% και αυτό, με το στανιό, δεν είναι;
Ε τότε, ποιό το νόημα της ύπαρξης του εκάστοτε νοσκομείου μια και δεν πληροί 100% τις προαπαιτούμενες προδιαγραφές του;
Ποιό το νόημα, ύπαρξης του διοικητικού ιατρικού συμβουλίου, του εκάστοτε νοσοκομείου, μια και υπολειτουργεί με τα χίλια μύρια κύματα και άλλα τόσα ζόρια;
Μερικοί μάλιστα λέμε, ότι πάλι καλά που λειτουργεί ως ένα ποσοστό και αυτό το αναγάγουμε με θαυμασμό στο Μυστηριακό χώρο του θαύματος…!
Πού θέλω να καταλήξω;
Θέλω να καταλήξω πατέρες-μητέρες-αδελφοί/ές, στο εξαιρετικό γραφθέν υπό του σεβασμιωτάτου αγίου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, το οποίο συμπυκνώνει και περιγράφει με Αγιοπατερικό τρόπο, την σύγχρονη περιρέουσα εκκλησιαστική ατμόσφαιρα μας [1]:
“Έχουμε ήδη διατυπώσει την σκέψη ότι ο ιερεύς εκτελεί διπλό έργο. Το ένα είναι η λειτουργία των θείων Μυστηρίων και το άλλο η θεραπεία των ανθρώπων, ώστε αξίως να προσέλθουν και να κοινωνήσουν των αχράντων Μυστηρίων. Έχουμε ακόμη υπογραμμίσει ότι υπάρχουν πολλοί ιερείς, οι οποίοι εξωτερικά έχουν ακώλυτη την ιερωσύνη, αλλά ουσιαστικά έχουν μολύνει την ιερωσύνη, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Τελούν μεν τα Μυστήρια και αγιάζονται τα δώρα δι’ αυτών, αλλά δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους ούτε να σώσουν την δική τους ψυχή.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν λαϊκοί και μοναχοί οι οποίοι δεν έχουν την μυστηριακή ιερωσύνη, αλλά μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, γιατί έχουν την πνευματική ιερωσύνη. Ακριβώς σ’αυτό το σημείο θέλουμε να επιμείνουμε για λίγο.“
Όταν πιό πάνω σας παρέθεσα την προσωπική μου εμπειρία και σας έγραψα περι της θαυμαστής επεμβάσεως, αυτή η παρέμβαση και σωτήρια επέμβαση στα παρελθοντικά δικά μου προσωπικά γεγονότα, έγινε δια τηλεφώνου καθώς βρισκόμουν στην Αθήνα και μάλιστα από έναν απλό καλόγερο εκτός Ελλάδος…!
Αυτό ονομάζεται, πνευματική ιεροσύνη!
Η οποία συγκεκριμένη, πνευματική ιεροσύνη, σε επαναφέρει στον δρόμο της Αληθείας και σε φωτισμένο πνευματικό…, είθε να την αποκτήσουμεν!
Π. Π. Ν.
Σημειώσεις:
[1] Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ(Πατερική Θεραπευτική Αγωγή), Θ΄Έκδοση, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου(Πελαγίας), 2008, σελ. 53-89.
*Ακολουθεί μία φωτοσύνθεση διαλόγου, εκ του Facebook, το οποίο μας έχει αποσταλεί απο συνεργάτιδα και συνάδελφο, καθώς ήταν η βασική αιτία της εμπνεύσεως μας, και να μας προβληματίσει βαθιά για να μας αναγκάσει, να διατυπώσουμε τις πιό πάνω σκέψεις μας:

πηγη  

το είδαμε εδώ