Κήρυγμα Κυριακῆς Μετά την ΄Υψωσιν Ἡ κατά Θεόν Ἀλλοτρίωση

      Κάποιες φορές τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού βρίσκονται στίς ἐπιστολές του εἶναι ἀκατανόητα ἤ φαντάζουν ἀκατόρθωτα καί μή πραγματοποιήσημα. Ἔτσι καί στήν ἐπιστολή πού θά ἀκούσουμε τήν Κυριακή, ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρουσιάζει τόν ἑαυτό του ὡς ἕνα ζωντανό νεκρό λέγοντας ἐκεῖνο τό περίφημο «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί ὁ Χριστός» (Γαλ. β΄ 20). Ἄς δοῦμε σήμερα τήν οὐσία αὐτῆς τῆς φράσης καί τί σημαίνει γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.

      Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε πώς ἔπαυσε πιά νά ζεῖ ὁ ἴδιος καί πώς μέσα του ζοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἤθελε νά ὑπογραμμίσει τήν ἀπόλυτη ταύτιση τοῦ ἑαυτοῦ του μέ τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Τήν ὑποχώρηση δηλαδή κάθε προσωπικοῦ βιώματος πού μποροῦσε νά ἔρχεται σέ σύγκρουση μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί τήν ὁλοκληρωτική ἐπικράτηση μέσα του ἐκείνου πού ὁ Χριστός ἐπέβαλε. Σκοπίμως μάλιστα χρησιμοποίησε τήν εἰκόνα τῆς νεκρώσεως γιά νά τονίσει τήν ἐσωτερική του ἀπάθεια καί τήν συνειδητή προσχώρηση στήν ἀναγεννητική πνοή τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καθιστοῦσε πολύ σαφές ὅτι ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἴδιου τοῦ ἐγώ του καί ἡ περιχώρηση στήν θέση του τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, σημείωνε τήν ἀνώτατη βαθμίδα τῆς χριστιανικῆς τελειότητος.

      Αὐτή ἡ ἀλλοτρίωση φαίνεται στά μάτια τῶν ἀνθρώπων σάν ἑκούσια αὐτοδέσμευση τῶν δυνάμεών μας καί σάν θεληματική ἀποβολή κάθε προσωπικῆς ἀξίας. Ὅμως αὐτή βρίσκεται στό ἐπίκεντρο ἐκείνου πού λέμε ὁλοκλήρωση καί τελείωση, ὅσο κι ἄν μᾶς εἶναι δύσκολο νά τό κατανοήσουμε. Γιατί ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀνυψωθεῖ στίς αἰθέριες προσβάσεις τῶν πνευματικῶν του ἀναβαθμῶν, κρατώντας σφικτά τά βάρος τῆς ἀτομικῆς του ὀντότητος. Πρέπει νά κατορθώσει αὐτή τήν ἄνωση, πού ποτέ δέν πετυχαίνει, σάν χοντρά παλαμάρια ἀνθρωποκεντρικῶν δεδομένων νά τόν κρατοῦν σφικτά προσηλωμένο στήν πεζότητα τῆς καθημερινότητος.

      Μιλώντας γιά ἀλλοτρίωση, μιλᾶμε γιά νέκρωση κάθε ἐσωτερικῆς κινήσεώς μας πού θά ἀντιστρατευόταν στήν ἀνοδική μας πορεία. Γιατί δέν εἴμαστε μακριά, οὔτε ἔξω ἀπό τά πράγματα ἄν ὑποστηρίξουμε πώς ὁ μεγαλύτερος πολέμιος τοῦ ἀνθρώπου σ’ αὐτή του τήν πορεία εἶναι ὁ ἴδιος του ὁ ἑαυτός του. Ἕνας ἑαυτός γεμᾶτος πάθη καί ἐλαττώματα, πού κλίνει αὐτόματα θά ἔλεγε κανείς πρός τήν πλευρά τῆς ψυχικῆς ραστώνης, ἀποφεύγωντας συστηματικά κάθε προσπάθεια πού θά μποροῦσε νά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν ἠθική καί πνευματική μας τελειότητα. Ἀλλά ἡ ἀποξένωσή μας ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἡ ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερη ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τά δεσμά του δέν ἔχει κανένα ἀποτέλεσμα ἄν δέν συνδυάζεται μέ ταυτόχρονη παράδοσή μας στήν εὐθύνη τοῦ Χριστοῦ.

      Τό ὁλοκληρωτικό αὐτό δόσιμο στά χέρια τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ μεγάλος ἀναμορφωτής τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ τήν πεμπτουσία ὅλης τῆς προσπάθειας πού καταβάλλουμε.

     Ἡ προσπάθεια νά ξεφύγουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί νά ἀφοσιωθοῦμε στόν Χριστό εἶναι πολύ δύσκολη. Γιατί ἔχουμε μάθει χρόνια τώρα νά ζοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας καί γιά τόν ἑαυτό μας. Ὅλες μας οἱ μέρες τίς περισσότερες φορές κυλοῦν μέσα σ’ ἕνα λιβανωτό πού καῖμε ἀδιάκοπα στόν ἐγωϊσμό καί στόν ἀτομισμό μας. Μᾶς εἶναι γι’ αὐτό πολύ δύσκολο νά αἰσθανθοῦμε ὄχι ἁπλῶς ξένοι πρός τό ἐγώ μας ἀλλά νά δεχθοῦμε νά ὑποκατασταθεῖ αὐτό μέ τό ἐγώ τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως μόνο ὅταν ἀπό ἐγωϊστές, γίνουμε χριστοφόροι, μόνο τότε θά μπορέσουμε νά ἀποκτήσουμε τίς πλατειές διαστάσεις πού χαρίζει στόν ἄνθρωπο ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του. Εἶναι γι’ αὐτό ἀπαραίτητο νά ἀναλάβουμε αὐτόν τόν ἀγῶνα, πού στήν βάση του βρίσκεται ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί στήν κορυφή του ἡ ὁλοκληρωτική μας προσφορά πρός τόν Θεό.

      Πολλοί νομίζουν, ὅπως εἴπαμε, πώς αὐτό τό δόσιμο αὐτή ἡ ἑκούσια ἀλλαγή μέσα μας θά μᾶς στερήσει ἀπό κάθε προσωπική ἀξία καί θά μᾶς καταστήσει ἄβουλα ὄργανα σέ ξένα χέρια. Ἡ ἀντίληψη αὐτή εἶναι λανθασμένη, γιατί δέν μετριώνται μέ τά συμβατικά μέτρα τῆς καθημερινότητος οἱ πνευματικές διαστάσεις. Ὅταν σταματήσουμε νά δουλεύουμε στόν ἑαυτό μας τότε παίρνουμε τήν κατεύθυνση πού μᾶς φέρνει πιό κοντά στό προορισμό μας. Κι ὅταν ἀφήνουμε νά χειραγωγηθοῦμε ἀπό τόν Χριστό τότε ἀποκτᾶμε τήν πραγματική μας ἀξία καί βλέπουμε πόσο πιό ἀσφαλεῖς εἴμαστε στόν δρόμο μας καί πόσο πιό τίμιοι μέ τόν ἑαυτό μας.

      Ἡ ἐγκατάσταση μέσα μας τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κατεύθυνση τῆς ζωῆς μας ἀπό τήν δική του μορφή ἀνοίγει γιά τόν καθένα μας εὑρεῖες προοπτικές πνευματικῆς προκοπῆς καί προόδου, πρᾶγμα πού ζητάει ἀπό μᾶς ἡ προσπάθεια αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς ἀλλοτριώσεως. Ὅταν θά γίνουμε «διδακτοί Θεοῦ» καί ὅταν ὅλες οἱ ἐκφάνσεις καί οἱ ἐκφράσεις τῆς ζωῆς μας θά φέρουν τήν σφραγίδα τῆς οὐσιαστικῆς παρουσίας Του μέσα μας, τότε θά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς τήν δυνατότητα νά συμπεριφερόμαστε τέλεια καί νά ἐμφανίζουμε μέ τήν ζωή μας τήν ὁρατή εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου πού δέν ζεῖ γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά τόν Θεό.

      Μποροῦμε ἄραγε νά ἀναλάβουμε αὐτήν τήν προσπάθεια, ὥστε μέ τήν σκέψη μας μέ τά χείλη μας καί μέ τίς αἰσθήσεις μας νά σκέπτεται, νά μιλᾶ καί νά αἰσθάνεται ὁ Χριστός;

      Αὐτό εἶναι ἀποκλειστικό προσωπικό θέμα τοῦ καθενός μας.    

           πηγή