Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ – ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΡΕΝΤΑΚΗ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Μὲ ἀφορμὴ τὶς διάφορες διαμαρτυρίες πολιτικῶν καὶ δημάρχων ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὸ τὸ κείμενο. Τὸ ἐπίμαχο σημεῖο ἀναφέρει:  «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου νίκας τοῖς βασιλεῦσι ....», καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ ἐρεθίζει τὰ πολιτικὰ πρόσωπα.

Ἀγνοώντας βεβαίως ὅτι βασιλεὺς δὲν σημαίνει κατ’ ἀνάγκη Βασιλιᾶς, Ἄναξ, ἢ Γλίξμπουργκ, καὶ γιατὶ νὰ μὴν τὸ ποῦμε; Καραμαλῆς, Παπανδρέου, Σαμαρᾶς, Βενιζέλος, σάν βασιλιάδες δὲν ζοῦνε;  ἀλλὰ τὸ Βασιλευὲς σημαίνει  αὐτὸς ποὺ γενικῶς ἄρχει (βασιλεύει). Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς διαμαρτύρονται.

Ὁ ὑμνογράφος Κοσμᾶς, ἐπίσκοπος Μαϊουμὰ τῆς Φοινίκης (8^ος αἰών), ὁ ὁποῖος συνέθεσε τὴν ἀκολουθία στὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ συνέθεσε τὸ τροπάριο ποὺ ψάλλουμε, ὁπότε ἔχουμε γιορτὴ γιὰ τὸν Τίμιο Σταυρό.

Ἡ παράκληση γιὰ χορήγηση νικῶν στοὺς φορεῖς τῆς ἀνωτάτης ἐξουσίας στὸ τροπάριο αὐτὸ ἔχει τὴ βάση της καὶ στὸν 143 ψαλμό, στῖχο 10, ποὺ μνημονεύει τὶς νίκες τοῦ βασιλιὰ Δαυΐδ, ποὺ πραγματοποιήθηκαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. «Τῷ διδόντι τὴν σωτηρίαν τοῖς βασιλεύσι, τῷ λυτρουμένῳ Δαυΐδ τὸν δοῦλον αὐτοῦ ἐκ ρομφαίας πονηρᾶς».

Ἡ ὕψωσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ «Ἁγία Ἐλένη καὶ ὅλοι οἱ ἀξιωματούχοι ποὺ ἦταν μαζί της μὲ πολλὴ πίστη καὶ εὐλάβεια προσκύνησαν τότε τὸ Σταυρό. Ζήτησε ὅμως καὶ ὁ λαὸς μὲ πολὺ πόθο νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος θεώρησε ὅτι θὰ ἦταν εὐκαιρία νὰ ἐκτεθεῖ ὁ Σταυρὸς σὲ προσκύνηση στὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ποὺ ἔκτιζε ἡ Ἁγία Ἐλένη, γιὰ νὰ συμπεριλάβει τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ τὸν Γολγοθά. Πράγματι, στὶς 13 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων, συγκεντρώθηκε πολὺς κόσμος στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὴν ἑπομένη, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ὁ Πατριάρχης ὕψωσε ψηλὰ τὸν Σταυρό, γιὰ νὰ τὸν δοῦν ὅλοι οἱ χριστιανοί, οἱ ὁποίοι ἄρχισαν νὰ φωνάζουν γιὰ πολλὴ ὥρα τὸ Κύριε ἐλέησον.

Ἡ δεύτερη ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τὸ 614, οἱ Πέρσες κυρίευσαν τὰ Ἱεροσόλυμα, ἔκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αἰχμάλωτο τὸν Πατριάρχη Ζαχαρία καὶ μαζὶ τὴ μεγάλη ἀσημένια λειψανοθήκη, στὴν ὁποία ἡ ἁγία Ἐλένη εἶχε φυλάξει τὸν τίμιο Σταυρό. Ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος, ὕστερα ἀπὸ 14 χρόνια, ἔκανε ἐκστρατεία, ἔφτασε νικητὴς ὡς τὴν πρωτεύουσα τῆς Περσίας, ἐλευθέρωσε τοὺς αἰχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τὸν τίμιο Σταυρὸ καὶ τὸν Πατριάρχη Ζαχαρία καὶ γύρισε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀπὸ ἐκεῖ κατέβηκε στὰ Ἱεροσόλυμα, ἔβγαλε τὸ βασιλικὸ στέμμα καὶ ἀνυπόδητος, σηκώνοντας τὸ κιβώτιο μὲ τὸ τίμιο ξύλο (ὡς ἄλλος Κυρηναῖος) τὸν ἔφερε στὸ Γολγοθά. Ἐκεῖ, πάλι στὶς 14 Σεπτεμβρίου καὶ στὸ ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ὁ Πατριάρχης Ζαχαρίας ὕψωσε στὸν ἄμβωνα τὸν Σταυρὸ κι ὁ λαὸς ἔψαλλε «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου…».

Ὁ  ὑμνογράφος σ’αὐτὴν τὴν δεύτερη ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀναφέρεται, καὶ αὐτοκράτωρ στὴν Κωνσταντινούπολη ἦταν ὁ Ἡράκλειος καὶ γι’ αὐτὸν θὰ μιλήσουμε στὴν συνέχεια.

Ὁ Θεοφάνης στὸν Β΄ τόμο, (Ἡγούμενος τοῦ Ἀγροῦ καὶ ὁμολογητοῦ), (ἐκδόσεις ἀρμός)  στὸ χρονικό του  ἀναφέρει, ὅτι ὁ Ἡράκλειος διέταξε τοὺς στρατιῶτες του πρὶν ξεκινήσουν, νὰ κάνουν «τριήμερο», δηλ. τρεῖς μέρες ἀπόλυτης νηστείας καὶ προσευχῆς. Καὶ συνίζει ὁ Θεοφάνης …

«Ἐπῆρε δὲ ὁ βασιλιᾶς στὰ χέρια του τὴν Θεανθρώπινη Μορφή (εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ), καὶ ἔχοντας πίστη σ’ αὐτὴ τὴν εἰκόνα ἔκανε ἀρχὴ τῶν ἀγώνων, ἀφοῦ ἔδωσεν ἐγγυήσεις στὸ στρατὸ ν’ ἀγωνιστεῖ μαζί τους μέχρι θανάτου. Ἤθελε δηλαδὴ ν’ ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία ὄχι μὲ φόβο ἀλλὰ μὲ ἀγάπη. ….

Καὶ ἐλάμβανε ὁ στρατὸς ἀκόμη περισσότερο θάρρος, βλέποντας τὸ βασιλιᾶ νὰ τρέχει μπροστὰ ἀπ’ ὅλους καὶ νὰ μάχεται μὲ γενναιότητα. …..  Ὁ Ἡράκλειος ἐνθάρρυνε τὸ στρατό του μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια: «Ἄνδρες ἀδελφοί μου, ἂς κρατήσουμε στὸ νοῦ μας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ κι ἂς ἀγωνισθοῦμε γενναῖα ἐνάντια στοὺς ἐχθρούς, ποὺ ἔκαναν πολλὰ δεινὰ στοὺς Χριστιανούς. Ἂς ἐμπνευσθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη, ποὺ νικᾶ τὸν φόνο. Ἂς ἐκδικηθοῦμε τοὺς βιασμοὺς τῶν παρθένων μας, κι ἂς θλιβεῖ ἡ καρδιά μας, βλέποντας τὰ ἀκρωτηριασμένα μέλη τῶν στρατιωτῶν μας. Ὁ κίνδυνος δὲν εἶναι δίχως ἀνταμοιβή, ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή. Ἂς σταθοῦμε μὲ ἀνδρεία καὶ ὁ Κύριος καὶ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ θὰ ἐξολοθρεύσει τοὺς ἐχθρούς μας».

«Καὶ τοῦ ἀποκρίθηκεν ἕνας ἐκ μέρους ὅλων: «Ἄνοιξες, ἀφέντη, τὶς καρδιές μας γιατὶ ἐμίλησες μὲ συμβουλὲς ποὺ ἐνθαρύνουν. Τὰ λόγια σου ἀκόνισαν τὰ ξίφη μας καὶ τοὺς ἔδωσαν ζωή. Μᾶς ἔδωκες φτερὰ μὲ τὶς κουβέντες σου. Ὅταν σὲ βλέπουμε νὰ προπορεύεσαι στὶς μάχες, πέφτουμε στὸ φιλότιμο κι ἀκολουθοῦμε ὅλα τὰ προστάγματά σου. ….» Τέτοιος ἀρχηγὸς ἦταν καὶ ὁ Ἀλέξανδρος πρὶν μερικοὺς αἰῶνες.

Ἂς κάνουν οἱ ἀναγνῶστες τὴν σύγκριση τέτοιου ἀρχηγοῦ μὲ τοὺς σημερινοὺς ἀρχηγούς μας. Ὅταν ἔχεις τέτοιους κυβερνῆτες γιατὶ νὰ μὴν προσεύχεσαι γι’ αὐτούς;

Καὶ ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἀρχηγοῦ τῶν νεοτέρων χρόνων γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε οἱ Ἕλληνες σωστὰ κριτήρια ἐπιλογῆς ἀρχόντων.

Ἔλεγε ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῶν Ἑλλήνων, Ἰωάννης Καποδίστριας, μετὰ τὴν επανάσταση τοῦ 1821.

Τὰ ἀξιώματα εἶναι τιμητικὰ καὶ ὁ ἀναμειγούμενος στὴν πολιτείαν δὲν κάνει ἐμπορικὴν ἐπιχείρησιν.

Οἱ πολιτικοὶ νὰ γίνονται ὑποδείγματα νὰ ἐμπνέουν καὶ νὰ παραδειγματίζουν μὲ τὴν προσωπικὴ καὶ δημόσια ζωὴ καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ θυσιαστοῦν.

Περιόρισα τὰ ἔξοδα διὰ ἐμὲ καὶ τὸν ὑπηρέτην μου μόνον εἰς 60 φράγκα τὸν μήνα καὶ ὅλον τὸν ὑπόλοιπον μισθόν μου τὸν διαθέτω διὰ τὴν Ἑλλάδα.

Ὁ γιατρός του, βλέποντάς τον τόσον καταβεβλημένο ἀπὸ τοὺς ἀδιάκοπους μόχθους καὶ ἀγῶνες, τοῦ συνέστησε αὐστηρὰ ὅτι ἔπρεπε νὰ βελτιώσει τὴν τροφή του. Καὶ ὁ Καποδίστριας ἀπάντησε: «Οὐδέποτε θὰ ἐπιτρέψω στὸν ἑαυτό μου βελτίωση τῆς τροφῆς, παρὰ μόνον τότε ὅταν θὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλο ποὺ νὰ πεινάει…».

Τὸ Πανελλήνιο καὶ ἡ Γερουσία δύο φορὲς ψήφισαν τὸν μισθὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ δίνεται στὸν Κυβερνήτη. Καὶ τὶς δύο φορὲς ὁ Καποδίστριας ἀρνήθηκε νὰ δεχθεῖ μισθό.

Περιττεύει νομίζω κάθε σύγκριση ὅταν σήμερα λιμοκτονεῖ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ οἱ ἄρχοντες ζοῦν σὰν αὐτοκράτορες.

Ὁ Ἑλληνισμὸς σήμερα χρειάζεται τέτοιους ἀρχηγοὺς γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίση κι ἂς εὐχηθοῦμε ὁ Θεὸς νὰ μὴν ἀργήσει νὰ μᾶς χαρίσει ἕναν τέτοιο Κυβερνήτη.

πηγή