Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκκλησία και Πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκκλησία και Πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο, Δεκεμβρίου 24, 2022

Ακυρώνοντας τα Χριστούγεννα: ο Νέος Ευρωπαίος θα πρέπει να γιορτάζει τη «Γιορτινή Σεζόν του Δεκεμβρίου»...

 


Εργάτης αποσυναρμολογεί ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από τα κεντρικά γραφεία της Fox News στην Νέα Υόρκη, στις 8 Δεκεμβρίου 2021 (ΦωτόRichard Drew/AP Photo)

ΟΟΔΕ

Μετάφραση Α. Ν. - Πηγή: https://www.theepochtimes.com/

Ενώ οι εξωτερικοί στολισμοί με χριστουγεννιάτικα δέντρα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν καταστραφεί με εμπρησμό, αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν πάει ακόμη πιο πέρα, αναλαμβάνοντας αυτό που το Βατικανό αποκηρύσσει ως «ακύρωση των χριστιανικών ριζών της Ευρώπης». Στο πρόσφατα δημοσιευμένο έγγραφό της «Union of Equality» («Ένωση Ισότητας»), η Ευρωπαϊκή Κομισιόν απαίτησε από τους υπαλλήλους της Κομισιόν να χρησιμοποιούν «ουδέτερες ως προς το φύλο» αντωνυμίες, να αποφεύγουν να απευθύνονται στο κοινό ως «Κυρίες και Κύριοι» και να μην εύχονται ο ένας στον άλλον «Καλά Χριστούγεννα».

Αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές, μέρος ενός φυλλαδίου 30 σελίδων που σχεδιάστηκε για την προώθηση της «συμπεριληπτικής επικοινωνίας», προκάλεσαν ευρεία κριτική και έλαβαν μια ασυνήθιστα έντονη αντίδραση από το ανώτατο πολιτικό γραφείο του Βατικανού. Η ανώτατη «Ευρωκράτης» πίσω από το έντυπο αυτό - η Επίτροπος της ΕΕ για την Ισότητα, Helena Dalli - εξέδωσε μια δήλωση που υπερασπίζει το ήδη τυπωμένο έγγραφο ως ένα «απλό, σε εξέλιξη έργο».

Λίγες ημέρες μετά την δημοσίευση του εγγράφου, ο Πρέσβης των LGBT+ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Riccardo Simonetti, πρόσθεσε και μια προσβολή πάνω στην υπάρχουσα ζημιά, όταν εμφανίστηκε περήφανα στο εξώφυλλο ενός γερμανικού περιοδικού ντυμένος σαν την Παρθένο Μαρία.

Οι προοδευτικοί των Βρυξελλών φαίνεται να πιστεύουν πως ο Νέος Ευρωπαίος θα πρέπει να γιορτάζει, όχι τα Χριστούγεννα αλλά την «Γιορτινή Σεζόν του Δεκεμβρίου». Καθώς το Βατικανό δεν μπορεί να αντιδράσει σε κάθε πράξη βλασφημίας, οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες εξοργισμένοι από την ασέβεια του Simonetti ανατίναξαν τη σελίδα του στο Facebook.

Αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία προσπάθεια των ευρωπαίων αριστεριστών να ξεπεράσουν τα όρια του αποδεκτού και να επεκτείνουν την ιδεολογική τους κυριαρχία στη δημόσια πλατεία και στις περιφερειακές οργανώσεις τόσο επιθετικά όσο κάνουν οι ιδεολόγοι «woke» ομόλογοί τους στις ΗΠΑ. Αλλά προς μεγάλη ενόχληση όσων προσπαθούν να εισαγάγουν την πολιτιστική και θρησκευτική εικονομαχία που έχει ρημάξει τόσο επιτυχώς τη δημόσια ζωή της Αμερικής, υπάρχουν έθνη του παλαιού κόσμου που εξακολουθούν να θυμούνται τον μαρξισμό και την επίθεσή του στην παράδοση και την πίστη.

Οι Ανατολικο-Κεντρικοί Ευρωπαίοι, των οποίων οι οικογένειες βίωσαν πραγματικά την κομμουνιστική δικτατορία, γνωρίζουν πολύ καλά για τους ιδεολόγους που προσπαθούν να ακυρώσουν τα Χριστούγεννα και να τους επιβάλουν μια ολοκληρωτική κοσμοθεωρία. Αναγνώρισαν νωρίτερα από τους περισσότερους την απειλή αυτού που συνέβη πέρα ​​από τον Ατλαντικό, όταν κάποτε γκρέμιζαν αγάλματα, απαγόρευαν ή ξανα-έγραφαν βιβλία, προκαλώντας την ενότητα του έθνους με τις πολιτικές φυλετικής ταυτότητας και ένα νέο ταξικό πόλεμο. Τα έχουν ξαναδεί όλα αυτά.

Τριάντα χρόνια μετά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πρώην αιχμάλωτα έθνη, όπως η Ουγγαρία ή η Πολωνία, εξακολουθούν να αναρρώνουν από τις καταστροφές του κομμουνισμού. Προσπαθούν να ανασυνθέσουν το παρελθόν, όχι να το γκρεμίσουν. Για το σκοπό αυτό, γίνονται προσπάθειες για την ανοικοδόμηση πεσμένων αγαλμάτων, την δημοσίευση ιστορικών βιβλίων που προάγουν την εθνική ενότητα και επιβεβαιώνουν αντί να υπονομεύουν τις παραδόσεις που είχαν δεχθεί επίθεση κατά τη διάρκεια μισού αιώνα κομμουνιστικής διακυβέρνησης. Η ελευθερία του λόγου και ο αντι-ολοκληρωτισμός είναι μέρος του εθνικού τους DNA, που κατέστη ακόμη πιο πολύτιμο μετά από την βάναυση εμπειρία της ζωής κάτω από τη σοβιετική κατοχή.

Πολλοί μπορούν ακόμα να θυμούνται πως τότε, η μη χρήση της μόνης σωστής αντωνυμίας - «σύντροφε» - ή η απουσία από «προαιρετικό» σεμινάριο μαρξισμού-λενινισμού μπορούσε να είναι αφορμή για απόλυση ή αποβολή από το σχολείο. Η χειραγώγηση της γλώσσας και η ιδεολογική κατήχηση ήσαν ενσωματωμένα στον ιστό της καθημερινής ζωής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι λειτουργοί του κομματικού μηχανισμού (apparatchiks ) χρησίμευαν ως εκτεταμένα όπλα της Κεντρικής Επιτροπής. Το καθήκον τους συνίστατο στην επίβλεψη και την εκπαίδευση των συναδέλφων τους, είτε επρόκειτο για ένα εργοστάσιο μικρής πόλης είτε για ένα αριστοκρατικό πολιτιστικό ίδρυμα στην πρωτεύουσα του έθνους. Οι apparatchiks ήταν τα παντοδύναμα εργαλεία ενός ολοκληρωτικού κράτους που ασκούσε έλεγχο σε κάθε τμήμα της κοινωνίας. Η δύναμή τους ήταν πρακτικά χωρίς όρια εναντίον εκείνων που, στα μάτια τους, απειλούσαν την επιτυχία της «εργατικής επανάστασης». Οι ακατάλληλες λέξεις αντιμετωπίζονταν πάντα ως σοβαρές απειλές για το Σύστημα — μεταξύ αυτών και το «Καλά Χριστούγεννα».

Οι κομμουνιστές εσκεμμένα διέγραψαν τον Άγιο Νικόλαο (ή τον Άη Βασίλη – Santa Claus), από το δημόσιο φόρουμ και εισήγαγαν τον «Father Frost» (Πατέρα Παγωνιά) στη θέση του - μια κοσμική φιγούρα που έφερνε δώρα για τα παιδιά, τόσο την ημέρα του Αγίου Νικολάου όσο και τα Χριστούγεννα. Η ίδια η γιορτή μετονομάστηκε σε «Pinetree Festival» (Φεστιβάλ Πεύκου) και η ευχή «Happy Holidays» (Χαρούμενες Γιορτές) θα αντικαθιστούσε το πολιτικά λανθασμένο «Καλά Χριστούγεννα», ενώ τα γενέθλια του Στάλιν στις 18 Δεκεμβρίου - και όχι η γέννηση του Χριστού - ήταν ο επίσημος «λόγος για την σεζόν». Ήταν επικίνδυνο να μιλούμε για το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων - οι οικογένειες που τηρούσαν τον εορτασμό ιδιωτικά κινδύνευαν να υποστούν συνέπειες που θα τους άλλαζαν την ζωή, από ένα μικρό παιδί που άθελά του θα πρόδιδε τους γονείς του στο σχολείο την επόμενη μέρα. Μια επίπληξη ή μια ευθέως τιμωρία περίμενε τους γονείς επειδή θα είχαν μολύνει τα παιδιά τους με «αντιδημοκρατικές, οπισθοδρομικές και αντιδραστικές» χριστουγεννιάτικες σκέψεις.

Τότε, τα αιχμάλωτα έθνη της Ανατολικής-Κεντρικής Ευρώπης κοίταζαν προς την Δύση, ιδιαίτερα την Αμερική, για να βρουν ελπίδα και ηθική υποστήριξη καθώς προσπαθούσαν να αντισταθούν στο σοβιετικά υποστηριζόμενο, ολοκληρωτικό καθεστώς στο εσωτερικό τους. Σήμερα, ένα νέο αλλά οικείο ολοκληρωτικό κύμα αναδύεται στη Δύση, που στοχεύει την δυτική παράδοση, κατηχώντας τις μάζες και παίρνοντας τον έλεγχο της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι. Για την γενιά των παππούδων μου, θα ακουγόταν σαν κακόγουστο αστείο το γεγονός ότι η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ (USSOCOM) διόρισε έναν επικεφαλής αξιωματικό «διαφορετικότητας, δικαιοσύνης και συμπερίληψης». Κάποτε ήταν ο Κόκκινος Στρατός και όχι ο Στρατός των ΗΠΑ που καυχιόταν πως πολιτικοί επίτροποι επέβλεπαν την ιδεολογική γνησιότητα των στρατιωτών, και επιδίωκαν να δυσφημούν τους προέδρους των ΗΠΑ.

Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Ο Ρίτσαρντ Τόρες-Εστράδα, ο οποίος ερευνήθηκε για παρομοίωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ με τον Αδόλφο Χίτλερ, είναι τώρα ο νέος επικεφαλής της USSOCOM DEI. Τα δημόσια σχολεία - στα οποία έχει ανατεθεί η εκπαίδευση των νέων - διδάσκουν στα παιδιά της Αμερικής ότι η χώρα τους είναι ανεπανόρθωτα ρατσιστική. Ο «οδοστρωτήρας» της νέας ιδεολογίας «woke» στρέφει γονείς, δασκάλους και μαθητές να είναι ο ένας εναντίον του άλλου στο όνομα της διαφορετικότητας. Το Black Lives Matter, με επικεφαλής μια ομάδα αυτοαποκαλούμενων μαρξιστών, αναζωπυρώνει την φυλετική ένταση και κρίνει φυσιολογική την χρήση σωματικής βίας για την επίλυση πολιτικών διαφορών, σε πόλεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και πέρα ​​από αυτήν.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ηγεσία της ΕΕ ασπάστηκε την ίδια «woke» ιδεολογία. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα προωθούν την ιδεολογική τους ατζέντα ανεξάρτητα από τις τοπικές αντιδράσεις από τα κράτη μέλη. Η ΕΕ δεν διαφωνεί σε ό,τι αφορά τα ζητήματα LGBT: η δυνατή στάση της Βουδαπέστης και της Βαρσοβίας υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας και κατά της προπαγάνδας φύλου στα δημόσια σχολεία αντιμετωπίστηκε με έντονη αποδοκιμασία και νομικές διαδικασίες παραβίασης που ανακοινώθηκαν από τον ίδιο Επίτροπο Ισότητας που προσπάθησε πρόσφατα να ακυρώσει τα Χριστούγεννα.

Οι προσπάθειες των σύγχρονων apparatchiks όπως η Dalli να ακυρωθούν τα Χριστούγεννα, ή του γραφειοκράτη-προβοκάτορα Simonelli να ποζάρει για μία βλάσφημη φωτογραφία, παραβιάζουν μια από τις πιο βασικές αρχές της Συνθήκης του Μάαστριχτ (pdf). Ενώ η ΕΕ επρόκειτο να «εμβαθύνει την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών τους με σεβασμό την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους», οι Ούγγροι, οι Πολωνοί και άλλα έθνη του μετασοβιετικού μπλοκ που «κεντρίζουν» ενοχλητικά τις Βρυξέλλες με την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους, δεν μπορούν παρά να προσέξουν πόσο κενές ηχούν αυτές οι δηλώσεις.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι ούτε κατά διάνοια η μεγαλύτερη πρόκληση της Ευρωπαϊκής ηπείρου, ακόμα κι αν ο επίτροπος για την ισότητα πιστεύει το αντίθετο...

πηγή

Κυριακή, Μαρτίου 20, 2022

Ο λαός του Θεού ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ την ΨΕΥΔΗ Εγκύκλιο 3057 της Εκκλησίας της Ελλάδος για τον πόλεμο στην Ουκρανία.

 

Αύριο, 20/3/2022 θα διαβαστεί στους Ιερούς Ναούς ένα άκρως ψευδές και υποκριτικό κείμενο, το οποίο συν τοις άλλοις ατιμάζει την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και τους αγώνες που έκανε για την Ορθοδοξία. Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε εντόνως εάν ο Ιερέας τολμήσει να διαβάσει αυτό το ψευδέστατο κείμενο μέσα στο Ναό που πηγαίνουμε και να μιμηθούμε τους Αγίους Μάρτυρες και Ομολογητές ως προς τον εκκλησιασμό μας σε τέτοιους Ναούς όπου βασιλεύει το ψεύδος και η υποκρισία.

Βλέπουμε και εδώ την Διαρκή Ιερά Σύνοδο να μας απευθύνεται «μέ αἴσθημα εὐθύνης» και όχι με φόβο Θεού. Η φράση αυτή, «μέ αἴσθημα εὐθύνης», με την οποία συνηθίζει να μας απευθύνεται τον τελευταίο καιρό η ΔΙΣ, προϊδεάζει αμέσως ότι οι αποφάσεις δεν λήφθηκαν με γνώμονα τα ζύγια του Θεού αλλά με γνώμονα τα ζύγια των ανθρώπων.

Στην συνέχεια η Εγκύκλιος μας λέει ότι «ἀσχολήθηκε ἐπισταμένως καί μέ τό ζήτημα τῶν τραγικῶν γεγονότων τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία». Βάι βάι! Γίνεται αμέσως κατανοητό ότι αν και κλείσαμε τις τηλεοράσεις θα αναγκαστούμε να ακούσουμε και από τους άμβωνες των Ιερών Ναών την προπαγάνδα των βοθροκάναλων υπέρ των ενορχηστρωτών αυτού του πολέμου. Θα ακούσουμε το αφήγημα του Μπόρις Τζόνσον, του Τζο Μπάιντεν, του Όλαφ Σολτς, του ΝΑΤΟ. Θα ακούσουμε αυτό που επιβάλλει ο αφορισμένος Μητσοτάκης που δεν ξέρει να πει ούτε το Πάτερ ημών.

Το παραπάνω συμπέρασμα δεν βγαίνει αυθαιρέτως· βγαίνει από το γεγονός ότι τα κροκοδείλια δάκρυα της ΔΙΣ για τον πόλεμο στην Ουκρανία θα τα ακούσουμε για τους ίδιους λόγους που ΔΕΝ ακούσαμε τίποτα για τους πολέμους στην Συρία, στο Λίβανο, στο Ιράκ, στην Υεμένη και αλλού. Πολύ απλά τούτη την στιγμή είναι πολίτικαλ κορέκτ να τ’ ακούσουμε, τότε δεν ήταν. Και μην τα βάλουμε όλα αυτά στο ίδιο καλάθι με την Γιουγκοσλαβία και την Κύπρο που αναφέρει η Εγκύκλιος. Τότε η διοικούσα Εκκλησία στεκότανε ακόμη, τώρα επικρατούν οι οικουμενιστές και το πνεύμα της αδιαφορίας.

Παρακάτω η Εγκύκλιος, και πριν μπει στο ψητό, μας υπενθύμισε την σκοτεινή διαδρομή που έχει διανύσει έως τώρα στο «Ουκρανικό» και την άκαμπτη αμετανοησία της. Γράφει:

Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἀφοῦ ἐνημερώθηκε ἀπό τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο τόσο γιά τίς ἐπιστολές, τίς ὁποῖες ἀπέστειλε πρός τόν Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κ. Ἐπιφάνιο καί τόν Μακαριώτατο Πατριάρχη Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλο, ὅσο καί γιά τήν διαβούλευση πού εἶχε μέ τό ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο Μεταναστευτικῆς Πολιτικῆς, ὡς πρός τήν παροχή βοηθείας πρός τούς ἐκ τοῦ πολέμου πρόσφυγες, ἀποφάσισε νά ἀπευθυνθεῖ καί πάλι πρός τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξο Λαό, ἐκφράζοντας τήν θλίψη καί τήν ἀγωνία Της γιά τόν καταστρεπτικό πόλεμο πού διεξάγεται ἐναντίον τῆς Οὐκρανίας.

Ανεξαιρέτως λοιπόν από τις θέσεις που μπορεί να έχει κανείς για τον πόλεμο που συμβαίνει αυτήν την στιγμή στην Ουκρανία, όποιος Ιερέας διαβάσει αυτό το κείμενο μέσα στον Ιερό Ναό και μπροστά στο ποίμνιο ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟ-ΟΥΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΟΥΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. Το ίδιο θα κάνει και το εκκλησίασμα που θα επιτρέψει να ακουστούν αυτές οι βλασφήμιες μέσα στους Ναούς.

Στην συνέχεια η Εγκύκλιος εκφράζει την απέραντη θλίψη και την αγωνία της ΔΙΣ για τον πόλεμο «ἐναντίον τῆς Οὐκρανίας»! Διερωτώμαι σε αυτό το σημείο αν οι Έλληνες Ιεράρχες που στοιχήθηκαν πίσω από το ουκρανικό κακοκέφαλο, είτε με την ενεργή υποστήριξή τους είτε με την σιωπή τους, προβληματίσθηκαν έστω και μία στιγμή αν αυτό που έκαναν ήταν υπέρ της Ουκρανίας, δηλαδή υπέρ των ανθρώπων που ζούνε εκεί, διότι εμείς τους ακούσαμε να μιλάνε για μια «λεβέντικη ιεραρχία» και άλλες παιδαριώδεις δικαιολογίες. Τρίβαμε τα μάτια μας από την προχειρότητα με την οποία χειρίστηκαν αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.

Αν ακολουθούσανε απλά τους Κανόνες της Εκκλησίας ως όφειλαν και βλέπανε την καταφανή ΕΙΣΠΗΔΗΣΗ (δηλαδή επιθετική ενέργεια) του πατρ. Βαρθολομαίου στην Εκκλησία της Ουκρανίας, η Δικαιοσύνη του Θεού, που είναι πρωτίστως διάχυτη στους Κανόνες της Εκκλησίας, θα τους έβγαζε ασπροπρόσωπους και θα τους προστάτευε από τις μετέπειτα εξελίξεις. Επειδή όμως δεν το έκαναν, έγιναν οι ίδιοι μέρος του προβλήματος και της δαιμονικής μηχανής που έσπρωξε την ήδη έκρυθμη κατάσταση στα άκρα, και απαίτησε την επέμβαση του Βλαδίμηρου Πούτιν.

Για ποιά Ουκρανία εκφράζουνε θλίψη και αγωνία; Δεν μας λένε, για ποιά; Για την μισή; Για το ένα τέταρτο αυτής; Για την Ουκρανία των φιλοδυτικών και των νεοναζί; Διότι όταν πλύνανε τα χέρια τους σαν τον Πόντιο Πιλάτο για να μην χαλάσουνε σχέσεις με τον τοπικό άρχοντα και στείλανε την Εκκλησία του Ονουφρίου στον σταυρό χώρισαν την Ουκρανία στην μέση. Πώς τολμούν τώρα και μιλάνε για την Ουκρανία; Ποιός τους είπε, επιτέλους, να ανακατευτούν σε ξένη χώρα;

Η «Ιερά» Σύνοδος ένοιωσε χρέος της λοιπόν να «καταδικάσει τήν βίαιη εἰσβολή τῶν ρωσικῶν στρατευμάτων καί τόν πόλεμο στήν Οὐκρανία», αλλά δεν καταδίκασε την βίαιη εισβολή του πατρ. Βαρθολομαίου και τον πόλεμο στην Κανονική Εκκλησία. Πόσο υποκριτές είστε κύριοι!

Γνωρίζοντας όμως την βρώμικη ανάμειξή τους, σπεύδουν να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους με το κάτωθι:

«Ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, κανένα γεγονός, καμία πρόκληση, καμία ἐπιδίωξη καί καμία πρόφαση δέν δύναται νά δικαιολογήσει τήν θηριωδία τοῦ πολέμου, ἡ φύση τοῦ ὁποίου προϋποθέτει τήν ἐπιβολή τῆς βουλήσεως τοῦ ἰσχυροῦ στόν ἀνίσχυρο.»

Άρα σου λέει, εμείς μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να εισβάλουμε εκκλησιαστικά στα όρια άλλης Εκκλησίας, να κάνουμε τα στραβά μάτια στους επί 14 χρόνια βομβαρδισμούς αμάχων, να προκαλούμε με την ανάμειξή μας την διχόνοια στον ήδη διαιρεμένο και ταραγμένο λαό, να αδιαφορούμε για τους αδελφούς της Κανονικής Εκκλησίας που οι νέοι μας «φίλοι» τους πετάνε έξω από τους Ναούς τους, αλλά αν ο Ρώσσος τολμήσει και σηκώσει χέρι στην αυλή του σπιτιού του και πει ως εδώ και μη παρέκει, εμείς θα γίνουμε Μάρθες Βούρτσες και θα παπαγαλίζουμε στον κόσμο όλα αυτά τα κλισέ για τον «κακό πόλεμο» και το «δίκαιο του ισχυρού».

Γράφει η Εγκύκλιος ότι ο Κύριος «..ποτέ δέν χρησιμοποίησε βία ἐναντίον τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων, ἀκόμη κι ὅταν ὁ Ἴδιος τήν ὑπέστη παντοιοτρόπως.» Και λίγο πιο κάτω… «…ὁ Ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας μας, προσευχόμενος γιά τήν σωτηρία μας, ἀνέλαβε, ἐντός τῆς ἱστορίας, ρόλο ἐνεργό, ὁ ὁποῖος Τόν ὁδήγησε μέχρι τόν Σταυρό καί τόν θάνατο, μέ σκοπό νά εὐαγγελισθεῖ τήν εἰρήνη καί νά ἑνώσει τά πρίν διεστῶτα, δηλαδή τόν ἄνθρωπο μέ τόν Πλαστουργό καί Θεό του.»

Αυτά που γράφουν τα πιστεύουν; Πόσο καλά θα ήταν αν τα θυμούνταν αυτά οι Ιεράρχες μας ΠΡΙΝ λίγα χρόνια, όταν τους ζητήθηκε να προδώσουν τον αδελφό τους Ονούφριο. Γιατί δεν δέχτηκαν τότε οι εις τόπον και τύπον Χριστού Ιεράρχες να υποστούν εκείνοι παντοιοτρόπως τους διωγμούς των πολιτικών αρχόντων, τις ποινές του «Οικουμενικού»!, τις λοιδορίες των ΜΜΕ για να μην υλοποιηθούν τα δαιμονικά σχέδια των Αμερικανών και χρησιμοποιηθεί βία εναντίον της ήδη πολύπαθης Εκκλησίας της Ουκρανίας; Αυτοί που πρόδωσαν τον αδελφό τους Ονούφριο και έχουν μερίδιο στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, τώρα, και εκ του ασφαλούς, θυμήθηκαν το Πάθος του Κυρίου; Γιατί δεν ανέβηκαν εκείνοι τον δικό τους Γολγοθά για να μην μπει περισσότερο λάδι στην φωτιά και ενταθούν οι έριδες στην Ουκρανία; Είχε κάτι το ειρηνικό αυτή η επαίσχυντη απόφαση να πάνε στο σπίτι του άλλου και να του στήσουνε παράλληλη ψευδοεκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύουν; Εμάς κοροϊδεύουν ή τον Θεό;

Και τώρα το παίζουνε πονόψυχοι και φιλάνθρωποι και μας διαλαλούν ότι θα περιθάλψουν με αγάπη και στοργή τους πρόσφυγες που κι εκείνοι δημιούργησαν με την στάση τους.

Είναι τόσο ψευδές, υποκριτικό και προκλητικό αυτό το κείμενο που προκαλεί απέραντη θλίψη και οργή σε όποιον το διαβάζει. Λέει:

«Ταὐτοχρόνως, ἡ Ἐκκλησία μας ἀνέλαβε τήν πρωτοβουλία καί σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο νά ἀπευθύνει ἔκκληση πρός τούς ἁρμοδίους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες μέ σκοπό τήν οὐσιαστική παρέμβασή τους πρός τούς κοσμικούς ἄρχοντες τῆς δικαιοδοσίας τους γιά τόν τερματισμό τοῦ πολέμου.»

Αναφέρεται στην επιστολή προς τον ψευδο-Επιφάνιο για να τον συλλυπηθούν, και στην επιστολή προς τον Μόσχας Κύριλλο για να του πουν να προωθήσει την ειρήνη, κι ας έκαναν αυτοί την βρωμοδουλειά με τον Επιφάνιο προηγουμένως. Και ζητούν λέει από τους Ιεράρχες την «οὐσιαστική παρέμβασή» τους προς τους κοσμικούς άρχοντες για να σταματήσει ο πόλεμος. Τι ωραία και ανέξοδα. Σα να διαβάζω παραμύθι. Δεν τους είδαμε όμως να παρεμβαίνουν ουσιαστικά προς τους δικούς μας πολιτικούς άρχοντες όταν εκείνοι τους ζήτησαν να βάλουν λάδι στη φωτιά της Ουκρανίας. Όχι μόνο δεν παρενέβησαν ουσιαστικά αλλά συνεργάστηκαν μαζί τους και τώρα που χύθηκε το γάλα από την καρδάρα ζητούνε υποκριτικά από άλλους να κάνουν αυτό που εκείνοι δεν έκαναν.

Τι θλιβερή εικόνα είναι αυτή! Κουραστήκαμε να βλέπουμε τους ταγούς να σέρνουνε την Εκκλησία στο τελευταίο βαγόνι του τραίνου. Κουραστήκαμε να τους βλέπουμε να ξεφτιλίζουν το όνομα του Κυρίου. Κουραστήκαμε να τους βλέπουμε να παπαγαλίζουν συνεχώς το πολιτικά ορθό αφήγημα και να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Σε μία εποχή απόλυτης σύγχυσης, αδιεξόδων και κοσμογονικών αλλαγών που οι άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα τον Λόγο της Αληθείας για να γαληνέψει η ψυχή τους, η διοικούσα Εκκλησία δυστυχώς αντί να είναι μπροστά και να φωτίζει τον δρόμο έχει κρυφτεί κάτω από τα σώβρακα των πολιτικών και έχει γίνει ο απολογητής τους.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα παρακαλέσουμε κι εμείς «τόν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό», όχι «νά φωτίσει τίς διάνοιες τῶν ἐχόντων τήν κοσμική ἐξουσία», όπως ζητάει στο τέλος η Εγκύκλιος, αλλά να φωτίσει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τους ταγούς της Εκκλησίας που έπαψαν να πιστεύουν στην παντοδυναμία του Κυρίου και που «μέ αἴσθημα εὐθύνης» και χωρίς φόβο Θεού μας πάνε κατευθείαν ΣΤΟ ΧΑΟΣ.

Η Εγκύκλιος και στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος.

ΠΗΓΗ

Σάββατο, Μαρτίου 19, 2022

Το Bατοπέδι, το FBI και η ρωσική προπαγάνδα στην Ελλάδα...


 


Ο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Άγιο Όρος με τον ηγούμενο Εφραίμ

ΙΩΣΗΦ ΑΒΔΕΛΛΑΣ

14/03/2022  08:30  UPD: 17/03/2022  10:28

Tα τελευταία χρόνια, όταν στρωνόταν η «τράπεζα» στο Βατοπέδι, στο κύριο γεύμα που προσφέρεται μετά τη Θεία Λειτουργία, δίπλα από το μαρμάρινο τραπέζι του ηγουμένου και των γηραιών μοναχών βρισκόταν πάντοτε η «ρωσική» παρέα.


Οι μοναχοί έσπευδαν να εξυπηρετήσουν το τραπέζι που ήταν αποκλειστικά ρωσόφωνο, ώστε να μην του λείψει τίποτα. Ένας μοναχός αναλάμβανε πάντοτε χρέη διερμηνέα. Για να εξηγεί τα λόγια του «γέροντα» (σ.σ.: του ηγουμένου Εφραίμ).


Συνδαιτυμόνες του ρωσικού τραπεζιού ήταν κυρίως μεγαλοεπιχειρηματίες από τη Μόσχα, την Αγία Πετρούπολη, ακόμη και τη μακρινή Σιβηρία. Με παρόμοια ισχύ και επιρροή όπως του Konstantin Malofeyev, του ισχυρού ολιγάρχη που το FBI κατηγορεί πως έστησε στην Ελλάδα ένα ρωσικό προπαγανδιστικό δίκτυο.


Οι ισχυρές προσωπικότητες που κατέφθαναν ιδιωτικώς στο Άγιον Όρος και κυρίως στο Βατοπέδι στάθμευαν τα ιδιωτικά τους τζετ στη Θεσσαλονίκη, άφηναν τις συζύγους και τα παιδιά στη Χαλκιδική και αφιέρωναν λίγες μέρες στην πνευματική ανάπαυση.


Η Μονή Βατοπεδίου αποτέλεσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τον σύνδεσμο της Ελλάδας με τους «αδελφούς» ορθόδοξους Ρώσους. Περισσότερο ακόμη και από το «ρωσικό» μοναστήρι στο Άγιον Όρος. Το Βατοπέδι ήταν πάντοτε σημείο συνάντησης Ρώσων που οι Αμερικανοί ονομάζουν «ολιγάρχες» και ισχυρών προσώπων της ρωσικής κοινωνίας. Πρόσωπα που σχεδόν λάτρευαν τον ηγούμενο Εφραίμ. Και του είναι πιστοί, σχεδόν όσο και στον Βλαδίμηρο Πούτιν. Άλλωστε κανένας άλλος κληρικός δεν είχε ανοικτή γραμμή επικοινωνίας με τον «τσάρο», όπως ο ηγούμενος Εφραίμ. Και αυτό οι Ρώσοι το σέβονταν. Μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο πανίσχυρος Πούτιν παρενέβη δημόσια όταν ο Εφραίμ προφυλακίστηκε για την υπόθεση Βατοπεδίου και σχεδόν απαίτησε από την τότε ελληνική κυβέρνηση την αποφυλάκισή του.



Ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην τελευταία επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, με τον Π. Παυλόπουλο και τον Ν. Κοτζιά στη φωτογραφία

Δεσμοί με το Κρεμλίνο

Οι σχέσεις της Μονής Βατοπεδίου, αλλά και άλλων μητροπόλεων, με το Πατριαρχείο Μόσχας και κατ’ επέκταση το Κρεμλίνο δεν κρατήθηκαν ποτέ κρυφές. Το αντίθετο μάλιστα. Οι Ρώσοι αναγνώριζαν το πολυσχιδές έργο της Μονής Βατοπεδίου, του ηγουμένου Εφραίμ και τον στήριζαν πάντοτε με κάθε τρόπο. Και το Βατοπέδι με τη σειρά του δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Με την ισχυρή οικονομική του επιφάνεια -ακόμη και την περίοδο που λόγω της υπόθεσης Βατοπεδίου οι τραπεζικοί του λογαριασμοί ήταν δεσμευμένοι, λένε άνθρωποι που έχουν βάλει στόχο να ξετυλίξουν το ρωσικό δίκτυο προπαγάνδας- το Βατοπέδι στήριζε αφειδώς και με εντυπωσιακούς αριθμούς για μοναστήρι, όπως λέγεται, μητροπόλεις, αρχιερείς και εκκλησιαστικά μέσα. Μοναδική υποχρέωση; Να λέγεται ένας καλός λόγος -και ποτέ κακός- για το Πατριαρχείο Μόσχας και τους Ρώσους «αδελφούς». Ακόμη και όταν η διένεξη ανάμεσα σε Μόσχα και Οικουμενικό Πατριαρχείο έφθασε στα άκρα με αφορμή την παραχώρηση της Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας, το Βατοπέδι -παρότι πνευματικά ανήκει στο Πατριαρχείο ως αγιορείτικη μονή- επέμενε να αναπαράγει με σθένος τις ρωσικές θέσεις.


Σε δεκάδες μητροπόλεις στην Ελλάδα και την Κύπρο το Βατοπέδι διένειμε κάθε μήνα ανθρωπιστικό υλικό αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για τον φτωχό λαό. Όταν τα μνημόνια πέρασαν και η κατάσταση βελτιώθηκε, το Βατοπέδι χρηματοδοτούσε μέσω του Ινστιτούτου «Μάξιμος ο Γραικός» πανάκριβες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές (όπως π.χ. για τον Άγιο Νεκτάριο, με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη), αλλά και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Έστησε στο κέντρο της Αθήνας τηλεοπτικά στούντιο τελευταίας τεχνολογίας για το εκκλησιαστικό του πρακτορείο ειδήσεων (orthodoxianewsagency.gr), μεταδίδοντας ειδήσεις στα ελληνικά και τα ρωσικά. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το… εκκλησιαστικό πρακτορείο του Βατοπεδίου κατακεραύνωνε (!) τη «δυτική προπαγάνδα των ΜΜΕ» (sic), όπως αναφέρει συχνά πυκνά στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του Βατοπεδίου η διευθύντρια του πρακτορείου ειδήσεων του Βατοπεδίου, δημοσιογράφος Μαρία Γιαχνάκη.


Φυσικά, οι θέσεις της ρωσικής πρεσβείας, που έβαλε ευθέως κατά της ελληνικής κυβέρνησης, αναπαράγονται ως έχουν από τα μέσα της Μονής Βατοπεδίου. Οι Αρχές γνωρίζουν πως το Ινστιτούτο που το Βατοπέδι αναπτύσσει τις διάφορες δραστηριότητες (άλλες σεβαστές και άλλες προπαγανδιστικές υπέρ των Ρώσων) χρηματοδοτούνται από ρωσικά κεφάλαια. Κάποιοι ονομάτισαν μάλιστα ως μέγα χορηγό τον Konstantin Maloveyev, τον Τζακ Χάνικ που συνελήφθη ως «μπροστινός» του Ρώσου ολιγάρχη στην Ελλάδα και του κουμπάρου του Ρώσου ολιγάρχη, Γιάννη Καραγιώργη.


Οι ιδιαίτερες σχέσεις τού Μaloveyev με το Βατοπέδι αποδεικνύονται περίτρανα από την ιδιαίτερη προβολή που τυγχάνει από τα «εκκλησιαστικά μέσα Βατοπεδίου». Επίσης, ο ηγούμενος Εφραίμ έχει υποστηρίξει δημόσια το think tank με τον ελληνόφωνο τίτλο Katehon, στο οποίο προεδρεύει ο Ρώσος ολιγάρχης.


Προπαγάνδα μέσω της πίστης

Μέσω της Ορθόδοξης Εκκλησίας κυρίως βρήκαν έναν εύσχημο τρόπο να διαδώσουν στην Ελλάδα και την Κύπρο τις θέσεις του Κρεμλίνου. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε πως οι σχέσεις του Πατριαρχείου Μόσχας και του Κρεμλίνου ταυτίζονταν απόλυτα. Όχι τόσο ο Πατριάρχης Μόσχας αλλά ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας αναπαρήγαγε άκριτα τις θέσεις του συστήματος Πούτιν. Γι’ αυτό και ποτέ το Κρεμλίνο και το Πατριαρχείο Μόσχας δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν την κίνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη να δώσει την αυτοκεφαλία στην Εκκλησία της Ουκρανίας και να «απογαλακτιστεί» από την Εκκλησία της Μόσχας. Ένας δεσμός-κατάλοιπο της Σοβιετικής Ενωσης σε μία Ορθόδοξη Εκκλησία που ανέκαθεν υπήρχε ιστορικά και δεν «ανακαλύφθηκε» λόγω παρέμβασης των ΗΠΑ, όπως διατείνονται οι Ρώσοι. Ουδέν μεμπτόν αν οι θέσεις που αναπαρήγαγαν τα συγκεκριμένα μέσα ήταν πνευματικές. Όμως πάντοτε εξυπηρετούσαν, λένε αρχιερείς, μία συγκεκριμένη εθνική ατζέντα των Ρώσων και όχι εκκλησιαστικά θέματα. «Όταν η υπερ-ορθόδοξη εφημερίδα ''Ορθόδοξος Τύπος'' καταδίκαζε την εποχή έξαρσης της πανδημίας την πρόταση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου να τηρούνται μέτρα υγιεινής στα κουταλάκια που τελείται η Θεία Κοινωνία. Σε πιο ρηξικέλευθη πρόταση που έκανε ο Πατριάρχης Μόσχας, να … απολυμαίνονται με οινόπνευμα, δεν έβγαλαν άχνα!», λέει μητροπολίτης.


Μητροπόλεις στην υπηρεσία της Μόσχας

Το Πατριαρχείο Μόσχας την τελευταία δεκαετία στήριξε ενεργά κυρίως τέσσερις μητροπόλεις: Πατρών, Μεσογαίας, Βεροίας και Κερκύρας. Οι συγκεκριμένοι μητροπολίτες επισκέπτονταν με ιερές εικόνες και λείψανα αγίων τις μεγάλες ρωσικές πόλεις και μέσα από τον ρωσικό οβολό ενίσχυαν τις μητροπόλεις και το έργο τους. Από την άλλη, ήταν οι άνθρωποι που ποτέ δεν άκουγες κακό λόγο για το Πατριαρχείο Μόσχας ή κάποια καταδίκη για τις ενέργειες του Κρεμλίνου, ειδικά για το θέμα της Ουκρανίας. Ένα «γαλατικό» χωριό φίλων του Πούτιν εντός της ιεραρχίας, που υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο συντάχθηκε απόλυτα στη γραμμή της Δύσης και του Οικουμενικού Πατριάρχη. Οι συγκεκριμένοι μητροπολίτες αποτέλεσαν, «αφελώς ίσως πάνω στην αγωνία τους να κάνουν έργο και να βρουν πόρους», σημειώνουν μητροπολίτες, μέρος του μηχανισμού ρωσικής προπαγάνδας. Διαδικτυακά μέσα με «εθνικές ευαισθησίες» και σεβασμό στην Ορθοδοξία, όπως διατείνονται, (orthodoxianewsagency.gr, romfea.gr, pentapostagma.gr, τηλεόραση 4E κ.λπ.) ενίσχυσαν τη ρωσική προπαγάνδα. Σε μερικά από αυτά γίνεται ήδη έρευνα για τον τρόπο χρηματοδότησής τους, τα έσοδα και τα έξοδα που κάνουν και το ρόλο που έπαιξαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.


Στις αρμόδιες υπηρεσίες της κυβέρνησης επικρατεί προβληματισμός, στο Άγιο Όρος έχουν θορυβηθεί και αναμένεται πολύ σύντομα να υπάρξουν εξελίξεις.


Τι απαντά ο Γιάννης Καραγιώργης -Η επιστολή στο iefimerida.gr

To iefimerida.gr έλαβε και δημοσιεύει αυτούσια την επιστολή που μας έστειλε ο κ. Γιάννης Καραγιώργης.


«Διαβάζοντας  το άρθρο σας στην ιστοσελίδα iefimerida.gr σχετικά με τη διωξη του Τζακ Χανινγκ, θα ήθελα να διευκρινίσω ορισμένα σημεία που αφορούν την εταιρεια Hellasnet, η οποία τελεί υπό τον έλεγχό μου.


Πράγματι ο Τζακ Χανινγκ ανέλαβε το έτος 2015 τεχνικός διευθυντής του Δικτύου μας για χρονικό διάστημα 12  μηνών, καθώς αναζητήσαμε ένα στέλεχος διεθνώς αναγνωρισμένο και με την κατάλληλη εμπειρία στα τηλεοπτικά Δίκτυα της διεθνούς αγοράς με σκοπό να ενισχύσει την προσπάθεια μας για την δημιουργια μιας  πρωτοποριακης, για τα ελληνικά δεδομένα, τηλεοπτικής  πλατφόρμας.


Καθ΄όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας, ο συγκεκριμενος δεν είχε καμία απολύτως πρόσβαση -και πολύ περισσότερο επιρροή - στο περιεχόμενο των εκπομπών του Δικτύου.


Εάν συνδέεται, τη συγκεκριμένη ή κάποια άλλη χρονική περίοδο,με άλλες -πιθανόν παράνομες- δραστηριότητες εκτός της εταιρείας και του Δικτύου μας,τότε αυτό είναι θέμα αποκλειστικά των αρμόδιων διωκτικών Αρχών,οι οποίες πρέπει να το διερευνήσουν.


Από την πλευρά μας, οφείλουμε να διαβεβαιώσουμε με τρόπο απόλυτο και κατηγορηματικό,ότι το Δίκτυο μας, από την έναρξη της λειτουργίας του έως σήμερα,ουδέποτε είχε οποιαδήποτε «φιλορωσική » τάση και επιρροή. Προς απόδειξη ενημερώνουμε τους πάντες ότι τα αρχεία των εκπομπών και των τηλεοπτικών δελτίων των καναλιών μας είναι στη διάθεση οποιου επιθυμει να σχηματίσει πρωτογενή γνώμη και άποψη.


Ένα σημαντικό παράδειγμα αρκεί για να πείσει. Όλα μας τα κανάλια, από την πρώτη στιγμή, υπήρξαν σταθερά στο πλευρό του Οικουμενικου Πατριαρχείου με πληθώρα ρεπορτάζ και ερευνών,το οποίο είναι γνωστό ότι βρίσκεται επί χρόνια σε έντονη αντιπαραθεση με το Πατριαρχειο της Μοσχας.


Επιπρόσθετα,ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ Βαρθολομαίος έχει φιλοξενηθεί πολύ συχνά στο Δίκτυο μας είτε με αφορμή την οργάνωση φιλανθρωπιών και αποστολών στην Κωνσταντινούπολη είτε στην δημοσιογραφική κάλυψη για σημαντικά γεγονότα της Μητρός Εκκλησίας και του  Ελληνισμού της Πόλης.


Όσον αφορά τις πρόσφατες τραγικές εξελίξεις,από την πρώτη στιγμή καταδικάσαμε απροσχημάτιστα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία,υπερασπίζοντας ταυτόχρονα την ειρήνη και την ελευθερία του Ουκρανικού λαού.


Ως υστερόγραφο να αναφέρουμε ότι η σχέση του ιδιοκτήτη της Hellas net  με τον Κονσταντίν Μαλοφέεφ, ουδέποτε επηρέασε ή πολύ περισσότερο «καθοδήγησε» την δημιουργία και την περαιτέρω πολιτική του Δικτύου, ούτε την προσέγγιση των ενημερωτικών εκπομπών και των δελτίων μας. Ηταν μία σχέση καθαρά προσωπική, με αμοιβαία εκτιμηση και σεβασμο, η οποία επιπροσθέτως έχει λήξει προ πολλού.


Με εκτίμηση

Γιάννης Γ. Καραγεώργης»

πηγή

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2022

Πατριάρχη Βαρθολομαίε, αυτά τα παιδιά που υποφέρουν εδώ και 8 χρόνια δεν έχουν ψυχή;


Ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος έβγαλε μία ανακοίνωση ντροπής, η οποία θα στέκει ως μαύρη κηλίδα στην ιστορία του οικουμενικού πατριαρχείου Κωσταντινουπόλεως.
Συγκλονισμένος από την εισβολή των ενόπλων δυνάμεων της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας σήμερα τα ξημερώματα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ουκρανίας κ. Επιφάνιο, εκφράζοντας τη βαθειά του θλίψη γι᾽ αυτή την κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας, καθώς και την συμπαράστασή του στον αγωνιζόμενο υπέρ βωμών και εστιών Ουκρανικό λαό και στις οικογένειες των αθώων θυμάτων.
Είναι η πρώτη φορά που ορθόδοξος θρησκευτικός ηγέτης βγάζει ανακοίνωση εν καιρώ πολέμου, υπερασπιζόμενος τις ζωές μόνο της μίας πλευράς. Μία κατάπτυστη ανακοίνωση με πολιτικές σκοπιμότητες που αποδεικνύει δυστυχώς ότι και η αναγνώριση του αυτοκέφαλο της Ουκρανίας ήταν μία πολιτικά υποκινούμενη ενέργεια.
Δυστυχώς η Δύση ανέχθηκε τα εγκλήματα των ναζί που η ίδια δημιούργησε. Και τώρα συνεχίζει αυτό το ρατσιστικό παραλήρημα, αγνοώντας πλήρως τους κατοίκους της ανατολικής Ουκρανίας που επί 8 ολόκληρα χρόνια ανέχονται τα πάνδεινα και υποφέρουν, χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί.
Όπως τώρα οι άμαχοι στην Δυτική Ουκρανία, έτσι και οι άμαχοι στην ανατολική Ουκρανία είναι άνθρωποι. Όποιος αγνοεί την αξία της ζωής ενός παιδιού λόγω της καταγωγής του, είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Αντιγράφουμε από ένα εξαιρετικό θρεντ στο Twitter:
Παιδιά κρυμμένα στο κελάρι, στην περιοχή του Ντόνμπας. Εδώ και οχτώ χρόνια οι άμαχοι της ανατολικής Ουκρανίας υπέφεραν, αλλά κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε. Αντίθετα, εξόπλισαν και πότισαν με το ναζιστικό δηλητήριο μικρό μέρος του πληθυσμού της Ουκρανίας, αρκετό να δημιουργήσει μία εφιαλτική κατάσταση για Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Έχει εξαιρετική σημασία το γεγονός ότι δύο από τους φωτογράφους που τράβηξαν τις συγκεκριμένες φωτογραφίες, σκοτώθηκαν από τον ουκρανικό στρατό.

📷  Ο φωτογράφος  Andy Rochelli  Που τράβηξε τις συγκεκριμένες φωτογραφίες, δολοφονήθηκε από τα ναζιστικά τάγματα του ουκρανικού στρατού.Image
Παιδί σε υπόγειο του Ντόνμπας γιορτάζει τα γενέθλιά του με κερί πάνω σε μια φέτα ψωμί.
Image
Τα παιδιά του Ντόνμπας. Οχτώ χρόνια στην κόλαση.
ImageImageImageImage
Ούτε τα κατοικίδια δεν γλίτωσαν…
📷 Dan LevyImage
Παιδιά δίνουν μάχη για τη ζωή στο νοσοκομείο μετά από βομβαρδισμό
 των ναζιστικών ταγμάτων της Ουκρανίας. Το ένα έχασε τη ζωή του.

📷 Dan Levy, 2017.Image



📷 Dan Levy, 2017.Image

Photojournalist Andrei Stenin (RIA) who was also killed that year while documenting the war in Donbass. He was 34.ImageImageImageImage

Donbass residents hiding from Ukraine’s shelling in 2014.

📷 Photojournalist Andrei Stenin (RIA) (1980-2014)ImageImageImage

Καμμένες και κατεστραμμένες εκκλησίες από τους βομβαρδισμούς των ναζί

2CD671BA B148 4D2B 9B06 E82A3EBE6754 



F388F7A3 FA39 4501 AD2C CD52EC24B801 πηγή

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 25, 2022

Άμεσος ο κίνδυνος διωγμού Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία - π. Βαρθολομαίος Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

 

Άμεσος ο κίνδυνος διωγμού Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ουκρανία
 
Με πολλή λύπη παρακολουθούντες την - κατά τον επιτιθέμενο - ειδική επιχείρηση «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας, εκφράζουμε την συμπαράστασή μας στον ουκρανικό λαό, αλλά και στην τοπική Εκκλησία, η οποία πολύ πιθανώς ενδέχεται να βρεθεί σε κατάσταση διωγμού και μαρτυρίου.
 
Μετά την «διόρθωση του λάθους ύπαρξης Ουκρανικού κράτος», προφανώς θα θελήσουν να «διορθώσουν» και την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας! Ας μην ξεχνάμε όμως πως ό,τι ο Θεός θεμελιώσει, ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκθεμελιώσει! Και τον Θεό δεν μπορεί να τον εμπαίζει κανείς! Ο φιλεύσπλαγχνος Θεός είναι και Θεός δικαιοσύνης!
 
Ο Θεός να ενισχύει τον λαό της Ουκρανίας και την εκεί Ορθόδοξη Εκκλησία του!
 
Αμήν!

 
Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2019

Εκκλησία και Πολιτική «Τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»

Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.


Σκοπός της Εκκλησίας η ενότητα εν αντιθέσει με την διαιρετική τακτική των κομμάτων.



Τα μέλη της Εκκλησίας είναι φυσικό να ενδιαφέρονται για την πολιτική ζωή και να φροντίζουν για την αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων της, είτε ως απλοί πολίτες είτε ως εκπρόσωποι και διαχειριστές των κρατικών εξουσιών. Άλλωστε και η αδιαφορία για την πολιτική αποτελεί κάποια μορφή πολιτικής τοποθετήσεως. Η τοποθέτηση μάλιστα αυτή υποβαθμίζει περισσότερο την πολιτική ζωή. Εκφραστικός είναι ο μύθος των δένδρων, που παρουσιάζεται στο βιβλίο των Κριτών. Κατά τον μύθο αυτόν τα δένδρα θέλησαν κάποτε να χρίσουν βασιλιά. Απευθύνθηκαν στην ελιά, αλλά εκείνη απέρριψε την πρόταση λέγοντας ότι δεν μπορεί να εγκαταλείψει την λιπαρότητά της, με την οποία τιμούνται Θεός και άνθρωποι. Με ανάλογες δικαιολογίες απέρριψαν την πρόταση η συκιά και η άμπελος. Τελικώς τα δένδρα απευθύνθηκαν στην αγκαθιά. Αυτή δέχθηκε πρόθυμα το χρίσμα υποβιβάζοντας έτσι την ποιότητα της εξουσίας[1].
Η αποφυγή της πολιτικής εξουσίας από τους αξίους αφήνει την διαχείρισή της στους φαύλους. Και όταν οι φαύλοι δεν είναι μόνο μεμονωμένα πρόσωπα αλλά και ευρύτερα κυκλώματα ή όργανα σκοτεινών δυνάμεων, που συνήθως υπερβαίνουν τα όρια των εθνικών κρατών και ενεργούν ανεξέλεγκτα, το πρόβλημα γίνεται οξύτερο. Ιδιαίτερα στην εποχή μας η εμπειρία αυτή έγινε πολύ οδυνηρή. Από την άλλη πλευρά η ανάμιξη των αξίων στην πολιτική με την σημερινή απαξίωσή της γίνεται προβληματική, ενώ η σύσταση χριστιανικών κομμάτων ή πολύ περισσότερο η σύνδεση της Εκκλησίας με πολιτικούς σχηματισμούς δεν μπορεί θεολογικά να δικαιολογηθεί. Άλλωστε και προσπάθειες που έγιναν παλαιότερα, όπως και κατά την μεταπολεμική περίοδο, για την σύσταση χριστιανικού κόμματος είχαν πενιχρά αποτελέσματα και δεν ευοδώθηκαν.
Φυσικό βέβαια είναι να προτιμούν οι Χριστιανοί την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας από πιστούς ανθρώπους. Αλλά και αυτό δεν είναι απόλυτο. Η πολιτική αναφέρεται στην τακτοποίηση των κοσμικών πραγμάτων και απαιτεί ειδικές ικανότητες, όπως και χειρισμούς, που δεν προϋποθέτουν οπωσδήποτε την χριστιανική πίστη ή ακόμα και δεν συμβιβάζονται με αυτήν, αλλά μπορούν να υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο. Είναι άλλωστε γνωστό, ότι οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων απέφευγαν να αναλαμβάνουν κοσμικές εξουσίες, γιατί τις θεωρούσαν ασυμβίβαστες προς τον κύριο στόχο τους. Όπως σημειώνει ο Ωριγένης, οι πιστοί προτιμούσαν να αφιερώνουν τον εαυτό τους «θειοτέρα και αναγκαιοτέρα λειτουργία Εκκλησίας Θεού επί σωτηρία ανθρώπων»[2].
Η ιδιότητα του καλού Χριστιανού δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε και επιτυχία στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Η επιτυχία αυτή δεν προϋποθέτει την χριστιανική πίστη. Όπως παρατηρεί ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, η ανθρώπινη ζωή κινείται σε δύο επίπεδα· στο επίπεδο της εγκοσμιότητας και στο επίπεδο της αιωνιότητας. Σκοπός της πολιτικής εξουσίας είναι να ρυθμίζει την εγκόσμια ζωή και όχι την μέλλουσα. Όπως οι κυβερνήτες των πλοίων φροντίζουν για τους ταξιδιώτες μόνο όσο διαρκεί το ταξίδι, χωρίς να θεωρούν υποχρέωσή τους να ενδιαφερθούν και για την τακτοποίησή τους μετά την αποβίβαση από το πλοίο, έτσι και αυτοί που ρυθμίζουν την πολιτική ζωή των ανθρώπων δεν θεωρούν ως καθήκον τους να ενδιαφερθούν για την αιώνια ευδαιμονία τους. Γι’ αυτό, προσθέτει, οι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στα πολιτικά μόνο πράγματα συμβαίνει να φεύγουν από τον κόσμο αυτόν γεμάτοι με μύρια κακά, κι ενώ τιμήθηκαν εδώ για την πολιτική ικανότητά τους, εκεί να συγκαταλέγονται με τους χειρότερους και να καταδικάζονται[3].
Στο επίπεδο αυτό κινείται και το εκκοσμικευμένο κράτος. Σκοπός του δεν είναι η νοηματοδότηση της ανθρώπινης ζωής. Αυτή πραγματοποιείται στην Εκκλησία. Σκοπός του κράτους είναι να φροντίσει για την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του. Και ο σκοπός αυτός επιδιώκεται με πολιτικές ενέργειες και ρυθμίσεις, που έχουν συμβατικό χαρακτήρα και είναι φυσικό να αναπροσαρμόζονται μέσα στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
Οι φορείς της κρατικής εξουσίας οφείλουν να σέβονται την διαχρονική συλλογική συνείδηση της κοινωνίας που κυβερνούν και να μην κινούνται ανεξάρτητα ή πολύ περισσότερο ενάντια προς αυτήν. Αντίθετα μάλιστα οφείλουν να εμπνέονται από αυτήν και να καταξιώνουν την δυναμική της, γιατί μόνον έτσι υπηρετούν και την προάγουν. Ο σεβασμός προς τους θεσμούς, την παράδοση και την διαχρονική συνείδηση κάποιας κοινωνίας είναι σεβασμός προς την ίδια την κοινωνία. Όπως και από την άλλη πλευρά η διάβρωση και η αλλοίωσή τους με αυθαιρεσίες και πολιτικές μεθοδεύσεις, είναι διάβρωση και αλλοίωση της ίδιας της κοινωνίας. Πρόοδος δεν είναι η καταστροφή ή η περιφρόνηση του παρελθόντος, αλλά η εποικοδόμηση και η δυναμική προέκταση προς το μέλλον.
Ο εκσυγχρονισμός των κοινωνικών θεσμών από μηδενική βάση δεν μπορεί να είναι προοδευτικός. Η πρόοδος προϋποθέτει «οδό» που έχει ήδη διανυθεί. Και οποιαδήποτε «πρόοδος» που αγνοεί ή περιφρονεί την οδό που έχει διανυθεί από την κοινωνία μπορεί ίσως να είναι ενδιαφέρουσα ή και ελκυστική, όχι όμως και προδευτική με την πραγματική σημασία της λέξεως. Βέβαια η πρόοδος πρέπει να συμβαδίζει και με την άρση των αυθαιρεσιών και αδικιών του παρελθόντος.
Ο εκσυγχρονισμός όμως από μηδενική βάση αποδεικνύεται μυωπικός και χιμαιρικός, γιατί δεν μπορεί να προσληφθεί και να αφομοιωθεί οργανικά από μία ζωντανή κοινωνία. Το φυσικότερο αποτέλεσμά του είναι να προκαλέσει ή να συντηρήσει κοινωνικές στρεβλώσεις και διχασμούς, που εμποδίζουν μία δημιουργική πρόοδο. Αντιθέτως, όταν ο εκσυγχρονισμός αξιοποιεί την υπάρχουσα θετική δυναμική της λαϊκής συνειδήσεως, αποδεικνύεται δημιουργικός και ενοποιητικός. Αυτό μαρτυρείται και από τις προσπάθειες σύγχρονων πολιτικών προσωπικοτήτων, που κατόρθωσαν να βοηθήσουν ή και να ανορθώσουν κυριολεκτικά τον τόπο τους ξεκινώντας από την ιδιοσυστασία και την παράδοση της κοινωνίας τους.
Η Εκκλησία συνδέεται διαχρονικά με την παράδοση της κοινωνίας του πληρώματός της. Έτσι έχει εκ των πραγμάτων και την πολιτική της διάσταση, που γίνεται ακόμα πιο σημαντική και πιο επίκαιρη μέσα στην διαδικασία της σύγχρονης παγκοσμιοποιήσεως. Άλλωστε και η μακροβιότερη κυβέρνηση ή πολιτική παράταξη σε οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου έχει συντριπτικά μικρότερο παρελθόν από αυτό που διαθέτει η Εκκλησία στην ιστορία της. Το πρόβλημα βέβαια εδώ είναι οι σχέσεις που δημιουργούνται με την πολιτική. Και η αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού από την πλευρά της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι πολιτική αλλά θεολογική, ή ακριβέστερα ποιμαντική.
Ο Χριστιανισμός δεν περιφρονεί την πολιτική, αλλά και δεν μπορεί να συσχηματίζεται με αυτήν. Η τοποθέτησή του απέναντι στην πολιτική ορίζεται και από τον χώρο που αναγνωρίζει σε αυτήν: «Τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»[4]. Η αρχή αυτή έχει κεφαλαιώδη σπουδαιότητα όχι μόνο για την θρησκευτική αλλά και για την πολιτική ζωή. Η παρουσία της Εκκλησίας έχει μεγάλη σπουδαιότητα για την πολιτική ζωή, γιατί εμποδίζει το κράτος να παραβιάζει την αρχή της εκκοσμικεύσεώς του και να γίνεται ολοκληρωτικό. Αυτό βέβαια απαιτεί αντίστοιχα και από την Εκκλησία να μην παραβιάζει την δική της αρχή και να καθίσταται πολιτική εξουσία.
Από ορθόδοξη θεολογική σκοπιά δεν υπάρχει πολιτικός Χριστιανισμός. Αν άλλες χριστιανικές ομολογίες ευνόησαν την σύσταση χριστιανικών κομμάτων, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν το έπραξε. Η εντολή του Χριστού «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», γράφει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών… Μπορούμε όμως να ελέγξουμε την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, και το κάνουμε, όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας»[5].
Μέσα στο κλίμα αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό, γιατί και η λεγόμενη «πολιτική θεολογία» του δυτικού χριστιανικού κόσμου δεν βρήκε σημαντική απήχηση σε ορθόδοξο έδαφος[6]. Όπως εύστοχα παρατηρήθηκε, στην «πολιτική θεολογία» διακρίνεται «ένα είδος μειονεξίας της χριστιανικής πίστης μέσα στο εκκοσμικευμένο περιβάλλον των δυτικών κοινωνιών. Σ̉ ένα κόσμο, όπου η πολιτική πράξη παίρνει τις διαστάσεις της άμεσης δυνατότητας του ανθρώπου να πλάση με τα ίδια του τα χέρια την ιστορική του μοίρα και το μέλλον του, η χριστιανική πίστη μοιάζει ανώφελη και δίχως αποτελεσματικότητα»[7]. Κάτι ανάλογο παρατηρείται και στο θεσμικό επίπεδο της Εκκλησίας. Όταν η Εκκλησία λησμονεί την αποστολή της και συρρικνώνεται σε εξειδικευμένο θρησκευτικό θεσμό, τότε αισθάνεται την ανάγκη να δικαιωθεί σε κοινωνικό επίπεδο και προτάσσει το φιλανθρωπικό ή το κοινωνικό της έργο. Το φαινόμενο αυτό είναι ευδιάκριτο και στον ορθόδοξο χώρο[8]. Το φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο της Εκκλησίας διατηρεί την γνησιότητα αλλά και την ταυτότητά του, όταν εκφράζει το λειτουργικό και διακονικό της πνεύμα. Ακριβέστερα, όταν ασκείται ως λειτουργία μετά την Λειτουργία.
Αυτά βεβαίως δεν εμποδίζουν τα μέλη της Εκκλησίας να κατέρχονται στην πολιτική και να αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα. Άλλωστε και ορθόδοξοι ιεράρχες σε έκτακτες περιπτώσεις ανέλαβαν «κατ’οικονομίαν» πολιτικά αξιώματα και άσκησαν πολιτική εξουσία για να βοηθήσουν τον λαό. Αλλά και πάντοτε η Εκκλησία δεν αδιαφορεί για την πολιτική. Ιδίως μάλιστα μέσα στο πλαίσιο των σχέσεων της συναλληλίας της με το κράτος οφείλει να συνεργεί στην πολιτική ζωή και με την θεσμική της παρουσία να εκφέρει, όταν υπάρχει ανάγκη, πολιτικό λόγο. Και ο λόγος της αυτός γίνεται ουσιαστικός και δραστικός, όταν εκφέρεται ως λόγος διακονικός και όχι εξουσιαστικός· ως λόγος αληθείας και δικαιοσύνης, ανεξάρτητος από πολιτικές υστεροβουλίες και σκοπιμότητες.
Η εκφορά του λόγου αυτού υπαγορεύεται από την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ιδιαίτερα μέσα στην σύγχρονη διγλωσσία και υποκρισία ο εκκλησιαστικός λόγος για πολιτικά πράγματα πρέπει να αρθρώνεται με καθαρότητα και παρρησία. Χωρίς να λησμονείται καθόλου ο κύριος σκοπός της Εκκλησίας, χωρίς να παραθεωρείται η εσχατολογική της προοπτική, χρειάζεται να προσφέρεται η μαρτυρία της στην καθημερινή πραγματικότητα.
Η «πολιτεία» των αγίων, όπως και όλων των μελών της Εκκλησίας, εκδιπλώνεται μέσα στην κοινή ανθρώπινη πολιτεία, όπου και καλείται η Εκκλησία, όπως και κάθε πιστός,να ενεργήσει ως άλας και φως[9]. Η «πολιτεία» αυτή μπορεί να εμπνεύσει την επίγεια πολιτεία, αλλά και να συμβάλει στην μεταπολιτική θεώρησή της.
Η προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να νοηματοδοτήσει την ανθρώπινη ζωή σφετεριζόμενη τον χώρο της Εκκλησίας ή και χρησιμοποιώντας την Εκκλησία ως όργανό της οδηγεί στον ολοκληρωτισμό. Αλλά και η αποτυχία στην πρόσδοση νοήματος και σκοπού ζωής, όπου εκ των πραγμάτων οδηγεί μία τέτοια προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας, καταλήγει στον ευτελισμό των αρχών και των αξιών που προβάλλονται και καλλιεργεί τον αμοραλισμό και την αναρχία. Έτσι γίνεται προφανής η σπουδαιότητα της Εκκλησίας για τον περιορισμό της πολιτικής εξουσίας στις αρμοδιότητές της. Η ζωντανή παρουσία της Εκκλησίας στην κοινωνική ζωή απομακρύνει τους κινδύνους του ολοκληρωτισμού και της αναρχίας. Όταν όμως μεταβάλλεται η ίδια σε όργανο της πολιτικής εξουσίας, δεν παραμορφώνει μόνο τον εαυτό της αλλά και την πολιτική ζωή. Η πραγματική βοήθεια της Εκκλησίας προς τους πολίτες και την πολιτική προσφέρεται, όταν παραμένει πολιτικώς αδέσμευτη και πνευματικώς δυνατή.
Η Εκκλησία είναι «ενώσεως και συμφωνίας όνομα»[10]. Σκοπός της είναι να προσεγγίζει τον κόσμο όχι προσχωρώντας στις διαιρέσεις του, αλλά προσκαλώντας τον σε ενότητα πέρα από τις πολιτικές και κομματικές του διαιρέσεις. Όσο η Εκκλησία διατηρεί την ταυτότητά της, δεν μερίζεται ούτε μερίζει, αλλά ενοποιεί και ανακαινίζει. Γι’ αυτό η αποστολή της και σε καθαρώς κοινωνικό επίπεδο είναι μοναδική και αναντικατάστατη. Διανοίγει στην κοινωνία και τα μέλη της τον χώρο της καταλλαγής και της συνεργασίας, καθιστώντας δυνατή μία ουσιαστικότερη και διαρκέστερη επανάσταση· την δημιουργική επανάσταση του πνεύματος.
Τα κόμματα προϋποθέτουν διαιρέσεις. Οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα, όσο και αν εμπνέεται από το πνεύμα του Χριστιανισμού, δεν μπορεί να διεκδικεί το χριστιανικό όνομα, φορέας του οποίου είναι η Εκκλησία. Αλλά και αυτή δεν μπορεί να ταυτίζεται με την πολιτική εξουσία ή να γίνεται όργανό της, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση προς την φύση και την αποστολή της[11]. Η Εκκλησία δεν περιορίζεται στην εγκοσμιότητα. Η προσήλωση στην εγκοσμιότητα φαλκιδεύει τον σκοπό και περιορίζει την ελευθερία της.
Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα πράγματα μπορούν να ενταχθούν στην Εκκλησία, όχι όμως και να την εκπροσωπήσουν ή να την υποκαταστήσουν. Από την άλλη πλευρά, αν σε βασικούς θεσμούς, όπως ο γάμος, η οικογένεια ή το κράτος, η Εκκλησία δεν αποδίδει απόλυτη δεσμευτική αξία για τον άνθρωπο, πολύ φυσικότερο είναι να μην αποδίδει τέτοια αξία στα κόμματα. Όπως όμως η οικογένεια, το έθνος ή το κράτος, έτσι και τα κόμματα μπορούν με αναφορά στην Εκκλησία να γίνουν αφορμές προσεγγίσεως των ανθρώπων μεταξύ τους· αυτό ισχύει περισσσότερο για τον ελλαδικό αλλά και ευρύτερα για τον ορθόδοξο χώρο, όπου η Εκκλησία δεν έπαυσε να είναι, έστω και τυπικά, ο μόνος συνδετικός παράγοντας της κοινωνικής ζωής και φορέας του διαχρονικού πνεύματός της.
Τα κόμματα προσεγγίζουν ανθρώπους με κοινές πολιτικές επιδιώξεις και συναφείς κοινωνικοοικονομικούς προσανατολισμούς, ενώ οι διαφορές τους δημιουργούν προστριβές και αντιθέσεις. Οι πιστοί με την παρουσία τους στα διάφορα κόμματα μπορούν να συμβάλουν στην αρμονική ενότητα του συνόλου. Ο κίνδυνος όμως για τους ίδιους είναι μήπως θυσιάσουν στο κόμμα την εκκλησιαστική τους συνείδηση. Και ο κίνδυνος αυτός εντείνεται, όταν τα κόμματα σκληραίνουν και ελέγχουν ασφυκτικά το κράτος και την κοινωνική ζωή, ενώ και εκείνα με την σειρά τους ελέγχονται, ίσως ασφυκτικότερα, από κέντρα τοπικής ή και παγκόσμιας εξουσίας.
Ο νεοφιλευθερισμός, που χαρακτηρίζεται ως ιδεολογία της παγκοσμιοποιήσεως και αποτελεί μετανεωτερική μετεξέλιξη του καπιταλισμού, δεν έπαυσε και στην μετεξέλιξή του να διατηρεί το «πνεύμα του καπιταλισμού». Το πνεύμα όμως του νεοφιλελευθερισμού, που είναι πνεύμα άκρατου ατομισμού, έρχεται σε αντίθεση προς το κοινοβιακό πνεύμα της Ορθοδοξίας. Εδώ βρίσκεται και μια μόνιμη αιτία δυσαρμονίας των ορθοδόξων λαών με τους λαούς του δυτικού κόσμου και κυρίως του προτεσταντικού.
Το πνεύμα των ορθοδόξων λαών δεν εναρμονίζεται με το ατομοκρατικό δυτικό πνεύμα. Η Ορθοδοξία συμβάδιζε διαχρονικά με τον κοινοτισμό που επικρατούσε στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή, ενώ με την σύμπραξή της αναπτύχθηκε ο πολύμορφος και πολύπλευρος κοινοτισμός του απόδημου Ελληνισμού[12]. Το πνεύμα αυτό βρίσκεται πλησιέστερα προς το κολλεκτιβιστικό πνεύμα του σοσιαλισμού ή του κομμουνισμού. Γι’ αυτό άλλωστε και τα καθεστώτα αυτά βρήκαν προσφορότερο έδαφος στις παραδοσιακά ορθόδοξες χώρες. Παραταύτα ούτε το κολλεκτιβιστικό αυτό πνεύμα επιδοκιμάστηκε ή έγινε αποδεκτό, όπως απέδειξαν και τα πράγματα.
Το κοινοβιακό πνεύμα της Ορθοδοξίας δεν εκφράζεται με τον κολλεκτιβισμό αλλά με την ομοψυχία, που αποτυπώθηκε με τον πληρέστερο τρόπο στο πρωτοχριστιανικό κοινόβιο[13]. Το πνεύμα αυτό δεν καλλιεργείται με την αναφορά σε κάποιον εξωτερικό σκοπό ή με την επιδίωξη κάποιας αντικειμενικής ωφέλειας, αλλά βιώνεται σε επίπεδο προσώπων ως αυτοσκοπός. Ο κολλεκτιβισμός δεν δημιουργεί ομοψυχία, αλλά αποτελεί μία διαφορετική μορφή ατομισμού. Όπως εύστοχα επισημάνθηκε, «ο κολλεκτιβισμός αγνοεί τον πλησίον, με την ευαγγελική σημασία της λέξεως, και είναι η συγκέντρωση των απομεμακρυσμένων ατόμων… αγνοεί την αξία του προσώπου»[14].
Ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός δεν περιορίζονται μόνο στην διάρθρωση και την προώθηση της οικονομίας, αλλά εκφράζουν και μία ατομοκεντρική ιδεολογία που τείνει να προσομοιωθεί με θρησκεία. Ιδίως μάλιστα ο κομμουνισμός εντάσσεται στα όρια της εκκοσμικευμένης θρησκείας. Αν πάλι σήμερα άρχισε να γίνεται λόγος για μεταεκκοσμίκευση, αυτή δεν εκλαμβάνεται ως επιστροφή στην μη εκκοσμικευμένη θρησκεία, αλλά ως προσπάθεια επανενεργοποιήσεως ή ακριβέστερα ως αποδοχή της επανενεργοποιήσεως της θρησκείας στον δημόσιο χώρο[15].
Στην εποχή μας μέσα στο κλίμα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποιήσεως το λεγόμενο κράτος δικαίου, όπως και το κράτος προνοίας, αποδυναμώνονται μέχρις αφανισμού. Η ύπαρξη υπερεθνικών κέντρων, που ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό την οικονομία, την πληροφόρηση, την διαμόρφωση της κοινής γνώμης και τις πολιτικές εξελίξεις, μειώνει την σπουδαιότητα των εθνικών κρατών και των κυβερνήσεών τους. Αποδυναμώνονται τα εθνικά κράτη, αφαιρούνται εθνικά δικαιώματα, δεσμεύονται νευραλγικές κρατικές αρμοδιότητες και προωθείται η ομογενοποίηση και ο εκλεπτυσμένος η ο απροκάλυπτος ολοκληρωτισμός. Τα μέσα του κράτους κατά την άσκηση της οποιασδήποτε κοινωνικής η άλλης πολιτικής περιορίζονται η και εκμηδενίζονται. Έτσι αποδεικνύεται όλο και περισσότερο η αδυναμία του να βοηθήσει την κοινωνία και τους πολίτες του.
Από την άλλη πλευρά ζωτικά προβλήματα των πολιτών που συνδέονται με την διαβίωση ή και την επιβίωσή τους, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η εργασία, η κοινωνική ασφάλεια, το περιβάλλον, όχι μόνο δεν επιλύονται, αλλά και διογκώνονται. Γίνεται όμως φανερό ότι οι εξελίξεις αυτές μακροχρόνια είναι διαλυτικές για το σύνολο της κοινωνίας και καταστροφικές για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έτσι η χίμαιρα της παγκοσμιοποιήσεως φέρνει στο προσκήνιο της επικαιρότητας την αναζήτηση της παγκοσμιότητας, που επαγγέλλεται η Ορθοδοξία.
Η παγκοσμιότητα δεν έχει κολλεκτιβιστικό αλλά προσωποκεντρικό χαρακτήρα. Δεν θυσιάζει το πρόσωπο στην κοινωνία, αλλά βλέπει στο κάθε πρόσωπο ολόκληρη την κοινωνία. Το τελευταίο αυτό στοιχείο, που κατορθώνεται με την απεριόριστη διάνοιξη του προσώπου στην οριζόντια και την κατακόρυφη κοινωνικότητα, διαφοροποιεί την ορθόδοξη θέση από την πρόταση κάθε κοινοτικού πολιτικού συστήματος[16]. Είναι όμως προφανές ότι αυτό δεν είναι πρωτίστως θέμα αλλαγής πολιτικού συστήματος αλλά παιδείας και αγωγής.
Από εδώ μπορεί να προέλθει μια όντως προοδευτική και δημιουργική πνοή στην πολιτική, που θα εκφράζει το «πνεύμα της Ορθοδοξίας»· στην πολιτική, που θα παύσει να περιφρονεί ή και να καταπολεμεί ως αντιδραστική την Ορθοδοξία, αλλά θα προσεγγίζει και θα κατανοεί, ως ένα τουλάχιστο βαθμό, το κοινοβιακό της πνεύμα. Η μετανεωτερικότητα με το τέλος των ιδεολογιών πρέπει μάλλον να διευκολύνει ένα τέτοιο εγχείρημα.

1] Βλ. Κριτ. 9,8-15.
[2] Ὠριγένους, Κατὰ Κέλσου 8,75.
[3] Νικολάου Καβάσιλα, Κατὰ τοκιζόντων, PG 150,745ΑΒ
[4] Ματθ. 22,21.
[5] Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 22011, σ. 235-6.
[6] Βλ. Π. Καλαιτζίδη, «Ορθοδοξία και πολιτική θεολογία», στο Βιβλική θεολογία της απελευθέρωσης, Πατερική θεολογία και αμφισημίες της νεωτερικότητας, Ίνδικτος, Αθήναι 2012, σ. 48 κ.ε.
[7] Χ. Γιανναρά, Κεφάλαια πολιτικής θεολογίας, Παπαζήσης, Αθήνα 1976, σ. 9.
[8] Για την εικόνα που παρουσιάζει η Εκκλησία στον ελλαδικό χώρο βλ. Ν. Παπαγεωργίου, Η Εκκλησία στη Νεοελληνική κοινωνία. Γλωσσοκοινωνιολογική ανάλυση των Εγκυκλίων της Ιεράς Συνόδου, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 285 κ.ε.
[9] Βλ. Ματθ. 5,13-4.
[10] «Το γαρ της Εκκλησίας όνομα ου χωρισμού, αλλά ενώσεώς εστι και συμφωνίας όνομα». Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την Α΄ Κορινθίους 1,1, PG 61,13.
[11] Πρβλ. Π. Νέλλα, «Ορθοδοξία και πολιτική», Μαρτυρία Ορθοδοξίας, Αθήνα 1971, σ. 172. Βλ. επίσης τις ενδιαφέρουσες σχετικές μελέτες των Ι. Μάινα, «Ορθόδοξο ήθος και πολιτική δραστηριότητα», Η Ορθοδοξία ως πολιτική διακονία (εκδ. Ι. Μονής Αγίου Νεοφύτου), Λευκωσία 1984, σ. 1-7. Αρχιμ. Φιλοθέου Φάρου, «Η πολιτική μέσα από το πρίσμα της ορθοδόξου παραδόσεως και της ψυχολογίας», Η Ορθοδοξία ως πολιτική διακονία, σ. 79-94. Ο. Κλεμάν, Ορθοδοξία και πολιτική, Θεσσαλονίκη 1985. Ι. Πέτρου, Εκκλησία και πολιτική, Θεσσαλονίκη 1992, και Χριστιανισμός και κοινωνία, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2004, σ. 324-344.
[12] Βλ. Ν. Πανταζόπουλου, Ο ελληνικός κοινοτισμός και η νεοελληνική κοινοτική παράδοση, Παρουσία, Αθήνα 1993, σ. 54 και 73-74.
[13] Βλ. Πραξ. 2,44 κ.ε.
[14] Ν. Μπερδιάγιεφ, Βασίλειο του Πνεύματος και Βασίλειο του Καίσαρα (μετάφρ. Β. Γιούλτση), Πουρναράς Θεσσαλονίκη 22002, σ. 151.
[15] Βλ. Ράτσιγκερ Γιόζεφ-Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ, Χάμπερμας Γιούργκεν, Η διαλεκτική της εκκοσμικεύσεως. Λόγος και θρησκεία, Εστία, Αθήνα 2010.
[16] Για τον ελληνικό κοινοτισμό βλ. ιδίως Κ. Καραβίδα, Σοσιαλισμός και κοινοτισμός, Κοραής, Αθήνα 1930. Ν. Πανταζόπουλου, Ο ελληνικός κοινοτισμός και η νεοελληνική κοινοτική παράδοση, Παρουσία, Αθήνα 1993.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...