Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή προ της Υψώσεως

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Οὓτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον…».
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, Κυριακή προ της Υψώσεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ο Κύριος κάνει μια μεγάλη ιερή αποκάλυψη. Ποια είναι αυτή; Αποκαλύπτει το μέγεθος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. «Οὓτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὣστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἒδωκεν…». Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο δεν είναι μια απλή συμπάθεια, μια φιλάνθρωπη συγκατάβαση του άπειρου Θεού προς τον μικρό και αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά ένα πατρικό ενδιαφέρον, μια τρυφερή στοργή, που το μέγεθός της ξεπερνά κάθε όριο και περιγραφή.
Ο Θεός έδειξε την αγάπη του με τον πιο τρανό τρόπο. Δεν δίστασε να στείλει στον κόσμο τον μονογενή του Υιό, τον Κύριό μας, και να τον παραδώσει σε ατιμωτικό θάνατο για χάρη των ανθρώπων.
Ποιος πατέρας θυσιάζει το παιδί του για να σωθεί κάποιος άλλος; Κανένας. Κι όμως, αυτό που δεν κάνουν οι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους, το κάνει ο Θεός για τους ανθρώπους. Θυσιάζει πάνω στο ξύλο του Σταυρού τον αγαπημένο του Υιό, για να φανερώσει στο πλάσμα του, τον άνθρωπο, πόσο βαθειά, πόσο ειλικρινά το αγαπά. Θυσία για την σωτηρία των ανθρώπων, την σωτηρία από την αμαρτία και τα πάθη. Και ο Αβραάμ θέλησε να θυσιάσει τον υιό του για την αγάπη του Θεού. Γνωρίζουμε όμως πόση διαφορετική έκβαση είχε η υπόθεση αυτή. Έφθασε την ώρα της θυσίας, είδε ο εύσπλαχνος Θεός την αγάπη του και τον απέτρεψε. Τόση είναι η συγκατάβαση του Θεού. Λυπήθηκε τον γιο ενός ανθρώπου και δεν τον άφησε να θυσιασθεί και δεν λυπήθηκε τον ίδιο τον Υιό του, αλλά άφησε να πεθάνει. «Τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν», έστω κι αν είμαστε παραβάτες του θείου Νόμου και εχθροί του Θεού.
Μπροστά στην τόση αγάπη, στην τόση στοργή του Θεού που εκδηλώθηκε με την θυσία του Υιού του, μερικοί στέκουν διστακτικοί. Πιστεύουν ή νομίζουν ότι πιστεύουν σε όλα, όχι όμως στην σταυρική θυσία του Κυρίου. Είναι μωρία, είναι σκάνδαλο για τους ανθρώπους αυτούς ο Σταυρός. «Ἡμεῖς κηρύττομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, ἓλλησι δέ μωρίαν», λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Έτσι πολλοί και σήμερα αρνούνται τη σταυρική θυσία. Είναι οι αρνητές του Εσταυρωμένου με τον λόγο και την ζωή τους.
Υπάρχουν όμως και άλλοι που μπροστά στο μοναδικό, στο ανεπανάληπτο αυτό γεγονός, νιώθουν θαυμασμό, δέος, συγκίνηση για την τόση αγάπη του Θεού. Μια συγκίνηση όχι παροδική, αλλά βαθύτερα, αναγεννητική.
Γι’ αυτούς η πίστη στην σταυρική θυσία του Κυρίου είναι η μεγάλη και ισχυρή εκείνη δύναμη που τους βοηθάει να αποφύγουν την απώλεια και τον θάνατο της ψυχής. Ο Σταυρός δεν είναι ένα απλό σύμβολο. Είναι όπλο δυνατό κατά των δαιμόνων. Όπλα κατά των πειρασμών. Είναι φυλακτήριο και πηγή πνευματικής δύναμης. Ενισχύει, τονώνει τον άνθρωπο, που όχι απλώς τον φέρει σαν κόσμημα στο στήθος του, αλλά τον έχει στην καρδιά του. και επικαλείται την θεία Χάρη στις δύσκολες ώρες του πνευματικού αγώνα.
Η πίστη στη σταυρική θυσία του Κυρίου δίνει ακόμη τη δύναμη στον άνθρωπο να φεύγει μακριά από τους τόπους, όπου ακόμη σταυρώνουν τον Κύριο. Και υπάρχουν πολλοί τόποι και πολλές καρδιές που ξανασταυρώνεται ο Χριστός. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά γύρω του και θα συναντήσει πολλούς και σε αρκετούς τόπους να σταυρώνουν τον Χριστό.
Από τέτοια ολισθήματα φεύγει ο πιστός, από την θεληματική σύσφιξη με την αμαρτία ελευθερώνεται ο πιστός του Εσταυρωμένου. Πορεύεται τη ζωή, που καταλήγει στην αιωνιότητα. Καθένας που πιστεύει στον Χριστό δεν χάνεται, «ἀλλ’ ἒχει ζωήν αἰώνιον».
Κάποιος διάσημος συγγραφέας, πεθαίνοντας, είπε: Αισθάνομαι πολύ εξουθενωμένος, ταλαιπωρημένος, η καρδιά μου όμως είναι ειρηνική, γαλήνια, γιατί στηρίζεται πάνω σε τέσσερεις λέξεις.
Και όταν τον ρώτησαν ποιες είναι αυτές οι τέσσερεις λέξεις, απάντησε: «Ο Ιησούς πέθανε για μένα».
Ακόμη όποιος πιστεύει ακράδαντα στην σταυρική θυσία του Κυρίου, πιστεύει στην θεία του παρουσία. Έστω κι αν δεν τον βλέπει πάνω στο Σταυρό, αισθάνεται την παρουσία του. μια παρουσία που κάνει ελαφρότερο κάθε πόνο. Και κάθε άνθρωπος έχει πολλούς και διάφορους πόνους.
Οι γονείς που έχασαν το παιδί τους. Ο σύζυγος που έχει άρρωστη τη σύζυγο. Το ορφανό, ο ανάπηρος, έχουν την δυνατότητα να πουν: ο σταυρός που σηκώνουμε, είναι ο σταυρός του Σωτήρα μας. Ο Κύριος τον σηκώνει αυτή τη στιγμή μαζί μας.
Και ενώ η θύελλα μαίνεται, η καρδιά νοιώθει ειρήνη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως συχνά την ώρα που η θύελλα δέρνει τους πρόποδες του βουνού, η κορυφή του μπορεί να λούζεται με άφθονο φως. Αμήν.