ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ ΤΟ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟ ΦΑΝΑΡΙ;

ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ ΤΟ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟ ΦΑΝΑΡΙ;

Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται με το Νομο/Κανονικά άδικο, αδιόρθωτο, και αιρετίζον Φανάρι. Έξω από τη κάθε έννοια Νομο/Κανονικής τάξεως και Εκκλησιαστικών δικαίων Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, αλλά και Εθνικών Δικαίων, και παρότι όλως υπούλως δηλώνει, η πέτρα αυτή του σκανδάλου, Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 4-9-1928, ότι:

“Ακλόνητον την βάσιν της κανονικής τάξεως έχουσα και διαφυλάττουσα… ευθετίζειν και διέπειν τα επί μέρους κατά τας ανάγκας και τους καιρούς, εναρμόνιον πάντοτε στοχαζομένη αποφαίνειν πανταχού, κατά την ιεράν τάξιν...”, εν τούτοις καταπατεί, βάναυσα, κάθε έννοια δικαίου του Εκκλησιαστικού Αυτοκεφάλου της αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και των Κανονικών και Εθνικών εισέτι Δικαίων ενός οργανωμένου Κράτους.

Δυστυχώς, με την όλως απαράδεκτη και εντελώς ασήμαντη και ανυπόληπτη, από Κανονικής και Εθνικής επόψεως, ως άνω Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, το Φανάρι συνεχίζει να μας τσαμπουνά, αλλά και να προκαλεί συνάμα τους Ορθόδοξους πιστούς της ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ Εκκλησίας της Ελλάδος κάνοντας λόγο, μεταξύ των πολλών άλλων, και εδώ είναι το ακαταλόγιστον, για “ποιμενάρχες Μητροπόλεων της Αυτοκεφάλου αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος, που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείον, και που τούτο αποτελεί υψίστην τιμήν και προνόμιον το οποίον πολλοί θα εζήλευον”.

Αν αυτό δεν είναι σκαστή πρόκληση και ωμή επέμβαση στα εσωτερικά άλλης αδελφής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, τότε τι είναι η παραχάραξη των Οικουμενικών Θείων και Ιερών Κανόνων, η ποδοπάτηση της Κανονικής Τάξεως και της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας σε βάρος μιας άλλης αδελφής Εκκλησίας, όπως της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος και του οργανωμένου ένδοξου Ελληνικού Κράτους;

Και, δυστυχώς, μας τα τσαμπουνά όλα αυτά, το φανερώς πλέον αιρετίζον Φανάρι, αγνοώντας με το έτσι θέλω, το τι ακριβώς είναι, και τι δικαιούται ένα Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ, και το τι ακριβώς ορίζουν περί αυτού, οι Οικουμενικοί Θείοι και Ιεροί Κανόνες, και οι Οικουμενικοί Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες της κατά Ανατολίας Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Αυτούς τους Θείους και  Ιερούς Κανόνες και τους Θεοφόρους Πατέρες, που όλως αναιδώς υβρίζει, ως λέγεται “γυμνή τη κεφαλή”, ο εμπράκτως πλέον αιρετίζων ένοικος του άτυχου Φαναρίου, αποκαλώντας τους μεν Οικουμενικούς Θείους και Ιερούς Κανόνες, ως “τοίχους του αίσχους”, και τους Οικουμενικούς αγίους και Θείους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ως ατυχή θύματα του Σατνά, και αίτιους του Εκκλησιαστικού Σχίσματος, “… οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν, προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως…”.

Έτσι λοιπόν αρέσκεται να υβρίζει «γυμνή τη κεφαλή» τους Θείους και Οικουμενικούς Ιερούς Κανόνες και τους «πολύφωτους αστέρας της οικουμένης, και τα πάνχρυσα  αυτά στόματα του Λόγου», τους Θεοφόρους Πατέρες, ο αιρετίζων ένοικος του ένδοξου Φαναρίου. Και ερωτάται: Με ποιο δικαίωμα πράττει τούτο, και παραμένει εισέτι στον ένδοξο Θρόνο του Ιστορικο/Ορθόδοξου Φαναρίου, και χαρακτηρίζει, χωρίς ίχνος εντροπής, ως «ενδοχώρα του Φαναρίου» τις Μητροπόλεις μιας Αυτοκέφαλης Εκκλησίας του Οργανωμένου Ελληνικού Κράτους;

Για ποια λοιπόν ενδοχώρα και απαράγραπτα δικαιώματα, μας τσαμπουνά το αιρετίζον Φανάρι; Δεν γνωρίζετε εσείς εκεί στο Φανάρι, όπως το έχετε καταντήσει, τι ακριβώς αναφέρεται σχετικά με τα Εκκλησιαστικά δικαιώματα που έχει ένα Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ; Αν δεν το γνωρίζετε, σας παραπέμπω στο ΟΡΘΟΔΟΞΟΤΑΤΟ κείμενο της Καταστατικής Νομοθεσίας του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850, και για να μη κουραστείτε να το βρείτε, γιατί δεν θα το ψάξετε, σας μεταφέρω, «επί λέξει», τι ακριβώς ορίζει, ρητά και κατηγορηματικά ο ως άνω Συνοδικός ΤΟΜΟΣ του 1850, όπου διαπιστώνοντας το Εκκλησιαστικό του λάθος, αναγκάζεται πλέον να χορηγήσει τελικά, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ:

«…και συσκεψάμενοι, όπως η αγία ημών πίστη διατηρηθή εσαεί αλώβητος και οι Κανόνες των θείων Πατέρων απαραβίαστοι και απαρασάλευτοι… ορίσαμεν τη δυνάμει του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος δια του παρόντος Συνοδικού Τόμου, ίνα η εν τω Βασιλείω της Ελλάδος Ορθόδοξος Εκκλησία υπάρχει του λοιπού κανονικώς αυτοκέφαλος, υπερτάτην εκκλησιαστικήν αρχήν γνωρίζουσα σύνοδον διαρκή… πρόεδρον έχουσα τον κατά καιρόν ιερώτατον Μητροπολίτην Αθηνών και διοικούσαν τα της εκκλησίας κατά τους θείους και ιερούς κανόνας, ελευθέρως και ακωλύτως…

Επισυνιστώμεν ως τοιαύτην του λοιπού αναγνωρίζεσθαι και μνημονεύεσθαι τω ονόματι «Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος», διαψιλεύομεν δε αυτή και πάσας τας προνομίας και πάντα τα κυριαρχικά δικαιώματα τα τη ανωτάτη εκκλησιαστική αρχή παρομαρτούντα, ίνα του λοιπού μνημονεύηται υπο των εν Ελλάδι αρχιερέων εν ταις ιδίαις επαρχίαις ιερουργούντων του προέδρου αυτής μνημονεύονος πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων, και χορηγή τας προς χειροτονίαν αρχιερέων απαιτουμένας κανονικάς εκδόσεις…

Επι ταύτη τη βάσει ανέκαθεν η του Χριστού Εκκλησία, ήτοι, αι σεπταί Οικουμενικαί Σύνοδοι, ως γε προς την του βιωτικού πολιτεύματος καιρικήν χρείαν αφορώσαι ή εχώρισαν, ή συνήψαν επαρχίας εκκλησιαστικάς, και ή άλλως υπέταξαν, ή αυτοκεφάλους ανέδειξαν αυτάς, τη εν τη πίστει και τη εκκλησιαστική κανονική τάξη ενότητος αλωβήτου διαμενούσης…

Επί τούτοις ουν τοις όροις… αυτή η αρχήθεν καλλίγονος Μήτηρ, εν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη του Χριστού Εκκλησία… αναγορεύει και κηρύττει την εν Ελλάδι Εκκλησίαν αυτοκέφαλον και την εν αυτή Σύνοδον αδελφή εν πνεύματι εαυτής και πάσης άλλης ανά μέρος Ορθοδόξου Εκκλησίας…

Έτι αναγνωρίζει πλήρη και κυρίαν και αποστολικήν τη ψήφω και δοκιμασία, των εν Ελλάδι ιερωτάτων μητροπολιτών… Ταύτα ώρισεν εν αγίω Πνεύματι η εν Κωνσταντινουπόλει Ορθόδοξος Ιερά Σύνοδος…».

Εν έτει σωτηρίω 1850 Ιουνίου 29^η

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτά όρισε, ρητά και κατηγορηματικά ως μπούσουλα, και αεί απαραχάρακτα, το τότε Ορθόδοξο ένδοξο Φανάρι, επόμενο της Αγίας Γραφής, των Αγίων Οικουμενικών Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, των Οικουμενικών Θείων και Ιερών Κανόνων, των δικαίων του Εκκλησιαστικού ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ, και των Κρατικών Εκκλησιαστικών Δικαίων και συνεπώς παρόντος και ισχύοντος του ως άνω Συνοδικού ΤΟΜΟΥ, περαιτέρω «πάσα αρχή… παυσάτω».

Αυτήν ακριβώς την Γραφο/Συνοδικο/Πατερικο/Κανονικο/Εθνική απαραχάρακτη ΤΑΞΗ όρισε η εν Κωνσταντινουπόλει Ορθόδοξος Ιερά Σύνοδος, και αυτή η ΤΑΞΗ απαρασάλευτα και απαραχάρακτα επιβάλλεται να τηρείται έκτοτε, σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και πράγματι, τούτο ακριβώς συνέβη, με την περίπτωση της υπαγωγής των επαρχιών του Ιονίου Κράτους, της Επτανήσου, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, με την Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 9^ης Ιουλίου 1866, η οποία αναφέρει τα εξής αξιοσημείωτα, βασιζόμενη επακριβώς, στα ήδη απαραβίαστα ορισθέντα υπό του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850, και για την αλήθεια, αναφέρω «επί λέξει» τα όσα σχετικά και αξιοσημείωτα αναφέρει η ως άνω Πατριαρχική Συνοδική Πράξη, γιατί θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τις Γραφο/Κανονικές ποδοπατήσεις που έχει διαπράξει η πέτρα του σκανδάλου, Πατριαρχική Πράξη του 1928, στις σχέσεις Φαναρίου και Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος.

«… Επί δε ήδη του Ιονίου Κράτους ενωθέντος τω Ελληνικώ Βασιλείω και πάντων των εκείνου πολιτικών πραγμάτων προς τούτο συναρμοσθέντων και αφομοιωθέντων, ο τα πνευματικά του θεοσώστου τούτου Βασιλείου διέπουσα αγιωτάτη Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η προ τινών χρόνων δια Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου εις αυτοκέφαλην Εκκλησία αναδείχθη υπό της καθ’ ημάς του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, αναγκαίαν κατιδούσα την των ειρημένων της Επτανήσου επαρχιών μετ’ αυτής ένωσιν και συνάφειαν…

Ταύτα φαμέν… Επειδή κατίδομεν την περί ης ο λόγος ένωσιν της Εκκλησίας της Επτανήσου προς την της Ελλάδος εύλογον μεν άλλως και, ως ειπείν, φυσικήν ούσα συνέπειαν της εν τοις πολιτικοίς πράγμασιν αφομοιώσεως, ομολογουμένως εναπαιτούσης και την των εκκλησιαστικών… δια ταύτα απεδεξάμεθα κοινή συνοδική γνώμη την αίτησιν και αξίωσιν της εν Χριστώ αγαπητής ημών αδελφής αγιωτάτης Συνόδου…

Ευχαριστώ συνεπινεύσει συναποφηνάμενος την χειραφέτησιν, των ειρημένων Επαρχιών από πάσης εξαρτήσεως αυτών προς τον καθ’ ημάς Αγιώτατον Οικουμενικόν Θρόνον, απενείμαμεν και μετεβιβάσαμεν αυτάς τη κανονική προστασία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, αφοσιώσαντες και αναθέμενοι ολοσχερώς τη πνευματική και εκκλησιαστική αυτής δικαιοδοσία…

Υπάρχωσιν από τούδε και εις τον εξής άπαντα χρόνον και λέγοντα και παρά πάντων γιγνώσκονται, συνηνωμέναι και συνημμέναι τη Ορθοδόξω αυτοκεφάλω Εκκλησία της Ελλάδος και μέρος αυτής αποτελούσαι αναπόσπαστον, υπαγόμεναι υπο την δικαιοδοσίαν και προστασίαν της αγιωτάτης Συνόδου της Εκκλησίας ταύτης και προς αυτήν αναφερόμεναι και άμεσον έχουσαι την σχέσιν και αναφοράν εν πάσαις ταις εμπιπτούσαις πνευματικαίς και εκκλησιαστικαίς υποθέσεσι, συν τω μνημοσύνω και του ονόματος αυτής…».

Εν έτει 1866 κατά μήναν Ιούλιον 9^η

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Πατριαρχική αυτή Συνοδική Πράξη, 9-7-1866, έχει ως μπούσουλα των όσων αποφασίζει, τα απαράβατα και απαραχάρακτα οριζόμενα και εντελλόμενα από τον Πατριαρχικό Συνοδικό Τόμο του 1850, σχετικά με την προσάρτηση στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος των Εκκλησιαστικών Επαρχιών του Ιονίου Κράτους, της Επτανήσου, χωρίς να δεσμεύονται σε κάτι από τον Οικουμενικό Θρόνο-Φανάρι…

Επίσης και η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη, Μάιος 1882, σχετικά με την παραχώρηση, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, των Εκκλησιαστικών Επαρχιών Ηπείρου και Θεσσαλίας, ακολουθεί την ίδια ακριβώς οριοθετημένη γραμμή από τον Πατριαρχικό Συνοδικό Τόμο του 1850, και τη γραμμή που τήρησε και η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1866, με την παραχώρηση των Επαρχιών Επτανήσου. Για του λόγου το αληθές θα παραθέτω, «επί λέξει», τα ουσιαστικά και ενδιαφέροντα εκείνα σημεία από την ως άνω Πατριαρχική αυτή Συνοδική Απόφαση του 1882 (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου).

«Της των πολιτειών καταστάσεως ως επί τω πολύ μεταβαλλομένης ταις του χρόνου φοραίς και άλλοτε άλλως μεταπιπτούσης, ανάγκη και τα περί την διοίκησιν των επί μέρους Εκκλησιών ταύτη συμμεταβάλλεσθαι και συμμεθαρμόζεσθαι…

Ένθεν τοι και νυν, επεί τινες των εν ταις χώραις Ηπείρου και Θεσσαλίας παροικιών του καθ’ ημάς αγιωτάτου αποστολικού πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου, ήτοι η αγιωτάτη Μητρόπολης Λαρίσης μετά των υπ’ εαυτήν αγιωτάτων Επισκοπών Τρίκκης, Σταγών, Θαυμακού και Γαρδικίου, και αι αγιώταται Μητροπόλεις Άρτης, Δημητριάδος και Φαναριοφερσάλων και η αγιωτάτη Επισκοπή Πλαταμώνος, η τη αγιωτάτη Μητροπόλει Θεσσαλονίκης υποκειμένη, έτι δε είκοσι χωρία της αγιωτάτης Μητροπόλεως Ιωαννίνων εκ του τμήματος Τσουμέρκων και τρία έτερα της αυτής Μητροπόλεως εκ του τμήματος Μαλακασίου, νεύσει κρείττονι προσηρτήθησαν έναγχος και ηνώθησαν πολιτικώς τω θεοσώστω Βασιλείω της Ελλάδος…

Η μετριότης ημών μετά της περί ημάς αγίας Συνόδου των Ιερωτάτων Μητροπολιτών, των εν αγίω Πνεύματι αγαπητών ημίν αδελφών και συλλειτουργών, άτει δει οφείλοντες αξιοχρέως μεριμνάν υπέρ της ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών, τα κατά την ιεράν ταύτην υπόθεσιν ως εικώς μελετήσαντες και συνδιασκεψάμενοι, επειδή κατείδομεν ότι η από του αγιωτάτου Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου απόλυσις των ειρημένων εκκλησιαστικών παροικιών και η τούτων εκχώρησις τη αγιωτάτη αυτοκεφάλω Εκκλησία της Ελλάδος αναγκαίως εναπαιτείται, ένεκα των επ’ εσχάτων επελθούσης πολιτικής αυτών ενώσεως μετά του θεοφρουρήτου Βασιλείου της Ελλάδος, και πρέπουσα άμα και λυσιτελής καθόλου αποβαίνει εις τα πνευματικά αυτών συμφέροντα, προθύμως απεδεξάμεθα την αίτησιν κοινή και ομοφώνω γνώμη συνευδοκήσαντες.

Και δη γράφοντες αποφαινόμεθα αγίω Πνεύματι, τας εν ταις πολιτικώς τω Βασιλείω της Ελλάδος άρτι εκχωρισθείσαις χώρας κειμένας, τη καθ’ ημάς δε αγία του Χριστού Εκκλησία μέχρι του νυν υπαγομένας Μητροπολιτικάς και επισκοπικάς παροικίας…

Ως και τας εν αυταίς υπαρχούσας ιεράς Πατριαρχικάς και σταυροπηγιακάς Μονάς είναι δια παντός του λοιπού και λέγεσθαι και παρά πάντων γιγνώσκεσθαι και εκκλησιαστικώς ηνωμένας και συνημμένας αναποσπάστως τη αγιωτάτη αυτοκεφάλω Εκκλησία της Ελλάδος και υπο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας ταύτης διακυβερνάσαι, προς αυτήν τε έχειν την κανονικήν και άμεσον υποταγήν και αναφοράν, και του ονόματος αυτής μνημονεύειν…».

Εν έτει σωτηρίω 1882 κατά μήνα Μάιον.

Σημείωση: Και η Πατριαρχική αυτή Συνοδική Πράξη ακριβώς τα ίδια φρονεί και αποφασίζει. Εφαρμόζει δηλαδή απόλυτα τις διατάξεις του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850 και συμφωνεί απόλυτα με την προηγηθείσα Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1866. Μάλιστα η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1882 προχωρεί και στα δίκαια του Αυτοκεφάλου και επί των Σταυροπηγιακών Ιερών Μονών, οι οποίες υπάγονται του λοιπού ολοσχερώς, και εις τον άπαντα χρόνο, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος

Με την Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 4-9-1928 υπάγονται στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος οι Βορειο/Δυτικές Επαρχίες της Ελληνικής Χερσονήσου, ήτοι: Οι Επαρχίες Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης. Στην ως άνω απόφασή του το Φανάρι, παρ’ ό,τι δηλώνει, ότι «Ακλόνητον την βάσιν της κανονικής τάξεως έχουσα και διαφυλάττουσα η αγία του Χριστού Εκκλησία… ευθετίζειν και διέπειν τα επί μέρους κατά τας ανάγκας και τους καιρούς, εναρμόνιον πάντοτε σχολαζομένη αποφαίνειν πανταχού κατά την χρείαν των καιρών και των πραγμάτων την ιεράν τάξιν, ήπερ η εκκλησιαστική κατάστασις καθωραΐζεται…».

Εν τούτοις, αγνοεί εντελώς, με το έτσι θέλω, η ως άνω Πατριαρχική Συνοδική Πράξη και ποδοπατεί βάναυσα, την ισχύουσα απαραχάρακτη Ορθόδοξη Εκκλησιαστική ΤΑΞΗ, και προβαίνει, με ασύστολα ψευδή και εμμέσως εμφανή βαρβαρισμό, όταν εντέλλεται, ότι η Εκκλησιαστική διοίκηση στις υπαγόμενες Επαρχίες, Μακεδονίας, Δυτικής Θράκης, θα διεξάγεται του λοιπού «Επιτροπικώς». Και είναι τούτο προσβολή και ύβρις για το Ελληνικό Κράτος, και τον Ελληνισμό γενικότερα, γιατί «η επιτροπική διοίκηση», δίνεται μόνον σε ανοργάνωτα πλήθη ανθρώπων που δεν έχουν Νόμους και Δικαιοσύνη. «Όταν ουν ταύτα τα δύο εκ του πλήθους εκλίπη, ο τε νόμος και η δίκη, τότε ήδη εις ένα αποχωρεί την επιτροπείαν τούτων και φυλακήν» (Ιάμβλιχος, Προτρεπτικός, στ. 104, 4)

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, εδώ στο Ελληνικό Κράτος που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο βαρβαρίζουμε; Στερούμεθα Νόμων και Δικαιοσύνης, και απαιτείται η «Επιτροπεία»; Αυτή τη βλασφημία κατά των ενδόξων Ελλήνων μόνον κεφαλές λιποβαρούς ιστορικού και Ορθόδοξου Χριστιανικού περιεχομένου μπορούν  να την ισχυρίζονται…

ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΤΑΙ η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 4-9-1928, διότι:

α) Ισχυρίζεται ψευδώς, ότι διατηρεί ακλόνητη πίστη στους ιερούς Κανόνες και στην Ιερή Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Τάξη, ενώ όλα αυτά τα ποδοπατεί όλως ασυστόλως και βαναύσως.

β) Ισχυρίζεται ψευδώς, ότι στις αντικανονικές και αντεθνικές αυτές Αποφάσεις της Πατριαρχικής Πράξης, συμφωνούν τόσον η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, όσον και η Ελληνική Πολιτεία. Συγκεκριμένα  ισχυρίζεται ψευδώς: «… η διοίκησις εν τοις επί μέρους των επαρχιών τούτων διεξάγηται εφεξής επιτροπικώς υπό της πεφιλημένης αγιωτάτης αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος προφρόνως αποδεξαμένης, συναινούσης και κυρούσης και της εντίμου Ελληνικής Πολιτείας…» Ουδέν αναληθέστατον τούτου!!!

Η Ελληνική Πολιτεία ζήτησε από τον Οικουμενικό Θρόνο την υπαγωγή των Εκκλησιαστικών Επαρχιών στην διοίκηση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας του. Δεν μίλησε για όρους. Άλλωστε το αίτημα έγινε τον Ιούλιο του 1928, και η Πατριαρχική Συνοδική απόφαση ελήφθη δύο μήνες μετά, Σεπτέμβριο του 1928 με τους όλως απαράδεκτους Όρους.

Δεν έχονται λοιπόν αληθείας τα λεγόμενα αυτά της Πατριαρχικής Συνοδικής Πράξεως της 4-9-1928 διότι, όταν έλαβε γνώση της Πατριαρχικής αυτής Απόφασης η Εκκλησία της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, η Ιερά Σύνοδος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, σε έκτακτη Συνεδρίασή της, αποφάσισε όπως, «οι Μητροπολίτες της Βορείου Ελλάδος, Μακεδονίας Θράκης, να μην έχουν ουδεμίαν σχέση με το Φανάρι», αλλά λόγω προβλημάτων τότε του Φαναρίου δεν δόθηκε έκταση στην Απόφαση αυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος, χωρίς βεβαίως τούτο να σημαίνει, ποσώς, ότι έγινε και αποδεκτή. Υπάρχει λοιπόν Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι η πράξη αυτή του Φαναρίου  δεν γίνεται αποδεκτή ως έχει.

Το Ελληνικό Κράτος ζήτησε από τον Οικουμενικό Θρόνο να εφαρμόσει, άνευ όρων, την ισχύουσα Εκκλησιαστική Κανονική Τάξη  ανάλογα με την καθ’ οιονδήποτε τρόπο επέκταση του Κράτους και η Εκκλησιαστική διοίκηση, όπως ακριβώς τούτου απαιτεί, το Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ, οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, και ήδη έπραξαν τούτο, τόσον ο Πατριαρχικός Συνοδικός Τόμος του 1860, όσον και οι Πατριαρχικές Συνοδικές Πράξεις του 1866 και 1882.

Ύστερα από τα όσα Κανονικο/Εθνικά ντοκουμέντα που έχουν καταγραφεί, δικαίως ΕΡΩΤΑΤΑΙ:

Για ποιον ακριβώς  λόγο το Φανάρι συμπεριφέρθηκε και συμπεριφέρεται έτσι εισέτι, στην αδελφή Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος; Μου είναι αδύνατον να πιστέψω αυτό που φαντάζομαι, αν και τα γεγονότα που συμβαίνουν προς τα εκεί οδηγούν…

ΓΙΑΤΙ το Φανάρι, με τη Συνοδική Πράξη του 1928, δεν εφάρμοσε πιστά την απαράβατη και απαραχάρακτη ΤΑΞΗ των Θείων και Ιερών Κανόνων και γενικά την πάντοτε ισχύουσα Εκκλησιαστική Νομο/Κανονική ΤΑΞΗ, που ορίζει ότι η Καταστατική/Νομοθεσία του Πατριαρχικού Συνοδικού τόμου του 1850 και οι μετέπειτα Πατριαρχικές Συνοδικές Πράξεις του 1866 και του 1882;

Γιατί το Φανάρι ποδοπάτησε και συνεχίσει εισέτι να ποδοπατεί, με το “έτσι θέλω”, κάθε έννοια Ορθοδόξου Κανονικής Τάξεως; Δεν γνωρίζει, ότι καταπάτηση και παραχάραξη Θείου και Ιερού Κανόνα, οδηγεί σε κεφαλική ποινή; “… και μηδενί εξείναι του προδηλωθέντας παραχαράττειν κανόνας, ή αθετείν, ή εταίρους παρά τους προκειμένους παραδέχεσθαι κανόνας… Ει δε τις αλώ κανόνα τινά των ειρημένων καινοτομών, ει αναρέπειν επιχειρών, υπεύθυνος έσται κατά τον τοιούτον κανόνα, ως αυτός διαγορεύει, την επιτιμίαν δεχόμενος, και  δι’ αυτού εν ω περ πταίει θεραπευόμενος” (Καν. 2^ος ΣΤ’ Οικ. Συνόδου).

ΓΙΑΤΙ, εν αγνοία της Εκκλησίας της Ελλάδος  και του Ελληνικού Κράτους το Φανάρι προσθέτει απαράδεκτους Όρους στην υπαγωγή των Επαρχιών Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης στην Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, και μάλιστα ευδόμενο ασύστολα, ότι προς τούτο συναινεί τόσον η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, όσον και το Ελληνικό Κράτος;

Γιατί επιμένει το Φανάρι  στην ύβρη της “Επιτροπικής” διοίκησης των επαρχιών του Ελληνικού Κράτους της Ηπείρου,  της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης; Οφείλει να μας το ειπεί χωρίς περιστροφές, γιατί ενδεχόμενη σιωπή θα δείξει βαριά ενοχή… “Οδηγοί τυφλοί… νοήτε ά λέγω…”.

ΓΙΑΤΙ, χωρίς κανένα Εκκλησιαστικό Κανονικό δικαίωμα, επεμβαίνει στα εσωτερικά θέματα μιας άλλης αδελφής και μάλιστα Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, και δημιουργεί σοβαρά Εκκλησιαστικά  και Εθνικά προβλήματα;;;

Συνελόντι ειπείν, το ΦΑΝΑΡΙ δυστυχώς αυθαιρέτησε και εισέτι αυθαιρετεί, όλως ασυστόλως, σε βάρος της αδελφής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οργανωμένου ένδοξου Ελληνικού Κράτους, ποδοπατώντας, με το έτσι θέλω, κάθε έννοια Νομο/Κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και Εκκλησιαστικής και Εθνικής ΤΑΞΕΩΣ, διο και δέον να αγνοηθεί εντελώς, η πέτρα αυτή του σκανδάλου, η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, ως εντελώς ασήμαντης και ανυπόληπτης, και μάλιστα με το στίγμα του ακαταλόγιστου…

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Και.. “ο έχων ώτα ακούει ακουέτω…”,

πριν είναι αργά… 
το  είδαμε εδώ