Η ΕΠΩΦΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΡΧΙΑ – Απόστολος Παπαδημητρίου

               Για μία ακόμη φορά το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί αντιεξουσιαστές με τις κουκούλες έριξαν τόνους από πέτρες και σκυρόδεμα κατά των αστυνομικών, πυρπόλησαν οχήματα και καταστήματα, κάποια από τα οποία και λεηλάτησαν. Και όλα αυτά, παρά τη ρητή , κατά τις ειδήσεις, διαταγή της μηδενικής ανοχής εκ μέρους της αστυνομίας! Όταν πριν από έξι έτη έπεφτε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού ο έφηβος Γρηγορόπουλος, η Αθήνα έζησε στιγμές φρίκης. Θα ανέμενε κάποιος το συμβάν να καλυφθεί με το πέπλο της λήθης, όπως και τόσα άλλα. Δυστυχώς οι καταστροφικές διαδηλώσεις κατά την επέτειο του θανάτου του έχουν καταστεί θεσμός! Ας εξετάσουμε κάποιες πτυχές του δράματος χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

               Οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί αντιεξουσιαστές θεωρητικά εμφανίζουν ιδεολογική συνέπεια, αφού δεν συμμετέχουν στο αστικό εκλογικό παιχνίδι της εξουσίας. Έχουν επιλέξει, ισχυρίζονται, ως μορφή πάλης την κατά μέτωπο επίθεση κατά του καθεστώτος! Αληθεύει αυτό; Κατ’ αρχήν γιατί αποτελούν σταθερούς στόχους καταστήματα στο κέντρο της πολύπαθης πρωτεύουσας. Έχουν οι κουκουλοφόροι πληροφορίες ότι αυτά ανήκουν σε πλουτοκράτες; Γι’ αυτό και εισέρχονται στον πειρασμό να λεηλατήσουν αυτά και όχι απλώς να τα καταστρέψουν; Αν με ανακοίνωσή τους, αυτοί που μας συνήθισαν σε ιδεολογικές μπροσούρες, δικαιολογούσαν τις φθορές ως επιλεκτικά στοχευμένες ίσως έπειθαν κάποιους ότι τα κτυπήματα δεν είναι τυφλά. Αν πέραν αυτού δεν κατέστρεφαν και οχήματα του κράτους, τα οποία καλείται κάθε φορά να αναπληρώσει ο λαός με πρόσθετη φορολόγηση, ίσως κάποιοι άλλοι να πίστευαν ότι εμφορούνται πράγματι από ιδεολογία. Μήπως οι μεταξύ των ετεροκλήτων στοιχείων, όπως θα εξηγήσω αμέσως, όντως αναρχικοί, η μειοψηφία δηλαδή των γνωστών αγνώστων, δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν τεθεί στην υπηρεσία δυνάμεων, που απολαμβάνουν τον χαλασμό της χώρας μας; Και αν η έννοια της πατρίδας τους προκαλεί αλλεργία, καθώς πολλοί οι κάπηλοί της κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, για τον λαό, που κατοικεί σ’ αυτήν την πολύπαθη χώρα, δεν εκδηλώνουν ίχνος συμπάθειας; Ήταν κατεστημένο οι υπάλληλοι της πυρπολημένης τράπεζας, που κάηκαν ζωντανοί; Μήπως στόχος έχει καταστεί ο λαός, που έχει υποκύψει στη βία και αυθαιρεσία της εξουσίας και δεν ακολουθεί τους «πρωτοπόρους» στον καταστροφικό και χωρίς ελπίδα επιτυχίας «αγώνα»;

               Για πολλούς ίσως η οργάνωση «17 Νοέμβρη», η πλέον απειλητική κατά του καθεστώτος, έχει συντριβεί και έπαψε να υφίσταται. Το καίριο ερώτημα όμως δεν έχει τεθεί και, φυσικά, δεν απαντήθηκε. Ήταν πράγματι οργάνωση αναρχικών με σαφείς στόχους; Ας μας επιτραπεί να αμφιβάλουμε, καθώς για κάποια από τα θύματά της παραμένει μετέωρο το «γιατί;». Ο τρόπος της εξάρθρωσής της λόγω παιδαριώδους σφάλματος μέλους της γέννησε πολλά ερωτήματα, καθώς, ευτυχώς, η αμερικανοποίηση της κοινής γνώμης δεν έχει συντελεστεί πλήρως. Οι ψίθυροι περί κατευθυνόμενης από ξένους πράκτορες οργάνωσης θα παραμένουν όσο και αν τα κατεστημένα ΜΜΕ θα αντιμάχονται κάθε ελεύθερη σκέψη ως προϊόν συνομωσιολογίας. Ο ίδιος ψίθυρος διαχύθηκε και προ εξαετίας, όταν «αναρχικοί» αναστάτωσαν την Αθήνα. Είχαν γίνει τότε και συλλήψεις, καθώς ειπώθηκε, αλλοδαπών. Λεπτομέρειες δεν μάθαμε. Είναι δύσκολο κάποιοι από τους απόκληρους, από τους οποίους έχει πλημμυρίσει η πρωτεύουσά μας, να μετατραπούν σε μισθοφόρους, οι οποίοι θα συμπλεύσουν κατ’ εντολή με τους ελάχιστους όντως αναρχικούς και κάποιους άλλους, που επιχειρούν τη νεανική τους «επανάσταση» κατά του οικογενειακού κατεστημένου; Οι «προοδευτικοί» πολίτες της χώρας εκδηλώνουν έντονη τη δυσφορία, όταν οι οπαδοί του απολυταρχισμού κραδαίνουν τα όπλα της βίας κατά των αποκλήρων. Και όμως αυτή, που πολιτικός αποκάλεσε εντελώς αδόκιμα «ασύμμετρη απειλή», είναι παρούσα και δεν ανήκει στον χώρα της φαντασιοπληξίας. Το λεγόμενο αναρχικό κίνημα είναι ελεγχόμενο από το κυρίαρχο σύστημα, όχι βέβαια το ελληνικό, καθώς η χώρα μας τελεί υπό καθεστώς ιδιόρρυθμης κατοχής. Οι λίγοι όντως αναρχικοί, που βαυκαλίζονται ως πρωτοπόροι του αγώνα δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν συναγωνιστές μισθοφόρους στην υπηρεσία του συστήματος και «οργισμένα νειάτα», που λίγα έτη αργότερα θα καταστούν ευυπόληπτοι πολίτες με την αμέριστη συμπαράσταση των γονέων τους, οι οποίοι βρίσκουν άκρως επωφελή την άνευ όρων υποταγή στο σύστημα εξουσίας. Ας ανατρέξουν στους πρωτεργάτες του οργανωμένου από εξωγαλλικούς μηχανισμούς κινήματος του Μάη του 68 για να βεβαιωθούν για την αλήθεια των γραφομένων. Για τους απόκληρους ουδέν σχόλιο. Σε κάθε εποχή υπήρχαν μισθοφόροι στην υπηρεσία της εξουσίας. Στους οργισμένους νέους «καλών οικογενειών» αποδίδω τον τίτλο «τζάμπα μάγκας»! Άραγε πόσοι «γνωστοί άγνωστοι» βρίσκονται σήμερα στη φυλακή, από τότε που η κουκούλα έγινε το κυριότερο όπλο των χαλαστήδων;

               Και οι αστυνομικοί; Παιδιά του λαού κι αυτοί, όπως και οι όντως αναρχικοί. Τί άραγε πιστεύουν; Προασπίζονται την ασφάλεια των πολιτών της χώρας ή υπηρετούν τη φαύλη εξουσία; Οι «αντιεξουσιαστές» γράφουν στους τοίχους συνθήματα κυρίως σε βάρος τους και όχι σε βάρος των άλλων, που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας και καταχρώνται την εξουσία, που, υποτίθεται, τους προσέφερε ο λαός. Το σύνηθες «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» με θλίβει βαθύτατα! Πόσες γυναίκες και πόσα παιδιά αστυνομικών το διαβάζουν; Και ορθώνονται τα ερωτήματα: Είναι τόσο δύσκολο να συλλάβουν τους κουκουλοφόρους τα όργανα της τάξεως; Αν συνέλαβαν κατά καιρούς κάποιους, τί απόγιναν αυτοί; Έχει εγκλειστεί κάποιος στη φυλακή, μετά την περαίωση της ανακριτικής και δικαστικής διαδικασίας; Πολλά λέγονται για την άφεση ελευθέρων αρκετών συλληφθέντων μετά από παρεμβάσεις υψηλά ισταμένων προσώπων. Φήμες, θα αντικρούσει κάποιος. Ναι αλλά φήμες, που, αν δεν επιβεβαιωθούν από τους αστυνομικούς κύκλους, θα έρπει η κατηγορία κατά των αστυνομικών για ανικανότητα, την οποία ο γράφων δεν αποδέχεται. Όταν η εξουσία δια των ΜΜΕ γνωστοποιεί την διαταγή της μηδενικής ανοχής και το αποτέλεσμα είναι το χθεσινό, τότε οι πολλοί απληροφόρητοι του καναπέ θα ομιλούν για ανικανότητα. Και όμως οι αστυνομικοί βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με το οργανωμένο έγκλημα και δεν είναι λίγα τα θύματα. Είναι κοινό μυστικό ότι διαθέτουν μέρος από το γλίσχρο μισθό τους για προμήθεια ειδών προσωπικής ασφάλειας, που όφειλε να χορηγεί το κράτος της ρεμούλας. Μήπως κάποιοι έχουν ταυτιστεί με την εξουσία και αισθάνονται ότι υπηρετούν την άρχουσα τάξη και όχι τον λαό; Τα χημικά, που έριξαν κατά διαταγή στους ειρηνικά διαμαρτυρόμενους έξω από τη Βουλή πολίτες, είναι μελανό στίγμα. Πότε θα μάθουμε και από ποιους τί ακριβώς συμβαίνει και κάθε λίγο η Αθήνα φλέγεται;

               Πολύς ο λόγος και για την απεργία πείνας του νεαρού Ρωμανού. Πολλοί «προοδευτικοί» σπεύδουν προς συμπαράσταση στον απεργό. Αλλά γιατί να ζητούν επιείκεια από μέρους της εξουσίας προς έναν υποτιθέμενο εχθρό της; Επειδή συμπλέουν μ’ αυτήν στο άθλιο πολιτικό παιχνίδι; Πόσοι νέοι εκτός φυλακών αδυνατούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους λόγω οικονομικής αδυναμίας; Ποιος νοιάστηκε γι’ αυτούς και ποιος θα μεσολαβήσει να τους δεχθεί η εξουσία σε ακρόαση;

               Η σύγχυση είναι ο καλύτερος τρόπος, για να διατηρεί η εξουσία την ισχύ της επί του λαού, που είναι το «ζαλισμένο κοπάδι».

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή