Ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ κατακτηθῇ ὑπὸ " Ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ κατακτηθῇ ὑπὸ τῶν Τούρκων διὰ τῶν ὅπλων ἀλλὰ διὰ τῶν τριῶν ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων, εἰς τοὺς ὁποίους ἡ ἄθεος Κυβέρνησις θὰ δώσῃ τὴν Ἑλληνικὴν ἰθαγένειαν. Ἐθνικοὶ κίνδυνοι ἐκ τῶν ἐξελίξεων αὐτῶν" ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Γραφὲν τὴν 23ην Νοεμβρίου 2001 ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου

ΕΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΝ «ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ» ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ «Ο.Τ.»
ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ κατακτηθῇ ὑπὸ τῶν Τούρκων διὰ τῶν ὅπλων ἀλλὰ διὰ τῶν
τριῶν ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων, εἰς τοὺς ὁποίους ἡ ἄθεος Κυβέρνησις
θὰ δώσῃ τὴν Ἑλληνικὴν ἰθαγένειαν. Ἐθνικοὶ κίνδυνοι ἐκ τῶν ἐξελίξεων αὐτῶν

Γραφὲν τὴν 23ην Νοεμβρίου 2001 ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Ἕν «προφητικὸν» ἄρθρον διὰ
τὴν κατάστασιν, τὴν ὁποίαν βιώ-
νομεν σήμερον μὲ τὰ ἑκατομμύ-
ρια τῶν Μουσουλμάνων λαθρομε-
ταναστῶν, εἶχε γράψει εἰς τὸν
«Ο.Τ.» τῆς 23ης Νοεμβρίου 2001 ὁ
μακαριστὸς Ἁγιορείτης Μοναχὸς
Θεόκλητος Διονυσιάτης. Εἰς τὸ
ἄρθρον του ἐκεῖνο μετέφερεν ὅσα
ἔβλεπον διὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλά-
δος οἱ Ἐρημῖται καὶ ἀσκηταὶ τοῦ
Ἄθω. Ἐτόνιζαν εἰς τὸν μακαριστὸν
Μοναχὸν ὅτι πάντα ταῦτα θὰ ση-
μειωθοῦν, διότι ἡ ἁμαρτία εἰς τὴν
Ἑλλάδα εἶναι παρομοία μὲ ἐκείνην
τοῦ κατακλυσμοῦ, τῶν Σοδόμων,
τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς καὶ
τοῦ Βυζαντίου. Ἐπεσήμαιναν ἐπί-
σης εἰς τὸν μακαριστὸν Γέροντα
τὴν ἀσέβειαν τῶν Κληρικῶν. Καὶ
ὑπεγράμμιζον ὅτι ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ
κατακτηθῆ ὑπὸ τῶν Τούρκων διὰ
τῶν ὅπλων, ἀλλὰ διὰ τῆς εἰσβολῆς
τριῶν ἑκατομμυρίων Μουσουλμά-
νων, εἰς τοὺς ὁποίους ἡ ἄθεος κυ-
βέρνησις θὰ δώσῃ τὴν Ἑλληνικὴν
Ἰθαγένειαν.
Ἀκολούθως κατέθετε τὰ ὅσα θὰ
συμβοῦν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐξ αἰτίας
τῆς ἐξελίξεως αὐτῆς. Ὁ μακαρι -
στὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης ἐξῆ -
ρε τὸν «Ο.Τ.», διότι πολὺ πρὸ τοῦ
προαναφερομένου ἄρθρου εἶχε
ἀρχίσει νὰ ἐπισημαίνῃ κινδύνους.
Ὁλοκληρον τὸ κείμενον τοῦ μα-
καριστοῦ Μοναχοῦ Θεοκλήτου
Διονυσιάτου ἀνεγνώσθη ὑπὸ τοῦ
δημοσιογράφου κ. Γ. Ζερβοῦ κατὰ
τὴν 19ην Ἰουνίου εἰς τὸν τηλεο-
πτικὸν δίαυλον τῆς Ἀττικῆς «Blue
Sky». Ἀναρίθμητα τὰ τηλεφωνή-
ματα κατὰ τὴν διάρκειαν καὶ μετὰ
τὸ τέλος τῆς ἐκπομπῆς. Οἱ τηλε-
θεαταὶ ἀνεζήτων τὸ κείμενον. Μό-
νον εἰς μίαν ἡμέραν ὁ δημοσιο-
γράφος τῆς ἐκπομπῆς ἀπέστειλε
172 ἀντίγραφα τοῦ κειμένου τοῦ
μακαριστοῦ Μοναχοῦ εἰς ἐνδια-
φερομένους, εἴτε μὲ φαξ εἴτε μὲ τὸ
ταχυδρομεῖον.
Τὸ ἄρθρον
Παραθέτομεν τὸ πλῆρες κείμε-
νον τοῦ ἄρθρου τοῦ μακαριστοῦ
Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου,
ὑπὸ τὸν τίτλον: «Μελαγχολικαὶ ἐνο-
ράσεις». Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀκολούθως:
῾Ο Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς,
μεταξὺ ἄλλων, λέγει, ὅτι «οἱ Μονα -
χοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς ἐρχο μένης
Βασιλείας, οἱ προφῆται τῆς Καινῆς
Διαθήκης». Τὴν φράση αὐ τὴ μοῦ
θύμισαν κάποιες συζη τή σεις, ποὺ
εἶχα τελευταίως μὲ τρεῖς φίλους
ἡσυχαστές, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς, ὡσὰν
ἀπὸ προφητικὴ δι αίσ θηση, ἰσχυ ρί -
ζο ντο γιὰ τὴν ἐπέλευση ἀπιθάνων
ἐθνικῶν κατα στάσεων. Καὶ ποιὲς
κατα στά σεις εἶναι αὐτές; ῞Οτι, τά -
χα, ἡ ῾Ελ λάς, σταδιακῶς, δὲν θὰ
συρ ρικνωθεῖ μὲν ἐδαφικῶς, ἀλλὰ
θὰ κατακτη θεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπὸ τὸ
᾿Ισ λάμ! Καὶ ἐστήριζαν τὸν ἰσχυρι -
σμόν των, στὶς ἠλεγμένες πληρο-
φορίες, ὅπως ἔλεγαν, ποὺ τοὺς
μετέδιδαν παλαιοὶ φίλοι τους κο-
ρυφαίων πολιτικῶν θέσεων, ποὺ
τοὺς ἐπεσκέπτοντο στὴν ῎Ερημο
τοῦ ῎Αθωνος ἢ τοὺς ἔγραφαν.
Καὶ στὴν ἐρώτησή μου· ῾Ο Θεὸς
θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀντικατάσταση
τῆς ἁγίας ᾿Εκκλησίας Του, ποὺ
«ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μὲ
τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μου-
σουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ
᾿Ορθοδοξία τῆς ῾Ελλάδος; Μοῦ
ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ
Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψει ἐξ ἀφορ μῆς
τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ
ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς –
ρωμηούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν.
Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα·
πῶς θὰ συμβεῖ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί
θὰ γίνουν οἱ ῞Ελληνες; ᾿Απήντησαν,
ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωση μὲ τὰ 2–
3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμε θα νῶν,
ποὺ ὀνομάζονται μετα νά στες, καὶ
ποὺ θὰ στερεώνονται σταδια κῶς μὲ
τὴν ἑλληνικὴν ἰθα γέ νεια, ποὺ θὰ
τοὺς χορηγεῖ εὐχα ρίστως τὸ
Κράτος, δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέ ρ νηση.
Οἱ δὲ ῞Ελληνες βαθμι αίως θὰ
γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ
μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς…
δεῖγμα. Μὴ ἀπορεῖς, πάτερ Θ., ἔ -
σπευ σαν νὰ ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν
τραγῳδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ
ἀποδεχθοῦν τὸν μουσουλμανισμὸν
ἀβιάστως. ῎Αλλοι, μὲ κάποιαν βίαν
ποικίλης μορ φῆς. Καὶ ἄλλοι «χρι-
στιανοί» θὰ με ταναστεύσουν σὲ
χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι
νὰ συμβιώ σουν μὲ τοὺς βαρ βά ρους
αὐτούς, ποὺ τοὺς χρησιμοποι εῖ ὁ
Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως
ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐνεργοῦσε στοὺς
᾿Ισρα ηλίτες καὶ στοὺς χριστι α νούς,
ποὺ δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς
ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατα -
κλυσμός, τὰ Σόδομα, ὁ ῾Ελληνισμὸς
τῆς ᾿Ανατολῆς, τὸ Βυζάν τιον.
Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυ-
χικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ
ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀ σύλ -
ληπτον συμφοράν; ᾿Επηκολούθησε
σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴ συνέ -
χει α, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα· Πατέρες
ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φαν τά ζεσθε
σεῖς, πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ὁ Κύριος τὶς
μου σουλμανικὲς δαιμο νι κὲς θυσί -
ες, ἀντὶ τῶν ὀρθο δό ξων θυσιαστη -
ρί ων; Τότε ἕνας ἡσυχα στὴς μοῦ
ὑπενθύμισε τὴν περί πτωση τοῦ
ἀσκη τοῦ πού, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς
Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω
στὴν ἁγία Πρόθεση ἐρειπωμένου
Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά
της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ
ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη ῎Αγγε-
λος Κυρίου καὶ τοῦ λέγει· ᾿Αββᾶ, τί
κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ ποὺ
εἶδες, εἶναι πιὸ εὐά ρε στον στὸν
Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν
ἱερέων, ποὺ λειτουργοῦσαν; Καὶ ὁ
῎Αγγελος ἐγένετο ἄφαντος.
῾Η συζήτηση κράτησε περισσό τε -
ρον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυ-
χαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνι-
σαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ
ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγά -
πης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν
ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρομαι συ-
ναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφά νεια
τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσ δύ ω
στὴν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δε-
δομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί».
Κι᾿ ἔμεινα μόνος…
Μέσα στὸν συγκλονισμό μου γιὰ
τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας, τὸν
κλαυθμὸν καὶ τοὺς στεναγμούς
μου πρὸς τὸν πανυπερεύ σπλαγ -
χνον Θεόν, ἄρχισα νὰ μελετῶ ὅσα
εἶπαν μὲ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖ -
νοι ἐρημίτες καὶ ἄνθρωποι τοῦ
Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύω λογι κῶς τοὺς
ἰσχυ ρισμούς τους. Παρ᾿ ὅτι καμιὰ
ἀνησυχοῦσα φωνὴ δὲν ἀκούεται,
ὅμως, κάποια σποραδι κὰ δημο-
σιεύματα πρὸ μηνῶν στὸν γρηγο-
ροῦν τα «᾿Ορθόδοξον Τύπον» ἤρ -
χον το νὰ ἐπαληθεύσουν σχεδὸν
τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φίλων μου
ἡσυχαστῶν. Καὶ μάλιστα κάποια δη-
μο σιεύματα τῶν τελευταίων ἡμε -
ρῶν, πάλιν στὸν «Ο.Τ.» ἀπὸ σώφρο-
νες χριστιανούς, θεολόγους καὶ
συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ πειστι κὰ
ἐπιχειρήματα κατέληγαν στὰ ἴδια
συμπεράσματα, ποὺ ἐβα σί ζοντο σὲ
ἀντικειμενικὰ στατιστικὰ στοιχεῖα.
᾿Αλλὰ τὸ σκάνδαλον εὑρίσκεται
στὴν σιωπὴν τῶν κοινῆς πληρο-
φορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων
μαζικῆς ἐνημερώσεως. ῞Ομως, ὅ -
σον καὶ ἂν φαίνεται περίεργη ἡ βα-
θειὰ σιγὴ ἐπὶ ἑνὸς βοῶντος ἐ θνι -
κοῦ κινδύνου, τὸ φαινόμενον δὲν
εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περὶ
σχεδὸν καθολικῆς πωρώσεως τῶν
συνειδήσεων. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς
ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρ -
τία καθολικοποιεῖται, γενικεύ εται,
ἀκολουθεῖ, δίκην συν δρό μου, ἡ ἄγ -
νοια τοῦ κακοῦ. ᾿Ιδοὺ ἡ ἀπόδειξη·
῞Οταν ὁ Θεὸς εἶχεν ἀποφασίσει
τὸν Κατακλυσμόν, μὲ τὸ αἰτιολο-
γικόν· «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦ μα
μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους τού τους,
διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρ κας», ἔδω-
κεν ἐντολὴν στὸν δίκαι ον Νῶε νὰ
κατασκευάσει τὴν Κιβω τόν. Εἰρ γά -
ζον το οἱ τεχνίτες ἐπὶ ἕνα χρόνον.
Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες ἁ -
μαρ τωλοὶ τὴν κατασκευ αζομένην
Κιβωτὸν καὶ τὸν σκο πόν, πληροφο-
ρούμενοι, ἔλεγαν· καὶ τί κάνουμε
ὥστε νὰ πνιγοῦμε; Καὶ ὅταν οἱ ῎Αγ-
γελοι εἶπαν στὸν δίκαιον Λώτ νὰ
εἰδοποιήσει τοὺς συγγενεῖς του,
γιατὶ θὰ ἔριχναν φωτιὰ νὰ κάψουν
τὰ Σόδομα, ὅλην τὴν Πεντάπολιν,
οἱ συγγενεῖς του γελοῦσαν μὲ τὸν
γέροντα· καὶ τί κάνουμε, ὥστε νὰ
μᾶς κάψει ὁ Θεός;
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ τώρα, σὲ
κάποιο μέτρο· τὸ σύνδρομο τῆς πω -
ρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δὲν
ἔγραψε γιὰ τὸν ἐθνικὸν κίνδυνον μὲ
ἐξαίρεση τὴν πολύτιμη ὀρθόδοξη
ἔπαλξη, τὸν «᾿Ορθόδοξον Τύ πον»,
πού, καὶ μόνον γιατὶ ἀπὸ ἕνα χρόνο
σχεδὸν σαλπίζει, τὸ σάλπισμα τῆς
μετανοίας, ἀξίζει τὸν ἔπαινον τῆς
᾿Εκκλησίας καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δικαίαν
μισθαποδο σί αν.
Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀπελπιστικὲς
ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρη-
μιτῶν, ὅσον καὶ ἂν δὲν εἶναι ἀπο-
δεικτικές, δὲν στεροῦνται, ὅμως,
σὲ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος,
γιατὶ βασίζονται σὲ ἁπτὰ δεδομένα,
ἕνα τῶν ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργού -
μενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς
μετανοίας, σ᾿ ὅλην τὴν ῾Ελλάδα,
παρὰ τὶς ἐλάχιστες νησίδες χρι-
στιανικῆς ζωῆς καὶ ἠθικῆς ἀντι στά -
σεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικὸς
λόγος «ἁμαρ τί αι, ἔθνη ἐλαττονοῦ -
σι», ἔχει πολλά κις ἐπαληθευθεῖ.
Τρί τον, στὴν δρα στηριότητα τῆς
ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται καὶ οἱ
ἕνα ἑκατο μ μύριον ἐκτρώσεις κάθε
τριετίαν· οἱ ὑπερτεροῦντες θάνα-
τοι τῶν γεννήσεων· ναρκωτικὰ καὶ
ἄλλες ἠθικὲς πληγές. Καί τέλος, τὸ
κυριώτερον, εἶναι τὰ τρία σχεδὸν
ἑ κα τομμύρια τῶν νομιμοποιου μέ -
νων μουσουλμάνων, ποὺ αὐξάνον-
ται καὶ πληθύνονται μὲ ταχύτατους
ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, ποὺ ἑρ -
μη νεύει καὶ τὶς ἀπόψεις τῶν ἡσυ-
χαστῶν, τῶν μουσου λ μά νων ἐνερ-
γούντων ὡς ὀργάνων ἀσυ νει δή -
των τοῦ Θεοῦ. ῞Οπως ἐπίσης ἀσυ-
νείδητα ὄργανα —ὄχι ἀνεύθυνα,
βε βαίως— εἶναι οἱ ἄθεοι κυβε ρνῆ -
τες μας, ποὺ ὑποδέχονται τοὺς δε-
δηλωμένους ἐχθροὺς τοῦ ῎Εθνους
μας, γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦν, τά -
χα, ὡς ρατσιστὲς ἢ ἐθνικιστές.
Αὐτὴ ἡ καραμέλλα ἔχει πολὺ
πέραση στὴν ἐποχή μας, μεταξὺ
τῶν ἐπιπολαίων καὶ ἀθέων, ποὺ γί -
νο νται καταγέλαστοι μὲ τὶς παρα-
δοξολογίες των. Παράδειγμα, «τὸ
ἀλβανάκι» πέρυσι καὶ τώρα ἡ γερ-
μανιδούλα τοῦ Βόλου, ποὺ ἂν εἶναι
διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν
ἀλ βανικὸν ἀνθελληνικὸν σωβινι -
σμὸν καὶ ἡ δεύτερη πιστεύει στὸ
γερμανικὸ «οὔμπερ ἄλλες» τότε,
στὰ χέρια των τὸ ἑλληνοχριστια-
νικὸν σύμβολον ἡ γαλανόλευκη μὲ
Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δὲν εἶναι
τιμή! Εἶναι ἀντίφαση.
Τώρα τὸ πρόβλημα, τὸ παμπρό -
βλημα, εἶναι ἡ ἀλλο τρί ω ση τοῦ ἑλ -
λαδι κοῦ χώρου, κατὰ παραχώρηση
Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀμετανο η σία τῶν
πιστῶν. ῾Οπότε ἀβιάστως ἀνα κύ πτει
ἡ ὑποχρέωση τῆς ποιμαινού σης ᾿Εκ-
κλησίας νὰ κηρύξει μετά νοιαν στὸν
λαόν. ᾿Αλλοιῶς; «᾿Εὰν μὴ μετανοῆτε,
πάντες ὡ σαύ τως ἀπολεῖσθε» (Λουκ.
ιγ´ 3). Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλη-
σε ταῦτα.
Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

το είδαμε εδώ