ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ = ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής της Ορθοδοξίας (Εβρ. ια' 24-26, 32-40)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ = ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

Αποστολικό ανάγνωσμα

Κυριακής της Ορθοδοξίας

(Εβρ. ια' 24-26, 32-40)

Κυριακή τής Ορθοδοξίας! Ένας σταθμός πνευματικός μέσα στον ενιαυτόν τής Χρηστότητος του Κυρίου που κάνει τον κάθε συνειδητό πιστό αλλά και ολόκληρο το εκκλησιαστικό σώμα να χαίρει για την διηνεκή νίκη τής Ορθοδόξου πίστεώς μας, αλλά και να αντλεί δυνάμεις για την έως τέλους ευλογημένη πορεία.

Στο καταπληκτικό Αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής, που κάθε στίχος του περιλαμβάνει και ολόκληρη βιβλική ιστορία, βλέπουμε να κατέχει περίοπτη θέση ο μεγάλος προφήτης Μωυσής. Ο ηγέτης τού εκλεγμένου λαού, ο οποίος έζησε χίλια πεντακόσια έτη προ Χριστού και εν τούτοις υπέστη παθήματα, που τον παρουσιάζουν ως άνθρωπον ο οποίος είχε ενώπιόν του και εμιμείτο το πρότυπον του Χριστού. Αλλ' εκτός αυτού, τα όσα έπασχε, τα δέχεται με υπομονή χάριν Αυτού τού Χριστού, αφού κατά την Γραφή και τους Πατέρες, Αυτός που αοράτως προστάτευε και καθοδηγούσε τον αρχαίον Ισραήλ ήταν αυτός ο ίδιος ο Χριστός. Ο άσαρκος Υιός και Λόγος τού Θεού, ο αρχηγός τού νέου Ισραήλ τής Χάριτος, τουτέστιν της Εκκλησίας. Η ιστορία είναι γνωστή. “Ένεκα της πίστεως, ο Μωυσής, όταν ανδρώθηκε, αρνήθηκε να λέγεται υιός τής θυγατέρας του Φαραώ. Προτίμησε μάλλον να συγκακουχείται με το λαό του Θεού, παρά να έχει πρόσκαιρη αμαρτωλή απόλαυση. Και από τους θησαυρούς τής Αιγύπτου, θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο τον εξευτελισμό, όμοιο με εκείνον που υπέφερε ο Χριστός, διότι απέβλεπε στην θεία ανταπόδοση”.

Επιβάλλεται όμως να εμβαθύνουμε έστω και για λίγο στο σημείο αυτό, διότι έχει να κάνει με την ουσία τής πίστεώς μας και άρα με τον θησαυρό τής Ορθοδοξίας μας που εορτάζουμε.

Εάν για τον Μωυσή ο ονειδισμός τού Χριστού αποτελούσε πλούτο και δόξα, πολύ περισσότερο αυτός ο ονειδισμός αποτελεί αγία κατάσταση, δόξα, τιμή και σημείο γνησιότητος για τον κάθε πιστό Ορθόδοξο Χριστιανό. Και πώς θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά αφού στο πρόσωπο του ίδιου τού αρχηγού τής πίστεώς μας εκπληρώθηκε η προφητεία: “Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ' εμέ”! (Ψαλμ. Ξη΄10 – Ρωμ. ιε΄3). Οι εξευτελισμοί εκείνων που ζητούν να σε εξευτελίσουν, Θεέ μου, έπεσαν επάνω μου.

Από την αρχή τού δημοσίου του βίου ο Κύριος Ιησούς εδέχετο τις ριπές και τα σκώμματα των ονειδισμών με κορυφαίο αυτό το γεγονός τής Σταυρώσεως (το οποίο αποτελούσε και την δόξα Του). Ο συνασπισμός τού διαβόλου και των οργάνων του επέφεραν τους εξευτελισμούς, τις περιφρονήσεις, τις βλασφημίες, την διαπόμπευση και όλα εκείνα που αποτελούσαν τον Σταυρόν του πριν από τον Σταυρό. Και ενώπιον αυτών τι έκαμε ο Κύριος; Δεν εγόγγυσε· δεν παραπονέθηκε· δεν οργίστηκε. Αλλά με τέλεια υπομονή, εδέχθη όλους τούς εξευτελισμούς των σατανικών οργάνων και εγένετο “υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού”! (Φιλιπ. Β΄8).

Το ότι έτσι έχει η πραγματικότης, αυτό είναι γνωστόν τοις πάσι. Λησμονούμε όμως οι πιστοί, αρκετές φορές, ότι οι ονειδισμοί τής πίστεως δεν ξεκινούν από τον Μωυσή και τελειώνουν επάνω στον οδυνηρό Σταυρό, αλλά ότι ο ονειδισμός τού Χριστού, συνεχίζεται και δεν πρόκειται να παύσει παρά στο τέλος τής παγκόσμιας ιστορίας. Συνεχίζουν ακαταπαύστως, με την διαφορά ότι τώρα αυτοί οι ονειδισμοί στρέφονται εναντίον των μαθητών τού Χριστού. Εναντίον των γνησίων Χριστιανών.

Είναι βεβαίως αλήθεια ότι πολλοί εκτιμούν και επαινούν την Ορθόδοξη Πίστη και τους συνειδητούς Χριστιανούς. Αλλά αυτά, όταν δεν θίγεται το συμφέρον τους και δεν γίνεται η πίστις εμπόδιο στις αδυναμίες και στα πάθη τους. Εκτιμούν την πίστη κατά ένα γενικό και αόριστο τρόπο, όταν φερ' ειπείν η Εκκλησία δείχνει να έχει ένα “κοινωνικό προφίλ” και μια παρουσία δίκην “ερυθρού σταυρού” μέσα στο κοινωνικό χάος που όλοι υφιστάμεθα. Όμως την ίδια ακριβώς εκτίμηση θα έδειχναν οι μακράν του Θεού άνθρωποι στους υπευθύνους φορείς, εάν τα συσσίτια τα πρόσφεραν είτε ομάδες αιρετικών, είτε αθέων, ακόμα δε και αντιχρίστων. Έτσι ξεγελιούνται και αυτοί οι ποιμένες τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, θεωρώντας ότι η επιφανειακή εκτίμηση που απολαμβάνουν εκ μέρους τού κόσμου, αποτελεί σημείο και ένδειξη αυθεντικής ποιμαντικής και πατερικής συμπεριφοράς (οποία πλάνη). Το πόσο έξω όμως πέφτουν όσοι σκέπτονται κατ' αυτόν τον τρόπο το διαπιστώνει κανείς από τα “διασταυρούμενα πυρά” των ονειδισμών, αυτών ακριβώς που έως εκείνη την ώρα επαινούσαν το “έργο τής Εκκλησίας” όταν κάποιος κληρικός, μοναχός (σπάνιο δυστυχώς), ή λαϊκός, τολμήσει να αγγίξει τα κακώς κείμενα. Όσα δηλ. “κοινωνικά κεκτημένα” έρχονται σε άκρα αντίθεση με τις εντολές τού Θεού.

Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο αυταπόδεικτο και Βιβλικό – Θεολογικό – Ιστορικοκοινωνικό συμπέρασμα, ότι δείγμα γνησιότητας για τον πιστό, δεν αποτελεί η κοσμική αποδοχή τής Εκκλησίας, αλλά ο ονειδισμός για την αγάπη και την δόξα τού Χριστού.

Ο έως τώρα εορτασμός τής Ορθοδοξίας εκ μέρους της κρατικής πλευράς - μάλλον θα λέγαμε του εξευτελισμού τής πίστεώς μας εκ μέρους των ιθυνόντων που ουδεμία σχέση έχουν με την ορθόδοξη πραγματικότητα και τις εντολές τού Χριστού - ξεγελούσε τους αφελείς και θεωρούσαν την εορτή ως ένα θρίαμβο κοσμικού χαρακτήρος. Καιρός όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι εφεξής, ο εορτασμός της νικηφόρου πίστεως, νομοτελειακώς και αυθεντικώς θα φέρει (πρέπει να φέρει) όχι την “αυτοκρατορική αλουργίδα” με όλα τα εξαρτήματα των παρωχημένων εποχών, αλλά την στολή τής συνεπείας και τον μανδύα τής εν Χριστώ ταπεινώσεως που δύναται να θεραπεύσει τις πνευματικές πρωτίστως αλλά και αυτές τις χαίνουσες πληγές τής κοινωνίας, αφού “κάν μόνον άψηται του ιματίου Αυτού, σωθήσεται”.

Ας το πάρουμε δε επιτέλους απόφαση, ότι στενές σχέσεις και φιλίες με ανθρώπους τής απιστίας, της κακίας και ιδίως με όσους με το “προπέτασμα καπνού” τής πίστεως, λυσσωδώς και δαιμονικώς, προσπαθούν να αλλοιώσουν την παρακαταθήκη τής Ορθοδοξίας μας, δεν μπορούμε να έχουμε, αφού “πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται”! (Β΄ Τιμ. Γ' 12)

Αμήν.

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος